What do you think?
Rate this book
مالفا
تسأل مالفا عن السبب الذي دفع والدها، بابلو نيرودا، إلى التخلّي عنها وهي طفلة. قد تكون الإجابة البسيطة: لم يعد يتحمّل معاناة رعايتها وهي المصابة بمرض محكوم بالموت، بينما هو المغامر العاشق، والثائر من أجل الناس... و«كل لحظة من وقته ينفقها من أجل إنقاذ حياتي هي لحظة ضائعة من الأدب والخلود».
لكنّها بذلك لا تبرّرُ له إخفاءه وجودها بعدما جهدت في البحث عن ذكر لها في قصائده الشهيرة أو حتى مذكراته. تستحضر سقراط ليحاجج نيرودا، فيردّ عليه: «سقراط العظيم: من أنت لتخبرني بما كان يجب علي فعله مع ابنتي؟ لقد رفضتَ أمام القضاة البدائل التي أتيحت لتخرج من قضيتك وفضلت كوب السم عن الاعتناء بأطفالك».
تبقى الأسئلة الصعبة تلحّ على مالفا: هل أبي يحبني؟ هل أحبه؟... «لن أكسب حب أبي، لن أستعيده أبداً؛ ال
لكنّها بذلك لا تبرّرُ له إخفاءه وجودها بعدما جهدت في البحث عن ذكر لها في قصائده الشهيرة أو حتى مذكراته. تستحضر سقراط ليحاجج نيرودا، فيردّ عليه: «سقراط العظيم: من أنت لتخبرني بما كان يجب علي فعله مع ابنتي؟ لقد رفضتَ أمام القضاة البدائل التي أتيحت لتخرج من قضيتك وفضلت كوب السم عن الاعتناء بأطفالك».
تبقى الأسئلة الصعبة تلحّ على مالفا: هل أبي يحبني؟ هل أحبه؟... «لن أكسب حب أبي، لن أستعيده أبداً؛ ال
282 pages, Kindle Edition
First published September 1, 2015
33 people are currently reading
1418 people want to read
About the author
Hagar Peeters
18 books19 followersHagar Peeters is een Nederlandse auteur.
Nog voordat ze een bundel had uitgebracht, brak ze als 'rapdichter' door op het Double Talk-festival in 1997. Peeters debuteerde in 1999 met de bundel Genoeg gedicht over de liefde vandaag. Deze werd genomineerd voor de NPS-Cultuurprijs. In 2003 verscheen Koffers Zeelucht, dat bekroond werd met de J.C. Bloemprijs en de Jo Peters Poëzieprijs 2004. Als onderdeel van deze prijs verscheen in beperkte oplage de bundel Nachtzwemmen Het gedicht 'Droombeeld' werd bekroond met de Nationale Gedichtendagprijs. In 2005 werd zij genomineerd voor de Anna Bijns Prijs.
Hagar Peeters studeerde Cultuur- Mentaliteits- en Ideeëngeschiedenis vanaf de Verlichting en Algemene Letteren (cum laude) aan de Universiteit Utrecht en was gastredacteur voor het satirische studentenweekblad Propria Cures. Voor haar doctoraalscriptie Gerrit de Stotteraar - Biografie van een boef ontving zij de Nationale Scriptieprijs 2001 van Het Parool en de Universiteit van Amsterdam en ook de Utrechtse Boekhandelsprijs van de Universiteit Utrecht. Deze criminologische en cultuurhistorische studie naar de roemruchte inbreker Gerrit de Stotteraar (1920) en het naoorlogse resocialisatiestreven in de Nederlandse strafrechtspraktijk werd in een uitgebreide handelseditie in boekvorm uitgegeven door uitgeverij Podium.
In 2005 werd Peeters door Nederlandse en Vlaamse scholieren verkozen tot Jeugddichter des Vaderlands. In 2009 stond zij met vier anderen op de shortlist voor de "Dichter des Vaderlands"-verkiezing.
Hagar Peeters woont in Amsterdam. Zij is de dochter van de socioloog, wandelaar en journalist Herman Vuijsje en nicht van de schrijver Robert Vuijsje en de journalist en biograaf Marja Vuijsje.
Nog voordat ze een bundel had uitgebracht, brak ze als 'rapdichter' door op het Double Talk-festival in 1997. Peeters debuteerde in 1999 met de bundel Genoeg gedicht over de liefde vandaag. Deze werd genomineerd voor de NPS-Cultuurprijs. In 2003 verscheen Koffers Zeelucht, dat bekroond werd met de J.C. Bloemprijs en de Jo Peters Poëzieprijs 2004. Als onderdeel van deze prijs verscheen in beperkte oplage de bundel Nachtzwemmen Het gedicht 'Droombeeld' werd bekroond met de Nationale Gedichtendagprijs. In 2005 werd zij genomineerd voor de Anna Bijns Prijs.
Hagar Peeters studeerde Cultuur- Mentaliteits- en Ideeëngeschiedenis vanaf de Verlichting en Algemene Letteren (cum laude) aan de Universiteit Utrecht en was gastredacteur voor het satirische studentenweekblad Propria Cures. Voor haar doctoraalscriptie Gerrit de Stotteraar - Biografie van een boef ontving zij de Nationale Scriptieprijs 2001 van Het Parool en de Universiteit van Amsterdam en ook de Utrechtse Boekhandelsprijs van de Universiteit Utrecht. Deze criminologische en cultuurhistorische studie naar de roemruchte inbreker Gerrit de Stotteraar (1920) en het naoorlogse resocialisatiestreven in de Nederlandse strafrechtspraktijk werd in een uitgebreide handelseditie in boekvorm uitgegeven door uitgeverij Podium.
In 2005 werd Peeters door Nederlandse en Vlaamse scholieren verkozen tot Jeugddichter des Vaderlands. In 2009 stond zij met vier anderen op de shortlist voor de "Dichter des Vaderlands"-verkiezing.
Hagar Peeters woont in Amsterdam. Zij is de dochter van de socioloog, wandelaar en journalist Herman Vuijsje en nicht van de schrijver Robert Vuijsje en de journalist en biograaf Marja Vuijsje.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 144 reviews
May 30, 2018
معارض الكتب بالنسبة لقارئ نهم مثلي طقس مقدس، لا أحب ممارسته إلا مع قراء آخرين مؤمنين ب"شريعة" القراءة، أو وحيدًا. لذلك عندما شاهدت ذلك الشخص يمشي باتجاهي وأنا أتجول في معرض أبوظبي للكتاب بدأ وجيب قلبي يتصاعد، حتى تحول إلى دوي يشبه ذلك الذي يتصاعد من الدق على طبل من الصفيح، وأنا أدعو الله ألا يكون قد لمحني.
بدأت أتلفت حولي بحثًا عن ملجأ ألوذ به، وعقلي يعمل في الوقت نفسه بسرعة لوضع خطط وسيناريوهات في حال شاهدني هذا الشخص، حسنًا .. إذا ما أسقط في يدي واضطررت إلى الوقوف معه سأدعي بأنني مصاب بالإسهال وأحتاج إلى الذهاب لدورة المياه، ولكن لأنني أعلم بأنه شخص ثرثار، سيصر على مرافقتي لقضاء حاجتي وهو يحدثني عن تفاصيل حياته التي لا تهمني كثيرًا، ولا حتى قليلاً، لذلك وجدت نفسي أندفع داخلاً إلى أقرب دار نشر صادفتها، وتظاهرت بأنني أقرأ العناوين المعروضة، ولسوء حظي كانت الدار متخصصة في بيع كتب الطبخ ومزدحمة بربات البيوت اللاتي كن يتغامزن بينهن وينظرن إلي بريبة ظنًا منهن أنني إما "مغازلجي" دخلت لمعاكستهن أو أنني زوج "الست" الذي يدير شئون المنزل ويعتني بالأطفال ويطبخ لهم بينما تعمل زوجتي بكد لتصرف على منزل الزوجية.
قررت الخروج من الدار ومواجهة الشخص الذي أصبح قريبًا مني كثيرًا بشجاعة، وتجهزت نفسيا لتلويث أذني بالهراء الذي سيصبه فيهما، ولكن، لحسن حظي، لمحت دار الساقي على بعد خطوات مني، فجريت جريًا للوصول إليها وأنا أمسك برأسي حتى لا يسقط "العقال" ويزداد وضعي حرجاً.
لم أجد في الكتب المعروضة في دار الساقي ما يمكن أن يثير اهتمامي، ولذلك التقطت أول، أو بالأحرى، أقرب كتاب إلي وفتحت إحدى الصفحات بشكل عشوائي متظاهرًا بأنني مندمج في قراءتها، ووقعت عيني على هذه الفقرة "لو ترك الأمر للفاصلة، ما جاءت النهايات أبدًا، ولجاءت بعد الفاصلة فاصلة أخرى إلى ما لا نهاية. ولو ترك الأمر للنقطة، لجاءت النهايات سريعة مفاجئة".
