Jump to ratings and reviews
Rate this book
Rate this book
Pod vozdejstviem "zheleznoj" voli zhivykh klinkov - Blistajuschikh - iskusstvo fekhtovanija i izgotovlenija kholodnogo oruzhija ottocheno ljudmi do nemyslimogo sovershenstva. Vse vooruzheny, i vse masterski vladejut svoimi mechami - eto li ne zalog beskrovnosti mnogochislennykh poedinkov? I vse zhe pokoj mira, kazhuschegosja garmonichnym, narushaetsja cheredoj zagadochnykh ubijstv. I ljudi, i Blistajuschie v shoke - takogo ne bylo uzhe vosem vekov!

544 pages, Hardcover

First published January 1, 1995

7 people are currently reading
185 people want to read

About the author

Henry Lion Oldie

187 books184 followers
Henry Lion Oldie
http://www.oldieworld.com (site-shop)
http://oldie-worlds.com/news (engl.)

Ге́нри Ла́йон О́лди — псевдоним харьковских писателей-фантастов Дмитрия Громова и Олега Ладыженского .

Dmitry Gromov and Oleg Ladyzhensky write under the joint penname: HENRY LION OLDIE
More than 1.500.000 copies of Oldie's books were sold up to December 2013.
At “EuroCon-2006” International European SF & Fantasy Convention H. L. Oldie got a title of The Best European SF & Fantasy Writer of 2006.
From 1991 to 2013 Oldie had published more than 220 books, including reprints and translations, or more than 50 original books (first prints); and some anthologies. More than 30 novels, 14 novelettes and 70 short stories were published up until now.

Обладатели титула "Лучший писатель-фантаст Европы-2006", лауреаты десятков международных литературных премий, Олди выпустили в свет более двухсот авторских книг (включая переиздания и переводы) суммарным тиражом более полутора миллиона экземпляров, издаваясь на русском, украинском, польском, литовском, французском, венгерском, испанском и других языках. Также был записан цикл аудио-альбомов "Театр Олди" (песни на стихи из книг) и рок-опера "Разорванный круг" (на англ. языке).
"День рождения" Олди — 13 ноября 1990 года, когда был написан первый совместный рассказ "Кино до гроба и…". Псевдоним Олди -- анаграмма имен соавторов: ОЛег и ДИма.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
348 (58%)
4 stars
134 (22%)
3 stars
84 (14%)
2 stars
23 (3%)
1 star
8 (1%)
Displaying 1 - 14 of 14 reviews
Profile Image for Lena.
400 reviews167 followers
August 18, 2022
Интересное начало в оригинальном сеттинге в итоге скатывается к банальному спасению мира избранным. Даже ироничный юмор не спасает. Для любителей востока и холодного оружия.
Profile Image for Vojtěch.
866 reviews140 followers
August 19, 2015
Nemám slov. Cesta meče je kniha, která vás dokáže okouzlit svojí poetičností, ale zároveň také surovostí jakousi úsečností. Míchá se tu toho docela dost. A právě proto je kniha tak zvláštní a výjimečná. Protože i když jsem (zejména v druhé části) textu a celkově příběhu mnohdy nerozuměl a pouze si různé věci odvozoval a sám s i je interpretoval, dokázala mě Cesta meče stále přitahovat. A kdybych neměl tolik povinností, jistojistě bych se od ní neodlepil.
Je to složité čtení, s tím do toho musí jít všichni. Ale jakmile se do příběhu ponoříte, nebudete jej chtít opustit. Je také nutné překonat prvních pár desítek stran, které jsou vyprávěny z nezvyklého úhlu pohledu a také na nás Oldie vychrlí spoustu jmen. Jelikož nejsme moc zvyklí (alespoň já nejsem) orientovat se ve východních jménech, začátek byl trochu složitý. Složité také bylo posledních 100 stran, kdy to už začalo být hodně chaotické a musel jsem přemýšlet, jak to autorská dvojice vlastně myslela.
Na závěr pouze dodám, že
1) si myslím, že Cesta meče je přesně ten typ knihy, který se má číst víckrát, aby byla správně pochopena
2) mě mrzí, že neumím rusky, protože bych si chtěl přečíst jejich další knihy
3) Cesta meče u mě aspiruje na fantasy knihu roku 2014
4) doufám, že o víkendu nějak utřídím své myšlenky a sepíšu smysluplnou recenzi pro FantasyPlanet

