What do you think?
Rate this book
Oedipus Rex and Antigone
Oedipus Rex is the greatest of the Greek tragedies, a profound meditation on the human condition. The story of the mythological king, who is doomed to kill his father and marry his mother, has resonated in world culture for almost 2,500 years. But Sophocles’ drama as originally performed was much more than a great story—it was a superb poetic script and exciting theatrical experience. The actors spoke in pulsing rhythms with hypnotic forward momentum, making it hard for audiences to look away. Interspersed among the verbal rants and duels were energetic songs performed by the chorus.
David Mulroy’s brilliant verse translation of Oedipus Rex recaptures the aesthetic power of Sophocles’ masterpiece while also achieving a highly accurate translation in clear, contemporary English. Speeches are rendered with the same kind of regular iambic rhythm that gave the Sophoclean originals their drive. The choral parts are translated as fluid rhymed songs. Mulroy also supplies an introduction, notes, and appendixes to provide helpful context for general readers and students.
65 pages, Paperback
Published February 18, 2000
38 people are currently reading
770 people want to read
About the author
Sophocles
2,604 books2,660 followersSophocles (497/496 BC-406/405 BC), (Greek:
Σοφοκλής
; German:
Sophokles
, Russian:
Софокл
, French:
Sophocle
) was an ancient Greek tragedian, known as one of three from whom at least one play has survived in full. His first plays were written later than, or contemporary with, those of Aeschylus; and earlier than, or contemporary with, those of Euripides. Sophocles wrote over 120 plays, but only seven have survived in a complete form: Ajax, Antigone, Women of Trachis, Oedipus Rex, Electra, Philoctetes, and Oedipus at Colonus. For almost fifty years, Sophocles was the most celebrated playwright in the dramatic competitions of the city-state of Athens which took place during the religious festivals of the Lenaea and the Dionysia. He competed in thirty competitions, won twenty-four, and was never judged lower than second place. Aeschylus won thirteen competitions, and was sometimes defeated by Sophocles; Euripides won four.
The most famous tragedies of Sophocles feature Oedipus and Antigone: they are generally known as the Theban plays, though each was part of a different tetralogy (the other members of which are now lost). Sophocles influenced the development of drama, most importantly by adding a third actor (attributed to Sophocles by Aristotle; to Aeschylus by Themistius), thereby reducing the importance of the chorus in the presentation of the plot. He also developed his characters to a greater extent than earlier playwrights.
The most famous tragedies of Sophocles feature Oedipus and Antigone: they are generally known as the Theban plays, though each was part of a different tetralogy (the other members of which are now lost). Sophocles influenced the development of drama, most importantly by adding a third actor (attributed to Sophocles by Aristotle; to Aeschylus by Themistius), thereby reducing the importance of the chorus in the presentation of the plot. He also developed his characters to a greater extent than earlier playwrights.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 198 reviews
November 25, 2016
دوستانِ گرانقدر، افسانهٔ <اودیپ> یکی از مشهورترین افسانه های اساطیری در یونان باستان بوده است که <سوفوکل> با هنرمندی تمام آن را تدوین نموده است و میتوان گفت که ارزنده ترین اثر وی میباشد
عزیزانم، در این داستان، <اودیپ> پسرِ پادشاهِ شهرِ "تب" است... از عالمِ غیب به پادشاه الهام میشود که <اودیپ> او راخواهد کشت و با مادرش ازدواج خواهد کرد
پادشاه برایِ جلوگیری از این پیش بینی و اتفاقِ ناگوار، دستور میدهد تا پاهایِ <اودیپ> رابسته و او رادر قلهٔ کوهی رها کنند تا جان دهد
چوپانی او را پیدا کرده و به نزدِ پادشاهِ "کورنت" میبرد و پادشاه او را به فرزندی قبول کرده و وی را بزرگ میکند
زمانی که <اودیپ> بزرگ میشود، اینبار سروش غیبی همچون پدرش به او نیز وحی و الهام میکند که او پدر خود را میکشد و با مادرش ازدواج میکند... <اودیپ> که تصور میکند پادشاه "کورنت" و همسرش، مادر و پدر واقعیِ او هستند، برایِ جلوگیری از به حقیقت پیوستن الهامی که به او شده بود، از شهر و دیارش خارج میشود
بعدها در جنگ پدر واقعیِ خودش یعنی پادشاه "تب" را بدونِ آنکه بداند کیست، به بدترین شکل ممکن به قتل میرساند و با زنِ پادشاه که در اصل مادرِ او بوده است نیز سکس و نزدیکی کرده و سپس با او ازدواج میکند
پس از مدتی بلا و گرفتاری های بسیاری بر شهر "تب" نازل میشود... <اودیپ> به هر دری میزند تا چاره جویی کند. امّا با کمال تعجب متوجه میشود که دلیل و ریشهٔ این عذاب و بلایی که بر شهر نازل شده، خودِ او میباشد، چراکه به گناهِ [پدرکشی] و [سکس و زنا با مادر] آلوده شده است
پس از فهمیدنِ این حقیقتِ تلخ،<اودیپ> خود را کور میکند و مادرش نیز خودکشی کرده و خودش را به دار می آویزد
**************************
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستدارانِ داستانهایِ تاریخی، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
عزیزانم، در این داستان، <اودیپ> پسرِ پادشاهِ شهرِ "تب" است... از عالمِ غیب به پادشاه الهام میشود که <اودیپ> او راخواهد کشت و با مادرش ازدواج خواهد کرد
پادشاه برایِ جلوگیری از این پیش بینی و اتفاقِ ناگوار، دستور میدهد تا پاهایِ <اودیپ> رابسته و او رادر قلهٔ کوهی رها کنند تا جان دهد
چوپانی او را پیدا کرده و به نزدِ پادشاهِ "کورنت" میبرد و پادشاه او را به فرزندی قبول کرده و وی را بزرگ میکند
زمانی که <اودیپ> بزرگ میشود، اینبار سروش غیبی همچون پدرش به او نیز وحی و الهام میکند که او پدر خود را میکشد و با مادرش ازدواج میکند... <اودیپ> که تصور میکند پادشاه "کورنت" و همسرش، مادر و پدر واقعیِ او هستند، برایِ جلوگیری از به حقیقت پیوستن الهامی که به او شده بود، از شهر و دیارش خارج میشود
بعدها در جنگ پدر واقعیِ خودش یعنی پادشاه "تب" را بدونِ آنکه بداند کیست، به بدترین شکل ممکن به قتل میرساند و با زنِ پادشاه که در اصل مادرِ او بوده است نیز سکس و نزدیکی کرده و سپس با او ازدواج میکند
پس از مدتی بلا و گرفتاری های بسیاری بر شهر "تب" نازل میشود... <اودیپ> به هر دری میزند تا چاره جویی کند. امّا با کمال تعجب متوجه میشود که دلیل و ریشهٔ این عذاب و بلایی که بر شهر نازل شده، خودِ او میباشد، چراکه به گناهِ [پدرکشی] و [سکس و زنا با مادر] آلوده شده است
پس از فهمیدنِ این حقیقتِ تلخ،<اودیپ> خود را کور میکند و مادرش نیز خودکشی کرده و خودش را به دار می آویزد
**************************
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستدارانِ داستانهایِ تاریخی، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
March 11, 2023
I don't remember much about these two dramas from high school, just that I found Oedipus to be more interesting and Antigone more tragic, I guess? But it's actually not true, at least the second part.
Because Antigone chooses her fate, while Oedipus has not a single chance to run away from his. Antigone knows she'll be punished, she consciously decides to give up her life to honor her brother. Meanwhile, Oedipus tries everything to not let the fate control his life but he doesn't succeed. I just feel so sad for him. He's a good king, people love him and he has a happy family life. And all these is destroyed because of some stupid prophecy. Damn, life sucks!!
Alright, I have to admit that partially it IS his fault because all of those people, who connected the dots before him, try to stop him but NO.
Everyone: Oedipus, NO!
Oedipus: Oedipus, YES!!
P.S. Also, are Antigone and Haemon some kind of antique Romeo and Juliette because if they literary just wait a few seconds more, they could be both alive.
