Onder een hemel van sproeten

by Alex Boogers

Na de dood van zijn vrouw bezoekt Jacob Mantel elke dag een van de meren in het bos, aan de rand van de stad. Het is nu al vierentwintig dagen geleden dat hij een ijsvogel heeft gezien. Bij het meer ontmoet hij Amy, een jong meisje met een verschrikkelijk geheim. Ze schrijft over haar leven in haar dagboek, maar langzaam weet Jacob haar vertrouwen te winnen. De heftige gebeurtenissen in het leven van Amy confronteren Jacob met de demonen uit zijn eigen verleden. Hij heeft aan zijn vrouw beloofd om de onschuld te bewaken. Maar hoe doe je dat?

Onder een hemel van sproeten is een confronterende roman over wraak, vergelding, vriendschap en verzoening.

Genres: Roman, Fiction, Dutch Literature

648 pages, Dwarsligger

First published October 1, 2017

About the author

Alex Boogers is een Nederlandse schrijver. Hij woont en werkt in Vlaardingen, dat hij zelf steevast ‘het Naamloze Gat’ noemt. Ondanks een rommelige en turbulente jeugd waarin hij veel tijd op straat doorbracht en vocht, volgde Boogers het mavo, havo en vwo. Boogers was een begenadigd vechtsporter en beoefende taekwondo, jiu-jitsu en thaiboksen tot hij een ernstig ongeluk kreeg en verschillende ruggenwervels brak en verschoof. Later begeleidde hij jonge aanstormende vechttalenten. Drievoudig wereldkampioene Soumia die hij vanaf haar vijftiende begeleidde is zijn bekendste pupil.

Boogers studeerde, nadat hij van het voortgezet onderwijs verwijderd was, uiteindelijk Nederlands recht en filosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. In Leiden studeerde hij voor een zeer korte periode Nederlandse taal. In 1997 stopte hij met zijn studies en had verschillende baantjes. In 1999 debuteerde hij onder het vrouwelijke pseudoniem M.L. Lee met de korte roman Het boek Estee over een opgroeiend meisje dat zichzelf en de wereld om haar heen probeert te verklaren. Boogers schreef de korte roman in drie maanden.

Reviews

[Elsje · Rating 5 out of 5]

Wat een fantástisch boek mocht ik als laatste van 2017 lezen!

Alex Boogers verweeft drie aangrijpende verhaallijnen. Als eerste de oude man Jacob, die onlangs zijn dementerende vrouw verloor en van wie in de wijk gezegd wordt dat hij haar weggestopt heeft in het verzorgingstehuis om van haar af te komen. De tweede verhaallijn is het 15-jarige meisje Amy, dat Jacob ontmoet op zijn eindeloze zwerftochten door de polder. Zij wordt een soort kleindochter voor Jacob. Maar wat is de oorzaak van het feit dat ze meer niet naar school gaat? De therapeut die ze bezoekt draagt haar op te gaan schrijven om op die manier de verborgen herinneringen naar boven te halen. De derde verhaallijn betreft Harvey, de buurjongen van Amy. Hij wordt gezien als “die simpele neger”, omdat hij nadat zijn moeder door zijn vader ernstig mishandeld is, niet of nauwelijks meer praat.

Dit alles speelt zich af in de slechte en armste wijk van Rotterdam, tussen de flats die op instorten staan en waar de onderkant van de maatschappij tracht zich het hoofd boven water te houden.

Zwaar indrukwekkend is het verhaal. En prachtig opgeschreven! Enige heel kleine minpuntje is de wat ouwelijke taal van Amy. Maar dat is echt een heel klein minpuntje.

