Op de schouders van reuzen

by Umberto Eco, Hans van den Berg (Translation)

Op de schouders van reuzen is een postuum cadeau van een van 's werelds meest geliefde schrijvers. Ver verwijderd van de collegezalen, academische conferenties en ereceremonies schreef Umberto Eco in de loop van drie decennia deze nagelaten teksten. Op de schouders van reuzen geeft een handzaam en aanstekelijk inzicht in het veelzijdige oeuvre van Eco, dat evenzeer is gebaseerd op de literatuur en de filosofie als op de esthetiek, de ethiek en de invloed van de massamedia. Het boek vormt als het ware de essentie van het universum van Eco, geschreven in een sublieme, licht ironische taal; soms speels, en scherp als het nodig is. De wortels van onze beschaving, de veranderende canon van de schoonheid, de karakteristieke helden van onze grote verhalen, de obsessie met complotten: het zijn slechts enkele van de ideeën die de auteur de lezer aanreikt in dit schitterende, rijk geïllustreerde boek.

Genres: Nonfiction, Philosophy, Essays, History, Art, Italy, Literary Criticism

442 pages, Hardcover

First published January 1, 2017

About the author

Umberto Eco was an Italian medievalist, philosopher, semiotician, novelist, cultural critic, and political and social commentator. In English, he is best known for his popular 1980 novel The Name of the Rose, a historical mystery combining semiotics in fiction with biblical analysis, medieval studies and literary theory, as well as Foucault's Pendulum, his 1988 novel which touches on similar themes.

Eco wrote prolifically throughout his life, with his output including children's books, translations from French and English, in addition to a twice-monthly newspaper column "La Bustina di Minerva" (Minerva's Matchbook) in the magazine L'Espresso beginning in 1985, with his last column (a critical appraisal of the Romantic paintings of Francesco Hayez) appearing 27 January 2016. At the time of his death, he was an Emeritus professor at the University of Bologna, where he taught for much of his life. In the 21st century, he has continued to gain recognition for his 1995 essay "Ur-Fascism", where Eco lists fourteen general properties he believes comprise fascist ideologies.

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

Mi-ar fi plăcut să ascult - chiar înregistrată - măcar o prelegere de-a lui Umberto Eco. N-a fost să fie. Dacă nu mă înșel, pe YouTube există doar un fragment din conferința despre secret (prezentată de autor în 2013).

O prelegere trebuie să fie limpede și amuzantă, să instruiască, dar și să delecteze. Lecturile lui Umberto Eco au, firește, toate aceste însușiri. Nu sînt dificile, fiindcă publicul era pestriț, nu-l ascultau numai filosofi și experți în estetică. Nu sînt nici comune. Cine a citit măcar o parte din cărțile lui Eco îi știe deja obsesiile.

Din volumul de față, m-am oprit la un amănunt amuzant (de eschatologie, ca să zic așa), menționat de conferențiar în prelegerea intitulată „Despre unele forme de imperfecțiune în artă” (pp.285-320).

Știm că vom învia. Nu știm cînd, dar faptul învierii e sigur. La fel de sigur este și că vom trece printr-o judecată severă. Unii vor merge în rai și vor mînca susan și turtă dulce, alții vor ajunge în iad și vor posti pe un grătar încins. Certitudinile sînt, așadar, puține. Întreaga împrejurare a fost, pentru teologii isteți, un prilej binecuvîntat de a edifica ipoteze.

Cînd vom învia, cum vom învia? Curiozitatea cu privire la trezirea defuncților (anastasis ton nekron) a apărut devreme, prin secolele IV-V. Rufinus, traducătorul lui Origen și inamicul sfîntului Ieronim, a presupus că oamenii vor învia la vîrsta maximei lor înfloriri fizice (pe la 15-20 de ani). Vom avea, prin urmare, toți dinții din / în gură, mușchi elastici și păr abundent.

Umberto Eco amintește și nedumeririle sfîntului Augustin (354 - 430): Va învia și cel care a murit înecat în mare și devorat de rechini? Răspunsul său ingenios a fost cît se poate de pozitiv și încurajator. E ca la un împrumut, a raționat sfîntul. Vom primi înapoi tot ceea ce am împrumutat vremelnic altora. Rechinii vor fi obligați să ne restituie datoria (părțile trupului) cu dobînda subînțeleasă etc. (De civitate dei, 12: 20).

Și mai bizare au fost întrebările ridicate de sfîntul Thoma de Aquino (în questio 80 din Supplementum). Vor învia și intestinele? Dar firele de păr? Dar unghiile? (Toată discuția la pp.286-288).

[Jonfaith · Rating 4 out of 5]

In that distance lies the slender thread that separates the experience of beauty from other forms of passion.

Perhaps it was apt to complete this (4+ stars) seminal collection during a bizarre if savage winter storm where the temperature plummeted forty degrees Fahrenheit in just over 90 minutes, where the wind chill howled at a moderate 25 degrees below zero. It was this encounter with the unexpected extremes which recalls Eco. That said, the maestro noted, Visionaries see only what their culture has taught them to see and allows them to imagine.. What we deign the extreme is both inherited and empirical, that's all. This collection nonetheless is a series of lectures given by Eco at the end of his life. His trademarks are on display, keen insight, odd juxtapositions and lengthy quotation. Eco rises about the political, looking with horror at the fascist penchant for imagining politics as applied biology and instead harkens back to those fragmentary republics of letters, moments of discourse and enlightenment amidst contrary conditions. There were a number of lectures which required heavy lifting and I discovered myself wanting, thus it took over a month to complete this marvelous book.

[Raquel · Rating 5 out of 5]

Magníficos textos de um dos gigantes do pensamento contemporâneo.

O conhecimento de Eco é avassalador. Em cerca de 400 páginas desconstrói temas como a beleza, a fealdade, imperfeições da arte, conspirações, etc. Das falsificações de arte, aos mitos do Priorado de Sião, passando pelas revelações do sagrado, são inúmeros os temas que o autor cruza, com a elegância e a eloquência que tão bem o caracterizavam.
Revendo os mitos que levam os homens a construir um guião que perdure séculos, Eco mostra a fragilidade e volatilidade das nossas crenças e padrões.

O conhecimento que estas páginas encerram permite-nos ter uma visão mais madura e sincera das nossas referências sociais.
E se ainda há quem continue a acarinhar conceitos e ideias que deveriam ter morrido com a revolução francesa e, a pugnar pela sobrevivência de certas heranças medievais, este livro é um óptimo exercício de catarse.

Extraordinário. Um livro de referência para uma boa biblioteca.
~

"Certa vez, Pasolini também escreveu que a conspiração leva ao delírio porque nos liberta do peso de nos termos de confrontar com a verdade."