P.P.S. I never thought about Creon much but he's also such a tragic character. He had all rights to punish Polynices for rebeling against the kingdom. He was disloyal to his king and I'm sure no one would object if he wasn't of royal blood.
In Oedipus Rex he doesn't even want to rule. Dude just wanted to live as good as a king without actually ruling and then came Oedipus and ruined everything. I mean, is it a crime to just want to have a happy little life?
Because Antigone chooses her fate, while Oedipus has not a single chance to run away from his. Antigone knows she'll be punished, she consciously decides to give up her life to honor her brother. Meanwhile, Oedipus tries everything to not let the fate control his life but he doesn't succeed. I just feel so sad for him. He's a good king, people love him and he has a happy family life. And all these is destroyed because of some stupid prophecy. Damn, life sucks!!
Alright, I have to admit that partially it IS his fault because all of those people, who connected the dots before him, try to stop him but NO.
Everyone: Oedipus, NO!
Oedipus: Oedipus, YES!!
P.S. Also, are Antigone and Haemon some kind of antique Romeo and Juliette because if they literary just wait a few seconds more, they could be both alive.
P.P.S. I never thought about Creon much but he's also such a tragic character. He had all rights to punish Polynices for rebeling against the kingdom. He was disloyal to his king and I'm sure no one would object if he wasn't of royal blood.
In Oedipus Rex he doesn't even want to rule. Dude just wanted to live as good as a king without actually ruling and then came Oedipus and ruined everything. I mean, is it a crime to just want to have a happy little life?
December 31, 2012
Il ciclo tebano di Sofocle (Edipo re - Edipo a Colono - Antigone) è imperniato sull'ineluttabilità del destino.
I due grandi protagonisti, ognuno dell'omonima tragedia - Edipo e Antigone - si ritrovano in balìa del Fato. Sono persone rette, amano la famiglia, rispettano e onorano gli dei... non meritano le sventure che si riversano loro addosso. Eppure non basta: è scritto nel destino che la loro stirpe - i Labdacidi - sia seguita dalla disgrazia e la loro vita sia colma di pianto, rovina, morte, infamia (cit).
Antigone
Forse non lo sappiamo ancora, o forse finisce per passarci di mente, ma l'Antigone è una delle opere della letteratura alla base della nostra civiltà, di tutti noi in quanto essere umani.
Il tema è di un'attualità impressionante. Lo so, lo sentite dire in continuazione, ma qui vuol dire semplicemente: se ci trovassimo colti nel mezzo tra quello che le leggi esterne ci impongono e quello che il nostro intimo senso etico e la coscienza ci intimano, che cosa faremmo, sapendo in anticipo che potremmo perdere tutto?
Dalla prefazione di Eva Cantarella:
«A far rivivere il mito nel tempo e a moltiplicare le sue riproposizioni è la tensione che si verifica ogniqualvolta nel tempo, e ovunque nel mondo, l'applicazione della regola di diritto si scontra con una realtà sociale e una valutazione che non ne riconoscono il fondamento etico»
I fratelli di Antigone - Eteocle e Polinice - si sono dati la morte a vicenda in combattimento, uno difendendo Tebe, l'altro attaccandola. Il nuovo tiranno di Tebe - Creonte - concede la sepoltura al difensore Eteocle, mentre ordina che il traditore Polinice rimanga insepolto, pena la morte a chiunque disobbedisca.
La sorella Antigone non riesce a sottostare ai comandi del re e con il favore della notte compie i riti funebri in onore di Polinice. Scoperta, viene condotta dinnanzi a Creonte e qui vengono argomentate le due visioni di giustizia: quella propria degli uomini contro quella nei confronti degli dei.
Siamo davanti alla Tragedia in tutto e per tutto.
Edipo re
Grazie a Freud, la storia di Edipo è piuttosto conosciuta: uccise il padre, Laio, e sposò la madre, Giocasta.
Nelle parole di Tiresia:
Vede,e sarà cieco; è ricco,e sarà mendicante. Vagherà in terra straniera, brancolando col bastone. E si scoprirà che è fratello e padre dei figli con i quali vive, figlio e sposo della donna da cui è nato, assassino del padre con cui ha seminato lo stesso solco.
Agli occhi di un lettore già onnisciente (grazie a Sigmund e all'introduzione) le parole di un Edipo ancora all'oscuro suonano tanto ingenue e puntualmente smentite.
Sofocle costruisce sapientemente - in un crescendo di orrore - i dialoghi in cui Edipo prende finalmente coscienza dell'abisso nero in cui la sua esistenza era precipitata.
I monologhi finali di Edipo sono così ricchi di pathos e patimento da essere strazianti.
Se siete fortunati, vi ritroverete come me di notte alla fermata del tram a declamare a mezza voce i passi conclusivi più pregnanti (a mezza voce per non sembrare completamente pazza).
___________________________________________
Che dire di più? E' stato un tuffo nel mio passato, come studentessa classica ma soprattutto come persona. Le nostre radici sono profonde, e riscoprirle è una splendida occasione di riflessione.
I due grandi protagonisti, ognuno dell'omonima tragedia - Edipo e Antigone - si ritrovano in balìa del Fato. Sono persone rette, amano la famiglia, rispettano e onorano gli dei... non meritano le sventure che si riversano loro addosso. Eppure non basta: è scritto nel destino che la loro stirpe - i Labdacidi - sia seguita dalla disgrazia e la loro vita sia colma di pianto, rovina, morte, infamia (cit).
Antigone
Forse non lo sappiamo ancora, o forse finisce per passarci di mente, ma l'Antigone è una delle opere della letteratura alla base della nostra civiltà, di tutti noi in quanto essere umani.
Il tema è di un'attualità impressionante. Lo so, lo sentite dire in continuazione, ma qui vuol dire semplicemente: se ci trovassimo colti nel mezzo tra quello che le leggi esterne ci impongono e quello che il nostro intimo senso etico e la coscienza ci intimano, che cosa faremmo, sapendo in anticipo che potremmo perdere tutto?
Dalla prefazione di Eva Cantarella:
«A far rivivere il mito nel tempo e a moltiplicare le sue riproposizioni è la tensione che si verifica ogniqualvolta nel tempo, e ovunque nel mondo, l'applicazione della regola di diritto si scontra con una realtà sociale e una valutazione che non ne riconoscono il fondamento etico»
I fratelli di Antigone - Eteocle e Polinice - si sono dati la morte a vicenda in combattimento, uno difendendo Tebe, l'altro attaccandola. Il nuovo tiranno di Tebe - Creonte - concede la sepoltura al difensore Eteocle, mentre ordina che il traditore Polinice rimanga insepolto, pena la morte a chiunque disobbedisca.
La sorella Antigone non riesce a sottostare ai comandi del re e con il favore della notte compie i riti funebri in onore di Polinice. Scoperta, viene condotta dinnanzi a Creonte e qui vengono argomentate le due visioni di giustizia: quella propria degli uomini contro quella nei confronti degli dei.
Siamo davanti alla Tragedia in tutto e per tutto.
Edipo re
Grazie a Freud, la storia di Edipo è piuttosto conosciuta: uccise il padre, Laio, e sposò la madre, Giocasta.
Nelle parole di Tiresia:
Vede,e sarà cieco; è ricco,e sarà mendicante. Vagherà in terra straniera, brancolando col bastone. E si scoprirà che è fratello e padre dei figli con i quali vive, figlio e sposo della donna da cui è nato, assassino del padre con cui ha seminato lo stesso solco.
Agli occhi di un lettore già onnisciente (grazie a Sigmund e all'introduzione) le parole di un Edipo ancora all'oscuro suonano tanto ingenue e puntualmente smentite.
Sofocle costruisce sapientemente - in un crescendo di orrore - i dialoghi in cui Edipo prende finalmente coscienza dell'abisso nero in cui la sua esistenza era precipitata.
I monologhi finali di Edipo sono così ricchi di pathos e patimento da essere strazianti.
Se siete fortunati, vi ritroverete come me di notte alla fermata del tram a declamare a mezza voce i passi conclusivi più pregnanti (a mezza voce per non sembrare completamente pazza).
