What do you think?
Rate this book
Οι κόρες της Ελλάδας #2
Ο Διχασμός
Υπάρχουν κάτι στιγμές έσχατες, που αλλάζουν τη ζωή. Όχι μόνο τη δική σου, αλλά και όσων βρίσκονται γύρω σου. Και υπαίτιος είσαι εσύ. Κατόπιν, τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο.
Η κρίση που ξεσπά στο πολιτικό μέτωπο της Ελλάδας του 1843 και συνεχίζεται στα επόμενα χρόνια εισβάλλει και στην προσωπική ζωή μιας σπουδαίας οικογένειας της μετεπαναστατικής Αθήνας, με αποτέλεσμα η απόγονος Ελισάβετ Δούκα, φιγούρα ακριβοθώρητη, διάφανη όπως το υγρό στοιχείο, που είχε τη δύναμη με την αφτιασίδωτη ποιότητά της να βγάζει τους Αθηναίους από την καθημερινότητα, διχασμένη ερωτικά, να υποπέσει σε ένα μεγάλο «λάθος» το οποίο σημαδεύει ανεξίτηλα και με τραγικές συνέπειες τη ζωή πολλών προσώπων…
Η Φιλομήλα Λαπατά, με πρόθεση κοινωνικής ακτινοσκόπησης και με επιμέρους ήρωες που έχουν λόγο, αναπαριστά μια γκραβούρα της Αθήνας του 1840-1875 σε ένα αυτοτελές, πολυπρόσωπο, απολαυστικό και απρόβλεπτο μυθιστόρημα πάνω στον διχασμό: εσωτερικό, πολιτικό, ερωτικό. Υπαρξιακοί προβληματισμοί, ηθικά διλήμματα και η αιώνια πάλη του Καλού με το Κακό γύρω από τις έννοιες της ταυτότητας, της πατρίδας και της οικογένειας. Επιμέρους γεγονότα που δένουν με την κεντρική ιστορία, ευρηματική πλοκή και φαντασμαγορικοί χαρακτήρες, ελαττωματικοί καλοί και χαρισματικοί κακοί συνθέτουν το δεύτερο μυθιστόρημα της ιστορικής τριλογίας ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Η κρίση που ξεσπά στο πολιτικό μέτωπο της Ελλάδας του 1843 και συνεχίζεται στα επόμενα χρόνια εισβάλλει και στην προσωπική ζωή μιας σπουδαίας οικογένειας της μετεπαναστατικής Αθήνας, με αποτέλεσμα η απόγονος Ελισάβετ Δούκα, φιγούρα ακριβοθώρητη, διάφανη όπως το υγρό στοιχείο, που είχε τη δύναμη με την αφτιασίδωτη ποιότητά της να βγάζει τους Αθηναίους από την καθημερινότητα, διχασμένη ερωτικά, να υποπέσει σε ένα μεγάλο «λάθος» το οποίο σημαδεύει ανεξίτηλα και με τραγικές συνέπειες τη ζωή πολλών προσώπων…
Η Φιλομήλα Λαπατά, με πρόθεση κοινωνικής ακτινοσκόπησης και με επιμέρους ήρωες που έχουν λόγο, αναπαριστά μια γκραβούρα της Αθήνας του 1840-1875 σε ένα αυτοτελές, πολυπρόσωπο, απολαυστικό και απρόβλεπτο μυθιστόρημα πάνω στον διχασμό: εσωτερικό, πολιτικό, ερωτικό. Υπαρξιακοί προβληματισμοί, ηθικά διλήμματα και η αιώνια πάλη του Καλού με το Κακό γύρω από τις έννοιες της ταυτότητας, της πατρίδας και της οικογένειας. Επιμέρους γεγονότα που δένουν με την κεντρική ιστορία, ευρηματική πλοκή και φαντασμαγορικοί χαρακτήρες, ελαττωματικοί καλοί και χαρισματικοί κακοί συνθέτουν το δεύτερο μυθιστόρημα της ιστορικής τριλογίας ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
384 pages, Paperback
First published October 11, 2018
88 people want to read
About the author
Φιλομήλα Λαπατά
9 books38 followersΗ Φιλομήλα Λαπατά γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι ο καρπός μιας Μακεδόνισσας κι ενός πολίτη του κόσμου. Σπούδασε δημόσιες σχέσεις και εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Παραμένει, όμως, μόνιμη μαθήτρια της ζωής.
Η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων την απασχολεί από πολύ παλιά, και αυτός ο προβληματισμός της αποτυπώνεται στα βιβλία της.
Καθώς αγαπά την ποικιλία, ζει μεταξύ δύο κόσμων: της Ελλάδας και της Ιταλίας.
Η πολυπλοκότητα των διαπροσωπικών σχέσεων την απασχολεί από πολύ παλιά, και αυτός ο προβληματισμός της αποτυπώνεται στα βιβλία της.
Καθώς αγαπά την ποικιλία, ζει μεταξύ δύο κόσμων: της Ελλάδας και της Ιταλίας.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
October 22, 2018
Δεν υπάρχει βιβλίο της Φιλομήλας Λαπατά που να μην έχω αγαπήσει στην αναγνωστική μου πορεία. Είναι γεγονός ότι ως έργα έχουν τόσα να μου προσφέρουν, εκτός από την αναγνωστική απόλαυση. Η Λαπατά σε κάθε της βιβλίο καταφέρνει, εκτός από τους μυθοπλαστικούς πρωταγωνιστές της να πρωταγωνιστεί η ίδια η κοινωνία η οποία πλάθει κάθε φορά.
Ο Διχασμός είναι ένας ύμνος στην Αθηναϊκή κοινωνία, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Ο αναγνώστης πιάνει τον εαυτό του να περιδιαβαίνει στα στενά της Πλάκας, στον Ελαιώνα, στον ποταμό Ιλισσό, στο ύψωμα του Λυκαβηττού, να ρίχνει μια κρυφή ματιά σε αυτά τα μεγαλειώδη αρχοντικά με τις υπέροχες τοιχογραφίες, να τρώει γλυκά στην οδό Ερμού στο ζαχαροπλαστείο του «Ζαβορίτη».
Μαζί με τους ήρωες βιώσαμε την γέννηση ενός Συντάγματος, διώξαμε έναν βαυαρό βασιλιά και λάβαμε έναν Δανό.
Η αφήγηση της Λαπατά είναι ζωηρή, παθιασμένη, λεπτομερής. Ξεχειλίζει αγάπη για τους Αθηναίους, τρυφερότητα, όμως και θυμό, τους μαλώνει, τους πειράζει και άλλοτε τους κρίνει με αυστηρό μάτι, πάντα σαν μητέρα που επιζητά το καλύτερο για τα τέκνα της. Η Αθήνα ζωντανεύει και περνάει σαν παλιά αλλά έγχρωμη ταινία στις σελίδες του «Διχασμού». Στρέφεις το βλέμμα δεξιά, και γρήγορα αριστερά, μην θέλοντας να χάσεις στιγμή από τις μαγευτικές εικόνες. Φωνές, παιδιά, πλύστρες, κάρα, χώμα και ελαιόδεντρα. Νιώθεις νοσταλγία για χρόνους αλλοτινούς, που ποτέ δεν έζησες.
Δεν θα το κρύψω ότι αυτό το έργο το αγάπησα τόσο, που τις ημέρες της ανάγνωσης, ο δρόμος μου με έβγαλε στην Πλάκα, και εκεί γέμισα εικόνες. Εικόνες του «Διχασμού». Φτάνοντας στην περιοχή των Αέρηδων αναφώνησα «Να εδώ κατοικούσε η Ζηνοβία Σπίνου, η ιερόδουλη των Αθηνών».
Είναι γεγονός ότι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του έργου είναι η αθηναϊκή κοινωνία, και ότι το έργο είναι μία καταπληκτική ηθογραφία της εποχής. Ας μιλήσουμε όμως για τους χαρακτήρες. Στο βιβλίο συναντάμε αγαπημένους ήρωες από το πρώτο βιβλίο της σειράς οι κόρες της Ελλάδας «Η επιστροφή».
Η Λέγκω Δούκα, ο Ρομπέρτος, η Κοραλία Βογιατζόγλου και νεώτεροι ήρωες, τα τέκνα αυτών η αγγελική Ελισάβετ, η δαιμόνια Οδύσσεια και άλλοι πολλοί. Ζουν φαινομενικά ευτυχισμένα αλλά το παρελθόν τους, τους κυνηγά, είναι εκεί βαθιά ποτισμένο μέσα τους, στην «μυστική αρχιτεκτονική των οστών τους»…
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι βασικοί χαρακτήρες του μυθιστορήματος, είναι αυτοί. Όμως, η Λαπατά θέλοντας να δημιουργήσει την απόλυτη και τέλεια ηθογραφία, κάνει το εξής. Σε κάθε κεφάλαιο, μας συστήνει και μας “χώνει” στον κόσμο της παλιάς Αθήνας, μέσω δεύτερων και τρίτων ηρώων, στους οποίους αφιερώνει ολόκληρα κεφάλαια. Γνωρίστε τον Βαρνάβα Καψοκώλη τον ιερέα της Πλάκας, τον Ευτύχη Φλώρο τον ορνιθοφονιά και άλλους πολλούς. Εκπληκτικές φιγούρες ενός άλλου, παλαιού κόσμου. Γνωρίστε όμως και την θεία Μπεμπέκα την Οιονοσκόπο. Μία αλλόκοσμη μαγικορεαλιστική πινελιά, που τόσο αγαπάει να προσθέτει η συγγραφέας στα έργα της.
Για περισσότερα:
https://wordpress64426.wordpress.com/...
Ο Διχασμός είναι ένας ύμνος στην Αθηναϊκή κοινωνία, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Ο αναγνώστης πιάνει τον εαυτό του να περιδιαβαίνει στα στενά της Πλάκας, στον Ελαιώνα, στον ποταμό Ιλισσό, στο ύψωμα του Λυκαβηττού, να ρίχνει μια κρυφή ματιά σε αυτά τα μεγαλειώδη αρχοντικά με τις υπέροχες τοιχογραφίες, να τρώει γλυκά στην οδό Ερμού στο ζαχαροπλαστείο του «Ζαβορίτη».
Μαζί με τους ήρωες βιώσαμε την γέννηση ενός Συντάγματος, διώξαμε έναν βαυαρό βασιλιά και λάβαμε έναν Δανό.
Η αφήγηση της Λαπατά είναι ζωηρή, παθιασμένη, λεπτομερής. Ξεχειλίζει αγάπη για τους Αθηναίους, τρυφερότητα, όμως και θυμό, τους μαλώνει, τους πειράζει και άλλοτε τους κρίνει με αυστηρό μάτι, πάντα σαν μητέρα που επιζητά το καλύτερο για τα τέκνα της. Η Αθήνα ζωντανεύει και περνάει σαν παλιά αλλά έγχρωμη ταινία στις σελίδες του «Διχασμού». Στρέφεις το βλέμμα δεξιά, και γρήγορα αριστερά, μην θέλοντας να χάσεις στιγμή από τις μαγευτικές εικόνες. Φωνές, παιδιά, πλύστρες, κάρα, χώμα και ελαιόδεντρα. Νιώθεις νοσταλγία για χρόνους αλλοτινούς, που ποτέ δεν έζησες.
Δεν θα το κρύψω ότι αυτό το έργο το αγάπησα τόσο, που τις ημέρες της ανάγνωσης, ο δρόμος μου με έβγαλε στην Πλάκα, και εκεί γέμισα εικόνες. Εικόνες του «Διχασμού». Φτάνοντας στην περιοχή των Αέρηδων αναφώνησα «Να εδώ κατοικούσε η Ζηνοβία Σπίνου, η ιερόδουλη των Αθηνών».
Είναι γεγονός ότι ο πραγματικός πρωταγωνιστής του έργου είναι η αθηναϊκή κοινωνία, και ότι το έργο είναι μία καταπληκτική ηθογραφία της εποχής. Ας μιλήσουμε όμως για τους χαρακτήρες. Στο βιβλίο συναντάμε αγαπημένους ήρωες από το πρώτο βιβλίο της σειράς οι κόρες της Ελλάδας «Η επιστροφή».
Η Λέγκω Δούκα, ο Ρομπέρτος, η Κοραλία Βογιατζόγλου και νεώτεροι ήρωες, τα τέκνα αυτών η αγγελική Ελισάβετ, η δαιμόνια Οδύσσεια και άλλοι πολλοί. Ζουν φαινομενικά ευτυχισμένα αλλά το παρελθόν τους, τους κυνηγά, είναι εκεί βαθιά ποτισμένο μέσα τους, στην «μυστική αρχιτεκτονική των οστών τους»…
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι βασικοί χαρακτήρες του μυθιστορήματος, είναι αυτοί. Όμως, η Λαπατά θέλοντας να δημιουργήσει την απόλυτη και τέλεια ηθογραφία, κάνει το εξής. Σε κάθε κεφάλαιο, μας συστήνει και μας “χώνει” στον κόσμο της παλιάς Αθήνας, μέσω δεύτερων και τρίτων ηρώων, στους οποίους αφιερώνει ολόκληρα κεφάλαια. Γνωρίστε τον Βαρνάβα Καψοκώλη τον ιερέα της Πλάκας, τον Ευτύχη Φλώρο τον ορνιθοφονιά και άλλους πολλούς. Εκπληκτικές φιγούρες ενός άλλου, παλαιού κόσμου. Γνωρίστε όμως και την θεία Μπεμπέκα την Οιονοσκόπο. Μία αλλόκοσμη μαγικορεαλιστική πινελιά, που τόσο αγαπάει να προσθέτει η συγγραφέας στα έργα της.
Για περισσότερα:
https://wordpress64426.wordpress.com/...
