Un perturbador relato sobre la búsqueda del placer.
Sensual, perverso e inquietante, Junichirô Tanizaki relata aquí sin tapujos ni censura la obsesión retorcida de un hombre por los bellos pies de una joven.
«Si alguien me hubiera preguntado "¿Qué es más importante, tu vida o los talones de Fumiko?", yo le habría respondido enseguida que o segundo. Si debía morir por los talones de Fumiko, moriría de buena gana.»
Jun'ichirō Tanizaki (谷崎 潤一郎) was a Japanese author, and one of the major writers of modern Japanese literature, perhaps the most popular Japanese novelist after Natsume Sōseki.
Some of his works present a rather shocking world of sexuality and destructive erotic obsessions; others, less sensational, subtly portray the dynamics of family life in the context of the rapid changes in 20th-century Japanese society.
Frequently his stories are narrated in the context of a search for cultural identity in which constructions of "the West" and "Japanese tradition" are juxtaposed. The results are complex, ironic, demure, and provocative.
Μικρό διαμαντάκι Ποδολαγνείας ανάγνωσμα Εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση από την Άγρα με πολύ ενδιαφέρον επίμετρο από τον μεταφραστή Παναγιώτη Ευαγγελίδη ΥΓ Πολύ αξιόλογο και το Σχετικά με το μεταφραστή όπου παρατίθενται το βιογραφικό του καθώς και τα πιστεύω του Σκοπεύω στα προσεχώς να αναζητήσω και το Κλειδί
Να πεθαίνεις "ποδοπατημένος", σε επαφή με το ύψιστο αντικείμενο του πόθου σου, δεν ήταν ποτέ τόσο λάγνο και αισθησιακό. Η ιδιαιτερότητα του ιαπωνικού πολιτισμού μού ήταν πάντα θελκτική καθώς ακόμα και όταν πρόκειται για καθαρές διαστροφές, αυτές εκτελούνται με ένα πέπλο καλαισθησίας και ομορφιάς που η ίδια η διαστροφή συγχωρείται, κατά κάποιο τρόπο. Αν μάλιστα πρόκειται και για μια ιστορία τόσο ωραία αφηγημένη, το όλο πακέτο οδηγεί σε μια αθώα ηδονοβλεψία από την πλευρά του αναγνώστη -ο τελευταίος ως ο τέταρτος απομακρυσμένος εμπλεκόμενος της ερωτικής ιεροτελεστίας.
Ένα βιβλίο ποδολαγνείας. Μια ωδή στην ομορφιά του γυναικείου ποδιού. Ένα σύντομο διήγημα μέσα από το οποίο ένας ηλικιωμένος άντρας έχοντας εμμονή με τα πόδια της κοπέλας που έχει στη δούλεψη του, ζητά από έναν νεαρό ζωγράφο να τη ζωγραφίσει σε μια συγκεκριμένη στάση. Ο νεαρός καλλιτέχνης γοητεύεται από την ομορφιά των ποδιών της Φουμίκου και ο Τανιζάκι ουσιαστικά αναλύει τα συναισθήματα λατρείας και εμμονής που αναπτύσσουν οι δύο άντρες, για το ίδιο αντικείμενο πόθου, τα πόδια της Φουμίκο. Για να κάνω και λίγο χιούμορ διαβάζεται «στο πόδι» Ένα ασυνήθιστο βιβλίο που σε μυεί στα μυστικά του φετιχισμού. Μια ξεχωριστή αποτύπωση της γυναικείας γοητείας και ομορφιάς. Ενδιαφέρον.
Μία ωδή στην ομορφιά του γυναικείου ποδιού. Μία νουβέλα που "κατεβαίνει σαν σφηνάκι" και επικεντρώνεται στην ηδονή που μπορεί να αντλήσει κάνεις από την ένωση με ένα "αντικείμενο", στην προκειμένη περίπτωση από την ένωση με ένα γυναικείο πόδι.
Με φετίχ ή όχι, οι περιγραφές χαρακτήρων, εικαστικών έργων - και φυσικά ποδιών - είχαν αυτήν εξαιρετική, αποστασιοποιημένη λατρεία και παρατηρητικότητα.
