What do you think?
Rate this book
Зимата на нашите писма
Зимата пристига в планинското селце Порвенир и донася със себе си лоша новина. Заради липса на писма пощенската служба ще бъде закрита, а персоналът – преместен. Есемесите, електронните писма и чатовете са спечелили още една битка за модернизация на живота.
Сара – единствената пощаджийка в селото, се е родила и живее там с трите си момчета. Прекарва много часове със съседката си Роза – жена на осемдесет години, която е готова на всичко, за да й помогне.
Но какво може да направи една старица, за да спаси Сара?
Нещо толкова обикновено като това да напише писмо, пазено в сърцето й цели шейсет години. А когато останалите жители на селото я последват, може и чудото да се случи!
След повече от сто години Порвенир ще остане без пощальон. От столицата твърдели, че не обичаме да изпращаме, нито да получаваме писма. Как смеят! Не бих те занимавала с това, ако не беше по силите ти да помогнеш на Сара и на селото ни. Как би могла ли? Много просто, както го направих аз: напиши писмо. И го изпрати на друга жена от селото. Макар да ти е непозната, сподели с нея няколко минути от деня си. Да изградим помежду си верига от думи, толкова дълга, че да стигне до столицата, и толкова здрава, че никой там да не успее да я разкъса.
Завинаги твоя.
Обичам те,
Роза
Сара – единствената пощаджийка в селото, се е родила и живее там с трите си момчета. Прекарва много часове със съседката си Роза – жена на осемдесет години, която е готова на всичко, за да й помогне.
Но какво може да направи една старица, за да спаси Сара?
Нещо толкова обикновено като това да напише писмо, пазено в сърцето й цели шейсет години. А когато останалите жители на селото я последват, може и чудото да се случи!
След повече от сто години Порвенир ще остане без пощальон. От столицата твърдели, че не обичаме да изпращаме, нито да получаваме писма. Как смеят! Не бих те занимавала с това, ако не беше по силите ти да помогнеш на Сара и на селото ни. Как би могла ли? Много просто, както го направих аз: напиши писмо. И го изпрати на друга жена от селото. Макар да ти е непозната, сподели с нея няколко минути от деня си. Да изградим помежду си верига от думи, толкова дълга, че да стигне до столицата, и толкова здрава, че никой там да не успее да я разкъса.
Завинаги твоя.
Обичам те,
Роза
328 pages, Paperback
First published January 1, 2015
43 people are currently reading
770 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 210 reviews
January 19, 2020
Qué lindura de novela, un libro lleno de frases ya conocidas y me sorprendí cantado algunas de las canciones que narra el libro. Que bueno eso de escribirse cartas, algo ya olvidado, ahora es todo a través de correos electrónicos, bueno ya ni eso, todo es través de redes sociales o los famosos Telegran o whatsapp, todo rápido y frío en muchas ocasiones, me gustaría hacer una cadena de cartas como la de esta historia , una historia llena de historias .
Que bonito trabajo el de cartero, que ya se está perdiendo , ya solo recibimos cartas comerciales o de facturas.
Así reza el libro en cada carta ..a modo de resumen: Escribe una carta. No importa que sea larga o corta ni que este bien o mal escrita. Y envíasela a otra mujer del pueblo. Aunque no la conozcas comparte con ella unos minutos de tu día. Construyamos entre todas una cadena de palabras.
Me gusto muchísimo el libro ..
Que bonito trabajo el de cartero, que ya se está perdiendo , ya solo recibimos cartas comerciales o de facturas.
Así reza el libro en cada carta ..a modo de resumen: Escribe una carta. No importa que sea larga o corta ni que este bien o mal escrita. Y envíasela a otra mujer del pueblo. Aunque no la conozcas comparte con ella unos minutos de tu día. Construyamos entre todas una cadena de palabras.
Me gusto muchísimo el libro ..
February 21, 2016
Libro ruffianello in cui si trova un po’ di tutto, purché rigorosamente all’insegna dei buoni sentimenti. Abbiamo dunque:
1) quella “povera gioia” della postina, sempre così disponibile con tutti, che è stata abbandonata dal marito con tre creature da crescere e che rischia di perdere il lavoro;
2) la vecchietta tanto buonina, come Lupo de’ Lupis, che si dà da fare per porvi rimedio e già che c’è approfitta per chiedere scusa a una persona, perché è vero che è “tanto buonina”, però un piccolo scheletro nell’armadio ce l’ha anche lei;
3) il ragazzino carino e tanto sensibile, che, mentre tutti gli altri vanno per la loro strada, lui resta a prendersi cura del padre malato di Alzheimer, sacrificandosi senza mai lamentarsi, anche perché spiccica due parole al massimo e solo se le condizioni atmosferiche sono propizie;
4) la ragazzina carina e tanto sensibile, che vorrebbe anche lei andarsene per la propria strada, ma ha due genitori “scassamaroni” che continuano a menarla con la storia del “posto fisso”; meno male che incontra il ragazzino sensibile e tanto carino di cui sopra, così può cominciare a sparare una cazzata via l’altra, tanto lui mica se ne accorge, perché si è innamorato perso a prima vista e a stento si ricorda di essere al mondo;
5) il nuovo “ammore” della postina, che sta su una piattaforma petrolifera nel Mare del Nord, ma per il suo compleanno torna casa e le scrive trentanove lettere d’amore tutte assieme più una, come i suoi anni, così la postina può sdilinquirsi come mai ha fatto prima nella sua vita … immaginatevi la goduria … e so’ soddisfazioni queste, perdincibacco;
6) la poetessa svitata, in piena crisi da “blocco dello scrittore”, che trinca whisky a tutto spiano e a settant’anni si veste tipo “hippie”, ma poi si redime perché la ragazzina tanto carina e sensibile, sempre di cui sopra, sembra aver portato con sé una specie di magia e adesso le è non solo tornata la voglia di scrivere, ma anche di fare da madrina a uno scalcagnato “club di lettura”, che, manco a dirsi, si occupa di letteratura epistolare, così la postina, quando smette di sdilinquirsi, ha qualcosa di cui occuparsi e poter parlare con cognizione di causa;
7) la “casalinga disperata”, che però non è affatto disperata, anzi a lei piace una cifra pulire la casa, lavare e stirare, ma soprattutto cucinare, infatti, benché sappia a malapena leggere e scrivere, appena sente la parola “catering” si trasforma in una specie di incredibile Hulk che sforna stuzzichini, primi e secondi piatti e dolci a volontà, per qualsiasi numero di persone … ci riesce, perché lei parla con i mestoli: è questo il segreto; non ci avevate pensato, eh?
8) l’altra “casalinga disperata” … questa un po’ disperata lo è, tant’è che ha mollato la famiglia e adesso lavora per un call center erotico, ma le tornano in mente i figli, che si sa, capiti quel che capiti, “so’ sempre pezzi ‘e core”;
9) la donna di servizio peruviana, costretta a emigrare in Spagna per trovare lavoro, ma così saggia e assennata che, di sicuro, l’anno prossimo le assegnano il premio “Freud per l’equilibrio mentale” e se non esiste, lo inventano apposta;
10) il padre malato di Alzheimer, che muore al momento giusto, con un tempismo da far invidia all’arrivo dei treni “quando c’era lui”, lasciando molto opportunamente un bel gruzzoletto in banca, così il ragazzino e la ragazzina carini e tanto sensibili possono partire per la Patagonia; lascia anche una lettera strappalacrime, ma questo era, ovviamente, sottinteso;
Oddio, magari ho esagerato un po’, ma, come ebbe a dire Scout: “Atticus told me to delete the adjectives and I'd have the facts”. Ecco, fate così anche voi. :-D
PS: a onor del vero, le citazioni riportate e tratte da diversi libri sono molto gradevoli, la parte migliore dell’intero romanzo, assieme a qualche sporadico passaggio, che non è neanche male. Sono io che sono ormai diventata irriducibilmente maligna. È l’età, che ci volete fare …
1) quella “povera gioia” della postina, sempre così disponibile con tutti, che è stata abbandonata dal marito con tre creature da crescere e che rischia di perdere il lavoro;
2) la vecchietta tanto buonina, come Lupo de’ Lupis, che si dà da fare per porvi rimedio e già che c’è approfitta per chiedere scusa a una persona, perché è vero che è “tanto buonina”, però un piccolo scheletro nell’armadio ce l’ha anche lei;
3) il ragazzino carino e tanto sensibile, che, mentre tutti gli altri vanno per la loro strada, lui resta a prendersi cura del padre malato di Alzheimer, sacrificandosi senza mai lamentarsi, anche perché spiccica due parole al massimo e solo se le condizioni atmosferiche sono propizie;
4) la ragazzina carina e tanto sensibile, che vorrebbe anche lei andarsene per la propria strada, ma ha due genitori “scassamaroni” che continuano a menarla con la storia del “posto fisso”; meno male che incontra il ragazzino sensibile e tanto carino di cui sopra, così può cominciare a sparare una cazzata via l’altra, tanto lui mica se ne accorge, perché si è innamorato perso a prima vista e a stento si ricorda di essere al mondo;
5) il nuovo “ammore” della postina, che sta su una piattaforma petrolifera nel Mare del Nord, ma per il suo compleanno torna casa e le scrive trentanove lettere d’amore tutte assieme più una, come i suoi anni, così la postina può sdilinquirsi come mai ha fatto prima nella sua vita … immaginatevi la goduria … e so’ soddisfazioni queste, perdincibacco;
6) la poetessa svitata, in piena crisi da “blocco dello scrittore”, che trinca whisky a tutto spiano e a settant’anni si veste tipo “hippie”, ma poi si redime perché la ragazzina tanto carina e sensibile, sempre di cui sopra, sembra aver portato con sé una specie di magia e adesso le è non solo tornata la voglia di scrivere, ma anche di fare da madrina a uno scalcagnato “club di lettura”, che, manco a dirsi, si occupa di letteratura epistolare, così la postina, quando smette di sdilinquirsi, ha qualcosa di cui occuparsi e poter parlare con cognizione di causa;
7) la “casalinga disperata”, che però non è affatto disperata, anzi a lei piace una cifra pulire la casa, lavare e stirare, ma soprattutto cucinare, infatti, benché sappia a malapena leggere e scrivere, appena sente la parola “catering” si trasforma in una specie di incredibile Hulk che sforna stuzzichini, primi e secondi piatti e dolci a volontà, per qualsiasi numero di persone … ci riesce, perché lei parla con i mestoli: è questo il segreto; non ci avevate pensato, eh?
8) l’altra “casalinga disperata” … questa un po’ disperata lo è, tant’è che ha mollato la famiglia e adesso lavora per un call center erotico, ma le tornano in mente i figli, che si sa, capiti quel che capiti, “so’ sempre pezzi ‘e core”;
9) la donna di servizio peruviana, costretta a emigrare in Spagna per trovare lavoro, ma così saggia e assennata che, di sicuro, l’anno prossimo le assegnano il premio “Freud per l’equilibrio mentale” e se non esiste, lo inventano apposta;
10) il padre malato di Alzheimer, che muore al momento giusto, con un tempismo da far invidia all’arrivo dei treni “quando c’era lui”, lasciando molto opportunamente un bel gruzzoletto in banca, così il ragazzino e la ragazzina carini e tanto sensibili possono partire per la Patagonia; lascia anche una lettera strappalacrime, ma questo era, ovviamente, sottinteso;
Oddio, magari ho esagerato un po’, ma, come ebbe a dire Scout: “Atticus told me to delete the adjectives and I'd have the facts”. Ecco, fate così anche voi. :-D
PS: a onor del vero, le citazioni riportate e tratte da diversi libri sono molto gradevoli, la parte migliore dell’intero romanzo, assieme a qualche sporadico passaggio, che non è neanche male. Sono io che sono ormai diventata irriducibilmente maligna. È l’età, che ci volete fare …
August 19, 2017
γράμματα, γράμματα, πόσα γράμματα έστελνα και λάμβανα κάποτε...20-30 χρόνια έχουν περάσει από τότε και να που τώρα έρχεται αυτό το τόσο γλυκό βιβλίο να μου τα θυμίσει...ανέλπιστο και ανεκτίμητο ταξίδι...