___________________________________________
Che dire di più? E' stato un tuffo nel mio passato, come studentessa classica ma soprattutto come persona. Le nostre radici sono profonde, e riscoprirle è una splendida occasione di riflessione.
January 25, 2018
Ik heb hier net een heel (afgrijselijk, maar dat lag niet aan Antigone) essay overgeschreven en ik haat het nog steeds niet! Dan moet het wel een goed stuk zijn.
August 19, 2020
La clave es Tiresias.
July 31, 2016
Eerst Antigone gelezen, dat adembenemend was in passages, zo scherp en lyrisch geschreven. Antigone blijft nog steeds een heerlijk modern, conflictueus karakter door de worsteling met haar innerlijke drijfveren tegenover het paternalistisch gezag van Kreon dat haar (en de vrouw an sich) op haar plek probeert te zetten. Enerzijds is ze met haar 16 à 17 jaar oud de opstandige puber, uiteindelijk te fatalistisch in haar eigen verkozen lot, anderzijds is ze de belichaming van individuele vrijheid door de autoriteit van een onrechtvaardig gezag aan te kaarten.
A. Je eigen bloed te eren is nooit schandelijk.
K. Was hij die viel door hém niet ook een bloedverwant.
A. Zoon dan dezelfde vader en één moeder, ja.
K. Waarom dan voor die ander goddeloze eer?
A. Zo zal de goddelijke niet oordelen.
K. Als jij de goddeloze net zo eert als hem?
A. Het was geen slaaf die is gestorven,maar zijn broer.
K. Die het land verwoestte dat door hém verdedigd werd.
A. Toch heeft de Dood behoefte aan dit ritueel.
K. De goede niet aan iets wat ook de slechte krijgt.
A. Wie weet of daarbeneden deze schuld vervalt?
K. Nooit wordt een vijand, ook niet na zijn dood, een vriend.
A. Nooit samen haten, samen liefhebben, wil ik.
K. Ga dan naar beneden als je lief moet zijn en houd van hén. Zolang ík leef heerst hier geen vrouw.
Nadat Antigone het begrafenisritueel heeft uitgevoerd om haar overleden broer te eren, die Thebe en zijn andere, enige broer aanviel, dat hun beider dood werd, komt hier de aap uit de mouw in hoe Kreon de macht naar zijn hand probeert te zetten. Het is een machtsspel, uiteindelijk gecomplimenteerd door de rol van het koor dat commentaar levert aan de zijlijn.
Een tijdloos toneelstuk, niet minder dat Oidipous dat is, maar daarvan kende ik het verhaal al binnenstebuiten, waardoor het tragisch noodlot minder spannend was om te lezen in zijn langzame ontknoping. Oidipous is een stuk rechtlijniger dan Antigone dat een veel sterkere dynamiek kent door de verschillende perspectieven op de zaak, zoals ook Antigone's verloofde Haimon en haar zus Ismene.
Het smaakt in ieder geval naar meer: binnenkort eens Euripides (Medea / Bakchanten) en Aeschylus (Het verhaal van Orestes) opsnorren.
A. Je eigen bloed te eren is nooit schandelijk.
K. Was hij die viel door hém niet ook een bloedverwant.
A. Zoon dan dezelfde vader en één moeder, ja.
K. Waarom dan voor die ander goddeloze eer?
A. Zo zal de goddelijke niet oordelen.
K. Als jij de goddeloze net zo eert als hem?
A. Het was geen slaaf die is gestorven,maar zijn broer.
K. Die het land verwoestte dat door hém verdedigd werd.
A. Toch heeft de Dood behoefte aan dit ritueel.
K. De goede niet aan iets wat ook de slechte krijgt.
A. Wie weet of daarbeneden deze schuld vervalt?
K. Nooit wordt een vijand, ook niet na zijn dood, een vriend.
A. Nooit samen haten, samen liefhebben, wil ik.
K. Ga dan naar beneden als je lief moet zijn en houd van hén. Zolang ík leef heerst hier geen vrouw.
Nadat Antigone het begrafenisritueel heeft uitgevoerd om haar overleden broer te eren, die Thebe en zijn andere, enige broer aanviel, dat hun beider dood werd, komt hier de aap uit de mouw in hoe Kreon de macht naar zijn hand probeert te zetten. Het is een machtsspel, uiteindelijk gecomplimenteerd door de rol van het koor dat commentaar levert aan de zijlijn.
Een tijdloos toneelstuk, niet minder dat Oidipous dat is, maar daarvan kende ik het verhaal al binnenstebuiten, waardoor het tragisch noodlot minder spannend was om te lezen in zijn langzame ontknoping. Oidipous is een stuk rechtlijniger dan Antigone dat een veel sterkere dynamiek kent door de verschillende perspectieven op de zaak, zoals ook Antigone's verloofde Haimon en haar zus Ismene.
Het smaakt in ieder geval naar meer: binnenkort eens Euripides (Medea / Bakchanten) en Aeschylus (Het verhaal van Orestes) opsnorren.
June 14, 2018
4/5
Mi primera vez leyendo teatro griego y me gustó mucho. No sé si lo hubiese elegido por propia voluntad para leer pero ahora descubrí que me gustó así que voy a seguir :)
Mi primera vez leyendo teatro griego y me gustó mucho. No sé si lo hubiese elegido por propia voluntad para leer pero ahora descubrí que me gustó así que voy a seguir :)
March 28, 2020
Creonte: — E, apesar disso, tiveste a audácia de desobedecer a essa determinação?
Antígona: — Sim, porque não foi Júpiter que a promulgou; e a Justiça, a deusa que habita com as divindades subterrâneas, jamais estabeleceu tal decreto entre os humanos; nem eu creio que teu édito tenha força bastante para conferir a um mortal o poder de infringir as leis divinas, que nunca foram escritas, mas são irrevogáveis; não existem a partir de ontem, ou de hoje; são eternas, sim! e ninguém sabe desde quando vigoram! Tais decretos, eu, que não temo o poder de homem algum, posso violar sem que isso me venha a punir os deuses! Que vou morrer, eu bem sei; é inevitável; e morreria mesmo sem tua proclamação. E, se morrer antes do meu tempo, isso será, para mim, uma vantagem, devo dizê-lo! Quem vive, como eu, no meio de tão lutuosas desgraças, que perde com a morte? Assim, a sorte que me reservas é um mal que não se deve pegar em conta; muito mais grave teria sido admitir que o filho de minha mae jazesse sem sepultura; tudo o mais me é indiferente! Se te parece que cometi um ato de demência, talvez mais louco seja quem me acusa de loucura!
Antígona: — Sim, porque não foi Júpiter que a promulgou; e a Justiça, a deusa que habita com as divindades subterrâneas, jamais estabeleceu tal decreto entre os humanos; nem eu creio que teu édito tenha força bastante para conferir a um mortal o poder de infringir as leis divinas, que nunca foram escritas, mas são irrevogáveis; não existem a partir de ontem, ou de hoje; são eternas, sim! e ninguém sabe desde quando vigoram! Tais decretos, eu, que não temo o poder de homem algum, posso violar sem que isso me venha a punir os deuses! Que vou morrer, eu bem sei; é inevitável; e morreria mesmo sem tua proclamação. E, se morrer antes do meu tempo, isso será, para mim, uma vantagem, devo dizê-lo! Quem vive, como eu, no meio de tão lutuosas desgraças, que perde com a morte? Assim, a sorte que me reservas é um mal que não se deve pegar em conta; muito mais grave teria sido admitir que o filho de minha mae jazesse sem sepultura; tudo o mais me é indiferente! Se te parece que cometi um ato de demência, talvez mais louco seja quem me acusa de loucura!
April 8, 2025
La conclusión que saco de estas dos obras es que siempre hay que hacer caso a Tiresias.
December 4, 2022
wszystko spoko, ale czemu wszsycy popelnili samobojstwo???
