The Written World: How Literature Shaped History

by Martin Puchner

From clay tablets to the printing press. From the pencil to the internet. From the Epic of Gilgamesh to Harry Potter. This is the true story of literature -- of how great texts and technologies have shaped cultures and civilizations and altered human history. The inventions of paper, the printing press and the world wide web are usually considered the major influences on the way we share stories. Less well known is the influence of Greek generals, Japanese court ladies, Spanish adventurers, Malian singers and American astronauts, and yet all of them played a crucial role in shaping and spreading literature as we know it today. The Written World tells the captivating story of the development of literature, where stories intersect with writing technologies like clay, stone, parchment, paper, printing presses and computers. Central to the development of religions, political movements and even nations, texts spread useful truths and frightening disinformation, and have the power to change lives. Through vivid storytelling and across a huge sweep of time, The Written World offers a new and enticing perspective on human history.

Genres: History, Nonfiction, Books About Books, Literature, Writing, Linguistics, Literary Criticism

432 pages, Paperback

First published January 1, 2014

About the author

Martin Puchner is a literary critic and philosopher. He studied at Konstanz University, the University of Bologna, and the University of California, Santa Barbara, before receiving his Ph.D. at Harvard University. Until 2009 he held the H. Gordon Garbedian Chair at Columbia University, where he also served as co-chair of the Theater Ph.D. program. He now holds the Byron and Anita Wien Chair of Drama and of English and Comparative Literature at Harvard University. He is the founding director of the Mellon School of Theater and Performance Research at Harvard University.

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

O carte despre cărți (din seria Book on Books) și, mai ales, despre scribi și copiști, bogat ilustrată (iconografia e unul dintre meritele acestei lucrări), redactată într-un limbaj accesibil.

Autorul propune și comentează pe înțelesul tuturor un canon personal: 16 cărți „fundamentale”, influente, 16 cărți care au schimbat viața și mintea celor care le-au parcurs cu privirea ori le-au ascultat recitate de rapsozi, trubaduri sau consoarte? De ce 16 titluri și nu 33, să zicem? Nu primim răspuns. Cuprind cele 16 cărți întreaga știință / înțelepciune a omenirii? Mă îndoiesc. Au modificat vieți, întîmplări, evenimente? Mă îndoiesc încă o dată. Unele titluri nu ridică întrebări, altele da. „Omeros”, de pildă. Este un soi de poem epic compus de Derek Walcott (premiul Nobel în 1992). Titlurile sînt însoțite de comentarii sumare, mai degrabă anecdotice. Autorul pretinde că a vizitat locurile în care au fost redactate aceste cărți. Citim și cîteva impresii de călătorie (despre ruinele Pergamului, de pildă). Menționez pentru curioși o parte a canonului propus de Puchner:

- „Epopeea lui Ghilgameș”,
- „Iliada”,
- „Analecte” (Confucius),
- „Biblia”,
- „Dialogurile” lui Platon (Socrate n-a scris nimic și e mult mai puțin important pentru istoria omenirii decît Seneca, să zicem),
- „O mie și una de nopți”,
- „Povestea lui Genji” (o parte a romanului a apărut în traducere tot la Polirom),
- „Don Quijote”,
- „Popol Vuh”,
- „Epopeea lui Sundiata”,
- „Harry Potter” etc.

Așadar, o lucrare folositoare îndeosebi celor interesați de metamorfozele cărții. Aș fi dorit mai multe argumente, o discuție de idei. Aș fi vrut să mi se spună de ce sînt fundamentale cele 16 cărți fundamentale. Aș fi vrut să mi se spună dacă omul care trăia într-o societate orală era mai puțin om decît omul care citește cărți, texte, inscripții, firme, gazete. „Mahabharata”, „Ramayana” (titluri care lipsesc din canonul lui Puchner), „Iliada”, „Odiseea” s-au păstrat timp de secole în memoria recitatorilor / interpreților / rapsozilor. „Divina commedia” era recitată la răspîntii în așezările din Italia. „Don Quijote” se citea / asculta în șezătorile lungi de iarnă și lumea rîdea de caraghiosul cavaler.

Oamenii au început să citească în sensul propriu al termenului (și pe cont propriu) foarte tîrziu, incredibil de tîrziu (sec. XVII-XVIII). Scrisul i-a ajutat și împins să-și mute memoria din cap în bibliotecă, în foldăre. Și așa am devenit amnezici, nu mai sîntem în stare să spunem pe de rost un singur vers, uităm de la mînă pîn' la gură. Știm tot mai puțin și vom ajunge în curînd să nu mai știm absolut nimic (a se vedea Steven Sloman & Philip Fernbach, The Konwledge Illusion: Why We Never Think Alone, 2017).

Și, în fond, ce ne pasă nouă de „Analectele” lui Confucius, atîta vreme cît nu ne mai pasă de nimic?

[Patty · Rating 1 out of 5]

A nonfiction book that makes its way through human history via the medium of literature. Each of sixteen chapters focuses on a particular classic and shows how it both influenced and was influenced by contemporary events, from Homer's Odyssey giving Alexander the Great a hero to model himself after to The Communist Manifesto inspiring revolutions across the world. A subthread is the development of the technologies of literature itself – the inventions of the alphabet, paper, the printing press, ebooks, etc.

It's a pretty neat idea for a book! Unfortunately the execution is terrible. I started off being annoyed that Puchner never seems quite clear on what he means by the term 'literature'. He implies it only includes written works (in the Introduction he says, "It was only when storytelling intersected with writing that literature was born."), and yet many of the pieces he choses to focus on were primarily composed orally (The Odyssey and the Iliad, The Epic of Sunjata, the Popul Vuh, probably the Epic of Gilgamesh, certainly at least parts of One Thousand and One Nights). And yet there's never any discussion of what it means to go from an oral mode to a written one, a topic I was eagerly awaiting to see analyzed. It's just... never addressed beyond a passing mention here and there.

Okay, fine, I thought to myself, Puchner means 'literature' as in 'stories'. But that doesn't work either, since once again many of his choices don't tell any sort of narrative (Saint Paul's letters, Martin Luther's theses, Benjamin Franklin's 'Poor Richard's Almanac', Confucius's Analects, Mao's 'Little Red Book'). So what does Puchner mean by literature, the central organizing principle of his whole book? God alone knows.

My irritation with the book deepened when I got to Chapter Four, where Puchner claims credit for inventing the concept of the Axial Age: "It was only in the course of trying to understand the story of literature that I noticed a striking pattern in the teaching of the Buddha, Confucius, Socrates, and Jesus. Living within a span of a few hundred years but without knowing of one another, these teachers revolutionized the world of ideas. Many of today’s philosophical and religious schools—Indian philosophy, Chinese philosophy, Western philosophy, and Christianity—were shaped by these charismatic teachers. It was almost as if in the five centuries before the Common Era, the world was waiting to be instructed, eager to learn new ways of thinking and being. But why? And what explained the emergence of these teachers?" Sure, dude, sure. You came up with this vastly original idea all on your own. (To be fair, if one choses to read through the endnotes, Puchner does cite Karl Jaspers, though he still insists his own version is ~so different~.)

He then proceeds to get basic information about the Buddha completely wrong. For example:
Some form of writing may have existed in India during the Buddha’s time (the so-called Indus Valley script may not have been a full writing system and remains undeciphered).
This sentence. I can't even. I almost stopped reading the book right here, it's so incredibly incorrect. It's like saying, "Thomas Jefferson may have been literate, but since we find no Latin engravings in his house, we can't be sure." Let me lay out the problems. The Buddha lived around 500BCE; the last known well-accepted use of the Indus script was in 1900BCE. That's a gap of nearly two millennia. The Indus script was used on the western edge of South Asia, in Pakistan and the Indian states of Gujarat and Haryana; the Buddha lived on the eastern edge, in Nepal. At minimum, they're 500 miles apart. There is no chance in hell the Indus script was remotely relevant to writing about the Buddha. And in fact, we don't need to guess at the script of the Buddha's time and place. It's called Brahmi and it's quite well attested – though Puchner doesn't once mention it. He does include a photo of an Indus seal, because why not waste more space on utterly irrelevant information.

