What do you think?
Rate this book
El funeral de Lolita
«No sé ni siquiera si estás viva, pero tenía que decírtelo: Roberto ha fallecido esta mañana en...», dice el mensaje de Rocío, una antigua compañera del instituto, y el corazón de Helena da un vuelco. Igual al día en que advirtió que se había enamorado de su profesor de literatura. Ahora tendrá que enfrentarse a su muerte y a sus recuerdos. Helena conoce la muerte (ha perdido a sus padres, en circunstancias muy distintas), pero la de Roberto agitará todos los fantasmas. En el tanatorio la espera Rocío, a quien Helena entregó hace muchos años su diario, pero también Laura, la viuda de Roberto, quien insiste en invitarla a su casa. Joven, reputada y polémica crítica gastronómica, Helena analiza, recomienda y censura sabores y platos, pero no sabe qué hacer con su vida. En su Alcalá de Henares natal, lejos de la revista en la que trabaja y de su pareja, mientras los recuerdos la asaltan y le anudan el estómago, deberá decidirlo.
192 pages, Paperback
First published November 8, 2018
18 people are currently reading
1037 people want to read
About the author
Luna Miguel
22 books4,780 followersLeo, escribo y edito. Trabajo en Penguin Random House. Mis últimos libros son 'Leer mata' e 'Incensurable'.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 165 reviews
November 17, 2018
La historia es interesante pero la ejecución resulta muy pobre, sobre todo por un lenguaje plano, falto de brillo en las imágenes. Entiendo que la autora es poeta. ¿Será una de esas poetas nuevas tipo Irene X? Novelas así me llevan a preguntar qué pasa en el mundo editorial. ¿Vale más tener seguidores en Instagram sin criterio literario que van a comprar el libro que ser una persona normal con un manuscrito potente pero sin la promesa de buenas ventas? Por suerte los libros se pueden devolver. Pero si tuviera dinero quemaría mi ejemplar.
February 14, 2019
“Así que léelo otra vez: Te tuve miedo”.
Siempre sé por dónde empezar a hablar de un libro que me ha gustado, pero la cosa se complica cuando es el caso contrario. No esperaba nada de “El funeral de Lolita” y por eso no me decepcionó, pero no ha sido una lectura que haya disfrutado ni que pueda recomendar.
Creo de verdad que la intención de la autora es buena. Una reinterpretación de Lolita de Nabokov, con un acercamiento más millenial y un mensaje de crítica hacia la relación tóxica e inmoral que describe el autor, contada desde el punto de vista de Helena, la “lolita”. Luna no deja un mensaje claro, suelta pequeñas pistas al lector pero no termina de calar. El mensaje necesita ser más rotundo, más claro y más bestia.
Por otro lado los personajes no creo que estén bien construidos, ni siquiera el de la protagonista, de quien sabemos muy pocas cosas y las que sabemos se repiten constantemente durante la historia. No hay mucho a lo que agarrarse, y por eso se queda plana y muy desdibujada.
Tampoco me ha convencido la narración, creo que la autora se desenvuelve mejor en otro género como la poesía. Además tiene un ritmo muy extraño, engancha porque es breve, pero tal vez por eso se siente un poco atropellada y algo caótica.
Y el final (no spoilers)... para mí es surrealista sin sentido, también precipitado y creo que no complace para nada. Deja muchos cabos sueltos.
Siempre sé por dónde empezar a hablar de un libro que me ha gustado, pero la cosa se complica cuando es el caso contrario. No esperaba nada de “El funeral de Lolita” y por eso no me decepcionó, pero no ha sido una lectura que haya disfrutado ni que pueda recomendar.
Creo de verdad que la intención de la autora es buena. Una reinterpretación de Lolita de Nabokov, con un acercamiento más millenial y un mensaje de crítica hacia la relación tóxica e inmoral que describe el autor, contada desde el punto de vista de Helena, la “lolita”. Luna no deja un mensaje claro, suelta pequeñas pistas al lector pero no termina de calar. El mensaje necesita ser más rotundo, más claro y más bestia.
Por otro lado los personajes no creo que estén bien construidos, ni siquiera el de la protagonista, de quien sabemos muy pocas cosas y las que sabemos se repiten constantemente durante la historia. No hay mucho a lo que agarrarse, y por eso se queda plana y muy desdibujada.
Tampoco me ha convencido la narración, creo que la autora se desenvuelve mejor en otro género como la poesía. Además tiene un ritmo muy extraño, engancha porque es breve, pero tal vez por eso se siente un poco atropellada y algo caótica.
Y el final (no spoilers)... para mí es surrealista sin sentido, también precipitado y creo que no complace para nada. Deja muchos cabos sueltos.
June 7, 2019
En estos tiempos, en los que lectores ,redes y medios prejuzgan y critican incluso mucho antes de ser publicado nada, escribir, y sobre todo escribir lo que realmente quieres, es un acto de valentía.
Mas aun si eres “joven, mujer y tienes éxito.”
El martes se sentó con nosotras una escritora que con su novela, generó tal polémica en redes sociales que el eco aun resuena....
Pero la que charló, compartió, bromeó y debatió con nosotras,fue una mujer valiente,con una carrera profesional brillante,una persona divertida, educada, honesta y deslumbrante.
Añadir una “reseña” mas (irrelevante, porque no soy nadie para hacerlo) a un libro sobre el que todo el mundo se ha sentido con derecho a opinar, seria absurdo.
Pero si me gustaría decir bien alto: ojalá muchas mas Luna Miguel en este mundo, muchas mas primeras novelas como esta y muchos mas grupos/espacios/mujeres como mis queridas #lasentusiastas y @lib_mujeres , donde como hemos comentado hoy ,“sentirse seguras para la sororidad , la amistad y la palabra”.
Leed a Luna.
Leed a muchas mujeres.
Leed incluso textos machistas, para desaprender lo que habíamos aprendido.
La rebelión empieza leyendo.
Mas aun si eres “joven, mujer y tienes éxito.”
El martes se sentó con nosotras una escritora que con su novela, generó tal polémica en redes sociales que el eco aun resuena....
Pero la que charló, compartió, bromeó y debatió con nosotras,fue una mujer valiente,con una carrera profesional brillante,una persona divertida, educada, honesta y deslumbrante.
Añadir una “reseña” mas (irrelevante, porque no soy nadie para hacerlo) a un libro sobre el que todo el mundo se ha sentido con derecho a opinar, seria absurdo.
Pero si me gustaría decir bien alto: ojalá muchas mas Luna Miguel en este mundo, muchas mas primeras novelas como esta y muchos mas grupos/espacios/mujeres como mis queridas #lasentusiastas y @lib_mujeres , donde como hemos comentado hoy ,“sentirse seguras para la sororidad , la amistad y la palabra”.
Leed a Luna.
Leed a muchas mujeres.
Leed incluso textos machistas, para desaprender lo que habíamos aprendido.
La rebelión empieza leyendo.
December 5, 2018
Me he reído mucho, pero creo que no era la intención de la autora.
August 13, 2019
Esta reseña se ha visto viciada posterior a la lectura de los demás usuarios en esta plataforma. Si alguien debe llevar la contraria tendré el gusto de ser ese personaje. En los otros comentarios se nota el odio irracional destilado frente a nuevas formas de escritura, aquellos que se sienten sucios al encontrar un poco de surrealismo y arruinan su 'inmersión' realista. ¿Acaso no toda la vida es así?¿Sería 'normal' acabar una historia con un final de redención para la protagonista cuando sabe que está marcada y no podrá escapar de ello?¿Que el nudo en su cabeza no es otra cosa que las ganas de perder la vida mediante el suicidio?¿Que quitándose el nudo es una forma de renacer?¿Que hago muchas preguntas porque me ha fascinado cada sección que tenía casi 15 preguntas seguidas?
Si uno entiende que Luna Miguel no redacta en un modo cavernícola, que aún escribiendo en prosa se encuentra rodeada de poesía, se admitirá con creces que es una pisada firme en terrenos hasta ahora desconocidos para ella y para su público. Cuando leí Lolita en la secundaria pensaba que sería mucho más interesante haber conocido la perspectiva doble, tanto del pederasta como de la lolita. Parece que con esta obra por fin pude satisfacer esa necesidad.
Si uno entiende que Luna Miguel no redacta en un modo cavernícola, que aún escribiendo en prosa se encuentra rodeada de poesía, se admitirá con creces que es una pisada firme en terrenos hasta ahora desconocidos para ella y para su público. Cuando leí Lolita en la secundaria pensaba que sería mucho más interesante haber conocido la perspectiva doble, tanto del pederasta como de la lolita. Parece que con esta obra por fin pude satisfacer esa necesidad.
November 29, 2018
Me esperaba otra cosa. Me encantaba la idea de una historia contada desde el punto de vista de una Lolita. Sin embargo, me he encontrado con un puñado de frases sin sentido, expresiones vulgares, poco uso de sinónimos y mucho postureo instagramero. Mucho de Irene X, Marwan y compañía. Poco de un auténtico funeral de Lolita. Sigo sin comprender que en un libro se normalice una relación sexual entre una niña de 14 años y un hombre de 39. Qué pena.
Read
June 20, 2025Me gusta mucho la poesía de Luna y al toparme ayer con este libro en casa de mi padre decidí abrirlo (y todo lo que comporta ese gesto). He leído esta novela teniendo presente en todo momento que Luna la publicó ya hace años, que es como siento que deberíamos leer toda obra de cualquier persona que se dedique a escribir, con ese respeto temporal. Una debe publicar cuando se le escapan las palabras de la boca, porque si se publican cuando éstas ya han caído al suelo, la escritura deja de tener sentido. Por lo tanto a una no tiene que importarle publicar verde (anda que luego no alabamos los bocetos tempranos de cualquier pintora). Por lo tanto he leído esta novela como quien mira una fotografía de alguien cuando era joven. Y teniendo en cuenta esto:
— La novela tiene críticas o alusiones alrededor de la lolita (o de quienes quieren convertirnos en una) discretas y atinadas.
— El capítulo 35 es el mejor.
— Se nota leyéndola que Luna es una gran lectora
— Me ha gustado que el texto se alimente de varios símbolos, el color violeta (quizá este un tanto manido), el ancla, el pelo, el libro de lolita…
— Me ha gustado tanto sabor y olor.
— Los textos de escritores macho salpicados por el libro parecen luego cruzarse con la novela final del profesor, otro escritor macho. Como si los hombres (mayores que nosotras) no tuvieran suficiente con arrebatarnos la ilusión de la juventud sino que además desearan escribir sobre ese proceso de arrebatamiento.
— La novela tiene críticas o alusiones alrededor de la lolita (o de quienes quieren convertirnos en una) discretas y atinadas.
— El capítulo 35 es el mejor.
— Se nota leyéndola que Luna es una gran lectora
— Me ha gustado que el texto se alimente de varios símbolos, el color violeta (quizá este un tanto manido), el ancla, el pelo, el libro de lolita…
— Me ha gustado tanto sabor y olor.
— Los textos de escritores macho salpicados por el libro parecen luego cruzarse con la novela final del profesor, otro escritor macho. Como si los hombres (mayores que nosotras) no tuvieran suficiente con arrebatarnos la ilusión de la juventud sino que además desearan escribir sobre ese proceso de arrebatamiento.
January 14, 2019
Nos encontramos ante un libro que pretende dar un giro de tuerca al clásico Lolita de Vladimir Nabokov, siendo la propia Lolita (que en este caso se llama Helena) la que narra su punto de vista. De esta manera, y en mi opinión, nos encontramos ante una crítica de este clásico, donde es la víctima la que narra los abusos que durante años ha callado, y que otros han pretendido romantizar. Por otra parte, se trata de un libro que se lee muy rápido, ya que resulta bastante adictivo, y que ha tenido la fuerza suficiente para sacarme del bloqueo lector en el que me encontraba. El final ha sido uno de los puntos más débiles del libro, pues me ha parecido bastante surrealista y no he sido capaz de entenderlo, además de que me ha resultado demasiado abierto.
En cuanto a los personajes, me han parecido algo planos y con poca fuerza. Se hace mención a la historia de la protagonista, pero de manera muy puntual y dando poca información sobre su vida. A penas sabemos nada del profesor, Roberto, al que se menciona pero de manera muy superficial. También, el novio de Helena, Sébastien, me ha parecido bastante incoherente. Es un personaje del que prácticamente no sabemos nada, y que se queda colgado con pinzas al final de la historia.
