ค่อยๆไป แต่ไม่หยุด

by อุรุดา โควินท์

“ค่อยๆ ไป แต่ไม่หยุด” เรื่องเล่าของ อุรุดา โควินท์​ นักเขียนสาวผู้ชอบออกกำลังกาย หลงใหลความงาม และรักลมหายใจ หนังสือที่เหมาะไว้ตบบ่าเพื่อนเพื่อให้กำลังใจในวันที่เพื่อนหมดแรงไปต่อ ตราบเท่าที่เราไม่หยุด สักวันชีวิตจะศิโรราบต่อเรา

หนังสือที่เล่าไลฟ์สไตล์ของผู้หญิง ที่หมกมุ่นอยู่กับการเขียน การวิ่ง และความงามในแบบของตัวเอง มีความสุขในชีวิตประจำวันจากเรื่องง่ายๆ เรื่องธรรมดาที่อยู่รอบตัว และถ่ายทอดเรื่องราวความสัมพันธ์ ระหว่างผู้เขียนกับคนรอบข้าง เพื่อน ครอบครัว คนรัก ไปจนถึงสุนัขที่เลี้ยง

Genres: Nonfiction

248 pages, Paperback

Published July 16, 2018

Reviews

[nananatte · Rating 4 out of 5]

' หนังสือคิงอ่านม่วนดี แต่ฮาหมั่นไส้คิงบ่ะ เขียนให้ตัวเองงามตลอด' (หน้า 217) คุณเพื่อนของคุณอุรุดาหยิกแกมหยอกเรื่องงานเขียนของคุณอุรุดาแบบนั้น และเราเห็นด้วยค่ะ เล่มนี้เป็นอย่างคุณเพื่อนบอกไว้เลย

อ่าน 'ค่อยๆไปแต่ไม่หยุด' ผลงานล่าสุดของคุณอุรุดาจบแล้ว (ก.ค. 2018) ก็รู้สึกว่าเสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อยู่ที่ขนตาหนาปัดมาสคาร่า 3 เด้ง, แม็กซี่เดรสสีสด , ตุ้มหูฟรุ้งฟริ้งคลอเคลียหน้า, เรียวขาหรือหน้าท้องแบนราบ, หรือลิปสติกเนื้อซาตินสีเข้มที่ระบายริมฝีปากมาแล้วเป็นอย่างดีหรอกค่ะ

แต่ เสน่ห์ของเธอ อยู่ที่ความซุกซนนิดๆ เจ้าชู้หน่อยๆ และก็ความมั่นใจที่ฉายชัดออกมาจากการทำพูดและคิดตรงกัน ทั้งหมดทั้งมวลนั้นมันฟุ้งกระจายออกมาจากตัวหนังสือบนหน้ากระดาษ และยิ่งทำให้เราหลงเสน่ห์ของคุณอุรุดามากขึ้นไปอีก

อ่านสนุกเพลินเพลิน เป็นเรื่องเล่าของคุณผู้หญิงที่ชัดเจนในตัวเอง กับวันเวลาเฉดสีเข้ม (ชมพูเข้ม เขียวสด แดงเข้ม) ในบ้านสวนลิ้นจี่ที่เชียงราย

สนุกดีค่ะ พออ่านเจอคำเมืองขึ้นมา ก็อดจะคิดถึงผลงานแนวนี้ของคุณฮิมิโตะ ณ เกียวโต ขึ้นมาไม่ได้ non-fiction แนวนี้ เราไม่รู้หรอกว่าต้องเรียกว่าแนวอะไร แต่สนุกดีค่ะชอบจัง

บทที่ชอบเป็นพิเศษก็คือ ตอนพ่อเพื่อนสุดแซ่บ เพื่อนสาวเศรษฐินี และคุณลุงแห่งบ้านดำค่ะ

4.5/5.0

[Mook Woramon · Rating 4 out of 5]

เหมือนเป็นไดอารี่ของนักเขียน ที่เต็มไปด้วยความเป็นผู้หญิง (แน่สิก็คนเขียนเป็นผู้หญิง) เต็มไปด้วยจริตจะก้าน มารยาหญิง หลงตัวเองพอเป็นพิธี รักสวยรักงาม แต่งหน้า วิ่งและเขียนเป็นชีวิตจิตใจ

ทุกๆตอนเน้นย้ำถึงความมีวินัยทั้งในเรื่องการแต่งหน้า การเขียน การออกกำลังกาย ที่เป็นส่วนประกอบสำคัญของชีวิตแบบขาดไม่ได้