[Ferda Nihat Koksoy · Rating 5 out of 5]

MİLANO DERSLERİ

Geçmişte yaşayanlar bize oranla devdiler, ama bizler cüce olsak da omuzlarına oturarak, yani onların bilgeliğinden yararlanarak onlardan daha iyi görebiliyorduk.

1. DEVLERİN OMUZLARINDA:
(Klasiklerin güncele desteği ve entelektüelin misyonu).
Her yenilikçi eylem, babaya karşı çıkış ve babadan daha iyi bilinen bir ataya başvurulmasıyla gerçekleşir; Latin geleneği protesto edilirken Yunan lirik şiirine, Kelt, İbrani kelimelerine başvurulması gibi.
"Devlerin (eski ustalar) omuzlarındaki cüceler gibi uzağı görebiliriz" düşüncesi,12.yy Ortaçağ'ında ortaya çıkmış ve egemen olmuş bir bakış açısıydı; yani, öncekiler bizden üstündü ama biz onlardan daha uzağı görebiliyoruz düşüncesi.

Erken 20.yy'a kadar geçmişe hürmetle gelen bu düşünce tarzı, bundan vazgeçen, cüceye saygıyı öne alan yeni nesille en uç modernist noktasına varır: Yarış arabasının, Samotraki Kanatlı Tanrıçası'na karşı zaferidir bu. Picasso ve Joyce'un çıktığı bu yeni resim ve edebiyat yolu, dolaşıp gelip yine kadim minotaurus ve Odysseus'a varmıştır.

Günümüzde ise, tüm değerlerin eşzamanlılığına ve tüm modellerin senkronize kabulüne dayalı, değerin ve zamanın anlamsızlaştığı, geçici ve duruma göre modellerin seçildiği ve tabur tabur cücenin cücelerin sırtına oturduğu bir dönem yaşanmaktadır.

2. GÜZELLİK
Biz İtalyanlar güzelliği neredeyse hep sanatsal güzelliğe eşdeğer tutarız.
Güzeli değerlendirmede kesinlikle çıkar duygusu yoktur.
Güzel, mesafeli olandır.

Augustinus'un zaman tanımı için verdiği cevaba (kimse sormazsa cevabı bilmiyorum, biri sorar da açıklamaya kalkarsam bilemiyorum) yakın bir şekildedir güzel tarifim: Güzel, insanların güzel dediği her şeydir.
Güzellik hiç mutlak olmamış, dönem ve kültüre göre değişkenlik göstermiştir.

Pitagoras'ın evreni estetik-matematikle ilişkilendirmesi sonraki zihinleri etkilemiş, bu etki Yunan mimari ve müzik başta olmak üzere sanatta Altın Oran = 1.618 ile kendini göstermiştir.

Güzellikte önem verilen ikinci unsur ışıktı; Ortaçağ ışığa tutkundu, Tanrı bile Işık, Ateş, Işıltı Çeşmesi olarak tanımlanıyor, Dante'de Cennet ışık vizyonlarıyla sergileniyordu.
13.yy'da Albertus Magnus (Doctor Universalis lakaplı,İbn-i Rüşt izlekçisi) ile öğrencisi Aquino'lu Tomasso ve sanatçı Giotto döneminde ışık yukarıdan değil, aşağıdan, insan ve nesnenin içinden yayılmaya başlıyordu.

Ortaçağ orantı ve parıltının ötesinde güzelliğin 3.özelliği olarak bütünlüğü görüyor, Tanrı ve canavarlar birlikteliğin güzelliği kavramına sokulmaya başlıyordu.

Sonraki dönemlerde Gotik ile birlikte, oran ve düzenliliğin dışına çıkılarak, orantısızlığıyla mutlu (15.yy: Antonella da Messina, Hieronymus Bosch), yüceliği kutlayan (18.yy: Caspar David Friedrich) resim anlayışı ortaya çıkıyor, 20.yy avangart sanatıyla ise tüm kavramlar alt üst edilerek ve her şey göreceliliğe bağlanıyordu.

3. ÇİRKİNLİK
Çirkin, şeytanın güzelin arkasından nanik yapmasıdır (Victor Hugo).
Çirkin güzelde olmayan tutkuyu içerir ve tiksinti onu iter.
Çirkinin eşanlamlılar sözlüğünde güzele oranla çok daha fazla karşılığı vardır.
Çirkin/korkunç olanın alttan alta gerçek bir haz kaynağı olması ve dayanılmaz bir çekicilik taşıması (Schiller) özelliği de vardır.
Çirkin, sanat tarihine Hristiyanlıkla (dikenli tacıyla idam edilen İsa ile) girer (Hegel).
Çirkinler, Tanrı tarafından doğa-üstü olaylara anlam yüklemek için, güzel ve iyi olanın değerini anlatmak için yaratılmışlardır.

Mary Shelley, kötülüğün çirkinleştirdiği, çirkinliğin kötüleştirdiği Frankenstein'ını (1818)yazmış, Victor Hugo ise çirkini romantik şekilde merkeze almış, gelişen sanayi kentlerinin çirkinliği anlatılmış, öte yandan da ırkçılığın iğrenç düzeylerinde çirkin "Zenci" ve "Yahudi" tarifleri yapılmıştır.

Kitsch ise zevk yoksunluğu olarak tanımlanabilir ve gerçek sanat derdinde olmayıp, ikiyüzlülükle etki, efekt oluşturma peşindedir.
Kitsch'in, sanatçıya 'iyi bir iş' yerine 'güzel bir iş' buyuran, ahlâkî kategoriyi estetik kategoriyle yer değiştirten vasfı da vardır.

Susan Sontag'ın Camp tanımı ise yapay, abartılı, stilize, fantastik olanı içerir ve zevksizliğin / iğrençliğin güzelliğiyle kendini bulur. Art Nouveau ve Sagrada Familia örnekleridir

4. MUTLAK ve GÖRECELİ
Mutlak (ab solutus) bağlardan ve sınırlardan azade, kendi nedeni, anlamı ve açıklaması olandır ve bu tanım sadece Tanrı inanışına denk gelir. Bu inanış ya Spinoza ve Bruno'daki gibi bizleri de içine alan içkin bir Tanrı anlayışıyla ya da Cusano'da olduğu gibi çemberin merkezinin her yerde ve çemberin hiçbir yerde olduğu aşkın bir Tanrı anlayışıyla açıklanır.

Görecelilik mutlak olanın bilinemezliğinden doğdu ve yaygın şekilde yaşamaktadır. Şeylerin bir varlığı kabullenilmezse, onları araştırmamızın, hakikat meşalesini daha ileri taşımamızın da imkânı kalmaz.
Gerçek pragmatist Peirce "düşünceler tesirli olduklarını gösterirlerse gerçektirler ama tesirli olmalarını da gerçek olduklarında kanıtlarlar" demiştir.

