What do you think?
Rate this book
Σκοτεινές υποθέσεις
Το στοίχημα ήταν: Κείμενα, από έως τόσες χιλιάδες λέξεις, παραδοτέα μέχρι τότε και εξάρχουσα η νουάρ ατμόσφαιρα. Το στοίχημα πήγαινε και πιο κάτω. Πώς στεγάζεις μεταξύ εξωφύλλων, συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες; Αλλά και ιστορίες που εκτείνονται από τον αστικό ζόφο, μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος;
Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα, ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο E94, ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο Τελευταία έξοδος… Στρώμη, απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππου Φιλίππου, στο Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο, ή η Αθηναϊκή κραυγή της Έλενας Χουσνή, στο Βουίζει η ψυχή μου, σε αντίστιξη με τη μαχόμενη οικολογική συνείδηση του Κώστα Μουζουράκη, στο Ο κόκκινος λύκος και το μελλοντολογικό νουάρ του Αντώνη Γκόλτσου, στο Η επιστροφή
ή Το τέρας στο πατάρι.
Ήταν στοίχημα. Έγινε πράξη…
Τα παραδείγματα: Η υπνωτιστική γραφή του Σέργιου Γκάκα, στο Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα, ζευγάρι με το γωνιώδες ύφος της Νίνας Κουλετάκη, στο E94, ή η πολεμική γραφή του Γρηγόρη Αζαριάδη, στο Τελευταία έξοδος… Στρώμη, απέναντι στο ήπιο νουάρ του Φίλιππου Φιλίππου, στο Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο, ή η Αθηναϊκή κραυγή της Έλενας Χουσνή, στο Βουίζει η ψυχή μου, σε αντίστιξη με τη μαχόμενη οικολογική συνείδηση του Κώστα Μουζουράκη, στο Ο κόκκινος λύκος και το μελλοντολογικό νουάρ του Αντώνη Γκόλτσου, στο Η επιστροφή
ή Το τέρας στο πατάρι.
Ήταν στοίχημα. Έγινε πράξη…
496 pages, Paperback
First published October 30, 2018
1 person is currently reading
26 people want to read
About the author
Γρηγόρης Αζαριάδης
15 books55 followers Ο Γρηγόρης Αζαριάδης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα. Είναι μέλος της ΕΛΣΑΛ (Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας). ''Το μοτίβο του δολοφόνου'' (Γαβριηλίδης, 2015) είναι το τρίτο του αστυνομικό μυθιστόρημα. Έχουν προηγηθεί τα βιβλία ''Παλιοί λογαριασμοί'' (Γαβριηλίδης, 2012) και ''Η τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου'' (Γαβριηλίδης, 2013).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 13 of 13 reviews
March 4, 2019
Οι ανθολογίες διηγημάτων πάντοτε αποτελούν ριψοκίνδυνο εγχείρημα. Όταν μπλέκονται πολλά ονόματα σε ένα βιβλίο, δεν μπορείς να ξέρεις πόσο καλά θα ταιριάξουν όλες οι φωνές μεταξύ τους. Οι εκδόσεις Κύφαντα, σε επιμέλεια του Αντώνη Γκόλτσου, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ιδιαίτερη συλλογή με ιστορίες επαρκώς ανεπτυγμένες (και όχι ξεπέτες των δέκα σελίδων). Τα επτά διηγήματα είναι μεν όλα μυστηρίου, αλλά η θεματική τους είναι τόσο διαφορετική που καταφέρνουν όλα με τον τρόπο τους να ξεχωρίσουν.
Περισσότερα για τις «Σκοτεινές υποθέσεις» εδώ:
https://bibliologos.wordpress.com/201...
Περισσότερα για τις «Σκοτεινές υποθέσεις» εδώ:
https://bibliologos.wordpress.com/201...
February 3, 2019
Οι «Σκοτεινές υποθέσεις» είναι μια συλλογή επτά διηγημάτων εγκλημάτων, μυστηρίου και αγωνίας και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κύφαντα. Πρόκειται για ένα απάνθισμα σύντομων αλλά και εκτεταμένων περιπετειών που υπογράφουν καταξιωμένοι στον χώρο τους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι ένα σύνολο ετερόκλητου περιεχομένου διηγημάτων που «εκτείνονται από τον αστικό ζόφο μέχρι και το εκτός των τειχών έρεβος», όπου ο καθένας θα βρει κάτι που θα αγαπήσει, λατρέψει, αγκαλιάσει, με ένα εξώφυλλο τόσο διαφορετικό και ιδιαίτερο!
Στο ανατριχιαστικό, ματωμένο και ασφυκτικό «Ε94» της Νίνας Κουλετάκη, η Μαρσέλλα από τους Αγίους Σαράντα αφηγείται στην Αστυνομία τη ζωή της, το πώς δραπέτευσε από την Αλβανία στην Κέρκυρα για μια καλύτερη ζωή αλλά κατέληξε πόρνη, το πώς γνώρισε έναν άνθρωπο που της άλλαξε για πάντα τη ζωή και πώς οδηγήθηκαν όλα στο φριχτό, αιματηρό τέλος. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση και καλπάζων ρυθμός έφτιαξαν μια θηλιά αγωνίας, με τη δράση να κλιμακώνεται από σελίδα σε σελίδα, την πρωταγωνίστρια να αφηγείται κοφτά, ταραγμένα, απελπισμένα τα όσα συνέβησαν και μαζί της ήταν σα να βίωνα κι εγώ τα δεινά της. Ελπίδες που διαψεύστηκαν, εκδίκηση, προδοσία για μια δόση ηρωίνης, η οδός Ευριπίδου με τις μυρωδιές της και η Ευρωπαϊκή Οδός 94 που εκείνο το βράδυ έτρεχε να κρυφτεί από τη ματωμένη βροχή και το αποτρόπαιο θέαμα που σύντομα θα τη σκέπαζε είναι τα συστατικά ενός καλογραμμένου, ανατρεπτικού και ασφυκτικού διηγήματος.
Στον «Κόκκινο Λύκο» του Κώστα Μουζουράκη, ένας μηχανικός φτάνει σε ένα ελληνικό χωριό, κοντά στο οποίο γίνονται γεωτρήσεις πετρελαίου διαταράσσοντας την οικολογική ισορροπία του τόπου και την ησυχία των κατοίκων. Φυσικά δεν είναι ευπρόσδεκτος όμως φέρνει σε πέρας τη δουλειά για την οποία προήλθε. Μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων-κλειδιά, στο διήγημα ξεδιπλώνεται το παρελθόν του μέρους, που στοιχειώθηκε από τον «Κόκκινο Λύκο», έναν μοναχικό πολεμιστή που έκανε μεγάλη ζημιά σε αντίστοιχα κλιμάκια ερευνών πριν από τον πόλεμο. Τα ανδραγαθήματά του καταγράφονται με ζωντάνια και ταυτόχρονα θανάσιμες συνέπειες για όσους επιτέθηκαν στο περιβάλλον του. Η υπέροχη και τόσο αγαπημένη γραφή του Κώστα Μουζουράκη ζωντανεύει παραστατικά τις εγκαταστάσεις γεωτρήσεων και μου χάρισε μια συγκλονιστική ανατροπή, ανεβάζοντας την πλοκή σε άλλα ύψη! Χαρακτήρες απαραίτητοι ως σύνδεσμοι ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, ανεξήγητες συναισθηματικές αντιδράσεις, ένας μυστηριώδης πρωταγωνιστής και ένα εκρηκτικό φινάλε που βάζει τα κομμάτια του παζλ στη σωστή τους θέση είναι τα γνωρίσματα ενός διηγήματος που σφύζει από ζωντάνια και ξεχωρίζει με τις αποκαλύψεις του.
«Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο» του Φίλιππου Φιλίππου, είναι κι αυτό από τα αγαπημένα μου. Στην αρχή πίστεψα πως είχα να κάνω με τη δομή ενός κλασικού whodunit, με τους υπόπτους να εμφανίζονται διαδοχικά και να παίζει ο καθένας τους τον δικό του ρόλο, όλοι μέλη μιας οικογένειας, με τον αφηγητή Στάθη, δημοσιογράφο στο επάγγελμα, να αναρωτιέται ποιος κρύβεται πίσω από μια σειρά απαγωγών, ληστειών και θανάτων σε αυτό το περιβάλλον όμως στο τέλος έμεινα με ορθάνοιχτο στόμα για την τελική αποκάλυψη και κυρίως για το πόσο έξυπνα παίζει ο συγγραφέας με τον αναγνώστη με υπονοούμενα! Ο Στάθης λοιπόν γνωρίζει την Πετρούλα μετά από μια διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Το κορίτσι έχει σχέση με τον Σάββα ενώ η μητέρα της, Αμαλία, είναι αρραβωνιασμένη με τον Τρύφωνα, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της. Μέλος της οικογένειας είναι και ο παππούς που ζει με τον σκύλο του, τον Κρέοντα. Διάφορα γεγονότα αρχίζουν να εξελίσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα από την ημέρα της γνωριμίας του Στάθη με την Πετρούλα, ακονίζοντας το ένστικτο του πρώτου και προετοιμάζοντάς τον για κάτι κακό. Κινηματογραφικές εναλλαγές σκηνών, στακάτοι διάλογοι, σταδιακή παράθεση της ιστορίας κι όχι μονοδιάστατη από την αρχή αφήγηση, ένιωσα πως ήμουν κι εγώ μέλος αυτής της μυστηριώδους οικογένειας κι αναρωτιόμουν μαζί με τον αφηγητή τι κακό θα συμβεί και ποιος κρύβεται από πίσω. Ένταση, εκπλήξεις και αγωνία δε με άφησαν λεπτό σε ησυχία.
Στο «Τελευταία έξοδος… Στρώμη» του Γρηγόρη Αζαριάδη, «ένας τύπος που λήστεψε την ίδια του τη συμμορία, μια γκόμενα που σούφρωσε τα φράγκα μιας κλίκας εμπόρων ναρκωτικών κι ένα μέλος επαναστατικής ομάδας» βρίσκονται στο απομονωμένο χωριό της Στρώμης μια χειμωνιάτικη μέρα, κυνηγημένοι οι δύο πρώτοι από τους εχθρούς τους που επιτέλους ανακάλυψαν τα ίχνη τους. Τι θα συμβεί λοιπόν; Θα γλυτώσουν και αυτήν τη φορά ή θα σταθούν να τους αντιμετωπίσουν; Και με τι συνέπειες; Το κείμενο είναι γραμμένο με προτάσεις μικρές και κοφτές, σα σενάριο που βασίζεται στην εικόνα, περιέχει τις γνωστές, ιδιαίτερες και ρηξικέλευθες παρομοιώσεις του συγγραφέα («Ο δρόμος στριφογυρίζει σαν φίδι που ανακλαδίζεται νωχελικά τις πρώτες στιγμές ενός καθυστερημένου πρωινού ξυπνήματος», σελ. 11), άφθονα όπλα ενώ μια μεγαλειώδης σκηνή γκανγκστερικού φινάλε οδηγεί σε μια φρενήρη ανάγνωση. Ο περιορισμένος χώρος της έκτασης ενός διηγήματος ήρθε σε σύγκρουση με τη φαντασία του συγγραφέα, που φάνηκε πως ήθελε να συστήσει λίγο περισσότερο κάποια πρόσωπα στον αναγνώστη. Από την άλλη, η έλλειψη κύριων ονομάτων και οι επιθετικοί προσδιορισμοί που τα αντικαθιστούσαν, σε συνδυασμό με τα συνεχή πισωγυρίσματα στο παρελθόν και το παρόν και μάλιστα σε διαφορετικές χρονικές αφετηρίες, με μπέρδεψαν αρκετά ώστε να ξεκινήσω το διήγημα από την αρχή τουλάχιστον δύο φορές. Θεωρώ έξυπνη ιδέα το να εκφράζουν σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση τις σκέψεις τους οι τρεις ήρωες την ώρα της αιματηρής συμπλοκής, που βρίθει οπλικών περιγραφών και της μάχης εν συνόλω, γεμίζοντας έτσι με κάτι διαφορετικό τις τελευταίες σελίδες που ίσως, αν περιέγραφαν μόνο το τελικό ξεκαθάρισμα, να ήταν πιο αδύναμες από το υπόλοιπο κείμενο. Οι σκέψεις αυτές όμως που μου γνώρισαν σημαντικά κομμάτια της ψυχοσύνθεσης των ηρώων και κάποιων παρελθοντικών γεγονότων μου έδωσαν ένα αντιφατικό κρεσέντο, μιας και γνώριζα ανθρώπους που ίσως τελικά αποχαιρετούσα μετά την έκβαση της μάχης.
«Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα», γράφει ο Σέργιος Γκάκας. Με αυτό το ρομαντικό στιχάκι από φλαμένκο ξεδιπλώνεται άλλο ένα επεισόδιο από τη ζωή του Συμεών Πιερτζοβάνη, που πρωταγωνιστεί στα βιβλία του συγγραφέα «Κάσκο» (Αθήνα: Καστανιώτης, 2001) και «Στάχτες» (Αθήνα: Καστανιώτης, 2008), αυτήν τη φορά με μια φυγά που βρίσκεται αναπάντεχα στη ζωή του κι η ιστορία της δεν είναι η αληθινή. Με ιδιόρρυθμη αφήγηση, αναφορές σε Ρέημοντ Τσάντλερ και άλλα είδη λογοτεχνίας, καθώς και ταινίες, το διήγημα ξεκινάει αλλιώς για να καταλήξει αλλιώς. Δυνατό, ρεαλιστικό, ανατρεπτικό, με την κεντρική ιδέα να ξεδιπλώνεται μέσα από τις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή και πάντα τη μοιραία γυναίκα να κινεί τα νήματα.
