What do you think?
Rate this book
Devils in Daylight
One morning, Takahashi, a writer who has just stayed up all night working, is interrupted by a phone call from his old friend Sonomura. Barely able to contain his excitement, Sonomura claims that he has cracked a secret cryptographic code based on Edgar Allan Poe’s The Gold-Bug and now knows exactly when and where a murder will take place—and they must hurry if they want to witness the murder, because it’s happening later that very night! Sonomura has a history of lunacy and playing the amateur detective, so Takahashi is reluctant to believe him. Nevertheless, they stake out the secret location, and through tiny peepholes in the knotted wood, become voyeurs at the scene of a shocking crime…
96 pages, Paperback
First published January 1, 1918
40 people are currently reading
3548 people want to read
About the author
Jun'ichirō Tanizaki
582 books2,145 followersJun'ichirō Tanizaki (谷崎 潤一郎) was a Japanese author, and one of the major writers of modern Japanese literature, perhaps the most popular Japanese novelist after Natsume Sōseki.
Some of his works present a rather shocking world of sexuality and destructive erotic obsessions; others, less sensational, subtly portray the dynamics of family life in the context of the rapid changes in 20th-century Japanese society.
Frequently his stories are narrated in the context of a search for cultural identity in which constructions of "the West" and "Japanese tradition" are juxtaposed. The results are complex, ironic, demure, and provocative.
Some of his works present a rather shocking world of sexuality and destructive erotic obsessions; others, less sensational, subtly portray the dynamics of family life in the context of the rapid changes in 20th-century Japanese society.
Frequently his stories are narrated in the context of a search for cultural identity in which constructions of "the West" and "Japanese tradition" are juxtaposed. The results are complex, ironic, demure, and provocative.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 311 reviews
November 14, 2023
کتاب در چشم شیطان نوشته جونیچیرو تانیزاکی نویسنده ژاپنی شروعی متفاوت و نسبتا جذاب وپایانی بسیار، ساده و پیش پا افتاده ، ناامیدکننده و کاملا متضاد با شروع آن دارد .
کتاب تانیزاکی را در بهترین حالت می توان یک رمان متوسط دانست که شروع خوبی دارد و تا زمانی که به پایان نمی رسد، نسبتا جذاب است
کتاب تانیزاکی را در بهترین حالت می توان یک رمان متوسط دانست که شروع خوبی دارد و تا زمانی که به پایان نمی رسد، نسبتا جذاب است
July 1, 2024
When I start reading Tanizaki's book I always know it's going to be a quality read and also a fun one. This, while it totally surprised me, was exactly that. Also once again I pronounce Tanizaki the king of traditional japanese fu**ery.
September 25, 2024
شروع داستان و اون حالت معماوار و کشیدن پای داستان الن پو و ... نوید یه داستان جذاب رو میداد، البته دروغ چرا تا صفحه ۶۰ و این حدودا داستان خوب بود.
ولی ایده پایان بندی رو قطعا رقیه سه ساله از توکیو پیشنهاد داده.
ولی ایده پایان بندی رو قطعا رقیه سه ساله از توکیو پیشنهاد داده.
October 23, 2023
شروعی طوفانی و خوب، پایانی به غایت بی نمک و بد.
اصلا پیشنهاد نمیکنم
اصلا پیشنهاد نمیکنم
June 21, 2023
من واقعا شیفته ادبیات ژاپن ،اون عجیب و غریب بودن و مریض بودنش هستم.این داستان هم همه این فاکتورها رو داره.داستان از جایی شروع میشه که راوی میگه دوست من سونومورا توی خانواده اش سابقه بیماری روانی داره و خودش هم تلاشی برای پنهان کردن این موضوع نمی کنه.تا اینکه یک روز سونومورا با راوی تماس می گیره و بهش می گیره من با خبر شدم که امشب قراره قتلی رخ بده ،بیا باهم بریم تماشا کنیم،همینقدر دیوونه کننده و عجیب و غریب،معمولا مردم از دیدن صحنه های جنایت فرار میکنن اما جنون و دیوانگی سونومورا به قدری هست که میخواد لحظات جان دادن یک آدم رو ببینه و خب ادامه داستان...
همه چیز این داستان رو خیلی دوست داشتم ،به داستان های ادگار پو شباهت داره و نویسنده خودش هم توی کتاب می گه که از ادگار پو تاثیر گرفته.نوع قتل ها و توصیفات و حتی مایه های اروتیکی که به داستان وارد شده بود رو خیلی دوست داشتم و اون پایان میخکوب کننده .
اگه به داستان های جنایی و ادبیات ژاپن علاقه دارید ،حتما بخونید.
همه چیز این داستان رو خیلی دوست داشتم ،به داستان های ادگار پو شباهت داره و نویسنده خودش هم توی کتاب می گه که از ادگار پو تاثیر گرفته.نوع قتل ها و توصیفات و حتی مایه های اروتیکی که به داستان وارد شده بود رو خیلی دوست داشتم و اون پایان میخکوب کننده .
اگه به داستان های جنایی و ادبیات ژاپن علاقه دارید ،حتما بخونید.
