Το χαμόγελο του δράκου

by Αλκυόνη Παπαδάκη

Οι ήρωες της Αλκυόνης Παπαδάκη, σαν μοναχικοί γλάροι, περπατούν μέσα στη βροχή και ζωγραφίζουν εικόνες στην ψυχή μας.
Ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αέναη αναμέτρηση μάνας κόρης και τον προδότη έρωτα, αυτόν που διαλέγουμε εμείς...

Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.

Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…

336 pages, Paperback

First published October 10, 2018

About the author

Βιογραφικό γραμμένο απο την ίδια.

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν` ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους.

Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ` όνειρο ν` αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά!

Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν` αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ` αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να `χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν` αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.

Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου `κρυψε ποτέ τα μάτια και τ` αφτιά μου.

Reviews

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 3 out of 5]

Έπειτα από δύο και πλέον δεκαετίες -και 20 και πλέον τίτλους λογοτεχνικών έργων-, η αγαπημένη συγγραφέας των αναγνωστών, Αλκυόνη Παπαδάκη, απέκτησε νέα λογοτεχνική στέγη, η οποία μπορεί να νιώθει περήφανη που κατάφερε να εντάξει στο δυναμικό της ένα τέτοιο όνομα. Ο λόγος, φυσικά, για τις εκδόσεις Διόπτρα, και το νέο βιβλίο της συγγραφέως που ακούει στον τίτλο "Το χαμόγελο του δράκου", και το οποίο πραγματεύεται, όπως και αρκετά άλλα μυθιστορήματα της κυρίας Παπαδάκη, τη σχέση ανάμεσα σε μάνα και τους κόρη, τους περίπλοκους δεσμούς που κρατάνε κοντά τη μία με την άλλη, μα και όλα εκείνα που τις φέρνουν σε μεγάλες, εκρηκτικές συγκρούσεις, καθώς και πως τις διαχειρίζονται.

Αν κάτι έχει χαρακτηρίσει την πένα της κυρίας Παπαδάκη, στη διάρκεια της μακράς συγγραφικής της πορείας, αυτό είναι ο χαρακτηριστικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τη γλώσσα -και κατ' επέκτασιν την αφήγησή της. Αν και ο λόγος της διαθέτει μια σχεδόν ονειρική λυρικότητα, είναι απλός και άμεσος. Μπορεί ν' ακούγεται κάπως ποιητικός στ' αφτιά μας, διαθέτει, όμως, την απαιτούμενη απλότητα που χρειάζεται προκειμένου να γίνει κατανοητός απ' όλους, μα πάνω απ' όλα, όσο ευαίσθητος απαιτείται για ν' αγγίξει τις καρδιές των αναγνωστών, χωρίς, ωστόσο, να καταφεύγει σε κάποιο κλισέ μελόδραμα ή σε βαρύγδουπα λόγια. Η γραφή της κυρίας Παπαδάκη δεν έχει τίποτα το στημένο, τίποτα το επιτηδευμένο, είναι βγαλμένη μέσα απ' την καρδιά της και αυτό φαίνεται στα γραπτά της και περνάει και σε 'μας με περίσσια ευκολία.

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμα εξίσου χαρακτηριστικό, τόσο όσον αφορά την αφηγηματική προσέγγιση της συγγραφέως -και κατά συνέπεια, το αφηγηματικό της ύφος-, όσο και την ίδια την δόμηση -και αποδόμηση, πολλές φορές- της πλοκής των ιστοριών της. Μπορεί ο λόγος της να διακρίνεται για την ευαισθησία και την τρυφερότητά του, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, την ίδια, όμως, στιγμή δεν διστάζει να γίνει σκληρή, όχι απαραίτητα κυνική, αλλά σίγουρα ειλικρινής απέναντι στα γεγονότα και στις καταστάσεις που περιγράφει, αφηγείται, καταγράφει. Και μέσα στα κείμενά της υπάρχουν λόγια που από κάποιους -σίγουρα όχι από εμένα- θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως μη λογοτεχνικά, τα οποία, ωστόσο, επιτυγχάνει με τον δικό της μοναδικό τρόπο να τα ταιριάξει και να τα καταστήσει αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που θέλει να πει, να εκφράσει, αν μεταφέρει.

Δεν θα σταθώ ιδιαίτερα στην πλοκή, καθώς δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη ή περίπλοκη, αλλά και γιατί, τελικά, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία που δεν είναι. Γιατί υπάρχουν βιβλία εκεί έξω, και συγγραφείς, που ο σκοπός της ύπαρξής τους είναι να μιλάνε στην καρδιά και στην ψυχή σου, να φέρνουν στην επιφάνεια κομμάτια του δικού σου εαυτού που θα σε κάνουν, άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο, να ταυτιστείς με την ιστορία που διαβάζεις και πολύ περισσότερο με τους ήρωες αυτής. Ανθρώπους που ίσως και να έχεις γνωρίσει, να τους έχεις συναναστραφεί, να τους έχεις μισήσει κι αγαπήσει συνάμα. Ανθρώπους με τους οποίους έχεις μοιραστεί στιγμές, συναισθήματα, εμπειρίες, που μέσα από αυτές βγήκες πιο δυνατός, ακόμα κι αν λαβώθηκες, και που σε έκαναν να καταλάβεις πως το πραγματικό νόημα της ζωής, βρίσκεται στο ίδιο το όνομά της. Το πραγματικό νόημα βρίσκεται στο να ζεις, κι αυτό σημαίνει πολλά, όπως το να προσπαθείς ό,τι κι αν έρθει στον δρόμο σου, να μην σκύβεις το κεφάλι, να συγχωρείς και να ξεκινάς και πάλι απ' την αρχή.

