Ο συλλέκτης

by Soloúp

Παιδιά και γονείς. Παιδιά και χωρισμένοι γονείς. Έρωτες που κατέρρευσαν. Σιωπές και φωνές. Δικαιολογίες κι αφορμές όταν, κάποια στιγμή, τον έναν σύντροφο έπαψε να τον αφορά ό,τι απασχολεί τον άλλον. Έπειτα διαζύγια, εντάσεις, αίθουσες δικαστηρίων, απαρχαιωμένοι νόμοι, χρονοβόρες δίκες, προκάτ αποφάσεις. Παράλογος πόλεμος χαρακωμάτων εκεί που κάποτε υπήρχε αγάπη. Κάπου ανάμεσα, στα ερείπια των ερώτων, παιδιά μπερδεμένα καλούνται να διαλέξουν στρατόπεδο. Άραγε, οι γονείς παίρνουν διαζύγιο και από τα παιδιά τους; Ποιος κερδίζει όταν το παιδί αποξενώνεται από τον έναν γονιό; Πόσο συνυπεύθυνη σε αυτή την αδικία είναι η Δικαιοσύνη;

Πεταλούδες, γραμματόσημα, δαχτυλήθρες, δόντια, ταξί. Σκιές και μαύρες τρύπες. Μια παρέα στο καφενείο, ένα καναρίνι και μια διάρρηξη, δυο φίλοι, η πόρτα μιας πολυκατοικίας, η Κοκκινοσκουφίτσα. Πέντε διηγήματα κι ένα παραμύθι για τον «κακό» λύκο. Ένα graphic novel για την οδυνηρή απόσταση που χωρίζει τον Διονύση από τη μικρή Φωτεινή.

Genres: Comics, Graphic Novels, Graphic Novels Comics

272 pages, Hardcover

First published October 29, 2018

About the author

Έχει σπουδάσει Πολιτικές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (Αθήνα) και είναι διδάκτωρ του τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας κι Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Μυτιλήνη). Με γελοιογραφίες, comics, comicstrips (αλλά και με εικονογραφήσεις, γελοιογραφικά φωτομοντάζ και άρθρα σχετικά με τα σκίτσα) έχει εργαστεί σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά όπως «Το Ποντίκι», «Βήμα της Κυριακής», «Goalnews», «Βαβέλ», «Γαλέρα», «Ως3», «Σχεδία», «Μετρό» και αλλού.

Εκτός από τις εκδόσεις «Κέδρος» έχει ακόμα συνεργαστεί με τους οίκους «Πατάκη», «Futura», «Μεταίχμιο», «ΚΨΜ», «Στρατής», «Τόπος» και άλλους όπως και με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί 13 προσωπικά άλμπουμ με γελοιογραφίες και comics ενώ το 2012 κυκλοφόρησε η διατριβή του «Τα Ελληνικά Comics», η πληρέστερη μέχρι σήμερα έρευνα για την ιστορία και την εξέλιξη των Ελληνικών εικονογραφηγημάτων. Το «Αϊβαλί», το πρώτο του μεγάλο graphicnovel, τιμήθηκε τον Μάιο του 2014 στα «Ελληνικά Βραβεία κόμικς» με τα βραβεία «καλύτερου κόμικς της χρονιάς» και του «Καλύτερου σεναρίου». Το «Αϊβαλί» κυκλοφορεί ήδη στα Γαλλικά και σύντομα και στα Τουρκικά.

Reviews

[Corto Maltese · Rating 5 out of 5]

Όλοι μας έχουμε σκιές πάνω μας. Μέσα μας.
Με τα χρόνια σε μερικούς μπορεί να γίνουν πολύ μεγάλες. Μεγαλύτερες και από την ίδια τους την ύπαρξη.
Και είναι φτιαγμένες από κενά, απουσίες, απώλειες.
Οι άνθρωποι χτίζουν την ζωή τους με άλλους ανθρώπους, κάθε σχέση έρχεται να προσθέσει ένα τουβλάκι.
Οι άνθρωποι που αγαπάμε γίνονται κομμάτια της ύπαρξης μας, μέχρι που έρχονται οι στραβές...
Όταν φεύγουν με κάποιο τρόπο απ τη ζωή μας και ανοίγει μια τρύπα μέσα μας, ένα κενό αναντικατάστατο, χάνουμε τα τουβλάκια μας, φεύγει ένα τουβλάκι και απομένει ένα κενό στην θέση του, μια μαύρη τρύπα. Ο τοίχος στέκει όρθιος, η τρύπα στον τοίχο όμως θυμίζει πως αυτοί πλέον δεν είναι εκεί.
Με το καιρό έρχονται να προστεθούν πάνω της και άλλες απουσίες και άλλες απώλειες και η τρύπα ολοένα και μεγαλώνει....μα υπάρχουν σχεδόν πάντα γύρω μας άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν, μας συμπονάνε και αρχίζουν να ρίχνουν όσο περισσότερη αγάπη μπορούνε....