Görecelilik alanında hiçbir şeyi kesin olarak kabul etmeyen ve tek ölçüt olarak kendi şahsını ve arzularını kabul eden bir diktatörlük oluşmaktadır. Oysa bizim başka bir ölçütümüz vardır: Tanrı'nın Oğlu, gerçek insan (Ratzinger,2003).

Göreceli kabul edip duvarın içinden geçmeye kalkarsam burnumun direğinin kırılacağı ve ölüm gerçektir.

5. ALEV GÜZELDİR
Alevler güneşin imasıdır, yıldırım ve yangınlarla ilk deneyimlenmesiyle tanrısallıkla bağdaştırılmıştır; Epimetheus'un tüm canlılara yaşayabilmeleri için gerekli bütün özellikleri dağıtarak denge kurarken unuttuğu ve çıplak ve savunmasız kalan insanı kollamak için, sonsuza dek işkence çekme pahasına Prometheus'un teknikle birlikte verdiğidir; Heraklitos'ta her şeyin ilk başlangıcıdır; simyacıların ilk maddeyi bulma ve metalleri altına dönüştürme çabasında athanor fırınındadır; ısıtır, yaşatır, yedirir; hipnotize eder ve hayal kurmanın ilk nesnesi ve başlatıcısı olur, karanlıkta yalnızlığa eşlik eder; ona dokunmamanın gerekmesiyle ilk evrensel yasağı başlatır, cehennemin simgesidir; dine aykırı olanların feci cezalandırılma aracıdır; kendisini başlatan nesneleri yutuverir; tutku ve öfkeye mecaz oluşturur; dönüşüm ve değişim istendiğinde çağrılır; sönmesini önlemek için çaba gerektirir; kül üreterek pislik de yaratır.

6. ROMAN KAHRAMANLARI
Edebiyat dünyasının kahramanları yoktan yaratılmışlardır: Anna Karanina, Don Kişot gibi. Bu kurmaca karakterlerin ispata ihtiyacı yoktur, yazarları onlar nedeniyle yalancılıkla suçlanamazlar; onlar bize gerçeği anlatıyormuş gibi yaparlar, biz de onları ciddiye alırmış gibi yaparız.
Bu kahramanların ontolojik durumları tuhaftır, çünkü aslında var olmamaları gerekirken, hayatımızdaki yerlerini korurlar, aramızda dolaşırlar (konuşma, moda, film, reklam) ve hatta bizimle en çok ortak noktası olanları varlığımızın arkadaşı kılarız.
Ayrıca roman okumak, kahramanın kaderine asla müdahale edememek demektir; bu duyguyu hissetmek, kabullenme ve katlanmayı öğretir.

7. PARADOKSLAR ve AFORİZMALAR
Paradoks, ilk ağızda hatalı görünse de sonuçta kolay sezilemeyen bir hakikati ortaya koyandır ve bu anlamda paradoks bir aforizmaya da özlü söze bürünür.
Aforizma, çok yaygın bir görüşün yüzeyel kaldığı bir noktayı derinleştirme amacı taşır, bir yaşam tarzı ve felsefeyi kısa özlü sözle belirtir, zekâ, nükte ve parıltıyı ortaya koyar.
Retorik giderek netleştikçe aforizma artık yaygın görüşe ters düşmez, onunla eşanlamlı olur.

8. YANLIŞ BİLGİ , YALAN SÖYLEMEK ve SAHTECİLİK YAPMAK

Romanda yalanın çift yüzü vardır: Aldatan ve aldanan; tek yüzlü yalanda onursuzluk vardır, şahıs kendisine yalan söyler ve sonunda kendisi de inanır.
Üç yüzlü yalanda, ironinin yöneltildiği kişi, ironideki gerçeği bilmiyor veya aptalsa, üçüncü bir şahıs ise bu gerçeği biliyorsa, anlamayanın alay konusu olması söz konusudur.

Floransa ziyaretinde Palazzo Vecchio önündeki sahte Davut heykeline (özgün olanın Akademi'de olduğunu umursamadan) hayranlık duyan turistin durumu da benzerdir.

Bir tepeye özgü olmasını isminde de taşıyan hasarlı Atina Akropolisi'nin aynı ebatlarla Neshville Centennial Park düzlüğündeki eksiksiz taklidi arasındaki ironi de başka bir sahtelik halidir.

Var olmamış bir özgün nesneyle ilgili sahtekarlıkta örnek büyük sahtekâr Han van Meegeren vakasıdır; Vermeer'e (17.yy) atfedilerek 1937 yılında yaptığı Emmaus'ta Akşam Yemeği tablosunu, 2.5 milyon dolara (güncel değerle) satmıştır. Savaş sonrasında eseri Nazi generali Göring'e satmış olmakla suçlanınca, bunların kendine ait taklitler olduğunu itiraf etmiş, hiç kimse ona inanmayınca da cezaevinde maharetini kanıtlamak için bir tablo daha yapmıştır.
Diğer taraftan, Louvre Müzesi'ndeki La Gioconda (Mona Lisa) tablosunun, sonradan dahice yaratılmış bir taklit olmadığını kim söylüyor ki!

Sion Belgeleri Protokolleri sahtekârlığının vardığı Yahudi Soykırımı dehşeti bilinen bir trajedidir.

Bir roman yazarı olarak sizi temin ederim ki 10.000 kopyadan sonra romanlara alışık okurdan vahşi okura geçiliyor ve bu nedenle roman gerçek beyanlar silsilesi gibi okunmaya ve yazarın lincinin düşünülmesine varıyor.

Gizleme siyasetin ya da bilgeliğin bir alt türünden başka bir şey değildir; gerçeği söylemeyi bilmek ve onu söylemek keskin bir zekâ ile bir o kadar cesaret gerektirir; bu nedenle en zayıf siyasetçiler en müthiş gizleme ustalarıdır (F. Bacon).
Gerçeği söylemekten daha fazla temkinli olmayı gerektiren bir durum yoktur; söylemeyi bilmek kadar susmayı bilmek de büyük maharet ister.

9. SANATTA BAZI KUSURLU BİÇİMLER
Kusurluluk genelde bir türe, bir kurala, bir yasaya göre tanımlanır; norma göre fazla ya da az olan bir şey kusurludur.
Sanatta ise kuralı belirleyen eserin kendisidir.
Kolları olmayan Milo Venüsü de kusurludur ama insanlar akın akın onu seyretmek için Louvre'a giderler. Pek çok budala onu tamamlayıp "mükemmelleştirmeye" çalışmıştır (Kaliforniya Müzesi'nde olduğu gibi "eksikleri" tamamlanarak, hem de "meçhul heykeltraş tarafından yaratıldığında olduğu gibi" tabelasıyla).
Bazen bir karalama bizi bitmiş bir tablodan daha çok etkiler, çünkü daha az biçim daha çok hayat içerir; biçimler arttıkça hayat eksilir.

