Οι δαιμονισμένοι

by Albert Camus, Pierre-Louis Rey (Editor), Νίκη Καρακίτσου-Ντουζέ (Translator)

Θεατρικό έργο σε τρία μέρη διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Φ. Ντοστογιέφσκι

« Οι δαιµονισµένοι είναι ένα από τα τέσσερα ή πέντε έργα που τοποθετώ υπεράνω όλων των άλλων. Για πολλούς λόγους, µπορώ να πω ότι γαλουχήθηκα µ’ αυτά και διαµορφώθηκα χάρη σ’ αυτά. Εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, πάντως, βλέπω αυτά τα πρόσωπα επί σκηνής. Δεν έχουν µόνο το κύρος δραµατικών προσώπων, έχουν και τη συµπεριφορά, τις εκρήξεις, το γρήγορο και απρόσµενο στιλ τους. Ο Ντοστογιέφσκι, άλλωστε, έχει στα µυθιστορήµατά του µια τεχνική θεάτρου: ελίσσεται µε διαλόγους, χρησιµοποιώντας κάποιες ενδείξεις τόπων και κινήσεων. Ο άνθρωπος του θεάτρου, είτε είναι ηθοποιός, είτε σκηνοθέτης ή δραµατουργός, έχει πάντα στη διάθεσή του όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται.

Σήµερα, ιδού Οι δαιµονισµένοι επί σκηνής. Για να τους ανεβάσω, χρειάστηκαν πολλά χρόνια εργασίας και παρατήρησης. Κι όµως, ξέρω, υπολογίζω όλα όσα χωρίζουν το θεατρικό έργο απ’ αυτό το καταπληκτικό µυθιστόρηµα! Επιχείρησα απλώς να ακολουθήσω τον βαθύ µηχανισµό του βιβλίου και να προχωρήσω, όπως κι εκείνο, από τη σατιρική κωµωδία στο δράµα, ύστερα στην τραγωδία».
Αλμπέρ Καμύ

Genres: Plays, Fiction, Philosophy, Classics, French Literature, France, Drama

320 pages, Paperback

First published January 1, 1959

About the author

Works, such as the novels The Stranger (1942) and The Plague (1947), of Algerian-born French writer and philosopher Albert Camus concern the absurdity of the human condition; he won the Nobel Prize of 1957 for literature.

Origin and his experiences of this representative of non-metropolitan literature in the 1930s dominated influences in his thought and work.

He also adapted plays of Pedro Calderón de la Barca, Lope de Vega, Dino Buzzati, and Requiem for a Nun of William Faulkner. One may trace his enjoyment of the theater back to his membership in l'Equipe, an Algerian group, whose "collective creation" Révolte dans les Asturies (1934) was banned for political reasons.

Of semi-proletarian parents, early attached to intellectual circles of strongly revolutionary tendencies, with a deep interest, he came at the age of 25 years in 1938; only chance prevented him from pursuing a university career in that field. The man and the times met: Camus joined the resistance movement during the occupation and after the liberation served as a columnist for the newspaper Combat.

The essay Le Mythe de Sisyphe (The Myth of Sisyphus), 1942, expounds notion of acceptance of the absurd of Camus with "the total absence of hope, which has nothing to do with despair, a continual refusal, which must not be confused with renouncement - and a conscious dissatisfaction."
Meursault, central character of L'Étranger (The Stranger), 1942, illustrates much of this essay: man as the nauseated victim of the absurd orthodoxy of habit, later - when the young killer faces execution - tempted by despair, hope, and salvation.

Besides his fiction and essays, Camus very actively produced plays in the theater (e.g., Caligula, 1944).

The time demanded his response, chiefly in his activities, but in 1947, Camus retired from political journalism.

Doctor Rieux of La Peste (The Plague), 1947, who tirelessly attends the plague-stricken citizens of Oran, enacts the revolt against a world of the absurd and of injustice, and confirms words: "We refuse to despair of mankind. Without having the unreasonable ambition to save men, we still want to serve them."

People also well know La Chute (The Fall), work of Camus in 1956.

Camus authored L'Exil et le royaume (Exile and the Kingdom) in 1957. His austere search for moral order found its aesthetic correlative in the classicism of his art. He styled of great purity, intense concentration, and rationality.

Camus died at the age of 46 years in a car accident near Sens in le Grand Fossard in the small town of Villeblevin.

Chinese 阿尔贝·加缪

Reviews

[Fernando · Rating 4 out of 5]