[Georgia · Rating 1 out of 5]

Ακολουθεί προσωπική γνώμη και άποψη μου χωρίς να θέλω να θίξω ή να μειώσω κανέναν συγγραφέα!
Είμαι έξαλλη! Μια απαίσια ιστορία για μια άκαρδη μάνα που βρίζει τη κόρη της γιατί είναι ελεύθερων ηθών από κούνια. Στα 25 της καταστρώνουν μαζί σχέδιο να τυλίξει εκείνη έναν αξιοπρεπέστατο αλλά και πολύ πλούσιο κύριο ετών 60, αφού το καταφέρνουν πεθαίνει, και ξεκινάει η ιστορία της κόρης η οποία έχει πια γίνει κ εκείνη μάνα ενός κοριτσιού το οποίο βρίζει και απειλεί γιατί της ειναι βάρος. Έχει πάρει τα φύλλα και τα δέντρα στο χωριό, μεχρι που φτάνει εκεί ένας τυχοδιώκτης ψεύτο απατεώνας. Τον ερωτεύεται και γίνετε πια ο επίσημος «γκόμενος». Ο αντρας της στο σπιτι να κάνει τα παντα για εκείνη κ να λατρεύει την κόρη τους. Να λιώνει για χαρη της, να κλείνει τα αυτιά σε όλα όσα φίλοι και συγγενείς του λένε για την ζωή που κάνει η γυναίκα του, η κόρη της να διψά για ψίχουλα αγάπης απο τη μάνα! Μεχρι που αποφασίζει πως θέλει να έχει όλη μερα δίπλα της τον «γκόμενο», έτσι τον αναγκάζει να ξελογιάζει την κόρη της και την παντρευτεί! Ο καλός πατέρας πεθαίνει, η μάνα συνεχίζει τον βίο και πολιτεία με τον αγαπητικό μεσα στο σπιτι και η κόρη ανίδεη να πενθεί τον πατερα της και τη ζωή της! Όταν πια ο αγαπητικός ερωτευτεί στα ξαφνικά μια ελληνοαμερικανα και τις εγκαταλείψει η μάνα χάνει τα λογικά της και αυτοκτονεί, ενώ η κόρη φευγει για Αθήνα και γίνετε σπουδαία ζωγράφος, χωρίς ποτέ να μάθει τι γινόταν κατω απο τη μυτη της και τι «καλό» της ειχε κανει η μανούλα της! Μόνο σαν υποψία περνάνε απο το μυαλό της αλλά χάνονται
Αυτό χωρίς τίποτε παραπάνω! Γιατί τόση κακία,γιατί τόσο βρισίδι, ποια η ιστορία της γιαγιας ή του πατέρα; Για ποια δεκαετία μιλάμε και ξαφνικά εμφανίζεται το κινητό και το Facebook?!! Ένα πέπλο μυστηρίου υπήρχε από την αρχή και έμεινε! Γιατί εαν πρόκειται για ιστορια του 1930 ναι το δεχομαι να ναι πιο σκληροί οι άνθρωποι και να υπάρχει αυτή η κλειστή κοινωνία του χωριού, και να παντρεύονται από 15-16 χρονων οι κοπέλες με άντρες πολύ μεγαλύτερους! Οταν όμως ξαφνικά μου αναφερεις προς το τέλος Facebook σημαινει μιλάμε για 2008 και μετά! Ποια 16χρονη μέσα της δεκαετίας του 2000 παντρεύετε έναν κοντά στα 30; Σταματάω μεχρι εδώ γιατί είναι πολλά ακόμα που με ενόχλησαν και δεν ταιριάζουν με τα γεγονότα!!!
Πραγματικα λυπάμαι που το λέω αλλά είναι η χειρότερη ιστορία που έχω διαβάσει! Το μόνο που με παρηγορεί ήταν πως η πένα της κυρίας Παπαδάκη ήταν τόσο ωραία που απλά περνούσαν οι σελίδες και για αυτό μόνο πέρνει 1 αστεράκι!
1000 φορές Μαντά και Δημουλίδου! Οσο απλή και να ναι η γραφή τους οι ιστορίες τους είναι ευφάνταστες και έχουν μια λογική!

[Λένια · Rating 1 out of 5]

Για πρώτη επαφή με την συγγραφέα απογοητεύτηκα πλήρως με την γραφή της και έναν επιτηδευμένο ποιητικό λόγο ασύμβατο με την ιστορία.Εκβιαζε το συναίσθημα εν ολίγοις.Η ιστορία είχε κενά και άφηνε αναπάντητα ερωτήματα.Ισως απευθύνεται σε ανθρώπους μιας άλλης ηλικίας και ενός διαφορετικου τρόπου σκέψης.Δεν κατάλαβα γιατί εκθειαζαν όλοι αυτό το βιβλίο.Ουτε εντυπωσίαζε με τις "ποιητικές πινελιές" που πέταγε αγαρμπα στο κείμενο, ούτε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η πλοκή (ιδίως με τούς διάφορους αναχρονισμούς - ενώ δεν γνωστοποιήθηκε ποτέ σε ποια εποχή διαδραματίζεται η ιστορία- οπότε οι χαρακτήρες αλλά και τα επιμέρους στοιχεία είναι ασύμβατα μεταξύ τους.

