What do you think?
Rate this book
როცა მეტირება, არ ვტირი
როცა მეტირება, არ ვტირი“ მიგელ ოტერო სილვას შედევრად და ვენესუელური ლიტერატურის ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან წიგნად არის მიჩნეული. ნაწარმოებში მოვლენები ქვეყნის ისტორიის არეულ პერიოდში ვითარდება და იმდროინდელი ვენესუელის სოციალურ-პოლიტიკური ქაოსით, გაურკვევლობითა და ცვლილებებით არის გაჟღენთილი. მიგელ ოტერო სილვას რომანის სამივე გმირი ერთ დღეს დაიბადა, სამივეს ვიქტორინო დაარქვეს და განგებამაც სამივეს საერთო ბედისწერა არგუნა. მაგრამ ბედისწერისკენ მიმავალი გზა ყველასთვის განსხვავებული გამოდგა, ისევე როგორც მათი ცხოვრება და გამოწვევები, თუმცა ნებსით თუ უნებლიეთ სამივე ჯიუტად მიუყვება მას.
სამი ვიქტორინოს ცხოვრებას ავტორი პარალელურ რეჟიმში ოსტატურად აღწერს და მკითხველიც მათთან ერთად გადის ცხოვრების გზას, მათთან ერთად განიცდის, უხარია, იძაბება და შვებას გრძნობს. განვლილი ცხოვრების ბოლოს კი მხოლოდ ერთი კითხვა რჩება: რა მოხდებოდა, ერთხელ მაინც რომ ეტირათ, რა მოხდებოდა, მათ დედებს მაინც რომ ეტირათ ერთხელ?
სამი ვიქტორინოს ცხოვრებას ავტორი პარალელურ რეჟიმში ოსტატურად აღწერს და მკითხველიც მათთან ერთად გადის ცხოვრების გზას, მათთან ერთად განიცდის, უხარია, იძაბება და შვებას გრძნობს. განვლილი ცხოვრების ბოლოს კი მხოლოდ ერთი კითხვა რჩება: რა მოხდებოდა, ერთხელ მაინც რომ ეტირათ, რა მოხდებოდა, მათ დედებს მაინც რომ ეტირათ ერთხელ?
216 pages, Hardcover
First published January 1, 1970
38 people are currently reading
828 people want to read
About the author
Miguel Otero Silva
30 books65 followersMiguel Otero Silva (October 26, 1908 - August 28, 1985), was a Venezuelan writer, journalist, humorist and politician. Remaining a figure of great reference in Venezuelan literature, his literary and journalistic works were strictly related to the social and political history of Venezuela. Before the establishment of democracy in 1958, he was repeatedly forced into exile; afterwards, he was elected to the Venezuelan Senate.
Born in Barcelona, Anzoátegui State, moved to Caracas at very young age, to study in the Liceo Caracas. He applied to the Universidad Central de Venezuela for studies in civil engineering. During this time, takes place his early literary activity, writing for magazines and newspapers, such as Élite and Fantoches, and other university publications, besides entering journalism.
During the Student’s Week of the year 1928, Otero Silva formed part of a series of protests against the rule of then-president Juan Vicente Gómez (see Generation of 1928); in addition to this, he also became involved in a military plot to overthrow the government. Due to this, Otero Silva was forced to get into exile, in Curaçao. There, along with Gustavo Machado, Rafael Urbina López and other Venezuelan expatriates, began preparing an invasion of the mainland across Falcón State, an operation that was unsuccessfully carried out in June 1929. During this time, Otero Silva worked on his first novel, Fiebre (Fever), later published in 1939. By 1930 he had become affiliated to the Comintern, having plenty of interest for Marxist thinking.
He was able to return to Venezuela following the death of the dictator Juan Vicente Gómez in 1935. Taking advantage of the freedom of speech allowed by Gómez's successor in office, Eleazar López Contreras, Otero Silva began writing humorous poetry in newspapers, with a certain political content. Tagged soon as a communist, the government expelled him once again from the country in 1937. In these years, he went on traveling through Mexico, United States and Colombia.
Otero was permitted to return after three years of exile. Then, in 1941, he co-founded the humoristic weekly newspaper El Morrocoy Azul (The Blue Tortoise), along with Francisco José Delgado and Claudio Cedeño, besides a leftist weekly, Aquí Está (Here It Is).
With the 1943 founding of the newspaper El Nacional by Henrique Otero Vizcarrondo (his father), Otero Silva is appointed as the head of writing, coinciding with his decision for applying at the Universidad Central de Venezuela, to study journalism. In 1946, he married María Teresa Castillo, a fellow journalist, and graduated from university in 1949. Two years later, Otero left the Communist Party of Venezuela, claiming that he wasn't ready for political discipline, and to dedicate himself to writing. He spent a year in Guárico, investigating the history of the village of Ortiz, since its growth to its abandonment due to a malaria breakout. The city served as inspiration for his next novel, Casas Muertas, which was published in 1955. The novel was awarded with the Premio Nacional de Literatura, and the Premio de Novela Arístides Rojas that same year.
His newspaper, El Nacional, was suspended twice during the military rule of Marcos Pérez Jiménez. Towards the end of the dictatorship, he was arrested for editing and publishing the Manifiesto de los Intelectuales (Intellectuals Manifesto), a text attacking the Pérez Jiménez administration.
After Marcos Pérez Jiménez was overthrown in 1958, Otero was awarded with the National Prize of Journalism, and also elected to the Venezuelan Senate, representing Aragua. However, the newspaper was again the object of much pressure by the new government of Rómulo Betancourt, for the leftist ideas of Otero and its suspected support of communism. The discontent of the government was the cause for Otero to resign from the newspaper's body of writing.
His works from the period include Oficina N° 1, in 1961, and La Muerte de Honorio in
Born in Barcelona, Anzoátegui State, moved to Caracas at very young age, to study in the Liceo Caracas. He applied to the Universidad Central de Venezuela for studies in civil engineering. During this time, takes place his early literary activity, writing for magazines and newspapers, such as Élite and Fantoches, and other university publications, besides entering journalism.
During the Student’s Week of the year 1928, Otero Silva formed part of a series of protests against the rule of then-president Juan Vicente Gómez (see Generation of 1928); in addition to this, he also became involved in a military plot to overthrow the government. Due to this, Otero Silva was forced to get into exile, in Curaçao. There, along with Gustavo Machado, Rafael Urbina López and other Venezuelan expatriates, began preparing an invasion of the mainland across Falcón State, an operation that was unsuccessfully carried out in June 1929. During this time, Otero Silva worked on his first novel, Fiebre (Fever), later published in 1939. By 1930 he had become affiliated to the Comintern, having plenty of interest for Marxist thinking.
He was able to return to Venezuela following the death of the dictator Juan Vicente Gómez in 1935. Taking advantage of the freedom of speech allowed by Gómez's successor in office, Eleazar López Contreras, Otero Silva began writing humorous poetry in newspapers, with a certain political content. Tagged soon as a communist, the government expelled him once again from the country in 1937. In these years, he went on traveling through Mexico, United States and Colombia.
Otero was permitted to return after three years of exile. Then, in 1941, he co-founded the humoristic weekly newspaper El Morrocoy Azul (The Blue Tortoise), along with Francisco José Delgado and Claudio Cedeño, besides a leftist weekly, Aquí Está (Here It Is).
With the 1943 founding of the newspaper El Nacional by Henrique Otero Vizcarrondo (his father), Otero Silva is appointed as the head of writing, coinciding with his decision for applying at the Universidad Central de Venezuela, to study journalism. In 1946, he married María Teresa Castillo, a fellow journalist, and graduated from university in 1949. Two years later, Otero left the Communist Party of Venezuela, claiming that he wasn't ready for political discipline, and to dedicate himself to writing. He spent a year in Guárico, investigating the history of the village of Ortiz, since its growth to its abandonment due to a malaria breakout. The city served as inspiration for his next novel, Casas Muertas, which was published in 1955. The novel was awarded with the Premio Nacional de Literatura, and the Premio de Novela Arístides Rojas that same year.
His newspaper, El Nacional, was suspended twice during the military rule of Marcos Pérez Jiménez. Towards the end of the dictatorship, he was arrested for editing and publishing the Manifiesto de los Intelectuales (Intellectuals Manifesto), a text attacking the Pérez Jiménez administration.
After Marcos Pérez Jiménez was overthrown in 1958, Otero was awarded with the National Prize of Journalism, and also elected to the Venezuelan Senate, representing Aragua. However, the newspaper was again the object of much pressure by the new government of Rómulo Betancourt, for the leftist ideas of Otero and its suspected support of communism. The discontent of the government was the cause for Otero to resign from the newspaper's body of writing.