May 11, 2025
Οιδίπους Τύραννος ⭐⭐⭐⭐
ΟΚ, μεγάλο θέμα ο Οιδίπους τύραννος, ένα έργο ηλικίας 2500 ετών, με αρκετά ζητήματα που τον περιπλέκουν και μια διαχρονική αξία που δυόμισι χιλιετίες λογοτεχνίας δεν έχουν προσπεράσει.
Η ιστορία είναι γνωστή από τους ελληνικούς μύθους, κατά συνέπεια αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η διαχείριση της ιστορίας από το δραματουργό.
Ο Σοφοκλής μιλάει για έναν τύραννο (έστω, βασιλιά που έχει την αγάπη του λαού του), αλλά απευθύνεται στο αθηναϊκό κοινό, στην πρώτη δημοκρατία της ιστορίας, σε ένα κοινό που άρχει και άρχεται, "θεσμίζει" και υπακούει, είναι αυτεξούσιο, κύριο του εαυτού του και υπάκουο στους νόμους που το ίδιο θεσπίζει. Ένας δεσποτικός ανελαστικός τύραννος δεν έχει θέση μπροστά σε τέτοιο κοινό, κάτι που γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές όταν ο Οιδίποδας που έχει ξεστομίσει την ποινή του βασιλικτόνου ανακαλύπτει ότι βασιλοκτόνος (και αιμομίκτης, ναι, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα) είναι ο ίδιος. Δεν αρνείται τότε την ποινή που όρισε, δεν προσπαθεί να ξεγλιστρίσει, είναι "αξιόπολις", η στάση του τιμά την πόλη του (και τον ίδιο, παρά την μιασματική μορφή των αδικημάτων που τον βαραίνουν -τα οποία άλλωστε τέλεσε αν αγνοία... Άλλο θέμα... εδώ).
Με εξαιρετική τεχνική (ιδίως αν σκεφτεί κανείς πότε γράφτηκε το έργο) ο Σοφοκλής αφαιρεί ένα προς ένα τα πέπλα της παραπλάνησης (επί το πλείστον από τον Απόλλωνα -ποτέ δεν τον συμπάθησα αυτόν, βλ. και κριτική Ιλιάδας για το θάνατο του Πάτροκλου) που καθιστούν τον Οιδίποδα από αγαπημένο ηγέτη (κατ' ουσίαν "εκλεγμένο"), φτωχό κι απόκληρο, απεχθή (περισσότερο απ' όλους στον εαυτό του) παρία.
Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το δράμα αυτό και σίγουρα οι ταπεινές μου γνώσεις και ικανότητες δεν θα προσθέσουν κάτι ουσιαστικό στον πακτωλό όσων έχουν ήδη βρει τη θέση τους στον χαρτί. Η τραγική ειρωνεία στο απόγειό της, η άνοδος (που έχει προηγηθεί) και η πτώση, το δίλημμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει) της βούλησης έναντι του προδιαγεγραμμένου της μοίρας (τείνω προς το δεύτερο στο έργο, μοναδική εθελούσια πράξη είναι η αυτοτύφλωση κι αυτή έχει προοικονομηθεί από τον Τειρεσία).
Πολλοί ίσως σταθούν στην αιμομιξία. Ωστόσο η αιμομιξία χωρίς επίγνωση είναι διαφορετικό ταμπού από την εν γνώσει. Η έλξη του Οιδίποδα και η αγάπη γυναίκας προς άντρα τής Ιοκάστης είναι πραγματικές μέχρι την αποκάλυψη των ταυτοτήτων. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο φινάλε του Old Boy (ταινία ορόσημο, ό,τι πλησιέστερο σε αρχαία τραγωδία από πλευράς 7ης τέχνης), όπου ο ήρως κάνει μια επιλογή.
Ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό είναι η άρνηση των θεϊκών θεσφάτων, από την Ιοκάστη. Όταν η προφητεία φαίνεται να διαψεύδεται πανηγυρικά, η Ιοκάστη δεν έχει καμία αναστολή να προβεί στην "ιερόσυλη" (τεκάν, "ορθολογική" θα τη λέγαμε σήμερα) τοποθέτηση, στην ανάγκη της να διασφαλίσει την ομαλότητα του βίου.
Η ίδια η Ιοκάστη, πολύ φεμινιστικότερη σημερινών ηρωίδων, δε διστάζει να πάρει αποφάσεις και να διατάξει Οιδίποδες και Κρέοντες που ταλαντεύονται από αμφιβολίες και παλλινωδούν κι ακόμη, όταν η φρικαλέα αλήθεια αποκαλύπτεται πέρα από κάθε πιθανότητα ανατροπής, δε διστάζει να δώσει μόνη της ένα τέλος, κάτι που ούτε ο ίδιος ο Οιδίποδας δεν κάνει (με το σκεπτικό όμως, ότι επιλέγει κάτι "ακόμη χειρότερο").
Αριστούργημα, λοιπόν, από τα λίγα και ο μόνος λόγος που στερείται το απόλυτο 5ο αστεράκι είναι κάποιες ασάφειες και πιθανές αβλεψίες του ποιητή (για τις οποίες έχει χυθεί τόσο μελάνι, ώστε δεν υπάρχει καν λόγος να επιμηκύνουν αυτή την ήδη κουραστική κριτική).
Αντιγόνη ⭐⭐⭐⭐⭐
Έρωτας και θάνατος, δίκαιο και αδικία, υπέρτατο (θεϊκό) δίκαιο και ανθρώπινη μικρότητα και επιμονή, τα όρια της εξουσίας και οι συνέπειες της υπερβολής.
Περίληψη προηγουμένων :p
Στο τέλος του προηγούμενο έργου (Οιδίπους επί Κολωνώ δεν περιέχεται στην παρούσα έκδοση), ο Οιδίποδας καταριέται τους γιους του να αλληλοσπαραχτούν για την εξουσία. Ακολούθως, οι 7 επί Θήβας αποτυγχάνουν να καταλάβουν την πόλη για χάρη του Πολυνείκη και εκείνος πεθαίνει μαζί με τον αδελφό του -και σφετεριστή- Ετεοκλή στη μεταξύ τους μονομαχία. Ο Ετεοκλής θάβεται με τιμές, ενώ ο έτερος αδελφός μένει με διαταγή του Κρέοντα, άρχοντα των Θηβών, άταφος…
Στο τρίτο (που έχει γραφτεί... πρώτο -και κατ' εμέ καλύτερο) έργο της άτυπης τριλογίας, η Αντιγόνη, μόνη ανάμεσα στους πολίτες των Θηβών αψηφά τον Κρέοντα που αναρριχήθηκε στο θρόνο μετά τον αμοιβαίο σκοτωμό Ετεοκλή και Πολυνείκη και προσφέρει ταφή και τιμές στον τελευταίο, παρά τη ρητή επί ποινή θανάτου απαγόρευση.
Ο Κρέων επιμένει στην θανατική της καταδίκη, περνώντας ένα ζοφερό ηθικό σύνορο και τη θάβει ζωντανή. Ο Αίμων, γιος του και μέλλων σύζυγος της Αντιγόνης, προσπαθεί να τον μεταπείσει, αλλά αποτυγχάνει, ο Κρέων είναι αμετάπειστος, συνδέει την ισχύ του και υπόστασή του ως κεφαλή της πόλης την με την εφαρμογή της ποινής.
Η ποινή εκτελείται, η Αντιγόνη αυτοκτονεί και πάνω στο κορμί της αυτοκτονεί ο Αίμων, παρά τις ικεσίες του πατέρα του. Στη συνέχεια, η μητέρα του και σύζυγος του Κρέοντα αυτοκτονεί κι αυτή και ο Κρέων καταλήγει μόνος και στερημένος από οικείους.
Σε αντίθεση με τον Οιδίποδα Τύραννο (θα προσπεράσω τον… ανυπόληπτο κατ΄εμέ επί Κολωνώ), εδώ το ζήτημα δεν είναι η άγνοια και η «χρησμική» παραπλάνηση, όλοι οι δρώντες γνωρίζουν τα δεδομένα από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Μόνο που στα δεδομένα δεν ανήκουν οι καρδιές των ανθρώπων. Κανένας θεός δεν βάζει το χέρι του για να βγάλει τα μάτια των ανθρώπων και η μόνη αναφορά στους 12 έχει να κάνει με την άρνηση της θυσιοληψίας μετά την έκθεση του πτώματος του Πολυνείκη.
