Michiko Aoyama was born in 1970 in Aichi Prefecture, Honshu, Japan. After university, she became a reporter for a Japanese newspaper based in Sydney before moving back to Japan to work as a magazine editor in Tokyo. What You are Looking for is in the Library was shortlisted for the Japan Booksellers' Award and became a Japanese bestseller. It is being translated into more than fifteen languages. She lives in Yokohama, Japan.
Cacao ngày thứ Năm gồm 12 truyện ngắn. Bối cảnh những câu chuyện này diễn ra ở hai đất nước, Nhật bản và Sydney - Úc. Nhưng dù vậy 12 truyện ngắn này có sự liên kết với nhau, nội dung không hề khó hiểu như những tập truyện ngắn khác của Nhật.
Ngay từ truyện đầu tiên "Cacao ngày thứ năm" mình đã thấy thích bởi nội dung nhẹ nhàng, ấm áp và dễ chịu. Tiếp sau đó, những truyện khác lại mang đến những ý nghĩa rất tích cực trong cuộc sống gia đình, bạn bè và xã hội; "Món trứng ráng chuẩn vị" và "Chúng ta ngày một trưởng thành" là những mẫu truyện đem đến cho mình sự tích cực.
Mình hơi tiếc vì 9 truyện còn lại theo hướng tình yêu nhiều hơn và đa phần diễn ra ở Sydney, mình không hẳn thích những truyện lãng mạn, nhưng sự nhẹ nhàng và ấm áp của tập truyện này rõ ràng không khiến mình nhàm chán khi đọc; những nhân vật trong những câu chuyện này có thể mang đến những điều ý nghĩa cho mọi người xung họ theo cách không ngờ tới - dù nó chỉ nhỏ bé.
Zuerst einmal will ich mich bei NetGalley und Verlag bedanken für das Buch 💌
"Donnerstags im Café unter den Kirschbäumen" von Michiko Aoyama hat bei mir leider nicht den erhofften Eindruck hinterlassen. Die Grundidee, dass sich Menschen in einem gemütlichen Café unter Kirschbäumen treffen und dort ihre persönlichen Geschichten teilen, klang zunächst vielversprechend. Ich habe eine tiefgründige und bewegende Erzählung erwartet, die mich emotional berührt. Doch leider wurde dieses Potenzial nicht ausgeschöpft.
Die Charaktere blieben für mich größtenteils blass und stereotyp. Ihre Schicksale und Probleme wurden zwar angesprochen, aber oft nur oberflächlich behandelt, sodass ich mich kaum in sie hineinversetzen konnte. Es fehlte an Tiefe und einer authentischen Entwicklung der Figuren. Viele Dialoge wirkten auf mich konstruiert und wenig natürlich, was es schwierig machte, eine emotionale Bindung zu den Charakteren aufzubauen.
Auch der Schreibstil konnte das Buch nicht retten. Zwar ist er angenehm und leicht zu lesen, doch die Handlung zog sich oft unnötig in die Länge. Es fehlte an Dynamik und Spannung, sodass ich mich mehrfach dabei ertappte, wie ich Seiten überflog, ohne wirklich in die Geschichte einzutauchen. Die Erzählung plätscherte vor sich hin, ohne mich wirklich zu fesseln oder nachhaltig zu beeindrucken.
Insgesamt war "Donnerstags im Café unter den Kirschbäumen" für mich eine enttäuschende Lektüre. Die ansprechende Idee und das Potenzial der Geschichte wurden nicht ausreichend genutzt. Statt einer tiefgehenden, emotionalen Erzählung erhielt ich eine flache, wenig spannende Geschichte, die ich nach dem Lesen schnell wieder vergessen habe. Daher kann ich dem Buch leider nicht mehr als zwei Sterne geben.
Voici à quoi ressemble le Café Marble, le point qui lie presque tous les personnages de ces douze nouvelles tout en couleur, car oui, l'autrice à donné a chaque nouvelle un titre et une couleur, qui représente la personnalité ou les sentiments de personnage principal. Tout comme dans son roman précédent, Michiko Aoyama a tissé des liens invisible entre chaque histoire, ainsi d'une histoire à l'autre, on fait la connaissance des différents personnage et on en connait même l'histoire. Certes je ne l'ai pas autant apprécié que la bibliothèque des rêves secrets mais cet opus reste une belle lecture. Je ne peux vous en dire plus car je risque de vous spoiler le livre!
Une excellente lecture qui se lit à la vitesse de la lumière.