انتابتني رعشة وأنا أقرأ هذه الجمل الذكية والجميلة، وواصلت القراءة ناسيًا نفسي، وعقالي الذي تدلى بشكل مضحك على رأسي، وذلك الشخص الثرثار. تحولت إلى فاصلة تقفز بين الصفحات، أقرأ من هنا ومن هناك، لا أذكر الوقت الذي قضيته وأنا أقرأ في الكتاب بشكل عشوائي، ولكن كل ما أذكره أنني بعد أن اقتنيت الكتاب، مررت بشكل سريع على بعض الدور، وقررت قطع جولتي في المعرض للعودة إلى المنزل لأواصل التهام المتعة التي تذوقتها على عجل في دار الساقي.
تمنح رواية "مالڤا" أصواتًا لأبناء الأدباء الذين تخلى عنهم ذويهم، وتطرح أسئلة هامة حول جدوي وقيمة التضحية من أجل الآخرين عندما تكون على حساب العائلة. أبطال الرواية هم "مالڤا" ابنة بابلو نيرودا، و"دانيال" ابن آرثر ميللر، و"لوسيا" ابنة جيمس جويس، و"أوسكار" بطل رواية "طبل الصفيح". لقد بذلت المؤلفة،التي هي في الأصل شاعرة، جهدًا جبّارًا في تعقب خطوات "مالڤا" ابنة "بابلو نيرودا" التي سقط اسمها عمدًا من قصائد وسيرة والدها. وفي الوقت ذاته قدمت نظرة مختلفة ومتخيلة لسيرة وحياة "بابلو نيرودا" من وجهة نظر ابنته التي تركها تموت، هي وأمها في هولندا، بينما واصل العيش والحياة بعيدًا عنهما.
على الرغم من البداية المذهلة للرواية في البداية، إلا أنني في منتصفها فكرت أن أتخلى عنها مؤقتًا بسبب إفراط المؤلفة في "شعرنة" الرواية، ولكن ضميري أنبني ولم أرغب في أن أتخلى عن "مالڤا" كما تخلى عنها والدها، فواصلت القراءة حتى عادت المتعة مع عودة المؤلفة للسرد بطريقة متوازنة، وأنهيت الرواية وأنا لا زلت في حالة ذهول.
إنها ليست رواية وإنما "قنبلة مدهشة" كما جاء في وصفها على الغلاف الخلفي. إنها بالفعل قنبلة .. ومدهشة!
بدأت أتلفت حولي بحثًا عن ملجأ ألوذ به، وعقلي يعمل في الوقت نفسه بسرعة لوضع خطط وسيناريوهات في حال شاهدني هذا الشخص، حسنًا .. إذا ما أسقط في يدي واضطررت إلى الوقوف معه سأدعي بأنني مصاب بالإسهال وأحتاج إلى الذهاب لدورة المياه، ولكن لأنني أعلم بأنه شخص ثرثار، سيصر على مرافقتي لقضاء حاجتي وهو يحدثني عن تفاصيل حياته التي لا تهمني كثيرًا، ولا حتى قليلاً، لذلك وجدت نفسي أندفع داخلاً إلى أقرب دار نشر صادفتها، وتظاهرت بأنني أقرأ العناوين المعروضة، ولسوء حظي كانت الدار متخصصة في بيع كتب الطبخ ومزدحمة بربات البيوت اللاتي كن يتغامزن بينهن وينظرن إلي بريبة ظنًا منهن أنني إما "مغازلجي" دخلت لمعاكستهن أو أنني زوج "الست" الذي يدير شئون المنزل ويعتني بالأطفال ويطبخ لهم بينما تعمل زوجتي بكد لتصرف على منزل الزوجية.
قررت الخروج من الدار ومواجهة الشخص الذي أصبح قريبًا مني كثيرًا بشجاعة، وتجهزت نفسيا لتلويث أذني بالهراء الذي سيصبه فيهما، ولكن، لحسن حظي، لمحت دار الساقي على بعد خطوات مني، فجريت جريًا للوصول إليها وأنا أمسك برأسي حتى لا يسقط "العقال" ويزداد وضعي حرجاً.
لم أجد في الكتب المعروضة في دار الساقي ما يمكن أن يثير اهتمامي، ولذلك التقطت أول، أو بالأحرى، أقرب كتاب إلي وفتحت إحدى الصفحات بشكل عشوائي متظاهرًا بأنني مندمج في قراءتها، ووقعت عيني على هذه الفقرة "لو ترك الأمر للفاصلة، ما جاءت النهايات أبدًا، ولجاءت بعد الفاصلة فاصلة أخرى إلى ما لا نهاية. ولو ترك الأمر للنقطة، لجاءت النهايات سريعة مفاجئة".
انتابتني رعشة وأنا أقرأ هذه الجمل الذكية والجميلة، وواصلت القراءة ناسيًا نفسي، وعقالي الذي تدلى بشكل مضحك على رأسي، وذلك الشخص الثرثار. تحولت إلى فاصلة تقفز بين الصفحات، أقرأ من هنا ومن هناك، لا أذكر الوقت الذي قضيته وأنا أقرأ في الكتاب بشكل عشوائي، ولكن كل ما أذكره أنني بعد أن اقتنيت الكتاب، مررت بشكل سريع على بعض الدور، وقررت قطع جولتي في المعرض للعودة إلى المنزل لأواصل التهام المتعة التي تذوقتها على عجل في دار الساقي.
تمنح رواية "مالڤا" أصواتًا لأبناء الأدباء الذين تخلى عنهم ذويهم، وتطرح أسئلة هامة حول جدوي وقيمة التضحية من أجل الآخرين عندما تكون على حساب العائلة. أبطال الرواية هم "مالڤا" ابنة بابلو نيرودا، و"دانيال" ابن آرثر ميللر، و"لوسيا" ابنة جيمس جويس، و"أوسكار" بطل رواية "طبل الصفيح". لقد بذلت المؤلفة،التي هي في الأصل شاعرة، جهدًا جبّارًا في تعقب خطوات "مالڤا" ابنة "بابلو نيرودا" التي سقط اسمها عمدًا من قصائد وسيرة والدها. وفي الوقت ذاته قدمت نظرة مختلفة ومتخيلة لسيرة وحياة "بابلو نيرودا" من وجهة نظر ابنته التي تركها تموت، هي وأمها في هولندا، بينما واصل العيش والحياة بعيدًا عنهما.
على الرغم من البداية المذهلة للرواية في البداية، إلا أنني في منتصفها فكرت أن أتخلى عنها مؤقتًا بسبب إفراط المؤلفة في "شعرنة" الرواية، ولكن ضميري أنبني ولم أرغب في أن أتخلى عن "مالڤا" كما تخلى عنها والدها، فواصلت القراءة حتى عادت المتعة مع عودة المؤلفة للسرد بطريقة متوازنة، وأنهيت الرواية وأنا لا زلت في حالة ذهول.
إنها ليست رواية وإنما "قنبلة مدهشة" كما جاء في وصفها على الغلاف الخلفي. إنها بالفعل قنبلة .. ومدهشة!
August 5, 2019
دائما هناك خفايا في حياة المبدعين في كل زمان
وراء هالة الشهرة والعظمة, يظل المبدع مجرد انسان له زلات وأخطاء
تكتب الشاعرة والروائية الهولندية هاخر بيترزعن الوجه الآخر للشاعر التشيلي بابلو نيرودا
رواية محكية على لسان مالڨا ابنة نيرودا الوحيدة
الطفلة المريضة التي تخلى عنها والدها, وماتت وعمرها 8 سنوات في هولندا
من عالم الموتى تحكي مالڨا بمشاعر الخذلان عن والدها وبمشاعر الحب عن أمها
زواجهم, وحياتهم بعد ولادتها ومعرفة مرضها, ومعاناة الأم في لاهاي فترة الحرب العالمية الثانية
وتتساءل عن سبب تخلي شاعر الانسانية العظيم عنها في عمر سنتين بل وإخفاء وجودها في مذكراته
في حياتها ما بعد الموت صداقات لأبناء الأدباء, ومنهم حالات مشابهة ممن تخلى عنهم آباءهم المشاهير
سرد جميل وساخر أحيانا, يمر على حياة نيرودا, أعماله وفكره وعلاقاته, وتاريخ شيلي السياسي
وراء هالة الشهرة والعظمة, يظل المبدع مجرد انسان له زلات وأخطاء
تكتب الشاعرة والروائية الهولندية هاخر بيترزعن الوجه الآخر للشاعر التشيلي بابلو نيرودا
رواية محكية على لسان مالڨا ابنة نيرودا الوحيدة
الطفلة المريضة التي تخلى عنها والدها, وماتت وعمرها 8 سنوات في هولندا
من عالم الموتى تحكي مالڨا بمشاعر الخذلان عن والدها وبمشاعر الحب عن أمها
زواجهم, وحياتهم بعد ولادتها ومعرفة مرضها, ومعاناة الأم في لاهاي فترة الحرب العالمية الثانية
وتتساءل عن سبب تخلي شاعر الانسانية العظيم عنها في عمر سنتين بل وإخفاء وجودها في مذكراته
في حياتها ما بعد الموت صداقات لأبناء الأدباء, ومنهم حالات مشابهة ممن تخلى عنهم آباءهم المشاهير
سرد جميل وساخر أحيانا, يمر على حياة نيرودا, أعماله وفكره وعلاقاته, وتاريخ شيلي السياسي
September 15, 2020
رواية متخيلة، تتحدث عن ابنة الشاعر التشيلي بابلو نيرودا وابنته التي تخلى عنها لأنها كانت مصابة بمرض داء الاستسقاء. توفيت الطفلة في عمر ثمان سنوات. الرواية محشوة بكلام فارغ بين أطفال أموات تخلى عنهم آبائهم المشهورين في عالم الأدب والفن. لم ترق لي.