Στην Αντιγόνη, όπου η γνώση είναι δεδομένη η βούληση παίζει κυρίαρχο ρόλο. Η Αντιγόνη επιλέγει να αρθεί πάνω από το ανθρώπινο μέτρο και τον άδικο νόμο της έκθεσης και της μη απόδοσης τιμών στους νεκρούς, ούσα «πιο άντρας κι απ’ τους άντρες» (μην ακούσω καμιά woke παπαριά, αρχαία τραγωδία είναι, πιο φεμινιστής από το Σοφοκλή, πεθαίνεις στα 400 π.Χ.) που εξέδωσε ο Κρέων. Η Ισμήνη παρ’ όλο που συμφωνεί (όπως ίσως και μεγάλο μέρος των πολιτών, σύμφωνα με την Αντιγόνη) δεν έχει το σθένος να αντιπαρατεθεί και βρίσκει μάταιο να μπει στη διαδικασία που δε θα φέρει αποτέλεσμα. Ωστόσο, είναι πρόθυμη να δεχτεί τη μοίρα της αδελφής της, κάτι που όμως δεν την ανυψώνει στο ίδιο ηθικό επίπεδο με τη δρώσα Αντιγόνη.
Ο Κρέων που αφήνει άταφο το νεκρό με το αιτιολογικό ότι επιτέθηκε στην ίδια του την πόλη (παραγνωρίζοντας ότι κληρονομικώ τω δικαιώματι ο Πολυνείκης έπρεπε να είναι άρχων, αντί του Ετεοκλη) βάζει τον ανθρώπινο και εμπαθή νόμο πάνω από το θεϊκό, το σεβασμό στο νεκρό. Ο τεθνεώς δεδικαίωται και… ακόμη και στις μέρες μας «η δίωξη παύει λόγω θανάτου»…
Εδώ δεν κυριαρχούν οι τεχνικές αφήγησης που εξυπηρετούν την αποκάλυψη του δράματος στον Τύραννο, αλλά η έμφαση στο δίκαιο έναντι του αδίκου, στην προσβολή της μνήμης του νεκρού και τη θείο νόμο, την έπαρση του τυράννου (γιατί ως τέτοιος λογίζεται ο Κρέων πλέον) και την άμεση αποδόμηση της θέσης του (ως προς τα ταφικά), αλλά και της εξουσίας του. Η ύβρις της έκθεσης της σορού και της τιμωρίας όσων σεβάστηκαν τον ανώτερο, θεϊκό νόμο βρίσκει τάχιστα τη νέμεση της καταστροφής του οίκου του τυράννου.
Ένα τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι η θέση της Αντιγόνης ότι ακόμη κι αν είχε σύζυγο και παιδιά, πρώτο θα έβαζε τον αδελφό, καθώς εφόσον έχουν πεθάνει μητέρα και πατέρας, δε θα αποκτήσει άλλον αδελφό, ενώ σύζυγο μπορεί να βρει νέο και άλλα παιδιά να αποκτήσει. Μια πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη, ηθικά και βιολογικά, δεδομένου ότι με τα αδέλφια μας μοιραζόμαστε το ίδιο ποσοστό γονιδιώματος που μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας, αλλά και πολύ περισσότερες κοινές εμπειρίες από την ίδια οπτική (ενώ σαν γονείς/παιδιά η οπτική αλλάζει). Αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς το ξανασυνάντησα στη σειρά… Destiny's Children του Stephen Baxter (μην το ψάχνετε στα ελληνικά, δεν έχει μεταφραστεί), με το «σλόγκαν» Sister’s before daughters… Δεν πρόκειται για κάποια πανανθρώπινη αλήθεια (αν δε μου έχει διαφύγει κάποια σημαντική αλλαγή στις συνήθειες και τις τάσεις των ανθρώπων), αλλά μια ενδιαφέρουσα οδό σκέψης που αξίζει την προσοχή του αναγνώστη.
ΟΚ, μεγάλο θέμα ο Οιδίπους τύραννος, ένα έργο ηλικίας 2500 ετών, με αρκετά ζητήματα που τον περιπλέκουν και μια διαχρονική αξία που δυόμισι χιλιετίες λογοτεχνίας δεν έχουν προσπεράσει.
Η ιστορία είναι γνωστή από τους ελληνικούς μύθους, κατά συνέπεια αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η διαχείριση της ιστορίας από το δραματουργό.
Ο Σοφοκλής μιλάει για έναν τύραννο (έστω, βασιλιά που έχει την αγάπη του λαού του), αλλά απευθύνεται στο αθηναϊκό κοινό, στην πρώτη δημοκρατία της ιστορίας, σε ένα κοινό που άρχει και άρχεται, "θεσμίζει" και υπακούει, είναι αυτεξούσιο, κύριο του εαυτού του και υπάκουο στους νόμους που το ίδιο θεσπίζει. Ένας δεσποτικός ανελαστικός τύραννος δεν έχει θέση μπροστά σε τέτοιο κοινό, κάτι που γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές όταν ο Οιδίποδας που έχει ξεστομίσει την ποινή του βασιλικτόνου ανακαλύπτει ότι βασιλοκτόνος (και αιμομίκτης, ναι, αλλά με αυτό θα ασχοληθούμε αργότερα) είναι ο ίδιος. Δεν αρνείται τότε την ποινή που όρισε, δεν προσπαθεί να ξεγλιστρίσει, είναι "αξιόπολις", η στάση του τιμά την πόλη του (και τον ίδιο, παρά την μιασματική μορφή των αδικημάτων που τον βαραίνουν -τα οποία άλλωστε τέλεσε αν αγνοία... Άλλο θέμα... εδώ).
Με εξαιρετική τεχνική (ιδίως αν σκεφτεί κανείς πότε γράφτηκε το έργο) ο Σοφοκλής αφαιρεί ένα προς ένα τα πέπλα της παραπλάνησης (επί το πλείστον από τον Απόλλωνα -ποτέ δεν τον συμπάθησα αυτόν, βλ. και κριτική Ιλιάδας για το θάνατο του Πάτροκλου) που καθιστούν τον Οιδίποδα από αγαπημένο ηγέτη (κατ' ουσίαν "εκλεγμένο"), φτωχό κι απόκληρο, απεχθή (περισσότερο απ' όλους στον εαυτό του) παρία.
Είναι πάρα πολλά αυτά που μπορούν να ειπωθούν για το δράμα αυτό και σίγουρα οι ταπεινές μου γνώσεις και ικανότητες δεν θα προσθέσουν κάτι ουσιαστικό στον πακτωλό όσων έχουν ήδη βρει τη θέση τους στον χαρτί. Η τραγική ειρωνεία στο απόγειό της, η άνοδος (που έχει προηγηθεί) και η πτώση, το δίλημμα (που ακόμη δεν έχω καταλήξει) της βούλησης έναντι του προδιαγεγραμμένου της μοίρας (τείνω προς το δεύτερο στο έργο, μοναδική εθελούσια πράξη είναι η αυτοτύφλωση κι αυτή έχει προοικονομηθεί από τον Τειρεσία).
Πολλοί ίσως σταθούν στην αιμομιξία. Ωστόσο η αιμομιξία χωρίς επίγνωση είναι διαφορετικό ταμπού από την εν γνώσει. Η έλξη του Οιδίποδα και η αγάπη γυναίκας προς άντρα τής Ιοκάστης είναι πραγματικές μέχρι την αποκάλυψη των ταυτοτήτων. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο φινάλε του Old Boy (ταινία ορόσημο, ό,τι πλησιέστερο σε αρχαία τραγωδία από πλευράς 7ης τέχνης), όπου ο ήρως κάνει μια επιλογή.
Ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό είναι η άρνηση των θεϊκών θεσφάτων, από την Ιοκάστη. Όταν η προφητεία φαίνεται να διαψεύδεται πανηγυρικά, η Ιοκάστη δεν έχει καμία αναστολή να προβεί στην "ιερόσυλη" (τεκάν, "ορθολογική" θα τη λέγαμε σήμερα) τοποθέτηση, στην ανάγκη της να διασφαλίσει την ομαλότητα του βίου.
Η ίδια η Ιοκάστη, πολύ φεμινιστικότερη σημερινών ηρωίδων, δε διστάζει να πάρει αποφάσεις και να διατάξει Οιδίποδες και Κρέοντες που ταλαντεύονται από αμφιβολίες και παλλινωδούν κι ακόμη, όταν η φρικαλέα αλήθεια αποκαλύπτεται πέρα από κάθε πιθανότητα ανατροπής, δε διστάζει να δώσει μόνη της ένα τέλος, κάτι που ούτε ο ίδιος ο Οιδίποδας δεν κάνει (με το σκεπτικό όμως, ότι επιλέγει κάτι "ακόμη χειρότερο").
Αριστούργημα, λοιπόν, από τα λίγα και ο μόνος λόγος που στερείται το απόλυτο 5ο αστεράκι είναι κάποιες ασάφειες και πιθανές αβλεψίες του ποιητή (για τις οποίες έχει χυθεί τόσο μελάνι, ώστε δεν υπάρχει καν λόγος να επιμηκύνουν αυτή την ήδη κουραστική κριτική).
Αντιγόνη ⭐⭐⭐⭐⭐
Έρωτας και θάνατος, δίκαιο και αδικία, υπέρτατο (θεϊκό) δίκαιο και ανθρώπινη μικρότητα και επιμονή, τα όρια της εξουσίας και οι συνέπειες της υπερβολής.
Περίληψη προηγουμένων :p
Στο τέλος του προηγούμενο έργου (Οιδίπους επί Κολωνώ δεν περιέχεται στην παρούσα έκδοση), ο Οιδίποδας καταριέται τους γιους του να αλληλοσπαραχτούν για την εξουσία. Ακολούθως, οι 7 επί Θήβας αποτυγχάνουν να καταλάβουν την πόλη για χάρη του Πολυνείκη και εκείνος πεθαίνει μαζί με τον αδελφό του -και σφετεριστή- Ετεοκλή στη μεταξύ τους μονομαχία. Ο Ετεοκλής θάβεται με τιμές, ενώ ο έτερος αδελφός μένει με διαταγή του Κρέοντα, άρχοντα των Θηβών, άταφος…
Στο τρίτο (που έχει γραφτεί... πρώτο -και κατ' εμέ καλύτερο) έργο της άτυπης τριλογίας, η Αντιγόνη, μόνη ανάμεσα στους πολίτες των Θηβών αψηφά τον Κρέοντα που αναρριχήθηκε στο θρόνο μετά τον αμοιβαίο σκοτωμό Ετεοκλή και Πολυνείκη και προσφέρει ταφή και τιμές στον τελευταίο, παρά τη ρητή επί ποινή θανάτου απαγόρευση.
Ο Κρέων επιμένει στην θανατική της καταδίκη, περνώντας ένα ζοφερό ηθικό σύνορο και τη θάβει ζωντανή. Ο Αίμων, γιος του και μέλλων σύζυγος της Αντιγόνης, προσπαθεί να τον μεταπείσει, αλλά αποτυγχάνει, ο Κρέων είναι αμετάπειστος, συνδέει την ισχύ του και υπόστασή του ως κεφαλή της πόλης την με την εφαρμογή της ποινής.
Η ποινή εκτελείται, η Αντιγόνη αυτοκτονεί και πάνω στο κορμί της αυτοκτονεί ο Αίμων, παρά τις ικεσίες του πατέρα του. Στη συνέχεια, η μητέρα του και σύζυγος του Κρέοντα αυτοκτονεί κι αυτή και ο Κρέων καταλήγει μόνος και στερημένος από οικείους.
Σε αντίθεση με τον Οιδίποδα Τύραννο (θα προσπεράσω τον… ανυπόληπτο κατ΄εμέ επί Κολωνώ), εδώ το ζήτημα δεν είναι η άγνοια και η «χρησμική» παραπλάνηση, όλοι οι δρώντες γνωρίζουν τα δεδομένα από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Μόνο που στα δεδομένα δεν ανήκουν οι καρδιές των ανθρώπων. Κανένας θεός δεν βάζει το χέρι του για να βγάλει τα μάτια των ανθρώπων και η μόνη αναφορά στους 12 έχει να κάνει με την άρνηση της θυσιοληψίας μετά την έκθεση του πτώματος του Πολυνείκη.
Στην Αντιγόνη, όπου η γνώση είναι δεδομένη η βούληση παίζει κυρίαρχο ρόλο. Η Αντιγόνη επιλέγει να αρθεί πάνω από το ανθρώπινο μέτρο και τον άδικο νόμο της έκθεσης και της μη απόδοσης τιμών στους νεκρούς, ούσα «πιο άντρας κι απ’ τους άντρες» (μην ακούσω καμιά woke παπαριά, αρχαία τραγωδία είναι, πιο φεμινιστής από το Σοφοκλή, πεθαίνεις στα 400 π.Χ.) που εξέδωσε ο Κρέων. Η Ισμήνη παρ’ όλο που συμφωνεί (όπως ίσως και μεγάλο μέρος των πολιτών, σύμφωνα με την Αντιγόνη) δεν έχει το σθένος να αντιπαρατεθεί και βρίσκει μάταιο να μπει στη διαδικασία που δε θα φέρει αποτέλεσμα. Ωστόσο, είναι πρόθυμη να δεχτεί τη μοίρα της αδελφής της, κάτι που όμως δεν την ανυψώνει στο ίδιο ηθικό επίπεδο με τη δρώσα Αντιγόνη.
Ο Κρέων που αφήνει άταφο το νεκρό με το αιτιολογικό ότι επιτέθηκε στην ίδια του την πόλη (παραγνωρίζοντας ότι κληρονομικώ τω δικαιώματι ο Πολυνείκης έπρεπε να είναι άρχων, αντί του Ετεοκλη) βάζει τον ανθρώπινο και εμπαθή νόμο πάνω από το θεϊκό, το σεβασμό στο νεκρό. Ο τεθνεώς δεδικαίωται και… ακόμη και στις μέρες μας «η δίωξη παύει λόγω θανάτου»…
Εδώ δεν κυριαρχούν οι τεχνικές αφήγησης που εξυπηρετούν την αποκάλυψη του δράματος στον Τύραννο, αλλά η έμφαση στο δίκαιο έναντι του αδίκου, στην προσβολή της μνήμης του νεκρού και τη θείο νόμο, την έπαρση του τυράννου (γιατί ως τέτοιος λογίζεται ο Κρέων πλέον) και την άμεση αποδόμηση της θέσης του (ως προς τα ταφικά), αλλά και της εξουσίας του. Η ύβρις της έκθεσης της σορού και της τιμωρίας όσων σεβάστηκαν τον ανώτερο, θεϊκό νόμο βρίσκει τάχιστα τη νέμεση της καταστροφής του οίκου του τυράννου.
Ένα τελευταίο σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ, είναι η θέση της Αντιγόνης ότι ακόμη κι αν είχε σύζυγο και παιδιά, πρώτο θα έβαζε τον αδελφό, καθώς εφόσον έχουν πεθάνει μητέρα και πατέρας, δε θα αποκτήσει άλλον αδελφό, ενώ σύζυγο μπορεί να βρει νέο και άλλα παιδιά να αποκτήσει. Μια πολύ ενδιαφέρουσα σκέψη, ηθικά και βιολογικά, δεδομένου ότι με τα αδέλφια μας μοιραζόμαστε το ίδιο ποσοστό γονιδιώματος που μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας, αλλά και πολύ περισσότερες κοινές εμπειρίες από την ίδια οπτική (ενώ σαν γονείς/παιδιά η οπτική αλλάζει). Αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς το ξανασυνάντησα στη σειρά… Destiny's Children του Stephen Baxter (μην το ψάχνετε στα ελληνικά, δεν έχει μεταφραστεί), με το «σλόγκαν» Sister’s before daughters… Δεν πρόκειται για κάποια πανανθρώπινη αλήθεια (αν δε μου έχει διαφύγει κάποια σημαντική αλλαγή στις συνήθειες και τις τάσεις των ανθρώπων), αλλά μια ενδιαφέρουσα οδό σκέψης που αξίζει την προσοχή του αναγνώστη.
