What do you think?
Rate this book
Iskarta Hayatlar: Modernite ve Safraları
Ekonomik ve teknolojik ilerlemenin yan ürünlerinden biri de ihtiyaç fazlası, gereksiz, ıskartaya çıkarılmış, faydası olmadığı gibi sırtımıza yük olan insanlar. Sanayi Devrimi’nde yeni üretim yöntemlerinin bulunması bir yandan da geleneksel mesleklerin gerilemesine, atıkların çoğalmasına, sürekli büyüyen bir “atık insan” ve “insan atığı” sorununa yol açtı. Geçmişte “gelişmiş ülkeler”, “atık insan”larını ihraç edebildikleri uzak, ıssız topraklar bulabildiler. Günümüzde, küreselleşme ve teknolojideki hızlı ilerlemeyle birlikte atık insan ve insan atığı üretimi yeryüzünün bütün köşelerine yayılmış durumda. “Yerel” sorunlara “küresel” çözümler bulmak giderek imkânsızlaşırken, atık insanların göç yolları tersine dönüyor, kendi ülkelerinin atıkları olan sığınmacılar ve göçmenler, siyasetçilerin mahir elleriyle “güvenlik endişeleri”ne kılıf yapılıyor.
Iskarta Hayatlar bu dönüşümün günümüzün siyasetine ve kültürüne etkisini ele alan, “atık” kavramının düzen kuruculuğundaki, hayatımızdaki ve ilişkilerimizdeki yerini sorgulayan zihin açıcı bir anlatı.
Iskarta Hayatlar bu dönüşümün günümüzün siyasetine ve kültürüne etkisini ele alan, “atık” kavramının düzen kuruculuğundaki, hayatımızdaki ve ilişkilerimizdeki yerini sorgulayan zihin açıcı bir anlatı.
168 pages, Paperback
Published August 14, 2018
61 people are currently reading
1999 people want to read
About the author
Zygmunt Bauman
290 books2,398 followersZygmunt Bauman was a world-renowned Polish sociologist and philosopher, and Emeritus Professor of Sociology at the University of Leeds. He was one of the world's most eminent social theorists, writing on issues as diverse as modernity and the Holocaust, postmodern consumerism and liquid modernity and one of the creators of the concept of “postmodernism”.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 63 reviews
September 2, 2013
I’m not sure what I was expecting from this, but it would be fair to say I was expecting less. I certainly wasn’t expecting to be confronted with a wealth of fresh ideas and to have my perspectives on so many issues skewed.
This is what I sometimes call a ‘white board’ book. Normally, books that remind me of a teacher at a white board filling in a mind-map around a single term are the worst books I’ve ever read. But this shows what comes from someone really thinking through an idea in all its manifestations.
What is waste? It is fundamentally that which is not needed, but that is necessary in producing things that are necessary. Bauman reminds us of what Michelangelo was supposed to have said when asked how he produced such amazing statues – I just chip away all the bits that don’t belong and I’m left with what does. Our effort to make the perfect society have tended to try to follow Michelangelo’s advice.
There was a time when human waste (or waste humans rather )– the people our society produces who ‘do not belong’ – could be shipped off somewhere ‘empty’ so that we could be done with them. The problem now is that the world is full. There are no ‘empty’ places. Terra Nullus no longer exists. But our societies continue to produce wasted humans – in fact, at an increasing rate.
Marx referred to these people as necessary to Capitalism in the sense that they provided a ‘reserve army’ of the unemployed. But today these people are no longer really ‘unemployed’ – rather they have become redundant. They can not be recycled, re-employed – they are literal waste.
Once our society could be considered comparable to a farm. Life had cycles and there was a sense of progress within these cycles. You plant a seed and you harvest many seeds. You raise a sheep and it produces many sheep.
But Capitalism is better compared to a mine than to a farm. Value is extracted and once extracted it is gone forever. In the process of extracting that value it is inevitable that there will be waste. Slag and environmental destruction seem inevitable consequences of mining. To get at the bit you need you must separate it from the waste and rubbish. There is no cycle and there is no commitment to an ongoing relationship - these is just extraction and making off with the goods.
And as with mining, so with Capitalism. There is a fascinating part of this book where he discusses Enron. How they had, what he calls, a ritual sacking of 15% of their workforce every year, with a further 30% put on notice to lift their game. The interesting thing here is that no matter how well the organisation was going there would always be a bottom 15%. Such is the grinding necessity of averages. Utter dedication was required, but with about one in every six employees disappearing due to under-performance every year and nearly half being negatively assessed, only Dr Pangloss would feel optimistic of a long term future with the company. That is, the company might expect hard work from its employees (out of fear), but loyalty and commitment would probably match that shown to the employees by the company.
We truly are the waste society. There was a time when we spoke of ‘programmed obsolescence’ – where companies would design flaws into their products to ensure we would turn them over and buy new ones once they failed. Now, this isn’t even necessary. We replace things that are virtually brand new so as not to be seen as ‘falling behind’. He mentions an ad for a washing machine which said, “If someone tells you there is a better washing machine they are lying.” But the company is lying here too, as in a year or two they will be telling you there is a better washing machine and that this one is now obsolete, old fashioned, and ruining your life.
Change is the only absolute – and change is constant and increasingly meaningless. It isn’t about change to achieve a better approximate of perfection – we have forgotten about perfection along the way. Change is now its own justification. Once I attended a meeting in my role as a union organiser where a manager was explaining a new organisational structure. He said that if staff were unhappy with the structure they should just wait, as it was inevitable that there would be a new one in a year or so. You may think he was being cynical or perhaps even ironic – but he was perfectly serious. He wanted people to understand that this situation was ‘normal’. There is no optimum arrangement, just different arrangements and change is the only good.
Bauman relates this to art too. There was a time when artists sought perfection too. However, today artists are much more likely to create ‘events’ rather than ‘masterpieces’. I’m not sure how I feel about this, as I do believe there is a strong tendency in the notion of the art event that is a rejection of capitalist commodification. If I paint a picture it gets put in a frame and sold to the highest bidder. If I stage an event, that is much more difficult to turn into a commodity. Except, of course, that tickets can be sold and the ‘event’ can then have the same ‘programmed obsolescence’ as everything else.
Where I found this most interesting and most challenging was around the notion of the infinite. There is no exclusion in the infinite – the infinite includes all. He discusses the notion of an infinite God and how the Biblical God required His followers to fully submit to His will to gain His favour. But what is particularly interesting here is that Bauman talks of this as people submitting to God as a means of overcoming their fear of the infinite – the uncaring infinity against which we are nothing. An infinite that doesn’t care at all about our welfare or well-being. But even this God becomes what it sought to replace. Rather than an uncaring universe, we are left with the book of Job – once again we are left with the inscrutable will of God and us merely His playthings.
In his discussion of the Devil I suddenly realised I don’t really understand the Devil at all. Why doesn’t God seek the redemption of Satan and the fallen Angels? Surely, they must be worth more to him in his creation than we are? Oh, by the way, I am not really interested in answers to these questions – that would be like you supplying me with answers to why Harry Potter should have had dark hair. Whatever interest your speculations may have would be of interest to you alone, I suspect.
The nature of refugees as the ultimate in human waste – how our society needs them to justify its own excesses – how globalisation and the free movement of capital is also premised on the restricted movement of certain people (non-people, really) – how the world is over-populated with ‘them’, but there is always room for more of us (all the concern with the population explosion in the third world – places where the population density is often the lowest on the planet – but our constant concerns with declining birth rates and ageing populations at home, in some of the most densely populated areas on earth). As he says, "if the whole population of China and India moved to continental USA, the resulting population density wouldn’t exceed that of England, Holland or Belgium."
This is a chilling vision. We are all tormented by the threat of our becoming waste. All of us know that it is far too easy for us to be defined as waste and as redundant. And we all know the consequences of such a designation. But we ignore the consequences that are already playing out in terms of mental illness and general fear. Our compliance is assured as soon as our ‘security agencies’ issue another threat of attack by ‘Islamo-fascists’ or whatever the current panic term is. How amusing this ought to be, this idea that underdeveloped nations will somehow overthrow the world’s most developed nations. As if more than twenty centuries of history had not been enough to prove the opposite is virtually always the case. That we panic rather than laugh at such propaganda is symptomatic of the depth of our complicit acceptance of the ‘defend at any cost’ our way of life. That we accept that Afghanistan is both over-run with people worse than Hitler and a safe place to return refugees to, shows the depth of our rationalisations and self-interested selective memory.
This is a remarkably concise and clearly written book. This holds no punches. It is clear in ways few sociologists are clear. And it is challenging in ways that will have me thinking about the implication of some of what he has to say for many weeks and months to come. This book offers no real solutions – but for holding up a mirror in which we can see ourselves reflected back, it provides us with a service I suspect too few of us will be grateful for. The alternative is to just look away – but that alternative is becoming daily more difficult.
This is what I sometimes call a ‘white board’ book. Normally, books that remind me of a teacher at a white board filling in a mind-map around a single term are the worst books I’ve ever read. But this shows what comes from someone really thinking through an idea in all its manifestations.
