Ticēt brīnumainajam

by Christophe Ono-Dit-Biot, Kristofs Onodibio, Vineta Berga (Translator)

Cēzars ir nolēmis darīt savai dzīvei galu. Taču pie durvīm piezvana jauna sieviete un izjauc viņa plānus. Arhitektūras studente, grieķiete, viņa apgalvo, ka esot kaimiņiene, kaut arī viņš nekad to šeit nav manījis. Tomēr meitenes seja šķiet redzēta...
Kas ir šī noslēpumainā svešiniece? Kāpēc viņa tik ļoti interesējas par Cēzara antīko autoru bibliotēku? Kāpēc ir tik laipna un uzmanīga pret četrdesmitgadnieku, kurš nespēj samierināties ar mīļotās sievas Pasas nāvi?
Varbūt šī tikšanās ir pagrieziena punkts, varbūt viņš vēl spēs atgriezties dzīvē, just, iekārot, mīlēt...

Romāns “Ticēt brīnumainajam” mūs aizved no teroraktos ievainotās Parīzes līdz Spānijai un Itālijas saulainajiem krastiem, aicina ielūkoties tuvās un tālās salās, izbaudīt Vidusjūras krāsas, garšas un smaržas, sajust antīkās kultūras valdzinājumu. Tas ir stāsts par vīrieti, kuru izglābj bērnība un mītu spēks. Par vīrieti, kurš, iespējams, sapratīs, ka beidzot ir laiks apzināties, ka esi tēvs. Un nodot tālāk dēlam to, kas pašam ir visdārgākais.

Genres: French Literature, Contemporary, Unfinished

224 pages, Hardcover

Published January 1, 2018

About the author

Christophe Ono-Dit-Biot is a French writer and journalist.

Reviews

[Marcia · Rating 3 out of 5]

Na een meer dan prachtige start, moet ik heel eerlijk zeggen dat het derde deel van Een wonderlijk gemis mij persoonlijk nogal teleurgesteld heeft. Hoewel de hierop volgende epiloog wel ontroerend was, deed dit einde mijne inziens afbreuk aan het verhaal.
Desalniettemin heeft Christophe Ono-dit-Biot me zeker geraakt met de eerste twee delen van zijn verhaal. Ik hield van de schrijfwijze en de interessante dynamiek tussen Cesar en Nana. Daarnaast vond ik ook de manier waarop het hoofdpersonage aan een relatie met zijn zoon probeert te werken erg mooi. Bovendien is Een wonderlijk gemis absoluut een boek van deze tijd - terroristische aanslagen nemen helaas op realistische wijze plaats in het verhaal - terwijl het hoofdpersonage tegelijkertijd een voorliefde heeft voor de oude Klassieken. Een interessante combinatie.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.

[Emma · Rating 4 out of 5]

C’est bien, solaire et merveilleux, riche et étonnant. Peut-être que l’auteur cherche un peu trop à étaler ses nombreuses références et que ce livre est trop comme toute cette littérature française actuelle : parisienne et autocentré, un peu triste et intello. Cela n’enlève rien à la qualité du bouquin mais à la longue, on a envie d’autre chose...

[AURORA RU · Rating 2 out of 5]

Galvenais varonis ir francūzis, 40 g.v., kuru pēc mīļotās zaudēšanas pārņem destruktīva krīze, kas sastāv no 70% seksuālās frustrācijas radītu fantāziju, 20% miega zāļu radīta delīrija un 10% antīkās literatūras radītu murgu. Un tā nu viņš mokās. Vienīgais, kas šo gabalu (kuru es labāk redzētu nopublicētu Marie Claire literārajā sadaļā - pirms tam kritiska redaktora izklapētu), pietuvina literatūrai, ir struktūra. Kad grāmata ir izlasīta, atsevišķie momenti sabirst interesantā grieķu mozaīkā - kur lauskas no antīkām vāzēm ar dieviem, sirēnām un olimpisku ainu atēlojumiem tagad veido portretu. Var lasīt, ja jums interesē, kas darās franču vīriešu galvās. Spoiler: bez sieviešu klātbūtnes viņi ir pilnīgi bezjēdzīgi radījumi.