September 6, 2016
Foi com alguma curiosidade que enveredei na leitura desta obra. No entanto, sou forçada a dizer que não esperava que esta me surpreendesse tanto pela positiva! Afinal, é um livro sobre cartas. E para nós, que ainda somos novos de idade, o conceito de cartas já não acompanha infelizmente o nosso dia-a-dia.
Mas, a verdade é que à medida que lia cada carta que compunha a corrente de cartas iniciada por Rosa, me sentia cada vez mais dentro de Porvenir e mais envolvida na magia das cartas! De facto, a autora tem razão:
Como é bom receber uma carta!
Quem é que não fica curioso quando as cartas vêm dirigidas a nós?
Mas claro que quando falamos de cartas, falamos de remetentes e de um receptor! Nada seria possível se neste livro não estivéssemos perante as personagens mais peculiares, com inúmeros defeitos e qualidades, mas cada qual com o seu devido valor! E quando estamos perante uma cidade pequena como Porvenir, em que quase toda a gente se conhece, acabamos por nos sentir em casa!
Mas ainda não expliquei porque é que o livro é sobre cartas! Tudo começa quando Sara conta à sua vizinha Rosa que estão a pensar fechar aquela estação de correios e, com isso, transferir a sua única carteira – Sara! Triste com a situação, Rosa tem uma ideia – criar uma corrente de cartas para provar que a carteira ainda é necessária e que a estação de correios não deve fechar. E é através desta premissa que ficamos a conhecer todas as personagens! Através de cartas! Mas estas cartas também não são como poderíamos achar! A carta tem um destinatário mas não tem remetente; e o autor da mesmo pode escrever sobre o que quiser! Curiosos?
Infelizmente não posso contar muito mais, pois se o fizer, concerteza que a sua leitura não terá o mesmo impacto e a mesma magia! Acima de tudo, estamos perante uma obra ternurenta, capaz de nos arrancar pequenos e simples sorrisos sem querer, que acabam por fazer a diferença no leitor!
E se escrevêssemos uma carta? (Aqui ficou a vontade de escrever uma!)
http://bloguinhasparadise.blogspot.pt...
Mas, a verdade é que à medida que lia cada carta que compunha a corrente de cartas iniciada por Rosa, me sentia cada vez mais dentro de Porvenir e mais envolvida na magia das cartas! De facto, a autora tem razão:
Como é bom receber uma carta!
Quem é que não fica curioso quando as cartas vêm dirigidas a nós?
Mas claro que quando falamos de cartas, falamos de remetentes e de um receptor! Nada seria possível se neste livro não estivéssemos perante as personagens mais peculiares, com inúmeros defeitos e qualidades, mas cada qual com o seu devido valor! E quando estamos perante uma cidade pequena como Porvenir, em que quase toda a gente se conhece, acabamos por nos sentir em casa!
Mas ainda não expliquei porque é que o livro é sobre cartas! Tudo começa quando Sara conta à sua vizinha Rosa que estão a pensar fechar aquela estação de correios e, com isso, transferir a sua única carteira – Sara! Triste com a situação, Rosa tem uma ideia – criar uma corrente de cartas para provar que a carteira ainda é necessária e que a estação de correios não deve fechar. E é através desta premissa que ficamos a conhecer todas as personagens! Através de cartas! Mas estas cartas também não são como poderíamos achar! A carta tem um destinatário mas não tem remetente; e o autor da mesmo pode escrever sobre o que quiser! Curiosos?
Infelizmente não posso contar muito mais, pois se o fizer, concerteza que a sua leitura não terá o mesmo impacto e a mesma magia! Acima de tudo, estamos perante uma obra ternurenta, capaz de nos arrancar pequenos e simples sorrisos sem querer, que acabam por fazer a diferença no leitor!
E se escrevêssemos uma carta? (Aqui ficou a vontade de escrever uma!)
http://bloguinhasparadise.blogspot.pt...
July 17, 2020
«Μια από τις απολαύσεις της ανάγνωσης παλαιών επιστολών είναι η επίγνωση πως δεν χρειάζονται πλέον απάντηση.» Λόρδος Βύρωνας
Μιλούσα τις προάλλες με μια καλή μου φίλη και μου θύμισε ένα βιβλίο το οποίο διάβασα όταν πρωτοκυκλοφόρησε, πριν από 2-3 χρόνια περίπου και για το οποίο δεν έτυχε να γράψω κάποιο σχόλιο μέχρι τώρα. Και πολύ κακώς θα πρέπει να συμπληρώσω, γιατί πρόκειται για ένα πραγματικό διαμαντάκι! Ένα τρυφερό και συγκινητικό μυθιστόρημα που μπαίνει στην καρδιά του αναγνώστη.
«Ποιος έχει ανάγκη από ταχυδρόμους σ έναν κόσμο όπου δε γράφονται πλέον γράμματα;»
Σε μια εποχή που η επιστολογραφία αποτελείται από bits και bytes, η Άνχελες Ντονιάτε μας θυμίζει την ομορφιά της χειρόγραφης επιστολογραφίας. Δεν ξέρω αν εσείς είχατε pen palls, εγώ είχα αρκετούς. Όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από όλον τον κόσμο. Και δε θα ξεχάσω ποτέ, τη χαρά που έκανα, κάθε φορά που ο ταχυδρόμος χτυπούσε το κουδούνι, για να μου παραδώσει ένα ή και περισσότερα γράμματα από τους επιστολικούς μου φίλους. «Γράμμα για τη Γιώτα» έλεγε κι ήταν σα να μου άνοιγε την πόρτα για ένα νέο κόσμο. Νέες εμπειρίες, νέες εικόνες, νέοι άνθρωποι.
«Τα λόγια που δεν έχουν ειπωθεί είναι άγκυρες που μας τραβάνε στον βυθό.»
«Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς» λοιπόν, είναι ένα πολύ συγκινητικό, τρυφερό και ρομαντικό μυθιστόρημα, που μιλά για την αξία της ουσιαστικής, ανθρώπινης επαφής. Ένα μυθιστόρημα κοινωνικής ευθύνης, πολύ-πολύ διαφορετικό από αυτά που διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια. Μια ιστορία η οποία ξεδιπλώνεται μέσα από λευκές σελίδες που σιγά-σιγά γεμίζουν συναισθήματα και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Οι χαρακτήρες που έχει πλάσει η Ντονιάτε είναι πολύ αληθοφανείς και οικείοι. Ιδίως άνθρωποι που ζουν σε πιο «κλειστές» κοινωνίες (επαρχία, μικρές γειτονιές), θα βρουν πολλά κοινά με τους ήρωες του βιβλίου. Κάτι που κάνει εντύπωση είναι ότι, η συγγραφέας κατάφερε με τον τρόπο της, καθένας από τους ήρωες να είναι πρωταγωνιστής. Τη στιγμή που αναφέρεται, στην δική του ιστορία.
«Ποτέ ένα δάκρυ δεν θα μουτζουρώσει ένα email.» Ζοσέ Σαραμάγκου
«Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς», της Angeles Donate είναι ένας φόρος τιμής προς την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλία, τη συντροφικότητα και τον αλτρουισμό. Αξίζει κάθε ώρα που θα περάσεις με αυτό στα χέρια σου. Στο προτείνω ανεπιφύλακτα! Και κλείνω με ένα ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα, με το οποίο ξεκινάει το βιβλίο της Angeles Donate:
Όλα τα ερωτικά γράμματα
είναι γελοία.
Δε θα ήταν ερωτικά γράμματα αν δεν ήταν
γελοία.
Έγραψα κι εγώ στον καιρό μου ερωτικά γράμματα,
γελοία,
όπως και τα υπόλοιπα.
Τα ερωτικά γράμματα, αν υπάρχει έρωτας,
οφείλουν να είναι γελοία.
Όμως τελικά, μονάχα τα πλάσματα
που δεν έγραψαν ποτέ ερωτικά γράμματα
είναι γελοία.
Ας μου δινόταν πίσω η εποχή που έγραφα
χωρίς να το ξέρω
γελοία
ερωτικά γράμματα.
Η αλήθεια είναι πως, σήμερα,
οι αναμνήσεις μου από κείνα τα ερωτικά γράμματα
είναι όντως γελοίες.
(Όλες οι προπαροξύτονες λέξεις,
όπως τα προπαροξύτονα αισθήματα,
είναι γελοίες από τη φύση τους.)
Η άποψη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στα ΒΙΒΛΙΟγραφικά: https://vivliografika.blogspot.com/20...
Μιλούσα τις προάλλες με μια καλή μου φίλη και μου θύμισε ένα βιβλίο το οποίο διάβασα όταν πρωτοκυκλοφόρησε, πριν από 2-3 χρόνια περίπου και για το οποίο δεν έτυχε να γράψω κάποιο σχόλιο μέχρι τώρα. Και πολύ κακώς θα πρέπει να συμπληρώσω, γιατί πρόκειται για ένα πραγματικό διαμαντάκι! Ένα τρυφερό και συγκινητικό μυθιστόρημα που μπαίνει στην καρδιά του αναγνώστη.
«Ποιος έχει ανάγκη από ταχυδρόμους σ έναν κόσμο όπου δε γράφονται πλέον γράμματα;»
Σε μια εποχή που η επιστολογραφία αποτελείται από bits και bytes, η Άνχελες Ντονιάτε μας θυμίζει την ομορφιά της χειρόγραφης επιστολογραφίας. Δεν ξέρω αν εσείς είχατε pen palls, εγώ είχα αρκετούς. Όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από όλον τον κόσμο. Και δε θα ξεχάσω ποτέ, τη χαρά που έκανα, κάθε φορά που ο ταχυδρόμος χτυπούσε το κουδούνι, για να μου παραδώσει ένα ή και περισσότερα γράμματα από τους επιστολικούς μου φίλους. «Γράμμα για τη Γιώτα» έλεγε κι ήταν σα να μου άνοιγε την πόρτα για ένα νέο κόσμο. Νέες εμπειρίες, νέες εικόνες, νέοι άνθρωποι.
«Τα λόγια που δεν έχουν ειπωθεί είναι άγκυρες που μας τραβάνε στον βυθό.»
«Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς» λοιπόν, είναι ένα πολύ συγκινητικό, τρυφερό και ρομαντικό μυθιστόρημα, που μιλά για την αξία της ουσιαστικής, ανθρώπινης επαφής. Ένα μυθιστόρημα κοινωνικής ευθύνης, πολύ-πολύ διαφορετικό από αυτά που διαβάζουμε τα τελευταία χρόνια. Μια ιστορία η οποία ξεδιπλώνεται μέσα από λευκές σελίδες που σιγά-σιγά γεμίζουν συναισθήματα και αγάπη για τον συνάνθρωπο. Οι χαρακτήρες που έχει πλάσει η Ντονιάτε είναι πολύ αληθοφανείς και οικείοι. Ιδίως άνθρωποι που ζουν σε πιο «κλειστές» κοινωνίες (επαρχία, μικρές γειτονιές), θα βρουν πολλά κοινά με τους ήρωες του βιβλίου. Κάτι που κάνει εντύπωση είναι ότι, η συγγραφέας κατάφερε με τον τρόπο της, καθένας από τους ήρωες να είναι πρωταγωνιστής. Τη στιγμή που αναφέρεται, στην δική του ιστορία.