[Artemis Cookie · Rating 4 out of 5]

Φανταστικό από όλες τις απόψεις ! Υπέροχη εικονογράφηση , επίκαιρο και τρομαχτικα αληθινό .
Παρότι δεν είμαι συνηθισμένη στα κόμιξ μου κράτησε το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Πρόκειται για μια συγκινητική ιστορία από 6 διαφορετικές γωνιές με επίκεντρο την ελληνική οικογένεια .
«Ξέρω ότι κρατάς θυμό . Νομίζουμε ότι θα υπάρχει πάντα καιρός , αλλά η ζωή δεν περιμένει . Δεν περιμένει τις παρεξηγήσεις μας »

[George K. · Rating 5 out of 5]

Βαθμολογία: 9/10

Ένα πραγματικά υπέροχο κόμικ, γεμάτο συναισθήματα, εικόνες και μηνύματα, που είναι αδύνατο να αφήσει αδιάφορο και τον πιο χοντρόπετσο αναγνώστη. Πρόκειται για μια συλλογή έξι ιστοριών που συνδέονται άμεσα μεταξύ τους και έχουν σαν κεντρικό θέμα το διαζύγιο ανάμεσα σε δυο γονείς, με όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας διαμάχης, άμεσες αλλά και έμμεσες. Και οι έξι ιστορίες έχουν πολλά πράγματα να πουν και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα αγγίξουν τον κάθε αναγνώστη: Οι πέντε εξ αυτών είναι ασπρόμαυρες και αφόρητα ρεαλιστικές, η μια είναι χρωματισμένη με αποχρώσεις του κόκκινου και του πράσινου και έχει μια αίσθηση παραμυθιού και αλληγορίας. Οι ιστορίες με άγγιξαν, με προβλημάτισαν, αλλά και με στεναχώρησαν λιγάκι. Όσον αφορά το σχέδιο, φαινομενικά είναι απλό, όμως κρύβει μια ένταση και μια δύναμη, προσφέρει από μόνο του συναισθήματα. Φυσικά η παρουσίαση των ιστοριών και το στήσιμο των καρέ είναι σε εξαιρετικό επίπεδο ποιότητας, αποτελεί δείγμα ενός καλλιτέχνη με μεγάλο ταλέντο. Η έκδοση επίσης τα σπάει, από το χαρτί και τα χρώματα μέχρι την επιμέλεια, η όλη δουλειά δείχνει ότι έγινε από ανθρώπους με πολύ μεράκι και μεγάλη όρεξη. Δεν το συζητάω, είναι ένα από τα στολίδια που κοσμούν τη (μεγαλούτσικη πλέον) συλλογή με κόμικς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ άμεσα το "Αϊβαλί", το οποίο για κάποιον ακατανόητο λόγο δεν έχω αγοράσει τόσα χρόνια...

[somuchreading · Rating 5 out of 5]

Με λίγα λόγια: Εντελώς διαφορετικό από το Αϊβαλί αλλά και ταυτόχρονα τόσο όμοιο, μιας και εκεί όπως και εδώ κεντρικό θέμα είναι η απώλεια. Οι 6 ιστορίες του κόμικ μπλέκονται υπέροχα και το σύνολο κατάφερε πανεύκολα να με κάνει να κλάψω. Με κεντρικό άξονα ένα διαζύγιο και με το σχέδιο και τις λέξεις του Soloúp, ο οδυνηρός και πανέμορφος Συλλέκτης είναι ένα από τα βιβλία του 2018.

[Vasilis Manias · Rating 4 out of 5]

Για όσους δεν τον γνωρίζουν, ο Σολουπ είναι αυτός που έχει γράψει το σημαντικότερο κατά την προσωπική μου άποψη Ελληνικό κόμικ όλων των εποχών, το Αϊβαλί, ένα από τα ομορφότερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Προσωπική άποψη πάντα.
Ο Συλλέκτης, είναι μία συλλογή έξι σπονδυλωτών ιστοριών με κεντρικό θέμα το διαζύγιο που παρουσιάζουν όλες τις πλευρές μίας τέτοιας διαμάχης. Πάντα μέσα από τα μάτια του καλλιτέχνη ο οποίος ανάμεσα σε άλλα, μας προσφέρει και μία φανταστικά πρωτότυπη ανάγνωση του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας και το πως αυτή στα αλήθεια κατατρόπωσε τον κακό (?) το λύκο.
Σπουδαία πένα, καινοτόμα ματιά, μία τρομερά προσεγμένη παραγωγή που αξίζει να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη.
Δίπλα στο Αϊβαλί.

[Zizeloni · Rating 5 out of 5]

Ωραίο σχέδιο και έξι ιστορίες που γυρνούν γύρω από ένα διαζύγιο. Ένα διαζύγιο για το οποίο ήθελα να πάρω θεση, αλλά δεν είχα ποτέ αρκετές πληροφορίες. Και αναρωτήθηκα τελικά αν έχει νόημα, πρέπει να λυπάσαι λιγότερο τον πατέρα αν ξέρεις ότι έφταιξε?