Todo el mundo sabe que soy un ferviente admirador de Fiódor Dostoievski y el hecho de que un grande de la literatura como Albert Camus haya tenido a “Los Demonios”, del gran autor ruso como uno de los libros que más lo influenciaron en su carrera hizo que esa admiración fuera más grande aún.
Y Camus, a quien ya leí en “El extranjero”, “La peste”, “El mito de Sísifo” y “El exilio y el reino “ y “La caída”, sigue maravillándome por su estilo literario tan particular. No vamos a dudar de que Dostoievski influenció a muchos autores.
Tal vez el caso de Franz Kafka sea uno de los más emblemáticos puesto que el gran autor checo se sentía identificado en muchas de las enseñanzas que Dostoievski dejó en sus libros.
Albert Camus quería hacer algo en parte como homenaje a Dostoievski y a “Los Demonios” y por otro lado por lo que las ideas expuestas en el libro significaban para él, ya que tuvo directa implicancia en su obra.
En su libro “El mito de Sísifo”, que el autor publicara en 1942, ya incluía un capítulo dedicado a Alexéi Nilich Kirilov, uno de los personajes más particulares de “Los demonios”, en donde se ahondaba en las cuestiones acerca del nihilismo, el suicidio y el absurdo.
Camus escribió una adaptación del libro en una obra de teatro que llegó a tener su representación el 30 de enero de 1959 en el Teatro Antoine de París.
Adjunto un link de youtube en donde Camus habla sobre el nihilismo y su obra: https://www.youtube.com/watch?v=bSG1N...
Para dicha adaptación, además de “Los Demonios”, utilizó el texto de “La Confesión de Stavroguin” (cuadro decimocuarto de la obra) y diversos textos que Dostoievski escribió durante la creación de su propio libro.
Leer “Los Poseídos” es tener acceso a una reseña perfecta del libro original sin perder esta, su brillo propio, ya que todos los hechos más sobresalientes fueron incluidos aunque no todos fueron representados en escena. Tan solo unos pocos de los son transformados en comentarios puesto que no alteran al desarrollo de la obra. Con respecto a los personajes, la gran parte de los que aparecen en el libro estarán presentes en ella.
Me agradó muchísimo volver a encontrarme con todos ellos. Redescubrir los ideales nihilistas de Piotr Stepánovich Verjovenski, por ejemplo, en ese famoso axioma que Dostoievski posteriormente desarrollaría en Iván Karamazov: “Si Dios es una mentira, entonces estamos solos y somos libres. Usted se mata, usted prueba que es libre, y ya no hay Dios. Pero para eso tiene que matarse”.
De hecho, los cuatro demonios más importantes dominan la obra en escena, como dijera anteriormente Piotr Verjovenski, el malvado y contradictorio Nikólai Vsevolódovich Stavroguin, quien es todo un caso aparte, de hecho es parte de un libro paralelo a “Los Demonios” (“La Confesión de Stavroguin"), Alexéi Nilich Kirilov, nihilista y existencialista y también Shátov, el estudiante en constante búsqueda de Dios, este último tiene un especial afecto para mí, puesto que sus ideales son más que puros. Lo veo como una especie de mártir necesario para que los argumentos de ambos libros tengan la coherencia necesaria.
Ninguno de los personajes secundarios (Dasha, Lizaveta, Lebiadkin, Maria Timofeievna, Várvara Stavroguina y Stepan Trofímovich Verjovensky) faltan en la obra.
El caso de Kirilov, que como comentaba, ya había formado parte de una capítulo de su ensayo es llevado a escena pero poniéndole Camus un toque de impronta "mersaultiana" en su carácter nihilista. Kirilov tiene pensado suicidarse en “Los Poseídos” también, pero su estado de ánimo tendrá más desasosiego que el original de “Los Demonios”.
Este es un suicida que siente que no tiene más para dar en la vida. Simplemente demostrar su ateísmo y basar su doctrina nihilista en el suicidio como acto de negación a Dios. Llegando al final de la obra ya nada le importa. Al de Dostoievski, todavía le queda algo de lucha interna. Pero a este Kirilov no, dado que ya selló su destino cuando hablando con el narrador Grigoreiev le dice: “Vivir o morir es indiferente".
He disfrutado mucho nuevamente de un libro de Camus, ya que sigue sorprendiéndome y haciendo crecer en mí la admiración que me genera leer sus libros. Realmente me alegra descubrir que tanto Albert Camus como yo...
¡queremos tanto a Dostoievski!

[Luís · Rating 3 out of 5]

That's an adaptation a little dated. Camus is more interested in the suicidal question than in the rejection of Christianity, which fascinated Dostoyevsky and his contemporaries. Camus limited the reference to Russian nationalism and gave more importance to stories of love and couples. He somewhat reduced Stavrogin's violence.

[Mohammad Sadegh Rafizadeh · Rating 5 out of 5]

دیگه چی بهتر از اینکه، یکی از بهترین کتاب های زندگیت( اگر نگم بهترین) بوسیله یکی از بهترین نویسنده های قرن بیستم تبدیل نمایشنامه بشه، هرچند نمایشنامه با کتاب اصلی داستایفسکی مایل ها فاصله دارد ولی همین که نمایشنامه چنین کتابه با عظمتی و می خونی خود لذتی وصف ناپذیر دارد.
با همه این اوصاف نباید از فضاسازی زیبا کامو و ترجمه دلنشین خشایار دیهیمی هم غافل شد.

[Amirhosein · Rating 3 out of 5]

فکر می‌کنم گاهی با این سوال مواجه شدید که می‌پرسن اولین نویسنده‌ای که باهاش عاشق کتاب‌خوندن شدی کی بود؟ برای من جواب آلبر کامو هستش. اکثر کتاب‌هاش رو با لذت تمام خونده‌ام و دوست داشته‌ام.
یکی از کتاب‌های جامونده و نخوانده تسخیرشدگان بود. پیشنیاز ۳ واحد شیاطین داستایفسکی رو می‌خواست که زمستان گذشته به سلامت پاس شد.