«Ποτέ ένα δάκρυ δεν θα μουτζουρώσει ένα email.» Ζοσέ Σαραμάγκου
«Τα γράμματα που δεν περίμενε κανείς», της Angeles Donate είναι ένας φόρος τιμής προς την αγάπη, την καλοσύνη, τη φιλία, τη συντροφικότητα και τον αλτρουισμό. Αξίζει κάθε ώρα που θα περάσεις με αυτό στα χέρια σου. Στο προτείνω ανεπιφύλακτα! Και κλείνω με ένα ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα, με το οποίο ξεκινάει το βιβλίο της Angeles Donate:
Όλα τα ερωτικά γράμματα
είναι γελοία.
Δε θα ήταν ερωτικά γράμματα αν δεν ήταν
γελοία.
Έγραψα κι εγώ στον καιρό μου ερωτικά γράμματα,
γελοία,
όπως και τα υπόλοιπα.
Τα ερωτικά γράμματα, αν υπάρχει έρωτας,
οφείλουν να είναι γελοία.
Όμως τελικά, μονάχα τα πλάσματα
που δεν έγραψαν ποτέ ερωτικά γράμματα
είναι γελοία.
Ας μου δινόταν πίσω η εποχή που έγραφα
χωρίς να το ξέρω
γελοία
ερωτικά γράμματα.
Η αλήθεια είναι πως, σήμερα,
οι αναμνήσεις μου από κείνα τα ερωτικά γράμματα
είναι όντως γελοίες.
(Όλες οι προπαροξύτονες λέξεις,
όπως τα προπαροξύτονα αισθήματα,
είναι γελοίες από τη φύση τους.)
Η άποψη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στα ΒΙΒΛΙΟγραφικά: https://vivliografika.blogspot.com/20...
April 19, 2018
https://lovebooksloveread.blogspot.gr...
Διαβάζοντας αυτό το τόσο γλυκό και τρυφερό βιβλίο στο μυαλό μου ήρθαν οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου:
Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια
Κορίτσια, αγόρια στη σειρά και στήνανε χ��ρό
Ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος
Και ολόκληρη τη γης μας θα αγκάλιαζε θαρρώ!
Αγάπη !Φιλία !Ελπίδα!Θάρρος!Μεταμέλεια !Λύτρωση!
Όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα έχουν πρωταρχικό ρόλο σε αυτό το γλυκόπικρο βιβλίο που με τις ανώνυμες επιστολές του, σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, τότε που τα μέσα ηλεκτρονικής επικοινωνίας δεν είχαν μπει στη ζωή μας...
Ξεχασμένες αξίες της ζωής έρχονται στην επιφάνεια!
Μέσα από τις επιστολές γνωρίζουμε τους ήρωες της ιστορίας .Κάνουν την αναδρομή στο παρελθόν τους μαζί μας, τους βλέπουμε να έρχονται αντιμέτωποι με τις ενοχές τους για τα ανεπίτρεπτα λάθη τους. Βιώνουμε από πρώτο χέρι τις εμμονές τους , τις επιθυμίες τους και τον διακαή τους πόθο για συγχώρεση,στα άτομα που αγάπησαν πολύ , αλλά στο τέλος πρόδωσαν ... Λόγω έλλειψης θάρρους σιώπησαν αλλά ποτέ δε ξέχασαν, οι ενοχές έγιναν μέρος της ζωή τους !Με αφορμή μια δυσάρεστη είδηση τους δίνετε η ευκαιρία να τολμήσουν μέσω αλληλογραφίας να ζητήσουν τη συγγνώμη που δε ζητήθηκε ποτέ! Να δώσουν κάποιες εξηγήσεις που δε δόθηκαν ποτέ !! Όλα τα κομμάτια της ιστορίας κουμπώνουν στη θέση τους με την ολοκλήρωση του βιβλίου! Ένα μάθημα ζωής για μικρούς και μεγάλους!
Καλώς ήρθατε στο Πορβενίρ!
Διαβάζοντας αυτό το τόσο γλυκό και τρυφερό βιβλίο στο μυαλό μου ήρθαν οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου:
Αν όλα τα παιδιά της γης πιάναν γερά τα χέρια
Κορίτσια, αγόρια στη σειρά και στήνανε χ��ρό
Ο κύκλος θα γινότανε πολύ πολύ μεγάλος
Και ολόκληρη τη γης μας θα αγκάλιαζε θαρρώ!
Αγάπη !Φιλία !Ελπίδα!Θάρρος!Μεταμέλεια !Λύτρωση!
Όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα έχουν πρωταρχικό ρόλο σε αυτό το γλυκόπικρο βιβλίο που με τις ανώνυμες επιστολές του, σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, τότε που τα μέσα ηλεκτρονικής επικοινωνίας δεν είχαν μπει στη ζωή μας...
Ξεχασμένες αξίες της ζωής έρχονται στην επιφάνεια!
Μέσα από τις επιστολές γνωρίζουμε τους ήρωες της ιστορίας .Κάνουν την αναδρομή στο παρελθόν τους μαζί μας, τους βλέπουμε να έρχονται αντιμέτωποι με τις ενοχές τους για τα ανεπίτρεπτα λάθη τους. Βιώνουμε από πρώτο χέρι τις εμμονές τους , τις επιθυμίες τους και τον διακαή τους πόθο για συγχώρεση,στα άτομα που αγάπησαν πολύ , αλλά στο τέλος πρόδωσαν ... Λόγω έλλειψης θάρρους σιώπησαν αλλά ποτέ δε ξέχασαν, οι ενοχές έγιναν μέρος της ζωή τους !Με αφορμή μια δυσάρεστη είδηση τους δίνετε η ευκαιρία να τολμήσουν μέσω αλληλογραφίας να ζητήσουν τη συγγνώμη που δε ζητήθηκε ποτέ! Να δώσουν κάποιες εξηγήσεις που δε δόθηκαν ποτέ !! Όλα τα κομμάτια της ιστορίας κουμπώνουν στη θέση τους με την ολοκλήρωση του βιβλίου! Ένα μάθημα ζωής για μικρούς και μεγάλους!
Καλώς ήρθατε στο Πορβενίρ!
February 19, 2021
He escuchado el audiolibro en Audible. No lo hagáis porque la narradora parece la voz de un gps y eso hace bastante tediosa la escucha.
La historia me ha parecido entrañable, aunque no me ha seducido, esperaba algo más. También creo que si lo hubiese leído en papel, la experiencia habría sido mejor.
De Ángeles Doñate me quedo con ‘El último vagón’, ese sí me encantó.
La historia me ha parecido entrañable, aunque no me ha seducido, esperaba algo más. También creo que si lo hubiese leído en papel, la experiencia habría sido mejor.
De Ángeles Doñate me quedo con ‘El último vagón’, ese sí me encantó.
August 8, 2021
In diesem Buch geht es um den kleinen Ort Porvenir. Sara die örtliche Briefträgerin bekommt die Mitteilung das das Postamt geschlossen werden soll weil keine Briefe mehr verschickt werden. Sie selbst soll nach Madrid versetzt werden. Ihre Nachbarin Rosa verliert dadurch eine ihrer einzigen Freundinnen. Sie hat die Idee eine Briefkette zu starten um damit die Postfiliale zu retten. Der Sinn der Briefkette ist es das jeder der den Brief bekommt einen eigenen Brief an eine andere Person in Porvenir schickt. Dabei ist es egal ob der Brief lang oder kurz ist. Hauptsache ist das die Kette nicht abreißt. Natürlich bleibt die Briefkette und der Inhalt der Briefe geheim.
Mir hat das Buch bzw. die Idee der Geschichte ganz gut gefallen. Auch die Liebesgeschichten die sich außerhalb der Hauptstory entwickelt haben haben mir gut gefallen. Die Umgebung, die Charaktere und wie sich die einzelnen Handlungsstränge miteinander verbunden haben mochte ich auch. Vor allem die Briefe waren zum Teil mit emotionalen Themen gestaltet.
Jedoch ist der berühmte letzte Funke der mich komplett in die Geschichte gezogen hat nicht übergesprungen. Ich weiß selbst nicht genau was mir gefehlt hat um die Geschichte voll genießen zu können. Vielleicht lag es nicht mal an der Geschichte selbst. Ich bin trotzdem froh das ich sie gelesen habe. Jeder der lockerleichte Geschichten ohne viel Stress mag kann beruhigt zu diesem Buch greifen.
Mir hat das Buch bzw. die Idee der Geschichte ganz gut gefallen. Auch die Liebesgeschichten die sich außerhalb der Hauptstory entwickelt haben haben mir gut gefallen. Die Umgebung, die Charaktere und wie sich die einzelnen Handlungsstränge miteinander verbunden haben mochte ich auch. Vor allem die Briefe waren zum Teil mit emotionalen Themen gestaltet.
Jedoch ist der berühmte letzte Funke der mich komplett in die Geschichte gezogen hat nicht übergesprungen. Ich weiß selbst nicht genau was mir gefehlt hat um die Geschichte voll genießen zu können. Vielleicht lag es nicht mal an der Geschichte selbst. Ich bin trotzdem froh das ich sie gelesen habe. Jeder der lockerleichte Geschichten ohne viel Stress mag kann beruhigt zu diesem Buch greifen.
March 22, 2015
4/10
Reto: 2015 Reading Challenge. #4 Un libro publicado este año:
(...)
Porque no, no me ha enamorado este libro pero me ha parecido un buen libro y se lo recomiendo a todos los amantes de las palabras, para quien sienta amor y respire vida. Quien ame la poesía, la palabra escrita, quien sienta amor por los libros, quien sueñe en verso y en prosa, para él o ella es este libro, refugio de soñadores, perdedores, y supervivientes, hogar de quien busque un porvenir sin permitirse rendirse en el intento. Porvenir es el pueblo que da vida a esta obra coral, el pueblo chiquitito donde la gente se pierde para encontrarse. En serio. Y es posible encontrarse en este libro y descubrir que un imperfecto pero lindo viaje nos está esperando si decidimos darle una oportunidad. Yo os animo a que lo hagáis.
LA RESEÑA COMPLETA EN:
http://mayuamoraprimeravista.blogspot...
Reto: 2015 Reading Challenge. #4 Un libro publicado este año:
(...)
Porque no, no me ha enamorado este libro pero me ha parecido un buen libro y se lo recomiendo a todos los amantes de las palabras, para quien sienta amor y respire vida. Quien ame la poesía, la palabra escrita, quien sienta amor por los libros, quien sueñe en verso y en prosa, para él o ella es este libro, refugio de soñadores, perdedores, y supervivientes, hogar de quien busque un porvenir sin permitirse rendirse en el intento. Porvenir es el pueblo que da vida a esta obra coral, el pueblo chiquitito donde la gente se pierde para encontrarse. En serio. Y es posible encontrarse en este libro y descubrir que un imperfecto pero lindo viaje nos está esperando si decidimos darle una oportunidad. Yo os animo a que lo hagáis.
LA RESEÑA COMPLETA EN:
http://mayuamoraprimeravista.blogspot...
September 12, 2017
Αν μπορούσα θα έβαζα 4.5 αστέρια!
Πολύ διαφορετικό και ιδιαίτερο.
Μου άρεσει που διαβάζουμε την ιστορία των πρωταγωνιστών μέσα από τις επιστολές τους, τις σκέψεις και τους φόβους τους, τα μυστικά τους.
Είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν κάποιοι σε μεγαλύτερη ηλικία που δεν ήξεραν να διαβάζουν ή δυσκολεύονταν. Το βιβίο μου θύμισε μια τέτοια ανάμνηση από τα 5ή 6 μου χρόνια, επέμενα στη θεία μου, την μεγάλυτερη όλων των αδερφιών του πατέρα μου (πολυπληθείς οι τότε οικογένειες) να μου διαβάσει ένα παραμύθι που είχα μαζί ενόσω βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Δεν καταλάβαινα ότι δεν μπορούσε. Η σιγουριά των μικρών παιδιών ότι οι μεγάλοι ξέρουν να διαβάζουν...
Πολύ γλυκό βιβλίο
Πολύ διαφορετικό και ιδιαίτερο.
Μου άρεσει που διαβάζουμε την ιστορία των πρωταγωνιστών μέσα από τις επιστολές τους, τις σκέψεις και τους φόβους τους, τα μυστικά τους.
Είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν κάποιοι σε μεγαλύτερη ηλικία που δεν ήξεραν να διαβάζουν ή δυσκολεύονταν. Το βιβίο μου θύμισε μια τέτοια ανάμνηση από τα 5ή 6 μου χρόνια, επέμενα στη θεία μου, την μεγάλυτερη όλων των αδερφιών του πατέρα μου (πολυπληθείς οι τότε οικογένειες) να μου διαβάσει ένα παραμύθι που είχα μαζί ενόσω βρισκόμουν στο νοσοκομείο. Δεν καταλάβαινα ότι δεν μπορούσε. Η σιγουριά των μικρών παιδιών ότι οι μεγάλοι ξέρουν να διαβάζουν...
Πολύ γλυκό βιβλίο
June 9, 2017
ηταν πραγματικα καταπληκτικο. Και εξυπνο, και ρομαντικο, και λογοτεχνικο, και μυστηριο ......τα ειχε ολα
August 23, 2017
En lo que va de este año singular en que simplemente leo cualquier libro o ebook que caiga en mis manos y no me preocupo de algún conteo como hace dos años, he encontrado tanto sorpresas como algunas decepciones. Jamás antes había leído un libro de Ángeles Doñate, pero como siempre, uno como lector escucha comentarios de boca en boca a través de blogs, el mismo Goodreads y Amazon. Además, este libro también tiene una singular historia, porque junto con otros cuatro libros fueron los primeros que compré cuando obtuve mi tarjeta visa y me atreví a endeudarme con algunas cuotas por el placer de tener algunos libros que quería leer. Pues finalmente me he decidido a abrir este libro después de un año y en el que las cuotas fueron ya pagadas hace mucho también. Y este ha sido una de las gratas sorpresas.
La historia transcurre en Porvenir, un pueblo de España, en el que Sara, la cartera del lugar recibe la mala noticia de que será trasladada a la capital debido a la ausencia de cartas, en tiempos donde todo es más fácil y más rápido gracias al correo electrónico, los mensajes de texto y el internet. Ante la perspectiva de quedar sin cartera, comienza una cadena de cartas entre los habitantes en los que se descubrirá más de alguna historia entre sus habitantes. Algunas son muy triviales y otras pueden romper el corazón, pero lo importante es que ninguno trata de justificar la existencia que lleva, aceptan sus vidas tal cual son ya sea por decisión propia o el empuje de las circunstancias de la vida, por lo que es imposible no encariñarse con los personajes del libro, incluso los que de primera impresión puedan ser desagradables, esos son los que más sorprenden conforme se sigue leyendo. Los temas abordados en esta historia son muchos, pero el principal es sobre el hecho de que efectivamente ya no se escriben cartas como antes. La tecnología se ha posicionado en nuestras vidas a velocidad astronómica y se ha convertido en un compañero eterno e indispensable. No somos capaces de vivir un día sin dejar de lado nuestros celulares o las redes sociales. Y en cierto modo dependemos de la aprobación que se nos da a través de todos los Likes que se pueda y no es solo una crítica, porque también soy parte de ese montón. Lo triste de todo esto es que se ha perdido el encanto de la comunicación en la escritura al buscarse reducir el lenguaje (en el caso de Twitter). Podemos escribir cientos de correos electrónicos, pero muy rara vez lo hacemos para contar algo personal o que sea más de un párrafo. Personalmente, no es lo mismo escribir un correo electrónico que recibir una carta en tus manos, porque ahí hay parte de la persona que manda la misiva, especialmente algo tan personal como lo es la caligrafía de uno.
Este es un libro para todos los que aman escribir cartas, que aman leer poesía y que sueñan con viajar, una singular mezcla que me ha dejado con una sonrisa en la cara al terminarlo, sobre todo con todas las referencias encontradas acerca de Chile. Algo me dice que a Doñate le gusta mucho mi país, tanto en la poesía de Neruda, como las ciudades del sur.
"El mejor día para ser felices es este. Todo lo que dejemos para más adelante quizás no podamos vivirlo nunca".
-El Invierno en que tomamos cartas en el asunto.
Ángeles Doñate.
La historia transcurre en Porvenir, un pueblo de España, en el que Sara, la cartera del lugar recibe la mala noticia de que será trasladada a la capital debido a la ausencia de cartas, en tiempos donde todo es más fácil y más rápido gracias al correo electrónico, los mensajes de texto y el internet. Ante la perspectiva de quedar sin cartera, comienza una cadena de cartas entre los habitantes en los que se descubrirá más de alguna historia entre sus habitantes. Algunas son muy triviales y otras pueden romper el corazón, pero lo importante es que ninguno trata de justificar la existencia que lleva, aceptan sus vidas tal cual son ya sea por decisión propia o el empuje de las circunstancias de la vida, por lo que es imposible no encariñarse con los personajes del libro, incluso los que de primera impresión puedan ser desagradables, esos son los que más sorprenden conforme se sigue leyendo. Los temas abordados en esta historia son muchos, pero el principal es sobre el hecho de que efectivamente ya no se escriben cartas como antes. La tecnología se ha posicionado en nuestras vidas a velocidad astronómica y se ha convertido en un compañero eterno e indispensable. No somos capaces de vivir un día sin dejar de lado nuestros celulares o las redes sociales. Y en cierto modo dependemos de la aprobación que se nos da a través de todos los Likes que se pueda y no es solo una crítica, porque también soy parte de ese montón. Lo triste de todo esto es que se ha perdido el encanto de la comunicación en la escritura al buscarse reducir el lenguaje (en el caso de Twitter). Podemos escribir cientos de correos electrónicos, pero muy rara vez lo hacemos para contar algo personal o que sea más de un párrafo. Personalmente, no es lo mismo escribir un correo electrónico que recibir una carta en tus manos, porque ahí hay parte de la persona que manda la misiva, especialmente algo tan personal como lo es la caligrafía de uno.
Este es un libro para todos los que aman escribir cartas, que aman leer poesía y que sueñan con viajar, una singular mezcla que me ha dejado con una sonrisa en la cara al terminarlo, sobre todo con todas las referencias encontradas acerca de Chile. Algo me dice que a Doñate le gusta mucho mi país, tanto en la poesía de Neruda, como las ciudades del sur.
"El mejor día para ser felices es este. Todo lo que dejemos para más adelante quizás no podamos vivirlo nunca".
-El Invierno en que tomamos cartas en el asunto.
Ángeles Doñate.
January 4, 2021
Топла, коледна история, която е подходяща за четене точно през този сезон. Романът ни запознава с различни истории, съдби и мисли на цяло едно село, което се опитва да спаси своята пощенска служба.
Написана красиво, с уважение към едни от най-великите поети, „Зимата на нашите писма” ни пренася в Порвенир, където хора с различен начин на живот и мислене се обединяват и правят живота си по-добър. И въпреки че на моменти ми дойде прекалено лигава, мисля че книгата ще допадне на повечето хора, на които плановете им за зимната ваканция включват книга, вино и горяща камина.
Написана красиво, с уважение към едни от най-великите поети, „Зимата на нашите писма” ни пренася в Порвенир, където хора с различен начин на живот и мислене се обединяват и правят живота си по-добър. И въпреки че на моменти ми дойде прекалено лигава, мисля че книгата ще допадне на повечето хора, на които плановете им за зимната ваканция включват книга, вино и горяща камина.
November 25, 2017
https://georgette60.blogspot.gr/2017/...
Μερικές φορές είναι προτιμότερο ν’αφήνουμε το πληκτρολόγιο και να πιάνουμε το στυλό και σαφώς δεν υπάρχει σύγκριση.Δεν ξέρω και εγώ από πότε έχει να μου έρθει κάποιο προσωπικό γράμμα ή κάποια ευχετήρια κάρτα εδώ και χρόνια.Τι αναμνήσεις και όμορφες εποχές ήρθαν στην θύμησή μου διαβάζοντας αυτό το χαριτωμένο,γλυκό και τρυφερό βιβλίο.Τα γράμματα είναι ξεχωρστά και λαμβάνοντάς τα οι παραλήπτες νιώθουν υπέροχα και ότι είναι ολότελα δικά τους έστω και εάν είναι οι χειρότεροι μερικοί.Κάπως έτσι νομίζω ένιωσαν και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας ενός μικρού χωριού όπου είναι κάτοικοι του,παρ’όλο που ο καθένας τους τα εισέπραξε διαφορετικά. Μέσα από τις επιστολ��ς αντιμετώπισαν τους φόβους,το παρελθόν,τις επιθυμίες,τις ελπίδες τους.Αναδεικνύονται οι ανθρώπινες σχέσεις,οι φιλίες,ο έρωτας με μία όμορφη σύνδεση μεταξύ τους σαν ένα γαιτανάκι συναισθημάτων όπου σκιαγραφείται ο ψυχισμός του καθενός.Και όλα αυτά σε μία ζεστή ατμόσφαιρα και όπου ταξιδεύεις και ο αναγνώστης στα όμορφα σπίτια τους,στους ωραίους κήπους,στην βιβλιοθήκη τους γεύοντας επίσης και τα εδέσματά τους.Κοινωνικό και ρομαντικό λοιπόν το μυθιστόρημα όπου ξετυλίγονται οι ιστορίες διαφόρων κατοίκων με ευαισθησία μέσω του επιστολικού τρόπου.Μήπως να γράψει ο καθένας μας ένα γράμμα στον εαυτό του ξεκινώντας σαν μια απλή σκέψη,γιατί στην τελική συνειδητοποιείς στιγμές που μένουν στο μυαλό και είναι πάντα στην θύμηση.Κάπου διάβασα ότι ‘’ Καλός ταξιδιώτης είναι κάποιος που μπορεί να ταξιδεύει με τον μυαλό και την φαντασία’’.Ευχαριστήθηκα πολύ το βιβλίο και ένιωσα ηρεμία,βελτίωση της μνήμης μου και καταπολέμηση του άγχους μου που είχα αυτή την περίοδο.Συγχαρητήρια ακόμη μία φορά στον εκδοτικό οίκο για τα όμορφα αναγνώσματα που μας προσφέρει και την ποιότητα αυτών.
