Наполеон Бонапарт — первый император Франции, гениальный полководец и легендарный государственный деятель. Спустя десятилетие после его смерти Александр Дюма-старший, автор «Трех мушкетеров» и «Графа Монте-Кристо», написал историко-биографический роман о человеке, изменившем мир его эпохи. Дюма прослеживает жизненный путь Наполеона между двумя островами — Корсикой и Святой Елены: между солнечным краем, где тот родился, и сумрачным местом кончины в изгнании. Рассвет карьеры Бонапарта наступает в двадцать четыре года, когда он становится бригадным генералом. Следующие годы — годы восхождения новой военной и политической звезды. Триумфальные победы его армии меняют карту Европы, одна за другой страны склоняют головы перед французским лидером. Но только не Россия. Чаяния о мировом господстве рушатся в тяжелых условиях русской зимы, удача оставляет Наполеона, впереди — поражение под Ватерлоо и ссылка на далекий остров Святой Елены. Последним аккордом романа звучит завещание Наполеона Бонапарта, в котором он открывается перед читателями с неожиданной стороны.
This note regards Alexandre Dumas, père, the father of Alexandre Dumas, fils (son). For the son, see Alexandre Dumas fils.
Alexandre Dumas père, born Alexandre Dumas Davy de la Pailleterie, was a towering figure of 19th-century French literature whose historical novels and adventure tales earned global renown. Best known for The Three Musketeers, The Count of Monte Cristo, and other swashbuckling epics, Dumas crafted stories filled with daring heroes, dramatic twists, and vivid historical backdrops. His works, often serialized and immensely popular with the public, helped shape the modern adventure genre and remain enduring staples of world literature. Dumas was the son of Thomas-Alexandre Dumas, a celebrated general in Revolutionary France and the highest-ranking man of African descent in a European army at the time. His father’s early death left the family in poverty, but Dumas’s upbringing was nonetheless marked by strong personal ambition and a deep admiration for his father’s achievements. He moved to Paris as a young man and began his literary career writing for the theatre, quickly rising to prominence in the Romantic movement with successful plays like Henri III et sa cour and Antony. In the 1840s, Dumas turned increasingly toward prose fiction, particularly serialized novels, which reached vast audiences through French newspapers. His collaboration with Auguste Maquet, a skilled plotter and historian, proved fruitful. While Maquet drafted outlines and conducted research, Dumas infused the narratives with flair, dialogue, and color. The result was a string of literary triumphs, including The Three Musketeers and The Count of Monte Cristo, both published in 1844. These novels exemplified Dumas’s flair for suspenseful pacing, memorable characters, and grand themes of justice, loyalty, and revenge. The D’Artagnan Romances—The Three Musketeers, Twenty Years After, and The Vicomte of Bragelonne—cemented his fame. They follow the adventures of the titular Gascon hero and his comrades Athos, Porthos, and Aramis, blending historical fact and fiction into richly imagined narratives. The Count of Monte Cristo offered a darker, more introspective tale of betrayal and retribution, with intricate plotting and a deeply philosophical core. Dumas was also active in journalism and theater. He founded the Théâtre Historique in Paris, which staged dramatizations of his own novels. A prolific and energetic writer, he is estimated to have written or co-written over 100,000 pages of fiction, plays, memoirs, travel books, and essays. He also had a strong interest in food and published a massive culinary encyclopedia, Le Grand Dictionnaire de cuisine, filled with recipes, anecdotes, and reflections on gastronomy. Despite his enormous success, Dumas was frequently plagued by financial troubles. He led a lavish lifestyle, building the ornate Château de Monte-Cristo near Paris, employing large staffs, and supporting many friends and relatives. His generosity and appetite for life often outpaced his income, leading to mounting debts. Still, his creative drive rarely waned. Dumas’s mixed-race background was a source of both pride and tension in his life. He was outspoken about his heritage and used his platform to address race and injustice. In his novel Georges, he explored issues of colonialism and identity through a Creole protagonist. Though he encountered racism, he refused to be silenced, famously replying to a racial insult by pointing to his ancestry and achievements with dignity and wit. Later in life, Dumas continued writing and traveling, spending time in Belgium, Italy, and Russia. He supported nationalist causes, particularly Italian unification, and even founded a newspaper to advocate for Giuseppe Garibaldi. Though his popularity waned somewhat in his final years, his literary legacy grew steadily. He wrote in a style that was accessible, entertaining, and emotionally reso
A magnificent biography. This book takes a chronological perspective on the life of Napoleon. There are details from his early life in Corsica, his time as general and later as Emperor of France till his exile on St. Helena. Married twice. A person who loved reading and liked being alone having few friends. He was much influenced by Alexander the Great and J. Caesar. During his time he conquered many parts of Europe and planned to conquer India too. In this book, there are lots of details on his personality, talents and achievements on the battlefields. If you do not like reading about battles, you may not like this book. I must say it is very informative and well-researched book. It is an amazing book to read. If you enjoy reading History I really recommend this one.