B.R.A.CE. 2021 Ποτέ δεν έχω διαβάσει τόσες σελίδες όπου περιγράφεται ένα μόνο θέμα ( το πόδι της γκέισας, κι αυτό από την γάμπα και κάτω ) και δεν το βρήκα ούτε ανιαρό, ούτε το βαρέθηκα. Αντιθέτως ήταν ποιητικό και με γοήτεψε η γραφή. Κατέληξα να κοιτάω και τη δική μου πατούσα κι αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε να εμπνέυσει τέτοιο πάθος σαν της Φουμίκο... Φταίει η τελειότητα του ποδιού ή ο φετιχισμός αυτού που το κοιτάει ;
Εχει πλάκα που το διάβασα "στο πόδι¨, σε κάτι διαλείμματα της δουλειάς. Και με άρεσε. Αραγε ο ευχαριστημένος αναγνώστης ενός βιβλίου για την ποδολαγνεία τι είναι;
Ωδή στη γυναικεία ομορφιά της Άπω Ανατολής. Οι γκέισες δύσκολα αποκτούν την ελευθερία τους κι όμως η Ο-Φούμι κέρδισε το εισιτήριο χάρη στον συνταξιούχο. Η ομορφιά για το άσπρο δέρμα της αλλά και η κρυφή λαγνεία για τα πόδια της εμπνέουν τον Τανιζάκι να μιλήσει για το φετιχισμό το 1910 πριν ακόμα ο Φρόυντ αναπτύξει τις δικές του θεωρίες. Ο Τανιζάκι εστιάζει με απαράμιλλο τρόπο στις λεπτομέρειες ενός ποδιού κάτι το οποίο δεν ήταν τόσο ελεύθερο για εκείνη την εποχή στην Ιαπωνία. Οι γκέισες φορούν μακριά φορέματα που καλύπτουν το σώμα τους και οποιοδήποτε μέρος του σώματος τους μένει ακάλυπτο διεγείρει. Τα επίθετα και η πλούσια περιγραφή επιδέχονται σπουδαία μετάφραση απο τον Ευαγγελίδη αναδεικνύοντας το έργο του Τανιζάκι. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη νουβέλα που αναμένει κάποιος αλλά για μια πρώτη εισήγηση στον φετιχισμό και στα ιδανικά ομορφιάς.
Δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς γι’ αυτή τη νουβέλα. Μέτρησα δέκα σελίδες περιγραφής του ποδιού της Φουμίκο, της οποίας το όνομα σημαίνει αυτή που πατάει επάνω, που τσαλαπατάει. Νομίζω αυτό τα λέει όλα. Περί φετιχισμού, λοιπόν, το θέμα μας, και μάλιστα διάβασα ότι ο Τανιζάκι έγραψε «Το πόδι της Φουμίκο» οκτώ χρόνια προτού ο Φρόυντ γράψει το κείμενό του «Φετιχισμός», όπου αναλύει το συγκεκριμένο θέμα. Τελικά θα θυμάμαι αυτό το έργο, όχι τόσο για το εξαίσιο πόδι της πρωταγωνίστριας, ούτε για την ιδιορρυθμία του συνταξιούχου Τσουκακόσι (εδώ ταιριάζει η παροιμία πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι), ούτε καν για την ευαισθησία του νεαρού φοιτητή Ουνόκιτσι, αλλά επειδή, με έναν εξαίσιο ιαπωνικό τρόπο, και οι τρεις ήρωες παίρνουν στο τέλος αυτό που θέλουν. Το ikigai στα καλύτερά του!
Ένα ασυνήθιστο βιβλίο για ένα συνηθισμένο και όχι τόσο μυστικό πια ανδρικό φετίχ. Ένα καλογραμμένο σφηνάκι 75 σελίδων (με αξιόλογο επίμεμετρο του μεταφραστή) στη γυναικεία ομορφιά. Ένας νεαρός επίδοξος ζωγράφος αφηγείται τη συνάντηση με τον συνταξιούχο θείο του και τη γνωριμία του με την γκέισα Φουμίκο. Αμφότερα τα δύο αρσενικά μοιράζονται το ίδιο φετίχ και μπλέκονται σε μια ιστορία που σίγουρα σόκαρε την εποχή που δημοσιεύτηκε, αλλά πλέον, που δε σοκαριζόμαστε τόσο εύκολα, μπορούμε να εκτιμήσουμε εστιάζοντας περισσότερο στη λογοτεχνική της αξία. "Το κλειδί" μου άρεσε περισσότερο, αλλά απόλαυσα κι εδώ τη γνωστή υπαινικτική γραφή του Τανιζάκι, τόσο ενδεικτική της ιαπωνικής ψυχής.
με την γραφή και την αφήγηση του Τανιζάκι, τόσο όμορφη και απλοϊκή που σε μαγεύει από την αρχή μέχρι το τέλος, τολμώ να πω ότι θα μπορούσε να μετατρ��ψει τον οποιοδήποτε σε λάτρη των ποδιών μιας γυναίκας, αφού μετατρέπει αυτή την "διαστροφή" σε μία νορμάλ - για τα στανταρντ της κοινωνίας - σεξουαλική έλξη.
"Το πόδι της Φουμίκο" το διάβασα σε ένα απόγευμα - 70 σελιδούλες, παιδιά - και δεν έχω να πω πολλά, μόνο ότι δεν περίμενα να διαβάσω αυτό που διάβασα.
Πρόκειται για ένα μικρό και ίσως περίεργο βιβλίο που ασχολείται με ένα θέμα που εγώ προσωπικά δεν το συναντάω συχνά στην ευρεία λογοτεχνία.