[Georgia Retetakou · Rating 4 out of 5]

Κάθε μυθιστόρημα της Αλκυόνης Παπαδάκη αποτελεί ένα ιδιαίτερο και μοναδικό ταξίδι που ακροβατεί ανάμεσα στο παραμύθι και στην σκληρή πραγματικότητα. Με έναν δικό της ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο η συγγραφέας ξέρει να βάζει την δικιά της προσωπική υπογραφή στην κάθε ιστορία της, αναγκάζοντας κάθε φορά τον αναγνώστη να δεθεί με το κάθε δικό της βιβλίο που διαβάζει.

Κάπου στην Νότια Κρήτη. Σε ένα χωριό κοντά στην θάλασσα. Στο Κρινοχώρι ο Δονατέλος και η Δονατέλα έρχονται να κτίσουν την ζωή τους μαζί με τις δυο κόρες τους. Την Κρινιώ και την Κάσσω. Το νέο τους ξεκίνημα δύσκολο μιας και σε μια κλειστή κοινωνία δεν ήταν ποτέ εύκολο να γίνουν αποδεκτοί, κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι. Είναι οι ξένοι που τους κοιτάζουν επιφυλακτικά και δύσπιστα μέχρι να τους συνηθίσουν. Αν τους συνηθίσουν ποτέ.

Η ιστορία εστιάζει αρχικά κυρίως στην σχέση της Δονατέλλας και της μικρότερης κόρης της. Της Κάσσως. Η ιδιομορφία της σχέσης μάνας κόρης. Η περίεργη επιρροή που έχει η μητέρα, απέναντι στην κόρη, συνδυαζόμενη όμως με τις συγκυρίες και τον προσωπικό χαρακτήρα της κάθε μίας, Η μάνα καθοδηγεί. Η κόρη αποδέχεται, αλλά δεν παύει να ακολουθεί και την δικιά της προσωπική ρότα, προσπαθώντας να συνδυάσει τα θέλω της, με αυτά που απαιτεί ο ψυχισμός της. Το μυαλό και το σώμα της. Παράλληλα παρακολουθούμε το πως τα κατευθυνόμενα σχέδια και οι υποκινούμενες πράξεις δένουν μοιραία της ζωές κάποιων ανύποπτων ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο του μυθιστορήματος καταλαβαίνουμε με έντονα εμφατικό τρόπο. Και με μια εύστοχη διαδικασία το πόσο καθοριστικές είναι οι ανθρώπινες επιλογές και το πόσο σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο ακολουθούμε αυτές τις συγκεκριμένες επιλογές. Άλλοτε ακολουθούμε τον συγκεκριμένο δρόμο από μια εγωιστική πα��όρμηση ή από μια κατευθυνόμενη υπολογιστική ανάγκη. Άλλοτε η μοναξιά, η ανάγκη για φροντίδα και συναναστροφή γίνεται η παγίδα που διανθίζει επικίνδυνα αυτή την επιλογή.

Στο δεύτερο νοητό μέρος η συγγραφέας εστιάζει στο έτερο δίπολο μάνας- κόρης. Στην σχέση που σχηματίζει η Κάσσω με την κόρη της, την Λενιώ. Για άλλη μια φορά η σχέση χειραγώγησης της κόρης απο την μητέρα χτυπάει κόκκινο. Αυτή την φορά ανεξέλεγκτα, ακραία και επικίνδυνα. Γιατί αυτή την φορά δεν χειραγωγείτε μόνο το μυαλό με την λογική συναίνεση ενός ατόμου που καταλαβαίνει τις πράξεις του Αλλά χειραγωγείται και πλάθεται ο ίδιος ο ψυχολογικός κόσμος ενός παιδιού που δεν είναι ακόμα σε θέση να καταλάβει και να ξεχωρίσει το καλό από το κακό. Να προσωποποιήσει τις αγαθές προθέσεις και τις σκόπιμες επιβολές. Πόσο δυνατά και πόσο σημαντικά τα παραμύθια γίνονται εφιάλτες στα μάτια ενός παιδιού; Πόσο αλληγορικά και πόσο αυθόρμητα φανερόνονται όλοι οι ενδόμυχοι φόβοι μας, Οι παιδικοί εφιάλτες που ενηλικιώνονται μαζί μας ή οι φόβοι που γεννιούνται μέσα από την απώλεια. Από έναν χαμένο έρωτα, από μια εικονική σχέση που ξεσκεπάζεται. Από τον φόβο να μην διασαλευτεί ένας τρόπος ζωής που έχει βασιστεί σε μια ψεύτικη ευτυχία,

Ρεαλιστική γραφή με έντονο λυρισμό και πολλές κυνικές ατάκες συγκροτούν ένα μυθιστόρημα που αγγίζει μαγικά και προσεγγίζει απόλυτα τις ανθρώπινες σχέσεις. Με έναυσμα την σχέση μάνας - κόρης έχουμε το ξετύλιγμα μιας ολόκληρης κοινωνίας με τα ψεγάδια της. Με τα ελαττώματα της κυρίως, αλλά και με κάποια από τα προτερήματα της.
Η Αλκυόνη Παπαδάκη μας παρουσιάζει μια μικρογραφία της Κοινωνίας που βάζει ταμπέλες και θέτει τα δικά της μονοδιάστατα πρότυπα. Με τον δικό της τρόπο προσυπογράφει για άλλη μια φορά μοναδικά την αποδόμηση των Κοινωνικών προτύπων και στερεοτύπων πότε αληθινά και ρεαλιστικά και πότε αλληγορικά.

