Fríða (Áslaug) Sigurðardóttir was born on December 11, 1940 on the farm Hesteyri in Hornstrandir in the Westfjords of Iceland. She graduated with a Cand. Mag. degree in Icelandic language and literature from the University of Iceland in 1979. She worked as a librarian at the University Library and the American Library in Reykjavik from 1964 – 1970, worked at the faculty of humanities at The University of Iceland from 1971 – 1973, and was a sessional teacher at the University and The Iceland College of Education from 1973 – 1975. Since 1978, she has dedicated her time to writing.
Fríða Á. Sigurðardóttir's first work was the short story collection Þetta er ekkert alvarlegt (Nothing Serious), published in 1980. She has since sent forward novels and short stories, as well as translations of foreign literary works. Her novel, Meðan nóttin líður (Night Watch) from 1990 received the Icelandic Literature Prize in 1991 and The Nordic Council's Literature Prize in 1992. The novel has been translated to English and the Scandinavian languages. Fríða has also written articles for newspapers and magazines. Her study of the plays by Icelandic playwright Jökull Jakobsson was published in 1980. Her newest work is the novel Í húsi Júlíu (In Julia's House), published in October 2006.
A 1980's Icelandic woman, Nina, keeps vigil by the bedside of her dying elderly mother and is surrounded by tales of their rural ancestors and her own earlier life.
It has a dreamlike quality as eras and even the use of first and third person change frequently. This can be frustrating if you want to pin down times and dates and work out what exactly things mean to a person and where stories or memories are coming from.
Paragraph by paragraph, I was sometimes frustrated, yet each time I put the book away I was left with a strong felt sense and mental pictures of the characters' experiences. Just as the cold and materialistic ad agency boss Nina is mysteriously drawn into these nebulous tales of "the lives of those who never achieved anything but survival ... toilers who leave no trace in history" I found myself to have been beguiled despite my nitpicking. The actual experience of reading the book was as interesting as the content.
The writing is powerful and mesmerising. The author is an award winning poet in her native Icelandic - and the translator seems to have been pretty good in conveying the power of her language. I read parts of the book on cold station platforms and in rattly old tin cans of local trains with people talking nearby and no headphones, yet, unlike with most books, I was drawn into the vividness of the story and the annoyances of my surroundings faded out.
I started wishing that this had a little more of the structure you would find in a straightforward family saga (though we do at least have a family tree of first names only, and it eventually becomes possible to give approximate dates and ages to characters), but the book crept up on me to surreptiously make its case to me for the power of a more nebulous, very right-brained form of storytelling. Given that the stories of characters' lives are blended into a sort of Jungian ancestral memory, that was very apt.
I have a feeling that this will benefit from a second reading. At first I really couldn't decide whether to give it four or five stars, but in recalling it hours later, it stands out from other books because its effects are so unusual and haunting.
Bækur virka undarlega á mig. Stundum átta ég mig aldrei almennilega á því hvað er að gerast. Stundum er heilinn á mér bara úti um allt á meðan ég er að lesa – að velta fyrir sér orðum, stíl, einhverju öðru samhengi en söguþræði. Og stundum er söguþráðurinn kannski bara ekkert upp á marga fiska, hugurinn að reyna að krækja í eitthvað sem er ekki til staðar. En maður veit það þá auðvitað ekki. Ekki frekar en maður getur fullyrt að það séu engir laxar í ánni bara vegna þess að þeir bíta ekki hjá manni sjálfum. Margir hafa verið fengsælir með Á meðan nóttin líður – hún fékk bókmenntaverðlaun norðurlandaráðs. En hún er ekki að gera neitt fyrir mig. Ég festist stöðugt í að velta fyrir mér stílnum. Hvað á þetta eiginlega að þýða? Stundum koma heilu síðurnar í afar knöppum setningum – eitt og eitt orð á stangli og svo punktur. Og svo kemur önnur síða sem er ekkert nema kommur, semíkommur og þankastrik, linnulaust flæði án samtenginga.
Þetta er einhver draumstíll. Ekki vitundarflæði en eitthvað inspírerað af því. Ég tengi það við 9. áratuginn. Og líður svolítið einmitt einsog ég sé fastur í myndbandi með Spandau Ballet.
Annað veifið birtast Spandau Ballet svo í sauðskinnsskóm og lopapeysum.