January 31, 2020
Waw.
Echt waw.
Het is onvoorstelbaar hoe Hagar Peeters schrijven kan. Wat een vuurwerk is dit (roman)debuut (!), wat een spel met woorden, taal en zelfs lay-out. Al is het maar zoiets kleins als de puntkomma’s als scheidingsteken - het zijn de details die het hem doen, en dit boek is tot in de details af. En wat wéét Hagar Peeters veel, wat is dit een erudiet boek, wat een speciale woorden behoren tot haar woordenschat. En hoe origineel is haar aanpak van dit treurige verhaal, waarbij Hagar Peeters ook zichzelf erin vermengt.
Soms droom ik er eens van om zelf een boek te schrijven, maar dan lees ik een boek als dit en lach ik eens goed met mezelf.
Een boek als dit vind ik altijd moeilijk om te beoordelen. Enerzijds wil ik uit bewondering vijf sterren geven. Anderzijds zijn (hoewel ik geniet van het boek als vorm van kunst) dit niet de boeken die ik het allerliefste lees omdat het verhaal niet meeslepend genoeg is. Al zal ik graag dit boek binnen een aantal jaren nog eens opnieuw lezen, om dingen te ontdekken die ik bij deze eerste leesbeurt niet gezien heb. Na lang twijfelen mijn 4.5 sterren dus toch maar afgerond naar 4.
Echt waw.
Het is onvoorstelbaar hoe Hagar Peeters schrijven kan. Wat een vuurwerk is dit (roman)debuut (!), wat een spel met woorden, taal en zelfs lay-out. Al is het maar zoiets kleins als de puntkomma’s als scheidingsteken - het zijn de details die het hem doen, en dit boek is tot in de details af. En wat wéét Hagar Peeters veel, wat is dit een erudiet boek, wat een speciale woorden behoren tot haar woordenschat. En hoe origineel is haar aanpak van dit treurige verhaal, waarbij Hagar Peeters ook zichzelf erin vermengt.
Soms droom ik er eens van om zelf een boek te schrijven, maar dan lees ik een boek als dit en lach ik eens goed met mezelf.
Een boek als dit vind ik altijd moeilijk om te beoordelen. Enerzijds wil ik uit bewondering vijf sterren geven. Anderzijds zijn (hoewel ik geniet van het boek als vorm van kunst) dit niet de boeken die ik het allerliefste lees omdat het verhaal niet meeslepend genoeg is. Al zal ik graag dit boek binnen een aantal jaren nog eens opnieuw lezen, om dingen te ontdekken die ik bij deze eerste leesbeurt niet gezien heb. Na lang twijfelen mijn 4.5 sterren dus toch maar afgerond naar 4.
February 8, 2019
لن أكتب شيء الآن لأني لا زلتُ متخدراً من أثر صدمة الفراغ منها
لكني سأعود وأكتب مراجعة مطولة عنها
رواية عظيمة بحقّ!
لكني سأعود وأكتب مراجعة مطولة عنها
رواية عظيمة بحقّ!
April 8, 2017
Dit is veruit het meest indringende boek dat ik sinds lang heb gelezen. Ik vermoed dat je als lezer maar twee keuzes hebt: ofwel haat je het, ofwel adoreer je het.
Eerst haatte ik het.
Maar daarna raakte ik langzaam in een staat van 'stomme bewondering' voor het observatievermogen van de schrijfster, voor de compleet onconventionele manier waarop zij de banaalste dingen in woorden weet te vatten. Haar boek is eigenlijk één lang gedicht, vermomd als proza. Een krachttoer van jewelste.
En ja, van de lezer wordt dus heel wat gevergd.
Om ten volle van deze overdaad aan beelden en formuleringen te kunnen genieten, zou je dit boek eigenlijk heel langzaam moeten lezen, moet je het degusteren als zeldzame wijn. Probeer er vooral niet doorheen te razen, want dat lukt niet. Pas als je vertraagt, ga je schoonheid ontdekken, die je overigens zowat in elke zin ongegeneerd wordt geserveerd. Ongegeneerd omdat dit boek gehakt maakt van het principe van uitgepuurd schrijven. Uitgepuurd is mooi, dat is zeker, maar na al die jaren aan uitgepuurd lezen, rijst bij mij toch de prangende vraag (zeker in confrontatie met dit boek): heeft de lezer nog een eigen rol als het verhaal hem in die uitgepuurde taal wordt geserveerd? Valt er nog wat te zoeken, te interpreteren? Wordt hij niet veeleer een consument?
Dit boek doet je hierover grondig nadenken.
Het slaat in als een bom.
Eerst haatte ik het.
Maar daarna raakte ik langzaam in een staat van 'stomme bewondering' voor het observatievermogen van de schrijfster, voor de compleet onconventionele manier waarop zij de banaalste dingen in woorden weet te vatten. Haar boek is eigenlijk één lang gedicht, vermomd als proza. Een krachttoer van jewelste.
En ja, van de lezer wordt dus heel wat gevergd.
Om ten volle van deze overdaad aan beelden en formuleringen te kunnen genieten, zou je dit boek eigenlijk heel langzaam moeten lezen, moet je het degusteren als zeldzame wijn. Probeer er vooral niet doorheen te razen, want dat lukt niet. Pas als je vertraagt, ga je schoonheid ontdekken, die je overigens zowat in elke zin ongegeneerd wordt geserveerd. Ongegeneerd omdat dit boek gehakt maakt van het principe van uitgepuurd schrijven. Uitgepuurd is mooi, dat is zeker, maar na al die jaren aan uitgepuurd lezen, rijst bij mij toch de prangende vraag (zeker in confrontatie met dit boek): heeft de lezer nog een eigen rol als het verhaal hem in die uitgepuurde taal wordt geserveerd? Valt er nog wat te zoeken, te interpreteren? Wordt hij niet veeleer een consument?
Dit boek doet je hierover grondig nadenken.
Het slaat in als een bom.
October 17, 2018
De gehandicapte en op achtjarige leeftijd gestorven dochter van Pablo Neruda doet vanuit de hemel haar boekje open over die lieve papa van haar. Hij die voor alle zwakkelingen in de bres sprong, maar zijn eigen en enige dochter - geboren met een waterhoofd - in de steek liet. In de hemel zit ze samen met andere "rare kwieten", zoals Oskar, de trommelaar uit de Blikken Trommel van Gunther Grass. Onthouden passage: "Gelukkig zit hier in de hemel geen familie, die is er enkel op aarde". Ik zou het daar ook kunnen gewoon worden, maar dat uiteraard geheel terzijde. Hagar is een dichteres, en dat merk je aan de stijl in het boek. De zinnen zijn wel mooi maar lenen zich niet tot vlug lezen. En dat is net waar ik over struikelde. Ik hou niet van poëzie, omdat je daar tijd en geduld voor moet hebben. Twee kostbare dingen die ik niet heb.... Maar als ik zou zeggen dat ik dit een slecht boek vond, dan zou ik liegen. Alleen al omwille van de originele invalshoek is het boek de moeite waard, en de toch wel mooie schrijfstijl.
April 18, 2017
Al een paar maanden vertelde mijn zusje dat ik dit boek echt moest lezen. Het zou een ondergewaardeerd meesterwerk zijn en als student Nederlands had ik geen reden om het niet te lezen. Vorige week zwichtte ik onder de druk en begon ik met lezen. Nu ik het uit heb, kan ik alleen maar zeggen dat ze volledig gelijk had.
