Οι Μακάριοι

by Μάριος Δημητριάδης

Σεπτέμβριος του 1992.

Ο Αλέξανδρος είναι ένας νεαρός δάσκαλος και η καινούργια σχολική χρονιά τον βρίσκει με μετάθεση σε ένα άγνωστο, απομακρυσμένο νησί του Αιγαίου. Από την πρώτη στιγμή που πατάει το πόδι του στη Μακάρια αντιλαμβάνεται ότι οι λιγοστοί κάτοικοι είναι επιφυλακτικοί και καχύποπτοι απέναντί του. Και καθώς οι μέρες περνούν, ο Αλέξανδρος συνειδητοποιεί ότι πίσω από τις φαινομενικά ήσυχες ζωές τους οι ντόπιοι κρύβουν πολλά και επικίνδυνα μυστικά.

Η περιέργειά του θα τον οδηγήσει στην αναζήτηση της αλήθειας και όταν τα θαμμένα στα βάθη του χρόνου σκοτεινά μυστικά της Μακάριας αρχίσουν να αποκαλύπτονται, όχι μονάχα θα κλονίσουν όλα τα πιστεύω του, αλλά και θα θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Οι Μακάριοι είναι μια συναρπαστική μεταφυσική ιστορία, ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα τρόμου, όπου το πιο σκοτεινό κακό έρχεται από το παρελθόν για να μας θυμίσει ότι οι αρχαίοι θεοί βρίσκονταν πάντα ανάμεσά μας...

Genres: Horror, Fantasy

384 pages, Paperback

First published October 26, 2018

About the author

Ο Μάριος Δημητριάδης κατάγεται από τον Ασκό Θεσσαλονίκης και έχει κάνει σπουδές γεωπονίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Παίζει κλασική και ηλεκτρική κιθάρα και είναι μέλος του progressive death metal συγκροτήματος Asfodelos, το ντεμπούτο των οποίων “Dark Bowels of Cosmic Oblivion” κυκλοφόρησε την άνοιξη του 2023. Ταυτόχρονα παίζει διασκευές με το ακουστικό σχήμα Roua Mat. Αποτελεί έναν από τους ιδρυτές του φεστιβάλ φαντασίας Fantasmagoria το οποίο έχει λάβει τη διεθνή πιστοποίηση EFFE που αποτελεί την ευρωπαϊκή σφραγίδα ποιότητας. Έχει κυκλοφορήσει δώδεκα βιβλία και έχει συμμετάσχει με διηγήματά του σε δεκαεπτά ανθολογίες και ηλεκτρονικά περιοδικά. Έχει συνεργαστεί επίσημα με τα συγκροτήματα Judas Priest, Dark Tranquility, Nightwish, Suicide Silence, Gamma Ray, Katatonia, Sabaton, Nile, Alestorm, Revocation, Rotting Christ, Nightrage, Suicidal Angels, Innerwish, Until Rain, Xelyruth, Sunburst, Emerald Sun, Nightstalker, Enemy of Reality, καθώς και με τους συγγραφείς Graham Masterton, Adam Nevill, Grady Hendrix, Yoon Ha Lee, Paul Tremblay, Darcy Coates για λογαριασμό του λογοτεχνικού/μουσικού project «The Metal Chapters».

Έχει εκδώσει τα βιβλία:
–"Σκοτεινές Μέρες" (Δεκέμβριος 2014, λογεῖον, επανέκδοση από τις Εκδόσεις Bookstagram τον Απρίλιο του 2023).
–"Αγκαλιάζοντας το έρεβος" (Μάιος 2017, Το Aνώνυμο Bιβλίο, επανέκδοση από τις Εκδόσεις Bookstagram τον Απρίλιο του 2023).
–"Στη γέφυρα των χαμένων ψυχών”, μυθιστόρημα σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Σεπτέμβριος 2017, εκδόσεις Λυκόφως, επανέκδοση τον Μάρτιο του 2023 από τις "Εκδόσεις Bookstagram").
–"The Metal Chapters Vol. I", λογοτεχνικό/μουσικό project, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Απρίλιος 2018, πρότυπες εκδόσεις Πηγή). Το βιβλίο κυκλοφόρησε στα Αγγλικά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.
–"Οι Μακάριοι" (Οκτώβριος 2018, Εκδόσεις Bell)
–"Φωνές από την άβυσσο" (Φεβρουάριος 2020, Εκδόσεις Bell)
–"The Metal Chapters Vol. II", λογοτεχνικό/μουσικό project, γραμμένο σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γιώργο Δάμτσιο (Ιούνιος 2020, πρότυπες εκδόσεις Πηγή). Το βιβλίο κυκλοφόρησε ταυτόχρονα και στα Αγγλικά.
–"Οι μορφές ανάμεσά μας" (Δεκέμβριος 2020, Nyctophilia ως δωρεάν e-book, εκδόθηκε από τις "Εκδόσεις Bookstagram" τον Απρίλιο του 2023)
–"Κατάβαση" (Σεπτέμβριος 2021, Εκδόσεις Bell)
–"Ο άγνωστος ασθενής", συλλογικό project με τη συμμετοχή 8 συγγραφέων (Σεπτέμβριος 2023, Εκδόσεις Bookstagram).
–"Αποκυήματα" (Φεβρουάριος 2024, Εκδόσεις Bell)
–"Αδιπόκηρος" (Δεκέμβριος 2024, Εκδόσεις Bookstagram)

Έχει συμμετάσχει επίσης στα εξής:
–Με κομμένη την ανάσα (2015, 120 λέξεις)
–Ψίθυροι μέσα στη νύχτα, (2016, δωρεάν e-book για λογαριασμό του site nyctophilia.gr)
–Το Άγνωστο, (2016, εκδόσεις Ανάτυπο)
–Κόρες της νύχτας (2016, Nightread-Ars Nocturna)
–Τρόμος, (2017, εκδόσεις Ανάτυπο).
–Αντίθετο Ημισφαίριο 4, (2017, εκδόσεις gamecraft).
–Zombie στην Ελλάδα, (2017, εκδόσεις iWrite).
–Ημερολόγια Ψυχοπλάνης, (2018, εκδόσεις Rising Star).
–Βρόχος, (2019, εκδόσεις Λυκόφως).
– Phantasmal magazine #2 (2019, Nyctophilia)
–Πολεμικές Ιαχές (Στα Όνειρα Της Φαντασίας #1), (2020, εκδόσεις Allbooks).
–Με όλες τους τις δυνάμεις, (2020, εκδόσεις Χρονικό).
–Once upon a Horror Time (2021, e-book του moonlight tales, 2024 Εκδόσεις Bookstagram )
– Αλλόκοσμες ιστορίες #2 (2021, Άγρια Δύση)
–29 συγγραφείς διηγημάτων συνιστούν, (2024, εκδόσεις Anima)
– Horrorant 1: Τρόμος στην οθόνη (2024, Άγρια Δύση)

Reviews

[Γιώργος Δάμτσιος]

Οι «Μακάριοι» είναι το ολοκαίνουργιο μυθιστόρημα του συγγραφέα, συνεργάτη και φίλου, Μάριου Δημητριάδη και το πρώτο του κάτω από τη σκεπή των εκδόσεων BELL.

Είχα την τύχη να διαβάσω το εν λόγω μυθιστόρημα πολύ καιρό πριν από την έκδοσή του και, θυμάμαι ξεκάθαρα, ότι ολοκληρώνοντάς το είχα πει στον εαυτό μου ότι αυτό θα ήταν το βιβλίο που θα εκτόξευε τη συγγραφική πορεία του Μάριου. Εξάλλου, κάθε δείγμα γραφής που έχει παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό πήγε εξαιρετικά, με τις κριτικές τρίτων και αγνώστων να το αποδεικνύουν περίτρανα.

Ο λόγος που έκανα αυτή τη δήλωση στον εαυτό μου, λοιπόν, δεν είχε να κάνει με τη διαφορά στην ποιότητα, αλλά με το όλο κόνσεπτ της ιστορίας. Μπορεί οι «Μακάριοι» να είναι κυρίως ένα βιβλίο τρόμου –είδος που στην Ελλάδα τα περασμένα χρόνια δεν είχε και τόσο μεγάλο κοινό– αλλά εδώ ο τρόμος είναι διαφορετικός. Υπάρχει παντού, αλλά κυρίως με την έννοια της «κρυμμένης απειλής» που πραγματικά υφίσταται σε κάθε μικρή γωνίτσα του συμπλέγματος των νήσων των Μακαριών. Ουσιαστικά, δηλαδή, το βιβλίο δεν είναι αμιγώς τρόμου ή, έστω, ο τρόμος είναι ευφυέστατα αναμιγμένος με το ατμοσφαιρικό θρίλερ και το μεταφυσικό μυστήριο.

Και, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και το πραγματικά πολύ μεγάλο ατού, το οποίο δεν είναι άλλο από την παρουσία του άκρως ελληνικού στοιχείου. Και εδώ πρέπει να σημειώσω: δεν είναι απλώς μια ιστορία που εξελίσσεται στην Ελλάδα, η οποία όμως συνεχίζει και ακολουθεί τα δυτικά (αμερικάνικα) μοτίβα των βιβλίων τρόμου, αλλά μία ιστορία όπου το ίδιο της το «πρόβλημα» είναι αμιγώς ελληνικό και πηγάζει μέσα από τη δική μας μυθολογία. Επιτέλους έγινε κι αυτό και είναι καιρός να χτίσουμε τη δική μας σχολή τρόμου, όπως έχουν κάνει όλοι οι άλλοι λαοί (εκτός από εμάς) απ’ όσους διαθέτουν πλούσια μυθολογία/ιστορία/λαογραφία.