January 9, 2018
Minor spoiler warning! I will not spoil the plot of the book (at least not without a tag), but I will talk about the crime that is committed within. If you want to know nothing about the book skip this review, but if you’re interested in my take on what Tanizaki was trying to do with this one, read on.
To say that this book is ahead of its time would be an understatement. Had I not read that it was published in 1912, I would have guessed the 1960s. It is important to have a bit of biographical info for my reasoning on this; you see Tanizaki briefly wrote for Japanese film studios. He was writing during the silent era, but knowing his time with cinema is crucial for this book.
Let us examine the crime. Our protagonists view it behind a screen, and the first thing they see is a woman too close who has to move out. So the start of the crime, in cinematic terms, begins with a close-up and then through framing (on a screen of all things!) the characters see the set, where two beautiful people have committed a murder (one of them is even compared to a kabuki actor who starred in the first Japanese silent film).
Tanizaki always seems to psychoanalyze his characters' sexual drive, but in this he not only describes the act of murder in a borderline erotic way, but adds voyeurism and cinema to the act. To add to this cinematic aspect, one of our lead characters first meets the murders at a cinema. As if to cement the relationship with cinema in this one
I find this absolutely fascinating as a film buff, as this sort of analysis on cinema wasn’t prominent until the 60s (the earliest film I can think of that plays with the voyeuristic nature of cinema is Peeping Tom directed by Michael Powell in 1960). This adds to what is already a great story.
Alright, analysis mode over. On to just me gushing about the book.
I really enjoyed the other Tanizaki stories I’ve read (Some Prefer Nettles and a few short stories) but this is easily my favorite. He creates an instantly likable character for our narrator who is an author trying to help his friend (and instantly won me over by describing finishing his story as “putting the manuscript out of its misery”). The plot is intriguing from start to finish as he seems to be borrowing from a lot of Western culture in this one with a large portion of the plot influence by Poe.
All in all this one is very interesting. A brief word of warning though, I ordered it just because the plot sounded interesting. I was a bit disappointed when it arrived and I discovered the story itself is only 87 pages. Despite its short length, this stands proudly with many longer works in terms of depth.
A perfect 5/5 stars.
To say that this book is ahead of its time would be an understatement. Had I not read that it was published in 1912, I would have guessed the 1960s. It is important to have a bit of biographical info for my reasoning on this; you see Tanizaki briefly wrote for Japanese film studios. He was writing during the silent era, but knowing his time with cinema is crucial for this book.
Let us examine the crime. Our protagonists view it behind a screen, and the first thing they see is a woman too close who has to move out. So the start of the crime, in cinematic terms, begins with a close-up and then through framing (on a screen of all things!) the characters see the set, where two beautiful people have committed a murder (one of them is even compared to a kabuki actor who starred in the first Japanese silent film).
Tanizaki always seems to psychoanalyze his characters' sexual drive, but in this he not only describes the act of murder in a borderline erotic way, but adds voyeurism and cinema to the act. To add to this cinematic aspect, one of our lead characters first meets the murders at a cinema. As if to cement the relationship with cinema in this one
I find this absolutely fascinating as a film buff, as this sort of analysis on cinema wasn’t prominent until the 60s (the earliest film I can think of that plays with the voyeuristic nature of cinema is Peeping Tom directed by Michael Powell in 1960). This adds to what is already a great story.
Alright, analysis mode over. On to just me gushing about the book.
I really enjoyed the other Tanizaki stories I’ve read (Some Prefer Nettles and a few short stories) but this is easily my favorite. He creates an instantly likable character for our narrator who is an author trying to help his friend (and instantly won me over by describing finishing his story as “putting the manuscript out of its misery”). The plot is intriguing from start to finish as he seems to be borrowing from a lot of Western culture in this one with a large portion of the plot influence by Poe.
All in all this one is very interesting. A brief word of warning though, I ordered it just because the plot sounded interesting. I was a bit disappointed when it arrived and I discovered the story itself is only 87 pages. Despite its short length, this stands proudly with many longer works in terms of depth.
A perfect 5/5 stars.
February 20, 2023
اونقدرها غافلگیر کننده نبود. ولی خب قابل پیش‌بینی هم نبود.
زبان روایت داستان به‌اندازه‌ای قوی نیست که قابل پیش‌بینی نبودنش رو ویژگی بارز داستان به حساب بیارم. شاید بهترین
نکته‌ی داستان اسمشه که این سوال رو برای مخاطب میاره که
شیطان کیه؟ کسی که اعمالش شیطانی به‌نظر میاد یا کسی که در جست‌و‌جوی شیطانه و اینکه آیا شیاطین برای کارکترهای کتاب بار معنایی منفی دارن؟
«شنیده‌اید که می‌گویند شیطان هم مثل یک خدا قشنگ است؟»
همین‌که چهارتا سوال برای خواننده ایجاد می‌کنه و فضاش ژاپنیه از من نمره‌ی معقولی می‌گیره. :)
زبان روایت داستان به‌اندازه‌ای قوی نیست که قابل پیش‌بینی نبودنش رو ویژگی بارز داستان به حساب بیارم. شاید بهترین
نکته‌ی داستان اسمشه که این سوال رو برای مخاطب میاره که
شیطان کیه؟ کسی که اعمالش شیطانی به‌نظر میاد یا کسی که در جست‌و‌جوی شیطانه و اینکه آیا شیاطین برای کارکترهای کتاب بار معنایی منفی دارن؟
«شنیده‌اید که می‌گویند شیطان هم مثل یک خدا قشنگ است؟»
همین‌که چهارتا سوال برای خواننده ایجاد می‌کنه و فضاش ژاپنیه از من نمره‌ی معقولی می‌گیره. :)
May 16, 2024
هشدار: اینجانب به استحضار می‌رساند که پس از خواندن صفحات آخر، با تمام خشم به سمت نویسنده حمله‌ور خواهید شد.