Leí este libro sin conocer a la autora, y no fue hasta que lo terminé cuando investigué un poco y descubrí que las otras obras de Luna Miguel son poesía, lo que encaja a la perfección con el estilo que utiliza en el libro. Así, encontramos que la autora va introduciendo prosa poética en diversos capítulos del libro, aunque tengo que admitir que para mí algunas frases carecían de sentido. A pesar de ello, en general me ha gustado bastante la forma de escribir de Luna.
En conclusión, El Funeral de Lolita es un libro que, sin llegar a ser una obra maestra, ha conseguido mantenerme expectante y hacerme reflexionar sobre diferentes aspectos. Me hubiera gustado encontrar más profundidad en los personajes y en la trama, y que se hubiera metido un poco más el dedo en la llaga. Creo que la autora podría haberle sacado mucho más partido al libro, ya que posee los ingredientes necesarios para contar una muy buena historia.
Más reseñas en: https://miplanetasingular.blogspot.com
En cuanto a los personajes, me han parecido algo planos y con poca fuerza. Se hace mención a la historia de la protagonista, pero de manera muy puntual y dando poca información sobre su vida. A penas sabemos nada del profesor, Roberto, al que se menciona pero de manera muy superficial. También, el novio de Helena, Sébastien, me ha parecido bastante incoherente. Es un personaje del que prácticamente no sabemos nada, y que se queda colgado con pinzas al final de la historia.
Leí este libro sin conocer a la autora, y no fue hasta que lo terminé cuando investigué un poco y descubrí que las otras obras de Luna Miguel son poesía, lo que encaja a la perfección con el estilo que utiliza en el libro. Así, encontramos que la autora va introduciendo prosa poética en diversos capítulos del libro, aunque tengo que admitir que para mí algunas frases carecían de sentido. A pesar de ello, en general me ha gustado bastante la forma de escribir de Luna.
En conclusión, El Funeral de Lolita es un libro que, sin llegar a ser una obra maestra, ha conseguido mantenerme expectante y hacerme reflexionar sobre diferentes aspectos. Me hubiera gustado encontrar más profundidad en los personajes y en la trama, y que se hubiera metido un poco más el dedo en la llaga. Creo que la autora podría haberle sacado mucho más partido al libro, ya que posee los ingredientes necesarios para contar una muy buena historia.
Más reseñas en: https://miplanetasingular.blogspot.com
January 10, 2019
¿Qué acabo de leer? ¡No sé por dónde empezar! Me quedo muy fría con este libro... "El funeral de Lolita" llegó a mi estantería a través de una caja de suscripción literaria mensual. Me pareció buena opción para leer justo después de Navidades, ya que el libro es muy cortito y la premisa no es del todo mala.
Me parece interesante la historia contada desde el punto de vista de la propia chica, pero más allá de esto, la historia está muy incompleta y falta de todo tipo de detalles: la historia de la protagonista y de su familia (únicamente salpicada de anotaciones que se repiten a lo largo del libro, sin conexión ninguna, cayendo en estereotipos fáciles); el personaje del profesor, muy poco profundizado; el novio y la amiga de Helena, historias totalmente incoherentes, con varios diálogos salpicados a lo largo de la novela, y personajes muy planos... Mencionar desde luego el final (no spoilers!), completamente disparatado y sin sentido (de hecho, lo extendería a las últimas 15-20 páginas).
El estilo de la narración tampoco me ha calado, en ocasiones me ha resultado muy vulgar comparado con otros pasajes del libro.
Me recuerda a estos libros tipo Roy Galán, Marwan... Me sorprende ver tantas reseñas buenas de este libro.
¡Una pena!
Me parece interesante la historia contada desde el punto de vista de la propia chica, pero más allá de esto, la historia está muy incompleta y falta de todo tipo de detalles: la historia de la protagonista y de su familia (únicamente salpicada de anotaciones que se repiten a lo largo del libro, sin conexión ninguna, cayendo en estereotipos fáciles); el personaje del profesor, muy poco profundizado; el novio y la amiga de Helena, historias totalmente incoherentes, con varios diálogos salpicados a lo largo de la novela, y personajes muy planos... Mencionar desde luego el final (no spoilers!), completamente disparatado y sin sentido (de hecho, lo extendería a las últimas 15-20 páginas).
El estilo de la narración tampoco me ha calado, en ocasiones me ha resultado muy vulgar comparado con otros pasajes del libro.
Me recuerda a estos libros tipo Roy Galán, Marwan... Me sorprende ver tantas reseñas buenas de este libro.
¡Una pena!
November 28, 2018
En la escala de Bristol, es un tipo siete.
July 2, 2022
Poético, violento, es una experiencia que se saborea, una degustación deleitosa de las palabras.
May 19, 2019
Admiro el trabajo literario de Luna Miguel en lo poético, y creo que hizo un gran trabajo en El dedo. Pero para lo bueno y para lo malo, Luna es una autora mediática en el mundo editorial y mi lectura de su primera novela publicada no puede disociarse de este hecho.
Retrasé la lectura de El funeral de Lolita hasta que fuera inevitable. Quise leerla desde su lanzamiento, pero preferí esperar al final de la vorágine de opiniones positivas y negativas; quería disfrutar la obra desde mi silla, no desde la posición de las demás. Pero ¿En qué medida podemos escapar a la idea colectiva que sobre una obra existe? Yo no tengo esa capacidad la verdad.
He leído ya la obra dado que es la lectura de este mes del grupo de lectoras en el que participo y sinceramente, entre tanta opinión ilustrada sobre la “buena literatura” me ha sorprendido muy positivamente:
.
Luna impregna de poesía toda la obra.
.
Escribe con las tripas, como a mí me gusta. El cuerpo está presente en toda la obra, más que los sentimientos, Helena se mueve por sensaciones y por sus sentidos. Olores, sabores, hambre, cuerpo, manos, dedos, náuseas y por supuesto sexo, sin sublimar, sin filtros. La sangre no falta: Luna no falla a su tradición visceral.
.
Tiene símbolos muy potentes como el pelo y los nudos, que de nuevo llevan a la experiencia desde las vísceras.
.
El capítulo del diario de Helena me parece útil para entender a Dolores Haze, creo que es un buen ejercicio de posesión de la Otra que personifica Lo.
.
Por último considerar que gracias a Luna me atreví con Nabokov (Lo leí antes que El Funeral). Siempre había renegado de la obra, me apestaba y asustaba a partes iguales. Y no sólo me pareció una obra brillantemente escrita, si no que he descubierto un clásico más allá de Kubrick.
.
Así que sí. Recomendaré a Luna Miguel. Porque cada obra tiene su contexto, su tiempo y su lugar. Nunca me gustó Salinger y su Guardián, pero siempre alegué que fue un problema de inadecuación del espacio-tiempo entre la obra y yo; jamás juzgaré una obra desde la objetividad, si no desde la subjetividad. Ya lo siento, pero no quiero ser una guardiana de la literatura. Durante siglos la Buena Literatura dejó fuera a quienes escribían desde los márgenes. Y eso sí que NO.
.
.
.
.
“He empezado a leerlo y me he dado cuenta de que olía muy bien ¿Quién lo habría leído antes para dejar este aroma en sus páginas?¿Uno se puede enamorar de una persona por cómo huelen sus libros? Creo que sí. Aunque a él ya no pueda amarle, todas las noches huelo Lolita”
.
.
.
.
“Ni siquiera cuando las busco las encuentro.
No pude hablar con ellas, con mis hermanas. Sólo veo gente queriendo mi coño en una pantalla. No os lo voy a dar. Aunque a veces me gustaría dároslo, es mío”
Retrasé la lectura de El funeral de Lolita hasta que fuera inevitable. Quise leerla desde su lanzamiento, pero preferí esperar al final de la vorágine de opiniones positivas y negativas; quería disfrutar la obra desde mi silla, no desde la posición de las demás. Pero ¿En qué medida podemos escapar a la idea colectiva que sobre una obra existe? Yo no tengo esa capacidad la verdad.
He leído ya la obra dado que es la lectura de este mes del grupo de lectoras en el que participo y sinceramente, entre tanta opinión ilustrada sobre la “buena literatura” me ha sorprendido muy positivamente:
.
Luna impregna de poesía toda la obra.
.
Escribe con las tripas, como a mí me gusta. El cuerpo está presente en toda la obra, más que los sentimientos, Helena se mueve por sensaciones y por sus sentidos. Olores, sabores, hambre, cuerpo, manos, dedos, náuseas y por supuesto sexo, sin sublimar, sin filtros. La sangre no falta: Luna no falla a su tradición visceral.
.
Tiene símbolos muy potentes como el pelo y los nudos, que de nuevo llevan a la experiencia desde las vísceras.
.
El capítulo del diario de Helena me parece útil para entender a Dolores Haze, creo que es un buen ejercicio de posesión de la Otra que personifica Lo.
.
Por último considerar que gracias a Luna me atreví con Nabokov (Lo leí antes que El Funeral). Siempre había renegado de la obra, me apestaba y asustaba a partes iguales. Y no sólo me pareció una obra brillantemente escrita, si no que he descubierto un clásico más allá de Kubrick.
.
Así que sí. Recomendaré a Luna Miguel. Porque cada obra tiene su contexto, su tiempo y su lugar. Nunca me gustó Salinger y su Guardián, pero siempre alegué que fue un problema de inadecuación del espacio-tiempo entre la obra y yo; jamás juzgaré una obra desde la objetividad, si no desde la subjetividad. Ya lo siento, pero no quiero ser una guardiana de la literatura. Durante siglos la Buena Literatura dejó fuera a quienes escribían desde los márgenes. Y eso sí que NO.
.
.
.
.
“He empezado a leerlo y me he dado cuenta de que olía muy bien ¿Quién lo habría leído antes para dejar este aroma en sus páginas?¿Uno se puede enamorar de una persona por cómo huelen sus libros? Creo que sí. Aunque a él ya no pueda amarle, todas las noches huelo Lolita”
.
.
.
.
“Ni siquiera cuando las busco las encuentro.
No pude hablar con ellas, con mis hermanas. Sólo veo gente queriendo mi coño en una pantalla. No os lo voy a dar. Aunque a veces me gustaría dároslo, es mío”
January 20, 2019
No he leído a Nabókov. De forma consciente, por miedo y asco a partes iguales, nunca me he atrevido a leer su "obra maestra". Y con esta novela deliciosa, Luna Miguel me ha abrazado y susurrado al oído que tenía razón, que el mito erótico de Lolita merece morir y devolverle a ella la vida, empoderada.
Redactado en un tono familiar para la generación de jóvenes del presente y lleno de preguntas lanzadas al vacío que te llevan a hablar contigo misma, este libro se vuelve adictivo y acaba fundiendo a sus lectoras con su protagonista y con su autora en un final maravilloso.
Absolutamente necesario.
Redactado en un tono familiar para la generación de jóvenes del presente y lleno de preguntas lanzadas al vacío que te llevan a hablar contigo misma, este libro se vuelve adictivo y acaba fundiendo a sus lectoras con su protagonista y con su autora en un final maravilloso.
Absolutamente necesario.
April 27, 2019
Por favor, que las editoriales dejen de poner la tipografía a tamaño 16 para que el libro parezca más grande.
Siento que no se llega a resolver la problemática y lo que se resuelve es con superficialidad material, muy alejada de mí y no esperaba que se solucionase de esa forma.
Siento que no se llega a resolver la problemática y lo que se resuelve es con superficialidad material, muy alejada de mí y no esperaba que se solucionase de esa forma.
November 25, 2018
Suelo huir de los libros con mucha "fama", ya sean de instagramers-youtubers o esos "bestsellers" que te encuentras hasta en la sopa, por lo que no hubiese comprado este libro de no ser por una suscrpición literaria.
Tengo sensaciones encontradas con él, las últimas 40 páginas (a excepción del capítulo final) me han resultado muy forzadas. Personajes, situaciones que no me terminan de encajar con el estilo que llevaba el libro.
Por otro lado el capítulo 35 es la esencia del libro y la manera de llegar hasta él me ha resultado interesante. Ha sido una lectura de domingo y es lo que he tardado en leer el libro, un día. Gracias a capítulos cortos y una escritura sencilla, aunque con tintes poéticos.
Quizá también ha ayudado el tener a alguien conocido que ha pasado por una situación del estilo (no tan extrema) ha hecho que, a ratos, me sintiese en el papel de esas "lolitas". Es con eso con lo que me quedo, el vivir entre líneas en la piel de otro personaje.