อ่านแล้วจะรู้สึกคันไม้คันมือ อยากออกกำลังกาย อยากแต่งหน้าให้สวยกว่านี้ขึ้นมาบ้างแหละ

[ดินสอ สีไม้ · Rating 4 out of 5]

เบาๆ สบาย ผ่อนคลาย และน่ารัก
เหมาะสำหรับนักฝันที่อยากทำความฝันให้เป็นจริงทุกคนค่ะ

[Araya Pichitkul · Rating 4 out of 5]

เรื่องราวของนักเขียน ที่เป็นนักวิ่งและช่างแต่งหน้าในคนเดียว อ่านเมรีในร้านหนังสือไปพร้อมๆกับอ่านเล่มนี้ไปด้วย ตัวละครในเรื่องมันเลยดูทับซ้อนกันอยู่ในที คุณพู-รกา สมิงพระราหู-เมรี คุณแม่ก้อมีบุคลิกคล้ายกันอีก ที่แตกต่างกันเห็นจะเป็นพระเอกของเรื่อง
ชอบ 2 บทสุดท้าย
เห็นด้วยกับการก้าวไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจาในฐานะนักวิ่งหรือนักเขียน เพราะเมื่อหยุดปุ๊บ มันเหมือนต้องเริ่มนับ 1 ใหม่ (สู้ค่อยๆเก็บแต้มไปเรื่อยๆไม่ได้)

—เป็นผู้หญิงอย่าหยุดสวย— คุณอุรุดามิได้กล่าว แต่จับใจความได้ประมาณนี้

[Seamonkey · Rating 4 out of 5]

ชิคลิทที่เล่าเกี่ยวกับสารพัดเครื่องสำอางค์และการแต่งตัว การวิ่ง และนานาความสัมพันธ์

แม้ส่วนตัวจะไม่สันทัดเรื่องการแต่งหน้า-แต่งตัว (แหงล่ะ)
ไม่ชอบวิ่ง (ชอบเล่นกีฬานะแต่ไม่ชอบวิ่ง)
และไม่ค่อยจะมีมนุษยสัมพันธ์ก็เถอะ (- -")
แต่ก็อ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยความสนุกสนานและเพลิดเพลินทีเดียวเชียวนะ

[panatda · Rating 3 out of 5]

3.5 /5

อ่านจบแล้วบอกกับตัวเอง...

"ฉันจะวิ่งบ้างดีมั้ยนะ"

"ผู้หญิงทุกคนสวยในแบบตัวเองนะ
ฉันเองก็สวย(พูดแบบมั่นๆ) ความสวยสร้างกันได้"

"ชีวิตน่ะ...ช้าบ้างก็ได้นะ ทำไปเรื่อยๆ
ค่อยๆ ไป แต่ไม่หยุด"
สำคัญคือ อย่าหยุด

[YuzuChu · Rating 3 out of 5]

และฉันก็โตพอ (กร้านโลก) ที่จะเจียมตนว่า ไม่ควรเข้าใจ หรือพยายามเข้าใจไปเสียทุกเรื่อง

ไม่ค่อยชอบอ่านแนวที่ตัวเอกเป็นนักเขียนสักเท่าไหร่ แต่ฉันก็อดใจไม่ไหว มีโอกาสเมื่อไหร่ต้องอ่านงานคุณอุรุดาที่ proud to present ความเป็นนักเขียนของตัวเองอย่างภาคภูมิใจอยู่เรื่อย เขาเป็นนามปากกาแห่งข้อยกเว้นของฉันสินะ? 555

ก็เป็นเรื่องสั้นที่อ่านไปอ่านมาก็มีความเรียลและออกแนวใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง ตามสไตล์คุณนักเขียนคนนี้แหละ ฉันไม่เคยอินกับการวิ่งเลยนะ อ่านจบแล้วก็ยังไม่อิน แต่ก็ได้รับมุมมองและเข้าใจว่าทำไมใครหลายคนถึงได้ติดใจการวิ่งและการออกกำลังกายขนาดนี้ เป็นมุมมองที่น่าสนใจและช่วยเปิดโลกให้ฉันมากเลย

เล่มนี้มีคำพูดที่เราชอบอยู่พอสมควร ก็เหมือนหลาย ๆ เล่มของเขาที่เคยอ่านมาแหละ เช่น