"Kādu vakaru, pārguris pēc garajiem Uzņēmumā pavadītajām dienām, kurās tika pārspriesta princeses Eiropas izdzīvošanas izredzes un jaunākie attēli no apjukuma pilnajiem Austrumiem, es iegāju iedzert kaut ko uzmundrinošu (..) un pamanīju Nanu, starojošu, acīmredzami uzplaukušu pēc šīm jutekliskajām naktīm. "Kā izskatīties sievišķīgi kedās?" preses kioska stendā vaicāja žurnāla vāks. Sākotnēji radītas sportam, šīs sporta kurpes šobrīd, kad norisinās šis stāsts, patiešām bija kļuvušas par spēcīgu pilsētas modes aksesuāru. Šķiet, ģeopolitiskai nenoteiktībai atbilda nomadisma estētika. Pie visniecīgākā trauksmes signāla vajadzēja būt gatavam ņemt kājas pār pleciem. Todien Nana pie kedām bija pievilkusi kreklkleitu, kas viņas locekļiem piedāvāja ārkārtīgi plašas kustību amplitūdas iespējas. Viņa man pamāja. Nespēju uz viņu skatīties, neiztēlojoties prasmīgi savijušos, baudas pārņemtus ķermeņus izsmalcinātās kombinācijās.
- Jums pamodusies apetīte?
Šāds jautājums tajā brīdī izskanēja ļoti divdomīgi."

[Beatrice · Rating 4 out of 5]

Patika daudz labāk par pirmo daļu.
Mierīgi var lasīt, arī neizlasot pirmo daļu.
Beidzot Pasas tēls kļūst skaidrs, kā arī beigās negaidīts pavērsiens sižetā.
Visa grāmata, teiktu, ir himna grieķu mitoloģijai. Patika. Varēja vēlriez atgriezties sengrieķu mītos un teikās. Laikam kaut kas būtu jāparlasa.
Cauri grāmatai vijas smalks cerības pavediens par to, ka var būt labāk, ka var izdzīvot un viss vēl var notikt.

[Marisa Costa · Rating 2 out of 5]

Autor y periodista francés, Christophe Ono-dit-Biot comenzó a escribir en Internet logrando un gran éxito con su blog personal. Ha publicado obras en medios como Point, se ha convertido en un habitual de tertulias televisivas y ha cubierto grandes eventos políticos, consiguiendo premios como el Interallié.

Ha publicado varias novelas, con las que ha conseguido premios tan importantes como el Renaudot des lycéens de 2013 o el Gran Premio de Novela de la Academia Francesa.

"Inmersión" es su obra más conocida a nivel internacional y la primera en ser traducida al castellano.

Dicha obra puede considerarse una precuela de "Creer en lo maravilloso" ya que trata sobre la relación de la pareja protagonista desde que se conocen hasta que César encuentra el cadáver de Paz, su esposa. Cabe destacar que esta premisa es señalada en la cubierta del libro.

Desconocía por completo que "Creer en lo maravilloso" era la segunda parte de una historia que no he leído. Sin embargo, y aunque mucho contenido de la trama es posible que cobre sentido tras haber leído la anterior, creo que es una novela que se puede leer de forma independiente, pues si bien no conocemos la relación que tenían los protagonistas sí podemos encontrar una novela costumbrista con ciertos elementos de realismo mágico, fácil de leer y comprender.

Narrado en primera persona César, el protagonista, realiza un viaje introspectivo por la soledad tras la muerte de su esposa. El autor indaga en la psique humana para describir cada pensamiento íntimo de su personaje y buscar la forma de hacer llegar al lector cada una de sus emociones a través de una narrativa descriptiva, detallada y profunda.

La pluma del autor destaca por su simplicidad y fluidez, aunque cabe señalar que la trama se desarrolla lentamente debido a que la narración repara en cada una de las localizaciones en las que transcurre la acción. Ciudades de Francia, Italia, España, Grecia y Japón son algunos de los espacios en donde transcurre la acción y se deleita en detalles. Costumbres, paisajes, elementos o características propias son descritas con minuciosidad, un claro distintivo del conocimiento del autor por estas culturas.

