Omega Minor. Roman

by Unknown

Wir alle wissen, sagt Paul Andermans, der junge Ich-Erzähler, dass der Zufall das wahre Wesen der Dinge ist. Wo der Zufall aufhört, muss man sich in Acht nehmen. Das ist der Moment, in dem die Realität keine Alternativen mehr zulässt. Paul Verhaeghens Roman ist voller solcher Momente. Und er spielt natürlich in Berlin, dem New York der Alten Welt, einer Stadt, die immer in Bewegung ist, balancierend auf dem gefährlichen Grat zwischen Glanz und Verfall. In der Menschen leben wie die Filmstudentin Nebula, die von Hugo gerettet wird, dem strohblonden Riesen in den schwarzen Stiefeln. Mit ihm verschwindet sie in den Katakomben der Stadt, zusammen mit anderen, die folgen. Sie warten auf den Tag, an dem sie Deutschland befreien dürfen, und sie vertreiben sich ihre Zeit mit Provokation und Gewalt, die jeden treffen kann. Wie den Psychologen Paul Andermans, der seine Zivilcourage fast mit dem Tod bezahlt. Und im Krankenhaus neben Josef de Heer erwacht, einem alten Mann, der genau in diesem Moment beschließt, Paul Andermans seine Geschichte zu erzählen. Die Geschichte eines Berliner Jungen mit jüdischen Vorfahren ...

Genres: Fiction, Belgium, Literature, Historical Fiction, Novels, Dutch Literature, Germany

955 pages, Hardcover

First published April 1, 2004

About the author

Books can be attributed to "Unknown" when the author or editor (as applicable) is not known and cannot be discovered. If at all possible, list at least one actual author or editor for a book instead of using "Unknown".

Books whose authorship is purposefully withheld should be attributed instead to Anonymous.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

“A screaming comes across the sky. It has happened before, but there is nothing to compare it to now.” Thomas Pynchon – Gravity’s Rainbow
“Im Anfang war die Tat – In the Beginning was the Act.
And this is what concludes that act, that serpentine pas-de-deux so skillfully performed against the satin backdrop of the blackest night: A lightning bolt hurls upward in a blinding curve of pristine white, the laws of gravity suspended for a quarter-second.” Paul Verhaeghen – Omega Minor
Dark sarcasm and grotesque: There are so many parallels between the books that Omega Minor practically reads as a sequel and complement to Gravity’s Rainbow – something like Fifty Years After.
Ω is an arc… Ω is a bow…
And both novels belong to the newfangled postmodern mythology...

Outside the window, the world rages – a twilight zone of glass and concrete. Rain falls solemnly. The buildings are so colorlessly gray that they vanish in the drizzle. This city is condemned to live in an eternal fog, in an everlasting in-between season that dares not speak its name. No wonder that the local myths of immortality, the Wagnerian dramas that draw the masses to the opera houses, are so sluggish and top-heavy. Their strength lies in muscular power, in heroic courage and mysterious anonymity; they have nothing in common with the sheer madness of the Greek heart. If Orpheus had been German he would have entered the underworld with a drawn sword instead of a lyre with broken strings.

Four parts: Tamas – darkness, Rajas – passion, Sattva – positivity are three modes and attributes of existence and Om – the essence of the ultimate reality.
And twenty two chapters having the letters of Hebrew alphabet for numbers…

We firmly believe that the world in which we live is ultimately comprehensible. Yet the only reason why we hold on to this absurd notion is that little flesh machine lodged inside our skulls; it’s hooked on meaning and cohesion. Something clicks between the synchronicity waves of our neuronal fields and certain harmonic structures in our perception. That is all. The world is an illusion.

There is reality and there is our perception of reality… There is history and there is our perception of history…

There is nothing moral about a biography, there is nothing ethical about history: It’s all a naked sequence of bare facts. Events happen the way they happen to those they happen to. To say otherwise is to take away human freedom; it denies the existence of stupid bad luck or simple good fortune.

There is time and there is our perception of time…

Time is not a circle. Time is a nautilus. Are we traveling on the spiral that leads inward, or on the spiral that take us outside?

History keeps repeating… Practice makes perfect.

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 2 out of 5]

Το «Omega minor» είναι ένα περίεργο, σκληρό, παράδοξο, φλύαρο, τεράστιο σε διαστάσεις
κοσμικές και εξωκοσμικές,
πληροφοριών αξιοπιστίας και αναξιοπιστίας,
με παραλλήλως ανάλογες ποσότητες επεξεργασμένης και ανειδείκευτης επιστημοσύνης
εκλαϊκευμένο ακαδημαϊκά και οδυνηρά κραυγαλέο με ιστορική φρίκη.
Μπουκωμένο με αίμα και πάρα πολύ σπέρμα, ένα ροζ δοκίμιο επιστημονικής και ιστορικής ανταλλαγής και πλημμύρας σωματικών υγρών με κάθε τρόπο.

Ο Βεράχεν γράφει διεξοδικώς για τα εγκλήματα κάθε είδους που συνέβησαν τον 20ο αιώνα,
με πυρήνα τη δισυπόστατη φύση του ανθρώπου που συνήθως ελκύεται απο το κακό, διότι είναι πολύ πιο μεγαλειώδες και ανίκητο.

Σε όλο σχεδόν το κείμενο θέτονται ερωτήματα ηθικής και φιλοσοφίας απ’ολους τους ήρωες, με σκοπό να δώσουν τροφή για σκέψη,
μα οι απαντήσεις κάθε φορά επιμερίζουν
την αξιοπιστία τους
και με εμφανώς επιτηδευμένο τρόπο
φορτώνονται στον αναγνώστη που πρέπει
να καταλάβει τις χρονικές
υπερπληροφορημένες παλινωδίες γεγονότων
και προσώπων καθώς και τις αφηγηματικές φορτωτικές του συγγραφέα για ιστορία και επιστήμη, αναλόγα με την δική του ηθικοπλαστική και νοηματική συνάφεια αυθεντικής αποστασιοποίησης.


Απο την άλλη, εκεί που έχοντας πετάξει μέσα στο βρασμένο πλέον μυαλό του άμοιρου αναγνώστη,
τόνους απο υποκειμενικούς, συμβιβασμένους μέσα στο χρόνο ιστορικούς λογαριασμούς,
τον αποτρέπει απο την ανάγκη να νομιμοποιήσει και να συνθέσει τα δικά του συμπεράσματα.
Την ίδια στιγμή που δεκάδες μπερδεμένες σελίδες παρακάτω ο συγγραφέας μας παρουσιάζει τον αφηγηματικό του πληρεξούσιο και η σχέση μεταξύ συγγραφέα και αναγνώστη παίρνει μια θυελλώδη μορφή αλληλοκαταστροφής.

(Τουλάχιστον για τους αναγνώστες που δεν εντυπωσιάζονται απο βεβαιότητες του ιερού λογοτεχνικού είδους.
Απο αυτά, που αξιώνονται δαφνες με αφηγηματικά νήματα αποκωδικοποίησης συνομωσιών μέσα σε μαύρες τρύπες αόρατης ύλης και συμπαντικών πανανθρώπινων εφευρεύσεων).