10.-11. SIR-KOMPLO
Sır açıklanmayan, açıklanmaması gereken, açıklanırsa açıklayana veya açıklanana zarar veren bilgidir.
Mahremiyet, özel hayat ve sırrın yerini günümüzde sosyal medya teşhirciliği almıştır. Bunu başlatan da geniş anlamda dedikodu, yani başkalarının dertlerinden haz duyma halidir.

İnsanlar planlara susamışlardır; onlara bir plan sunarsanız, kurt sürüsü gibi üstüne atılırlar, siz icat etmeye bakın, hemen inanırlar.

Komplolara inanmayı kolaylaştıran etkenlerin başında, Spinoza'nın dediği gibi, "devlet işlerinin halkın bilgisi dışında gelişmesi ve gerçeklerden yoksun bırakılması" gelir.

Gerçek komplolar gizemli değildir ve çoğunluk ilgi göstermez; çoğunluğun ilgi gösterdikleri, gizemli ve araştırılamaz özellikteki, başkalarından saklanan bir bilgiyi vaadederek çekicilik sağlayan kozmik komploların masallaştırılmasıdır.
Sır ne kadar güçlü ve baştan çıkarıcıysa içi o kadar boştur (G. Simmel).

Komploları ortaya çıkarmada en etkili konulardan biri "sessizlik kanıtı"dır: 1) Eğer bir sır varsa birisi bunu bir yakınına açıklayacaktır, 2) eğer bir sır varsa, bu sırrı açıklatacak bir kese daima vardır.

Masalsı komplo örneklerinden biri Dan Brown'ın Da Vinci Şifresi'dir; kitapta sayısız hata vardır ve milyonlarca saf okuru olmayan yerleri bulmanın peşine düşürmüştür.

İnsanlar artık Tanrı'ya inanmıyor demek hiçbir şeye inanmadıkları anlamına gelmez, her şeye inanırlar (Chesterton).

Komplolara inanmanın en önemli kötü etkilerin biri, kişiyi bu güçler karşısında elimden bir şey gelmez duygusuyla siyasetin dışına itmesidir.

12. KUTSAL OLANIN TEMSİLİ
Kutsal, her düşünce veya dinsel duygunun temelini oluşturan, temel güçtür; sonsuz karşısında hiçlik duygusu, bağımlılık, acizlik yaratır.

Kutsal olan, daha önce kültürünün öğrettiği, hayal etmesine izin veridiği, tanınmış/bilinen bir şeyle ifade bulur.

Mistikler kutsalı, algılanamayan ve imgeye tercüme edilemeyen olarak anlar ve sessizlik, karanlık, boşluk ve hiçlik ile ifade eder.

Müslümanlarca Tanrı, benzer şekilde, her şeyin nedeni olarak her şeyi kapsayan algılanamaz bir güç olarak ifade edilir.

Hristiyanlara göre Tanrı ise, tam karşıtı gibi, insan suretinde (İsa, Meryem, azizler)algılanır ve tanımlanır.
Hristiyan bazı azizeler, İsa algısını bedensel ve erotik esrimeye varan aşk düzeyine vardırmıştır (yasaklamaların yansımasıyla).

Ayrıca, aziz ve azizelerin resim ve figürlerinin zamana uygun bir dönüşüm geçirdiğine dair yeterince örnek vardır.

[Wojciech Szot · Rating 5 out of 5]

Napisanie recenzji z jakiejkolwiek książki Umberto Eco wydaje mi się zadaniem karkołomnym. Tu można tylko pisać o swoim doświadczeniu lektury. A przecież większość z nas ma już jakieś wspomnienia z tym niezwykłym humanistą za sobą. To przecież nie tylko “Imię róży”, ale dziesiątki książek od poważnych rozważań o semiotyce, po lżejsze eseje poświęcone sztuce, literaturze czy popkulturze.

Eco z dezynwolturą udowadnia, że można zestawić wszystko ze wszystkim, że snobistyczne podziały gatunkowe, czy podział na dyskurs popularny i egalitarny są błędem myślowym. Niekiedy te tezy są bardzo ryzykowne, jak ta z 2001 roku o tym, że internet połączył ojców i synów, jest szansą na zmniejszenie tarć pokoleniowych i inną komunikację, co chyba niezbyt się sprawdziło, ale w tym samym eseju Eco ostrzega, że ojcobójstwo zawsze następuje i choć dziś może nie wiemy w jaki sposób wydarzy się kolejna rewolucja, to jest nieuchronna.

Jest w Eco ostrożność przed nadmiernym optymizmem stawianych tez, ale też wystarczająco dużo życzliwości wobec świata, by nadmiernie nas straszyć. Wykłady, które przez kilkanaście lat wygłaszał podczas festiwalu La Milanesiana warto czytać też jako przykłady doskonałych esejów intelektualnych, z którymi możemy polemizować (nie wierzę, że nikt z czytelników Eco nie płakał nad losami Scarlett O’Hary, mimo tego, że autor taką wiarę wyznaje), ale ich niezaprzeczalne piękno tak językowo-literackie, jak i intelektualne to fantastyczna przygoda odrywająca trochę od spraw codzienności.

Żyjemy w świecie, w którym kultura oznacza przeróżność form - od seriali i książek, po memy i wrzuty na insta, insta-story będące wycinków narracją równoległą ze światów niekoniecznie nam znajomych są równie warte uwagi jak klasyczne powieści Dostojewskiego. Analiza codzienności bez uwzględnienia różnych jej przejawów wydaje się intelektualnie miałka, ale cóż - gdyby świat składał się tylko z erudytów w typie Eco, byłoby to miejsce wyjątkowo nudne.

“Na ramionach olbrzymów’ czytam od kilku tygodni po kilka stron, żeby nie przeładować się informacyjnie. Taka lektura dla smaku. Pięknie wydana (w przeciwieństwie do okropnej okładki, ale zawsze możecie zdjąć obwolutę) z pewnością jest dobrym pomysłem na…. uwaga uwaga… prezent świąteczny! Tak! Czas już na to hasło! Październik przed nami, sami będziecie zdziwieni jak już Mikołaje się pojawią w sklepach. A wy bez pomysłu na prezent, biedni wy moi. No dobra, ironizuję, bo za chwilę wszyscy tu będziemy wrzucać te przygłupie hasła w typie “idealna na prezent dla buntującego się nastolatka”, albo “must have wszystkich fashionistek”, “bez tej powieści można żyć, ale nie można owocować”, czy “idź dokąd poszli tamci, ale pamiętaj, żeby zabrać ze sobą najnowszego Mroza”. A tak dzięki mnie będziecie sprytniejsi - kupicie prezent trzy miesiące wcześniej, schowacie w pawlaczu (kurde, jak ja zazdroszczę pawlaczy), poczekacie na odpowiedni moment i siup! Eco pod ekologiczną choinką. Nie musicie dziękować za poradę. Pamiętajcie jednak, by sobie kupić drugi egzemplarz, bo ten kredowy papier wyjątkowo łatwo się paćka, a nie wierzę, że nie będziecie chcieli prezentu podczytywać zachłannie ukrywając się przed resztą domowników (samotnie mieszkający mężczyźni z analfabetycznie nastawionymi psami mają jednak niekiedy łatwiej).