What is waste? It is fundamentally that which is not needed, but that is necessary in producing things that are necessary. Bauman reminds us of what Michelangelo was supposed to have said when asked how he produced such amazing statues – I just chip away all the bits that don’t belong and I’m left with what does. Our effort to make the perfect society have tended to try to follow Michelangelo’s advice.
There was a time when human waste (or waste humans rather )– the people our society produces who ‘do not belong’ – could be shipped off somewhere ‘empty’ so that we could be done with them. The problem now is that the world is full. There are no ‘empty’ places. Terra Nullus no longer exists. But our societies continue to produce wasted humans – in fact, at an increasing rate.
Marx referred to these people as necessary to Capitalism in the sense that they provided a ‘reserve army’ of the unemployed. But today these people are no longer really ‘unemployed’ – rather they have become redundant. They can not be recycled, re-employed – they are literal waste.
Once our society could be considered comparable to a farm. Life had cycles and there was a sense of progress within these cycles. You plant a seed and you harvest many seeds. You raise a sheep and it produces many sheep.
But Capitalism is better compared to a mine than to a farm. Value is extracted and once extracted it is gone forever. In the process of extracting that value it is inevitable that there will be waste. Slag and environmental destruction seem inevitable consequences of mining. To get at the bit you need you must separate it from the waste and rubbish. There is no cycle and there is no commitment to an ongoing relationship - these is just extraction and making off with the goods.
And as with mining, so with Capitalism. There is a fascinating part of this book where he discusses Enron. How they had, what he calls, a ritual sacking of 15% of their workforce every year, with a further 30% put on notice to lift their game. The interesting thing here is that no matter how well the organisation was going there would always be a bottom 15%. Such is the grinding necessity of averages. Utter dedication was required, but with about one in every six employees disappearing due to under-performance every year and nearly half being negatively assessed, only Dr Pangloss would feel optimistic of a long term future with the company. That is, the company might expect hard work from its employees (out of fear), but loyalty and commitment would probably match that shown to the employees by the company.
We truly are the waste society. There was a time when we spoke of ‘programmed obsolescence’ – where companies would design flaws into their products to ensure we would turn them over and buy new ones once they failed. Now, this isn’t even necessary. We replace things that are virtually brand new so as not to be seen as ‘falling behind’. He mentions an ad for a washing machine which said, “If someone tells you there is a better washing machine they are lying.” But the company is lying here too, as in a year or two they will be telling you there is a better washing machine and that this one is now obsolete, old fashioned, and ruining your life.
Change is the only absolute – and change is constant and increasingly meaningless. It isn’t about change to achieve a better approximate of perfection – we have forgotten about perfection along the way. Change is now its own justification. Once I attended a meeting in my role as a union organiser where a manager was explaining a new organisational structure. He said that if staff were unhappy with the structure they should just wait, as it was inevitable that there would be a new one in a year or so. You may think he was being cynical or perhaps even ironic – but he was perfectly serious. He wanted people to understand that this situation was ‘normal’. There is no optimum arrangement, just different arrangements and change is the only good.
Bauman relates this to art too. There was a time when artists sought perfection too. However, today artists are much more likely to create ‘events’ rather than ‘masterpieces’. I’m not sure how I feel about this, as I do believe there is a strong tendency in the notion of the art event that is a rejection of capitalist commodification. If I paint a picture it gets put in a frame and sold to the highest bidder. If I stage an event, that is much more difficult to turn into a commodity. Except, of course, that tickets can be sold and the ‘event’ can then have the same ‘programmed obsolescence’ as everything else.
Where I found this most interesting and most challenging was around the notion of the infinite. There is no exclusion in the infinite – the infinite includes all. He discusses the notion of an infinite God and how the Biblical God required His followers to fully submit to His will to gain His favour. But what is particularly interesting here is that Bauman talks of this as people submitting to God as a means of overcoming their fear of the infinite – the uncaring infinity against which we are nothing. An infinite that doesn’t care at all about our welfare or well-being. But even this God becomes what it sought to replace. Rather than an uncaring universe, we are left with the book of Job – once again we are left with the inscrutable will of God and us merely His playthings.
In his discussion of the Devil I suddenly realised I don’t really understand the Devil at all. Why doesn’t God seek the redemption of Satan and the fallen Angels? Surely, they must be worth more to him in his creation than we are? Oh, by the way, I am not really interested in answers to these questions – that would be like you supplying me with answers to why Harry Potter should have had dark hair. Whatever interest your speculations may have would be of interest to you alone, I suspect.
The nature of refugees as the ultimate in human waste – how our society needs them to justify its own excesses – how globalisation and the free movement of capital is also premised on the restricted movement of certain people (non-people, really) – how the world is over-populated with ‘them’, but there is always room for more of us (all the concern with the population explosion in the third world – places where the population density is often the lowest on the planet – but our constant concerns with declining birth rates and ageing populations at home, in some of the most densely populated areas on earth). As he says, "if the whole population of China and India moved to continental USA, the resulting population density wouldn’t exceed that of England, Holland or Belgium."
This is a chilling vision. We are all tormented by the threat of our becoming waste. All of us know that it is far too easy for us to be defined as waste and as redundant. And we all know the consequences of such a designation. But we ignore the consequences that are already playing out in terms of mental illness and general fear. Our compliance is assured as soon as our ‘security agencies’ issue another threat of attack by ‘Islamo-fascists’ or whatever the current panic term is. How amusing this ought to be, this idea that underdeveloped nations will somehow overthrow the world’s most developed nations. As if more than twenty centuries of history had not been enough to prove the opposite is virtually always the case. That we panic rather than laugh at such propaganda is symptomatic of the depth of our complicit acceptance of the ‘defend at any cost’ our way of life. That we accept that Afghanistan is both over-run with people worse than Hitler and a safe place to return refugees to, shows the depth of our rationalisations and self-interested selective memory.
This is a remarkably concise and clearly written book. This holds no punches. It is clear in ways few sociologists are clear. And it is challenging in ways that will have me thinking about the implication of some of what he has to say for many weeks and months to come. This book offers no real solutions – but for holding up a mirror in which we can see ourselves reflected back, it provides us with a service I suspect too few of us will be grateful for. The alternative is to just look away – but that alternative is becoming daily more difficult.
June 23, 2007
Not Bauman's best. It continues unpacking ideas he expressed in Liquid Fear, and his other books. Mainly the futility of seeking local solutions to global, systemic problems.
He adds the idea that modernity by definition involves an attempt to improve society through design. Designs always involve waste, and thus any 'designed society' will involve wasted lives.
He adds the idea that modernity by definition involves an attempt to improve society through design. Designs always involve waste, and thus any 'designed society' will involve wasted lives.
January 21, 2022
10 yıldız versem az kalır. Iskarta hayatlar, modernitenin kabul ettirdiği değerler (?) üzerine ufuk açıcı bir değerlendirme çalışması olmuş. Kim bu ıskartalar? Mülteciler, göçmenler, işçiler ve tüketim toplumunun aslında her bir ferdi yani optansiyel olarak hepimiz. Bauman'ın okuduğum ilk çalışması oldu, diğerlerini okumak için sabırsızlanıyorum.
August 12, 2023
أرواح مهدورة/زيغمونت باومان 4.5 ⭐️
'يبدو أن ما نخشاه جميعًا هو الهجر والاستبعاد والرفض والإهمال والتبرؤ والإسقاط والتجريد مما نحن عليه ورفض مانتمنى أن نكون. نخشى أن نُترك وحيدين عاجزين ومفقودين. مُنعت عنّا الصحبة والقلوب المحبة والايدي المساعدة، نخشى أن يتمَّ إهمالنا، أن ننال دورنا في ساحة الخردة. وإن أكثر مانفتقده بشدة هو اليقين بأن كل ذلك لن يحدث، ليس لنا. نحن نفتقد الإفاء من التهديد الشامل والمنتشر بالاستبعاد. نحلم بالحصول على مناعة ضد الفضلات السامة لسلة المهملات'
'نحن البشر نعلم أننا هالكون، لابد أن نموت. هذه المعرفة يصعب التعايش معها، كان العيش بمثل هذه المعرفة مستحيلًا تمامًا لولا الثقافة.'
'مايريده الناس ليس الحياة السهلة الهادئة التي تسمح لنا بالتفكير في حالتنا التعيسة ولكنهم يريدون الاثارة التي تشغل عقولنا وتشتت انتباهنا'
كتاب رائع و لغة باومان هي السهل الممتنع تشعر معها وكأنك تتجول في دماغه و تلاحظ تسارع افكاره وانتقاله من فكرة الى اخرى حتى تصل الى نهاية الكتاب وانت مرهق من هذه الرحلة المؤلمة التي تكشف لك زيف هذا العالم و زيف كل ما كنت تعتبره حقيقة وامرًا مسلمًا به.
يتحدث باومان عن المهمشين عن من اجبرتهم سرعة الحياة الحديثة الى التخلف عن الركب و بالتالي باتوا مجر هامش وارقام مخيفة ففي عربة التقدم لم تكن اعداد المقاعد واماكن الوقوف كافية للكل.