October 29, 2018
Τώρα που το σκέφτομαι που φαίνεται απίστευτο, αλλά έχουν περάσει κιόλας τρία χρόνια απ' όταν κυκλοφόρησε, και διάβασα, το πρώτο βιβλίο της σειράς "Οι κόρες της Ελλάδας", με υπότιτλο "Η επιστροφή". Ο λόγος δεν είναι άλλος απ' το ότι θυμάμαι το βιβλίο αυτό με κάθε λεπτομέρεια σαν να το διάβασα μόλις χθες, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έκλεισα την τελευταία του σελίδα, πλημμυρισμένη με άπλετη συγκίνηση και θαυμασμό για μία από τις πλέον αξιόλογες, ολοκληρωμένες, χαρακτηριστικές, μα και με προσωπική ταυτότητα, πένες της σύγχρονης Ελληνικής λογοτεχνίας. Γιατί, φίλοι μου, η Φιλομήλα Λαπατά δεν είναι απλά μία ακόμα συγγραφέας, μία από τις πολλές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εξαιρετικά επιτυχημένες, αλλά μια πραγματική λογοτέχνης, με όλη την σημασία της λέξης, και με κάθε νέο της πόνημα μάς αποδεικνύει πως ο τίτλος αυτός της αξίζει και πως τον έχει κερδίσει με το σπαθί της.
Όπως είχα επιλέξει να κάνω και στο κείμενό μου που αφορούσε το πρώτο βιβλίο της σειράς, έτσι κι αυτή τη φορά δεν θα σταθώ με αναλυτικές λεπτομέρειες στην περίληψη του βιβλίου, όχι μόνο επειδή θεωρώ πως το οπισθόφυλλο είναι πολύ σωστά τοποθετημένο -και έξυπνα στοχευμένο-, αλλά γιατί μερικά ταξίδια τα κάνεις να φαντάζουν λιγότερο μαγικά και γοητευτικά απ' όσο είναι στην πραγματικότητα, όταν προσπαθείς να τα περιγράψεις, καταλήγοντας, τελικά, να τα περιορίζεις ανάμεσα σε λέξεις ενώ δεν θα έπρεπε. Κάποια τα ταξίδια πρέπει να τα κάνεις μόνος σου, να τα απολαύσεις βήμα βήμα, ν' αφήσεις τη ματιά σου να γεμίσει εικόνες την καρδιά σου συναισθήματα, και η κυρία Λαπατά, ως άλλος οδηγός στη μακρά αυτή διαδρομή, σε προσκαλεί να σε ξεναγήσει σε μια Αθήνα του παρελθόντος που, όμως, έχει αφήσει βαρύ το στίγμα της, όχι μόνο στις σελίδες της Ιστορίας μας, αλλά και σε καρδιές και συνειδήσεις.
Η Αθήνα του 1840-1875 είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια της ιστορίας αυτής. Μια Αθήνα που παλεύει ν' αναστηθεί μετά την Επανάσταση. Μια Αθήνα που δίνει αγώνα να υπερασπιστεί τον τίτλο της ως πρωτεύουσα ενός νεοσύστατου Κράτους που πρέπει ν' αποκτήσει ξανά ταυτότητα. Μα και μια Ελλάδα ολόκληρη που βρίσκεται υπό τη βασιλεία του Όθωνα, φτάνει στην Επανάσταση της 3η Σεπτεμβρίου του 1843 όπου ο βασιλιάς παραχωρεί το Σύνταγμα και μ' αυτόν τον τρόπο δίνει τέρμα, όχι μόνο στην εξέγερση εναντίον του, αλλά και στην απόλυτη μοναρχία, τη θέση της οποίας παίρνει η συνταγματική μοναρχία. Μια Ελλάδα που το 1862 καθαιρεί τον Βαυαρό βασιλιά της για να υποδεχθεί ένα χρόνο αργότερα έναν νέο βασιλιά, Δανό αυτή τη φορά, τον πρίγκιπα Γουλιέλμο που έμεινε γνωστός με το όνομα Γεώργιος Α' και που έμελλε να κυβερνήσει για 50 ολόκληρα χρόνια -αν και το τελευταίο φαντάζομαι πως θα μας απασχολήσει λίγο περισσότερο στο μέλλον. Γεγονότα μεγάλα, σπουδαία, σημαντικά, δοσμένα μέσα από ένα πρίσμα ιστορικότητας μα κι αντικειμενικότητας συνάμα, ως προς την επιρροή και τη δυναμική τους πάνω σε ανθρώπους και συνθήκες. Κι αν αυτό θαρρείτε πως είναι εύκολο, σας διαβεβαιώ πως δεν είναι, γιατί το να έχεις καθαρή κι αντικειμενική ματιά σε πράγματα που εμπλέκεται η πολιτική, είναι άθλος.
Με φόντο, λοιπόν, όλον αυτόν τον ιστορικό καμβά, η Φιλομήλα Λαπατά μάς ταξιδεύει σε μια Αθήνα νοσταλγική, ζωντανεύοντας σελίδα τη σελίδα κάθε γωνιά της στο τότε, με 'μας να περιδιαβαίνουμε στα σοκάκια της θαυμάζοντας τα υπέροχα αρχοντικά που τότε στόλιζαν τους δρόμους της, μυρίζοντας αρώματα και δοκιμάζοντας γεύσεις που η ιδιαιτερότητά τους έχει ταξιδέψει νοερά μέχρι και στο σήμερα γιατί, ευτυχώς, κάποιοι δεν τις ξέχασαν, ενώ παράλληλα γινόμαστε μάρτυρες μιας καθημερινότητας τόσο ξένης και αλλόκοτης στο δικό μας σήμερα που, όμως, την ίδια στιγμή, μας κάνει να ευχόμασταν να την είχαμε ζήσει. Με γλαφυρότητα και πηγαίο ρεαλισμό, η συγγραφέας, εκτός όλων των άλλων, μας μυεί στην καθημερινότητα όχι μόνο των μεγάλων, αλλά και των απλών, οικείων ανθρώπων, στη ρουτίνα και στις συνήθειές τους, στις καθημερινές τους ασχολίες, σε όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που συνθέτουν το πορτρέτο της κάθε κοινωνίας μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα πλήθη, σαν να μπορούμε ν' αντικρίσουμε και τις δικές μας φιγούρες να ρουφάνε αχόρταγα εικόνες, ήχους, συναισθήματα.
Αν κάτι, όμως, αντιλαμβάνεται κανείς, περισσότερο από κάθε τι άλλο, κάθε φορά που διαβάζει κάποιο βιβλίο της κυρίας Λαπατά, αυτό είναι όχι μόνο η αγάπη της για την Αθήνα, ένα συναισθήματα που συμμερίζομαι στον απόλυτο βαθμό -έστω κι αν τρυφερά και μαμαδίστικα, θα λέγαμε, μαλώνει τους Αθηναίους, τόσο του "τότε" όσο και του "τώρα", για το πως αυτή εξελίχθηκε και βασανίστηκε μεσ' τα χρόνια, κάτι που δεν μπορεί να μην σε κάνει να θυμώνεις-, αλλά και την αγάπη της απέναντι στη γυναίκα. Στη γυναίκα που δίνει ζωή και ανασταίνει ψυχές με χίλιους τρόπους. Στις γυναίκες που δίνουν σάρκα από τη σάρκα τους, αίμα από το αίμα τους, ψυχή απ' την ψυχή τους για να υπερασπιστούν αυτά που πιστεύουν πως αξίζει κανείς να παλέψει γι' αυτά, για να προστατεύσουν ό,τι αγαπάνε. Γυναίκες δυνατές, δυναμικές, όπως η Ελισάβετ της, αυτή τη φορά. Γυναίκες που ακόμα κι αν πέσουν κάτω ξέρουν πως να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Γυναίκες που δεν σκύβουν το κεφάλι και που δεν παραδίδονται έτσι απλά στο πεπρωμένο, γιατί γεννήθηκαν αγωνίστριες και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γυναίκες που ήρθαν στον κόσμο αυτό για να τον αλλάξουν και ν' αφήσουν το στίγμα τους. Γυναίκες που η κυρία Λαπατά αγάπησε και που μαζί μ' αυτήν, τις αγαπήσαμε κι εμείς.
Όπως είχα επιλέξει να κάνω και στο κείμενό μου που αφορούσε το πρώτο βιβλίο της σειράς, έτσι κι αυτή τη φορά δεν θα σταθώ με αναλυτικές λεπτομέρειες στην περίληψη του βιβλίου, όχι μόνο επειδή θεωρώ πως το οπισθόφυλλο είναι πολύ σωστά τοποθετημένο -και έξυπνα στοχευμένο-, αλλά γιατί μερικά ταξίδια τα κάνεις να φαντάζουν λιγότερο μαγικά και γοητευτικά απ' όσο είναι στην πραγματικότητα, όταν προσπαθείς να τα περιγράψεις, καταλήγοντας, τελικά, να τα περιορίζεις ανάμεσα σε λέξεις ενώ δεν θα έπρεπε. Κάποια τα ταξίδια πρέπει να τα κάνεις μόνος σου, να τα απολαύσεις βήμα βήμα, ν' αφήσεις τη ματιά σου να γεμίσει εικόνες την καρδιά σου συναισθήματα, και η κυρία Λαπατά, ως άλλος οδηγός στη μακρά αυτή διαδρομή, σε προσκαλεί να σε ξεναγήσει σε μια Αθήνα του παρελθόντος που, όμως, έχει αφήσει βαρύ το στίγμα της, όχι μόνο στις σελίδες της Ιστορίας μας, αλλά και σε καρδιές και συνειδήσεις.
Η Αθήνα του 1840-1875 είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια της ιστορίας αυτής. Μια Αθήνα που παλεύει ν' αναστηθεί μετά την Επανάσταση. Μια Αθήνα που δίνει αγώνα να υπερασπιστεί τον τίτλο της ως πρωτεύουσα ενός νεοσύστατου Κράτους που πρέπει ν' αποκτήσει ξανά ταυτότητα. Μα και μια Ελλάδα ολόκληρη που βρίσκεται υπό τη βασιλεία του Όθωνα, φτάνει στην Επανάσταση της 3η Σεπτεμβρίου του 1843 όπου ο βασιλιάς παραχωρεί το Σύνταγμα και μ' αυτόν τον τρόπο δίνει τέρμα, όχι μόνο στην εξέγερση εναντίον του, αλλά και στην απόλυτη μοναρχία, τη θέση της οποίας παίρνει η συνταγματική μοναρχία. Μια Ελλάδα που το 1862 καθαιρεί τον Βαυαρό βασιλιά της για να υποδεχθεί ένα χρόνο αργότερα έναν νέο βασιλιά, Δανό αυτή τη φορά, τον πρίγκιπα Γουλιέλμο που έμεινε γνωστός με το όνομα Γεώργιος Α' και που έμελλε να κυβερνήσει για 50 ολόκληρα χρόνια -αν και το τελευταίο φαντάζομαι πως θα μας απασχολήσει λίγο περισσότερο στο μέλλον. Γεγονότα μεγάλα, σπουδαία, σημαντικά, δοσμένα μέσα από ένα πρίσμα ιστορικότητας μα κι αντικειμενικότητας συνάμα, ως προς την επιρροή και τη δυναμική τους πάνω σε ανθρώπους και συνθήκες. Κι αν αυτό θαρρείτε πως είναι εύκολο, σας διαβεβαιώ πως δεν είναι, γιατί το να έχεις καθαρή κι αντικειμενική ματιά σε πράγματα που εμπλέκεται η πολιτική, είναι άθλος.
Με φόντο, λοιπόν, όλον αυτόν τον ιστορικό καμβά, η Φιλομήλα Λαπατά μάς ταξιδεύει σε μια Αθήνα νοσταλγική, ζωντανεύοντας σελίδα τη σελίδα κάθε γωνιά της στο τότε, με 'μας να περιδιαβαίνουμε στα σοκάκια της θαυμάζοντας τα υπέροχα αρχοντικά που τότε στόλιζαν τους δρόμους της, μυρίζοντας αρώματα και δοκιμάζοντας γεύσεις που η ιδιαιτερότητά τους έχει ταξιδέψει νοερά μέχρι και στο σήμερα γιατί, ευτυχώς, κάποιοι δεν τις ξέχασαν, ενώ παράλληλα γινόμαστε μάρτυρες μιας καθημερινότητας τόσο ξένης και αλλόκοτης στο δικό μας σήμερα που, όμως, την ίδια στιγμή, μας κάνει να ευχόμασταν να την είχαμε ζήσει. Με γλαφυρότητα και πηγαίο ρεαλισμό, η συγγραφέας, εκτός όλων των άλλων, μας μυεί στην καθημερινότητα όχι μόνο των μεγάλων, αλλά και των απλών, οικείων ανθρώπων, στη ρουτίνα και στις συνήθειές τους, στις καθημερινές τους ασχολίες, σε όλα αυτά τα μικρά και τα μεγάλα που συνθέτουν το πορτρέτο της κάθε κοινωνίας μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα πλήθη, σαν να μπορούμε ν' αντικρίσουμε και τις δικές μας φιγούρες να ρουφάνε αχόρταγα εικόνες, ήχους, συναισθήματα.
Αν κάτι, όμως, αντιλαμβάνεται κανείς, περισσότερο από κάθε τι άλλο, κάθε φορά που διαβάζει κάποιο βιβλίο της κυρίας Λαπατά, αυτό είναι όχι μόνο η αγάπη της για την Αθήνα, ένα συναισθήματα που συμμερίζομαι στον απόλυτο βαθμό -έστω κι αν τρυφερά και μαμαδίστικα, θα λέγαμε, μαλώνει τους Αθηναίους, τόσο του "τότε" όσο και του "τώρα", για το πως αυτή εξελίχθηκε και βασανίστηκε μεσ' τα χρόνια, κάτι που δεν μπορεί να μην σε κάνει να θυμώνεις-, αλλά και την αγάπη της απέναντι στη γυναίκα. Στη γυναίκα που δίνει ζωή και ανασταίνει ψυχές με χίλιους τρόπους. Στις γυναίκες που δίνουν σάρκα από τη σάρκα τους, αίμα από το αίμα τους, ψυχή απ' την ψυχή τους για να υπερασπιστούν αυτά που πιστεύουν πως αξίζει κανείς να παλέψει γι' αυτά, για να προστατεύσουν ό,τι αγαπάνε. Γυναίκες δυνατές, δυναμικές, όπως η Ελισάβετ της, αυτή τη φορά. Γυναίκες που ακόμα κι αν πέσουν κάτω ξέρουν πως να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Γυναίκες που δεν σκύβουν το κεφάλι και που δεν παραδίδονται έτσι απλά στο πεπρωμένο, γιατί γεννήθηκαν αγωνίστριες και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Γυναίκες που ήρθαν στον κόσμο αυτό για να τον αλλάξουν και ν' αφήσουν το στίγμα τους. Γυναίκες που η κυρία Λαπατά αγάπησε και που μαζί μ' αυτήν, τις αγαπήσαμε κι εμείς.