Tłumaczył Krzysztof Żaboklicki i ja mu ufam.

[Burak]

Umberto Eco’nun belirli konular üzerine sohbetlerinden oluşan, nispeten kolay okunabilen ama okuyucuya Eco’nun birikimlerinden süzülenlerden de yeterince faydalanma imkanı veren bir eser. Kitabın kimi bölümlerini daha çok beğenmekle ve buralardan epeyce not da çıkarmakla birlikte kimi bölümlerin de biraz fazla Umberto Eco ihtisasına yönelik ya da İtalyan kaçtığını düşündüğüm de oldu.

[Ο σιδεράς · Rating 3 out of 5]

Ω ρε φίλε.. Με τόσες λατινικές εξτραβαγκάντζες, έχω έτοιμη ονοματοδοσία για καμιά 15ρια γενιές τσομπανόσκυλων, τουλάχιστον.. Grazie, Umbertino!!

Κάτσε να σημειώσω μερικά: Γκάλμπουνγκους, Τερέντιους, Παντέρα Προφουμάτα, Απουήλιος, Κορνούτιος.. Εεμ όχι, αυτό το ‘βγαλα απ’ το κεφάλι μου..

27/2 β:
η αλήθεια είναι ότι, εκτός από χαριτωμένα βαφτιστικά, το συγκεκριμένο έργο του κ. καθηγητή έχει κάτι περισσότερο (πολύ περισσότερο) να προσφέρει - στη σκέψη του συγκεκριμένου νάνου που γράφει τώρα, έστω..
Απολύτως στο στοιχείο του ο Σινιόρ Έκο, ειδικά στα κεφάλαια για την ασχήμια και για τη χρήση των εννοιών σχετικού/ απολύτου.
Νομίζω ότι θα καταφέρω να σκαρφαλώσω ως την τελευταία σελίδα, εκτός κι αν πάρω πάλι το ολισθηρό μονοπάτι των χαριτωμενιών μου και προγειωθώ στο κεφάλι του επόμενου αθώου (;) αναγνώστη. Προκαταβολικά συγνώμη, θα προσπαθήσω να συγκρατηθώ πάντως, το υπόσχομαι..
Ένα μεζεδάκι:
σελ. 135: O άγιος Αυγουστίνος, μπροστά στη διαμάχη εάν η γη είναι σφαιρική ή επίπεδη, φαινόταν να τείνει προς τη σφαιρικότητα, αλλά θύμιζε πως η γνώση αυτή δεν χρησιμεύει στη σωτηρία της ψυχής και, επομένως έκρινε ότι στην πράξη οι δύο θεωρίες είχαν την ίδια αξία..

...... Εδώ υπήρξαν ασυναρτητες νυχτερινές σκέψεις οι οποίες ευτυχώς εξατμίστηκαν, υπό το φως του ήλιου........

Ωχ, κι άλλος καθρέπτης πάνω στον καθρέπτη..
Ποιος να τα 'χε σκαλίσει επαρκώς αυτά, για να πάω να τονε βρω, ο Χιουμ, ο Χεγκελ, ο Ποντύ, ο Ρασούλης;
Μπερδεύτηκα, άρχισε να γλυστράει το έδαφος στο μονοπάτι .. ας μείνω καλύτερα στα ονοματάκια .. να κι άλλο ένα: "Μπερεσίθ" Εν Αρχή, στα εβραϊκά..

2/3: finito.. Όλα καλά πήγαν, ωραια βολτα.. ας μην τη μουτζουρωσω με γκρίνια, ωστόσο θα ψιθυρισω ότι ο νάνος, εάν δεν κουβαλούσε τόσους πολλούς θησαυρούς στο σακί του, τότε θα σκαρφάλωνε ευκολότερα στους ωμους των γιγάντων..
Αγάπη μόνο.

[Giordano Bruno · Rating 4 out of 5]

Umberto Eco le sa tutte! Dico davvero, ma quante ne sa Eco? È forse onnisciente? Probabile, almeno è l'impressione che si ha leggendo i suoi saggi, quantomeno questo. Bello, coltissimo e di certo non per tutti, ma molto spesso anche divertente. Sempre arguto e raffinato, insomma, Eco è un vero e proprio orgoglio italiano riconosciuto giustamente in tutta la galassia. Personalmente non ho preferito i capitoli iniziali o quello finale, ma quelli sul complotto, l'invisibile, il vero e il falso (impagabili). Ottima edizione di Nave di Teseo, ricca di illustrazioni. Di certo non l'ultimo saggio di Eco che leggerò.

[Squire · Rating 5 out of 5]

Umberto Eco has proven time and time again (in both his novels and essays) to be a literate observer of the aesthetic in culture and he presents here a series of papers/lectures delivered from 2001-2009 at the Mailanesiana festival of culture.

His philosophical ruminations on beauty, ugliness, the absolute, the element of firr, paradox, lies, imperfecton, secrecy, conspiracy, and the sacred in Western art and literature are witty, astute, and always accessible.

What can I really say to disparage the work of a man who can wax philosophically about obscure Italian literature, the artlessness of Alexander Dumas and Casablanca, and the physical beauty of Monica Bellucci?

This book of essays has given me a greater appreciation for his novels (some of which I now plan to reread) and at least one 17th-century Italian book I want to read.

Well-documented and generously illustrated, this book was a joy to read and ended much too soon.