Αν ήταν ένα αμερικανικό κόμικ (όπως είναι τα περισσότερα) θα έδινα 4 αστεράκια, αλλά επειδή είναι ένα κόμικ ελληνικό, θέλω να υποστηρίξω την προσπάθεια τουλάχιστον με ένα αστέρι παραπάνω. Είναι ωραιο αίσθημα, αντί να βλέπεις μια αμερικανική καφετέρια στο κόμικ να βλεπεις ενα ελληνικό καφενείο με παππουδες. Και το σχέδιο να είναι πολύ καλό και οι ιστορίες πολύ καλές. Είμαι σίγουρη ότι έχουμε φοβερά μυαλά και ιδέες στη χώρα μας, ας ελπίσουμε ότι με την επιτυχία κόμικ όπως αυτού, θα δωθεί η ευκαιρία σε αυτό τον κλάδο να ανθίσει.

[Ο σιδεράς · Rating 4 out of 5]

Μία σύγχρονη εκδοχή του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας από τον Soloup, όπου ο λύκος σκοτώνεται από ένα ταξί, κάθε πρωί.
Oι  σκιές του δάσους έχουν μεταφερθεί στους δρόμους της πόλης, ως σημάδια από ματαιώσεις και απουσίες πάνω στους περαστικούς.
Ασπρόμαυρο το κόμικ, εκτός από ένα μικρό μέρος του, εκεί όπου το πράσινο δίνει σταδιακά τη θέση του σε ένα βαθύ κόκκινο που καλύπτει τα καρέ. Τόσο έντονο όσο μια κραυγή στον φωταγωγό από απέναντι.

Little Red Riding Hood and Big Bad Wolf

Gustave_Dore: Chaperon_rouge

[ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΟΥΒΕΡΗΣ · Rating 5 out of 5]

Το διάβασα απνευστί. Τις μισές ιστορίες τις διαβάζεις δακρυσμένος, τις άλλες μισές με θυμό για όσα τραβούν οι ήρωες. Υπέροχο, απλά υπέροχο.

[Christos · Rating 4 out of 5]

Παρότι δε διαβάζω συχνά comics ή graphic novels, οι καλές κριτικές με ώθησαν να αγοράσω τον Συλλέκτη. Γνώριζα τη δουλειά του Soloup από τα χιουμοριστικά του σκίτσα στο Ποντίκι, ενώ χαρακτηριστικό νομίζω του χιούμορ του είναι και ο τρόπος που είχε αντιμετωπίσει τον ξυλοδαρμό του πριν κάποια χρόνια στα Εξάρχεια (https://tvxs.gr/news/blogarontas/o-so...). Στο Συλλέκτη ο Soloup ξεδιπλώνει μια ακόμα πτυχή του ταλέντου του αφού παρουσιάζει με αφετηρία κάτι συνηθισμένο, το διαζύγιο ενός ζευγαριού, τις παράλληλες διηγήσεις της ίδιας ιστορίας από διαφορετικές οπτικές γωνίες, συνθέτοντας έτσι ένα πολυεπίπεδο ανάγνωσμα, δοσμένο με πολύ ανθρώπινο και συγκινητικό τρόπο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

[Maria · Rating 5 out of 5]

« - Άχρηστα πράγματα μαζεύουν οι συλλέκτες.
- Όχι και άχρηστα πράγματα… Άχρηστο πράγμα είναι να λες καλημέρα στο παιδί σου;»

Ο «Συλλέκτης» είναι το καινούριο graphic novel του Soloúp ο οποίος -λίγα χρόνια μετά το θαυμάσιο «Αϊβαλί»- καταπιάνεται με ένα σύγχρονο, άβολο θέμα: την αποξένωση των παιδιών από τους γονείς τους μετά από ένα διαζύγιο. Έξι αυτόνομε�� ιστορίες συμμετέχουν σε μια αφηγηματική σκυταλοδρομία συμπληρώνοντας και φωτίζοντας κάθε φορά από διαφορετική πλευρά τη «μεγάλη εικόνα». Την προσπάθεια του Διονύση, του πατέρα και αντι-ήρωα του βιβλίου, που ανάμεσα σε εμπόδια, σκιές, μαύρες τρύπες και πολλά πολλά ταξί, προσπαθεί να απελευθερωθεί από την ταμπέλα-προσωπείο του κακού Λύκου και να βρει καινούριες ισορροπίες στη σχέση με την κόρη του Φωτεινή αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.

«Να θες να βρεις μια γωνιά μέσα σου να κρυφτείς να μην υπάρχεις.»