No estoy diciendo que el libro sea una obra maestra, tiene sus más y sus menos, pero ha conseguido despertar sensaciones y pensamientos. ¿Cómo hubiese lidiado yo con ese hecho ahogando mi vida?
Tengo sensaciones encontradas con él, las últimas 40 páginas (a excepción del capítulo final) me han resultado muy forzadas. Personajes, situaciones que no me terminan de encajar con el estilo que llevaba el libro.
Por otro lado el capítulo 35 es la esencia del libro y la manera de llegar hasta él me ha resultado interesante. Ha sido una lectura de domingo y es lo que he tardado en leer el libro, un día. Gracias a capítulos cortos y una escritura sencilla, aunque con tintes poéticos.
Quizá también ha ayudado el tener a alguien conocido que ha pasado por una situación del estilo (no tan extrema) ha hecho que, a ratos, me sintiese en el papel de esas "lolitas". Es con eso con lo que me quedo, el vivir entre líneas en la piel de otro personaje.
No estoy diciendo que el libro sea una obra maestra, tiene sus más y sus menos, pero ha conseguido despertar sensaciones y pensamientos. ¿Cómo hubiese lidiado yo con ese hecho ahogando mi vida?
July 20, 2019
Página 84. “Escribir es complicado cuando solo quieres decir lo que tienes que esconder”. Prejuzgando este libro, por lo que había leído y oído, estaba convencida de que no me iba a gustar. Pensaba que sería aburrido, simple y que trataría cosas que ya se han tratado mil veces. La realidad ha resultado ser bien diferente. Cada página, cada párrafo y cada palabra son un trozo de verdad palpitante. De esa verdad que se te mete dentro, te araña y te devora.
Si no lo habéis leído todavía os doy un consejo: No leáis esta novela como una ficción. Es una realidad. Un trozo de cristal roto, olvidado debajo de la cama. Yo lo intenté barrer con cuidado y al no llegar, alargué la mano y me pinche en el dedo corazón. Chupo la herida mientras escribo. Me gustaría deciros muchas cosas, pero es complicado escribir cuando solo quieres decir lo que tienes que esconder.
Si no lo habéis leído todavía os doy un consejo: No leáis esta novela como una ficción. Es una realidad. Un trozo de cristal roto, olvidado debajo de la cama. Yo lo intenté barrer con cuidado y al no llegar, alargué la mano y me pinche en el dedo corazón. Chupo la herida mientras escribo. Me gustaría deciros muchas cosas, pero es complicado escribir cuando solo quieres decir lo que tienes que esconder.
Read
November 2, 2020«no rating» porque no sabría si darle o no cinco estrellas (eso inclina más la balanza hacia el “no” que hacia el “sí”), y yo en goodreads solo puntúo cuando el libro se convierte en mi favorito (5⭐️)
el capítulo 35 se me ha clavado en el corazón, me ha anudado los pulmones e inundado los ojos, la crudeza de lo escrito, el mirar tu reflejo herido en palabras ajenas...
necesito releerlo y en papel, quiero subrayar y escribir y mojar sus páginas; este libro lo merece
el capítulo 35 se me ha clavado en el corazón, me ha anudado los pulmones e inundado los ojos, la crudeza de lo escrito, el mirar tu reflejo herido en palabras ajenas...
necesito releerlo y en papel, quiero subrayar y escribir y mojar sus páginas; este libro lo merece
February 8, 2020
No ha estado mal, un poco intensito a veces y los diálogos no muy creíbles, pero la historia es interesante. La parte del diario me ha parecido brutal, sin embargo el final me ha dejado fría y con una sensación de que termina de repente.
January 24, 2019
Iba con un miedo horrible a que este libro no me gustase por todas las reseñas negativas que había leído. No os mentiré, no me ha parecido una lectura trascendental ni me ha impactado todo lo que podría haberme impactado, pero me ha entretenido y he disfrutado mucho de su estructura y del ritmo ágil que proporciona la autora.
No he leído Lolita de Nabokov y El funeral de Lolita me ha aumentado las ganas que ya tenía de leerlo. El punto de vista es muy interesante ya que conocemos en bastante profundidad la vida de una mujer que durante sus años de crecimiento sufrió golpes muy fuertes. Y esto nos llega a través de una selección de imágenes y escenas que me ha parecido de las cosas más interesantes de la novela. La autora mezcla el pasado y el presente de la protagonista de tal forma que todo llega de una forma violentamente suave y eso le da un toque especial.
En esa línea, me parece muy bien llevado el contraste de la visión de una adolescente y como las vivencias de esos años han forjado la personalidad de la adulta.
Un libro con un lenguaje muy ligero y un ritmo muy fluido. Se lee en un viaje corto en tren o en una tarde de domingo.
No he leído Lolita de Nabokov y El funeral de Lolita me ha aumentado las ganas que ya tenía de leerlo. El punto de vista es muy interesante ya que conocemos en bastante profundidad la vida de una mujer que durante sus años de crecimiento sufrió golpes muy fuertes. Y esto nos llega a través de una selección de imágenes y escenas que me ha parecido de las cosas más interesantes de la novela. La autora mezcla el pasado y el presente de la protagonista de tal forma que todo llega de una forma violentamente suave y eso le da un toque especial.
En esa línea, me parece muy bien llevado el contraste de la visión de una adolescente y como las vivencias de esos años han forjado la personalidad de la adulta.
Un libro con un lenguaje muy ligero y un ritmo muy fluido. Se lee en un viaje corto en tren o en una tarde de domingo.
November 7, 2020
Al comienzo no supe valorarlo como debía, procediendo de las lecturas de los poemarios de la misma autora, percibía que su estilo narrativo no estaba a la altura de su poesía. Sin embargo, seguí leyendo, y ha sido todo un descubrimiento. El modo en el que Luna narra es sutil pero áspero en ocasiones, poético pero sencillo, lleno de metáforas y de percepciones del cuerpo.
Además, el final no desvela mucho pero lo une todo y sin duda alguna, CONMUEVE profundamente. Es decir, Luna juega con lo progresivo, con los capítulos cortos para producir elipsis o prolepsis momentáneas que cargan de sentido a la trama. Sin duda, un descubrimiento para los sentidos. Porque no sólo se habla de la condición de ser Lolita, sino de gastronomía, de relaciones, de muerte, de sexo, de familia, de trabajo, y sobre todo, DE LITERATURA. Me ha sido muy difícil separar los gustos literarios de Helena de los de Luna Miguel; referencias de gran calidad, por cierto.
Además, el final no desvela mucho pero lo une todo y sin duda alguna, CONMUEVE profundamente. Es decir, Luna juega con lo progresivo, con los capítulos cortos para producir elipsis o prolepsis momentáneas que cargan de sentido a la trama. Sin duda, un descubrimiento para los sentidos. Porque no sólo se habla de la condición de ser Lolita, sino de gastronomía, de relaciones, de muerte, de sexo, de familia, de trabajo, y sobre todo, DE LITERATURA. Me ha sido muy difícil separar los gustos literarios de Helena de los de Luna Miguel; referencias de gran calidad, por cierto.
December 8, 2018
Madre mía, que vicio, me lo he leído en menos de un dia. Me ha encantado como revuelto. Imposible no acordarse de Lolita la original y lo mal que lo pasé leyéndolo. Pero es que todo lo que leo de esta escritora me lo bebo, aunque me revuelva las tripas.
August 12, 2021
उपन्यास #लाेलिता
#VladimirNabokov #lolita #novel #bookstagram #elaiyaa
म सुरूमा नै भन्छु । म कुनै समिक्षक पनि हाेइन न नै समालोचक । केवल त गुगलमा धेरै साेधिएकाे, खाेजिएकाे लेखकाे बारेमा लेख्न गइरहेकाे छु । न कि यसले पारेको प्रभावका बारेमा । त्याे उपन्यासकाे नामले नै प्रस्ट पार्दछ कि याे कुन टाइपकाे उपन्यास हाे भनेर । मैले पुस्तक पढेको आधारमा उपन्यास हजुरहरूले पढनु भन्दा पहिले नै म याे जानकारी दिन्छु कि कुनै पनि मानिसहरूकाे विचमा यसलाई नपढनुहाेला । याे उपन्यास अाफ्नाे समयमा अत्यैन्तै नराम्रो तरिकाले गिरेकाे थियो । कुनै पनि पब्लिकेसन्सले यस उपन्यासलाई छाप्न तयार भएका थिएनन । अन्यमा गएर यस उपन्यासलाई अाेलम्पिया प्रेसले पब्लिस गर्याे । जुन ज्यादात्तर अश्लील चिजहरू छाप्ने पब्लिकेसन्स भनेर पनि चिनिन्छ ।
याे उपन्यासलाई लेखेपश्चात भ्लादिमिर नाबाेकाेभले तयार भएको पाण्डुलिपिलाई जलाउन तयार भैसकेका थिए । तर अन्तिम बखतमा उनकाे श्रीमती आएर साे पाण्डुलिपिलाई बचाईन । यस उपन्यासलाई नाबाेकाेभले लेखेका थिए सन १९५२ - ५५ काे बिचमा । १९५५ मा सर्वप्रथम यसलाई रसियामा र १९५८ मा यु एस मा पब्लिस गराईयाे ।आफ्नो समयमा याे उपन्यास जति चर्चामा आएता पनि यसले नाेवेल पुरस्कार भने हात पार्न सकेन ।
एक साईलजिस्ट जसकाे नाम john Ray.। जाे आफ्नाे विषयमा पिएच.डि. गरेर बसेकाे थियाे र उ यसै विषयमा केही अध्ययन गरिरहेकाे थियाे । त्यसैबेला जन रेलाई एक हत्यारा, बलत्कारी तथा पागल मान्छेले अाफ्नै हातले लेखेकाे पाण्डुलिपि हात पर्याे । जुन हत्याराकाे नाम थियाे हम्बर्ट हम्बर्ट अर्थात हम्बर्ट । जुन पाण्डुलिपि भित्र उसले आफ्नै कहानी लेखेकाे थियाे । जसमा उसले स्पस्टरूपले लेखेकाे थियाे कि मैले एक तेह्र वर्षकी केटीकाे अपहरण गरेकाे छु । जसकाे नाम लाेलिता हाे । जुन लाेलिता सन् १९५२ काे क्रिसमसकाे दिनमा आफ्नाे सन्तानलाई जन्म दिँदादिँदै प्राण त्याग गरिन र यसै घटना सुनेपश्चात जेलमा बसेकाे हम्बर्ट पनि हार्टअट्रयाकद्वारा प्राण त्याग गर्याे । यसै कहानीलाई उसले पढ्दा याे उपन्यास तयार भएकाे छ जसकाे नाम हाे - लाेलिता
....मेरी ल���ेलिता
मेरी प्राण.....!
रिबेरियामा हम्बर्टकाे बाबुकाे एउटा हाेटल थियाे । त्यहीँ हम्बर्ट पनि बस्दथ्याे, जाे त्यसबेला तेह्र सालकाे थियाे । त्यसैबेला साेही हाेटलमा बस्ने बाह्र बर्षकी एनाबेलसँग उसकाे प्रेम बस्याे । उनीहरू लुकिलुकि अश्लील क्रियाकलाप गर्न तर्फ लागे । एक दिन उनीहरूले त्यसै क्रियाकलाप गरिरहँदा खेरी उनीहरूले कसैले अठ्याए । यस घटनाले हम्बर्ट र एनाबेलकाे चरित्रमाथि दाग त लाग्याे नै र सँगसँगै हम्बर्टले त्यस दिनपछि एनाबेललाई कहिल्यैपनि भेटेन र देखेन पनि । समय बित्दै गयाे एक दिन हम्बर्टलाई दिलमा अाघात पुग्ने खबर आइपुग्याे कि टाइफाइडद्वारा एनाबेलकाे मृत्यु भयाे । याे खबर सुनेपछि उसले यसबाट मुक्त पाउनकाे लागि पेरिस गयाे पढ्नकाे लागि !!