Let's quickly go through the problems on the rest of this single paragraph:
What mattered above all were the age-old hymns and stories of the Vedas, which were transmitted orally by specially appointed Brahmans for whom remembering the Vedas was an obligation and a privilege.
Though the Vedas do have an important oral history, they were certainly written down by the time of the Buddha, and possibly as early as 1000BCE.
The oldest Indian epic, the Ramayana, was also orally composed and only later written down, much like Homeric epics.
The Mahabharata is generally considered to be the older of the two epics.

Despite my disillusionment at this point, I continued on with the book. And to be fair, I noticed many fewer mistakes! Though possibly because I know much less about Renaissance Germany or Soviet Russia than I do about Indian history. I did hit several problems again in the chapter on the Popul Vuh, the Mayan epic. To begin with, the chapter opens with a long dramatic scene recreating the Spanish conquistadores' capture of Atahualpa, the Incan emperor. Incan. Who lived in Peru, in South America. The Classic Mayan culture was based in Mexico, Guatemala, and Belize – North America and a bit of Central America. This time Puchner is literally on the wrong continent.

Once he finally makes his way up to the Mayan homeland, he focuses his narration on Diego de Landa, a Spanish priest who did indeed write an important ethnography of the Mayans of the 1500s. The Classic Mayan Era was over by 950CE, introducing a discrepancy Puchner does not deign to acknowledge. Even aside from that small problem, Puchner describes Landa's writings multiple times as "an account [...] that has remained the primary source of information on Maya culture." This entirely ignores not only the Popul Vuh itself; but the multiple other Mayan codices that survived Spanish colonialism; the many Mayan writings carved on their pyramids, palaces, and stele, and painted on their pottery; their murals of war, sport, and history; the enormous archaeological record of their cities, technology, and diet; and, oh yeah, the fact that Mayan people are still around today.

Oh, my bad – Puchner does remember the Mayans still exist. Here's what he has to say about them:
"My journey began in the Lacandon jungle. A bus dropped me at the border of the Maya territory, where a beat-up truck picked me up at the side of the road. The village of several dozen huts was located in a clearing in the jungle. Everyone but me was dressed in what looked like long white nightgowns. Men and women both wore their black hair shoulder length (I thought of the shipwrecked sailor who had gone native), and most of them walked around barefoot, sometimes donning rubber boots."
That's it. That's literally the only mention of the modern Mayan people. (Puchner's in the area to learn about the Zapatista uprising, to which he devotes the rest of the chapter.) I'm so glad he spent ages detailing that and de Landa's biography instead of devoting any space at all to the contemporary persistence of Mayan beliefs, language, or rituals.

When I first read its blurb, I looked forward to the rest of The Written World. Unfortunately it's the closest I've come to hurling a book at the wall in a long, long time.
I read this as an ARC via NetGalley.

[Leila · Rating 5 out of 5]

عنوان کتاب بسیار برایم جذاب است: "جهان مکتوب؛ چگونه ادبیات به تاریخ شکل داد؟" نه "چگونه تاریخ به ادبیات شکل داد؟"

کتاب را باز می‌کنم و عازم یک سفر طولانی می‌شوم.
در آغاز با فضاپیمای آپولو۸ به ماه می‌روم و از آنجا آیات آفرینش را که فضانوردان از کتاب مقدس می‌خوانند می‌شنوم.
دوباره به زمین بر‌میگردم و قدم های اسکندر را میبینم که جا پای آشیل می‌گذارد تا حماسه‌ی ایلیاد را صورت عینی ببخشد.
از آنجا عازم بین‌النهرین می‌شوم و طی کاوش های باستانی شهر جدیدی کشف میکنم والواحی گلی که قدیمی ترین داستان با خط میخی بر رویش نقش بسته است، گیلگمش. حماسه‌ای که حوالی ۱۲۰۰ سال قبل از میلاد به نگارش درآمده.
سپس با عده‌ای از یهودیان از تبعیدگاه به اورشلیم رهسپار می‌شوم تا عزرا کتاب مقدس را دوباره برایم بخواند و آن را اصلاح نماید.
بعد از آن پای صحبت‌های بودا، کنفوسیوس، سقراط و مسیح می‌نشینم و درس‌ها می‌آموزم.
در ژاپن با نخستین رمان برجسته‌ی جهان آشنا می‌شوم که تا به حال اسمش به گوشم نخورده؛ سرگذشت گِنجی از موراساکی شیکیبو.
سپس شهرزاد قصه‌گو از ماجراجویی‌ها، عشق‌ها و خیانت‌ها، قصه‌های پریان و داستان‌ پادشاهان مشهور داد سخن می‌دهد.
پس از شنیدن حکایاتی که یا به صورت شفاهی یا نقش شده بر پوست و الواح گلی به دستم رسیده با گوتنبرگ آشنا می‌شوم و اختراع چاپ.
با مارتین لوتر ملاقات می‌کنم که برای اولین بار از چاپ نه برای تکثیر متون بنیادین که برای در دسترس قرار دادن نظریاتش برای عموم بهره می‌گیرد و برای بار نخست کتاب مقدس را از لاتین به زبان دیگری ترجمه می‌کند.
هرچه سفرم پیش می‌رود تحولات نگارش نیز چشمگیرتر می‌شود.
با دن‌کیشوت به جنگ آسیاب‌های بادی می‌روم. پای نظریات مارکس و انگلس می‌نشینم و شاهد انقلاب بلشویک روسیه هستم.
آخماتووا را در آغوش می‌کشم و با سولژنیتسین بخاطر شرایط سختی که استالین ایجاد کرده همدردی می‌کنم.
در این میان با متونی آشنا می‌شوم که تا به حال اسمشان به گوشم نخورده: پوپول ووه، سونجاتا، اومروس.
نهایتا سفرم در مدرسه‌ی هاگوارتز به پایان می‌رسد و به امکاناتی که امروزه در اختیار داریم نظر می‌افکنم.
مردمی شدن ادبیات مرهون فناوری‌های مختلفی از الفبا و پاپیروس گرفته تا کاغذ و چاپ بود که همگی محدودیت‌های ورود به جریان ادبیات را کاهش دادند و آن را در اختیار افراد بیشتری قرار دادند که علاوه بر تایید اهمیت متون بنیادین کهن‌تر، قالب‌هایی جدید همچون رمان، روزنامه و مانیفست را ابداع کردند.
به این می‌اندیشم که شاید اگر هومر ایلیاد را نمی‌نوشت یا مارکس و انگلس با هم دیدار نمی‌کردند و مانیفست کمونیست را نمی‌نوشتند، شرایط امروزی‌مان چقدر متفاوت بود.
جهان بدون ادبیات را تصور می‌کنم. چقدر دنیای بدون ادبیات دنیای ترسناکی است.

۱۴۰۰/۵/۲۸

[Ramin Azodi · Rating 3 out of 5]