Kupte a přečtěte si to, jelikož je to opravdu senzační kniha.
Profile Image for Cheshirka.
68 reviews4 followers
September 2, 2015
Сложно забыть первого со-беседника, впервые столкнувшись в настоящей Беседе. Сложно забыть книгу, которая начинает говорить с тобой на языке, которые ты можешь понять только абстрагировавшись от слов и букв. Еще сложнее сделать книгу и текст частью своей жизни, продолжением своей истории, проникнувшись идеей безоружных решений конфликтов. Кто первый вынул меч, тот проиграл. Кто перестал слышать себя и окружающих, тот умер.
Если вы открыли книгу, и ужаснулись тому, что ничего непонятно-читайте дальше. Возможно, вам откроется истина.
А возможно, нет.

Книги, они такие, живые.
Profile Image for Vít Kotačka.
398 reviews87 followers
October 17, 2018
Disclaimer: Knihu jsem četl na doporučení překladatele.

Cesta meče není fantasy, kterou bych si vybral sám od sebe - sword & magic není můj šálek kávy, ale nakonec jsem se do knihy pustil a přes jistou čtenářskou krizi, příběh i dočetl.

Premisa knihy je zajímavá a zprvu i originální - inteligentní chladné zbraně, které samy sebe nazývají zářnými a pro něž jsou lidé, jenom nosiči. Jak postupně zjistíme, lidé jsou (samozřejmě) taky inteligentní, ale jedni o druhých navzájem netuší. I když, to se postupem času změní.

Bohužel, celá kniha stojí a padá s právě popsaným nápadem, což prvních pár kapitol je neotřelé, ale v závěru knihy (552 s.) už to začíná být celkem otravné. Nic dalšího z fantasy domény již nepřijde a tak je kniha vlastně jen jakousi alternativní středověkou historií.

Musím vypíchnout dvě negativa. V první řadě svět - klasické klišé alternativního středověku, v němž vládne "tisícileté bezčasí", a který není těžké namapovat na Euroasii. Centrem impéria je jakýsi orientální sultanát, což také nebývá moje srdcovka.

(Mimochodem, jak jsem teď zrovna dočetl The Fifth Season (Páté roční období), zachytil jsem pár článků, kde Jemisin kritizuje ve fantasy žánru to, co je pro Cestu meče esenciální. A musím ji dát za pravdu.)

Druhým negativem jsou postavy - ploché stereotypy, ať už lidé, či zářní, s dominancí mužských postav. Ženské postavy jsou ultra-stereotypní (krásná mladá bojovnice, stará svraštělá šamanka). Navíc, skoro všichni povrchně filozofují.

Co musím naopak vyzdvihnout, je překlad (a to ne proto, že bych chtěl Konstantinovi lichotit). Je znát, že nastudování terminologie a geo-historie zbraní, není povrchní a muselo to dát spoustu práce. Je to jedna z věcí, která v knize působí organicky.

Suma sumárum, možná jsem jen přehnaně náročný (ale nemůžu si pomoct - Tolkien je pro mě non plus ultra). Každopádně, knihu bych doporučil fanouškům "klasické" fantasy. Ovšem pokud žánr čtete jen občas, poohlédnul bych se spíše jinde.
Profile Image for nashutka.
113 reviews4 followers
May 26, 2018
Наконец-то я прочитала эту книжку. Так долго собиралась с прошлого раза. Лет 10, наверное, прошло.
И вот, я снова пытаюсь продраться через все эти имена-названия и представить как выглядит оружие в живую.
Здесь столько философии, но при этом и действия. Попытка решить, что будет, если пройдены пути ремесла и искусства. Что делать дальше, если ты мастер в своём деле. Куда развиваться теперь?
Мне очень понравилось, не смотря на то, что сюжет кажется затянутым как раз из-за всех размышлений. Почитать стоит.
3 reviews
February 22, 2019
Отличное нестандартное чтиво. Порог вхождения немного высокий, так как сразу возникает большое количество сложных имен, названий, плюс нестандартная подача сюжета от имени меча. Поначалу уследить за всем непросто, но по мере развития сюжета все становится понятнее. Показалось, что концовка написана на скорую руку. Очень долгое приготовление к развязке, и сама концовка буквально на несколько страниц со смазанным финалом. Закончил книгу с мыслями - и это все? Это и есть главный антагонист?
Потому твердая четверка.
Author 11 books8 followers
May 13, 2022


