La presente edición actualizada por Rafael Santandreu, contiene un nuevo prólogo e incorpora cinco testimonios de cambio de expacientes del autor que vienen a ratificar la eficacia y el éxito de El arte de no amargarse la vida y del método en el que está basado.
Nuestro destino es llegar a ser más fuertes y felices. Y Rafael Santandreu nos proporciona en este libro un método práctico, accesible y científicamente demostrado para lograrlo. Con un estilo muy propio, combinando su larga experiencia como psicólogo con vivencias personales, muestra cómo podemos transformar nuestro modo de pensar y actuar para conseguir ser personas serenas, alegres y optimistas.
Empleando las herramientas de la psicología cognitiva, la escuela terapéutica más reconocida del mundo, El arte de no amargarse la vida se ha convertido en un libro de referencia imprescindible que ha ayudado a cientos de miles de personas a ser más felices.
Allá por los años 90 estudié en la facultad de psicología de la Universidad de Barcelona y, al acabar, me inscribí en el Colegio Oficial de Psicólogos de Cataluña, con número 8711.
A partir de ahí, inicié un periodo de formación intenso en diferentes formas de psicoterapia. Estuve en Inglaterra, en la Universidad de Reading y en Arezzo, Italia, en el Centro di Terapia Strategica, trabajando con el célebre psicólogo Giorgio Nardone, al que me une una gran amistad.
En la década de 2000 trabajé como profesor en la Universidad Ramon Llull, traduje muchos libros de psicología para profesionales y fui redactor-jefe de la revista de psicología Mente Sana, junto a Jorge Bucay.
Después de muchos años de ejercicio de la psicoterapia, me decidí a publicar mi primer libro Escuela de felicidad, que se encuentra descatalogado en estos momentos. A éste le siguió El arte de No amargarse la vida, que se ha convertido en un éxito en muchos países. Y, finalmente, he publicado Las gafas de la felicidad, mi obra más completa hasta el momento.
En la actualidad, reparto mi trabajo entre la psicoterapia con pacientes –mi gran pasión-, la divulgación a través de libros y programas de tv como Para todos la 2, de TVE y la formación de médicos y psicólogos.
Hay una idea en el libro que es bastante buena, si la tuviera que enunciar con mis propias palabras sería algo como: "Somos nosotros mismos los que nos amargamos la vida siendo negativos o catastrofistas (el autor inventa el término "terribilizar"), y simplemente con un pensamiento más positivo podemos ser más felices en nuestra vida".
A parte de dicha idea, me da la sensación que el mensaje de fondo de todo el libro incita al conformismo y a la inacción, quitando a la persona la responsabilidad sobre su propia vida. A mi modo de ver transmite el mensaje de que la forma de ser feliz es aceptar los problemas en lugar de afrontarlos, y conformarnos con nuestras limitaciones en lugar de tratar de mejorar.
Puede ser que a determinadas personas (quizá a gente sumida en una depresión) les ayude este tipo de mensaje de descarga de responsabilidad, pero en mi opinión es "peligroso" tomarlo como filosofía de vida, porque nos instalaría en el conformismo más absoluto y nos puede convertir en ciudadanos dóciles y sumisos.
Paso por un momento de problemas que me causan ansiedad, por eso me llamó la atención este libro. El psicólogo Rafael Santandreu cuenta ejemplos prácticos de pacientes que acuden a su consulta. La pega es que los problemas de esas personas son problemas de pijos.
Por ejemplo, cuenta el caso de un individuo cuya razón de ansiedad era que cuando se iba de putas no sabía si elegir a la puta rubia o a la morena. WTF?! ¿En serio? ¿Esos son los problemas de la gente? Vaya ejemplos ha ido a elegir el amigo Santandreu.
Otro ejemplo que cuenta es el de un chico que le contó que estaba amargado porque tenía que cuidar de sus padres ancianos; y la respuesta del autor es que nos preocupamos demasiado por nuestros mayores y que no nos necesitan tanto como creemos. WTF?! ¿De verdad? Es decir, que si mi abuela es completamente inválida y no puede ni ir al baño sola el consejo de este señor es que pase de ella.