Además de las ubicaciones, es notorio el interés que siente Christophe por la literatura y mitología grecolatina. En numerosas ocasiones no solo se hace mención a obras literarias o personajes clásicos, sino que se llegan a encontrar fragmentos escritos en griego y múltiples referencias a su lengua o costumbres llenando el libro de una clara esencia metaliteraria.

En términos generales ha sido una obra que me ha desconcertado durante su lectura, pues en su desarrollo se vuelve por momentos incomprensible y surrealista llegando a incluir elementos mágicos y oníricos, retratando algunas de las características del conocido realismo mágico. Si bien es cierto que el final consigue explicar estos elementos, destaco que debido a mi poca aceptación sobre este tipo de literatura no he conseguido quedar atrapada y encontrarme a gusto con esta novela al cien por cien. A pesar de ello, es una lectura que recomiendo leer con la mente abierta y dejarse llevar por el proceso de descubrimiento y sanación por el que nuestro protagonista debe pasar para volver a amar la vida.

[Lynn · Rating 5 out of 5]

Toen ik de kans kreeg om dit boek te lezen voor b&l gaf ik mezelf toch wel een uitdaging. Want dit genre van boek ligt bij mij niet in de bovenste schuif. Ik wou het toch een kans geven. Toen ik het boek kreeg met de post vond ik het al een mooie cover hebben. ‘S avonds begon ik er ook meteen in, want mijn tijd was vrij beperkt. De achterflaptekst schrikte me een beetje af, maar alsnog wou ik het boek toch een kans geven. Het boek gaat over een man die het leven niet meer ziet zitten nadat hij zijn vrouw verloren is tijdens een ongeluk. Als hij vastbesloten is om het leven op te geven, ondanks dat hij dan zijn zoon zou achterlaten, komt er redding vanuit onverwachte hoek. De man ziet dit als een soort van teken en besluit om te blijven leven. Het boek neemt je mee naar Mooie oorden. De beschrijvingen zijn zodanig verwoord dat je je ogen maar hoeft te sluiten en je je werkelijk ook daar waant. Ik hou niet van ellenlange omschrijvingen van bepaalde plaatsen of bepaalde voorwerpen. Ik vind dit soms gewoon bladvulling, maar dat is natuurlijk mijn persoonlijke mening. Maar daar had ik bij dit boek totaal geen probleem mee. Het hielp zelfs om je nog beter te kunnen inleven in de emoties van het hoofdpersonage. Het boek leest zelfs na een aantal dagen het noodgedwongen te moeten laten liggen nog steeds even vlot. Je blijft in het verhaal zitten. Het einde voor de epiloog gaf me zelfs een verbazing. Dit einde had ik helemaal niet verwacht. Ik kan hier een volledige samenvatting geven van hetgeen ik gelezen heb de voorbije weken, maar dat ga ik niet doen. Ik raad iedereen aan om dit boek ook eens te lezen en even weg te zijn van de wereld. Want dat gevoel heb ik gehad bij het lezen van dit verhaal.

[Magali · Rating 3 out of 5]

3,5⭐️

In dit poëtisch verhaal over verlies en ontdekken van een nieuwe identiteit ga je met César op stap.

César besluit te sterven na het verlies van zijn vrouw Paz. De jonge dynamische Nana steekt daar een serieus stokje voor. Snel werd me duidelijk dat ik opnieuw mijn eigen leven te snel spiegel aan een verhaal. Het negatieve van je partner verliezen, wat voor de duidelijkheid me niet is overkomen, gaf een zwart beeld over dit boek. Ik kon enkel nog aan dat verdriet denken, het “wat zou ik doen...”, ... . Dus legde in het boek even weg. Dit kon niet de bedoeling zijn van Ono-dit-Biot, of wel?

Met hernieuwde moed en mijn vertrouwde roze bril las ik verder, met het idee en de hoop dat het ergens ook goedkomt.

De dynamiek tussen César en Nana boeide me. Ook hoe hij afstand neemt van zijn zoon en dan toch opnieuw de reden voor zijn bestaan terug kan vinden. Hoe zijn ouders mee zorg dragen en ergens op de achtergrond in dit verhaal zijn situatie steunen.