هیچکس نمیتونه بگه اسم این کتاب وسوسه بر انگیز نیست. "چگونه ادبیات به تاریخ شکل داد؟" ولی این مدل اسم‌ها همراه خودشون نگرانی‌ای میارن که باعث میشه آدم نسبت به خوندن‌شون دو دل بشه. من بعد از چند نوبت رفت و آمد به کتاب‌فروشی‌های مختلف و سبک سنگین کردن قیمت و ارزش کتاب، تصمیم گرفتم نخرم‌ش و کتاب رو بذارم توی لیست کتاب‌هایی که به دیگران میدم تا برام به عنوان هدیه بگیرن. اواسط تابستون بود که نشر بیدگل ویدیویی از مارتین پوکنر روی صفحۀ اینستاگرام‌اش گذاشت. پوکنر داشت دربارۀ شکل گیری عبارت "ادبیات جهان" توسط گوته در سال 1827 حرف میزد. با آب و تاب ماجرا رو تعریف میکرد و همزمان تصاویری از عمارت گوته در وایمار پخش میشد. راست‌ش رو بخواین، تاریخ شکل‌گیری مفهوم ادبیات جهان (به نظر من) خیلی مفتضحانه و حتی تا حدودی بی‌شرمانه است. بعد از دیدن اون ویدیو هم خوشحال شدم که کتاب رو نخریدم و هم خونم به جوش اومد که واقعا چی فکر میکنن این آدم‌ها. به محبوبم گفتم کتاب رو برام بخر. از اونجایی که او هم خردمند و گرد و بیدار دله، کتاب رو ورقی زد و گفت "رام این ارزشش رو نداره" و به جاش درسگفتارهای نابوکوف رو برام گرفت. من اما دست از سر پوکنر برنداشتم. هم برای درس دانشگاهم بهش نیاز داشتم، هم واقعا میخواستم بدونم افکارش رو، ببینم حرف حساب‌اش چیه. ناگزیر خودم کتاب رو خریدم.
نویسنده یه سفرِ تکاملی‌ای برای ادبیات در مقیاس جهانی در نظر گرفته و از قرائت انجیل توسط اولین فضانوردان در فضا شروع میکنه، بعد برمیگرده عقب از هومر و گیلگمش میگه تا به دن‌کیشوت و مارکس و هری پاتر و نمیدونم چرا سلمان رشدی میرسه. چیزی که خیلی زیرپوست کتاب اتفاق می‌افته اینه که به طرز عجیبی نقش قابل توجهی برای ادبیات فارسی در دنیا در نظر نمیگیره. توجه داشته باشید که من اصلا از اون دسته آدم‌هایی نیستم که فکر میکنم هنر نزد ایرانیان است و بس. اتفاقا مخالف این ایده‌ام ولی این که مثلا گوته تحت تاثیر شعر فارسی و خصوصا حافظ بوده چیزی نیست که توهم خود بزرگ بینی ملی باشه. واقعا این طور بوده. نقش ایران در سرتاسر این کتاب یه جاییه که حالا انگار یه ادبیات بخور و نمیری هم داشته. شاهنامه، حافظ، مولانا، خیام، همۀ این‌ها در حد پاورقی خلاصه شدن و وقتی هم از هزار و یک شب و شهرزاد اسمی میاد، عمدۀ اعتبار ماجرا به هند و تجار عرب داده شده. توجه داشته باشید که این وسط ایرانی بودن اسمِ شهرزاد اصلا مسئله مهمی نیست و فقط یه اشاره کوچیک کافیه. همۀ این‌ها رو بذارید کنار فصل پانزدهم که یک فصل کامل به ادبیات جزیرۀ کوچک سنت لوسیا اختصاص داده شده که به قول نویسنده 160 هزار نفر جمعیت داره و یک برندۀ نوبل ادبی (درک والکات).
حرف آخر این که، داستان تکامل ادبیات و کنار هم گذاشتن ادبیات ملل مختلف جالبه. من خودم کلی چیز بهم اضافه شد که قبل از خوندن این کتاب نمیدونستم. ولی بذارید خیلی روشن و شفاف بهتون بگم که تیتر "چگونه ادبیات به تاریخ شکل داد" برای این کتاب خیلی نادقیق و بیشتر تجاریه. به نظر من اگه کسی کتاب رو به عنوان هدیه براتون گرفت بخونیدش ولی ارزش این رو نداره که خودتون دست به جیب بشید.

[Pedro Pacifico Book.ster · Rating 4 out of 5]

Como bem descrito pela revista britânica “The Bookseller”, o livro de Puchner pode ser considerado como “Sapiens para fanáticos por livros”. Ao longo das quase 500 páginas, o autor, que é professor de Literatura Comparada em Harvard, conseguiu conduzir o leitor por uma linha do tempo sobre a presença da escrita como ferramenta de comunicação.

São 16 mil anos de história, que começam desde a invenção do alfabeto e o desenvolvimento do papel que conhecemos hoje, as obras religiosas e até livros mais recentes e marcantes, como Harry Potter.

É importante deixar claro que o leitor não irá encontrar aqui descrição de obras e/ou uma análise literária dos autores e livros mencionados. Na verdade, o que encontramos é uma aula de história que se desenvolve a partir da evolução da escrita. Por isso, o livro agradará não apenas quem gosta de leitura, mas também os amantes de História.

Ah, também vale dizer que a edição está bem bonita e conta com diversas ilustrações sobre obras e outros objetos mencionados por Puchner ao longo da sua narrativa.

Por fim, deixo uma dica para evitar que a leitura canse (já que a obra tem momentos bem densos): tente ler junto com uma leitura mais leve de ficção. Com isso, o ritmo vai melhorar e a leitura fica até mais agradável e interessante. Leia sem pressa, tem muita informação legal que precisa ser digerida neste livro!

Nota 9/10

Leia mais resenhas em http://instagram.com/book.ster

[Amir · Rating 3 out of 5]

عنوان فرعی کتاب در فارسی و انگلیسی دو ایراد/ابهام داره. عنوان انگلیسی مدعاش قدرت استوری‌ها برای شکل‌دهی مردم، تاریخ و تمدنه؛ اما لزوماً استوری‌های موردنظرش شکل‌دهی خاصی ندارن و صرفاً انتخاب نویسنده هستن برای این‌که فصلی از این کتاب باشن. عنوان فرعی کتاب در فارسی هم درگیر این موضوع هست که مضامین مطرح شده در کتاب (مثل مانیفست کمونیست) اصولاً ادبی نیستن و عنوان پوشش نمیده مضامین کتاب رو
.
از این موضوع که گذر کنیم می‌رسیم به خود کتاب. نویسنده در شانزده فصل تلاش کرده تا نمونه‌هایی از متون تاثیرگذار تاریخ رو از چهارگوشه جهان مثال بزنه و درباره‌شون بحث کنه. موضوعات مورد بحث هر چقدر کهن‌ باشن (مثل فصول مربوط به حماسه گیلگمش یا هزار و یک شب) تبیین ناقص‌تری دارن و به مرور با نوتر شدن متون ظاهرا تسلط نویسنده به موضوعش هم بیشتر میشه و می‌تونه ابعاد مختلف موضوع رو بیشتر روشن کنه. ضمناً نویسنده مورد به مورد به فراخور موضوع، سفرهایی هم به سرزمین‌های مورد بحث کرده که انگا این سفرها بیشتر توریستی بوده و نقل‌شون کمکی به روشن شدن نکته‌ای درباره موضوع نکرده. مشخصا سفر نویسنده برای ملاقات با اورهان پاموک.
در نهایت هم باید پرسشی کرد از نشر بیدگل که چرا پنجاه صفحه‌ی پایانی کتاب اختصاص داره به یادداشت‌های پایانی فصول و آیا نمی‌شد با فونتی کوچک تر کار کرد این صفحات رو. از اون مهم‌تر این پرسش هست که چرا داخل متن هیچ نشونی از محل ارجاع‌های یادداشت‌های انتهای فصول مشاهده نمیشه؟ چون این‌طوری عملاً یادداشت‌های انتهای فصل به هیچ دردی نمی‌خوره و خواننده فقط پول الکی برای صفحات به درد نخور میده
.

[Banafsheh · Rating 5 out of 5]

یکی از بهترین کتاب‌هایی که این چند وقت خوندم😍

این کتاب ما رو از اولین اثر مکتوب در جهان یعنی حماسه‌ی گیلگمش همراه خودش میبره به زمان معاصر و شاید جنجالی‌ترین اثر معاصر یعنی هری پاتر که میشه حسن ختام.

مابین بررسی آثار مکتوب با تکمیل و بهبود شیوه‌های نگارش و فناوری‌های چاپ هم آشنا می‌شیم و اثر مهم فناوری‌های جدید روی ادبیات هم بررسی میشه.

حماسه گیلگمش، ایلیاد، کتاب مقدس عبری، هزار و یک شب، پوپول ووه، دن کیشوت، اعلامیه‌ی استقلال آمریکا، مانیفست کمونیست و ... کلی اسم غیرآشنا از ادبیات ژاپن و چین و کارائیب و افریقا

دیگه چی میخواید؟
اگر از خوندن کتاب‌هایی در مورد کتاب‌ها لذت می‌برید در خوندنش شک نکنید👌🏻

البته اینم بگم که یه سری از آثار واقعا مهم هم جا افتادن و یه سری از کتابهایی که بهشون پرداخته میشه هم واقعا شاید اونقدرا باارزش نباشن ولی خب اوتقدری اهمیت نداره این موضوع و باز هم کلیت کتاب بسیار رضایت‌بخشه.

