Verkoop je moeder!

by Ephraim Sevela, Efraim Sevela, Arie van der Ent (Translator)

Sell your mother. Collection of stories.

205 pages, Paperback

First published January 1, 1993

About the author

also: Эфраим Севела, Efraim Sevela

Ephraim Sevela (Yefim Drabkin) was a Russian writer, screenwriter, director, producer, who after his emigration from the Soviet Union lived in Israel, USA and Russia. Ephraim Sevela was born to Jewish parents. His father was an officer. He was evacuated from the frontline in 1941. After the school Sevela was admitted into the Belarusian State University and became a screenwriter for many Soviet patriotic films. At the end of the 60s, Sevela joined the Jewish Soviet dissidents and took part in the capture of the main office of the head of the Soviet government in 1971. Sevela was expatriated to Israel. Aссording his words 45 years old Sevella participated in the Yom Kippur War where he was wounded. In 1977 he left Israel for the USA. Ephraim Sevela worked and lived in many cities such as London, Paris, and West Berlin. In 1990 Ephraim Sevela came back to the USSR and started filming very successful movies based on his works.
See also https://en.wikipedia.org/wiki/Efraim_...

Reviews

[Gennady Polonetsky · Rating 3 out of 5]

Сочетание мессианского сионизма и реалий Литовской ССР, рассматривается по иному из Израиля после событий 2022 года.

[lethe · Rating 3 out of 5]

Een paar (lange) citaten:
Uit een brief van Ruta/Rivka:

De Russen hebben na de oorlog god mag weten hoeveel bezette gebieden geannexeerd na eerst de hele bevolking te hebben gedeporteerd, en de hele wereld heeft het geslikt, en zelfs de slachtoffers zelf houden hun mond en proberen net te doen of het zo hoort. Frankrijk heeft Elzas-Lotharingen van Duitsland afgepakt en geannexeerd. Roemenië heeft Transsylvanië van Hongarije afgenomen. Rusland Bessarabië van Roemenië. Voorbeelden te over.
En nu vraag ik je, vader, heb jij ooit ergens gehoord dat die gebieden teruggeëist werden? Stilte. Iedereen houdt besmuikt zijn mond. Overwinnaars worden niet veroordeeld.
Maar wij joden hoefden de Arabieren de bijbelse landstreken Judea en Samaria maar afhandig te maken, die gebieden te bezetten, niet omdat we ze hadden aangevallen, maar omdat we na een lafhartige aanval van Jordanië te hebben afgeslagen, dat land verpletterend verslagen hadden en als oorlogsbuit die landstreken hadden gekregen. En prompt verbrak de verlichte mensheid het stilzwijgen. De hele wereld sprong uit haar vel van verontwaardiging. Hoe durfden we? Judea bezetten? En in hun woede merkten ze niet eens dat de naam van het gebied alleen al te kennen geeft dat het van oudsher van ons is, het land van Juda, en dat we het van niemand afpakken maar alleen maar terugbrengen in de schoot van de joodse staat. Terwijl Königsbergen nooit Russisch is geweest. Dat is het bolwerk van het Pruisendom, het symbool van de Duitse Teutoonse geest. Die stad is al dertig jaar omgedoopt to Kaliningrad en daar kom je sindsdien geen Duitser meer tegen en niemand die er vreemd van opkijkt. (p. 170-171)
Wij hebben de controle over door Arabieren bewoonde gebieden. Onze militairen patrouilleren over de wegen en dat is logisch. Dat doet elk bezettingsleger. De Arabieren hebben een hekel aan ons. En dat is ook logisch. De verliezer voelt geen genegenheid voor zijn overwinnaar. Onlogisch is iets anders. Een soldaat, van welk bezettingsleger ook, gedraagt zich zo tegenover de overwonnen bevolking dat zij bang voor hem is. Een bezetter blijft een bezetter. Als je je hand tegen hem opheft, volgt de vergelding meteen. Kun jij je voorstellen dat een sovjetsoldaat in bezet gebied met stenen wordt bekogeld? Wat zou er overblijven van mensen die hun hand zouden durven opheffen tegen de sovjetbezetter? Iedereen die het sovjetleger aan het werk heeft gezien, weet het antwoord. De Litouwers bijvoorbeeld. Wat er van zo'n onverlaat zou overblijven, is een natte plek. En niet alleen van hem. Maar ook van heel zijn familie. En zelfs zijn buren. Zodat de rest het in het vervolg wel uit zijn hoofd laat.
Tegen onze Israëlische soldaten mag je niet alleen je hand opheffen. Je mag ze ook op klaarlichte dag met stenen bekogelen terwijl het hun strikt verboden is iets terug te doen. God verhoede dat de wereld iets verneemt van de wreedheid van een jood! Dat wordt me een schandaal! Dat kunnen we niet maken. Een jood moet niet net als de rest zijn. Wij zijn een zachtaardig, een goedmoedig en een wijs volk. Wij kunnen ons niet zoiets veroorloven.
De Arabieren hebben dat zwak van ons goed bestudeerd en maken er uitstekend gebruik van. Als volwassenen wagen ze het niet om bij de Israëlische soldaten in de buurt te komen en ze sturen hun kinderen, minderjarige jongens en meisjes, erop uit om voorbijrijdende militaire vrachtwagens en pantservoertuigen met stenen te bekogelen.
De legerleiding heeft de soldaten streng verboden daarop te reageren. Je voert geen oorlog tegen kinderen, heet het.
Hoezo oorlog voeren tegen kinderen? Je kunt toch iedere stenengooier in zijn nekvel grijpen en heel beleefd vragen het huis aan te wijzen waar zijn ouders wonen die hun hart ophalen aan het 'kattekwaad' van hun kroost? En pa-lief uit huis sleuren en voor de ogen van zijn lieve zoontje ophangen.
Dat zou een goede leerschool zijn. Dat zou die hand met die steen wel tegenhouden. Dan zouden ze wel ontzag krijgen voor een Israëlische soldaat. Als ze begrijpen dat het kwaad kersen eten is met hem.
Nee, krijgen we te horen. Zo zullen we nooit optreden. Wij zijn het meest humane leger ter wereld.
Maar dat vinden alleen wij, Israëliërs. De hele rest van de wereld, zelfs onze zogenaamde vrienden, gelooft dat niet. Ze willen het niet geloven. In weerwil van de feiten. Op iedere straathoek van de wereld worden we voor agressors uitgemaakt, voor moordenaars en beulen. Met nazi's en SS'ers vergeleken. Wij krijgen alles op ons brood. (p. 171-173)