[Christine Bonheure · Rating 4 out of 5]

Toffe regels gelezen! “Met een boek kun je zonder bezoek” en “Niets is opgewassen tegen het leed, behalve schoonheid”. Het eerste is van belang voor Harvey, een jongen die alle info langzaam verwerkt, daarom te traag reageert op alles en ook niet praat, enkel met vriendin Amy. Via een bevriende Italiaanse immigrant en ex-stratenlegger komt hij in contact met literatuur. Amy uit dan weer haar verdriet, pijn en angsten in haar tekeningen. Soms schrijnend verhaal over verhoudingen tussen volkse rotmensen van verschillende leeftijden uit dezelfde rotbuurt. Op dit punt vertoont het boek gelijkenissen met Alleen met de Goden. De roman gaat over eenzaamheid, aangezien alle mensen die erin voorkomen alleen aandacht hebben voor hun eigen problemen. Zeer vlot, zelfs spreektaalachtig verwoord, je blijft gewoon lezen. Ik ga “My Special Angel’ van Bobby Helms eens opzoeken op Spotify, lievelingslied en element van troost voor de dementerende oude dame en haar echtgenoot. Trouwens, net gedaan, bèks, helemaal niet mijn meug. :-)

[Marco · Rating 5 out of 5]

Vind je eigen cadans in het leven, die is voor iedereen anders en luister daarbij naar waar je zelf blij van wordt. Werk ondertussen stug door, in je eigen ritme en met aandacht en respect voor de mensen die je op dat pad tegenkomt. Krachtig boek.

[Didre (persistentcreations) · Rating 4 out of 5]

Dit boek slaat de spijker op z'n kop. Tranen, misselijkheid, woede maar ook een kleine glimlach, het is lang geleden dat ik zo veel emoties bij een boek heb ervaren.

De eerste pagina's zijn als een wervelwind. De quotes zijn vanaf begin af aan raak. 'Als je geen bedreiging wilt vormen, dan moet je je aanpassen'. of 'dat er voor iedereen een weg naar buiten is, maar dat ligt eraan of je de kracht hebt om te blijven lopen, of dat je ergens vast komt te zitten en er niemand is die je komt helpen'.

Vooral de gedachten van Amy slaan bij mij de spijker op de kop. Het verhaal wordt simpel neergezet terwijl de gebeurtenissen eigenlijk verschrikkelijk zijn. Gaandeweg krijgt het verhaal steeds meer mysterie, wat is er precies aan de hand? Je kunt de afloop van het verhaal van Amy in het midden wel raden maar toch hoop je op een sprankje licht, een betere afloop. Toch blijf je met heel veel vragen zitten, wat is er dan aan de hand? De spanningsopbouw is dan ook erg goed gedaan.

De eerste tranen komen bij pagina 224. De verhaallijn van Jacob en zijn eenzaamheid. Het verschrikkelijke is dat er in Nederland waarschijnlijk op dit moment ook veel oudere mensen die zich alleen voelen.
"Ik ben een van de vogels in de tuin van de hospice waar ik met Claire naar keek. Zo’n schrikkerig koolmeesje dat heel even in een vers sneeuwlandschap landt. Hij heeft geen sporen achtergelaten. Hij is niet aan komen lopen. Hij staat daar maar, in de sneeuw. Zonder achtergrond. Zonder een weg om te vervolgen. Zo leef ik nu. Ik ben de grote onzichtbare, zonder vleugels om uit te slaan. Zo sta ik hier. Zo leef ik nu. Ik ben de grote onzichtbare, zonder vleugels om uit te slaan."

De eenzaamheid is een pijnlijk thema in dit boek. Het druipt van elke pagina af. Niet alleen Jacob, ook Amy voelt zich alleen. Het einde van het boek heb ik met een misselijk gevoel van walging en woede gelezen.

Al met al geeft dit boek een paar rake klappen aan de wereld zoals hij nu is. De hoofdpersonen zijn personen die buiten de 'bekende wereld' staan, ze horen er niet bij en mensen gaan verschrikkelijk met ze om. De wereld die Alex Boogers schetst is oneerlijk en dat is eigenlijk ook de wereld waarin we nu nog leven. Gepraat en geroddel beïnvloed een leven, mensen luisteren niet naar elkaar.

"Wie een standpunt inneemt luistert niet naar wat anderen vindt, maar is vooral bezig om zijn standpunt te verdedigen

[Jovana De · Rating 4 out of 5]

Hartverscheurend en ontroerend. Mooi hoe eenzaamheid vanuit verschillende hoeken beschreven wordt. Iedereen verdiend een plekje waar liefde kan en mag stromen. Dat mogen we elkaar elke keer weer vertellen en we zijn dat ook verplicht aan elkaar.