- คุณรู้ไหม อาชีพไหนนับเลข 1-15 เก่งที่สุด เทรนเนอร์ไง
- นักบัญชีเก่ง ๆ ควรจะเป็นนักตรวจสอบบัญชี ไม่ใช่ผู้ให้บริการทางการเงิน ซึ่งต้องการเพียงแค่วินัย ความแม่นยำ รอยยิ้ม และรอยยิ้ม

ส่วนฉันชอบคำพูดนี้เป็นพิเศษ 'รู้แต่ว่าถ้าเรานิยามคำว่านักเขียนและการเขียนกว้าง ๆ เราจะมีนักเขียนมากขึ้น อีกทั้งนักเขียนแต่ละคนก็มีพื้นที่มากขึ้นด้วย' มันทำให้นี่นึกไปถึงบทสัมภาษณ์ของผู้กำกับคนหนึ่ง ที่น่าจะมีนักวิจารณ์หนังกับคนดูทั่วไปพูดใส่แหละ ว่าต้องทำหนังแนวนี้ ห้ามทำแนวนั้น เหมือนดราม่าวงการนักเขียนที่ฉันก็เห็นผ่าน x บ่อย ๆ ว่าห้ามเขียนแนวนี้นะ ต้องชี้นำสังคม ต้องสะท้อนสังคม ต้องเขียนแบบนี้เท่านั้น เราเป็นคนเดียวป่ะคะที่ชอบนิยายภาษาสวย ไม่ชอบอ่านวัยรุ่นภาษาวิบัติ (เธอไม่ใช่คนเดียวหรอกจ้ะสาว) เป็นต้น 555 ผู้กำกับท่านนั้น (เต๋อนวพลนั่นเอง) พูดประมาณว่าใครอยากทำหนังแนวไหนก็ทำไปเถอะ ทำแล้วก็มาแบ่ง ๆ กันดู ถนัดอะไรก็ทำไป แยกย้ายกันไปผลิตงานที่ตัวเองชอบ ฉันรู้สึกว่าแนวคิดนี้คล้ายคลึงกันดี ชอบนะ อย่าไปตีกรอบหรือตัดกำลังใจขนาดนั้น

ยกเว้นอะไรที่มันผิดศีลธรรมมาก ๆ ก็...ลงดินจำกัดอายุและอยู่ให้ถูกที่ถูกทางหน่อยน้า

พูดก็พูดเถอะ (ขอนอกเรื่อง) นักเขียนสมัยนี้ลักไก่กันเก้งงงเก่ง meb มีกฎชัดเจนว่าห้ามเขียนคำหยาบของอวัยวะเพศตรง ๆ (หี ควย แตด เย็ด) แต่ละคนก็เลือกที่จะไม่ติ๊กป้าย 18+ ตอนขาย ทั้งที่ตัวเองมี nc นะ ทำไมไม่ติ๊ก 18+ ล่ะจ๊ะ หืมมม? ซึ่งการทำแบบนี้จะรอดสายตา meb ไปได้ เพราะเขาจะคิดว่านิยายคุณเป็นนิยายใส ๆ คำหยาบที่พิมพ์ไปจะไม่ถูกเซ็นเซอร์หรือถูกแจ้งเตือนจ้ะ เจอนักเขียนแบบนี้ทีไรคิดตลอดว่า���ัวหมอมาก เมื่อก่อนไม่รู้ว่ามีกฎห้ามเพราะอยู่แค่ในวงนักอ่านไง พอ x ชอบแนะนำนักเขียนขึ้นมาก็ได้รู้ว่าอ๋อออ มีคนที่อยากจะพิมพ์คำพวกนี้ลงไปจนทำทุกวิถีทางด้วย ทั้งที่เขาก็ขอความร่วมมือขนาดนั้น

ถ้าคนที่พยายามเลี่ยงคำเป็น เย็- ควx นี่ไม่ว่านะ เพราะถือว่าคุณเคารพกติกาที่บอกให้บิดคำ แต่คนที่รู้ทั้งรู้แต่ก็อยากแหกกฎนี่พอเลย ขออุดหนุนเรื่องเดียวพอ คุณไม่เคารพกฎกติกาอะ ไม่อยากสนับสนุน ใครอยากสนับสนุนก็ทำไป ประเทศนี้นักเขียนเยอะ ตัดไปจากใจสักคนสองคนก็ไม่ได้ทำให้ต่อมเสี้ยนนิยายน้ำดีมันเสื่อมแต่อย่างใด ไม่ได้เงินฉันคนเดียวก็ไม่ได้กระทบยอดขายเหล่าคนดังสักเท่าไหร่หรอก