تسخیرشدگان اقتباس نمایشنامه‌ای از رمان سترگ شیاطین (همان تسخیرشدگان یا جن‌زدگان) داستایفسکیه.
کامو از روند دیالوگ محور رمان استفاده کرده و اون رو در قالب نمایشنامه ریخته و همونطور که خودش در مقدمه کتاب گفته سعی کرده مانند روند داستان و قلم داستایفسکی از کمدی به درام و از درام به تراژدی برسه.

در طول خواندن و مقایسه نمایشنامه با رمان متوجه دونکته و فرق اساسی شدم:
یک: اینکه جریان اتفاقات و رویدادها در نمایشنامه بسیار تنده ولی در شیاطین داستایفسکی خیلی کندتر صورت می‌گیره که با توجه به اختلاف ۷۰۰ صفحه‌ای که دارند طبیعیه.
دو: اینکه شخصیت‌ها در نمایشنامه ادبی‌تر، عینی‌تر و سطحی‌ترند در حالی که همین شخصیت‌ها در رمان داستایفسکی واقعی‌تر، ذهنی‌تر و عمیق‌ترند.
و علتش هم به‌نظرم  وجود یک راوی دانای کل تجزیه و تحلیلگریه که در نمایشنامه فقط سایه‌ای از اون وجود داره و قالب نمایشنامه اجازه صحبت زیادی بهش نمیده.

اگر هنوز شیاطین داستایفسکی رو مطالعه نکردید پیشنهاد می‌کنم اول اون رو مطالعه کنید و بعد سراغ این اقتباس بیاید چون همه مضامین، اتفاقات و داستان این نمایشنامه با کتاب داستایفسکی یکیه و بهتره اول اون رو مطالعه کنید.

پ.ن: اگر اجرایی از این نمایشنامه در فضای مجازی سراغ دارید، ممنون می‌شم معرفی کنید.

۱۴۰۳/۰۴/۲۶

[Roya · Rating 3 out of 5]

آلبر کامو و داستایوفسکی، هر دو جزو نویسنده‌های موردعلاقه‌م هستن.
شیاطین هم محبوب‌ترین کتابیه که از داستایوفسکی خوندم. پس قطعا خوندنِ این نمایشنامه برام لذت‌بخش بود.
در واقع خلاصه‌ای از کتاب 700 صفحه‌ای شیاطین رو با خوندن این نمایشنامه مرور می‌کنین و بار دیگه این اثر رو تحسین می‌کنین.
یک سری تفاوت کوچیک در جزئیات بود اما خللی ایجاد نمی‌کرد.
حتما قبل از خوندن این نمایشنامه، اثر اصلی (شیاطین) رو بخونین.

[Λευτέρης Πετρής · Rating 5 out of 5]

"Δεν θέλω πια κανένα πάρε δώσε μ' αυτόν εδώ τον κόσμο.
Όλοι αυτοί ... ξέρετε τι εξηγεί το φέρσιμό τους; Το μίσος. Ναι. Μισούν τη χώρα τους. Θα ήταν οι πρώτοι που θα ένιωθαν τρομερά δυστυχισμένοι αν η χώρα τους μπορούσε ξαφνικά να μεταρρυθμιστεί, αν γινόταν εξαιρετικά πλούσια και ευτυχισμένη. Δε θα είχαν πια κανέναν να φτύσουν. Ενώ, τώρα, μπορούν να φτύνουν τη χώρα τους και να εύχονται το κακό της."

[Eärendilen · Rating 3 out of 5]

یه طیفی از عقاید نهیلیستی و ایمان در حال رخ دادن بود و آدمایی که اگر جزای گناهشون رو ببینن حال بهتری دارن و پاره‌ای اختلالات روانی و نقد و اهانت به کمونیسم و نویسنده‌ای که انگار تو دل به آفریده‌هاش گفته بود: الهی بمیرین همه با این اخلاقتون.


حس تکراری‌ای نسبت بهش دارم. مشکل از منه که کتابای مثل هم میخونم یا واقعا محدودیت کانسپت داریم یا...
میدونم نمایشش رو حتما دوست می‌داشتم.
دلم هر از چند گاهی هوای این "عاطفه‌ی شدید و در عین حال به جا"ی شخصیت‌های نمایش‌نامه‌ها رو میکنه.

همین.

[amapola · Rating 4 out of 5]

vent’anni di lavoro e di ostinazione

Chi meglio dello stesso Camus può spiegare quali furono i suoi intenti nella realizzazione di questa trasposizione teatrale?