Het derde deel en zeker de epiloog boeiden me het meest. De wending die het boek nam deed me verwonderen en gaf me net op tijd een nieuwe boost. Hoe ik het personage van de papa van Nana had verwacht en uiteindelijk te lezen kreeg, deed mijn wenkbrauwen fronsen.

De epiloog vond ik precies een klein mythologisch verhaal op zichzelf. Helemaal vol boodschap, verbeelding en over van hoop.

Daarbij is dit een aanrader als je weg bent van Griekse mythologie, reizen en kunst. Deze zitten volledig doorheen het verhaal verweven. Voor mij geen meerwaarde, maar wel interessant. Ook de harde realiteit van de aanslagen komen in dit verhaal aan bod.

Een interessante ontdekking. Met dank aan Borgerhoff&Lamberigts om het boek te mogen recenseren.

[Anna · Rating 3 out of 5]

Zaudēta mīlestība. Tukšums. Vainas izjūta. Kliedzošas sāpes, kas nepāriet. Neziņa, kas grauž. Nespēja dzīvot tālāk. Pat mīlestība pret bērnu nespēj noturēt.

Izlasot, jutos nedaudz piemānīta. Apvesta ap stūri. Bet neņemu ļaunā, jo patīk, kad grāmatās (un filmās) ir pavērsieni, kas atklāj, ka ir pavisam citādāk, ne tā, kā sākumā likās. Emocijas "apmet salto" un rodas apjukums, izbrīns, neticība reizē. "Kā? Tiešām? Pag, pag, jāatgriežas atpakaļ!" Un attopos, sķirot lapas atpakaļ.

Nevaru saprast- patika vai nepatika.
Esmu kaut kur pa vidu.
Dodu 3.5 ⭐

[Liva · Rating 3 out of 5]

Lai kā to negribētos atzīt, bet otrā grāmata "Ticēt brīnumainajam" manī neatstāja tik dziļas pēdas kā pirmā. Tā bija interesanta un aizvien kultūras atsaucēm piesātināta, bet gluži vienkārši vairs nebiju tikpat iespaidota kā pēc pirmās.

Plašāk blogā:
https://lalksne.blogspot.com/2019/01/...

[Inga Grencberga · Rating 5 out of 5]

❤️

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 4 out of 5]

Μία απ' τις πιο δύσκολες κατ��στάσεις με τις οποίες θα βρεθεί κάθε άνθρωπος αντιμέτωπος κάποια στιγμή στη ζωή του, δεν είναι άλλη από τον θάνατο. Σε κανέναν μας δεν είναι ευχάριστος, ωστόσο, υπάρχουν δύο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που μπορούν να διαχειριστούν το πένθος τους και να αποδεχθούν τον θάνατο ως κάτι αναπόφευκτο -ίσως και μια νέα μεγάλη αρχή, αντί για ένα μεγάλο τέλος- και να συνεχίσουν τη ζωή τους, και εκείνοι για τους οποίους ο χρόνος μοιάζει να σταμάτησε τη ζωή που σταμάτησε να χτυπά και η καρδιά του ανθρώπου που τόσο πολύ αγάπησαν και που τόσο πεισματικά αρνούνται να δεχθούν πως θα πρέπει να ζήσουν χωρίς αυτόν. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή του πρωταγωνιστή μας στο εν λόγω βιβλίο.

Ο Σεζάρ, ένας τυπικός σαραντάχρονος οικογενειάρχης, αφήνει το πένθος του να τον καταπιεί, με τον ίδιο να αρνείται ακόμα και το να προσπαθήσει να διαχειριστεί τον θάνατο της γυναίκας του και να χτίσει μία νέα ζωή γι' αυτόν και τον γιο του. Μάλιστα, φτάνει στο σημείο να αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του, αφού η απώλεια της αγαπημένης του συντρόφου είναι κάτι που δεν μπορεί ν' αντέξει. Κι όμως, εκεί που δεν το περιμένει, μια μυστηριώδης νεαρή κοπέλα εμφανίζεται στο κατώφλι του. Μια νεαρή φοιτήτρια αρχιτεκτονικής με καταγωγή από την Ελλάδα, που ισχυρίζεται πως μένει απέναντί του αλλά που εκείνος ποτέ δεν έχει δει, και που σαν απομηχανής θεός έρχεται και του θυμίζει όλα εκείνα που αγάπησε στην πορεία της ζωής του, από τα οποία μπορεί και να κρατηθεί βρίσκοντας και πάλι θέληση για ζωή.