«Η επιστροφή ή Το τέρας στο πατάρι» του Αντώνη Γκόλτσου, ήταν μια έκπληξη για μένα, μιας και ο συγκεκριμένος συγγραφέας κάνει κυριολεκτικά ένα άλμα στο μέλλον και περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου που ζει στην Αίγινα του 2030, με ένα τυραννικό καθεστώς πάνω από τη χώρα. Δομές, αξίες και συστήματα που μου θύμισαν τον «Κύκλο» του Dave Eggers και μια Αθήνα εντελώς αλλαγμένη (κυλιόμενα πεζοδρόμια, κάμερες παρακολούθησης, ειδικά σκάφη που ελαχιστοποιούν το θαλάσσιο ταξίδι κ. π. ά.). Παρ’ όλ’ αυτά δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την εξέλιξη της πλοκής, μιας και είχε πολλές ορολογίες και ιστορικά γεγονότα γύρω από τη φωτογραφία και τις τεχνικές της, αν και η «επανάσταση» που σχεδίαζε κάποιος εναντίον του συστήματος μέσω της απαγορευμένης αναλογικής φωτογραφίας (το σύστημα επιτρέπει μόνο την ψηφιακή) ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Επίσης το κείμενο ξεδιπλώθηκε με ελάχιστες περιγραφικές σκηνές και έμφαση κυρίως στην εσωτερικότητα του πρωταγωνιστή, που βιώνει ένα λυτρωτικό τέλος. Το διήγημα αυτό είναι μια καλή απόπειρα του συγγραφέα για κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Τέλος, στο διήγημά της «Βουίζει η ψυχή μου» η Έλενα Χουσνή με καθήλωσε από τις πρώτες σχεδόν λέξεις: «Από τα σκουπίδια ενός κόσμου, καταλαβαίνεις πώς είναι ο κόσμος» και «Όλα τα συναισθήματα έχουν ήχους. Η ομ��ρφιά γελά κελαρυστά, η ασχήμια φωνάζει, η στενοχώρια βουίζει -και η χαρά βουίζει. Η οργή στενάζει, ο θυμός κροταλίζει, η απορία σφυρίζει» (σελ. 444). Είναι η ιστορία δύο αστέγων που έχουν μάθει να κάνουν τα πάντα μαζί, ώσπου ένα βράδυ δέχονται επίθεση και ο ένας χάνει τη ζωή του. Πώς θα είναι η ζωή για τον άλλον; Πώς προχωράς, ήδη απορριγμένος, σε κάτι ήδη εγκαταλειμμένο, όπως η ζωή σου όντας άστεγος; «Έχουν φτιάξει δεκάδες ιστορίες μαζί αλλά δεν έχουν μοιραστεί καμιά δική τους» (σελ. 461). Και τώρα; Με ένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο κι ένα στυλ γραφής γεμάτο παρομοιώσεις και μεταφορές, η κυρία Χουσνή με ξενάγησε σ’ έναν κόσμο που δεν πλησιάζει κανείς πέρα του ενός μέτρου και μόνο σε γιορτές και αργίες («ευκαιριακή ευγένεια» το χαρακτηρίζει). Κάθε της λέξη κι ένα χαστούκι στην υποκρισία όλων μας, ένα χάδι στην εκτεθειμένη σάρκα των ανθρώπων που κοιμούνται έξω όσο εμείς χωνόμαστε όλο και πιο μέσα. Κι ο επιζών άστεγος γίνεται σκιά των ανθρώπων που τους επιτέθηκαν («Είναι σκιές. Σκιές που γκρεμίζουν. Τους ήδη γκρεμισμένους», σελ. 482). Θα εκδικηθεί; Αυτός είναι ο στόχος του; Θα τα καταφέρει; Θα έρθει σε αντιπαράθεση με το άδικο ή θα κρυφτεί ξανά στα σκοτεινά υπόγεια που τον φιλοξενούνε κάθε βράδυ; Μια υπέροχη αντιπαράθεση αδικίας, με καταπληκτικό λεξιλόγιο και όμορφη, ξεχωριστή ατμόσφαιρα.
Οι «Σκοτεινές υποθέσεις» είναι μια προσεγμένη ανθολογία διηγημάτων που ταξιδεύουν τον αναγνώστη από την Αθήνα στον Αλμυρό κι από τους Αγίους Σαράντα στα Πατήσια, από το σήμερα στο μέλλον, από την ανήσυχη ζωή ενός φυγά σε ένα σατανικό σχέδιο εκδίκησης κι από την άστεγη ζωή σε μια άλλη, καλά τακτοποιημένη, γεμάτη όμως αμφιβολίες κι ερωτηματικά. Ποικίλα στυλ γραφής, ιδιαίτερη θεματολογία, απόπειρες επιστημονικής φαντασίας και κινηματογραφικού σεναρίου, χαρακτήρες καθημερινοί αλλά και πρωτότυποι, ρεαλιστική αφήγηση και καλολογικά στοιχεία, αυτά και άλλα πολλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα θα βρει κάποιος σε αυτήν την ξεχωριστή εκδοτική πρόταση αστυνομικής λογοτεχνίας.
Στο ανατριχιαστικό, ματωμένο και ασφυκτικό «Ε94» της Νίνας Κουλετάκη, η Μαρσέλλα από τους Αγίους Σαράντα αφηγείται στην Αστυνομία τη ζωή της, το πώς δραπέτευσε από την Αλβανία στην Κέρκυρα για μια καλύτερη ζωή αλλά κατέληξε πόρνη, το πώς γνώρισε έναν άνθρωπο που της άλλαξε για πάντα τη ζωή και πώς οδηγήθηκαν όλα στο φριχτό, αιματηρό τέλος. Πρωτοπρόσωπη αφήγηση και καλπάζων ρυθμός έφτιαξαν μια θηλιά αγωνίας, με τη δράση να κλιμακώνεται από σελίδα σε σελίδα, την πρωταγωνίστρια να αφηγείται κοφτά, ταραγμένα, απελπισμένα τα όσα συνέβησαν και μαζί της ήταν σα να βίωνα κι εγώ τα δεινά της. Ελπίδες που διαψεύστηκαν, εκδίκηση, προδοσία για μια δόση ηρωίνης, η οδός Ευριπίδου με τις μυρωδιές της και η Ευρωπαϊκή Οδός 94 που εκείνο το βράδυ έτρεχε να κρυφτεί από τη ματωμένη βροχή και το αποτρόπαιο θέαμα που σύντομα θα τη σκέπαζε είναι τα συστατικά ενός καλογραμμένου, ανατρεπτικού και ασφυκτικού διηγήματος.