Από τον ποιητικό λόγο και τον λυρισμό. Στην σκληρή αλήθεια της πραγματικότητας. Από το όνειρο και την ευχάριστη προσδοκία. Στην κυνική και απότομη προσγείωση της αληθινής και σκληρής ζωής. Από την αλόγιστη φιλοδοξία και την εγωιστική γυναικεία ματαιοδοξία στην χάραξη ενός εναλλακτικού δρόμου που χρωματίζει αλλιώς τους φόβους και τους μετατρέπει σε πηγή έμπνευσης. Μπορεί άραγε μια άσχημη εμπειρία που έχει πάρει άσχημες διαστάσεις στο μυαλό, να μετατραπεί τελικά σε θετική δύναμη; Πολλές φορές όταν συμφιλιωθείς με τους φόβους σου, μπορείς να τους ανταλλάξεις με τις μεγαλύτερες επιτυχίες σου. Με έναν έντονα περιπαικτικό τρόπο η συγγραφέας προκαλεί, ερεθίζει και κεντρίζει τον αναγνώστη, για να αιχμαλωτίσει τους αληθινούς φόβους μας και να τους μετατρέψει σε αληθινή δύναμη.

Η γλώσσα αλλάζει διαρκώς μορφές παίρνοντας τελικά την τελική της μορφή για να γίνει το κεντρί και το εργαλείο που βγάζει προς τα έξω όλον τον αληθινό και πραγματικό ψυχισμό των ηρώων που είτε είναι χωμένοι στην υποκρισία. Είτε χαμένοι στους υπαρκτούς και στους φτιαχτούς φόβους τους. Η αξιοπρέπεια παλεύει με τον ξεπεσμό. Η καλοσύνη με την κακεντρέχεια και την υποκρισία. Το αρρωστημένο πάθος με το όνειρο και την διαφυγή προς ένα κόσμο αληθινό.

Οι ήρωες κουβαλάνε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορούμε να συναντήσουμε σε ανθρώπους της καθημερινότητας μας. Δυνατοί ή αδύναμοι. Πείσμωνες και μαχητές. Αξιολύπητοι ή ηθικά ξοφλημένοι. Χειραγωγούν ή χειραγωγούνται. Αποδέχονται ή επαναστατούν απέναντι στην προσωπική τους μοίρα. Φτάνουν στα όρια τους ή τα ξεπερνούν τόσο επικίνδυνα που προσπερνούν ακόμα και τα όρια της διαστροφής, Το κλειδί νομίζω σε αυτό το βιβλίο είναι πως έτσι όπως δείχνουν κάποιοι απο τους ήρωες την αναλγησία και την διαστροφή τους. Έτσι όπως δείχνουν κάποιοι άλλοι την αποδοχή και την υποταγή τους, Έτσι όπως κάποιοι άλλοι παλεύουν με τους φόβους τους και είτε τους αποδέχονται, είτε τους μεταλλάσσουν σε θετικό πρόσημο, Μας αποδεικνύουν με τον πιο εύλογο τρόπο το πως το ανθρώπινο μυαλό είναι ικανό να μετατρέψει τα πάντα σε θετική ή αρνητική ενέργεια που καθορίζει δραματικά την μοίρα ενός συνόλου.

Ένα ακόμα αναγνωστικό ταξίδι της Αλκυόνης που με μάγεψε, με προβλημάτισε, Με έκανε να νιώσω την ίδια την ζωή να μου κλείνει το μάτι μέσα από την όμορφη ή άσχημη όψη της ανθρώπινης ψυχής.

"Έλα κάθισε στον βράχο. Βλέπεις είναι γεμάτες οι σχισμές τους κυκλάμινα...Αχ ξέρεις τι θυμήθηκα τώρα; Έχεις ακούσει για εκείνο το κοριτσάκι, την Λενιώ...Πάνε χρόνα...Καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού της και προσπαθούσε με τις ώρες να ζωγραφίσει δράκους να χαμογελούν. Την έβλεπα συχνά, όταν περνούσα απο εκεί, κατεβαίνοντας απο τον λόφο για την αμμουδιά."
"Δράκους να χαμογελούν; Υπάρχουν δράκοι, άραγε; Και μάλιστα...χαμογελαστοί;"
"Υπάρχουν δράκοι μέσα στην ψυχή και την σκέψη των ανθρώπων. Τους έπλασαν οι άνθρωποι, για να δώσουν μορφή στους φόβους τους."
https://vivlionerga.blogspot.com/2019...

[Ioanna Xristodoyloy · Rating 4 out of 5]

Δύσκολο να γράψεις για ένα βιβλίο όταν κλείσεις την τελευταία του σελίδα και δεκάδες συναισθήματα αναβλύζουν από μέσα σου.Η αλκυόνη της καρδιά μου. Μαστορισα σε όλα της. Ο μόνος λόγος που δεν έβαλα πέντε αστεράκια ήταν γιατί ήθελα κιαλλο.ηθελα να δω την πορεία των ηρώων που σε κάποια στροφή του βιβλίου έφυγαν από μέσα.για μένα το κεφάλαιο τους δεν είχε κλείσει ακόμα αναρωτιέμαι πώς να τους τα φέρεις η ζωή...