Μερικές φορές είναι προτιμότερο ν’αφήνουμε το πληκτρολόγιο και να πιάνουμε το στυλό και σαφώς δεν υπάρχει σύγκριση.Δεν ξέρω και εγώ από πότε έχει να μου έρθει κάποιο προσωπικό γράμμα ή κάποια ευχετήρια κάρτα εδώ και χρόνια.Τι αναμνήσεις και όμορφες εποχές ήρθαν στην θύμησή μου διαβάζοντας αυτό το χαριτωμένο,γλυκό και τρυφερό βιβλίο.Τα γράμματα είναι ξεχωρστά και λαμβάνοντάς τα οι παραλήπτες νιώθουν υπέροχα και ότι είναι ολότελα δικά τους έστω και εάν είναι οι χειρότεροι μερικοί.Κάπως έτσι νομίζω ένιωσαν και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας ενός μικρού χωριού όπου είναι κάτοικοι του,παρ’όλο που ο καθένας τους τα εισέπραξε διαφορετικά. Μέσα από τις επιστολ��ς αντιμετώπισαν τους φόβους,το παρελθόν,τις επιθυμίες,τις ελπίδες τους.Αναδεικνύονται οι ανθρώπινες σχέσεις,οι φιλίες,ο έρωτας με μία όμορφη σύνδεση μεταξύ τους σαν ένα γαιτανάκι συναισθημάτων όπου σκιαγραφείται ο ψυχισμός του καθενός.Και όλα αυτά σε μία ζεστή ατμόσφαιρα και όπου ταξιδεύεις και ο αναγνώστης στα όμορφα σπίτια τους,στους ωραίους κήπους,στην βιβλιοθήκη τους γεύοντας επίσης και τα εδέσματά τους.Κοινωνικό και ρομαντικό λοιπόν το μυθιστόρημα όπου ξετυλίγονται οι ιστορίες διαφόρων κατοίκων με ευαισθησία μέσω του επιστολικού τρόπου.Μήπως να γράψει ο καθένας μας ένα γράμμα στον εαυτό του ξεκινώντας σαν μια απλή σκέψη,γιατί στην τελική συνειδητοποιείς στιγμές που μένουν στο μυαλό και είναι πάντα στην θύμηση.Κάπου διάβασα ότι ‘’ Καλός ταξιδιώτης είναι κάποιος που μπορεί να ταξιδεύει με τον μυαλό και την φαντασία’’.Ευχαριστήθηκα πολύ το βιβλίο και ένιωσα ηρεμία,βελτίωση της μνήμης μου και καταπολέμηση του άγχους μου που είχα αυτή την περίοδο.Συγχαρητήρια ακόμη μία φορά στον εκδοτικό οίκο για τα όμορφα αναγνώσματα που μας προσφέρει και την ποιότητα αυτών.
August 31, 2021
Sara es la única cartera del pueblo de Porvenir, un pueblo pequeño en el que, como la mayoría de los sitios, ya no se envían ni reciben cartas. Por ese motivo están pensando en cerrar la oficina de correos del pueblo y trasladar a Sara a la oficina de otro pueblo cercano.
Misteriosamente el flujo de cartas comienza a aumentar y tras ello está la idea de Rosa, una anciana amiga de Sara, quien empezó a escribir la primera carta, una carta que debería haber escrito hace muchos años, pero que hasta ahora no le llegó el momento.
Un entretenido libro en el que, a través de las cartas, vamos conociendo la historia de algunos de los habitantes del pueblo, algunas tiernas, otras trágicas, otras llenas de esperanza, ilusión…
Misteriosamente el flujo de cartas comienza a aumentar y tras ello está la idea de Rosa, una anciana amiga de Sara, quien empezó a escribir la primera carta, una carta que debería haber escrito hace muchos años, pero que hasta ahora no le llegó el momento.
Un entretenido libro en el que, a través de las cartas, vamos conociendo la historia de algunos de los habitantes del pueblo, algunas tiernas, otras trágicas, otras llenas de esperanza, ilusión…
March 4, 2016
Worum geht’s?
Im kleinen Ort Porvenir kommt in Zeiten von E-Mail und SMS nur noch sehr selten ein Brief an. Trotzdem ist Postbotin Sara geschockt, als ihre Vorgesetzten ankündigen, das über hundert Jahre alte Postamt schließen und sie nach Madrid versetzen zu wollen. Nicht weniger entsetzt von der Nachricht ist die achtzigjährige Rosa, die für Sara und ihre drei Söhne zur Familie gehört. In ihrer Verzweiflung kommt der alten Dame eine brillante Idee: Sie schreibt einen Brief an eine Freundin, zu der sie schon lange keinen Kontakt mehr hatte, und bittet sie, ebenfalls einem Bewohner von Porvenir zu schreiben. So entsteht eine Briefkette, deren Auswirkungen bald weit über die Rettung von Saras Arbeitsplatz hinausgehen.
Meine Meinung
Ich habe mich sehr gefreut, auf Lovelybooks.de an der Leserunde zu diesem Roman teilnehmen zu dürfen, denn der Klappentext hat mich auf Anhieb angesprochen. Ich selbst liebe es, Briefe zu schreiben und zu bekommen, und finde es toll, dass sich die Autorin mit ihrem Buch für den Erhalt dieser wunderbaren Tradition einsetzt. Gut gefallen auch die Zitate übers Briefeschreiben zu Beginn jedes Kapitels, sie bereichern den Roman und wurden immer passend zum nächsten Abschnitt gewählt.
Wir erhalten im Laufe des Romans einen Einblick in ganz viele unterschiedliche Schicksale, die nach und nach miteinander verknüpft werden. Obwohl wir immer nur einen relativ kurzen Blick auf das Leben einer Person erhaschen, ergibt sich am Ende ein harmonisches Ganzes. In ihren Briefen sprechen die Figuren ganz offen über ihre Gefühle und durch die Ich-Perspektive in diesen Passagen fühlt man sich ihnen noch näher. Es ist wirklich schön zu beobachten, wie die Briefkette das Leben aller Dorfbewohner zum Besseren verändert. Nur einen kleinen Kritikpunkt habe ich, am Ende war es mir dann doch ein bisschen zu viel Friede – Freude – Eierkuchen – Gefühl.
Nicht alle Dorfbewohner sind auf den ersten Blick sympathisch, aber letztendlich habe ich jeden von ihnen liebgewonnen. Denn für die vermeintliche Unnahbarkeit findet sich dann in den Briefen immer ein nachvollziehbarer, verzeihlicher Grund. Die allermeisten Figuren habe ich sowieso auf Anhieb ins Herz geschlossen, zum Beispiel die bescheidene Meisterköchin Hypatia oder Karol, die in Spanien Geld für ihre Familie in Peru verdient. Der Autorin ist es gelungen, jeder Figur einen interessanten, unverwechselbaren Charakter zu geben, und ich fand es wirklich schade, den Bewohnern von Porvenir schon so bald wieder Lebewohl sagen zu müssen.
Fazit
Dieser Roman ist ein kleines Juwel! Die Geschichte eines Dorfes, das das Briefeschreiben wieder für sich entdeckt, ist wunderbar warmherzig, klug und lebensbejahend.
Im kleinen Ort Porvenir kommt in Zeiten von E-Mail und SMS nur noch sehr selten ein Brief an. Trotzdem ist Postbotin Sara geschockt, als ihre Vorgesetzten ankündigen, das über hundert Jahre alte Postamt schließen und sie nach Madrid versetzen zu wollen. Nicht weniger entsetzt von der Nachricht ist die achtzigjährige Rosa, die für Sara und ihre drei Söhne zur Familie gehört. In ihrer Verzweiflung kommt der alten Dame eine brillante Idee: Sie schreibt einen Brief an eine Freundin, zu der sie schon lange keinen Kontakt mehr hatte, und bittet sie, ebenfalls einem Bewohner von Porvenir zu schreiben. So entsteht eine Briefkette, deren Auswirkungen bald weit über die Rettung von Saras Arbeitsplatz hinausgehen.
Meine Meinung
Ich habe mich sehr gefreut, auf Lovelybooks.de an der Leserunde zu diesem Roman teilnehmen zu dürfen, denn der Klappentext hat mich auf Anhieb angesprochen. Ich selbst liebe es, Briefe zu schreiben und zu bekommen, und finde es toll, dass sich die Autorin mit ihrem Buch für den Erhalt dieser wunderbaren Tradition einsetzt. Gut gefallen auch die Zitate übers Briefeschreiben zu Beginn jedes Kapitels, sie bereichern den Roman und wurden immer passend zum nächsten Abschnitt gewählt.
Wir erhalten im Laufe des Romans einen Einblick in ganz viele unterschiedliche Schicksale, die nach und nach miteinander verknüpft werden. Obwohl wir immer nur einen relativ kurzen Blick auf das Leben einer Person erhaschen, ergibt sich am Ende ein harmonisches Ganzes. In ihren Briefen sprechen die Figuren ganz offen über ihre Gefühle und durch die Ich-Perspektive in diesen Passagen fühlt man sich ihnen noch näher. Es ist wirklich schön zu beobachten, wie die Briefkette das Leben aller Dorfbewohner zum Besseren verändert. Nur einen kleinen Kritikpunkt habe ich, am Ende war es mir dann doch ein bisschen zu viel Friede – Freude – Eierkuchen – Gefühl.
Nicht alle Dorfbewohner sind auf den ersten Blick sympathisch, aber letztendlich habe ich jeden von ihnen liebgewonnen. Denn für die vermeintliche Unnahbarkeit findet sich dann in den Briefen immer ein nachvollziehbarer, verzeihlicher Grund. Die allermeisten Figuren habe ich sowieso auf Anhieb ins Herz geschlossen, zum Beispiel die bescheidene Meisterköchin Hypatia oder Karol, die in Spanien Geld für ihre Familie in Peru verdient. Der Autorin ist es gelungen, jeder Figur einen interessanten, unverwechselbaren Charakter zu geben, und ich fand es wirklich schade, den Bewohnern von Porvenir schon so bald wieder Lebewohl sagen zu müssen.
Fazit
Dieser Roman ist ein kleines Juwel! Die Geschichte eines Dorfes, das das Briefeschreiben wieder für sich entdeckt, ist wunderbar warmherzig, klug und lebensbejahend.
January 1, 2021
The first thing that grabbed my attention was the cover. The second is that it was about letters, which is very close to my heart. I am part of Penpal Bulgaria and I thank all my friends with whom I correspond. You are awesome! The book is about Sarah, who is a single mother with three children and works as a postwoman in a small village. Her boss want to close the village post office and send her to the capital. Her close friend, Rosa, decides to start a chain of letters to create enough work for Sarah so she can stay home. I liked the idea of the plot. Alas, I did not like the author's writing style at all.
Overall, though, I'm not disappointed with the book. I touched a lot of different characters, but in some places I was missing something or I wanted more. Things weren't well balanced, but I still wanted to see how the story would end. I was interested in the story of Rosa and Louisa. Friendship broken in the most banal way - in love with the same boy. Now, 60 years later, this does not give peace to one of them. However, what she writes falls into the wrong hands. It was interesting how with each subsequent letter we meet a new character as some were so different from each other.
The contrast between the woman who abandoned her family and the one who worked abroad to support herself and her family was so striking. How something that is a burden to one is the most sacred to another. I had fun with Sarah and Fernando's love story. Her seriousness and his unobtrusive humor. I admit that I read their chats with a smile. I felt sorry for the woman who couldn't read well, let alone write. Something I take for granted is something incomprehensible to another.
Alma and Alex's love affair was very unrealistically written for me. There was no upgrading of their relationship, and somehow i didn't feel the chemistry between them. In general, her image was not very exciting to me. Behind his character, however, I found a wide range of emotions, which were felt most in the most difficult moment for him. And, finally, Mara Polski - the most colorful strange character I've come across recently. I was really amused by her madness. I would recommend the book, and I wouldn't recommend it either. It sounds illogical, but maybe I would just say "read at your own risk".
Overall, though, I'm not disappointed with the book. I touched a lot of different characters, but in some places I was missing something or I wanted more. Things weren't well balanced, but I still wanted to see how the story would end. I was interested in the story of Rosa and Louisa. Friendship broken in the most banal way - in love with the same boy. Now, 60 years later, this does not give peace to one of them. However, what she writes falls into the wrong hands. It was interesting how with each subsequent letter we meet a new character as some were so different from each other.