Muy lamentables los consejitos de este libro, la verdad. Habría que analizar al propio autor y sus circunstancias y es que hay que pensar en la clase de personas que acuden a su consulta. ¿Creéis acaso que un parado o un setecientoseurista pueden permitirse el LUJO de pagar a un psicólogo? Evidentemente no. Quienes acuden a psicólogos son personas cuyas preocupaciones no son precisamente saber si mañana van a poder comer caliente, personas que, como tienen la vida resuelta, pueden permitirse el lujo de andarse con tonterías.
No vuelvo a leer libros escritos por psicólogos. Son personas que no están en contacto con la gente que tiene verdaderos problemas.
Como todos los libros de autoayuda, cada persona debe aprovechar cada enseñanza que le sea de utilidad y pueda aplicar a su propia situación. En mi caso, me ha ayudado a entender que no puedo exigirme, y mucho menos exigir a los demás la perfección, que a cada uno se le debe exigir aquello que no puede dar, sin que esto afecte a la relación personal. Y aunque en un principio me daba la impresión de que el objetivo era el conformismo, he llegado a comprender que hay que luchar por lo que queremos, sin que nos suponga una insatisfacción continua, y si al final no se logra, no es el fin del mundo.
La premisa básica de este libro de autoayuda es un relativismo de carácter budista: no hay nada por lo que merezca la pena amargarse la vida, se puede ser feliz aunque se carezca de todo mientras se tenga al menos alimento y agua. Si miras a tu alrededor hay gente sin salud, sin dinero, sin amigos, sin familia, que consigue salir adelante y ser feliz. Cuando pones en perspectiva tus problemas con la corta duración de la vida y lo privilegiado que eres respecto a muchos de tus semejantes, verás que no son para tanto, no es necesario "terribilizar", no hay que tomarse las cosas tan a pecho.
Creo que sin llegar a los extremos de absoluta relajación existencial del autor, sin ejercer este cambio radical que implique que nada, absolutamente nada, merece que nos preocupemos, que de todo, absolutamente de todo, se puede prescindir, este libro puede ayudar a poner cierta perspectiva sobre la valoración que hacemos de los pequeños inconvenientes de nuestra vida y así aprender a controlar la manera en que estos consiguen afectarnos. Con ello podremos mantener una actitud más alegre frente a la vida y por tanto una existencia más feliz, sin amarguras, neurosis o depresiones. Esta es la única manera en la que se puede evaluar un libro de autoayuda, valorando si encierra alguna enseñanza valiosa estemos o no estemos de acuerdo con los postulados del autor y sin duda, de este tomo de Rafael Santandreu se pueden aprovechar cuando menos algunos buenos consejos.
La que más me gusta del libro, pese a no presentarse como conceptos fundamentales, son estas dos ideas: "deberíamos valorar a las personas y a nosotros mismos por su capacidad de amar" y "la pregunta fundamental en esta vida es: qué puedo hacer que sea valioso para mí y para los demás".
Si he de ponerle una pequeña pega a este libro es que, aunque recorre los principios básicos de la psicología cognitiva, la escuela a la que pertenece el autor, y nos ofrece ejemplos y casos de sus propios pacientes, al final falta una especie de manual, una forma concisa, una serie de pasos que ayudaran a un lector a poner en marcha el cambio vital que ofrece el libro. Así la información esta dispersa, recorre demasiados capítulos y cuesta encontrar un hilo del que tirar para poner en marcha los consejos que se puedan considerar de utilidad.
En cuanto a la escritura, el libro es bastante ameno y la inclusión de casos reales lo hace más atractivo, más palpable que si se hubiera quedado en una serie de teorías o preceptos. El autor, a diferencia de muchos otros, no cae en exceso en la tentación de hablar de sí mismo aunque no pueda evitar erigirse en protagonista de la teoría aplicable y sujeto de aplicación de la misma.
En resumen, creo que es un buen libro para los lectores de autoayuda y puede serlo también para quién considere que a veces se preocupa en exceso, que las vicisitudes consiguen amargarle algún que otro día, porque quizás aquí encuentre uno o dos consejos o truquillos para no dar o darse tanta importancia.
El arte de -conformarse- para no amargarse la vida.
Tienes sueños? Son deseos no necesidades, no necesitas. Si se cumplen bien y si no también, así no te amargaras la vida.
Muy probablemente el autor sabe más de psicología que yo, pero en bachillerato me enseñaron la pirámide de maslow, necesitamos de la autorealizacion para ser felices.