Στον «Κόκκινο Λύκο» του Κώστα Μουζουράκη, ένας μηχανικός φτάνει σε ένα ελληνικό χωριό, κοντά στο οποίο γίνονται γεωτρήσεις πετρελαίου διαταράσσοντας την οικολογική ισορροπία του τόπου και την ησυχία των κατοίκων. Φυσικά δεν είναι ευπρόσδεκτος όμως φέρνει σε πέρας τη δουλειά για την οποία προήλθε. Μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων-κλειδιά, στο διήγημα ξεδιπλώνεται το παρελθόν του μέρους, που στοιχειώθηκε από τον «Κόκκινο Λύκο», έναν μοναχικό πολεμιστή που έκανε μεγάλη ζημιά σε αντίστοιχα κλιμάκια ερευνών πριν από τον πόλεμο. Τα ανδραγαθήματά του καταγράφονται με ζωντάνια και ταυτόχρονα θανάσιμες συνέπειες για όσους επιτέθηκαν στο περιβάλλον του. Η υπέροχη και τόσο αγαπημένη γραφή του Κώστα Μουζουράκη ζωντανεύει παραστατικά τις εγκαταστάσεις γεωτρήσεων και μου χάρισε μια συγκλονιστική ανατροπή, ανεβάζοντας την πλοκή σε άλλα ύψη! Χαρακτήρες απαραίτητοι ως σύνδεσμοι ανάμεσα στο χτες και το σήμερα, ανεξήγητες συναισθηματικές αντιδράσεις, ένας μυστηριώδης πρωταγωνιστής και ένα εκρηκτικό φινάλε που βάζει τα κομμάτια του παζλ στη σωστή τους θέση είναι τα γνωρίσματα ενός διηγήματος που σφύζει από ζωντάνια και ξεχωρίζει με τις αποκαλύψεις του.
«Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο» του Φίλιππου Φιλίππου, είναι κι αυτό από τα αγαπημένα μου. Στην αρχή πίστεψα πως είχα να κάνω με τη δομή ενός κλασικού whodunit, με τους υπόπτους να εμφανίζονται διαδοχικά και να παίζει ο καθένας τους τον δικό του ρόλο, όλοι μέλη μιας οικογένειας, με τον αφηγητή Στάθη, δημοσιογράφο στο επάγγελμα, να αναρωτιέται ποιος κρύβεται πίσω από μια σειρά απαγωγών, ληστειών και θανάτων σε αυτό το περιβάλλον όμως στο τέλος έμεινα με ορθάνοιχτο στόμα για την τελική αποκάλυψη και κυρίως για το πόσο έξυπνα παίζει ο συγγραφέας με τον αναγνώστη με υπονοούμενα! Ο Στάθης λοιπόν γνωρίζει την Πετρούλα μετά από μια διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Το κορίτσι έχει σχέση με τον Σάββα ενώ η μητέρα της, Αμαλία, είναι αρραβωνιασμένη με τον Τρύφωνα, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της. Μέλος της οικογένειας είναι και ο παππούς που ζει με τον σκύλο του, τον Κρέοντα. Διάφορα γεγονότα αρχίζουν να εξελίσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα από την ημέρα της γνωριμίας του Στάθη με την Πετρούλα, ακονίζοντας το ένστικτο του πρώτου και προετοιμάζοντάς τον για κάτι κακό. Κινηματογραφικές εναλλαγές σκηνών, στακάτοι διάλογοι, σταδιακή παράθεση της ιστορίας κι όχι μονοδιάστατη από την αρχή αφήγηση, ένιωσα πως ήμουν κι εγώ μέλος αυτής της μυστηριώδους οικογένειας κι αναρωτιόμουν μαζί με τον αφηγητή τι κακό θα συμβεί και ποιος κρύβεται από πίσω. Ένταση, εκπλήξεις και αγωνία δε με άφησαν λεπτό σε ησυχία.
Στο «Τελευταία έξοδος… Στρώμη» του Γρηγόρη Αζαριάδη, «ένας τύπος που λήστεψε την ίδια του τη συμμορία, μια γκόμενα που σούφρωσε τα φράγκα μιας κλίκας εμπόρων ναρκωτικών κι ένα μέλος επαναστατικής ομάδας» βρίσκονται στο απομονωμένο χωριό της Στρώμης μια χειμωνιάτικη μέρα, κυνηγημένοι οι δύο πρώτοι από τους εχθρούς τους που επιτέλους ανακάλυψαν τα ίχνη τους. Τι θα συμβεί λοιπόν; Θα γλυτώσουν και αυτήν τη φορά ή θα σταθούν να τους αντιμετωπίσουν; Και με τι συνέπειες; Το κείμενο είναι γραμμένο με προτάσεις μικρές και κοφτές, σα σενάριο που βασίζεται στην εικόνα, περιέχει τις γνωστές, ιδιαίτερες και ρηξικέλευθες παρομοιώσεις του συγγραφέα («Ο δρόμος στριφογυρίζει σαν φίδι που ανακλαδίζεται νωχελικά τις πρώτες στιγμές ενός καθυστερημένου πρωινού ξυπνήματος», σελ. 11), άφθονα όπλα ενώ μια μεγαλειώδης σκηνή γκανγκστερικού φινάλε οδηγεί σε μια φρενήρη ανάγνωση. Ο περιορισμένος χώρος της έκτασης ενός διηγήματος ήρθε σε σύγκρουση με τη φαντασία του συγγραφέα, που φάνηκε πως ήθελε να συστήσει λίγο περισσότερο κάποια πρόσωπα στον αναγνώστη. Από την άλλη, η έλλειψη κύριων ονομάτων και οι επιθετικοί προσδιορισμοί που τα αντικαθιστούσαν, σε συνδυασμό με τα συνεχή πισωγυρίσματα στο παρελθόν και το παρόν και μάλιστα σε διαφορετικές χρονικές αφετηρίες, με μπέρδεψαν αρκετά ώστε να ξεκινήσω το διήγημα από την αρχή τουλάχιστον δύο φορές. Θεωρώ έξυπνη ιδέα το να εκφράζουν σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση τις σκέψεις τους οι τρεις ήρωες την ώρα της αιματηρής συμπλοκής, που βρίθει οπλικών περιγραφών και της μάχης εν συνόλω, γεμίζοντας έτσι με κάτι διαφορετικό τις τελευταίες σελίδες που ίσως, αν περιέγραφαν μόνο το τελικό ξεκαθάρισμα, να ήταν πιο αδύναμες από το υπόλοιπο κείμενο. Οι σκέψεις αυτές όμως που μου γνώρισαν σημαντικά κομμάτια της ψυχοσύνθεσης των ηρώων και κάποιων παρελθοντικών γεγονότων μου έδωσαν ένα αντιφατικό κρεσέντο, μιας και γνώριζα ανθρώπους που ίσως τελικά αποχαιρετούσα μετά την έκβαση της μάχης.
«Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα», γράφει ο Σέργιος Γκάκας. Με αυτό το ρομαντικό στιχάκι από φλαμένκο ξεδιπλώνεται άλλο ένα επεισόδιο από τη ζωή του Συμεών Πιερτζοβάνη, που πρωταγωνιστεί στα βιβλία του συγγραφέα «Κάσκο» (Αθήνα: Καστανιώτης, 2001) και «Στάχτες» (Αθήνα: Καστανιώτης, 2008), αυτήν τη φορά με μια φυγά που βρίσκεται αναπάντεχα στη ζωή του κι η ιστορία της δεν είναι η αληθινή. Με ιδιόρρυθμη αφήγηση, αναφορές σε Ρέημοντ Τσάντλερ και άλλα είδη λογοτεχνίας, καθώς και ταινίες, το διήγημα ξεκινάει αλλιώς για να καταλήξει αλλιώς. Δυνατό, ρεαλιστικό, ανατρεπτικό, με την κεντρική ιδέα να ξεδιπλώνεται μέσα από τις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή και πάντα τη μοιραία γυναίκα να κινεί τα νήματα.