Το πόσο πολύ είμαστε συνδεδεμένοι οι άνθρωποι με τις παιδικές μας μνήμες είναι κάτι που δεν το συνειδητοποιούμε πάντα. Όχι απόλυτα, τουλάχιστον, και όχι μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί κάτι, τόσο μικρό, ίσως, μα τόσο σπουδαίο για εμάς, που θα γυρίσει μέσα μας τον διακόπτη εκείνο των αναμνήσεων που είναι, παράλληλα, συνδεδεμένος με τα πιο βαθιά και πηγαία συναισθήματά μας, με τα όνειρά μας, με την πίστη και την ελπίδα με την οποία γαλουχηθήκαμε και μεγαλώσαμε, ακόμα κι αν κάπου στη διαδρομή αφήσαμε μικρά κομμάτια όλων αυτών πίσω μας. Ίσως, τελικά, αυτό να μη συνέβη επειδή παραδοθήκαμε σε μια μοίρα που ήρθε στο διάβα μας κι εμείς την αποδεχθήκαμε, αλλά γιατί βαθιά μέσα μας γνωρίζαμε πως ίσως να έρθει η μέρα που θα νιώσουμε χαμένοι και θα χρειαστούμε τα κομμάτια αυτά, ως οδηγούς στο μονοπάτι της μνήμης, για να βγούμε από τη λήθη μας και να θυμηθούμε από που ξεκινήσαμε και γιατί.

Γραμμένο με μια μελαγχολική, μα και ρομαντική συνάμα, διάθεση, ο συγγραφέας μάς ταξιδεύει από το Παρίσι σε μικρά και μεγαλύτερα νησιά και από εκεί στις ιταλικές ακτές, από τις θάλασσες του Αιγαίου μέχρι την Ιαπωνία, θυμίζοντάς μας πόσο σπουδαίες είναι οι Τέχνες, μα και πόσο άρρηκτα συνδεδεμένες με την ίδια τη ζωή. Πόση αλήθεια μπορούν να κρύβουν μέσα τους οι μύθοι και πως πίσω από κάθε παραμύθι βρίσκεται μια πραγματικότητα. Πόσο βαθιά δεμένοι είμαστε οι άνθρωποι με τις ρίζες μας, με τον τόπο μας, με την ιστορία μας, με την οικογένειά μας, με όλα όσα αγαπήσαμε απ' όταν ήμασταν παιδιά. Πόσο σπουδαίες είναι οι μνήμες μας που δεν είναι μονάχα θολές εικόνες ενός παρελθόντος που χάθηκε. Μα πάνω απ' όλα, πόσο σπουδαία και όμορφη είναι η ζωή και πόσο, μα πόσο πολύ, αξίζει να την ζήσεις μέχρι όσο δεν πάει άλλο.

[Juris Berzins · Rating 4 out of 5]

Nu, es teikšu, bestsellera cienīgs fināls. Un labi ka tā. Labi, ka viņš visu to stāstu kājām gaisā apgriež grāmatas beigās, citādi garšotu kā otrreiz sildīta zupa. Bet neko priekšā teikt nedrīkst, tāpēc - piedodiet, neteikšu.
Lasās ātri - ņemiet un izlasiet. Ja patika pirmā grāmata, tad patiks arī otra.

[Mathilde Mur · Rating 3 out of 5]

J'ai appris pleins de choses sur la mythologies grecque mais à part ça je n'ai pas vraiment accroché.

[Ilze · Rating 3 out of 5]

Pirmā daļa uzrunāja vairāk, lai gan arī šajā netrūka skaistu un smeldzīgu pavērsienu.

“Arhitektūra ir dzejas praktiska pielietošana”.