تحدث عن عملية تصدير السكان الفائضين عن الحاجة من قبل دولهم او ازالتهم وكانهم فضلا زائدة كما هو الحال مع عمليات التطهير العرقي للسكان الاصليين كلما تم غزو ارض جديدة *حيثما سار الاوروبيون يلاحق الموت السكان الأصليين* ويقتبس قول روزفلت *العدالة في صف المستوطن و الرائد فيستحيل الاحتفاظ بهذه الفارة العظيمة بوصفها ليست سوى لعبة تحافظ على المتوحشين القذرين* حيث تم ابادتهم لاستيعاب الفائض من الاوروبين .
*ألسنا نحن الاغنياء المستهلكين السعيدين لموارد الكوكب؟ فمن هم الطفيليات الكوكبية الحقيقية والمتسللون والاسفنجيون؟ أليس الامر أن الخصوبة الفائضة او المفرطة التي نلوم الزيادة السكانية في العالم عليها يجب ان ترجع الى طريقتنا المجيدة في الحياة والتي يعلن المتحدثون السياسيون عن انها ليست موضوعًا للتفاوض واقسموا بالدفاع عنها؟*
السنا بحياتنا الاستهلاكية والزائدة من ننهك موارد هذا الكوكب و نؤدي الى خلق اناس بمصادر وارواح مهدورة حقًا؟
ويتحدث عن ان السياسات الجديدة تبث الخوف حاليًا في سكانها لتقوم بتثبيت نفسها عن طريق وعود الامن والامان والقضاء على التهديدات التي من الممكن ان يتعرض لها المواطنين ومن ثم تصنع عدوًا مشتركًا و قد وجدت الحكومات في اللاجئين والمهجرين هذه الغاية فقامت بتهويل خطرهم و انهم مجرد ارهابيون و سارقوا وظائف و همج فإن انتاج الخوف الرسمي هو مفتاح فاعلية السلطة فالقوى الارضية (الحكومات) لا تسعى لانقاذ البشر الذين يسيطر عليهم الخوف بالفعل، الا انها مثل المنتوجات الجديدة في الاسواق الاستهلاكية سجب ان تخلق طلبًا عليها ولكي تحكم قبضتها فعليها ان تجعل رعاياها في خطر ومن دون أمن.
مفهوم العدالة متغير تبعًا لمن هو في السلطة فكل شيء تعده الليبرالية الجد��دة السائدة مقدسًا وتروج له بوصفه من المبادئ التي يجب ان تحكم سلوك الجميع. والحكومات قادرة ع الخداع والتلاعب بالانظمة والقوانين كما تحب وتهوى *القوة هي التي على حق وأن بإمكان ذوي الشأن والأقوياء تجاهل القانون الدولي وتجاوزه متى ما وجدوا هذا القانون غير مريح وهذه الثروة والسلطة لا تحدد الاقتصاد فحسب بل تحدد الاخلاق وسياسات الفضاء العالمي وكل شيء اخر يتعلق بظروف الحياة على هذا الكوكب*
ثم يتحدث عن هشاشة الالتزامات في كل مجالات الحياة وكيف انها تُدخل مع وضع خيار الاغاء في الاعتبار.ومنذ لحظة نشأتها يُنظر الى الالتزامات ومعالجتها على انها من النفايات المحتملة و بالتالي يتم استبدال الثقة بالشك العام ويُفترض ان الروابط كلها غير جديرة بالثقة وليست موضع مصداقية وتشبه الفخاخ والكمائن حتى يثبت العكس ولكن في غياب الثقة فان فكرة الدليل ذاتها ناهيك عن الدليل القاطع ليست واضحة ومقنعة.
ولما رأى الناس عجزهم امام الموت قرروا ان يصرفوا نظرهم عنه ليكونوا سعداء.
أننا كبشر محكوم علينا بالاختيار واختيار من دون يقين بان اختيارنا هو الاختيار الصحيح، اختيار يجب علينا ان نقوم به مرارًا وتكرارًا. إذ لا توجد اي فكرة عن كيف يمكن محو لعنة عدم اليقين وما اذا كان ذلك ممكنًا.
يتحدث عن هشاشة الولاء للوظيفة وبات الاستقرار الوظيفي عيبًا وخطأً. عن كيف اصبح الحصول على مايريده المرء فورًا وحالًا حتى وإن تراكمت الديون عليه منكل جانب هو المستحسن والمفضل في المجمتع الحديث السائل وحتى الانسان بات مثل البضاعة المستهلكة نقيمه ونقوم باستبداله اذا لم يعجبنا كما نستبدل سيارة فلا وجود لروابط وثيقة و لا ولاء *نحن مستهلكون في مجتمع المستهلكين.المجتمع الاستهلاكي هو مجتمع السوق. ونحن جميعًا في السوق او عملاء وسلع بالتبادل او بالتزامن. لاعجب ان استهلاك او استخدام العلاقات يُلحق وبسرعة بنمط استهلاك السيارة، وتتكرر الدورة التي تبدأ من الشراء وتنتهي بالالقاء في سلة المهملات*
الاكتئاب الاتكالي: التسمم بإحساس دائم بنقص الاخرين في حياتك بمشاعر الوحدة والفراغ التي تشبه الفجيعة فقد تكون خائفًا على الدوام بأن يسقطك الاحباء او الاصدقاء.
'يبدو أن ما نخشاه جميعًا هو الهجر والاستبعاد والرفض والإهمال والتبرؤ والإسقاط والتجريد مما نحن عليه ورفض مانتمنى أن نكون. نخشى أن نُترك وحيدين عاجزين ومفقودين. مُنعت عنّا الصحبة والقلوب المحبة والايدي المساعدة، نخشى أن يتمَّ إهمالنا، أن ننال دورنا في ساحة الخردة. وإن أكثر مانفتقده بشدة هو اليقين بأن كل ذلك لن يحدث، ليس لنا. نحن نفتقد الإفاء من التهديد الشامل والمنتشر بالاستبعاد. نحلم بالحصول على مناعة ضد الفضلات السامة لسلة المهملات'
'نحن البشر نعلم أننا هالكون، لابد أن نموت. هذه المعرفة يصعب التعايش معها، كان العيش بمثل هذه المعرفة مستحيلًا تمامًا لولا الثقافة.'
'مايريده الناس ليس الحياة السهلة الهادئة التي تسمح لنا بالتفكير في حالتنا التعيسة ولكنهم يريدون الاثارة التي تشغل عقولنا وتشتت انتباهنا'
كتاب رائع و لغة باومان هي السهل الممتنع تشعر معها وكأنك تتجول في دماغه و تلاحظ تسارع افكاره وانتقاله من فكرة الى اخرى حتى تصل الى نهاية الكتاب وانت مرهق من هذه الرحلة المؤلمة التي تكشف لك زيف هذا العالم و زيف كل ما كنت تعتبره حقيقة وامرًا مسلمًا به.
يتحدث باومان عن المهمشين عن من اجبرتهم سرعة الحياة الحديثة الى التخلف عن الركب و بالتالي باتوا مجر هامش وارقام مخيفة ففي عربة التقدم لم تكن اعداد المقاعد واماكن الوقوف كافية للكل.
تحدث عن عملية تصدير السكان الفائضين عن الحاجة من قبل دولهم او ازالتهم وكانهم فضلا زائدة كما هو الحال مع عمليات التطهير العرقي للسكان الاصليين كلما تم غزو ارض جديدة *حيثما سار الاوروبيون يلاحق الموت السكان الأصليين* ويقتبس قول روزفلت *العدالة في صف المستوطن و الرائد فيستحيل الاحتفاظ بهذه الفارة العظيمة بوصفها ليست سوى لعبة تحافظ على المتوحشين القذرين* حيث تم ابادتهم لاستيعاب الفائض من الاوروبين .
*ألسنا نحن الاغنياء المستهلكين السعيدين لموارد الكوكب؟ فمن هم الطفيليات الكوكبية الحقيقية والمتسللون والاسفنجيون؟ أليس الامر أن الخصوبة الفائضة او المفرطة التي نلوم الزيادة السكانية في العالم عليها يجب ان ترجع الى طريقتنا المجيدة في الحياة والتي يعلن المتحدثون السياسيون عن انها ليست موضوعًا للتفاوض واقسموا بالدفاع عنها؟*
السنا بحياتنا الاستهلاكية والزائدة من ننهك موارد هذا الكوكب و نؤدي الى خلق اناس بمصادر وارواح مهدورة حقًا؟
ويتحدث عن ان السياسات الجديدة تبث الخوف حاليًا في سكانها لتقوم بتثبيت نفسها عن طريق وعود الامن والامان والقضاء على التهديدات التي من الممكن ان يتعرض لها المواطنين ومن ثم تصنع عدوًا مشتركًا و قد وجدت الحكومات في اللاجئين والمهجرين هذه الغاية فقامت بتهويل خطرهم و انهم مجرد ارهابيون و سارقوا وظائف و همج فإن انتاج الخوف الرسمي هو مفتاح فاعلية السلطة فالقوى الارضية (الحكومات) لا تسعى لانقاذ البشر الذين يسيطر عليهم الخوف بالفعل، الا انها مثل المنتوجات الجديدة في الاسواق الاستهلاكية سجب ان تخلق طلبًا عليها ولكي تحكم قبضتها فعليها ان تجعل رعاياها في خطر ومن دون أمن.