Ο συνδυασμός όλων των ανωτέρω στοιχείων, λοιπόν, θεωρώ ότι θα φέρει πολλούς αναγνώστες κοντά στο βιβλίο –πέρα των κλασικών οπαδών του τρόμου. Ενδεχομένως μάλιστα οι «Μακάριοι» να τους κάνουν να δουν με διαφορετικό μάτι τον ελληνικό τρόμο γενικότερα και να γίνουν μελλοντικά σημείο αναφοράς στο είδος. Πέραν όλων όσων προανέφερα εξάλλου, έχουμε και μια πάρα πολύ καλή ιστορία στο στυλ «ανακαλύπτω/προχωρώ/ανακαλύπτω ξανά/προχωρώ παρακάτω», η οποία είναι διανθισμένη από την πλούσια σε περιγραφές και παρομοιώσεις πένα του Μάριου Δημητριάδη. Μαζί με αυτή, υπάρχει και μια σειρά από «φυσιολογικά αφύσικων» ηρώων, πολλοί εκ των οποίων είναι τόσο απολαυστικοί που προσωπικά τους περίμενα πώς και πώς να επανεμφανιστούν σε επόμενες σκηνές του βιβλίου.

Θα ήθελα να πω περισσότερα, αλλά θα είναι κρίμα να σας χαλάσω το ταξίδι στους Μακάριους νήσους. Θα κλείσω λοιπόν με μία δήλωση:

Φίλε, δηλώνω ξεκάθαρα περήφανος που διάβασα αυτό το βιβλίο πριν από την έκδοσή του και αναμένω με αγωνία να μας ανατινάξεις τα μυαλά και με το επόμενό σου. Μικρό (τεράστιο) σπόιλερ εδώ: το έχω διαβάσει ήδη και είναι μια καινούργια πρωτοτυπία για τα ελληνικά δεδομένα.

Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για μια άλλη φορά…

[Θανάσης · Rating 5 out of 5]

Οι Μακάριοι λοιπόν, και το πρώτο πεντάστερο που βάζω στον Μάριο Δημητριάδη. Η αλήθεια είναι ότι από τότε που διάβασα το "Σκοτεινές μέρες" πριν 3-4 χρόνια, το έβλεπα να έρχεται με φόρα. Και ενώ κάποιες από τις δουλειές του, θεωρούσα ότι άξιζαν 4,5 αστέρια, δεν του χάριζα το μισό, παρόλο που σε κάποια άλλα βιβλία το κάνω. Μην με βρίσεις Μάριε :) Ήμουν σίγουρος ότι το καθαρό πεντάρι θα έρθει σύντομα, και ήθελα να το βάλω με όλη μου την ψυχή.
Έχω δηλώσει μεγάλος οπαδός του folk horror, αλλά το πήγε σε άλλα επίπεδα. Λάτρεψα το θέμα που επέλεξε για την ιδεα του βιβλίου του. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι. Η ιστορία και η μυθολογία μας, είναι ιδανική για τέτοιου είδους βιβλία. Λάτρεψα το τέλος. Λάτρεψα και την κατάληξη που είχε το love story(αυτό είναι μικρό spoiler για όσους ξέρουν την άποψη μου περί αυτού).
Χαίρομαι που έκλεισε η χρονιά μου με αυτό το βιβλίο.
Εν αναμονή του επόμενου λοιπόν.

[George K. · Rating 4 out of 5]

Τρίτο βιβλίο του Μάριου Δημητριάδη που διαβάζω, μετά το πολύ καλό και κλειστοφοβικό μυθιστόρημα "Σκοτεινές μέρες" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2015 και την ωραία και χορταστική συλλογή διηγημάτων "Αγκαλιάζοντας το Έρεβος" που διάβασα τον Ιούνιο του 2017, και δηλώνω για μια ακόμα φορά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο και από τη γραφή. Μάλιστα, οφείλω να πω ότι ο Μάριος έχει σίγουρα προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το πρώτο του μυθιστόρημα, είναι πιο σίγουρος και πιο άνετος με την πλοκή και τους χαρακτήρες του, ενώ επίσης η γραφή του είναι πιο δυναμική, πιο ζωντανή και γλαφυρή.

Η κεντρική ιστορία είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη, με την πλοκή να προσφέρει μυστήριο, αγωνία και ένταση σε χορταστικές ποσότητες, όπως φυσικά και κάμποσες πινελιές τρόμου και υπερφυσικού/μεταφυσικού. Το όλο σέτινγκ του απομονωμένου νησιού είναι πραγματικά εξαιρετικό, με τον Μάριο να καταφέρνει να μεταφέρει στον αναγνώστη το μυστήριο και την μουντάδα που περιβάλλει το νησί και τους κατοίκους του. Η όλη ατμόσφαιρα είναι μουντή και αρκετά σκοτεινή, σε πολλά σημεία της ιστορίας θα πρόσθετα ότι είναι και ιδιαίτερα ανατριχιαστική. Επίσης, μπορώ να πω ότι έγινα ένα με τον βασικό πρωταγωνιστή, προσωπικά ένιωσα σε πολλές στιγμές το άγχος και τον φόβο που ένιωσε και ο καημένος Αλέξανδρος, τρόμαξα και εγώ με όλα αυτά που είδε και έζησε. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πάρα πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ατμοσφαιρικές, ρεαλιστικές και ολοζώντανες περιγραφές τοπίων και καταστάσεων, αλλά και με αρκετά φυσικούς διαλόγους.

Γενικά, πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο και άκρως ψυχαγωγικό μυθιστόρημα, το οποίο θα κρατήσει στην τσίτα τους αναγνώστες από την αρχή μέχρι το τέλος. Στο σημείο αυτό, οφείλω να πω ότι τέλος είναι αρκετά απρόβλεπτο και πάρα πολύ δυνατό, σίγουρα πέρα από τα συνηθισμένα για τα ελληνικά δεδομένα. Μπορεί να πείθει, μπορεί και όχι, όμως εμένα με ιντρίγκαρε αφάνταστα. Και το βιβλίο μπορεί να μην είναι αμιγώς τρόμου, όμως τρομάζει και ανατριχιάζει τον αναγνώστη, οπότε οι ταμπέλες δεν έχουν και τόση σημασία. Πάντως είναι αμιγώς ελληνικό, μιας και βασίζεται εν πολλοίς στην πλούσια μυθολογία μας. Ασυζητητί, είναι ένα βιβλίο απολαυστικό και συναρπαστικό, το οποίο προτείνω με κλειστά μάτια. Ουσιαστικά για λεπτομέρειες δεν του βάζω πέντε αστεράκια (ίσως έχω γίνει λίγο πιο... εκλεκτικός με αυτόν τον βαθμό). Το μόνο σίγουρο είναι ότι ανυπομονώ να διαβάσω και άλλα βιβλία του συγγραφέα!

[nikolaos · Rating 5 out of 5]

Αυτό το χρονικό διάστημα, παρακολουθώντας τις νέες αλλά και τις προσεχείς εκδόσεις των εκδοτικών οίκων, παρατηρώ ότι κυκλοφορούν πολλά βιβλία ξένων συγγραφέων, που είτε δεν τους γνωρίζω , οπότε μπαίνω στην διαδικασία να ψάξω στο διαδίκτυο για αυτούς, είτε βιβλία συγγραφέων που έχω ξαναδιαβάσει, αλλά δεν έχω πει «θέλω να διαβάσω όλα του τα βιβλία» (άσχετα με το εάν μου άρεσαν και κατά πόσο το/α προηγούμενο/α βιβλία του που έχω ήδη διαβάσει). Και φτάνω στην σκέψη, τελικά, ότι είναι μια καλή χρονική στιγμή για να γνωρίσω νέους (για μένα, αλλά και σε ηλικία) Έλληνες συγγραφείς.
Σε αυτό , βέβαια συνετέλεσε και το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας εκδίδει για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Bell. Και σχεδόν ταυτόχρονα εκδίδεται και το (πρώτο επίσης στην Bell) βιβλίο του Γιώργου Δάμτσιου (το οποίο , εκτός απροόπτου, θα είναι και το επόμενο που θα διαβάσω). Το ότι εκδόθηκε λοιπόν από τις συγκεκριμένες εκδόσεις ήταν για μένα ένας ακόμα λόγος, ώστε να επικεντρώσω το ενδιαφέρον μου σε αυτό. Βλέπω ότι πολλοί
νέοι και αξιόλογοι Έλληνες συγγραφείς έχουν μαζευτεί εκεί. Σίμος, Φύτρος , Δημητριάδης, Δάμτσιος (μπορεί να ξεχνάω και κανέναν). Ενώ ακολουθεί και ο Κέλλης, οσονούπω.
Στο βιβλίο τώρα. Η αλήθεια είναι ότι το ευχαριστήθηκα. Είναι ένα μεταφυσικό θρίλερ. Ευκολοδιάβαστο. Με ωραία ατμόσφαιρα και ωραίες περιγραφές. Σε οδηγεί σιγά-σιγά, βήμα-βήμα προς το φινάλε του, το οποίο σίγουρα είναι πέραν των συνηθισμένων. Γενικά μου φάνηκε ότι πρέπει για μια πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα.

