What do you think?
Rate this book
Ο Μπάσταρδος και το μεγάλο κόλπο του Νότου, Τόμος 2
Η Ρίτα αναμόχλευσε προβληματισμένη τις σημειώσεις της και ξεφύσηξε.
Η καριέρα της πήρε κατακόρυφη άνοδο εξαιτίας του αποκλειστικού ρεπορτάζ για τον φόνο που συγκλόνησε το Μεγάλο Δάσος,όμως η ίδια δεν ένοιωθε ότι το άξιζε.
Κάθε νυφίτσα δημοσιογράφος ονειρεύεται μια τέτοια ιστορία, αλλά τώρα που της συνέβη, ένα συναίσθημα απογοήτευσης την κατέκλυζε.
Όλοι πίστευαν ότι ο φόνος ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών κι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, ο πραγματικός ένοχος δεν θα τιμωρούνταν ποτέ.
Στη σκέψη αυτής της προοπτικής , η Ρίτα πείσμωσε και υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα ερευνήσει βαθύτερα την υπόθεση με όποιο κόστος….
Η καριέρα της πήρε κατακόρυφη άνοδο εξαιτίας του αποκλειστικού ρεπορτάζ για τον φόνο που συγκλόνησε το Μεγάλο Δάσος,όμως η ίδια δεν ένοιωθε ότι το άξιζε.
Κάθε νυφίτσα δημοσιογράφος ονειρεύεται μια τέτοια ιστορία, αλλά τώρα που της συνέβη, ένα συναίσθημα απογοήτευσης την κατέκλυζε.
Όλοι πίστευαν ότι ο φόνος ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών κι αν ίσχυε κάτι τέτοιο, ο πραγματικός ένοχος δεν θα τιμωρούνταν ποτέ.
Στη σκέψη αυτής της προοπτικής , η Ρίτα πείσμωσε και υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα ερευνήσει βαθύτερα την υπόθεση με όποιο κόστος….
Paperback
Published January 1, 2017
2 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 2 of 2 reviews
March 16, 2020
Don’t mute your inner animal! (ή κάποιες σκέψεις για το ‘’Ο Μπάσταρδος και το μεγάλο κόλπο του Νότου 2’’ της Βέρας Καρτάλου)
Η Βέρα Καρτάλου είναι από τις μορφές που θεωρώ ήμερη δύναμη στην εγχώρια σκηνή. Σε κάθε φεστιβάλ, την αναζητώ στον εκθεσιακό χώρο και όταν βλέπω ότι δίνει και αυτή το παρόν, ηρεμώ και νιώθω αισιόδοξος για το επερχόμενο διήμερο. Δεν ξέρω γιατί έχει αυτή την επίδραση πάνω μου, μα αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα η Βέρα να κάνει την πρώτη ever επίσημη παρουσίαση της Λενόρ μου (και εφόσον πήγε τέλεια, μετά πήρα τα βουνά και παρουσίαζα παντού, στο πρώτο –μικρό- Λενοροτούρ).
Την ίδια επίδραση έχουν και τα βιβλία της μέσα μου. Καλώς ή κακώς, η Βέρα προωθεί κυρίως τα flash fiction της σελίδας της (καλώς δηλαδή, όλοι το κάνουμε για τα passion projects μας) μα εκεί δεν με βρίσκει στο ίδιο μήκος κύματος, καθώς πολύ σπάνια απολαμβάνω τέτοιου είδους κείμενα (πάνω που πάω να τα χαρώ, τελειώνουν ρε γμτ).
Τα δύο βιβλία του Μπάσταρδου όμως, τα λάτρεψα όσο λίγα της ελληνικής σκηνής! Είναι κάποια που τα ξεχωρίζω για την τεχνική και κάποια που απλά είναι στην καρδιά μου, τα συγκεκριμένα είναι μία μίξη και των δύο!
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς, είχα εκτιμήσει τρομερά την ανάπτυξη χαρακτήρων, τον πανέξυπνο ανθρωπομορφισμό των ζώων, την καθαρότατη γεωγραφία του φανταστικού κόσμου που σε κάνει να ξέρεις ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται ποιος, την νουάρ και παραμυθένια αισθητική, μα πάνω απ’ όλα το γεγονός ότι η συγγραφέας ποτέ δεν ξεχνούσε τον κόσμο της και ακόμα και σε φράσεις τις καθομιλουμένης, δεν της ξέφευγε ποτέ η αντίστοιχη πραγματική μα όλες παραλλάσσονταν μέσα στα πλαίσια του Μεγάλου Δάσους. Μου είχε θυμίσει έντονα την αισθητική του Zootopia και του Blacksad πριν το διαβάσω, μα έκτοτε τα δύο αναφερθέντα πήγαν στο πίσω μέρος του νου μου και ο Μπάσταρδος ήρθε και έμεινε στο προσκήνιο! Αν αυτό δεν είναι κοπλιμάν για την δημιουργό, τότε δεν ξέρω τι άλλο να πω…
Θα πω μόνο ότι ανυπομονούσα για την συνέχεια!