[Christiana Hadji · Rating 3 out of 5]

Η Παπαδάκη συγκαταλέγεται στις αγαπημένες μου συγγραφείς, αλλά το συγκεκριμένο έργο της θεωρώ πως δεν είναι απ' τα καλύτερα της.
Η πλοκή μου φάνηκε υπερβολική, για να μην πω τραβηγμένη από τα μαλλιά.
Η γραφή βασίζεται μόνο σε διαλόγους ανάμεσα στους χαρακτήρες και δεν έχουμε καμία αναφορά στον τόπο ή τον χρόνο που λαμβάνει τόπο η ιστορία.
Οι χαρακτήρες ήταν πρόχειρα σκιαγραφημένοι και μου φάνηκε πως έλεγαν και έκαναν πράγματα εξωφρενικά αποκλειστικά και μόνο για να σοκάρουν τον αναγνώστη. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων έγινε διεκπεραιωτικά και βιαστικά, κι όχι με αγάπη και προσοχή όπως μας έχει μαθημένους η συγγραφέας. Με άφησαν παγερά αδιάφορη αφού μου φάνηκαν περισσότερο σαν μαριονέτες που χρησιμοποιούσε άτσαλα η Παπαδάκη παρά σαν πραγματικοί ανθρώποι τους οποίους θα συμπαθούσα ή θα αντιπαθούσα.
Οι δε ποιητικές πινελιές είναι ένα τέχνασμα που μάλλον με κούρασε.
Τρία αστέρια επειδή διαβάζεται γρήγορα και εύκολα, κι ελπίζοντας ότι η αγαπημένη μου Παπαδάκη θα επιστρέψει στον παλίο καλό της εαυτό.

[Δήμητρα Κόμτσια · Rating 3 out of 5]

Λίγο ακραίο σαν πλοκή και βαρύ.Εξαιρετικο όσον αφορά τον τρόπο γραφή και ξεκούραστο!Οσα βιβλία έχω διαβάσει από την Αλκυόνη Παπαδάκη είναι πολύ ωραία και μου αρέσει το γεγονός ότι οι ήρωες της είναι αληθινοί και αυτό φαίνεται σε πολλά σημεία μέσα στο συγκεκριμένο βιβλίο φερειπείν.Επίσης Νοιώθω ότι λειτουργούν ανεξάρτητα και αυτόνομα(δεν φαίνεται ότι οι πράξεις προέρχονται από το ίδιο συγγραφικό μυαλό)στην εξέλιξη της πλοκής.Αυτός ο βαθμός πάει πιο πολύ στην πλοκή η οποία δεν με ικανοποίησε όσο θα ήθελα..

[Elisa S · Rating 2 out of 5]

2,5 Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, ούτε και εντελώς το αντίθετο. Ένα παραμύθι που προσπαθεί να περάσει αλληγορικά μυνήματα.. η γλώσσα δεν είναι κατασταλαγμένη στην εποχή που υποτίθεται εκφράζει (το σήμερα) και που τελικά και εγώ κατάλαβα προς το τέλος... Προβλέψιμο σε αρκετά σημεία.. Νιώθω λίγο απογοητευμένη καθώς είχα άλλη αίσθηση για την συγγραφέα, αν και δεν είχε τύχει να διαβάσω κάτι άλλο δικό της.

[Tassos Bog · Rating 4 out of 5]

Ένα ακόμα καταπληκτικό βιβλίο γεμάτο συναισθηματα και λόγια που αγγίζουν την καρδιά και την ψυχή! Τα βιβλία της δεν είναι απλές λέξεις σε μια σειρά, αλλά κάθαρση, μελωδία! δεν έβαλα 5 αστέρια γιατί δεν μου άρεσε η Κάσσω...

[Ευα Μηλιά Κουτσουμπα · Rating 3 out of 5]

" Το χαμόγελο του δράκου"

Καθώς μεγαλώνουμε αλλάζουν καταστάσεις και θέλω στο πέρασμα μας από τη ζωή.
Όμως είναι και κάποια σημαντικά μικρά πράγματα, που δεν αλλάζουν.

Ένα από αυτά είναι και οι συγγραφείς, που έχουν χαράξει βαθιά τα αποτυπώματα τους στην ψυχή & τον νου μας.
Είναι οι άνθρωποι, που με τις λέξεις και τις ιστορίες τους έγιναν το βαμβάκι, που καθάρισαν πολλές φορές τις πληγές μας.

Η Αλκυόνη Παπαδάκη είναι μια από αυτές.
Μεγάλη λογοτέχνης και μάγιστρα των λέξεων. Έχει ένα δικό της τρόπο να τις βάζει στη σειρά και φτιάχνει ένα παζλ αποσπασμάτων, που καθορίζει τις μετέπειτα σκέψεις και γιατί όχι; Και πράξεις μας.

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία τής. Κάποια από αυτά ξανά και ξανά.
Αγαπημένα, Βαρκάρισσα της χίμαιρας και το ταξίδι που λέγαμε.

Οι ιστορίες της πηγάζουν από τη ζωή.
Μου αρέσουν, γιατί βγάζουν μια δραματικότητα, έχουν κάτι σκοτεινό και σου βγάζουν πόνο.

Και έτσι έχουν γίνει τα βιβλία της εκείνα που πάντα έχεις στη βιβλιοθήκη σου, γεμάτα κιτρινισμένες σελίδες και σημειωμένα τα αποσπάσματα, που αγαπάς και δίπλα γράφεις τις σκέψεις σου.
Είναι βιβλία ημερολόγια, γιατί αυτό βγάζει η ίδια η συγγραφέας με τις ιστορίες της και τη γραφή τής.

Το χαμόγελο του δράκου...
Δε μου άρεσε.
Νιώθω θλίψη για αυτό.
Γιατί θέλησα να, το διαβάσω για να βρει απαγκιο η ψυχή μου.
Είχε ανάγκη το " βαμβάκι της".