Soy una fiel creyente que hay que pensar en grande, el mismo autor de este libro si no hubiese soñado escribirlo, no estaría hoy en día escribiendo este review, Sin embargo si hay algún que otro buen consejo y ni siquiera tienes que leer todo el capítulo, al final de cada uno lo tienes en bandeja de plata, supongo que pensando en la gente que no le gusta leer.
he puntuado con cinco estrellas este libro por lo que me ha ayudado en tan solo unas semanas a cambiar mi modo de ver la vida. llevaba unos meses de bajón, quejándome de todo, de mal humor y tal, lo que estaba afectando a todos los aspectos de mi vida, mi salud y tal y al verlo en una librería lo compre de casualidad -bendita hora.
este libro trata basicamente las formas de pensar erróneas que vamos adquiriendo sin darnos cuenta como el quejarnos todo el tiempo de todo, hacer un pozo de cada obstáculo que nos encontramos en la vida o el no disfrutar del día a día. cosas pequeñas que si no se van solucionando pues hace que estemos todo el día de mal humor o incluso caer en una depresión.
para ello pone ejemplos de sus pacientes y como los ayudó, cuenta pequeñas historias que te hacen reflexionar y trata de una manera muy amena y muy divertida las formas de luchar contra el negativismo, el terribilismo, la baja autoestima y tal.
el autor propone algunos ejemplos prácticos el como solucionar estos problemas -yo hice el diario de la terribilitis y la verdad es que en dos semanas me di cuenta de lo tontos que llegamos a ser a veces.
también analiza un poco la psyche humana pero sin entrar en mucho detalle por lo que el libro lo puede entender todo el mundo y no es para nada aburrido.
diría que el libro está muy ligado a la cultura española/mediterránea por lo que no lo creo que pueda ser muy útil para personas de otros países.
lo recomendaría principalmente a personas trabajadoras adultas que se enfrentan ya a la vida real ;) si hubiera leido este libro hace diez años no habría aprendido nada.
A mi el libro me ha encantado. La terapia cognitiva no es algo nuevo, pero el autor sabe explicarla de forma amena, con ejemplos sencillos, consiguiendo que leer un libro de auto-ayuda sea entretenido (cosa que creo que es difícil). Me ha sorprendido, al leer algunas de las opiniones de que el libro induce al conformismo y a la inacción, porque en mi opinión es todo lo contrario: el conformismo y la inacción es quejarse, dejarse llevar por las no-perfectas situaciones de nuestra vida y sentirnos infelices; mientras que hay que esforzarse mucho y ser muy activo y valiente en salir de la queja fácil y en luchar por nuestra felicidad cada día. No creo que el libro induzca a no tener objetivos y conseguir cosas (que eso está perfecto), sino a no necesitar conseguir cosas para ser feliz. Intenta recalcar la idea de que la felicidad depende de uno mismo, y no de cosas externas como estamos acostumbrados a pensar. Yo recomiendo el libro enormemente :)
Este psicólogo todo lo soluciona con "Quieres cambiar? Pues hazlo! Estás triste porque ha fallecido tu madre? Pues Christopher Reeve estaba minusválido y no le oigo quejarse!"
Pone ejemplos rancios, siempre de hombres aparentemente poderosos y con fortunas, pone ejemplos de un paciente que le gusta ir de prostitutas y no sabe si elegir rubias o morenas...
También cuenta el caso de una pareja que tiene crisis, en la que aconseja "aceptar al otro" aunque tu pareja no te dé lo que necesitas o sea egoísta. Pero da igual, porque te puedes llevar bien con cualquiera, no hay que darle tanta importancia a que estés perdiendo tu vida con alguien que no te gusta!
Hay un apartado llamado "prohibido quejarse" en el que literalmente alienta a cualquiera a seguir en su relación aunque la otra persona no cumpla promesas que te hace o directamente, te mienta. No vale la pena amargarse! Según este señor, que dice llamarse psicólogo.
Te sugiere ejemplos de frases para decirle a tu pareja "me gustaría que me dijeses más cosas bonitas pero si no lo haces te querré siempre igual hasta que seamos viejecitos y nos muramos juntos". Ole tus cojones, incentivando a la gente a que siga en relaciones disfuncionales donde no se sienten queridos ni aunque lo rueguen. Mejor que se conformen, porque la vida son dos días y no merece la pena estar pidiendo que te traten bien! O mucho peor, quedarse soltero que parece que está muy mal visto.