Vanuit de wereld van de doden vertelt Malva haar levensverhaal. Malva Marina Trinidad Reyes Hagenaar was het enige kind van Pablo Neruda, de Chileense dichter en stem van de onderdrukten. Ze werd in 1934 geboren uit Neruda’s huwelijk met een Nederlandse vrouw. Toen bij de geboorte een waterhoofd werd vastgesteld, liep de relatie stuk. Neruda verliet zijn vrouw en kind om zijn carrière voort te zetten. Ze vertrokken naar Nederland, waar Malva acht jaar later in armoede zou overlijden. Neruda, die ondertussen een beroemdheid was geworden in zijn eigen land, keek nooit meer naar haar om.
Na haar overlijden probeert Malva alsnog een band met haar vader te scheppen. Als alwetende verteller bekijkt ze het leven van haar vader, haar moeder en zichzelf. Ze wisselt de biografische stukken af met hoofdstukken in het hiernamaals. Hier hangt ze rond met Lucia Joyce, de schizofrene dochter van James Joyce, Daniel Miller, Arthur Millers zoon die het down syndroom had, en Oskar Matzerath, de lilliputter uit Günther Grass’ Die Blechtrommel. Samen filosoferen ze daar over de rol van de auteur; heeft een schrijver een morele plicht om voor zijn familie te zorgen als dit ten koste gaat van zijn werk?
Het taalgebruik is niet makkelijk. Peeters is in de eerste plaats een dichteres en, hoewel ze nu in proza schrijft, is haar poëtische achtergrond duidelijk merkbaar. Ze schrijft lange, niet altijd volledig grammaticale zinnen gevuld met metaforen, literaire verwijzingen en puntkomma’s (inclusief een drie pagina lang betoog waarom puntkomma’s de beste leestekens zijn). Je leest er niet snel doorheen, maar als je eenmaal gewend bent aan het taalgebruik is het prachtig geschreven.
Het boek is niet voor iedereen; daarvoor is het te poëtisch en surreëel. Als je eens een wat alternatiever boek wil lezen is het zeker aan te raden. Het perspectief -een alwetend overleden acht jarig meisje- is echt uniek, het verhaal is zeer origineel en de proza prachtig.
Misschien moet ik vaker naar mijn zusje luisteren.
Vanuit de wereld van de doden vertelt Malva haar levensverhaal. Malva Marina Trinidad Reyes Hagenaar was het enige kind van Pablo Neruda, de Chileense dichter en stem van de onderdrukten. Ze werd in 1934 geboren uit Neruda’s huwelijk met een Nederlandse vrouw. Toen bij de geboorte een waterhoofd werd vastgesteld, liep de relatie stuk. Neruda verliet zijn vrouw en kind om zijn carrière voort te zetten. Ze vertrokken naar Nederland, waar Malva acht jaar later in armoede zou overlijden. Neruda, die ondertussen een beroemdheid was geworden in zijn eigen land, keek nooit meer naar haar om.
Na haar overlijden probeert Malva alsnog een band met haar vader te scheppen. Als alwetende verteller bekijkt ze het leven van haar vader, haar moeder en zichzelf. Ze wisselt de biografische stukken af met hoofdstukken in het hiernamaals. Hier hangt ze rond met Lucia Joyce, de schizofrene dochter van James Joyce, Daniel Miller, Arthur Millers zoon die het down syndroom had, en Oskar Matzerath, de lilliputter uit Günther Grass’ Die Blechtrommel. Samen filosoferen ze daar over de rol van de auteur; heeft een schrijver een morele plicht om voor zijn familie te zorgen als dit ten koste gaat van zijn werk?
Het taalgebruik is niet makkelijk. Peeters is in de eerste plaats een dichteres en, hoewel ze nu in proza schrijft, is haar poëtische achtergrond duidelijk merkbaar. Ze schrijft lange, niet altijd volledig grammaticale zinnen gevuld met metaforen, literaire verwijzingen en puntkomma’s (inclusief een drie pagina lang betoog waarom puntkomma’s de beste leestekens zijn). Je leest er niet snel doorheen, maar als je eenmaal gewend bent aan het taalgebruik is het prachtig geschreven.
Het boek is niet voor iedereen; daarvoor is het te poëtisch en surreëel. Als je eens een wat alternatiever boek wil lezen is het zeker aan te raden. Het perspectief -een alwetend overleden acht jarig meisje- is echt uniek, het verhaal is zeer origineel en de proza prachtig.
Misschien moet ik vaker naar mijn zusje luisteren.
February 21, 2019
Ik verwachtte een biografie (Malva) / autobiografie (Hagar) maar het is eerder een uitgebreide beschouwing over ouderschap en ambitie.
Het boek komt “wrokkig” over. Op zich te begrijpen en voor mij ook nog eens herkenbaar die gevoelens maar toch … er sijpelt gif uit de bladzijden en daar heb ik het in mijn leven wel mee gehad.
De insteek is origineel: Hagar wordt door Malva gebruikt als ghostwriter maar ik vind de band tussen beiden te vaag uitgewerkt.
In het ‘hiernamaals’ is Malva regelmatig in het gezelschap van andere kunstenaarskinderen: Lucia, de schizofrene dochter van James Joyce, en Daniël, de zoon van Arthur Miller, die het Downsyndroom had. Dat Hagar Peeters er ook de fictieve Oskar uit ‘Die Blechtrommel’ van Günther Grass bij sleurt, vind ik geforceerd en onlogisch maar misschien ben ik hier bevooroordeeld omdat ik wel de film zag, niet kon waarderen en daardoor niet het boek las.
Dat Hagar Peeters kan schrijven is een feit, dat ze dichteres is verwondert me niet maar soms is het taalgebruik in dit boek naast poëtisch, ook dan eens gezwollen, dan eens simpel, en soms ook opzettelijk onverzorgd. Vooral dat laatste kan ik met de beste wil van de wereld niet koppelen aan het kind Malva.
Het boek leest door al die niveauverschillen vrij stroef.
In het algemeen ben ik teleurgesteld. Ik begon er wellicht met een tè grote verwachting aan en dat is nooit goed.
Het boek komt “wrokkig” over. Op zich te begrijpen en voor mij ook nog eens herkenbaar die gevoelens maar toch … er sijpelt gif uit de bladzijden en daar heb ik het in mijn leven wel mee gehad.
De insteek is origineel: Hagar wordt door Malva gebruikt als ghostwriter maar ik vind de band tussen beiden te vaag uitgewerkt.
In het ‘hiernamaals’ is Malva regelmatig in het gezelschap van andere kunstenaarskinderen: Lucia, de schizofrene dochter van James Joyce, en Daniël, de zoon van Arthur Miller, die het Downsyndroom had. Dat Hagar Peeters er ook de fictieve Oskar uit ‘Die Blechtrommel’ van Günther Grass bij sleurt, vind ik geforceerd en onlogisch maar misschien ben ik hier bevooroordeeld omdat ik wel de film zag, niet kon waarderen en daardoor niet het boek las.
Dat Hagar Peeters kan schrijven is een feit, dat ze dichteres is verwondert me niet maar soms is het taalgebruik in dit boek naast poëtisch, ook dan eens gezwollen, dan eens simpel, en soms ook opzettelijk onverzorgd. Vooral dat laatste kan ik met de beste wil van de wereld niet koppelen aan het kind Malva.
Het boek leest door al die niveauverschillen vrij stroef.
In het algemeen ben ik teleurgesteld. Ik begon er wellicht met een tè grote verwachting aan en dat is nooit goed.
April 14, 2016
Ik lees het liefst romans die ergens over gaan, die een zeker engagement inhouden ten opzichte van de tijd waarin je leeft, die iets vertellen over de mens en zijn gebreken. Dat vind ik ruimschoots in dit werk van Hagar Peeters. Het verhaal dat ze vertelt door de ogen van de verstoten dochter van de grote Chileense dichter Pablo Neruda, is het verhaal van alle verwaarloosde en verstoten kinderen die onder de vleugels worden genomen van de condor die op de kaft staat afgebeeld.
Hagar Peeters is dichteres en dat zie je ook aan de taal die ze hanteert en het boek een sterke literaire toets meegeeft.
Even heb ik afgehaakt in het eerste deel van de roman waar ze een voor mij te droge opsomming geeft van de familieleden van Malva’s moeder, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de originele en meeslepende vertelstijl in de rest van het boek. De integratie van gedichten in de loop van het verhaal is op zich een positief element, maar te veel is te veel.
Kortom of moet ik schrijven ; een interessante roman. Niet voor een groot publiek vanwege een zekere moeilijkheidsgraad. Te heroverwegen in vergelijking met de andere werken.
Kortom of moet ik schrijven ; een interessante roman. Niet voor een groot publiek vanwege een zekere moeilijkheidsgraad. Te heroverwegen in vergelijking met de andere werken.
December 10, 2016
Ik wou echt dat ik kon zeggen dat ik hiervan genoten had, want het onderwerp vind ik zeer goed gekozen (de verstoten dochter van Pablo Neruda) maar op een of andere manier kon het me niet raken.