November 24, 2023
۲.۵
ایده اولیه جالب، قلم خوب، سیر داستان پرکشش و فوق‌العاده، پایانبندی بی‌نهایت مضحک.
ایده اولیه جالب، قلم خوب، سیر داستان پرکشش و فوق‌العاده، پایانبندی بی‌نهایت مضحک.
May 25, 2024
ایده اش خیلی جالب بود اینقدر که نمیشد زمینش بذاری ولی آخرشو خیلی بد تموم کرد.
July 18, 2017
There is no such thing as a bad Junichiro Tanizaki book. One of my favorite authors, and just had a total delight in reading this very early novella by Tanizaki. Like his other novels, the obsession with sexuality, voyeurism, and morality is here as well. The other subtext is cinema and theater. Probably one of the first narratives dealing with film and its aesthetics as well as culture. The book reads like a story by Edogawa Rampo (my other favorite writer) in that it deals with the decadence of the fun sort. There are touches of Oscar Wilde within the story as well. Highly recommended for those who like early 20th-century Japanese literature, but also a fun page-turner book.
February 9, 2025
"Gündüz Şeytanları" Tanizaki'nin 1918'de yayımlanan, yazarlığının henüz başındayken yazdığı bir roman. İthaki Yayınları'nın Japon Klasikleri Serisi'nin 45. kitabı olarak basılan bu kısa roman; Tanizaki'nin ayak izini sürmek, edebiyatının izleğini daha iyi idrak etmek için muhteşem bir başlangıç noktası.
Başkarakteriniz yazar Takaşhi, bir sabah dostu Sonomura'dan bir telefon alır. Sonomuro, işlenecek bir cinayetin yeri ve zamanını bildiği iddia etmektedir. Arkadaşının dengesizliklerine aşina olan Takaşhi, onun iddiasına inanmamakla birlikte, arkadaşını yalnız bırakmamak ve ona göz kulak olma bahanesiyle Sonomuro'nun araştırmasına ortak olur. Nihayetinde bir cinayeti röntgenledikleri karmaşık ve gizemli bir olaylar silsilesinin içerisine çekilirler.
Buradan bakıldığında Tanizaki'nin Batılı tarzda alışılmış bir polisiye-gizem öyküsü anlattığı sanılabilir. Fakat hikaye yakın markaja alındığında, Tanizaki'ye has bir sürü ince ayrıntıyla örüldüğünü görürüz. Zira cinayet çözülmesi gereken gizemli bir kriminal olay kimliğinden daha farklı şekilde ele alınmıştır. İki arkadaşın tanık oldukları cinayet ve bu kıyımdan çıkardıkları savlar daha felsefi bir düzlemde onların düşünme yapısını deşmemizi sağlayacak ilginçlikte işlenir. Adeta Mişimasal bir bakış vardır ortada. Tanizaki'nin son dönem eserlerinde çokça yer verdiği röntgenleme eyleminin odağında bu sefer bir ölüm sahnesi vardır fakat onda görülen gerçeklikte yine hazzı çağıran bir güzellik arzusu bulunmaktadır. Öldüren kadının, öldürme eyleminde; onu güzelleştiren ve kusursuzlaştıran bir kazanım haresi oluşmuştur karakterlerimize göre. Özellikle Sonomura son derece içine çekilmiştir bu karanlık girdabın ve kendine nihai bir amaç edinip, cinayetin değil; onu işleyenlerin varlığının ortağı olma isteğine düşmüştür.
Edgar Allan Poe hikayenin temelinde yatan soruşturmanın rotasını belirlemektedir. Onun 'Altın Böcek' öyküsüne yapılan göndermeler, yine aynı öyküde yer alan şifrelemenin kitaptaki suç örgüsünü çözmekte kullanılması, Tanizaki'nin yazar olarak romanını nasıl bir motivasyonla kaleme aldığını ve nerden ilhamlandığını göstermektedir. Tanizaki olay örgüsünü yavaş yavaş açarken, okuyucusunun fantezi dünyasını da romana ortak eder. O dönemin eserleri ve polisiyenin henüz dönüşüm geçirmemiş kimliği göz önünde bulundurulursa, yazarın oldukça karmaşık bir yapı içerisinde hikayesini sökümlediğini görebiliriz. Bu da Tanizaki'nin son dönem eserlerinde görülen kurgulama konusundaki sadeliğine kontrast oluşturacak bir uğraşılmışlığa götürür bizi.