March 10, 2019
4,5 αστεράκια. Καλογραμμένο και προσεγμένο όπως το πρώτο βιβλίο της σειράς "Οι κόρες της Ελλάδας". Απλά η ιστορία στην "Επισ��ροφή" ήταν λίγο πιο ενδιαφέρουσα.
October 17, 2018
Ενα εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα, στο οποίο η ιστορική πραγματικότητα και η εξέλιξη της Αθήνας, αλληλοτέμνονται και συνδυάζονται αρμονικά με την μυθοπλασία....
Οπως και η ίδια η δημιουργός αναφέρει σε σημείωμά της και μετά το τέλος της αφήγησης, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, είναι το ευρύτερο τοπίο της Αθήνας της περιόδου 1840 -1875, το οποίο μέσα από συγκερασμό ιστορικών πηγών και αναφορών, αποτυπώνεται και αναδεικνύεται με ενάργεια και αμεσότητα, με τον ιδιαίτερο τρόπο της συγγραφέως. Η πόλη, την περίοδο εκείνη, ακόμα βρίσκεται ακόμα στο μεταίχμιο μεταξύ της μετεπαναστατικής Ελλάδας προσπαθώντας να βρει το στίγμα της ως πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους και των ιδεοληψιών (όπως ακριβώς τις θίγει η συγγραφέας αναφορικά με τις διαχρονικές απόψεις των Ελλήνων για τη φύση και τα αίτια των εθνικών δεινών) που δεν έχουν ακόμα αποβληθεί από την συλλογική συνείδηση των κατοίκων της πόλης. Οι περιγραφές του κοινωνικού περιβάλλοντος, οι πολιτικές αναταράξεις, οι στερεότυπες αντιλήψεις επί των οποίων εγκαταβιούν και ζουν οι Αθηναίοι εκείνης της περιόδου, είναι εξαιρετικές, πολύ περισσότερο που λόγω του όγκου της βιβλιογραφίας, είναι ακόμα πιο δύσκολο να επιλεγούν εκείνα τα στοιχεία, τα οποία προσθέτουν στην μυθοπλασία πραγματολογικό ενδιαφέρον και συνδέονται με την πλοκή, αποτελώντας ενιαίο και ισορροπημένο σύνολο.
Η θέση της γυναίκας εκείνη την περίοδο (όπως και στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας) είναι το κυρίαρχο στοιχείο, και πάνω σε αυτό το μοτίβο, αλλιώς επί αυτής της κεντρικής ιδέας, διαδραματίζεται η ταραχώδης ιστορία της Ελισάβετ Δούκα, η οποία ωστόσο παρά τα πάθη, τις εντάσεις, τις συναισθηματικές διακυμάνσεις, καταφέρνει με δύναμη ψυχής και θέληση να υπερβεί τον ιδιότυπο "διχασμό", τον οποίο η ίδια βίωσε και να αποδεχθεί τις πράξεις της, τις προγονικές της καταβολές (καταγεγραμμένες στην "μυστική αρχιτεκτονική των οστών", μία φράση η οποία συνδέει την αρχή με το τέλος του βιβλίου) όχι όμως μοιρολατρικά, αλλά αποφασιστικά, συνδέοντας την προσωπική της πορεία με την πόλη της Αθήνας.
Χαρακτηριστικά τα σημεία του επιλόγου με την μονοπρόσωπη αφήγηση της Ελισάβετ Δούκα :
"....Ζω αγωνίζομαι καθημερινά για το καλύτερο μέσα στις δυνατότητές μου, προσπαθώ να μη βλάψω τον εαυτό μου, φροντίζω για το καλό παράδειγμα και την πνευματική, συναισθηματική και ηθική κληρονομιά που θ΄αφήσω στα παιδιά μου και στα παιδιά των παιδιών μου. Μια πλήρης αποδοχή της ζωής, των εντάσεων της, των δυσκολιών της, των δυσάρεστων εκπλήξεων της, με συμφιλιώνει με τον εαυτό μου. Κι έχω πάντα την αίσθηση του θαύματος ότι είναι απλώς η επίγνωση που δημιουργεί την ομορφιά της ζωής........Δεν ήταν εύκολο να διηγηθώ αυτή την ιστορία σε όποιον δεν γνωρίζει αυτή την πόλη, το παρελθόν της, τα τερτίπια της, τη μυρωδιά της νύχτας όταν πέφτει πάνω στις ρούγες της, όταν τη σκεπάζει η απογευματινή μελαγχολία, όταν πυρώνει ο ήλιος τις πέτρες της, όταν τα χρώματα της αυγής βάφουν χρυσά τα αρχαία απομεινάρια της. Δεν ήταν εύκολο να τη διηγηθώ σε όποιον δεν έχει συμπονέσει αυτή την πόλη για τα πάθη της και δεν έχει νιώσει περήφανος με τους θριάμβους της. Για την Αθήνα μιλάω. Τη μάγισσα. Τη γη μου. Τη γη των προγόνων μου".
Ενα βιβλίο αφιερωμένο εξίσου στην πόλη της Αθήνας και στην γυναικεία φύση, όπως διαπλάθεται μέσω της εποχής της, σε συνθήκες που εντείνουν την αντίθεση μεταξύ καλού και κακού, ατομικής ηθικής και κοινωνικής ταυτότητας.
Οπως και η ίδια η δημιουργός αναφέρει σε σημείωμά της και μετά το τέλος της αφήγησης, ο πραγματικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, είναι το ευρύτερο τοπίο της Αθήνας της περιόδου 1840 -1875, το οποίο μέσα από συγκερασμό ιστορικών πηγών και αναφορών, αποτυπώνεται και αναδεικνύεται με ενάργεια και αμεσότητα, με τον ιδιαίτερο τρόπο της συγγραφέως. Η πόλη, την περίοδο εκείνη, ακόμα βρίσκεται ακόμα στο μεταίχμιο μεταξύ της μετεπαναστατικής Ελλάδας προσπαθώντας να βρει το στίγμα της ως πρωτεύουσα του νεοσύστατου κράτους και των ιδεοληψιών (όπως ακριβώς τις θίγει η συγγραφέας αναφορικά με τις διαχρονικές απόψεις των Ελλήνων για τη φύση και τα αίτια των εθνικών δεινών) που δεν έχουν ακόμα αποβληθεί από την συλλογική συνείδηση των κατοίκων της πόλης. Οι περιγραφές του κοινωνικού περιβάλλοντος, οι πολιτικές αναταράξεις, οι στερεότυπες αντιλήψεις επί των οποίων εγκαταβιούν και ζουν οι Αθηναίοι εκείνης της περιόδου, είναι εξαιρετικές, πολύ περισσότερο που λόγω του όγκου της βιβλιογραφίας, είναι ακόμα πιο δύσκολο να επιλεγούν εκείνα τα στοιχεία, τα οποία προσθέτουν στην μυθοπλασία πραγματολογικό ενδιαφέρον και συνδέονται με την πλοκή, αποτελώντας ενιαίο και ισορροπημένο σύνολο.
Η θέση της γυναίκας εκείνη την περίοδο (όπως και στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας) είναι το κυρίαρχο στοιχείο, και πάνω σε αυτό το μοτίβο, αλλιώς επί αυτής της κεντρικής ιδέας, διαδραματίζεται η ταραχώδης ιστορία της Ελισάβετ Δούκα, η οποία ωστόσο παρά τα πάθη, τις εντάσεις, τις συναισθηματικές διακυμάνσεις, καταφέρνει με δύναμη ψυχής και θέληση να υπερβεί τον ιδιότυπο "διχασμό", τον οποίο η ίδια βίωσε και να αποδεχθεί τις πράξεις της, τις προγονικές της καταβολές (καταγεγραμμένες στην "μυστική αρχιτεκτονική των οστών", μία φράση η οποία συνδέει την αρχή με το τέλος του βιβλίου) όχι όμως μοιρολατρικά, αλλά αποφασιστικά, συνδέοντας την προσωπική της πορεία με την πόλη της Αθήνας.
Χαρακτηριστικά τα σημεία του επιλόγου με την μονοπρόσωπη αφήγηση της Ελισάβετ Δούκα :
"....Ζω αγωνίζομαι καθημερινά για το καλύτερο μέσα στις δυνατότητές μου, προσπαθώ να μη βλάψω τον εαυτό μου, φροντίζω για το καλό παράδειγμα και την πνευματική, συναισθηματική και ηθική κληρονομιά που θ΄αφήσω στα παιδιά μου και στα παιδιά των παιδιών μου. Μια πλήρης αποδοχή της ζωής, των εντάσεων της, των δυσκολιών της, των δυσάρεστων εκπλήξεων της, με συμφιλιώνει με τον εαυτό μου. Κι έχω πάντα την αίσθηση του θαύματος ότι είναι απλώς η επίγνωση που δημιουργεί την ομορφιά της ζωής........Δεν ήταν εύκολο να διηγηθώ αυτή την ιστορία σε όποιον δεν γνωρίζει αυτή την πόλη, το παρελθόν της, τα τερτίπια της, τη μυρωδιά της νύχτας όταν πέφτει πάνω στις ρούγες της, όταν τη σκεπάζει η απογευματινή μελαγχολία, όταν πυρώνει ο ήλιος τις πέτρες της, όταν τα χρώματα της αυγής βάφουν χρυσά τα αρχαία απομεινάρια της. Δεν ήταν εύκολο να τη διηγηθώ σε όποιον δεν έχει συμπονέσει αυτή την πόλη για τα πάθη της και δεν έχει νιώσει περήφανος με τους θριάμβους της. Για την Αθήνα μιλάω. Τη μάγισσα. Τη γη μου. Τη γη των προγόνων μου".
Ενα βιβλίο αφιερωμένο εξίσου στην πόλη της Αθήνας και στην γυναικεία φύση, όπως διαπλάθεται μέσω της εποχής της, σε συνθήκες που εντείνουν την αντίθεση μεταξύ καλού και κακού, ατομικής ηθικής και κοινωνικής ταυτότητας.
August 13, 2020
Εξαιρετικό όπως όλα τα βιβλία της κυρίας Λαπατά!
November 12, 2018
https://meareseitobiblioafou.blogspot...
Ο Διχασμός, το δεύτερο βιβλίο της ιστορικής μυθιστορηματικής σειράς Οι κόρες της Ελλάδας, αναπαριστά μια γκραβούρα της Αθήνας του 1840-1875.Η συγγραφέας όπως και στο πρώτο βιβλίο της σειράς Η επιστροφή, μας μεταφέρει κινηματογραφικά στην Αθήνα της εποχής εκείνης.
Πρωταγωνιστούν γυναίκες,γυναίκες δυνατές ή φαινομενικά αδύναμες που όμως στην πορεία βρίσκουν τη δύναμη για να διεκδικήσουν ότι ποθούν,ότι επιθυμούν.Η κ.Λαπατά μετά από μεγάλη έρευνα στις ανθρώπινες σχέσεις ,στα πάθη,στις αδυναμίες των ανθρώπων μας παραθέτει τα καθέκαστα της ζωής των πρωταγωνιστριών που γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο Λέγκω Δούκα,Κοραλία Βογιατζόγλου, καθώς και νεότερες ηρωίδες όπως η Ελισάβετ Δούκα,η Οδύσσεια Βαρβαρέσου ...Εκτός όμως από τις γυναίκες αυτές που προέρχονται από ονομαστές οικογένειες της εποχής, μας συστήνει και άλλους ήρωες όπως ο Βαρνάβας Καψοκώλης ιερέας της Πλάκας,η ιερόδουλη Ζηνοβία Σπίνου,η μαμή Μόρφω,η μαγείρισσα Δαρεία,ο Ευτύχης Φλώρος ο ορνιθοφονιάς και με την ξεχωριστή,λογοτεχνική γραφή της αναπαριστά την κοινωνία των Αθηνών στα μέσα του 18ου αιώνα και δημιουργεί μια μοναδική ηθογραφία.Τόσο οι πρωταγωνιστές,όσο και οι δευτεραγωνιστές πλαισιώνουν μια βαθύτερη ανθρωπολογική προσέγγιση,σε επίπεδο υπαρξιακό ,ερωτικό,συναισθηματικό.Η κ.Λαπατά αποτυπώνει τη θλίψη,την αγωνία,τις ανθρώπινες σχέσεις περίτεχνα με τέτοιον τρόπο που γινόμαστε μύστες της δικής της θεώρησης του κόσμου.
Μεγάλη πρωταγωνίστρια όμως είναι η Αθήνα του 1840-1875 που κάνει την πιο ειρηνική της επανάσταση,που το Σεπτέμβριο του 1843 αποκτά Σύνταγμα,το 1862 καθαιρεί τον Βαυαρό βασιλιά και αποκτά νέο βασιλιά τον Δανό Γεώργιο Α'.Την Αθήνα της Πλάκας,των Αέρηδων,του Ελαιώνα,της Ερμού,
την Αθήνας των ανακτόρων,των αρχοντικών αλλά και των φτωχόσπιτων,τους χωματόδρομους,τις λάσπες.
