Αυτός τότε άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε μπροστά του ανέκφραστος και ύστερα μας είπε: "Αυτό είναι όλο; Στο όνειρό μου ήτανε καλύτερη".
Τι θα μπορούσε να συνδέσει τους βυζαντινούς αυτοκράτορες με έναν Νορβηγό βαρυποινίτη; Τον Πάμπλο Εσκομπάρ με τα χωριά της Φθιώτιδας; Έναν παππού από την Άνω Σύρα με το μετρό της Μαδρίτης; Την Βιρτζίνια Γουλφ με ένα κουνούπι από το δέλτα του Αξιού; Τον Ιωάννη Μεταξά με τον Κερτ Κομπέιν και έναν ερωτοχτυπημένο Κορεάτη φοιτητή με ένα μαγνητόφωνο που καταγράφει μηνύματα από τον κόσμο του αόρατου;
Σύντομες και αναπάντεχες ιστορίες σαν βόλτες μέσα στην πόλη, σαν στάσεις στην εθνική οδό, σαν αποσπάσματα μιας εκδρομής με ένα βιβλίο πεντακοσίων κυβικών.
Ένα βιβλίο που, αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω με μια μόνο λέξη, θα το έλεγα πνευματώδες. Γρήγορο, αλλά όχι βιαστικό. Αστείο, αλλά όχι γελοίο. Τραγικό, αλλά όχι καταθλιπτικό. Αληθινό, αλλά όχι στεγνό. Σύντομο, αλλά όχι μικρό.
Μετά από το Σχέδιο τρόμου και τις σχεδόν καθημερινές του αναρτήσεις στο facebook, περίμενα πως ο Αντάμης δε θα με απογοήτευε, αλλά κατάφερε το κάτι παραπάνω: να με γοητεύσει.
Διαβάζοντας το Ανταμομπίλ, βίωσα ένα βιβλίο γρήγορο αλλά στοχαστικό, πνευματώδες χωρίς στόμφο, αστείο και βαθιά ανθρώπινο. Κάθε μικροδιήγημα είναι μια σύντομη έκρηξη νοήματος, που σε σταματά για να ξανασκεφτείς τα απλά. Έχοντας γνωρίσει τον Αντάμη ως «καθηγητή» στη δημιουργική γραφή, αναγνωρίζω την οξυδέρκεια και τη διακριτική ειρωνεία του πίσω από κάθε λέξη. Δεν με απογοήτευσε – με αιφνιδίασε και, κυρίως, με γοήτευσε.