What do you think?
Rate this book
Marian Dahle #2
Dronen
I en nedlagt militærleir står en mann og sender en drone utover et mørkt skogsområde. Dronen kommer til en åpen plass i skogen. En kvinne kommer til syne. Hun har slått opp et telt nøyaktig der Evie Thorn ble knivdrept fem år tidligere. Mannens hjerte slår fortere. Han har aldri hatt kjæreste. Og kvinner burde ikke telte alene i den mørke skogen.
Politiførstebetjent Marian Dahle er tilbake etter en brannulykke. Livet smiler omsider til henne. Hun bor fortsatt i det gamle dragehuset, og er kjæreste med nabokunstneren Heine. Cato Isaksen kobler henne på et drap som har skjedd i et telt i Maridalen. I forbindelse med saken møter hun seksten år gamle Agnes. I hemmelighet planlegger hun å slå opp teltet den dagen insektene svermer.
Politiførstebetjent Marian Dahle er tilbake etter en brannulykke. Livet smiler omsider til henne. Hun bor fortsatt i det gamle dragehuset, og er kjæreste med nabokunstneren Heine. Cato Isaksen kobler henne på et drap som har skjedd i et telt i Maridalen. I forbindelse med saken møter hun seksten år gamle Agnes. I hemmelighet planlegger hun å slå opp teltet den dagen insektene svermer.
375 pages, Hardcover
First published August 24, 2018
12 people are currently reading
205 people want to read
About the author
Unni Lindell
154 books133 followersUnni Maria Lindell is a Norwegian author, best known for her crime novels, who has also written a collection of poems and several children's and young adult books.
Lindell worked as a journalist before she became an author. Her first book, Den grønne dagen ("The green day") was published in 1986. One of Lindell's most prominent characters is detective Cato Isaksen.
Lindell was awarded the Mads Wiel Nygaards Endowment in 1998 and the Critics' Prize for the year's best children's or youth literature. In 1999 she received the Riverton Prize (Rivertonprisen), am annual literature award given to the best Norwegian detective story.
Lindell worked as a journalist before she became an author. Her first book, Den grønne dagen ("The green day") was published in 1986. One of Lindell's most prominent characters is detective Cato Isaksen.
Lindell was awarded the Mads Wiel Nygaards Endowment in 1998 and the Critics' Prize for the year's best children's or youth literature. In 1999 she received the Riverton Prize (Rivertonprisen), am annual literature award given to the best Norwegian detective story.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 47 reviews
August 6, 2019
Goed boek. Spannend. Met Marian Dahl als hoofdpersoon. Haar leven, psyche en de moordcase die ze onderzoekt intrigeren. Vind het een sterke psychologische thriller.
Mooie cover, passend bij het verhaal. 4,5 ster.
Mooie cover, passend bij het verhaal. 4,5 ster.
January 25, 2020
Scandinavische krimi laat je nooit in de steek☺️
January 24, 2022
Fantastisch, oneindig spannend.
September 19, 2019
[RECENSIE] De drone van Unni Lindell
SPANNEND PLOT, VOORTGESTUWD DOOR MENSELIJKE EMOTIES
++ ‘Ze keek naar haar handen, forse werkknuisten met blauwe aderen die alle kanten opliepen. Nu zag ze het mes, als een tong door de smalle kier, het houten kruis werd omhooggeduwd. Ze bevroor, kneep bevend haar handen rond de banden van haar schort’ ++
Oorspronkelijke titel: Dronen
ISBN: 978 90 214 1734 9
Uitgegeven door: Uitgeverij Volt, Singel Uitgeverijen
Pagina’s: 335
Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️
Met wereldwijd ruim zes miljoen verkochte boeken en in Oslo woonachtig; dan is het met recht dat Unni Lindell de Noorse Queen of Crime wordt genoemd. Haar oeuvre omvat meer dan zestig boeken voor volwassenen en kinderen. Voor haar boek De drone, wederom met politieagent Marian Dahle in een fantastische hoofdrol, ontving ze voor de tweede keer in haar carrière de Rivertonprisen voor het beste misdaadverhaal van het jaar.