Την Αθήνα της Ακρόπολης ,της Ακρόπολης "......που δεν βλεπόταν σε μία ώρα,η Ακρόπολη που ήταν σημείο ιερό,τόπος αγιασμένος,η Ακρόπολη που θέλει μέρες να την επισκέπτεσαι για να την κατανοήσεις,και πάλι δεν θα τα καταφέρεις εντελώς,πάντα θα μένει κάτι που θα πρέπει να ξαναδείς.Της Αρχαίας Αγοράς όπου ο Σόλων είχε διατυπώσει τον πρώτο νόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης ,που εκεί αργότερα με τον Κλεισθένη είχαν εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία.Την Αθήνα ,την κοιτίδα του πολιτισμού,γιατί ο Ελληνισμός είναι πολιτισμός και γιατί πολιτισμός είναι ήθος,είναι ύφος,είναι στάση ζωής ,κι όλα αυτά τα θαυμαστά και άξια,φαντάσου είχαν συμβεί σ'εκείνη την Αθήνα της αρχαιότητας,κι ας είχαν ξεπέσει κάποιες αξίες στους αιώνες που ακολούθησαν....(σελ.246).Ένα ξεχωριστό ιστορικό μυθιστόρημα που ειλικρινά δεν ξέρω τι αγάπησα περισσότερο το ιστορικό κομμάτι ή τη μυθοπλασία-ηθογραφία της εποχής...μάλλον τα αγάπησα εξίσου και πολύ!!!!
Ο Διχασμός, το δεύτερο βιβλίο της ιστορικής μυθιστορηματικής σειράς Οι κόρες της Ελλάδας, αναπαριστά μια γκραβούρα της Αθήνας του 1840-1875.Η συγγραφέας όπως και στο πρώτο βιβλίο της σειράς Η επιστροφή, μας μεταφέρει κινηματογραφικά στην Αθήνα της εποχής εκείνης.
Πρωταγωνιστούν γυναίκες,γυναίκες δυνατές ή φαινομενικά αδύναμες που όμως στην πορεία βρίσκουν τη δύναμη για να διεκδικήσουν ότι ποθούν,ότι επιθυμούν.Η κ.Λαπατά μετά από μεγάλη έρευνα στις ανθρώπινες σχέσεις ,στα πάθη,στις αδυναμίες των ανθρώπων μας παραθέτει τα καθέκαστα της ζωής των πρωταγωνιστριών που γνωρίσαμε στο πρώτο βιβλίο Λέγκω Δούκα,Κοραλία Βογιατζόγλου, καθώς και νεότερες ηρωίδες όπως η Ελισάβετ Δούκα,η Οδύσσεια Βαρβαρέσου ...Εκτός όμως από τις γυναίκες αυτές που προέρχονται από ονομαστές οικογένειες της εποχής, μας συστήνει και άλλους ήρωες όπως ο Βαρνάβας Καψοκώλης ιερέας της Πλάκας,η ιερόδουλη Ζηνοβία Σπίνου,η μαμή Μόρφω,η μαγείρισσα Δαρεία,ο Ευτύχης Φλώρος ο ορνιθοφονιάς και με την ξεχωριστή,λογοτεχνική γραφή της αναπαριστά την κοινωνία των Αθηνών στα μέσα του 18ου αιώνα και δημιουργεί μια μοναδική ηθογραφία.Τόσο οι πρωταγωνιστές,όσο και οι δευτεραγωνιστές πλαισιώνουν μια βαθύτερη ανθρωπολογική προσέγγιση,σε επίπεδο υπαρξιακό ,ερωτικό,συναισθηματικό.Η κ.Λαπατά αποτυπώνει τη θλίψη,την αγωνία,τις ανθρώπινες σχέσεις περίτεχνα με τέτοιον τρόπο που γινόμαστε μύστες της δικής της θεώρησης του κόσμου.
Μεγάλη πρωταγωνίστρια όμως είναι η Αθήνα του 1840-1875 που κάνει την πιο ειρηνική της επανάσταση,που το Σεπτέμβριο του 1843 αποκτά Σύνταγμα,το 1862 καθαιρεί τον Βαυαρό βασιλιά και αποκτά νέο βασιλιά τον Δανό Γεώργιο Α'.Την Αθήνα της Πλάκας,των Αέρηδων,του Ελαιώνα,της Ερμού,
την Αθήνας των ανακτόρων,των αρχοντικών αλλά και των φτωχόσπιτων,τους χωματόδρομους,τις λάσπες.
Την Αθήνα της Ακρόπολης ,της Ακρόπολης "......που δεν βλεπόταν σε μία ώρα,η Ακρόπολη που ήταν σημείο ιερό,τόπος αγιασμένος,η Ακρόπολη που θέλει μέρες να την επισκέπτεσαι για να την κατανοήσεις,και πάλι δεν θα τα καταφέρεις εντελώς,πάντα θα μένει κάτι που θα πρέπει να ξαναδείς.Της Αρχαίας Αγοράς όπου ο Σόλων είχε διατυπώσει τον πρώτο νόμο της κοινωνικής δικαιοσύνης ,που εκεί αργότερα με τον Κλεισθένη είχαν εγκαθιδρύσει τη δημοκρατία.Την Αθήνα ,την κοιτίδα του πολιτισμού,γιατί ο Ελληνισμός είναι πολιτισμός και γιατί πολιτισμός είναι ήθος,είναι ύφος,είναι στάση ζωής ,κι όλα αυτά τα θαυμαστά και άξια,φαντάσου είχαν συμβεί σ'εκείνη την Αθήνα της αρχαιότητας,κι ας είχαν ξεπέσει κάποιες αξίες στους αιώνες που ακολούθησαν....(σελ.246).Ένα ξεχωριστό ιστορικό μυθιστόρημα που ειλικρινά δεν ξέρω τι αγάπησα περισσότερο το ιστορικό κομμάτι ή τη μυθοπλασία-ηθογραφία της εποχής...μάλλον τα αγάπησα εξίσου και πολύ!!!!
October 18, 2018
Δεν νομίζω ότι μπορώ να εξηγήσω σε λίγες γραμμές τους λόγους για τους οποίους το βιβλίο με ενθουσίασε. Η μυθοπλασία γεμάτη συναισθήματα με ένταση και λυρισμό. Η γραφή ρέουσα και μελωδική. Η αναπαράσταση του χώρου και του χρόνου ζωντανή και ευωδιαζουσα. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων , η διήγηση των πράξεων και η ανατομία των κινήτρων μεστη και σαφής. Είναι απορίας άξιο πως καταφέρνει η συγγραφέας σ ένα τόσο μικρό καμβά, χωρίς καμμία περιττή βελονιά ,να κεντήσει μια ολόκληρη εποχή με τα ήθη, τις συμπεριφορές, τις κοινωνικές δομές, τις πολιτικές εξελίξεις της και ταυτόχρονα να πει μια ιστορία δυνατή και τρυφερή με ήρωες - σύμβολα χαρακτήρων και συμπεριφορών.
September 24, 2019
Αθήνα, 1843. Με την παραχώρηση του Συντάγματος γεννιέται σε αρχοντική οικογένεια η Ελισάβετ Δούκα ενώ το ίδιο βράδυ αφήνουν στην πόρτα του αρχοντικού ένα μωρό, νόθο παιδί μέλους της επιφανούς αυτής οικογένειας, που θα μεγαλώσουν και θα το βαφτίσουν Οδύσσεια. Αθήνα, 1863. Με την ανάρρηση του βασιλιά Γεωργίου Α΄ στον θρόνο αρχίζει και η νέα συναρπαστική ιστορία της κυρίας Φιλομήλας Λαπατά, γεμάτη με αταίριαστους έρωτες, συγκλονιστικά σκάνδαλα και ενδοοικογενειακό διχασμό.
Με το γνωστό και τόσο αγαπημένο ύφος της, η συγγραφέας επικεντρώνεται αυτήν τη φορά στα στενά της Πλάκας, στο Αλίκοκκο, τη Βλασσαρού, το Ριζόκαστρο, με τα χαμάμ, τη φυλακή του Μεντρεσέ, τους Αέρηδες, το Σταροπάζαρο, αλλά και πιο πέρα, στα Κατσικάδικα (σημερινό Κολωνάκι), στο Γκαζοχώρι και την Κολοκυνθού, σε μια εποχή που αρχίζουν να χτίζονται τα μέ��αρα της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και διασπαθίζονται τα δάνεια των Μεγάλων Δυνάμεων που μας έκαναν κράτος. Παρατίθενται συναρπαστικά και εύληπτα πάρα πολλές πληροφορίες για τα πάντα: συγκοινωνίες, ρυμοτομία, επαγγέλματα, αρχιτεκτονική, πολεοδομία, κοινωνικές τάξεις, χιλιομετρικές αποστάσεις, συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης, νοοτροπίες και αντιλήψεις. Άφθονα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μόνο κατόπιν εμβριθούς μελέτης και έρευνας μπορεί κάποιος να εντοπίσει, να εμπεδώσει και να αναπαραστήσει.
Οι περισσότεροι από τους ήρωες που αγαπήσα��ε στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας, «Η επιστροφή», τώρα μεγαλύτεροι σε ηλικία, είναι εδώ να μας αφηγηθούν όσα έζησαν στην κατοπινή ζωή τους αλλά και τα δράματα των επιγόνων τους ενώ νέοι χαρακτήρες μπλέκονται μαζί τους, δημιουργώντας καινούργιες ιστορίες: ο παπα-Βαρνάβας Καψοκώλης, η μαμή Μόρφω Λαρδοξύστη, η ιερόδουλη Ζηνοβία Σπίνου, ο ταχυδρόμος Βησσαρίων Γαζής αλλά και η πρώην λοκαντιέρα Κοραλία Βογιατζόγλου, η ράφτρα Πιπίνα Βαβύλα πρώην Μπιμπίκου, ο Σέργιος Βογιατζόγλου, ο Οδυσσέας Ασλάνογλου, η Λέγκω και ο Ροβέρτος Δούκας κ. ά. είναι ένα εκπληκτικό χαρμάνι στάσεων, τάσεων, νοοτροπιών, συμπεριφορών και χαρακτήρων που δημιουργούν άλλο ένα εκπληκτικής τεχνικής μυθιστόρημα. Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω στον Σουδανό Μπουρνού και στον φλεγματικό Άγγλο λακέ Αρχιβάλδο που αγωνίζονται να κατανοήσουν όλο αυτόν τον κυκεώνα που λέγεται Αθήνα και να ενσωματωθούν στο υπηρετικό προσωπικό των Δούκα, μιας οικογένειας με μυστικά, αστική άνεση και πανσπερμία προσωπικοτήτων.
Η συγγραφέας αργεί να μπει στην κεντρική ιδέα του νέου της βιβλίου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον αναγνώστη να ταξιδέψει στα στενά της Πλάκας, να γνωρίσει με μια συναρπαστική γραφή πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις και να διαπιστώσει πόσο εντελώς «χωριό» ήταν η κατοπινή αγλαής πόλη των Αθηνών, γεμάτη χαμόσπιτα, λαϊκούς ανθρώπους, φτωχολογιά, ξιπασμένη αριστοκρατία, ερείπια, θαμμένες αρχαιότητες, άγνοια και αμορφωσιά, χτυπημένη κατά καιρούς από τύφο, χολέρες, ελονοσία και άλλες ασθένειες κι όμως, μετά τον Όθωνα, κυρίως επί Γεωργίου Α΄, απέκτησε το κάλλος της και την αίγλη της. Χάρη στην εξαιρετική αυτή γραφή φωτίστηκαν και πολλά ιστορικά γεγονότα, όπως τα Ιουνιανά του 1863, ένας ακόμη εμφύλιος στην Ελλάδα που ακολούθησε την αποπομπή του Όθωνα και ήταν απότοκος του ασταθούς πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής, η εμφάνιση του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη, οι λόγοι εκλογής του Γεωργίου Α΄ και του δώρου των Επτανήσων και πολλά άλλα.
Η κυρία Φιλομήλα Λαπατά και πάλι ξεπερνάει την απόσταση που χωρίζει τον συγγραφέα από τον αναγνώστη και του απευθύνεται σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, αφήνοντας τον εαυτό της να παρασυρθεί σε ελάχιστες παρεκβάσεις, επιφωνήματα και απόψεις, που δίνουν μια εξαιρετική αμεσότητα στην αφήγηση αλλά και σε μια σωρεία πρωτότυπων καλολογικών επιθέτων και «πιπεράτων» λεπτομερειών από τη γέννηση της Αθήνας. Μάλιστα, στη σελίδα 134, σαν άλλη μούσα του Ομήρου, έχει μια λυρικότατη παράγραφο: «Γι’ αυτό, χθόνιοι θεοί της αττικής γης, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τη μέρα να ξημερώσει. Κρύψτε τον ήλιο. Διώξτε τη μεθυστική μυρωδιά του γιασεμιού. Εξαφανίστε τις ευωδίες της Πλάκας. Σβήστε το ασήμι του Ελαιώνα. Κάψτε τα περιβόλια των Πατησίων. Βάλτε φωτιά στα βοσκοτόπια του Κολωνακίου. Φτιάξτε μια παρηγοριά γι’ αυτή τη συντετριμμένη μάνα».