The contrast between the woman who abandoned her family and the one who worked abroad to support herself and her family was so striking. How something that is a burden to one is the most sacred to another. I had fun with Sarah and Fernando's love story. Her seriousness and his unobtrusive humor. I admit that I read their chats with a smile. I felt sorry for the woman who couldn't read well, let alone write. Something I take for granted is something incomprehensible to another.
Alma and Alex's love affair was very unrealistically written for me. There was no upgrading of their relationship, and somehow i didn't feel the chemistry between them. In general, her image was not very exciting to me. Behind his character, however, I found a wide range of emotions, which were felt most in the most difficult moment for him. And, finally, Mara Polski - the most colorful strange character I've come across recently. I was really amused by her madness. I would recommend the book, and I wouldn't recommend it either. It sounds illogical, but maybe I would just say "read at your own risk".
November 11, 2016
"Mais do que a componente de romance que surge neste livro, que não me chamou particularmente à atenção, aquilo que mais me agradou foi a forma interessante como Ángeles Doñate conseguiu entrelaçar todas estas vidas, criando uma obra repleta de pequenos detalhes em que, ao se cruzarem todos os fios desta trama, obtemos uma história de redenção e segundas oportunidades."
Opinião completa no blogue: http://flamesmr.blogspot.pt/2016/11/l...
Opinião completa no blogue: http://flamesmr.blogspot.pt/2016/11/l...
February 27, 2022
En una época en la que la correspondencia se compone de correos electrónicos, mensajes limitados y reducidos en aplicaciones y redes sociales, Ángeles Doñate nos recuerda y homenajea la belleza de la correspondencia manuscrita.
Los personajes que ha creado la autora son muy realistas y familiares. Especialmente las personas que viven en sociedades más cerradas, como pueblos o barrios pequeños, encontrarán mucho en común con los personajes del libro. Lo impresionante es que la autora logró, a su manera, que cada uno de los personajes sea el protagonista. A través de las cartas, vamos conociendo la historia de algunos de los habitantes del pueblo, Porvenir, algunas historias son tiernas, otras trágicas, otras llenas de esperanza, ilusión… Y sucede la magia, porque la cadena de cartas va cambiando para mejor la vida de cada uno de los personajes.
Es un homenaje al amor, la bondad, la amistad, el compañerismo y el altruismo.
Mi personaje favorito es Mara Polsky, una poetisa un poco estrafalaria que ve con sorpresa cómo se recupera de su falta de inspiración al participar en la cadena de cartas. Su descripción: “Vestía capas y capas de ropa oscura que le caían sin ninguna gracia. Iba descalza y llevaba atados a sus tobillos un par de cascabeles que desconcertaban a la cartera.”
Sin ser una gran novela es bastante entretenida.
Mi valoración es de 3 estrellas.
Los personajes que ha creado la autora son muy realistas y familiares. Especialmente las personas que viven en sociedades más cerradas, como pueblos o barrios pequeños, encontrarán mucho en común con los personajes del libro. Lo impresionante es que la autora logró, a su manera, que cada uno de los personajes sea el protagonista. A través de las cartas, vamos conociendo la historia de algunos de los habitantes del pueblo, Porvenir, algunas historias son tiernas, otras trágicas, otras llenas de esperanza, ilusión… Y sucede la magia, porque la cadena de cartas va cambiando para mejor la vida de cada uno de los personajes.
Es un homenaje al amor, la bondad, la amistad, el compañerismo y el altruismo.
Mi personaje favorito es Mara Polsky, una poetisa un poco estrafalaria que ve con sorpresa cómo se recupera de su falta de inspiración al participar en la cadena de cartas. Su descripción: “Vestía capas y capas de ropa oscura que le caían sin ninguna gracia. Iba descalza y llevaba atados a sus tobillos un par de cascabeles que desconcertaban a la cartera.”
Sin ser una gran novela es bastante entretenida.
Mi valoración es de 3 estrellas.
July 3, 2018
Salvare il posto di lavoro della postina del paese, iniziando una catena di lettere, è un'idea interessante per costruirci sopra una trama di un libro.
Fin verso la metà del libro, questo scambio epistolare ha infatti reso il romanzo interessante, ma dopo la metà ha perso il suo fascino, è diventato scontato, sia nello sviluppo della trama, sia nei dialoghi, quasi noiosi a tratti.
Finale senza coraggio, un lieto fine quasi dovuto, ma senza impegno,quando poi è l'autrice stessa che suggerisce ai suoi personaggi di scrivere il finale della propria vita con coraggio, fa finire il libro nella maniera più ovvia!!
Il romanzo è un intero inno alla lettera, come mezzo per comunicare qualsiasi stato d'animo, qualsiasi pensiero..è un inno alle parole, all' amicizia e all'amore ma poi andando a stringere sembra quasi che l'autrice non sia stata in grado di seguire i suoi stessi consigli, dando poco spessore ad alcuni personaggi e non sviluppando a sufficienza gli altri...
Il libro scorre bene e si legge senza troppo impegno, ma non mi sento di definirlo bello e che coinvolge, mi spiace perché l'idea iniziale era davvero azzeccata!
Fin verso la metà del libro, questo scambio epistolare ha infatti reso il romanzo interessante, ma dopo la metà ha perso il suo fascino, è diventato scontato, sia nello sviluppo della trama, sia nei dialoghi, quasi noiosi a tratti.
Finale senza coraggio, un lieto fine quasi dovuto, ma senza impegno,quando poi è l'autrice stessa che suggerisce ai suoi personaggi di scrivere il finale della propria vita con coraggio, fa finire il libro nella maniera più ovvia!!
Il romanzo è un intero inno alla lettera, come mezzo per comunicare qualsiasi stato d'animo, qualsiasi pensiero..è un inno alle parole, all' amicizia e all'amore ma poi andando a stringere sembra quasi che l'autrice non sia stata in grado di seguire i suoi stessi consigli, dando poco spessore ad alcuni personaggi e non sviluppando a sufficienza gli altri...
Il libro scorre bene e si legge senza troppo impegno, ma non mi sento di definirlo bello e che coinvolge, mi spiace perché l'idea iniziale era davvero azzeccata!
May 20, 2024
La storia è ambientata in un paesino di montagna in Spagna, lontano dalla città, che si sta spopolando perché i giovani se ne vanno tutti.
L'ufficio postale riceve informazione che verrà chiuso, visto il poco lavoro, e una signora, per aiutare la postina, che considera come una figlia, inizia una catena di lettere anonime tra gli abitanti del paesino, per cercare di aumentare il numero di posta e non far trasferire la sua amica.
La cosa che mi è piaciuta di più di questo libro è che sia un libro corale, ci son tanti personaggi, tutti e nessuno protagonista, dove ognuno parla di sè, ed anche il ritrovare nelle lettere, che nemmeno io scrivo più da secoli, quel modo di raccontare se stessi senza paure e senza vincoli, oltre che la magia dello scrivere a mano, che stiamo tutti un po' perdendo.
Non sarà il libro della vita ma comunque è stata una piacevole lettura.
L'ufficio postale riceve informazione che verrà chiuso, visto il poco lavoro, e una signora, per aiutare la postina, che considera come una figlia, inizia una catena di lettere anonime tra gli abitanti del paesino, per cercare di aumentare il numero di posta e non far trasferire la sua amica.
La cosa che mi è piaciuta di più di questo libro è che sia un libro corale, ci son tanti personaggi, tutti e nessuno protagonista, dove ognuno parla di sè, ed anche il ritrovare nelle lettere, che nemmeno io scrivo più da secoli, quel modo di raccontare se stessi senza paure e senza vincoli, oltre che la magia dello scrivere a mano, che stiamo tutti un po' perdendo.
Non sarà il libro della vita ma comunque è stata una piacevole lettura.
December 24, 2015
Prende delle persone a caso e falle collegare tra di loro tramite delle lettere. apparentemente sono persone qualunque, eppure di per se, sono già collegate, ancora prima di conoscersi. é la conferma della mia teoria: " se le persone sono destinate a conoscersi ed amarsi, troveranno un modo per farlo!"
August 31, 2020
Qué bonita historia, este es un libro para frenar un poco tu vida, de esos que a veces tu espíritu necesita para sentirse bien.
Creo que te puedes sentir identificado con algún personaje ya que hay de tan variadas edades y todos con algún problema o preocupación que puede que tengas o hayas tenido. Te invita a tener empatía con otros y creo que hasta dan ganas de conocer a tus vecinos :))
Creo que te puedes sentir identificado con algún personaje ya que hay de tan variadas edades y todos con algún problema o preocupación que puede que tengas o hayas tenido. Te invita a tener empatía con otros y creo que hasta dan ganas de conocer a tus vecinos :))
March 12, 2018
Man verspürt sofort die Lust, sich an den Schreibtisch zu setzen und einen Brief zu schreiben!
August 21, 2017
Η ιστορία είναι ότι για να μη χάσει μια ταχυδρόμος τη δουλειά της, λόγω έλλειψης αλληλογραφίας, δημιουργείται μια αλυσίδα γραμμάτων χωρίς πραγματικό παραλήπτη που ωστόσο τελικά αναβιώνει μια ξεχασμένη κοινωνική συνήθεια και ζωές οδηγούνται σε αναπάντεχες αποφάσεις και εξελίξεις.
Είναι ένα διακριτικό κοινωνικό βιβλίο που κρύβει μέσα σε βελούδινο γάντι μια εκρηκτική άποψη ζωής. Τι είναι μια επιστολή; Πόσο μπορεί να αλλάξει την αντίληψη μας για τη ζωή; Πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε, ειδικά σήμερα που η έννοια του χρόνου στη σκέψη και στην αντίδραση έχει εκμηδενιστεί λόγω της αμεσότητας του διαδικτύου. Η ματιά της Βαρκελωνέζας συγγραφέα έχει μια διαπεραστική αισιοδοξία, θεωρώντας τα προβλήματα ως μέσα για νέα μονοπάτια στη ζωή, ακόμα κι αν αυτά φαίνονται επώδυνα ή επουσιώδη. Υπάρχουν άνθρωποι, μέρη, πράγματα εκεί που δεν το περιμένεις και αλλάζουν τα πάντα σε μια στιγμή απλώς και μόνο χάρη σε ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι. Η επιστολή έχει τη δύναμη να μαθαίνει στον άνθρωπο να σκέφτεται με υπομονή πώς να εξωτερικεύει το πνεύμα του, χωρίς να χάνεται στο πώς θα φαίνεται, επειδή ακριβώς δεν είναι εξαρτημένη από την οπτική εμφάνιση, όπως η σύγχρονη τάση για εικόνες παντού, αντί για γράμματα. Το απίστευτο που καταφέρνει η κ. Ντονιάτε είναι να εμφυσήσει την αγάπη σε μια ξεχασμένη τέχνη ζωής που απευθύνεται στον κάθε, κυριολεκτικά κάθε άνθρωπο. Φαινομενικά απλό, δείχνει την πραγματική ταυτότητά του, ως βιβλίο διαχρονικής λογοτεχνικής αξίας, μόνο στις λιγοστές υποσημειώσεις αποφθεγμάτων, χωρίς ωστόσο να χάνει την ανάλαφρη ατμόσφαιρα της υπαίθρου που παρεισφρέει χαριτωμένα στα κενά από τα παράδοξα γράμματα και τους απροσδόκητους παραλήπτες τους.