Hoofdinspecteur Marian Dahle probeert, na een ongeluk, via een re-integratietraject in haar oorspronkelijke functie terug te keren. Haar chef Cato Isaksen besluit toch om haar niet op actuele zaken te zetten maar de cold case-portefeuille aan haar toe te vertrouwen. De vondst van een vermoorde vrouw in een tent, op exact dezelfde plaats als vijf jaar eerder Evie Thora vermoord werd gevonden, dwingt hem zijn besluit te herzien en Marian ook op de zaak te zetten.
De moordlocatie is in de bossen, vlakbij het voormalige militaire SKAR-kamp waar nu Grey Hunt is gevestigd, een bedrijf dat drones ontwikkelt, bouwt en test. Het intuïtieve gedrag van Marianne, dat vaak punt van discussie is met haar chef, zegt haar dat hier iets vreemds aan de hand is. Dat blijkt ook al snel als het slachtoffer de 52-jarige Eikert Kvam blijkt te zijn die als vrouw verkleed was. In haar onderzoek ontmoet Marian de dochter van het slachtoffer, Agnes, die zelf overloopt van de problemen. De vraag is of er een copy cat actief is of de nooit ontmaskerde moordenaar van Evie Thora opnieuw actief is geworden…
++ ‘De schaduwen van het hek maakten langwerpige vierkanten op de grond. In het maanlicht zag ze ook dat er voetsporen in de opgedroogde modder stonden’ ++
In Lindell’s herkenbare stijl neemt ze haar lezers mee in een complex avontuur waarin heden en verleden een belangrijke rol speelt. De plot wordt sterk voortgedreven door de talloze mono- en dialogen. Geen snelle overrompelende acties maar een moeilijk onderzoek waarin talloze persoonlijke emoties, problemen en onbegrepen reacties de persoonlijke verhoudingen danig op scherp zetten. Lindell maakt constant gebruik van perspectiefwisselingen waardoor ze haar lezers meer informatie verschaft dan het onderzoekteam van Cato Isaksen over kan beschikken. Feilloos brengt ze een aantal persoonlijke problemen in beeld die de snelheid van het onderzoek niet echt helpt maar daarentegen de menselijke kwetsbaarheid kristalhelder voor het voetlicht brengt.
++ ‘Ze drukte haar knieën stevig op de grond en kromde haar rug, leunde iets naar voren. Ze was klaar, hield haar adem in’ ++
Hoe actueel kan fictie zijn? Nog vers in het geheugen ligt de drone-aanval op olie-installaties in Saoedi-Arabië die de politieke spanningen in de wereld verder hebben opgevoerd. Unni Lindell schetst met De drone de brede toepasbaarheid van dit kleine maar o zo wendbare apparaat. Omdat dit verhaal zo volledig is en verder gaat dan een eenvoudig politie-boefje-verhaal is het meer dan terecht dat dit boek tot beste misdaadthriller van het jaar is verkozen in Noorwegen. De verschillende lagen waaruit het verhaal is opgebouwd, gecombineerd met de vele menselijke emoties die haarfijn via de sprekende personages zijn geprojecteerd bevestigen alleen maar de grote deskundigheid waar de auteur inmiddels vrijelijk over kan beschikken. Een echte aanrader!
Eindoordeel: 4,0 sterren
Spanning: 3 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren
SPANNEND PLOT, VOORTGESTUWD DOOR MENSELIJKE EMOTIES
++ ‘Ze keek naar haar handen, forse werkknuisten met blauwe aderen die alle kanten opliepen. Nu zag ze het mes, als een tong door de smalle kier, het houten kruis werd omhooggeduwd. Ze bevroor, kneep bevend haar handen rond de banden van haar schort’ ++
Oorspronkelijke titel: Dronen
ISBN: 978 90 214 1734 9
Uitgegeven door: Uitgeverij Volt, Singel Uitgeverijen
Pagina’s: 335
Beoordeling: ⭐️⭐️⭐️⭐️
Met wereldwijd ruim zes miljoen verkochte boeken en in Oslo woonachtig; dan is het met recht dat Unni Lindell de Noorse Queen of Crime wordt genoemd. Haar oeuvre omvat meer dan zestig boeken voor volwassenen en kinderen. Voor haar boek De drone, wederom met politieagent Marian Dahle in een fantastische hoofdrol, ontving ze voor de tweede keer in haar carrière de Rivertonprisen voor het beste misdaadverhaal van het jaar.