"I demoni" è una delle quattro o cinque opere che considero una spanna sopra le altre. È più di un semplice libro, posso dire di essermene nutrito e su questo di essermi formato. La stesura di questo adattamento mi ha portato via vent’anni. La causa non è stata solo la levatura drammatica dei personaggi, ma soprattutto la loro condotta, la loro esplosione e la loro andatura rapida e sconcertante. Dostoevskij, d’altronde, utilizza nei suoi romanzi una tecnica teatrale: procede per dialoghi, con poche descrizioni su ambientazione e movimenti. Così, l’uomo di teatro, che sia l’autore o l’attore, si ritrova già nell’opera le linee guida di cui necessità.
Ecco oggi "I demoni" in scena. Per realizzarla ci sono voluti anni di lavoro e di ostinazione. Perciò so di saper distinguere ciò che differenzia la mia pièce dal prodigioso romanzo originale. Ho semplicemente tentato di seguire il movimento del libro, spostandomi dalla commedia satirica al dramma, e infine alla tragedia. È vero che per il testo come per lo spettacolo si parte da un certo realismo per finire in una tragedia stilizzata. Per il resto, si è tentato, in mezzo al mondo enorme, trafelato, pieno di rumori e violenza, di non perdere la sofferenza e la tenerezza che rendono l’universo dostoevskiano vicino a ciascuno di noi.
I personaggi di Dostoevskij, sappiamo bene, non sono né strani né assurdi. Ci assomigliano, hanno i nostri stessi sentimenti. "I demoni" è un romanzo profetico non solo perché annuncia il nostro nichilismo, ma anche perché mette in scena anime dilaniate o morenti, incapaci d’amare e sofferenti di non poterlo fare, che vogliono e non possono credere, che sono le stesse che popolano oggi la nostra società e il nostro universo spirituale. Il soggetto di quest’opera è tanto la morte di Satov (ispirata a un episodio vero: l’omicidio dello studente Ivanov per mano del nichilista Necaev) quanto l’avventura spirituale di Stavrogin, eroe contemporaneo. Non è, quindi, solo un capolavoro della letteratura da me trasposto sulla scena, ma è soprattutto un’opera contemporanea.
(Albert Camus)

Quattro stelle e non cinque perché il vero capolavoro è il romanzo di Dostoevskij (e anche perché di Camus ho preferito il ”Caligola”), ma – come sempre – grande rispetto per il suo lavoro e la sua ostinazione: chapeau.

https://youtu.be/2H2BvUe5LkM

[Yeganeh · Rating 4 out of 5]

"حتی وقتی آدم می‌دونه که دردی هم در کار نیست، فکر درد باهاشه. فقط فکرشو بکنید که سنگی به بزرگی یه خونه روی آدم بیوفته. فرصت نمی‌کنی که هیچ حسی پیدا کنی، یا اصلا دردی بکشی. خب، با این حال، آدما می‌ترسن و جا می‌زنن، این جالبه."

[Mustapha · Rating 4 out of 5]

فایده‌ی زندگی کردن چیه! اگه خدا یه دروغه، پس ما تنها هستیم و آزاد. تو خودت رو می‌کشی و ثابت می‌کنی آزادی و خدایی در کار نیست. اما برای ثابت کردنش باید خودت رو بکشی‌.

[HonareSepiid · Rating 4 out of 5]

کامو این اثر را با اقتباس از یکی از بهترین کتاب‌های #فیودور_داستایفسکی به نام #شیاطین (= #تسخیرشدگان = #جن_زدگان ) نوشته است.
شیاطین (با ترجمه #سروش_حبیبی ) کتاب بزرگی است و کامو با وفاداری کامل به متن و روند جریانات کتاب اصلی، اقتباس خیلی خوبی از آن را گردآورده، و در واقع عصاره کتاب داستایفسکی را برای این نمایشنامه بیرون کشیده، با این توضیحات خواندن این نمایشنامه یک تیر و دونشان است.
کامو این اثر را در سال 1959 نوشته و همان سال آن را شخصا کارگردانی کرد و به روی صحنه‌ی تئاتر برد. نمایش عظیمی که 3ساعت و نیم طول داشت، با 30 بازیگر که بعد از 180 جلسه تمرین و صرف حدود 20 میلیون فرانک هزینه، آماده نمایش عمومی شدند.
آلبر کامو درباره این کتاب می‌گوید: تسخیرشدگان یکی از چهار یا پنج اثری است که من فراتر از همه‌ی آثار قرارشان می‌دهم. از بسیاری جهات می‌توانم ادعا کنم که با آن بار آمدم و از آن تغذیه‌ی فکری کردم. به هر صورت، تقریبا بیست سال تمام در عالم خیال شخصیت‌های آن را بر روی صحنه به تصور درآورده‌ام. این شخصیت‌ها، علاوه بر این‌که در قواره‌ی شخصیت‌های دراماتیکند، رفتاری مناسب، توأم با طغیان‌ها و عکس‌العمل‌های سریع و ناراحت‌کننده دارند. علاوه بر این، داستایفسکی در رمان‌هایش از تکنیک تئاتری بهره می‌گیرد: او از دیالوگ استفاده می‌کند و فقط گهگاه به مکان و عمل می‌پردازد. افراد تئاتری ــ چه بازیگر، چه کارگردان، چه نویسنده ــ همیشه در کارهای داستایفسکی می‌بینند که خود او همه‌ی پیشنهادهای لازم برای اجرا را داده است. ‌