Se "mofa" de los pensamientos de sus pacientes, de que tienen "terribilitis" y "necesititis". Según él, solo necesitas cubrir tus necesidades básicas para ser feliz; agua y comida y un techo. Todo lo que se salga de eso para él, a grandes rasgos, es que eres un niñato inmaduro que está triste por algo irracional.
Según él, no puedes estar triste por nada si tienes, como mencionaba antes, comida y agua y techo. Si alguien te ha abusado sexualmente durante años, si te han hecho bullying, mobbing, si tus parejas te han denigrado e insultado, si estás sin trabajo, si toda tu familia ha muerto, si te has amputado las extremidades... deja de pensar que es terrible! Deja de dramatizar! ¿Qué pensaría de ti Stephen Hawking?
A grandes rasgos, no me ha servido de ayuda pero no me cierro a leer todo lo que para bien o para mal cae en mis manos, para poder tener al menos una opinión fundada sobre las cosas.
Mi opinión de este libre es que es un truño y que si tienes una depresión o no tienes autoestima, no te ayuda en nada o incluso te hace sentir peor. El psicólogo un flanders con ínfulas y delirios de grandeza por definirlo de la manera más amable que se me ocurre.
Quizá es que estoy un poco sensible estos días, pero he leído este libro en un suspiro y lo cierto es que hay buenos consejos en él. Es posible que algunos lectores piensen que los argumentos del autor son algo frívolos, que parecen más sencillos de lo que en realidad son, pero todo es cuestión de pensar en el mejor modo de aplicarlos. De construir nuestra propia (y sana) filosofía de vida. No hay que ser un amargado ni estar amargado para encontrar este libro interesante y práctico, porque, en esencia, es una explicación de cómo funciona nuestra mente, que entiendo que es lo que pretende Rafael Santander: que nos conozcamos mejor, que entendamos cómo funcionan nuestras fobias e inseguridades, pero trabajarlas nosotros mismos. Todos, de algún modo u otro, tenemos algún aspecto a mejorar en nuestra vida emocional y por muy inteligentes que nos creamos, siempre viene bien que un psicólogo nos haga un poco de guía.
É um livro muito útil, pois nele encontramos estratégias para lidarmos com as nossas emoções e frustrações na vida, e como não nos deixarmos dominar por elas. Adorei ler este livro 👏👏!!Recomendo vivamente sua leitura!! 💯
La idea que plantea este libro es la siguiente: nada de lo que nos sucede en la vida es tan terrible como para provocarnos estados de ansiedad y de depresión. Un despido y una separación son cosas malas, pero no terribles. Lo mismo ocurre con una enfermedad. Incluso asegura que la aceptación de la muerte como parte de la vida nos ayuda a ser más felices.
A través de la terapia cognitiva, Rafael Santandreu plantea que el ser humano necesita muy poco para ser feliz, comer y dormir, y que el resto de necesidades son inventadas y, valga la redundancia, innecesarias. El objetivo último es alcanzar esa felicidad a través de un estado emocional fuerte alérgico a lo irracional y a lo supersticioso.
Sus consejos son buenos. Pero él mismo reconoce que este cambio implica tener la mente muy abierta, que no es cosa de un día y que requiere que un día sí y otro también se trabaje. Y lo que yo considero más importante: que muchas personas se bloquean en este tipo de terapias cuando los deberes se centran en eliminar creencias muy arraigadas. Por ejemplo, Santandreu sostiene que no hay que enfrentarse a los miedos para superarlos sino que lo más efectivo es combatirlos en la raíz: la idea irracional que los ha creado. ¿Pero cuál es esa raíz en una persona con muchos miedos? Él dice que solo hay una y que los demás son ramificaciones. ¿Y si el principal miedo de alguien es dejar de ser quien es si abandona todos sus miedos? Obviamente esta idea es irracional y de ella surgen todos los demás problemas, pero se ha convertido en algo tan difícil de cambiar como el color de los ojos.
Otro ejemplo es el del tratamiento que recibimos de los demás y el que damos nosotros. La base está en la idea de tratar a todos de forma igualitaria en las relaciones personales y, si nos hieren, utilizar la condescendencia con ellos convenciéndonos de que tienen una carencia que les lleva a actuar así pero que eso no los convierte en malas personas. Solo en discapacitados emocionales. ¡Jesús, qué bondad!