Sinemanın Japonya'da emeklediği ve yeni yeni popüler olduğu, Batı etkisinin gerçek anlamda görsel doküman ile kendini gösterdiği bir dönemde kaleme alınmış olması ve romanda da bundan bahsediliyor olması düşünüldüğünde; karakterlerimizin cinayeti röntgenlemeleri bir nevi film izlemenin benzeri bir eylem olarak okunabilir. Bir delikten olaya tanık olma meselesinin de, okuyucu için yaşanan olayı perdelenmiş şekilde görme yanılsamasını yaratarak merak unsurunun daha da farklı bir katmanla hissettirildiği söylenebilir. Tanizaki'nin hikayesine uygun gördüğü optimist son, beni tatmin etmemiş olsa da; onun mizacına tam anlamıyla oturduğunu söyleyebilirim.
Çeviriden bahsetmeden olmaz zira çevirmen koltuğunda Sevgili Devrim Çetin Güven oturuyor. Kusursuz çevrildiği hissini tamamen duyumsadığımız güzellikte çevirilere imza atıyor. Paylaştığı çeviriler resmen bizim için şans. Kelime seçimleri, dipnotları, ayrıntılı açıklamaları yine kusursuz. O olmasa eseri olduğundan daha eksik kavrayacağımız bir gerçek. Kendisine burdan teşekkür edip, emekleri için saygılarımı yolluyorum, iyi ki bizimle
Başkarakteriniz yazar Takaşhi, bir sabah dostu Sonomura'dan bir telefon alır. Sonomuro, işlenecek bir cinayetin yeri ve zamanını bildiği iddia etmektedir. Arkadaşının dengesizliklerine aşina olan Takaşhi, onun iddiasına inanmamakla birlikte, arkadaşını yalnız bırakmamak ve ona göz kulak olma bahanesiyle Sonomuro'nun araştırmasına ortak olur. Nihayetinde bir cinayeti röntgenledikleri karmaşık ve gizemli bir olaylar silsilesinin içerisine çekilirler.
Buradan bakıldığında Tanizaki'nin Batılı tarzda alışılmış bir polisiye-gizem öyküsü anlattığı sanılabilir. Fakat hikaye yakın markaja alındığında, Tanizaki'ye has bir sürü ince ayrıntıyla örüldüğünü görürüz. Zira cinayet çözülmesi gereken gizemli bir kriminal olay kimliğinden daha farklı şekilde ele alınmıştır. İki arkadaşın tanık oldukları cinayet ve bu kıyımdan çıkardıkları savlar daha felsefi bir düzlemde onların düşünme yapısını deşmemizi sağlayacak ilginçlikte işlenir. Adeta Mişimasal bir bakış vardır ortada. Tanizaki'nin son dönem eserlerinde çokça yer verdiği röntgenleme eyleminin odağında bu sefer bir ölüm sahnesi vardır fakat onda görülen gerçeklikte yine hazzı çağıran bir güzellik arzusu bulunmaktadır. Öldüren kadının, öldürme eyleminde; onu güzelleştiren ve kusursuzlaştıran bir kazanım haresi oluşmuştur karakterlerimize göre. Özellikle Sonomura son derece içine çekilmiştir bu karanlık girdabın ve kendine nihai bir amaç edinip, cinayetin değil; onu işleyenlerin varlığının ortağı olma isteğine düşmüştür.
Edgar Allan Poe hikayenin temelinde yatan soruşturmanın rotasını belirlemektedir. Onun 'Altın Böcek' öyküsüne yapılan göndermeler, yine aynı öyküde yer alan şifrelemenin kitaptaki suç örgüsünü çözmekte kullanılması, Tanizaki'nin yazar olarak romanını nasıl bir motivasyonla kaleme aldığını ve nerden ilhamlandığını göstermektedir. Tanizaki olay örgüsünü yavaş yavaş açarken, okuyucusunun fantezi dünyasını da romana ortak eder. O dönemin eserleri ve polisiyenin henüz dönüşüm geçirmemiş kimliği göz önünde bulundurulursa, yazarın oldukça karmaşık bir yapı içerisinde hikayesini sökümlediğini görebiliriz. Bu da Tanizaki'nin son dönem eserlerinde görülen kurgulama konusundaki sadeliğine kontrast oluşturacak bir uğraşılmışlığa götürür bizi.
Sinemanın Japonya'da emeklediği ve yeni yeni popüler olduğu, Batı etkisinin gerçek anlamda görsel doküman ile kendini gösterdiği bir dönemde kaleme alınmış olması ve romanda da bundan bahsediliyor olması düşünüldüğünde; karakterlerimizin cinayeti röntgenlemeleri bir nevi film izlemenin benzeri bir eylem olarak okunabilir. Bir delikten olaya tanık olma meselesinin de, okuyucu için yaşanan olayı perdelenmiş şekilde görme yanılsamasını yaratarak merak unsurunun daha da farklı bir katmanla hissettirildiği söylenebilir. Tanizaki'nin hikayesine uygun gördüğü optimist son, beni tatmin etmemiş olsa da; onun mizacına tam anlamıyla oturduğunu söyleyebilirim.