Hoofdinspecteur Marian Dahle probeert, na een ongeluk, via een re-integratietraject in haar oorspronkelijke functie terug te keren. Haar chef Cato Isaksen besluit toch om haar niet op actuele zaken te zetten maar de cold case-portefeuille aan haar toe te vertrouwen. De vondst van een vermoorde vrouw in een tent, op exact dezelfde plaats als vijf jaar eerder Evie Thora vermoord werd gevonden, dwingt hem zijn besluit te herzien en Marian ook op de zaak te zetten.
De moordlocatie is in de bossen, vlakbij het voormalige militaire SKAR-kamp waar nu Grey Hunt is gevestigd, een bedrijf dat drones ontwikkelt, bouwt en test. Het intuïtieve gedrag van Marianne, dat vaak punt van discussie is met haar chef, zegt haar dat hier iets vreemds aan de hand is. Dat blijkt ook al snel als het slachtoffer de 52-jarige Eikert Kvam blijkt te zijn die als vrouw verkleed was. In haar onderzoek ontmoet Marian de dochter van het slachtoffer, Agnes, die zelf overloopt van de problemen. De vraag is of er een copy cat actief is of de nooit ontmaskerde moordenaar van Evie Thora opnieuw actief is geworden…
++ ‘De schaduwen van het hek maakten langwerpige vierkanten op de grond. In het maanlicht zag ze ook dat er voetsporen in de opgedroogde modder stonden’ ++
In Lindell’s herkenbare stijl neemt ze haar lezers mee in een complex avontuur waarin heden en verleden een belangrijke rol speelt. De plot wordt sterk voortgedreven door de talloze mono- en dialogen. Geen snelle overrompelende acties maar een moeilijk onderzoek waarin talloze persoonlijke emoties, problemen en onbegrepen reacties de persoonlijke verhoudingen danig op scherp zetten. Lindell maakt constant gebruik van perspectiefwisselingen waardoor ze haar lezers meer informatie verschaft dan het onderzoekteam van Cato Isaksen over kan beschikken. Feilloos brengt ze een aantal persoonlijke problemen in beeld die de snelheid van het onderzoek niet echt helpt maar daarentegen de menselijke kwetsbaarheid kristalhelder voor het voetlicht brengt.
++ ‘Ze drukte haar knieën stevig op de grond en kromde haar rug, leunde iets naar voren. Ze was klaar, hield haar adem in’ ++
Hoe actueel kan fictie zijn? Nog vers in het geheugen ligt de drone-aanval op olie-installaties in Saoedi-Arabië die de politieke spanningen in de wereld verder hebben opgevoerd. Unni Lindell schetst met De drone de brede toepasbaarheid van dit kleine maar o zo wendbare apparaat. Omdat dit verhaal zo volledig is en verder gaat dan een eenvoudig politie-boefje-verhaal is het meer dan terecht dat dit boek tot beste misdaadthriller van het jaar is verkozen in Noorwegen. De verschillende lagen waaruit het verhaal is opgebouwd, gecombineerd met de vele menselijke emoties die haarfijn via de sprekende personages zijn geprojecteerd bevestigen alleen maar de grote deskundigheid waar de auteur inmiddels vrijelijk over kan beschikken. Een echte aanrader!
Eindoordeel: 4,0 sterren
Spanning: 3 sterren
Plot: 5 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 4 sterren
Psychologie: 4 sterren
September 2, 2019
Dieses Buch konnte mich überhaupt nicht überzeugen. Nach Seite 75, also knapp vor der Hälfte, waren meine Nerven am Ende und ich habe es abgebrochen. Aber warum war das so?
Beginnen wir mit den Erzählperspektiven. Innerhalb eines Kapitels haben die gut und gerne drei Mal gewechselt, und das ohne deutliche Markierung, wer denn jetzt erzählt. Leider haben sich auch die einzelnen Perspektiven nicht so unglaublich von einander unterschieden, dass ich auf Anhieb gewusst hätte, wer denn jetzt schon wieder dran ist. Außerdem war der Perspektivenwechsel oft auch einfach erzähltechnisch nicht notwendig, echt nicht! Wenn zwei Personen zusammen an einem Tisch sitzen und trotzdem die ganze Zeit die Perspektive wechselt, dann ist das meiner Meinung nach einfach nur lächerlich. Vor allem, da aus der Sicht von beiden nichts erzählt wird, das man nicht auch einfach aussprechen hätte können!
