Simpele spelfouten zoals ‘de de’ ontsieren de tekst, en een standbeeld van Cato de Oude wordt gemakzuchtig afgedaan als ‘een Romein’, bijna een belediging voor een figuur van zulke grote historische betekenis. Ook werd Helmuth von Moltke de Jonge simpelweg neergezet als: “Helmuth von Moltke”, wat tot verwarring kan leiden gezien zijn populairdere vader.
Sommige kaderteksten met extra informatie voelen ook willekeurig of zelfs irrelevant aan. Er waren overtuigendere of betekenisvollere anekdotes en/of verhalen te vertellen om de historische context te verrijken naar mijn gevoel.
Wat voor mij vooral een doorn in de zij was, was de opvallende afwezigheid van enig kader of verwijzing naar het Nederlandse concentratiekamp in Boven-Digoel, een gemiste kans om een onderbelicht, maar relevant hoofdstuk uit onze eigen koloniale geschiedenis aan te kaarten.
Verder blijf ik enigszins teleurgesteld achter door wat er níet in het boek stond. Zo werd de opkomst van de islam en islam zelf, naar mijn gevoel, slechts vluchtig aangestipt, terwijl dit een fundamenteel keerpunt vormde in de wereldgeschiedenis en nog steeds relevant is voor vandaag de dag. Evenmin vond ik een kader over de Surinaamse bijdrage tijdens de Tweede Wereldoorlog een pijnlijk gemis.
Je kunt natuurlijk niet alles verwachten van een globaal overzichtswerk, en wellicht ben ik hier en daar aan het mierenneuken. Zeker gezien het feit dat dit boek zonder twijfel een briljante instapper vormt voor wie zich wil verdiepen in de Europese geschiedenis. Maar toch geloof ik heilig in het gezegde: “Schrijven is schrappen.” En precies daarin schuilt mijn voornaamste kritiek: het boek had krachtiger kunnen zijn met een strengere redactionele hand en een scherpere visie.