مفهوم العدالة متغير تبعًا لمن هو في السلطة فكل شيء تعده الليبرالية الجد��دة السائدة مقدسًا وتروج له بوصفه من المبادئ التي يجب ان تحكم سلوك الجميع. والحكومات قادرة ع الخداع والتلاعب بالانظمة والقوانين كما تحب وتهوى *القوة هي التي على حق وأن بإمكان ذوي الشأن والأقوياء تجاهل القانون الدولي وتجاوزه متى ما وجدوا هذا القانون غير مريح وهذه الثروة والسلطة لا تحدد الاقتصاد فحسب بل تحدد الاخلاق وسياسات الفضاء العالمي وكل شيء اخر يتعلق بظروف الحياة على هذا الكوكب*
ثم يتحدث عن هشاشة الالتزامات في كل مجالات الحياة وكيف انها تُدخل مع وضع خيار الاغاء في الاعتبار.ومنذ لحظة نشأتها يُنظر الى الالتزامات ومعالجتها على انها من النفايات المحتملة و بالتالي يتم استبدال الثقة بالشك العام ويُفترض ان الروابط كلها غير جديرة بالثقة وليست موضع مصداقية وتشبه الفخاخ والكمائن حتى يثبت العكس ولكن في غياب الثقة فان فكرة الدليل ذاتها ناهيك عن الدليل القاطع ليست واضحة ومقنعة.
ولما رأى الناس عجزهم امام الموت قرروا ان يصرفوا نظرهم عنه ليكونوا سعداء.
أننا كبشر محكوم علينا بالاختيار واختيار من دون يقين بان اختيارنا هو الاختيار الصحيح، اختيار يجب علينا ان نقوم به مرارًا وتكرارًا. إذ لا توجد اي فكرة عن كيف يمكن محو لعنة عدم اليقين وما اذا كان ذلك ممكنًا.
يتحدث عن هشاشة الولاء للوظيفة وبات الاستقرار الوظيفي عيبًا وخطأً. عن كيف اصبح الحصول على مايريده المرء فورًا وحالًا حتى وإن تراكمت الديون عليه منكل جانب هو المستحسن والمفضل في المجمتع الحديث السائل وحتى الانسان بات مثل البضاعة المستهلكة نقيمه ونقوم باستبداله اذا لم يعجبنا كما نستبدل سيارة فلا وجود لروابط وثيقة و لا ولاء *نحن مستهلكون في مجتمع المستهلكين.المجتمع الاستهلاكي هو مجتمع السوق. ونحن جميعًا في السوق او عملاء وسلع بالتبادل او بالتزامن. لاعجب ان استهلاك او استخدام العلاقات يُلحق وبسرعة بنمط استهلاك السيارة، وتتكرر الدورة التي تبدأ من الشراء وتنتهي بالالقاء في سلة المهملات*
الاكتئاب الاتكالي: التسمم بإحساس دائم بنقص الاخرين في حياتك بمشاعر الوحدة والفراغ التي تشبه الفجيعة فقد تكون خائفًا على الدوام بأن يسقطك الاحباء او الاصدقاء.
September 7, 2015
Poco a poco me estoy volviendo más y más adicto al trabajo de Zygmunt Bauman. El mundo moderno esta produciendo una cantidad alarmante de desperdicios humanos. Aquí nuestro autor no nos está hablando del medioambiente, sino que nos habla del hombre como basura. El progreso económico de países como Estados Unidos, Japón, Inglaterra, Alemania y China por ejemplo; están dejando al margen países y continentes enteros. En pocas palabras: para que el capitalismo y la globalización funcionen de manera optima es necesario que existan residuos humanos. Mientras que los países ricos perfeccionan sus estructuras e infraestructuras a niveles extraordinarios, la otra parte del planeta (que es la mayoría) no tienen ni los recursos básicos para vivir. Los países ricos buscan el progreso económico y la satisfacción total de sus necesidades a toda costa, sin importar la cantidad de excluidos y marginados que crean en el proceso.
Lo preocupante es que la población del mundo crece a un ritmo vertiginoso. Las computadoras cada vez hacen más el trabajo de los hombres y el poder económico le pertenece a un grupo más reducido. Mucha gente sabe que la superpoblación es un problema que esta a la vuelta de la esquina, pero lamentablemente las soluciones siempre son a corto plazo. A esta altura es interesante plantearse como lo hace Zygmunt Bauman ¿Porque no ya trabajar en este problema a nivel mundial en vez de a nivel local? Porque todos los países pobres del mundo tienen que aguantarse las sinvergüenzuras de los países más desarrollados. El estilo de vida hiperconsumista, materialista y progresista del primer mundo a lo único que nos va a llevar es al desastre a nivel planetario.
Me encantó el análisis filosófico que hace sobre el miedo a la muerte en el hombre contemporáneo. Según Bauman hemos pasado del "miedo a la muerte" al "miedo a la vida". También existe un exceso de optimismo poco realista y una ceguera con respecto a la muerte en el mundo actual. Nos dice nuestro autor que una vez eliminada la idea de la muerte de nuestras vidas, creíamos que esto nos traería una tranquilidad espiritual. Sin embargo, lo único que nos ha traído es ansiedades, depresiones y una obsesión con la idea de posesiones y progreso. El llamado "culto al progreso" es una idea sin sentido desprovista de propósito espiritual.
Lo preocupante es que la población del mundo crece a un ritmo vertiginoso. Las computadoras cada vez hacen más el trabajo de los hombres y el poder económico le pertenece a un grupo más reducido. Mucha gente sabe que la superpoblación es un problema que esta a la vuelta de la esquina, pero lamentablemente las soluciones siempre son a corto plazo. A esta altura es interesante plantearse como lo hace Zygmunt Bauman ¿Porque no ya trabajar en este problema a nivel mundial en vez de a nivel local? Porque todos los países pobres del mundo tienen que aguantarse las sinvergüenzuras de los países más desarrollados. El estilo de vida hiperconsumista, materialista y progresista del primer mundo a lo único que nos va a llevar es al desastre a nivel planetario.
Me encantó el análisis filosófico que hace sobre el miedo a la muerte en el hombre contemporáneo. Según Bauman hemos pasado del "miedo a la muerte" al "miedo a la vida". También existe un exceso de optimismo poco realista y una ceguera con respecto a la muerte en el mundo actual. Nos dice nuestro autor que una vez eliminada la idea de la muerte de nuestras vidas, creíamos que esto nos traería una tranquilidad espiritual. Sin embargo, lo único que nos ha traído es ansiedades, depresiones y una obsesión con la idea de posesiones y progreso. El llamado "culto al progreso" es una idea sin sentido desprovista de propósito espiritual.
February 11, 2019
Modern hayatta her şeyin son kullanma tarihi var: sütün, elmanın, arkadaşlıkların, aşkların, evliliklerin, fikirkerin, ideolojilerin, ünlülerin, hatta bu görüşün bile. Modern hayat bizi sürekli üretime zorluyor: akademik hayatta her yıl yayınlanan fakat dişe dokunmayan binlerce yayın, edebiyat dünyasında binlerce şiir roman, düşünülmeden tartılmadan ortaya atılan binlerce fikir. İnsaoğlu habire koşturuyor. Bunu yapmazsa popülerliğini kaybedip hayat dışına itilmekten korkuyor; hayatını bu kaygıyla yaşıyor. Peki hayatın kıyısına itilen bu ıskarta hayatlar için modernizmin çözümü ne? Daha bir çok soru, şık açıklamalarla kitabın içinde. Kitapta aynı argümanların çevresinde sürekli dönülmesi kitabı biraz sıkıcı yapmış. Fakat bauman'ın diğer kitaplarına göre en rahat okumanı ve en eğlenceli olanıydı (üç kitabını okudum, bu yargı için biraz erken olabilir :)
Son not: eskiden bir ressam hayatı boyunca en iyi resmi yapmak için uğraşırdı; bir yazar hayatı boyunca en iyi kitabı yazmak için çapalardı, bir mühendis en iyi tasarım için uğraşırdı ve bu adamlar ömrü boyunca bir elin parmaklarını geçmeyecek eser verebilirdi. Bugün yaşarken yolumuzu aydınlatan fikirler, düşünceler çağdaşımız yazarlardan daha çok bu eski yazarlar olması tesadüf değil. Günümüzde kitabın kapak tasarımından, adına, içindeki kahramanların isimlerine kadar her şey "enterasan"; hatta cips pazarlaması için kullanılan yöntemlerin bazıları kitap pazarlamak için de kullanılıyor. Çünkü yazarlar ıskartaya çıkmamak demode olmamak için sürekli üretmek zorunda.
Son soru: bauman'da benzerini mi yapıyor?
Son not: eskiden bir ressam hayatı boyunca en iyi resmi yapmak için uğraşırdı; bir yazar hayatı boyunca en iyi kitabı yazmak için çapalardı, bir mühendis en iyi tasarım için uğraşırdı ve bu adamlar ömrü boyunca bir elin parmaklarını geçmeyecek eser verebilirdi. Bugün yaşarken yolumuzu aydınlatan fikirler, düşünceler çağdaşımız yazarlardan daha çok bu eski yazarlar olması tesadüf değil. Günümüzde kitabın kapak tasarımından, adına, içindeki kahramanların isimlerine kadar her şey "enterasan"; hatta cips pazarlaması için kullanılan yöntemlerin bazıları kitap pazarlamak için de kullanılıyor. Çünkü yazarlar ıskartaya çıkmamak demode olmamak için sürekli üretmek zorunda.
