Η χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς

by Vladimir Lenin

Όταν λένε χρεοκοπία της Διεθνούς εννοούν κάποτε μόνο την τυπική πλευρά του ζητήματος, δηλαδή τη διακοπή της διεθνούς σύνδεσης ανάμεσα στα σοσιαλιστικά κόμματα των εμπόλεμων χωρών, το γεγονός ότι δεν είναι δυνατό να συγκληθεί ούτε διεθνής συνδιάσκεψη ούτε το Διεθνές Σοσιαλιστικό Γραφείο κλπ. Αυτή την άποψη δέχονται ορισμένοι σοσιαλιστές των ουδέτερων, μικρών χωρών, πιθανόν ακόμη και τα περισσότερα επίσημα κόμματα αυτών των χωρών και έπειτα οι οπορτουνιστές και οι υπερασπιστές τους. Ο κ. Βλ. Κοσόφσκι υπερασπίστηκε στο ρωσικό τύπο αυτή τη θέση με μια ειλικρίνεια άξια κάθε αναγνώρισης στο φύλλο αρ. 8 του Δελτίου Πληροφοριών της Μπουντ και η Σύνταξη του Δελτίου δεν έγραψε ούτε λέξη που να δείχνει ότι δεν συμφωνεί με τον αρθρογράφο. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι η υπεράσπιση του εθνικισμού από τον κ. Κοσόφσκι, ο οποίος έφτασε στο σημείο να δικαιολογεί τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες που ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις, θα βοηθήσει πολλούς εργάτες να πειστούν τελικά για τον αστικοεθνικιστικό χαρακτήρα της Μπουντ.

96 pages, Paperback

First published June 1, 1915

About the author

Vladimir Ilyich Ulyanov, better known as Vladimir Lenin, was a Russian revolutionary, leader of the Russian Social Democratic Labour Party (Bolsheviks), statesman and political theorist. After the October Revolution he served as the first and founding head of government of Soviet Russia from 1917 until his death in 1924 and of the Soviet Union from 1922 until his death in 1924.

Reviews

[Μιχάλης Παπαχατζάκης · Rating 4 out of 5]

Σήμερα, που όλο και περισσότεροι κάνουν λόγο για τις προϋποθέσεις που ολοένα συσσωρεύονται για το ξέσπασμα ακόμα και ενός παγκοσμίου πολέμου, το παραπάνω δοκίμιο, που γράφτηκε στις αρχές του Α'ΠΠ, παρουσιάζει τις θέσεις με τις οποίες προσέγγισε το ζήτημα η τότε σοσιαλδημοκρατία και το πέρασμά της στην πλευρά της αντίστοιχης αστικής τάξης, γεγονός που οδήγησε στην πολιτική χρεοκοπία της Β' Διεθνούς (όπως λέει κι ο τίτλος).

[«Λέγοντας χρεοκοπία της Διεθνούς, οι συνειδητοί εργάτες εννοούν την κραυγαλέα προδοσία της πλειονότητας των επίσημων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων απέναντι στις πεποιθήσεις τους, απέναντι στις επισημότατες διακηρύξεις των ομιλιών στα διεθνή συνέδρια της Στουτγκάρδης και της Βασιλείας, στις αποφάσεις αυτών των συνεδρίων κλπ» (σελ.7)]

Κεντρικό σημείο είναι το συνέδριο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης στη Βασιλεία (Ελβετία) το 1912, όπου τέθηκε σε συζήτηση ο χαρακτήρας και η φύση του επερχόμενου πολέμου: ιμπεριαλιστικός για την εκ νέου μοιρασιά των αποικιών και των σφαιρών επιρροής. Ακολούθως, τέθηκε ο χαρακτήρας της παρέμβασης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων: αντιπολεμικός και καθόλου συναινετικός με τις εθνικές επιδιώξεις των αντιστοίχων αστικών τάξεων.

Το βιβλίο αποτελείται από εννιά μέρη. Σε αυτά αναπτύσσεται όλη η πολεμική ενάντια στα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, η εξήγηση της στάσης που πήραν στον Α'ΠΠ, η ανάλυση των συνθηκών μιας επαναστατικής κατάστασης και τα καθήκοντα των επαναστατών, οι θεωρίες των δευτεροδιεθνιστών, καθώς και η υποδοχή τους από την αστική τάξη.

[Senad · Rating 5 out of 5]

Een fantastisch stuk van Vladimir I. Lenin, waarin hij reflecteert op het verlies van principes, van de onverenigbaarheid tussen socialisme en burgerlijke politiek. Lenin zet in zijn polemische en directe stijl elegant uiteen, hoe ware arbeiderspolitiek gedoemd is te verdwijnen wanneer men haar probeert te fuseren met (klein-)kapitalistische, burgerlijke of liberale belangen. Lenin benadrukt dat het opkomen voor eigen nationale belangen, zonder aan de rest van de internationale arbeidersklasse te denken, alleen belemmerend werkt op de vakbeweging.

Hoewel dit stuk geschreven is als een kritiek op de "officiële" sociaaldemocratische partijen gedurende de Eerste Wereldoorlog, kan de substantie van de kritiek ook op het politieke heden worden toegepast: wat doet het met partijen als SP of de PvdA, wanneer zij openstaan voor coöperatie met openlijk neoliberale partijen en organisaties? Kan het streven naar gelijkheid ooit worden voltooid, wanneer men te veel bezig is met concessies ten koste van de werkende klasse? Is het deelnemen aan het bestaande politieke bestel het werkelijk waard, wanneer men een machtsbasis op wil bouwen voor de vakbeweging?