[Marc Lamot · Rating 2 out of 5]

A book about the top works of world literature, is there anything more interesting? On this forum that is of course a rhetorical question. So, it was with eagerness that I started this book, encouraged by the subtitle: "How literature shapes history”. Unfortunately, Puchner does not quite live up to the expectations.

Of course, those who are not well introduced in world literature will learn quite a bit: Puchner gives a nice summary of the basic stories (the Iliad, the Gilgamesh story, the Old Testament stories, etc.), explains how they were composed and how they were laid out in writing after an initial oral tradition. And he also makes a creditable attempt to open up the field: the texts of Benjamin Franklin and Johan Goethe are also covered, and he also includes Japanese, West African and Central American stories in his studies. In particular, he shows what an important role they have played in the world view of all those cultures and how they have inspired certain peoples and individuals to great deeds. The common thread is always that it are "foundational texts".

That focus certainly is interesting, and applies to many of the cited works, but not to all of them. For example, the entertaining and fascinating collection "1001 nights" has never been an inspiration model for medieval Islamic society. And the "Don Quixote" certainly is an iconic text, but it was never foundational for Spanish or West European people. Puchner’s book therefore lacks some homogeneity.

And then there are all those other defects. It all stays a bit superficial: Puchner limits himself to the main lines. Regularly disturbing errors are made, such as the statement that Alexander the Great always had the Iliad under his sleeping pillow (at that time there were no physical books, and I have my doubts about that sleeping pillow). In the chapter about Buddha, Confucius, Socrate and Jesus, he literally reproduces the Axial theory of Karl Jaspers, without the slightest mention of his source.

And what particularly bothered me: Puchner sketches the historical context of the basic texts largely on the basis of the classic legends that have been handed down. For example, he bases Alexander's life (and his dealings with the Iliad) entirely on the classical mythical stories about Alexander himself. It seems to me, this is all incomprehensibly uncritical for a Harvard professor.
So all in all this is an interesting book, certainly, but with a few ugly flaws.

[Madam Eli · Rating 5 out of 5]

هرچقدر از میزان لذتی که بردم بگم، کم گفتم 🥰
چیزهای بسیاری از این کتاب یاد گرفتم و حتی من رو به خوانش کتاب‌های تاریخی علاقه‌مند کرد.
از سرگذشت ادبیات در قرون مختلف و نحوه‌ی پیدایش خط و کاغذ و کتابت و چاپ گرفته تا علت خلق رمانس‌های قرون وسطایی و بعد مقابله‌ی جذاب سروانتس...
سفر کردن به گوشه و کنار دنیا و رفتن در دل متن‌های بنی��دینشون و اثرگذاری‌شون...
همه و همه برای من جذاب و خواندنی بود.
اینکه در هر دوره‌ی تاریخی یه تاثیر و وجود ادبیات پرداخته بود برای منی که شیفته‌ی ادبیاتم، هیجان‌انگیز و خاص بود.
جدا از خود کتاب که چقدر عالیه، مجموعه تصاویر جالب آخر کتاب و بعدش رفرنس و مرجع قطور و پرهیبت و خفنشه که دهن آدم رو می‌دوزه، از بس که برای تک تک جملات کتاب رفرنس آورده و با سند و مدرک حرف زده.
واقعا چنین چیزی کمیابه.
هم در متن کتاب و هم در رفرنس یه عالمه کتاب خوب دیگه معرفی شده که میشه سراغشون رفت و خوند و لذت برد.
در مجموع اگر به ادبیات علاقه دارید، این کتاب رو از دست ندین 👌
اردیبهشت ماه ۱۴۰۱. پانسیون ۱۷ شهریور. بیمارستان گنجی

[Leslie Ray · Rating 3 out of 5]

There is a lot of history in this book and a lot of good factual information. However, I thought there would be more of a focus on how the written word came to be and the mechanics of movement from oral tradition and the passing down of information via songs and storytellers. Puchner has chosen various literary works to provide examples from all over the globe to present the influence of literary books on history, culture, and civilization. I can't say that I would have chosen the works he did but I don't disagree with him either.

[Armin Hashemi · Rating 4 out of 5]

جهان مکتوب از داستان گیلگمش شروع می‌شود و تا هری پاتر ادامه می‌یابد. نویسنده داستان نوشتن را از الواح گلی تا انتشار دیجیتال دنبال می‌کند و اثر آن را بر جامعه و نويسنده بیان می‌کند.

[Miss Ravi · Rating 3 out of 5]

دو فصل برایم جذاب بود؛ فصل مربوط به کتاب بالینی اسکندر و فصلی که نویسنده سعی کرده بود ریشه‌های هزار و یک شب را پیدا کند هر چند خودش هم گمانه‌زنی‌ می‌کرد که چنگی به دل نمی‌زد.


‌*این هم هشتصد و هشتاد و هشتمین کتابی که خوندم.

[Maria Ferreira · Rating 4 out of 5]

Martin Puchner é filósofo e critico literário, tirou o PhD em Harvard University e atualmente é professor e investigador nessa instituição.

O mundo da escrita é um livro que começa por ser enfadonho, e não se percebe bem a finalidade do mesmo, contudo, à medida que as histórias avançam o interesse aumenta, sobretudo, pelo vasto conhecimento que o autor detém sobre o contexto politico e económico da época em que é retratada a escrita.

O livro está dividido por capítulos:

1. O livro de cabeceira de Alexandre,
2. Rei do universo, sobre Gilgamés e Assurbanipal,
3. Esdras e a criação da escritura sagrada,
4. Aprender com Buda, Confúcio, Sócrates e Jesus,
5. Murasaki e o Romance do Genji,
6. As mil e uma noites com Xerazade,
7. Gutenberg, Lutero, e o novo público da impressão,
8. O Popol vuh e a cultura Maia,
9. Dom Quixote e os piratas,
10. Benjamin Franklin. Empreendedor dos média na república das letras,
11. A literatura mundial Goethe na Sicília,
12. Marx. Engels, Lenine, Mao,
13. Akhmatova e Soljenítsin: escrever contra o estado soviético,
14. A epopeia de Sunjata e os artífices das palavras na Africa Ocidental,
15. Literatura pós-colonial. Derek Walcott, poeta das caraíbas,
16. De Hogwarts à índia.

São 4000 anos de história da literatura que Puchner nos conta.
Durante a investigação Puchner viajou para todos os locais que referência no livro, para nos falar da glocalização da escrita.

Segundo o investigador, o imperador Alexandre e o Rei Assurbanipal terão sido uns grandes leitores, amantíssimos da literatura mandaram construir grandes palácios para armazenar os seus livros.
Esdras era um escriba que escreveu os textos sagrados que deram origem ao alcorão e à bíblia (velho testamento).

Buda, Confúcio, Sócrates e Jesus foram filósofos, professores que pregavam aos seus discípulos normas, ou seja, regras morais que todos os humanos deveriam de seguir, para uma convivência mais salutar. Curiosamente nenhum destes professores escreveu nada do que diziam, apenas conversavam com os seus alunos, e foram estes, muitos anos após a morte do seu mestre, que colocaram por escrito as suas ideias.

O primeiro romance surgiu no japão, durante o seculo XI. Não se sabe o nome da autora, como tal, foi-lhe atribuído o nome da sua personagem principal Murasaki Shikibu. Murasaki era uma mulher que pertencia à corte, e às mulheres estava vedada a escrita, com medo de ser condenada a autora não divulgara o seu nome.

As mil e uma noites de Xerazade conta a história de Xerazade, as histórias que ela contava ao Rei todas as noites para que este não matasse as jovens mulheres. Histórias que eram inventadas e transmitidas oralmente, e as resmas de versões que cada história ficcional continha.