Son soru: bauman'da benzerini mi yapıyor?
March 7, 2022
kitapta modernizasyonla beraber gelen yüzeysel ilişkiler, mülteci sorunu, ıskartaya çıkarılma korkusu, günümüzde neyin güzel olup olmadığı meselesi, savaşlarda kuralsızlık... kısacası modern çağın bütün "yüzeyselleştirme"leri anlatılıyor. kitabın üslubunun aşırı derecede ağır olmamasına karşın hızlı okunmasını önermiyorum. kitaptan alıntıladığım bazı cümleler şunlar,
"kazancına göre yaşarsan hiçbir şey yapamazsın"
"...borç ahlaki yönden olumsuz bir şey olmaktan çıkmış görünüyor", burada kredi kartı borçlarının kayda değer derecede artması ve borçların borç ile kapatılmasına değiniliyor
"'güzel' artık üstünde ünlü bir tasarımcının markası bulunan bir kazak, spor salonlarında forma sokulmuş, estetik cerrahiyle biçimlendirilmiş bedenler, son moda makyajla şekillendirilmiş yüzler, avm raflarındaki paketlenmiş ürünler..."
kitap dört ana bölümden oluşuyor ve her birinde modernitenin farklı getirilerine değiniliyor. bu ana bölümlerin içinde de görünüşte konu dışı duran bazı unsurlar anlatılıyor fakat ileride bir şekilde bu alakasız görünen anlatılar ana bölümlere bağlanıyor. kitap günümüzden çok da uzak bir zamanda yazılmadığı için yer yer aşina olduğumuz örnekler veriliyor. mesela "hızlı flört" adı verilen ve üç dakika bir insanla konuştuktan sonra çan çalmasından sonra diğer kişiyle konuşmaya ve o kişiyle flört etmeye devam edip etmeyeceğini beyan etmeye dayanan bir sistem yazar tarafından anlatılmış. bu ve bunun gibi ilgi çekici olaylar örneklenmiş. kitabın sonlarına doğru daha çok ("modern insanlar" olarak)yüzeysel ilişkilere meyilli olmaya başladığımıza değinilmiş. mantıklı bakıldığı zaman süresi ve derinliği kısıtlı bir ilişkinin ayrılık anında daha az travmaya sebep olabileceği ortaya konulmuş. bu sav psikolojik açıdan doğru olsa da zygmund bauman ilişkilerde derinlikten yana olduğunu bu duruma sitem ederek belirtiyor.
"kazancına göre yaşarsan hiçbir şey yapamazsın"
"...borç ahlaki yönden olumsuz bir şey olmaktan çıkmış görünüyor", burada kredi kartı borçlarının kayda değer derecede artması ve borçların borç ile kapatılmasına değiniliyor
"'güzel' artık üstünde ünlü bir tasarımcının markası bulunan bir kazak, spor salonlarında forma sokulmuş, estetik cerrahiyle biçimlendirilmiş bedenler, son moda makyajla şekillendirilmiş yüzler, avm raflarındaki paketlenmiş ürünler..."
kitap dört ana bölümden oluşuyor ve her birinde modernitenin farklı getirilerine değiniliyor. bu ana bölümlerin içinde de görünüşte konu dışı duran bazı unsurlar anlatılıyor fakat ileride bir şekilde bu alakasız görünen anlatılar ana bölümlere bağlanıyor. kitap günümüzden çok da uzak bir zamanda yazılmadığı için yer yer aşina olduğumuz örnekler veriliyor. mesela "hızlı flört" adı verilen ve üç dakika bir insanla konuştuktan sonra çan çalmasından sonra diğer kişiyle konuşmaya ve o kişiyle flört etmeye devam edip etmeyeceğini beyan etmeye dayanan bir sistem yazar tarafından anlatılmış. bu ve bunun gibi ilgi çekici olaylar örneklenmiş. kitabın sonlarına doğru daha çok ("modern insanlar" olarak)yüzeysel ilişkilere meyilli olmaya başladığımıza değinilmiş. mantıklı bakıldığı zaman süresi ve derinliği kısıtlı bir ilişkinin ayrılık anında daha az travmaya sebep olabileceği ortaya konulmuş. bu sav psikolojik açıdan doğru olsa da zygmund bauman ilişkilerde derinlikten yana olduğunu bu duruma sitem ederek belirtiyor.
July 6, 2025
#مراجعة
الكتاب يُقدّم رؤية قاسية لكنّها ضرورية عن الوجه المُظلم للحداثة، حيث يحفر باومان بعمق في فكرة أنَّ النظم الحديثة لا تنتج فقط التقدّم والرفاهية، بل تنتج أيضًا "فضلات بشرية" – أولئك الذين تُقصيهم آلة الحداثة لأنهم غير قادرين على الاندماج في نظامها الإنتاجي أو الاجتماعي.
يرسم باومان صورةً للحداثة لا كمسيرة حتمية نحو التحرّر، بل كآلة ضخمة تعيد ترتيب العالم وفق منطق الكفاءة، فتخلق في طريقها فئاتٍ من البشر "الزائدين" – اللاجئين، العاطلين، المشردين، ضحايا العنصرية أو الفقر. هؤلاء ليسوا مجرد ضحايا عرضيين، بل هم نتيجة بنيوية للحداثة نفسها، التي تعتمد على الإقصاء كجزء من هيكلها.
العولمة، في تحليله، لم تُخفّف هذه الديناميكية، بل عمّقتها، فقسّمت العالم إلى "نخبة" متحركة وقادرة على الاستفادة من انفتاح الحدود، وأغلبية مُهمَّشة تُحاصرها حواجز القانون والاقتصاد. الخوف من "الآخر" – المهاجر، الفقير، المختلف – يصبح أداةً لضبط المجتمعات، حيث تُستخدم صورة "الخطر الداهم" لتبرير المراقبة والقمع.
لكن باومان لا يقدّم حلولًا سهلة. كتابه أشبه بجرح مفتوح يُذكّرنا بأنّ الرفاهية التي نعيشها بُنيَت على أنقاض آخرين. بعض النقّاد رأوا في هذا التشاؤم ضعفًا، بينما أشاد آخرون بصوته الأخلاقي الجريء، خاصةً في دفاعه عن الإنسانية المهدورة التي ترفضها الأنظمة.
"أرواح مهدورة" ليس كتابًا عن الضحايا فحسب، بل عنّا نحن أيضًا – عن كيف نصبح، دون أن ندري، شركاء في نظام يُنتج التهميش ويُبرّره. باومان لا يكتب بعقلية العالم الاجتماعي فحسب، بل بقلب الفيلسوف الذي يرفض أن يُغمض عينيه عن القسوة المُمنهجة التي نتجاهلها يوميًا.
الكتاب مرآة موجعة، لكنّ النظر فيها ضروري لأيّ منا يحاول فهم العالم دون أوهام.
#محمد_الجكاني✍🏼
الكتاب يُقدّم رؤية قاسية لكنّها ضرورية عن الوجه المُظلم للحداثة، حيث يحفر باومان بعمق في فكرة أنَّ النظم الحديثة لا تنتج فقط التقدّم والرفاهية، بل تنتج أيضًا "فضلات بشرية" – أولئك الذين تُقصيهم آلة الحداثة لأنهم غير قادرين على الاندماج في نظامها الإنتاجي أو الاجتماعي.
يرسم باومان صورةً للحداثة لا كمسيرة حتمية نحو التحرّر، بل كآلة ضخمة تعيد ترتيب العالم وفق منطق الكفاءة، فتخلق في طريقها فئاتٍ من البشر "الزائدين" – اللاجئين، العاطلين، المشردين، ضحايا العنصرية أو الفقر. هؤلاء ليسوا مجرد ضحايا عرضيين، بل هم نتيجة بنيوية للحداثة نفسها، التي تعتمد على الإقصاء كجزء من هيكلها.
العولمة، في تحليله، لم تُخفّف هذه الديناميكية، بل عمّقتها، فقسّمت العالم إلى "نخبة" متحركة وقادرة على الاستفادة من انفتاح الحدود، وأغلبية مُهمَّشة تُحاصرها حواجز القانون والاقتصاد. الخوف من "الآخر" – المهاجر، الفقير، المختلف – يصبح أداةً لضبط المجتمعات، حيث تُستخدم صورة "الخطر الداهم" لتبرير المراقبة والقمع.
لكن باومان لا يقدّم حلولًا سهلة. كتابه أشبه بجرح مفتوح يُذكّرنا بأنّ الرفاهية التي نعيشها بُنيَت على أنقاض آخرين. بعض النقّاد رأوا في هذا التشاؤم ضعفًا، بينما أشاد آخرون بصوته الأخلاقي الجريء، خاصةً في دفاعه عن الإنسانية المهدورة التي ترفضها الأنظمة.