His works from the period include Oficina N° 1, in 1961, and La Muerte de Honorio in
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 66 reviews
December 15, 2023
4,5
Читать этот роман нужно внимательно, потому что у героев одинаковые имена – чуть потеряли внимание, и нить утеряна. Начинается роман с грандиозного вступления из жизни ранних христиан в Древнем Риме, впрочем, сдобренного большой долей саркастических параллелей с венесуэльской действительностью на момент написания романа в 1970 году (для этого нужно почитать немного о Венесуэле, иначе, не поймешь, причем тут национальная экономика, планирование производства и работа в государственном аппарате для тысяч граждан) и все это при правлении императора Диоклетиана?. Одного из четырех братьев-великомучеников звали Викторино. В повествование вплетаются Мать, Мама и Мамочка, три роженицы, рожающие почти в одно и то же время 8 ноября 1948 года, и все три выбирают родившимся мальчикам имя из церковного календаря – Викторино. Викторино Перес, Викторино Перальто и Викторино Пердомо. Если Вы этот момент не упустили, то с пониманием уже не будет больших проблем, главное, следить за фамилиями в заголовке главы, потому что в романе они называются исключительно по имени. Все три из разных слоев венесуэльского общества – люмпен, аристократия и интеллигенция. Это своего рода социологический срез, один из них стал преступником, бандитом, второй революционером, третий – избалованным мажором. Три разные судьбы, три разных характера. Они растут, мужают, влюбляются, гоняют на автомобилях или мотоциклах, взрослеют каждый на свой лад и в соответствии со своими возможностями и средой. Это максимально реалистичный роман, без всякого магического действа, здесь много жестокости и насилия, которые были и остаются в современной Венесуэле, и думается, автор написал этот роман для того, чтобы осознать, постичь эту волну насилия, захлестнувшую страну и ставшую источником нестабильности. Ведь все три парня, по сути, каждый по-своему создают это насилие, занимаются настоящим разбоем. Я не знаток венесуэльской действительности, но мне кажется, автор вложил причину этого состояния страны в уста отца-революционера «Сложность заключается в том, что мы полагали, будто анархизм уже мертв и погребен, убит своими собственными выстрелами, отброшен в сторону мировым прогрессом. И вдруг этот покойник восстает из гроба в самой середине двадцатого века. Ты рассуждаешь как анархист, Викторино». Анархия – это отсутствие власти, способной остановить насилие, но анархия – это также и непризнание гуманности и гуманитарных ценностей. Мама, Мамочка и Мать снова встретятся в конце. На кладбище.
Повествование нелинейное, постоянно прерывается отступлениями, видениями, потоками сознания и перепрыгивает с одного Викторино на другого. Бесспорно, написано талантливо, стилистически и композиционно безупречно, но слишком много насилия и мерзости. Может, в другое время и под другое настроение я бы выше оценила.
Читать этот роман нужно внимательно, потому что у героев одинаковые имена – чуть потеряли внимание, и нить утеряна. Начинается роман с грандиозного вступления из жизни ранних христиан в Древнем Риме, впрочем, сдобренного большой долей саркастических параллелей с венесуэльской действительностью на момент написания романа в 1970 году (для этого нужно почитать немного о Венесуэле, иначе, не поймешь, причем тут национальная экономика, планирование производства и работа в государственном аппарате для тысяч граждан) и все это при правлении императора Диоклетиана?. Одного из четырех братьев-великомучеников звали Викторино. В повествование вплетаются Мать, Мама и Мамочка, три роженицы, рожающие почти в одно и то же время 8 ноября 1948 года, и все три выбирают родившимся мальчикам имя из церковного календаря – Викторино. Викторино Перес, Викторино Перальто и Викторино Пердомо. Если Вы этот момент не упустили, то с пониманием уже не будет больших проблем, главное, следить за фамилиями в заголовке главы, потому что в романе они называются исключительно по имени. Все три из разных слоев венесуэльского общества – люмпен, аристократия и интеллигенция. Это своего рода социологический срез, один из них стал преступником, бандитом, второй революционером, третий – избалованным мажором. Три разные судьбы, три разных характера. Они растут, мужают, влюбляются, гоняют на автомобилях или мотоциклах, взрослеют каждый на свой лад и в соответствии со своими возможностями и средой. Это максимально реалистичный роман, без всякого магического действа, здесь много жестокости и насилия, которые были и остаются в современной Венесуэле, и думается, автор написал этот роман для того, чтобы осознать, постичь эту волну насилия, захлестнувшую страну и ставшую источником нестабильности. Ведь все три парня, по сути, каждый по-своему создают это насилие, занимаются настоящим разбоем. Я не знаток венесуэльской действительности, но мне кажется, автор вложил причину этого состояния страны в уста отца-революционера «Сложность заключается в том, что мы полагали, будто анархизм уже мертв и погребен, убит своими собственными выстрелами, отброшен в сторону мировым прогрессом. И вдруг этот покойник восстает из гроба в самой середине двадцатого века. Ты рассуждаешь как анархист, Викторино». Анархия – это отсутствие власти, способной остановить насилие, но анархия – это также и непризнание гуманности и гуманитарных ценностей. Мама, Мамочка и Мать снова встретятся в конце. На кладбище.
Повествование нелинейное, постоянно прерывается отступлениями, видениями, потоками сознания и перепрыгивает с одного Викторино на другого. Бесспорно, написано талантливо, стилистически и композиционно безупречно, но слишком много насилия и мерзости. Может, в другое время и под другое настроение я бы выше оценила.
May 23, 2020
პირველად იყო ქრისტიანობისათვის წამებული ვიქტორინო, რომელსაც როცა აუწყეს, აი, ახლა დაგერხაო, თავისი ძმების “იყოს ნება შენი,უფალო” რეაქციისაგან განსხვავებით წადით თქვენი დედაცო, ასე დაუყვირა თავის შემპყრობლებს. ასე გამოიკვეთა, რომ ქრისტიანობა მისთვის ანარქისტული, რაღაცა რევოლუციის მომასწავებელი კაი იდეა იყო, ამიტომაც შეეწირა (თუმცა უფრო მეტად თავის მაგარბიჭობას შეეწირა) და არ იტირა, როცა შეიძლება ეტირებოდა კიდეც. აბა როგორია კვდებოდე მაშინ, როცა გიყვარდება. როგორია კვდებოდე და იცოდე, რომ არ მომკვდარიყავი სიყვარულით სავსე ცხოვრება გელოდა, რადგან სწორედ სიკვდილის დღეს მოასწრო და არანაირ ახალ რელიგიას არ შეპუებულმა კუპიდონმა ისრები არც შენ აგაცდინა და არც იმას.
მაგრამ ვიქტორინო მოკვდა ღიმილით და სიკვდილის წინ ქრისტეზე კი არა, იმ გოგოზე ფიქრობდა, ვინც ძალიან ეყვარებოდა, რომ ეტირა და ეთქვა, არ მომკლათო. არადა ხომ დაპირდნენ, უარყავი ქრისტე და კარგი მეომარო ხარ, რომს ჭირდებიო. არ იტირა პირველმა ვიქტორინომ. უფრო იღიმოდა აგონიაში მყოფს რა სიზმრებიც დაუდგა, იმის გამო.
გაივლის წლები და, ჰმ, ეს მარკესია, მიგელ ოტერო სილვამ კი შესანაიშნავად ახსნა თუ რამხელა ზეგავლენას ახდენს ადამიანებზე, მათ ცხოვრებასა და თუ გადაწყვეტილებებზე, არსებული გარემო, ის გარემო, რომელიც მოგვიანებით ისტორიად იქცევა. ჩვენ ვცხოვრობთ და უცებ ახალი რელიგია ჩნდება, ჩვენი ცხოვრებაც ამის პარალელურად იცვლება, ვცხოვრობთ და უცებ ომი იწყება, ცხოვრებაც რადიკალურად იცვლება, ვიბადებით და 1965 წელია და თუ ქრისტესი გწამს აღარავინ გაწამებს, მაგრამ ვაიდა ბევრი საუკუნით ადრე დაბადებულიყავი? 2020 წელია და შეიძლება მალე ატომური იარაღებით ომი დაიწყოს, მაგრამ რამდენიმე საუკუნის წინ სულ ომი იყო და იქ რომ დაბადებულიყავი, შესაძლოა ვიღაცას ხიშტი ეტაკებინა შენთვის ფერდში. ამას მნიშვნელობა არ აქვს, ადამიანი არის ქაოსი, მოძრავი ქაოსი, რამდენადაც კეთილი და მშვიდი, იმდენადვე ბოროტი და შმაგი, შესაბამისად სულ იპოვის შფოთის მიზეზს, სულ აუჯანყდება რაღაცას, სულ მოითხოვს ახალს. ქრისტიანობისთვის ეწამენ? მერე ქრისტიანებმა აწამეს. გავიდა საუკუნეები ქრისტეს მაგიერ, ჩე გევარა გახდა ჯანყის მიზეზი, მიაჭრეს ხელები მას თუ არა, ვინც მისი სახელი გაუმარჯოთი დაწერა კედელზე?! მიაჭრეს! აღიარა ვინმემ წმინდანად ხელებმიჭრილი? არა აღიარა. ცოტა განსხვავებული შედეგია.
მიგელ ოტერო სილვა ამბობს, მნიშვნელობა არ აქვს რა არის მოცემულ მომენტში გაიდეალებული ჭეშმარტიტება, ადამიანები მუდამ იპოვნიან მიზეზს იბრძოლონ და მოკვდენ რამისთვის, ხოლო ვინც იდეალისტურ სულისკვეთებას მოკლებულია უბრალოდ გარემოებებს ეწირება, გაბოროტებული ან გასაცოდავებული.