Uit een brief van haar vader:

Van onze geboorte af dragen we het kruis van het jood-zijn met ons mee dat ons door anderen op de schouders is geworpen. En we hebben veel verdriet en betalen een hoge prijs om te behoren tot een volk dat we niet hebben uitgekozen maar van onze voorouders hebben geërfd, samen met rekeningen van duizenden jaren her die de mensheid niet moe wordt elke generatie joden opnieuw onder de neus te wrijven. Vele[n] van ons dragen hun jood-zijn als een bochel waar zelfs het mes van de chirurg hen niet van kan bevrijden.
Wat voor joden zijn wij eigenlijk?
In God geloven we niet. De joodse tradities nemen we niet in acht. Onze eigen taal spreken we niet.
Wij zijn alleen maar jood omdat de wereld ons zo noemt en hoewel zij ons regelmatig, eeuw in, eeuw uit, op ons donder geeft en de hals afsnijdt, ze vermoorden ons toch niet allemaal, ze zijn zo economisch om er een paar over te houden om mee te fokken, zodat de generaties na hen ook iets hebben om zich op af te reageren als hun handen beginnen te jeuken en hun ziel dorst naar bloed.
Wij zijn een dakloos volk dat over de hele planeet is verstrooid, tussen vreemde volken en rassen die ons keer op keer een schop onder onze kont geven en ons eruit gooien, waarna we met een plunjezak op stap gaan en een toevluchtsoord zoeken waar we uit mededogen worden toegelaten. Voor een tijdje. In welke termijnen die tijd ook mag worden uitgedrukt, in decennia of in eeuwen, er komt altijd een moment waarop onze gastheren ons voorstellen weg te wezen voor het te laat is, als gasten die te lang blijven plakken. En als we dan, wat God verhoede, blijven treuzelen, dan vloeit er bloed in overvloed. Ons bloed, joods bloed. En we lopen niet weg, we hollen weg. Zonder onze kinderen en ouders te begraven die we moeten achterlaten in een land dat ons weer vreemd is geworden.
Mijn lotgevallen hebben mij tot een allesbehalve troostrijke slotsom gevoerd: of we het nu leuk vinden of niet, Israël is ons enige toevluchtsoord, waar het leven misschien niet altijd even prettig en gezellig mag zijn, maar waar we tenminste waardig onze dood kunnen aanvaarden. Jij hebt dat van het begin af en voor eens en altijd ingezien en ik neem mijn petje af voor je jeugdige wijsheid en grootmoedigheid. Die kwaliteiten heb je — helaas! — niet van mij geërfd. (p. 204-205)

[Bas · Rating 4 out of 5]

Met plezier en ook met afgrijzen gelezen. Antisemitisme in Oost-Europa, Israëlisch nationalisme, heldendom en verraad in een soms wel wat geconstrueerd en al te 'toevallig' verhaal. Daarmee wat mij betreft dus wel zeer leesbaar. Jacq Vogelaar schrijft in zijn recensie (Groene Amsterdammer, 22-4-1998): "Maar wat als dat effectbejag helemaal niet satirisch bedoeld is?" Ik denk wel degelijk dat het bedoeld is als een soort parodie.