June 28, 2019
كان بالإمكان أن يقول في سطر واحد (يمتلك نيرودا بنتاً غير معترف بها) وتحسم المسألة
February 18, 2018
Antes de nada me gustaría recalcar que esto se trata de una opinión personal, y como tal, no será representativa del resto de personas.
Empecé a leer este libro muy entusiasmada porque la historia me llamaba mucho la atención. Sin embargo, la lectura no ha ido tan bien como imaginaba.
Malva es un libro de la escritora holandesa Hagar Peeters. Este libro trata sobre la hija no reconocida de Pablo Neruda, que padecía hidrocefalia congénita. A lo largo del libro se dan diversas razones por las que esto pudo ocurrir, recorriendo junto a la niña de 8 años el periodo que abarca desde el primer matrimonio del poeta hasta su muerte. Malva, desde el más allá, nos cuenta cómo se sintió durante todo este periodo en el que ella estuvo presente, aunque no corporalmente.
En primer lugar he de felicitar a la autora por el arduo trabajo de documentación e investigación que ha llevado a cabo. A decir verdad, jamás había oído hablar sobre este suceso y por ello agradezco a la autora el descubrimiento que me ha hecho, pues creo que con el libro he podido llegar a conocer mejor a la figura de Pablo Neruda.
A expensas de quedar como una persona poco sensible o fría (nada más lejos de la realidad), he de decir que en ningún momento logré empatizar con Malva. No sé si fue porque las palabras y la forma de expresarse elegidas para su narración no recuerdan en absoluto a una niña de 8 años, o porque no fui capaz de interiorizar de quién se trataba.
En lo que respecta al argumento, tienen lugar demasiadas explicaciones y descripciones de la vida de personas que a mi parecer poco aportan a la historia. Personas como los abuelos por parte de su madre, Maruca, o incluso de la familia de la propia autora. También nos cuenta la vida de sus padres antes de conocerse y posteriormente, así como la historia de otros niños que también fueron abandonados por sus familias en situaciones similares. Esto último sí me resultó bastante interesante. Además de todo ello, vemos cómo Malva establece conversaciones con personajes importantes como Federico García Lorca, Miguel Hernández o incluso Sócrates. A este respecto, sí que he echado en falta relatos reales de gente cercana a Neruda o a la familia, que dieran su punto de vista acerca de por qué Neruda llegó a abandonar a su hija y mujer. A pesar de ello, me ha encantado el diálogo que se establece entre Sócrates y Neruda, que no son contemporáneos, pero ahí reside su encanto.
Tiene algunos capítulos que me han resultado muy desconcertantes, como aquel en el que Malva (recordemos que se trata de una niña de 8 años), nos describe la noche en la que sus padres la concibieron, dando a entender que ella estaba presente en aquel momento. También, a mi parecer, cae en el morbo gratuito cuando habla de las posturas del kamasutra que sus padres llevaban a cabo. De esta manera, de las 231 páginas que tiene el libro, salvo unas 50, que son las que de verdad ahondan en el tema de la relación entre Malva y su padre. El resto me han parecido relleno, ya que carecen de importancia (pero ya os digo que se trata de una opinión personal). Se observa una mejora considerable hacia la mitad del libro, que es cuando se produce el nacimiento de la niña.
En cuanto a la estructura del libro, éste está dividido en capítulos muy cortos. No se observa una continuidad temporal en los hechos, es decir, no están ordenados de manera cronológica. Esto a mí me ha hecho perderme en más de una ocasión, porque por ejemplo, al tratar el tema de las esposas de Neruda, no me quedó claro con quién se casó antes y con quién después. A pesar de todo ello, la lectura es muy rápida.
Para finalizar, es un libro que recomendaría a los amantes de la poesía, en concreto de Pablo Neruda, y por supuesto, a personas a las que les gusten las biografías. Es cierto que a mí no me ha llegado, pero eso no implica que a vosotros/as no os pueda gustar.
Empecé a leer este libro muy entusiasmada porque la historia me llamaba mucho la atención. Sin embargo, la lectura no ha ido tan bien como imaginaba.
Malva es un libro de la escritora holandesa Hagar Peeters. Este libro trata sobre la hija no reconocida de Pablo Neruda, que padecía hidrocefalia congénita. A lo largo del libro se dan diversas razones por las que esto pudo ocurrir, recorriendo junto a la niña de 8 años el periodo que abarca desde el primer matrimonio del poeta hasta su muerte. Malva, desde el más allá, nos cuenta cómo se sintió durante todo este periodo en el que ella estuvo presente, aunque no corporalmente.
En primer lugar he de felicitar a la autora por el arduo trabajo de documentación e investigación que ha llevado a cabo. A decir verdad, jamás había oído hablar sobre este suceso y por ello agradezco a la autora el descubrimiento que me ha hecho, pues creo que con el libro he podido llegar a conocer mejor a la figura de Pablo Neruda.
A expensas de quedar como una persona poco sensible o fría (nada más lejos de la realidad), he de decir que en ningún momento logré empatizar con Malva. No sé si fue porque las palabras y la forma de expresarse elegidas para su narración no recuerdan en absoluto a una niña de 8 años, o porque no fui capaz de interiorizar de quién se trataba.
En lo que respecta al argumento, tienen lugar demasiadas explicaciones y descripciones de la vida de personas que a mi parecer poco aportan a la historia. Personas como los abuelos por parte de su madre, Maruca, o incluso de la familia de la propia autora. También nos cuenta la vida de sus padres antes de conocerse y posteriormente, así como la historia de otros niños que también fueron abandonados por sus familias en situaciones similares. Esto último sí me resultó bastante interesante. Además de todo ello, vemos cómo Malva establece conversaciones con personajes importantes como Federico García Lorca, Miguel Hernández o incluso Sócrates. A este respecto, sí que he echado en falta relatos reales de gente cercana a Neruda o a la familia, que dieran su punto de vista acerca de por qué Neruda llegó a abandonar a su hija y mujer. A pesar de ello, me ha encantado el diálogo que se establece entre Sócrates y Neruda, que no son contemporáneos, pero ahí reside su encanto.
Tiene algunos capítulos que me han resultado muy desconcertantes, como aquel en el que Malva (recordemos que se trata de una niña de 8 años), nos describe la noche en la que sus padres la concibieron, dando a entender que ella estaba presente en aquel momento. También, a mi parecer, cae en el morbo gratuito cuando habla de las posturas del kamasutra que sus padres llevaban a cabo. De esta manera, de las 231 páginas que tiene el libro, salvo unas 50, que son las que de verdad ahondan en el tema de la relación entre Malva y su padre. El resto me han parecido relleno, ya que carecen de importancia (pero ya os digo que se trata de una opinión personal). Se observa una mejora considerable hacia la mitad del libro, que es cuando se produce el nacimiento de la niña.
En cuanto a la estructura del libro, éste está dividido en capítulos muy cortos. No se observa una continuidad temporal en los hechos, es decir, no están ordenados de manera cronológica. Esto a mí me ha hecho perderme en más de una ocasión, porque por ejemplo, al tratar el tema de las esposas de Neruda, no me quedó claro con quién se casó antes y con quién después. A pesar de todo ello, la lectura es muy rápida.
Para finalizar, es un libro que recomendaría a los amantes de la poesía, en concreto de Pablo Neruda, y por supuesto, a personas a las que les gusten las biografías. Es cierto que a mí no me ha llegado, pero eso no implica que a vosotros/as no os pueda gustar.
Read
May 30, 2021Te veel intertekstualiteit voor een blijkbaar nog steeds getraumatiseerde taal- en letterkunde alumnus
November 20, 2017
Gelezen als lid van de leesclub van Waregem. Ik vond het een ergerlijk boek. Het personage, het meisje dat als een geest uit de doden spreekt tot de schrijfster, wordt helemaal niet geloofwaardig gebracht. I didn't buy it. En dan eindigt het al snel. Ik las net ervoor 'A Ghost's Story' van Lorna Gibb en alhoewel dat boek eerder het betere maakwerk is (bij Peeters merk je meer stijlgevoel), is dit boek wel gedacht vanuit de particulariteiten van een geest, en niet vanuit een schrijver die ons iets wil vertellen.
July 16, 2017
Een heel mooi boek!
Hagar Peeters schildert met woorden en neemt je mee van de ene scene naar de andere in het levensverhaal van de ouders van Malva, gezien vanuit Malva zelf, die na haar dood mag "nakaarten" in goed gezelschap.
Hagar Peeters schildert met woorden en neemt je mee van de ene scene naar de andere in het levensverhaal van de ouders van Malva, gezien vanuit Malva zelf, die na haar dood mag "nakaarten" in goed gezelschap.