Ce roman choral en 12 chapitres, un pour chacun des personnages qui sont tous liés les uns aux autres, a réussi à me charmer avec son ambiance très douce, remplie d'amour, d'amitié, de sagesse mais surtout de simplicité.
Plein de petits moments de vies, de réflexions douces et touchantes, sublimés par une traduction vraiment délicate qui renforce le charme du roman. 🌸🇯🇵
Me encantó!. la ambientación, el halo misterioso, la forma de entrelazar las historias, los personajes entrañables, frases memorables etc . Me gustó tanto que me dieron ganas de estar en esa cafetería. 🥰
Lo único que no me gustó fue la traducción, me parece raro pensar que un japonés dijera "ala" o "jolines" etc. Pero bueno es lo que hay. 😑
Depois de uma ótima experiência com o livro anterior da autora, fiquei um bocado desiludido com este. Começou muito bem com um primeiro capítulo interessante e a situar bem a ação mas depois senti que dispersou, e fez-me perder um bocado o fio à meada da história. A mensagem final é tocante e o final depois entrega respostas ao resto do livro, mas não foi o suficiente para me convencer. Acredito que se tire melhor partido do livro se o lermos de uma assentada, mas não consegui e acredito que foi isso que condicionou a minha experiência com esta história.
Wow, este librito tan chiquito me agarró el corazón y no lo soltó ☕🤍
Todo inicia con un chico que llega a una cafetería buscando trabajo, un lugar sencillo, cálido, de esos que se sienten como refugio, y ahí siempre ve a una chica sentada, tranquila, leyendo, existiendo, y poco a poco se va enamorando de ella sin siquiera haberle hablado, solo desde la observación, desde esos silencios que también dicen cosas. Y tú ya estás ahí, suavecito, sintiendo algo bonito sin saber exactamente qué.
Luego el libro hace algo que me encantó, cambia de perspectiva, el siguiente capítulo es de una señora que se sentó junto a esa misma chica ese día en el café, después una amiga de esa señora, luego otra persona, y así, como hilitos invisibles, todo se va conectando alrededor de ese mismo lugar, de esa misma mesa, de esa misma chica, y de ese café que se vuelve el centro de muchas vidas 🍃
Toca temas muy lindos, la soledad, los pequeños encuentros, el paso del tiempo, las segundas oportunidades, el cómo a veces alguien puede marcarte sin siquiera saberlo, y todo con una escritura asiática que yo amo, delicada, silenciosa, contemplativa, sin prisas, sin gritos.
Leerlo se sintió exactamente como un chocolatito caliente viendo el bosque por la ventana, calientito, reconfortante, breve pero significativo, de esos libros que no necesitan ser largos para quedarse contigo. Empieza en ese café… y termina ahí mismo, cerrando el círculo de la forma más bonita 🥹☕✨
Hay libros que llegan cuando los necesitas… ¡y este fue uno de esos!
Miren, no les voy a mentir: Mis tardes en el pequeño café de Tokio no tenía las mejores críticas por ahí, (bajo las 4 estrellas por lo general son libros que dejó pasar a menos que escuche o lea un muy buena referencia) pero mi yo hormonal, con el alma blandita y el corazón en busca de apapacho, dijo: “Vamos a darle una oportunidad”. Y ¡menos mal que lo hice!
Estaba en mi caminata matutina, en uno de esos días donde una solo quiere manta, chocolate caliente y cero drama —y encontré en este audiolibro exactamente lo que necesitaba. Sí, audiolibro, ¿qué pasa? ¡No vamos a crucificar a nadie por cuidar su corazoncito lector mientras camina!
Este libro es pura ternura, pura magia suave. Es de esos que no necesitan fuegos artificiales porque te abrazan con delicadeza. Me emocioné, lloré un poquito (de amor, no de tragedia), y terminé con una sonrisa y el alma en modo brillitos. Los personajes son taaaan lindos y la forma en que la autora te toma de la mano y te guía por esta historia... ¡me encantó! Es como si te susurrara: “Tranquila, ven, aquí todo va a estar bien” (cosa que uno necesita algunos días)
Eso sí: si vienes buscando más acción, una historia que te mantenga intrigada o cosas por el estilo, este no es tu libro. Pero si quieres una lectura tierna, que te abrace y te haga sentir como en casa, este es el indicado. El perfecto compañero para esos días en que solo necesitas ternura y creer en la bondad de la humanidad.