Ein Buch, das sich kaum objektiv bewerten lässt, für die historische Wahrheit verdient dieser Konjunkturartikel allenfalls zwei Sterne. Diese aus Anlass der Überführung von Napoleons Leichnam von Sankt Helena nach Paris entstandene Würdigung des Kaisers steht unter dem Vorzeichen de mortuis nil nisi bene. Problematische Seiten der Persönlichkeit des Helden, der immer nur an den Fehlern seiner Generäle und Offiziere gescheitert ist, sind kein Thema. Eher noch kann man in diese Lobeshymne eine unterschwellige Kritik am glanzlosen Bürgerkönigtum hinein lesen. Die Schlachtenschilderungen sind dagegen über alle Maßen, gleichermaßen spannend wie transparent. Dumas und seine Unterteufel haben sich dabei mehr Mühe gegeben als spätere Generationen von Historikern. Der Romancier Dumas wird später noch in seiner letzten Roman-Trilogie so streng mit dem Kaiser ins Gericht gehen, dass es Ärger mit den offiziellen Historikern des zweiten Kaiserreichs gibt, die für die Familienehre von Napoleon III gegen den Romancier ins Feld ziehen. Der Historiker in mir würde allenfalls zwei Sterne vergeben, aber das Lektürevergnügen erreicht bei Marengo, Borodino, Waterloo fünf Sterne. Von daher runde ich die dreieinhalb auf und gebe eine klare Lektüreempfehlung für eine großartig erzählte Begegnung mit dem Mythos. Die ebenfalls mit vier Sternen bedachte Lady Hamilton ist aber der klar bessere Roman.
A no ser que se pretenda un estudio de la figura de Napoleón a través de sus contemporáneos decimonónicos, la obra resulta a todas luces para el lector moderno insuficiente. No es una biografía de la persona, sino del individuo (según la distinción de Gustavo Bueno), y como tal, la biografía muere con él. Mediante el magnífico prólogo del historiador Manuel Moreno Alonso sabemos que Alejandro Dumas escribió esta breve obra para sacarse unas perras, con motivo del retorno de Napoleón (de su cuerpo) a Francia y su enterramiento en el Palacio de los Inválidos. Por ello, el estilo del escritor del Conde de Montecristo está contenido, enajulado, y sólo muy de vez en cuando se escapa y corretea por el texto. Prefiere centrarse en los datos y en los nombres, de los que la obra tiene en abundancia. La edición, por su parte, es muy bella, pero podrían haberse ahorrado las efigies de diversos generales y haber puesto algún mapa militar de las acciones de batalla que Dumas narra de cuando en cuando (Marengo, Austerlitz, Waterloo).
Es un libro bonito, curioso, pero ya existen obras historiográficas superiores.
Prancūzų literatūros klasikas, parašęs daugiau nei 600 knygų A. Diuma (tėvas) rašydamas šią istorinę kroniką „Napoleonas“ tikrai per daug pasidavė prancūziškajam savo imperatoriaus garbinumui ir aukštinimui, paskirdamas 80 procentų knygos liaupsėms ir tik keliuose puslapiuose probėgšmomis paminėdamas nesėkmes. Knyga gal ir būtų įdomi skaitytojui besidominčiam karo taktika ir strategija: kur koks pulkas buvo išsidėstęs, kas jam vadovavo, bet nelabai gerai skaitosi, besidominčiam prancūzų imperatoriaus asmenybe. Na, bet įveikiau.
Ako je išta dokaz da pobjednici pišu povijest, onda je to način na koji je uspomena na Napoleona ocrnjena, osobito u angloskasonksom svijetu, gdje ga , potpuno nepravedno, trpaju u isti koš s Džingis kanom, Hitlerom, i sličnim masovnim ubojicama, zanemarujući njegov vojni genij, povijesni trenutak u kojem se pojavio, i snagu njegove ličnosti. S izuzetkom svog 'Španjolskog čira', napoleon je u nekoliko godina napravio više mreformi nego sva okoštala feudalna carstva europe u jednom stoljeću. Da nije neslavno završio, kmetstvo bi u europi skončalo barem pola stoljeća ranije.