Marian ist eine Hauptfigur, mit der ich überhaupt nicht warm wurde. Sie hat nicht wirklich etwas, das sie besonders macht, hat keine besonders spannende Gefühls- und Gedankenwelt, keine schmutzigen Geheimnisse, die ich herausfinden will, einfach nichts, das mich als Leserin dazu bringt, ihr zuhören zu wollen. Das einzige, das sie wirklich von allen anderen Figuren abhebt, ist, dass sie ständig englische Ausdrücke oder Phrasen in den Raum wirft. Das war dann, um es wie Marian zu sagen, schon ein bisschen annoying. Und einfach not really authentisch. You see, warum ich das nicht so great fand? Natürlich übertreibe ich hier ein bisschen, aber ich denke ihr seht, worauf ich hinaus will!
Auch von der Geschichte selbst habe ich mir eindeutig mehr erwartet. Drohnen, Cold Cases, das Savant-Syndrom, Insektenkunde. Alles wird einfach mal in den Raum geworfen und wird dann ziemlich schnell wieder fallen gelassen oder bestenfalls halbherzig behandelt. Von einem Buch der erfolgreichsten norwegischen Krimiautorin hätte ich mir da mehr erwartet, viel mehr! Für den Stil gilt genau das gleiche. Da wäre viel mehr möglich gewesen und ich hätte mir auch viel mehr erwartet.
Mein Fazit? Sehr schade, das war leider ein totaler Reinfall!
Beginnen wir mit den Erzählperspektiven. Innerhalb eines Kapitels haben die gut und gerne drei Mal gewechselt, und das ohne deutliche Markierung, wer denn jetzt erzählt. Leider haben sich auch die einzelnen Perspektiven nicht so unglaublich von einander unterschieden, dass ich auf Anhieb gewusst hätte, wer denn jetzt schon wieder dran ist. Außerdem war der Perspektivenwechsel oft auch einfach erzähltechnisch nicht notwendig, echt nicht! Wenn zwei Personen zusammen an einem Tisch sitzen und trotzdem die ganze Zeit die Perspektive wechselt, dann ist das meiner Meinung nach einfach nur lächerlich. Vor allem, da aus der Sicht von beiden nichts erzählt wird, das man nicht auch einfach aussprechen hätte können!
Marian ist eine Hauptfigur, mit der ich überhaupt nicht warm wurde. Sie hat nicht wirklich etwas, das sie besonders macht, hat keine besonders spannende Gefühls- und Gedankenwelt, keine schmutzigen Geheimnisse, die ich herausfinden will, einfach nichts, das mich als Leserin dazu bringt, ihr zuhören zu wollen. Das einzige, das sie wirklich von allen anderen Figuren abhebt, ist, dass sie ständig englische Ausdrücke oder Phrasen in den Raum wirft. Das war dann, um es wie Marian zu sagen, schon ein bisschen annoying. Und einfach not really authentisch. You see, warum ich das nicht so great fand? Natürlich übertreibe ich hier ein bisschen, aber ich denke ihr seht, worauf ich hinaus will!
Auch von der Geschichte selbst habe ich mir eindeutig mehr erwartet. Drohnen, Cold Cases, das Savant-Syndrom, Insektenkunde. Alles wird einfach mal in den Raum geworfen und wird dann ziemlich schnell wieder fallen gelassen oder bestenfalls halbherzig behandelt. Von einem Buch der erfolgreichsten norwegischen Krimiautorin hätte ich mir da mehr erwartet, viel mehr! Für den Stil gilt genau das gleiche. Da wäre viel mehr möglich gewesen und ich hätte mir auch viel mehr erwartet.
Mein Fazit? Sehr schade, das war leider ein totaler Reinfall!
November 7, 2022
Etter min mening er Unni Lindell ujevn som krimforfatter. Når hun er god er hun god, men av og til blir det altfor mye rør i trøblete sinn og/eller for mye fokus på sadistiske drapsmetoder/tortur.
I Dronen er mordene heldigvis av det mer "renslige" slaget. Marian Dahle har det som vanlig ikke særlig greit, og vi får (etter min mening) en litt for stor dose av hennes sjelekvaler, men i det store og hele er dette en godt komponert og virkelig spennende kriminalroman, selv om jeg finner en av hovedpersonenes motivasjon for å dra på telttur på akkurat dette spesielle stedet noe uklar. Jeg er forøvrig glad jeg ikke er campingentusiast i utgangspunktet, for Unni Lindell klarer til fulle å overføre sin teltangst til meg i denne boka.