[Pieter · Rating 4 out of 5]

Postuum bracht uitgeverij Prometheus 12 lezingen uit die Umberto Eco tussen 2001 en 2015 op het cultuurfestival La Milanesiana gaf. De titel van het boek en tegelijk het onderwerp van het eerste betoog prikkelden mijn aandacht. Het zou de 12e eeuwse Bernardus van Chartres zijn die als eerste de uitdrukking zou bezigen, maar al zes eeuwen vroeger alludeerde men op het principe. De moeilijke vader-zoon-relatie is reeds inspiratie voor vroeg-Griekse mythes. Eco kiest voor een middenpositie: Panta Rhei (‘alles vloeit’), maar anderzijds is het moeilijk om met traditie radicaal te breken. De nieuwe Germaanse heersers behielden de Romeinse structuren en christelijke godsdienst, terwijl de Renaissance niet zomaar alle Grieks-Romeinse kunst copieerde. Geen Hegel of Marx zonder christendom. Een interessante toepassing op dit thema is Eco’s bedenking dat de jonge generatie van mei ’68 onvermijdelijk zou botsen op het probleem dat ze zelf zou ouder worden, terwijl ze destijds opriep niemand te vertrouwen boven de dertig jaar. Maar vooral dat ze slachtoffer wordt van haar pleidooi om traditie overboord te gooien en te revolteren tegen de oudere generatie. Wat zouden haar kinderen doen? Conformeren aan hun ooit revolterende ouders of zelf revolteren tegen de generatie mei ’68 die intussen media, politiek en cultuur in handen heeft. Politiek-correctheid probeert de oudere generatie te behoeden dat hun kinderen contrarevolteren, wat ironisch genoeg lijkt te mislukken.

Meerdere lezingen zijn onvermijdelijk gelieerd aan boeken die Eco doorheen de jaren schreef over meerdere onderwerpen inzake kunst, literatuur en filosofie. Zo tracht hij schoonheid en lelijkheid te definiëren. De eerste baseert zich op enkele beginselen zijnde verhouding (cf. perspectief, gulden snede, de leer van Pythagoras), claritas (gotiek, mystiek,...) en ongereptheid. Om die reden zouden in de hemel mensen met een volmaakt lichaam verderleven. Nochtans koesterden Middeleeuwers een fascinatie voor monsters, die als lelijk worden bestempeld. Waar de antieke Grieken kunst vooral gebruikten om het mooie uit te drukken, dook met het christendom via het lijden van Christus en het bestaan van monsters, duivels, enz. het lelijke in de kunst op. Vanaf de 19e eeuw zou Lombroso via de fysionomie lelijkheid en morele slechtheid ook wetenschappelijk trachten te onderbouwen.

Nog voor Dan Brown met allerlei complottheorieën de literaire wereld veroverde, schreef Eco voor mij persoonlijk zijn beste roman. In “De Slinger van Foucault” ridiculiseert hij allerhande geheimdoenerij. Wat zou de vrijmetselarij meer zijn dan een zoveelste Rotary-afdeling tenzij dat ze schermen met een groot geheim? Het is des mensen om in allerhande samenzweringen een verklaring te zoeken voor wat men moeilijk kan geloven: Rennes-le-Château, 9/11, moord JFK. Eco beschrijft treffend in “De Slinger van Foucault” hoe een uit de hand gelopen studentengrap op den duur door de bedenkers niet meer kan worden ontkracht en dus een eigen leven begint te leiden.
Ook exposé’s over het vuur, de leugen, het absolute en de werkelijkheid die romanschrijvers kunnen scheppen, passeren de revue. Heel diverse onderwerpen, maar meestal spits en onderhoudend. Een mens wordt er zowaar weemoedig van, het idee dat naast Umberto Eco ook nieuwe beschouwingen van hem niet langer onder ons zijn.

[Christopher · Rating 4 out of 5]

Like all good philosophers, Eco repeated himself frequently, and revisited his favored subjects time and time again over the course of his career – in his case, ‘secret societies’ like the Rosicrucians or Elders of Zion and the tragicomic nature of their existence/non-existence – and the pitfalls of belief in grand conspiracy; his love-hate relationship with Dumas, whose novels like the Three Musketeers and The Count of Monte Cristo he finds structurally fascinating but stylistically perverse; and of course the many historical attempts to define the concept of beauty, with emphasis on classical Greece and his favorite medieval theologian Aquinas.

It’s rewarding to read an author whose familiarity almost seems to border on friendship – though one keen insight I had yet to encounter in his writing dealt with the ability to use fictional material to judge the truth of statements about the real world. Any event that happens in a novel or film must necessarily be said to have indisputably taken place within that fictional world, and any character referred to in that world must only be identified with said character. Therefore, a statement about the real world like “the Earth revolves around the Sun” can only be true to the extent that it is as true as the statement “Clark Kent is Superman,” or “Captain Ahab was the commander of the Pequod,” which cannot be refuted within the fictional universes they take place in, and thus may be used as litmus tests for determining the truth of non-fictional statements.

[Liedzeit Liedzeit · Rating 4 out of 5]

Wie immer, eine Freude den Mann zu lesen, wenn er über Dinge spricht mit denen er sich auskennt. Zwar liest man einiges, was man schon zuvor bei ihm gelesen hatte, über Casablanca, über Dumas, über Verschwörungstheorien. Aber das stört mich nicht.
Und es ist ein sehr schönes Buch durch die beigefügten Bilder. Schade, dass ich nicht einen der Vorträge wirklich hören durfte. Lustig, dass zweimal Chesterton zitiert wird (einmal via Selbstzitat aus dem Pendel), mit einem Aphorismus, der bis vor kurzem auf seiner offiziellen Homepage ihm selbst zugewiesen war, von wegen, wenn die Menschen aufhören an Gott zu glauben, glaubten sie nicht an nichts, sondern an alles.

[La Central · Rating 4 out of 5]

"Cuando pensábamos que ya lo habíamos leído todo de il professore Umberto Eco, la editorial que él mismo fundó, poco antes de morir, decide recopilar las lecciones magistrales que impartió en el festival La Milanesiana y que ahora nos trae la editorial Lumen. Encontrar en librerías nuevos títulos de Eco, fallecido hace ya algo más de dos años, es toda una suerte, o más bien, un alivio.
En estas conferencias, Eco trata temas que le obsesionaron a lo largo de su vida: el unicornio, rituales sagrados, lo bello y lo feo, los complots secretos, la filosofía medieval, la cultura de masas, las falsificaciones… Estos temas ya los había abordado desde distintas perspectivas tanto en sus novelas como en sus ensayos, pero su permanente curiosidad le impele a seguir estudiándolos, buscando verdades que se le habían pasado por alto en algún momento de su larga trayectoria como académico.
La respetable erudición de Eco, combinada con un finísimo humor incorregible y una voluntad divulgativa no siempre presente en el infatigable semiótico, nos permite adentrarnos en su particular mundo, donde todo aspecto de la cultura universal es interesante, desde la alquimia hasta Monica Bellucci. Nada se le escapa, en palabras de Anthony Burgess, al «hombre que sabía demasiado»." Marc Fernández Cuyás

[Butterfly2507 · Rating 2 out of 5]

An sich ist die Idee dieses Buches einfach grandios. Man hat quasi alles was man wissen will zusammen an einem Ort. Nur ist es so etwas von langweilig geschrieben. Ich war am Ende echt froh dass ich ein Kapitel beendet hatte. Musste mich echt durch quälen, auch weil ich es mag wie man Kunst (verschiedene Gemälde, Skulpturen und Ausschnitte aus Filmen) in Fotos auf das Blatt bringt. Lest es einfach nur wenn ihr Wirkich viel Zeit habt und nicht nebenbei einschlaft.