Απο τη μία έχουμε το τσεκούρι της Ιστορίας με τα απομνημονεύματα του Ολοκαυτώματος, του θερμού Πολέμου κατασκοπείας των πυρηνικών δυνάμεων συμμαχικής προπαγάνδας,
που κατόπιν γίνεται ψυχρός και ανύπαρκτος ως τις μέρες μας.

Θετική αφηγηματική εμπειρία σχετικά με την θραύση της δυτικής ψυχής απο την επιστημονική γνώση του ανθρώπου που στράφηκε πάνω στον ίδιο με σκοπό να καταστρέψει και να αυτοκαταστρεφεί.

Απο την άλλη, η ελεύθερη βούληση, η συνειδησιακή ηθική βαρύτητα, η υποθετική θεώρηση των πραγμάτων που θα άλλαζαν τα πάντα, ( αν είχε γίνει έτσι!;!;!) και αν όχι,
ώσπου έρχεται ο παραλογισμός να πείσει τον σκεπτόμενο άνθρωπο πως σίγουρα δεν θα διστάσει κανείς δεδομένων των κατάλληλων συνθηκών να ξαναγίνει τερας, να συνεχιστεί η απόρροια της ανθρωπότητας και να επαναληφθούν τα ίδια, ίσως και χειρότερα αυτοκαταστροφικά κατορθώματα.

Είναι ένας πραγματικός άθλος να διαβάσεις
το «omega minor» καθώς όπως προείπα
η θεματική του κατασκευή είναι ανα στρώματα υλικών και προσώπων που η άναρχη αρχιτεκτονική τους βάση δεν ειναι ικανή να σηκώσει τους ουρανοξύστες που σχεδιάστηκαν, με αποτέλεσμα να καταπλακώνουν τον αναγνώστη με τα σκυροδέματα της σκοτεινής ύλης που υποδηλώνεται στις εξισώσεις του Αϊνστάιν με το σύμβολο Ωμέγα. ( μαμαααά).

Πυκνογραμμένες λεπτομέρειες μεγατόνων με άξονα το Βερολίνο του 1995, μετά την πτώση του μαγικού τείχους της ντροπής και κάπου αρκετά χρόνια μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ.
Ερευνητές, φυσικοί, ψυχολόγοι, δεκάδες ήρωες και δορυφόροι παλεύουν να αποδείξουν μια πραγματικότητα που η αλήθεια ωχριά μπροστά της.

Τελικά, οι ανταγωνιστικές θεωρίες της καλλωπισμένης σκοτεινής ύλης,έπεσαν πάνω μου, είτε ως μαζικά αστροφυσικά συμπαγή, αντικείμενα φωτοστέφανα (MACHOs) ,(κάπου εδώ θέλω να κλάψω απο απόγνωση),
είτε ως αλληλεπιδρώντα μαζικά σωματίδια (WIMPs), ( εδώ ξεκινούν οι λυγμοί μου, δεν με νοιααάζει. Δεν θέλω να ξέρω ).
Ολα αυτά παρέχουν μια γοητευτική μεταφορά της ιστορίας γενικά αλλα και ειδικά.

Εεεε ναι. Βρισκόμαστε σε τροχιά μεγάλων ιδεών και ανθρώπων που μπορούν να στηρίξουν το σύμπαν ακριβώς στην μονάδα ....της παραμέτρου Ω.
Όμως είμαστε πάντα μόνοι στο ταξίδι αυτό, αν υπάρχει, και παγιδευμένοι στην δική μας υποκειμενικότητα.
(Κλαίω γοερά).
💥💥💥💥💥

Κάλη ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

[Georgina Koutrouditsou · Rating 5 out of 5]

Η παρακάτω κριτική δημοσιεύτηκε στο Mon petit cafe de Humanite : https://monpetitcafedehumanite.wordpr...


Ο 20ος αιώνας θεωρείται «σύντομος» σύμφωνα με τον ιστορικό Eric Hobsbawm. Ωστόσο τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη διάρκειά του δεν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι καθώς συγκλόνισαν τόσο πολύ την ανθρωπότητα που η απόρροια τους κρατάει ως σήμερα. Το Omega Minor είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται στον παραλογισμό, που τελικά έγινε πράξη. Είναι ένα μυθιστόρημα για το πώς η ανθρωπότητα στράφηκε εναντίον του ίδιου της του εαυτού, και ίσως δεν διστάσει να το ξανακάνει.

Βρισκόμαστε στο Βερολίνο του 1995, λίγα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους και 50 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και την αυτοκτονία του Χίτλερ. Όλα τα παραπάνω αποτελούν τον άξονα που περνά όλο το μυθιστόρημα και πάνω σ’ αυτόν χτίζονται οι αφηγήσεις και τα γεγονότα .
Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ο μεταδιδακτορικός ερευνητής φυσικής & ψυχολογίας(;) Πάουλ Άντερμανς, πέφτει θύμα νεοναζιστικής βίας και στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται έρχεται σε επαφή με τον μυστηριώδη γέροντα ταχυδακτυλουργό Ντε Χέιρ. Αναπτύσσουν μία σχέση ακροατή/βιογράφου-αφηγητή και η πορεία της ζωής του πρώτου αλλάζει ριζικά. Αν στόχος του μεταδιδακτορικού ερευνητή είναι η Μνήμη, ο Ντε Χέιρ αποτελεί το καλύτερο πρωτογενές υλικό. Είναι όμως έτσι;

Μετά από τις 100 πρώτες σελίδες, που μπερδεύουν κάπως τον αναγνώστη για την θεματική του βιβλίου, εισερχόμαστε στην ιστορία του Ντε Χέιρ ξεκινώντας από το Βερολίνο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Με μια εξαιρετική αφηγηματική μαεστρία παρακολουθούμε την ιστορία τόσο της πόλης-πρωτεύουσας όσο και της ζωής των κατοίκων της στην γραμμή του χρόνου. Η άνοδος του Ναζισμού, ο ρόλος και οι αντιδράσεις των ανθρώπων, η δραματική αλλαγή στις ζωές των Εβραίων, το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, το τέλος του πολέμου και η είσοδος των Ρώσων αλλά και των Συμμάχων στην πόλη και τέλος το χτίσιμο του Τείχους της Ντροπής.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται σαν μια απλή αναφορά ιστορικών γεγονότων, ωστόσο η ύπαρξή τους εντός του λογοτεχνικού κειμένου είναι πολύ διαφορετική και κυρίως σκοτεινή. Ο Verhaeghen μεταφέρει ολοζώντανα σκηνές που η πραγματικότητα ωχριά μπροστά τους. Ξεκινώντας από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και την άνοδο των προσωπικοτήτων, όπως είναι ο Μπρεχτ και την ύπαρξη των καλλιτεχνικών καφέ περνάει στην εμφάνιση των ναζιστών και εντρυφεί στον παραλογισμό της ιδεολογίας τους, με όλα τα παγανιστικά και σεξουαλικά χαρακτηριστικά που την διέπνεαν. Ταυτόχρονα, παρακολουθούμε τις αλλαγές στις ζωές των κατοίκων της πρωτεύουσας, τόσο των Εβραίων όσο και των υπολοίπων. Οι σκηνές βίας και αναρχίας που επικρατούν στο Βερολίνο κατά τη διάρκεια του πολέμου σοκάρουν με την πιστότητα τους τον αναγνώστη. Επίσης, οι σκηνές που εξελίσσονται στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης και στους χώρους που πραγματοποιούσε ο Μένγκελε τα παράλογα πειράματά του, δεν σοκάρουν απλώς, αλλά δυσκολεύουν την περαιτέρω «ανάγνωση».

