Dvylikametė Liu, 36-erių Eva, 42-ejų Elsi, 46-erių Kasparas ir 71 metų Josas. Penki iš pirmo žvilgsnio labai skirtingi žmonės, iš tikrųjų turintys daugiau bendro, nei gali pasirodyti. Kiekvienas iš jų pasakoja savo istoriją – apie netikėtą laimę, sujaukiančią ir apsunkinančią kasdienybę; apie kartais nepakeliamai slegiančias paslaptis; apie iki dangaus išaugančias netikėtas problemas ir apie pasiryžimą judėti pirmyn, nepaisant jokių kliūčių.
Jų gyvenimas, kaip ir daugelio žmonių, pažymėtas kova. Ne visuomet matoma ir ne visuomet pripažįstama pačiam sau – kova su savimi, žengiant per šį kartais nepakeliamai sunkų ir kartu neapsakomai nuostabų gyvenimą.
Flamandų autorės Griet Op de Beeck debiutinis romanas atvirumu, giliomis įžvalgomis ir netikėtais požiūriais sudomino ir patraukė ne tik literatūros mėgėjus. Belgijoje romanas pelnė šalies skaitytojų simpatijų prizą ir buvo nominuotas tapti geriausiu 2013 metų literatūros kūriniu. 2017 m. pabaigoje kino teatrus pasiekė pagal knygą sukurtas filmas, o 2018 m. pavasarį, adaptuotas pačios autorės, romanas tapo ir teatro spektakliu.
„Romanas – ir švelnus, ir aštrus tuo pat metu. Kasdienybės rutina ir poezija. Šis debiutas – visiška staigmena pačia geriausia prasme. Nuostabi knyga.“ de Volkskrant
weet er iemand hoe je die rating ongedaan kan maken? een dochtertje van vrienden heeft dat met mijn telefoon gedaan en nu kan ik alleen het aantal sterren nog wijzigen, terwijl ik mij niet geroepen voel om mijn eigen boek sterren toe te kennen...
Een lekker en snel tussendoortje, gelijk een Leo of een Chacha. Ge eet dat gemakkelijk op, het is bekend en goed en licht en wat te zoet, maar ge gaat u die ene zot goede Chacha nooit herinneren, want ze smaken toch allemaal hetzelfde. Dit gevoel had ik bij het debuut van Op De Beeck - te licht bevonden om memorabel te zijn, te gezocht, te hé-het-is-2013-en-ik-gebruik-uw-taal, met woorden als schoon en shrink en fucking. Wat behaagziek en heel makkelijk te lezen, maar daardoor dus wel een pageturner. De taal, vrij gepersifleerd in mijn eerste zin, is zo vertrouwd maar klopt dikwijls gewoon niet, Lou en Jos bijvoorbeeld waren voor mij daardoor compleet ongeloofwaardig en geconstrueerd. Herkenbare gevoelens daarentegen waren er in overvloed. "Schone" momenten, maar net een paar clichés te veel.
The title refers to a Dutch saying “being in the seventh heaven” meaning being happy. This book is about being happy and unhappy. Lou is 12 years old, Eva is 36 years old, Elsie is 42 years old, Casper is 46 years old and Jo’s is 71 years old. They tell a story from their point of view but it is the same story they share. About unexpected happiness that makes living difficult, about secrets that seem too large, about the complexities of being young, about obstacles that have become mountains, difficult to climb, but keep trying till there it becomes impossible. The five persons tell their stories from their own point of view so all of the book is being written from the first person. They all tell their part of the story.
I must admit I was in awe of the writers skill to tell a story from 5 viewpoints and then put a twist in the tail of the tale that is a serious emotional kick in the ………. If a story gives me moist eyes I can only applaud the writer, I might be a big softy but she still managed to surprise me with this story, rightfully she is one of the better Dutch/Belgian writers and I will be based upon the two books I have read recently search out some more of her books.
I hope she’ll get translated so more people can enjoy her books, she and readers certainly deserve that.