¿Conclusión? Difícil. Él no dice que sea fácil, ni mucho menos, pero a mí me gustaría meterme en las mentes de los lectores de este libro para saber qué es lo que rechazan y lo que aceptan de él. Solo para comprobar si su rechazo se debe a las mismas causas que el mío: ¿si cambio esto seguiré siendo yo o me convertiré en una ameba?
Un libro de psicología sencillo, sabio y práctico, lo puedo resumir en: ¿quieres ser feliz? deja de esperar, la causa de la infelicidad es estar esperando que todo y todos sea como tu quieres, en la medida que no esperas nada no hay decepciones, frustración y estrés; y, todo cuanto te sucede, es un regalo, una maravilla y una bendición. En ésta vida hay que viajar ligero para poder tomar lo que en el camino vayamos encontrando.
A simple, wise and practical psychology book, I can summarize it in: do you want to be happy? stop waiting, the cause of unhappiness is to be waiting for everything and everyone to be as you want, to the extent that you do not expect anything there are no disappointments, frustration and stress; and, everything that happens to you, is a gift, a wonder and a blessing. In this life you have to travel light to be able to take what you find on the way.
Un libro que prometía mucho más de lo que realmente ofrece. Tiene un par de ideas interesantes que se limita a repetir una y otra vez aplicándolas a cada caso que aparece en el libro. No es el peor libro del género que he leído (mientras estudiaba en la Universidad leí algún otro de renombre que era bastante peor) pero sí ha supuesto una decepción. No creo que sea adecuado para todo tipo de personas ni que ofrezca suficientes herramientas que poder aplicar en la vida diaria.
This book was utterly disappointing. The conclusions were illogical and often ridiculous. For example if you have something to eat and drink, then you should be happy, because you don't need anything else (every situation in this book was solved by saying it could be worse so therefore you should be happy). The book is filled with buddhist principles, which is nice, but the explanations behind them is really off.
Estaba deseando terminarlo de una vez, y solo lo he hecho porque no soporto dejar los libros a medias aunque en este caso casi consigue que lo abandone.
Simplemente el libro gira en torno a una sola idea: "da igual cuál sea tu situación, no existe nada que te pueda impedir ser feliz y el problema eres tú por ser un quejica, así que deja de quejarte y sigue tu vida sin molestar a los demás".
El capítulo 11, donde Rafael menciona la anécdota de un paciente suyo, supuestamente Bruno, –utilizando la palabra afición– como un simple "irse a una casa de prostitución y no saber escoger entre la rubia o la morena" como un acto de simple indecisión me parece terrible, porque lo que pretende enseñar es que debes ser claro con lo que quieres con el ejemplo más desubicado del mundo. Supongo que él como putero lo sabría, algo de experiencia ha de tener para hablar como Pancho por su casa de algo así. Ya había notado algo extraño en este autor en el capítulo de las adolescentes que debido a la cultura de la sexualización y la pornografía e inseguridades quieren realizarse un agrandamiento de senos y él denotando que "no los tenían tan pequeños". ¿En serio tenía que hacer una acotación como esa? ¿Era necesario? ¿Tiene sentido en un libro de autoayuda? A mí me parece que no. Muchas de sus frases me parecen insensibles, frívolas y que pretenden ser un ejemplo vivo de la lógica (porque realmente no pienso que él busque el conformismo en lo que dice sino verlo todo como 2 + 2 = 4. Algo así como: "Bueno, tienes derecho a estar triste 6 meses porque se murió tu perro pero más tiempo te hace un estúpido, vamos, anímate porque a lo mejor mañana te mueres". Que es cierto, en un sentido lógico pero es terrible que un PSICÓLOGO tenga una nula empatía porque la vida no es 2 + 2 = 4) medio anormal. Me parece que leyó mucho estoicismo o cinismo y lo quiso interpretar como el culo, a lo mejor a muchos le funciona su terapia pero va para un público europeo privilegiado de clase media - alta que no discierne nada y sólo necesita que se le sacuda para notar que hay gente (tanto menciona a las de África) que sufre más que ellos. Por cosas como ésta es que existe la película Parasite. Hay otras partes que me chocan, como la anécdota del padre donde menciona cómo mataban a la sobrepoblación de mascotas debido a no poder mantenerlas que lo entiendo como una forma de vida arcaica y medieval pero ponerlo como "es ley de la naturaleza" en pleno siglo XXI me parece especista y jodido. La anécdota del comentario desubicado y que pretende ser "sacudidor" del hermano hacia el padre... Algo realmente no me cierra de todo esto y es que, que se haya vendido, que gente te lo recomiende y que nadie haya dicho "hay algo realmente extraño en estas letras que se leen en un tono muy indiferente y monocorde". Otra cosa que me molesta bastante es que no menciona que se deben poner límites de antemano antes de formarse relaciones y plantea con una simpleza arrolladora la idea de que aceptas la infidelidad de tu pareja y continúas porque lo/a quieres o terminas de una vez y sin lloriquear. Las personas no somos robots y me parece inconcebible que tomen la vida en blanco o negro y sin matices. Aparte, muchos de sus "trucos" me parecen mera y absoluta manipulación. Y demasiado de lo que dice es especulación y opinión suya. Entiendo la idea de no ver a las personas de una forma capacitista cuando se trata de enfermedades o convalecencias pero no me puedes vender la idea de que dejar a tus padres en la vejez solos porque se "pueden valer por sí mismos" es real, aparte de que no aplica a todos los casos. Uno debe estar en las malas también. Lo «terribilizador» es decir todo eso sin que tu editor corte nada y que pase por una editorial sin criterio alguno. Los cuentos y anécdotas que menciona me gustaron, la ejecución no.