I Dronen er mordene heldigvis av det mer "renslige" slaget. Marian Dahle har det som vanlig ikke særlig greit, og vi får (etter min mening) en litt for stor dose av hennes sjelekvaler, men i det store og hele er dette en godt komponert og virkelig spennende kriminalroman, selv om jeg finner en av hovedpersonenes motivasjon for å dra på telttur på akkurat dette spesielle stedet noe uklar. Jeg er forøvrig glad jeg ikke er campingentusiast i utgangspunktet, for Unni Lindell klarer til fulle å overføre sin teltangst til meg i denne boka.
May 6, 2024
Spennende og underholdende krim. Lettlest og drivende handling. Den traff meg likevel ikke helt som de andre Lundell-bøkene. Handlingen var litt for lite overraskende, og Marian er en ganske intetsigende hovedperson. Forstod heller ikke greia med Heine.
November 12, 2018
En velskrevet bok, liker denne Marian, med litt mer selvinnsikt og impulskontroll
April 25, 2023
spennandi sé hér að þetta er bók nr2 vissi ekki að þetta væri sería svo það er kannski skemmtilegra að byrja á bók 1.
May 2, 2025
Spennende historie, lett å holde tråden til tross for samme litt "kaotiske" hopp mellom hvilke personer som var "fortelleren" i de ulike kapitlene.
February 20, 2020
Opnieuw een prachtige Scandinavische thriller! Van begin tot einde!
September 29, 2019
Meuk. Ik kreeg koppijn van het lezen. Waarom probeer ik deze serie nog? Lindell kan gewoon niet goed schrijven. Alles bij haar is "tell, don't show". Zelfs de moordenaar weet dat hij moordt omdat zijn moeder hem mishandelde en hij haar haat, en haar gezicht ziet in de meisjes die hij verkracht en vermoordt. Come on... Marian is gewoon niet boeiend en knettergek, haar gedachtegang maakte me fysiek misselijk, zo van de hak op de tak dat het is en uitzwermend als een mierennest. En Lindell gebruikt herkauwde beeldspraak en symboliek, gras is bijna 10 keer (gif)groen in dit boek en het vennetje dan weer zwart, dan weer bruin. Als een plaat die blijft hangen... Gelukkig was het boek in één middag uit. Dat zegt eigenlijk ook meer dan genoeg.
October 12, 2018
Litt tam i starten men tar seg opp på slutten. Ikke hennes beste men verdt å lese 👍🏼
June 17, 2019
Jeg lyttet til lydbokversjonen av «Dronen» innlest av Ane Dahl Torp. En fantastisk bok og en like fantastisk innleser. Her er det bare å applaudere både forfatter og skuespiller!
«Dronen» gjorde Unni Lindell til Rivertonprisvinner for andre gang i 2018, og jeg skjønner hvorfor. Måten hun mestrer kunststykket å skildre både miljø, karakterer, psyke, spenning og stemning på i denne romanen er bare fabelaktig. Å finne den rette balansen mellom rike skildringer og samtidig holde driv og spenning ved like er et C-moment i kriminallitteraturen. Ingen som ikke skriver selv vet hvor grenseløst vanskelig akkurat det er å få til. Om du vil boltre deg i miljø og karakterer så faller intensiteten, framdriften og spenningen som et blylodd. Og kjører du på med action, tempo og spenningssekvenser så står karakterene igjen som pappfigurer i konturløse landskap. Å få til balansen er det noen ytterst få krimforfattere som klarer, og selv disse begavede mesterne klarer det sjelden i hver eneste utgivelse.
«Dronen» er en slik bok der uhyggen kravler seg inn under klærne dine samtidig som karakterene bare blir skarpere og skarpere gjennom sine forvridde og forkvaklede psyke for hver side som går. Marian, Agnes og «dronemannen» tegnes med så strøken penn at jeg ble helt mo i knærne av misunnelse og beundring. Klasse! Men, også miljøet, naturen, bygningene og insektene som kryper, kravler og flyr ... Nydelig skildret. Samtidig er drivet der hele veien. Stadig nye momenter, spenningssekvenser og en nesten paranoid, klaustrofobisk jakt på gjerningsmannen. Ikke ett sekund kjedelig. En verdig prisvinner!