यस विषयमा हम्बर्ट भन्छ कि;
📍 जवानीका दिनहरु सम्झंदा तेज गतिमा दौडिरहेको रेलको झ्यालबाट कुदिरहेको दृश्यलाई नियालिरहेजस्तो लाग्छ मलाई । सबै दृश्यहरु स्पष्ट देखिन्छन् । तर, सबै दृश्यहरु आखिरी स्टेशनसम्म स्मरण गर्न सकिंदोरहेनछ ।
जब उसले पेरिसमा पनि एनावेललाई भुल्न सकेन त उसले एक कल गल अर्थात बजार भाउअनुसार चलेकी वेश्या (अन्दाजी साेह्र बर्षकी जुन उमेरकाे केटीकाे तलास ऊ सधैं गरिरहन्थ्याे )माेनीसँग बजारकाे रेट भन्दा दाेब्बर रेटमा पैसा तिरेर सम्बन्ध अगाडि बढाउछ । त्यस रातकाे कुरालाई हम्बर्ट अाफ्नाे डायरीमा लेख्दछ ;
ठूलो सिरानीमा आरामसँग शिर राखेर हराए जसरी हराउँदै औलाहरु घुसाउँदै बिस्तारै सुम्सुम्याउन शुरू गरें । बिस्तारै उसले पनि खेलमा रूचि लिन थाली । त्यसपछि मैले उसलाई झ्यालनेरबाट बेडमा ल्याएँ । ऊ मेरो बाहुमा कुनै सुन्दर म उत्तेजनाले तरङ्गीत हुँदै कपडा खोलेर उसको नजिक पुगेर उभिएँ । उसको पिठ्यूँ सुम्सुम्याउनुको सट्टा एक हातले उसको काँधमा समाएँ । उसलाई आफूतिर घुमाउँदै उसका औलाहरु चलाउन थालें । मोनीले आश्चर्य मान्दै मतिर हेरी | आम ग्राहकले जस्तै उसको नग्न शरीर देखेर उत्तेजित भएर पनि मैले आतुरता देखाएको थिइनँ । बिस्तारैबिस्तारै उसका सम्वेदनशील अंगहरूलाई छुदै मैले पनि झ्याल बाहिर हेर्न थालें । उसको औंला चुम्नका लागि ओठ नजिक लगेको थिएँ । उसको नङ लगभग पछिल्लो एक हप्तादेखि काटिएको थिएन । उसका औंलाहरूमा मैलो भरिएको थियो । मुस्कुराउँदै मैले उसलाई यो कुरा भनें । ऊ मसँग माफी माग्दै हात धुनका लागि अगाडि बढी । तर मैले उसलाई रोकें । मलाई उसको यही बालकपनले त आकर्षित गरिरहेको थियो । अर्धविकसित नितम्ब, सानासाना छाती, पिठ्यूँमा मसिना रौं र मैला औलाहरु ! म उसका यिनै कुराहरूमा हराइरहेको थिएँ ।
यश तथ्यअनुसार यस उपन्यासमा हम्बर्टकाे चरित्र स्पस्ट पार्न यहि नै शुत्र ठिक्क भएकाे देखिन्छ । कि उसले कुन तवरले माेनीकाे प्रयाेग गर्याे । साथै ऊ अाफ्नाे डायरीमा यश विषयलाई स्पस्ट पार्दै लेख्दछ ;
तपाईंलाई यो कुरा अजीव लाग्न सक्छ । कहाँ फ्रेन्च र अङ्ग्रेजी साहित्यको प्रतिष्ठित विद्धान अनि कहाँ बाह/चौध वर्षकी कुमारी केटीहरुको स्पर्शका लागि कुकुरझै सुँघ्दै भौतारिरहने एक यौन विकृत अपराधी । तर जबसम्म म आफ्नो कुरा पूरा गर्दिन, तपाईंहरु बुझ्न सक्नुहुन्न ।
'वास्तवमा मलाई दशदेखि चौध वर्षका केटीहरु मात्र मन पर्थ्यो । जवान युवतीहरु मलाई आफूतिर आकर्षित गर्न सक्दैनथे । बाक्लो कम्मर र ठूलो छाती भएका युवतीको अङ्गालोमा मैले कुनै आनन्दको अनुभूत गर्न सक्दिनथें । मेरा नसा-नसामा सल्बलाएको उत्तेजना उनीहरूको अङ्गालोमा पुग्ने बित्तिकै चिसो हुन्थ्यो । मेरो उत्तेजनाको तानाबाना मात्र दशदेखि चौध वर्षसम्मका केटीहरुको वरिपरि बुनिएको थियो । उनीहरूको केटाकेटीपन, निश्छलता, निर्दोषिता, चञ्चलता, बदमासी, फक्रंदै गरेका अङ्गहरु र गनगने कुराले नै मलाई आकर्षित गर्थ्यो । म फक्रिएको फूलबाट होइन, नफक्रिएको किशोरीको भारले थिचिएर पिसिन चाहन्थें ।
हम्बर्ट अलि ठुुलाे भयाे त्यैपनि उसले एनावेललाई भुल्न सकेन । साथै हम्बर्टले पेरिसबाट नै साहित्य पढ्याे र पुस्तक तथा लेख पनि लेख्न थाल्याे । हम्बर्टकाे जति नै उमेर बढेपनि उ सँधै बाह्र -चाैध बर्षकी केटीहरूसँग शारीरिक सम्बन्ध राख्न रूचाउथ्याे र गर्दथ्याे पनि । उसकाे याैन उत्जेना यति चरम सिमामा पुग्दथ्याे कि वेश्याहरूसँग पनि शारीरिक सम्बन्ध राख्दा उसलाई पुग्दैनथ्याे र ऊ डक्टरकाे सेवा पनि लिन पुग्थ्यो । एकदिन उसले साेच्याे कि मलाई सँधै सेक्स क्रियाकलाप चाहिन्छ त्यसाेभए म किन विहे गर्दिन त ? र यसैसाेच पश्चात् हम्बर्टले साेही डक्टरकाे छाेरी बेलेरियासँग सन् १९३५ मा विवाह पनि गर्याे । त्यस विवाह चार सालसम्म त काम चलाउ तरिकाले नै चलिरह्याे तर एक दिन अाफ्नै ड्राइभर जाे पहिलो विश्वयुद्धमा कर्णेल थियाे । उसैसँग प्रेम गर्न लागिन हम्बर्टकाे श्रीमती बेलेरिया । जुन कुरा उनले हम्बर्टलाई पनि भनिन । हम्बर्ट यति रिसले चुर भएकाे थियाे कि उसले साे कर्णेललाई गाेली हानेर मार्ने निधाेमा पुगेकाे थियाे कि त्याे भन्दा पहिले नै बेलेरिया र कर्णेल कारमा चढेर टाप कसे।
त्यस घटना पछि हम्बर्ट यु एस गयाे । युएसमा कुनै विद्यालकाे लागि फ्रेन्च र अंग्रेजी साहित्य बिचकाे सम्बन्धकाे बारेमा बुक लेख्न थाल्याे । यसै समयमा उसलाई लाग्याे कि उसकाे दिमागले काम राम्रोसँग गर्दैन । केही बर्षकाे लागि उसले हस्पिटलमै बसेर उपचार गर्याे । पछि हस्पिटलमा बस्दाबस्दा उसलाई झंझंट महसुस भयाे तर हस्पिटलवालाहरू हम्बर्टलाई छाड्न मानेका थिएनन तर हम्बर्टले साईकाेथेरापिस्ट डाक्टरलाई धाेका दिएर त्यहाँबाट भाग निक्ल्याे ।
साल १९३७ मा उसलाई त्यहाँबाट फ्रि गरिदियाे । त्यहाबाट हम्बर्ट न्यु इग्लैन्ड अायाे अर्थात अाउदै थियाे म्याकुस परिवारसँग बस्नकाे लागि । हम्बर्ट म्याकुस परिवारमा त्यसकारण बस्न अाएकाे थियाे कि त्यस परिवारमा एउटी केटी थिईन । उमेरमा सानाे, जति हम्बर्टलाई चाहिएकाे थियाे । जब हम्बर्ट म्याकुस परिवारमा बस्न अाउदै थियाे त्यैबेला घटना घट्याे, म्याकुस परिवारकाे घरमा त अागलागी भयाे । म्याकुस परिवारकाे अाेनर मेक्युले हम्बर्टलाई भन्याे तिमी अर्कै परिवारमा बस्न जाउ म तिमीलाई ठेगाना दिन्छु । लान्स स्ट्रीट ३४२ नम्बरकाे घर जहा हेज बस्दछिन अाफ्नाे छाेरी लाेलितासँग । जब मेक्यु उसलाई घर पुर्याउन गयाे त यसले नाेटिस गर्याे कि हेट उसँग फ्लट गरिरहेकी छिन । यस कुराले हम्बर्ट त्यहा नबसीकन न्यु याेर्क नै फर्कनै साेचमा पुग्याे । जब उ त्यहाँबाट जानै लागेकाे थियाे त हेजकाे छाेरी डाैली त्यहाँ अाइपुगिन । जसलाई देख्नेबित्तिकै पहिलोचाेटी नै हम्बर्टलाई प्रेम बस्याे । ऊ यस सम्बन्ध पछि अदालतमा जुरीका सामु भन्दछ र त्यहिकुरा पाण्डुलिपिमा लेख्छ कि;
लोलिता। मेरी प्राण ।
"लोलिता मेरो जीवनको प्रकाश हो ।"
"लोलिता मेरो हृदयको ढुकढुकीको आवाज हो।"
"लोलिता मेरो आत्माको यस्तो प्रेम गीत हो, जसलाई म जीन्दगीका हरेक क्षणहरुमा गाइरहेको छु ।"
जुरीका माननीय सदस्यहरू।
उनको नाम लोलिता थियो । लो.लि.ला। आमाले उनलाई मायाले लो भनेर बोलाउँथिन् । अन्य मान्छेहउले उनलाई लोला भनेर बोलाउँथे । र, स्कूलमा डौली भन्थे । तर, मेरो अंगालोमा उनी मात्र लोलिता रहिन ! मात्र लोलिता!!