[Κατερίνα Θεοδώρου · Rating 5 out of 5]

Όταν ο αγαπημένος φίλος Μάριος μού ανακοίνωσε ότι το νέο του βιβλίο αφορά τις περιπέτειες ενός συναδέλφου σε κάποιο απομονωμένο νησί, ενθουσιάστηκα. Δέχτηκα με χαρά να διαβάσω το βιβλίο του αρκετό καιρό πριν εκδοθεί, κυρίως για ενδεχόμενες διευκρινίσεις σε θέματα τυπικά-εργασιακά. Λοιπόν, το βιβλίο, χωρίς υπερβολές έφευγε νερό! Οι όμορφες περιγραφές δεν εμπόδιζαν τη δράση των ηρώων και την εξέλιξη της πλοκής. Οι χαρακτήρες φαίνονται ρεαλιστικοί, οι διάλογοι πειστικοί και τα τοπία ζοφερά και απόκοσμα όπως πρέπει δηλαδή να είναι σε ένα βιβλίο τρόμου. Μα οι "Μακάριοι" δεν είναι ένα απλό βιβλίο τρόμου! Είναι πολύ περισσότερα καθώς το εν λόγω βιβλίο δε θυμίζει άλλα βιβλία τρόμου και φαντασίας που έχουμε διαβάσει μέχρι στιγμής. Από την αρχή συμπόνεσα τον βασανισμένο δάσκαλο, αλλά ταυτόχρονα αγάπησα τον χαρακτήρα του Δημάρχου, και όπως φαίνεται, έκανα καλά... Το τέλος απογειώνει την υπόθεση μέσα από τις ολοζώντανες περιγραφές, και από την άλλη, οφείλω να παραδεχτώ ότι για ακόμη μία φορά ο αγαπητός κύριος Δημητριάδης με έπιασε απροετοίμαστη, διότι αν και γνωρίζω καλά τον τρόπο γραφής του, δε θα μπορούσα να προβλέψω το τέλος της ιστορίας. Μπράβο Μάριε! Το βιβλίο σου είναι ξεχωριστό και εύχομαι να βρει την ανταπόκριση που εύχεσαι και που αξίζει από το αναγνωστικό κοινό!

[Γρηγόρης Δημακόπουλος · Rating 5 out of 5]

Πάντα λογάριαζα τους Μακάριους του Μάριου Δημητριάδη ως ένα πολύ σημαντικό βιβλίο.

Έχοντας ήδη λάβει γνώση για τις δυνατότητες του συγγραφέα μέσα από τα συνεργατικά projects που είχε κάνει με τον Γιώργο Δάμτσιο, και συγκεκριμένα το μυθιστόρημα η Γέφυρα των Χαμένων Ψυχών (Εκδόσεις Λυκόφως) και τη συλλογή διηγημάτων The Metal Chapters volume 1 (Εκδόσεις Πηγή), είχα ούτως ή άλλως υψηλές προσδοκίες από το πρόσφατο πόνημά του. Όμως το γεγονός πως ο Μάριος ήταν ένας από τους αρχικούς διοργανωτές του φεστιβάλ Fantasmagoria της Θεσσαλονίκης, ένας από τους πρώτους συγγραφείς που βγήκε με θάρρος στο προσκήνιο, ανοίγοντας παράλληλα διόδους και σε άλλους δημιουργούς, ανέβασε τη σημαντικότητα του έργου του στα μάτια μου, γεγονός που - κατ’ εμέ - επιβεβαιώθηκε από την πρόσφατη συνεργασία του με τον ιστορικό εκδοτικό οίκο Bell. Το εκδοτικό τοπίο στην Ελλάδα αλλάζει. Οι μεγάλοι οίκοι βλέπουν πως η κοινότητα του φανταστικού είναι συμπαγής· οι δημιουργοί σοβαροί και ταλαντούχοι. Και το μυθιστόρημα οι Μακάριοι, υπό τη στέγη των εκδόσεων Bell, είναι η απόδειξη πως τα πράγματα οδεύουν προς ένα καλύτερο μέλλον, τόσο από άποψης πρεστίζ όσο και από άποψης ποιότητας.

Το βιβλίο θα το χαρακτήριζα ως ένα μεταφυσικό μυθιστόρημα φαντασίας με σκηνές τρόμου. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο μυστήριο και την αναζήτηση, στο μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Η γραφή είναι συνεπέστατη, ξεκούραστη, άνετη να την ακολουθήσεις. Οι παρομοιώσεις σε αρκετά σημεία προδίδουν αυτοπεποίθηση και εξυπνάδα. Η ατμόσφαιρα αναμφισβήτητα είναι το δυνατό του σημείο. Μεταφέρει άψογα την ατμόσφαιρα στο νησί. Παράλληλα όμως χτίζει μεθοδικά τα ερωτήματα πάνω στα οποία στηρίζεται η πλοκή: τι στο καλό συμβαίνει στη Μακάρια; Γιατί οι κάτοικοι αντιδρούν καθ’ αυτόν τον τρόπο; Τι συνέβη παλιότερα; Γιατί έχουν όλοι τέτοια ονόματα; Τι βρίσκεται στο βόρειο άκρο του νησιού;

Ο Μάριος Δημητριάδης είναι ένας έμπειρος συγγραφέας. Είναι κάτι που κατάλαβα από τις πρώτες σελίδες του μυθιστορήματος. Βασίστηκε πάνω σ’ ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχολογίας, αυτό της περιέργειας, και έστησε την ιστορία του, κρατώντας –στο μεγαλύτερο μέρος– στεγανή τη βασική ιδέα του βιβλίου. Εκτός από ένα σημείο –σφήνα προοικονομίας, που μπήκε στο κείμενο ώστε ο αναγνώστης να δεχτεί πιο ομαλά τη δυναμική ανατροπή- το μυστήριο καλά κρατεί ως το τέλος του έργου. Αντιλαμβάνομαι (πιθανότατα) γιατί μπήκε στον πειρασμό να χρησιμοποιήσει το συγκεκριμένο απόσπασμα, όμως, δυστυχώς για εμένα, μου αποκάλυψε από νωρίς το περίγραμμα της σύλληψης που έπλαθε από την αρχή του βιβλίου. Θα ήθελα να ήταν πιο ύπουλα τα σημάδια, πιο τεχνηέντως καλυμμένα.

Ο βασικός πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Αλέξανδρος, είναι συμπαθής και πειστικός στον ρόλο του. Αντιδρά σε κάθε περίπτωση φυσιολογικά και ανθρώπινα όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα μεταφυσικά γεγονότα. Οι σκέψεις του είναι συνεπέστατες· ενδυναμώνουν με πυγμή το μυθοπλαστικό στοιχείο και οτιδήποτε υπερβατικό δένει με το σύνολο. Δεν μπορώ να πω πως δέθηκα ιδιαίτερα μαζί του, όμως σίγουρα ήθελα να δω την εξέλιξή του και κατ' επέκταση να ακολουθήσω αναγνωστικά τη μοίρα του. Άλλωστε, νομίζω πως αυτός ήταν και ο στόχος του συγγραφέα· να καίγεται πρωτίστως ο αναγνώστης να βρει απάντηση στο ερώτημα ‘’τι συμβαίνει εκεί πέρα’’ και όχι απαραιτήτως να αγωνιά για την τύχη του πρωταγωνιστή. Κρίμα για μένα που το μάντεψα νωρίς. (Τώρα που το σκέφτομαι, φταίνε ίσως και μερικά reviews στο Goodreads… χμμ…)

Και ερχόμαστε στο κύριο, βασικό ερώτημα: μου άρεσε αυτό που ανακάλυψα; Η απάντηση είναι ναι. Μου άρεσε. Στην αρχή πήγε να κλωτσήσει η ιδέα, βλέποντας πως αυτό που σκεφτόμουν γινόταν πράγματι αλήθεια, όμως καθώς παρακολουθούσα την εξέλιξη της ιστορίας, αυτή η τάση καταλάγιασε μέσα μου. Οι σκέψεις που ανέφερα παραπάνω, και η δεινότητα με την οποία ο συγγραφέας έδεσε τα γεγονότα, με έπεισε. Ουσιαστικά κατόρθωσε να αλλάξει το στυλ του μυθιστορήματος δίχως να ξενίσει. Αν υπήρχαν περισσότερες εξηγήσεις ή λεπτομέρειες πάνω στα πρότυπα στα οποία βασίστηκε – δεν μπορώ να εξηγηθώ περαιτέρω με το φόβο πως θα αποκαλύψω άθελά μου περισσότερα απ’ όσα πρέπει – θα ήταν πιο εύκολο να δεχθώ αυτόματα τη μεταστροφή στα γεγονότα. Όμως δεν μπορώ να πω πως δεν έδεσε το όλο εγχείρημα εν τέλει. Μια από τις πρώτες σκέψεις που έκανα ήταν πως η ιδέα θα εξυπηρετούταν καλύτερα αν διαδραματιζόταν σε άλλο χωροχρονικό πλαίσιο, για να το θέσω κομψά. Ο λόγος που σκέφτηκα κάτι τέτοιο ήταν ένα διήγημα που διάβασα πέρυσι, της κ. Χριστίνας Λάσκη, στο Έπος της Φαντασίας ΙΙ, των εκδόσεων iWrite. Το διήγημα λέγεται Και τώρα, Ιερέ, πες μας τι είδες. Κινείται στο ίδιο πλαίσιο ουσιαστικά, αν το αναλογιστεί κανείς. Εκεί όμως το υπόβαθρο είναι σαφές και διακριτό, βασισμένο σε γνώριμα στέρεα εδάφη. Δεν συγκρούεται με ερωτήματα του στυλ ‘’και πώς έγινε αυτό’’ ή ‘’και τόσο καιρό πού ήταν οι τάδε.’’ Αποφεύγει τα καίρια ζητήματα και τις δύσκολες ερωτήσεις που έρχονται στον νου διότι από την αρχή το σκηνικό είναι ακλόνητο, πάνω σε γερά θεμέλια. Εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ρίσκο είναι σαφώς μεγαλύτερο. Όμως επειδή είμαι σίγουρος πως έπεται συνέχεια για τους Μακάριους, εύκολα υποθέτω πως τέτοια ζητήματα θα διευθετηθούν στο μέλλον. Δέχτηκα τη βασική σύλληψη ως κάτι ευσταθές και αξιόλογο να εξερευνήσει κανείς, οπότε απόλαυσα την ιστορία.