"أرواح مهدورة" ليس كتابًا عن الضحايا فحسب، بل عنّا نحن أيضًا – عن كيف نصبح، دون أن ندري، شركاء في نظام يُنتج التهميش ويُبرّره. باومان لا يكتب بعقلية العالم الاجتماعي فحسب، بل بقلب الفيلسوف الذي يرفض أن يُغمض عينيه عن القسوة المُمنهجة التي نتجاهلها يوميًا.
الكتاب مرآة موجعة، لكنّ النظر فيها ضروري لأيّ منا يحاول فهم العالم دون أوهام.
#محمد_الجكاني✍🏼
September 30, 2020
2ª leitura do grupo de Pesquisa em Infância e Juventude.
Nunca tinha feito uma leitura integral de Bauman e posso dizer que foi uma surpresa positiva. Gostei bastante da forma como ele elucida seu raciocínio, rechaçando o uso de teses eruditas ou abstratas; os argumentos são construídos paulatinamente, com muita limpeza e coesão.
Mediante um olhar macrossociológico pós-moderno (que conversa também com elementos de intersubjetividade), Bauman trabalha a ideia de que vidas que não servem para a lógica do mercado da sociedade de consumo são baixas colaterais do progresso econômico e não interessam ao sistema como um todo; são vidas que não têm valor: “vidas desperdiçadas”, portanto. A prisão, enquanto instituição, seria o depósito final desse chamado “refugo humano”.
Ele também desenvolve a noção do “não-lugar”: ambientes transitórios, nos quais inexiste um senso de pertencimento ou de identidade. Aqui, é possível fazer um paralelo com a juventude criminalizada e como ela se enquadra no conceito de refugo humano, considerando que, na adolescência, a falta de pertencimento se sobressalta ainda mais. De fato, a juventude não é bem uma transição; é uma espera (está se deixando de ser criança para se tornar um adulto).
No que tange à nossa realidade institucional, as atuais alternativas utilizadas com os adolescentes infratores não são espaços onde se cria esse sentimento de pertencimento; não há transformação social. Adolescentes que cumprem medidas socioeducativas são abertamente excluídos dos ambientes em que convivem, onde poderiam (e deveriam) ser protegidos.
À vista disso, o livro questiona: como trabalhar a ressocialização?
Nunca tinha feito uma leitura integral de Bauman e posso dizer que foi uma surpresa positiva. Gostei bastante da forma como ele elucida seu raciocínio, rechaçando o uso de teses eruditas ou abstratas; os argumentos são construídos paulatinamente, com muita limpeza e coesão.
Mediante um olhar macrossociológico pós-moderno (que conversa também com elementos de intersubjetividade), Bauman trabalha a ideia de que vidas que não servem para a lógica do mercado da sociedade de consumo são baixas colaterais do progresso econômico e não interessam ao sistema como um todo; são vidas que não têm valor: “vidas desperdiçadas”, portanto. A prisão, enquanto instituição, seria o depósito final desse chamado “refugo humano”.
Ele também desenvolve a noção do “não-lugar”: ambientes transitórios, nos quais inexiste um senso de pertencimento ou de identidade. Aqui, é possível fazer um paralelo com a juventude criminalizada e como ela se enquadra no conceito de refugo humano, considerando que, na adolescência, a falta de pertencimento se sobressalta ainda mais. De fato, a juventude não é bem uma transição; é uma espera (está se deixando de ser criança para se tornar um adulto).
No que tange à nossa realidade institucional, as atuais alternativas utilizadas com os adolescentes infratores não são espaços onde se cria esse sentimento de pertencimento; não há transformação social. Adolescentes que cumprem medidas socioeducativas são abertamente excluídos dos ambientes em que convivem, onde poderiam (e deveriam) ser protegidos.
À vista disso, o livro questiona: como trabalhar a ressocialização?
May 15, 2025
creo que me vais a ver meter cositas del tfm, dudo que lea otra cosa en profundad en estos días.
más allá de que haya sido una lectura un poco exhaustiva (me hace falta para el análisis), me ha gustado mucho el tono irónico-pasivoagresivo (o muy muy enfadado, más bien). creo que es un tipo de discurso muy necesario que, a pesar de haber sido escrito hace dos décadas, es de total actualidad. a veces hace falta que a los más privilegiados les (nos?) lea alguien la cartilla. totalmente recomendado
más allá de que haya sido una lectura un poco exhaustiva (me hace falta para el análisis), me ha gustado mucho el tono irónico-pasivoagresivo (o muy muy enfadado, más bien). creo que es un tipo de discurso muy necesario que, a pesar de haber sido escrito hace dos décadas, es de total actualidad. a veces hace falta que a los más privilegiados les (nos?) lea alguien la cartilla. totalmente recomendado
October 27, 2022
sırf bitirip ne kadar kötü olduğunu yazayım diye bitirdim
iyi ama basit fikirleri bu kadar laf kalabalığı yaparak anlatmaya ne gerek vardı???? hocam edebiyat yapacaksan kurgu yaz ay çok kötüydü adeta tivitır entellerini okuyodum
iyi ama basit fikirleri bu kadar laf kalabalığı yaparak anlatmaya ne gerek vardı???? hocam edebiyat yapacaksan kurgu yaz ay çok kötüydü adeta tivitır entellerini okuyodum
April 16, 2021
The first one of Bauman's books that I've read. I love the way he writes, it's accessible and not tedious whatsoever. Even though he discusses ideas that feel so obvious and present in our every day, he does so in such an insightful way, imagining humans in a system of waste and recycling.
January 24, 2022
Nikt mnie nie niepokoi tak, jak Zygmunt Bauman mówiący o społeczeństwie.
Książka szczególnie ważna, jeśli chodzi o ostatnie wydarzenia w kraju.
Książka szczególnie ważna, jeśli chodzi o ostatnie wydarzenia w kraju.
February 23, 2019
Çevirmenin; ağır bir dili olan ve zor bir konunun işlendiği bu kitaba ilk bölümlerde giremediğini, kitabın sonuna yaklaşırken aradığı stili yakaladığını gözlemledim. Kitabın başından sonuna çeviriyi demlendirip yeni baştan üsluba dair bir tutarlılık sağlamaya çalışsaymış konunun hakkını verirmiş diye düşünüyorum. Ama tabii ne kadar zaman verilmiştir kendisine bilemeyiz. Okur olarak Bauman’nın konuyu işleme şekline girmek de zor, çevirmen de zorlanmış olduğunu hissettirince okuması zor bir kitaba dönüştü. Türkçesinden okumak isteyenlere son 20 sayfaya göz atıp bunun hatrına okunur derlerse almalarını tavsiye ederim. Yoksa İngilizce okumak konunun zihinde daha derli toplu yer edinmesine yardımcı olabilir.
January 24, 2021
Iskarta Hayatlar “atık” teriminin hayatımızın her yerine girdiğini gösteriyor. İnsanlara Her şeyin hatta ilişkilerin bile son kullanma tarihiyle sunulduğu bir dünyada olduğumuzu bir kez daha hatırlatıyor.
Sosyal devlet anlayışının yok olmasıyla, hükümetlerin yeniden otorite tesis etmesi için yeni bir meşruiyet formülü tesis ettiğinden; tesis edilen bu yapının da halklara şu şekilde empoze edildiğinden söz ediyor: “ bireysel tehditler iyice abartılmalı, her gün en azından her hafta halkı tehdit eden bir olayın olduğu hakkında halk teyakkuz haline sokulmalı,ülkeye sokulan teneke kutu bile korkunç felakete yol açar algısı durmadan tekrarlanmalı, eğer tehdit gerçekleşmediğinde de muazzam bir başarı olarak sunulmalıdır”
Sosyal devlet anlayışının yok olmasıyla, hükümetlerin yeniden otorite tesis etmesi için yeni bir meşruiyet formülü tesis ettiğinden; tesis edilen bu yapının da halklara şu şekilde empoze edildiğinden söz ediyor: “ bireysel tehditler iyice abartılmalı, her gün en azından her hafta halkı tehdit eden bir olayın olduğu hakkında halk teyakkuz haline sokulmalı,ülkeye sokulan teneke kutu bile korkunç felakete yol açar algısı durmadan tekrarlanmalı, eğer tehdit gerçekleşmediğinde de muazzam bir başarı olarak sunulmalıdır”
July 15, 2021
Questo libro dovrebbe essere letto da molte più persone, servirebbe a tutti per riflettere su argomenti e situazioni attualissime ma mantenute, molto spesso, fuori fuoco, sulla sfondo della vita quotidiana, tanto da dimenticare addirittura che esistono, tanto da dimenticare che ne facciamo parte e che tutti ne siamo gli artefici. Ho letto questo libro per un'esame insieme a "Il Razzismo. Il riconoscimento negato"di Renate Siebert infatti, i due libri, mi sembrano perfetti per essere letti e studiati in coppia.
Nonostante gli argomenti nel libro possano sembrare difficili, in realtà sono molto comprensibili e non ci vogliono conoscenze pregresse specifiche per comprenderlo.
Nonostante gli argomenti nel libro possano sembrare difficili, in realtà sono molto comprensibili e non ci vogliono conoscenze pregresse specifiche per comprenderlo.
November 25, 2023
Bauman is highly recommended!