Σε αντίθεση με την «Επιστροφή», το παρόν βιβλίο μου φάνηκε λιγότερο πλούσιο από άποψη πλοκής, όχι λόγω της αφθονίας των πληροφοριών και των λεπτομερειών που, ναι, είναι ανισοβαρή ως προς το σύνολο του κειμένου, όμως δεν κλέβουν από τον χώρο της κυρίως δράσης, αλλά λόγω της παράθεσης των γεγονότων της οικογένειας Δούκα και των ιστοριών των παρατρεχάμενών τους σχεδόν εντελώς συνοπτικά, αν και με παραστατικούς διαλόγους, ειδικά αν συγκριθούν με τις προσωπικές ιστορίες των δευτεραγωνιστών που προετοίμασαν το έδαφος για την καθαυτή δράση. Ο απαγορευμένος έρωτας της Ελισάβετ Δούκα με τον ετεροθαλή αδελφό της και η κατάληξη που έδειξε τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και τη σκοτεινιά της ανθρώπινης σάρκας, η αποκάλυψη για την πραγματική ταυτότητα της Οδύσσειας, που ατσάλωσε την ήδη κακή ψυχή της, οδηγώντας την σε εξίσου απονενοημένα διαβήματα, ο βαθύς έρωτας των γονιών, Λέγκως και Ροβέρτου, που ήδη είχαμε γνωρίσει στο προηγούμενο βιβλίο, έχω την καθαρά υποκειμενική εντύπωση πως δεν αναπτύχθηκαν όσο θα έπρεπε, ειδικά από τη στιγμή που την Ελισάβετ και τον Ανδρέα τους αφήνουμε σε κρίσιμο σημείο ενώ κάποιους άλλους τους αποχαιρετάμε οριστικά. Αυτό που με συγκλόνισε είναι η ολοκλήρωση ενός κύκλου που ξεκίνησε από την «Επιστροφή», κάτι που μου έδειξε πως η ζωή κάνει κύκλους και πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την κληρονομικότητα του αίματός του, Ό,τι έζησε στα μικράτα της η Λέγκω, το βιώνει τώρα ως μητέρα και συντρίβεται. Ο κύκλος των Ατρειδών μόλις έκλεισε με τρομερό θόρυβο και άφθονο πόνο.
«Ο διχασμός», το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Οι κόρες της Ελλάδας», είναι άλλο ένα καλογραμμένο, άρτια μελετημένο και συναρπαστικό μυθιστόρημα με φόντο τη γέννηση και τη μεταμόρφωση της Αθήνας από χωριό σε πρωτεύουσα. Μικρές και μεγάλες ιστορίες, αναπαράσταση οικιών, περιοχών και κτηρίων, εγκάρσια τομή σε ψυχολογίες και νοοτροπίες δημιουργούν ένα ταξίδι στο παρελθόν που δεν ήθελα να τελειώσει ενώ ταυτόχρονα με γέμιζαν με πολλές ιδιαίτερες και λιγότερο γνωστές ιστορίες γύρω από την πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Με το γνωστό και τόσο αγαπημένο ύφος της, η συγγραφέας επικεντρώνεται αυτήν τη φορά στα στενά της Πλάκας, στο Αλίκοκκο, τη Βλασσαρού, το Ριζόκαστρο, με τα χαμάμ, τη φυλακή του Μεντρεσέ, τους Αέρηδες, το Σταροπάζαρο, αλλά και πιο πέρα, στα Κατσικάδικα (σημερινό Κολωνάκι), στο Γκαζοχώρι και την Κολοκυνθού, σε μια εποχή που αρχίζουν να χτίζονται τα μέ��αρα της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και διασπαθίζονται τα δάνεια των Μεγάλων Δυνάμεων που μας έκαναν κράτος. Παρατίθενται συναρπαστικά και εύληπτα πάρα πολλές πληροφορίες για τα πάντα: συγκοινωνίες, ρυμοτομία, επαγγέλματα, αρχιτεκτονική, πολεοδομία, κοινωνικές τάξεις, χιλιομετρικές αποστάσεις, συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης, νοοτροπίες και αντιλήψεις. Άφθονα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που μόνο κατόπιν εμβριθούς μελέτης και έρευνας μπορεί κάποιος να εντοπίσει, να εμπεδώσει και να αναπαραστήσει.
Οι περισσότεροι από τους ήρωες που αγαπήσα��ε στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας, «Η επιστροφή», τώρα μεγαλύτεροι σε ηλικία, είναι εδώ να μας αφηγηθούν όσα έζησαν στην κατοπινή ζωή τους αλλά και τα δράματα των επιγόνων τους ενώ νέοι χαρακτήρες μπλέκονται μαζί τους, δημιουργώντας καινούργιες ιστορίες: ο παπα-Βαρνάβας Καψοκώλης, η μαμή Μόρφω Λαρδοξύστη, η ιερόδουλη Ζηνοβία Σπίνου, ο ταχυδρόμος Βησσαρίων Γαζής αλλά και η πρώην λοκαντιέρα Κοραλία Βογιατζόγλου, η ράφτρα Πιπίνα Βαβύλα πρώην Μπιμπίκου, ο Σέργιος Βογιατζόγλου, ο Οδυσσέας Ασλάνογλου, η Λέγκω και ο Ροβέρτος Δούκας κ. ά. είναι ένα εκπληκτικό χαρμάνι στάσεων, τάσεων, νοοτροπιών, συμπεριφορών και χαρακτήρων που δημιουργούν άλλο ένα εκπληκτικής τεχνικής μυθιστόρημα. Ιδιαίτερη αναφορά θα κάνω στον Σουδανό Μπουρνού και στον φλεγματικό Άγγλο λακέ Αρχιβάλδο που αγωνίζονται να κατανοήσουν όλο αυτόν τον κυκεώνα που λέγεται Αθήνα και να ενσωματωθούν στο υπηρετικό προσωπικό των Δούκα, μιας οικογένειας με μυστικά, αστική άνεση και πανσπερμία προσωπικοτήτων.
Η συγγραφέας αργεί να μπει στην κεντρική ιδέα του νέου της βιβλίου, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον αναγνώστη να ταξιδέψει στα στενά της Πλάκας, να γνωρίσει με μια συναρπαστική γραφή πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις και να διαπιστώσει πόσο εντελώς «χωριό» ήταν η κατοπινή αγλαής πόλη των Αθηνών, γεμάτη χαμόσπιτα, λαϊκούς ανθρώπους, φτωχολογιά, ξιπασμένη αριστοκρατία, ερείπια, θαμμένες αρχαιότητες, άγνοια και αμορφωσιά, χτυπημένη κατά καιρούς από τύφο, χολέρες, ελονοσία και άλλες ασθένειες κι όμως, μετά τον Όθωνα, κυρίως επί Γεωργίου Α΄, απέκτησε το κάλλος της και την αίγλη της. Χάρη στην εξαιρετική αυτή γραφή φωτίστηκαν και πολλά ιστορικά γεγονότα, όπως τα Ιουνιανά του 1863, ένας ακόμη εμφύλιος στην Ελλάδα που ακολούθησε την αποπομπή του Όθωνα και ήταν απότοκος του ασταθούς πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής, η εμφάνιση του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη, οι λόγοι εκλογής του Γεωργίου Α΄ και του δώρου των Επτανήσων και πολλά άλλα.
Η κυρία Φιλομήλα Λαπατά και πάλι ξεπερνάει την απόσταση που χωρίζει τον συγγραφέα από τον αναγνώστη και του απευθύνεται σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, αφήνοντας τον εαυτό της να παρασυρθεί σε ελάχιστες παρεκβάσεις, επιφωνήματα και απόψεις, που δίνουν μια εξαιρετική αμεσότητα στην αφήγηση αλλά και σε μια σωρεία πρωτότυπων καλολογικών επιθέτων και «πιπεράτων» λεπτομερειών από τη γέννηση της Αθήνας. Μάλιστα, στη σελίδα 134, σαν άλλη μούσα του Ομήρου, έχει μια λυρικότατη παράγραφο: «Γι’ αυτό, χθόνιοι θεοί της αττικής γης, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τη μέρα να ξημερώσει. Κρύψτε τον ήλιο. Διώξτε τη μεθυστική μυρωδιά του γιασεμιού. Εξαφανίστε τις ευωδίες της Πλάκας. Σβήστε το ασήμι του Ελαιώνα. Κάψτε τα περιβόλια των Πατησίων. Βάλτε φωτιά στα βοσκοτόπια του Κολωνακίου. Φτιάξτε μια παρηγοριά γι’ αυτή τη συντετριμμένη μάνα».
Σε αντίθεση με την «Επιστροφή», το παρόν βιβλίο μου φάνηκε λιγότερο πλούσιο από άποψη πλοκής, όχι λόγω της αφθονίας των πληροφοριών και των λεπτομερειών που, ναι, είναι ανισοβαρή ως προς το σύνολο του κειμένου, όμως δεν κλέβουν από τον χώρο της κυρίως δράσης, αλλά λόγω της παράθεσης των γεγονότων της οικογένειας Δούκα και των ιστοριών των παρατρεχάμενών τους σχεδόν εντελώς συνοπτικά, αν και με παραστατικούς διαλόγους, ειδικά αν συγκριθούν με τις προσωπικές ιστορίες των δευτεραγωνιστών που προετοίμασαν το έδαφος για την καθαυτή δράση. Ο απαγορευμένος έρωτας της Ελισάβετ Δούκα με τον ετεροθαλή αδελφό της και η κατάληξη που έδειξε τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και τη σκοτεινιά της ανθρώπινης σάρκας, η αποκάλυψη για την πραγματική ταυτότητα της Οδύσσειας, που ατσάλωσε την ήδη κακή ψυχή της, οδηγώντας την σε εξίσου απονενοημένα διαβήματα, ο βαθύς έρωτας των γονιών, Λέγκως και Ροβέρτου, που ήδη είχαμε γνωρίσει στο προηγούμενο βιβλίο, έχω την καθαρά υποκειμενική εντύπωση πως δεν αναπτύχθηκαν όσο θα έπρεπε, ειδικά από τη στιγμή που την Ελισάβετ και τον Ανδρέα τους αφήνουμε σε κρίσιμο σημείο ενώ κάποιους άλλους τους αποχαιρετάμε οριστικά. Αυτό που με συγκλόνισε είναι η ολοκλήρωση ενός κύκλου που ξεκίνησε από την «Επιστροφή», κάτι που μου έδειξε πως η ζωή κάνει κύκλους και πως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την κληρονομικότητα του αίματός του, Ό,τι έζησε στα μικράτα της η Λέγκω, το βιώνει τώρα ως μητέρα και συντρίβεται. Ο κύκλος των Ατρειδών μόλις έκλεισε με τρομερό θόρυβο και άφθονο πόνο.
«Ο διχασμός», το δεύτερο βιβλίο της σειράς «Οι κόρες της Ελλάδας», είναι άλλο ένα καλογραμμένο, άρτια μελετημένο και συναρπαστικό μυθιστόρημα με φόντο τη γέννηση και τη μεταμόρφωση της Αθήνας από χωριό σε πρωτεύουσα. Μικρές και μεγάλες ιστορίες, αναπαράσταση οικιών, περιοχών και κτηρίων, εγκάρσια τομή σε ψυχολογίες και νοοτροπίες δημιουργούν ένα ταξίδι στο παρελθόν που δεν ήθελα να τελειώσει ενώ ταυτόχρονα με γέμιζαν με πολλές ιδιαίτερες και λιγότερο γνωστές ιστορίες γύρω από την πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
December 21, 2018
Ωραία γραφή, ενδιαφέρον θέμα και μια σειρά από ιστορικές πληροφορίες για την εποχή αυτή. Κι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα ατού του βιβλίου. Έστω κι αν μερικές φορές ήταν έκδηλη η προσπάθεια της συγγραφέως να μας μεταφέρει τις τόσες ιστορικές αναφορές στις οποίες αναφέρονται στο μυθιστόρημα της. Γενικά ένα πολύ καλό βιβλίο
November 17, 2018
Οι ρίζες της "σχέσης" μου με την γραφή της Φιλομήλας Λαπατά, χάνονται κάπου στις αρχές του 21ου αιώνα, όταν ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου με συμβούλευσε να διαβάσω το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο "Οι κόρες του νερού" (Εκδόσεις Καστανιώτη). Ολοκληρώνοντάς το, η απορία που είχα θέσει στον εαυτό μου ήταν "εάν αυτό είναι το πρώτο, τότε τι να περιμένω στα επόμενα;".
Στα χρόνια που ακολούθησαν επανέλαβα πολλές φορές την ίδια ερώτηση, αφού το κάθε επόμενο βιβλίο της συγγραφέα ήταν όλο και καλύτερο από το προηγούμενο. Νιώθω, ωστόσο, ότι η πιο μεστή απάντηση, έφτασε στα χέρια μου πριν από λίγες ημέρες, υπό την μορφή του καινούργιου έργου της.
"Ο διχασμός" (Εκδόσεις Ψυχογιός), είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της ιστορικής τριλογίας "Οι κόρες της Ελλάδας" και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ήμουν βέβαιη εάν έπρεπε να το διαβάσω άμεσα ή να "φρεσκάρω" προηγουμένως το πρώτο ("Η επιστροφή") που είχε αναγνωστεί πριν από τρία χρόνια. Ευτυχώς, ξεπέρασα το δίλημμα και ξεκίνησα ένα ταξίδι, που κάθε αναγνώστης οφείλει στον εαυτό του.
Το αριστούργημα (θα μου επιτρέψετε τον χαρακτηρισμό) της Λαπατά, "Ο διχασμός", διαδραματίζεται στην Αθήνα του 1840-1875, στην εποχή που η νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, μαζεύει τα κομμάτια της και δίνει αγώνα για να σταθεί όρθια μετά την Επανάσταση. Σε αντίθεση με πολλά ιστορικά μυθιστορήματα που κουράζουν με την στείρα παράθεση γεγονότων, στο εν λόγω η δημιουργός αξιοποιεί την ιστορία σαν καμβά και πάνω του κεντάει τοπία και ήρωες που σε παίρνουν από το χέρι και σε κάνουν κομμάτι της ιστορίας.
Βλέπεις την Ακρόπολη, γνωρίζεις την Αρχαία Αγορά, σεργιανίζεις στους Αέρηδες στην Πλάκα, απολαμβάνεις το γλυκό σου στην οδό Ερμού, βιώνεις την γέννηση του πρώτου Συντάγματος, υποδέχεσαι τον νέο Βασιλιά της Ελλάδας...Και παράλληλα συστήνεσαι με ήρωες συγκινητικά ρεαλιστικούς. Τρανούς μα και απλούς ανθρώπους, Ζεις την καθημερινότητά τους, αφουγκράζεσαι τις αγωνίες τους, μαθαίνεις τις συνήθειες τους, ακούς το χτυποκάρδι τους, θυμώνεις με τα σφάλματά τους και τελικά επιλέγεις ποιούς θα ήθελες για φίλους σου...