Εν κατακλείδι, οι Μακάριοι άξια βρισκόντουσαν τόσο καιρό ψηλά στην υπόληψή μου. Το βιβλίο απεδείχθη πράγματι σημαντικό ως έργο. Ο συγγραφέας του απέδειξε πως είναι δυνατόν να ρισκάρει κανείς και να παραδώσει ένα άρτιο δημιούργημα, και μάλιστα υπό τη στέγη ενός ευυπόληπτου εκδοτικού οίκου. Και είμαι σίγουρος πως το επόμενο μυθιστόρημα που ο Μάριος Δημητριάδης θα υπογράψει θα είναι εξίσου δυνατό.

[Μαρία Γεωργοπούλου · Rating 5 out of 5]

Μία πραγματικά συναρπαστική ιστορία και η απόδειξη ότι οι Έλληνες συγγραφείς μπορούν να αξιοποιήσουν τους μύθους εξίσου καλά με τους ξένους και να δημιουργήσουν με επιτυχία μεταφυσικές ιστορίες!
Η πλοκή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μου κράτησε το ενδιαφέρον από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Μου άρεσε ο τρόπος γραφής και οι περιγραφές που κάνει ο συγγραφέας. Συγκεκριμένα η περιγραφή της ατμόσφαιρας είναι ιδανική για να βάλει τον αναγνώστη στο μυστήριο κλίμα της ιστορίας.
Αυτό όμως που εκτίμησα ιδιαίτερα είναι πως η ιστορία χτίστηκε με τέτοιο τρόπο, που μέχρι το τέλος δεν ήταν δυνατόν να προβλέψω πως θα εξελιχθεί! Μπράβο!

[Michael Kotsarinis]

Ο τρόμος και δη ο μεταφυσικός, είναι από τα είδη που διαβάζω σχετικά σπάνια και επιλεκτικά. Η αίσθησή μου, όμως, είναι ότι οι Έλληνες συγγραφείς και σε αυτό το είδος έχουν κάνει άλματα και μας δίνουν πολύ ενδιαφέροντα και αξιόλογα βιβλία.

Σε αυτό το βιβλίο το μεταφυσικό στοιχείο κάνει την εμφάνισή του από νωρίς και έρχεται κατευθείαν από την ελληνική μυθολογία. Αν και αυτό δεν αποτελεί από μόνο του πρωτοτυπία, ο συσχετισμός όλου του μυστηρίου και των μεταφυσικών αλλά και των πραγματικών στοιχείων με την αρχαιοελληνική μυθολογία νομίζω ότι το καθιστά ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο.

Καθώς ο πρωταγωνιστής βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο η έκταση της κατάστασης στην οποία έχει μπλέξει. Οι εξελίξεις αν και προβλέψιμες σε κάποια σημεία προσφέρουν αρκετή αγωνία ενώ οι αποκαλύψεις έρχονται σχετικά φυσιολογικά, έχοντας προετοιμαστεί κατάλληλα ο αναγνώστης. Ενώ όλη η πλοκή εξηγείται τελικά (στη μεταφυσική διάσταση πάντα) ένα δυο ερωτήματα που θέτει και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής σχετικά με το "στήσιμο" του σκηνικού θεωρώ πως θα μπορούσαν να απαντηθούν πληρέστερα. Το τέλος ακολουθεί πολύ γρήγορους ρυθμούς και το θεωρώ πολύ ικανοποιητικό. Ο συγγραφέας απομονώνει κάθε ηρωικό ή άλλο στοιχείο και παραδίδει ένα τέλος καθαρά τρόμου, που πιθανόν να ξενίσει λίγο όσους είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με άλλα είδη.

Συμπερασματικά ένα αξιόλογο βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα και δεν δυσκολεύει τον αναγνώστη, θεωρώ πως το ελληνικό κοινό που διαβάζει τρόμο θα πρέπει να το έχει στα υπόψιν του και λόγω της ιδιαίτερης σύνδεσης με τη μυθολογία.

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

ΒΟΟΜ! (κάποιες σκέψεις για τους ‘’Μακάριους’’ του Μάριου Δημητριάδη- ΠΡΟΣΟΧΗ! Περιέχει ομιχλώδη σπόιλερς)

Κλείνοντας αυτό το βιβλίο, ένιωθα υπερένταση! Σχεδόν έτρεμα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα, ενώ ήθελα κι εγώ ένα τσιγάρο σαν τον Αλέξανδρο. Πρώτη φορά ένιωθα ανυπομονησία για βιβλίο Έλληνα συγγραφέα και –το ομολογώ- είχα το φόβο μην τυχόν απογοητευτώ! Όχι μόνο δεν απογοητεύτηκα, μα… πριν καιρό είχα παρομοιάσει την πένα του συγγραφέα με οπλοστάσιο που μας το αποκαλύπτει σιγά σιγά: ε, λοιπόν αυτό το βιβλίο ήταν κανόνι!

Κινηματογραφικό! Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει αυτό το βιβλίο -όσο φθαρμένη’’ κι αν είναι από τις κριτικές του είδους- μα δεν ένιωθα σα να διαβάζω βιβλίο αλλά σα να κάνω binge watching σειρά του Netflix! Η αρίθμηση των κεφαλαίων και τα quotes στην αρχή κάθε κεφαλαίου ήταν σαν intro για νέο επεισόδιο! Έφυγε -ουσιαστικά- σε μία μέρα και ενώ στέκει τέλεια ως αυτοτελές, ήθελα με το που το έκλεισα να είχα δίπλα το σίκουελ. Πρέπει να το γράψει, πιστεύω, ακόμη και υπό απειλή όπλου! Τέλειο κλιφχάνγκερ και το είδος τέλους που λατρεύω (μη φοβου, δε θα κάνω κανένα ουσιαστικό σπόιλερ)

Η ατμόσφαιρα έφερνε έντονα στο νου Λαβκραφτικό μύθο (Ντάνγουιτς και την ταινία Ντάγκων) ενώ ώρες ώρες μου θύμιζε και το Wicker Man (‘’not the bees, my eyes!!’’) οπότε ήξερα ότι θα το λάτρευα από τη περιγραφή του οπισθόφυλλου. Διαβάζοντάς το όμως, χαμογελούσα συνέχεια, με τις ‘’θεματικές-ομοιοκαταληξίες’’ από το ‘’Αγκαλιάζοντας το έρεβος’’… Πεθαίνω με κάτι τέτοια!!! Ο συγγραφέας είχε φέρει αρκετά παλιά γνώριμα ‘’ριφάκια’’ από ‘’Κατευνάζοντας τους θεούς’’ αλλά στη σελ 87, η σύνδεση με το ‘’Αυτοί που πεθαίνουν όρθιοι’’ ήταν τρομερό σόλο… αααχχχ, ναι ρε φίλε! Το γεγονός ότι ο τρόμος είναι αμιγώς ελληνικός, σε κάνει να τον νιώθεις δυνατότερα και να σέρνεται κάτω από το πετσί σου! Αυτό, το ελληνικό στοιχείο, το ξεχώρισα και το αγάπησα ιδιαίτερα!

Ένα πράγμα που ίσως έχω να του προσάψω, όσο το επεξεργαζόμουν, είδα ότι τελικά δεν ήταν και τόσο αρνητικό, μα θέλω να το προσθέσω: ο συγγραφέας αποτυπώνει την ιστορία του με τρομερή ‘’πειθαρχία’’. Τι εννοώ; Κρατάει στο βιβλίο μονάχα τα απολύτως ζωτικά για την πλοκή. Δεν πελαγοδρομεί στο ελάχιστο, ότι είναι ‘’αχρείαστο’’ έχει κοπεί. Μα ώρες-ώρες έβλεπα ‘’παραθυράκια’’ για όμορφα ‘’κατεβατά’’ που δυστυχώς –για εμένα- έλειπαν. Η συζήτηση στην Λ… θα μπορούσε να δοθεί, το παρελθόν του ήρωα θα μπορούσε κι αυτό να δοθεί αναλυτικότερα (σχεδόν απουσιάζει), μετά από τη σκηνή σεξ θα μπορούσαμε να έχουμε μια κουβέντα ή οι συζητήσεις με την αδελφή του θα μπορούσαν να έχουν λίγο παραπάνω μπλα. Θα μπορούσαν! Το επανέλαβα πολλές φορές το ρήμα, μα δεν το κάνω για να μειώσω το βιβλίο, δεν του αφαιρούν κάτι αυτές οι ‘’μικρο-ελλείψεις’’, ίσα-ίσα το κάνουν πραγματικό page-turner, μα αυτά που ίσως να κουράζουν τον μέσο αναγνώστη, προσωπικά, τα εκτιμώ δεόντως. Επίσης, μιας που είπα ‘’μέσος αναγνώστης’’: αν κάποιος δεν έχει επαφή με την αρχαία μας μυθολογία, θα το χαρεί πολύ περισσότερο (Μακάριοι... οι πτωχοί το πνεύματι, wink wink ;) ). Αν κάποιος έχει διαβάσει τα βασικά, θα αρχίσει υποθέσεις και ίσως με την πρώτη αναφορά να του σκάσουν πολλά πράγματα που να ανυπομονεί να δει. Προσωπικά, στη σελίδα 19 όταν αναφέρθηκε το μέρος και έκανα την σύνδεση, μουρμούρισα: ‘’YEY boiii, here we go!!!’’. Και ενώ σε βασικές γραμμές το υπόλοιπο βιβλίο ήταν σα να μου ‘’επιτέθηκε’’ πριν μπω στην σελίδα 20 και σε γενικές γραμμές έπεσα μέσα, το τέλος απλά με ξετίναξε. Δεν το περίμενα!