«Τι θα πει ο κόσμος μετά τον πόλεμο; Δεν ήμασταν εμείς αυτοί; Δεν το ξέραμε, μας παραπλάνησαν; Ακολουθήσαμε τον αρχηγό, αυτό ήταν το μόνο μας έγκλημα και μαζικά ριχτήκαμε, χαρούμενοι και πρόθυμοι, πλην εντελώς αθώοι, από τον τελευταίο βράχο, τον βράχο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Πιστεύω ότι κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ μιας πράξης που επετράπη και μιας επιτρεπτής πράξης.»

Το μυθιστόρημα όμως δεν αφορά μόνο το Ολοκαύτωμα. Παράλληλα ο ήρωάς μας έρχεται σε επαφή και με άλλα 3 πρόσωπα που η εξέλιξη του βιβλίου θα εκπλήξει και θα τα φέρει σε στενή σύνδεση-σχέση με τον παραπάνω αφηγητή. Αρχικά, η εξίσου ερευνήτρια-φυσικός Ντονατέλα και ο καθηγητής της πυρηνικός φυσικός Γκόλντφαρμπ. Ο δεύτερος αποτελεί άτυπα το alter ego του Χέιρ καθώς έφυγε από τη Γερμανία και έτσι διεσώθη από το εβραϊκό πογκρόμ. Στην Αμερική ωστόσο υπήρξε μέλος των φυσικών που συμμετείχαν στη μελέτη και δημιουργία της πυρηνικής βόμβας. Η ζωή του θα συνδεθεί τόσο με το Βερολίνο όσο και με τις ζωές των παραπάνω ηρώων. Εξαιτίας αυτού, μεγάλο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται στη φυσική, σε θεωρίες και επιστήμονες. Μη ξεχνάμε ότι ο τίτλος του βιβλίου αφορά το «ω» στοιχείο μελέτης του Αϊνστάιν. Τέλος, η εμφάνιση της φοιτήτριας κιν/φου Νέμπουλα, η οποία διατηρεί «σχέσεις» με τις νεοναζιστικές οργανώσεις της πόλης, αν και στην αρχή θα περάσει απαρατήρητη, στην πορεία θα αποτελέσει τη λύση στο μυστήριο που κρύβει ο Ντε Χέιρ.

Το Omega Minor είναι ένα πάρα πολύ σκληρό βιβλίο και η ανάγνωσή του αποτελεί άθλο, όχι λόγω του όγκου του (σ.822) όσο λόγω του περιεχομένου του. Ο Verhaeghen δείχνει γυμνά και όχι καλυμμένα γεγονότα που ίσως ούτε οι ίδιοι οι ερευνητές Ιστορίας έχουν μάθει ποτέ. Οι σκηνές βίας, κάθε είδους, διαπερνούν όλο το κείμενο και χρειάζεται μεγάλο ψυχικό σθένος για να συνεχίσεις την ανάγνωση. Αναρωτιέται κανείς μα γιατί τόση φρίκη; Το πιο φρικτό όμως τελικά είναι ότι όλα όσα αναφέρει συνέβησαν πραγματικά! Ο άνθρωπος έστρεψε τις επιστημονικές του γνώσεις πάνω στον ίδιο με σκοπό να καταστρέψει και να αυτοκαταστραφεί. Τελικά αυτή ήταν η Ελεύθερη Βούληση που έλαβε; Η προσωποποίηση του Κακού είναι διάχυτη σε όλο το έργο ακόμα και στις τελευταίες 200 σελίδες που αποτελούν το καθαρά μυθιστορηματικό-φανταστικό κομμάτι που προσθέτει ο συγγραφέας θέλοντας να θέσει ένα μεγάλο «αν είχε γίνει έτσι» σε μια σειρά πολλών ερωτημάτων που διαπερνούν το κείμενο.

Σε όλο το κείμενο ερωτήματα Ηθικής όσο και Φιλοσοφίας θέτονται απ’ όλους τους ήρωες με σκοπό να προβληματίσουν . Επιπλέον, οι αφηγήσεις όλων των ηρώων έχουν μια διπλή ανάγνωση και αυτό είναι το καίριο ζήτημα που θέλησε να θίξει ο συγγραφέας: πόσες αλήθειες υπάρχουν, κατασκευασμένες ή μη; Η Μνήμη όπως αναφέρει σε μια συνέντευξη του ο συγγραφέας είναι το σημαντικότερο για τη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι αυτά τα πράγματα που θυμάται ( ή που θέλει να θυμάται και όπως τα θέλει) που τον χαρακτηρίζουν και αν τυχόν χάσει τη μνήμη του (βλ.Νόσος Αλτσχάιμερ) θα πάψει να υφίσταται. Ωστόσο το βιβλίο γράφτηκε για να θυμίσει ότι τα άκρα δεν είναι αδύνατο να κυριαρχήσουν στη ζωή μας. Είτε αυτά αφορούν προσωπικές συμπεριφορές, είτε πολιτικές & ιδεολογικές που θα επηρεάσουν μια κοινωνία ολόκληρη. Και η άγνοια, ηθελημένη ή μη, του παρελθόντος αποτελεί κλειδί για την ανάδειξή τους.

Ο Paul Verhaeghen έγραψε ομολογουμένως ένα magnum opus για τα εγκλήματα, κάθε είδους, που συνέβησαν τον 20ο αιώνα. Ένα βιβλίο κραυγή για αυτά που δεν λέγονται και δεν μαθαίνονται. Ένα βιβλίο που διαπνέεται από τα έργα του Κάφκα, του Ρίλκε αλλά και του «Φάουστ» του Γκαίτε. Ένα βιβλίο που θυμίζει ότι το Κακό δεν καταστρέφεται εύκολα και ότι η φύση του ανθρώπου είναι πάντα δισυπόστατη. Μετά την ανάγνωσή του αντιμετωπίζει κανείς πολύ πιο κριτικά ορισμένα πράγματα, όπως την ζωγραφική του Jackson Pollock (βλ. εξώφυλλο του βιβλίου).

Το βιβλίο βραβεύτηκε με το «Ferdinand Bordewijk Prize» το 2005 και με το «Independent Foreign Fiction Prize» το 2008. Αρκετοί κριτικοί λογοτεχνίας το συγκρίνουν με έργα του William T. Vollmann, του Don DeLillo, του Thomas Pynchon και του David Foster Wallace.

