In Hipsters, baarden, martelaren gaat journaliste Anna Krijger op zoek naar kleine persoonlijke verhalen die samen een rijk en genuanceerd beeld geven van het hedendaagse Israël en de Palestijnse gebieden. Ze ontmoet een homoseksuele Palestijn in Tel Aviv, een atheïst in de Gazastrook, een koloniste met een wijnmakerij op de Westelijke Jordaanoever en tal van andere joden, moslims en christenen die allemaal hun eigen visie hebben op het conflict en de bezetting.
Anna Krijger wisselt de beschrijvingen van grote actuele gebeurtenissen, zoals de nasleep van de Gazaoorlog van 2014 en de golf van aanslagen in Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever, af met persoonlijke anekdotes. Hoe is het om als journalist en vrouw in het Midden-Oosten te leven? Hoe ervaar je het meest omstreden conflict ter wereld als betrokken buitenstaander?
In 'Hipsters, baarden, martelaren' laat Anna Krijger je als lezer kennismaken met zeer diverse Palestijnen en Israëliërs uit verschillende gebieden. Heel interessant, hoewel er wel erg veel personen aan bod komen. Haar voormalige zwerfhonden en -katten nemen een niet onbelangrijke rol in in dit boek, grappig detail!
Afscheid van Jeruzalem viel mij zwaar. De afgelopen maanden was ik nauwelijks in staat om iets over het conflict te lezen, zelfs een tweet was me teveel. Maar Anna Krijgers boek moest ik lezen. Ik weet hoeveel stress het haar kostte om het te voltooien, en het resultaat mag er zijn! Ze is Arabiste en heeft zich de afgelopen jaren in de haarvaten van de Israëlische en Palestijnse samenleving verdiept. In een serie prachtige gesprekken met uiteenlopende types word ook ik - als redelijk ingevoerde lezer - steeds weer aan het denken gezet. Een tragisch feest van herkenning. Indrukwekkend werk Anna, ik ga de gemiddelde score even omhoog halen!
8,5/10 Zeer goed geschreven, met kennis van zaken, wat als logisch mag gesteld worden als je als journalist in het gebied hebt gewoond. Maar hoe meer ik lees over dit Joods-Palestijns conflict, hoe complexer het wordt en hoe minder ik er eigenlijk van begrijp en ook hoe minder ik me betrokken voel. Des te meer krijg ik het gevoel dat (in de meeste situaties) godsdienst en haar extreme gevolgen de oorzaak zijn van veel menselijk leed, en daarmee bedoel ik alle religieuze shit, van welke strekking ook. Maar dat geldt ook op het gebied van andere dingen zoals cultuur of politiek: extremisme is nooit goed.