Και αυτό ήταν ‘’αναγνωστικό λάθος’’ μου! Είχα ξεχάσει ότι ήταν χαρακτηριστικό της πένας του και με μάγεψε πάλι ο ‘’κερατάς’’ (σα φιλοφρόνηση τοποθετείται ο χαρακτηρισμός, είναι μεταλάς, δε θα προσβληθεί πιστεύω)! Με μάγεψε πώς; Κυλάει όπως τα διηγήματά του: συμπαθής ήρωας, κάμποσα κλισέ του είδους και ενώ φαντάζεσαι ότι ξέρεις την συνέχεια… μεγάλη ανατροπή! Όχι όμως ανατροπή για την ανατροπή και μόνο, απλά, ενώ έχεις κάνει υποθέσεις για το πού πάει, ξεχνάς ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας, πάντα στο τέλος τα φέρνει όλα τούμπα. Για του λόγου το αληθές, κάθε κείμενό του μου δίνει την εξής αίσθηση…

Μάριος Δημητριάδης: «Είναι έτοιμο το δείπνο, να φτιάξουμε το τραπέζι;»
Αναγνώστης: «Οκ.»
Βάζετε το τραπεζομάντιλο, φέρνετε τα πιάτα… η κοιλιά σου έχει αρχίσει να γουργουρίζει. Φέρνετε τα μαχαιροπίρουνα, βάζετε δίπλα στα πιάτα τα ποτήρια… εδώ και ώρα σκέφτεσαι το φαγητό. Βγαίνει και το κρασί, μπαίνει στα ποτήρια… στο νου σου έχεις ήδη χωνέψει.
Μάριος Δημητριάδης: «Πάω να φέρω το γεύμα».
Αναγνώστης: «Οκ.»
Μα όσο πηγαίνει στη κουζίνα, στο νου σου έχεις φάει προ πολλού το γεύμα και σκέφτεσαι αν μετά θα πάτε βόλτα ή θα βάλετε ταινία. Πιάνεις το πιρούνι σου, βάζεις την πετσέτα στο λαιμό σου και… βλέπεις τον Δημητριάδη, να έρχεται τρέχοντας από την κουζίνα, να κάνει table flip το όμορφο τραπέζι που φτιάχνατε τόση ώρα, να κάθεται απέναντι σου σταυροπόδι, να απλώνει τα χέρια του στο πλάι όλο αυτοπεποίθηση και να σου λέει: «Dinner served, bitch!»

Εσύ, ο αναγνώστης, έχεις μουδιάσει! Κλείνεις το βιβλίο με τζετ λαγκ! Δε μπορείς να σκεφτείς, δεν μπορείς να αντιδράσεις! Και όταν έρχεται το gore από το πουθενά –σαν το κρασί που χύθηκε στο πάτωμα από το table flip- είσαι πίσω στο τραπέζι και απορείς ‘’τι στο;’’. Αν όμως αγαπάς το είδος, μόλις το μούδιασμα φύγει, χαμογελάς πλατιά και χειροκροτείς με ενθουσιασμό!

Ανατροπή μπόμπα!

Δε θα πω άλλα, πιστεύω ήδη το παράκανα, αν και πάλεψα να μην έχει σπόιλερς! Ανυπομονώ για το 2 και είθε να γραφτεί. Αν δεν γραφτεί, σε όσους ψάχνουν παρόμοιο ‘’φιξάκι’’ προτείνω –φυσικά- τη ‘’Σκιά στο Σπίτι’’ του Κωνσταντίνου Κέλλη και το ‘’Σπίτι’’ του Γιώργου Μήτα, που έχουν παρεμφερές ύφος.

Marios Dimitriadis σε ευχαριστώ, σαν αναγνώστης γι αυτό το διαμαντάκι που μας χάρισες. Είθε να είναι καλοτάξιδο και να δούμε κι άλλα αντάξιά του στο μέλλον από την πένα σου (αν και είμαι σίγουρος ότι είσαι ακόμα στην αρχή και μας ‘’ξεδιπλώνεσαι σιγά-σιγά). Τέλος, εύχομαι ολόψυχα, κάτω από την σκέπη του νέου οίκου σου, να φτάσεις όσο μακριά ποθείς. Πραγματικά, σου αξίζει!

Υγ 1) σχεδόν δύο μήνες δράσης και δεν αναφέρεται που έβρισκε τα τσιγάρα ο ήρωας, θα ήθελα μια λεπτομέρεια, έστω κι αν ήταν κούτες που τις είχε πάρει μαζί. Πάντως ότι ήταν καπνιστής, προσωπικά, το λάτρεψα!!
Υγ 2) το Μάτριξ βγήκε το 1999, η αναφορά στην σελίδα 204 με αποσυντόνισε για λίγο –αν σκεφτείς ότι είμαστε στο 1992- μα οι σελίδες 205-206 με έκαναν να τα ξεχάσω όλα!
Υγ 3) σελίδα 109-110 μου έφεραν στο νου την αγαπημένη μου σκηνή από το Mandy με τον Cage, την σκεφτόμουν και στο ίδιο καδράρισμα, χαχα απλά έπικ!
Υγ 4) Μακάριοι σελ 13 πρώτες 4 λέξεις – Λενοράκι2 σελ 53 τέταρτη σειρά κλπ… Εκεί ένιωσα να κολλάω με το βιβλίο, από το ξεκίνημα!

Λόγοι που ίσως να μην θέλει να το διαβασει κάποιος
1) φεύγει μονοκοπανιά
2) με το που το κλείσεις θέλεις το σίκουλ (μακάρι να μην αργήσει)
δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο αρνητικο
(28/10/2018)

[Mohikanos · Rating 4 out of 5]

Πρόκειται για ενα πάρα πολύ καλό βιβλίο!!!
Ο Δημητριάδης δείχνει οτι ξέρει να γράφει πολύ καλά:
- χρησιμοποιεί Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Α την ελληνική γλώσσα, χωρίς λάθη συντακτικά,
- φτιάχνει πανέξυπνες και όμορφες παρομοιώσεις,
- καταγράφει διαλόγους σύγχρονους και με νόημα και όχι ξύλινους - λες και οι ήρωες μιλούν σε ντουβάρια - ή βαθυστόχαστους μόνο και μόνο για να γεμίσει σελίδες,
- ζωγραφίζει εικόνες τόσο ζωντανές που κάνουν τον αναγνώστη να πιστέψει ότι βρίσκεται και ο ίδιος σε ένα Κυκλαδοχώρι, περπατάει στα λιθόκτιστα στενάκια του και ακούει τον ήχο τον βημάτων του, αναπνέει θαλασσινό αέρα, νοιώθει το βραδινό αεράκι, μυρίζει το θυμάρι και τις άλλες ευωδίες της φύσης, αισθάνεται αυτήν την απόλυτη ησυχία που υπάρχει στα πιο απόμερα μέρη...
Η ιστορία κυλάει σε φυσιολογικούς ρυθμούς, με μικρές δόσεις τρόμου ή αγωνίας, οδεύοντας προς την τελική κλιμάκωση. Έτσι ο συγγραφέας καταφέρνει και τους πρωταγωνιστές του να μας συστήσει και να στήσει άρτια το σκηνικό του. Και η αλήθεια είναι πως είναι τόσο ευχάριστη η ανάγνωση, που θες να διαβάσεις και λίγο παρακάτω για να δεις την κατάληξη της ιστορίας.
Το μόνο που δεν με ξετρελανε και 'τρώει' το ένα αστεράκι είναι το τέλος της ιστορίας. Όχι ότι είναι κακό ή ότι αφήνει αναπάντητα ερωτήματα. Προσωπικά, ωστόσο, θα προτιμούσα να κινηθεί στο μεταφυσικό πλαίσιο που είχε στηθεί στο υπόλοιπο βιβλίο και όχι στη σφαίρα του φανταστικού. Μπορώ να πω ότι κάπως με ξένισε αυτή η αλλαγή και στα μάτια μου έμοιαζε λίγο παράταιρη.
Τέλος, να πω και πάλι μπράβο στις εκδόσεις Bell, για την πολύ προσεγμένη έκδοση και το εκπληκτικό εξώφυλ��ο.
Διαβάστε το οπωσδήποτε (8/10)

[Άννα Σπανογιώργου · Rating 5 out of 5]

Το δεύτερο προσωπικό μυθιστόρημα του Μάριου έρχεται τυλιγμένο σε ένα υπέροχο εξώφυλλο που αποπνέει μυστηρίο και μυστικισμό. Πράγματι, από τις πρώτες, κιόλας, σελίδες ο αναγνώστης εισέρχεται σε έναν κόσμο ατμοσφαιρικό. Η ιστορία ειναι πλεγμένη με μαεστρία και καθώ�� ο Αλέξανδρος προσπαθεί να ανακαλύψει τα μυστικά των Μακαρίων (των κατοίκων της Μακάριας) η αγωνία εντείνεται, οι απορίες αυξάνονται και θέλεις να ανακαλύψεις τι συμβαίνει. Αναζητάς και εσύ στοιχεία που να μπορούν να δώσουν απαντήσεις. Τρόμος, μυστήριο, μυθολογία και μεταφυσικό μπλέκονται και δημιουργούν μια ιστορία που διαβάζεται με κομμένη ανάσα. Τι συμβαίνει, τελικά, στις Μακάριες Νήσους; Θα καταφέρει ο Αλέξανδρος φέρει στο φως την αλήθεια;
Ο Μάριος έχει φτιάξει μια εκπληκτική ιστορία, που εκτός από το περιεχόμενό της (για το οποίο δεν θέλω να προδώσω περισσότερα) ειναι δοσμένη με υπέροχη λογοτεχνική γλώσσα και ζωντανές περιγραφές.
Οι Μακάριοι ήρθαν να σας στοιχιώσουν τη σκέψη και να μείνουν. Ίσως, όμως, αν κοιτάξετε καλύτερα, δείτε πως δεν έφυγαν ποτέ.