بریده‌ای از کتاب #آلبر_کامو نوشته ژرمن بره و ترجمه #خشایار_دیهیمی از مجموعه #نسل_قلم را می‌آوریم:
#تسخیرشدگان (1959)، آداپتاسیون تئاتری کامو از رمان شیاطین داستایفسکی که بر تخیل کامو در دوره‌ی جوانی که آن را خوانده بود سخت تاثیر نهاده بود. گروه مردان بی‌قرار داستایفسکی، که شور و شوق ویرانی به پیش‌شان می‌راند ـ تسخیرشدگان ـ دقیقا تجسم دشمنی هستند که کامو در سراسر عمر با آن در نبرد بود. این دشمن را داستایفسکی «روح نفی و مرگ» خوانده بود؛ «روح نفی و مرگ» در همه‌ی اشکال و انواعش، از آشکارترین و پرشورترین‌شان گرفته تا نهان‌ترین و خزنده‌ترین‌شان، که در شخصیت مرموز استاوروگین به‌هم در آمیخته‌اند. کامو جنایت پنهانی، تحول و دگرگونی، و سرنوشت استاوروگین را در مرکز و محور نماشنامه‌اش قرار داده است. آداپتاسیون کامو، که از «کمدی طنزآمیز به درام و تراژدی» حرکت می‌کند، از سوز و گداز عشق بشری ـ که در شخصیت شاتوف، قربانی قتلی بی معنی، متجلی می‌شود ـ تصویر متقابل و همسنگی برای «روح مرده ی» #نیهیلیست ها می‌سازد. تسخیرشدگان سنتز و ارکستراسیون بزرگی است از همه‌ی آثار پیشین کامو و نوعی تخلیه نهایی پیش از حرکت به سوی چرخه‌ی تازه‌ای که طراحی کرده بود و با #آدم_اول آغاز می‌شد؛ چرخه‌ای که موضوع آن «نوع خاصی از عشق» بود و تصادف اتوموبیل در جاده‌ی پاریس آن را ناتمام گذاشت.

در اینستاگرام با ما باشید
https://www.instagram.com/honaresepiid/

[Negar Ghadimi · Rating 4 out of 5]

-همین هفته یه بیانیه ی اعتراضی رو امضا کردم.
-بیانیه ی اعتراضی علیه چی؟
-نمیدونم. اعتراض به ... اَه، یادم رفته. باید اعتراض کرد. همین.
--------------------------------
اگه به خدا معتقد باشی، مجبوری تن به داغون کردنِ همه چی ندی و اگه تن به داغون کردنِ همه چی ندی، باید فقط مزخرف بگی و مهمل ببافی... من همه چیزو خراب می کنم و بقیه باید بسازن. دیگه حرفِ اصلاحات رو نباید زد. هرچی که اصلاح بشه، وضع بدتر میشه. مردم هرچه زودتر دست به خراب کردن بشن، بهتره. باید با خراب کردن شروع کرد.
--------------------------------
قوه های قوی ترِ آدم ها منشا نابرابری و در نتیجه استبداده. برای همین به محضِ این که ببینیم عده ای استعدادهای برتر دارن، یا باید اون ها رو فورا تیرباران کنیم یا زندانی. حتی آدم های خوشگل هم از این نظر مظنون به حساب میان و باید سرکوب بشن.
--------------------------------
من یه نیهیلیستم و نیهیلیست ها احتیاج به بت دارن. تو اون کسی هستی که ما احتیاج داریم. تو هیچ وقت به هیچ کس توهین نمی کنی، ولی همه ازت نفرت دارن. تو با همه طوری رفتار می کنی که انگار با تو برابرن، ولی همه ازت می ترسن. اما تو از هیچی نمی ترسی. تو می تونی به همون آسونی که از جونِ بقیه می گذری، از جونِ خودت هم بگذری. این فوق العاده ست.

[hosein · Rating 5 out of 5]

با کامو قبلا در «بیگانه، طاعون، راستان، کالیگولا، اسطوره سیزیف و سوع تفاهم» آشنا شده‌ام و همچنان مرا به خاطر سبک خاص ادبی‌اش شگفت‌زده می‌کند. داستایفسکی تاثیر زیادی بر کامو و اکثر نویسنده ها گذاشته است و این بسیار زیباست که کامو اثری را که بیشتر از همه بر وی تاثیر گذاشته است را به عنوان ادای احترام به داستایفسکی و «شیاطین» و از سوی دیگر به دلیل معنا و ایده های ارائه شده درش، این کتاب را تبدیل به یک نمایشنامه کرده است تا بتواند این تراژدی زیبا را به روی صحنه بیاورد.
در کتاب «اسطوره سیزیف» نیز قسمتی را از قبل به کیریلوف و خودکشی فلسفی او اختصاص داده است.
از ملاقات مجدد شخصیت ها و زنده شدن ایده ها و آرمان هایی که زمانی با شیاطین احساس کردن بسیار خشنود شدم و این را مدیون کامو هستم.

[Amirhossein Fattahi · Rating 4 out of 5]

نمایش‌نامه "تسخیرشدگان" کامو اثری است اقتباسی از رمان تسخیرشدگان داستایوفسکی. من اون رمان رو نخوندم و حتی نمی‌دونم که همون جن‌زدگان هست یا نه. اما نوشتن چنین نمایش‌نامه نسبتا بلندی از چنان رمان معروفی شهامت زیادی می‌طلبه و واقعا کار سختیه. اما به نظرم کامو به خوبی از پس این نمایش‌نامه براومده.
هرچند که از بقیه نمایش‌نامه‌های کامو (مثل سوءتفاهم و کالیگولا) بیش‌تر از تسخیرشدگان لذت بردم، اما این نمایش‌نامه هم به خوبی پرداخته شده‌بود و شخصیت‌ها و احساسات و دیالوگ‌ها واقعی و قابل لمس بودن.

