Jump to ratings and reviews
Rate this book

Lectura fácil

Rate this book
Son cuatro: Nati, Patri, Marga y Àngels. Son parientas, tienen diversos grados de lo que la Administración y la medicina consideran «discapacidad intelectual» y comparten un piso tutelado. Han pasado buena parte de sus vidas en RUDIS y CRUDIS (residencias urbanas y rurales para personas con discapacidad intelectual). Pero ante todo son mujeres con una extraordinaria capacidad para enfrentarse a las condiciones de dominación que les ha tocado sufrir. La suya es la Barcelona opresiva y bastarda: la ciudad de las okupas, la Plataforma de Afectados por la Hipoteca, los ateneos anarquistas y el arte políticamente correcto.

424 pages, Paperback

First published December 5, 2018

604 people are currently reading
10240 people want to read

About the author

Cristina Morales

22 books477 followers
Licenciada en Derecho y Ciencias Políticas y especialista en Relaciones Internacionales, es autora de las novelas Los combatientes (Caballo de Troya, 2013), galardonada con el Premio INJUVE de Narrativa 2012; Malas palabras (Lumen, 2015); y Terroristas modernos (Candaya, 2017). Sus cuentos han aparecido en numerosas antologías y revistas literarias. En 2017 le fue concedida la Beca de escritura Montserrat Roig, en 2015 la de la Fundación Han Nefkens y en 2007 la de la Fundación Antonio Gala para Jóvenes Creadores. Actualmente es artista residente en la Fábrica de Creación La Caldera (Barcelona) como miembro de la compañía de danza contemporánea Iniciativa Sexual Femenina. En Anagrama ha publicado Lectura fácil, obra ganadora del Premio Herralde de Novela 2018 y del Premio Nacional de Narrativa 2019.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
2,982 (41%)
4 stars
2,416 (33%)
3 stars
1,140 (15%)
2 stars
408 (5%)
1 star
211 (2%)
Displaying 1 - 30 of 931 reviews
Profile Image for julieta.
1,331 reviews42.3k followers
April 20, 2022
No tenía idea de qué podía esperar de este libro, pero me intrigaba siempre la reacción tan polarizada que causa. Entiendo la exasperación, el libro no tiene una estructura fácil, pero con eso me fui metiendo en la historia e involucrándome de manera distinta. La tensión no se produce con la trama (qué sucede después de qué), es más provocadora que tensa, pero creo que la tensión está en lo que viven y dicen sus personajes, (los escritos de la corte, la lectura fácil de un personaje, la danza) Me gusta mucho que se mueve por las periferias, sus personajes no están el centro de nada, con esto me refiero que alejadas del poder de cualquier tipo (y son recontra anti poder) pero al mover lo que es el centro, construye de una forma original una novela que te hace cuestionarte el poder, la legalidad, el cuerpo, y si estar del lado de la ley te da la razón. Me gustó mucho, me pareció original y a momentos desesperante, y me quedo con ganas de seguir leyendo a Cristina Morales. Me da un montón de curiosidad saber por qué lugares seguirá llevando su escritura.
Profile Image for Guille.
1,004 reviews3,272 followers
September 9, 2021
Bueno, bueno, bueno, pues no ha estado nada mal a pesar de todo. Me convenció su propuesta literaria, me gustó su mezcla de estilos y formas, su irreverencia, su frescura, su espíritu provocador e iconoclasta, aplaudí en no pocas ocasiones su grito estentóreo, su valentía al no dejar títere con cabeza, incluso en terrenos donde la propia autora habita, gocé de su ataque frontal a lo políticamente correcto, de su libertad sin coto, de su rebeldía sexual, me divirtió su humor insolente… en fin, que verdaderamente lo disfruté.

Mucho gozo para solo tres estrellas, dirán ustedes, y tienen razón. El problema ha sido que este regocijo lector ha cojeado por una molesta chinita en el zapato que no me dejaba recorrerlo en paz: mi absoluta falta de sintonía con su discurso ácrata, aquí utilizado además de una forma tramposa.

Cristina Morales es anarquista confesa y esta novela es una bomba contra el sistema, yo diría más, contra todo sistema, como aquel que quiere cortar la rama enferma de un árbol sentado en su parte exterior.
“No creo que se me pueda exigir como escritora que además tenga un programa político de construcción de una utopía. Eso es algo para los líderes de los movimientos políticos o cívicos. Yo me sitúo más bien en la estela de aquellos pensadores o artistas que se dedican a destruir lo conocido de un modo iluminador.”
Conste que coincido totalmente con esto que dijo en una entrevista defendiéndose del cargo de falta de alternativa a lo que tan furibundamente critica en la novela. Siempre he defendido que la literatura no está para dar respuestas, pero es tal el poder expansivo de este artefacto explosivo que uno se pregunta si en la cabeza de la autora hay algo que se pueda salvar, sitio al que se puede acudir y forma de llegar a él. Este exabrupto es tan grande y tan lleno de humor que uno llega a cuestionarse si la novela no será más (ni menos) que una parodia del propio discurso que plantea.