[Μάριος Δημητριάδης]

Κριτική του βιβλίου από τους "Θεματοφύλακες λόγω τεχνών":
https://www.thematofylakes.gr/oi-maka...
Κριτική του βιβλίου από τα "Βιβλιοσημεία":
https://vivliosimeia.blogspot.com/201...
Κριτική του βιβλίου από το "Βookreviews":
https://bookreviewsgr.home.blog/2019/...
Κριτική του βιβλίου από το "Vivlio-life":
https://vivlio-life.gr/σκέψεις-από-τη...
Κριτική του βιβλίου από το "Nyctophilia":
http://nyctophilia.gr/κριτική-οι-μακά...
Κριτική του βιβλίου από το "Bookcity":
https://www.bookcity.gr/reviews/24000...
Κριτική του βιβλίου από το "Booktales":
https://booktalesgr.wordpress.com/201...
Κριτική του βιβλίου από το "ΜΕ αρέσει το βιβλίο ΑΦΟΥ!!!":
https://meareseitobiblioafou.blogspot...
Κριτική του βιβλίου από το "Ex Libris":
https://www.youtube.com/watch?v=RFyTs...

[MTK · Rating 4 out of 5]

Ίσως όχι καθαρό 4άρι, αλλά στρογγυλοποιώ προς τα πάνω για την αυθεντικότητα της σύλληψης. Πρωτότυπη βασική ιδέα, εμπνευσμένη από την ελληνική μυθολογία, τρισδιάστατοι χαρακτήρες που σκέφτονται, μιλάνε και αντιδρούν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι, πλοκή που κρατά το ενδιαφέρον και αρκετά καλογραμμένο. Το χαρακτηρίζει μια τάση στην υπερβολή, τόσο στην πλοκή όσο και στην απόδοση, αλλά αυτό δεν αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό μειονέκτημα σε ένα μυθιστόρημα τρόμου. Ένα θέμα που έχω είναι ότι το βιβλίο μάλλον δεν "στέκεται" πολύ καλά ως αυτόνομη ιστορία, θα έλεγα ότι είναι προφανέστατα το πρώτο μέρος μιας Χ-λογίας, για να μην πω ο πρόλογος.

[Γιώργος Σαββίδης · Rating 5 out of 5]

Το πήρα πακέτο μαζί με του Κέλλη, (ο νέος μου συγγραφέας κόλλημα). Έκανα καλά, διάβασα δύο βιβλλιάρες στη σειρά. Ο Δημητριάδης δικαίος είναι στη Βελλ, με την οποία μεγάλωσωμε όλοι.
9/10 στα ίσα και πανάξια.

[Ηλίας Τσιάρας · Rating 5 out of 5]

Ένα ακόμα εξαιρετικό βιβλίο από τη νοσηρή φαντασία του Μάριου. Βίωσα σε ανατριχιαστικό βαθμό το αίσθημα του αλλόκοτου, της παράνοιας και της αποξένωσης που καλύπτει το σύμπλεγμα των Μακάριων Νήσων. Καταπληκτική ατμόσφαιρα που δε σε αφήνει να ησυχάσεις μέχρι και την τελευταία σελίδα.

[Βασίλης Γιαννάκης · Rating 5 out of 5]

Οι μακάριοι είναι το τρίτο προσωπικό βιβλίο του συγγραφέα Μάριου Δημητριάδη που διαβάζω μετά το μυθιστόρημα «σκοτεινές μέρες» και τη συλλογή «αγκαλιάζοντας το έρεβος». Ήδη από το δεύτερο βιβλίο κιόλας, είχε καταστεί εμφανές ότι η γραφή του Δημητριάδη εξελίσσεται και οδεύει ολοταχώς προς την τελειοποίηση.

Να λοιπόν που με τους «μακάριους», ο Δημητριάδης κατάφερε να αγγίξει την τελειότητα όσον αφορά το σκέλος της γραφής. Όπως και στα προηγούμενα βιβλία, η πλοκή και οι εξελίξεις καλπάζουν και αποτελούν στοιχεία ικανά για να ρουφήξουν τον αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα. Είχα θεωρήσει ότι θα ολοκλήρωνα το βιβλίο σε πέντε μέρες, αλλά η αφήγηση με μάγεψε τόσο που το έβγαλα σε μόλις δύο. Μιλάμε για 380 σελίδες!

Η ψυχογραφία του ήρωα είναι δοσμένη με έναν τρόπο που ο αναγνώστης να ταυτίζεται και να συμπάσχει μαζί του. Ο Αλέξανδρος έχει βρεθεί να κατοικεί σε ένα πολύ παράξενο νησί του Αιγαίου, όπου οι κάτοικοι εμφανίζουν μια αλλόκοτη συμπεριφορά και μάλιστα υπάρχουν πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι είναι ταγμένοι σε μια θρησκεία που είναι ξεχασμένη από τον χρόνο. Όλο και περισσότερα ένοχα μυστικά έρχονται προς το φως, παροτρύνοντας εμάς που διαβάζουμε το κείμενο να τα εξερευνήσουμε μαζί με τον Αλέξανδρο.

Υπάρχουν και πολλοί άλλοι χαρακτήρες στην ιστορία και συγκεκριμένα οι κάτοικοι του νησιού Μακάρια και του γειτονικού νησιού της Λήθης, με τους οποίους συναναστρέφεται ο Αλέξανδρος. Όλοι τους, διαδραματίζουν ένα καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη και στην έκβαση της ιστορίας.

Και βέβαια, όπως σε όλες τις δουλειές του Δημητριάδη, υπάρχει το στοιχείο του μεταφυσικού τρόμου, που στο συγκεκριμένο έργο μορφοποιείται ως μια παράξενη φιγούρα που κρύβει τα χαρακτηριστικά της με μία κουκούλα. Εμφανίζεται και στο εξαιρετικό εξώφυλλο.

Αξίζει να αναφέρω το πολύ πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας και το οποίο περιλαμβάνει πανέμορφες παρομοιώσεις και μεταφορές. Όσοι γνωρίζετε τον Δημητριάδη από τα προηγούμενα έργα του, στο συγκεκριμένο θα δείτε μια πιο λυρική και γοτθική όψη του.

Δεδομένου μάλιστα ότι κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell, θεωρώ ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα μεταφρασμένα έργα που έχουμε απολαύσει από τη συγκεκριμένη εκδοτική.

Για να είμαι αντικειμενικός, οφείλω να αναφέρω και κάποια αρνητικά, ωστόσο δεν μπόρεσα να βρω πολλά. Ίσως το γεγονός ότι επί πολλές σελίδες διαβάζουμε για το πόσο αφιλόξενοι είναι οι κάτοικοι προς τον Αλέξανδρο, αλλά στους διαλόγους (που γίνονται με αυτούς που συναναστρέφεται) φαίνεται ότι λίγοι μόνο έχουν αυτή τη στάση.

Επίσης η φάνταζι τροπή στο τέλος –παρά το γεγονός ότι δεν θα μπορούσε να λείπει από την ιστορία- δείχνει ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια πολυσέλιδη ιστορία τρόμου να κρατηθεί (περιοριστεί) σε αυτό το είδος. Εννοείται ότι αν είστε λάτρεις της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, θα ενθουσιαστείτε με την όλη τροπή και τις αποκαλύψεις.

Κλείνοντας, θα πω ότι οι «μακάριοι» είναι ένα από τα σημαντικά βιβλία του ελληνικού φανταστικού. Εξωστρεφείς αλλά και λυρικοί, σκοτεινοί αλλά και ηρωικοί, ατμοσφαιρικοί αλλά και διασκεδαστικοί. Ένα εν δυνάμει best seller.

[Άννα Τσιαπούρη · Rating 5 out of 5]

Το βιβλίο αυτό είναι από τα είδη που απολαμβάνω να διαβάζω, εφόσον βέβαια είναι στο συγγραφικό επίπεδο του Μάριου Δημητριάδη.
Ένας μικρός κόσμος χαρτογραφείται στη φαντασία με κάθε λεπτομέρεια, όπου ο αναγνώστης περιπλανιέται, παρακολουθεί και συμμετέχει έχοντας αντικρουόμενα συναισθήματα. Μια ιστορία του σήμερα που σε παρασύρει στον κόσμο του πρωταγωνιστή, ακολουθώντας τα βήματά του και συμπάσχοντας με τους προβληματισμούς και την αγωνία του. Διαδοχικά, οι υποψίες που δημιουργούνται σχετικά με την ιδιαίτερη φύση της τοποθεσίας και των κατοίκων, επιβεβαιώνονται με τον χειρότερο τρόπο, παντρεύοντας την πραγματικότητα με τις πιο σκοτεινές εκδοχές της ελληνικής μυθολογίας.
Το λογοτεχνικό ύφος του συγγραφέα περίτεχνο και άμεσο, το μυστήριο άπλετο και η αγωνία κλιμακούμενη μέχρι την τελική κορύφωση. Η συγγραφική πένα τιμωρεί τους ήρωες ανελέητα, χωρίς οίκτο ή ιδιαίτερη μεταχείριση.
Πραγματικά το απόλαυσα και μου έχει αφήσει μια έντονη αναγνωστική επίγευση, δημιουργώντας μου την επιθυμία να διαβάσω περισσότερα βιβλία του Μάριου.

[Giorgos K · Rating 3 out of 5]

3,5* !!Αν και δεν είμαι φαν της λογοτεχνίας του φανταστικού, αυτό μ άρεσε και ήταν έκπληξη για μένα! Καθ' όλη την διάρκεια της ανάγνωσης ένιωθα μια αγωνία και ανησυχία για το τι θα ακολουθήσει,ειδικά μέχρι τη μέση, αλλά προς το τέλος μου τα χάλασε λίγο!!Η γραφή του κύριου Δημητριάδη εξαιρετική και σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά του!