«Dronen» gjorde Unni Lindell til Rivertonprisvinner for andre gang i 2018, og jeg skjønner hvorfor. Måten hun mestrer kunststykket å skildre både miljø, karakterer, psyke, spenning og stemning på i denne romanen er bare fabelaktig. Å finne den rette balansen mellom rike skildringer og samtidig holde driv og spenning ved like er et C-moment i kriminallitteraturen. Ingen som ikke skriver selv vet hvor grenseløst vanskelig akkurat det er å få til. Om du vil boltre deg i miljø og karakterer så faller intensiteten, framdriften og spenningen som et blylodd. Og kjører du på med action, tempo og spenningssekvenser så står karakterene igjen som pappfigurer i konturløse landskap. Å få til balansen er det noen ytterst få krimforfattere som klarer, og selv disse begavede mesterne klarer det sjelden i hver eneste utgivelse.
«Dronen» er en slik bok der uhyggen kravler seg inn under klærne dine samtidig som karakterene bare blir skarpere og skarpere gjennom sine forvridde og forkvaklede psyke for hver side som går. Marian, Agnes og «dronemannen» tegnes med så strøken penn at jeg ble helt mo i knærne av misunnelse og beundring. Klasse! Men, også miljøet, naturen, bygningene og insektene som kryper, kravler og flyr ... Nydelig skildret. Samtidig er drivet der hele veien. Stadig nye momenter, spenningssekvenser og en nesten paranoid, klaustrofobisk jakt på gjerningsmannen. Ikke ett sekund kjedelig. En verdig prisvinner!
February 20, 2020
Een twijfelgeval tussen 3 en 4 sterren, naar boven afgerond, de tweede helft in het voordeel laten spelen.
Marian Dahle is van de coldcases maar wordt, net nu ze terug komt uit ziekteperiode op een actuele zaak gezet. Reden: op dezelfde plaats waar vijf jaar geleden een jonge vrouw in haar tent in een bos vermoord werd, is nu weer iemand vermoord, ook in een tent. Er moet dus wel een link zijn tussen de twee zaken. Verschillende personages passeren de revue en het zal wel door de setting komen, maar er zitten enkele duistere figuren bij. En dan is er nog iemand die met een drone anderen in het oog houdt.
Ik wil er niet aan denken dat dit realiteit is. Gezien de hoeveelheid drones die er verkocht worden en ze worden ook alsmaar goedkoper wil ik me niet afvragen wat al die mensen daarmee doen, maar dat er wat gespioneerd wordt bij de buren lijkt me wel duidelijk. Het is vast niet allemaal om rondjes te vliegen boven natuur.
Ik heb nog geen enkel deel uit deze reeks gelezen en heb naar mijn idee niet iets gemist, het is perfect leesbaar zonder de achtergrond van de twee hoofdpersonages.
Dat Marian Dahle terug aan het werk mag verbaast me wel, ze is helemaal niet genezen, lichamelijk misschien wel, maar geestelijk zit er toch een en ander niet goed en dat juist zo iemand dan een zaak mag doen vind ik wat ongeloofwaardig.
Dat buiten beschouwing gelaten is het wel een spannend boek met enkele lijntjes die je op een verkeerd spoor zetten.
Marian Dahle is van de coldcases maar wordt, net nu ze terug komt uit ziekteperiode op een actuele zaak gezet. Reden: op dezelfde plaats waar vijf jaar geleden een jonge vrouw in haar tent in een bos vermoord werd, is nu weer iemand vermoord, ook in een tent. Er moet dus wel een link zijn tussen de twee zaken. Verschillende personages passeren de revue en het zal wel door de setting komen, maar er zitten enkele duistere figuren bij. En dan is er nog iemand die met een drone anderen in het oog houdt.
Ik wil er niet aan denken dat dit realiteit is. Gezien de hoeveelheid drones die er verkocht worden en ze worden ook alsmaar goedkoper wil ik me niet afvragen wat al die mensen daarmee doen, maar dat er wat gespioneerd wordt bij de buren lijkt me wel duidelijk. Het is vast niet allemaal om rondjes te vliegen boven natuur.
Ik heb nog geen enkel deel uit deze reeks gelezen en heb naar mijn idee niet iets gemist, het is perfect leesbaar zonder de achtergrond van de twee hoofdpersonages.