[MJ Nicholls · Rating 4 out of 5]

Can’t stretch to five stars. Close. Paul Verhaeghen is a former Netherlander teaching in Atlanta as Associate Professor of Psychology at Georgia Tech (as of writing). An unlikely candidate to produce a megalithic masterwork—and he hasn’t, not really. He has produced an excellent, engaging and complex take on the Holocaust and Hiroshima intertwined with a pulp-ish thriller spiced with embarrassing but sincere erotic moments, full of eminently quotable material (see below) and staggeringly erudite digressions. I have long since abandoned summarising Dalkey books so if a plot breakdown ye be seeking—try Google or its tax-paying rival Alta Vista. Each narrator uses the same lyrical mode of narration and this can make the sudden POV changes harder to follow, but the style works for the most wrenching moments of the Holocaust survivor’s tale: where it matters. His skill at turning a strange, profound (or profound-sounding) phrase is seemingly endless, and although his language screams “EPIC!” it has a tenderness and gravity lacking in other books of its ilk—The Kindly Ones, for example. PV falters on romance and sex. His romance is forced Foer-like sentiment and his sex descriptions are too genital—all spurts and semen. Omega Minor, for those seeking an original take on the Holocaust or simply a work of labyrinthine lyricism, is rarely bland. A dazzling structural success? Perhaps. A triumph of plotting? Perhaps. A frequently witty, delicately horrendous opus par excellence? Oui.

[Nathan "N.R." Gaddis]

Let’s get the first thing out of the way because then it’ll be feed=visible. I’ll be recommending Omega Minor to you. A big thumbs up. Not genius ; but big thumbs up. “N.R.”=stamp of approval.

The rest of this Review will be of two parts.

The generation of Shoah survivors is coming to an end. Their words, their stories, their evidence will remain. The epistemological questions will remain. We will continue to ask those questions and depend upon finding their answers in words. But will the words of the survivor generation be sufficient for this and future generations. Insofar as our truth is structured like a fiction and insofar as truth is transmitted/preserved/raised-up in narrative voices, won’t our and future generations need to continue to narrate, insofar as narration is possible, those events we know as Shoah? Or will only the texts, narratives, stories, witnesses and evidences of the survivor=generation suffice for demonstration of truth ; locked-up in cabinets of sacred unapproachablness which removes itself further from us with each passing generation. To bear witness to Shoah is to preserve it for itself but also to maintain its truth for us ; the erasure of either side desacralizes the mundane truth, displacing it into a Beyond. But the truth is that Shoah was always here.

Thus the question remains, how do generations which come after the survivor generation bear witness to the Shoah? How do we narrate it? Structure it? Story it? Evidence it? Preserve it? Fictionalize it? Paul Verhaeghen’s novel belongs in that matrix of questions.

The second portion of my review is less urgent. It would seem that Omega Minor’s similarity to a Richard Powers novel (The Gold Bug Variations is the only I’ve read) is no accident. It was Powers who recommended Verhaeghen’s book to Dalkey Archive. What I mean here is slightly two-fold ; both are the recent kind of science fiction novel in which science is treated within a fiction -- not the speculative, spacey, etc genre stuff, but fiction which treats science as science within itself. But (the second-fold) does so in a literary fashion which, while not dumb-as-dirt, is certainly not going into Joycean empyrean space. Everything’s in place but nothing aspires too far. Like with Powers ; but not like a McElroy who can take science and weave it into his fiction tighter than a Chupiaq woven basket. Don’t let that get you down ; the sciencey=knowledge stuff is short ;; but the other half, the Shoah narrative portion, is really quite into the lyrical range.

And final note ;; given my reading Omega Minor so shortly on the heels of Europe Central one notices the degree of economy in Vollmann’s noveling. The main strand of this 700 page novel would have fit as one of Vollmann’s dozen main strands in his 800 page novel. And you wouldn’t have missed a thing.


---Also, Vollmann would not have sacrificed his 120 pages of footnotes for publisher’s convenience!

[Έλσα · Rating 2 out of 5]

ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΙΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ. ΕΠΙΣΗΣ, ΔΕΝΟΜΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΒΙΒΛΙΟ Κ ΜΠΟΡΩ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΝ ΘΑ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕΙ. ΜΕ ΤΟ "omega minor" ΜΑΛΛΟΝ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΥΔΟΚΙΜΗΣΕ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ. ΔΕ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΘΟΛΟΥ... ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑ ΥΨΗΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ. ΕΒΛΕΠΑ ΔΙΘΥΡΑΜΒΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ Κ ΠΙΣΤΕΥΑ ΠΩΣ ΘΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΠΕΣΑ ΕΞΩ...

ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΩ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΕΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΩΣΤΕ Η ΑΡΜΟΔΙΑ. ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΕΚΦΡΑΣΩ Η ΟΠΟΙΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΧΜΗΡΗ...

Ο ΒΕΡΑΧΕΝ, ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΧΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. ΔΕΝ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ...

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ, "ΕΠΑΙΞΕ" ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΑΦΗΓΗΣΗΣ Κ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩ. ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ. ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ "Confiteor". ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΑΙΔΕΨΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΩ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ, ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ. ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ...

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΑΤ' ΕΜΕ ΕΜΠΛΕΞΕ ΠΟΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ. ΒΠΠ, ΝΑΖΙΣΜΟΣ, ΣΚΙΝΧΕΝΤ, ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ. ΟΚ ΚΑΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ. ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΑΝΟΔΟΣ Κ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΗΤΑΝ ΑΟΡΙΣΤΗ ΠΑΡΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΚΡΟΣΚΕΛΕΙΣ, ΤΙΣ ΕΚΤΕΝΕΣΤΑΤΕΣ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑΝ ΠΟΥΘΕΝΑ. ΔΕΝ ΕΣΤΙΑΣΕ ΣΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕ Ε��ΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ, ΕΒΡΑΪΚΑ ΓΚΕΤΟ, ΑΦΑΝΙΣΕΙΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ Κ.Α. ΙΣΩΣ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣΕΙ. ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ;

ΑΦΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΠΛΕΝΤΕΡ ΜΑΣ ΠΕΤΑΕΙ Κ ΜΙΑ ΦΥΣΙΚΗ. ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΑΝΑΛΥΣΕΩΝ. ΚΒΑΝΤΙΚΗ ΦΥΣΙΚΗ, ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ....ΛΙΓΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΟΝΤΑΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ. ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ. ΠΑΡ' ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΛΥΠΗΤΑ 😂😂.

ΓΙΑ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ, Ο ΒΕΡΑΧΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕΙ ΜΕ ΦΑΝΡΑΡΙΣΜΟΥΣ. ΘΕΩΡΩ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΓΧΥΣΗ ΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΣ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ.

ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΜΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ 820 ΣΕΛΙΔΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΑΝ ΠΟΤΕ. Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ...

ΤΟΝΙΖΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ.

ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ!!!

ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΠΑΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ!!!

[Michael Kuehn · Rating 5 out of 5]

With interweaving narratives, strands through time and space – WW2 to 1995, Berlin, Potsdam, Los Alamos, Boston, Auschwitz, Hitler's bunker, Verhaeghen gives us a story, a mystery, of parts history, parts fiction and fantasy.