हम्बर्टलाई लाग्याे उसकाे बालापनकाे प्रेमीका एनाबेल फर्केर आइन । यसले त्यसैबेला निर्णय लियाे उ जति संघर्ष गरेर पनि ऊ यहि परिवारमा बस्दछ । साथीहरू हम्बर्टसँग सँधै एउटा डायरी हुन्थ्याे । जसमा उ हरेक दिनका कुरा हरेक पलका कुरा अाफ्नाे क्रियाकलाप सब��� सबै लेख्दथ्याे । जब ऊ हेजसँग बस्न थाल्याे तब उसले ती दिनमा लाेलिताप्रति उसकाे दृष्टिकोण, उसकाे उमेर उसकाे कम्मर, नितब्ब, राती छतमा पराल विछ्याएर लाेलिताकाे दुई पाखुराकाे कापमा हात राखेकाे कुरा, फ्रक माथि साेरेकाे कुरा, किस, सेक्ससम्बन्धि उसले गरेका सबै कुरा त्यहि डायरीमा लेख्दथ्याे जसकाे प्रयाेग अहिले जाेन गरिरहेका छन ।
हम्बर्ट लाेलितालाइ देखेपछि ऊ अाफ्नाे याैवनाकाे पुरै लिमिट क्रस गर्दथ्याे । तर पनि ऊ अाफ्नाे दिमागी हालतलाई काबुमा भने राखीरहन्थ्याे । हेजसँग लाेलिताकाे साना साना कुरामा पनि झगडा परिरहन्थ्याे । पछिल्लो समय हेज पनि हम्बर्टकाे शारीरिक बनावट प्रति मुग्ध हुन पुगिन । उसँगकाे सेक्सकाे कल्प सागरमा रमाउन लागिन । छाेरी लाेलितालाई ऊ हरेक समय बाहिर पठाइदइन्थिन ताकि हम्बर्टसँग ऊ एकान्तमा बस्ने वातावरण मिलाेस । अब कुरा याे भयाे कि हेजकाे अाफ्नै लाेग्ने थिएन अर्थात उसकाे पति फिक्स थिएन । र कुनै पुरूषबाट लाेलिताकाे जन्म भएको थियाे ।
एक दिन घरमा काेहि नभएकाे बेला हम्बर्टले लाेलितासँग फाइदा लिने सुरताल कस्याे । त्यस दिनकाे घटनाबारे ऊ अाफ्नाे डायरीमा त्यस्ता त्यस्ता कुरा लेख्छ । म यसतर्फ क्षमा माग्छु जुन कुराहरू म यहाँ लेख्न सक्दिन । ऊ लेख्छ कि उसले लाेलितासँग बडा इन्जाेय गर्याे ।
केही दिनपछि लाेलितालाई हेजले समर क्याम्पमा पठाइदिइन र उनी पनि गइन । उनले नाेकर्नीकाे हातमा एउटा प्रेमपत्र छाेडिन कि म तिमीप्रति अासक्त छु । भनेर र सर्त लगाइन म त्यहाँ केवल यहि सर्तमा फर्किन्छु कि तिमीले मसँग विहे गर्नुपर्छ । यति तिमी मसँग विवाह गर्न सक्दैनौं भने तिमी मेराे नजरबाट अाेजेल हाैं । तर अर्काे कुरा लाेलिता पनि हम्बर्टलाई नै प्रेम गर्न गर्थिन ।
हम्बर्टले लाेलितासँग बस्नकाे लागि बाध्यताले हेजसँग विहे गर्याे । एक दिन हम्बर्ट र हेज झिलमा नुहाउन गए । त्यहाँ हेजले लाेलितालाई बाेर्डिङ स्कुलमा पढ्नलाई पठाउने याेजना गरेकाे सुनाइन । यस कुराले हम्बर्टलाई यति धेरै रिस उठ्याे कि उसले त्यहि झिलमा हेजलाई घाँटी थिँचेर डुबाइ मार्ने लाग्याे तर उसले त्यसाे गरेन किनकि ऊ लाेलिताकाे अगाडि असल पिता बन्ने ढाेङ रच्दै थियाे ।
उसले लाेलितालाई निन्द्रकाे ट्याब्लेट खुवाएर उसँग मनाेरन्जन गर्ने दाउ रच्न बजार जान्छ, अाैषधी लिन । जुन अाैषधी ऊ हेजमाथि विगत एक महिनादेखि गरिरहन्छ कि याे अाैषधी कत्तिको कामदायक छ भनेर एक दिन ऊ बजारका अाैषधी लिन गएकाे बखत यता हेजले हम्बर्टकाे डायरी फेला पार्छिन । जहाँ उसले लाेलाितासँग राखेकाे सम्बन्ध र उनकाे नितब्बकाे व्याख्या गरिएकाे हुन्छ । जब ऊ घर फर्कियाे त हेज हम्बर्टमाथि चिच्याउन लाइन । हम्बर्टलाई जनावर, साथै तथानाम गालि दिन लागिन ।
हेज त्याे डायरीकाे पाना लिएर भाग्दै घरबाट बाहिर निस्किन । हतारहतारमा सडक पार गर्दा एउटा कारले उनलाई हान्याे र त्यो कार ड्राइभर र हेजकाे मृत्यु त्यहि सडकमा भयाे ।
हम्बर्टले तुरून्त फैसला गर्याे कि ऊसले याे सबै घटनालाई ह्यान्डल गर्ने निर्णय लियाे ताकि लाेलितालाई पाल्ने जिम्मा अाफ्नाे हातबाट नफुत्कियाेस । हम्बर्ट सिघ्रताकासाथ समर क्याम्प गई लाेलितालाई त्यहाबाट लिएर हिड्याे । ऊ लाेलितालाइ भन्छ तिम्री अामा बिरामी छिन र तिमी चाँडोभन्दा चाँडो हस्पिटल पुग्नुपर्छ । तर अाजै हस्पिटल नपुग्ने भन्दै उसले लाेलितालाई हाेटलमा लिएर गयाे । उसले लाेलितालाइ बाेहाेसीकाे अाैषधी खुवायाे, खाटमा सुतायाे र सेक्स तर्फ लम्कियाे । त्यसैबखत लाेलिताले आँखा खाेलिन । त्यसपछि हम्बर्टले लाेलितालाई छाडिदियाे । तर, स्वयं लाेलिताले नै फादर अर्थात हम्बर्टलाई नाङ्गो बनाइन र ऊ सँग सेक्स गरिन । हम्बर्ट याे चिज देखेर सर्प्राइज्ड भयाे । हम्बर्ट आफ्नो डायरीमा लेख्छ कि काँही न काँही लाेलिता पक्कै पनि समर क्याम्पमा बिग्रेकी हुनुपर्छ । पछि लाेलिता नै हम्बर्ट सँग भन्छिन कि :
उनीहरू हाेटलबाट निस्केर कारमा आइ बसे । बस्दाबस्दै लाेलिताले धम्की दिईन कि याे कुरा कि त ऊ अामालाई भन्छिन कि त पुलिसलाई । हम्बर्टले उनलाई भन्याे ;" तिम्रो अामा मरिसकिन ।" लाेलितालाई याे कुरा सुनेर झट्का लाग्याे । ऊ पुरै अनाथ भैसकेकी थिईन र कहीँ जान पनि सक्दिनथिन हम्बर्टकाे सिवाय ।।।
लाेलिता र हम्बर्ट दुई सालसम्म हाेटल, राेड , तथा अन्य स्थानमा घुम्दै फिर्दै बसे । उसले लाेलितालाई धम्की दिई राखेकाे थियाे कि मलाई छाडेर गयौं भने संसारमा म भन्दा नराम्रो अरू काेही हुने छैन ।" हम्बर्ट लाेलिताकाे प्रेमका पागल हुँदै गैरहेकाे थियाे । यात्राकाे दाैरान लाेलिताले जुन सामग्री चाहियो भन्थिन ऊ त्याे सामग्री खरिद गरि दिन्थ्याे ।
सन् 1948 क्यालिफोर्निया स्थायी रूपमा ऊ बिर्डस्लेमा घर बनाई बस्याे र उसले लाेलितालाई एउटा गल्स स्कुलमा भर्ना गरिदियाे भने आफूले लेक्चरलकाे काम गर्न थाल्याे ।
हम्बर्टले लाेलितालाई गरेकाे व्यबहारबाट साे गल्स कलेजकाे मिसेस प्रिन्सिपल हम्बर्टलाई भेटेर भन्छिन कि किन तपाई लाेलितालाइ साेसिअल्लि हुन दिनु हुन्न । घुम्म खेल्न, केटाहरूसँग कुरा गर्न, पियानाे सिक्न जान , नाटक खेल्न । याे कुराले हम्बर्टलाई संका उत्पन्न भयाे कि कतै लाेलिताले आफ्नाे साथीहरूसँग केही हाम्रो अनैतिक र अमर्यादित सम्बन्ध त बताईनन । अब लाेलितासँग हम्बर्ट चिढिन लाग्याे । त्यसैबेला लाेलिता घरबाट भागिन पछि हम्बर्टले उनलाई क्यालिफोर्निया भुबमा हम्बर्टले पक्रियाे ।
मे १९४८ यिनिहरू पुनः त्यहि सडकमा अाईपुगे जहाँबाट उनीहरूकाे कहानी अमर्यादित रूपमा सेक्सकाे विकास हुँदै गएकाे थियाे । यिनिहरू पुनः यात्रालाई निस्किए। यसतर्फ हम्बर्टलाई लाग्याे कि लाेलिताकाे व्यबहार पनि फरक हुनु र मलाई किन लाग्छ राताे गाडीले मलाई फलाे गरिरहेकाे छ भनेर ??
यसैमा लाेलिताले उसलाई ईसारा लगाइन कि मलाई याे पागलबाट मुक्त गराउ । याे कुरा हम्बर्टले थाहा पायाे र ऊ बास्तवमा नै पागल हुन थाल्याे । एलिफिस्टन पुग्दा अचानक एक दिन लाेलिता विरामी भईन । उनलाई टाइफाइड भयाे । हम्बर्टले लाेलितालाई डा. ब्लुकाे माध्यमबाट लाेकल हस्पिटलमा भर्ना गरायाे, उपचारको लागि । लाेलिता केही समयकाे लागि त्यहि नै रहिन ।जब लाेलितालाई डिस्चार्ज गर्ने समय अायाे त ऊ हस्पिटल पुग्दा लाेलिता त्यहाँ थिईनन । लाेलिताकाे कुनै अंकलले उनलाई यहाँबाट लिएर गैसकेका थिए । त्यसखबरले हम्बर्टले हस्पिटलमा हंगामा मचाइदियाे ।
उसले यताउता सबैतिर लाेलितालाई खाेज्याे तर कहि नपाएपछि उसले एउटी जँढिया केटी रिटासँग दुई बर्षकाे लागि अनाैपचारिक सम्बन्धमा बस्याे । दुई बर्षपछि रिटा जसरी अाएकी थिईन त्यसरी नै गइन । पछि उसले खबर पायाे कि रिटा जेलमा छिन तर हम्बर्टले त्यततिर केही वास्ता नै दिएन ।
सेप्टेम्बर १९५२ मा हम्बर्टलाई एउटा पत्र प्राप्त भयाे लाेलिताकाे । लेखिएकाे छ ;
प्यारो ड्याडी।
आशा छ, तपाईंलाई आरामै होला । मेरो विवाह भएको छ छिट्टै बच्चा पनि हुनेवाला छ । सायद क्रिसमसको आसपासमा ऊ जन्मन्छ होला । यो चिठ्ठी तपाईंलाई बडो मुस्किलले लेखेको छु । म आजकाल निकै अप्ठ्यारोमा छु । हामीसँग ऋण चुक्ता गरेर यहाँबाट निस्कनका लागि पैसा छैन । डिक खानीका इन्जिनियर हुन् । उनलाई अलस्कामा एक जागिर पनि मिलेको छ । मलाई त्यो नोकरीको बारेमा त थाहा छैन । तर डिकको भनाइ अनुसार त्यसपछि हाम्रो दिन फिर्नेछ । सायद तपाई अझैसम्म मसँग रिसाउनुभएको होला । तर ड्याडी, तपाईं मसँग रिसाउन सक्नुहुन्न । तपाईंको लो दुःखी भएको हेर्न सक्नुहुन्न । मलाई जतिसक्दो चाँडो चेक पठाइदिनुहोस् । अहिले हामीलाई चारसय डलरको आवश्यकता छ । तर तपाईं जति पठाउन सक्नुहुन्छ त्यति नै पर्याप्त हुनेछ । मलाई चिठ्ठी पठाउनुहोला । म तपाईंको चिठ्ठीको प्रतिक्षा गरिरहने छु ।
डौली
मिसेज रिचर्ड एफ शिलर
उसले आफ्नाे साथमा गाेली राख्याे । लाेलिताकाे पतिलाई मार्नकाे लागि । उसलाई लाग्याे याे त्यहि मान्छे हाे जसले हस्पिटलबाट लाेलितालाई चाेरेकाे थियाे । अब हम्बर्ट लाेलिताकाे घरमा पुग्याे । लाेलिताले हम्बर्टकाे स्वागत गरिन । लाेलिता ठुली भैसकेकी थिईन । अब अाउने क्रिसमसमा ऊ प्रेगिनेन्ट हुने कुरा बताइनन । अझैपनि हम्बर्ट लाेलितालाई प्रेम गर्दथ्याे । लाेलिताले अाफ्नाे पतिसँग हम्बर्टलाई भेट गराउदा हम्बर्टलाई थाहा थाहा भयाे याे त्याे मान्छे हाेइन जसले लाेलितालाई किटन्याप गरेकाे थियाे । हम्बर्टले लाेलितालाई यति धेरै तनाव दियाे कि लाेलिताले त्याे मान्छेकाे नाम भनाेस जाे सँग उ भागेकी थिईन तब लाेलिता भन्छिन ;
"अस्पतालबाट भागेर ऊ र क्विल्टी एक फर्ममा गएका थिए । क्विल्टी शारीरिक रूपमा नपुंशक थियो । तर केटीहरूको शैखिन थियो । उसले लोलितासँग बाचा गरेको थियो, उसले एक फिल्म बनाउँदैछ । जसमा नायिकाको भूमिका टेनिस च्याम्पियनको हुनेछ । अनि त्यो टेनिस च्याम्पियनको भूमिका लोलितालाई दिइनेछ ।
©elaiyaa pathak
#VladimirNabokov #lolita #novel #bookstagram #elaiyaa
म सुरूमा नै भन्छु । म कुनै समिक्षक पनि हाेइन न नै समालोचक । केवल त गुगलमा धेरै साेधिएकाे, खाेजिएकाे लेखकाे बारेमा लेख्न गइरहेकाे छु । न कि यसले पारेको प्रभावका बारेमा । त्याे उपन्यासकाे नामले नै प्रस्ट पार्दछ कि याे कुन टाइपकाे उपन्यास हाे भनेर । मैले पुस्तक पढेको आधारमा उपन्यास हजुरहरूले पढनु भन्दा पहिले नै म याे जानकारी दिन्छु कि कुनै पनि मानिसहरूकाे विचमा यसलाई नपढनुहाेला । याे उपन्यास अाफ्नाे समयमा अत्यैन्तै नराम्रो तरिकाले गिरेकाे थियो । कुनै पनि पब्लिकेसन्सले यस उपन्यासलाई छाप्न तयार भएका थिएनन । अन्यमा गएर यस उपन्यासलाई अाेलम्पिया प्रेसले पब्लिस गर्याे । जुन ज्यादात्तर अश्लील चिजहरू छाप्ने पब्लिकेसन्स भनेर पनि चिनिन्छ ।
याे उपन्यासलाई लेखेपश्चात भ्लादिमिर नाबाेकाेभले तयार भएको पाण्डुलिपिलाई जलाउन तयार भैसकेका थिए । तर अन्तिम बखतमा उनकाे श्रीमती आएर साे पाण्डुलिपिलाई बचाईन । यस उपन्यासलाई नाबाेकाेभले लेखेका थिए सन १९५२ - ५५ काे बिचमा । १९५५ मा सर्वप्रथम यसलाई रसियामा र १९५८ मा यु एस मा पब्लिस गराईयाे ।आफ्नो समयमा याे उपन्यास जति चर्चामा आएता पनि यसले नाेवेल पुरस्कार भने हात पार्न सकेन ।
एक साईलजिस्ट जसकाे नाम john Ray.। जाे आफ्नाे विषयमा पिएच.डि. गरेर बसेकाे थियाे र उ यसै विषयमा केही अध्ययन गरिरहेकाे थियाे । त्यसैबेला जन रेलाई एक हत्यारा, बलत्कारी तथा पागल मान्छेले अाफ्नै हातले लेखेकाे पाण्डुलिपि हात पर्याे । जुन हत्याराकाे नाम थियाे हम्बर्ट हम्बर्ट अर्थात हम्बर्ट । जुन पाण्डुलिपि भित्र उसले आफ्नै कहानी लेखेकाे थियाे । जसमा उसले स्पस्टरूपले लेखेकाे थियाे कि मैले एक तेह्र वर्षकी केटीकाे अपहरण गरेकाे छु । जसकाे नाम लाेलिता हाे । जुन लाेलिता सन् १९५२ काे क्रिसमसकाे दिनमा आफ्नाे सन्तानलाई जन्म दिँदादिँदै प्राण त्याग गरिन र यसै घटना सुनेपश्चात जेलमा बसेकाे हम्बर्ट पनि हार्टअट्रयाकद्वारा प्राण त्याग गर्याे । यसै कहानीलाई उसले पढ्दा याे उपन्यास तयार भएकाे छ जसकाे नाम हाे - लाेलिता
....मेरी ल���ेलिता
मेरी प्राण.....!