Από τις πρώτες σελίδες, μας δημιουργείται μία εντύπωση ότι το Μεγάλο Δάσος είναι ένα καζάνι που βράζει. Η προετοιμασία για την κηδεία του Κάστορα, το κώμα της Μπράουν και οι φήμες για εμφύλιο δημιουργούν μία ένταση που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είναι πια νουάρ η σειρά μα ετοιμαζόμαστε για κάποιου είδους επική μάχη. Με επίκεντρο την Ρίτα στο πρώτο μέρος, μία δημοσιογράφο νυφίτσα και την έρευνά της για τον υπόκοσμο, αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε και εμείς με όσα υπονοούνται για την συνέχεια. Πλεκτάνες, δωροδοκίες και ένα παιχνίδι σκάκι έχει ξεκινήσει, στο οποίο τα λευκά πιόνια και οι ήρωές μας φαίνονται να βρίσκονται σε πολύ δυσχερή θέση. Στο δεύτερο μέρος, μετά από την σύλληψη του Τάρανδου, ο εμφύλιος τελικά αποσοβείται και γίνεται ένα άλμα τριών ετών, κατά το οποίο πολλά αλλάζουν στο Μεγάλο Δάσος και η Ρίτα πεθαίνει.
Πέραν του γεγονότος ότι μου έλειψε κάπως ο Μπάσταρδος από το προσκήνιο, αυτό το βιβλίο είχε όλα όσα αποζητώ σε ένα σίκουελ: όλα όσα αγάπησα στο πρώτο μέρος, νέες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, νέα διλήμματα, ευρύτερη κοσμοπλασία και το σημείο εστίασης να είναι στα σκιερά σημεία του πρώτου. Έφυγε μονοκοπανιά και θα πρότεινα, αν βρείτε την Βέρα σε κάποιο φεστιβάλ, να μην είστε διστακτικοί: μην πάρετε μόνο το πρώτο, θα τελειώσει πολύ γρήγορα και θα θέλετε πώς και πώς το επόμενο. Πάρτε τα και τα δύο, αλήθεια, εμπιστευτείτε με!
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να δώσω και μία ιδιαίτερη μνεία στον Κώστα Πάντουλα, του οποίου οι εικονογραφήσεις για άλλη μία φορά φέρνουν στην ζωή το Μεγάλο Δάσος και όλα τα τεκταινόμενα. Ο συνδυασμός των δυνάμεων και των δύο καλλιτεχνών, ζωντανεύουν με τον καλύτερο τρόπο το όλο εγχείρημα και το κάνουν κάτι μοναδικό και υπέροχο!
Η Βέρα Καρτάλου είναι από τις μορφές που θεωρώ ήμερη δύναμη στην εγχώρια σκηνή. Σε κάθε φεστιβάλ, την αναζητώ στον εκθεσιακό χώρο και όταν βλέπω ότι δίνει και αυτή το παρόν, ηρεμώ και νιώθω αισιόδοξος για το επερχόμενο διήμερο. Δεν ξέρω γιατί έχει αυτή την επίδραση πάνω μου, μα αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελα η Βέρα να κάνει την πρώτη ever επίσημη παρουσίαση της Λενόρ μου (και εφόσον πήγε τέλεια, μετά πήρα τα βουνά και παρουσίαζα παντού, στο πρώτο –μικρό- Λενοροτούρ).
Την ίδια επίδραση έχουν και τα βιβλία της μέσα μου. Καλώς ή κακώς, η Βέρα προωθεί κυρίως τα flash fiction της σελίδας της (καλώς δηλαδή, όλοι το κάνουμε για τα passion projects μας) μα εκεί δεν με βρίσκει στο ίδιο μήκος κύματος, καθώς πολύ σπάνια απολαμβάνω τέτοιου είδους κείμενα (πάνω που πάω να τα χαρώ, τελειώνουν ρε γμτ).
Τα δύο βιβλία του Μπάσταρδου όμως, τα λάτρεψα όσο λίγα της ελληνικής σκηνής! Είναι κάποια που τα ξεχωρίζω για την τεχνική και κάποια που απλά είναι στην καρδιά μου, τα συγκεκριμένα είναι μία μίξη και των δύο!