June 15, 2021
**(*) Dit zou een boek zijn waar je tijd voor moet nemen, maar ik racete door de laatste 100 bladzijden heen. Niet omdat het zo boeiend was, maar omdat ik het uit wilde hebben. Bij verschijnen kreeg dit boek meteen literaire prijzen en dat schiep dus wat verwachtingen. De opzet is geniaal: iets oprakelen wat lang verborgen is gehouden en het dan ophangen aan een autobiografische kapstok.
Alleen bleek er niet zo veel op te rakelen. Al snel werd duidelijk dat er niet zo veel feitenmateriaal beschikbaar was. Een barokke toon en wat poëtisch vertoon moesten dat wat verdoezelen. Maar het werkte niet voor mij. Het lijkt te zeer gekunsteld. Wat er in de hemel gebeurt tussen Socrates, Roald Dahl en Szymborska, boeide me maar matig. Een originele insteek, dat wel. Maar het creëerde alleen maar meer afstand. Bladzijdenlang hoopte ik dat Hagar Peeters als een soort deus ex machina (alsof we er nog niet genoeg hadden gehad) het hele verhaal wel zou komen rechttrekken. Hoe zat dat nou met haar vader, en hoe briljant zou die connectie met Malva en Neruda dan wel niet ineensteken. Het bleef allemaal afstandelijk en kil, en die mooie wisselwerking tussen Hagar en Malva, tussen haar vader en Neruda, bleef uit.
Toch denk ik dat Peeters met dit boek iets wezenlijks heeft verwerkt en van zich af (of net naar zich toe) heeft geschreven. Alleen kom je dat als lezer niet te weten.
Alleen bleek er niet zo veel op te rakelen. Al snel werd duidelijk dat er niet zo veel feitenmateriaal beschikbaar was. Een barokke toon en wat poëtisch vertoon moesten dat wat verdoezelen. Maar het werkte niet voor mij. Het lijkt te zeer gekunsteld. Wat er in de hemel gebeurt tussen Socrates, Roald Dahl en Szymborska, boeide me maar matig. Een originele insteek, dat wel. Maar het creëerde alleen maar meer afstand. Bladzijdenlang hoopte ik dat Hagar Peeters als een soort deus ex machina (alsof we er nog niet genoeg hadden gehad) het hele verhaal wel zou komen rechttrekken. Hoe zat dat nou met haar vader, en hoe briljant zou die connectie met Malva en Neruda dan wel niet ineensteken. Het bleef allemaal afstandelijk en kil, en die mooie wisselwerking tussen Hagar en Malva, tussen haar vader en Neruda, bleef uit.
Toch denk ik dat Peeters met dit boek iets wezenlijks heeft verwerkt en van zich af (of net naar zich toe) heeft geschreven. Alleen kom je dat als lezer niet te weten.
December 24, 2018
Malva is een boek als een bloem, die zich bladzijde per bladzijde voor je opent. Hagar Peeters vormde elke zin, netjes gescheiden door puntkomma's, tot een tableautje van herinnering en herschrijving, tot een zowel teder als meedogenloos monument. Malva Neruda krijgt er eindelijk de eigen stem die ze verdient waarmee ze haar leven en dat van haar beroemde vader reconstrueert. De gesprekken met Szymborska en Socrates en lotgenoten Lucia Joyce en Oskar Matzerath (uit Die Blechtrommel van Grass) zijn memorabel, de fragmenten van Neruda perfect geplaatst:
Voor pruik en kazak
waren er stromen, slagaderstromen:
waren er bergketens, en in die rafelige golf
leek condor of sneeuw wel onbeweeglijk:
er was vochtigheid en welige begroeiing, nog
naamloze donder, pampa's van de planeten.
(p. 207 - denk het ritmische tromgeroffel van Oskar erbij)
Voor pruik en kazak
waren er stromen, slagaderstromen:
waren er bergketens, en in die rafelige golf
leek condor of sneeuw wel onbeweeglijk:
er was vochtigheid en welige begroeiing, nog
naamloze donder, pampa's van de planeten.
(p. 207 - denk het ritmische tromgeroffel van Oskar erbij)
December 30, 2023
Ingenieuze en fascinerende roman die aan de oppervlakte handelt over de verstoten dochter van de bejubelde Chileense dichter Pablo Neruda, maar die in diepte vooral iets zegt over de kracht van liefde tussen mensen, tussen ouders en kinderen, en over het gemis als die liefde er niet is, of niet voldoende, of niet altijd. En over de troost die literatuur en aandacht kunnen bieden. Het spel met de verteller is fabuleus: het sprakeloze onderwerp is een alwetende ik-verteller in het hiernamaals, de auteur zelf is de geadresseerde en hoe kunstmatig dat alles op het eerste gezicht ook mag lijken: de grondig onderzochte levensgeschiedenissen van velen worden hier tot een harmonieus geheel gekneed. Hoogst persoonlijk, doorleefd, overdonderend. Leve de literatuur!
Ook bij herlezen (december 2023): zo ongelofelijk indrukwekkend, poëtisch en alomvattend!
Ook bij herlezen (december 2023): zo ongelofelijk indrukwekkend, poëtisch en alomvattend!
January 21, 2016
Prachtig boek.
Als in een gedicht versterken vorm, structuur, verhaal en woordkeuze elkaar en ontploft het boek van gevoel.
Licht en geestig als de hoofdpersoon Malva zelf is, neemt ze je mee in wereldgeschiedenis, wereldliteratuur en het persoonlijke leven van Pablo Neruda en van de schrijfster zelf.
Als in een gedicht versterken vorm, structuur, verhaal en woordkeuze elkaar en ontploft het boek van gevoel.
Licht en geestig als de hoofdpersoon Malva zelf is, neemt ze je mee in wereldgeschiedenis, wereldliteratuur en het persoonlijke leven van Pablo Neruda en van de schrijfster zelf.
July 26, 2017
Prachtboek. Ik hou van dichters die boeken gaan schrijven. Vaak een beetje surreëel en in een prachttaal die je elk woord doet opzuigen. Met de mooiste liefdesverklaring aan de puntkomma ever.
Het is een zalig filosofisch boek over mensen, hun keuzes en perfectie. Ook de literaire referenties zijn om van te smullen. Ik heb weer een paar nieuwe namen op het lijstje.
Het is een zalig filosofisch boek over mensen, hun keuzes en perfectie. Ook de literaire referenties zijn om van te smullen. Ik heb weer een paar nieuwe namen op het lijstje.
June 21, 2016
Mooie taal maar ik ben er niet in geslaagd het uit te lezen, daarvoor boeide het me te weinig, misschien te moeilijk voor mij.
April 11, 2017
Bizar dit...
November 12, 2021
te gewichtige taal, te weinig inhoud, meh
October 21, 2021
Meest verwarrende boek dat ik in mn leven heb gelezen. De schrijfster schrijft een boek voor de hoofdpersoon, maar er komen ook autobiografische stukjes aan bod. Maar de hoofdpersoon die leeft in de hemel ofzo maat toch kan ze in de echte wereld. Naja ik snapte er helemaal niets van, was wel mooi geschreven 2 sterren dus.
December 30, 2017
Een fascinerend gegeven zonder twijfel : de beroemde, zo maatschappelijk betrokken dichter Pablo Neruda heeft zijn eigen waterhoofdige dochter miskend, verstoten, niet eens ‘verzorgd’ achtergelaten. Wat leren we daaruit? Opnieuw dat vele ‘grote’ kunstenaars zeer egocentrische mensen zijn die vooral voor zichzelf leven en misschien net daardoor tot grote kunst komen? De andere (al dan niet fictieve) verstoten kinderen die in dat hiernamaals ten tonele worden gevoerd, lijken dit te bevestigen… Oskar uit Die Blechtrommel, de dochter van James Joyce (‘vermeend schizofreen’), Daniel, de zoon van Arthur Miller (‘downsyndroom’), de zoon van Einstein. Uiteraard waren het ook andere tijden…
Persoonlijk val ik niet echt voor het boek ook al heb ik het vlot uitgelezen. Het had 'dieper' mogen gaan. Ik hou niet zo van magisch realisme, misschien daarom? Enerzijds is het ‘herkennen’ van een aantal ‘bekende kinderen van- plezierig, grappig zelfs, zoals ook het opvoeren van beroemdheden als Socrates, Roald Dahl en de Poolse dichteres Wislawa Szymborska. Anderzijds doet dit wat geforceerd aan…
Het is een boek waarin veel gepraat wordt en weinig gebeurt…
Het mooist vind ik Hagars opwaardering van de puntkomma (= Malva), het leesteken dat er niet uit ziet en waarvan niemand precies weet hoe het gebruikt moet worden.
June 29, 2018
via my blog: https://bookstalkerblog.wordpress.com/
'The moral of the story is that my parents’ mismatch was the result of their individual miseries, and out of this misguided union came an even greater mistake: a misfit, namely me.'