[Amirhossein · Rating 4 out of 5]

کامو فقط رمان داستایفسکی رو به نمایشنامه تبدیل نکرده، که حتی خودش این متن رو کارگردانی و روی صحنه برده!

[Banafsheh · Rating 4 out of 5]

واقعیت شماره ۱: من کتاب شیاطین یا تسخیرشدگان نوشته داستایفسکی رو نخوندم.

واقعیت شماره ۲: من اصلا فن داستایفسکی محسوب نمی‌شم.

توضیح: با توجه به دو‌ مورد بالا، من شخصا خوشحالم که به جای خوندن اون حجم عظیم از کلمات که داستایفسکی ردیف می‌کنه، یه خلاصه نمایشی به قلم کامو خوندم.

با عرض پوزش از طرفداران داستایفسکی، به نظر من، این بزرگوار اصلا نویسنده خوبی نیست ولی متفکر بزرگ و بی‌رقیبیه. به نظرم اگه زمان داستایفسکی نوشتن ناداستان مُد بود، می‌تونست این تفکرات بی‌نظیرش رو به صورت ناداستان بنویسه و این همه خواننده رو با داستان‌های بی سر و ته آزار نده.

با این اوصاف کامو هم خیلی نمی‌تونسته داستان‌پردازی خاصی کنه، صرفا شخصیت‌های مالیخولیایی داستایفسکی رو برای نمایشش انتخاب کرده و به نظرم حتی جهان‌بینی خودش رو هم تزریق کرده به تفکرات عظیم داستایفسکی بزرگوار.

اینجا هم همون کشمکش همیشگی توی ذهن داستایفسکی نمایان بود: آزادی نامحدود که منجر می‌شه به استبداد بزرگ. از چه طریقی؟ نفی وجود خدا و مسیحیت. راهکار؟ عشق و ایمان.

شبیه جنایت و مکافات، اینجا هم شخصی که دنبال آزادی نامحدوده، کسی که می‌تونه بکشه، برای رهایی از رنج گناه، خودش رو دچار مکافات می‌کنه و درست زمانی که عشق رو درک می‌کنه، به آزادی واقعی می‌رسه و خودش رو می‌کشه.

اینایی که این بالا نوشتم اصلا کم حرفایی نیستن !! من بار اول موقع خوندن جنایت و مکافات که باهاش روبرو شدم به خودم لرزیدم و از همون زمان هم فکرم پیشش مونده و گویا کامو هم موقع خوندن شیاطین اینجوری به خودش لرزیده و فکرش پیش این مفاهیم مونده تا بالاخره بعد از کلی نوشتن (انگار کلی یادداشت در مورد این رمان داره) تبدیلش کرده به نمایشنامه و حتی در مقام کارگردان اجراش کرده.

چرا می‌گم کامو جهانبینی خودش رو هم تزریق کرده؟ چون تا اونجایی که من می‌دونم دغدغه اصلی داستایفسکی نفی مسیحیت و خدا بوده ولی این نمایش خیلی ضمنی می‌پردازه به این مسأله و بیشتر روی بحث آزادی، موضوع مورد علاقه کامو، مانور می‌ده.

در مجموع من از خوندن این نمایشنامه لذت بردم (قطعا اگه شیاطین رو قرار بود بخونم، نیمه رهاش می‌کردم) و به یه نتیجه خیلی مهم رسیدم:

من نباید کتابای خود داستایفسکی رو بخونم ولی قطعا از خوندن کتابایی راجع به کتاب‌هاش خیلی لذت می‌برم. خلاصه، چکیده، تکان‌دهنده !!

[Afkham · Rating 5 out of 5]

"وقتی قدرت رو به دست بگیریم، اگر اصرار داشته باشی، می تونیم مردم رو با فضیلت تر هم بکنیم. ولی فعلا تردید ندارم که احتیاج به یکی دو نسل آدمهای بی اخلاق داریم. ما احتیاج به یه فساد استثنایی و دل به هم زن داریم که آدم هارو تبدیل به حشره هایی کثیف، بزدل و خودخواه بکنه. آره، اینه چیزی که بهش احتیاج داریم. و ما یه کناری وای می ایستیم و مرتب خون تازه بهشون می رسونیم تا همیشه مزه ی خون توی دهنشون بمونه."

[Edita · Rating 3 out of 5]

Why does everybody expect of me what no one expects of anyone else ? Why must I endure what no one endures and accept burdens that no one could carry?

[Diadvos · Rating 4 out of 5]

«کسی که می‌کُشد، یا نقشه می‌کِشد که بُکشد، یا می‌گذارد دیگران کشته شوند، غالباً خودش هم می‌خواهد بمیرد.»

[Feliks · Rating 3 out of 5]

It's an unorthodox work by Camus; not a story of his own after all, but one of Fyodor Dostoevsky's which he is adapting to the stage. Camus is strong when writing theater --for proof of that, see his 'Caligula' --but in this case I must question both the source material and his technique. Even to my casual glance, both areas immediately falter as I flip these pages. What is the story about? A rather trite and old-fashioned standard in (usually, bad) literature; the domestic 'comedy-of-errors'. Is this really Dostoevsky? Where are the grand, dramatic themes? Where is the sweeping, searing conflict between 'man' and 'state'?