แน่นอนว่าฉันมีลิสต์แบน ๆ นักเขียนเหล่านี้อยู่ ซึ่งฉันแบนของฉันในใจคนเดียว ไม่ได้ป่าวประกาศนปก. จริงจังจ้ะ 555

โอเค กลับมาเข้าเรื่องละ 555 ฉันชอบเสน่ห์ในงานเขียนของคุณอุรุดานะ น่าชื่นชมมากเลย การเล่าเรื่องตัวเองโดยจุดประกายให้คนอื่นด้วยในเวลาเดียวกัน ด้วยภาษาที่เป็นกันเองและสถานการณ์ที่ใครหลายคนก็ต้องเข้าใจ สุดเรียล เหมือนได้นั่งคุยปรับทุกข์กับเพื่อนคนหนึ่งเลย เป็นอะไรที่สุดยอดมาก ยิ่งคุณตามงานเขามากเท่าไหร่ แค่ได้เห็นย่อหน้าหรือประโยคสั้น ๆ ก็จะรู้ทันทีเลยว่านั่นกำลังพูดถึงเหตุการณ์ไหนในชีวิตของเขา

แต่ด้วยความที่นิยายออกแนวกึ่ง ๆ เรื่องราวชีวิตของคนคนหนึ่ง แถมอาชีพและสังคมรอบข้างของคุณอุรุดาก็ต้องยอมรับว่าเป็นวงการน้ำหมึกที่เข้มข้นมาก ๆ จนอาจผลักคนอ่านที่ไม่ได้อยู่สายนี้ออกไปบ้างเหมือนกัน ไม่ได้ถูกใจทุกคนแน่นอน อย่างเล่มนี้ก็จะมีบางจุดบางตอนที่เรางงว่าต้องการสื่ออะไรหว่า หรืออ่านแล้วก็อาจเหม่อ แล้วคิดว่าฉันควรรู้จักเกือบทุกแง่มุมของคนแปลกหน้าคนหนึ่งมากขนาดนี้เลยหรือเปล่านะ ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ ๆ กลัวเผลอตัดสินเขาจัง 555 ก็เลยไม่ใช่เล่มที่ถูกใจจนอยากหยิบมาอ่านซ้ำหรือยกขึ้นหิ้ง แต่โดยรวมก็อ่านเพลิน ๆ และได้มุมมองในการใช้ชีวิตธรรมดาอย่างมีความสุขขึ้นค่ะ

เพราะไม่ใช่ทุกคนจะประสบความสำเร็จ และส่วนใหญ่หนังสือแนวนี้ก็กึ่ง ๆ ไลฟ์โค้ชพอสมควร การได้พบเจอเรื่องราวของคนธรรมดาคนหนึ่ง ท่ามกลางชั้นหนังสือที่เต็มไปด้วยเหล่าผู้คนที่น่าอัศจรรย์เหนือมนุษย์มนา ถือเป็นสิ่งที่ฉันประทับใจพอสมควรเลย ที่เขายินดีเปิดเปลือยความคิดและเรื่องราวในชีวิตของตัวเองขนาดนี้

ในฐานะสาวโรงงานที่เข้างาน 6 โมงเช้าเลิก 6 โมงเย็นแถมมีทำโอต่อเล็กน้อยถึง 2-3 ทุ่มในเดือนที่โคตรร้อนเงิน ฉันเองก็อยากหาความสุขให้ตัวเองด้วยการลองวิ่งหรือออกกำลังกายดูเหมือนกัน แต่ขอนอนให้เต็มอิ่มสัก 10 ปีก่อนนะ 555 เห้อ ทุกคนที่ออกกำลังกายหลังเลิกงานได้เขาเก่งกันจังงง ไม่ปวดขาหรืออยากนอนยาว ๆ กันเลยเหรอ?