June 14, 2021
✦ENCUÉNTRAME ↪️https://www.instagram.com/herbertbooks
Para ser sincera, la lectura a pesar de haber sido bastante dinámica, dado que la acompañaba de lecturas más ligeras u otras actividades me ha parecido sumamente tediosa.
Realmente creo que todavía no estaba preparada para leer el libro o, que simplemente no es mi tipo de lectura ideal.
Igualmente, como cada vez que leo algo distinto y experimento cosas que no he hecho con otras lecturas he disfrutado de la experiencia.
Me sorprende bastante lo radical que puede llegar a ser en momentos que ni el propio autor narra en escena.
De Antígona solo leí una parte e igualmente no me convenció aunque me pareció más interesante.
—Rys.
[2/5🌟] ₁₀/₁₁/₂₀₂₀
Para ser sincera, la lectura a pesar de haber sido bastante dinámica, dado que la acompañaba de lecturas más ligeras u otras actividades me ha parecido sumamente tediosa.
Realmente creo que todavía no estaba preparada para leer el libro o, que simplemente no es mi tipo de lectura ideal.
Igualmente, como cada vez que leo algo distinto y experimento cosas que no he hecho con otras lecturas he disfrutado de la experiencia.
Me sorprende bastante lo radical que puede llegar a ser en momentos que ni el propio autor narra en escena.
De Antígona solo leí una parte e igualmente no me convenció aunque me pareció más interesante.
—Rys.
[2/5🌟] ₁₀/₁₁/₂₀₂₀
July 21, 2018
Muy interesante fue viajar a estas tragedias griegas tan icónicas de la época antigua. Edipo lo sentí tan obvio en un momento y era como POR FAVOR DATE CUENTA DE LO QUE ESTÁ PASANDO!!! Y se me hizo una amena lectura, no lo sentí tan dramático, como sí lo sentí con Antígona. Tienen estas historias fuertes mensajes que se dejan ver entre líneas, aplicables totalmente despues de mas de veinticinco siglos de su escritura
November 3, 2017
Contro il cinismo dell'ateo moderno
[EDIPO RE]
Da un pò che non lo leggevo, ripreso in mano dopo la lettura de La morte della Pizia di Durrenmatt.
Per noi sciatti moderni, cinici e sintetici, suona meglio lo svizzero che Sofocle. Il che, credo, non deve far gridare allo scandalo: ma nemmeno far pensare a qualcuno di riscrivere l'Edipo Re in salsa pop, stile moderno.
Baricco, sì, mi rivolgo a te. E pure a tutti i bariccanti barocchi che s'aggirano pretenziosi nell'aere letterario.
Colgo l'occasione per citare lo straordinario explicit dell'opera, pietra tombale sull'aspirazione umana di fabbricarsi da sé la propria felicità:
Fissa il tuo occhio al giorno estremo e non dire felice uomo mortale, prima che abbia varcato il termine della vita senza aver patito dolore.
E calò il sipario. Applausi.
**********************************************************
[ANTIGONE]
Prima lettura. Interessante, ma la storia di Edipo è ben più complessa, enigmatica, universale. Attraente nella sua sdrucciolevole ambiguità.
Qui tutto s'impernia intorno al dubbio su quali legge convenga osservare: quelle umane o quelle divine. E Antigone, figlia del disgraziatissimo Edipo, rigetta le prime abbracciando le seconde, seppellendo il cadavere del fratello (che s'era ribellato alla città di Tebe) contro le disposizioni del re della città, lo zio Creonte, sapendo perfettamente di andare incontro alla morte.
Per noi cinici atei moderni la risposta sarebbe stata scontata e immagino poche Antigone farsi avanti fra la folla. Siamo ancora figli di Hegel dopotutto. E dello Stato, superiore a Dio.
Sul fatto, poi, che sia il primo che il secondo stiano battendo, in questi anni, in ritirata, non mi pronuncio.
Comunque, dato l'ambiente familiare, non sorprende che tutto finisca nel sangue, visto che alla fine muoiono tutti. Tanto per ricordarci che Shakespeare con l'Amleto non ha inventato niente.
Così come Tarantino con le Iene (chiusura pop).
[EDIPO RE]
Da un pò che non lo leggevo, ripreso in mano dopo la lettura de La morte della Pizia di Durrenmatt.
Per noi sciatti moderni, cinici e sintetici, suona meglio lo svizzero che Sofocle. Il che, credo, non deve far gridare allo scandalo: ma nemmeno far pensare a qualcuno di riscrivere l'Edipo Re in salsa pop, stile moderno.
Baricco, sì, mi rivolgo a te. E pure a tutti i bariccanti barocchi che s'aggirano pretenziosi nell'aere letterario.
Colgo l'occasione per citare lo straordinario explicit dell'opera, pietra tombale sull'aspirazione umana di fabbricarsi da sé la propria felicità:
Fissa il tuo occhio al giorno estremo e non dire felice uomo mortale, prima che abbia varcato il termine della vita senza aver patito dolore.
E calò il sipario. Applausi.
**********************************************************
[ANTIGONE]
Prima lettura. Interessante, ma la storia di Edipo è ben più complessa, enigmatica, universale. Attraente nella sua sdrucciolevole ambiguità.
Qui tutto s'impernia intorno al dubbio su quali legge convenga osservare: quelle umane o quelle divine. E Antigone, figlia del disgraziatissimo Edipo, rigetta le prime abbracciando le seconde, seppellendo il cadavere del fratello (che s'era ribellato alla città di Tebe) contro le disposizioni del re della città, lo zio Creonte, sapendo perfettamente di andare incontro alla morte.
Per noi cinici atei moderni la risposta sarebbe stata scontata e immagino poche Antigone farsi avanti fra la folla. Siamo ancora figli di Hegel dopotutto. E dello Stato, superiore a Dio.
Sul fatto, poi, che sia il primo che il secondo stiano battendo, in questi anni, in ritirata, non mi pronuncio.
Comunque, dato l'ambiente familiare, non sorprende che tutto finisca nel sangue, visto che alla fine muoiono tutti. Tanto per ricordarci che Shakespeare con l'Amleto non ha inventato niente.
Così come Tarantino con le Iene (chiusura pop).
October 25, 2022
Vsakič znova občudovanja vredno...
October 20, 2022
Nic nie rozumiem ale buja 😀👍
August 25, 2022
ITAM. Muy interesante ver la perspectiva de Sófocles del mundo. Tragedias escritas de una manera impresionante. Destino vs Libertad.
Read
April 1, 2024No me gustó en absoluto
Read
October 3, 2022'Oidipous' had ik een dag eerder uitgelezen. Nu ook het verhaal over Antigone, een van zijn dochters, die een moedige daad beging en daarmee haar eigen graf heeft gegraven.
Qua in hoeverre het me heeft kunnen bekoren, zou ik het twee sterren geven. Het is immers niet mijn type verhaal. Je krijgt als lezer haast niets met eigen ogen te zien. Wat reeds is gebeurd, wordt vooral door bodes ter gehore gebracht.
Als je het verhaal in zijn context plaatst, is het absoluut vier sterren waard. Wat plaatsvindt binnen het verhaal is immers buitengewoon, namelijk: een jonge vrouw die tegen de machthebber ingaat. Ik vind het interessant dat dit in die tijd (door een man) is geschreven. Het zet je als iemand van het volk, ook als je vrouw bent, aan het denken over het begrip macht. Mag de macht over het hele volk in handen liggen bij één man? Heeft hij absolute macht, of behoort hij zich te schikken naar de wensen van het volk?