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί. Το καθαρό και άμεσο σκίτσο του Soloúp, οι λιτές αλλά τόσο ουσιαστικές ατάκες του και η μαεστρία της διαδοχής των καρέ συντονίζουν υπέροχα το ρυθμό, τις παύσεις και τη ροή της αφήγησης. Κάθε ιστορία απλώνει το δικό της νήμα. Στην τρίτη ιστορία, την «Μαύρη τρύπα», σκάλωσα... Μια τρυφερή κουβέντα ανάμεσα στην Φωτεινή και τη γιαγιά της που περιγράφει απλά και συγκλονιστικά τις σκιές, τα μαύρα κενά, τις «τρύπες» που προκαλούν στους ανθρώπους οι απουσίες και οι ανθρώπινες απώλειες. Η συναισθηματική φόρτιση αναπόφευκτη. Το χρώμα συνωμοτεί. Η πραγματικότητα του Διονύση και της καθημερινότητας στις πέντε ιστορίες είναι ασπρόμαυρη και γκρίζα και μόνο στο εναλλακτικό παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας η παλέτα ξανοίγεται σε πράσινες, ροδί και κατακόκκινες αποχρώσεις, εκεί που η ένταση κορυφώνεται και τα μηνύματα γίνονται σκληρά αληθινά.

«Συνέβη αυτό που συνήθως χωρίζει τους ανθρώπους… Ήρθε η ώρα που τον έναν δεν τον ενδιέφερε τι κάνει ο άλλος. Και οι τσακωμοί φέρανε σύννεφα στην ψυχή της Κοκκινοσκουφίτσας και βροχή. Και η βροχή, κεραυνούς και καταιγίδες. Και ήρθε και πλημμύρισε στενοχώρια. Και η στενοχώρια γίνηκε θυμός και οργή.»

Ο Soloúp αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως είναι χαρισματικός δημιουργός με ευαισθησία και κοφτερό μυαλό. Όπως και στο «Αϊβαλί» έτσι και στον «Συλλέκτη», μας βάζει σε μια διαδικασία πολλαπλών «αναγνώσεων» και αναζήτησης. Προβληματίζει και συγκινεί. Αισθανόμαστε πως υπάρχουν πολύ περισσότερα από τα προφανή, τόσο στα σκίτσα όσο και στις λέξεις, ένα «παιχνίδι» διττών μηνυμάτων πραγματικών, συμβολικών, συναισθηματικών. Αφού ναι πράγματι, το βιβλίο ρίχνει φως στη σκοτεινή πραγματικότητα της αποξένωσης του γονιού που χάνει την επιμέλεια των παιδιών καθώς και τις επίπονες πρακτικές και ψυχικές διαδικασίες που υφίσταται, όμως δεν εξαντλείται εκεί. Πανέξυπνα αλληγορικό, πολυδιάστατο και με φιλοσοφικές προεκτάσεις, θέτει ερωτήματα και αφορμές για σκέψη. Προκαλεί να αναζητήσουμε την πραγματικότητα έξω από τον τοίχο της «σπηλιάς» μας (σαφείς οι αναφορές του βιβλίου στη Σπηλιά του Πλάτωνα) και να αμφισβητήσουμε τις επίκτητες βολικές σταθερές μας. Να αντιληφθούμε πως υπάρχουν τόσες εκδοχές στις ανθρώπινες ιστορίες όσες και οι πρωταγωνιστές τους και πως συμβαίνει να είμαστε οι «κακοί» στην ιστορία κάποιου άλλου. Να συνειδητοποιήσουμε πόσο εύθραυστες είναι οι σχέσεις και πόση φροντίδα και δουλειά χρειάζεται για να μην τελματώσουν ή χαθούν οριστικά. Και τελικά να κοιτάξουμε στα ίσα τη μεγαλύτερη αλήθεια:

«Νομίζουμε ότι θα υπάρχει πάντα καιρός αλλά η ζωή δεν περιμένει.»

Στην τελευταία ιστορία του «Κακού Λύκου» δένονται τα νήματα των πέντε προηγουμένων. Κόμπος. Στο λαιμό, στο στομάχι. Ο Διονύσης παλεύει με το χρόνο, το παρελθόν και το παρόν, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, κάτω από μια βροχή αναμνήσεων και σημαντικών στιγμών, αναπάντητων ερωτημάτων και πικρών συναισθημάτων. Μια βροχή που δυναμώνει και ξεπερνά τα όρια των σελίδων. Κάπου εκεί δάκρυσα. Και αγάπησα αυτόν τον Συλλέκτη. Που θα αντάλλασσε ολόκληρη τη «συλλογή» του -και πολύ περισσότερα αν μπορούσε- για μια καλημέρα.

H παρουσίαση του βιβλίου έχει δημοσιευθεί κι εδώ: https://www.debop.gr/deBlog/de-book/s...

[Uninvited · Rating 5 out of 5]

Είχα πάρα πολύ καιρό να πιάσω ένα σημαντικού μεγέθους graphic novel και να το τελειώσω σε μία "καθισιά". Εδώ όμως δεν μπορούσα να σηκωθώ από τη θέση μου μέχρι να έχω διαβάσει και την τελευταία σελίδα. Απλά συγκλονιστικό, και όντας τόσο πολυεπίπεδα συμβολικό και αλληγορικό, το μόνο σίγουρο είναι ότι μία ανάγνωση δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετή.