Από το χαμόγελο του δράκου κάτι μου έλειψε.
Είναι όλα εκεί αλλά και δεν είναι.

Η γραφή, τα απόσπασμα, η αγαπημένη αθυροστομία της συγγραφέας αλλά κάτι έλειπε.
Όταν έφτασα στο τέλος κατάλαβα.
Η ιστορία.
Δεν μου άρεσε.
Την έχω ξανά διαβάσει πολλές φορές με άλλα πρόσωπα και τοπία.
Δεν είναι η ιστορία από αυτές που θυμίζουν τις αγαπημένες ιστορίες της Κας Παπαδάκη.

Είναι μια ιστορία, που την έχω διαβάσει πολλές φορές απλά η συγγραφέας έβαλε τη δική της πινελιά.

Η γραφή, τα αποσπάσματα, οι εικόνες, που πάντα σου φέρνουν στον νου παραμύθι είναι εκεί, ζωντανές.
Αλλά..
Έλειπε η διαφορετικότητα.
Το κάτι διαφορετικό.
Το στίγμα της συγγραφέας.

Το διάβασα, πέρασε η ώρα μου αλλά το στίγμα, που αφήνει η συγγραφέας στον αναγνώστη έλειπε.

Η πληγή, που έψαχνα να κλείσει δεν επουλωθηκε.

Ήταν όλα εκεί.
Στημένα σωστά αλλά έλειπε η ζωντάνια.
Ένιωσα σαν να έλειπε η Αλκυόνη Παπαδάκη.
Ένιωσα σαν να έχασα κάτι δικό μου.

Κρατώ μέσα μου τις παλιές ιστορίες της.
Η αγάπη δεν σβήνει άλλωστε.
Είναι εκεί ζωντανή και αληθινή.

[Eugenia Kortsari · Rating 5 out of 5]

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο βιβλίο, "Το χαμόγελο του δράκου" , καλογραμμένο, γεμάτο παρομοιώσεις και προσωποποιήσεις (που θυμίζουν πολύ τα δημοτικά τραγούδια, με τα πουλιά να μιλούν με ανθρώπινη λαλιά).
Παιδικές ανησυχίες διάχυτες μαζί με ώριμους προβληματισμούς και φιλοσοφία, καθώς και όνειρα και δεισιδαιμονίες. Γνωμικά με νόημα και αλήθειες συμπυκνωμένες σε βάζουν σε σκέψη την κατάλληλη στιγμή. Εικόνες και περιγραφές ζωντανές ζωηρεύουν μπροστά στα μάτια μας σαν κινηματογραφική ταινία.
Κι ο έρωτας παρών, να καταλαμβάνει ιδιαίτερη θέση σε όλο το μυθιστόρημα!

[Georgia · Rating 4 out of 5]

Είναι κάτι νύχτες μαγικές, που στα σημάδια της ψυχής σου πετούν πολύχρωμες πεταλούδες. Είναι κάτι νύχτες μαγικές, που το σκοτάδι τους λάμπει πιο πολύ κι από τον ήλιο του καταμεσήμερου. Είναι κάτι νύχτες μαγικές, που έρχεται ο Θεός να κρυφτεί σ'ένα λουλούδι της ψυχής σου. Εσένα διάλεξε για κρυψώνα του.
Είναι κάτι νύχτες μόνο δικές σου. Ολότελα δικές σου. Χάρισμά σου. Ζήσε τις... Μη σκέφτεσαι το ξημέρωμα. Πες μια φορά επιτέλους... μια φορά μόνο... <<Δε με αφορά!>>

[Στρατούλα Λαζάρου · Rating 4 out of 5]

Από σεβασμό στο όνομα και την ιστορία της Κυρίας Παπαδάκη, θα βαλω 4 αστέρια και θα περιοριστώ να γράψω ότι δεν είναι από τα καλύτερά της βιβλία. Η ψυχή της και η γραφή της παραμένουν αναλοίωτα αλλά δεν αρκεί πάντα αυτό.

[Maria · Rating 1 out of 5]

It was boring, supposedly literary with discarded irrelevant romantic poetic expressions.

[Eleni Arnaoutakh · Rating 5 out of 5]

Η γλαφυρότατη πένα της κυρίας Παπαδάκη πάντα με συναρπάζει!!! Το διάβασα πολύ γρήγορα!!!

[Γιώργος Τσιβελέκος · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό!!!

[Lia Panagiotidou]