[Βασω Γενιτσαριδου · Rating 5 out of 5]

4.5/ 5
"Οι Μακάριοι" είναι ένα βιβλίο μεταφυσικού τρόμου, που ο τρόμος του έρχεται σε επίπεδα. Στην αρχή υπάρχει σαν κρυμμένη απειλή, υποβόσκει σε κάθε κυματάκι, σε κάθε χαμόγελο που βλεπεις. Σιγα- σιγά μεγαλώνει μέσα στα σοκάκια που προχωρας, με κάθε άνθρωπο που συναντάς. Βήμα - Βήμα πολλαπλασιάζεται αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι είναι αλήθεια και τι ψεμα και τελικά γιγαντώνεται τόσο που σε αρπάζει από τα μούτρα, μέχρι την τελική απάντηση.
BONUS: Εμένα τουλάχιστον, με υποχρέωσε 1ον να ανοίξω τον χάρτη και να βρω το σύμπλεγμα των νησιών
Και 2ον να ψάξω τους ήρωες της ιστορίας.

[Χαράλαμπος Δρουκόπουλος · Rating 5 out of 5]

Οι Μακάριοι! Μακάρι να μπορούσαμε να βλέπουμε συχνότερα μα και να διαβάζουμε συχνότερα τέτοια βιβλία. Βγαλμένο από το πληκτρολόγιο (ο όρος πέννα είναι παρωχημένος) ενός συγγραφέα ο οποίος θεωρείται δικαίως μια από τις αιχμές του ελληνικού Φανταστικού, το βιβλίο αποτελεί ένα εξαίρετο ανάγνωσμα. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω για την πλοκή για τον φόβο των αποκαλύψεων (spoiler). Εξάλλου, οι κριτικές οι οποίες έχουν ήδη αναρτηθεί και περιγράφουν άριστα το βιβλίο, είναι κατατοπιστικές. (Λάτρεψα αυτή του Μπελαούρη).
Έχουμε ένα μυθιστόρημα. Είναι τρόμου; Ναι. Είναι φαντασίας; Ναι. Έχει στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας και μυθολογίας; Ναι. Όλε! Η συνταγή της επιτυχίας από τον Σεφ (χωρίς τατού) Μάριο Δημητριάδη.
Ατμοσφαιρικό, με τον τρόμο να διεισδύει σταδιακά και ύπουλα, χωρίς περιττές gore σκηνές (μπριζολίδια κοινώς). Κρατάει τον αναγνώστη και τον κάνει να θέλει να γυρίσει στην επόμενη σελίδα και μετά στη μεθεπόμενη, ενώ ταυτόχρονα αγχώνεται για το τι πρόκειται να διαβάσει. Μέχρι την καταπληκτική κορύφωση.
Ο Δημητριάδης είναι παλιά καραβάνα στον χώρο του Φανταστικού και έχει κάνει πολλά πράγματα για το είδος, στην χώρα μας. Ωστόσο είναι το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω (ντροπή μου, ναι). Και είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Το χάρηκα και σαν συγγραφέας και σαν αναγνώστης.
Τα θετικά είναι πολλά. Θα ήθελα να σταθώ σε ένα κοινωνικό μήνυμα που το συγκεκριμένο βιβλίο περνάει. Δεν ξέρω αν έγινε σκόπιμα ή όχι, όμως αυτό το μήνυμα υπάρχει διάχυτο στο βιβλίο. Δεν είναι άλλο από αυτό της εγκατάλειψης, του αποκλεισμού των νησιών της άγονης γραμμής. Ένα γεγονός παρόμοιο με αντίστοιχα ορεινά χωριά περιορισμένης πρόσβασης. Στα μέρη αυτά οι νέοι φεύγουν και σπάνια επιστρέφουν. Και οι πληθυσμοί μειώνονται. Και το χειρότερο είναι ότι καθώς ο αριθμός των ανθρώπων φθίνει, η ενδογαμία εντείνεται, σε σημείο να αγγίζει την αιμομιξία. Είμαι νοσηλευτής πολλά χρόνια και δυστυχώς αυτό που σκιαγραφείται στο κείμενο το έχω συναντήσει. Και ναι, τα πράγματα είναι όπως περιγράφονται, αν όχι χειρότερα. Αυτό σημαίνει ότι ο συγγραφέας είτε έκανε έρευνα είτε έπιασε ασυναίσθητα τον σφυγμό τέτοιων τοποθεσιών. Και αυτό για μένα είναι μεγάλο συν. Πέρα από τη διασκέδαση και τα ρίγη που προσφέρει, το κείμενο είναι διδακτικό και προφητικό.
Το ύφος μου θύμισε τη γραφή του Μάσσιμο Μανφρέντι με λαβκραφτικές πινελιές. Η τέλεια συνταγή δηλαδή.
Έχει αρνητικά; Ναι, έχει αλλά δεν έχουν σημασία, εκτός αν κάποιος το διαβάζει με φτυάρι στο ένα χέρι και δρεπάνι στο άλλο. (Αφήνω αυτά τα γεωργικά εργαλεία κατά μέρος και αναφέρω ότι το ένα από τα αρνητικά οφείλεται σε τεχνικό λάθος κατά την τύπωση, όπως διευκρίνισε ο Μάριος. Απλά το «1968» πρέπει να διαβαστεί «1962» όπως ήταν η πρόθεση. Ως μη γενόμενο. Το άλλο είναι καθαρά υποκειμενικό και έχει να κάνει με μια ερωτική σκηνή. Όχι με αυτή καθεαυτή, αλλά με το πώς έφτασε να γίνει. Κάπως ξερή κατά τη γνώμη μου). Ουφ, έβγαλα πάλι από τη μύγα ξύγκι.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε λάτρη του είδους. Όμορφο δείγμα λογοτεχνίας τρόμου της πατρίδας και αξίζει να στηριχτεί.
Στην προσωπική μου 17βάθμια κλίμακα παίρνει 9/11 όσον αφορά το κατά πόσο μου άρεσε προσωπικά. 2/3 το value for money, κατά πόσο αξίζει το βιβλίο σε σχέση με την τιμή πώλησης. Είναι χορταστικό και διαβάζεται νερό. 1,5/3 η γενική προσφορά στη λογοτεχνία της Ελλάδας καθώς και η απήχηση στον μέσο αναγνώστη. Με σύνολο 12,5/17 σημαίνει ότι άξια θα στέκεται στη βιβλιοθήκη κάθε αναγνώστη.
Υ.Γ.: Σας εύχομαι να έχετε την τύχη να σας το υπογράψει ο συγγραφέας. Η εξαιρετικά δυσανάγνωστη αφιέρωση, είναι όλα τα λεφτά. Θα κληθείτε να λύσετε το μυστήριο του τι στο καλό έγραψε. Λογικό. Ο άνθρωπος πιάνει στυλό μόνο για αυτόν τον λόγο...

[Effie (she-her) · Rating 4 out of 5]

Ο Αλέξανδρος, ένας νεαρός δάσκαλος από τη Θεσσαλονίκη, παίρνει μετάθεση σε ένα πολύ μικρό νησί των Κυκλάδων, τη Μακάρια. Από την πρώτη στιγμή που φτάνει εκεί, συνειδητοποιεί ότι οι κάτοικοι του νησιού είναι ιδιαίτερα καχύποπτοι και επιφυλακτικοί απέναντί του. Σύντομα συνειδητοποιεί ότι παρόλο που η ζωή στο νησί είναι φαινομενικά ήσυχη, στην πραγματικότητα οι Μακάριοι κρύβουν πολλά μυστικά.

Η ατμόσφαιρα του βιβλίου είναι Λαβκραφτική. Αν και το τοπίο είναι υπέροχο, νιώθεις κλειστοφοβικά από πρώτες κιόλας σελίδες. Με κάθε γύρισμα σελίδας νιώθεις τα πλοκάμια του Κθούλου να πλησιάζουν απειλητικά. Παρόλες τις επιρροές, το αρχαιοελληνικό στοιχείο του δίνει το δικό του ιδιαίτερο ύφος. Οι περιγραφές του μου άρεσαν πάρα πολύ, αν και βρήκα μια - δύο παρομοιώσεις λίγο υπερβολικές. Οι χαρακτήρες είναι αυτοί που θα περίμενε κανείς σε ένα μικρό ελληνικό νησί ή χωριό και ο Αλέξανδρος ο κλασικός τύπος που όταν βλέπει τον κίνδυνο τρέχει κατά πάνω του αντί να σηκωθεί να φύγει με το πρώτο καράβι. Το τέλος δεν ήταν αυτό που περίμενα, αλλά αυτό που ήλπιζα και πολύ χάρηκα γι'αυτό. Είναι το πρώτο βιβλίο του κυρίου Δημητριάδη που διαβάζω που είναι καθαρά δικό του (έχω διαβάσει και τη Γέφυρα των χαμένων ψυχών σε συνεργασία με τον Γιώργο Δάμτσιο) και μου άρεσε σαν αποτέλεσμα. Σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα βιβλία του.

[Tonia Skjaldmær · Rating 4 out of 5]

Οι «Μακάριοι» είναι η δεύτερη επαφή μου με το συγγραφέα και μπορώ να πω ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη.
Η πλοκή ιντριγκαδόρικη, τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο με μια δράση που την αναζητούσες απ'το γενικό κλίμα του βιβλίου, και ένας πρωταγωνιστής ο οποίος μοιάζει να βιώνει ποικίλες συναισθηματικές αναταράξεις όσο το βιβλίο προχωράει προς το τέλος του.
Η ιστορία ξεκίνησε δυναμικά με το μυστήριο να περιβάλλει τους κατοίκους της Μακάριας και τον αναγνώστη να προσπαθεί να ανακαλύψει ποια σκοτεινά μυστικά κρύβονται πίσω απ'το νησί και την ιστορία του. Το τέλος του βιβλίου θα ήθελα να «δω» λίγο περισσότερο, καθώς πιστεύω πως τα γεγονότα των τελευταίων σελίδων είχαν μεγάλες προοπτικές στο να «πάρουμε» περισσότερα στοιχεία για την εξέλιξη και το κλείσιμο.
Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι καθαρά τρόμου, αλλά θα το χαρακτήριζα ως ένα συναρπαστικό, ατμοσφαιρικό, μεταφυσικό ανάγνωσμα μυστηρίου με αρκετά στοιχεία τρόμου. Πέραν της δυνατής πλοκής και της γραφής του Μάριου Δημητριάδη, η λεπτομέρεια που απόλαυσα επίσης, ήταν τα γνωμικά που μας παρέθετε ο συγγραφέας στην αρχή του κάθε κεφαλαίου, όπως και η αρίθμηση των κεφαλαίων, η οποία είναι στα αρχαία ελληνικά.