หน่า เป้าหมายของทุกคนไม่เหมือนกัน 555 เอาเป็นว่าถ้าความสุขของคุณอุรุดาคือการวิ่งและเขียนหนังสือ งั้นความสุขของฉันก็จะเป็นการตั้งใจใช้ชีวิตให้ดีที่สุด เพื่อเฝ้ารออ่านผลงานของคุณต่อไปก็แล้วกันนะ :)

[thitiworada · Rating 4 out of 5]

ตามหามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง โดยมีโจทย์คือหนังสือตีมวิ่ง ในแบบคนที่ค่อยๆ ไป
ซึ่งพอได้อ่านก็เชื่อมโยงกลับมาตัวเองได้จริงๆ เหมือนได้รับการย้ำเตือนว่าทุกคนมีท่วงทำนองและจังหวะที่ไม่เหมือนกัน และไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน

เสริมว่าเราชอบตอนที่อุรุดายกเรื่องเสือและไก่มาเขียนสั้นๆ ขำออกมาตอนอ่าน ละนึกในใจว่า เออ จริงแหละ!

[Puengmintz · Rating 2 out of 5]

เรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่อ่านแล้วทำให้เราอยากออกกำลังกาย อยากทำอาหาร อย่างแต่งหน้าแต่งตัว หนังสือเป็นเรื่องเล่าวของผู้หญิงคนหนึ่งที่ออกกำลัง แต่งหน้า ทำกับข้าว และเขียนหนังสือได้ดี ...เราชอบเธอ

[Jaruwat Jrs · Rating 4 out of 5]

ทำให้ผมอยากวิ่งอีกครั้งครับ ชอบมาก

[PKG TRY TO READ · Rating 4 out of 5]

ไม่ผิดหวังที่เปิดใจลองอ่านงานเขียนพี่พู

[MonoNoAware · Rating 5 out of 5]

สำหรับคนที่ไม่ทะเยอทะยานอะไรมากนักในชีวิต จะอินและเข้าใจเป็นพิเศษ บางครั้งเราก็ควรปล่อยชีวิตให้สบายๆ ไม่ต้องอะไรกับมันมากนัก ค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ก็พอแล้ว

[Ploy Tingtong · Rating 4 out of 5]

ไม่รู้ว่าทำไมนักเขียนถึงชอบวิ่งกันจัง แล้วก็ต้องลาออกจากงานมาเขียนหนังสือจริงจังด้วย (เหมือนมูราคามิ กับคามิน คมนีย์)

อุรุดา โควินท์ไม่ใช่ผู้หญิงแบบพิมพ์นิยม แต่เธอก็มีความสวยในแบบของเธอ เธอได้ถ่ายทอดความเป็นตัวเองลงในหนังสือเล่มนี้

เวลาวิ่ง เธอไม่ใช่คนที่วิ่งเร็ว หรือวิ่งไกล เธอก็แค่วิ่งของเธอไปเรื่อยๆ ระยะปกติของเธอก็แค่ 4-6 กิโลเมตร แต่เธอวิ่งสม่ำเสมอ เช่นเดียวกับการเขียนหนังสือ

การวิ่งได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอไปแล้ว ช่วงไหนที่ไม่ได้วิ่ง ตารางชีวิตของเธอรวนไปหมด ถึงเธอจะวิ่งเป็นประจำ แต่เธอไม่ได้มีเป้าหมายเพื่อจะแข่งขันมาราธอน หรืออะไรเลย เธอแค่วิ่งเพราะเธออยากวิ่ง ความผอม ความอ่อนเยาว์ สุขภาพที่ดีนั้นเป็นแค่ผลพลอยได้

[Piyamon Pimchai · Rating 5 out of 5]

หลงรักการเขียนของคุณอุรุดาจากเรื่อง ‘เรื่องสำคัญให้พูด3ครั้ง’ หลังอ่านเล่มนี้ก็หลงรักตัวตนของคุณอุรุดาไปด้วย การได้เห็นเรื่องราวในชีวิตของคุณอุรุดาเรียงร้อยออกมาในแต่ละบท เป็นอะไรที่น่าประทับใจ และรู้สึกrelatedด้วยมากๆ อาจจะเป็นเพราะหลงรักการเขียนด้วยเหมือนกันมั้งคะ

การได้เห็นการเดินทางของคุณอุรุดา ทำให้เกิดแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต เข่นเดียวกับแรงใจในการเขียน ชอบแนวคิดของคุณอุรุดามาตั้งแต่เรื่องสั้นเรื่องนั้น การเขียนไม่จำเป็นต้องเขียนเพื่ออะไรหรือเพื่อใคร แค่เขียนเพราะมีเรื่องอยากเล่า ไม่ได้เราออกมาแล้วไม่สบาย มันเป็นความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆค่ะ