Quizás no es el mejor libro para conocer la historia de Napoleón ya que da por conocidos muchos datos, no explica casi nada del contexto y entra a analizar en profundidad las batallas más importantes con muchos datos geográficos y precisión en los nombres de los generales (a mí me ha costado distinguir cuales son de cada bando y las batallas me han parecido como un partido de fútbol en el que no diferencias las camisetas de cada equipo). Aún así solamente la descripción en la pluma de Dumas del humillante retorno de Rusia o del destierro en la isla de Santa Elena ya hacen que merezca la pena su lectura. No os esperéis mucha crítica, este libro roza el panegírico.
От кого можна було б найняти для нашої великої війни. Наполеона. Книга по іншому відкрила його - він був сміливим, яскравим лідером, який здатен виступити на чолі атаки буквально, крім того - він талановитий тактик військових дій, і зробив багато для демократизації Франції. Я здивована, що частину своїх збережень він заповів солдатам з його полку, а також вдовами чи дітям тих, хто на той час помер… Звичайно, все це процвітання Франції за Наполеона далося дорогою ціною для інших європейських держав. Чого вони йому не пробачили і в результаті увʼязнили на о. Св. Єлени.
É impressionante como, em menos de 200 páginas, Dumas consegue entrelaçar narrativa literária e fatos históricos, resultando em uma leitura envolvente que me transporta para a época em que Napoleão dominava a França e a Europa. Dumas, conhecido pelas obras de ficção como "Os Três Mosqueteiros" e "O Conde de Monte Cristo", mostra neste livro uma faceta diferente de seu talento: ele é capaz de analisar e interpretar a vida de Napoleão de forma clara e objetiva, utilizando artigos que havia publicado anteriormente. Essa proximidade temporal com a vida do imperador oferece um olhar contemporâneo e quase íntimo sobre ele, algo que enriquece a narrativa. A biografia não é apenas um relato cronológico de eventos, mas uma interpretação envolvente que mescla fatos com sentimentos, ambições e desafios pessoais de Napoleão, permitindo que eu compreenda a dualidade de opiniões que ele inspirou — tanto como herói quanto como tirano. Um dos aspectos que mais apreciei na obra de Dumas foi a inclusão de um glossário, que se revela extremamente útil para quem, como eu, pode não estar completamente familiarizado com os termos e nomes históricos pertinentes ao contexto da Revolução Francesa. Esta preocupação de Dumas em tornar sua obra acessível é digna de nota, especialmente considerando que ele mesmo estava escrevendo em uma época em que os ecos desse evento ainda reverberavam na sociedade. Ao avançar na leitura, percebo que Dumas não se limita a descrever as vitórias militares de Napoleão, mas também aborda suas fraquezas e suas tragédias pessoais. Ele apresenta um imperador que, por um lado, é um gênio militar admirável, e, por outro, um homem com ambições que o levaram a ser visto como um tirano por muitos. Essa complexidade me faz refletir sobre a natureza do poder e as consequências que ele pode ter tanto para o governante quanto para o povo. A forma como a figura de Napoleão é interpretada ao longo do tempo revela muito sobre as perspectivas sociais e políticas de cada época. É interessante perceber que, enquanto alguns autores o glorificam, outros o retratam como um tirano absoluto, refletindo as tensões e dualidades que cercam seu legado histórico. Ao concluir minha leitura sinto que a biografia de Dumas se estabelece como uma excelente introdução à figura de Napoleão. Ela serve não apenas para quem deseja obter um conhecimento mais superficial sobre seu contexto e suas ações, mas também como um ponto de partida para aqueles que desejam se aprofundar em estudos mais extensos sobre a história da França e do próprio Napoleão. Recomendo essa leitura a todos que têm interesse em história, literatura ou simplesmente desejam entender melhor um dos personagens mais icônicos da história mundial. Essa biografia, com seu estilo literário encantador, é um convite para imergir na vida de um homem cuja ambição, glória e controvérsia ainda ecoam nos círculos acadêmicos e literários contemporâneos.
Intorno alla figura di Napoleone sono nate leggende, miti, storie romanzate: Dumas, invece, ci regala una biografia veritiera, intesa, colorata di mille sfumature.