Wat als een boek de ene dag de hemel (zelfs boven de zevende) in geprezen wordt, en de volgende dag diep de grond wordt ingetrapt?* Dan ben je benieuwd. En dan ga je lezen. En dan weet je niet wie je gelijk moet geven. De roman leest vlot. Is vaak meer dan ontzettend herkenbaar. Doet lachen. Roert en ontroert. En toch blijft er wat honger. Wat als dit slechts een voorstudie was van de roman die Op de Beeck over een jaar, of twee, zou uitbrengen?
*Soms merk je hoezeer de boekenwereld een produkt is geworden van commercie en mediatisering. Lovender kritieken dan je in De Morgen, de krant waar Op de Beeck voor schrijft, kon lezen vond je nergens. En de meest vernietigende recensies trof je niet toevallig in grote "concurrent" De Standaard. Mijn perceptie? Of moet ik dit echt jammer vinden?
Ik ben precies een moeilijk mens aan’t worden. Niets dan ontzettend positieve reviews hier, en ik had helemaal niet datzelfde gevoel. Misschien komt het wel door het centrale personage Eva. Ik miste herkenbaarheid, ze leek nooit echt. Teveel een sprookjesachtige afspiegeling van iemand die te goed is voor de wereld. Hetzelfde met de liefde tussen Casper en Elsie. Ook te sprookjesachtig. (Maar kom, daar wil ik me nog overzetten, liefde kan zo zijn) En hetzelfde met het taalgebruik. Ik vond het nooit echt, alleen geforceerd echt. En hoe ze allemaal zo diep filosofisch denken. Één iemand: OK. Maar allemaal? Ik zou door een boek als dit aan mijn eigen realiteit beginnen twijfelen. Het wil zo hard het echte leven afschilderen, maar ik zie er alleen maar een veel te sterk geromantiseerde afbeelding in. (Waarmee ik niet zeg dat de gebeurtenissen zelf in dit boek niet realistisch en herkenbaar zijn, het is gewoon de manier waarop ze beschreven zijn)
Toch drie sterren, omdat er traantjes waren op het einde, en het me dus toch wist te raken. En omwille van de mooie gedachten soms.
Ik las in 2014 blijkbaar, meer dan 2 jaar geleden. Ik wist bijna niks meer. Nu herlas ik, in een paar dagen. En hij was nóg mooier, 8 sterren als dat kan, graag. Want Griet schrijft de woorden precies zoals ik zou willen en zoals ik ze wil lezen. Zo recht naar het hart. In nederigheid dank ik haar. Ze is een heldin.
Ik heb een dag geen boek aangeraakt en dat zegt veel. Ik moest even bijkomen van dit boek. Zoals velen las ik eerst 'Kom hier dat ik u kus' voordat ik het debuut besloot te lezen. Het duurde even voordat ik de verhoudingen tussen de hoofdpersonen begreep. De eerste 100 pagina's pakten me nog niet echt, maar daarna werd ik helemaal meegesleept in de wereld van de vijf hoofdpersonen. In het bijzonder die van Lou en Eva. Zeer aangrijpend, met stof om over na te denken. Het prachtige Vlaams van Griet Op de Beeck siert haar romans. Als er niet snel een nieuwe roman van haar hand komt sta ik niet voor mezelf in. :)
Lou van 12, Eva van 36, Elsie van 42, Casper van 46 en Jos van 71. Vijf mensen die op een bepaalde manier allemaal met elkaar te maken hebben. Los van elkaar hebben ze allemaal hun eigen problemen. Allemaal proberen ze op hun eigen manier gelukkig te worden door het geluk te vinden.
Naar aanleiding van een lezing van Griet Op de Beeck ben ik begonnen in dit boek zonder mij echt te hebben verdiept over de inhoud. Ik vond het prachtig. De zinnen, de wijsheden over het leven en vijf mensen die, in de verbondenheid met elkaar, ook individu zijn. De mensen in dit boek zijn echt, geschreven vanuit het hart. In mijn hoofd hoorde ik tijdens het lezen regelmatig de stem van Griet die een stukje voorlas.