გაივლის წლები და რაღაცა ბედის დაცინვით, მაშინ როცა გაზეთები, რადიოები ან ტელევიზორები მიმდინარე პოლიტიკურ თუ არაპოლიტიკურ მოვლენებს აშუქებენ და როცა სამყაროსთვის არაფერი გამსაკუთრებული არ ხდება სამ ქალს ერთდროულად ეწყება მშობოარობა. წმინდანად შერაცხული ძმების ხსნების დღეს იბადება სამი ბიჭი და რაკი ძმების სახელებიდან ყველაზე ნორმალური ვიქტორინოა, ამ სამივე ბიჭსაც ვიქტორინოს არქმევენ, თუმცა მათი გზები არასდროს გადაიკვეთება. სიკვდილამდე. მაინც გადააქვს სახელს ბედისწერა.
სამივე მათგანი ცხოვრობს და არ ტირის, წვალობს და არ ტირის, ერთი ვერ იტანს დამარცხებას, ამიტომ არაფრით არ ტირის როცა მამა გამეტებით სცემს, არადა შეიძლებოდა რაღაც შეცვლილიყო რომ ეტირა, იქნებ ასეთი კრიმინალიც არ გამხდარიყო.
მეორე ვერ იტანს იმ სიყალბეს, რომელშიც იზრდება, ეზიზღება ის, რომ ყველაფერი შეუძლია ჰქონდეს და ამ დროს აკლია ყველაზე მთავარი. რა მოხდებოდა მასაც რომ ჰქონოდა ტირილის უნარი? რომ მთელი თავისი ზიზღი და ბრაზი ცრემლებისთვის გაეტანებინა და არა იმ საშინელებებისათვის, რასაც თავის ძმაკაცებთან ერთად აკეთებდა? ან მესამე ვიქტორინოს რომ ეტირა, მაშინ როცა მოღალატე ცოლი ნახა, ეტირა და დაევიწყებინა, რომ ხელში დანა ეჭირა. რამდენ რამეს შველის ხოლმე ცრემლები, მაგრამ არცერთმა ვიქტორინომ არ იტირა, არადა ეტირებოდათ, ძალიან, ძალიან ეტირებოდათ.
“მთელი უბედურება ისაა, რომ ანარქიზმი, კარგა ხნის დასამარებული რომ გვეგონა მარქსის, ენგელსის, ლენინის, პლეხანოვისა და სტალინის მიერ, მეოცე საუკუნის მეორე ნახევარში ისევ აღორძინდა და შენც ანარქისტივით მსჯელობ, ვიქტორინო; ეგ იგივეა, ბრმა ნაწლავუს სამკურნალოდ ექიმბაშს რომ მიაკითხო.” ეუბნება ერთ-ერთ ვიქტორინოს მამა. ვიქტორინო ვერ ხვდება, რომ მამა სიმართლეს ამბობს, რომ დროის სვლასთან ერთად მეთოდებიც უნდა შეიცვალოს, მაგრამ ვიქტორინოს მამა ვერ ხვდება რომ დროის სვლასთან ერთად ადამიანები არ იცვლებიან, მხოლოდ იდეები ანაცვლებენ ერთმანეთს. დანარჩენი იგივე რჩება: თვალთვალი, დასმენა, დახვრეტა, რეპრესიები, წამება, მოკვლა. ასე, ხან ერთი ექცევა სათავეში, რაკიღა კარგი გვეგონა და ყველაფრის ფასად დავეხმარეთ სათავეში მოსვლაში, მერე სწორედ ეგ “კარგი” ხდება ჩაგვრის მანქანა და ასე უსასრულოდ. (კაკუნი1)
1962 წლის 26 მაისს ვინმე როდრიგესიც გარდაიცვალა ვიქტორინო პედრომოსთან ერთად პოლიციის სამმართველოში, იგივე მიზეზით, თუმცა მისი სახელი მეტგან წიგნში ნახსენები არ არის, მხოლოდ ასე უბრალოდ თემიდან გადახვევასავით, რადგან წიგნი მასზე არ არის. აქ ავტორი იმ უამრავ ადამიანს ეხმიანება, რომლებიც კი დაიხოცნენ ქრისტესთვის, მაგრამ წმინდანის წოდება არ ეღირსათ. ხდება ხოლმე. ყველას არ უმართლებს. (კაკუნი2)
ახალგაზრდობა კიდევ აუცილებელ რევოლუციონერობას კი არ ნიშნავს, ახალგაზრდობის პერიოდს მართლა ყველა გადის, ანარქისტიც, ჯარისკაციც, პოლიციელიც და ყველა. ჭეშმარიტი რევოლუციონერი კიდევ ის არის, ვინც ყველაფერი გამოსცადა და მაინც რევოლუციონერად დარჩა. დანარჩენი კი უბრალოდ დახოცეს და არ აცადეს რომ თავის იდეაზე, ადრე თუ გვიან, უარი ეთქვათ. ან იქნებ არც ეთქვათ, მაგრამ არავინ აცადათ “შმაგი” ასაკითვის გადაბიჯება. ( კაკუნი3, იდეისთვის სიკვდილი ადვილია, ბრძოლაა რთული.)
არადა თითქოს რა მარტივ რამეს უკაკუნებს ავტორი, ყველა ვინც იდეისთვის მოკვდა, სიკვდილის წინ იდეაზე კი არა საყვარელ ქალზე ფიქრობდა, ან ბაბუას პორტრეტი როგორ მრავლისთქმელად საუბრობს, თუ როგორ მოიხვეჭა ქონება და სახელი, ამ დროს კი მის ქვეშ მისი შვილიშვილი თავის შეყვარებულს ჩუმად და ურცხვად ეალერსება, ფეხქვეშ თელავს ყველაფერს, რის გამოც ბაბუამისმა იცოცხლა და რის გამოც მდიდრული ხალიჩებია ახლა სახლში, მდიდრული და დიდი ბინლიოთეკაც, რომელიც საიმედოდ იფარავს შეყვარებულების საიდუმლო შეხვედრებს.
რას უკაკუნებს ავტორი, რომ ყველაფერი და ყველაფრისთვის ბრძოლა და სიკვდილი არი ამაოება და ერთადერთი ჭეშმარიტება ერთი ხელის გაწვდენაზეა, რაკიღა კუპიდონი ისარს არცერთ დროში და არავის არ აცილებს?
ეთანხმებით კი? მე ვერ ვიტყვი, რომ სრულიად ვეთანხმები, მაგრამ ფეხებზე არ კიდია ახლა ავტორს ეგ? შეიძლება სულაც არ უნდოდა ამის თქმა, მე ვარ რიგითი ჯარისკაცი მკითხველი.
პ.ს. გარემოებების საცოდავი მსხვერპლია ადამიანი და არაფერი, საერთოდ არაფერი სამყაროსთვის. სანამ ვინმე მეორე არ მოვა და სამყაროდ არ დასახავს. ვისაც ამაზე ეტირება, არ იტიროს. სატირალი არაფერია.
მაგრამ ვიქტორინო მოკვდა ღიმილით და სიკვდილის წინ ქრისტეზე კი არა, იმ გოგოზე ფიქრობდა, ვინც ძალიან ეყვარებოდა, რომ ეტირა და ეთქვა, არ მომკლათო. არადა ხომ დაპირდნენ, უარყავი ქრისტე და კარგი მეომარო ხარ, რომს ჭირდებიო. არ იტირა პირველმა ვიქტორინომ. უფრო იღიმოდა აგონიაში მყოფს რა სიზმრებიც დაუდგა, იმის გამო.
გაივლის წლები და, ჰმ, ეს მარკესია, მიგელ ოტერო სილვამ კი შესანაიშნავად ახსნა თუ რამხელა ზეგავლენას ახდენს ადამიანებზე, მათ ცხოვრებასა და თუ გადაწყვეტილებებზე, არსებული გარემო, ის გარემო, რომელიც მოგვიანებით ისტორიად იქცევა. ჩვენ ვცხოვრობთ და უცებ ახალი რელიგია ჩნდება, ჩვენი ცხოვრებაც ამის პარალელურად იცვლება, ვცხოვრობთ და უცებ ომი იწყება, ცხოვრებაც რადიკალურად იცვლება, ვიბადებით და 1965 წელია და თუ ქრისტესი გწამს აღარავინ გაწამებს, მაგრამ ვაიდა ბევრი საუკუნით ადრე დაბადებულიყავი? 2020 წელია და შეიძლება მალე ატომური იარაღებით ომი დაიწყოს, მაგრამ რამდენიმე საუკუნის წინ სულ ომი იყო და იქ რომ დაბადებულიყავი, შესაძლოა ვიღაცას ხიშტი ეტაკებინა შენთვის ფერდში. ამას მნიშვნელობა არ აქვს, ადამიანი არის ქაოსი, მოძრავი ქაოსი, რამდენადაც კეთილი და მშვიდი, იმდენადვე ბოროტი და შმაგი, შესაბამისად სულ იპოვის შფოთის მიზეზს, სულ აუჯანყდება რაღაცას, სულ მოითხოვს ახალს. ქრისტიანობისთვის ეწამენ? მერე ქრისტიანებმა აწამეს. გავიდა საუკუნეები ქრისტეს მაგიერ, ჩე გევარა გახდა ჯანყის მიზეზი, მიაჭრეს ხელები მას თუ არა, ვინც მისი სახელი გაუმარჯოთი დაწერა კედელზე?! მიაჭრეს! აღიარა ვინმემ წმინდანად ხელებმიჭრილი? არა აღიარა. ცოტა განსხვავებული შედეგია.