Gutenberg e Lutero revolucionaram a escrita, a origem da prensa com Gutenberg abriu portas à impressão em massa, sendo possível publicar milhares de copias dos textos e com menos erros.
Com Lutero, a impressão clandestina ficou mais acessível, qualquer um podia escrever um texto e publicá-lo as vezes que quisesse. Foi por causa de Lutero que os estados se viram forçados a legislar sobre a impressão e os documentos escritos. O Papa mandava queimar os textos de Lutero, que se tinha insurgido contra ele, contudo, Lutero, na semana seguinte, mandava distribuír novos textos pela população onde criticava o papa e as suas ideias. Ensinou a população a ler e a escrever.

O Popol Vuh é uma narrativa de origem Maia, que traduzindo poderá aproximar-se ao Livro do Conselho porque faz referência ao modo como as pessoas da época se deveriam comportar. Um livro foi o que restou da queima dos livros que os espanhóis fizeram assim que iniciavam a colonização, foi trazido para Espanha por um frade.

Dom quixote faz referência a Cervantes e seus livros de aventura em forma de novela, onde retratou a sua prisão e as suas viagens.

Benjamin Franklin, empreendedor de sucesso, foi o responsável pela disseminação dos correios nos EUA, foi graças a ele que surgiram os primeiros jornais, que eram distribuídos localmente e em poucos anos alcançaram todo o país, dando abertura também na distribuição de cartas e de livros.

Goethe era alemão e grande apreciador de literatura mundial, mandava vir livros da India, China, Europa, Ásia, América, mandava-os traduzir e lia-os avidamente, aprendeu várias línguas e viajou através da leitura.

Marx e Engels deram origem a uma nova forma de literatura, o manifesto.

Akhmatova e Soljenítsin foram maltratados pela União Soviética:
Akhmatova poetisa de sucesso banida do sindicato dos poetas, sem puder trabalhar, viúva e com o filho preso, manifestou-se contra as ideias de Lenine em alguns dos seus poemas, e ao recitar Requiem e um estrangeiro, com quem ela mantinha relações, foi sujeita ao isolamento e esquecimento literário.
Soljenítsin, escreveu uma carta a um amigo onde criticava Estaline e o exército soviético, foi condenado a 8 anos a trabalhos forçados. Foi essa tortura diária que ele registou no seu romance "Um dia na vida de Ivan Denisovich", o romancista foi galardoado com o prémio nobel da literatura em 1970.

Vale muito a pena ler o livro, porque nele o autor explica a importância da palavra escrita e dos textos na formação do homem, a origem das bibliotecas, de que forma a palavra e a comunicação teve e tem poder no mundo. Também expõe as várias técnicas de escrita que hoje se conhece e a evolução das tecnologias de impressão ao longo dos 500 anos.

[Hanna Ghasser · Rating 3 out of 5]

قبل از هر چیز، باید بگویم که شما ابداً با یک سفرنامه مواجه نیستید؛ اما می‌خواهم این را هم بدانید امکان اینکه با یک سفرنامه مواجه شوید وجود دارد. توضیح‌اش دشوار است؛ ولی اطمینان دارم که اگر مسئله‌تان باشد و در نتیجه نگاهی به کتاب بیندازید، خودتان تماماً متوجه این قضیه خواهید شد.
مارتین پوکنر، فیلسوف و استاد ادبیات تطبیقی دانشگاه هاروارد، که از قضا نویسندۀ کتاب موجود هم هست، از آن دسته استادهایی است که اگر روزی سر کلاسشان بنشینم، اوایل جلسه رخی جدی به خود می‌گیرم و کلمه به کلمه را نوت‌برداری می‌کنم. اواسط جلسه از نوت‌برداری دست می‌کشم؛ چون آنقدر از یک موضوع به موضوع دیگری می‌پریم که فرصت نمی‌شود تمام حرف‌هایش را یادداشت کنم، و در آخر جلسه، که به جمع‌بندی رسیده‌ایم، پشیمان می‌شوم که اواسط جلسه از یادداشت‌برداری دست کشیدم؛ چون یکهو تمام نکات جزئی مربوط ‌اند به تمام آن چیزی که باید می‌شنیدیم!
بعد، از جلسه خارج می‌شدم و احتمالاً تا صبح نمی‌خوابیدم؛ چون به حرف‌های استاد ادبیاتم فکر می‌کردم.
البته بهتر است این را هم بگویم که شاید من بیشتر از حد به مسائل فکر می‌کنم، و متاسفانه یا خوشبختانه، مشکلی هم با این قضیه ندارم. در ضمن، یک عالمه بهم می‌چسبد!
فکر می‌کنم پوکنر هم تا حدودی به این مرض «بیش از حد فکر کردن» دچار باشد. برای مثال، کتابش را با این جمله آغاز می‌کند: "گاهی اوقات سعی می‌کنم جهان را در غیاب ادبیات تصور کنم-جهانی که در هواپیماهایش هیچ کتابی پیدا نمی‌شود و کتاب‌فروشی‌ها و کتابخانه‌ها مملو از قفسه‌های خالی‌اند (در این جهان، کتابخانۀ خودم هم دیگر در حال سرریز نیست). دیگر صنعت چاپ و آمازونی در کار نیست و وقتی بی‌خوابی به سرم می‌زند، کنار تخت‌خواب چیزی پیدا نمی‌شود."
آخر چه کسی در ذهن خودش به چند هزار سال قبل برمی‌گردد، حتی پیش از آنکه خط و ادبیات ابداع شوند، و شروع به خیالبافی می‌کند؟ جوابش را می‌دانیم. مارتین پوکنر. بله، مارتین پوکنر این کار را می‌کند، و در کنار تمام این‌ها، شما را هم در سفری که در تاریخ و ادبیات دارد با خود همراه می‌کند.
کتاب «جهان مکتوب» متشکل از شانزده فصل و در نتیجه شانزده متن بنیادینی است که پوکنر به بررسی تاثیر آن‌ها در تغییر و تحول تاریخ می‌پردازد؛ که اکثر مواقع در این امر به شکل مفتضحانه‌ای ناموفق بوده است. او سفرش را از کتاب بالینی اسکندر، یعنی ایلیاد هومر، آغاز می‌کند، از نبرد آشیل و هکتور می‌گوید و به خرابه‌های تروا پا می‌گذارد. سپس به بین‌النهرین می‌رود و داستان‌هایی از متن محبوب آشور بانیپال، یعنی حماسۀ گیلگمش، و همچنین قضایایی را دربارۀ مبدا برخاست خط بازگو می‌کند. بعد، با او به بابل می‌رویم و دربارۀ آفرینش کتاب مقدس قوم یهود می‌شنویم. در این میان، به شهرزاد قصه‌گو و سقراط و مسیح سری می‌زنیم، به پای صحبت‌های درک والکات می‌نشینیم، با گوته به سیسیل می‌رویم و با دن کیشوت به چنگ دزدان از دو نوع دریایی و ادبی می‌افتیم. و بالاخره، پوکنر در مدرسۀ جادوگری هاگوارتز، در حالی که ناراضی از نتیجۀ تستی است که سایت پاترمور به او داده و او را در گروه اسلیترین قرار داده است، به هندوستان می‌رود و این سفر را به اتمام می‌رساند.