Θα μπορούσα να γράφω δίχως σταματημό για το νέο βιβλίο της Φιλομήλας Λαπατά όμως τίποτα δεν θα ήταν αρκετό για να σας μεταδώσει το μεγαλείο του. Εάν αγαπάτε την λογοτεχνία, διαβάστε το!
"Ο διχασμός" της Φιλομήλας Λαπατά, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός
Υ.Γ. Δεν είναι απαραίτητο να έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος της τριλογίας, αν και στοιχηματίζω πως μόλις φτάσετε στην τελευταία σελίδα του "γυρισμού", θα νιώσετε φλογερή την επιθυμία να το αποκτήσετε.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.com
Στα χρόνια που ακολούθησαν επανέλαβα πολλές φορές την ίδια ερώτηση, αφού το κάθε επόμενο βιβλίο της συγγραφέα ήταν όλο και καλύτερο από το προηγούμενο. Νιώθω, ωστόσο, ότι η πιο μεστή απάντηση, έφτασε στα χέρια μου πριν από λίγες ημέρες, υπό την μορφή του καινούργιου έργου της.
"Ο διχασμός" (Εκδόσεις Ψυχογιός), είναι το δεύτερο μυθιστόρημα της ιστορικής τριλογίας "Οι κόρες της Ελλάδας" και πρέπει να ομολογήσω ότι δεν ήμουν βέβαιη εάν έπρεπε να το διαβάσω άμεσα ή να "φρεσκάρω" προηγουμένως το πρώτο ("Η επιστροφή") που είχε αναγνωστεί πριν από τρία χρόνια. Ευτυχώς, ξεπέρασα το δίλημμα και ξεκίνησα ένα ταξίδι, που κάθε αναγνώστης οφείλει στον εαυτό του.
Το αριστούργημα (θα μου επιτρέψετε τον χαρακτηρισμό) της Λαπατά, "Ο διχασμός", διαδραματίζεται στην Αθήνα του 1840-1875, στην εποχή που η νέα πρωτεύουσα της Ελλάδας, μαζεύει τα κομμάτια της και δίνει αγώνα για να σταθεί όρθια μετά την Επανάσταση. Σε αντίθεση με πολλά ιστορικά μυθιστορήματα που κουράζουν με την στείρα παράθεση γεγονότων, στο εν λόγω η δημιουργός αξιοποιεί την ιστορία σαν καμβά και πάνω του κεντάει τοπία και ήρωες που σε παίρνουν από το χέρι και σε κάνουν κομμάτι της ιστορίας.
Βλέπεις την Ακρόπολη, γνωρίζεις την Αρχαία Αγορά, σεργιανίζεις στους Αέρηδες στην Πλάκα, απολαμβάνεις το γλυκό σου στην οδό Ερμού, βιώνεις την γέννηση του πρώτου Συντάγματος, υποδέχεσαι τον νέο Βασιλιά της Ελλάδας...Και παράλληλα συστήνεσαι με ήρωες συγκινητικά ρεαλιστικούς. Τρανούς μα και απλούς ανθρώπους, Ζεις την καθημερινότητά τους, αφουγκράζεσαι τις αγωνίες τους, μαθαίνεις τις συνήθειες τους, ακούς το χτυποκάρδι τους, θυμώνεις με τα σφάλματά τους και τελικά επιλέγεις ποιούς θα ήθελες για φίλους σου...
Θα μπορούσα να γράφω δίχως σταματημό για το νέο βιβλίο της Φιλομήλας Λαπατά όμως τίποτα δεν θα ήταν αρκετό για να σας μεταδώσει το μεγαλείο του. Εάν αγαπάτε την λογοτεχνία, διαβάστε το!
"Ο διχασμός" της Φιλομήλας Λαπατά, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός
Υ.Γ. Δεν είναι απαραίτητο να έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος της τριλογίας, αν και στοιχηματίζω πως μόλις φτάσετε στην τελευταία σελίδα του "γυρισμού", θα νιώσετε φλογερή την επιθυμία να το αποκτήσετε.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.com
November 9, 2018
Το βιβλίο αυτό, δεύτερο στη σειρά Οι Κόρες της Ελλάδας, το διάβασα κοντά με το πρώτο και, αν και διαβάζονται άνετα ξεχωριστά, είναι μια ιδιαίτερη πνευματική ευχαρίστηση να συνεχίζεις με τις περιπέτειες της Λέγκως Δούκα. Η κα Λαπατά εξαιρετική γραφή και κάθε πρόταση και παράγραφος είναι ένας μικρός κόσμος γεμάτος νοήματα και εικόνες. Είναι σπάνιο να διαβάζεις ένα πόνημα μέ τέτοιας υψηλής ποιότητας γραφή! Οι παρομοιώσεις της, τα ρήματα που χρησιμοποιεί, ο τρόπος που επαναλαμβάνει (Έπρεπε να φύγει! Αλλά έμεινε), θυμίζουν μουσικό θέμα τραγ��δίας (5η του Μπετόβεν) ή κωμωδίας (Έτσι κάνουν όλες του Μότσαρτ) αλλά ακόμα και οι "φωτεινές" σκηνές της έχουν το σπέρμα της απελπισίας και της σκοτεινιάς μέσα τους, τα ψυχανεμίζεσαι. Θέλω πολύ να δω πως θα εξελιχθούν οι ιστορίες της και είμαι σίγοπυρη ότι θα απολαύσω γραφή υψηλής αισθητικής και ύφους!
March 11, 2019
Έίναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς. Όμως ενώ "ο διχασμός" έχει πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες και πικρές αλήθειες για την Αθήνα του 1800 δεν είναι τόσο καλογραμμένο όσο "η επιστροφή". Μεγάλες προτάσεις και επιφανειακές περιγραφές των χαρακτήρων με μοιραίο ύφος που επαναλαμβάνονται αρκετά. Η ροή του βιβλίου και η ουσία της κάθε ιστορίας να χάνονται διαρκώς εξ αιτίας της γραφής. Κρίμα γιατί δεν ήταν στο επίπεδο που μας έχει συνηθίσει. Μπορούσε να εξελίξει περισσότερο τους χαρακτήρες μέσω των διαλόγων τους ή των πράξεων τους παρά της αφήγησης σε αυτό τον επιτειδευμένα δραματικό και μοιραίο τόνο χωρίς ουσία.
February 3, 2021
Βιβλιοπαρουσίαση στο https://youtu.be/gL-0LgQcGP0
March 30, 2021
Το βιβλίο της Φιλομήλας Λαπατά «Ο Διχασμός» είναι καρπός πολύχρονης έρευνας στα αραχνιασμένα κιτάπια της ιστορίας, αλλά και πολύωρης και επίμοχθης αμφιταλάντευσης ανάμεσα στις ατέλειωτες λεξιλογικές επιλογές της ελληνικής γλώσσας. Θεωρώ ότι διαθέτει τη δική του ταυτότητα και το δικό του εντελώς ιδιότυπο στυλ γραφής, το οποίο νομίζω ότι δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Η Λαπατά από τη θέση του παντογνώστη αφηγητή, μας διηγείται με μαεστρία, καλύπτοντας πλήρως συναισθηματικά τους ήρωές της, μια τραγική οικογενειακή ιστορία που εκτυλίσσεται στα σπάργανα του νεογέννητου ελληνικού κράτους και στα σπλάχνα μιας Αθήνας που αγωνίζεται να σπρώξει σταδιακά στη λήθη τις μνήμες της τουρκοκρατίας. Δύο αισθήσεις κυριαρχούσαν στο μυαλό και στην καρδιά μου όσο διαρκούσε η ανάγνωση του «Διχασμού»: από λογοτεχνική άποψη η ενδελεχής βουτιά στα άδυτα της ψυχής των ηρώων και στις πιο μύχιες σκέψεις τους και από ιστορική άποψη η αίσθηση του πως ήταν να ζει κανείς σε εκείνη την Αθήνα των μέσων του 19ου αιώνα μέσα από τη γλαφυρότητα των περιγραφών και από την επιρροή της Ιστορίας στη ζωή των απλών, καθημερινών ανθρώπων…
Τα γεγονότα του βιβλίου διαδραματίζονται την περίοδο 1840-75. Η επανάσταση για το σύνταγμα του 1843, που τερματίζει απότομα την περίοδο της απόλυτης μοναρχίας του πρώτου βασιλιά της Αθήνας Όθωνα, είναι το πρώτο σημαντικό ιστορικό γεγονός το οποίο αφήνει ανάγλυφα το χνάρι του πάνω στις σελίδες του «Διχασμού». Οι προσπάθειες των Βαυαρών για τη σύσταση ενός νεοελληνικού κράτους «δυτικού τύπου» έρχονται σε σύγκρουση με τις από αιώνες καθιερωμένες συνήθειες των Ελλήνων περί «ρουσφετίου», φυσιολογικό απότοκο της διεφθαρμένης οθωμανικής διοίκησης. Τα αποκαλούμενα «Μουσουρικά» λαμβάνουν χώρα το 1847. Πρόκειται για διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ελλάδας που συνέβη όταν ο πρεσβευτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Κωνσταντίνος Μουσούρος αρνήθηκε να χορηγήσει διαβατήριο στον υπασπιστή του Όθωνα Τσάμη Καρατάσο. Ακολουθούν τα «Παρκερικά», συνέπεια της επίθεσης του αθηναϊκού όχλου το Πάσχα του 1849 κατά της περιουσίας του βρετανικής υπηκοότητος Εβραίου Δον Πατσίφικο, που είχαν ως αποτέλεσμα τον ναυτικό αποκλεισμό του Πειραιά και των κυριότερων λιμανιών της Ελλάδας από τους Βρετανούς. Έπεται ο Κριμαϊκός πόλεμος (1853-56) μεταξύ της Ρωσίας από τη μία και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας από την άλλη. Το μικρό ελληνικό βασίλειο προσπάθησε ανεπιτυχώς να συμμετάσχει σε αυτόν στο πλευρό της, ηττημένης τελικά, Ρωσίας. Τελευταία αξιοσημείωτα γεγονότα της εποχής είναι η έξωση του Όθωνα το φθινόπωρο του 1862 και η συνακόλουθη άφιξη του Δανού πρίγκιπα Γεωργίου στην Ελλάδα που θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή για το νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο.
Το βιβλίο αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που τιτλοφορείται «Οι κόρες της Ελλάδας» και της οποίας το πρώτο μέρος αποτελούσε «Η επιστροφή».
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η ξεχωριστή γραφή της Φιλομήλας που καθηλώνει τους αναγνώστες, καθώς και η εξαιρετική περιγραφή της ψυχοσύνθεσης και των συναισθημάτων των ηρώων.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: όσοι λατρεύουν τη γραφή της Φιλομήλας, την ελληνική λογοτεχνία, την ιστορία, ιδίως αυτή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, καθώς και οι Αθηναίοι που ενδιαφέρονται για την τοπογραφία της πόλης τους τον 19ο αιώνα, αφού το έργο εξασφαλίζει μία καλή περιηγητική ματιά στην Αθήνα των χρόνων του Όθωνα.
Τα γεγονότα του βιβλίου διαδραματίζονται την περίοδο 1840-75. Η επανάσταση για το σύνταγμα του 1843, που τερματίζει απότομα την περίοδο της απόλυτης μοναρχίας του πρώτου βασιλιά της Αθήνας Όθωνα, είναι το πρώτο σημαντικό ιστορικό γεγονός το οποίο αφήνει ανάγλυφα το χνάρι του πάνω στις σελίδες του «Διχασμού». Οι προσπάθειες των Βαυαρών για τη σύσταση ενός νεοελληνικού κράτους «δυτικού τύπου» έρχονται σε σύγκρουση με τις από αιώνες καθιερωμένες συνήθειες των Ελλήνων περί «ρουσφετίου», φυσιολογικό απότοκο της διεφθαρμένης οθωμανικής διοίκησης. Τα αποκαλούμενα «Μουσουρικά» λαμβάνουν χώρα το 1847. Πρόκειται για διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ελλάδας που συνέβη όταν ο πρεσβευτής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Κωνσταντίνος Μουσούρος αρνήθηκε να χορηγήσει διαβατήριο στον υπασπιστή του Όθωνα Τσάμη Καρατάσο. Ακολουθούν τα «Παρκερικά», συνέπεια της επίθεσης του αθηναϊκού όχλου το Πάσχα του 1849 κατά της περιουσίας του βρετανικής υπηκοότητος Εβραίου Δον Πατσίφικο, που είχαν ως αποτέλεσμα τον ναυτικό αποκλεισμό του Πειραιά και των κυριότερων λιμανιών της Ελλάδας από τους Βρετανούς. Έπεται ο Κριμαϊκός πόλεμος (1853-56) μεταξύ της Ρωσίας από τη μία και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας από την άλλη. Το μικρό ελληνικό βασίλειο προσπάθησε ανεπιτυχώς να συμμετάσχει σε αυτόν στο πλευρό της, ηττημένης τελικά, Ρωσίας. Τελευταία αξιοσημείωτα γεγονότα της εποχής είναι η έξωση του Όθωνα το φθινόπωρο του 1862 και η συνακόλουθη άφιξη του Δανού πρίγκιπα Γεωργίου στην Ελλάδα που θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή για το νεοσύστατο ελληνικό βασίλειο.
Το βιβλίο αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που τιτλοφορείται «Οι κόρες της Ελλάδας» και της οποίας το πρώτο μέρος αποτελούσε «Η επιστροφή».