Ik denk dat ik vooral de opbouw van het verhaal prettig vind, je wordt langzaam meegenomen in drie levens die uiteindelijk verwikkeld met elkaar raken. Hoewel er wel een climax wordt bereikt in het boek draait het voor mij echt meer om de weg er naartoe. Er wordt een beroep gedaan op je medeleven en gevoel.

[Nike · Rating 4 out of 5]

De verschillende gezichten van eenzaamheid: de oude man die zijn vrouw verloor aan dementie (hoe mooi die passages over hun samenzijn), het pubermeisje met een moeilijke thuissituatie en de jonge kerel die er niet bij hoort. Je voelt al bij het begin van het boek dat er iets gaat gebeuren. Je weet ergens ook wel wat er gaat gebeuren, maar Boogers voert de spanning mooi op. Het is al de tweede keer dat hij mij aangenaam verrast.

[Evelien · Rating 5 out of 5]

Prachtig ❤️ mooie schrijfstijl en een beklijvend verhaal

[Paula · Rating 5 out of 5]

Dit boek verdient niet anders dan vijf sterren. Wat zit dit verhaal goed in elkaar, niet normaal. Ik verdronk in alle mooie zinnen van Boogers. Zei ik al dat het prachtig was? Dat dus.

Mooi citaat: "Hoe ouder ik werd, hoe minder ik van het leven leek te begrijpen, maar ik geloofde dat het hierom ging: hoeveel mensen er ook zijn, hoeveel mensen we ook tegenkomen, en tegen wie we ook op botsen, de hele weg in het leven lijkt bedoeld om uiteindelijk in het gezicht te kijken van die ene vreemde andere, en daar iets voor te betekenen."

[Linda · Rating 4 out of 5]

https://www.literairnederland.nl/rece...

Het is even wennen maar uiteindelijk heb je het als lezer snel door : er zijn drie ik-vertellers in het boek en er wordt constant gewisseld van heden naar verleden.
Zoals ook in zijn vorig boek komen de personages uit een 'naamloos gat', waar de sociale omstandigheden uitzichtloos zijn.

Drie ik-vertellers dus : de bejaarde vogelaar Jacob Mantel die 6 maand geleden zijn vrouw Claire heeft verloren en die in de polders blijft uitzien naar een ijsvogel. Op een avond ziet hij een pubermeisje aan het meer. Ze is gewond en verward en Jacob helpt haar.
Amy, de 2de ik-verteller, is 15 jaar en heeft het thuis niet makkelijk met haar moeder die veel moet werken om financieel rond te komen en een stiefvader waarmee ze het niet kan vinden. Bovendien wordt ze op school gepest, net als haar buurjongen en vriend Harvey.
Harvey is een grote, zwarte jongen wiens vader hij sinds hij klein was niet meer heeft gezien. Sinds een incident met zijn vader praat hij niet meer en wordt daarom voor dom aanzien.

Amy wil na de bewuste avond waarop ze Jacob ontmoet heeft, niet meer naar school en ze moet van haar ouders onder behandeling bij een psychiater. Die raadt haar aan alles op te schrijven in een dagboek. Dankzij het dagboek komen we erachter wat er precies met AMy is gebeurd.

Beklemmend verhaal over de impact van het milieu op de ontwikkeling van de mens. En de pogingen om aan dat milieu te ontsnappen. Maar dat lukt niet iedereen. Iets wat terugkomt in het werk van Boogers. Wat lees ik Boogers graag !

[Esther · Rating 5 out of 5]

" Daarachter is het licht, zie je? Voorbij de bewolking. Voorbij de vlokken. Zoek het licht onder een hemel van sproeten, lieverd. Wat moeten we anders? "

Een boek van Alex Boogers voelt als thuiskomen. Misschien omdat hij zo levendig schrijft over Rotterdam, de stad waar ik ben opgegroeid.

We volgen Amy, Harvey en Jacob, verweven dankzij een geheim wat Amy met zich mee draagt. Het decor van het verhaal is vaak de polder, waar Jacob zijn dagen slijt op zoek naar de ijsvogel. Zijn leven wordt gekenmerkt door een vaste routine maar vooral de rouw om zijn overleden vrouw. En bestaat die ijsvogel wel echt?
Harvey moet als donkere jongen in Rotterdam vechten voor zijn kansen. Het leven is hard in de wijk waar hij en Amy opgroeien. Mensen zijn toe aan een wonder.