Çeviriden bahsetmeden olmaz zira çevirmen koltuğunda Sevgili Devrim Çetin Güven oturuyor. Kusursuz çevrildiği hissini tamamen duyumsadığımız güzellikte çevirilere imza atıyor. Paylaştığı çeviriler resmen bizim için şans. Kelime seçimleri, dipnotları, ayrıntılı açıklamaları yine kusursuz. O olmasa eseri olduğundan daha eksik kavrayacağımız bir gerçek. Kendisine burdan teşekkür edip, emekleri için saygılarımı yolluyorum, iyi ki bizimle
February 20, 2023
راوی در چشم شیطان، تاکاهاشی، نویسنده‌ای است که ناگهان با تماس تلفنی دوستش، سونومورا، درگیر ماجرای قتلی عجیب می‌شود. سونومورا از او می‌خواهد در تماشای صحنه قتلی همراهی‌اش کند که بعدا برایش توضیح می‌دهد که چطور توانسته آن را کشف کند. آن دو با حضور در محل مورد نظر، از سوراخ پنجره داخل خانه را نگاه می‌کنند و می‌بینند یک زن جلوی دوربین در حالی نشسته که سر مرد مرده‌ای را در دست دارد و مرد دیگری هم به دیوار تکیه داده است. کنجکاوی سونومورا تا جایی ادامه پیدا می‌کند که با آن زن وارد رابطه می‌شود و تاکاهاشی پس از مدتی به این قضیه مشکوک می‌شود و نتیجه می‌گیرد که آن زن و مرد نقشه‌ی قتل سونومورا را هم در سر دارند.
پایانِ داستان غافلگیر کننده بود و بسیار روان. یک نفس خواندمش و چند ساعته تمام شد!
پایانِ داستان غافلگیر کننده بود و بسیار روان. یک نفس خواندمش و چند ساعته تمام شد!
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 22, 2025
Çok daha iyi Japon klasikleri okumuştum. Bu kitap biraz bana basit bir polisiye türü gibi geldi. Kolay okunan ve ilginç bir konusu var. Ancak edebi anlamda analizler, psikolojik çıkarımlar pek yoktu. Tanizaki'nin başka kitaplarını da aldım. Bakalım...
August 1, 2025
اعتراف می‌کنم که کاور کتاب و اسمش به اندازه‌ای جذاب بود که تا کتاب به دستم رسید شروع کردم به خوندنش. اما واقعا الان که تموم شده از اینکه نویسنده انقدر بی‌حوصلگی به خرج داده بود در پایان بندی کلافه‌ام!
December 9, 2021
Reminiscent of Hitchcock in plot and style, and Poe( The Gold-Bug), in its detail, this novella from 1918 is a highly enjoyable indulgence.
Takahashi, an author who has been working through the night to meet a deadline when he receives a call from his wealthy, self-indulgent friend, Sonomura, who he knows suffers from mental illness. What he tells him certainly sounds bizarre, though Sonomura is only willing to reveal so much over the telephone. Sonomura claims that "A murder is going to be committed", later that day, and that he wants to go watch. The claim is wild enough both for Takahashi to not only consider his friend’s state of mind, but also to intrigue him sufficiently to agree to meet up.
This is a tale of voyeurism, madness and fantasy; a question of what is real and what is not. Unsurprisingly, it is an exceptionally cinematic novel, full of deception, and the games the mind can play. In terms though of explanations, there is absolute clarity, and the disturbing nature of this is the real appeal of the work.
Takahashi, an author who has been working through the night to meet a deadline when he receives a call from his wealthy, self-indulgent friend, Sonomura, who he knows suffers from mental illness. What he tells him certainly sounds bizarre, though Sonomura is only willing to reveal so much over the telephone. Sonomura claims that "A murder is going to be committed", later that day, and that he wants to go watch. The claim is wild enough both for Takahashi to not only consider his friend’s state of mind, but also to intrigue him sufficiently to agree to meet up.
This is a tale of voyeurism, madness and fantasy; a question of what is real and what is not. Unsurprisingly, it is an exceptionally cinematic novel, full of deception, and the games the mind can play. In terms though of explanations, there is absolute clarity, and the disturbing nature of this is the real appeal of the work.
May 14, 2021
“My desire to die at her hands, I assure you, is not a case of sour grapes.”
If a 3-star rating means that I actually like this novella, then that is a star too high. I’m rating this based on my reading experience and my personal level of affection for this novella – and it is at most a 2.5 rating. Cleverly written, and well-structured but the plot only managed to hold my attention very weakly. For such a small piece of writing, it took me too many sessions to finish. I can see why and how others might enjoy it more than I do; it’s not ‘bad’ writing per say. Also, I’m not someone who is very fond of Edgar Allan Poe, so this did absolutely nothing for me.