[FP · Rating 4 out of 5]

Una serie de ensayos en los que Eco revisa la importancia de mirar hacia atrás lo que hacían, decían pensaban nuestros predecesores. También hay algunos ensayos dedicados a revisar la naturaleza de las mentiras y las falsificaciones.
Lectura bastante interesante... si a uno le interesa el análisis semiótico de las cosas claro está. Ése era el trabajo de Eco, después de todo.

[Alexandru · Rating 5 out of 5]

„Poate că mişună deja în umbră
giganţi pe care nu-i cunoaştem, pregătiţi să se caţăre pe umerii noştri,
ai piticilor."

[Lukáš Zorád · Rating 3 out of 5]

Brilliant mind, brilliant essays, ideal reading before going to sleep.

[Elio · Rating 5 out of 5]

He estado casi un mes leyendo esto porque quería leerlo bien, pausadamente, como me gusta. Es un libro de ensayos sobre los temas más improbables, esos temas de los que en realidad casi nunca se habla en la academia, sino que más bien salen cuando estás con los amigos tomando un café. Así que es como tomarse un café con Umberto Eco. Si me tuviera que quedar con algo seguramente sería lo que dice sobre la belleza, que me ha sorprendido especialmente porque antes de leerlo ya tenía esa intuición: que lo bello es aquello cuya percepción disfrutamos aunque no pueda ser nuestro, de hecho, más bello es si no se nos permite tocarlo. AAAAAAAAAAAAAA

[Noémi · Rating 3 out of 5]

Fairly difficult to digest. I've really wanted to love this book, similarly to Pape Satan, since I moved to Milan recently and wanted to get more understanding about the literary scene. Sadly this book left me disappointed. Reach for Pape Satan though, which displays much more of the wit that we like from Eco.

The below includes some spoilers:

The Beauty chapter is filled with researched points on art, composed in the form of a university-like encyclopaedic summary leaning towards the drier end of the spectrum and lacking the wit displayed in Pape Satan which I would rather recommend instead of this book, even if doesn't include any summary on aesthetics.
The chapter, albeit filled to brink with references, also lacks a clear position taken by the author beside stating what we struggled to read our way through 25 pages, that "beauty is in the eye of the beholder".

[Lyle · Rating 5 out of 5]

Amazingly insightful and enriching masses on vivid and illustrious topics.
Major spoilers for Anna Karenina and Madame Bovary in chapter 6 (The Invisible), so I’d recommend skipping that chapter if you plan to read those and haven’t yet.

[Mikołaj · Rating 4 out of 5]

Omne animal triste ...

[Lorenz · Rating 3 out of 5]

Ab und zu ein wenig Zach

[Andrew Shugart · Rating 4 out of 5]

The first three speeches were my favorite, and were more of what I was hoping to read in this book. The first was about the importance of building on the cultural heritage of the past. The second was on the concept and history of beauty, and the third about the concept and history of ugliness. After that, they became very abstract, philosophical, and esoteric, which were harder to find engaging.

[David Conrad · Rating 3 out of 5]

Collected keynote speeches from the final decade or so of Eco's life, this is a serviceable "greatest hits" of his interests marred by occasional grumpy old man asides.

[Ann · Rating 3 out of 5]

Op de schouders van reuzen is een bonte verzameling essays van Umberto Eco en van hem steek je altijd wel iets op!

[Lukáš Pelcman | From Book to Mind · Rating 4 out of 5]

„Možná ve stínu již obcházejí obři, o kterých prozatím nevíme, připraveni se posadit na ramena nás trpaslíků.“

Umberto Eco je v mých očích prototyp intelektuála a člověka s rozhledem. Knihu tvoří série příspěvků autorem prezentovaných v letech 2001–2015 na konferenci La Milanesiana. Nejde proto o souvislé dílo, nicméně Eco se ve svých příspěvcích věnuje tématům jemu blízkým, a možná i pro něj již typickým, které spolu do jisté míry rovněž souvisí (krása a ošklivost, estetika, umění, literatura atd.). Nepřestanu žasnout nad tím, kolik stránek autor dokázal popsat o ohni. Téma pro mne nijak extra zajímavé, v kontextu celé knihy patřilo spíš k těm slabším, přesto se tomuto konkrétnímu příspěvku nedá upřít kvalita. Na rozdíl od mnoha jiných knih, kterým se rovněž nedá upřít ambice, Ecovy příspěvky vykazují i značnou míru „uměleckosti“ (pro nedostatek lepšího pojmu se spokojím s tímto).

My trpaslíci na ramenech obrů, nebo obři na ramenou nás trpaslíků

Eco se v prvním ze svých příspěvků, podle kterého byla pojmenována i celá kniha, věnuje tématu boje nového se starým, inovacím a moderny; a to na pozadí historie, literatury, umění a mytologie. Esej není možné redukovat na jedinou myšlenku, nebo sdělení. Nicméně je možné z kontextu vytrhnout vybrané citace, které dobře poslouží i samy o sobě.

„[...] zároveň ale tím, že stojíme na ramenech obrů nemusíme nutně být vyšší než oni, ale stejně dohlédneme dále.“ Eco tím hezky vyjadřuje velkou pravdu o veškerém pokroku, růstu civilizací a podobně. Jde o kolektivní úsilí a pouze kumulace jeho dílčích částí posouvá celek dále. To platí ve vědě, ale třeba i v umění.

Kolektivní pokrok se nicméně napříč dějinami vyznačoval vždy konfliktem mezi novým a starým. Potřebou jistého vymezení se vůči starému. Paradoxně často pak důsledkem takového jednání bylo navrácení se k ještě staršímu. Jinými slovy, vymezení se „synů“ vůči “otcům“, ale souběžný příklon těchto synů k jejich „dědům“. Autor v tomto dále sleduje od roku 1968 jistý zvrat trendu a konvergenci zájmů „synů“ a „otců“. Dost možná díky moderním technologiím dochází podle autora ke zvrácení trendu vzájemné nekompatibility.

Co je to krása?

Dalším z autorových velmi oblíbených témat je estetika a „krásno“. Ve své eseji sleduje definiční znak krásy, podle kterého je krása cokoliv, co lidé označili za krásné. Sice trochu tautologie, ale funguje to.