Ik vind het boek een knap staaltje werk. De verhaallijnen wisselen elkaar snel maar natuurlijk af. Het is nergens gehaast en je wordt als lezer meegezogen in het verhaal. Het einde van het verhaal vond ik moeilijk om te lezen ook al lag het in de lijn der verwachting.

[Geert van Rooijen · Rating 3 out of 5]

Indringend en knap van structuur, dat zou je kunnen zeggen van Boogers. De verschillende ik-personages zorgen ervoor dat je op de huid van hen zit. Je voelt de worsteling van Cor met z’n dementerende vrouw, je leeft mee met Amy die zich geen raad weet met haar frustraties, al deden die wel wat aan “13 reasons why” denken. Wel heel mooi: de perspectiefwisseling tijdens het meest gruwelijke moment van Amy, alsof ze buiten zichzelf treedt. Ook het tijdverloop zit vernuftigd in elkaar: zonder dat het stoort, lees je verleden en heden door elkaar. Het einde vliegt in mijn ogen wat uit de bocht, al lijkt Boogers dat idee ook te hebben: “Het is me wat.” laat hij een van zijn personages verzuchten. Dat was het in mijn ogen ook geweest met een iets minder dramatisch einde.

[Linda · Rating 4 out of 5]

'Als je je overgeeft, dan ben je het sterkst '
'Niets bestond als je er niet aan dacht'
'Je gelooft het pas als je het voelt'

[Babiche · Rating 5 out of 5]

Ik blijf een enorme fan van Boogers. Hij kan het zo op papier krijgen dat je er zelf als lezer in gaat geloven. Het blijft boeiend omdat je het vanuit drie belangrijke karakters leest. Het is een echt typisch boek waardoor je over de samenleving gaat nadenken, waarbij de gedachtes van personages van belang zijn. Laat ik daar nu eens heel erg veel van houden!

[Ronald van Duivenboden · Rating 5 out of 5]

Dit boek verdient een prestigieuze prijs!

De bijzondere stijl waarin het aangrijpende verhaal is geschreven is even wennen, maar daarna kun je bijna niet stoppen met lezen. De auteur speelt met chronologie, met de eerste persoon en met de derde persoon. Het gaat over (kans)arm en (kans)rijk, over jong en oud, over blank en zwart, over moslims, over liefde, trouw en ontrouw. Boogers verwoordt op een indrukwekkende wijze het proces van dementeren van een oudere vrouw en tegelijkertijd schetst hij een waarheidsgetrouw beeld van de problemen van een puber die er niet helemaal bij hoort. De karakterbeschrijvingen zijn beeldend en situaties geloofwaardig. Wat een leesplezier.

Maatschappelijk zeer relevant en een aanrader!

[Rudi v V · Rating 5 out of 5]

Zoveel verdriet in één boek

[Rene Ijzermans · Rating 3 out of 5]

Een verhaal verteld vanuit verschillende perspectieven en wisselende chronologie. Een verhaal ook in heldere taal met zo nu en dan mooie beelden over Amy die den geheim met zich meedraagt, haar vertrouweling Jacob die zich na de dood van zijn vrouw in de natuur terugtrekt en de zwarte jongen Harvey die amper praat. Langzaam ontwikkelt zich een bijzonder verhaal, af en toe rauw en meedogenloos, met een fatale afloop. Boogers lardeert het verhaal met de nodige symbolieken. Het boek kwam minder binnen dan het eerste boek dat ik van hem las, gevoelsmatig stak de inhoud bedacht in elkaar en kreeg ik de indruk dat de auteur toch ook vooral zijn levenswijsheden en ervaringen over wil brengen, wat mij dan weer tegen de borst stuit.

[Muriël Van Der Wal · Rating 4 out of 5]

Over jong meisje die eerst gepest wordt en vervolgens..... (verklap ik niet, lezen dit boek!) en oudere man die zijn vrouw verliest aan alzheimer. Alle verhaallijnen vervlechten met elkaar. Het einde is dramatisch en ontroerend. Heel knap geschreven.

