In september 1993 verscheen de column Brieven van Dikke Freddy voor het eerst in het tijdschrift Alert. Sindsdien duikt Dikke Freddy te pas en te onpas op tijdens studiedagen, colloquia, literaire manifestaties en politieke congressen. Dikke Freddy mag dan vaak dakloos zijn; zijn brieven vonden een stabiele thuis op het webplatform Sociaal.net en op de opiniepagina’s van de krant De Standaard.
Humor vormt bij Dikke Freddy de basis voor een gefundeerde aanklacht tegen armoede en ongelijkheid. Hilariteit kleurt schande en schaamte.
Voor hij in 1994 voltijds schrijver werd, werkte Erik Vlaminck eerst in de psychiatrie en daarna in de thuislozenzorg. Sporen daarvan zijn in al zijn boeken en theaterwerk terug te vinden, maar de hilarische Brieven van Dikke Freddy zijn wel het meest tastbare gevolg en vervolg van een confrontatie met mensen die het in het leven niet op een presenteerblaadje kregen.
Erik Vlaminck is een Vlaamse roman- en theaterauteur. Hij is geboren op 2 juli 1954 in Kapellen (België). Hij leidde de Antwerpse SchrijversAcademie en de Vlaamse Auteursvereniging en hij is voorzitter van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.
Ik begrijp niet hoe het is kunnen gebeuren, maar ik heb nu pas Dikke Freddy leren kennen. Na meer dan 25 jaar. Niet te vatten, niet te snappen, maar het is zo. Ik leg er mij bij neer, ik kan niet anders.
Ik heb het verzamelboek Dikke Freddy in het zilver gelezen, een bundeling van zogenaamde brieven die Dikke Freddy tussen 1993 en 2018 geschreven heeft aan talloze hooggeplaatste personen in ons land. Dikke Freddy is een fictieve figuur uit de koker van schrijver Erik Vlamink. Als werkloze, dakloze, kansarme man (Dikke Freddy bedoel ik) leeft hij afwisselend op straat, in een instelling, in de gevangenis of in een daklozencentrum; tussendoor brengt hij graag tijd door in lokale drankgelegenheden.
In zijn hilarische, stekende en ontroerende brieven aan burgemeesters, aan de voorzitter van het OCMW, aan ministers en politiecommissarissen klaagt hij mistoestanden aan, maar doet hij ook suggesties om het beleid te verbeteren en vooral meer rekening te houden met hemzelf en zijn collega-minderbedeelden. Hij rekent alle geldbedragen uit de krant steevast om in maanden leefloon en doet allerlei voorstellen waarmee de bevoegde instantie hem van zijn openstaande schulden kan verlossen.
Patrick Janssens wordt ‘burgemeester van Antwerpen en Berendrecht’ genoemd, een brief aan De Lijn begint met: ‘Aan de eigenaars van de firma De Lijn’. De brieven gaan over de prijs van de vuilniszakken, de verplichting om spaarlampen te gebruiken en de toestand van de openbare toiletten in de stad.
Dikke Freddy vraagt zich af of een deel van het geld voor het traceren van ooievaars niet beter gebruikt kan worden om het leefloon op te trekken. Waarom er massaal drinkwater wordt aangevoerd voor de eendjes in de leeggelopen vijver van het stadspark van Antwerpen, terwijl tegelijk het drinkwater wordt afgesloten van arme sukkelaars die hun rekening niet kunnen betalen. Aan Philippe De Backer, die toen verantwoordelijk was voor fraudebestrijding en aangekondigd had malafide louche winkels in de steden onder handen te nemen, schrijft hij opgelucht te zijn dat ze eindelijk Ikea gaan aanpakken, het bedrijf dat elk jaar miljoenen winst maakt maar geen belastingen betaalt.
Elke brief is tegelijk grappig en hartverscheurend. Ik heb het hele boek door hardop gelachen, terwijl tegelijk de schrijnende situatie van minderbedeelden keihard binnenkomt. Dikke Freddy is geweldig. Wat een held. Wat een ontdekking. Verplichte lectuur. Ik meen het.
Gekocht in de Standaard met een cadeaubon. Omdat ik het hier een paar keer zag passeren met lovende recensies
Over het gekonkel en de ellende van een leefloner, over aanklachten tegen de gevestigde orde, over overleven in ons land aan de rand van de samenleving.
Dit is het soort boekje dat ik doorgeef aan mensen die één boek per jaar lezen. Grappig, herkenbaar, cynisch.
De hilarische brieven van Dikke Freddy aan politici, zorgverleners, enz. zorgen voor een voortdurende glimlach tijdens het lezen maar houden je tegelijk een spiegel voor over de onderkant van de samenleving, een confrontatie met mensen die het geluk niet aan hun zijde hebben en toch proberen te overleven. Dubbelgelaagd dus en precies daarin schuilt de kracht in het werk van Erik Vlaminck. Een auteur die een breder publiek verdient!
Beroepshalve geef ik de hele dag boekentips aan boekhandelaars. Bij de tofste peren gebeurt dat ook in de omgekeerde richting. Amper 25 jaar te laat Dikke Freddy leren kennen. Met dank aan Gert van Het Voorwoord.