ขอขอบคุณที่เขียนเล่มนี้ออกมา มีกำลังใจในการก้าวเดินไปในเส้นทางของการเขียนขึ้นเยอะเลยค่ะ :)

[Anness · Rating 4 out of 5]

เป็นชิคลิทอ่านสนุก ว่าด้วยการวิ่ง การเขียน ความสวย และความสัมพันธ์ของพี่พู-อุรุดา แม้ตัวเองจะเคยวิ่ง (แต่ห่างหายมานานมาก) ไม่สันทัดเรื่องเครื่องสำอาง และไม่อินกับความสัมพันธ์มากนัก แต่ก็ยังอ่านหนังสือเล่มนี้ได้สนุก สัมผัสได้ถึงความขี้เล่นเจ้าชู้นิดๆ ของพี่พู

ตอนละสั้นๆ อ่านแป๊บๆ ก็จบ แต่เรื่องเล่าจากพี่พูน่ารัก ชวนให้อ่านต่อ ชอบเวลาเจ้าสมิงราหูโผล่ออกมา และเวลาพี่พูหยอกเอินกับอีกคนก็น่าเขินดี แม้ไม่ได้ให้พลังอย่างฮึกเหิม แต่น้ำเสียงที่ให้อารมณ์เหมือนตบไหล่ ดันหลังให้ไปเขียนไปสร้างสรรค์ไปวิ่งตามเพสของเรานี่มันชื่นใจจัง อยากไปวิ่งเลย

[Satang Cottoncandy · Rating 5 out of 5]

"ค่อยๆ ไปแต่ไม่หยุด"

เป็นรวมเรื่องสั้น 18 เรื่องที่ว่าด้วยการวิ่ง การเขียน ความสวยความงาม หลายอย่างในเล่มค่อนข้างรีเลทกับเรา(ที่พยายามเป็นนักเขียน)​ แม้เราจะไม่เหมือนกับคุณพูในเล่มนี้ เราพอรู้เรื่องเครื่องสำอางแต่ขี้เกียจเกินกว่าจะลุกไปแต่งหน้า อยากวิ่งแต่ไม่ลุกไปวิ่ง555

เรื่องการเขียน มีความรู้สึกร่วมหลายอย่างเลย555 มีหลายจุดที่อ่านแล้ว ✔️ ฉันก็เป็น😂 เรื่องที่เขียนถึงตอนแม่ล้ม/หมาขาอ่อนแรง ต้องเป็นพยาบาลดูแลทั้งสองนี่อย่างเข้าใจเลย ต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหนเพื่อให้ได้เขียน ใดๆ คืออ่านจบอยากอ่านสมิงพระราหูต่อ สมิงพระราหูคือตัวแทนความรัก🥺

[Natsuda Mungoomklang · Rating 5 out of 5]

สนุกมากกกก อ่านวันเดียวจบเลยค่ะ

นื้อหาทั้งสอดแทรกแง่คิดให้รู้จักรักตัวเอง ทำเพื่อตัวเอง และเข้าใจความเป็นไปของสิ่งที่เกิดขึ้นมา

เนื้อหาอ่านง่าย ภาษาค่อนข้างจะวัยรุ่นพอควร ฮ่าๆๆ สำหรับเราเราว่าอ่านเพลินเลยค่ะ ย่อยง่าย ไม่มีส่วนไหนที่น่าเบื่อเลย

[Bobbyboe · Rating 4 out of 5]

เบาๆ สบายๆ ไม่ต้องแปลไทยเป็นไทย ทำให้สมองไหลลื่นไปตามธรรมชาติ

[Jintana · Rating 4 out of 5]

อ่านๆอยู่ก็ออกไปวิ่งเลยค่ะ วิ่งไป5ก.ม. และกลับมาอ่านต่อจนจบ รีบไปไหมน้า~

[aida · Rating 5 out of 5]

ชอบมาก อ่านจบแล้วอยากจะกลับไปวิ่งอีกครั้ง

[Nnp S. · Rating 5 out of 5]

ชอบค่ะ ชอบหนังสือแนวนี้อยู่แล้ว พอเป็นจากหนังเขียนผู้หญิงยิ่งถูกใจไปใหญ่เลย จริตตัวมัมมาก อ่านแล้วอยากลุกไปตบรองพื้นตามเลยค่ะ อ่านชิลๆ สบายๆ ภาพในหนังสือสวยมากกก