रिबेरियामा हम्बर्टकाे बाबुकाे एउटा हाेटल थियाे । त्यहीँ हम्बर्ट पनि बस्दथ्याे, जाे त्यसबेला तेह्र सालकाे थियाे । त्यसैबेला साेही हाेटलमा बस्ने बाह्र बर्षकी एनाबेलसँग उसकाे प्रेम बस्याे । उनीहरू लुकिलुकि अश्लील क्रियाकलाप गर्न तर्फ लागे । एक दिन उनीहरूले त्यसै क्रियाकलाप गरिरहँदा खेरी उनीहरूले कसैले अठ्याए । यस घटनाले हम्बर्ट र एनाबेलकाे चरित्रमाथि दाग त लाग्याे नै र सँगसँगै हम्बर्टले त्यस दिनपछि एनाबेललाई कहिल्यैपनि भेटेन र देखेन पनि । समय बित्दै गयाे एक दिन हम्बर्टलाई दिलमा अाघात पुग्ने खबर आइपुग्याे कि टाइफाइडद्वारा एनाबेलकाे मृत्यु भयाे । याे खबर सुनेपछि उसले यसबाट मुक्त पाउनकाे लागि पेरिस गयाे पढ्नकाे लागि !!
यस विषयमा हम्बर्ट भन्छ कि;
📍 जवानीका दिनहरु सम्झंदा तेज गतिमा दौडिरहेको रेलको झ्यालबाट कुदिरहेको दृश्यलाई नियालिरहेजस्तो लाग्छ मलाई । सबै दृश्यहरु स्पष्ट देखिन्छन् । तर, सबै दृश्यहरु आखिरी स्टेशनसम्म स्मरण गर्न सकिंदोरहेनछ ।
जब उसले पेरिसमा पनि एनावेललाई भुल्न सकेन त उसले एक कल गल अर्थात बजार भाउअनुसार चलेकी वेश्या (अन्दाजी साेह्र बर्षकी जुन उमेरकाे केटीकाे तलास ऊ सधैं गरिरहन्थ्याे )माेनीसँग बजारकाे रेट भन्दा दाेब्बर रेटमा पैसा तिरेर सम्बन्ध अगाडि बढाउछ । त्यस रातकाे कुरालाई हम्बर्ट अाफ्नाे डायरीमा लेख्दछ ;
ठूलो सिरानीमा आरामसँग शिर राखेर हराए जसरी हराउँदै औलाहरु घुसाउँदै बिस्तारै सुम्सुम्याउन शुरू गरें । बिस्तारै उसले पनि खेलमा रूचि लिन थाली । त्यसपछि मैले उसलाई झ्यालनेरबाट बेडमा ल्याएँ । ऊ मेरो बाहुमा कुनै सुन्दर म उत्तेजनाले तरङ्गीत हुँदै कपडा खोलेर उसको नजिक पुगेर उभिएँ । उसको पिठ्यूँ सुम्सुम्याउनुको सट्टा एक हातले उसको काँधमा समाएँ । उसलाई आफूतिर घुमाउँदै उसका औलाहरु चलाउन थालें । मोनीले आश्चर्य मान्दै मतिर हेरी | आम ग्राहकले जस्तै उसको नग्न शरीर देखेर उत्तेजित भएर पनि मैले आतुरता देखाएको थिइनँ । बिस्तारैबिस्तारै उसका सम्वेदनशील अंगहरूलाई छुदै मैले पनि झ्याल बाहिर हेर्न थालें । उसको औंला चुम्नका लागि ओठ नजिक लगेको थिएँ । उसको नङ लगभग पछिल्लो एक हप्तादेखि काटिएको थिएन । उसका औंलाहरूमा मैलो भरिएको थियो । मुस्कुराउँदै मैले उसलाई यो कुरा भनें । ऊ मसँग माफी माग्दै हात धुनका लागि अगाडि बढी । तर मैले उसलाई रोकें । मलाई उसको यही बालकपनले त आकर्षित गरिरहेको थियो । अर्धविकसित नितम्ब, सानासाना छाती, पिठ्यूँमा मसिना रौं र मैला औलाहरु ! म उसका यिनै कुराहरूमा हराइरहेको थिएँ ।
यश तथ्यअनुसार यस उपन्यासमा हम्बर्टकाे चरित्र स्पस्ट पार्न यहि नै शुत्र ठिक्क भएकाे देखिन्छ । कि उसले कुन तवरले माेनीकाे प्रयाेग गर्याे । साथै ऊ अाफ्नाे डायरीमा यश विषयलाई स्पस्ट पार्दै लेख्दछ ;
तपाईंलाई यो कुरा अजीव लाग्न सक्छ । कहाँ फ्रेन्च र अङ्ग्रेजी साहित्यको प्रतिष्ठित विद्धान अनि कहाँ बाह/चौध वर्षकी कुमारी केटीहरुको स्पर्शका लागि कुकुरझै सुँघ्दै भौतारिरहने एक यौन विकृत अपराधी । तर जबसम्म म आफ्नो कुरा पूरा गर्दिन, तपाईंहरु बुझ्न सक्नुहुन्न ।
'वास्तवमा मलाई दशदेखि चौध वर्षका केटीहरु मात्र मन पर्थ्यो । जवान युवतीहरु मलाई आफूतिर आकर्षित गर्न सक्दैनथे । बाक्लो कम्मर र ठूलो छाती भएका युवतीको अङ्गालोमा मैले कुनै आनन्दको अनुभूत गर्न सक्दिनथें । मेरा नसा-नसामा सल्बलाएको उत्तेजना उनीहरूको अङ्गालोमा पुग्ने बित्तिकै चिसो हुन्थ्यो । मेरो उत्तेजनाको तानाबाना मात्र दशदेखि चौध वर्षसम्मका केटीहरुको वरिपरि बुनिएको थियो । उनीहरूको केटाकेटीपन, निश्छलता, निर्दोषिता, चञ्चलता, बदमासी, फक्रंदै गरेका अङ्गहरु र गनगने कुराले नै मलाई आकर्षित गर्थ्यो । म फक्रिएको फूलबाट होइन, नफक्रिएको किशोरीको भारले थिचिएर पिसिन चाहन्थें ।
हम्बर्ट अलि ठुुलाे भयाे त्यैपनि उसले एनावेललाई भुल्न सकेन । साथै हम्बर्टले पेरिसबाट नै साहित्य पढ्याे र पुस्तक तथा लेख पनि लेख्न थाल्याे । हम्बर्टकाे जति नै उमेर बढेपनि उ सँधै बाह्र -चाैध बर्षकी केटीहरूसँग शारीरिक सम्बन्ध राख्न रूचाउथ्याे र गर्दथ्याे पनि । उसकाे याैन उत्जेना यति चरम सिमामा पुग्दथ्याे कि वेश्याहरूसँग पनि शारीरिक सम्बन्ध राख्दा उसलाई पुग्दैनथ्याे र ऊ डक्टरकाे सेवा पनि लिन पुग्थ्यो । एकदिन उसले साेच्याे कि मलाई सँधै सेक्स क्रियाकलाप चाहिन्छ त्यसाेभए म किन विहे गर्दिन त ? र यसैसाेच पश्चात् हम्बर्टले साेही डक्टरकाे छाेरी बेलेरियासँग सन् १९३५ मा विवाह पनि गर्याे । त्यस विवाह चार सालसम्म त काम चलाउ तरिकाले नै चलिरह्याे तर एक दिन अाफ्नै ड्राइभर जाे पहिलो विश्वयुद्धमा कर्णेल थियाे । उसैसँग प्रेम गर्न लागिन हम्बर्टकाे श्रीमती बेलेरिया । जुन कुरा उनले हम्बर्टलाई पनि भनिन । हम्बर्ट यति रिसले चुर भएकाे थियाे कि उसले साे कर्णेललाई गाेली हानेर मार्ने निधाेमा पुगेकाे थियाे कि त्याे भन्दा पहिले नै बेलेरिया र कर्णेल कारमा चढेर टाप कसे।
त्यस घटना पछि हम्बर्ट यु एस गयाे । युएसमा कुनै विद्यालकाे लागि फ्रेन्च र अंग्रेजी साहित्य बिचकाे सम्बन्धकाे बारेमा बुक लेख्न थाल्याे । यसै समयमा उसलाई लाग्याे कि उसकाे दिमागले काम राम्रोसँग गर्दैन । केही बर्षकाे लागि उसले हस्पिटलमै बसेर उपचार गर्याे । पछि हस्पिटलमा बस्दाबस्दा उसलाई झंझंट महसुस भयाे तर हस्पिटलवालाहरू हम्बर्टलाई छाड्न मानेका थिएनन तर हम्बर्टले साईकाेथेरापिस्ट डाक्टरलाई धाेका दिएर त्यहाँबाट भाग निक्ल्याे ।
साल १९३७ मा उसलाई त्यहाँबाट फ्रि गरिदियाे । त्यहाबाट हम्बर्ट न्यु इग्लैन्ड अायाे अर्थात अाउदै थियाे म्याकुस परिवारसँग बस्नकाे लागि । हम्बर्ट म्याकुस परिवारमा त्यसकारण बस्न अाएकाे थियाे कि त्यस परिवारमा एउटी केटी थिईन । उमेरमा सानाे, जति हम्बर्टलाई चाहिएकाे थियाे । जब हम्बर्ट म्याकुस परिवारमा बस्न अाउदै थियाे त्यैबेला घटना घट्याे, म्याकुस परिवारकाे घरमा त अागलागी भयाे । म्याकुस परिवारकाे अाेनर मेक्युले हम्बर्टलाई भन्याे तिमी अर्कै परिवारमा बस्न जाउ म तिमीलाई ठेगाना दिन्छु । लान्स स्ट्रीट ३४२ नम्बरकाे घर जहा हेज बस्दछिन अाफ्नाे छाेरी लाेलितासँग । जब मेक्यु उसलाई घर पुर्याउन गयाे त यसले नाेटिस गर्याे कि हेट उसँग फ्लट गरिरहेकी छिन । यस कुराले हम्बर्ट त्यहा नबसीकन न्यु याेर्क नै फर्कनै साेचमा पुग्याे । जब उ त्यहाँबाट जानै लागेकाे थियाे त हेजकाे छाेरी डाैली त्यहाँ अाइपुगिन । जसलाई देख्नेबित्तिकै पहिलोचाेटी नै हम्बर्टलाई प्रेम बस्याे । ऊ यस सम्बन्ध पछि अदालतमा जुरीका सामु भन्दछ र त्यहिकुरा पाण्डुलिपिमा लेख्छ कि;
लोलिता। मेरी प्राण ।
"लोलिता मेरो जीवनको प्रकाश हो ।"
"लोलिता मेरो हृदयको ढुकढुकीको आवाज हो।"
"लोलिता मेरो आत्माको यस्तो प्रेम गीत हो, जसलाई म जीन्दगीका हरेक क्षणहरुमा गाइरहेको छु ।"
जुरीका माननीय सदस्यहरू।
उनको नाम लोलिता थियो । लो.लि.ला। आमाले उनलाई मायाले लो भनेर बोलाउँथिन् । अन्य मान्छेहउले उनलाई लोला भनेर बोलाउँथे । र, स्कूलमा डौली भन्थे । तर, मेरो अंगालोमा उनी मात्र लोलिता रहिन ! मात्र लोलिता!!