Yo, por lo menos, salí de ahí con el corazón llenito y con ganas de leer más libros de esta autora.
Es un libro que abraza despacio y con calidez con historias que se entrelazan contadas con una naturalidad tan perfecta que te hace conectar y sentir a cada personaje haciendo tuyas sus historias. Junto a un buen café (o Chocolate 😉) es la lectura perfecta para una tarde de invierno ☕.
Vidas entrelazadas entre Tokio y Sidney, la lección de que todo lo que ocurrió te preparaba para poder vivir y disfrutar lo que llega ahora. Una novela bonita y emocionante, de esas que tocan la fibra sensible si estás en un momento blandito. Muy recomendable si buscas algo ligero pero iluminador.
Eso sí, tiene delito titular "Mis tardes en el pequeño café de Tokio" a un libro donde esa cafetería solo aparece en 3 de los 12 capítulos y de hecho 9 de ellos ni siquiera transcurren en Tokio sino en Sidney. Choices de la traducción.
Dans son petit café de Tokyo, le serveur observe les clients, il est tombé amoureux d'une des habituées mais ne lui a toujours rien dit. Ce livre est une vraie bulle de bonheur : des histoires touchantes, des personnages dont les vies se croisent sans qu'ils le sachent, les hasards et les belles rencontres de la vie. J'ai beaucoup aimé cet ouvrage et en particulier sa construction originale. Je m'y suis sentie tellement bien, comme si moi aussi j'étais assise dans ce petit café à boire un chocolat chaud. En le terminant, j'ai presque eu envie de le reprendre du début. En bref : un vrai coup de coeur !
Lectura feel-good que me ha gustado mucho. Creo que tengo que leer más historias de este estilo: agradables, tiernas, optimistas y con mensajes positivos. Un total de 12 historias donde los protagonistas de cada historia está conectado con los demás mediante nexo de un lugar o persona afín a ambos, también cada uno de los protagonistas de las historias está asociado a un color que tiene mucho que ver con la historia que se contará en el capítulo. Recomiendo leer esta lectura, una buena forma de escape diario al adentrarse en sus páginas :)
Ce petit recueil de nouvelles, reliées les unes aux autres par un ou plusieurs personnages, se lit facilement et rapidement. Ca m'a fait penser à Before the coffee gets cold, en un peu moins bien. Mon problème, c'est que je vais probablement l'avoir oublié très rapidement. Cependant, la lecture en était agréable sinon mémorable. On m'a cependant promis que le T2 était meilleur, je m'y attellerai donc bientôt !
4.5⭐️ Adorei este livro e devorei-o completamente em quase 2 horas. A escrita é muito boa, fácil, imersiva, bonita, poética e viciante. A nível de história, adoro como cada capítulo se foca numa personagem, mas, ao mesmo tempo, também mostra como as personagens estão interligadas. O fim do livro é mesmo bonito e teve alguns momentos, durante o livro, que me emocionaram bastante. Gostaria que o livro tivesse mais um capítulo para ainda ver melhor uma ponte entre o primeiro capítulo e o último.
Czy kolejna książka-kocyk z Japonii może jeszcze czymś zaskoczyć? Nie. Czy to źle? Też nie. Podobno jest tak, że podobają nam się te piosenki, które już znamy - powtarzająca się melodia, tekst, w którym się odnajdujemy. Z pewnymi gatunkami literackimi też tak jest. Weszłam w trzecią książkę Michiko Aoyamy jak do świetnie znanej przestrzeni, dałam się ponieść historiom, lekko się wzruszyłam i poczułam się otulona atmosferą ciepła i subtelnych uczuć. Tu historie zazębiają się ze sobą. Ktoś wspomniany w jednej, pojawia się w kolejnej. Odkrywamy jego tajemnice, poznajemy lepiej, uśmiechamy się do niego. Uroczy młody kelner, dziewczyna pisząca listy, żona zajęta pracą (moja ulubiona historia), nauczycielka przedszkola z różowymi paznokciami, małżeństwo z długim stażem, przyjaciółka, która wychodzi za mąż... Kolory, które zmieniają się jak w kalejdoskopie, nieudane omlety, obrazy - te malowane i te oglądane, Tokio i Sydney. Wszystko tu do siebie pasuje, wszystko tu znajduje swoje miejsce. Słowa, które powinno się wypowiedzieć - są wypowiedziane. Nikt nie spóźni się, gdy powinien być na czas. Staranie zostanie wynagrodzone. Obiekt uczuć dostrzeże subtelne sygnały. Samotność - tylko z wyboru. Proste - zdecydowanie.