მიგელ ოტერო სილვა ამბობს, მნიშვნელობა არ აქვს რა არის მოცემულ მომენტში გაიდეალებული ჭეშმარტიტება, ადამიანები მუდამ იპოვნიან მიზეზს იბრძოლონ და მოკვდენ რამისთვის, ხოლო ვინც იდეალისტურ სულისკვეთებას მოკლებულია უბრალოდ გარემოებებს ეწირება, გაბოროტებული ან გასაცოდავებული.
გაივლის წლები და რაღაცა ბედის დაცინვით, მაშინ როცა გაზეთები, რადიოები ან ტელევიზორები მიმდინარე პოლიტიკურ თუ არაპოლიტიკურ მოვლენებს აშუქებენ და როცა სამყაროსთვის არაფერი გამსაკუთრებული არ ხდება სამ ქალს ერთდროულად ეწყება მშობოარობა. წმინდანად შერაცხული ძმების ხსნების დღეს იბადება სამი ბიჭი და რაკი ძმების სახელებიდან ყველაზე ნორმალური ვიქტორინოა, ამ სამივე ბიჭსაც ვიქტორინოს არქმევენ, თუმცა მათი გზები არასდროს გადაიკვეთება. სიკვდილამდე. მაინც გადააქვს სახელს ბედისწერა.
სამივე მათგანი ცხოვრობს და არ ტირის, წვალობს და არ ტირის, ერთი ვერ იტანს დამარცხებას, ამიტომ არაფრით არ ტირის როცა მამა გამეტებით სცემს, არადა შეიძლებოდა რაღაც შეცვლილიყო რომ ეტირა, იქნებ ასეთი კრიმინალიც არ გამხდარიყო.
მეორე ვერ იტანს იმ სიყალბეს, რომელშიც იზრდება, ეზიზღება ის, რომ ყველაფერი შეუძლია ჰქონდეს და ამ დროს აკლია ყველაზე მთავარი. რა მოხდებოდა მასაც რომ ჰქონოდა ტირილის უნარი? რომ მთელი თავისი ზიზღი და ბრაზი ცრემლებისთვის გაეტანებინა და არა იმ საშინელებებისათვის, რასაც თავის ძმაკაცებთან ერთად აკეთებდა? ან მესამე ვიქტორინოს რომ ეტირა, მაშინ როცა მოღალატე ცოლი ნახა, ეტირა და დაევიწყებინა, რომ ხელში დანა ეჭირა. რამდენ რამეს შველის ხოლმე ცრემლები, მაგრამ არცერთმა ვიქტორინომ არ იტირა, არადა ეტირებოდათ, ძალიან, ძალიან ეტირებოდათ.
“მთელი უბედურება ისაა, რომ ანარქიზმი, კარგა ხნის დასამარებული რომ გვეგონა მარქსის, ენგელსის, ლენინის, პლეხანოვისა და სტალინის მიერ, მეოცე საუკუნის მეორე ნახევარში ისევ აღორძინდა და შენც ანარქისტივით მსჯელობ, ვიქტორინო; ეგ იგივეა, ბრმა ნაწლავუს სამკურნალოდ ექიმბაშს რომ მიაკითხო.” ეუბნება ერთ-ერთ ვიქტორინოს მამა. ვიქტორინო ვერ ხვდება, რომ მამა სიმართლეს ამბობს, რომ დროის სვლასთან ერთად მეთოდებიც უნდა შეიცვალოს, მაგრამ ვიქტორინოს მამა ვერ ხვდება რომ დროის სვლასთან ერთად ადამიანები არ იცვლებიან, მხოლოდ იდეები ანაცვლებენ ერთმანეთს. დანარჩენი იგივე რჩება: თვალთვალი, დასმენა, დახვრეტა, რეპრესიები, წამება, მოკვლა. ასე, ხან ერთი ექცევა სათავეში, რაკიღა კარგი გვეგონა და ყველაფრის ფასად დავეხმარეთ სათავეში მოსვლაში, მერე სწორედ ეგ “კარგი” ხდება ჩაგვრის მანქანა და ასე უსასრულოდ. (კაკუნი1)
1962 წლის 26 მაისს ვინმე როდრიგესიც გარდაიცვალა ვიქტორინო პედრომოსთან ერთად პოლიციის სამმართველოში, იგივე მიზეზით, თუმცა მისი სახელი მეტგან წიგნში ნახსენები არ არის, მხოლოდ ასე უბრალოდ თემიდან გადახვევასავით, რადგან წიგნი მასზე არ არის. აქ ავტორი იმ უამრავ ადამიანს ეხმიანება, რომლებიც კი დაიხოცნენ ქრისტესთვის, მაგრამ წმინდანის წოდება არ ეღირსათ. ხდება ხოლმე. ყველას არ უმართლებს. (კაკუნი2)
ახალგაზრდობა კიდევ აუცილებელ რევოლუციონერობას კი არ ნიშნავს, ახალგაზრდობის პერიოდს მართლა ყველა გადის, ანარქისტიც, ჯარისკაციც, პოლიციელიც და ყველა. ჭეშმარიტი რევოლუციონერი კიდევ ის არის, ვინც ყველაფერი გამოსცადა და მაინც რევოლუციონერად დარჩა. დანარჩენი კი უბრალოდ დახოცეს და არ აცადეს რომ თავის იდეაზე, ადრე თუ გვიან, უარი ეთქვათ. ან იქნებ არც ეთქვათ, მაგრამ არავინ აცადათ “შმაგი” ასაკითვის გადაბიჯება. ( კაკუნი3, იდეისთვის სიკვდილი ადვილია, ბრძოლაა რთული.)
არადა თითქოს რა მარტივ რამეს უკაკუნებს ავტორი, ყველა ვინც იდეისთვის მოკვდა, სიკვდილის წინ იდეაზე კი არა საყვარელ ქალზე ფიქრობდა, ან ბაბუას პორტრეტი როგორ მრავლისთქმელად საუბრობს, თუ როგორ მოიხვეჭა ქონება და სახელი, ამ დროს კი მის ქვეშ მისი შვილიშვილი თავის შეყვარებულს ჩუმად და ურცხვად ეალერსება, ფეხქვეშ თელავს ყველაფერს, რის გამოც ბაბუამისმა იცოცხლა და რის გამოც მდიდრული ხალიჩებია ახლა სახლში, მდიდრული და დიდი ბინლიოთეკაც, რომელიც საიმედოდ იფარავს შეყვარებულების საიდუმლო შეხვედრებს.
რას უკაკუნებს ავტორი, რომ ყველაფერი და ყველაფრისთვის ბრძოლა და სიკვდილი არი ამაოება და ერთადერთი ჭეშმარიტება ერთი ხელის გაწვდენაზეა, რაკიღა კუპიდონი ისარს არცერთ დროში და არავის არ აცილებს?
ეთანხმებით კი? მე ვერ ვიტყვი, რომ სრულიად ვეთანხმები, მაგრამ ფეხებზე არ კიდია ახლა ავტორს ეგ? შეიძლება სულაც არ უნდოდა ამის თქმა, მე ვარ რიგითი ჯარისკაცი მკითხველი.
პ.ს. გარემოებების საცოდავი მსხვერპლია ადამიანი და არაფერი, საერთოდ არაფერი სამყაროსთვის. სანამ ვინმე მეორე არ მოვა და სამყაროდ არ დასახავს. ვისაც ამაზე ეტირება, არ იტიროს. სატირალი არაფერია.
October 18, 2013
A mi parecer la mejor obra de Miguel Otero Silva y una de las mejores novelas de Venezuela. Iniciando con un larguísimo prólogo, aparentemente desconexo del contenido real del libro, Otero Silva nos anuncia con total claridad que no leeremos un libro de narración tradicional. De hecho, la separación en capítulos del libro se vuelve en una excusa para que Otero Silva pueda explorar diferentes herramientas y recursos literarios en cada uno de ellos, incluyendo pasajes donde el surrealismo se hace presente, y donde la narración se enrevesa de formas hermosas, que terminan haciendo del libro muchos libros.
Podríamos hablar de la historias de los Victorino como uno de esos libros, la historia del prólogo como otro de ellos, ambas historias unidas por sutiles vínculos como un tercero, y un libro más por cada fórmula narrativa explorada.
El tema político aparece, como es natural en Miguel Otero Silva, pero parece haber una preocupación mayor por el tema socioeconómico, un poco más libre de filtros de interpretación, lo que vuelve a la obra, principalmente, en un instrumento de narración, y no en un instrumento de adoctrinamiento, como dejaban la sensación las antiguas novelas del autor.