قبل از آنکه با این کتاب برخورد کنم، جوابی برای سوال «من چرا می خوانم؟» نداشتم. نمی‌دانستم «خواندن» برای من در چه جایگاهی است؟
آخر مگر برای همه‌چیز باید دلیلی داشت؟ آیا این ما انسان ها نیستیم که خوشمان آمده تا به هر چیزی دلیلی بچسبانیم تا خودمان احساس حقارت کمتری کنیم؟ جایگاه سوال «چرا می‌خوانی؟» برای من معادل جایگاه سوال «چرا زندگی می‌کنی؟» است. جوابی برای هیچکدامشان ندارم؛ اما مثالی دارم. می‌گویم: "فرض کن کسی یک ظرف که پر است از هر شیرینی‌ای که می‌توانی فکرش را بکنی بهت تعارف می‌کند. آیا سریعاً و با اشتیاق می‌پذیری، شیرینی‌ها را بر می‌داری و در لذت می‌خوری؟ یا می‌ایستی، شک می‌کنی، زیر سوال می‌بری و در آخر دلیلی برای کارت دست و پا می‌کنی؟" جوابش معلوم است. خواندن هم همین است، زندگی کردن هم همین است. آدمیزاد که نباید برای هرچیزی دلیل داشته باشد.
اما هنوز هم می‌گویم، متاسفانه یا خوشبختانه، به مرض «بیش از حد فکر کردن» دچار هستم، و همیشه دنبال سوال‌هایی برای فکر کردن بهشان. با خواندن این کتاب، بیشتر از همیشه به «ادبیات» فکر کردم. ایستادم، شک کردم، زیر سوال بردم و تجربه کردم. شاید هم یک‌سری دلایل برای خودم دست و پا کردم.
فکر کنم در این‌جا، پوکنر -تا حدودی- به هدفش رسیده است. به سفرهایی رفته، داستان‌هایی روایت کرده، و کمی شما را به فکر واداشته است.

پ.ن: آخر هم نفهمیدم؛ چرا جای شاهنامه در میان این متون خالی بود؟

[Brian Griffith · Rating 4 out of 5]

Well, it’s a very enjoyable romp through the evolution of written stories, with insightful visits to every continent except Australia. Puchner has a clear way of illustrating how new formats and genres of writing have opened up new potential for interaction, empathy, reflection, and consciousness.

[Jo Walton]

Disappointingly slight.

This is a shallow skim through some fascinating material. It's deeply unsatisfying because the author doesn't engage and isn't passionate, and seems to imagine that the way to write a popular (as opposed to academic) book on a serious non-fiction subject is to keep it simple. I admit that he was covering a vast amount of ground, but he doesn't ever get one centimetre below the surface. The other problem is with putting himself in the book, how he felt, the travel he did for the book, etc. This only works when the authorial voice has something authentic to add. That voice has to be present, informed, interesting. (Rebecca West would be a good example.) I am far from opposed to having an "I" in the frame. But the I shouldn't condescend, and this book condescends all through to its imaginary stupid reader. Readers may well pick up a book like this because they're uninformed about a subject, but that's really different from being stupid. Lively is good, but it should be a real not a fake liveliness, but above all, it should engage.

Bleah. This should have been a great book, but it isn't.

[Maei · Rating 4 out of 5]

خب همین اول بگم که اصلا درباره‌ی اینکه ادبیات چگونه به تاریخ شکل داد صحبت نمیشه ، بیشتر جوریه که شما داستانها/ متنهای منتخب نویسنده و تاریخشون رو میخونید .
انگار که کتاب تاریخ دستتون گرفتید . یک فصلش که درباره‌ی هزارو یک شب بود رو خیلی دوست داشتم و بهم ایده و خط فکری داد برای انتخاب کتابهایی که در اینده میخوام بخونم .
یکی از ضعف هاش این بود که درباره‌ی ایران و ادبیاتش مطلب مفید و کاملی رو نداره و فقط به صورت اشاره درباره‌اش صحبت میکنه .
از چیزهای دیگه‌ای که درباره‌ی این کتاب دوست داشتم قطع کتاب ، جلد ، نقاشی ها و عکس‌هایی که داره
ولی اینها بازهم به قیمت کتاب که بالا هست نمی‌ارزه
یه سری مطالب کلا بی ربط به نظرم اومدن و نباید تو کتاب گفته میشدن
در هر صورت نه اونقدر کتاب بدیه که بگم اصلا ارزش نداره بخونینش نه اونقدر خوبه که بگم حتما بخونید
اگر حوصله‌ی خوندن تاریخ و علاقه به ادبیات دارید میتونین از بعضی قسمتها و اطلاعات لذت ببرید .

[Marta Xambre · Rating 5 out of 5]

06/02/2023
Recomendo vivamente!
Uma viagem histórica explicada de uma forma fluida, acessível e muito interessante.
É um livro de profundo interesse para quem quer saber mais sobre a história da escrita e toda a sua contextualização social, política, geográfica e cultural. Desta forma, o autor aborda, momentos fundamentais e marcantes da história da humanidade.
Constatamos que a literatura foi fundamental no desenrolar da história e que a escrita foi um veículo importantíssimo para a expansão do bem e do mal. Os textos conseguiram, em muitos períodos da história, ser decisores de ideologias, crenças e credos.
Foi muito interessante e contribuiu, sem dúvida, para alargar o meu conhecimento e estimular ainda mais a minha curiosidade sobre algumas obras mencionadas e o contexto em que foram criadas.
Muito boa esta obra de não ficção.

[Hosein · Rating 4 out of 5]

در مورد یکی از بخش‌های کتاب توی اینستاگرام نوشتم که می‌تونین بخونین: https://www.instagram.com/p/CIfjaT_re...

در مورد جهان مکتوب خیلی چیزها می‌شه گفت. اما اول باید توضیح بدم که این کتاب تاریخِ ادبیات رو نمی‌گه، حتی کمک نمی‌کنه که یک سیری از این تاریخ رو بدونین. هر فصل یک جستار در مورد یک اثر ادبی و بخشی از دنیاست که سعی می‌کنه اهمیت ادبیات روی اتفاقات رو نشون بده. نویسنده در کنار اطلاعاتی که در مورد ادبیات می‌ده، حالت سفرنامه رو هم به کتاب اضافه کرده. برای مثال سفرش به یونان برای دیدن ریشه‌های ایلیاد و اودیسه. به نظرم یکی از دلایل جذابیت جهان مکتوب هم همین حالت داستانی بودنشه. اطلاعاتی که توی کتاب بودن رو خیلی جاهای دیگه می‌شه پیدا کرد، اما اینجا ساده گفته، حتی خوندنش لذت بخش‌تر از خوندن کتاب‌هایی بود که در موردشون صحبت می‌کرد.

و وقتشه در مورد مشکلاتش صحبت کنم D: .
نویسنده از روی خیلی از بخش‌ها می‌پره و این خوب نیست. برای مثال کشورهایی هستن که توی ادبیات و این داستانی که جهان مکتوب روایت کرده، باید حضور داشته باشن. من اصلا آدمِ ملی‌گرایی نیستم، اما به نظرم وقتی در مورد ادبیات باستانی صحبت می‌کنیم باید یکم به آثار ادبی ایرانی هم توجه کنیم. مخصوصا اینکه کلِ کتاب در مورد جنگ بین نویسنده‌ها و حکومت‌ها صحبت می‌کنه. به نظرم توی حکومت‌های اسلامی این قضیه خیلی اهمیت زیادی داشتن. حتی اثرهای بزرگی مثل کمدی الهی جا افتادن و کشورهایی مثل هند و فرانسه هم توی کتاب بهشون خیلی اشاره نشده بود.
همینطور یکسری جاها رو بیش از حد طولانی توضیح می‌داد. یعنی نویسنده توی چند فصل اصلا نمی‌دونست کجا باید حرفش رو تموم کنه. اینقدر ادامه می‌داد که آخرش هیچ نتیجه‌گیری نداشت. مجبور بود همینطوری تمومش کنه.

ولی در کل، جهان مکتوب رو بخونین. به ویژه اینکه نشر بیدگل با کیفیت بی‌نظیری چاپش کرده و ترجمه‌ش هم خوبه. همینطور بهتون اینقدری اطلاعات می‌ده که راضی باشین ازش و حس نکنین 500 صفحه رو الکی خوندین.

[راضي النماصي · Rating 5 out of 5]

منذ أول نص ترجمته قبل سبع سنوات، بعنوان "لماذا نقرأ الأدب؟" لماريو بارغاس يوسا، وأنا في سعي محموم لإثبات جدوى قراءة الأدب وكونه يتعدى الترفيه المحض، وها قد أتى الكتاب الذي يعضدني في فكرتي هذه.