He leído muchos libros de psicología.... Sin embargo, esto fue muy diferente: ni siquiera mencionar el pasado de las personas de su consulta, tampoco analizar sus "problemas" (aparte el hecho que aquellos de sus clientes no eran realmente problemas). El lema de este libro se puede definir de seguente manera :hay un problema - imagina que no existe y así estarás feliz. Este psicólogo carece de un sentido de la realidad.
Este libro llegó a mí en un momento difícil, durante un proceso personal complicado, recomendado por alguien que me ha estado acompañando y ayudando mucho. Y la verdad es que fue un gran acierto.
Está escrito de forma muy clara, con ejemplos sencillos que te hacen pensar en lo mucho que uno mismo puede complicarse la vida sin necesidad. Aunque en algunos momentos puede parecer repetitivo, creo que eso ayuda a que los conceptos realmente se queden contigo.
Me hizo reflexionar bastante sobre cómo reacciono ante ciertas situaciones y cómo puedo cambiar mis pensamientos para vivir con más tranquilidad. Es un libro fácil de leer, útil, y que siento que puede aportar mucho en momentos en los que se necesita un poco de claridad mental y emocional.
Lo recomiendo especialmente si estás atravesando una etapa difícil. Es de esos libros que vale la pena tener a mano para releer o consultar cuando se necesita un empujón.
Personalmente no estoy de acuerdo con muchas ideas que plantea este libro. Da un enfoque individualista sobre muchos problemas sociales que sólo sirven si te encuentras en una situación de base privilegiada. Aún así creo que la idea de intentar superar las neuras convenciéndote de la poca importancia que tienen a nivel cósmico es útil para muchas situaciones.
El objetivo de este libro se pierde conmigo porque yo no lo leí porque quería aprender a no ser una amargada sino porque debía hacerlo. Además debo aclarar que leí con moderado interés los primeros 10 capítulos y todos los demás con cansancio porque no es mi tipo de lectura así que estaba aburrida.
Como una de las pocas cosas que puedo decir que estaba de acuerdo con el libro es cuando habla sobre la amistad, encontré que tenía sentido lo que decía.
Aquí se hablan sobre varios temas, son 22 capítulos si no me equivoco y hablan todos sobre distintas cosas así que se abarca bastante pero me voy a concentrar en lo que para mí causo más ruido y lo dividiré en tres categorías:
La primera categoría es los problemas que el autor encuentra en las personas, aquí usa ejemplos de sus pacientes para mostrar los diferentes problemas de carácter que tenemos y de hecho no tuve mayor problema con esta parte porque si bien nosotros no usamos los términos que el usa, creo que son cosas que todos hemos detectado en nosotros mismos a lo largo de la vida.
Segundo están los problemas que otros ven en nosotros y aquí comienzan mis dudas porque siento que el libro no da el suficiente crédito a esas críticas, básicamente el l mensaje es o la persona te acepta por quien eres o no sin dar lugar a ponerte en el lugar de la otra persona.