•Solo un francese, con un così forte patriottismo, poteva parlare in modo così eccelso del grande Bonaparte. E del resto, Dumas era figlio di un generale: traspare, infatti, l’intensa ammirazione per Napoleone, per le sue conquiste, per il suo temperamento. Le battaglie, infatti, rappresentano il cuore pulsante di questa biografia, pulsante come il ritmo incalzante, seppure scorrevole, della narrazione, che sembra quasi evocare i combattimenti.
•A questa così intensa narrazione, si contrappone quella più pacata e triste delle ultime pagine, dedicate all’esilio di Sant’Elena: emerge la figura di un uomo che fu eccelso, pieno di vita ma che, privato di quello che fu lo scopo della sua esistenza, si spense lentamente, come una fiammella, schiacciato dalla contrapposizione fra la grandezza del passato e la miseria del presente. Provato dalla malattia, dalla solitudine, vinto dai ricordi.
•Napoleone fu un uomo che sposò la Francia, la guerra: ma la sua rapida ascesa si concluse con un altrettanto rapido declino. Il lettore prova un senso di pena, di angoscia, empatizza con quella che fu la sofferenza (più mentale che fisica) provata da Napoleone a Sant’Elena. La dovizia di dettagli, infatti, consente di empatizzate profondamente.
•Mi ha molto colpito la parte iniziale, dedicata all’infanzia del generale: emerge già da bambino, quella che poi sarà la sua personalità. Particolare anche la scelta di riportare il testamento di Napoleone, soprattutto l ammonimento rivolto al figlio: nel suo invitarlo “a non nuocere mai alla Francia”, è racchiusa l’essenza della vita di Napoleone: lottare per la grandezza della sua Nazione.
Наполеон: «Я упокорив бездоння анархії і приборкав хаос. Я повернув чистоту революції, ушляхетнив народи й употужнив корони. Я пробудив суперництво, винагородив заслуги й розсунув межі слави! Це дещо таки означає. І зрештою, чим би мені могли докоряти, щоб історик не зумів мене захистити? Моїм деспотизмом? Але історик доведе, що диктатура була конче потрібна, він покаже, що розпуття, анархія, великі безлади ще бовваніли на порозі. Чи звинуватять мене в тому, що я надміру любив війну? Але ж він присвідчить, що на мене завжди чинили напад. У тому, що я зажадав світового владарювання? Але він покаже, що воно стало лише непередбачуваним витвором обставин і що самі наші вороги крок за кроком привели мене до нього... У честолюбності?.. Так, безперечно, він віднайде її в мені, і чимало - але найвеличнішої й найзначнішої з усіх наявних: честолюбності нарешті започаткувати й освятити верховенство розуму, повної реалізації, цілковитого насолоджування всіма людськими здібностями! І тоді історику, імовірно, доведеться пожалкувати про те, що такій често-любності не судилося проявитися повною мірою...»
Dumas siempre cumple en el sentido de que sus libros aún no siendo novela histórica, ciniendose puramente en los hechos y alguna anécdota, consigue no salirse de los límites, no abruma al lector. Es una lectura ligera tratándose de un libro que intenta abarcar toda la vida de un gran personaje histórico como Napoleón. Quiero decir que hay infinidad de datos y hechos que tienes que medir y adaptar porque podrías abrumar al lector y perderlo. Hay muchos libros sobre Napoleón que cometen ese error y Dumas no lo hace. No es un libro que puedes usar como fuente histórica fiable, pero si tienes inquietudes culturales relacionadas con este señor seguro que te entretiene de sobra. Lo malo es que quizás esta demasiado glorificado y eso a veces saca de la narración.
Corta biografía de Napoleón, centrada principalmente en las batallas detallando datos como número de soldados y de armas; mencionando los lugares donde se llevaron a cabo estas batallas y las tácticas militares usadas. Para un lector que no conoce los lugares ni tampoco de tácticas militares (menos si son narradas..) es difícil seguir el ritmo de estas; sin embargo, el libro te muestra la imagen grandiosa de Napoleón y de alguna manera también la manera en que pensaba y su fuerte personalidad. Si omitimos los detalles de las batallas, es un libro muy recomendable.
Цікаво написано, єдиний як не мане мінус, а можливо то і взагалі не мінус, це читання опису боїв. Насправді дуже важко уявити (якщо ти звісно не історик чи людина, яка захоплюється історією битв) роташування військ і їх маневри під час бою. Інформація, що подається про розвиток Франції не у військовій сфері теж вражає, і якщо так подивитися то французи любили і люблять Напелеона за його досягнення у різних сферах.