हम्बर्टलाई लाग्याे उसकाे बालापनकाे प्रेमीका एनाबेल फर्केर आइन । यसले त्यसैबेला निर्णय लियाे उ जति संघर्ष गरेर पनि ऊ यहि परिवारमा बस्दछ । साथीहरू हम्बर्टसँग सँधै एउटा डायरी हुन्थ्याे । जसमा उ हरेक दिनका कुरा हरेक पलका कुरा अाफ्नाे क्रियाकलाप सब��� सबै लेख्दथ्याे । जब ऊ हेजसँग बस्न थाल्याे तब उसले ती दिनमा लाेलिताप्रति उसकाे दृष्टिकोण, उसकाे उमेर उसकाे कम्मर, नितब्ब, राती छतमा पराल विछ्याएर लाेलिताकाे दुई पाखुराकाे कापमा हात राखेकाे कुरा, फ्रक माथि साेरेकाे कुरा, किस, सेक्ससम्बन्धि उसले गरेका सबै कुरा त्यहि डायरीमा लेख्दथ्याे जसकाे प्रयाेग अहिले जाेन गरिरहेका छन ।
हम्बर्ट लाेलितालाइ देखेपछि ऊ अाफ्नाे याैवनाकाे पुरै लिमिट क्रस गर्दथ्याे । तर पनि ऊ अाफ्नाे दिमागी हालतलाई काबुमा भने राखीरहन्थ्याे । हेजसँग लाेलिताकाे साना साना कुरामा पनि झगडा परिरहन्थ्याे । पछिल्लो समय हेज पनि हम्बर्टकाे शारीरिक बनावट प्रति मुग्ध हुन पुगिन । उसँगकाे सेक्सकाे कल्प सागरमा रमाउन लागिन । छाेरी लाेलितालाई ऊ हरेक समय बाहिर पठाइदइन्थिन ताकि हम्बर्टसँग ऊ एकान्तमा बस्ने वातावरण मिलाेस । अब कुरा याे भयाे कि हेजकाे अाफ्नै लाेग्ने थिएन अर्थात उसकाे पति फिक्स थिएन । र कुनै पुरूषबाट लाेलिताकाे जन्म भएको थियाे ।
एक दिन घरमा काेहि नभएकाे बेला हम्बर्टले लाेलितासँग फाइदा लिने सुरताल कस्याे । त्यस दिनकाे घटनाबारे ऊ अाफ्नाे डायरीमा त्यस्ता त्यस्ता कुरा लेख्छ । म यसतर्फ क्षमा माग्छु जुन कुराहरू म यहाँ लेख्न सक्दिन । ऊ लेख्छ कि उसले लाेलितासँग बडा इन्जाेय गर्याे ।
केही दिनपछि लाेलितालाई हेजले समर क्याम्पमा पठाइदिइन र उनी पनि गइन । उनले नाेकर्नीकाे हातमा एउटा प्रेमपत्र छाेडिन कि म तिमीप्रति अासक्त छु । भनेर र सर्त लगाइन म त्यहाँ केवल यहि सर्तमा फर्किन्छु कि तिमीले मसँग विहे गर्नुपर्छ । यति तिमी मसँग विवाह गर्न सक्दैनौं भने तिमी मेराे नजरबाट अाेजेल हाैं । तर अर्काे कुरा लाेलिता पनि हम्बर्टलाई नै प्रेम गर्न गर्थिन ।
हम्बर्टले लाेलितासँग बस्नकाे लागि बाध्यताले हेजसँग विहे गर्याे । एक दिन हम्बर्ट र हेज झिलमा नुहाउन गए । त्यहाँ हेजले लाेलितालाई बाेर्डिङ स्कुलमा पढ्नलाई पठाउने याेजना गरेकाे सुनाइन । यस कुराले हम्बर्टलाई यति धेरै रिस उठ्याे कि उसले त्यहि झिलमा हेजलाई घाँटी थिँचेर डुबाइ मार्ने लाग्याे तर उसले त्यसाे गरेन किनकि ऊ लाेलिताकाे अगाडि असल पिता बन्ने ढाेङ रच्दै थियाे ।
उसले लाेलितालाई निन्द्रकाे ट्याब्लेट खुवाएर उसँग मनाेरन्जन गर्ने दाउ रच्न बजार जान्छ, अाैषधी लिन । जुन अाैषधी ऊ हेजमाथि विगत एक महिनादेखि गरिरहन्छ कि याे अाैषधी कत्तिको कामदायक छ भनेर एक दिन ऊ बजारका अाैषधी लिन गएकाे बखत यता हेजले हम्बर्टकाे डायरी फेला पार्छिन । जहाँ उसले लाेलाितासँग राखेकाे सम्बन्ध र उनकाे नितब्बकाे व्याख्या गरिएकाे हुन्छ । जब ऊ घर फर्कियाे त हेज हम्बर्टमाथि चिच्याउन लाइन । हम्बर्टलाई जनावर, साथै तथानाम गालि दिन लागिन ।
हेज त्याे डायरीकाे पाना लिएर भाग्दै घरबाट बाहिर निस्किन । हतारहतारमा सडक पार गर्दा एउटा कारले उनलाई हान्याे र त्यो कार ड्राइभर र हेजकाे मृत्यु त्यहि सडकमा भयाे ।
हम्बर्टले तुरून्त फैसला गर्याे कि ऊसले याे सबै घटनालाई ह्यान्डल गर्ने निर्णय लियाे ताकि लाेलितालाई पाल्ने जिम्मा अाफ्नाे हातबाट नफुत्कियाेस । हम्बर्ट सिघ्रताकासाथ समर क्याम्प गई लाेलितालाई त्यहाबाट लिएर हिड्याे । ऊ लाेलितालाइ भन्छ तिम्री अामा बिरामी छिन र तिमी चाँडोभन्दा चाँडो हस्पिटल पुग्नुपर्छ । तर अाजै हस्पिटल नपुग्ने भन्दै उसले लाेलितालाई हाेटलमा लिएर गयाे । उसले लाेलितालाइ बाेहाेसीकाे अाैषधी खुवायाे, खाटमा सुतायाे र सेक्स तर्फ लम्कियाे । त्यसैबखत लाेलिताले आँखा खाेलिन । त्यसपछि हम्बर्टले लाेलितालाई छाडिदियाे । तर, स्वयं लाेलिताले नै फादर अर्थात हम्बर्टलाई नाङ्गो बनाइन र ऊ सँग सेक्स गरिन । हम्बर्ट याे चिज देखेर सर्प्राइज्ड भयाे । हम्बर्ट आफ्नो डायरीमा लेख्छ कि काँही न काँही लाेलिता पक्कै पनि समर क्याम्पमा बिग्रेकी हुनुपर्छ । पछि लाेलिता नै हम्बर्ट सँग भन्छिन कि :
उनीहरू हाेटलबाट निस्केर कारमा आइ बसे । बस्दाबस्दै लाेलिताले धम्की दिईन कि याे कुरा कि त ऊ अामालाई भन्छिन कि त पुलिसलाई । हम्बर्टले उनलाई भन्याे ;" तिम्रो अामा मरिसकिन ।" लाेलितालाई याे कुरा सुनेर झट्का लाग्याे । ऊ पुरै अनाथ भैसकेकी थिईन र कहीँ जान पनि सक्दिनथिन हम्बर्टकाे सिवाय ।।।
लाेलिता र हम्बर्ट दुई सालसम्म हाेटल, राेड , तथा अन्य स्थानमा घुम्दै फिर्दै बसे । उसले लाेलितालाई धम्की दिई राखेकाे थियाे कि मलाई छाडेर गयौं भने संसारमा म भन्दा नराम्रो अरू काेही हुने छैन ।" हम्बर्ट लाेलिताकाे प्रेमका पागल हुँदै गैरहेकाे थियाे । यात्राकाे दाैरान लाेलिताले जुन सामग्री चाहियो भन्थिन ऊ त्याे सामग्री खरिद गरि दिन्थ्याे ।
सन् 1948 क्यालिफोर्निया स्थायी रूपमा ऊ बिर्डस्लेमा घर बनाई बस्याे र उसले लाेलितालाई एउटा गल्स स्कुलमा भर्ना गरिदियाे भने आफूले लेक्चरलकाे काम गर्न थाल्याे ।
हम्बर्टले लाेलितालाई गरेकाे व्यबहारबाट साे गल्स कलेजकाे मिसेस प्रिन्सिपल हम्बर्टलाई भेटेर भन्छिन कि किन तपाई लाेलितालाइ साेसिअल्लि हुन दिनु हुन्न । घुम्म खेल्न, केटाहरूसँग कुरा गर्न, पियानाे सिक्न जान , नाटक खेल्न । याे कुराले हम्बर्टलाई संका उत्पन्न भयाे कि कतै लाेलिताले आफ्नाे साथीहरूसँग केही हाम्रो अनैतिक र अमर्यादित सम्बन्ध त बताईनन । अब लाेलितासँग हम्बर्ट चिढिन लाग्याे । त्यसैबेला लाेलिता घरबाट भागिन पछि हम्बर्टले उनलाई क्यालिफोर्निया भुबमा हम्बर्टले पक्रियाे ।
मे १९४८ यिनिहरू पुनः त्यहि सडकमा अाईपुगे जहाँबाट उनीहरूकाे कहानी अमर्यादित रूपमा सेक्सकाे विकास हुँदै गएकाे थियाे । यिनिहरू पुनः यात्रालाई निस्किए। यसतर्फ हम्बर्टलाई लाग्याे कि लाेलिताकाे व्यबहार पनि फरक हुनु र मलाई किन लाग्छ राताे गाडीले मलाई फलाे गरिरहेकाे छ भनेर ??