«Η επιστροφή ή Το τέρας στο πατάρι» του Αντώνη Γκόλτσου, ήταν μια έκπληξη για μένα, μιας και ο συγκεκριμένος συγγραφέας κάνει κυριολεκτικά ένα άλμα στο μέλλον και περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου που ζει στην Αίγινα του 2030, με ένα τυραννικό καθεστώς πάνω από τη χώρα. Δομές, αξίες και συστήματα που μου θύμισαν τον «Κύκλο» του Dave Eggers και μια Αθήνα εντελώς αλλαγμένη (κυλιόμενα πεζοδρόμια, κάμερες παρακολούθησης, ειδικά σκάφη που ελαχιστοποιούν το θαλάσσιο ταξίδι κ. π. ά.). Παρ’ όλ’ αυτά δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω την εξέλιξη της πλοκής, μιας και είχε πολλές ορολογίες και ιστορικά γεγονότα γύρω από τη φωτογραφία και τις τεχνικές της, αν και η «επανάσταση» που σχεδίαζε κάποιος εναντίον του συστήματος μέσω της απαγορευμένης αναλογικής φωτογραφίας (το σύστημα επιτρέπει μόνο την ψηφιακή) ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Επίσης το κείμενο ξεδιπλώθηκε με ελάχιστες περιγραφικές σκηνές και έμφαση κυρίως στην εσωτερικότητα του πρωταγωνιστή, που βιώνει ένα λυτρωτικό τέλος. Το διήγημα αυτό είναι μια καλή απόπειρα του συγγραφέα για κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Τέλος, στο διήγημά της «Βουίζει η ψυχή μου» η Έλενα Χουσνή με καθήλωσε από τις πρώτες σχεδόν λέξεις: «Από τα σκουπίδια ενός κόσμου, καταλαβαίνεις πώς είναι ο κόσμος» και «Όλα τα συναισθήματα έχουν ήχους. Η ομ��ρφιά γελά κελαρυστά, η ασχήμια φωνάζει, η στενοχώρια βουίζει -και η χαρά βουίζει. Η οργή στενάζει, ο θυμός κροταλίζει, η απορία σφυρίζει» (σελ. 444). Είναι η ιστορία δύο αστέγων που έχουν μάθει να κάνουν τα πάντα μαζί, ώσπου ένα βράδυ δέχονται επίθεση και ο ένας χάνει τη ζωή του. Πώς θα είναι η ζωή για τον άλλον; Πώς προχωράς, ήδη απορριγμένος, σε κάτι ήδη εγκαταλειμμένο, όπως η ζωή σου όντας άστεγος; «Έχουν φτιάξει δεκάδες ιστορίες μαζί αλλά δεν έχουν μοιραστεί καμιά δική τους» (σελ. 461). Και τώρα; Με ένα ιδιαίτερο λεξιλόγιο κι ένα στυλ γραφής γεμάτο παρομοιώσεις και μεταφορές, η κυρία Χουσνή με ξενάγησε σ’ έναν κόσμο που δεν πλησιάζει κανείς πέρα του ενός μέτρου και μόνο σε γιορτές και αργίες («ευκαιριακή ευγένεια» το χαρακτηρίζει). Κάθε της λέξη κι ένα χαστούκι στην υποκρισία όλων μας, ένα χάδι στην εκτεθειμένη σάρκα των ανθρώπων που κοιμούνται έξω όσο εμείς χωνόμαστε όλο και πιο μέσα. Κι ο επιζών άστεγος γίνεται σκιά των ανθρώπων που τους επιτέθηκαν («Είναι σκιές. Σκιές που γκρεμίζουν. Τους ήδη γκρεμισμένους», σελ. 482). Θα εκδικηθεί; Αυτός είναι ο στόχος του; Θα τα καταφέρει; Θα έρθει σε αντιπαράθεση με το άδικο ή θα κρυφτεί ξανά στα σκοτεινά υπόγεια που τον φιλοξενούνε κάθε βράδυ; Μια υπέροχη αντιπαράθεση αδικίας, με καταπληκτικό λεξιλόγιο και όμορφη, ξεχωριστή ατμόσφαιρα.
Οι «Σκοτεινές υποθέσεις» είναι μια προσεγμένη ανθολογία διηγημάτων που ταξιδεύουν τον αναγνώστη από την Αθήνα στον Αλμυρό κι από τους Αγίους Σαράντα στα Πατήσια, από το σήμερα στο μέλλον, από την ανήσυχη ζωή ενός φυγά σε ένα σατανικό σχέδιο εκδίκησης κι από την άστεγη ζωή σε μια άλλη, καλά τακτοποιημένη, γεμάτη όμως αμφιβολίες κι ερωτηματικά. Ποικίλα στυλ γραφής, ιδιαίτερη θεματολογία, απόπειρες επιστημονικής φαντασίας και κινηματογραφικού σεναρίου, χαρακτήρες καθημερινοί αλλά και πρωτότυποι, ρεαλιστική αφήγηση και καλολογικά στοιχεία, αυτά και άλλα πολλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα θα βρει κάποιος σε αυτήν την ξεχωριστή εκδοτική πρόταση αστυνομικής λογοτεχνίας.
November 21, 2018
Οι Σκοτεινές υποθέσεις είναι ένα απολαυστικό ταξίδι προς εφτά πανέμορφους προορισμούς.
Βλέπεις αυτό το εξώφυλλο που μένει στο μυαλό, παρατηρείς τα ονόματά τους, σκέφτεσαι τη διαφορετικότητά τους και είναι αυτή η διαφορετικότητα που σε κάνει να το επιλέξεις και αφού το πας στο σπίτι σου και το αφήσεις λίγο αδιάβαστο, να το καμαρώνεις στη βιβλιοθήκη σου, ερχεται η ώρα της ανάγνωσης και ξέρεις, έχεις τη γνώση οτι θα περάσεις υπέροχα μαζί του.
Η ξεχωριστή γραφή των συγγραφέων μαζί με τη φαντασία και το ταλέντο τους, κάνουν τα διηγήματα να διαβάζονται χωρίς κόπο. Γυρνούσα τις σελίδες και κάθε σελίδα μου πρόσφερε συναισθήματα.
Πολλά τα συναισθήματα στο σύνολο... Αγωνία, χαρά, θλίψη, οργή, ηρεμία...
Ένα μεγάλο μπράβο στις εκδόσεις Κύφαντα και για το στοίχημα και για την προσεγμένη έκδοση.