Y el tercer es los problemas que TU ves en otras personas y finalmente aquí es donde lo encuentro hipócrita porque si bien tú no tienes que cambiar por nadie el libro te da varias instrucciones sobre cómo manipular (el libro usa el término “seducir” pero en realidad es manipulación) a otras personas para que ellas hagan a lo que tú quieres. Pero eso contradice todo lo que ya habíamos hablado en otros capítulos sobre dejar de esperar que las personas se comporten de determinada manera.
Al final, no puedo decir si es bueno o es malo, si es efectivo o no ya que no lo voy a poner el practica solo sé que hay cosas que no se ven bien y que no tuvieron sentido para mí (o a lo mejor soy solo yo siendo una amargada y no queriendo cambiar, cosa que también menciona el libro).
No puedo decir que el libro no me haya gustado, de hecho, estoy de acuerdo en el mensaje general y es que nada es tan malo como estamos pensando. Aún así, creo que le falta un poco de profundidad en temas emocionales, a veces me ha parecido muy frío. Me gusta que el propio autor se reconozca en algunos pensamientos irracionales de los que habla, y me parece que su método me sirve, es más, intentaba aplicarlo sin saber que era un método específico (cognitivo). Para el tema de la vergüenza me ha servido muchísimo por ejemplo, pero para otros temas más complejos de relaciones se me queda cortito.
El arte de no amargarse la vida, es un libro basado en la psicología cognitiva la cual te ayuda a mejorar tu comportamiento a través del auto descubrimiento, para poder sobrepasar las vicisitudes de este viaje que llamamos vida.
Es un libro 100% de auto ayuda, el autor indica como puedes mejorar tu vida y lo complementa con historias propias y de pacientes que ya lograron superar una etapa difícil en sus vidas.
Lo recomiendo para aquellos que atraviesan una situación difícil y no saben cómo salir de ella. Aquí en este libro pueden encontrar respuestas.
Hay que dejar de controlarlo todo en la vida porque te van a pasar diez mil cosas que escapan a tu control. Y si intentas controlar, no lo conseguirás y, además, te perderás las cosas buenas espontáneas que puedan llegarte. Cada día que salimos ala calle no sabemos si nos puede atropellar un coche o conocer al hombre o mujer de nuestra vida. TAMPOCO PUEDES CONTROLAR A LAS PERSONAS. Puedes intentar convencerlos de esto o de aquello, pero no van a se más que intentos, porque cada uno decide por su cuenta y eso está bien. Lo contrario sería muy aburrido y previsible.
Entiendo que mucha gente busque en este tipo de libros una solución mágica a su problemas, pero me temo que en lo que concierne a la estabilidad emocional no hay soluciones milagrosas. A pesar de esto, en mi caso,(es el primer libro de autoayuda que leo) Santandreu me ha hecho reflexionar sobre muchos aspectos de mi forma de ser que no entendía y no sabía como abordar. Si necesitas un cambio en tu vida y de verdad lo quieres, éste puede ser el comienzo de ese cambio.
Sinceramente, no me puedo creer que un psicologo haya escrito este libro. No he podido acabarlo de lo vergonzosos que me han parecido algunos o la mayoría de capítulos. Si buscas un libro de autoayuda cuyo mensaje sea: no necesitas NADA para ser feliz porque otros viven mucho peor, y si tienes alguna necesidad más allá de comer y dormir eres un niñato inmaduro: Felicidades, este es tu libro. Ojalá nunca haberlo comprado.
Una estrella porque no puedo poner -10. Los PEORES ejemplos con las PEORÍSIMAS soluciones. Como escuche a mi psicólogo utilizar la palabra terribilizar le lanzo una silla a la cara. “Este intento de suicidio solo fue una llamada de atención y el bullying resulta que no era pa tanto” meu si se intentó suicidar IGUAL SÍ QUE ERA PA TANTO dios que rabia todos los libros de autoayuda y este no se libra
This book is great for those who are lost in life, as it presents possibilities for different life paths as well as tips to take life in a smoother and more flowing way.
It uses a "rational" life style as an ideal to follow and to live happily and for many years.
کتاب ساده و سبکی بود و تقریبا اغلب اصول روانشناختی رو جا داده بود داخلش ولی میگم که اگر دنبال کتاب تخصصی تری هستید این زیاد بنظر جالب نمیاد! به طور خلاصه اومده اهمیت پذیرش باورها و واقعیات، ترک باور های غلط، افکار منفی و ساختن الگوهای فکری مثبت رو کمی توضیح داده بصورت ساده و پیش پا افتاده! کتاب برای شروع خوبه👆