Kortom: voor die tijd, de tijd van de oude Grieken, een uitzonderlijk (mooi) verhaal. Voor deze tijd - en vanuit een Westerse blik bezien - een nogal onlogisch gebeuren. Leiders die zonder overleg, zonder in beraad te gaan, zonder verder nadenken, ter plekke een besluit nemen. Dat vanuit ego handelen, door een leider nota bene, is niet echt aan mij besteed om over te lezen in mijn vrije uurtjes.
Qua in hoeverre het me heeft kunnen bekoren, zou ik het twee sterren geven. Het is immers niet mijn type verhaal. Je krijgt als lezer haast niets met eigen ogen te zien. Wat reeds is gebeurd, wordt vooral door bodes ter gehore gebracht.
Als je het verhaal in zijn context plaatst, is het absoluut vier sterren waard. Wat plaatsvindt binnen het verhaal is immers buitengewoon, namelijk: een jonge vrouw die tegen de machthebber ingaat. Ik vind het interessant dat dit in die tijd (door een man) is geschreven. Het zet je als iemand van het volk, ook als je vrouw bent, aan het denken over het begrip macht. Mag de macht over het hele volk in handen liggen bij één man? Heeft hij absolute macht, of behoort hij zich te schikken naar de wensen van het volk?
Kortom: voor die tijd, de tijd van de oude Grieken, een uitzonderlijk (mooi) verhaal. Voor deze tijd - en vanuit een Westerse blik bezien - een nogal onlogisch gebeuren. Leiders die zonder overleg, zonder in beraad te gaan, zonder verder nadenken, ter plekke een besluit nemen. Dat vanuit ego handelen, door een leider nota bene, is niet echt aan mij besteed om over te lezen in mijn vrije uurtjes.
January 13, 2019
“De tijd alleen toont een rechtvaardig man. Een slechte leer je kennen in één dag.”
“Vreest u het huwelijk met uw moeder niet. Veel mensen deelden in hun dromen al hun moeders bed. Wie daar niets achter zoekt verdraagt het leven het gemakkelijkst.”
“Je moet nooit willen streven naar het onmogelijke.” - Ismene tegen Antigone
“Schaam jij je niet dat je zo anders denkt dan zij?”
“Wat is er sterk aan het doden van een lijk?”
Ten onder door het lot (Oidipous) of ten onder wegens je eigen principes (Antigone) in deze Griekse toneelstukken.
Oeidipous die recht op zijn verdoemenis afgaat, onbevreesd en de waarheid minnend, terwijl zijn vrouw (en dus moeder) hem daar nog van af probeerde te houden: het heeft iets heroïsch het ergste onder ogen te willen komen in plaats van onwetendheid te kiezen. Wel ironisch dat hij na het onder ogen zien van de waarheid zich daarna de ogen uitsteekt. Ook een stukje moralisme, dat je anderen hun succes niet moet gunnen maar iemands leven pas kan beoordelen nadat hij of zij de eindstreep bereikt heeft.
Antigone is eerder geschreven maar brengt de familiesage verder, waarbij de zoons van Oidipous elkaar doden in een oorlog. Kreon, de nieuwe heerser over Thebe, wil de broer die de troepen van Argos tegen Thebe aanvoerde, geen begrafenis geven. Antigone, zijn zus, tracht het stoffelijk overschot heimelijk te begraven en verzet zich tegen het absoluut gezag wat Kreon probeert uit te oefenen. Hiermee is ze een verdediger van het geweten en de vrije wil, een mooie rol voor een vrouw in de klassieke oudheid. Haimon, de verloofde van Antigone en zoon van Kreon, besluit na een vlammende rede tegen dictatuur en voor het volgen van de wil van het volk, zijn conclusies te trekken, wat het drama verder vergroot.
Wel vroeg ik me tijdens Antigone soms af of Ismene ergens onder weg gestorven, want opeens is Antigone de enige van haar geslacht; Oidipous is als verhaal overzichtelijker en kernachtiger naar mijn mening.
De corrumperende invloed van geld, als bron van alle zonden, wordt al genoemd in de stukken, en in een koorlied wordt gezegd dat de mens heer van de aarde en dieren is en dat wij de aarde uitputten, waardoor de thematiek soms best modern overkomt.
“Vreest u het huwelijk met uw moeder niet. Veel mensen deelden in hun dromen al hun moeders bed. Wie daar niets achter zoekt verdraagt het leven het gemakkelijkst.”
“Je moet nooit willen streven naar het onmogelijke.” - Ismene tegen Antigone
“Schaam jij je niet dat je zo anders denkt dan zij?”
“Wat is er sterk aan het doden van een lijk?”
Ten onder door het lot (Oidipous) of ten onder wegens je eigen principes (Antigone) in deze Griekse toneelstukken.
Oeidipous die recht op zijn verdoemenis afgaat, onbevreesd en de waarheid minnend, terwijl zijn vrouw (en dus moeder) hem daar nog van af probeerde te houden: het heeft iets heroïsch het ergste onder ogen te willen komen in plaats van onwetendheid te kiezen. Wel ironisch dat hij na het onder ogen zien van de waarheid zich daarna de ogen uitsteekt. Ook een stukje moralisme, dat je anderen hun succes niet moet gunnen maar iemands leven pas kan beoordelen nadat hij of zij de eindstreep bereikt heeft.
Antigone is eerder geschreven maar brengt de familiesage verder, waarbij de zoons van Oidipous elkaar doden in een oorlog. Kreon, de nieuwe heerser over Thebe, wil de broer die de troepen van Argos tegen Thebe aanvoerde, geen begrafenis geven. Antigone, zijn zus, tracht het stoffelijk overschot heimelijk te begraven en verzet zich tegen het absoluut gezag wat Kreon probeert uit te oefenen. Hiermee is ze een verdediger van het geweten en de vrije wil, een mooie rol voor een vrouw in de klassieke oudheid. Haimon, de verloofde van Antigone en zoon van Kreon, besluit na een vlammende rede tegen dictatuur en voor het volgen van de wil van het volk, zijn conclusies te trekken, wat het drama verder vergroot.
Wel vroeg ik me tijdens Antigone soms af of Ismene ergens onder weg gestorven, want opeens is Antigone de enige van haar geslacht; Oidipous is als verhaal overzichtelijker en kernachtiger naar mijn mening.
De corrumperende invloed van geld, als bron van alle zonden, wordt al genoemd in de stukken, en in een koorlied wordt gezegd dat de mens heer van de aarde en dieren is en dat wij de aarde uitputten, waardoor de thematiek soms best modern overkomt.
February 9, 2025
3.5⭐️
Klassieke tragedie die mij weer deed beseffen hoe mateloos interessant het bestuderen van de Oudheid is. Ongelooflijk hoe bepaalde overpeinzingen nog altijd actueel en onbeantwoord zijn. Naast het soms ingewikkelde taalgebruik gaat mijn persoonlijke voorkeur uit naar het bekijken van toneel in plaats van het te lezen.
Klassieke tragedie die mij weer deed beseffen hoe mateloos interessant het bestuderen van de Oudheid is. Ongelooflijk hoe bepaalde overpeinzingen nog altijd actueel en onbeantwoord zijn. Naast het soms ingewikkelde taalgebruik gaat mijn persoonlijke voorkeur uit naar het bekijken van toneel in plaats van het te lezen.
September 23, 2020
Ik heb erg weinig referentiemateriaal, gezien dit de eerste Griekse tragedies zijn die ik heb gelezen, maar dit smaakt zeker naar meer.
June 6, 2021
Antigone blijft toch wel mijn favoriete tragedie.
November 28, 2021
König Ödipus - 3.5/5
Antigone - 4/5
Antigone - 4/5
November 8, 2022
Worth reading :)
April 17, 2024
WHAT THE FUCK IS WRONG WITH OEDIPUS… this whole book is boring and fucked up
December 19, 2024
Antígona la primera anarquista
February 6, 2018
''El peor mal del hombre es la irreflexión''
March 3, 2019
Sófocles sempre foi a prova viva, mesmo que também frequentemente, persistentemente ignorada, de que todo esse drama com spoilers nunca teve sentido.
Read
March 16, 2019Profound picture of the human condition. Frances Store translation is great. Lots of quotable musable lines.
Displaying 1 - 30 of 198 reviews