January 4, 2020
2017’de ölmeseydi kendisinden kitabın 3. bölümünde Suriye mültecileri ile ilgili güncelleme yapmasını beklerdim, kitapta kendini bir kaç kez tekrar ediyor ama olsun ancak konsantre olunduğunda hızlı okunabilen içeriği var bir kaç tekrar iyidir. İnsanın atık olarak görülmesi garip de gelse maalesef günümüz düzeninde ne kadar doğru tespit olduğu güzel örneklerle ortaya konmuş. Kitabın 3. bölümüne 12 nolu not olarak son kısımda verilen Türk subayına atıf edilen söz de hiç inandırıcı değil bariz propoganda.
May 12, 2020
Çin, ABD'nin yolladığı plastik atıkları almaz, aldıklarını geri dönüştürmezken, Hindistan'da koca koca elektronik atık mahalleleri belirirken hala sürdürülebilirliği iki plastiğin geri dönüşümünden, yeniden kullanımından ibaret gören; insanlar, insan grupları, insan yığınları özgürlükten eser kalmayacak derecede monoton, insanlık dışı şartlarda çalıştırılır; çalışamayacak, üretemeyecek, daha önemlisi tüketemeyecek hale geldiğinde gözden çıkarılabilir iken sıfır atık hayalleri kuran herkesin mutlaka okuması gereken, ibret alınacak bir çalışma.
January 5, 2008
Uncovers how our modern progressive world sees the poor and marginalized of our societies. Just like trash, we discard those who we perceive won't benefit our lives. Sad but true! Case in point, the many slums built on top of the garbage heaps here in Manila, where so many people scrounge for anything to live on. Unfortunetaly, now the rich sift through the garbage for anything valuable before it even makes it to the slums.
April 28, 2019
Ho preso "Vite di scarto" perché cercavo un libro sull'immigrazione e nella mia mente Bauman è una certezza circa dalla quarta liceo. Ho letto nell'introduzione il riferimento a Leonia, dalle Città invisibili di Calvino, e mi ci sono tuffata. Adesso, dopo averlo letto, non lo definirei un libro sull'immigrazione e nemmeno lo consiglierei come primo approccio all'autore - meglio iniziare da "Modernità liquida", per capire il concetto di liquidità e i pilastri su cui Bauman costruisce il proprio pensiero - ma l'ho trovato illuminante.
Bauman prende la metafora scomoda dei rifiuti, degli scarti e dell'esubero e la applica a numerosi aspetti della società odierna. Rifiuti umani, soprattutto, ma anche scarti della società dei consumi, analizzati con un approccio che non vuole essere solo descrittivo, ma che spesso si sofferma anche sulle cause. Sì, si parla anche di immigrazione.
Quello della cultura dei rifiuti è un punto di vista originale, sono i soliti temi di attualità presentati in un'ottica a cui di solito non si pensa e che vi offrirà tantissimi spunti di riflessione.
Quattro stelle e non cinque solo perché sento di doverlo rileggere per capire al meglio tutti i concetti, perché davvero i temi affrontati in questo saggio sono moltissimi.
Il libro è diviso in quattro sezioni: i rifiuti della costruzione di ordine, i rifiuti del progresso economico, i rifiuti della globalizzazione e la cultura dei rifiuti. Tre quarti del testo si concentrano quindi sui "rifiuti umani", mentre nell'ultima parte la riflessione si fa più ampia, sul concetto di bellezza e sulle relazioni interpersonali, con riferimenti anche ad altre pubblicazioni dell'autore.
La cosa che più colpisce è come la riflessione di Bauman sia ancora validissima in un libro pubblicato nel 2002. Diciassette anni sono pochi in senso assoluto sono pochi, soprattutto se pensiamo ai classici greci e latini; questa però vuole essere un libro di attualità. Si riflette sulla globalizzazione, sulla società dei consumi e sulla rapidità con cui vengono prodotti rifiuti che poi non si riescono a smaltire - diciassette anni fa la tecnologia era molto diversa, ma era diverso anche l'assetto politico era diverso. Non è sempre tutto condivisibile; ci sono punti in cui lo stacco temporale si vede e altri in cui oggi la situazione si è capovolta, ma si rimane comunque colpiti dall'accuratezza della riflessione.
Un libro illuminante e consigliatissimo.
Bauman prende la metafora scomoda dei rifiuti, degli scarti e dell'esubero e la applica a numerosi aspetti della società odierna. Rifiuti umani, soprattutto, ma anche scarti della società dei consumi, analizzati con un approccio che non vuole essere solo descrittivo, ma che spesso si sofferma anche sulle cause. Sì, si parla anche di immigrazione.
Quello della cultura dei rifiuti è un punto di vista originale, sono i soliti temi di attualità presentati in un'ottica a cui di solito non si pensa e che vi offrirà tantissimi spunti di riflessione.
Quattro stelle e non cinque solo perché sento di doverlo rileggere per capire al meglio tutti i concetti, perché davvero i temi affrontati in questo saggio sono moltissimi.
Il libro è diviso in quattro sezioni: i rifiuti della costruzione di ordine, i rifiuti del progresso economico, i rifiuti della globalizzazione e la cultura dei rifiuti. Tre quarti del testo si concentrano quindi sui "rifiuti umani", mentre nell'ultima parte la riflessione si fa più ampia, sul concetto di bellezza e sulle relazioni interpersonali, con riferimenti anche ad altre pubblicazioni dell'autore.
La cosa che più colpisce è come la riflessione di Bauman sia ancora validissima in un libro pubblicato nel 2002. Diciassette anni sono pochi in senso assoluto sono pochi, soprattutto se pensiamo ai classici greci e latini; questa però vuole essere un libro di attualità. Si riflette sulla globalizzazione, sulla società dei consumi e sulla rapidità con cui vengono prodotti rifiuti che poi non si riescono a smaltire - diciassette anni fa la tecnologia era molto diversa, ma era diverso anche l'assetto politico era diverso. Non è sempre tutto condivisibile; ci sono punti in cui lo stacco temporale si vede e altri in cui oggi la situazione si è capovolta, ma si rimane comunque colpiti dall'accuratezza della riflessione.
Un libro illuminante e consigliatissimo.
April 15, 2024
La modernità liquida è “una civiltà dell’eccesso, dell’esubero, dello scarto e dello smaltimento dei rifiuti” e noi ne siamo immersi fino al collo.
Bauman è stato un importante sociologo polacco della metà del novecento che ha basato il suo pensiero sull’interpretazione del caos che circonda l’essere umano nella modernità. Questo concetto viene sviluppato nei suoi testi da punti di vista differenti, e questo, a parer mio, è quello che li abbraccia un po’ tutti.
“Vite di scarto” è un testo del 2003 che ci prepara alla possibilità di vivere in un mondo, senza effettivamente vederlo. E’ un’occasione per capire come funziona quello che succede intorno a noi e come questo determina la nostra vita. Si può ritenere di essere completamente padroni della propria esistenza senza però comprendere che allo stesso tempo si è determinati dalle strutture antropologiche, sociali, economiche, politiche e culturali all’interno delle quali siamo immersi: questo perché non tutto quello che noi pensiamo deriva da una consapevolezza, ma da una formazione di lungo periodo, partendo dall’infanzia, per cui siamo portati a pensare determinate cose e agire in un determinato modo in maniera più o meno automatica.
Già dal titolo si può immaginare di cosa tratterà: è un testo che analizza la condizione umana all’interno di quello che Bauman chiama modernità liquida, e che noi potremmo anche chiamare epoca della globalizzazione; è il tentativo di cercare di comprendere la condizione umana nella nostra epoca contemporanea.
Si parla di condizione umana discutendo della maniera mediante la quale noi viviamo nel nostro tempo: la nostra vita è caratterizzata primariamente dalla nostra condizione economica e materiale, non solo dal punto di vista freddo o quantitativo, perché, ad esempio, vivere la precarietà del lavoro è sì una questione di organizzazione economica della società ma determina anche la nostra condizione umana.
Percepiamo il continuo spendere come necessario poiché lo consideriamo l’unico modo per accelerare il soddisfacimento dei nostri desideri, ma al tempo stesso abbrevia anche il tempo che questo impiega per svanire, trasformandosi in amarezza e rifiuto.
Il testo si conclude con un’amara conclusione: forse è questo l’unico modo in cui si può condurre la vita umana comune, l’unica forma concepibile che il nostro mondo può assumere, l’unica forma che a esso si possa dare.
Bauman è stato un importante sociologo polacco della metà del novecento che ha basato il suo pensiero sull’interpretazione del caos che circonda l’essere umano nella modernità. Questo concetto viene sviluppato nei suoi testi da punti di vista differenti, e questo, a parer mio, è quello che li abbraccia un po’ tutti.
“Vite di scarto” è un testo del 2003 che ci prepara alla possibilità di vivere in un mondo, senza effettivamente vederlo. E’ un’occasione per capire come funziona quello che succede intorno a noi e come questo determina la nostra vita. Si può ritenere di essere completamente padroni della propria esistenza senza però comprendere che allo stesso tempo si è determinati dalle strutture antropologiche, sociali, economiche, politiche e culturali all’interno delle quali siamo immersi: questo perché non tutto quello che noi pensiamo deriva da una consapevolezza, ma da una formazione di lungo periodo, partendo dall’infanzia, per cui siamo portati a pensare determinate cose e agire in un determinato modo in maniera più o meno automatica.