Υπάρχουν συγγραφείς που η λογοτεχνική τους αξία παραμένει αναλλοίωτη στη διάρκεια των χρόνων. Μία εξ αυτών είναι η καταξιωμένη λογοτέχνης Αλκυόνη Παπαδάκη. Ακόμη και αν τα βιβλία της δεν έχουν όλα την ίδια δυναμική, εντούτοις κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ικανότητα της να πλάθει ιστορίες, που μέσα από τη σκληρότητα τους ο αναγνώστης συγκινείται και προβληματίζεται.
Το τελευταίο της μυθιστόρημα, ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ, έχει για ακόμη μια φορά την ταυτότητα της και αυτή δεν είναι άλλη από τον έντονο λυρισμό που τη χαρακτηρίζει.
Σε ένα χωριό της Κρήτης μετοικούν ο Δονάτος και η Δονατέλλα. Δύο βιοπαλαιστές, που ο ένας ασκώντας την τέχνη του τσαγκάρη και η άλλη της μοδιστρικής, προσπαθούν να ενσωματωθούν στην τοπική κοινωνία, αν και κανείς από τους εκεί κατοίκους δεν γνωρίζει τίποτα για το παρελθόν του ζευγαριού.
Εκρηκτική προσωπικότητα αυτή, στον αντίποδα ένας ήσυχος άνθρωπος αυτός, απλώνουν ρίζες και δημιουργούν τη δική τους οικογένεια. Οι κόρες τους, Κάσσω και Κρινιώ, από μικρές διαμορφώνουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες. Η Κρινιώ είναι μετρημένη, κλειστός άνθρωπος και λογική, ενώ η Κάσσω με όπλο την ομορφιά της έχει μέσα της τον διάβολο, είναι κοινωνική, μα προπαντός ζωηρή και έκφυλη, αμαυρώνοντας έτσι το όνομα της οικογένειας.
Τα χρόνια περνούν, η καθεμιά βρίσκει τον δρόμο της, με καθοδηγητή πάντα τη Δονατέλλα, που έχει βάλει σκοπό την αποκατάσταση τους. Η φωτιά που καίει την Κάσσω, όλο και θεριεύει και δεν τη σταματάει ούτε καν ο γάμος της με έναν ευυπόληπτο άνδρα, μεγαλύτερο της, τον Βάιο. Άνθρωπος αγνός, φιλεύσπλαχνος και δίκαιος, κλείνει τα μάτια της ψυχής του, προσφέρει την αγάπη του και εθελοτυφλεί όλη του τη ζωή απέναντι στα τερτίπια της γυναίκας του. Τη ζωή του έρχεται να φωτίσει ο ερχομός της Λενιώς, ενός παιδιού, που ούτε όμως η δική του γέννηση μπορεί να διδάξει στην Κάσσω την καθαρή κρύσταλλο αγάπη και να βάλει χαλινάρια στο σκότος της καρδιάς της.
Η Λενιώ αποζητά τη μητρική αγκαλιά, μα η μορφή ενός δράκου έρχεται πάντα στα όνειρα της για να την τρομάξει. Έναν δράκο που η σκληρή μάνα της έχει εφεύρει, για να τιμωρεί, να τρομοκρατεί και να κόβει τα όνειρα του παιδιού. Μεγαλώνοντας, η Λενιώ θα έρθει αντιμέτωπη με την ίδια τη ζωή. Ένα σατανικό σχέδιο, εμπνευσμένο από το ίδιο της το αίμα, θα δημιουργήσει γεγονότα που για άλλους θα αποτελέσουν την αρχή και για άλλους το τέλος τους. Ως πού μπορεί να φτάσει η διαστροφή του έρωτα; Ποιος είναι τελικά ο θύτης και ποιος το θύμα;
Εξοργίστηκα με τους ήρωες, λυπήθηκα για τον καλό που ποτέ καλό δεν βλέπει, μα πάνω από όλα αναρωτήθηκα αν η τιμωρία αποτελεί δικαίωση, κάθαρση και αν είναι ποτέ αρκετή. Για όσους είστε λάτρεις της Αλκυόνης, ένα ακόμη βιβλίο θα σας κάνει κοινωνούς στον δικό της κόσμο!!!

[Maria Giannisi · Rating 5 out of 5]

Η Αλκυόνη Παπαδάκη έχει τον ιδανικό τρόπο να μπαίνει στις ψυχές των ηρώων της και να τις ξεδιπλώνει με μοναδικό τρόπο. ΄Οταν διαβάζεις ένα κείμενο καταλαβαίνεις αμέσως ότι είναι γραμμένο από εκείνη, γιατί οι περιγραφές της είναι ρομαντικές με εξαιρετικές παρομοιώσεις αλλά ταυτόχρονα με καυστικούς ή και υβριστικούς χαρακτηρισμούς.
Το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο στο ίδιο μοτίβο με τα προηγούμενα. Ιστορία 2 ή 3 γενεών (γιαγιά-μαμά-κόρη) με αρχή, μέση με απροσδόκητες ακραίες εξελίξεις και ένα τέλος κάθαρση με αισιόδοξα μηνύματα.
Είναι απ΄τις αγαπημένες μου Ελληνίδες συγγραφείς, διαβάζεται απνευστί, χωρίς φλυαρίες, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και κάθε φορά δεν θέλεις να τελειώσει.

[Genny Eugenia Fotaki · Rating 5 out of 5]

Ένα ακόμη βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη που θες να το διαβάσεις σε μια μέρα! Όλα σταματούν γύρω σου καθώς οι ήρωες ξεπηδούν ολοζώντανοι μπροστά σου και σε παρασύρουν να γίνεις μέρος της δικής τους ζωής! Η περιγραφή των συναισθημάτων είναι τόσο έντονη που δεν υπάρχει περίπτωση να μην μιλήσουν στην ψυχή του αναγνώστη. Η συγγραφέας διαπραγματεύεται άλλη μια φορά μια οικογενειακή ιστορία.Βρίσκει το θάρρος με τον μοναδικό τρόπο της γραφής της, να σπάσει άλλη μια φορά το φράγμα του καθοσπρεπισμού της μέσης ελληνικής οικογένειας και να αποκαλύψει το ανήθικο και σκοτεινό περιεχόμενο της.