[Al Bità · Rating 3 out of 5]

Perhaps the best thing to say about this book is that Puchner’s easy-to-read text is a rather excellent introduction to the vast field of world literature in general, and its potential influence on us over the millennia. Insofar as the general argument remains that other voices and other cultures are made accessible to us through our being able to read their literature (albeit often only in translation), I am all in favour of what Puchner’s book is about. Unfortunately, it is not all that simple…

The book ranges across some four thousand years of writing, and so it becomes essential to be selective in what is chosen to represent the main idea. The selections made can only represent a small proportion of what has been written; yet in some cases what is left out may be more significant than what has been included. This may be unavoidable, but it is a problem. I also feel that, where potential readers might be more au fait with particular works cited, the act of presenting them briefly, and then proceeding on to the next text, could come across as simplistic and irritatingly imprecise. Thus each of the sixteen chapters of this book is both stimulating and irritating at the same time. Each section potentially raises more questions than it answers.

I think maybe part of the problem lies in the device used in the presentation of relevant texts. It proceeds by describing some event, raising a particular issue, briefly explaining it, then more often than not jumping about in time within an otherwise normally chronological time-line. This is combined with the perhaps overworked framework of lots of travelling about to various centres across the world to get the “feel” of some event (not always particularly revealing or illuminating); and the process then repeats. With each selection, while the issue in each case seems “connected” to the main idea, it would probably be more precise to say that it is dealing with a different aspect of that idea. This tends to make one feel that, cumulatively, the book is a bit disjointed, or at best slightly out of focus.

All of this contributes to ambiguities which further complicate matters. Take, for example, the title: “The Written World”. It suggests that there is only one “world” that is written… Shouldn’t the title read in the plural: “Written Worlds”? It could be argued that every written account creates its own “world” — and that world is not necessarily “real”; it just “reads” that way! The same, of course, can be said of the “spoken” world(s). Linguists have told us that there are probably far more different languages world-wide which have never been written down. One does not have to be literate in order to be able to speak a language. Nor does it mean that the spoken worlds are any more realistically related to the real world.

That being said, it immediately raises questions as well about the sub-title of the book: “How Literature Shaped History”. Here again there is ambiguity: history as we know it always comes after the “historical events”; and the first narratives (real or unreal) come from spoken words used to create “spoken worlds”; and spoken will always include sung words as well — both spoken and sung words always precede anything that might ultimately become written words. In the comparatively long process towards any written texts (and these are frequently very specific to a particular region and group of people at a particular time) then surely the interpreted “worlds” of the spoken/sung language will become embedded within the signs and symbols used for the literate “worlds”. So it would seem that written worlds are, in the first instance, merely a reproduction of those worlds first created by the spoken/sung words.

From this perspective, the spoken words are the ones that have “shaped” the world, not the written ones. I also suspect that, as far as “shaping” the world is concerned, the spoken/heard words are far more important, not so much as in shaping the world, but in brainwashing and biasing us into interpreting the world in specific (not always beneficial) ways! — think of preaching, lectures, radio and television, for starters. It is perhaps much later, when “literature” developed and evolved its own independence, that we have a florescence of purely speculative and fictional worlds being created, pinned down by specific signs, symbols, glyphs, spellings, punctuations, etc. to their originating times. In a sense, then, each time this happens, a “new” world is created…

We can then use this literature to write about the created literature in a way that then becomes “history” in a different sense. Thus it would seem that the use of the past tense (shaped) should more correctly be in the present tense (shapes) — each time we read/speak/hear a created world, it shapes our current conception of the world (both past, present and for the future) in ways which are new and different each time it happens. Incidentally, this same approach occurs in the world of computer “languages” (they are not spoken languages, but derive directly from written languages adapted to the needs of their technology) which indeed technology needs to directly shape and make objects for us in the real world.

That final remark also raises other aspects not specifically covered by the book: those written worlds found in Mathematics, Physics, Science, Chemistry, Biology, Philosophy, Medicine, etc. All these represent interpretations of different forms of reality which have directed our attention in the past, and changed (and continue to change) the way we interpret the real world. And from here, we can then raise concerns about another aspect not really touched upon in the book: the relevance, truth, ethics, etc. of our created worlds… There is no discussion about how we can evaluate the many worlds we might have access to, or what criteria might apply in that evaluation in order to ascertain their value, importance or significance (or not) to life, living, and survival in general.

Access to many different and varied interpretations of the world can be creative and exciting, and this is a quality which we can all enjoy. But it always remains that, whatever those interpretations may be (and remember they can also be evil and destructive as well as good and creative) they are still, and will always be speculative only — they represent responses (valid or invalid) to our perceptions (right or wrong) of the world, not the world itself. We can alter, refine and/or otherwise adjust those perceptions to create new ones, in the mistaken belief that this actually changes the world in some way — but it doesn’t. Both spoken and literary worlds come and go, but the world itself abides.

[pooriya alaei · Rating 4 out of 5]

سرگذشت ادبیات از زمانی که به مدد اختراع خط ؛ از فرهنگ شفاهی متولد شد و راه پر فراز و نشیب خود را تا امروز طی کرد. مشخصا به متون بنیادی نظیر ایلیاد و ادیسه ، گیلگمش و ... می پردازه و سپس متون مقدس و نهایتا به رمان های امروزی میرسه. سر��ذشت و تاثیر ادبیات بر رویدادها را در فرهنگ های مختلف بررسی می کنه و همچنین تاثیری که وقایع بر ادبیات داشته اند. اطلاعات تاریخی زیادی هم در خلال روایت سرگذشت ادبیات ، روایت میشه. انچه باعث تعجب من شد این بود که نویسنده اصلا به ادبیات کهن ایران و متون معروفی نظیر شاهنامه و حکایت های سعدی و افسانه ها و اسطوره های ایرانی توجه ای نداشته. بگونه ای که انگار اصلا نه ایرانی بود و نه ادبیاتی در این سرزمین. این درحالی است که ادبیات دور افتاده ترین نقاط را که اکثرا ادبیات انها پسا استعماری است و قدمت چندانی نداره ، لحاظ کرده. شاید هم در ترجمه حذف شده. تررجمه روان و خوب بود.

[Hilda hasani · Rating 3 out of 5]

طبق ادعای جهان مکتوب بعد از خواندن حدودا ۳۹۰ صفحه باید متوجه شویم «چگونه ادبیات به تاریخ شکل داد؟».
آقای مارتین پوکنر شما چقدر به این ادعا پاسخ داده‌اید؟ یا چقدر از خلال این ۱۶ فصل ما را درگیر آن مسیری کرده‌اید که در ادبیات به تعریف شما شکل داده است؟ می‌توانم قبول کنم که دسته‌بندی هر فصل ما را تا حدودی با خط زمانی همراه می‌کند، از کاتبان می‌خوانیم؛‌ هومر که برای اسکندر الگوی فتح سرزمین بود و آشوربانیپال و کشف لوحه‌های گیل‌گمش. اینکه چگونه کاتبان با مکتوب کردن روایت‌های نقالان دست در دست قدرت گذاشتند و مکتوباتی برای حفظ و تعریف شهرها را خلق کردند. با گذر از کاتبان تأثیر ادبیات را در روایت‌های آموزگاران دیدیم؛‌ در این مرحله ادبیات بازهم برای خواندن حرف یکی و نقل آن به نسلی و گروهی دیگر استفاده می‌شود. این فرآیند خطی که بین نسبت زمان، فناوری و نحوه‌ی ارائه‌ی محتوا کشیده شده است را می‌فهمم. اما درست از نقطه‌ای که درباره‌ی شهرزاد و هزار‌و‌یک شب می‌خوانیم ایده‌ی پوکنر ناامیدم می‌کند؛‌ او در نهایت تلاشش نمی‌تواند گفتمان شرق‌شناسانه و اروپامحورش را کنار بگذارد. انگار همه‌چیز کنار هم قرار می‌گیرد تا فرآیند شکل دادن به تاریخ از دل ادبیات را بفهمیم، منتهی با نگاهی فیلتر شده.
طبیعی است که هر نویسنده‌ای، هر مورخی بخواهد با ادعای کم‌زاویه‌ترین نوع نگاه به لایه‌ای از تاریخ بپردازد محکوم به شکست است. هر مورخ بدون جهت‌گیریی از نگاه من شارلاتان است و حضور خارجی نداشته و نخواهد داشت. الان هم شاید در جواب بگویید پوکنر که از تمدن مایا‌ها و داستان پوپولووه گفته. او سعی کرده ادبیات جهانی را محصول کشف گوته بداند که از استعمار و قدرت‌نمایی فرانسه و انگلیس خسته شده است. اما اجازه بدهید خطای این موضوع را از آنجا بگیرم که به‌وضوح مباحث چفت‌و‌بست مدنظر را رعایت نکرده‌اند؛ ‌هرچه از فصل هفتم جلوتر رفتم سطحی بودن تحلیل‌ها برای اثبات بی‌طرف بودن بیشتر توی ذوقم خورد. حتی در فصل آخر هم پوکنر سعی کرده با داستان هری‌پاتر نقطه‌ی پایان بگذارد و بعد پرشی چندصدمتری به مراسم جایزه‌ی ادبی هندوستان داشته باشد باز هم ناامید شدم. خطی که پوکنر می‌کشد به‌شدت محکم و پررنگ است؛ از تأثیر فناوری و خواست قدرت، از خطابه‌گرایی و میل به شورش تا تغییر نحوه‌ي تأثیرگذاری ادبیات و شکل‌دادن به جریان‌هایی که غرب را این روزها غرب کرده است. حتی نقطه‌های شکست و گسست هم در راستای پررنگ کردن همین خط فکری می‌شکنند و ادبیات باقی ملل هم برای تأیید همین موضوع بررسی می‌شوند و دایره‌ی حقیقت هم محدود می‌شود.
خواندن جهان مکتوب برای فهمیدن دورنماهایی از اتفاقات، مایه‌ی متوسطی داشت اما در یک جمع‌بندی کلی بخواهم بگویم با اثری Cult مواجه شدم.