The universe is cold dark matter, history is a valueless sequence of events, bare facts and nothing more. We are governed by coincidences in a world of chaos. And yet, what do we really know relying on “that little flesh machine lodged inside our skulls... the world is an illusion.” Magicians deal in illusion, too. And yet, it is the people, their histories, their memories, their lies, which shaped the twentieth century: Goldfarb, the physicist, the traiter; Donatella, searching for the end of the universe; Paul Andermans, psychologist beaten by neo-Nazis, destined to write about a life; Jozef Da Heer, failed suicide, teller of Auschwitz tales.

Coincidences. Chaos. Dark Matter. Histories abolished. So where is the grounding for the moral, the ethical?

Omega Minor has a scope as vast as a universe of Dark Matter, as detailed as the laurel wreath grasped in the right hand of the golden guardian angel atop the Siegessäule in Berlin. It reveals surprises, mysteries – What happened to the Nazi atomic bomb program?

For me, Omega Minor, once begun, could not be ignored. One of my favorite reads of a year filled with exceptional books.


Postcript: The lower case (or minor) omega, in the tables of the actuarial sciences, represents the maximum life span for that mortality table.

Concerning Part Four, OM, of the novel: I want to forget those final 12 pages. The perfect ending comes on page 677. No more is needed.

[Jonfaith · Rating 4 out of 5]

This chunk of pulsating ambition greeted me unaware in a bookshop a few years past. I politely asked my wife if she would buy it for me for Christmas. She obliged, and I read it in a frantic tear, really only pausing to buy her sister who lives in Berlin a copy. Then, it was over and I thought and pondered and moved on. There isn't much that has clung to me in the subsequent years. Maybe between Europe Central and The Kindly Ones I developed a Nazi Fatigue. I don't know.

[Marc Lamot · Rating 2 out of 5]

This is quite a challenging book. Verhaeghen wrote an encyclopedic novel in which various historical episodes and stories flow together: an evocation of life in Berlin in the 30s and 90s of the last century, the persecution of Jews in Nazi Germany including the Holocaust, the development of the atomic bomb, and the experiences of cognitive psychologist Paul Otherman (autobiographical?) in the 90s.

Also stylistically it is a very mixed novel, with purely narrative pieces, fragments of introspection, expositions on cosmological phenomena and theories of physics, etc. Sometimes the pace is very high, then the time almost stands still. And fans can also enjoy in many, many pages of steamy sex and excessive violence. "Omega Minor" looks like a blend of "Berlin Alexanderplatz" by Döblin and - closer to us - "V" and "Gravity's Rainbow" by Pynchon. In other words, Verhaeghen competes with the greatest and shows that he is an allrounder. And that's no small feat.

But... there are some issues with this novel, at least in my opinion. Verhaeghen almost constantly uses a style that I would call "muscled prose", or "prose on speed", reminding me a bit of Don DeLillo: long strings of words, very expressive descriptions with emphasis on the extreme, and in the second half of the book quite a lot of unexpected turns. Of course this can be functional, but after 600 pages of this verbal bombardment you ask yourself what this is all leading to, what is the author telling us? In the end it looks like Verhaeghen is just laughing at us and our naivity to belief whatever story he tells us. I'm sure other people can delight in this literary fire work (as is obvious in lots of reviews on these GR-pages), but to me it was just too much: less is more, I guess.

[Drew · Rating 3 out of 5]

I guess I'm in the minority here, but this one doesn't do it for me. Does disliking an erudite, heartfelt, Holocaust meganovel make me a monster? I hope not.

I'll start with the good: Verhaeghen's a smart guy, and Omega Minor is a correspondingly smart book with an intricately conceived (though not, I think, successfully executed) plot concerning the memoirs of a Holocaust survivor, the development of the atomic bomb, and a neo-Nazi plot to reorder Berlin, and their various interconnections. If this is your cup of tea, then have at it. But be apprised:

(1) There are many, many erotic scenes, and almost none of them are good. It's hard to explain exactly why, although MJ rightly notes that there's a whole lot of spurting and semen. Plus, they're all very similar, which gets weird when the practitioners aren't referred to by name and the timeline jumps around between WWII and the late 1990's. They're also distracting in their length and their lack of relation to the plot; I gather that this novel is supposed to be a celebration of life, and an affirmation that life will go on after the bomb, after the genocide, after any cataclysmic event. This is probably what all the semen is for, but I'm not really a fan, and the scenes don't have a closer tie to the plot than that.

(1a) People will surely disagree with me about this, but I'm not crazy about the way Verhaeghen treats his female characters. There are several, and they're distinct from each other (as opposed to, say, The Sea Came in at Midnight) and some of them are even impressive, like the physicist looking for the MAGNETIC MONOPOLE.* But I'm pretty sure the book still fails the Bechdel test, and worse, the one trait all the female characters share is treachery or deception. I'm almost willing to believe Verhaeghen is just trying to make a point about how most men view women, except for the fact that they tend to do things that are objectively treacherous.

(2) His prose is too prolix. I don't actually mean that--I mean it's purple, and at times almost puke-inducingly florid. Other reviewers have noted that this style works best during the Holocaust reminiscences (I suppose because that's one place where you can never be too dramatic), but I'd go further and say that's the only place it really works at all, besides the descriptions of Goldfarb as a young Harvard student, where the style actually fits perfectly. He also has a gift for pseudo-profound aphorism, which could be used well but usually isn't. Few of his "profound" lines stand up to scrutiny or strike one as particularly original. For instance, "Scars are what make a woman beautiful." Or this: "These slow fat boys, gasping for breath, these toothless graybeards, these amputees from the Eastern Front are the ridiculous Wagnerian dragons that guard the last gate of the Reich that once stretched all the way from the North Sea to the Ural." Toothless graybeards? That's straight out of A Game of Thrones. I'm not saying all this is terrible writing; I'm just saying it's not my style, and it might not be yours either.

exception to (2) Like I said, this style works really well for Goldfarb's meditations on life, love, and physics. E.g. "Hannah had spread a spoonful of hot butter on Goldfarb's toasted soul and devoured it in two or three bites--as if said soul was a frozen breakfast waffle. Which, in a sense, it truly is."

(3) The biggest problem, maybe, is that our Holocaust survivor De Heer turns out to be a huge fraud, a former SS officer who has cobbled together a fake back story from other accounts of Holocaust survivors, such as Primo Levi. The narrator, Andermans, listens to hundreds of pages of these stories and never figures it out, and when he's told by a third party, he naturally feels betrayed. This is neatly analogous to the betrayal the reader will feel at having his or her heartstrings relentlessly tugged by those same passages, only to find that they're doubly fictional. This is clever, but it's a bait and switch that sacrifices some genuine drama and feeling in favor of a little bit of intrigue and a slap in the face to the reader: not a good trade. Also, Verhaeghen doesn't do a good job of penetrating De Heer's motivations, though he tries. The Jewish-Holocaust-survivor facade is meant to be an act of remorse and remembrance, but I can't buy that when De Heer is also the guy in charge of the whole neo-Nazi plan to blow up Berlin. His motivations are supposed to be complex, but really they're just conflicting.