It took me some time to flow with the narration. Malva, Pablo Neruda’s abandoned daughter born with hydrocephalus, was his only child, born from his first marriage to María Antonia Hagenaar. In this fictional novel, Malva (named after a pretty flower the malva or mallow) speaks to the reader from the afterlife. She has for company other discarded children of the famous, with stories just as gut wrenching. Having died at only eight years old, this isn’t a happy story by any means. Having recently finished a novel about Albert Einstein, whose youngest son struggled with schizophrenia and was greatly ignored by his father, I was surprised to hear mention of him in this stroy, to see Neruda sharing similar behavior towards his own child with needs. It’s disheartening to know so many great man have ‘excised’ children that didn’t fit the trajectory of their purposeful lives. Like Albert, Pablo Neruda felt passionately about justice and humanitarian rights, his own writing itself became political as he was anti-fascist, particularly after the assassination of his friend and fellow poet Lorca. The man doesn’t need any puffing up from me, there is plenty written about him. What I hadn’t known was his cold indifference to his only child and the cruelty towards her mother. Upon Malva’s death, he didn’t even bother to respond. Her tomb as forgotten in later years. War isn’t an excuse, really, for not once did he do anything to help with Malva’s care. Can his feelings towards her mother really excuse erasing his own (and only) child from his life? It’s hard to reconcile in my mind that a man of great romantic passions, beautiful flowery writing, could have so little room in his heart for his own fragile daughter. “I was named after the mallow. And I turned out as ugly as that flower is beautiful.” Is it really all about a lack of beauty? Would little Malva have been easier for him to accept if she were a pretty, rosy cheeked doll of a baby? He certainly isn’t the first to cower from the demands of caring for a child with difficulities, be them physical or mental. I am trying to be fair, not everyone has the strength to take on the selfless mantle of caregiver, maybe it was easier for him to re-write his reality, as a form of self-preservation but I am not a psychiatrist, I am just a mother who is appalled.
I don’t imagine fans of Neruda, and I count myself a fan of his writing, would readily wish to embrace this story. It is interesting that people forgive their idols all sorts of heinous behaviors, things the common man could never get away with so freely. I suppose so long as you make your mark, so to speak,your dirty deeds can be erased. My heart really went out to Malva’s mother, Maryka (or Maruca as Neruda called her) who was constant in Malva’s life as much as Pablo was an absence. The doting father at first, then banishing them both with a handy excuse, as fate would have it the civil war had him ‘packing my mother and me on a train to Barcelona.’ This freed him to be with his lover, Delia. It seems he blamed, in some strange ways, his wife for the happenstance of Malva’s condition. I’ve read other articles about things Neruda has said, done. It doesn’t exactly paint the portrait of a hero. No longer burdened by their presence (it sickens me to think of Malva begging for help, for money that would never come), Neruda was now free. She took it upon herself with the help of a family who were Christian Scientists to care for her child Malva until her death at age 8. Malva goes on, within this fictional tale, to tell of the sad life her mother lived after and to follow her father’s political and personal life. Malva is often jealous of the attention he lavishes freely on his two women while she, his pretty little flower, was left to wilt and die without so much as a mention in his memoirs and books. He is known as one of the greatest poets of the 20th century. He was a Nobel laureate, a diplomat and a member of the Communist party. He took his duties for his country Chile seriously, why not then passion for his helpless child? I guess she was too much of an anchor for a man who traveled the world and was occupied with fights for others. He discarded Delia much in the same way he did Malva’s mother, thrown over eventually for another. Who knows what was in his heart when it came to Malva, he was too busy hiding her. It’s just interesting that a man who wrote so prolifically was silent about his only child. Poor Maryka, because she too deserves her story to be told. That there was a time when Neruda seemed her chance for happiness, with her father and brothers dead, it is heartbreaking that a life so full of promise was instead one of neglect and abuse. Dismissal, banishment, poverty. She worked hard and gave all the money she could for her child’s care, living in a limbo of never knowing for how long her child would remain of this earth, with no family to turn to, no one to support her in her living grief. I can’t even imagine the hardship, the pain. It is my hope that Hendrik Julsing and Gerdina Sierks (with children of their own) the foster family who took on the care of Malva, were able to be a shoulder now and then.
It’s hard to erase what you learn about someone whose own actions are so contradictory with their public face. This book gives Malva a voice, her father Pablo had his words, a plethora of them, his entire life. In a sense, this is her turn to be heard but mind you, it is fictional. The style isn’t for every reader. I felt like I was one with Malva’s spirit, a shadow over her great father. There are light moments, I was absolutely warmed to my toes to read about what Roald Dahl (the famed author) helped invent for his own son Theo (a four-month old infant at the time) suffering from hydrocephalus, caused after a taxi cab in New York hit the carriage he was in, while crossing the street. Look it up, not all great man are absent or cruel fathers.
A very heavy, surrealist novel that broke my heart. If only those without voices could have their say in the afterlife.
Publication Date: September 18, 2018
Doppelhouse Press
'The moral of the story is that my parents’ mismatch was the result of their individual miseries, and out of this misguided union came an even greater mistake: a misfit, namely me.'
It took me some time to flow with the narration. Malva, Pablo Neruda’s abandoned daughter born with hydrocephalus, was his only child, born from his first marriage to María Antonia Hagenaar. In this fictional novel, Malva (named after a pretty flower the malva or mallow) speaks to the reader from the afterlife. She has for company other discarded children of the famous, with stories just as gut wrenching. Having died at only eight years old, this isn’t a happy story by any means. Having recently finished a novel about Albert Einstein, whose youngest son struggled with schizophrenia and was greatly ignored by his father, I was surprised to hear mention of him in this stroy, to see Neruda sharing similar behavior towards his own child with needs. It’s disheartening to know so many great man have ‘excised’ children that didn’t fit the trajectory of their purposeful lives. Like Albert, Pablo Neruda felt passionately about justice and humanitarian rights, his own writing itself became political as he was anti-fascist, particularly after the assassination of his friend and fellow poet Lorca. The man doesn’t need any puffing up from me, there is plenty written about him. What I hadn’t known was his cold indifference to his only child and the cruelty towards her mother. Upon Malva’s death, he didn’t even bother to respond. Her tomb as forgotten in later years. War isn’t an excuse, really, for not once did he do anything to help with Malva’s care. Can his feelings towards her mother really excuse erasing his own (and only) child from his life? It’s hard to reconcile in my mind that a man of great romantic passions, beautiful flowery writing, could have so little room in his heart for his own fragile daughter. “I was named after the mallow. And I turned out as ugly as that flower is beautiful.” Is it really all about a lack of beauty? Would little Malva have been easier for him to accept if she were a pretty, rosy cheeked doll of a baby? He certainly isn’t the first to cower from the demands of caring for a child with difficulities, be them physical or mental. I am trying to be fair, not everyone has the strength to take on the selfless mantle of caregiver, maybe it was easier for him to re-write his reality, as a form of self-preservation but I am not a psychiatrist, I am just a mother who is appalled.
I don’t imagine fans of Neruda, and I count myself a fan of his writing, would readily wish to embrace this story. It is interesting that people forgive their idols all sorts of heinous behaviors, things the common man could never get away with so freely. I suppose so long as you make your mark, so to speak,your dirty deeds can be erased. My heart really went out to Malva’s mother, Maryka (or Maruca as Neruda called her) who was constant in Malva’s life as much as Pablo was an absence. The doting father at first, then banishing them both with a handy excuse, as fate would have it the civil war had him ‘packing my mother and me on a train to Barcelona.’ This freed him to be with his lover, Delia. It seems he blamed, in some strange ways, his wife for the happenstance of Malva’s condition. I’ve read other articles about things Neruda has said, done. It doesn’t exactly paint the portrait of a hero. No longer burdened by their presence (it sickens me to think of Malva begging for help, for money that would never come), Neruda was now free. She took it upon herself with the help of a family who were Christian Scientists to care for her child Malva until her death at age 8. Malva goes on, within this fictional tale, to tell of the sad life her mother lived after and to follow her father’s political and personal life. Malva is often jealous of the attention he lavishes freely on his two women while she, his pretty little flower, was left to wilt and die without so much as a mention in his memoirs and books. He is known as one of the greatest poets of the 20th century. He was a Nobel laureate, a diplomat and a member of the Communist party. He took his duties for his country Chile seriously, why not then passion for his helpless child? I guess she was too much of an anchor for a man who traveled the world and was occupied with fights for others. He discarded Delia much in the same way he did Malva’s mother, thrown over eventually for another. Who knows what was in his heart when it came to Malva, he was too busy hiding her. It’s just interesting that a man who wrote so prolifically was silent about his only child. Poor Maryka, because she too deserves her story to be told. That there was a time when Neruda seemed her chance for happiness, with her father and brothers dead, it is heartbreaking that a life so full of promise was instead one of neglect and abuse. Dismissal, banishment, poverty. She worked hard and gave all the money she could for her child’s care, living in a limbo of never knowing for how long her child would remain of this earth, with no family to turn to, no one to support her in her living grief. I can’t even imagine the hardship, the pain. It is my hope that Hendrik Julsing and Gerdina Sierks (with children of their own) the foster family who took on the care of Malva, were able to be a shoulder now and then.