Олди - мои кумиры на просторах рускоязычной фантастики и фэнтези. Ни у кого другого я не видела такого удивительного и гармоничного сочетания увлекательного сюжета, глубокого смысла и языка невероятной красоты. Я могу часами взахлеб рассказывать о том, как я влюбилась в Одиссея из "Ахейского цикла" или как прекрасны и лиричны песни Петера Сьлядека. Однако с "Путем Меча" меня ожидал большой облом. Вот именно облом, потому что почти до последней страницы я не переставала надеяться, что вот сейчас... ну, вот сейчас... сейчас меня как захватит, как закружит! И каждый переворот страницы сопровождался обломом. Нет. Опять нет. И еще раз нет.

Итак, объясню, что, по моему мнению, не так с этой книгой. Одним из величайших достоинств Олдей я считаю их персонажей, которым просто невозможно не сопереживать. И хорошим, и плохим. Иногда приходится даже захлопывать книгу в какие-то напряженные моменты, потому как у тебя нет сил справиться с тем, что навалилось на героя. Ничего даже отдаленно похожего на это ощущение я в этой книге не испытала. Всех героев здесь как бы по двое - человек и его оружие. И повествование зачастую тоже ведется то от лица человека, то от лица меча или какого-нибудь кинжала. Идея-то замечательная, и об этом я еще скажу, но это приводит не к тому, что повествование становится каким-то более многогранным, а к тому, что, к сожалению, одно целое дробится на две части и в результате мы ничего толком не знаем ни про человека, ни про его оружие. Сюда еще добавьте то, что персонажей много. Излишне много. Ну, честное слово, половину выкинуть - только лучше станет. Еще учтите, что повествование проходит в местах, соотносимых со Средней Азией, Китаем, Монголией, то бишь и имена соответствующие. Вот, например, Фархад иль-Рахш и Абу-т-Тайиб аль-Мутанабби, и ряд других личностей. И каждый раз, когда главный герой куда-то приходит, там его ждет вот такое сборище. А уж когда под конец книги на горизонте появилась целая орда шулмусов, то уж я готова была вопить, как в том анекдоте: "Нет-нет-нет! Изюм у нас не продается!!!" Одним словом, это действительно слишком сложно для восприятия.

Но сложности, описанные выше, конечно, значительны, но не настолько, чтобы забраковать книгу. С моей личной точки зрения, основной недостаток в этом романе - это то, что он построен на одной лишь идее. Идея, как я уже говорила, очень интересна, и дело тут не только в том, что оружие живое и разговаривает, но еще и в очень интересном балансе мира, рассуждениях об агрессии, предназначении человека и т.д. Короче, много всего очень умного и стоящего. Однако все персонажи здесь - это пыль под копытами этой Идеи и больше ничего. Есть парочка колоритных персонажей, но не более того. Я прочитала книгу и никогда не полюбила - пусть это звучит смешно, но со мной такое впервые при чтении Олдей. Всему этому роману не хватает человечности. Ей-богу, ну как учебник философии читаешь!

Врагу не сдается наш гордый "Варяг" и продолжение цикла я обязательно прочту, но, честно говоря, не из интереса, а потому что история не закончена еще и ее надо "добить". Ну, и еще из уважения к Олдям, которых я, не смотря ни на что, все еще безумно люблю.

6 / 10
Profile Image for malynosorozec.
84 reviews4 followers
June 30, 2014
malynosorozec.blogspot.com

„Żywy kruszę żywe ciała, ty- stalowy - kruszysz stal -
Znaczy, każdy swoim krewnym wrogiem się śmiertelnym stał!”[1]


Od zawsze wiadomo, że istnieje coś takiego jak wschodnia fantazja, której nie da się przebić. I proszę bardzo, oto panowie występujący pod pseudonimem Henry Lion Oldi potwierdzają tą teorię. Po raz kolejny udało im się totalnie zaskoczyć. Oto „Droga Miecza”.

Kabir jest stolicą kraju, w którym każdy jest mistrzem miecza. Od najmłodszych lat wszyscy uczą się posługiwać bronią białą. Od noży poprzez miecze, topory, szable, halabardy, młoty aż po buławy i posochy. Wszyscy starają się osiągnąć mistrzostwo, a oręż traktowany jest z największym szacunkiem.
W królestwie od wieków nie przelano ludzkiej krwi. Pojęcie morderstwa jest ludziom obce. Każdy pojedynek, Rozmowa, polega na udowodnieniu przeciwnikowi swojej wyższości. Oderwanie guzika, przecięcie szaty, dotknięcie orężem odsłoniętej części ciała przeciwnika. W ten sposób wygrywa się pojedynki. Ludzie nie potrafią ranić się nawzajem.