Μικρό hint, αν είστε λάτρεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας και μυθολογίας, θα το εκτιμήσετε δεόντως.

Το προτείνω!!

[Panagiota Sourla · Rating 5 out of 5]

Το βιβλίο του Μάριου Δημητριάδη με τράβηξε ήδη από την περίληψη,κάτι που,πλέον,δεν γίνεται συχνά.
Το περιεχόμενο δεν με απογοήτευσε,κάθε άλλο.Το απόκοσμο νησί,η απομόνωση απο όλους και όλα,οι περίεργοι κάτοικοι και το μυστικό τους και η ανατριχιαστική οπτασία συνθέτουν ένα εξόχως πειστικό σκηνικό θρίλερ,στο οποίο οι ρυθμοί ανεβαίνουν γρήγορα και η αγωνία για το τι θα γίνει,δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα!!

[Elisavet · Rating 5 out of 5]

Υπέροχο!!!!

[Ευαγγελία Τσουκαλά · Rating 5 out of 5]

Τι τέλος ήταν αυτό!
Τριτοπρόσωπη αφήγηση με ατμοσφαιρικές περιγραφές, με ένταση, αγωνία και πολύ πολύ μυστήριο Καλογραμμένο και μου άρεσαν πολύ οι φράσεις που συνοδεύουν το κάθε κεφάλαιο. Ένιωθα οτι ήμουν μαζί με τον Αλέξανδρο σε αυτό το ταξίδι. Βέβαια σε ησυχία δεν τον άφησα τον χριστιανό. Μια "Τι κάθεσαι;;;; ΦΥΓΕΕΕΕΕ", μια "Έλα με τσαμπουκά, να δούμε τι κρύβεται εκεί", ευτυχώς δεν πετάχτηκε κανένα χέρι μέσα από τις σελίδες να μου πετάξει κανένα χαρτάκι που θα έγραφε "Σταμάτα!"
Κι έρχεται το τέλος, το οποίο δεν περίμενα με τίποτα και έδεσε όλα τα κομμάτια του σκοτεινού παζλ.
Πανέμορφο εξώφυλλο και καταπληκτικός σελιδοδείκτης.
Αν είχα κι έναν μακρύ μανδύα με κουκούλα να φοράω παράλληλα με την ανάγνωση, θα ήταν τέλεια!

[Giota Kariofilla · Rating 5 out of 5]

Αυτό που με τράβηξε σε αυτό το βιβλίο είναι το υπέροχο του εξώφυλλο. Όταν άρχισα να το διαβάζω με τράβηξε πάρα πολύ το μυστήριο που επικρατούσε από την αρχή. Ανατριχιαστικά ατμοσφαιρικό με έντονο το μεταφυσικό στοιχείο, διαβάζεται με μια ανάσα. Γρήγορη πλοκή με την αγωνία να αποτυπώνεται σε κάθε του σελίδα. Η κορύφωση του εκπληκτική. Το απόλαυσα από την πρώτη ως την τελευταία του σελίδα.

[Παναγιώτα Σταυρίδη · Rating 5 out of 5]

Ο Αλέξανδρος είναι ένας νεαρός δάσκαλος και η καινούργια χρονιά τον βρίσκει με μετάθεση σε ένα άγνωστο νησί του Αιγαίου την Μακάρια. Ένα νησί παγιδευμένο στα δικά του μυστικά. Μυστικά θαμμένα καλά για τους ξένους και άκρως επικίνδυνα.
'Εκείνη' είναι μια σκοτεινή μορφή με ράσο φορεμένη, που του κάνει ακόμα πιο δύσκολή την διαβίωση του στο νησί.
Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωθα ότι ζούσα μαζί με τον Αλέξανδρο σε ένα σκοτεινό νησί, που όσο το εξερευνούσα μαζί με τον ήρωα τόσο πιο δύσκολο γινόταν το παιχνίδι για εμένα γιατί οι Μακάριοι είναι παντού...
'Το σκοτάδι μπορεί να κρύψει τα πάντα, αλλά όσον αφορά τις σκοτεινές ψυχές ίσως και να λειτουργεί ως έντονο φως που αποκαλύπτει κάθε μυστική και υποχθόνια ενέργεια...
Οι εξελίξεις και οι ανατροπές δεν έλειπαν και έδεναν άριστα με την ιστορία της Αρχαίας Ελλάδος, κάτι πολύ έξυπνο και πρωτότυπο που το έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακό η γραφή του συγγραφέα.
Οι κάτοικοι και το μέρος μου θύμιζαν λίγο και sillent hill με resident evil κάτι που αύξησε ακόμα παραπάνω την χαρά της ανάγνωσης.
Εξαιρετική δουλειά περιμένω το επόμενο βιβλίο του Μάριου μετά χαράς!

[Γιώργος Μεσολογγίτης · Rating 5 out of 5]

*4,5

Θέλει ταλέντο και δουλειά για να πάρεις μια ιστορία, στην ουσία στατική και να της δώσεις τόση ζωντάνια που σε κρατάει και σε αποζημιώνει στο (προσωπική άποψη) 90%

Το σκηνικό με το έρημο νησί και τους κρυψίνους κατοίκους, δεν αποτέλεσε πυροτέχνημα στα χέρια του Μάριου αλλά στιβαρό οικοδόμημα που δεν χόρταινα να ανακαλύπτω.

!! Mild Spoilers stop reading !!

Ωστόσο, χωρίς να θέλω να το παίξω ξερόλας ή να χαλάσω την εμπειρία σε κάποιον, δεν μου άρεσε το κλείσιμο.

Άλλαξε χαρακτήρα η ιστορία εκεί στο τέλος. Αν ήταν ταινία θα έμοιαζε σαν να άλλαξε ο σκηνοθέτης. Η τελική έκβαση σαν πλοκή, δεν έδενε ως κίνητρο ακόμα και για τα σκοτεινά... πρόσωπα των Μακάριων.

Το ταξίδι σε αυτό το φανταστικό νησί της Ελλάδας όμως, ήταν τόσο ζωντανό και περιγραφικό που θα το θυμάμαι όπως ανακαλώ τα μέρη που όντως έχω επισκεφθεί.

Αξία θεωρείται πλέον ως τα σημαντικά του ελληνικού φανταστικού πλέον.

[Γιώτα Καλαµαρά]

Χαρακτηρίζω το βιβλίο ως μεταφυσικό θρίλερ. Λαμβάνει χώρα σε ελληνικό έδαφος κάτι το οποίο με συναρπάζει. Μέσα από το βιβλίο του Μάριου γνώρισα πράγματα που αγνοούσα και αφορούν την ελληνική μυθολογία. Οι σκοτεινοι χαρακτήρες του δένουν στο σύνολό τους με την ιστορία του. Θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω και τη συνέχεια!

[Δημήτριος Παπαδόπουλος · Rating 5 out of 5]

Ως λάτρης του ιστορικού μυθιστορήματος και με τη συντριπτική πλειοψηφία της λογοτεχνικής μου βιβλιοθήκης να αποτελείτε από βιβλία αυτού του είδους, οι Μακάριοι είναι ένα από τα λιγοστά βιβλία που κέρδισαν επάξια τη θέση τους ανάμεσα σε αυτά. Η ιστορία που ξεδιπλώθηκε μέσα από τις σελίδες του διηγήματος του αριστοτέχνη του horror fiction Μάριου Δημητριάδη μου κράτησε το ενδιαφέρων αμείωτο από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα!
Οι ολοζώντανοι χαρακτήρες, τα μαγευτικά τοπία, η ατμόσφαιρα μυστηρίου, με το σύμπλεγμα των νήσων να κρύβει μυστικά σε κάθε γωνιά του και οι αναφορές στην ελληνική μυθολογία (η οποία πάντοτε με συναρπάζει) με έκαναν να «ζήσω» την ιστορία και όχι απλώς να τη διαβάσω. Στην τεχνική που χρησιμοποιεί ο Μάριος στο να παρουσιάσει μια δεμένη ιστορία με δυνατές αλλά ταυτόχρονα και ισορροπημένες πινελιές τρόμου θα τολμήσω να του βάλω άριστα και να του εκφράσω το θαυμασμό μου! Οι φορές που μπήκα στο «πετσί» του κεντρικού χαρακτήρα, νοιώθοντας εγκλωβισμένος σε ένα μέρος από το οποίο δεν μπορούσα να ξεφύγω, με το περιβάλλον να είναι εξαιρετικά εχθρικό απέναντί μου, μου γέννησε κλειστοφοβικά αισθήματα και άγχη κατά την ανάγνωση, προσφέροντάς μου μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες ανάγνωσης!
Εν κατακλείδι ο Μάριος Δημητριάδης με τους Μακάριους ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, αποτελώντας μια όαση ανάγνωσης μέσα στο απέραντο πλήθος ελληνικών και ξένων εκδόσεων και συγγραφέων από το οποίο κατακλυζόμαστε σήμερα. Μάριε keep up the good work, περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο έργο σου (πολύ σύντομα ελπίζω!)