Por todas estas razones, no podría más que decir que esta es la obra máxima de Otero Silva, aunque en muchas ocasiones se diga que es "Casas muertas" su obra mayor. A mi forma de verlo esta interpretación fue promovida por el plan lector de bachillerato de muchos años, donde este libro estaba incluido. Y es natural que se incluyera "Casas muertas" y no "Cuando quiero llorar no lloro", pues este segundo libro no resulta adecuado para menores de edad, o personas que no tengan una instrucción mayor en lectura. Si nos olvidamos, entonces, de los factores contextuales que alzaron a "Casas muertas" como la obra máxima de Otero Silva, no habría dudas de que "Cuando quiero llorar no lloro" sería la obra señalada por todos como tal. En cualquier caso, sea la mayor o no, claramente es la novela que muestra el paso a la madurez narrativa de Miguel Otero Silva. Y es una novela de esas que siempre están en mi lista de "es necesario volver a leer". Espero volver a hacerlo pronto.
Podríamos hablar de la historias de los Victorino como uno de esos libros, la historia del prólogo como otro de ellos, ambas historias unidas por sutiles vínculos como un tercero, y un libro más por cada fórmula narrativa explorada.
El tema político aparece, como es natural en Miguel Otero Silva, pero parece haber una preocupación mayor por el tema socioeconómico, un poco más libre de filtros de interpretación, lo que vuelve a la obra, principalmente, en un instrumento de narración, y no en un instrumento de adoctrinamiento, como dejaban la sensación las antiguas novelas del autor.
Por todas estas razones, no podría más que decir que esta es la obra máxima de Otero Silva, aunque en muchas ocasiones se diga que es "Casas muertas" su obra mayor. A mi forma de verlo esta interpretación fue promovida por el plan lector de bachillerato de muchos años, donde este libro estaba incluido. Y es natural que se incluyera "Casas muertas" y no "Cuando quiero llorar no lloro", pues este segundo libro no resulta adecuado para menores de edad, o personas que no tengan una instrucción mayor en lectura. Si nos olvidamos, entonces, de los factores contextuales que alzaron a "Casas muertas" como la obra máxima de Otero Silva, no habría dudas de que "Cuando quiero llorar no lloro" sería la obra señalada por todos como tal. En cualquier caso, sea la mayor o no, claramente es la novela que muestra el paso a la madurez narrativa de Miguel Otero Silva. Y es una novela de esas que siempre están en mi lista de "es necesario volver a leer". Espero volver a hacerlo pronto.
June 22, 2017
Cuando quiero llorar no lloro nos cuenta los 18 años de vida de tres personajes nacidos el mismo día y nombrados de la misma forma: Victorino. Sin embargo, estos tres muchachos no se conocen, ya que viven en distintas situaciones sociales y "creen" en cosas diferentes. Está el ladrón que trata de zafarse de la cárcel, un niño rico que cree que tiene a Dios agarrado por la chiva y un revolucionario/guerrillero que piensa en cambiar el mundo. Estos son nuestros Victorinos. No voy a mentir, me chocaron mucho algunos personajes y hasta me resultaron repugnantes. La única convicción que tienen parecida los tres protagonistas (porque son los protagonistas de su propia vida/historia) es una: vivir.
No resultó ser lo que yo esperaba. Me gustó, pero me pareció súper pesado, especialmente el prólogo, que es un gran agregado a la novela, pero es denso en sí mismo. El contexto del derrocamiento de Gallegos es un plus y un fondo al mismo tiempo, pero podemos extrapolar esta historia en cualquier período político de Venezuela. La narración es muy diferente a "Casas muertas" y puedo decir que me sorprendió. Creo que no es para todos.
No resultó ser lo que yo esperaba. Me gustó, pero me pareció súper pesado, especialmente el prólogo, que es un gran agregado a la novela, pero es denso en sí mismo. El contexto del derrocamiento de Gallegos es un plus y un fondo al mismo tiempo, pero podemos extrapolar esta historia en cualquier período político de Venezuela. La narración es muy diferente a "Casas muertas" y puedo decir que me sorprendió. Creo que no es para todos.
February 5, 2022
ვეჭვობ ჯობდა ვიქტორინოების დედებს ეტირათ და ეს წიგნი სულ არ შექმნილიყო.
რამდენად მიმზიდველი სახელიც აქვს, იმდენად არამიმზიდველი ტექსტია. საკმაოდ დიდი ხანი მოვანდომე წაკითხვას, საკმაოდ დიდ პაუზებსაც ვაკეთებდი და დროდადრო ვფიქრობდი თუ რა აკლდა ამ წიგნს, რით ვერ მაწონებდა თავს. ბოლო გვერდის ჩაკითხვასთან ერთად მივხვდი, რომ წიგნს სული არ ჰქონდა, ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ. ტექსტში ვერც ვენესუელა ვიგრძენი და ვერც რევოლუცია, არადა სწორედ ამ ორ რაღაცაზე მოგვითხრობს ოტერო სილვა. მგონია, რომ წიგნის დასაწყისია მხოლოდ კარგად ნამუშევარი და დანარჩენი იმისთვის დაიწერა, რომ რომანი შემდგარიყო.
აქა-იქ გასდევდა თითქოს ლამაზი ეპიზოდები, მაგრამ ბოლომდე ვერ!
მოკლედ, თუ ვენესუელაზე შეყვარებული არ ხართ, გირჩევდით რომ ხელში არასდროს აგეღოთ ეს წიგნი.
რამდენად მიმზიდველი სახელიც აქვს, იმდენად არამიმზიდველი ტექსტია. საკმაოდ დიდი ხანი მოვანდომე წაკითხვას, საკმაოდ დიდ პაუზებსაც ვაკეთებდი და დროდადრო ვფიქრობდი თუ რა აკლდა ამ წიგნს, რით ვერ მაწონებდა თავს. ბოლო გვერდის ჩაკითხვასთან ერთად მივხვდი, რომ წიგნს სული არ ჰქონდა, ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ. ტექსტში ვერც ვენესუელა ვიგრძენი და ვერც რევოლუცია, არადა სწორედ ამ ორ რაღაცაზე მოგვითხრობს ოტერო სილვა. მგონია, რომ წიგნის დასაწყისია მხოლოდ კარგად ნამუშევარი და დანარჩენი იმისთვის დაიწერა, რომ რომანი შემდგარიყო.
აქა-იქ გასდევდა თითქოს ლამაზი ეპიზოდები, მაგრამ ბოლომდე ვერ!
მოკლედ, თუ ვენესუელაზე შეყვარებული არ ხართ, გირჩევდით რომ ხელში არასდროს აგეღოთ ეს წიგნი.
April 28, 2023
პოვ: გამოცდების წინ მე.
August 16, 2020
ჰერმან ჰესე ერთ-ერთ თავის ნაწარმოებში წერს :
" ადამიანად ქმნადობის გზა უმანკობით იწყება,აქედან მას მივყავართ დანაშაულისკენ, კეთილისა და ბორიტის შეცნობისკენ,კულტურის, მორალის,რელიგიისა და კაცობრიობის სხვა იდეალების მიერ წაყენებული მოთხოვნებისაკენ. ყოველი ადამინისათვის ვინც ამ საფეხურებს სრული სერიოზულობით გაივლის, ისე როგორც ეს თვითმყოფ პიროვნებას შეეფერება, იგი აუცილებლად სასოწარკვეთით მთავრდება."
მიუხედავად იმისა, რომ სილვას ამ წიგნში, სრულიად სხვა კულტურასა და რეალობასთან გვაქვს საქმე, იდეისთვის თავგანწირვა მისი მთავარი მოტივია. 4 სხვადასხვა ადამიანი, რომელთაც ერთმანეთის არსებობის შესახებ წარმოდგენაც კი არ აქვთ. სრულიად გაუცნობიერებლად თითქოს ერთსა და იმავე კარმას იზიარებენ. ყველაზე გულდასაწყვეტი ის არის, რომ თითოეული მათგანი ისე ამთავრებს სიცოცხლეს, რომ ცხოვრების მეორე- ამობოხების ეტაპიდან , მესამე უფრო მნიშვნელოვან- ანუ გაცნობიერების ეტაპზ�� გადასვლას ვერ ასწრებენ . თუმცა იქნებ ასე უკეთესია? იქნებ ჯობია რაღაცის რწმენით გულანთებული მოკვდე და ამით შენი დედამიწაზე ცხოვრებაც გაამართლო, ვიდრე ხანდაზმულობის ასაკში მშვიდმა, მაგრამ იდეალებისგან დაცლილმა შეაბიჯო, ერთადერთი რწმენით, რომ:
" life is a tale told by an idiot, full of sound and fury signifying nothing"
არ ვიცი რატომ ,მაგრამ ლათინოამერიკელი მწერლების თარგმანს ყოველთვის აკლია ის ბუნებრივობა და სიმსუბუქე,( ლიოსა გამონაკლისია) რაც წესით ამ ნაწარმოებში დიდი დოზით უნდა იყოს, თუ გავითვალისწინებთ პერსონაჟების ტემპერამენტს და მათ ჟარგონებით გაჯერე���ულ საუბარს. ყოველი წინადადება თითქოს შენგან ძალას მოითხოვს რომ ფანტაზია მაქსიმალურად დაძაბო და სიუჟერტი წარმოიდგინო. ეს კი, საბოლოო ჯამში ნაწარმოების კითხვით მოგვრილ სიამოვნებას ძალიან აუფერულებს.