[diane222]

4,5⭐️

[Célia · Rating 5 out of 5]

Un bonbon ! Je n’ai pas lâché. Belle découverte de cet auteur.

[Nicole van der Elst · Rating 3 out of 5]

Hoofdpersoon César probeert twee jaar na de dood van zijn geliefde Paz de draad weer op te pakken, maar slaagt er niet in om zijn zoon of zichzelf gelukkig te maken. Zijn oplossing lees je in de eerste zin van Een wonderlijk gemis: ‘Vandaag ga ik dood.'

Versuft door de pillen die hij inneemt om dit doel te bereiken, wordt er aanhoudend en lang aangebeld. Met lichte tegenzin doet César de voordeur open waarna hij oog in oog staat met Nana, een Griekse architectuurstudente die beweert zijn buurvrouw te zijn. Door deze onderbreking mislukt zijn zelfmoordpoging en ontstaat er een merkwaardige vriendschap tussen de twee. Zij leent zijn boeken over de oudheid, ze delen leeservaringen en bespreken de actualiteit, maar César kan het meisje nooit helemaal plaatsen. Voortdurend bekruipt hem het gevoel dat hij haar eerder heeft ontmoet.

Auteur Christophe Ono-dit-Biot noemt deze roman een hommage aan de oudheid, maar het duurt even voordat je deze lofzang kunt plaatsen. De boeken met Griekse mythen en legenden staan in de boekenkast van de hoofdpersoon, maar het verleden gaat pas echt leven via de terugblikken van César. Hierin herleeft hij de zomers die hij met Paz doorbracht aan de Middellandse zee, de bakermat van de antieke beschaving. Ook voor echte kenners van deze tijdsperiode valt er in Een wonderlijk gemis genoeg te genieten, want de auteur verwijst regelmatig naar de daadwerkelijke inhoud van deze eeuwenoude verhalen en de kracht die hij daaruit haalt. De mooiste passages zijn die waarin César afstand neemt van een specifieke mythe en beschouwt wat geschiedenis voor hem betekent: ‘Je kunt er lessen uit trekken. Het verleden heldert het heden vaak op. Je vindt echt vaak interessante parallellen. Je wordt minder vaak verrast. Je kunt er zelfs op anticiperen. Mensen veranderen niet zoveel. Hetzelfde verlangen naar macht, oorlog en liefde.’

Ondanks dat het verleden een hoofdrol opeist, sluipt ook het heden regelmatig het verhaal binnen. Nana neemt César mee naar verschillende feestjes, waarbij haar vrienden het leven vieren en al het onheil in de wereld proberen te vergeten. Deze voortdurende dreiging verwijst naar verschillende terroristische aanslagen die de afgelopen jaren in Frankrijk zijn gepleegd. ‘De straten zijn verlaten. Het is stil in de stad, waar de dood sinds een jaar toeslaat, in naam van een Oosterse god, die naar verluidt dorstig is naar het bloed van de mensen die niet in hem geloven.’

De voortdurende tegenstelling tussen de klassieke beschaving en de actualiteit, terwijl geweld in beide perioden een hoofdrol inneemt, maakt dat deze combinatie van onderwerpen en tijdperioden toch werkt. De verhalen uit het verleden bieden César houvast in deze roerige tijd, waardoor hij het leven beter begrijpt.

Toch werkt de wat afstandelijke en tegelijkertijd poëtische schrijfstijl van Ono-dit-Biot het best in zijn beschrijvingen van rouw. Vooral in de eerste tien pagina’s van Een wonderlijk gemis vliegen de prachtige oneliners je om de oren. ‘Is dat rouw? Geconfronteerd worden met de stilte? Steeds weer op de muur van afwezigheid knallen? Huilen en tegelijkertijd blijven hopen op een wonder?’ Of: ‘De hele planeet had lief, vierde het leven, genoot. Ik was alleen en vervloekt.’ Het is ontroerend hoe hij deze gevoelens weghoudt van zijn zoontje. Net zo aangrijpend is de eerlijkheid van César wanneer hij toegeeft dat hij soms moeite heeft om tijd met hem door te brengen, want zowel in uiterlijk als gedrag lijkt zijn zoon erg op zijn overleden vrouw.