Σωστά ψυχογραφημένοι και συμπαθητικοί (ακόμα και στις αντιπαθητικές τους στιγμές) χαρακτήρες, πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και εξέλιξη, που ενώ δεν βασίζεται στο στοιχείο της έκπληξης κρύβει με όμορφο τρόπο την αντίληψη ζωής που θέλει στην ουσία να μεταδώσει η συγγραφέας: το να ακολουθείς τα όνειρά σου ακόμα κι όταν νομίζεις ότι τα έχεις χάσει, επειδή η ζωή δίνει τρόπους για να τα πλησιάσεις, που δεν τους φαντάζεσαι.
Αισθαντικό εξώφυλλο, πολύ όμορφη επιμέλεια έκδοσης, ιστορία μέσα σε μια διττή ιστορία με διαχρονική αξία και ταυτόχρονα γεμάτη φρεσκάδα του σήμερα, μου άφησε πολλές αφορμές για ενδιαφέρουσες σκέψεις και γιατί όχι, για πραγματικές επιστολές και αναπάντεχους παραλήπτες που περιμένουν, επειδή η γραφή μπορεί να φέρει την ευτυχία.
Είναι ένα διακριτικό κοινωνικό βιβλίο που κρύβει μέσα σε βελούδινο γάντι μια εκρηκτική άποψη ζωής. Τι είναι μια επιστολή; Πόσο μπορεί να αλλάξει την αντίληψη μας για τη ζωή; Πολύ περισσότερο από όσο φανταζόμαστε, ειδικά σήμερα που η έννοια του χρόνου στη σκέψη και στην αντίδραση έχει εκμηδενιστεί λόγω της αμεσότητας του διαδικτύου. Η ματιά της Βαρκελωνέζας συγγραφέα έχει μια διαπεραστική αισιοδοξία, θεωρώντας τα προβλήματα ως μέσα για νέα μονοπάτια στη ζωή, ακόμα κι αν αυτά φαίνονται επώδυνα ή επουσιώδη. Υπάρχουν άνθρωποι, μέρη, πράγματα εκεί που δεν το περιμένεις και αλλάζουν τα πάντα σε μια στιγμή απλώς και μόνο χάρη σε ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι. Η επιστολή έχει τη δύναμη να μαθαίνει στον άνθρωπο να σκέφτεται με υπομονή πώς να εξωτερικεύει το πνεύμα του, χωρίς να χάνεται στο πώς θα φαίνεται, επειδή ακριβώς δεν είναι εξαρτημένη από την οπτική εμφάνιση, όπως η σύγχρονη τάση για εικόνες παντού, αντί για γράμματα. Το απίστευτο που καταφέρνει η κ. Ντονιάτε είναι να εμφυσήσει την αγάπη σε μια ξεχασμένη τέχνη ζωής που απευθύνεται στον κάθε, κυριολεκτικά κάθε άνθρωπο. Φαινομενικά απλό, δείχνει την πραγματική ταυτότητά του, ως βιβλίο διαχρονικής λογοτεχνικής αξίας, μόνο στις λιγοστές υποσημειώσεις αποφθεγμάτων, χωρίς ωστόσο να χάνει την ανάλαφρη ατμόσφαιρα της υπαίθρου που παρεισφρέει χαριτωμένα στα κενά από τα παράδοξα γράμματα και τους απροσδόκητους παραλήπτες τους.
Σωστά ψυχογραφημένοι και συμπαθητικοί (ακόμα και στις αντιπαθητικές τους στιγμές) χαρακτήρες, πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και εξέλιξη, που ενώ δεν βασίζεται στο στοιχείο της έκπληξης κρύβει με όμορφο τρόπο την αντίληψη ζωής που θέλει στην ουσία να μεταδώσει η συγγραφέας: το να ακολουθείς τα όνειρά σου ακόμα κι όταν νομίζεις ότι τα έχεις χάσει, επειδή η ζωή δίνει τρόπους για να τα πλησιάσεις, που δεν τους φαντάζεσαι.
Αισθαντικό εξώφυλλο, πολύ όμορφη επιμέλεια έκδοσης, ιστορία μέσα σε μια διττή ιστορία με διαχρονική αξία και ταυτόχρονα γεμάτη φρεσκάδα του σήμερα, μου άφησε πολλές αφορμές για ενδιαφέρουσες σκέψεις και γιατί όχι, για πραγματικές επιστολές και αναπάντεχους παραλήπτες που περιμένουν, επειδή η γραφή μπορεί να φέρει την ευτυχία.
May 20, 2017
Τρυφερουλι και γλυκουλι που μαλλον θυμιζει νεανικη λογοτεχνια. Η γλωσσα ειναι ζωντανη, ο λογος ρεει και οι διαλογοι φαινονται αρκετα αληθοφανεις, ειδικα οταν προκειται για τσατ στο ιντερνετ. Διαβαζεται ευκολα κι ευχαριστα αλλα ως εκει.
Η ιδεα ειναι ωραια και πρωτοτυπη, ομως μπαινει σε δευτερη μοιρα απο ενα σημειο και μετα. Οχτω γραμματα σε διαρκεια ποσων μηνων δε δειχνουν καμια σπουδαια αυξηση της αλληλογραφιας, ουτε ειναι ικανα να αλλαξουν τα σχεδια των ανωτερων. Σε καμια περιπτωση δε φτιαχνουν "μια αλυσιδα τοσο μεγαλη, ωστε να φτασει ως την πρωτευουσα, και τοσο δυνατη που να μην μπορει να σπασει".
Ειναι απο τα βιβλια που λιγο πριν το τελος ολα τακτοποιουνται, ολα ερχονται οπως τα θελουμε, ολα τα ονειρα πραγματοποιουνται. Πραγμα που δυσκολα συμβαινει στην αληθινη ζωη.
Οσον αφορα στην εξιστορηση των γεγονοτων υπαρχουν αρκετα κενα ή πραγματα που δε θα μπορουσαν να ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα. Υπαρχουν και καποια λαθακια. Συμπερασμα: μια πιο προσεκτικη επιμελεια νομιζω πως τη χρειαζοταν.
Η ιδεα ειναι ωραια και πρωτοτυπη, ομως μπαινει σε δευτερη μοιρα απο ενα σημειο και μετα. Οχτω γραμματα σε διαρκεια ποσων μηνων δε δειχνουν καμια σπουδαια αυξηση της αλληλογραφιας, ουτε ειναι ικανα να αλλαξουν τα σχεδια των ανωτερων. Σε καμια περιπτωση δε φτιαχνουν "μια αλυσιδα τοσο μεγαλη, ωστε να φτασει ως την πρωτευουσα, και τοσο δυνατη που να μην μπορει να σπασει".
Ειναι απο τα βιβλια που λιγο πριν το τελος ολα τακτοποιουνται, ολα ερχονται οπως τα θελουμε, ολα τα ονειρα πραγματοποιουνται. Πραγμα που δυσκολα συμβαινει στην αληθινη ζωη.
Οσον αφορα στην εξιστορηση των γεγονοτων υπαρχουν αρκετα κενα ή πραγματα που δε θα μπορουσαν να ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα. Υπαρχουν και καποια λαθακια. Συμπερασμα: μια πιο προσεκτικη επιμελεια νομιζω πως τη χρειαζοταν.
October 27, 2018
Γλυκό...αθεράπευτα αισιόδοξο!Γίνεται ένα βιβλίο να σε κάνει να θέλεις να βουτήξεις ολόκληρος σε μια πισίνα μέλι?Γίνεται!
Στην αρχή δεν πίστευα ότι θα κατάφερνε να με κερδίσει γιατί στην ουσία μέσα από επιστολές που γράφουν οι ίδιοι γνωρίζεις την ζωή και την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων.Οπότε έβλεπα ότι αφιέρωνε λίγες σελίδες στον έναν,μετά στον άλλον και λέω πάει αυτό ήταν,εκεί που θα ξεκινάει το ενδιαφέρον μου για κάποιον έτσι απότομα θα σταματάει για να πάμε στον επόμενο.(Τελικά δεν πήγε έτσι όλο το βιβλίο).Για καλή μου τύχη όμως ενθουσιάστηκα τόσο, γιατί κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου αμείωτο ως το τέλος.Και όχι επειδή είχε αγωνία,μυστήριο ή δε ξέρω κι εγώ τι,αλλά γιατί διαβάζοντάς το κατάλαβα ότι μπορούμε να κρατήσουμε μια γωνιά στην καρδιά μας για να φυλάξουμε την αθωότητα και την καλοσύνη μας για όσο βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο.Ότι και να έχουμε περάσει στη ζωή μας,όσα προβλήματα και να έχουμε,μια καλή πράξη δεν κοστίζει τίποτα.Ίσα ίσα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και που ξέρεις...κάποια μέρα η ζωή μπορεί να στο ανταποδώσει διπλά και τριπλά!Θίγει με πολύ όμορφο τρόπο θέματα που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις.Ανάθεμα κι αν κάναμε τα μισά από όσα έκαναν οι πρωταγωνιστές.Θα ήμασταν σίγουρα μια καλύτερη κοινωνία.Το καλό με αυτό το βιβλίο είναι ότι μπορούν να το διαβάσουν όλοι. Παραπέμπει αρκετά σε νεανική λογοτεχνία.
Αυτό που μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους είναι ότι έχει σε κάποιο βαθμό την υπερβολή.Προσωπικά δε με χάλασε.Έμεινα σε άλλα πράγματα.
Υ.Γ Σκεφτόμουν όσο το διάβαζα ότι θέλω να βγω στον δρόμο και να καλημερίζω άσχετο κόσμο.Τόση χαρά μου έδωσε.Και μαντέψτε....όοοοοοχι δε θα με περνούσαν καθόλου για τρελή :P
Στην αρχή δεν πίστευα ότι θα κατάφερνε να με κερδίσει γιατί στην ουσία μέσα από επιστολές που γράφουν οι ίδιοι γνωρίζεις την ζωή και την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων.Οπότε έβλεπα ότι αφιέρωνε λίγες σελίδες στον έναν,μετά στον άλλον και λέω πάει αυτό ήταν,εκεί που θα ξεκινάει το ενδιαφέρον μου για κάποιον έτσι απότομα θα σταματάει για να πάμε στον επόμενο.(Τελικά δεν πήγε έτσι όλο το βιβλίο).Για καλή μου τύχη όμως ενθουσιάστηκα τόσο, γιατί κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου αμείωτο ως το τέλος.Και όχι επειδή είχε αγωνία,μυστήριο ή δε ξέρω κι εγώ τι,αλλά γιατί διαβάζοντάς το κατάλαβα ότι μπορούμε να κρατήσουμε μια γωνιά στην καρδιά μας για να φυλάξουμε την αθωότητα και την καλοσύνη μας για όσο βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο.Ότι και να έχουμε περάσει στη ζωή μας,όσα προβλήματα και να έχουμε,μια καλή πράξη δεν κοστίζει τίποτα.Ίσα ίσα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και που ξέρεις...κάποια μέρα η ζωή μπορεί να στο ανταποδώσει διπλά και τριπλά!Θίγει με πολύ όμορφο τρόπο θέματα που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις.Ανάθεμα κι αν κάναμε τα μισά από όσα έκαναν οι πρωταγωνιστές.Θα ήμασταν σίγουρα μια καλύτερη κοινωνία.Το καλό με αυτό το βιβλίο είναι ότι μπορούν να το διαβάσουν όλοι. Παραπέμπει αρκετά σε νεανική λογοτεχνία.
Αυτό που μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους είναι ότι έχει σε κάποιο βαθμό την υπερβολή.Προσωπικά δε με χάλασε.Έμεινα σε άλλα πράγματα.