[Nelleke Groot · Rating 3 out of 5]

Goed geschreven boek met een paar mooie verhaallijnen zoals het dagboek van de kwetsbare puber Amy en de relatie tussen de eenzame Jacob en zijn aftakelende vrouw. Maar verder zitten er wel heul erg veel ‘bijverhalen’ en thema’s in. Racisme, misbruik, mishandeling, zelfmoord, wraak én de holocaust in een boek is mij wat te veel en doet afbreuk aan de mooie verhalen die er in zitten. Met ietsje minder was het boek stukken beter geweest.

[DKR · Rating 5 out of 5]

Sterk.

[Wouter Zwemmer · Rating 3 out of 5]

Over eenzaamheid. De eenzaamheid van een oude man die zijn vrouw heeft verloren aan dementie; over die van een jong meisje dat er niet bij hoort omdat ze wil tekenen en schilderen en niet goed is in gym, en waarover een constante schaduw van mogelijk seksueel misbruik hangt; over die van een zwarte jongen die verstandelijk beperkt is (autisme?) en waarvan zijn moeder vindt dat het een genie is. Heel veel eenzaamheid. Nog eens verergerd doordat het verhaal zich afspeelt in een arme wijk van Rotterdam, en de hoofdpersonen kansarme mensen zijn.

[Mieke · Rating 5 out of 5]

Dit boek is schitterend. Hoe Boogers speelt met de tijd: er worden sprongen gemaakt, niet alleen per hoofdstuk en verhaallijn, ook binnen de verhaallijnen en binnen de personages. Ik vind zijn schrijfstijl heel toegankelijk, zonder dat het 'gewoontjes' wordt. Zoals ik eerder al schreef: twee verhaallijnen ontvouwen zich heel duidelijk, de derde verhaallijn blijft wat achter, maar maakt het verhaal rond. Wat zeg ik, de derde verhaallijn omarmt het verhaal.

Je ziet de bui van mijlenver al hangen, je voelt aan alles dat er iets heel naars staat te gebeuren (of bij een ander tijdsperspectief: is gebeurd). Eigenlijk weet je ook dondersgoed wat er gebeurd moet zijn, maar Boogers houdt de spanning vast en als het zich dan aandient, is het meer dan je verwachtte.

Het meest indringend vond ik dat in een van de laatste hoofdstukken het perspectief een paar keer verschuift van de ik-persoon naar de derde persoon en weer heen en weer. Dat gebeurde in eerste instantie zonder dat ik het direct doorhad, dat kostte me een alinea of misschien wel twee. Die kleine kunstgreep vond ik van grote toegevoegde waarde.

Dit boek is schitterend in zijn schrijnendheid. Ik ben zeer onder de indruk van dit eerste boek dat ik van Boogers lees, ik raad het iedereen aan en geef het dan ook vijf sterren. Prima begin van 2018.

[Joke · Rating 5 out of 5]

Een hartverscheurend verhaal, op een heel kwetsbare manier naar voor gebracht. Het toont hoe de mens, in zijn kern, eenzaam is. Hoe een mens verlangt om ergens bij te horen, en hoe moeilijk dat soms is. Hoe kwetsuren soms onoplosbaar lijken. Hoe patronen vastgeroest lijken te zijn in onze maatschappij. Hoe we soms iets doen, waarvan we nooit hadden gedacht het te zullen doen, en onze worsteling daarmee.
Een prachtig boek, maar je wordt er niet vrolijk van.

[Hilde Berndt · Rating 4 out of 5]

De laatste helft greep me bij de keel en bij sommige scènes stonden de tranen in m'n ogen. Het laatste deel was een echte pageturner, maar het duurde dus wel 200 pagina's voordat ik het boek niet meer weg kon leggen.

[Like · Rating 5 out of 5]

Geweldig

[Eveline · Rating 4 out of 5]

Drie heel verschillende personages vinden elkaar in hun eenzaamheid. Dat lost helaas niet veel op. Mooi verhaal over eenzaamheid en vooroordelen.

[Maria · Rating 5 out of 5]

Heel indrukwekkend!