Wszystko zmienia się, kiedy młody Czen Ankor z Ankorów Wejskich, jeden z najlepszych szermierzy w królestwie, podczas turnieju traci rękę. Przeciwnik nie zatrzymał ciosu i z premedytacją przelał krew. Na domiar złego w Kabirze znaleziono przebite mieczem zwłoki. Świat się zmienia, a młodemu Czenowi wydaje się, że nastał właśnie jego koniec. Cóż pocznie bowiem bez ręki, w której mógłby trzymać miecz?

Mejlański Jednorożec jest równie zrozpaczony jak Czen. W momencie kiedy odrąbana ręka upada na ziemię życie Jednorożca zmienia się diametralnie. Owszem czas może wyleczyć jego rany. Owszem może wychować sobie nowego przydatka. Owszem może żyć tak jak dotychczas… A jednak Jednorożec nie porzuca Czena i za namową królewskiego błazna wybiera rozwiązanie, które tylko dureń mógłby wybrać. Aha… Jednorożec jest Blaskomiotnym. Ponad stuletnim prostym mieczem Dan Gien, Dostojnym wykutym w Mejlaniu.
Jednoręki Czen wraz z rodzinnym mieczem zwanym Jednorożcem uda się do kowala Kolbena, aby szukać dla siebie nadziei. To co może tam znaleźć to most łączący świat ludzi ze światem Blaskomiotnych.

A za nieprzebytymi piaskami Kulchanu istnieje Szulma, w której oręż jest tylko narzędziem służącym do zabijania. Ludzie umieją tam zabijać i lubią to. Wraz z pojawieniem się Dżamuki Ośmiorękiego oczy Szulmy zwracają się ku Kabirowi. Jakie szanse przeciwko zabójcom mają mistrzowie, którzy nie potrafią przelewać ludzkiej krwi?

W książce mamy połączenie dwóch światów. Dla Blaskomiotnych ludzie są jedynie przydatkami, posłusznymi ich woli. Dla ludzi Blaskomiotni są otoczonym szacunkiem orężem. Ludzie nie wiedzą, że ich broń jest świadoma. Blaskomiotni nie zdają sobie sprawy z inteligencji swoich przydatków.
My widzimy świat raz z jednej, raz z drugiej perspektywy. Autorom udało się coś niesamowitego. Potrafili sprawić, że wszystko bardzo dobrze się układa. Człowiek jest zwierciadlanym odbiciem swojego oręża. Podejmują te same decyzje nie zdając sobie z tego sprawy. Czytelnik widzi świat z obydwu perspektyw i nie ma się do czego przyczepić, nie znajduje dziury w podwójnym świecie stworzonym przez autorów. A świat ten jest naprawdę barwny.

Czytając opisy pojedynków, Rozmów – jak nazywają je ludzie i Blaskomiotni, można poczuć się jak w środku filmu o mistrzach Shaolin, z tym że tutaj wszystko wydaje się naturalne. Dzięki kunsztowi autorów naturalne wydaje się niesamowite Mistrzostwo Miecza jakie mamy przedstawione w książce. Naturalnym wydaje się styl „Pijanego Mistrza” jakim uracza nas główny bohater. (I co ciekawe, mamy dokładnie przedstawiony proces nauki owego stylu.) Naturalnym wydaje się, ze to miecz kieruje ręką człowieka (a w kolejnym rozdziale naturalnym jest, że to człowiek panuje nad orężem).
W podwójnym świecie mamy też podwójną historię, podwójne legendy, zwyczaje, rytuały. Cała ta „podwójność” wywodzi się ze wspólnej przeszłości, łączy się ze sobą, tylko obie strony nie wiedzą o tym. Poza tym autorzy dają nam bardzo dobrze nakreśloną fabułę, która wymusi połączenie obydwu światów.

Czasem, zwłaszcza na początku rozdziałów, ciężko połapać się z czyjej perspektywy widzimy aktualnie świat. Do tego zakończenie nie wbijające w fotel (Szerokie zakończeni, bo już ostatnie kilka zdań - perfekcyjne). Problemem dla czytelnika przyzwyczajonego do „zachodniego” świata może być typowo „wschodni” charakter książki (zwyczaje, legendy, wierzenia). Może jeszcze nie będą zadowoleni Ci, którzy oczekują zawrotnego tempa akcji… I to by było na tyle jeśli chodzi o minusy.