Στο πρώτο βιβλίο της σειράς, είχα εκτιμήσει τρομερά την ανάπτυξη χαρακτήρων, τον πανέξυπνο ανθρωπομορφισμό των ζώων, την καθαρότατη γεωγραφία του φανταστικού κόσμου που σε κάνει να ξέρεις ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται ποιος, την νουάρ και παραμυθένια αισθητική, μα πάνω απ’ όλα το γεγονός ότι η συγγραφέας ποτέ δεν ξεχνούσε τον κόσμο της και ακόμα και σε φράσεις τις καθομιλουμένης, δεν της ξέφευγε ποτέ η αντίστοιχη πραγματική μα όλες παραλλάσσονταν μέσα στα πλαίσια του Μεγάλου Δάσους. Μου είχε θυμίσει έντονα την αισθητική του Zootopia και του Blacksad πριν το διαβάσω, μα έκτοτε τα δύο αναφερθέντα πήγαν στο πίσω μέρος του νου μου και ο Μπάσταρδος ήρθε και έμεινε στο προσκήνιο! Αν αυτό δεν είναι κοπλιμάν για την δημιουργό, τότε δεν ξέρω τι άλλο να πω…
Θα πω μόνο ότι ανυπομονούσα για την συνέχεια!
Από τις πρώτες σελίδες, μας δημιουργείται μία εντύπωση ότι το Μεγάλο Δάσος είναι ένα καζάνι που βράζει. Η προετοιμασία για την κηδεία του Κάστορα, το κώμα της Μπράουν και οι φήμες για εμφύλιο δημιουργούν μία ένταση που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είναι πια νουάρ η σειρά μα ετοιμαζόμαστε για κάποιου είδους επική μάχη. Με επίκεντρο την Ρίτα στο πρώτο μέρος, μία δημοσιογράφο νυφίτσα και την έρευνά της για τον υπόκοσμο, αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε και εμείς με όσα υπονοούνται για την συνέχεια. Πλεκτάνες, δωροδοκίες και ένα παιχνίδι σκάκι έχει ξεκινήσει, στο οποίο τα λευκά πιόνια και οι ήρωές μας φαίνονται να βρίσκονται σε πολύ δυσχερή θέση. Στο δεύτερο μέρος, μετά από την σύλληψη του Τάρανδου, ο εμφύλιος τελικά αποσοβείται και γίνεται ένα άλμα τριών ετών, κατά το οποίο πολλά αλλάζουν στο Μεγάλο Δάσος και η Ρίτα πεθαίνει.
Πέραν του γεγονότος ότι μου έλειψε κάπως ο Μπάσταρδος από το προσκήνιο, αυτό το βιβλίο είχε όλα όσα αποζητώ σε ένα σίκουελ: όλα όσα αγάπησα στο πρώτο μέρος, νέες ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, νέα διλήμματα, ευρύτερη κοσμοπλασία και το σημείο εστίασης να είναι στα σκιερά σημεία του πρώτου. Έφυγε μονοκοπανιά και θα πρότεινα, αν βρείτε την Βέρα σε κάποιο φεστιβάλ, να μην είστε διστακτικοί: μην πάρετε μόνο το πρώτο, θα τελειώσει πολύ γρήγορα και θα θέλετε πώς και πώς το επόμενο. Πάρτε τα και τα δύο, αλήθεια, εμπιστευτείτε με!
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να δώσω και μία ιδιαίτερη μνεία στον Κώστα Πάντουλα, του οποίου οι εικονογραφήσεις για άλλη μία φορά φέρνουν στην ζωή το Μεγάλο Δάσος και όλα τα τεκταινόμενα. Ο συνδυασμός των δυνάμεων και των δύο καλλιτεχνών, ζωντανεύουν με τον καλύτερο τρόπο το όλο εγχείρημα και το κάνουν κάτι μοναδικό και υπέροχο!
May 9, 2019
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου ξεκινάει εκεί ακριβώς που τελειώνει το προηγούμενο. Η συνέχεια ενός υπέροχου νουάρ είναι το ίδιο καλή με το προηγούμενο και φυσικά δεν λείπουν οι ανατροπές.
Η γραφή της συγγραφέως είναι μεστή και ο λόγος της γρήγορος. Ένα ωραίο σημείο στις περιγραφές είναι κάποιες λέξεις που χρησιμοποιεί ανάλογα με το ζώο για το οποίο γίνεται λόγος (όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε τι εννοώ).
Η γραφή της συγγραφέως είναι μεστή και ο λόγος της γρήγορος. Ένα ωραίο σημείο στις περιγραφές είναι κάποιες λέξεις που χρησιμοποιεί ανάλογα με το ζώο για το οποίο γίνεται λόγος (όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε τι εννοώ).
Displaying 1 - 2 of 2 reviews