[Eirini Zazani · Rating 2 out of 5]

Αναμφισβήτητα σε ενεργοποιεί συναισθηματικά. Η ένστασή μου, και με την επικαιρότητα του νόμου για τη συνεπιμέλεια και με την αύξηση γυναικοκτονιών, κυρίως από τον (πρώην) σύντροφο, έγκειται στη θυματοποίηση του πατέρα σε ένα διαζύγιο, ενώ η γυναίκα-μάνα παρουσιάζεται να κάνει πλύση εγκεφάλου στο παιδί εναντίον του πατέρα. Θα ήθελα να είχε παρουσιάσει τον πόνο και τον θυμό και των δύο πλευρών ισότιμα. Να προσθέσω, τέλος, προς επίρρωση και των προαναφερθέντων, ότι η ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας με τάραξε πολύ.

[Oneirosophos · Rating 4 out of 5]

The Collector is about a taboo. That always only the one parent is responsible for divorcing, when the divorce is an act agreed by both. And when there is already a child in the middle, it's usually the husband, portraited here as the big bad wolf.

The Collector is a disturbing reading, heavy but cleverly written, with plenty of metaphors. You should try it and think again about the sex equality and think twice about the real victim of a divorce, which is always the child... The forbidden fruit of every brief relationship.....

[Chara · Rating 5 out of 5]

Λυπηρό και συνάμα τόσο αληθινό, μια τύπου μαρτυρία για το πόσο παραβλέπουμε τους μπαμπάδες -οικογενειακά, κρατικά, αληθινά...

[Χρήστος Γιαννάκενας · Rating 5 out of 5]

Με στεναχώρησε.
Με ξέσκισε.
Το αγάπησα.

[Ιωάννα Μπαμπέτα · Rating 5 out of 5]

Το διάβασα μονορούφι κι έπειτα το ξαναδιάβασα κοιτώντας πιο προσεκτικά τις εικόνες. Δεν είναι για παιδιά. Όχι γιατί θα τα τρομάξει αλλά δεν θα το καταλάβουν σε βάθος. Για τους λύκους που συναντάμε στη ζωή μας και που σίγουρα δεν είναι όλοι κακοί.

[Maria Lianou · Rating 5 out of 5]

Ήταν ένα μικρό μαχαίρι στην καρδιά.

[Smassing Culture · Rating 5 out of 5]

Ολόκληρη η κριτική στο Smassing Culture

Μια πολυπρισματική ιστορία για το υφαντό της οικογένειας

Ένας φίλος, αναφερόμενος στο Αϊβαλί, είπε πως είναι δύσκολο να κρίνεις τον Soloup ως καλλιτέχνη, γιατί σε αυτόν καταφεύγουμε για να μάθουμε, ενθυμούμενος την μελέτη του ίδιου για τα ελληνικά comic.

Διαβάζοντας τον Συλλέκτη (εκδόσεις Ίκαρος), κατάλαβα για άλλη μια φορά ότι η δήλωση αυτή περιείχε ένα μεγάλο ποσοστό αλήθειας, κυρίως γιατί ο Συλλέκτης είναι μια πολυπρισματική απεικόνιση 5 ιστοριών και ενός παραμυθιού, τα οποία όλα μαζί αφηγούνται μια ιστορία για την απώλεια της (κατά βάση πατρικής) αγάπης και το παλίμψηστο της οικογένειας σε μια χώρα η οποία βασίστηκε σε (και βασανίστηκε από) αυτή. Ο Soloup ως καλλιτέχνης δεν καταφεύγει σε νεωτερικές αφηγήσεις, ούτε κρίνει αυστηρά. Αντίθετα, δεν κρίνει καθόλου. Αντίθετα, όντας γνώστης της ελληνικής συνθήκης, μας δίνει μια πολύπλευρη ιστορία σε 6 κομμάτια για το γύρω, το πίσω, το μπροστά, τη βάση και το εποικοδόμημα της οικογένειας, χωρίς να μας δίνει και την λύση του παζλ που τίθεται στις σελίδες του κόμικ.

Γνώριμα πρόσωπα της ελληνικής καθημερινότητας, αστικής και επαρχιακής, των ίδιων των παραμυθιών αλλά και των πολλαπλών μετά- αφηγήσεων αποτελούν τους πρωταγωνιστές των ιστοριών που συναντούμε στις σελίδες του Συλλέκτη. Όλοι παίζουν τον ρόλο τους και έναν ακόμα, πολύπλευροι πρωταγωνιστές και αφηγητές ταυτόχρονα. Μέσα από τις πράξεις αλλά και τις συζητήσεις τους ο Soloup βρίσκει την ευκαιρία να αναμείξει είδη εξιστόρησης και στυλ σχεδίου για να πει την ιστορία, τελικά, ενός πατέρα που τον χώρισαν από το παιδί του. Και, σε αντίθεση με άλλους χαρακτήρες του κόμικ, δεν τον χώρισε ο πόλεμος, ο θάνατος ή το παράπονο. Τον χώρισαν οι αποφάσεις των γύρω του, η δικαιοσύνη και οι συνθήκες που διαλύουν το δεσμό μεταξύ των οικογενειών, χωρίς να φροντίσουν να δημιουργήσουν κάτι ουσιαστικότερο, ή έστω ανεκτό, στη θέση τους. Γιατί πράγματι η ελληνική οικογένεια είναι υπεύθυνη για πολλά δεινά που αντιμετωπίζουμε στην ψυχολογική μας ζωή, ωστόσο είναι και ένα δίχτυ προστασίας απέναντι σε άλλα. Κόβοντας αυτό το δίχτυ απερίσκεπτα δεν απελευθερώνεται κανείς από τα πρώτα, αλλά πέφτει στα δόντια των δεύτερων.