(4) There is, inexplicably, at least one typo every two pages. Loose instead of lose, tome instead of tone, of instead of or. I don't understand--nobody from Dalkey edits these things? It's distracting. And in the unlikely event that Verhaeghen did it all on purpose as some sort of metacommentary on the unreliability of text and specifically secondhand accounts or copies, I have no patience for it, I tell you.

So if none of that dissuades you, you'll probably love this. Everyone else seems to.

*Don't ask.

[Nick · Rating 5 out of 5]

Imagine my excitement when I was introduced to another doorstop tome previously off my radar. Put out by Dalkey. Grappling with the aftershocks of the holocaust. This had promise before I even opened the the cover.

Here are some thoughts, just riffing on things I thought about while reading Verhaeghen's novel:

From reading the other reviews on goodreads, it would seem I might be the only one to be reminded of Delillo's Underworld while reading Omega Minor. I almost omit this comparison, as I doubt the veracity of that likeness since no other reader has tied the two novels. But both are searing novels. Delillo focusing on America's joint addictions of consumption and entertainment; Verhaegen's excoriation of Germany before, during, and after the war. Both offer maximalist views from on high of a very specific time and place (though Omega Minor jumps around the globe and clock). Both are granular in their construction, juxtaposing multitudinous plot threads to weave a bigger whole.

I would have loved if Minor was pared down and ended 100 pgs before its conclusion. It seemed Verhaeghen struggled to tie the threads, closing the novel coherently. I was left questioning a major character's motivations, and confused of the ultimate fate of another protagonist.

All in all, Omega Minor is a success in the Holocaust Novel-vein, taking its rightful place alongside Levi, Weisel, and the laundry list of other name checked holocaust writers. I loved what Verhaeghen did with this novel, he managed to be resolutely impactful but also unpredictable in his construction.

[Maarten · Rating 5 out of 5]

If a book could buzz, this one would. Omega Minor balances baroque descriptions with life-like storytelling, deeply philosophical thoughts with hard science, history with absurdity. The premises are familiar enough, to the point of weariness: Nazi's, Jews, The Bomb, and the gray academic life of the author's own alter ego. But in the hands of Verhaeghen, these subjects are twisted into a post-modern tale so stupidly ambitious that what impresses most in the end is how he almost, but not quite, manages to pull it all together into a climactic finale.

Be warned though, it is not an easy read. There is no lack of characters or storylines, and I too caught myself flipping back to previous chapters often. Verhaeghen's writing style is at times over-wrought with adjectives and details. But then again, this is exactly what constitutes the special charm of Omega Minor: An all-too-blatant demonstration of ambition and skill that is only forgiven because the story nevertheless continues to captivate. Luckily the reader will find out quickly whether this is more than he can stomach, as the first chapter is a perfectly functional deterrent for the weak-willed.

One final remark: I read this book in Dutch, but an English translation by the author himself is widely available.

[Benny · Rating 5 out of 5]

In de NRC en De Standaard verschijnt vandaag een top 50 van de beste Nederlandstalige boeken sinds 2000. Altijd interessant, zo'n lijstjes. Om (niet) mee akkoord te gaan en te zien wat er (niet) in staat. Dit is mijn nominatie voor beste Nederlandstalig boek uit deze kwarteeuw.

[Melina · Rating 2 out of 5]

Αγόρασα το Omega Minor μαζί με το Confiteor του Καμπρέ, δύο βιβλία που π��λλοί συγκρίνουν και τα διάβασα με ένα χρόνο διαφορά. Η σύγκριση είναι αναμενόμενη όχι μόνο λόγω μεγέθους και εκδοτικού οίκου αλλά και εξαιτίας του κεντρικού θέματος που είναι ο ναζισμος και το ολοκαύτωμα και του ιδιαίτερου αφηγηματικού ύφους τους. Αλλά ενώ το Confiteor ξεχειλίζει από ανθρωπισμό και συνδέοντας τόπους και εποχές καταφέρνει να δείξει τη διαχρονική ύπαρξη του κακού, το Omega Minor αναλώνεται σε τεχνάσματα που θυμίζουν ταινία δράσης, ατελείωτο σεξ (το βιβλίο κυριολεκτικά στάζει σωματικά υγρά) και μια προκλητικότητα τόσο εμφανή που νιώθεις ότι ο συγγραφέας σε κοιτάει χαμογελώντας ικανοποιημένα και λέει "έλα τώρα, αυτό σε σόκαρε". Οι πρωταγωνιστές είναι απόλυτα αδιάφοροι, πραγματικά δεν θυμόμουν τα ονόματά τους και φαίνεται να εξαντλουν τις σχέσεις μεταξύ τους στη σεξουαλικη επιθυμία. Το βιβλίο αναφέρεται σε μεγάλα ζητήματα όπως η κατασκευή της ατομικής βόμβας και ο νεοναζισμος αλλά αν κάπου υπάρχουν βαθύτερες σκέψεις γι' αυτά εγώ τις έχασα. Υπάρχουν στιγμές όπου η γραφή δείχνει ταλέντο που χωρίς το εξυπνακιστικο στυλ θα μπορούσε να πετύχει κάτι αξιόλογο, άλλωστε το ευρός του μυθιστορηματος είναι εντυπωσιακό. Τα κομμάτια που αφορούν το Άουσβιτς και την εμπειρία του να είσαι Εβραίος στη ναζιστική Γερμανία ειναι τα πιο ενδιαφέροντα αν και θα θεωρούσα ότι είναι αδυνατο να αναφερθεί κάποιος στις θηριωδίες που συνέβησαν στο Β ΠΠ χωρίς να αγγίξει τον αναγνώστη.

[Robert Wechsler · Rating 3 out of 5]

Paul Verhaeghen is clearly a brilliant man, but his novel is too much in multiple ways. It’s too long, it’s broken up too much (like your average TV drama), it’s overwritten (à la Richard Powers and, sometimes, Thomas Pynchon), and it’s too self-reflexive (and not very successfully). The Holocaust parts of the novel are especially overdone, and they are pretty pat as well (although well-written); that may or may not be the point, but to the reader it doesn’t matter. There’s a lot of graphic violence as well as sex, and some of the sex scenes have the purple prose I imagine you find in bodice rippers.

The prose (very successfully translated or, possibly, transferred into English by the Flemish author) is sometimes very beautiful, there is a lot of wisdom to be found in these pages, and the book contains the best explanation of nuclear physics I can imagine. And I was never bored. However, I started skimming through the latter parts of the novel, practically giving up on it after 600 pages. The early sections were the most rewarding, and the Holocaust sections and the end section the least rewarding. This novel supports my feeling that less is more.

[Jeff · Rating 4 out of 5]

In the three months it took me to read this, I put it aside many times. It's not that I didn't like it, it's that Omega Minor was incredibly heavy. It was about the Holocaust and nuclear bombs and neo nazis and was told with little to no humor. So....why the 4 stars? Well...Verhaeghen has written a great book that explores many issues of post WWII Germany and the rest of Europe. It's well written, though awkward in some places. Not recommended for anyone looking to do some light reading.