ΤΟ ΔΥΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟ: η ξεχωριστή γραφή της Φιλομήλας που καθηλώνει τους αναγνώστες, καθώς και η εξαιρετική περιγραφή της ψυχοσύνθεσης και των συναισθημάτων των ηρώων.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ: όσοι λατρεύουν τη γραφή της Φιλομήλας, την ελληνική λογοτεχνία, την ιστορία, ιδίως αυτή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, καθώς και οι Αθηναίοι που ενδιαφέρονται για την τοπογραφία της πόλης τους τον 19ο αιώνα, αφού το έργο εξασφαλίζει μία καλή περιηγητική ματιά στην Αθήνα των χρόνων του Όθωνα.
August 8, 2020
Χαριστικά το 2 κι αυτό επειδή δεν είχα διαβάσει το πρώτο και κρατάω μια μικρή επιφύλαξη ότι ίσως εκεί να εμβαθύνει λίγο περισσότερο στους χαρακτήρες. Επίσης το διάβασα μετά την τριλογία του Θέμελη οπότε ο πήχης για τον συγκερασμό εθνικής και προσωπικής ιστορίας στο ιστορικό μυθιστόρημα ήταν πολύ ψηλά. Έχω διαβάσει άλλα δύο βιβλία της που παρά το ερωτικό στορυ τύπου Αρλεκιν με είχαν κερδίσει κι έτσι το ξεκίνησα με ενθουσιασμό και τελικά συγχιστηκα και απογοητεύτηκα και μπορώ να πω έχω θυμώσει γιατί υπήρχαν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία τα οποία απλά δεν αναπτύχθηκαν ποτέ.
Κατ' αρχάς το πιο ακατανόητο για μένα παράπτωμα... στην πρώτη κιόλας σελίδα πριν ξεκινήσει το βιβλίο παραθέτει ένα γενεαλογικό δέντρο του ποιος παντρεύτηκε ποιον και ποιανού βιολογικού πατέρα είναι το κάθε τέκνο το οποίο ουσιαστικά είναι το μεγαλύτερο spoiler όλης της πλοκής μέχρι την τελευταία σελίδα!!!!! Προσπαθώ ακόμη να καταλάβω το λόγο ύπαρξης του και ακόμα αδυνατω!!!! Εκτός κι αν η συγγραφέας θεωρεί πως το γράψιμο και η ανάλυση των χαρακτήρων είναι τόσο επιτυχημένη που δεν έχουν σημασία οι εκπλήξεις και οι ανατροπές αλλά τα κίνητρα των χαρακτήρων στην οποία περίπτωση απαταται οικτρά.... Οι χαρακτήρες είναι εντελώς δισδιάστατοι, σχεδόν καρικατούρες και σίγουρα θυμίζουν κόπιες από άλλα της βιβλια. Οι πρωταγωνίστριες πάντα πλούσιες σαγηνευτικες και καλοντυμένες, που τις λατρεύουν επιτυχημένοι γοητευτικοι άντρες με άσβεστο πάθος κλπ κλπ, και οι φτωχές μια από τα ίδια με αντίστοιχους κατώτερους αλλά επίσης ταγμένους λάτρεις, μόνο οι καταραμένες φτωχές αλλά όμορφες βασανίζονται. Η παρουσία της Οδύσσειας, θεωρητικά καταλυτική μα χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης (εφόσον η εγκυμοσύνη θα πρόδιδε το μυστικό έτσι κι αλλιώς),θα μπορούσε να έχει δώσει κάποιο βάθος στο μυθιστόρημα μα ξεπετιεται σαν παράπλευρη ιστορία. Η Οδύσσεια είναι απλά κακός σπόρος και ζήλευει την αδελφή της από κακία χωρίς να αναλύεται πουθενά η επίπτωση όλων αυτών που την χαρακτηρίζουν ως έκθετο που δεν της αξίζει η τύχη της ούτε αναλύεται η μεταξύ τους σχέση. Η συγγραφέας παραθέτει τις πληροφορίες για την Αθήνα της εποχής σαν να προσπαθεί να κάνει επίδειξη γνώσεων και οι λεπτομέρειες αντί να συνεργάζονται με την πλοκή απλά κουράζουν. Οι επικρίσεις για την κοντόφθαλμη σκέψη των Ελλήνων της εποχής επίσης τετριμμένες και δασκαλιστικες χωρίς τεκμηρίωση. Πρέπει να ήταν γύρω στη σελίδα 140 στην ιστορία της γέννησης της Οδύσσειας που μου κίνησε επιτέλους το ενδιαφέρον και η ιστορία αυτή ήταν καλογραμμένη αλλά μετά πάλι απογοήτευση. Η ιστορία της θείας Μπεμπεκας επίσης ημιτελής και η εξαφάνιση της Οδύσσειας φαντάζομαι φυλάσσεται για τον τρίτο τόμο εκτός κι αν θεωρείται τόσο προβλέψιμη που είναι αυτονόητη. Το παθιασμένο τέλος μου φάνηκε αντιγραφή από την ξυπόλητη των Αθηνών.
Κατ' αρχάς το πιο ακατανόητο για μένα παράπτωμα... στην πρώτη κιόλας σελίδα πριν ξεκινήσει το βιβλίο παραθέτει ένα γενεαλογικό δέντρο του ποιος παντρεύτηκε ποιον και ποιανού βιολογικού πατέρα είναι το κάθε τέκνο το οποίο ουσιαστικά είναι το μεγαλύτερο spoiler όλης της πλοκής μέχρι την τελευταία σελίδα!!!!! Προσπαθώ ακόμη να καταλάβω το λόγο ύπαρξης του και ακόμα αδυνατω!!!! Εκτός κι αν η συγγραφέας θεωρεί πως το γράψιμο και η ανάλυση των χαρακτήρων είναι τόσο επιτυχημένη που δεν έχουν σημασία οι εκπλήξεις και οι ανατροπές αλλά τα κίνητρα των χαρακτήρων στην οποία περίπτωση απαταται οικτρά.... Οι χαρακτήρες είναι εντελώς δισδιάστατοι, σχεδόν καρικατούρες και σίγουρα θυμίζουν κόπιες από άλλα της βιβλια. Οι πρωταγωνίστριες πάντα πλούσιες σαγηνευτικες και καλοντυμένες, που τις λατρεύουν επιτυχημένοι γοητευτικοι άντρες με άσβεστο πάθος κλπ κλπ, και οι φτωχές μια από τα ίδια με αντίστοιχους κατώτερους αλλά επίσης ταγμένους λάτρεις, μόνο οι καταραμένες φτωχές αλλά όμορφες βασανίζονται. Η παρουσία της Οδύσσειας, θεωρητικά καταλυτική μα χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης (εφόσον η εγκυμοσύνη θα πρόδιδε το μυστικό έτσι κι αλλιώς),θα μπορούσε να έχει δώσει κάποιο βάθος στο μυθιστόρημα μα ξεπετιεται σαν παράπλευρη ιστορία. Η Οδύσσεια είναι απλά κακός σπόρος και ζήλευει την αδελφή της από κακία χωρίς να αναλύεται πουθενά η επίπτωση όλων αυτών που την χαρακτηρίζουν ως έκθετο που δεν της αξίζει η τύχη της ούτε αναλύεται η μεταξύ τους σχέση. Η συγγραφέας παραθέτει τις πληροφορίες για την Αθήνα της εποχής σαν να προσπαθεί να κάνει επίδειξη γνώσεων και οι λεπτομέρειες αντί να συνεργάζονται με την πλοκή απλά κουράζουν. Οι επικρίσεις για την κοντόφθαλμη σκέψη των Ελλήνων της εποχής επίσης τετριμμένες και δασκαλιστικες χωρίς τεκμηρίωση. Πρέπει να ήταν γύρω στη σελίδα 140 στην ιστορία της γέννησης της Οδύσσειας που μου κίνησε επιτέλους το ενδιαφέρον και η ιστορία αυτή ήταν καλογραμμένη αλλά μετά πάλι απογοήτευση. Η ιστορία της θείας Μπεμπεκας επίσης ημιτελής και η εξαφάνιση της Οδύσσειας φαντάζομαι φυλάσσεται για τον τρίτο τόμο εκτός κι αν θεωρείται τόσο προβλέψιμη που είναι αυτονόητη. Το παθιασμένο τέλος μου φάνηκε αντιγραφή από την ξυπόλητη των Αθηνών.
Read
August 28, 2025Είχα την τύχη να έρθω σε επαφή με το τελευταίο βιβλίο της Φιλομήλα Λαπατά, Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ. Και το λέω αυτό γιατί μόνο τυχερός μπορεί να αισθανθεί όποιος μυηθεί αναγνωστικά στον λογοτεχνικό κόσμο της συγκεκριμένης συγγραφέως. Αν και το εν λόγω μυθιστόρημα αποτελεί μέρος μιας τριλογίας, παρόλα αυτά το ότι δεν είχα προβεί στην ανάγνωση του πρώτου μέρους, δεν δυσκόλεψε καθόλου στην κατανόηση του.
Οι συχνές αναφορές στο πρώτο μέρος της ιστορίας και οι κατατοπιστικές αφηγήσεις οδηγούν τον αναγνώστη, με εύκολο τρόπο, στη γνωριμία του με πρόσωπα και καταστάσεις.
Ύστερα από τη φυγή της, για να ακολουθήσει τον μεγάλο της έρωτα στην Τουρκία, μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια η Λέγκω Δούκα επιστρέφει στη γενέτειρα της, την Ελλάδα του 1936. Μια γυναίκα αριστοκρατική, περήφανη, λάτρης της ιστορίας των προγόνων της και των ηρώων του '21, κάτοχος μιας μεγάλης περιουσίας, θα χτίσει ένα επιβλητικό μέγαρο απέναντι από τα βασιλικά ανάκτορα. Η συμφιλίωση της με το παρελθόν και με τα πρόσωπα που το περιβάλλουν, θα της προσφέρουν ένα ανέλπιστο και ανεκτίμητο δώρο: τη δυνατότητα να γευτεί τη μητρότητα για δεύτερη φορά, αν και βρίσκεται σε προχωρ��μένη ηλικία. Συγχρόνως, την ίδια μέρα που θα φέρει στον κόσμο την κόρη της, μια ιερόδουλη αφήνει στα σκαλιά του ανακτόρου ένα νεογέννητο κοριτσάκι. Η νόμιμη κόρη Ελισάβετ, και η έκθετη Οδύσσεια, θα μεγαλώσουν μαζί σαν αδερφές αναπτύσσοντας όμως δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες.
Δύο κορίτσια, που ενώ στη μια υπερισχύει το καλό, η αθωότητα, η γαλήνη και η σοφία, στην άλλη εδρεύει το κακό, η ζήλια, το μίσος και η μοχθηρία. Στο σπιτικό των Δούκα επικρατεί φαινομενική ηρεμία ως τη στιγμή που ένας επισκέπτης θα κουβαλήσει στις αποσκευές του μια ακ��ταμάχητη γοητεία που θα βυθίσει την οικογένεια στη ντροπή και την απόγνωση...
Παράλληλα, στις σελίδες αυτού του ιστορικού, κοινωνικού μυθιστορήματος παρελαύνουν πολλά πρόσωπα, που μας συστήνουν τη ζωή τους. Ιδιαίτερες προσωπικότητες που προσφέρουν στην αφήγηση εξαιρετική γοητεία. Οι ιστορικές αναφορές δίνονται από τη συγγραφέα με τέτοιον τρόπο, που όχι μόνο δεν κουράζουν τον αναγνώστη, μα τον μεταφέρουν με ακρίβεια στην Αθήνα του τότε, αναλύοντας την πολιτική ζωή και αναπαράγοντας εικόνες και αρώματα μιας αλλοτινής περιόδου.
Εμφανής ο διχασμός που επικρατούσε πάντοτε μεταξύ των Ελλήνων, αλλά και αφανής αυτός που υπάρχει μέσα στην ψυχή και στο μυαλό όλων μας, απειλώντας την ηθική και τις ισορροπίες μας. Πλούσιο λεξιλόγιο με γραφή που έχει άρωμα Ελλάδας, ήρωες που σε κατακτούν, αφήγηση που ερωτεύεσαι. Μόνο πλουσιότερος μπορεί να βγει κάποιος όταν διαβάζει ένα από τα μυθιστορήματα της Φιλομήλα Λαπατά. Μια τριλογία που η απόκτηση της θα κάνει σίγουρα τη βιβλιοθήκη σας σημαντικότερη!
Οι συχνές αναφορές στο πρώτο μέρος της ιστορίας και οι κατατοπιστικές αφηγήσεις οδηγούν τον αναγνώστη, με εύκολο τρόπο, στη γνωριμία του με πρόσωπα και καταστάσεις.
Ύστερα από τη φυγή της, για να ακολουθήσει τον μεγάλο της έρωτα στην Τουρκία, μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια η Λέγκω Δούκα επιστρέφει στη γενέτειρα της, την Ελλάδα του 1936. Μια γυναίκα αριστοκρατική, περήφανη, λάτρης της ιστορίας των προγόνων της και των ηρώων του '21, κάτοχος μιας μεγάλης περιουσίας, θα χτίσει ένα επιβλητικό μέγαρο απέναντι από τα βασιλικά ανάκτορα. Η συμφιλίωση της με το παρελθόν και με τα πρόσωπα που το περιβάλλουν, θα της προσφέρουν ένα ανέλπιστο και ανεκτίμητο δώρο: τη δυνατότητα να γευτεί τη μητρότητα για δεύτερη φορά, αν και βρίσκεται σε προχωρ��μένη ηλικία. Συγχρόνως, την ίδια μέρα που θα φέρει στον κόσμο την κόρη της, μια ιερόδουλη αφήνει στα σκαλιά του ανακτόρου ένα νεογέννητο κοριτσάκι. Η νόμιμη κόρη Ελισάβετ, και η έκθετη Οδύσσεια, θα μεγαλώσουν μαζί σαν αδερφές αναπτύσσοντας όμως δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες.
