In Het verhaal van Benito Benin sluit de eenzame Lieke vriendschap met Benito de slak, die met haar meereist vanaf de camping in Frankrijk. Benito, jongen en meisje ineen, is niet gelukkig met zichzelf en droomt ervan als een vogel te kunnen wegvliegen. Net zomin lukt het Lieke – gepest om haar jongensachtigheid – haar draai in het leven vinden. Pas wanneer ze afscheid nemen voltrekt zich de metamorfose waar zij naar op zoek was. Fanny, in En dat van Fanny, verandert van iemand die het leven ternauwernood heeft leren beheersen in iemand die haar grip volledig verliest. Met hulp van haar zus blijft ze op de been, al gaat ze kliniek in en kliniek uit. In haar eenzaamheid heeft ze een obsessie ontwikkeld voor de beroemde Alma Hendriks, die zij minutieus in de gaten houdt. Wanneer ze Alma eindelijk in het echt ziet, blijkt Fanny zo veranderd dat contact onmogelijk is. Het werk van Yolanda Entius is bijzonder en ontroerend. Net als in haar roman Abdoel en Akil vindt zij in dit tweeluik inspiratie bij moderne thematiek, die ze op laconieke en toegankelijke toon tot persoonlijke verhalen weet te smeden.
Het verhaal van Benito Benin vond ik de leukste omdat er deels vanuit het perspectief van een slak werd geschreven en ook omdat ik me er goed in kon vinden. De extreme vergelijkbaar heid in de eerste alinea van het laatste hoofdstuk was een kleine jumpscare though (op een student kamer in Eindhoven jezelf leren kennen, hmmmmm). Het tweede verhaal was intrigerend en stimuleerde ook wel tot verder lezen, maar het voelde ook een beetje alsof een van de korte verhalen van het boek de twee luitenanten van Stefano Keizers werd uitgerekt over 100 pagina's (dit is een observatie, geen oordeling).
Het perspectief van een slak? Een trans hoofdpersoon? Een nuchtere schrijfstijl? Dit had alle goede ingrediënten en daardoor wilde ik door blijven lezen. Wel heb ik al meerdere van dit soort verhalen gelezen - ik vond het met name erg veel op Oever lijken - waardoor het niet meer zoveel impact had. Ik denk daarom dat ik het snel weer vergeten zal zijn.
En dat van Fanny: ⭐⭐⭐
Vervreemdend, diep triest, toch ook wel weer bijzonder geschreven; ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. Heb er niet echt van genoten, maar vond de innerlijke stemmen van Fanny en Joy wel interessant.
'Wij maken verhalen, maar belangrijker misschien: die verhalen maken ons. Zonder de verhalen die wij rond onszelf optrekken, breken we en vallen uiteen in duizenden fragmenten zonder samenhang. Als de scherven van een vaas of een biljartbal, of een heelal dat alsmaar uitdijt.' Dit zijn twee bijzonder intrigerende verhalen; van de slak Benito en van Fanny. Ik heb mij verbaasd en genoten.