Als je begint aan het verhaal weet je niet wie op welke manier met een ander is verbonden. Zijn het broer/zus, geliefdes, vrienden? Ik had al vrij snel door hoe de verhoudingen in elkaar zaten waardoor ik terechtkwam in een stroomversnelling van blijde en droevige gedachten. De korte hoofdstukken wisselen elkaar precies op het goede moment af, waardoor de vaart er in blijft. De vijf hoofdpersonen zijn allemaal vanuit de ik-persoon geschreven en met alle vijf personen voelde ik een bepaalde verbondenheid.
Nadat ik het boek uit had zinderde het nog even na. Vijf personen zijn omringd met mensen, maar toch ook alleen. Griet Op de Beeck heeft dat heel mooi neer weten te zetten. Dit is een verhaal over jong zijn, over blijven proberen en keuzes maken, vallen en opstaan en niet meer verder kunnen. “Het gaat om voelen. Om openstaan. Om trouw zijn aan en eerlijk zijn met jezelf."
Dit verhaal kan voor lezers herkenbare passages bevatten. De problemen in de familie of de problemen met jezelf. En dan dat fatale moment dat ieders leven doet veranderen, waardoor ze dichter bij elkaar komen of juist die ene keuze maken waar ze al langer over twijfelen. “Zolang je niet door het lot wordt getroffen, is alles maakbaar, is alles een keuze. Niks is zeker, behalve de zekerheden waar je zelf aan vasthoudt.” Ik was er stil van. Vijf levens onder één hemel, op zoek naar een leven in een hemel boven de zevende.
Ik begrijp niet wat iedereen zo goed vindt aan dit boek en ik had echt moeite om het uit te lezen. ‘Vele hemels boven de zevende’ is het product van een mediahype en daardoor een spijtig bewijs dat aan de Vlaamse literatuur geen al te hoge eisen gesteld worden. Een bekende naam verkoopt nu eenmaal beter. Ik had me beter gehouden aan de waarschuwing van de schrijfster zelf, helemaal in het begin van het boek: 'Op het einde gaat ze dood, nu hoeft ge 't ook niet meer te lezen.' Er is veel waaraan ik me tijdens de lectuur geërgerd heb maar ‘k vind het niet eens de moeite om het allemaal op te schrijven. ‘Veelstemmigheid’ betekent niet dat je gewoon eventjes voor 5 personages afwisselend de ik-vorm gebruikt: een 12-jarig meisje spreekt anders dan een 70-jarige alcoholist maar niet zo in dit boek. De enige stem die je hier hoort is die van Griet Op de Beeck, voor wie dit debuut waarschijnlijk een vorm van therapie was. Voorspelbaar, pathetisch en melodramatisch … Ik denk niet dat ik haar tweede boek lees.
Ik had dit boek nooit gelezen als een goede vriendin het me niet had aangeraden ... ik ben blij dat ik het las. Er zijn weinig boeken dat me stil krijgen of me écht doen nadenken over dingen. Dit boek had het ... ik moest het regelmatig opzij leggen om het te laten inzinken of om traantjes weg te vegen. Dank u wel Greet voor dit mooie boek, een aanrader voor iedereen. Nog een tip van mijn vriendin: niet lezen op een dip-dagje ;o)
Vele hemels boven de zevende van Griet Op de Beeck won in 2013 de publieksprijs van de Bronzen Uil en werd in de pers lovend onthaald als ‘Een weergaloos boek’ (De Standaard) en ‘Een wondermooi debuut’ (HP/De Tijd). Vrienden van me bleken eveneens enthousiast over deze roman. Benieuwd naar wat de nieuwe literaire generatie van Vlaanderen te bieden heeft, begon ik dus met hoge verwachtingen aan dit boek.