Ένας νεαρός, επίδοξος ζωγράφος διηγείται τη συνάντηση του με έναν μακρινό θείο του και τη γνωριμία του με τη μετραίσσα Φουμίκο. Με αφορμή τη δημιουργία ενός πίνακα ζωγραφικής, οι τρεις τους μπλέκονται σε μια περίεργη σχέση που μιλά για μια, για τα δεδομένα της εποχής που δημοσιεύτηκε (1919), "σεξουαλικη διαστροφή", τουλάχιστον όπως θεωρούταν τότε, την ποδολαγνεία. Όλα αυτά γίνονται με μια αιθέρια λογοτεχνική γραφή, άμεση, που αφήνει πολλά υπονοούμενα.
Αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο για λογοτεχνική απόλαυση, αλλά και για προβληματισμό και συσχετίσεις με τον μαζοχισμό και φροϋδικές ψυχαναλυτικές θεωρίες.
«Εσείς θα μιλάτε και εγώ θα δείχνω μόνο πόδια πόδια πόδια» ·
Μια ωδή στην ομορφιά του καλλίγραμμου γυναικείου ποδιού. Εναλλακτικός τίτλος: "Πώς είναι να πεθαίνεις ευτυχισμένος και ποδοπατημένος από το αντικείμενο του πόθου σου" Και αν αναρωτιέστε πόσες σελίδες μπορεί να γεμίσει ενας Ιάπωνας συγγραφέας περιγράφοντας με λαγνεία τις γάμπες, τον αστράγαλο,τα δάχτυλα,τα νύχια, την καμάρα του πέλματος...η απάντηση είναι 75 ολόκληρες σελίδες! Extra bonus το εξαιρετικό επίμετρο του Παναγιώτη Ευαγγελίδη και ενα σύντομο βιογραφικό σημείωμα του συγγραφέα. ⭐⭐⭐⭐
Un livre que j'ai eu à lire pour mon cours de littérature japonaise. L'histoire se résume bien au titre puisque toute l'œuvre est consacrée au fameux pieds de Fumiko... On a affaire à deux fétichistes de pied, c'était donc très perturbant à lire... Malgré le fait que l'histoire soit étrange, elle était aussi intrigante et les aberrations que l'auteur a écrit a rendu la lecture plus rapide que je ne l'aurais pensé. Jamais je n'aurais pensé lire un jour des passages descriptifs aussi détaillés sur les pieds.
«Το πόδι της Φουμίκο» είναι μια άσκηση υψηλής λογοτεχνίας με φετιχιστικό περίβλημα που λειτουργεί ως πρόσχημα για ένα βαθιά υπαρξιακό ταξίδι. Ο Τανιζάκι, με λεπτοφυές ύφος και αμείλικτη ακρίβεια, ξεδιπλώνει την ψυχοπαθολογία του πόθου· το πόδι γίνεται το τοτέμ μιας ερωτικής λατρείας, πύλη σε ένα προσωπικό έρεβος. Ο αφηγητής αυτοϋποβάλλεται σε μια εθελούσια παρακμή, με το φετίχ να μετατρέπεται σε καθρέφτη των απωθημένων του. Ένα έργο που σκάβει με λεπτό νυστέρι στα σκοτεινά κοιτάσματα της ανθρώπινης ψυχής.
Απο τα αγαπημενα μου του τανιζακι. Ενας εξηντάχρονος ετοιμοθάνατος, μια δεκαεξάχρονη νεαρή και ο αφηγητής. Ενω πεθαινε, η μονη του επιθυμια ηταν να πεθανει με το ποδι της φουμικο να τον τσαλαπατάει στο προσωπο. Ενας λογος που αγαπω τα διηγήματα του τανιζακι ειναι επειδη ακριβως γραφει ανοιχτα για καθε λογής φετιχ χωρις οριο, χωρις να ενδιαφερεται αν θα κριθεί ή οχι (ειχαν κριθεί ως ανήθικα τα διηγήματα του την εποχη του). Ο τροπος που περιέγραφε το ποδι της φουμικο με εκανε σχεδον να την ερωτευτω και εγω :ρ
This entire review has been hidden because of spoilers.
Ένα μικρό σε έκταση έργο το οποίο έχει την γνώριμη για τον Τανιζακι κατάληξη: Το θάνατο. Ή για την ακρίβεια: τον ευτυχισμένο θάνατο. Ένας γέρος άντρας βυθίζεται στην καταστροφική δίνη της ηδονής.
Έχοντας ανοίξει παρτίδες μαζί του πριν κάποια χρόνια με το Εγκώμιο της σκιάς, και διαβάζοντας πρόσφατα το κλειδί, βρίσκω σε ακόμη ένα έργο μια απόχρωση της "ιαπωνικής ψυχής" μέσα από τον πρωτοπόρο Τανιζακι.
Una narración bonita, sensual... Que desde luego trata sobre la adición fetichista por los pies de una mujer, por parte de los dos hombres protagonistas de la historia. Aunque lo que me sucedió mientras leía, es que primero percibí la sensualidad de la prosa; pero después, mientras la insistencia en el tema de la adoración de los pies femeninos se volvía extrema e irracional, como lector me fui alejando gradualmente, hasta sentir extrañeza e inquietud.