Nie jest to powieść wolna od wad. Wolałabym, by akcja nie przenosiła się poza Tokio, jakoś Sydney mnie nie przekonało. Parę postaci pozostawiło niedosyt, chociażby mąż-artysta czy kelner. Może mniej tu wzruszeń niż chciałam.
Takie książki trzeba czytać, gdy człowiek potrzebuje uspokoić myśli, zwolnić, umościć się w ciepłej opowieści, nakleić plasterek na smutki. Takie krótkie, proste przyjemności też są potrzebne. A tytuł? Wcale nie taki oczywisty!
i'm a big fan of the butterfly effect, so realising what small detail kept these short stories together was incredible.
these stories have the perfect length (even though i did not enjoy every single one, the first few ones i found too... negative? annoying for sure... but it got a lot cosier, better).
Un jeudi Saveur Chocolat est une lecture courte et douce, idéale pour réchauffer le cœur. La plume, fluide et agréable, rend l’histoire facile à suivre, même si j’ai parfois eu du mal à m’y retrouver parmi les personnages. Malgré cela, j’ai été charmée par l’ambiance apaisante et réconfortante du récit, aussi enveloppante qu’un bon chocolat chaud.
Un libro fruto de la moda actual de "literatura asiática healing" pero que apenas ha logrado hacerme sentir nada, la verdad. Si le doy la 2° estrella es simplemente porque ha sido muy rápido de leer y, bueno, te puede entretener un pelín en los ratos libres.
Está dividido en 12 capítulos, cada uno de ellos asociado a un color y narrado por un personaje distinto. De primeras, no tiene nada que ver con lo que la portada o el título aparenta. Sólo un par de capítulos se refieren a ese "pequeño café de Tokio". Es más, diría que apenas un tercio del libro sucede siquiera en Japón: casi todo ocurre en Sidney aunque muchos de los personajes sean japoneses.
Y hablando de personajes, menudo batiburrillo. El libro juega mucho con las conexiones y enlaces inconscientes entre ellos. A lo mejor el narrador del quinto capítulo es un personaje secundario del primero, o el amigo que menciona de pasada es el protagonista del tercero, y así todo todo el rato. Lo cual sería muy interesante si los capítulos fuesen largos y los personajes y sus conexiones estuviesen muy desarrolladas, pero en realidad es todo muy simple y superficial. Hace que no conectes mucho con ellos ni con sus historias y que en lugar de emocionarte al reconocer las conexiones entre ellos, se te haga bola todo y tengas un lío tremendo.
Para que entendáis un poco a qué me refiero, lo he sentido como cuando escribes un fanfic y quieres meter a todos tus personajes favoritos pero no se te ocurre cómo hacerlo ni quieres esforzarte tampoco mucho en ello, así que Harry Styles acaba siendo el conductor random de autobús. Así es este libro con todos sus personajes a lo largo de la trama. Si al menos fuese un fanfic te haría gracia reconocer a X personaje, pero aquí, siendo personajes originales, pues me deja bastante indiferente que Pepita del primer capítulo resulte ser la amiga por correspondencia de Fulanita del octavo capítulo, y que el vecino de Fulanita resulte ser de quien se enamoró la amiga de la vendedora de la tienda de bragas a la que fue Pepita (lo de la tienda de bragas no lo digo por hacer la gracia, es uno de los puntos de la trama). Podéis imaginaros el paripé.
Además, hay ciertos momentos donde el libro trata de meter un toque mágico, porque con la moda de literatura healing hay muchas obras del estilo de "la lavandería mágica que te lava las preocupaciones" o "la librería mágica de los recuerdos" (nótese el hastío con el que lo escribo). Pero aquí ese toque mágico es bastante insulso porque son momentos muy puntuales sin un hilo conductor, así que de nuevo siento como que lo han metido ahí por rellenar una lista de "checks" y que no aportan absolutamente nada a la historia. Igual con el intento de dar lecciones filosóficas profundas (otro tópico de la literatura healing): está tan mal hecho aquí que esa profundidad acaba siendo la de un charco.
Vamos, que es una obra superficial y simple, que se nota que está escrita rellenando tópicos sin mucho esfuerzo para aprovechar el tirón de la moda literaria del momento. Pero si te aburres como me he aburrido yo este finde y tienes 0 expectativas pues ahí tienes un libro de 200 páginas rápido de leer, I guess.