De roman beschrijft het leven van vijf hoofdpersonages: Lou (12 jaar), Eva (36 jaar), Elsie (42 jaar), Casper (46 jaar) en Jos (71 jaar). Elk van hen stelt zijn eigen dagelijkse beslommeringen centraal. Gaande van puberliefde tot overspel, ziekte en dood, alcoholmisbruik en zo meer, een hele reeks psychologische en relationele problematieken komt aan bod. De auteur heeft haar best gedaan om zich zo goed mogelijk in te leven in de leefwereld van de verschillende personages die ze beschrijft. Dat is ook merkbaar op het niveau van het taalgebruik, waardoor ze de dooreenlopende verhalen levensecht kan laten overkomen.
Ik heb evenwel niet het gevoel dat Vele hemels boven de zevende echt tot Literatuur met hoofdletter ‘L’ kan worden gerekend. Mij komt het boek meer over als een geraffineerdere vorm van chicklit of als een verzameling van gestileerde anekdotes. Ook dat is fijn om bijwijlen eens te lezen, maar ik had heel andere verwachtingen van het debuut van Griet Op de Beeck. Die dus helaas niet werden ingelost.
Even ben je helemaal verloren in de levens van Lou, Eva, Elsie, Casper en Jos, om daarna een stukje van jezelf terug te vinden in ieder van hen - in de een natuurlijk een wat groter stuk dan in de ander.
Vele hemels boven de zevende is mooi in haar eenvoud. Het taalgebruik is even wennen, maar past bij de schrijfstijl. Hieronder las ik dat het gebruik van u en gij 'liefdeloos' en 'zakelijk' zou zijn. Voor mij gaf het net een herkenbare en kwetsbare toon aan het boek. Net als de overschakeling tussen de verschillende niet-lineare perspectieven, die uiteindelijk toch steeds op hetzelfde neerkomen- het leven, en hoe het te doorworstelen.
Daarnaast zitten er heel wat zinnen en fragmenten in het boek die bijna dwingen om er even bij stil te staan. Vooral omdat Op de Beeck hier telkens op een kwetsbare en sprekende manier het herkenbare weten neer te zetten.
Samenvattend: zo een boek waarvan je hoopt dat het nooit eindigt, maar waarvan je jezelf tegelijkertijd niet kan weerhouden het in een keer uit te lezen..
Jawadde zeg, die Griet kan er iets van. Dat dit goed zou zijn, dat dacht ik wel, maar zo goed? Ik heb gebleit, ik heb gelachen, ik heb mijn vriend eens extra goed vastgepakt toen hij thuiskwam. Ik heb genoten van de simpele woordenschat, de korte maar vaak krachtige zinnen, de Vlaamse herkenbaarheid, in schrijfstijl en qua scènes, puur en echt en rauw. Uitgelezen op twee dagen tijd, maar het zal wel nog eventjes nazinderen, denk ik.
Serieus onder de indruk van dit boek. Ik ben blij dat ik het ein-de-lijk heb gelezen. Het was heerlijk menselijk en herkenbaar in vele aspecten omdat de zoektocht naar geluk en een plek die we "thuis" kunnen noemen, de basis voor ieder van ons vormt.
2017: Bij het herlezen blijft dit boek fantastisch. Poëtisch, herkenbaar en een echte tranentrekker. Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
Vele hemels boven de zevende is een fantastisch mooi boek. Allereerst de schrijfstijl; deze is betoverend (zie leesupdates voor enkele mooie quotes). Vervolgens de personages; het boek kent vijf hoofdpersonages, die afwisselend het perspectief vormen. Wat ik heel knap vond is dat ieder personage zijn eigen stem had, iets wat in boeken met meerdere POVs niet altijd het geval is. Bovendien waren de personages realistisch en voelden ze echt. Het zijn imperfecte mensen zoals wij allemaal. Tot slot is ook het plot zeer boeiend, origineel en onverwacht. Al met al een echte aanrader!