“Of course Devils in Daylight is itself a kind of translation of "The Gold Bug." Tanizaki takes the bare outlines of his plot and the narrative frame from Poe, and changes the setting from swampy Sullivan's island offthe North Carolina coast to the streets of Taisho-period Tokyo. Poe's tale is told from the perspective of a narrator whose friend "William Legrand" is a lot like Tanizaki's Sonomura-brilliant but "disposed to lunacy." – Afterword/Translator’s Notes (J. Keith Vincent)
I tried The Makioka Sisters a few years ago but lost interest even quicker than I did with this (which I’m still surprised I finished). I tested this one out just to see if it was the writing/style that I had a problem with (and not the translation). It made me realise that it was both the writing/style and plot. The characterisation was nothing spectacular. Something about the ‘tone’ felt somewhat repetitive and ineffective in building any sort of momentum within the plot. I prefer my writing to be a little more ‘poetic’, and the descriptions of just about everything in this novella fell quite flat and dull for me. I would go as far as to say that I probably enjoyed the translator’s notes as much as I enjoyed the novella. And doesn’t that just render the act of reading the novella itself absolutely pointless?
“But Devils is about much more than the relation between cinema and literature. It is a tale of the rivalry between literature and a number of other media forms. The murder scene that plays out in front of Sonomura and Takahashi's eyes combines elements of cinema, literature, photography, and live theatre. But this be¬ing Tanizaki, the point is less to see which one wins than to enjoy the effects produced by multiple layers of mediation. Why stay at home writing a novel, Sonomura asks Takahashi, when you have a chance to watch an actual murder being committed?” – Afterword/Translator’s Notes (J. Keith Vincent)
Sure, I thought ‘Eiko’ in this novella was interesting at first, but then I realised that she’s basically just a supporting act in Sonomura’s story. Even though she holds the most ‘power’, it didn’t feel like it was hers to have; and almost like her ‘beauty’ – it felt like it was just conveniently there without any transgressive/striking quality to it – hence taking away its true value, almost. I’ve recently read Mishima’s Star (my review) so naturally I compared her to Kayo from that novella. Kayo has nothing but ‘connection’ and maybe a bit of ‘clout’ which are all superficial ‘power’/possessions. But somehow Kayo in all her ‘ugliness’ still feels more powerful and in control than Eiko who is described as being even more beautiful than an actress/a geisha.
“She is a heroine ripped from the pages of a detective novel, a devil incarnate; a demon who has long been nesting in the fantasy world inside my head. She is the fantasy I have longed for, now manifested in the real world and come to comfort me in my loneliness. I believe she has come into existence for my sake alone.”
Would it be fair for me to compare this to Shirley Jackson? Another writer that I’d wanted to love but had found it very hard to do so (still not giving up on her though). Whenever I read something ‘Gothic’ or ‘Horror’, I want to actually feel something. I went in expecting a vague form of ‘shock’ at least, and it’s like I held my breath for nothing. Like this is it? That is all you have to offer? Like what the fuck? It is so anticlimactic in my opinion. The kind of writing/books that I can appreciate for the ‘vibes’ alone are books that depend on the setting and creative narrative/dialogues – like Murakami; and a writer I’ve recently discovered and enjoyed, Eu-Jin Jang who wrote a brilliant book, No One Writes Back (my review) . Also, this is just my personal opinion – but books like Tanizaki’s (in my own opinion) are the reason why ‘younger’ people are not interested in older literature. It doesn’t help at all that I’m reading Luke Kennard’s The Answer to Everything on the side (that I find to be a far more enjoyable book than Tanizaki's; and honestly, it feels too much like a treat that I don't even have to worry about enjoying too much of) – which is of a completely different horror (more domestic and suburban, less urban and ‘noir’ if I could put it that way).
“My entire fortune is yours if you will use your own hands to kill me like you did before. But this time for real.”
As I didn’t actually enjoy it, I won’t go on criticising the novella any longer since I’m only basing my criticisms on how much pleasure/enjoyment it had brought me. Having loved, and still having a lot of love for Mishima, I feel more open and less resistant to the exploration of other Japanese writing of the same period of time. Since Tanizaki is clearly not the writer for me, I’ll probably go for Kobo Abe and Kenzaburo Oe next; and eventually – Osamu Dazai (a writer who is almost as intimidating as Mishima). Reading this also makes me feel so lucky that I have only read one Mishima, which only means that I still have the rest of Mishima’s work to savour with the most decadent pleasure.
Despite my lack of satisfaction from reading the novella, I thought that these three songs are perfect companion music to the reading experience of it anyway:
4AM – Taeko Onuki
killer tunes kill me – KIRINJI ft. YonYon
Kokoro – Yujiro Kudo
"It's beautiful because it's frightening, silly! Don't they say that demons are just as beautiful as gods?"
July 6, 2022
‘Frightening things are always beautiful.’ An excellent translation of an unsettling Japanese murder mystery exploring themes of voyeurism and obsession. This novella was written in 1918, which is surprising given the erotic and macabre aspects of the story. There are some implausible elements in the narrative, but if you can accept those, it is quite a creepy and entertaining read. I had to look up some of the terms pertaining to traditional Japanese dress, so I learnt a thing or two as well. The afterword by the translator is also interesting. 3.5 stars.