P.S მთავარი პერსონაჟების სახელი ვიქტორიანოც, რა თქმა უნდა შემთხვევითობა არ არის და მისი მნიშვნელობა ყველას კარგად მოგვეხსენება :)
" ადამიანად ქმნადობის გზა უმანკობით იწყება,აქედან მას მივყავართ დანაშაულისკენ, კეთილისა და ბორიტის შეცნობისკენ,კულტურის, მორალის,რელიგიისა და კაცობრიობის სხვა იდეალების მიერ წაყენებული მოთხოვნებისაკენ. ყოველი ადამინისათვის ვინც ამ საფეხურებს სრული სერიოზულობით გაივლის, ისე როგორც ეს თვითმყოფ პიროვნებას შეეფერება, იგი აუცილებლად სასოწარკვეთით მთავრდება."
მიუხედავად იმისა, რომ სილვას ამ წიგნში, სრულიად სხვა კულტურასა და რეალობასთან გვაქვს საქმე, იდეისთვის თავგანწირვა მისი მთავარი მოტივია. 4 სხვადასხვა ადამიანი, რომელთაც ერთმანეთის არსებობის შესახებ წარმოდგენაც კი არ აქვთ. სრულიად გაუცნობიერებლად თითქოს ერთსა და იმავე კარმას იზიარებენ. ყველაზე გულდასაწყვეტი ის არის, რომ თითოეული მათგანი ისე ამთავრებს სიცოცხლეს, რომ ცხოვრების მეორე- ამობოხების ეტაპიდან , მესამე უფრო მნიშვნელოვან- ანუ გაცნობიერების ეტაპზ�� გადასვლას ვერ ასწრებენ . თუმცა იქნებ ასე უკეთესია? იქნებ ჯობია რაღაცის რწმენით გულანთებული მოკვდე და ამით შენი დედამიწაზე ცხოვრებაც გაამართლო, ვიდრე ხანდაზმულობის ასაკში მშვიდმა, მაგრამ იდეალებისგან დაცლილმა შეაბიჯო, ერთადერთი რწმენით, რომ:
" life is a tale told by an idiot, full of sound and fury signifying nothing"
არ ვიცი რატომ ,მაგრამ ლათინოამერიკელი მწერლების თარგმანს ყოველთვის აკლია ის ბუნებრივობა და სიმსუბუქე,( ლიოსა გამონაკლისია) რაც წესით ამ ნაწარმოებში დიდი დოზით უნდა იყოს, თუ გავითვალისწინებთ პერსონაჟების ტემპერამენტს და მათ ჟარგონებით გაჯერე���ულ საუბარს. ყოველი წინადადება თითქოს შენგან ძალას მოითხოვს რომ ფანტაზია მაქსიმალურად დაძაბო და სიუჟერტი წარმოიდგინო. ეს კი, საბოლოო ჯამში ნაწარმოების კითხვით მოგვრილ სიამოვნებას ძალიან აუფერულებს.
P.S მთავარი პერსონაჟების სახელი ვიქტორიანოც, რა თქმა უნდა შემთხვევითობა არ არის და მისი მნიშვნელობა ყველას კარგად მოგვეხსენება :)
August 19, 2017
El autor construye una obra de arte, que nos lleva a cuestionarnos cuántos niños ricos lo han tenido todo sin merecérselo, cuántos comunistas creen que con una ideología todo se resuelve y cuántos muchachos pobres que no tuvieron o no buscaron la oportunidad de un destino mejor se han perdido en las calles de Venezuela. Para la época, la vida valía dos centavos y no ha cambiado mucho. Luego de 40 años, la violencia sigue siendo el tejido vital de todas las clases sociales venezolanas, donde la política ha sido capaz de llevar a un país con miles de posibilidades a un hueco y todavía no somos capaces de verlo.
Reseña completa en: http://mariana-is-reading.blogspot.co...
Reseña completa en: http://mariana-is-reading.blogspot.co...
February 19, 2024
ასეთი რამე მგონი პირველად დამემართა.იმდენად არ მომეწონა წიგნი რომ მიუხედავად იმისა, რომ ნახევარზე მეტი წავიკითხე და თან სულ 200 გვერდია, მაინც დავიკიდე და პირდაპირ ბოლო წავიკითხე.პირველი თავი,რომელიც წმინდა ვიქტორინოს შესახებ მოგვითხრობს მართლა მომეწონა,მაგრამ დანარჩენი ვერაფრით მოვიხიბლე და მგონია, რომ ერთი დიდი აბდაუბდაა ეს წიგნი. და თუ იმენა ვენესუელით არხარ მოხიბლული, არც უნდა წაიკითხო.ძალიან იმედგაცრუებული დავრჩი, ასეთი მაგარი სახელის მქონე წიგნი არ უნდა იყოს ასეთი.
October 17, 2015
Un libro que está vigente a través del tiempo, y seguirá transmitiendo lo mismo por mucho más... Es muy bueno, me hizo reír, sorprender y provocar mucha nostalgia.
March 7, 2024
Keď mi je do plaču, neplačem / When I want to cry, I don't, Venezuela, 1970
June 28, 2025
Una novela injustamente relegada por los lectores que solo siguen los nombres manidos. Sin duda, temática y estructuralmente, esta obra es superior a muchas que se suelen enarbolar como centrales en la literatura latinoamericana. Aquí hay lances técnicos innumerables y una historia impactante, dolorosa y rauda. Una novela total en el sentido estricto de la definición.
December 10, 2020
“Juventud, divino tesoro,
¡ya te vas para no volver!
Cuando quiero llorar, no lloro…
y a veces lloro sin querer…”—Rubén Darío.
Que cosas ¿no? Con esta clase de historias caes en cuenta que puede que los humanos no son tan complicados. oh...quizás, sea solo una cualidad de los venezolanos. Porque seguimos aquí, divididos por clases, matándonos por ideales, y culpando a alguien más por nuestras arrecheras, pero...las risas no faltaron.
“—Severo nunca, ni Severiano, ni Carpóforo —dice la señora Consuelo, y al decirlo acciona elocuentemente, como si el asunto le concerniera a Joao Francisco de Sousa—. Si nace varón haré que lo pongan Victorino.”
No sé si esto es una opinión impopular; igual la digo. Mi parte favorita fue el prologo, cuélguenme por lunática, pero soy súperfan de esas vainas; romanos, emperadores, historia antigua, y que mejor narrador que Miguel Otero Silva, que puede ser cualquier escritor, pero pelos en la lengua si que no tiene. Es uno de los prólogos mas ingeniosos que he leído, y también, con las mayores indirectas, lo lees y siente las puntadas al gobierno de Rómulo Gallegos ¡Se dan cuenta! Uno de los mejores escritores venezolanos lanzándole cuchillos al hombre que fue considerado uno de los más grandes literatos latinoamericanos de todos los tiempos, de verdad es irónico y divertido.
“El juego consiste en permanecer ausente de este mundo el mayor tiempo posible”
Vamos a lo que nos encierra. La historia de estos tres sujetos, con mismo nombre, mismo cumpleaños, y mismo día de defunción ¿¡Qué más no pueden tener un común!? pues, absolutamente nada más, ni un pizca, salvo...puede que el dolor de una Mamá, Madre o Mami ¡AH! y que son extremadamente violentos y, puede que eso, sea más culpa de su cochino entorno que de ellos ¿Culpamos a la sociedad venezolana por los actos de los Victorinos? ¿Por sus muertes? si y no, es, en cierto modo, paradójico, quizás por eso a Miguel Otero Silva le dio la gana de escribir esta historia. Nacemos con opciones, pero cuando caemos en las tentaciones de nuestro alrededor, nadie se sorprende ¿Qué más ibas a ser? Todos esperan que el más pobres termine robando, que el obrero termine protestando y que el más rico termine mimado, es así...y así fue con los Victorinos, ellos decidieron que fueses así.
Venezuela, pues, como lo dijo Victorino Peralta «Es una caricatura de país» Y el autor puede estar tan ferviente a esa idea, que en esta tragedia no pierde el sentido del humor...por eso cito «Las risas no faltaron» Así fue y es Venezuela, arrastrada por un show político y a las afueras riéndose de la desgracia, no sé si esto terminara por ser beneficiario o un veneno, pero, prefiero las risas a los llantos.
No sentí el libro pesado. En algunas partes (los capítulos finales sobre todo) tuve que dar un mayor esfuerzo, porque, inexplicablemente, Otero hace caso omiso a los puntos y aparte, oh bueno, se olvidó de sus existencia...¿En serio Miguel? ya iba en la recta final y me pones sendos párrafos de cuatro paginas, un poco de consideración. Pero, a pesar del la ley del hielo de Otero por las separaciones, no se me hizo largo e insaciable, son 180 páginas, tampoco es para tanto. La diferentes narraciones e historias son simplemente increíbles, esto no esta contado de una manera cotidiana, es de esos libros que juega con las palabras y con los tiempos, siempre eso sube la calidad de la historia, para mi. Si escogiste el formato de novela para contar tu historia, trata de jugar y ser creativo con lo que tienes y Miguel Otero es un artista en eso.