Già dal titolo si può immaginare di cosa tratterà: è un testo che analizza la condizione umana all’interno di quello che Bauman chiama modernità liquida, e che noi potremmo anche chiamare epoca della globalizzazione; è il tentativo di cercare di comprendere la condizione umana nella nostra epoca contemporanea.
Si parla di condizione umana discutendo della maniera mediante la quale noi viviamo nel nostro tempo: la nostra vita è caratterizzata primariamente dalla nostra condizione economica e materiale, non solo dal punto di vista freddo o quantitativo, perché, ad esempio, vivere la precarietà del lavoro è sì una questione di organizzazione economica della società ma determina anche la nostra condizione umana.
Percepiamo il continuo spendere come necessario poiché lo consideriamo l’unico modo per accelerare il soddisfacimento dei nostri desideri, ma al tempo stesso abbrevia anche il tempo che questo impiega per svanire, trasformandosi in amarezza e rifiuto.
Il testo si conclude con un’amara conclusione: forse è questo l’unico modo in cui si può condurre la vita umana comune, l’unica forma concepibile che il nostro mondo può assumere, l’unica forma che a esso si possa dare.
November 2, 2021
Me encanta Bauman, ya he leído varios títulos suyos. Este me causa particular depresión. Es característico de Bauman escribir desde un pesimismo tan hondo que parece imposible salir de allí, es que la realidad- que describe muy bien el autor- es pesimista. ¿De quiénes son las vidas desperdiciadas que figuran en el título del libro? Pues de los migrantes económicos, los migrantes forzados, los refugiados, los apátridas y en un grado menos problematico y más naturalizado los desempleados endémicos que no paran de crecer, a propósito de la robotización del empleo. Yo agregaría aquí los jóvenes NiNi , que ni estudian ni trabajan, y en general se podría afirmar que las vidas de los habitantes de los bolsones de pobreza que que constituyen parte importante de las grandes ciudades latinoamericanas. Aquellas vidas desperdiciadas lo son por estar fuera de la modernización, lejos de la cultura de consumo y del mercado laboral especialmente. Es que no puedes consumir sin trabajar . Solo basta verse la crisis de refugiados venezolanos en Latinoamérica o de sirios en Europa a causa de conflictos políticos que el mundo no puede o no le interesa solucionar en aquellos países. Esas son las vidas desperdiciadas , aquellas que están en tierra de nadie, sin Estado que los proteja, sometidos a los viavenes del mercado o políticas gubernamentales xeonofobas.
November 29, 2017
Del mismo es que del mismo modo en que el capitalismo moderno nos coloca en una dinámica de consumo en que las cosas que compramos, las usamos por un ratito y rápidamente se van al basurero, las sociedades han generado una población superficial a la cual desechan, del mismo modo que a las cosas. Las vidas desperdiciadas serían más bien como vidas desperdicio: quienes no se integran a una comunidad, quienes no se integran a formas de trabajo "normal" (como quienes tratan con los residuos en los basureros en la India), los migrantes en su tránsito o los exiliados. En otros términos, ellos viven como "anomalías", fuera de la ley o fuera de la norma.
La cuestión con las cosas es que todas tienen fecha de caducidad, inevitablemente se convierten en desperdicio por su finitud, pero ¿que pasa con las vidas humanas? No se trata de pensarlas en función de su utilidad, sino de observar su sentido de trascendencia (de que están ligadas al sentido de lo infinito), quizá así, nuestras vidas no sean un desperdicio. Pero ¿Cómo pensar esa infinitud en el sentido de nuestra vida?
La cuestión con las cosas es que todas tienen fecha de caducidad, inevitablemente se convierten en desperdicio por su finitud, pero ¿que pasa con las vidas humanas? No se trata de pensarlas en función de su utilidad, sino de observar su sentido de trascendencia (de que están ligadas al sentido de lo infinito), quizá así, nuestras vidas no sean un desperdicio. Pero ¿Cómo pensar esa infinitud en el sentido de nuestra vida?
January 11, 2024
Even though I have a lot to say about this book (because we had to write multiple essays about it for uni..), I'm going to keep it short :)
A very interesting read and even though it was written two decades ago, it is still very useful. Bauman uses a lot of metaphors. I enjoy reading them and it makes a lot of things easier to understand. However, in certain cases it becomes oversimplified, which is dangerous.
Besides this, Bauman is really pessimistic and that makes it also really depressing to read... :(
A very interesting read and even though it was written two decades ago, it is still very useful. Bauman uses a lot of metaphors. I enjoy reading them and it makes a lot of things easier to understand. However, in certain cases it becomes oversimplified, which is dangerous.
Besides this, Bauman is really pessimistic and that makes it also really depressing to read... :(
February 20, 2019
Excelente ensayo sobre la historia de la modernidad y los residuos o desechos creados por las sociedades.
“Los consumidores en una sociedad de consumo, como los habitantes
de la Leonia de Calvino, necesitan recogedores de basura, y en gran número, y
de tal suerte que no rehúyan tocar y manipular lo que ya se ha confinado al
vertedero; pero los consumidores no están dispuestos a realizar ellos mismos
los trabajos de los basureros”
“Los consumidores en una sociedad de consumo, como los habitantes
de la Leonia de Calvino, necesitan recogedores de basura, y en gran número, y
de tal suerte que no rehúyan tocar y manipular lo que ya se ha confinado al
vertedero; pero los consumidores no están dispuestos a realizar ellos mismos
los trabajos de los basureros”
December 4, 2025
廢棄的生命(簡體)。齐格蒙特·鮑曼著。
封面沒打上中文副標題，我覺得是一個詭計。因為加上「現代性及其棄兒」這個副標題(Modernity and its Outcasts)，會使本書感覺生硬許多。但是內文比較常見的詞似乎是「人類廢品」(human waste)或「廢棄的人口」(wasted human)：「『多餘的』和『過剩的』，指那些不能或者人們不希望他們被承認或被允許留下來的人口」。大概舉凡失業的、領救濟金的、啃老的、流浪漢，以及移民、難民、古惑仔......等都包含在「可能」的範圍內。作者的獨特視角是用人們處理垃圾(或工業廢品之類廢棄物)的程序和語言來類比以上所謂的人類廢品問題。並指明這些是現代化和經濟發展不可避免的產物，而全球化更加速了這個過程。作者提出了「我們的星球已經滿載」這樣的危機呼籲，希望藉由這個視角，能更形象的讓大家理解並正視思考這個社會問題。總的來說，生長在台灣的我還不能體會這個問題的迫切性，因此也就無法融入作者這個廢品處理的視角去思考。把人「物化」，似乎也不是一個妥當的類比方式。
封面沒打上中文副標題，我覺得是一個詭計。因為加上「現代性及其棄兒」這個副標題(Modernity and its Outcasts)，會使本書感覺生硬許多。但是內文比較常見的詞似乎是「人類廢品」(human waste)或「廢棄的人口」(wasted human)：「『多餘的』和『過剩的』，指那些不能或者人們不希望他們被承認或被允許留下來的人口」。大概舉凡失業的、領救濟金的、啃老的、流浪漢，以及移民、難民、古惑仔......等都包含在「可能」的範圍內。作者的獨特視角是用人們處理垃圾(或工業廢品之類廢棄物)的程序和語言來類比以上所謂的人類廢品問題。並指明這些是現代化和經濟發展不可避免的產物，而全球化更加速了這個過程。作者提出了「我們的星球已經滿載」這樣的危機呼籲，希望藉由這個視角，能更形象的讓大家理解並正視思考這個社會問題。總的來說，生長在台灣的我還不能體會這個問題的迫切性，因此也就無法融入作者這個廢品處理的視角去思考。把人「物化」，似乎也不是一個妥當的類比方式。
September 15, 2018
Nice and thought provoking, but the two central chapters seemed too repetitive to me. I had to skip some pages because i couldn’t get through it. Very nice introduction, I liked the references to Calvino, and very nice ending, comparing museums to graveyards and giving an insight on the consumism on our personal relationships. I would recommend it after all.
December 17, 2020
Desechos humanos, migración y citas instantáneas como temas principales de la continuación de un trabajo de toda la vida, en el cual Bauman completa la crítica a la vida moderna líquida. Me parece que entre líneas hace un llamado a continuar el estilo, ir en corriente para evitar morir en el intento de supervivencia.
April 12, 2024
jeśli kapitalizm ma 0 hejterow to znaczy że nie żyje ..
super książka która ma już swoje lata, bo jest z 2003 a wszystko co tam opisane jest bardzo aktualne i można traktować też trochę jak przepowiednie przyszłości, jestem pewna że bauman sie w grobie przewraca jak widzi gen z
szkoda że taka krótka ale przynajmniej na temat
super książka która ma już swoje lata, bo jest z 2003 a wszystko co tam opisane jest bardzo aktualne i można traktować też trochę jak przepowiednie przyszłości, jestem pewna że bauman sie w grobie przewraca jak widzi gen z
szkoda że taka krótka ale przynajmniej na temat
Displaying 1 - 30 of 63 reviews