Toen ik het boek begon te lezen, dacht ik bij mezelf, ‘als het boek maar niet eindigt .... ‘ zoals het nu daadwerkelijk eindigt. Ik dacht diep ontgoocheld te zijn. Maar Griet Op de Beeck vertelt het verhaal zo mooi. Ik vond het bijzonder intelligent opgebouwd en vlot lezend. Het einde waar ik zo voor vreesde, was uiteindelijk aangrijpend mooi. ‘Vele hemels boven de zevende is een veelstemmige roman, die je onmogelijk vrijblijvend kunt lezen. Geestig, pijnlijk en ontregelend herkenbaar.’ Dit lees je op de kaft. De nagel op de kop. Ik ga jullie allen missen : Jos, Elsie, Lou, Eva en Casper. Helaas ontbreekt mij het talent en de gave zo mooi afscheid te nemen als jullie van mij namen. En Jos, als je boos-
Dat Griet op de Beeck prachtig schrijft wist ik al van het boekenweekgeschenk en van ‘Kom hier dat ik u kus‘. Dit boek is echter nog mooier! Ik heb heel wat mooie zinnen gemarkeerd op mijn e-reader. Sommige uitspraken en gedachten van de personages zijn filosofisch en sprak ik hardop uit om te horen hoe het klonk.
I have never ever so desperately wanted to finish a book. Not because I wanted to know how it ended, but because I wanted this empty book to end.
Because that's how this book felt, empty. I did not feel ANYTHING, not in the happy moments, not the sad moments. It's a nice try, but not something for me, clearly.
Metų iššūkio sąraše užims vietą: "olandų literatūra". Pradžioje knyga atrodė labai stipri ir įtraukianti, paskui ėmiau pastebėti šablonus, "motyvuojančias" frazes, ėmiau aiškiai nujausti, kur mane - skaitytoją bando nuvesti lyg už rankos (blogąja prasme ėmė priminti "Dievas keliauja incognito"), į pabaigą apėmė neviltis. Bet, velnias, negaliu sakyt, kad visai nepatiko ;)
Netikėtai įdomi ir tuo pačiu liūdna knyga. Apie viltį, nusivylimą, pasitikėjimą ir svajones, ir kaip kartais viskas būna ne taip, kaip norisi. Truputį pykau link pabaigos, kad viskas čia šitaip turi klostytis. Bet gal kaip nors viskas bus gerai.
Toen ik aan mijn docent Nederlands vroeg of zij nog een goed "huilboek" voor mij had liggen, kreeg ik dit boek in mijn handen geschoven. Ik kwam er zelf in het begin vrij moeilijk doorheen, zeker door het taalgebruik, en ik begreep de samenhang van de hoofdpersonen niet zo goed, maar na wat googlewerk had ik een aardig beeld hoe de hoofdpersonen met elkaar in verband stonden en ging het lezen een stuk makkelijker. Wel vond ik dat er tot ongeveer de helft van het boek weinig te huilen viel, maar mijn docent gaf aan dat ik door moest lezen want het werd zeker weten beter. En ze had gelijk: aan het einde van het boek zat ik met tranen in mijn ogen de laatste hoofdstukken weg te lezen. Dit boek is dus zeker een aanrader!
Een onverwachte en aangrijpende wending redt 'Hemels' van een Lieve Kitty-gehalte en overschaduwt (gelukkig) de vele verwachte en voorspelbare wendingen. 'Schoon' geschreven, voor minder kan een auteur niet gaan, maar op iets meer mag een lezer wel hopen. Het mooiste zijn de 'onaffe' zinnen van Jos, wiens getormenteerde gedachten zo langer blijven hangen dan die van de andere personages. Misschien waren de verwachtingen hoog gespannen en speelt dat mee, maar toch. Echo's van Geertrui Daem (wiens debuut naar mijn mening authentieker was), quotes van anderen ('Het leven is elders, dat dacht ik.' Kundera?; 'Zwijgen is bijna altijd beter.' Volgens Elsschot kan het zelfs niet verbeterd worden... ; ''Dat zeggen ze altijd over lelijke mensen.' Ze proest nu. 'Of erger: gij hebt mooie ogen, of mooi haar.'' Oom Wanja?; 'Als June dat ziet zegt ze dat zij zeker weet dat alles goed komt, op het eind. Dus als het nog niet goed is, dan is het gewoon nog niet het eind.' Dev Patel in The best Exotic Marigold Hotel?)... Vooral over die 'quotes' struikel je dan, als ze zonder enige aanduiding van de bron (al was het maar een vage suggestie) opduiken. Het is niet prettig om als lezer onderschat te worden. Maar het is zeker uitkijken naar het volgende boek.