यसैमा लाेलिताले उसलाई ईसारा लगाइन कि मलाई याे पागलबाट मुक्त गराउ । याे कुरा हम्बर्टले थाहा पायाे र ऊ बास्तवमा नै पागल हुन थाल्याे । एलिफिस्टन पुग्दा अचानक एक दिन लाेलिता विरामी भईन । उनलाई टाइफाइड भयाे । हम्बर्टले लाेलितालाई डा. ब्लुकाे माध्यमबाट लाेकल हस्पिटलमा भर्ना गरायाे, उपचारको लागि । लाेलिता केही समयकाे लागि त्यहि नै रहिन ।जब लाेलितालाई डिस्चार्ज गर्ने समय अायाे त ऊ हस्पिटल पुग्दा लाेलिता त्यहाँ थिईनन । लाेलिताकाे कुनै अंकलले उनलाई यहाँबाट लिएर गैसकेका थिए । त्यसखबरले हम्बर्टले हस्पिटलमा हंगामा मचाइदियाे ।
उसले यताउता सबैतिर लाेलितालाई खाेज्याे तर कहि नपाएपछि उसले एउटी जँढिया केटी रिटासँग दुई बर्षकाे लागि अनाैपचारिक सम्बन्धमा बस्याे । दुई बर्षपछि रिटा जसरी अाएकी थिईन त्यसरी नै गइन । पछि उसले खबर पायाे कि रिटा जेलमा छिन तर हम्बर्टले त्यततिर केही वास्ता नै दिएन ।
सेप्टेम्बर १९५२ मा हम्बर्टलाई एउटा पत्र प्राप्त भयाे लाेलिताकाे । लेखिएकाे छ ;
प्यारो ड्याडी।
आशा छ, तपाईंलाई आरामै होला । मेरो विवाह भएको छ छिट्टै बच्चा पनि हुनेवाला छ । सायद क्रिसमसको आसपासमा ऊ जन्मन्छ होला । यो चिठ्ठी तपाईंलाई बडो मुस्किलले लेखेको छु । म आजकाल निकै अप्ठ्यारोमा छु । हामीसँग ऋण चुक्ता गरेर यहाँबाट निस्कनका लागि पैसा छैन । डिक खानीका इन्जिनियर हुन् । उनलाई अलस्कामा एक जागिर पनि मिलेको छ । मलाई त्यो नोकरीको बारेमा त थाहा छैन । तर डिकको भनाइ अनुसार त्यसपछि हाम्रो दिन फिर्नेछ । सायद तपाई अझैसम्म मसँग रिसाउनुभएको होला । तर ड्याडी, तपाईं मसँग रिसाउन सक्नुहुन्न । तपाईंको लो दुःखी भएको हेर्न सक्नुहुन्न । मलाई जतिसक्दो चाँडो चेक पठाइदिनुहोस् । अहिले हामीलाई चारसय डलरको आवश्यकता छ । तर तपाईं जति पठाउन सक्नुहुन्छ त्यति नै पर्याप्त हुनेछ । मलाई चिठ्ठी पठाउनुहोला । म तपाईंको चिठ्ठीको प्रतिक्षा गरिरहने छु ।
डौली
मिसेज रिचर्ड एफ शिलर
उसले आफ्नाे साथमा गाेली राख्याे । लाेलिताकाे पतिलाई मार्नकाे लागि । उसलाई लाग्याे याे त्यहि मान्छे हाे जसले हस्पिटलबाट लाेलितालाई चाेरेकाे थियाे । अब हम्बर्ट लाेलिताकाे घरमा पुग्याे । लाेलिताले हम्बर्टकाे स्वागत गरिन । लाेलिता ठुली भैसकेकी थिईन । अब अाउने क्रिसमसमा ऊ प्रेगिनेन्ट हुने कुरा बताइनन । अझैपनि हम्बर्ट लाेलितालाई प्रेम गर्दथ्याे । लाेलिताले अाफ्नाे पतिसँग हम्बर्टलाई भेट गराउदा हम्बर्टलाई थाहा थाहा भयाे याे त्याे मान्छे हाेइन जसले लाेलितालाई किटन्याप गरेकाे थियाे । हम्बर्टले लाेलितालाई यति धेरै तनाव दियाे कि लाेलिताले त्याे मान्छेकाे नाम भनाेस जाे सँग उ भागेकी थिईन तब लाेलिता भन्छिन ;
"अस्पतालबाट भागेर ऊ र क्विल्टी एक फर्ममा गएका थिए । क्विल्टी शारीरिक रूपमा नपुंशक थियो । तर केटीहरूको शैखिन थियो । उसले लोलितासँग बाचा गरेको थियो, उसले एक फिल्म बनाउँदैछ । जसमा नायिकाको भूमिका टेनिस च्याम्पियनको हुनेछ । अनि त्यो टेनिस च्याम्पियनको भूमिका लोलितालाई दिइनेछ ।
©elaiyaa pathak
January 13, 2020
Los libros que más me gustan son los que me desafían de dos formas: aquellos que desde la intelectualidad y el artificio me hacen sentir cosas que no podría haber sentido de otra forma, y aquellos que desde una narrativa apasionada me hacen pensar de manera distinta. La novela de Luna Miguel se ubica en la segunda categoría, por su historia apasionada, su narrativa febril, su frontalidad sin censura, su cadencia, su poesía y su honestidad brutal que me mantuvieron cautivo desde el comienzo hasta el final.
Mi único pero (la razón por la que no es un 5 estrellas, y atención aquí, que viene algo así como un spoiler), es que al final el libro me ha decepcionado al tratar la "perspectiva de lolita" como una perspectiva de víctima (en parte). Quizás lo que más me gusta de la protagonista es que, en su manera de expresarse, demuestra haber sido presa de una pasión arrebatada y prohibida que la condenaba y la hacía sufrir; el argumento, entonces, avanza en la medida en que la vivencia del funeral como evento para la confrontación del pasado la ayuda a superar, de una vez por todas, la memoria de aquél amor tortuoso. En este sentido, es una novela de aprendizaje fabulosa. Entonces no entiendo la necesidad de los episodios en los que se demuestra cierta violencia de parte de Roberto (el Humbert Humbert de esta historia) hacia la lolita. Se siente forzado, como para apelar sí o sí a la violencia de género cuando, definitivamente, a mi modo de leerlo, no es el tema.
Sin embargo me quedo con todo lo demás. A pesar de lo dicho, honestamente no es una novela que abordaría desde una perspectiva muy sesuda en lo que respecta a "creación literaria" (estructura narrativa, construcción de personajes, esos accesorios de lectura), aunque sí urge exaltar este uso de lenguaje, tan agudo y apasionado, muestra de la pulimentada pluma de su autora. El libro me deja con hambre de la poesía que la antecede.
Postdata, el capítulo 35 es una joya.
Mi único pero (la razón por la que no es un 5 estrellas, y atención aquí, que viene algo así como un spoiler), es que al final el libro me ha decepcionado al tratar la "perspectiva de lolita" como una perspectiva de víctima (en parte). Quizás lo que más me gusta de la protagonista es que, en su manera de expresarse, demuestra haber sido presa de una pasión arrebatada y prohibida que la condenaba y la hacía sufrir; el argumento, entonces, avanza en la medida en que la vivencia del funeral como evento para la confrontación del pasado la ayuda a superar, de una vez por todas, la memoria de aquél amor tortuoso. En este sentido, es una novela de aprendizaje fabulosa. Entonces no entiendo la necesidad de los episodios en los que se demuestra cierta violencia de parte de Roberto (el Humbert Humbert de esta historia) hacia la lolita. Se siente forzado, como para apelar sí o sí a la violencia de género cuando, definitivamente, a mi modo de leerlo, no es el tema.
Sin embargo me quedo con todo lo demás. A pesar de lo dicho, honestamente no es una novela que abordaría desde una perspectiva muy sesuda en lo que respecta a "creación literaria" (estructura narrativa, construcción de personajes, esos accesorios de lectura), aunque sí urge exaltar este uso de lenguaje, tan agudo y apasionado, muestra de la pulimentada pluma de su autora. El libro me deja con hambre de la poesía que la antecede.
Postdata, el capítulo 35 es una joya.
January 20, 2019
Este libro me ha sorprendido para bien. Después de haber leído numerosas opiniones y reseñas del mismo, tenía miedo de que no fuera para tanto, pero me ha gustado. Lo que en un principio puede parecer una novela para adolescentes, se convierte a las pocas páginas en un libro maduro, con la vista puesta en el pasado, lo cual es del todo necesario. Helena, al fin y al cabo, es una mujer ya de treinta años, y piensa y actúa como tal.
Además, antes de leer la novela, pensaba que iba a hacer mucha referencia a Lolita de Nabokov, pero realmente solo se basa en la idea de la Lolita que todo el mundo sacó después. Al fin y al cabo se trata de una niña a la que le gusta un hombre maduro, y después de Nabokov este personaje se ha usado en más de una ocasión.
El pero que tengo que decir, es en mi opinión el final: se trata de una situación surrealista que no es muy exagerada, pero que para mí no ha encajado del todo. No obstante he de reconocer que el resto del libro me ha sorprendido para bien.
Además, antes de leer la novela, pensaba que iba a hacer mucha referencia a Lolita de Nabokov, pero realmente solo se basa en la idea de la Lolita que todo el mundo sacó después. Al fin y al cabo se trata de una niña a la que le gusta un hombre maduro, y después de Nabokov este personaje se ha usado en más de una ocasión.
El pero que tengo que decir, es en mi opinión el final: se trata de una situación surrealista que no es muy exagerada, pero que para mí no ha encajado del todo. No obstante he de reconocer que el resto del libro me ha sorprendido para bien.
January 26, 2019
Vamos a ver, llegué al libro con cero expectativas. A Luna todos la conocemos por su poesía, trabajo que se respeta e incluso, admira.
En lo personal esta primera novela no me parece mala, quizás por momentos, pretenciosa, intentando convertirse en un producto de consumo millennial, pero que hasta cierto punto no logra conseguirlo. La lectura es suelta y rápida, entiendo lo que Luna buscaba mostrarnos a través de esta historia. El personaje de Helena, esa Lolita que no es la de VN, pero que sí podría ser una chica que conocimos en el colegio, contar su historia, su carga ya de adulta. El manejo de las emociones me parece real para alguien de treinta años, y en la situación en la que Helena se encuentra y vive.
La historia entretiene, si realmente la lees para disfrutarla incluso te hace analizar y comparar a Helena con Lolita, sentir el dolor de ambas, que al final resulta ser el mismo.
Ojalá Luna continúe escribiendo y mejorando, que las malas críticas sólo la ayuden a tener más rabia y escribir cada vez mejor.
En lo personal esta primera novela no me parece mala, quizás por momentos, pretenciosa, intentando convertirse en un producto de consumo millennial, pero que hasta cierto punto no logra conseguirlo. La lectura es suelta y rápida, entiendo lo que Luna buscaba mostrarnos a través de esta historia. El personaje de Helena, esa Lolita que no es la de VN, pero que sí podría ser una chica que conocimos en el colegio, contar su historia, su carga ya de adulta. El manejo de las emociones me parece real para alguien de treinta años, y en la situación en la que Helena se encuentra y vive.
La historia entretiene, si realmente la lees para disfrutarla incluso te hace analizar y comparar a Helena con Lolita, sentir el dolor de ambas, que al final resulta ser el mismo.
Ojalá Luna continúe escribiendo y mejorando, que las malas críticas sólo la ayuden a tener más rabia y escribir cada vez mejor.
June 19, 2025
Me alegro de pertenecer al selecto porcentaje de lectores que hemos puntuado con cinco estrellas esta novela de Luna Miguel.
Poco más que decir por aquí, pero mucho ahí afuera.
Mi enhorabuena a la autora y a la editorial.
Poco más que decir por aquí, pero mucho ahí afuera.
Mi enhorabuena a la autora y a la editorial.
May 14, 2023
Que final…
July 15, 2019
Un libro imprescindible para leer, me ha parecido impresionante
January 19, 2021
La autora lo define como el culmen de su faceta de escritora ''de diario adolescente'', y concuerdo. Supongo que está bien para adolescentes. O para quien simpatice con ellos.
November 29, 2018
Una de las cosas que más me ha gustado es que la historia está narrada por la víctima, que podamos escuchar su voz. Esto es algo con lo que no contamos en la original Lolita, y aunque inevitablemente he sentido lastima por ella, en ningún momento he conseguido que esta se tornase en empatía. De hecho, sigo sin comprender muchos de sus actos y pensamientos.
Como puntos fuertes destaco la forma de narrar de Luna Miguel, muy lírica. El final me ha dejado dándole vueltas durante días y luego está esa sensación de poder saborear y oler todo lo que rodea a la protagonista.
Esta ‘Lolita’ es mucho más actual, una millennial que lleva una vida que fácilmente podría ser la mía. Ella es una víctima, y aunque en el fondo lo sabe, no quiere verse como tal.
Tengo sentimientos encontrados con esta novela, por todo le doy 3 *
Como puntos fuertes destaco la forma de narrar de Luna Miguel, muy lírica. El final me ha dejado dándole vueltas durante días y luego está esa sensación de poder saborear y oler todo lo que rodea a la protagonista.
Esta ‘Lolita’ es mucho más actual, una millennial que lleva una vida que fácilmente podría ser la mía. Ella es una víctima, y aunque en el fondo lo sabe, no quiere verse como tal.
Tengo sentimientos encontrados con esta novela, por todo le doy 3 *
Displaying 1 - 30 of 165 reviews