Creo que su final es perfecto, es gratificante y cierra como cremallera nueva. Lo que me queda de el es que el mundo no se rige en clases sociales, no se divide por nada, y no importa que tan diferentes, habrá una semejanza entre nosotros. Es una novela reflexiva, te ayuda demasiado a entender ciertos aspectos de Venezuela, no busca adoctrinarte en las creencias del autor, su deber es educar, encontrar un desahogó a un cáncer que ataca al país desde su fundación; que es lo pendejos que han sido sus gobernantes. Esperó, que ya hallamos aprendido la lección. oh...*mira el gobierno actual de Venezuela* quizás aun falta.
“Las tres mujeres enlutadas se miran inexpresivamente, como si nunca se hubieran visto antes, nunca se han visto antes es verdad, como si no tuvieran nada en común.”
June 18, 2025
Increíble en cuanto a trama y modo de escritura. Disfruté muchísimo la experimentación con distintos recursos literarios. Una historia enganchante que demuestra cómo diferentes estratos en Venezuela experimentaron los mismos acontecimientos tumultuosos en el país a mediados del siglo XX. Además de la historia, el contexto social y político es presentado perfectamente, y el prólogo es una genialidad.
August 29, 2022
Nunca ví la adaptación de televisión, más conocida como "los Victorinos", si recuerdo la inquietud e intranquilidad que me transmitía el opening de la serie, y puedo decir que esa inquietud se encuentra en la obra, frente a esta tengo que decir que es trepidante, frenética, y sin embargo con una sensibilidad artística altísima, el estilo literario me recuerda mucho la forma en que se presenta "ensayo sobre la ceguera" de José Saramago, párrafos enormes que implica el ejercicio y esfuerzo de separar las personas que narran el texto, cambiando de enfoque subjetivo constantemente. No deja de ser entretenido, pero también oscuro y con un telón social, que puede traerse a nuestra realidad de manera inquietante y hace cuestionar sobre el avance de la sociedad.
July 12, 2017
Este libro debería ser un favorito de los venezolanos, no me cansaré de recomendarlo. Resulta preocupante su vigencia 45 años después. Seguimos en un circulo sin fin donde ahora los protagonistas se intercambiaron los papeles.
Un estilo fantástico, fluido, historia sencilla, y ¡que lenguaje!
This book should be a favorite of Venezuelans, I will never get tired of recommending it. Disturbingly its validity 45 years later. We follow on a endless circle where the protagonists exchanged their roles.
Great style, fluid, simple story, and that language!
Un estilo fantástico, fluido, historia sencilla, y ¡que lenguaje!
This book should be a favorite of Venezuelans, I will never get tired of recommending it. Disturbingly its validity 45 years later. We follow on a endless circle where the protagonists exchanged their roles.
Great style, fluid, simple story, and that language!
May 30, 2014
ფრიად უცნაური და გამორჩეული
April 8, 2020
მოკლედ, შუამდე რომ მივედი, სადაც ციხიდან გამოქცეული ერთ-ერთი ვიქტორინო თავის ცოლთან სასტუმროში ჩადის და სხვა კაცთან პოულობს, მივხვდი, რომ ეს წიგნი მინიმუმ ამავე მომენტამდე ადრეც წავიკითხე, ოღონდ არაფერი მახსოვს.
ახლაც თითქმის არაფერი მახსოვს ამ პირველი ნახევრიდან, იმიტომ რომ ერთი დიდი აბურდული რაღაცაა, რაც იწყება და თან არ იწყება, მიედ-მოედება რაღაცებს ოღონდ რაღაცნაირად (ისე რაღაცნაირად კი არა, აი სხვანაირად რაღაცნაირად). ხო ვერაფერი გაიგეთ? ვერც მე.
არც ისე დიდი ნაწარმოებია, შემეძლო გამეძლო და დამესრულებინა, იქნებ დარჩენილ 90 გვერდში მაინც მივმხვდარიყავი რა არის აქ ასეთი მნიშვნელოვანი, რომ ვენესუელის ლიტერატუ���ის ერთ-ერთ უმთავრეს შედევრად ითვლება, მაგრამ პანდემიის დროსაც კი მენანება დრო ამ წიგნისთვის.
ახლაც თითქმის არაფერი მახსოვს ამ პირველი ნახევრიდან, იმიტომ რომ ერთი დიდი აბურდული რაღაცაა, რაც იწყება და თან არ იწყება, მიედ-მოედება რაღაცებს ოღონდ რაღაცნაირად (ისე რაღაცნაირად კი არა, აი სხვანაირად რაღაცნაირად). ხო ვერაფერი გაიგეთ? ვერც მე.
არც ისე დიდი ნაწარმოებია, შემეძლო გამეძლო და დამესრულებინა, იქნებ დარჩენილ 90 გვერდში მაინც მივმხვდარიყავი რა არის აქ ასეთი მნიშვნელოვანი, რომ ვენესუელის ლიტერატუ���ის ერთ-ერთ უმთავრეს შედევრად ითვლება, მაგრამ პანდემიის დროსაც კი მენანება დრო ამ წიგნისთვის.
October 19, 2025
muy cerebral, sobre todo por la especie de prólogo que es más bien un discurso metafórico que ambienta el contexto sociopolítico en el que se desarrolla la novela. pero una vez que se organiza [se experimenta] la lectura convence bastante, sobre todo los capítulos de Perdomo no tienen pérdida, pero cuesta llegar ahí.
June 25, 2017
Originalus, nelinearus pasakojimo stilius, lotyniškos, prancūziškos, angliškos, ispaniškos frazės, aliuzijos į istorinius įvykius. Visa tai panaudojama nupasakoti tris istorijas, nutapančias bendrą Venesuelos realybės, paveikslą.
April 15, 2025
Este libro no es para gente con ADHD, damn that required concentration.
July 26, 2018
ამ წიგნს ორ ვარსკვლავს ვუწერ. საერთოდ ვერ ვიგებ რატომ უნდა მოგეწონოს. წიგნში აღწერილია ვენესუელაში მიმდინარე პოლიტიკური მოვლენები, ვენესუელა კიდევ ძალიან შორსაა და ვერ ვიტყვი მწერალი ობიექტურად აღწერს მიმდინარე მოვლენებს თუ არა. პირველი თავი ძალიან საინტერესოდ დაიწყო, მაგრამ გაგრძელება დიდი ვერაფერი, ძალიან უინტერესო იყო ჩემთვის. მთელი წიგნი ვფიქრობდი,ეს სათაური რატო ჰქონდა წიგნს და ვერ ვიგებდი, ნუ მარკეტინგული გათვლა გასაგებია.
პ.ს ყდა ძალიან ლამაზია.
პ.ს ყდა ძალიან ლამაზია.
December 27, 2011
La historia de tres chicos con el mismo nombre, Victorino, nacidos el mismo dia pero de tres clases sociales distintas y como el ambiente socio-economico en los que se desenvuelven los lleva a distintos finales.
February 20, 2022
Es un libro de prosa distinta y muy local. En el se reconoce una nación que sufre los dolores del crecimiento y de definición de identidad. Es una lectura muy interesante, y si bien es dificil articular porque es un buen libro, una buena historia, realmente se siente así, completa y satisfactoria.
September 1, 2022
tenía tiempo sin que un libro me hiciera reaccionar de la forma que “Cuando Quiero Llorar no Lloro” hizo.
Antes que alguien piense que odie el libro quiero aclarar que mi rating tiene explicación
Es un libro que recomendaría porque siento que el valor cultural que tiene en la literatura venezolana es innegable. No se si hay mas venezolanos que tuvieron las mismas reacciones que yo pero, muchas veces no pude evitar subrayar frases que eran venezonalisimas y no podía evitar relacionarme de alguna forma.
Dejando el valor de la obra de lado como pieza literaria es verdad que lo que necesitaba el libro era edición. Edición. Edición. Edición.
Hay una frase incluso del libro que lo explica mejor. Cuando Victorino Perdomo dice que la pasión al comunismo de su padre es una cuestión mas de discurso y creo que la novela cae en lo mismo. Los valores de la juventud se van por la borda cuando ningún personaje merece…bueno. Nada.
Muchas veces voltee mis ojos diciendo las siguientes frases :
“Oh esto tuvo que ser escrito por un hombre, obvio” luego de sexualizar continuamente a estos (les recuerdo) chamos de 18 años. O“bueno se lo merecía”, por cada estupidez que hacía un Victorino.
Y ya sé que suena horrible, sobretodo cuando son tres muchachos de 18 años los que terminan como víctimas de la violencia que rodea los temas de la novela pero….creo que el autor no fue tan trascendental con estos temas. Creo que hay un punto donde ya los personajes hacen lo que les da la gana y es nuestro trabajo (no de muy buena gana) estar pilas en que anda cada uno.
Esto lo recalco porque el primer capítulo se fue a la antigua Roma si no me equivoco y creo que lo hizo sin razón alguna cuando la continuación que acapara luego de presentarnos cada personaje es ajena a alguna lección de moral dentro la fatal violencia con la que que termina la historia
La juventud que tanto añoraba Rubén Darío no parece ser la misma de la que Miguel Otero Silva refleja aquí, pues, está juventud donde la tragedia reside es una constante explotación de las circunstancias de estos jóvenes.