Dat Marian Dahle terug aan het werk mag verbaast me wel, ze is helemaal niet genezen, lichamelijk misschien wel, maar geestelijk zit er toch een en ander niet goed en dat juist zo iemand dan een zaak mag doen vind ik wat ongeloofwaardig.
Dat buiten beschouwing gelaten is het wel een spannend boek met enkele lijntjes die je op een verkeerd spoor zetten.
September 7, 2020
Det var ett tag sedan jag läste Lindell. Jag kan alltså minnas fel, men när jag börjar läsa är det något som känns annorlunda. Inte att Cato Isaksen knappt är med - hans underställda Marian Dahle har gradvis tagit mer och mer utrymme i böckerna och det känns inte konstigt att hon nu är huvudperson. Det är något med språket - något lite avskalat, hackigt. Först tänker jag att det kanske är konstigt översatt, men norska till svenska brukar inte vara några större problem... och det är det inte här heller; efter ett tag vänjer jag mig. Börjar till och med gilla tonen. Det här är den tolfte kriminalromanen hon skriver, så det är nog helt enkelt en utveckling - både i mitt sätt att läsa och hennes sätt att skriva.
Fast nu låter det kanske som att språket är fantastiskt? Det är det inte, inte heller den "hackiga" dispositionen - där vi dessutom får följa brottslingen minst en tredjedel av styckena (gäsp! tröttaste greppet ever numera?). Vad det är är en kompetent skriven kriminalroman av norskt snitt med en lagom psykologiskt skadad poliskommissarie som alltsom oftast går sin egen, farliga, väg (nä, sorry: DET är det tröttaste greppet ever!). Det är aldrig särskilt spännande, men har ändå något slags driv som får mig att uppskatta lässtunden. Slutet är rätt okej, det också och: boken är lagom lång - en bedrift för de flesta deckarförfattare.
Fast nu låter det kanske som att språket är fantastiskt? Det är det inte, inte heller den "hackiga" dispositionen - där vi dessutom får följa brottslingen minst en tredjedel av styckena (gäsp! tröttaste greppet ever numera?). Vad det är är en kompetent skriven kriminalroman av norskt snitt med en lagom psykologiskt skadad poliskommissarie som alltsom oftast går sin egen, farliga, väg (nä, sorry: DET är det tröttaste greppet ever!). Det är aldrig särskilt spännande, men har ändå något slags driv som får mig att uppskatta lässtunden. Slutet är rätt okej, det också och: boken är lagom lång - en bedrift för de flesta deckarförfattare.
July 12, 2021
Andra boken av författaren jag läser - känner ganska lika inför denna som den jag redan läst: helt ok bok men historien görs så komplicerad att den känns konstruerad, vilket den ju iofs är, men tanken med deckare är ju att det ska kännas verkligt.
Spoilervarning
Sen känns det som att det finns en hel del logiska luckor, tex skulle en människa vars närmsta vän i ett antal år varit hennes hund fortsätta jobba i flera dagar när den försvinner, eller skulle hon först fokusera på att leta efter hunden? Speciellt med tanke på att det inte händer något akut på jobbet just då som inte kan vänta några timmar... Och när ett barn spårlöst försvinner från sin säng mitt i natten så förutsätter man att det är en pappa som barnet aldrig haft kontakt med som kidnappat det alternativt att det är Marians pojkvän som tagit med det till Italien dit han rest - där nöjer sig polisen med dessa egna gissningar utan några konkreta bevis och typ slutar leta... Känns inte trovärdigt... så ok bok, men efter två böcker av författaren med samma känslor så blir det nog inga fler för min del.
Spoilervarning
Sen känns det som att det finns en hel del logiska luckor, tex skulle en människa vars närmsta vän i ett antal år varit hennes hund fortsätta jobba i flera dagar när den försvinner, eller skulle hon först fokusera på att leta efter hunden? Speciellt med tanke på att det inte händer något akut på jobbet just då som inte kan vänta några timmar... Och när ett barn spårlöst försvinner från sin säng mitt i natten så förutsätter man att det är en pappa som barnet aldrig haft kontakt med som kidnappat det alternativt att det är Marians pojkvän som tagit med det till Italien dit han rest - där nöjer sig polisen med dessa egna gissningar utan några konkreta bevis och typ slutar leta... Känns inte trovärdigt... så ok bok, men efter två böcker av författaren med samma känslor så blir det nog inga fler för min del.