What we have here instead: an aging college professor resides as a private tutor to a rebellious young boy in the house of a well-to-do widow. He has nursed a secret love for the widow for twenty years, "but has never breathed a word of it to anyone". Right, sure, okay. But in Act I of this play, he suddenly blurts out this secret. The blithely unsuspecting widow, meanwhile, intends him as a suitor for the daughter of her oldest-and-dearest-friend. Tiresome, hammy horseplay; the same color which gallops through countless other second-rate comedies. All due to two characters inexplicably failing to speak their feelings openly.

There are two (or three) fair young maids (or maidens) in the play, interchangeable so far. I can't yet determine if the oldest-and-dearest friend's daughter might be the same as a 'mysterious crippled girl assisted in the street by a stranger a few years ago' (this is the first characteristic 'Dostoevsky touch' in the play, this exotic clue).

Nevertheless, it all starts out rather like watered-down Moliere' except there's a large jumble of similar-sounding Russkie names to keep track of (headache-inducing) and shockingly bad 'speech-making'. It's the worst blunder yet. Two characters meet for the first time and since one of them is a nihilist he immediately launches into a convoluted 'dissection of God's existence' instead of speaking normally and naturally.

There's also awkwardly-contrived inventions such as 'secret love letters diverted' and the usual 'old family retainer' who 'remembers an incident when the lad was a boy'. Groan!

No, no, no. Of all the most unlikely authors to try their hand at comedy ...what is this doom-and-gloom duo doing? This is starting off very badly. Unless Camus repairs the damage done so far, I'll be compelled to rank this work very low in the bibliography of both men. I expected great things from the melding of these two minds but so far I'm mildly appalled. This is page after page of jabberwocky. Where is 'The Underground Man' or 'The Outside Man' in all this comedy-romantic brouhaha? That's what I'm hankering for.

Update: as the play concludes, I can see how it does, in fact, pay faith to Camus' outline, as hinted at in his preface. 'Possessed' begins as a comedy, yep --I grant this. But it's an incredibly frustrating, 'low' comedy. It's beyond me why it should begin this way. Act II does turn dramatic (all the unwitting lovers eventually turn on each other) and the finale does present sharp-edged social observation. But --if I hadn't assisted myself with some sources of reference/commentary --it all might've been lost on me.

Indeed, there is present-at-hand, a commendable aspect to Dostoevsky's original idea (drawn from New Testament), about how a crowd can fall into confusion when a man indemnified as a scapegoat doesn't automatically behave as a scapegoat. It's a noble theme, and this rescinding of external labels is likely why Camus got involved.

But the whole project is sorely in need of revision. Even allowing for the passage of time, it's hard to adjust to characters who leap to 'duel each other with pistols' after a youth 'mockingly slaps his elder in the face'; or self-abasing characters who confess themselves in 'intellectual servitude' to one other; helplessly struggling and in thrall until a merciful word or gesture is dispensed by the 'rebellious firebrand' they so thoroughly adore.

This last complaint may lie with myself as a contemporary reader, however. Today we inhabit a glib, thin, fast-paced, and thoughtless sphere. There's no self-examination behind our speed-of-light modern chatter and gossip. Even for me (notorious late-adopter) it's increasingly difficult to relate to fiction where characters 'long', 'pine', 'yearn', 'brood', or doubt their own social positions. But such are the characters in 'The Possessed'.

These townspeople of Dostoevsky are bewildered towards the depths of their own natures. We don't see that anymore in our supremely self-assured society, do we? Not now, when everyone has a transparent footprint, an identity, a signature-on-file, a numeric address. And how long has it been since any of us believed in "the individual" ...being able to "make a difference in the world"? Dosteovsky's characters succumb to this naivete, but can we?

Oh well. I'd like to give this play a re-read sometime, now that I know where the pitfalls lie. It's a mixed bag at first go; but might improve upon a re-read.

[Ehsan · Rating 4 out of 5]

نمیشه قلم کامو رو دوست نداشت...

[Odin · Rating 4 out of 5]

"The Possessed" یک نمایشنامه پرانرژی است که توسط آلبر کامو نوشته شده است. در یک شهر کوچک قرار دارد، این نمایشنامه به بررسی موضوعات نا آرامی سیاسی، شورش و پیامدهای بی عقلانگی های اندیشه افراطی می پردازد.

داستان حول محور گروهی از انقلابیون است که به ایده جامعه اتوپیایی اعتقاد دارند. با رهبری رهبر جاذبه دار خود، آنها قصد دارند نظم اجتماعی موجود را سرنگون کنند و جهانی جدید بر اساس ایدئولوژی های رادیکال خود بسازند. با این حال، همانطور که داستان پیش می رود، روش آنها برای دست یابی به جامعه ایده آل با خشونت و ویرانگری آلود شده است.

کامو با تمام مهارت خود تضادات درونی و معضلات اخلاقی شخصیت ها را به تصویر می کشد. هر شخصیت نماینده یک جنبه مختلف از طبیعت انسان است که آنها را قابل ارتباط و پیچیده می کند. نمایشنامه به عمق های روانی این شخصیت ها نفوذ می کند و به بررسی انگیزه ها، ترس ها و آرزوهای آنها می پردازد.

