Als de beroemde Thomas de Poes bij een televisie-uitzending de briljante sterrenkundige Julie ontmoet, maakt hij zichzelf onsterfelijk belachelijk en wordt publiekelijk zijn val ingezet. Schrijver Maarten Schrepel is de dubieuze eer gegund om als ghostwriter het levensverhaal van De Poes op te tekenen.
In Nova durft Daniël Samkalden ver te reiken. Hij vlecht drie compleet verschillende gedachtewerelden op virtuoze wijze in elkaar. Langzaam raken de personages met elkaar verknoopt. Ze stoten elkaar af en reizen elkaar na over de wereld, van het ijskoude Amerikaanse hooggebergte tot diep in het Afrikaanse binnenland. Ieder voor zich proberen ze de vraag te beantwoorden of ze aan hun lot kunnen ontkomen of het juist moeten zien te dragen.
Niet bijzonder goed of slecht, eerder bevreemdend. Normaliter zie ik altijd beelden voor me terwijl ik lees, hier vond ik dat voor bepaalde passages (zeker deze met Julie) geen eenvoudige opgave… Het was dus een tikkeltje op karakter uitlezen en uitkijken naar het volgende boek.
Een alternatieve leeservaring. Sommige hoofdstukken laten het midden tussen hallucinaties en wartaal. Geen touw aan vast te knopen, maar ‘t zal aan mij liggen, anderen zullen Nova geniaal vinden. Op andere momenten vond ik het weer fijn leesbaar: het liefdesavontuur in de bergen, de wandeling naar de bedreigde gorilla’s en de ongemakkelijke gesprekken op de burelen van een moderne uitgeverij. Voor de rest voelde ik mij verloren tussen onbegrijpelijke astrologische experimenten en berekeningen rondom een afgelegen sterrenwacht.
De term nova is in de kosmologie voorbehouden voor een ster die plotseling uitbarst. In de buitenste gaslaag stapelen atomen afkomstig van nabije hemellichamen zich op tot het punt dat er kernreacties ontstaan. Bij een dergelijke uitbarsting komt zoveel energie vrij dat de helderheid van de ster tot wel honderdduizend keer groter wordt, met als gevolg dat het hier op aarde lijkt alsof er uit de oneindige duisternis van de ruimte plots een nieuwe ster tevoorschijn komt.
Het is tevens in deze donkerte – de ruimte tussen dat wat we kennen – dat wij moeten gaan zoeken naar wie wij echt zijn, naar onze drijfveren en verlangens, tot de antwoorden als het ware oplichten aan de hemel. Of juist niet natuurlijk.
Dit is een boek dat twee kanten op kan. Of je vond het verschrikkelijk slecht, geen draad aan vast te hangen en ronduit vaag. Of je vond het fantastisch, meeslepend, herkenbaar in het gevoel dat prachtig beschreven wordt en het doet he stilstaan bij je eigen pad in het leven. Ikzelf categoriseer mij in het tweede standpunt. Één van de beste boeken die ik tot nu toe heb mogen lezen
‘Waarom wandel ik toch zo weinig, vroeg hij zich af. Als ik iedere dag een uur had gewandeld, had mijn leven er nu heel anders uitgezien. Dan was ik een man geweest met overzicht. Zonder buik. (p. 119)
Niet slecht, niet goed. Over het algemeen is het een goedgeschreven boek, alleen is het verhaal nogal oppervlakkig en sommige passages zijn zo onduidelijk dat je niet weet wat er aan de hand is. (En Julie is een behoorlijk irritant personage)