Cała reszta na plus. Postaci (Ludzie i Blaskomiotni), miejsca, fabuła… Jeszcze raz zwrócę uwagę na bardzo sugestywnie opisane sceny walki (zarówno pojedynki, jak i małe i duże bitwy [raz nawet przenosimy się na wojnę między Mogolią a Chinami, taka sytuacja]). I jeszcze plus za glosariusz z tyłu książki - rysunki prawie wszystkich broni występujących w książce wraz z krótkimi opisami.

9/10

„Ale nie widzę ja przed sobą jedynie słusznej drogi, tylko mnóstwo różnych… a prawdy na każdej z nich nie mniej, niż na innych…” [2]

„Wiem, co znaczy słowo ‘Wróg’. Jest w naszym świecie takie podłe słowo, i we wszystkich językach pisze się je z dużej litery… Wróg to… Wróg. Jeżeli go nie zabijesz, on zabije ciebie. Albo twojego przyjaciela. Albo przyjaciela przyjaciela. Albo zabije twój miecz. Chyba, że miecz zabije jego.
Zabijając wroga, zabijasz jednak czyjegoś przyjaciela.” [3]

„Rzemiosło wojownika to kontrolowana rozumem wściekłość.” [4]


malynosorozec
…………………………………..
[1] Henry Lion Oldi, Droga Miecza, przeł. Andrzej Sawicki, wyd. Solaris, 2007, s 185
[2] tamże, s. 130
[3] tamże, s. 189
[4] tamże, s. 460
Profile Image for Da_sh.
57 reviews3 followers
March 7, 2022
Продрался через лязг железок и море/пустыню восточностей. Автор(ы) упиваются своей любовью к холодному оружию. Вся книжка, имхо, панегирик авторскому пониманию пути меча. Да, это понимание интересно, где-то даже уважаемо. А книжка... Эх, книжка. Гг все дано, что не дано то приходит само, напряга у Гг нет никакого. Он просто - ГГ. Голос, через который автор(ы) озвучивают свою мысль как же себя вести/думать/чувствовать, если взял в руки что-то режущее-колящее. Зачем, для чего, как? Да неважно...

Там еще вторая и третья часть есть, но - нет.
52 reviews
August 26, 2021
Якщо використовувати сучасну термінологію, то книга захопливо, але з вкрапленнями філософії, пропагує інтернет речей.
Тут головний герой, Smart - Меч, спілкується зі своїм власником, хоча може все й навпаки...
Profile Image for Anna.
100 reviews14 followers
November 14, 2012
Признаю, что очень многим книга может понравится, и судя по огромному количеству очень теплых рецензий, нравится. Но мне читать было откровенно скучно. Слишком много оружия и битв. Смиренно прошу прощения у всех поклонников сего произведения, но такого рода литература просто не мое. Только из уважения к Олди ставлю книге нейтральную оценку...Жаль.
1 review
Read
April 28, 2013
Великолепная книга. Люди и Оружие. Сначала - просто как одни управляют другими. Причем не сразу поймешь - кто кем. А потом - Со-беседники. В чем то прекрасное и кровавое зрелище. Честь, отвага - стремление понять и узнать - не только другого но и себя.
Эта книга которую однозначно стоит читать. Не пожалеете.
Profile Image for Valentyn Danylchuk.
322 reviews9 followers
October 9, 2015
Книга об оружии, обладающем собственным разумом; как найти понимание с ним; как жить в мире с ближними, видеть суть врагов, и ценить каждую жизнь и мысль.

Описания и речи могли бы быть короче, шутки - изящнее. Первая глава - это испытание, её нужно просто одолеть, но книга того стоит.

Вызывает ностальгию по боккэну и вдохновение к гитаре. :)
Profile Image for Mykyta Shulipa.
63 reviews2 followers
February 8, 2017
Книга поднимает интересные вопросы: можно ли жить не убивая?
Или же это путь к "деградации", а люди, живущие по таким принципам, обречены на верную гибель - сколько бы мирных веков не было, найдутся те, кто применит оружие для убийства?

У Олди, как это обычно бывает, не обошлось без древнего Китая
This entire review has been hidden because of spoilers.
Displaying 1 - 14 of 14 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.