Και αυτά δεν είναι τα δόντια του (καλού τελικά, όπως του Αρκά) λύκου, αλλά ο πόνος του ψυχολογικού κενού, η μοναξιά, οι τύψεις, και η συνεχ��ς απόπειρα να συμφιλιωθείς ή να αντιπαλέψεις μάταια μια φαντασιακή εικόνα χωρίς να γνωρίσεις τους ανθρώπους από πίσω της. Ο Συλλέκτης μας δίνεις ακριβώς αυτήν την εικόνα, πίσω από τις αλληλοδιαπλεκόμενες ιστορίες του: του ανθρώπου πίσω από τον μύθο του Πατέρα, του πόνου πίσω από τον Μεγάλο Άλλο του Νόμου και της Τάξης που διαλύουν στα γρανάζια τους ακόμα και τα άτομα που υποτίθεται ότι προστατεύουν περισσότερο.

Το αμάλγαμα της θεματικής αποδίδεται από τον Soloup με μια σειρά νοηματικών εργαλείων. Μεταπλάθει μύθους όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ακόμα και φιλοσοφικές ιστορίες, όπως το πλατωνικό σπήλαιο παραμυθικά. Ταυτόχρονα ο καλλιτέχνης ανοίγει και έναν έμμεσο διάλογο με την Δίκη του Κάφκα, με το πρόλογο και τον επίλογο του. Πράγματι, ο Διονύσης, όπως και ο Γιόζεφ Κ. παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες, αφού κατηγορούνται για κάτι που δεν ξέρουν και τελικά, κρίνονται από όλους ένοχοι, χωρίς να φταίνε. «Σαν το σκυλί, μες στην ντροπή» λέει ο μεγάλος συγγραφέας και, προσθέτει ο Soloup, «σαν συλλέκτης» στιγμών, απογοητεύσεων και μικρών, καθημερινών, αριθμητικών θανάτων.

Ο ρυθμός του είναι καλά κρατημένος, αυστηρός και προσωπικός, με τον ακανόνιστο αριθμό των καρέ και τις μεγάλες ολοσέλιδες εμφάσεις ως τελείες στα σημεία που θέλει να κάνει μια παύση ο αφηγητής. Σε αυτές τις εναλλαγές καρέ πρέπει να προστεθεί και η ανακολουθία ασπρόμαυρου (ή καλύτερα γκριζοασπρόμαυρου) και έγχρωμου, αλλά και τεχνοτροπιών. Πίσω από φαινομενικά απλά σκίτσα, ο Soloup μας ταξιδεύει σε μια πολύ καλή και διακριτική επισκόπηση διάφορων σύγχρονων καλλιτεχνικών ρευμάτων που έχουν βρει μέσο έκφρασης στα κόμικ, όπως ο φωτορεαλισμός, αλλά και ρεύματα της παραδοσιακής ζωγραφικής, ο φοβισμός αλλά και ο κυβισμός. Μέσα από αυτά, πάντοτε εστιάζοντας στα πρόσωπα των ηρώων του, ο δημιουργός εντείνει την τάση ενδοσκόπησης του κόμικ μέσα σε ρεαλιστικές και καθημερινές συνθήκες.

Ο Συλλέκτης του Soloup, με ένα θέμα δύσκολο και συχνά απορριπτέο από τον σημερινό δημόσιο διάλογο, ξαναφέρνει στο προσκήνιο την οικογένεια και την θέση του πατέρα σε αυτή. Διαφορετικά από ότι έχουμε μάθει ή συνηθίσει, μας θυμίζει ότι μπορεί κάθε παραμύθι (Φαντασιακό) να χρειάζεται κακό (Συμβολικό), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτός ο κακός είναι πράγματι έτσι. Αυτό σίγουρα μπερδεύει τα πράγματα για πολλούς, αλλά τα παραμύθια τελικά εδώ χρησιμεύουν. Να κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη και, τελικά, πιο αληθινή.