Uma obra simples e rápida para quem gosta de história e não tem o hábito de encarar um livro de 1600 páginas. Uma visão resumida da vida de Napoleão que, pra quem já conhece um pouco, agrega bastante detalhes aos principais combates do imperador. O testamento de Napoleão no fim ajuda a concluir a história de um dos personagens que mais possui publicações a seu respeito. Recomendo a leitura.
Curiosamente é um livro que se a pessoa não prestar atenção nas entrelinhas, não vai entender a complexa relação de Alexandre Dumas com Napoleão, e aviso, não foi nada boa. E imagine fazer uma obra pra uma nação que tinha acabado de sofrer não tinha uma geração inteira as consequências e ganhos desse período doido. Vale a pena antes dar uma olhadinha sobre a história do pai dele, que já fica como dica o excelente O Conde Negro.
Книга цікава, але оскільки написав її Дюма, француз, то звісно Наполеон буде описаний з кращої сторони, а Англійці постійно описуватимуться як нечесні підбурювачі до війни. Та й деякі моменти насичені деталями аж занадто, особливо заплутані безліччю імен та назв, а деякі моменти згадані тільки побіжно. Книга для загального ознайомлення з тим, ким був Наполеон і його битвами.
A good overview of the Napoleonic era, however, this book lacks some of the qualities of the modern biography genre: it's more about facts rather than personalities. Napoleon appears as a man of action, efficient manager and patriot of France, yet a human being prone to weaknesses.
Lettura piuttosto deludente rispetto agli innumerevoli capolavori di Dumas. È una cronaca sintetica delle vicende dell'Imperatore, con particolare attenzione alle principali battaglie e nessun accenno agli aspetti politici. Scarsi anche i riferimenti alla dimensione umana e psicologica.
3,5 Más que nada es un resumen, no hay muchos detalles, pero hay uno que otro dato interesante (a destacar, los exilios en las islas de Elba y Santa Elena). Esta bien, pero hasta ahí.
Buen libro y buen resumen, por razones obvias se emiten gran cantidad de detalles, pero en general es muy bueno para cualquiera que busque adentrarse en este fantástico personaje.
Certamente è ormai scontato quanto io sia amante di questo genere di romanzi ma, principalmente, quanto io apprezzi le edizioni della casa editrice che li riporta da noi in versioni spettacolari, come questa di Napoleone che non solo è elegante, ma con una sovracopertina spettacolare! Le pagine, poi, col giusto gusto retrò nella stampa.
Il libro ci riporta in biografi narrata egregiamente la vita e le imprese di Napoleone Bonaparte, dalla sua nascita alla sua dipartita. Vediamo, difatti, la sua nascita in un periodo in pieno fermento rivoluzionario. Non ha anni felici, crescendo, Napoleone, in Francia per gli studi militari, ma certamente ha un grande intelletto scolastico Poi nel 1785 viene nominato sottotenente e qui inizia la sua vera storia conosciuta da tutti: quella della grande carriera militare che ha il picco nella presa di Tolone sino al boom vero e proprio dal 1796 in poi con la campagna d'Italia e la spedizione in Egitto. Ma lo sappiamo tutti che basta assaggiare solo un pochino di potere per volerne sempre, sempre di più. E il resto della storia sappiamo come va avanti, no?
In pochissime pagine (perché in realtà il romanzo è davvero più breve di quanto si pensi) abbiamo modo di vivere una vita ricca e intensa di uno degli uomini più potenti di sempre. Ovviamente la penna narrante è una garanzia, insomma, parliamo di Dumas, d'altronde, che e meglio di lui sa spiegare la politica militare e non? Un volume imperdibile per gli amanti del genere, i collezionisti o anche solo a chi vuole un po' di storia in modo diverso.
From childhood in Corsica to the agonizing decline and death in St. Helena, the life of Napoleon Bonaparte is told by Dumas with pounding, breathless and enthralling style. In fact, it is a concentrate of 'Napoleonic hagiography': anecdotes, jokes, claims, troop movements, orders, political press, letters, all interspersed with accounts of military campaigns. Napoleon's life turns into an endless series of battles, and probably the protagonist himself would have not given much weight to other events.
Mi piacciono molto le biografie dei grandi personaggi storici, ma poi non ne leggo mai. Questa qui non ricordo neanche più perché l’ho presa, e quasi non volevo leggerla temendo di annoiarmi, invece (o forse proprio per questo) mi è piaciuta molto più di quanto immaginassi.