It’s hard to erase what you learn about someone whose own actions are so contradictory with their public face. This book gives Malva a voice, her father Pablo had his words, a plethora of them, his entire life. In a sense, this is her turn to be heard but mind you, it is fictional. The style isn’t for every reader. I felt like I was one with Malva’s spirit, a shadow over her great father. There are light moments, I was absolutely warmed to my toes to read about what Roald Dahl (the famed author) helped invent for his own son Theo (a four-month old infant at the time) suffering from hydrocephalus, caused after a taxi cab in New York hit the carriage he was in, while crossing the street. Look it up, not all great man are absent or cruel fathers.
A very heavy, surrealist novel that broke my heart. If only those without voices could have their say in the afterlife.
Publication Date: September 18, 2018
Doppelhouse Press
June 8, 2016
De Grote Chileense Dichter Pablo Neruda noemt zijn eerstgeborene een bloem, maar Malva wordt geboren met een waterhoofd en de kampioen van de verstotelingen doet daarna zijn duivelse best om haar uit zijn bestaan weg te gummen.
De dochter sterft in vergetelheid. In Gouda, of all places. Maar zwijgen doet Malva niet. Vanuit de plaats van het grote nakaarten doet de verstoten dochter haar verhaal aan de Amsterdamse dichteres Hagar Peeters. Het linkse engagement van Hagars vader vormt daarbij een handige link, maar er is meer...
Dat Hagar Peeters in de eerste plaats een dichteres is, merk je aan de dichte, zelfbewuste stijl waarin het boek geschreven is. De vertelstem doet soms denken aan de jonge Pfeiffer. Peeters schrijft met veel barok taalgevoel, rijk en beeldend, maar er schuilt een zekere kilte in de virtuositeit, de ziel moet nog rijpen. Of is die me ontglipt?
Malva is alleszins geen gemakkelijk boek. Niet alleen vanwege de stijl, ook voor de stoet aan nevenpersonages – van de lieve Wislawa via Lucia Joyce (leuk om die nog eens tegen te komen) tot de geheugentrommelaar Oskar Matzerath – is flink wat literaire bagage nodig.
De dochter sterft in vergetelheid. In Gouda, of all places. Maar zwijgen doet Malva niet. Vanuit de plaats van het grote nakaarten doet de verstoten dochter haar verhaal aan de Amsterdamse dichteres Hagar Peeters. Het linkse engagement van Hagars vader vormt daarbij een handige link, maar er is meer...
Dat Hagar Peeters in de eerste plaats een dichteres is, merk je aan de dichte, zelfbewuste stijl waarin het boek geschreven is. De vertelstem doet soms denken aan de jonge Pfeiffer. Peeters schrijft met veel barok taalgevoel, rijk en beeldend, maar er schuilt een zekere kilte in de virtuositeit, de ziel moet nog rijpen. Of is die me ontglipt?
Malva is alleszins geen gemakkelijk boek. Niet alleen vanwege de stijl, ook voor de stoet aan nevenpersonages – van de lieve Wislawa via Lucia Joyce (leuk om die nog eens tegen te komen) tot de geheugentrommelaar Oskar Matzerath – is flink wat literaire bagage nodig.
February 8, 2019
~ حائزة على جائزة فينترو للأدب الهولندي بعام 2016
~ ما أجمل أسلوبها الكتابي..أسلوب يغلب عليه طابع سردي شعري جميل..حيث أن كاتبة الرواية شاعرة بالأصل وأثر ذلك بشكل واضح عند كتابتها لهذه الرواية..
.
تتحدث الرواية عن ابنة الشاعر الشهير بابلو نيرودا "مالڤا"..ابنته من أم هولندية ذات أصول أندونيسية..ولدت بمرض استسقاء الدماغ..المرض الذي لم يدعها تعيش أكثر من ثماني أعوام..عن ابنته التي هجرها لتصارع الحياة بدونه..هذا الإنسان المفعم بالمشاعر والأحاسيس والذي حاز على جائزة نوبل لم يستطع إغداق ابنته الوحيدة بأي نوع أو قدر من المشاعر..فضل الهروب على تحمل مسؤوليتها..ولم يكتفي بهجرانها بل تنكر لوجودها من الأساس ولم يذكرها بتاتاً وكأنها لم تكن موجودة بالأساس..
.
كتبت الرواية بلسان ابنته..تخيلت الكاتبة ما يدور بذهن تلك الفتاة التي حتما كانت تبحث عن إجابات لأسئلتها العديدة حول أبيها وهجرانه لها..أولها وأهمها (هل كان يحبني؟؟) سؤال مؤلم لم تجد الإجابة عليها..ولما هجرني؟؟ بل لما لم يذكرني ولو بعبارة بأي من قصائده العديدة؟؟..هل كنت فعلا سأدمر مستقبله المنهي لو أنني كنت معه؟؟ هل هل هل...وتتوالى الأسئلة المؤلمة التي تبحث عن الخلاص والراحة مما حدث لها ولكن دون الحصول على إجابة منه..
.
~ ما أجمل أسلوبها الكتابي..أسلوب يغلب عليه طابع سردي شعري جميل..حيث أن كاتبة الرواية شاعرة بالأصل وأثر ذلك بشكل واضح عند كتابتها لهذه الرواية..
.
تتحدث الرواية عن ابنة الشاعر الشهير بابلو نيرودا "مالڤا"..ابنته من أم هولندية ذات أصول أندونيسية..ولدت بمرض استسقاء الدماغ..المرض الذي لم يدعها تعيش أكثر من ثماني أعوام..عن ابنته التي هجرها لتصارع الحياة بدونه..هذا الإنسان المفعم بالمشاعر والأحاسيس والذي حاز على جائزة نوبل لم يستطع إغداق ابنته الوحيدة بأي نوع أو قدر من المشاعر..فضل الهروب على تحمل مسؤوليتها..ولم يكتفي بهجرانها بل تنكر لوجودها من الأساس ولم يذكرها بتاتاً وكأنها لم تكن موجودة بالأساس..
.
كتبت الرواية بلسان ابنته..تخيلت الكاتبة ما يدور بذهن تلك الفتاة التي حتما كانت تبحث عن إجابات لأسئلتها العديدة حول أبيها وهجرانه لها..أولها وأهمها (هل كان يحبني؟؟) سؤال مؤلم لم تجد الإجابة عليها..ولما هجرني؟؟ بل لما لم يذكرني ولو بعبارة بأي من قصائده العديدة؟؟..هل كنت فعلا سأدمر مستقبله المنهي لو أنني كنت معه؟؟ هل هل هل...وتتوالى الأسئلة المؤلمة التي تبحث عن الخلاص والراحة مما حدث لها ولكن دون الحصول على إجابة منه..
.
February 7, 2017
Het was als uitkijken naar een interessante ontmoeting en dan achteraf teleurgesteld zijn. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen door het boeiende onderwerp ( verstoten dochter van Pablo Neruda) en de dichteres, Hagar Peeters, van wier gedichten ik echt hou.
Maar ‘Malva’ vond ik enerzijds té gekunsteld – anderzijds ook te afstandelijk. Ik had nooit het gevoel echt contact te hebben met het hoofdpersonage, met Malva. Misschien was dat de intentie van Peeters want Malva bekijkt het verleden van bovenaf, ze zweeft over de gebeurtenissen. In ieder geval werkte dit perspectief, voor mij, niet.
Bovendien vond ik het boek ook absoluut geen evidente leeservaring - door de overladen stijl en de literaire verwijzingen.
Jammer dat het boek me uiteindelijk niks deed want het stond lang op mijn leeslijstje met 'boeken die
ik zeker moet lezen'.
Maar ‘Malva’ vond ik enerzijds té gekunsteld – anderzijds ook te afstandelijk. Ik had nooit het gevoel echt contact te hebben met het hoofdpersonage, met Malva. Misschien was dat de intentie van Peeters want Malva bekijkt het verleden van bovenaf, ze zweeft over de gebeurtenissen. In ieder geval werkte dit perspectief, voor mij, niet.
Bovendien vond ik het boek ook absoluut geen evidente leeservaring - door de overladen stijl en de literaire verwijzingen.
Jammer dat het boek me uiteindelijk niks deed want het stond lang op mijn leeslijstje met 'boeken die
ik zeker moet lezen'.
Displaying 1 - 30 of 144 reviews