[Elianne · Rating 4 out of 5]

Erg mooi boek met drie verhaallijnen, die alle drie heel anders zijn, maar toch goed aansluiten. Het geeft een goed beeld van de ruwe wereld die er ook in Rotterdam is. En af en toe zijn er parels van zinnen, zoals wanneer Jacob beschrijft hoe het leven met zijn dementerende vrouw is: “De rituelen die we samen hadden brokkelden af als versuikerde herinneringen. Als je ze aanraakte, werden het losse korreltjes die door je vingers glipten. De uren die we samen doorbrachten om die herinneringen te vangen in het losse web van haar geheugen werden langer, de minuten waarin we een geschiedenis met elkaar deelden steeds korter. Wat overbleef waren de stilte en de dagelijkse dingen. De gesprekken in het donker, de woorden die je niet tegen elkaar zei. De plaatjes die we draaiden. De programma’s waar we naar keken.”
Of wanneer de titel aangehaald wordt nadat Amy geslagen is door haar stiefvader en voordat je weet wat er met Amy aan de hand is en gaat gebeuren:
“Later, op mijn kamer, moest ik denken aan de woorden van oma, dat ze zei dat ik moest opkijken naar de hemel, juist als je het gevoel hebt dat iedereen je afbrandt. ‘Kijk dan hoe de as omhoogwervelt, hoe de vlokken om elkaar heen dansen, elk stukje uniek en bijzonder, en daarachter is het licht, zie je? Voorbij de bewolking. Voorbij de vlokken. Zoek het licht onder een hemel van sproeten, lieverd. Wat moeten we anders?’
‘Sproeten, oma?’
Ze tikte met haar wijsvinger tegen mijn neus.
‘Jij, in duizenden schitterende stukjes, of hoe zeg je dat? In duizenden verschillende versies. Overal waar ik kijk zie ik jouw mooie gezicht.’”

[Hans van der Veeke · Rating 4 out of 5]

Een verhaal waarin het leven van een oudere man en een pubermeisje centraal staan. Hij heeft net zijn vrouw verloren en, tot overmaat van ramp, vrij snel daarna zijn hondje. Zijn leven lijkt doelloos. Het aftellen tot het einde en de innerlijke gedachten die daarbij komen, worden mooi onder woorden gebracht. Dit in tegenstelling tot het meisje Amy, die nog een heel leven voor zich heeft maar weinig vooruitzichten heeft. Gepest door klasgenootjes, een foute stiefvader maar wel ambities in de kunst. Ook haar leren we goed kennen door haar gedachtenwereld. Deze twee werelden komen soms samen en blijken best wel overeenkomsten te hebben. Met beide loopt het niet goed af. En dan hebben we nog een paar figuren eromheen. De mannen van de haven-club en de bijzondere vriendjes van Amy, elk ook worstelend met hun rol in de maatschappij.
Ondanks dat ik het soms lastig te volgen vind omdat hij, zonder enige overgang, van persoon tot persoon springt, vind ik het een sterker boek dan de vorigen die ik van Boogers heb gelezen omdat de innerlijke worstelingen zo mooi beschreven zijn waardoor ik me goed in het boek kan verliezen. Daardoor valt de balans net iets meer naar de vier sterren uit.

[Marleen Opschoor · Rating 5 out of 5]

Indrukwekkend boek wat zich afspeelt in mijn stad Rotterdam en omstreken, het taalgebruik, de beschrijving van de omgeving, het voelde angstig dichtbij, dit verhaal zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn. Onderschat nooit de struggles van mensen, ieder mens verdient het om gezien te worden. Een boek wat nog dagen blijft hangen.

Zinnen die mij raakten:
‘We spreken over ‘anders’ omdat we een idee hebben over wat ‘hoort’

‘Wie een standpunt inneemt luistert niet naar wat anderen vinden maar is vooral bezig om zijn standpunt te verdedigen, waarom zou je nog iets zeggen?’

[i-Kat · Rating 4 out of 5]

Wat een treurig boek. Verdriet, pijn en vooral de eenzaamheid vind ik schrijnend. Ik had een beetje moeite om in het boek te komen. Pas over de helft pakte het me maar niet iets om vrolijk van te worden.