October 5, 2025
En sevdiğim yazarlar arasında olan Tanizaki’nin, konusu itibarıyla en farklı kitabı Gündüz Şeytanları.
Her eseri gibi bu eserini de zevkle okudum. Akıcı, heyecanlı ve gerilimli bir konusu var. Şaşırtıcı bir de sonu.
Çok beğendim.
Her eseri gibi bu eserini de zevkle okudum. Akıcı, heyecanlı ve gerilimli bir konusu var. Şaşırtıcı bir de sonu.
Çok beğendim.
October 25, 2022
this was so good??? defo gonna read more of tanizaki’s work
August 11, 2023
راستش انتظار پایانی رو داشتم که بیشتر غافل گیرم کنه D:
ولی خب نمیتونم ��یلی از داستان های جنایی دلگیر بمونم ٫ هرجوری باشن دوسشون دارم T_T
از حق هم نگذریم روند داستان و شخصیت سونومورا و اون جنون بی حد و اندازه ش خیلی جذاب بود 🤝🏻
در کل دوسش داشتم ^^
ولی خب نمیتونم ��یلی از داستان های جنایی دلگیر بمونم ٫ هرجوری باشن دوسشون دارم T_T
از حق هم نگذریم روند داستان و شخصیت سونومورا و اون جنون بی حد و اندازه ش خیلی جذاب بود 🤝🏻
در کل دوسش داشتم ^^
December 24, 2023
بخش اول داستان و شروعش خیلی خوب بود و آدم رو‌کنچکاو می کرد برای خوندن باقی داستان
روایت خوب بود . از لحاظ منطقی هم خوب پیش رفت اگر چه نمی دونم چرا بعضی از شخصیت های کتاب های ژاپنی ( خصوصا کاراگاه هاشون) انقدر بی منطق با هوشن!
پایان بندی خیلی مسخره بود!
البته شاید به خاطر همون پایانبندی مسخره بهش ۳ دادم و گرنه ۲ می دادم .
قابل حدس نبود اما خیلی فانتزی بود دیگه.
ترجمه قابل قبول بود
امتیازم ۳
پ.ن: نخونید هم چیزی از دست نمی دین.
روایت خوب بود . از لحاظ منطقی هم خوب پیش رفت اگر چه نمی دونم چرا بعضی از شخصیت های کتاب های ژاپنی ( خصوصا کاراگاه هاشون) انقدر بی منطق با هوشن!
پایان بندی خیلی مسخره بود!
البته شاید به خاطر همون پایانبندی مسخره بهش ۳ دادم و گرنه ۲ می دادم .
قابل حدس نبود اما خیلی فانتزی بود دیگه.
ترجمه قابل قبول بود
امتیازم ۳
پ.ن: نخونید هم چیزی از دست نمی دین.
May 16, 2017
Short Japanese novel written in 1918. Another example, not unlike the Strange Tale of Panorama Island, of the influence of Edgar Allen Poe in Japan. There is something weirdly innocent in the creepiness as it unfolds as a pair of friends go to witness a murder foretold. Deception and late night skulking about, coded messages, convenient knotholes for peering onto tableaus involving “murder”. The female character seems as if in a silent movie, her hairstyle and clothing carefully planned and described, are offered as revealing some inner essence. The friends are both captivated by her various looks and her visage that has just the right amount of “imperfection” to compel extensive study. The friend serving as more witness than participant is a sleep-deprived writer which adds to the dream-like aspect of it all. The instigator of the misadventure is a slightly deranged heir to a fortune who spends his days “obsessed with moving pictures and crime novels”. Entertaining little diversion.
September 4, 2019
Ripped through this on the plane. One of my favorite Tanizaki’s that I’ve read (I guess I prefer his earlier work) The descriptions and voyuerism of a critical murder taking place is completely riveting. Wasn’t satisfied with how the story ended up but loved reading this descent into darkness all the same
January 1, 2018
Absorbing read. Next time you feel like going to the cinema, ditch that idea, and read this book instead. Can easily be read in one to two sittings.
April 8, 2023
پاهای فرو رفته توی برف و تشکِ سفید: یوکی-اونا
September 15, 2025
⭐️⭐️⭐️✨ (3.5 stars)
Devils in Daylight is a slim but sinister little tale by Jun’ichirō Tanizaki that dives headfirst into obsession, voyeurism, and the blurred lines between thrill and dread.
The story kicks off when Tsunekawa, a young writer, receives an urgent call from his eccentric friend Sonomura, who claims he has uncovered a code that reveals the time and place of a planned murder. Intrigued and unsettled, Tsunekawa joins him in the middle of the night to witness the crime. What follows is a haunting exploration of not just the murder itself, but the thrill of watching it unfold.
Tanizaki masterfully sets up a noir-like atmosphere where curiosity turns into compulsion. Sonomura’s obsession with decoding, watching, and indulging in forbidden desires is both magnetic and disturbing, and Tsunekawa—though skeptical—can’t resist being dragged deeper into the game.