Eco popisuje jak mezi znaky toho, co lidé považují za krásné lze napříč dějinami vypozorovat jistý požadavek na proporce, světelnost a ucelenost. Rovněž zde také je možné vnímat vztah mezi tím, co je krásné a dobré. O dobré se zpravidla cítím být ochuzen, pokud je nemám. Naproti tomu, krásné je možné si vychutnat bez ohledu na vlastnictví. Krásu proto Eco spojuje především s nezištným obdivem.

„[...] ti, kdo si myslí, že vše je povoleno, nepatří k těm, kteří se domnívají, že Bůh je mrtev, nýbrž k těm, kteří se domnívají, že Bůh jsou oni.“

Eco v debatě o absolutním a relativním poznamenává, že pokud jsme my součástí absolutního, pak nemůžeme absolutno ani definovat ani poznat. Má to prosím, co dělat s Gödelovými větami o neúplnosti?

Někdy právě nedokonalost dílčích částí dává vzniknout dokonalému celku

Třebaže všechny příspěvky stojí za to, obzvlášť ke mně promlouvala Ecova pojednání o nedokonalostech v umění a o spiknutích a tajemstvích. Jde snad o nejčtivější a nejzajímavější eseje v knize. Autor vtipně rozebírá úspěšná díla, ať už literární (Hrabě Monte Christo) nebo kinematografická (Casablanca) a analyzuje jejich úspěch, který zaznamenaly navzdory některým jejím nedostatkům.

Jednoduše všechny příspěvky v knize jsou zkrátka živná půda pro mozek a je radost je číst. Poslouchat tyto přednášky musel pak být jedinečný zážitek.

[Peter · Rating 3 out of 5]

Dit boek bevat 12 nagelaten artikelen van Umberto Eco, die hij tussen 2001-2015 schreef als voordrachten voor het cultuurfestival La Milanesiana. Artikelen waarin Eco zijn schijnbaar onbegrensde eruditie vrijelijk ten toon kan spreiden in opstellen over onderwerpen als ‘Schoonheid’, ‘Lelijkheid’, ‘het Onzichtbare’, ‘het Heilige’. Het boek is rijk geïllustreerd met afbeeldingen van kunstwerken en enkele foto’s die bij de voordrachten werden gebruikt. Een prachtige uitgave.

Het meest genoot ik van de hoofdstukken ‘Enkele onthullingen over het geheim‘ en ‘Het Complot‘. Eco heeft over deze onderwerpen recht van spreken, weet iedereen die zijn roman De slinger van Foucault heeft gelezen. In deze roman bedenken de hoofdpersonen ‘een allesomvattend plan, geïnspireerd door alle rommel die in de occulte boekhandels circuleert.’ Wat het geheim van het plan behelst laten ze onbepaald, en juist dat blijkt bepalend voor de aantrekkingskracht van het idee.

Eco noemt vervolgens enkele bekende complottheorieën zoals de landing op de Maan en de aanslag op de Twin Towers: om een valse aanslag op de Twin Towers te organiseren zou de medewerking van duizenden of toch honderden gewetenloze mensen nodig zijn geweest. Het is onmogelijk dat ten minste een van hen niet gesproken heeft in ruil voor het juiste bedrag.

Dan gaat hij (tot mijn genoegen) over tot een genadeloze filering van Dan Brown’s De Da Vinci Code. Het verhaal over het grote geheim van de Graal, in de betekenis van de nakomelingschap van Jezus Christus, vindt zijn oorsprong bij de Franse schrijver Gerard de Sède, die enkele boeken schreef over Rennes-le-Chateau, geïnspireerd op een bedrog van de fantast Pierre Plantard. In 1982 belandt De Sèdes verhaal in de bestseller ‘Het heilige bloed en de heilige Graal‘ van Michael Baigent, Richard Leigh en Henry Lincoln en krijgt zo een nieuw leven. Zij gebruiken het materiaal om een omvangrijker complot te beschrijven, waarbij een geheim genootschap de geheimen van de familie die afstamt van Jezus Christus bewaakt. De Tempeliers en de vrijmetselaars spelen daarbij een belangrijke rol. Komt bekend voor? Inderdaad, dit is precies de plot van de Da Vinci Code. Brown werd aangeklaagd wegens plagiaat, maar beweerde het boek van Baigent, Leigh en Lincoln niet te kennen, een nogal ongeloofwaardige verdediging voor een auteur die zei dat hij al zijn beweringen had ontleend aan betrouwbare bronnen (die precies hetzelfde beweerden als de schrijvers van ‘Het Heilige Bloed’). Aan de andere kant, Baigent c.s. presenteren de informatie in hun boek als de historische waarheid: door Brown van plagiaat te beschuldigen erkenden zij impliciet dat hun boek fictie was.

[Drew · Rating 5 out of 5]

What an exceptional set of lectures from an amazing scholar. This gift from my love was such a joy to read. I read it slowly, savoring it and working through it.

While all were thought provoking, I found these lectures the best of the series: On the Shoulders of Giants; The Absolute and the Relative; Paradoxes and Aphorisms; and Untruths, Lies, Falsifications. Coming up right behind these were the talks I thought were very good: Beauty; Ugliness; The Invisible; and On Some Forms of Imperfection in Art. The remaining essays were okay or good, but still worth the time to read through them.

I came to Eco through his novel, The Name of the Rose. It's amazing to see him strut his stuff on more semiotical and philosophical grounds. He has a depth and breadth of knowledge and, unlike many academics, has an amazing fluid and fluent way with words. Whether it's getting across a complex idea, or giving a snarky aside, Eco is a joy to read. By the way, my favorite snark was on the first page of the first essay: "Medea is hardly someone who will have a nursery school named after her" (p. 1).

[Christos Bouras · Rating 5 out of 5]

Λατρεύω τον Eco. Εκτός από τα πολύπλοκα μυθιστόρηματα του έχω διαβάσει και επιστομολογικα έργα του. Το παρόν το πέτυχα σε ένα σουπερμάρκετ. Είναι μια συλλογή κειμένων με τα οποία συμμετείχε σε ένα φεστιβάλ γραμμάτων στην Ιταλία μέχρι το 2015. Κάποια από τα κείμενα του ήταν υπέροχα, κάποια άλλα κάπως βαρετά, αλλά όλα πηγή αναζήτησης. Σε βάζει σε μια διαδικασία να ψάξεις περισσότερο για τις ιδέες που καταπιάνεται. Θέματα όπως η ομορφιά, η ασχήμια, το παράδοξο, το ψέμα, η συνομωσία και άλλα, αναλύονται διαχρονικά με αναφορές στην αγαπημένη του εποχή,στον μεσαίωνα.

[Mirek Jasinski · Rating 4 out of 5]

Uwielbiam. Książka do czytania i do oglądania. Ilustracje pieczołowicie dobrane przez autora do treści. A treści mądre i zmuszające do refleksji.