Tanto potencial desperdiciado 😔
Antes que alguien piense que odie el libro quiero aclarar que mi rating tiene explicación
Es un libro que recomendaría porque siento que el valor cultural que tiene en la literatura venezolana es innegable. No se si hay mas venezolanos que tuvieron las mismas reacciones que yo pero, muchas veces no pude evitar subrayar frases que eran venezonalisimas y no podía evitar relacionarme de alguna forma.
Dejando el valor de la obra de lado como pieza literaria es verdad que lo que necesitaba el libro era edición. Edición. Edición. Edición.
Hay una frase incluso del libro que lo explica mejor. Cuando Victorino Perdomo dice que la pasión al comunismo de su padre es una cuestión mas de discurso y creo que la novela cae en lo mismo. Los valores de la juventud se van por la borda cuando ningún personaje merece…bueno. Nada.
Muchas veces voltee mis ojos diciendo las siguientes frases :
“Oh esto tuvo que ser escrito por un hombre, obvio” luego de sexualizar continuamente a estos (les recuerdo) chamos de 18 años. O“bueno se lo merecía”, por cada estupidez que hacía un Victorino.
Y ya sé que suena horrible, sobretodo cuando son tres muchachos de 18 años los que terminan como víctimas de la violencia que rodea los temas de la novela pero….creo que el autor no fue tan trascendental con estos temas. Creo que hay un punto donde ya los personajes hacen lo que les da la gana y es nuestro trabajo (no de muy buena gana) estar pilas en que anda cada uno.
Esto lo recalco porque el primer capítulo se fue a la antigua Roma si no me equivoco y creo que lo hizo sin razón alguna cuando la continuación que acapara luego de presentarnos cada personaje es ajena a alguna lección de moral dentro la fatal violencia con la que que termina la historia
La juventud que tanto añoraba Rubén Darío no parece ser la misma de la que Miguel Otero Silva refleja aquí, pues, está juventud donde la tragedia reside es una constante explotación de las circunstancias de estos jóvenes.
Tanto potencial desperdiciado 😔
April 27, 2025
Como tanta literatura de la época, años 60 años 70, el libro es bueno y es falso. Es un sofisticado dispositivo narrativo con saltos en el tiempo y el foco, de influjo cinematográfico aún en el fluido de conciencia, de un hábil juego de tiempos verbales (se narra en presente con flashes) y con abundancia de adjetivos calificativos e imágenes. Una narración que se rige por conceptos: el martirio de la juventud en los gobiernos violentamente anticomunistas de Betancourt y Raúl Leoni materializado en sendos representantes de la clase marginalizada, la profesional y la capitalista, los tres Victorinos.
De la novela me gusta: la ruptura radical con el realismo social de Casas muertas y Oficina N°1, la ternura pese a todo en los retratos, la semejanza Diocleciano - Betancourt/Leoni, las escenas truncadas a media frase. Prefiero la diferencia de cada victorino que la identidad entre sus tramas: relación con el padre, romance, hybris y muerte. Sobre todo me gustan, porque es lo que al fin hace especial a la novela, las intervenciones del narrador: irónicas, juguetonas y a veces de abierta denuncia.
Como tanta literatura de la época (pienso en Vargas Llosa en Garmendia en Cortázar en Fuentes) es un discurso que se quiere hacer pasar por una historia. Comparte también su corolario de lugares comunes, sus fantasías de la virilidad trágica y/o revolucionaria y su deje cínico en la voz narrativa que naturaliza los prejuicios ideológicos, racistas y sexistas.
A mí me gustan las historias que no ocultan su imaginación o las que se imponen desde la realidad en busca de un discurso que les dé sentido, no tanto lo contrario.
De la novela me gusta: la ruptura radical con el realismo social de Casas muertas y Oficina N°1, la ternura pese a todo en los retratos, la semejanza Diocleciano - Betancourt/Leoni, las escenas truncadas a media frase. Prefiero la diferencia de cada victorino que la identidad entre sus tramas: relación con el padre, romance, hybris y muerte. Sobre todo me gustan, porque es lo que al fin hace especial a la novela, las intervenciones del narrador: irónicas, juguetonas y a veces de abierta denuncia.
Como tanta literatura de la época (pienso en Vargas Llosa en Garmendia en Cortázar en Fuentes) es un discurso que se quiere hacer pasar por una historia. Comparte también su corolario de lugares comunes, sus fantasías de la virilidad trágica y/o revolucionaria y su deje cínico en la voz narrativa que naturaliza los prejuicios ideológicos, racistas y sexistas.
A mí me gustan las historias que no ocultan su imaginación o las que se imponen desde la realidad en busca de un discurso que les dé sentido, no tanto lo contrario.
July 18, 2025
Grande, Miguel Otero Silva. Que orgullosa me siento de ser venezolana, como él💛💙❤️
Es un gran escritor y con esta obra lo reafirma. Pooor favooorr, que manera de manejar el lenguaje, cuanta riqueza. Demuestra en unas pocas páginas, que hermoso es el español😍.
.
Es un libro con alta carga de crítica social y politica, claro es de él. Contada desde las perspectivas de tres familias: rica, clase media y pobre, a través de lo que viven los Victorinos...
Es una lectura de la que hay que estar muy atento, porque con gran pericia, el autor cuenta una escena (y la vives tal cual estuvieses dentro, o como si fuera parte de una peli), y salta a otra que ya venía contando, o a una nueva.
En Venezuela han hecho un par de adaptaciones a la tele, ninguna la he visto, y tal vez no las vea. El libro es perfecto.
Trigger warning🤭: tiene un prólogo larguísimo, que quizás tenga que ver, tal vez no (aún trato de dilucidarlo🫣). Sin embargo, de contar tiempos del Imperio Romano y la cristianización, pasa al nacimiento de los Victorino de forma magistral.
4,7/5🌟
Es un gran escritor y con esta obra lo reafirma. Pooor favooorr, que manera de manejar el lenguaje, cuanta riqueza. Demuestra en unas pocas páginas, que hermoso es el español😍.
.
Es un libro con alta carga de crítica social y politica, claro es de él. Contada desde las perspectivas de tres familias: rica, clase media y pobre, a través de lo que viven los Victorinos...
Es una lectura de la que hay que estar muy atento, porque con gran pericia, el autor cuenta una escena (y la vives tal cual estuvieses dentro, o como si fuera parte de una peli), y salta a otra que ya venía contando, o a una nueva.
En Venezuela han hecho un par de adaptaciones a la tele, ninguna la he visto, y tal vez no las vea. El libro es perfecto.
Trigger warning🤭: tiene un prólogo larguísimo, que quizás tenga que ver, tal vez no (aún trato de dilucidarlo🫣). Sin embargo, de contar tiempos del Imperio Romano y la cristianización, pasa al nacimiento de los Victorino de forma magistral.
4,7/5🌟
August 23, 2023
Después de leer "Lope de Aguirre, príncipe de la libertad", que es novela histórica, imaginen mi sorpresa cuando leí este libro de Otero Silva tan diferente al anterior. Para comenzar, es una novela centrada en el presente y donde se aborda un tema latente hasta nuestros días: la violencia en las calles.
A través de 3 protagonistas (Victorino Perdomo, Victorino Pérez y Victorino Peralta), Otero Silva explora la violencia humana en diferentes formas: criminalidad, secuestro, asaltos, violencia doméstica. Y lo hace con un lenguaje coloquial que aporta realismo al contexto social en donde transcurre la obra. De hecho, utiliza una llamada de teléfono entre dos mujeres para narrar el final.
Mi único problema con la novela es que Otero Silva intenta ser tan experimental que a veces la estructura narrativa se le va de las manos y sientes que la historia no va a ningún destino específico.
A través de 3 protagonistas (Victorino Perdomo, Victorino Pérez y Victorino Peralta), Otero Silva explora la violencia humana en diferentes formas: criminalidad, secuestro, asaltos, violencia doméstica. Y lo hace con un lenguaje coloquial que aporta realismo al contexto social en donde transcurre la obra. De hecho, utiliza una llamada de teléfono entre dos mujeres para narrar el final.
Mi único problema con la novela es que Otero Silva intenta ser tan experimental que a veces la estructura narrativa se le va de las manos y sientes que la historia no va a ningún destino específico.
March 22, 2024
Llegamos a la literatura venezolana, al menos gran parte de la ya denominada "clásica", como un castigo escolar. Es el grave error curricular que pesa en nuestras instituciones, o al menos lo fue en años anteriores a la Venezuela contemporánea. Queríamos, y me atrevo a hablar en plural, leer otra cosa, hacer otra cosa antes que adentrarnos en ese berenjenal barroco que recorre siglos hasta llegar a ese país de espíritu democrático atribulado y en decadencia. Por fortuna, para cientos y miles, quiero creer, nuestra literatura dejó esa semilla que retomamos, en ese florecimiento salvaje, en etapas más maduras para vernos en el espejo de reflejo oportuno, cruel y virulento que producirá la reflexión necesaria de una posteridad más amable, digna y abierta.
Displaying 1 - 30 of 66 reviews