[Pete Camp · Rating 5 out of 5]

I’ve seen reviewers on GR make comparisons with Europe Central and Gravity’s Rainbow, both applicable in regards to this book. The obvious thread being World War II , but Omega Minor incorporates a modern day story line into the plot as well. One of the themes being the world’s, nay universe’s perpetuation and there being no end .
It’s difficult not to see the universe as a metaphor for our existence- emptiness filled with an inexplicable, gravitationally repulsive energy.

[Rebecca · Rating 5 out of 5]

This large tome is translated but by the author himself so I’m not entirely sure that if it officially counts as a translation or a rewrite…. It’s a pretty impressive feat in itself but this is a hugely ambitious and meaty piece of work beyond that. It’s not perfect - novels of this length rarely are - but after a slightly slow start I was really drawn in. Set in the mid 1990s, at its heart is a novel about the Holocaust and Berlin in the years before the Second World War as well as the GDR in the years afterwards with a side plot that follows the development of the atom bomb in Los Alamos.

Verhaeghen is a scientist and he’s not afraid to include relatively lengthy scientific explanations - and although I can’t follow much of it I do like to see literary books that acknowledge science properly and incorporate it in to their storylines. On the downside there is some really bad sex (even on the first page) - but even then often the inclusion of the act (if not always its description) did feel an integral part of the story being told - when in similar circumstances in other books I may have found it gratuitous or at best difficult to believe. I’m also not wholly convinced by the ending - partially by the actual denouement but also because at that point it feels as if the writing becomes more self-consciously erudite and philosophical.

It’s definitely not a book that will suit everybody but I felt that it had a lot of important things to say, it certainly didn’t take the trajectory that I was expecting and I thought it managed to tell a horribly familiar story in quite a different, thought provoking way. Maybe it’s closer to 4.5 stars in my estimation but it feels as if it deserves the 5 stars for its ambition and for what it did well far outweighing what I didn’t like.

[Ian Gillibrand · Rating 4 out of 5]

This large tome justifies it's length given the complexity of its subject matter (though the book itself is not difficult in form to read).

Neo Nazi plots, multiple betrayals, a timeline that begins in 1930's Germany, and jumps to 1990's East Germany , the post communist era and stops off in the hideous death camps and the race for the atom bomb in Los Alamos.

Peopled with memorable characters, and unreliable narrators only the climactic ending jarred for me, hence the removal of the star.

All in all a very worthwhile read.

[Charles · Rating 4 out of 5]

I’ve just finished reading Omega Minor by the Belgian novelist Paul Verhaeghen, a cognitive psychologist now working in the States. Originally published in Dutch, this enormous novel – 700 pages of closely-printed text - was translated into English by its author, winning the Independent Foreign Fiction prize in the process. The English, like the novel itself, is constantly inventive, and slightly quirky; Verhaeghen has stated that he decided to do the translation himself after seeing the lamentable job a professional translator had done of a section of the book, and I can well believe it. It isn’t a job I’d have taken on willingly, and certainly not at the rates a work this size inevitably attracts if it’s to exist at all. It’s a sprawling, superficially confused, engagingly unwieldy sort of book that resists unity of style, that resists, in many ways, any kind of unity at all, except that provided by its existence as an attractive, slightly austere, well-made physical artefact, for which we have, once more, the Dalkey Archive to thank.

The narrative arc of the novel covers much of the last century, with key events clustering around the opposing poles of the Second World War and the destruction of the Berlin wall. Geographically, its heart is Berlin, although long sections are set in New York and Los Alamos, and one short section in an improbably glamorous Bath, a place I suspect Verhaeghen has never seen. It’s a book that barely acknowledges a world beyond that defined by mid-twentieth century Europe and the post-war diaspora, except – in the case of Japan - as a target for the nuclear bomb. There’s no reason why it should. It has more than enough on its plate as it is.

You can read the rest of my review here.

[Erin · Rating 4 out of 5]

all i can possibly say is wow. epic. huge. for those who read vollmann's europe central, and felt the vastness of what he covered and how he told the story, this is a good next book to read. verhaeghen was his own english translator for this edition, and i think it was a brilliant move on his part. words are so infused with meaning, particularly in this story, that a less capable translator could have made an english edition truly terrible.

verhaeghen is at his best when writing from the perspective of an old man reliving the atrocities of german occupation in wwii--his experiences as a jew in berlin in the 1930's forward. it is impassioned writing, and i admit to shedding a tear here and there. that said, verhaeghen manages to be passionate without being hammy or melodramatic. there are a number of viewpoints in the story, told from first person, and the shift between characters is sometimes subtle. in the beginning, before you really know each character, it can be a bit confusing, but, by sticking with it, the story unfolds properly.

give yourself time to read this one. its not a light read or easy one. i had to stop reading this at night before bed because my brain just could not shut down -- i'd read the night away, or lay there in bed, unable to sleep, processing everything i had read.

this is a strong 4. there are moments that i found myself doing some light skimming, points where maybe an editor could have shaved some words, and that is the only reason this is not a 5. i picked up this book because of the cover, and because it had heft. i was looking for a brilliant read, and found one.

[Jason Lundberg · Rating 5 out of 5]

Four narrative strands, seemingly unrelated, sometimes told consecutively in the first person (so the reader has to figure out who's speaking), encompassing 50 years of Berlin history, the Nazi regime, the rise of communism, and the Manhattan Project. Somehow, it manages to not fall apart under its great ambition, and reveals moments of great empathy and emotion. And sex, lots of sex. Nothing is what it seems, and no one, and the stylistic prose is absolutely compelling through all 700 pages. Winner of the Independent Foreign Fiction Prize and the Flemish Culture Award for Fiction.

[NickdjSero · Rating 4 out of 5]

The greek edition is about 900 pages. For about 300 pages i was struggling to read it, thought it was boring, but i was Wrong!!! One of the greatest books i've ever read, the time i dedicated just worth it. Reading it just once certainly is not enough, you cant get deep inside all its meanings and conclusions.

[Kyriakos Sorokkou]

Δείτε την κριτική στα Ελληνικά στις βιβλιοαλχημείες

After finishing the mammoth book The Swarm of 1021 pages, I was confident to start my new month (July 2019) with another big book: Omega Minor.

In 2018 upon finishing the incredible book by Jaume Cabré Confiteor in a beautiful edition, in the marketing part at the end of the book I saw another book similar with it:
Omega minor by Flemish author Paul Verhaeghen.

Both books were written in regional European languages (Confiteor in Catalan), (Omega Minor in Flemish).
Both books had to do with the Nazis, Auschwitz, the subject of memory, and Evil in our world.

I thought I was going to read a Flemish Confiteor, but I was wrong.

I read it in this boring English edition, but it was cheaper than the beautiful Greek one, and the translation was by the author himself which was something positive.

But I wasn't connected with the protagonist or any of the characters in this book as I was connected with Confiteor's.

In Confiteor besides Auschwitz, the Nazis, and the subject of memory we were also reading about the evil of Nazis, of Frankists, and of the Evil of the Holy Inquisition. And in addition, a violin's biography.

In Omega Minor we were limited into Nazis, Neonazis, and physics experiments, specifically experiments on atomic bombs, as well as to the memories of a supposed Holocaust survivor.