[Sasha · Rating 3 out of 5]

This book about the influence of literature on civilization, favorably reviewed by the NY Times, will probably maybe be an ongoing read for this year; the plan, which I haven't committed to or thought very much about, is to read maybe a chapterish a month (there are 16) and sometimes a book from it. I mean Tale of Genji is one of the chapters and I was gonna read that anyway. So look, if you're looking for something super dorky to do, come along! I've created a shelf with the major reading in the book. I've already hit a lot of these books, but I'm excited for some commentary on them; Puchner makes some really great, interesting choices, and I'd like to have more context for, like, Popol Vuh and Sundiata.

I'm through chapter one now; it was good, not like life-changing but fun. All about how Alexander the Great was obsessed with The Iliad.

[Lady Alexandrine · Rating 5 out of 5]

This book is brilliant!

It is the best book about literature or history of literature that I have ever read! It deserves not five, but at least ten shinning stars.

The author writes about literature with great passion and it is wonderful to encounter someone as enthusiastic about literature as I am. The presence of the author is felt in the book. Same of his opinions and mentions of places he visited and his experiences are personal. It all makes for very interesting reading. The book is not at all dry, on the contrary, it is easy to read and fascinating. At times it is as if the author was telling his readers a story in person.

Really, every person enthusiastic about literature should read this book. It connects times and places when world literature and books as we know them today were created in a new, enlightening and surprising way.

I would like to thank Martin Puchner for writing this wonderful book!

[Mahya danesh · Rating 5 out of 5]

بعضی کتاب ها هستن که ادم دلش میخواد اصلا تموم نشه ، مثل همبن کتاب .
من دو هفته هرشب با جملاتش زندگی کردم ،از همون شروع مهیجش در اپولو ۸ تا پایان مطلوبش در هند و قبل از اون فضای کتاب های جی کی رولینگ.
هیچ وقت از این زاویه که چقدر تاریخ و ادبیات میتونن به طور به هم پیوسته ای همدیگه رو شکل بدن فکر نکرده بودم .
فکر نمیکردم حماسه های هومر میتونه محرک اسکندر مقدونی برای حملاتش باشه و یا گیلگمش همچین پیشینه جالبی داشته باشه .
نویسنده هدفش به تصویر کشیدن تاریخ ادبیات مکتوب بود و معرفی کتاب های بنیادین ولی در طول این ناداستان به قدری با ظرافت تاریخچه ها رو روایت میکرد که حس خوندن داستان بهتون دست میداد.
اما خب نمیتونم بگم همه فصل هاش هم به یک اندازه دوست داشتم برای من مقدمه کتاب ، کتاب بالینی اسکندر، مانیفست کمونیست ،مدرسه جادوگری هاگوارتز از جذابیت بیشتری برخوردار بود هرچند بقیه فصول هم دوست داشتم ولی اینا عمیق توی ذهنم ثبت شدن .
اگه بخوام یکی از کتاب های ماندگار امسال رو بگم قطعا این کتابه و اگه بخوام کتابی به کسی هدیه بدم یا پیشنهاد کنم بازم این کتاب جز اولویت هامه 😌👌🏻

[TS Chan · Rating 3 out of 5]

3.5 stars.

I believe that almost all of us on Goodreads are avid readers, and one of the reasons we read is to experience what the stories can do to and for us. The existence of this recent publication came to my attention while trawling BBC.com, specifically its Culture webpage, and reading an article about Alexander The Great's bedside reading material, The Illiad by Homer. Immediately, I was intrigued and resolved to read this book about books, or rather, written material that shaped the world as we know it.

The author is a Professor of English and Comparative Literature at Harvard University. The materials he covered in this book ranged from the ancient texts of The Illiad and The Epic of Gilgamesh to foundational sacred scriptures like the Holy Bible, to novels the likes of The Tale of Genji and Don Quixote, as well as political narratives such as The Communist Manifest, and even Harry Potter. The basis of the book is fascinating, but while some of the entries are engaging, there are a few others I found to be quite dry or less compelling.

The most powerful story in the whole lot in there for me had to be the one on Anna Akhmatova who wrote the elegy, Requeim, about the suffering of the people during the Great Purge under Stalin's iron fist reign. You can even read about it on BBC Culture's webpage that has a weekly feature on stories that shaped the world.

In the end, The Written World may not be as amazing as I hoped it to be, but I am definitely better off to have read the book, which further enhanced my appreciation for the power of stories, and for the creation of writing, paper and the science of printing to enable such narratives to be preserved and transferred over the centuries.

[Nicky · Rating 4 out of 5]

I’ve seen some complaints about the historical accuracy of this, particularly in regard to the earliest sections, but I’m unable to judge because it’s not really my area of history at all — inasfar as I know my history anyway, which is often patchy. I simply enjoyed The Written World as a summary, from one perspective, of how some stories and books have changed the world in being written (or in the case of previously oral works, written down). Puchner writes compellingly about books I haven’t read yet, and really makes them sound tempting — The Tale of Genji, for example (though he also makes Don Quixote sound fascinating, and I did not love that at all).

It’s not the be-all and end-all, but if you love books and you want to read about some books that have been important in shaping society, then this should be right up your street (up your bookshelf?).

Reviewed for The Bibliophibian.

[Shahab Samani · Rating 4 out of 5]

کتاب خیلی خیلی درخشان شروع شد، خوندن در مورد اسطوره‌های ماقبل تاریخ و پیوند اون‌ها با اسطوره‌های ادیان برای من بسیار جذاب بود. نکته ی مهم دیگر کتاب این بود که تقریبا جامع بود و تمامی جوامع رو در بر می گرفت و محدود به اروپا نشد. البته خب خبری از ایران نبود، به جز اون کلیشه ی همیشگی عشق گوته به حافظ. مثلا به نظر من جا داشت که به شاهنامه هم پرداخته بشه که نشد.
تمام مدتی که کتاب رو می خونید انگار در حال دیدن یک مستند هستید. نویسنده مدام سفر می کنه، قصه میگه و تصویر می سازه و این باعث میشه که کتاب به یک تاریخ نگاری خشک و آکادمیک تبدیل نشه.

[Ibrahim · Rating 5 out of 5]

من أجمل ما قرأت عن تاريخ الكتابة والأدب.