While the novella’s atmosphere is excellent and the themes fascinating, the pacing can feel uneven, and the ending might leave some readers unsatisfied. It’s more about the psychology of voyeurism and the allure of the grotesque than about delivering a straightforward crime story.
Overall, Devils in Daylight is a chilling, surreal read that lingers in the mind. Not my favorite Tanizaki, but definitely worth a read if you’re into Japanese modernist fiction, or if you enjoy a touch of the decadent and macabre in your mysteries.
Devils in Daylight is a slim but sinister little tale by Jun’ichirō Tanizaki that dives headfirst into obsession, voyeurism, and the blurred lines between thrill and dread.
The story kicks off when Tsunekawa, a young writer, receives an urgent call from his eccentric friend Sonomura, who claims he has uncovered a code that reveals the time and place of a planned murder. Intrigued and unsettled, Tsunekawa joins him in the middle of the night to witness the crime. What follows is a haunting exploration of not just the murder itself, but the thrill of watching it unfold.
Tanizaki masterfully sets up a noir-like atmosphere where curiosity turns into compulsion. Sonomura’s obsession with decoding, watching, and indulging in forbidden desires is both magnetic and disturbing, and Tsunekawa—though skeptical—can’t resist being dragged deeper into the game.
While the novella’s atmosphere is excellent and the themes fascinating, the pacing can feel uneven, and the ending might leave some readers unsatisfied. It’s more about the psychology of voyeurism and the allure of the grotesque than about delivering a straightforward crime story.
Overall, Devils in Daylight is a chilling, surreal read that lingers in the mind. Not my favorite Tanizaki, but definitely worth a read if you’re into Japanese modernist fiction, or if you enjoy a touch of the decadent and macabre in your mysteries.
May 16, 2025
پایان داستان واقعا حرصم رو درآورده
چرا اینطور تمومش کرد واقعا
هر چند ایده‌ی داستان و شروعش خیلی خاص بود و حیف شد این داستان
چرا اینطور تمومش کرد واقعا
هر چند ایده‌ی داستان و شروعش خیلی خاص بود و حیف شد این داستان
January 6, 2025
Bir kitabı iş sebebiyle okumak keyfinden çalabiliyor ancak Gündüz Şeytanları'nda böyle olmadı.
Sonomura, bir sabah çalan telefonu açtığında bir cinayet anını izlemeye davet edilir. Yazar olmasının getirdiği doğal refleksle hikâyenin peşine düşer. Diğer yandan onu arayan arkadaşı Takahaşi'nin akli durumundan endişe ettiği için de yanında olmak ister. Yani bir insanın bir cinayetin işlenişine şahit olma isteği de izleme teklifi de normal sayılamaz, değil mi? Bu yüzden Sonomura'nın şüpheyle yaklaşması anlaşılır. Merakı ve dostuna eşlik etmek isteyecek biri olmasının yanı sıra; yakalanmak ya da cinayet mahalini bulamamanın yaratabileceği gerilim de caziptir. Röntgencilik içinde doğası gereği heyecan barındırır.
Okurun bu kitabı bir solukta okumasını sağlayan belki de karakterlerden bir adım ötede olma isteğidir. Türüne polisiye demek doğru olmayabilir. Zira başından itibaren cinayetin failleri bellidir. Peki ya o zaman nedir okurun okumaya devam etmesini sağlayan? Tanizaki'nin yüz yılı aşkın bir zaman önce yazdığı Gündüz Şeytanları'nı bitirdiğimde bu sorunun cevabını yazarın diğer kitaplarını da okuyarak bulabileceğime çoktan karar vermiştim.
Sonomura, bir sabah çalan telefonu açtığında bir cinayet anını izlemeye davet edilir. Yazar olmasının getirdiği doğal refleksle hikâyenin peşine düşer. Diğer yandan onu arayan arkadaşı Takahaşi'nin akli durumundan endişe ettiği için de yanında olmak ister. Yani bir insanın bir cinayetin işlenişine şahit olma isteği de izleme teklifi de normal sayılamaz, değil mi? Bu yüzden Sonomura'nın şüpheyle yaklaşması anlaşılır. Merakı ve dostuna eşlik etmek isteyecek biri olmasının yanı sıra; yakalanmak ya da cinayet mahalini bulamamanın yaratabileceği gerilim de caziptir. Röntgencilik içinde doğası gereği heyecan barındırır.
Okurun bu kitabı bir solukta okumasını sağlayan belki de karakterlerden bir adım ötede olma isteğidir. Türüne polisiye demek doğru olmayabilir. Zira başından itibaren cinayetin failleri bellidir. Peki ya o zaman nedir okurun okumaya devam etmesini sağlayan? Tanizaki'nin yüz yılı aşkın bir zaman önce yazdığı Gündüz Şeytanları'nı bitirdiğimde bu sorunun cevabını yazarın diğer kitaplarını da okuyarak bulabileceğime çoktan karar vermiştim.
January 7, 2023
4 starts for most of the book, 5 stars for the last 10 pages.
Displaying 1 - 30 of 311 reviews