Βλέπεις αυτό το εξώφυλλο που μένει στο μυαλό, παρατηρείς τα ονόματά τους, σκέφτεσαι τη διαφορετικότητά τους και είναι αυτή η διαφορετικότητα που σε κάνει να το επιλέξεις και αφού το πας στο σπίτι σου και το αφήσεις λίγο αδιάβαστο, να το καμαρώνεις στη βιβλιοθήκη σου, ερχεται η ώρα της ανάγνωσης και ξέρεις, έχεις τη γνώση οτι θα περάσεις υπέροχα μαζί του.
Η ξεχωριστή γραφή των συγγραφέων μαζί με τη φαντασία και το ταλέντο τους, κάνουν τα διηγήματα να διαβάζονται χωρίς κόπο. Γυρνούσα τις σελίδες και κάθε σελίδα μου πρόσφερε συναισθήματα.
Πολλά τα συναισθήματα στο σύνολο... Αγωνία, χαρά, θλίψη, οργή, ηρεμία...
Ένα μεγάλο μπράβο στις εκδόσεις Κύφαντα και για το στοίχημα και για την προσεγμένη έκδοση.
September 6, 2020
Αγόρασα αυτό το βιβλίο στην παρουσίασή του στη Θεσσαλονίκη, με -δυστυχώς, όπως θα φανεί- λιγοστούς συν-θεατές. Αυτό το review έχει γενικές αναφορές στα πεζά που φιλοξενούνται, χωρίς ιδιαίτερα spoilers.
Εν ολίγοις: Πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά που με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Ειλικρινά είναι κατά πολύ ανώτερη από τους μέτριους τίτλους που μαρκετάρονται ανελέητα ώσπου να αποτυπωθούν θέλοντας και μη στις αυλακώσεις των δύσμοιρων αναγνωστών-πελατών. Θαύμασα τον καλλιεπή -αλλά και με ζωντάνια- λόγο, τον κοινωνικό προβληματισμό, την οικονομία του λόγου. Πρόκειται για καλή, πολύ καλή λογοτεχνία.
Εκτός από τις συμβολές των γνωστότερων (που είναι γενικώς αξιοπρεπέστατες), ξεχωρίζω και εξαίρω και αυτές των λιγότερο γνωστών στο "ευρύ κοινό", όπως της Νίνας Κουλετάκη και του Κώστα Μουζουράκη. Πολύ μου άρεσαν επίσης η "in-your-face", χωρίς περιστροφές ιστορία του Σέργιου Γκάκα, καθώς και η παιγνιώδης και δημιουργική, με κοινωνική ευαισθησία και ευθυκρισία της Έλενας Χουσνή. Η συμβολή του Γρηγόρη Αζαριάδη με τις αναφορές στην "ένοπλη πάλη" θέτει επί τάπητος έντονα το κοινωνικό ζήτημα, ενώ ο κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός είναι ευτυχώς γενικότερα πολύ έντονος σε όλο το βιβλίο: αφαίρεση πολιτικών ελευθεριών και ιδιωτικότητας, trafficking, νόμος, απόδοση δικαιοσύνης και αυτοδικία.
Για να αναφέρω κι ένα αρνητικό: παρατήρησα -όπως φοβάμαι- κάποια συμμόρφωση σε κατά τη γνώμη μου ατυχείς συνταγές γραφής των ημερών μας. Όπως και ο ακατάσχετος ή με πολύ δύσκολη σύνταξη μακροπερίοδος λόγος συχνά, έτσι και οι συντομότατες προτάσεις μπορεί μερικές φορές να αφαιρούν από τη λογοτεχνικότητα του κειμένου και την απόδοση των νοημάτων του.
Η επιμέλεια είναι σχεδόν εντελώς άψογη.
Μπράβο στους συντελεστές και στις εκδόσεις για τη λογοτεχνικότητα και την αξιοπρέπεια της δουλειάς τους!
Εν ολίγοις: Πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά που με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Ειλικρινά είναι κατά πολύ ανώτερη από τους μέτριους τίτλους που μαρκετάρονται ανελέητα ώσπου να αποτυπωθούν θέλοντας και μη στις αυλακώσεις των δύσμοιρων αναγνωστών-πελατών. Θαύμασα τον καλλιεπή -αλλά και με ζωντάνια- λόγο, τον κοινωνικό προβληματισμό, την οικονομία του λόγου. Πρόκειται για καλή, πολύ καλή λογοτεχνία.
Εκτός από τις συμβολές των γνωστότερων (που είναι γενικώς αξιοπρεπέστατες), ξεχωρίζω και εξαίρω και αυτές των λιγότερο γνωστών στο "ευρύ κοινό", όπως της Νίνας Κουλετάκη και του Κώστα Μουζουράκη. Πολύ μου άρεσαν επίσης η "in-your-face", χωρίς περιστροφές ιστορία του Σέργιου Γκάκα, καθώς και η παιγνιώδης και δημιουργική, με κοινωνική ευαισθησία και ευθυκρισία της Έλενας Χουσνή. Η συμβολή του Γρηγόρη Αζαριάδη με τις αναφορές στην "ένοπλη πάλη" θέτει επί τάπητος έντονα το κοινωνικό ζήτημα, ενώ ο κοινωνικός και πολιτικός προβληματισμός είναι ευτυχώς γενικότερα πολύ έντονος σε όλο το βιβλίο: αφαίρεση πολιτικών ελευθεριών και ιδιωτικότητας, trafficking, νόμος, απόδοση δικαιοσύνης και αυτοδικία.
Για να αναφέρω κι ένα αρνητικό: παρατήρησα -όπως φοβάμαι- κάποια συμμόρφωση σε κατά τη γνώμη μου ατυχείς συνταγές γραφής των ημερών μας. Όπως και ο ακατάσχετος ή με πολύ δύσκολη σύνταξη μακροπερίοδος λόγος συχνά, έτσι και οι συντομότατες προτάσεις μπορεί μερικές φορές να αφαιρούν από τη λογοτεχνικότητα του κειμένου και την απόδοση των νοημάτων του.
Η επιμέλεια είναι σχεδόν εντελώς άψογη.
Μπράβο στους συντελεστές και στις εκδόσεις για τη λογοτεχνικότητα και την αξιοπρέπεια της δουλειάς τους!
November 2, 2019
3,5* συνολικά.
Αναλυτικά η βαθμολογία για τα διηγήματα :
1)Τελευταία έξοδος ... Στρώμη-Γρ.Αζαριάδης : 2* - Παραλλαγή του Νάδα του Μανσέτ, η αντιγραφή και τροποποίηση δεν πέτυχε.
2) Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα - Σ.Γκάκας : 3* - Μου άρεσε που διάβασα την συνέχεια του Κάσκο και Στάχτες με ήρωα τον Συμεών, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εξίσου καλό με τα προηγούμενα.
3) Η επιστροφή ή το τέρας στο πατάρι - Α.Γκόλτσος : 2* - Εμφανής η αγάπη του συγγραφέα για την φωτογραφία και η γνώση του πάνω σε αυτήν. Η δυστοπία όμως που δημιούργησε ως καμβά δεν με έπεισε.