یکی از جنبه های بارز "The Possessed" بررسی خطرات اعتقاد کور و افراط گرایانه است. کامو سؤالات مهمی در مورد پیامدهای فاناتیسم بی نظارت و قابلیت تلاش در حرکات سیاسی مطرح می کند. این نمایشنامه به عنوان یک داستان احتیاطی عمل می کند و ما را به اهمیت تفکر انتقادی و آژانس فردی یادآوری می کند.

سبک نوشتار کامو جذاب و تحرک انگیز است. استفاده او از دیالوگ و نمادگری عمق را به داستان می بخشد و به خوانندگان امکان می دهد با نمایشنامه در سطح های چندگانه در ارتباط باشند. زبان غنی و تحریک کننده است که به طور موثر تلاطم های عاطفی تجربه شده توسط شخصیت ها را منتقل می کند.

به طور کلی، "The Possessed" یک نمایشنامه قدرتمند است که بینش های عمیقی درباره طبیعت انسان و خطرات افراط ایدئولوژیک ارائه می دهد. بررسی کامو از این موضوعات آن را به یک قطعه ادبی بی زمان تبدیل کرده است که همچنان با مخاطبان امروزی در ارتباط است. بگیرید که علاقه مند به فلسفه سیاسی هستید یا فقط از نمایشنامه های تحریک انگیز لذت می برید، "The Possessed" قطعاً تجربه ارزشمندی است.

[مسعود حسینی · Rating 3 out of 5]

کامو به خوبی رو نقاط عطف و کلیدی داستان انگشت گذاشته، طوری که می توان نمایشنامه را به عنوان چکیده ای از نسخه اصلی اثر خواند، و این با توجه به حجم هزار صفحه ایه کتاب اصلی بسیار مغنتم است.
برایم جالب بود که کامو هم گاه بر همان نقاطیذاز داستان انگشت تأکید گذاشته که من! و مثلا گفتگوی کیریلوف و استاوروگین و ادعای کیریلوف مبنی بر اینکه حتی تجاوز به دختربچه ای ۱۲ ساله هم "خیر" است!

[Sheyda · Rating 3 out of 5]

"تنها حرف راست من اینه که دوست دارم.الباقی ش،اره،همش دروغ میگم.بدیش اینه که وقتی دروغ میگم خودم هم باورم میشه.سخت ترین کار اینه که زندگی کنی و به دروغ های خودت باور داشته باشی."

[Shady(i) · Rating 2 out of 5]

کامو در تبدیل کردن یکی از آثار داستایوفسکی به نمایشنامه جسارت به خرج داده؛ ولی به نظر من این جسارت خروجی چندان جالبی نداشته. درسته که داستایوفسکی در آثارش از دیالوگ های زیاد و طولانی استفاده می‌کنه؛ ولی این موضوع دلیل نمی‌شه که وقتی در چهارچوب نمایشنامه قرار بگیره، اثر خیلی خوبی از آب دربیاد.

[Rainy · Rating 2 out of 5]

خلاصه ای بر جن زدگان داستایفسکی
...

[Negar Afsharmanesh · Rating 5 out of 5]

این کتاب رو من عاشقش شدم انقدر این نمایشنامه دلنشین هست که حد نداره، کامو اومده از کتاب داستایوفسکی به همین نام اقتباس کرده و یک نمایشنامه نوشته و چه نمایشنامه فوق العاده ای! داستان سیاسی و اجتماعی هست. قطعا و حتما این کتاب رو بخونید. نشر ماهی دوباره ترجمه خوبی رو ارائه داده.

[setoude.s · Rating 4 out of 5]

نادم و پشیمونم که اول اثر داستایوفسکی رو نخوندم
اما دوستش داشتم

[Mehrsa · Rating 5 out of 5]

باید بگم فوق العاده بود.چقدر قشنگ تونست ادمهای مختلف و کاراکتر هارو به تصویر بکشه.چقدر قشنگ صحنه هارو نشون میداد. وقتی گروهی که تو داستان ، در پی ساختِ روسیه ی ایده آل بودن رو نشون میداد، یادِ کتاب مزرعه ی حیوانات جوروج اورول افتادم.حس میکنم شباهت زیادی باهم داشتن.از اعتقادات، مفهوم ها، آرمانها ، چقدر خوب حرف زد.
لذت بردم از خوندن این نمایشناااامه

[Mohammed Fawzi (BookTuber) · Rating 5 out of 5]

الفوضي ظننت لوهلة ان تشاك بولانيك جاب فكرة fight club من المسرحية دي
بس فيه حاجة مش عجباني برضو
الانتحار الرب الفوضي ثلاث أفكار يمكنها الأطاحة بالبشر جميعا
(عموما المسرحية محتاجة تركيز شديد في الأسماء الروسية خصوصا لانه صعبة جدا جدا جدا)

معادا نيقولاي الشخص الذي ظننت انه تعافي من شيطانه الا انه لقي حدفه بيده هو منتحر مثل مثله كيرلوف بالضبط

من اعتاد القلق ظن الطمأنينة فخ😶

مشهد البابا و نكولاس كان حكاية بمعني الكلمة
من از دوستم تشکر می کنم On this nomination نگار