[L'amante des livres · Rating 5 out of 5]

*Πόσο καταπληκτικό βιβλίο είναι αυτό!
Πόσο αρμονικά μπαίνουν οι επιμέρους ιστορίες, η μία μέσα στην άλλη!
Η βασική ιστορία ξεδιπλώνεται στην ολότητά της σιγά σιγά, από έναν διαφορετικό, κάθε φορά, παρατηρητή της (γείτονας, υπάλληλος, γιαγιά, παππούς, πατέρας) ο οποίος φωτίζει και μια καινούρια πτυχή της. Κάθε διήγημα είναι κι ένας προβολέας που ανάβει διαδοχικά μέχρι η σκηνή να φωταγωγηθεί πλήρως.
Στη συλλογή υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας και του παρεξηγημένου κακού λύκου και το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην "κόρη της Κοκκινοσκουφίτσας"!
*Τα σκίτσα του Soloúp έχουν μεγάλη δυναμική, οι λεπτομέρειες έχουν τη σημασία τους, μπορούμε να πούμε οτι δε συνοδεύουν τα σκίτσα το κείμενο, αλλα το κείμενο συνοδεύει τα σκίτσα.
*Στο βιβλίο θίγονται θέματα οπως το εφήμερο της ζωής, η ματαιότητα, ο χρόνος που χάθηκε, η απώλεια, οι παρεξηγήσεις, η αγάπη, ο έρωτας που έσβησε και τη θέση του πήρε ο αλληλοσπαραγμός.
*Αγόρασα το βιβλίο γιατί όταν το πήρα στα χέρια μου για να το ξεφυλλίσω, έπεσα πάνω στο τρίτο διήγημα, τη "Μαύρη τρύπα". Τότε το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Το διήγημα μιλάει για την απώλεια και το κενό που αφήνει αυτή μέσα μας: "Όταν έρχεται η στραβή, συμβαίνει να χάνονται οι άνθρωποι που μαζί τους χτίσαμε τη ζωή μας. Η θέση τους μέσα μας δεν χάνεται, υπάρχει. Όμως, η τρύπα στον τοίχο θυμίζει πως αυτοί πλέον δεν είναι εκεί". Από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω διαβάσει, από τα διηγήματα που δε λησμονούνται.
*Το δεύτερο διήγημα, ο "Σουρσουρής", με άγγιξε επίσης πολύ διότι αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την ελληνική πραγματικότητα όπως τη βιώνω εγώ που ζω σε ενα νησί το οποίο βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού. Παρατηρώ λοιπόν πως πολύ συχνά δεν εμβαθύνουμε στην ουσία, δεν κοιτάζουμε μέσα σε κάποιον άνθρωπο, αρκούμαστε μόνο στην επιφάνεια, στην εξωτερική εικόνα του, υιοθετούμε μια στερεότυπη άποψη, ασπαζόμαστε ως μότο μας αυτό που κάποιοι άλλοι μας έπεισαν πως "έτσι είναι". Συχνά νομίζουμε πως εμείς είμαστε άνθρωποι και οι άλλοι ζώα, εμείς είμαστε πολιτισμένοι και οι άλλοι βάρβαροι, εμείς είμαστε έξυπνοι και οι άλλοι βλάκες, εμείς είμαστε οι εκλεκτοί και οι άλλοι τα σκουπίδια, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
*Το βιβλίο στο σύνολό του αφήνει γλυκόπικρα συναισθήματα. Αλλάζουν οι άνθρωποι με το πέρασμα του χρόνου, αυτό ειναι μάλλον δεδομένο, αλλά πάντα θα μου κακοφαίνεται πως αυτό που κάποτε υπήρξε μια "ευτυχισμένη οικογένεια" κατέληξε σε μια δικαστική διαμάχη δύο ξένων, πλέον, μεταξύ τους ανθρώπων που σπαταλάνε όλη τους την ενέργεια κατασπαράζοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου.

[Myrto · Rating 5 out of 5]

Τόσο όμορφο, τόσο αληθινό μα και τόσο λυπητερό ταυτόχρονα...

[Abraham Tsoukalidis · Rating 5 out of 5]

Καταπληκτικό βιβλίο-τοιχογραφία ενός πολύ σημαντικού και παραγνωρισμένου θέματος, της αποξένωσης του παιδιού από τον ένα γονιό του. Μπράβο!

[Constantina · Rating 5 out of 5]

Τι να πρωτοπεί κανείς γι'αυτό το βιβλίο!

Επιρροές από άλλα έργα, συγκίνηση, ιστορίες τόσο αληθινές που πονάνε. Μένει μέσα στην καρδιά σου.

[Ionas Aggelis · Rating 5 out of 5]

Δεν μπορώ ακόμα να ξεπεράσω εκείνη την πρώτη ανάγνωση του Συλλέκτη.
Ο Soloup δίνει μαθήματα δομής σεναρίου με αυτό το εκπληκτικό κόμικ - τεκμήριο πως η σκηνή έχει ακόμα διαμάντια να δώσει.