The writing was not as mellifluous as the one in Confiteor and I got really tired of the mechanised and dry style of the narration. Before reaching the middle part of the book I felt that the reading was a chore, but at l(e)ast I finished it.

If you like reading about the WWII, I recommend Confiteor.
If you have read it, and you LOVE WWII topics than read Omega Minor as well but don't say I didn't warn you.

[Jan Vranken · Rating 4 out of 5]

Aarzelde tussen Pynchon en dit boek als kanjer voor vakantie. Moeilijk om te bespreken; googel best een professionele review. Erg ongelijk: soms zin om het voorgoed terzijde te leggen en toch grijp je ernaar terug. Je leest je soms verloren door de vele verhaallijnen; gelukkig komen ze naar het einde toe min of meer bij elkaar (de laatste tientallen pagina’s zijn overigens niet de beste). De taal is barok en dus af en toe verblindend en dan weer overdadig. Ik had net Ulixes achter de kiezen en was dus wel tegen een stootje bestand. Probeer het toch maar!

[Richard O'Brien · Rating 3 out of 5]

Someone turned me onto this book, saying it was Pynchonesque. Having read this book now, and letting it settle for a month, I would say that the comparison to Pynchon starts and stops with World War II as part of this novel's backdrop. Oh, yeah. Pig Bodine makes an appearance as well. Barring the aforementioned points, calling this novel Pynchonesque is no more accurate than comparing David Foster Wallace to Thomas Wolfe. Another acquaintance referred to Omega Minor as Pynchon-lite. This description is probably more accurate in the case of Verhaeghen's novel.

If you're a reader who reads books in search of style where sentence structure is concerned, there are portions of this book that will satisfy you. As to plot, all I will say is that it is there; however, much of this ground has been covered by other writers. Character development seems lacking as well; even the victims of the Nazis seem more cardboard cutouts than flesh and blood Jews who lived in Germany; though I will say that Verhaeghen does a splendid job in developing the atmosphere that Jews in Germany faced when none among them knew exactly where there friends, family, coworkers, and acquaintances were going when they disappeared; the sense of dread he creates with respect to this part of the tale worked, but it was not sustainable.

There's plenty going on in the present day part of this novel as well, but even one critical element of that storyline fell short in producing any empathy within me for the characters involved. If they're not too self-absorbed then they are scoffing at everyone and everything that doesn't fit into their educated worldview. There's no middle ground, no mystery, and this only lends to characters coming off as one-dimensional.

I have met a good number of psychologists and psychiatrists over the years who harbor this notion that because they know human nature they think that the next logical step, usually coinciding with retirement from their chosen profession, is writing a novel. While it may be true that a good novelist will possess a fairly decent grasp on human nature, it is not necessarily true that knowing human nature alone makes for being a good storyteller. Verhaeghen falls into the latter category. Omega Minor is a committed effort, to be sure, but it fell flat for me in many places.

[How About Books · Rating 5 out of 5]

Η παράμετρος Ω(omega minor) είναι ο λόγος της ενεργειακής πυκνότητας που οφείλεται στην κοσμολογική σταθερά, προς την τρέχουσα πυκνότητα του σύμπαντος(😯). Η κοσμολογική σταθερά είναι η παράμετρος που εισήγαγε ο Αινσταιν στη θεωρία του και εκφράζει μια Συμπαντική δύναμη ή μια αρνητική βαρύτητα που πηγάζει από το κενό και εμπόδιζει το σύμπαν να καταρρεύσει. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας «η παράμετρος ωμέγα είναι αυτή που καθορίζει τι θα συμβεί στο σύμπαν, τι θα συμβεί σε εμάς». Το έργο του Παούλ Βεράχεν είναι ταυτόχρονα βαθειά ρομαντικό και τρομακτικά ρεαλιστικό, σε ένα κόσμο σύγχρονο και επαναλαμβανόμενα αιώνιο, που στροβιλίζεται στο χάος.

Το omega minor και η γραφή του δεν είναι απλή, θυμίζει βαγκνερικό δραμα, ρομαντικό έπος, βίαιο ντοκιμαντέρ. Οι βασικοί ήρωες είναι τρεις και ο βασικός τόπος είναι το Βερολίνο, λίγα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους. Όμως μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο συγγραφέας συμπεριλαμβάνει όσα καθόρισαν τον 20ο αιώνα, τις μεγάλες ιδέες, τις επιστημονικές ανακαλύψεις, την άνοδο του φασισμού, την βια και βαρβαρότητα που έπνιξε την Ευρώπη, τον πολιτισμό και την ίδια τη ζωή. Την άνοιξη του ‘95, ο φυσικός Παουλ μεταφέρεται στο νοσοκομείο μετά από συμπλοκή με νεοναζί. Εκεί γνωρίζει έναν επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος.

Υπάρχει ζωή μετά το Αουσβιτς; Υπάρχει ζωή μετά την ατομική βόμβα; Και αν υπάρχει ποια η αξία της τελικά; Δεν ξεκινούν όλα εκεί όμως. «Εν αρχή ην η Πράξις».

[Ο κόσμος έτσι μας διδάσκει η φυσική, αποτελείται ως επί το πλείστον από σκοτάδι. Είναι η μυστικότητα αυτού του σκοταδιού που κρατάει ενωμένα τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν,σε επισφαλή ισορροπία , έναν κόσμο που από τους ίδιους νόμους είναι προγραμματισμένος να καταστραφεί. Από αυτό το σκοτάδι, που μας χωρίζει από τον εαυτό μας και από τον άλλον με τη δύναμη που κάθε φορά μας επανενώνει, γεννιέται και η ουσία του ανθρώπου. Στον μουσαμά της ζωής,στάζει η μπογιά του Πόλλοκ]

[Stamatis Kourtis · Rating 2 out of 5]

The author had some very good ideas regarding the rise of the Nazis, the voluntary and/or involuntary collaboration of germans/jews with the Nazis, etc but I am not quite sure that these ideas were presented thoroughly despite the size of the book. I think it had too many characters and parallel stories.

Also I strongly believe that presenting the phenomenon of neo-Nazis as part of The Plan it does not really say anything against fascism and rather it oversimplifies it.

Finally, don’t read from chapter titled “Omega” onwards which is completely boring

[ο κανένας κανένας · Rating 2 out of 5]

A novel that seems to be less than the sum of its subplots. Every subplot could be a main theme for a shorter novel, and every subplot is interesting to read and fascinating. However all these subplots dont really add up. Overall it tends to be quite longer than it should be, most of the pages and the sex scenes don't really add substantially to the story while there are also some serious issues on the concluding events.
On the other hand it depicts a fascinating story of the 90s and 30s Berlin and the holocaust, which seem realistic and are interesting.

[Coralyn · Rating 5 out of 5]

I loved this book, which I actually read some time ago, shortly after it won the translation prize. After I got past a rather unappetising sex scene at the beginning of the book, the mixed bag of fact, fiction and fantasy was a delight! It is a big book, but the reader quickly forgets that once drawn into the different lives and experiences of the various characters during this wonderful voyage through contemporary human experience, culture and history.