4) Ε94 - Νίνα Κουλετάκη : 5* - Εξαιρετικό διήγημα που αφορά την πορνεία κ το trafficking. Μου άρεσε πολύ η γραφή της Κουλετάκη και σίγουρα θα ψάξω να διαβάσω και κάτι άλλο δικό της.
5) Ο κόκκινος λύκος - Κ. Μουζουράκης : 4* - Μου άρεσε πολύ και η γραφή και η ιστορία και το plot twist.
6) Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο - Φ.Φιλίππου : 3,5* - Καλούτσικη ιστορία, κρατούσε το ενδιαφέρον μου αλλά δεν την βρήκα και πολύ ρεαλιστική σε σημεία.
7) Βουίζει η ψυχή μου - Έλενα Χουσνή : 3,5* - Συγκινητική ιστορία και με αρκετό σασπένς. Δεν είχα διαβάσει ξανά κάτι που αφορά τους άστεγους - απόκληρους της κοινωνίας, το οποίο θίγει συγχρόνως και τον φασισμό.
Αναλυτικά η βαθμολογία για τα διηγήματα :
1)Τελευταία έξοδος ... Στρώμη-Γρ.Αζαριάδης : 2* - Παραλλαγή του Νάδα του Μανσέτ, η αντιγραφή και τροποποίηση δεν πέτυχε.
2) Οι έρωτες είναι χαμένα βήματα - Σ.Γκάκας : 3* - Μου άρεσε που διάβασα την συνέχεια του Κάσκο και Στάχτες με ήρωα τον Συμεών, αλλά δυστυχώς δεν ήταν εξίσου καλό με τα προηγούμενα.
3) Η επιστροφή ή το τέρας στο πατάρι - Α.Γκόλτσος : 2* - Εμφανής η αγάπη του συγγραφέα για την φωτογραφία και η γνώση του πάνω σε αυτήν. Η δυστοπία όμως που δημιούργησε ως καμβά δεν με έπεισε.
4) Ε94 - Νίνα Κουλετάκη : 5* - Εξαιρετικό διήγημα που αφορά την πορνεία κ το trafficking. Μου άρεσε πολύ η γραφή της Κουλετάκη και σίγουρα θα ψάξω να διαβάσω και κάτι άλλο δικό της.
5) Ο κόκκινος λύκος - Κ. Μουζουράκης : 4* - Μου άρεσε πολύ και η γραφή και η ιστορία και το plot twist.
6) Ο παππούς με τον άσπρο σκύλο - Φ.Φιλίππου : 3,5* - Καλούτσικη ιστορία, κρατούσε το ενδιαφέρον μου αλλά δεν την βρήκα και πολύ ρεαλιστική σε σημεία.
7) Βουίζει η ψυχή μου - Έλενα Χουσνή : 3,5* - Συγκινητική ιστορία και με αρκετό σασπένς. Δεν είχα διαβάσει ξανά κάτι που αφορά τους άστεγους - απόκληρους της κοινωνίας, το οποίο θίγει συγχρόνως και τον φασισμό.
February 6, 2019
Συμπαθητικό εγχείρημα. Μια τίμια αναγνωστική πρόταση. Αναλυτική κριτική μου εδώ : https://vivliosimeia.blogspot.com/201...
December 10, 2018
Εξαιρετική συλλογή διηγημάτων, χαρακτηριζόμενη από την ποικιλία ειδών και φωνών.
Κάθε διήγημα είναι διαφορετικό από αυτό που ακολουθεί. Το νεο-πολάρ, το ασπρόμαυρο νουάρ, το κοντινό μέλλον και μια εξομολόγηση συναντούν το pulp γουέστερν, το κλασικό μυστήριο και μια ιστορία εκδίκησης όπως δεν βλέπουμε συχνά στην ελληνική αστυνομική σκηνή. Κάθε συγγραφέας έχει την δική του φωνή και αυτήν υπηρετεί, δίνοντας μας μια εξαιρετική ποικιλία ιστοριών και εν τέλει βιωμάτων. Κάποιες ιστορίες είναι λιγότερο δυνατές από άλλες, όμως όλες τρυπώνουν στο μυαλό μας και μένουν. Αξίζει κάθε επένδυση, κυρίως του χρόνου σας.
Κάθε διήγημα είναι διαφορετικό από αυτό που ακολουθεί. Το νεο-πολάρ, το ασπρόμαυρο νουάρ, το κοντινό μέλλον και μια εξομολόγηση συναντούν το pulp γουέστερν, το κλασικό μυστήριο και μια ιστορία εκδίκησης όπως δεν βλέπουμε συχνά στην ελληνική αστυνομική σκηνή. Κάθε συγγραφέας έχει την δική του φωνή και αυτήν υπηρετεί, δίνοντας μας μια εξαιρετική ποικιλία ιστοριών και εν τέλει βιωμάτων. Κάποιες ιστορίες είναι λιγότερο δυνατές από άλλες, όμως όλες τρυπώνουν στο μυαλό μας και μένουν. Αξίζει κάθε επένδυση, κυρίως του χρόνου σας.
April 7, 2020
Δυστυχώς, ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Είναι απογοητευτικό άνθρωποι σε μια όχι και τόσο νεαρή ηλικία, θεωρητικά μεστωμένοι, να γράφουν παιδιάστικα. Άλλοι λιγότερο, κι άλλοι πολύ περισσότερο, σε αυτό το βιβλίο, γράφουν σαν παιδιά δημοτικού, βία γυμνασίου.
Πραγματικά λυπάμαι και απορώ πως εκδόθηκε κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω πως η ελληνική λογοτεχνία δεν είναι τόσο χαμηλά. Απολύτως κλισέ και ανέμπνευστες ιστορίες, κακογραμμένες αντιγραφές κακογραμμένων ταινιών του netflix.
Πραγματικά λυπάμαι και απορώ πως εκδόθηκε κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω πως η ελληνική λογοτεχνία δεν είναι τόσο χαμηλά. Απολύτως κλισέ και ανέμπνευστες ιστορίες, κακογραμμένες αντιγραφές κακογραμμένων ταινιών του netflix.
July 5, 2020
Κακογραμμένο. Η γραφή του Αζαριάδη προκαλεί θυμηδία και σε κάποιες στιγμές γέλιο.
Όσο για την πλοκή, είναι ξεκάθαρη αντιγραφή επεισοδίου αστυνομικής σειράς, όπως και τα περισσότερα βιβλία του συγκεκριμένου...
Δε θα το συνιστούσα σε κανέναν, δυστυχώς. Αν και κάποιοι άλλοι σώζονται. Αλλά γενικά είναι χάσιμο χρημάτων και χρόνου.
Όσο για την πλοκή, είναι ξεκάθαρη αντιγραφή επεισοδίου αστυνομικής σειράς, όπως και τα περισσότερα βιβλία του συγκεκριμένου...
Δε θα το συνιστούσα σε κανέναν, δυστυχώς. Αν και κάποιοι άλλοι σώζονται. Αλλά γενικά είναι χάσιμο χρημάτων και χρόνου.