Υ.Γ Σκεφτόμουν όσο το διάβαζα ότι θέλω να βγω στον δρόμο και να καλημερίζω άσχετο κόσμο.Τόση χαρά μου έδωσε.Και μαντέψτε....όοοοοοχι δε θα με περνούσαν καθόλου για τρελή :P
December 29, 2021
"Στο Πορβενίρ όλα μπορούν να συμβούν". Αυτή η σκέψη της Άλμα θα λέγαμε ότι συνοψίζει όλο το βιβλίο.
Βρισκόμαστε στο Πορβενίρ, ένα μικρό χωριό της Ισπανίας, όπου η Σάρα, η ταχυδρόμος του χωριού, ανακοινώνει στην ηλικιωμένη φίλη της, Ρόσα, ότι το ταχυδρομείο θα κλείσει και εκείνη θα μετατεθεί στην πρωτεύουσα. Η Ρόσα, στην προσπάθειά της να βοηθήσει και φέρνοντας στη σκέψη της την παλιά της φίλη, Λουίζα, σκαρφίζεται έναν τρόπο για να παραμείνει ανοιχτό. Αποφασίζει να της στείλει ένα γράμμα χωρίς αποστολέα ώστε να φανεί ότι υπάρχει κινητικότητα στο χωριό. Από εκεί και έπειτα ξεκινάει μία αλυσίδα γραμμάτων. Ο καθένας που λαμβάνει το γράμμα γράφει σε κάποιον άλλον τηρώντας μυστικά όσα του εκμυστηρεύτηκε ο αποστολέας του. Ρόσα, Άλμα, Μάρα, Άλεξ, Υπατία είναι μερικοί απο τους ήρωες μας.
Όλοι οι ήρωες έχουν κάτι που τους βαραίνει και βλέπουν τα γράμματα σαν ένα είδος εξομολόγησης. Θα καταφέρουν όλοι αυτοί να βοηθήσουν τη Σάρα;
Ήταν ένα πολύ γλυκό, ρομαντικό και συγκινητικό βιβλίο! Ένα βιβλίο για τη δύναμη της φιλίας! Συμπάθησα την γλυκιά Υπατία που δεν ήξερε να γράφει και έβαλε τον εγγονό της να γράψει το γράμμα για να μη σπάσει η αλυσίδα. Συμπόνεσα τον Άλεξ που εγκατέλειψε τα όνειρα του για να μείνει δίπλα στον άρρωστο πατέρα του. Θύμωσα με τη Σαράι που εγκατέλειψε τα παιδιά της αναζητώντας κάτι που θα την έβγαζε απο την ανιαρή ζωή της. Ζήλεψα που η Άλμα και ο Άλεξ πέρασαν μόνοι τους μια ολόκληρη ημέρα σε μια βιβλιοθήκη! Το όνειρο κάθε βιβλιοφάγου😊😊
Βρισκόμαστε στο Πορβενίρ, ένα μικρό χωριό της Ισπανίας, όπου η Σάρα, η ταχυδρόμος του χωριού, ανακοινώνει στην ηλικιωμένη φίλη της, Ρόσα, ότι το ταχυδρομείο θα κλείσει και εκείνη θα μετατεθεί στην πρωτεύουσα. Η Ρόσα, στην προσπάθειά της να βοηθήσει και φέρνοντας στη σκέψη της την παλιά της φίλη, Λουίζα, σκαρφίζεται έναν τρόπο για να παραμείνει ανοιχτό. Αποφασίζει να της στείλει ένα γράμμα χωρίς αποστολέα ώστε να φανεί ότι υπάρχει κινητικότητα στο χωριό. Από εκεί και έπειτα ξεκινάει μία αλυσίδα γραμμάτων. Ο καθένας που λαμβάνει το γράμμα γράφει σε κάποιον άλλον τηρώντας μυστικά όσα του εκμυστηρεύτηκε ο αποστολέας του. Ρόσα, Άλμα, Μάρα, Άλεξ, Υπατία είναι μερικοί απο τους ήρωες μας.
Όλοι οι ήρωες έχουν κάτι που τους βαραίνει και βλέπουν τα γράμματα σαν ένα είδος εξομολόγησης. Θα καταφέρουν όλοι αυτοί να βοηθήσουν τη Σάρα;
Ήταν ένα πολύ γλυκό, ρομαντικό και συγκινητικό βιβλίο! Ένα βιβλίο για τη δύναμη της φιλίας! Συμπάθησα την γλυκιά Υπατία που δεν ήξερε να γράφει και έβαλε τον εγγονό της να γράψει το γράμμα για να μη σπάσει η αλυσίδα. Συμπόνεσα τον Άλεξ που εγκατέλειψε τα όνειρα του για να μείνει δίπλα στον άρρωστο πατέρα του. Θύμωσα με τη Σαράι που εγκατέλειψε τα παιδιά της αναζητώντας κάτι που θα την έβγαζε απο την ανιαρή ζωή της. Ζήλεψα που η Άλμα και ο Άλεξ πέρασαν μόνοι τους μια ολόκληρη ημέρα σε μια βιβλιοθήκη! Το όνειρο κάθε βιβλιοφάγου😊😊
December 22, 2023
Este libro lo compré hace un par de años, no es el tipo de libro que suelo leer, para nada.
En esta ocasión tenía ganas de leer algo que me devolviera la fe en las personas o que me hiciera sentir calidez y lo consiguió.
Habla sobre un pueblo pequeño y Sara, la cartera, a la que mandarán a la ciudad porque no se envían suficientes cartas en su pueblo para mantener su puesto. Es madre soltera y nacida y crecida en Porvenir. Una amiga muy cercana decide iniciar una cadena de cartas anónima para mantener el puesto de trabajo de Sara.
Cada uno de los personajes que escribe una carta va dejando plasmado una parte de su persona en ella, de su vida, de su humanidad. Y justo eso es lo que me gustó, son personas reales, que podríamos conocer, con vidas normales, sufrimientos como los de todos.
Además, ayuda a recordar lo bonito de escribir una carta, la emoción que implica, para el escritor y el receptor, como el "romance" de las cartas.
Me gustó mucho, fue mejor de lo que esperaba y cumplió con lo que necesitaba, calidez un abrazo al corazón.
En esta ocasión tenía ganas de leer algo que me devolviera la fe en las personas o que me hiciera sentir calidez y lo consiguió.
Habla sobre un pueblo pequeño y Sara, la cartera, a la que mandarán a la ciudad porque no se envían suficientes cartas en su pueblo para mantener su puesto. Es madre soltera y nacida y crecida en Porvenir. Una amiga muy cercana decide iniciar una cadena de cartas anónima para mantener el puesto de trabajo de Sara.
Cada uno de los personajes que escribe una carta va dejando plasmado una parte de su persona en ella, de su vida, de su humanidad. Y justo eso es lo que me gustó, son personas reales, que podríamos conocer, con vidas normales, sufrimientos como los de todos.
Además, ayuda a recordar lo bonito de escribir una carta, la emoción que implica, para el escritor y el receptor, como el "romance" de las cartas.
Me gustó mucho, fue mejor de lo que esperaba y cumplió con lo que necesitaba, calidez un abrazo al corazón.
October 16, 2018
Στο χωριό Πορβενίρ κάποιος έχει μια φαεινή ιδέα. Να ξεκινήσει μια αλυσίδα ανταλλαγής γραμμάτων προκειμένου να διατηρήσει η ταχυδρόμος τη δουλειά της, μια και κινδυνεύει με μετάθεση λόγω έλλειψης αντικειμένου.
Τα γράμματα απευθύνονται σε αγνώστους και είναι κατά κανόνα εξομολογητικά.
Κανένας δεν γνωρίζει ποιος του έχει γράψει αλλά μπορεί να επιλέξει τον παραλήπτη του δικού του γράμματος. Τώρα, πώς είναι δυνατόν, γράμματα που ανταλλάσσονται στη χάση και στη φέξη, να υποδείξουν στους ιθύνοντες τη μεγάλη ανάγκη ταχυδρομικής επίδοσης, αποτελεί ένα μυστήριο.
Μια ιδέα που στα χέρια ενός ταλαντούχου συγγραφέα θα μπορούσε να αποδώσει ένα ενδιαφέρον πείραμα, εκφυλίζεται σε ένα επίπεδο συνονθύλευμα από ιστοριούλες δακρύβρεχτες έως μελιστάλακτες.
Η απάντηση βρίσκεται εύκολα στο εσώφυλλο του βιβλίου, εκεί όπου μας συστήνεται η συγγραφέας “Έχει γράψει 4 βιβλία σε συνεργασία με άλλους συγγραφείς,...”. Αυτό μου έδωσε τη μοναδική ιδέα να πλησιάσω τον Τζέφρυ Ευγενίδη για να γράψουμε μαζί το επόμενο βιβλίο μου.
Αν μπορούσα να συμβουλέψω τη συγγραφέα με το όνομα που δεν απομνημονεύω καθότι δεν θα μείνει στην ιστορία, θα της έλεγα να ανοίξει πρώτα μερικά βιβλία κλασσικά ή μη, αληθινών συγγραφέων και μετά να πιάσει το πληκτρολόγιο, γιατί μόνο ένας καλός επιμελητής, δε φτάνει ο ρημάδης.
Ας μην είμαι εντελώς κακιά : πολύ όμορφο εξώφυλλο, λεπτομέρεια από δουλειά της φωτογράφου από το Σικάγο Birgit Tyrrell, η οποία ειδικεύεται στη βιομηχανία παραγωγής εξωφύλλων βιβλίων.
Τα γράμματα απευθύνονται σε αγνώστους και είναι κατά κανόνα εξομολογητικά.
Κανένας δεν γνωρίζει ποιος του έχει γράψει αλλά μπορεί να επιλέξει τον παραλήπτη του δικού του γράμματος. Τώρα, πώς είναι δυνατόν, γράμματα που ανταλλάσσονται στη χάση και στη φέξη, να υποδείξουν στους ιθύνοντες τη μεγάλη ανάγκη ταχυδρομικής επίδοσης, αποτελεί ένα μυστήριο.
Μια ιδέα που στα χέρια ενός ταλαντούχου συγγραφέα θα μπορούσε να αποδώσει ένα ενδιαφέρον πείραμα, εκφυλίζεται σε ένα επίπεδο συνονθύλευμα από ιστοριούλες δακρύβρεχτες έως μελιστάλακτες.
Η απάντηση βρίσκεται εύκολα στο εσώφυλλο του βιβλίου, εκεί όπου μας συστήνεται η συγγραφέας “Έχει γράψει 4 βιβλία σε συνεργασία με άλλους συγγραφείς,...”. Αυτό μου έδωσε τη μοναδική ιδέα να πλησιάσω τον Τζέφρυ Ευγενίδη για να γράψουμε μαζί το επόμενο βιβλίο μου.
Αν μπορούσα να συμβουλέψω τη συγγραφέα με το όνομα που δεν απομνημονεύω καθότι δεν θα μείνει στην ιστορία, θα της έλεγα να ανοίξει πρώτα μερικά βιβλία κλασσικά ή μη, αληθινών συγγραφέων και μετά να πιάσει το πληκτρολόγιο, γιατί μόνο ένας καλός επιμελητής, δε φτάνει ο ρημάδης.
Ας μην είμαι εντελώς κακιά : πολύ όμορφο εξώφυλλο, λεπτομέρεια από δουλειά της φωτογράφου από το Σικάγο Birgit Tyrrell, η οποία ειδικεύεται στη βιομηχανία παραγωγής εξωφύλλων βιβλίων.
Displaying 1 - 30 of 210 reviews