Δύο κορίτσια, που ενώ στη μια υπερισχύει το καλό, η αθωότητα, η γαλήνη και η σοφία, στην άλλη εδρεύει το κακό, η ζήλια, το μίσος και η μοχθηρία. Στο σπιτικό των Δούκα επικρατεί φαινομενική ηρεμία ως τη στιγμή που ένας επισκέπτης θα κουβαλήσει στις αποσκευές του μια ακ��ταμάχητη γοητεία που θα βυθίσει την οικογένεια στη ντροπή και την απόγνωση...
Παράλληλα, στις σελίδες αυτού του ιστορικού, κοινωνικού μυθιστορήματος παρελαύνουν πολλά πρόσωπα, που μας συστήνουν τη ζωή τους. Ιδιαίτερες προσωπικότητες που προσφέρουν στην αφήγηση εξαιρετική γοητεία. Οι ιστορικές αναφορές δίνονται από τη συγγραφέα με τέτοιον τρόπο, που όχι μόνο δεν κουράζουν τον αναγνώστη, μα τον μεταφέρουν με ακρίβεια στην Αθήνα του τότε, αναλύοντας την πολιτική ζωή και αναπαράγοντας εικόνες και αρώματα μιας αλλοτινής περιόδου.
Εμφανής ο διχασμός που επικρατούσε πάντοτε μεταξύ των Ελλήνων, αλλά και αφανής αυτός που υπάρχει μέσα στην ψυχή και στο μυαλό όλων μας, απειλώντας την ηθική και τις ισορροπίες μας. Πλούσιο λεξιλόγιο με γραφή που έχει άρωμα Ελλάδας, ήρωες που σε κατακτούν, αφήγηση που ερωτεύεσαι. Μόνο πλουσιότερος μπορεί να βγει κάποιος όταν διαβάζει ένα από τα μυθιστορήματα της Φιλομήλα Λαπατά. Μια τριλογία που η απόκτηση της θα κάνει σίγουρα τη βιβλιοθήκη σας σημαντικότερη!
May 3, 2019
Ένα βιβλίο που σε έλκει αρχικά απο το εξώφυλλο του και οπισθόφυλλο να το διαβάσεις.Εξίσου ελκυστικό αποδεικνύεται και το περιεχόμενο του, με επίκεντρο την οικογενειακή ζωή της Λέγκω Δούκας.
Μέσω της οικογένειας Δούκα ερχόμαστε σε επαφή με την μετεπαναστατική Αθήνα (1843 - 1875). Εικόνες απο όλη την Αθήνα παρουσιάζονται ιδιαιτέρως γλαφυρά, συνδυαστικά με την κοινωνία και τους ανθρώπους εκείνης της εποχής .
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι αναφορές για την προέλευση και την πρότερη ονομασία πολλών τοπωνυμίων (π.χ. Κολωνάκι- Κατσικάδικα)
Επίσης ιδιαιτέρως με άγγιξε η ψυχολογική προσέγγιση των πρωταγωνιστών και η παρουσίαση των πιο ενδόμυχων πλευρών τους.
Ένα ιστορικό, πολιτικό, ψυχολογικό μυθιστόρημα που μου άρεσε ιδιαιτέρως.
Υ.Γ. Μην έχοντας διαβάσει την Επιστροφή ( Οι Κόρες Της Ελλάδας 1) δεν αισθάνθηκα πως υπήρχαν νοηματικά κενά.
Μέσω της οικογένειας Δούκα ερχόμαστε σε επαφή με την μετεπαναστατική Αθήνα (1843 - 1875). Εικόνες απο όλη την Αθήνα παρουσιάζονται ιδιαιτέρως γλαφυρά, συνδυαστικά με την κοινωνία και τους ανθρώπους εκείνης της εποχής .
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκαναν οι αναφορές για την προέλευση και την πρότερη ονομασία πολλών τοπωνυμίων (π.χ. Κολωνάκι- Κατσικάδικα)
Επίσης ιδιαιτέρως με άγγιξε η ψυχολογική προσέγγιση των πρωταγωνιστών και η παρουσίαση των πιο ενδόμυχων πλευρών τους.
Ένα ιστορικό, πολιτικό, ψυχολογικό μυθιστόρημα που μου άρεσε ιδιαιτέρως.
Υ.Γ. Μην έχοντας διαβάσει την Επιστροφή ( Οι Κόρες Της Ελλάδας 1) δεν αισθάνθηκα πως υπήρχαν νοηματικά κενά.
June 2, 2019
Πολύ ωραίο βιβλίο,σε μεταφέρει αυτόματα σε μια Αθήνα μετεπαναστατικη στην οποία συνυπάρχουν τα πάντα: τα μισή,ο αλληλοσπαραγμος,τα συναισθήματα,τα αντικρουόμενα συμφέροντα, ο αγώνας για την επιβίωση και καλά κρυμμένα μυστικά που καλύπτονται κάτω απ'το πέπλο μιας απόλυτης χλιδής στο Μέγαρο των Δούκα...η Φιλομήλα λαπατα για ακόμη μια φορά αποδεικνύει το ταλέντο της με το δεύτερο μέρος της τριλογίας "οι κόρες της Ελλάδας"...
December 23, 2018
Ευχομαι ολοι οι συγγραφεις να μπορουσαν να γραφουν τοσο καλα ,οσο η κ. Λαπατα!Περα απο την ιστορια που διηγηθηκε και τις σημαντικες πληροφοριες που εδωσε για την εποχη που διαδραματιζονταν να γεγονοτα,με εκανε να κανω κ μονη μου παιρετερω ερευνα , με το λεξιλογιο που χρησιμοποιει. Πχ Ατθιδες?σημειωσα,εψαξα,κ εμαθα!πολλα συγχαρητήρια!περιμενω με ανυπομονησία το επομενο βιβλιο της
November 15, 2020
Άλλο ένα εκπληκτικό μυθιστόρημα από την Φιλομήλα Λαπατά. Συγχαρητήρια για την ενδελεχή έρευνα που έκανε η συγγραφέας πρωτού γράψει το βιβλίο. Ο μόνος λόγος που του δίνω 4 αστέρια αντί για 5 είναι γιατί θα προτιμούσα λίγο περισσότερο διάλογο. Το αφηγηματικό μέρος του βιβλίου κάπως με κούρασε, ιδαίτερα όταν το διάβαζα αργά το βράδυ...
February 27, 2019
Ένα ακόμη εξαιρετικό βιβλίο έφτασε στο τέλος του. Πέραν της καταπληκτικής υπόθεσης και το ιστορικό φόντο που την περικλείει , το στοιχείο που με κέρδισε ήταν η περιγραφή της τότε Αθήνας. Πραγματικά την αγάπησα και θέλω πολύ να την επισκεφτώ ξανά. Τα θερμά μου συγχαρητήρια!!!
August 29, 2019
Το δεύτερο αυτόνομο βιβλίο της σειράς οι κόρες της Ελλάδας προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από το πρώτο. Και αυτό άλλη μια ρομαντική ιστορία ανάλαφρη, όπως και η πρώτη, με έντονα συναισθήματα.
January 18, 2020
Δεν είναι μόνο ότι μια στιγμή αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων αλλά οι λίγες στιγμές ευτυχίας εξαργυρώνονται με πολύ πόνο.......
Καλογραμμένο και προσεγμένο μυθιστόρημα χαρακτήρων.
Καλογραμμένο και προσεγμένο μυθιστόρημα χαρακτήρων.
February 29, 2020
Τραγικότερη μορφή η Ζηνοβία Σπίνου. Ο χαρακτήρας της με έκανε να κλάψω.
March 17, 2025
Καλογραμμένο και προσεγμένο όπως και το πρώτο βιβλίο ''Η επιστροφή'' της σειράς: Οι κόρες της Ελλάδας.
May 11, 2019
https://dominicamat.blogspot.com/2019...
Επιστροφή λοιπόν στην ανάγνωση ιστορικών μυθιστορημάτων όπως σας είχα υποσχεθεί με το δεύτερο βιβλίο της σειράς ''Οι κόρες της Ελλάδας'' με τίτλο ''Ο διχασμός'' από την συγγραφέα κυρία Φιλομήλα Λαπατά. Ένα βιβλίο καλογραμμένο που συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με το πρώτο της σειράς καί μας αφηγείται τις ατομικές ιστορίες κάποιων από τους πρωταγωνιστές που ήδη έχουμε γνωρίσει ή θα γνωρίσουμε στην πορεία. Ήρωες που αν καί κατά την πρώτη ματιά δεν φαίνεται να έχουν κάτι το ιδιαίτερο να μας δώσουν,η συγγραφέας τους τοποθετεί εύστοχα μέσα στην ιστορία με αποτέλεσμα να προσθέτουν καί εκείνοι το λιθαράκι τους στο ''χτίσιμο'' της πλοκής του βιβλίου. Αν καί μετά από καιρό η συγγραφέας μας δίνει την συνέχεια της ιστορίας αποτυπωμένη στο χαρτί,κατά ένα μαγικό τρόπο μοιάζει σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα καί εναρμονιζόμαστε πάλι αβίαστα στο κλίμα της εποχής με έναν εντελώς φυσικό τρόπο. Αυτό βέβαια οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο γράφει η συγγραφέας καί δεν αφήνει να γεννηθούν κενά κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου. Στο δεύτερο αυτό βιβλίο οι ήρωες είτε πιο ώριμοι από πρίν,είτε πιο ιδιαίτεροι έρχονται να διανθίσουν την πλοκή με τις προσωπικές τους ιστορίες. Iστορίες τόσο μοναδικές,δυνατές γεμάτες από εμπειρίες ζωής τόσο καλές όσο καί κακές. Ιστορίες που σημαδεύουν ανεξίτηλα τις ψυχές καί τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Καί σαν να μην είναι αυτά αρκετά,έχουμε καί ιστορίες που δυστυχώς επαναλαμβάνονται παράλληλα με τραγικά λάθη που πληγώνουν ανεπανόρθωτα,μίση καί έχθρες που γεννιούνται κι όλα σε μία Αθήνα καί κατ'επέκταση σε μία Ελλάδα που αλλάζει συνεχώς. Κατ'εμέ σε αυτό το βιβλίο οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι η προσωποποίηση της Ελλάδας. Μίας χώρας που μέσα από τα βιώματά της καλά ή κακά προσπαθεί να ορθοποδήσει,να εξελιχθεί καί τελικά να διεκδικήσει τη θέση της στον κόσμο καί την ιστορία. Μην ξεχάσω να σας πώ ότι καί σε αυτό το βιβλίο γίνεται μαζί με την αφήγηση των ιστοριών των πρωταγωνιστών αναφορά σε διάφορα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της χώρας καί την οδήγησαν σε αυτό που είναι σήμερα. Εγώ τελειώνοντας το βιβλίο έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη από αυτό που διάβασα καί προσδοκώ σύντομα να έχουμε καί το τρίτο στα χέρια μας.
Επιστροφή λοιπόν στην ανάγνωση ιστορικών μυθιστορημάτων όπως σας είχα υποσχεθεί με το δεύτερο βιβλίο της σειράς ''Οι κόρες της Ελλάδας'' με τίτλο ''Ο διχασμός'' από την συγγραφέα κυρία Φιλομήλα Λαπατά. Ένα βιβλίο καλογραμμένο που συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο με το πρώτο της σειράς καί μας αφηγείται τις ατομικές ιστορίες κάποιων από τους πρωταγωνιστές που ήδη έχουμε γνωρίσει ή θα γνωρίσουμε στην πορεία. Ήρωες που αν καί κατά την πρώτη ματιά δεν φαίνεται να έχουν κάτι το ιδιαίτερο να μας δώσουν,η συγγραφέας τους τοποθετεί εύστοχα μέσα στην ιστορία με αποτέλεσμα να προσθέτουν καί εκείνοι το λιθαράκι τους στο ''χτίσιμο'' της πλοκής του βιβλίου. Αν καί μετά από καιρό η συγγραφέας μας δίνει την συνέχεια της ιστορίας αποτυπωμένη στο χαρτί,κατά ένα μαγικό τρόπο μοιάζει σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα καί εναρμονιζόμαστε πάλι αβίαστα στο κλίμα της εποχής με έναν εντελώς φυσικό τρόπο. Αυτό βέβαια οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο γράφει η συγγραφέας καί δεν αφήνει να γεννηθούν κενά κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου. Στο δεύτερο αυτό βιβλίο οι ήρωες είτε πιο ώριμοι από πρίν,είτε πιο ιδιαίτεροι έρχονται να διανθίσουν την πλοκή με τις προσωπικές τους ιστορίες. Iστορίες τόσο μοναδικές,δυνατές γεμάτες από εμπειρίες ζωής τόσο καλές όσο καί κακές. Ιστορίες που σημαδεύουν ανεξίτηλα τις ψυχές καί τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Καί σαν να μην είναι αυτά αρκετά,έχουμε καί ιστορίες που δυστυχώς επαναλαμβάνονται παράλληλα με τραγικά λάθη που πληγώνουν ανεπανόρθωτα,μίση καί έχθρες που γεννιούνται κι όλα σε μία Αθήνα καί κατ'επέκταση σε μία Ελλάδα που αλλάζει συνεχώς. Κατ'εμέ σε αυτό το βιβλίο οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι η προσωποποίηση της Ελλάδας. Μίας χώρας που μέσα από τα βιώματά της καλά ή κακά προσπαθεί να ορθοποδήσει,να εξελιχθεί καί τελικά να διεκδικήσει τη θέση της στον κόσμο καί την ιστορία. Μην ξεχάσω να σας πώ ότι καί σε αυτό το βιβλίο γίνεται μαζί με την αφήγηση των ιστοριών των πρωταγωνιστών αναφορά σε διάφορα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία της χώρας καί την οδήγησαν σε αυτό που είναι σήμερα. Εγώ τελειώνοντας το βιβλίο έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη από αυτό που διάβασα καί προσδοκώ σύντομα να έχουμε καί το τρίτο στα χέρια μας.
Displaying 1 - 26 of 26 reviews