[Mikros Beethoven · Rating 3 out of 5]

Δεν είχε τον ξεκάθαρο στόχο που είδα στο άλλο σπουδαίο πόνημα του Soloup, το Αϊβαλί. Είχε ένα μάλλον μάταιο τέλος, δίχως νόημα. Η αίσθηση που μου έμεινε είναι η πίκρα του χωρισμένου πατέρα προς την πρώην γυναίκα του, και η απορία στο γιατί ποτέ δεν απευθύνεται στα προβλήματά του. Η πρώην σύζυγος μένει εκεί σαν το τέρας της απαγόρευσης, δεν ονομάζεται αλλά εννοείται ευθέως. Σαν να είναι μια απαράβατη συνθήκη που επιβλήθηκε χωρίς λόγο, χωρίς ο κατάδικος να είχε λόγο. Γενικώς δεν στέκουν πολλά, φαίνεται ότι είναι μια άκρως υποκειμενική ματιά, που ήρθε κι έδεσε αργότερα, όταν ο συγγραφέας εκφράστηκε πολιτικά για το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας.

[Michalis · Rating 4 out of 5]

Μετά το Αϊβαλί, ένα βιβλίο που αγάπησα πολύ, άλλη μια συγκινητική αλλά και πολύ διαφορετική ιστορία από τον Soloup.

Βλέπουμε την ιστορία να εκτυλίσσεται μέσα από διαφορετικές ματιές για να φτάσουμε στη σταδιακή "αποκάλυψη". Συνολικά μια άρτια δουλειά (σχέδιο, ανάπτυξη χαρακτήρων, ροή της ιστορίας), υπήρξαν όμως κάποια λίγα σημεία που ομολογώ με έκαναν να νιώσω άβολα, έχοντας διαβάσει το βιβλίο στα τέλη του 2021.

Στα συν του βιβλίου και η πολύ προσεγμένη έκδοση, όπως άλλωστε και στο - διαφορετικού εκδοτικού οίκου - "Αϊβαλί".

[Giannis L · Rating 2 out of 5]

Δυστυχώς θα συμφωνήσω με τις αρνητικές κριτικές. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες ήταν εξαιρετικό. Μετά όμως ήταν στην καλύτερη ατυχέστατο και πρόχειρο στην αντιμετώπιση του πατέρα και της μητέρας. Μπορεί να αφορά προσωπικά βιώματα αλλά ειδικά το 2022 διαβάζεται ��ε το cringe level στο 11 (because it goes to 11).
Δηλαδή να λέει ότι η αυτοδικία είναι δικαιολογημένη πράξη αποτέλεσμα μίας -έστω και άδικης- δικαστικής απόφασης περί (συν)επιμέλειας; Καμία ενσυναίσθηση από έναν δημιουργό που αν μη τι άλλο είχε δείξει άλλα δείγματα γραφής.

[Paschalis Rompanos · Rating 4 out of 5]

Ένα ακόμα καλοδουλεμένο έργο απ�� τον Soloup, που επιβεβαιώνει τη συνέπεια της δημιουργικής του πορείας. Ο Συλλέκτης αποτελείται από έξι σύντομα διηγήματα, τα οποία μπορεί να μοιάζουν ανεξάρτητα μεταξύ τους, όμως συνδέονται γύρω από έναν κοινό σημείο: την πατρική φιγούρα μέσα από το πρίσμα της απόστασης ενός χωρισμού.

Μέσα από απλές αλλά φορτισμένες αφηγήσεις, ο Soloup καταφέρνει να ανασύρει μνήμες και συναισθήματα, αποφεύγοντας να παίρνει θέση. Αντί να δίνει απαντήσεις, προτιμά να θέτει ερωτήματα, αφήνοντας χώρο στον αναγνώστη να σκεφτεί, να ταυτιστεί ή να αμφισβητήσει.

[Ellen · Rating 5 out of 5]

Σε μια ρουφηξιά το τελείωσα... Και τυχαίο ή όχι το διάβασα μετά το βιβλίο του Jeff Lemire “The underwater welder”. Και με συγκίνησε και αυτό πολύ, γεμάτο συναισθήματα και εικόνες.. Μόνο που σε αυτό το τέλος δε φαίνεται τόσο αίσιο. Όπως και να χει είναι ωραίο να διαβάζεις βιβλία που να σε κάνουν να εκτιμούν τους ανθρώπους τους κοντινούς σου. Και να ελπίζεις πως στο τέλος όντως το τέλος είναι αίσιο για τους χαρακτήρες που μόλις γνώρισες...

[Dimitrios Mistriotis · Rating 5 out of 5]

Απαραίτητο να διαβαστεί για όποιον/-α ισχύουν και τα τρία που ακολουθούν: (1) μιλάει ελληνικά, (2) έχει παιδιά, (3) του έχει περάσει από το μυαλό ή είναι κοντά ή έχει αρχίσει τη διαδικασία "χωρισμού".

Θα ήθελα να είχε το βιβλίο άλλο τέλος αλλά μάλλον δεν γίνεται...

[Efi Koufopoulou · Rating 5 out of 5]

Από τα συγκινητικότερα graphic novel που έχω διαβάσει.
Η ζωή μας και οι σκιές μας. Οι ιστορίες μας όπως τις βλέπουν και όπως είναι πραγματικά. Γονείς και παιδιά και οι απαθής αποφάσεις τρίτων. Πως γίνονται ξένοι 2 άνθρωποι που αγαπήθηκαν ειλικρινά.
07.50 κάθε πρωί μια καλημέρα.