Door zijn poëtische schrijfstijl en voortdurende link tussen verleden en heden lukt het de auteur om onderwerpen als rouw, liefde en vriendschap op een logische manier samen te brengen. Toch is deze compacte roman vooral een liefdesbetuiging aan het geschreven woord, want hoe diep je ook in de put zit, verhalen bieden altijd weer een nieuwe horizon.

[Charlotte · Rating 1 out of 5]

Dans Plonger, César ruine la vie de la femme qu’il aime. Dans Croire au merveilleux, son seul objectif est de coucher avec sa nouvelle voisine d’une vingtaine d’années. La mysoginie la plus ordinaire et la plus insupportable. Le livre était sauvé par un style magnifique, jusqu’au délire des 30 dernières pages...

[Bücherangelegenheiten · Rating 5 out of 5]

„Die griechische Freundin“ gehört zu den zartesten und schönsten Büchern, die ich je gelesen habe. Christophe Ono-Dit-Biot schreibt mit einer Leichtigkeit, die fast schwerelos wirkt. Sein Stil ist gleichzeitig klar und poetisch, mühelos und doch voller Tiefe. Schon nach wenigen Seiten spürt man diese besondere Mischung aus mediterraner Wärme und unterschwelliger Traurigkeit, die das ganze Buch durchzieht.

Es ist ein Roman, der sich anfühlt wie ein später Sommertag: hell, weich, von einer stillen Melancholie getragen. Man liest ihn in einem Zug, als würde der Text selbst einen durch die Seiten tragen. Und doch bleibt viel Dunkel zwischen den Zeilen. Viel Schmerz, viel Verlust, viel Sehnsucht.

Beim ersten Lesen überrascht das Ende, beim zweiten und dritten Lesen vielleicht nicht mehr. Aber es trifft jedes Mal. Es ist eines dieser Bücher, die ihre Kraft nicht aus großen Wendungen beziehen, sondern aus der Art, wie sie einen anrühren. Ein Roman, der nicht laut sein muss, um zu wirken. Er findet seinen Weg direkt ins Herz.

Obwohl ich sonst selten Musik beim Lesen höre, gibt es zu diesem Buch eine perfekte Begleitung: Nick Caves Album „Ghosteen“. Beide Werke teilen denselben Grundton aus Trauer, Schönheit und tröstender Dunkelheit. Zusammen wirken sie fast wie ein einziges langes Gedicht.

„Die griechische Freundin“ ist ein stilles, warmes, schmerzlich schönes Buch. Eines, das eine Weile bei einem bleibt und vielleicht nie ganz geht.

[Lieselotte · Rating 3 out of 5]

De witte covers met de opvallende fbeelding kwamen al enkele weken regelmatig op IG voorbij toen de oproep kwam om de nieuwste roman van Christophe Ono-dit-Biot te lezen en recenseren. Ik was erg nieuwsgierig naar de titel en gaf mezelf dan ook meteen op. #gekregen

Na het plotse verlies van zijn vrouw, Paz, besluit César dat ook hij wil sterven. Maar dan walst tijdens zijn zelfmoordpoging plots een jonge Griekse architectuurstudente in zijn leven… Is zij de nieuwe buurvrouw of is er toch meer aan de hand?

Het boek ligt al even op mijn stapel, omdat ik het een moeilijke vind. Ik heb het graag gelezen en was meteen onder de indruk van de schrijfstijl. De sterkte van Ono-dit-Biot ligt vooral in zijn ongelofelijk treffende beschrijvingen van de plaatsen waar César, het hoofdpersonage, naartoe trekt zijn mij wel bijgebleven. Ik waan me meteen in Italië, zie het strand voor mij en voel de zon branden. Of ik strompel rond in het mooie ingerichte appartement en zie op de tafel in de gang het beeld waar Paz zo van hield staan. Daarnaast is het erg mooi om de evolutie in de relatie tussen César en de studente te volgen. Minder geslaagd was de ontknoping, te plots en te vergezocht misschien ook wel, waardoor ik mij als lezer bedrogen voelde.