[Rebeka · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικό βιβλίο !!! Δεν μπορούσα να το κλείσω και να το αφήσω για αργότερα ... το διάβασα μέσα σε λίγες ώρες. Πρώτη φορά διαβάζω τη συγκεκριμένη συγγραφέα και ομολογώ ότι με καθήλωσε. Αυτό που με στεναχώρησε ήταν ο χαρακτήρας αυτής της μάνας (της Κασσιανής), που δεν ξέρω αν υπάρχει αλλά εύχομαι να μην υπάρξει ποτέ για κανένα παιδί γιατί σε αυτό έκανε το μεγαλύτερο κακό. Ο τρόπος όμως που η συγγραφέας το χειρίστηκε ήταν εξαιρετικός ... πιστεύω πως ακολούθησε το σχήμα "ὓβρις → ἂτη → νέμεσις → τίσις" και έτσι ήρθε η δικαίωση για όλους. Το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους, τους ενήλικες.

[Despina Manetta · Rating 4 out of 5]

Έχοντας διαβάσει αρκετά από τα βιβλία της Αλκυόνης Παπαδάκη, αρχικά απογοητεύτηκα. Όμως, φτάνοντας στις τελευταίες σελίδες, η γνώμη μου άλλαξε.. Όταν η Λενιώ βρίσκει το θάρρος και τη δύναμη να ανατρέψει όλα όσα τη κρατούσαν δέσμια στους φόβους της.. Όταν μπόρεσε να εκλογικεύσει τα συναισθήματα της και τα βιώματα απ' την οικογένειά της..Όταν κλείνει με βρόντο την πόρτα του παρελθόντος και παίρνει τα ηνία της νέας ζωής της.. Όταν κυνηγάει το όνειρο της και επιτέλους καταφέρνει να ζωγραφίσει το χαμόγελο του δράκου..

[Stella Frantzi · Rating 4 out of 5]

Ανθρώπινοι ήρωες...
Γεμάτοι πάθη και λάθη.
Κι εμείς κάπου εκεί ανάμεσα.
Να τους αγαπάμε, να τους μισούμε, να ψάχνουμε δικαιολογίες για τα λάθη τους, τα δικά μας λάθη.
Τιμωρία και δικαίωση;
Συγχώρεση και λήθη;
Ο καθένας ας αποφασίσει μόνος του.
Εξαιρετική γραφή, άμεσος λόγος, έντονα συναισθήματα.
Υπέροχο...

[Giota Spiliopoulou · Rating 5 out of 5]

το καινούριο βιβλίο της κ. Παπαδάκη δεν με απογοήτευσε καθολου!η γραφή έχει την αμεσότητα που ξέρουμε και οι ήρωες είναι ανθρώπινοι και ενώ έχουν πάθη κ κάνουν λάθη πάλι η συγγραφέας κατάφερε να τους δικαιολογήσει 100% στην συνείδησή μας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους άφησε ατιμώρητος!

[Vassiliadi · Rating 5 out of 5]

Το ομολογώ. ...το διάβασα σε μια μέρα. ..θα ήθελα να είχε κ το τέλος του επιπολαιου Πανάγου,για την αδερφή της στην Αυστραλία (ίσωςένα ακόμη βιβλίο; )...Όμως σε κάθε περίπτωση η σκληρή πένα της Αλκυονης Παπαδάκη είναι πάντα ελκυστική!

[Stella Dragousi · Rating 5 out of 5]

Μοναδική, υπέροχη, εξαίσια και πάλι η κυρία Παπαδάκη. Φυσικά δεν περιμένεις κάτι διαφορετικό από εκείνη, ούτε κατώτερο σε ποιότητα και ουσία. Όμως είναι πολύ όμορφο κάθε φορά να επιβεβαιώνει τον κανόνα και να σε βυθίζει τόσο γλυκά στον υπέροχο κόσμο της.

[Stefania Gartz · Rating 5 out of 5]

Εμείς.. Τα μπασταρδα του Θεού, που ζουμε πάντα με την φαντασίωση πως μας έχει αδυναμία..


Εμείς.. που κάναμε το δράκο που φωλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει..


Αγαπημένη μου Αλκυόνη για μια ακόμα φορά αγγίξεις την ψυχή μου όπως μόνο εσύ μπορείς.. Ανυπομονώ να διαβασω το νέο σου βιβλίο
🧡💛🧡💛🧡

[Vicky Laurel · Rating 4 out of 5]

Απολαυστική όπως πάντα η κα. Παπαδάκη αλλά το συγκεκριμένο βιβλίο δε με ενθουσίασε όπως τα παλιότερα της. Ίσως η ιστορία να μην είχε αρκετό ενδιαφέρον , ίσως να ήταν προβλέψιμη η συνέχεια...
4 αστέρια για τη γραφή της και για τα ωραία μηνύματα που περνάει μέσα από αυτό το βιβλίο.

[Anastasia Lichou · Rating 4 out of 5]

Η πρώτη μου γνωριμία με τη συγγραφέα.Το πρώτο της βιβλίο που διαβάζω.Οι ήρωες του βιβλίου περνάνε πολλά απο την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα.Ευανάγνωστο χωρίς να γίνεται κάποια ανατροπή,κάποιο τέλος που δεν περιμένουμε και θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό.

[Maria Mio Paraskevopoulou · Rating 2 out of 5]

“The Dragon’s Smile” by Alkyoni Papadaki has some beautiful writing, but the story feels slow and unfocused. The characters lack depth, and the emotional moments don’t fully connect. Despite a few nice passages, the book didn’t manage to hold my interest.

[Hélène · Rating 5 out of 5]

Δεν με απογοητεύει πότε! Ένα όμορφο βιβλίο γεμάτο από πραγματική ζωή. Ευχαριστώ κυρία Αλκυόνη