March 2, 2023
Дронът вижда всички, но не и всичко: http://knigolandia.info/book-review/d...
Две убийства, извършени на едно и също място през пет години, и в двете убиецът нахлува в палатки, опънати в усамотени местности. Дале е убедена, че са дело на един и същи човек, налице са доста прилики, макар и една доста сериозна отлика. Точно тя всъщност отвежда към сърцевината на сюжета – Линдел не крие от читателя, че всъщност убийците са двама, като този от настоящето копира онзи отпреди пет години, с чието военно досие се е сдобил по случайност. Първото чудовище вече се е вихрил в далечни земи, но сега се е покрил добре и не очаква някой да се добере до него и да му поиска сметка за това, което е извършил там и после на родна земя.
Books4all
http://knigolandia.info/book-review/d...
Две убийства, извършени на едно и също място през пет години, и в двете убиецът нахлува в палатки, опънати в усамотени местности. Дале е убедена, че са дело на един и същи човек, налице са доста прилики, макар и една доста сериозна отлика. Точно тя всъщност отвежда към сърцевината на сюжета – Линдел не крие от читателя, че всъщност убийците са двама, като този от настоящето копира онзи отпреди пет години, с чието военно досие се е сдобил по случайност. Първото чудовище вече се е вихрил в далечни земи, но сега се е покрил добре и не очаква някой да се добере до него и да му поиска сметка за това, което е извършил там и после на родна земя.
Books4all
http://knigolandia.info/book-review/d...
July 8, 2020
3.5 i betyg. Spännande i slutet men jag har lite svårt för det korthuggna språket. Det finns heller ingen person i boken som jag tycker om och därför upplever jag att jag blir distanserad från det som sker.
August 12, 2020
Gillar storyn, men har svårt för ungefär allt annat. Marian Dahle känns som en förväxt bebis till och från och konversationerna känns inte alltid som att de har med varandra att göra från en mening till en annan. Lite besviken eftersom jag tyckte bättre om andra böcker av Unni.
January 27, 2021
Ágætis spennusaga og þokkalega vel skrifuð.
Fannst vanta alla mysteríu í söguna þar sem að maður veit allan tíman hvað gerðist og hver framdi morðin.
Held ég eigi eftir að gleyma þessari hratt.
Fannst vanta alla mysteríu í söguna þar sem að maður veit allan tíman hvað gerðist og hver framdi morðin.
Held ég eigi eftir að gleyma þessari hratt.
January 29, 2021
Þetta var allgóður krimmi, með norsk/kóreaskaulögreglukonuma Marian Dahle með einrænu heilkenni undir miklu álagi eins og krimma-löggur eru svo gjarnan. Spennandi saga og ekki svo auðvelt að leggja frá sér fyrr en hún var búin.
May 4, 2022
Lydbok lest av Ane Dahl Torp. Hun er veldig flink! Krim er ikke min favoritt sjanger, men som lydbok seiler krim opp til å bli noe jeg faktisk kan like. Hvis alle kan lese med en såpass innlevelse som henne.
October 21, 2022
Þessi er bara býsna góð. Fyrsta bókin sem ég les eftir Unni Lindell en örugglega ekki sú síðasta. Heyrði stórskemmtilegt klukkutíma viðtal við hana í hlaðvarpsþættinum Drivkraft hjá Vegard Larsen í norska útvarpinu NRK um daginn og ákvað að prófa að lesa eitthvað eftir hana. Sé ekki eftir því.
June 10, 2023
En riktigt spännande och välskriven av Unni Lindell som jag alltid levererar. En av nordens bästa deckarförfattare, enligt mig. Karaktärer och miljöer perfekt beskrivet, även de mest obehagliga händelserna. Den var lättläst och en bladvändare.
October 23, 2018
Kjedelig bok med lite spenning
December 28, 2018
MEGET bra andrebok om Marian Dahle. Veldig gøy å se forandringen i karakterene etter å ha fulgt serien gjennom så mange år.
March 17, 2019
Omtale på bloggen min:
http://bjornebok.bloggnorge.com/2018/...
http://bjornebok.bloggnorge.com/2018/...
April 22, 2019
Heilt grei påskelesing!
June 1, 2019
Fantastisk intens spennende krim
Displaying 1 - 30 of 47 reviews