June 4, 2025
ειλικρινά είναι τόσο όμορφο να συγκεντρώνονται 7 τόσο αξιολόγοι συγγραφείς και να μας δίνουν 7 διαφορετικές νουβέλες με διαφορετικού θέμα αλλά κοινό παρονομαστή το έγκλημα.
φυσικά κάποιες είναι καλύτερες από τις άλλες αλλά το ταξίδι είναι μαγευτικό
φυσικά κάποιες είναι καλύτερες από τις άλλες αλλά το ταξίδι είναι μαγευτικό
July 5, 2020
Η μόνη που σώζεται από αυτο το συνονθύλευμα είναι η κυρία Χουσνή. Απορώ πως δέχτηκε να βρεθεί δίπλα σε τέτοια ανέκδοτα του λογοτεχνικού χώρου.
July 5, 2020
Συγγραφικό ανέκδοτο. Από υπόθεση, πλοκή, ποιότητα γραφής...
April 30, 2020
<<ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ >>
Στοίχημα ιδιαιτερο ήταν να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με νουαρ ατμόσφαιρα από συγγραφείς της εγχώριας αστυνομικής λογοτεχνία με συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες . Η πράξη , λοιπόν , επιτεύχθηκε και μπορώ να ομολογήσω με πολύ καλά αποτελέσματα .
Εφτά διηγήματα από τους Αζαριαδη, Γκόλτσο , Γκάκα , Κουλετακη ,Φιλίππου , Μουζουρακη και Χουσνή . Διαφορετικών υφων συγγραφικές πένες παρέδωσαν διηγήματα που εκτείνονται από τον αστικό ζοφό μέχρι και των εκτός των τειχών έρεβος . Σε υποβλητική ατμόσφαιρα κείμενα που απηχούν προβληματισμούς για το τραφικινγκ , την οικολογία , το οργανωμένο έγκλημα , τη διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας και ο,τι αφορά στο μέλλον ,παρουσιάζονται στον αναγνώστη που διαβάζει ένα εύκολοδιαβαστο βιβλίο , το οποίο σίγουρα είναι έντονο στα συναισθήματα . Κάποια διηγήματα τα ξεχώρισα περισσότερο . Μου άρεσαν σαν γραφή και περιεχόμενο πολύ και με συγκίνησαν . Ειδικά της Κουλετακη και της Χουσνη για μένα ήταν εξαιρετικά . Της Κουλετακη εφτασε την αγωνία μου στα ύψη , καθως η κοπέλα από την Αλβανία που βίωσε εξ αναγκασμου την πορνεια μας διηγήθηκε μια σπαρακτική ιστορία που με συγκίνησε βαθιά . Δάκρυσα και ένα γιατί για την τραγική μοίρα καποιων ανθρωπων ειπώθηκε μέσα μου. Όπως επισης και της Χουσνη . Τη συγγραφέα τη γνώρισα μέσω των γραπτών της ,προσφατα με τη <<Χρυσή εκδίκηση >> , η οποία ήταν καθηλωτική . Έτσι και εδώ για μια ακόμα φορά η <<κραυγή >> της είναι συγκλονιστική και θα σας ταράξει .
Όχι πως τα υπόλοιπα διηγήματα δεν ήταν καλά . Όλοι οι συμμετεχοντες είναι καταξιωμένοι και έχουν στη συγγραφική τους παραγωγή άρτια αστυνομικά μυθιστόρηματα που αγαπήθηκαν από το κοινό . Απλά ίσως τα γούστα μου είναι διαφορετικά ή δε ταίριαξαν μαζί μου στο κειμενικό ειδος , του διήγηματος . Όπως και να έχει ,όμως, όλα είναι καλογραμμένα , γεμάτα αγωνία και πάλλονται από ένταση .
Μπράβο στις εκδόσεις Κύφαντα που εκδίδει τόσο προσεγμένα βιβλία , που αξίζει να αγαπηθούν από το κοινό .
Στοίχημα ιδιαιτερο ήταν να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με νουαρ ατμόσφαιρα από συγγραφείς της εγχώριας αστυνομικής λογοτεχνία με συγγραφικά στυλ που ανήκουν στους αντίποδες . Η πράξη , λοιπόν , επιτεύχθηκε και μπορώ να ομολογήσω με πολύ καλά αποτελέσματα .
Εφτά διηγήματα από τους Αζαριαδη, Γκόλτσο , Γκάκα , Κουλετακη ,Φιλίππου , Μουζουρακη και Χουσνή . Διαφορετικών υφων συγγραφικές πένες παρέδωσαν διηγήματα που εκτείνονται από τον αστικό ζοφό μέχρι και των εκτός των τειχών έρεβος . Σε υποβλητική ατμόσφαιρα κείμενα που απηχούν προβληματισμούς για το τραφικινγκ , την οικολογία , το οργανωμένο έγκλημα , τη διαφθορά στους κόλπους της αστυνομίας και ο,τι αφορά στο μέλλον ,παρουσιάζονται στον αναγνώστη που διαβάζει ένα εύκολοδιαβαστο βιβλίο , το οποίο σίγουρα είναι έντονο στα συναισθήματα . Κάποια διηγήματα τα ξεχώρισα περισσότερο . Μου άρεσαν σαν γραφή και περιεχόμενο πολύ και με συγκίνησαν . Ειδικά της Κουλετακη και της Χουσνη για μένα ήταν εξαιρετικά . Της Κουλετακη εφτασε την αγωνία μου στα ύψη , καθως η κοπέλα από την Αλβανία που βίωσε εξ αναγκασμου την πορνεια μας διηγήθηκε μια σπαρακτική ιστορία που με συγκίνησε βαθιά . Δάκρυσα και ένα γιατί για την τραγική μοίρα καποιων ανθρωπων ειπώθηκε μέσα μου. Όπως επισης και της Χουσνη . Τη συγγραφέα τη γνώρισα μέσω των γραπτών της ,προσφατα με τη <<Χρυσή εκδίκηση >> , η οποία ήταν καθηλωτική . Έτσι και εδώ για μια ακόμα φορά η <<κραυγή >> της είναι συγκλονιστική και θα σας ταράξει .
Όχι πως τα υπόλοιπα διηγήματα δεν ήταν καλά . Όλοι οι συμμετεχοντες είναι καταξιωμένοι και έχουν στη συγγραφική τους παραγωγή άρτια αστυνομικά μυθιστόρηματα που αγαπήθηκαν από το κοινό . Απλά ίσως τα γούστα μου είναι διαφορετικά ή δε ταίριαξαν μαζί μου στο κειμενικό ειδος , του διήγηματος . Όπως και να έχει ,όμως, όλα είναι καλογραμμένα , γεμάτα αγωνία και πάλλονται από ένταση .
Μπράβο στις εκδόσεις Κύφαντα που εκδίδει τόσο προσεγμένα βιβλία , που αξίζει να αγαπηθούν από το κοινό .
Displaying 1 - 13 of 13 reviews