Þetta er alveg hryllilega tilgerðarlegt. Reyndar er tilgerð soldil pest í íslenskum bókmenntum. En 9. áratugurinn er náttúrulega alveg sér á parti þegar það kemur að tilgerð. Það er sérstök tegund af pósum (og pósandi prósum) sem eldist mjög illa. Þetta er allt mjög vel gert og virkar sjálfsagt prýðilega á þá sem fíla 9. áratuginn í bókmenntum. Ég næ satt best að segja meiri tengslum við Spandau Ballet og Duran Duran en svona texta. Þetta væri kannski ekki sem verst ef þetta væri bara stílbragð – svona smásmakk hér og þar. Var það ekki líka á 9. áratugnum (á Íslandi) sem það komst í tísku að drekkja öllum mat í sósu? Þetta er svolítið einsog að borða bara sósu.
Ég á ennþá fimmtíu blaðsíður eftir. Ég er hættur að leggja frá mér bækur í bili svo ég klára hana á eftir.
Den här boken ska njutas långsamt. I början hade jag lite svårt att komma in i texten. Men ju längre jag läste, desto lugnare jag fick omkring mig, desto mer sjönk jag in i texten. Huvudpersonen, Nina, vakar vid sin mors dödsbädd. Tre nätter får vi följa hennes 'stream of consciousness', med allt från hennes egna fiktiva släktminnen och återberättade minnen från olika familjemedlemmar, till egna minnen, drömmar, bilder. I mitt tycke ett mästerligt hanterade av denna modernistiska teknik. Allt vävs samman, olika tider, olika personers syn på familjehändelser, vilket bildar ett lapptäcke av motstridiga 'sanningar' som i slutändan bildar en sorts historisk helhet av hundra år på Island och i världen, från de strävsamma jordbrukarna till 1980-talets reklamguru.
Þetta er ein af örfáum bókum sem ég hef engan veginn náð sambandi við. Skil hugmyndina á bak við en stíllinn er þannig að ég náði aldrei þræðinum. Sundurlausar setningar, sífelldar endurtekningar og endalaus hlaup með söguþráðinn í tíma, fram og aftur. Allt þetta virkar þannig á mig að ég týnist. Lokakaflinn var aðeins skárri og út á hann gef ég eina stjörnu. Því miður.
Šią knygą pasirinkau skaityti, dėl to, kad norėjau perskaityti moters parašytą kūrinį, be to mane žavi Islandija. Tačiau knyga pasirodė ne iš lengvųjų. Pirmas ketvirtadalis (ar pirmas trečdalis) sakyčiau kiek nuobodokas: bent jau man buvo sunku atsekti apie kurį personažą kalbama konkrečiu metu. Antroji knygos pusė įsivažiavo ir skaitėsi gana neblogai. Pradėjus suprasti apie ką sukasi kalba, įdomūs pasidarė tiek personažų charakteriai, tiek ir aplinka, kurioje šie personažai patalpinti (knygoje yra tiek Islandijos gamtos, tiek miesto, tiek gyvenviečių vaizdų). Ypač pagauliai aprašyti iš Islandijos provincijos į miestą atvykusių žmonių gyvenimas bei santykis tarp islandų "miestiečių" ir islandų "kaimiečių". Du skirtingi pasauliai. Vis tik būtent dėl sunkios pradžios negaliu sakyti, kad viskas patiko.
Šią knygą pasirinkau skaityti, dėl to, kad norėjau perskaityti moters parašytą kūrinį, be to mane žavi Islandija. Tačiau knyga pasirodė ne iš lengvųjų. Pirmas ketvirtadalis (ar pirmas trečdalis) sakyčiau kiek nuobodokas: bent jau man buvo sunku atsekti apie kurį personažą kalbama konkrečiu metu. Antroji knygos pusė įsivažiavo ir skaitėsi gana neblogai. Pradėjus suprasti apie ką sukasi kalba, įdomūs pasidarė tiek personažų charakteriai, tiek ir aplinka, kurioje šie personažai patalpinti (knygoje yra tiek Islandijos gamtos, tiek miesto, tiek gyvenviečių vaizdų). Ypač pagauliai aprašyti iš Islandijos provincijos į miestą atvykusių žmonių gyvenimas bei santykis tarp islandų "miestiečių" ir islandų "kaimiečių". Du skirtingi pasauliai. Vis tik būtent dėl sunkios pradžios negaliu sakyti, kad viskas patiko.