[Sarah Abanamy · Rating 4 out of 5]

Un roman d'une douceur et d'une mélancolie infinies. Une brise méditerranéenne qui m'a accompagnée pendant une période de douleur physique insoutenable, m'aidant à l'oublier et à (plonger) dans le monde envoûtant de la mythologie grecque, suivi de passages sous le beau soleil espagnol et la nature sacrée du Japon. Rien que l'émouvante découverte à la fin du roman et la citation des Budés me suffisent pour placer ce roman parmi mes lectures préférées de l'été.

[Aija · Rating 2 out of 5]

Ja pirmā daļa beigās tomēr ļoti uzrunāja un aizskāra, tad šī tomēr lika vilties. Kaitināja gan autora pārintelektuālais tonis, gan valoda, gan tas, kā viņš atrisināja galveno šīs daļas intrigu. Jāatzīst gan, ka pašas pēdējās lappuses bija skaistas.

[Siham Elfakir · Rating 4 out of 5]

Ce roman m'a fait voyagé: côte amalfitaine, Grèce, Majorque, Japon et dans la mythologie grecque.
Belle écriture.

[Vera Korotaeva · Rating 5 out of 5]

Heartbreaking at the very end...

[Marta · Rating 3 out of 5]

Pastāv stereotips, ka grāmatu otrās daļas nav tik spožas kā pirmiznākumi. Jāsaka, ka šoreiz tas ir piepildījies, jo šis bija tālu no pirmās grāmatas "Ienirt". Galvenā varoņa Cēzara sieva ir mirusi, taču viņš joprojām sēro un alkst viņu atgūt, saņemt atbildi uz tik daudziem jautājumiem un atkal gūt fizisko tuvību. Gandrīz visu laiku Cēzara darbības šķita neizprotamas, kā pa miglu maldoties, nespējot rast mieru, pie tam papildus uztraukumu un bažas raisa Parīzē notiekošie terorakti. Kā apjukums, meklējot un cenšoties uziet pazaudētas pēdas. Līdz viņš sastop noslēpumaino Nanu, kas viņu apbur, taču tēva dēļ attur no tuvākas iepazīšanas. Nana dod mistiskus mājienus, kurus neparastā kārtā Cēzars uztver un sizēta noslēgumā arī nonāk atpestītavā.

[charta · Rating 4 out of 5]

<>

[Lelde · Rating 5 out of 5]

2.daļa romānam, kas sākās ar 1.daļu - "Ienirt".
Krāsaina, garšīga grāmata, kas liek ceļot šoreiz uz skaisto Itāliju meklējot mierinājumu pēc tuvākā zaudējuma, kā atklājās faktiski pēc sevis zaudējuma, jo galvenais varonis sevi ļoti ilgstoši identificē ar savu mīļoto, ar gaistošo mīlestību...bet ceļš atpakaļ pie sevis, sava dēla ir grūts, paša izdomātu šķēršļu pilns, bet tas kā jebkurš ceļš ir dziedējošs, paša ceļa vērts..

[Armelle · Rating 4 out of 5]

Coup de ❤
C'est inrésumable (je ne sais pas si ça se dit)
C'est riche, ça touche des sujets intimes, sensibles, sous une facette intéressante: la relation père-fils, dans l'enfance, à l'âge adulte (qui peut-on impressionner quand son père disparait?), la relation amoureuse, la culture, la recherche de l'autre, de soi, le désespoir, la mort, la séparation, l'espoir, l'Italie, les rêves, l'imaginaire ...

[Gala · Rating 2 out of 5]

Outre les incohérences intradiégétiques (gros mots pour dire que même en acceptant tous les postulats du livre, c'est encore incohérent), ce livre aux allures d'ego-trip ne respecte pas un des accords tacites entre lecteur et auteur (et je peux pas en dire plus pour éviter les spoilers) et réussit l'exploit de finir par détruire le livre dont il est la suite, Plonger.

[Marco · Rating 3 out of 5]

Some good vibrations and nice travel images, in the second part of the book, between a café helleniko and a mythical tale retold on a Greek island. All in all, the end is either too cryptic or rather trivial. Unclear what the explosion on the island should mean and come from. Not sure how the final immersion in Japanese spirituality fits with the rest of themes touched upon in most of the book.