Moeilijk kiezen tussen 4 en 5 sterren. Eerste boek van Griet maar zeker niet het laatste. Mooi en ontroerend verhaal met een einde dat je niet direct los laat en even blijft nazinderen. Mooie dialogen, de ene zin nog mooier dan de andere, pakkend en vlot geschreven, korte hoofdstukken die nooit vervelen. Onmiddellijk fan van deze Belgische schrijfster. Benieuwd naar haar andere boeken.
Dit boek is op zo'n toegankelijke en alledaagse manier geschreven waardoor ik volledig in het verhaal zat. Las als een sneltrein en boeide me van het begin tot het einde. Moet het verhaal wel even laten bezinken, want het einde van het verhaal kwam hard binnen.
Toen de hoofdpersoon een nagel afbeet en op de grond gooide had ik eigenlijk al kunnen weten dat dit boek niet voor mij was. De ouderwetse fatshaming, homofobie het racisme en seksisme zorgden ervoor dat ik niet hoger dan één ster uitkom.
"Gij kunt alles, uw leven is van u, niet vergeten!"
In tegenstelling tot wat de logica voorschrijft las ik eerst de 2e roman van Griet Op de Beeck, "Kom hier dat ik u kus", alvorens haar debuutroman "Vele hemels boven de zevende" ter hand te nemen. Ik was wég van "Kom hier dat ik u kus". De opbouw van het boek maar vooral de schitterende herkenbare, alledaagse typisch Vlaamse dialogen deden mij met overtuiging 5 sterren toekennen aan het boek. Het spreekt voor zich dat de verwachtingen dan ook hoog waren toen ik aan "Vele hemels boven de zevende begon". Verwachtingen die niet onmiddellijk werden ingelost. Waar "kom hier dat ik u kus" met de deur in huis valt en knalt vanaf de eerste pagina's, moet "vele hemels boven de zevende" wat op gang komen, als een diesel die wakker moet worden gemaakt. Het duurde een tijdje voor een duidelijk beeld over de verschillende personages werd geschapen, en vooral hoe deze zich tot elkaar verhouden. Ook hier de typische opbouw van Op De Beeck en schitterende dialogen, maar toch kon het boek me maar matig boeien. Tot…. de laatste 70 pagina's. Dan kwam het boek in een stroomversnelling, met een gebeurtenis die ik van geen kanten had zien aankomen en die je helemaal ondersteboven achterlaat. Op De Beeck doet het dus weer; de lezer van zijn sokken blazen. Vier sterren voor dit werk, want hoewel briljant kan het toch niet tippen aan "Kom hier dat ik u kus". Maar laat één ding duidelijk zijn: Griet Op De Beeck kan schrijven en als al haar werk in diezelfde mate crescendo blijft gaan, dan kijk ik nu al uit naar een derde boek. Er komt toch een derde boek. Ja toch? Pleaaaaaase?
*** "Ik heb gedaan alsof ik niet alle betekenislagen van haar opmerking vatte. Zij deed op haar beurt alsof haar neus bloedde. En zo duurt een huwelijk voort".
*** "Ik vind gevoelens overroepen. Ik probeer er alvast zo weinig mogelijk te hebben. Soms lukt dat aardig. Soms"
*** "Er zijn zo van die dagen. Die dagen zijn met veel"
*** "Weet dat alles waarvoor een oplossing bestaat niet interessant is".