No teman, no les aburriré con un mitin acerca del desatino, la peligrosidad y las contradicciones del pensamiento anarquista (aunque me pareció curioso que criticara tanto a la retórica cuando su novela, como toda novela, no es otra cosa que retórica y me hizo bastante gracia la parodia, está sí deliberada, de las asambleas anarquistas tan encorsetadas por las numerosas normas que se exigen unos a otros), pero sí debo decir algo sobre la trampa con la que está aquí expuesto. Tampoco seré yo el que defienda el sistema económico, social y político en el que vivimos, los derroteros por los que va descendiendo en los últimos tiempos no auguran nada bueno, pero tampoco seré yo, como hace aquí Morales, quién sostenga que todo avance social —sufragio universal, mejora de condiciones de trabajo, paridad, igualdad de oportunidades…— es normalización, sometimiento, alienación, parches para un sistema que seguirá siendo esencialmente opresor mientras haya jerarquías, autoridad (lo que incluye, por ejemplo, a la relación profesor-alumno, en la que el primero no está para instruir al segundo, sino que ambos deben hallar juntos la verdad).
“… el espíritu de superación existe allá donde hay modelos a seguir, o sea, donde hay jerarquía, o sea, donde hay deseo de dominación de uno sobre otro”
Pues bien, ¿cómo se expone en la novela este punto de vista? Dirigiendo el foco de su discurso, y aquí es donde radica la trampa, sobre la situación tutelada por las administraciones públicas en la que viven los discapacitados y asimilarlo, primero de forma velada y luego de forma clara y rotunda, con la situación en la que vivimos todos.
“¿Cómo que nosotros no? No viviremos presas entre cuatro paredes pero vivimos presas en una ciudad entera, bajo el dominio absoluto del totalitarismo del mercado que nos tiene muertas en vida echando diez horas de trabajo de camareras o de becarias, soportando explotaciones y vejaciones, robándonos las ganas de vivir, de follar e imponiendo que solo nos relacionemos entre nosotras a través del dinero… Los retrasados mentales son una de las muchas categorías que el poder usa para delimitar a una parte de la población y justificar sus medidas represoras hacia ella.”

P.S. Desconozco absolutamente la problemática de los discapacitados mentales, ignoro el grado de autonomía del que disponen para responsabilizarse de sus vidas sea cual sea su grado de discapacidad, no entro en el tema por ignorancia, pero me alegra saber que en España se prohibió en 2020 las esterilizaciones forzosas de personas con discapacidad incapacitadas judicialmente.
Profile Image for Henry.
124 reviews102 followers
January 22, 2019
Me da rabia ponerle esta puntuación al libro que ha ganado uno de los premios más prestigiosos de este país, pero por mucho que me he esforzado en disfrutarlo, al final he tenido que abandonar. Destaco lo valiente de la premisa, una historia con cuatro protagonistas dispacitadas intelectuales repleta de incorrección política, y de hecho me han interesado mucho estos personajes, sus relaciones y sus reflexiones. El problema lo he tenido al darme de bruces con la insoportable verborrea burocrática y política que hay desde el principio hasta el final del libro. Entiendo que hay gente que disfruta leyendo sobre administración, asociaciones y asambleas nonstop, pero a mí me produce un sopor máximo, y sobre todo, me quita tiempo de leer otros muchos libros que me están esperando con los brazos abiertos.
Profile Image for HacheC.
169 reviews93 followers
September 25, 2019
Esta novela es radical, subversiva, incómoda. Nati, Marga, Àngels y Patri te dan una hostia bien dada con sus reflexiones y vivencias, te bajan del pedestal en el que creemos que vivimos para inmiscuirnos en el mundo de los Servicios sociales, los ateneos anarquistas, la Barcelona de Colau y la opresión que sufren las personas, en especial las mujeres, con discapacidad intelectual.
Profile Image for Tux Tux.
41 reviews9 followers
March 29, 2019
He leído dos tipos de críticas sobre este libro: malas malísimas y buenas buenísimas. Las malas malísimas son de gente que por desgracia no pudieron soportar las primeras 50 páginas.

"Lectura fácil" es una lectura de todo menos fácil. Es increíblemente incómoda, a veces por el lenguaje usado, a veces por las opiniones vertidas, a veces por la historia, pero sobre todo porque se ha propuesto hacerte trizas, a ti y a tu capacitismo. Vaya, ¿no eres capacitista? ¿Seguro? Bueno, léete este libro y luego me cuentas. Eso sí, por favor te pido que aguantes las primeras 50 páginas, sé que te entrarán ganas de tirar el libro por la ventana, nos ha pasado a todos.

Firmado: una capacitista que por su hermana discapacitada se propuso leer este libro, y ahora tiene mucho en lo que pensar.
Profile Image for Dany Salvatierra.
Author 11 books184 followers
December 17, 2018
Al Herralde le ha pasado lo mismo que al Pulitzer: se premia al activismo exacerbado y panfletario, y no a la calidad de la obra. En este caso, la novela entera parece estar compuesta de comentarios y opiniones vertidos en las redes sociales, en los cuales las palabras "machismo" y "patriarcado" se repiten con más frecuencia que los adjetivos o las metáforas, enredadas en el mecanismo repetitivo de un ¿argumento? quizá inexistente. El resultado es una ida de olla en la que al menos el título no tiene una pizca de duplicidad.
Profile Image for María Bastarós.
23 reviews217 followers
February 10, 2019
El producto de una mente brillante y ágil, una autora politizada pero en absoluto dogmática, que se asoma con clarividencia a los resortes de la psique humana y se enzarza en descripciones de éstos que te dejan muda. Tras leer algunos fragmentos, como el de Nati y Marga en el metro, me dieron ganas de aplaudir. Un libro incómodo, inteligentísimo y con explosiones de humor - del de reírte en voz alta- que gracias al Herralde va a llegar a un público muy amplio, parte del cual, por desgracia para ellos, no podrá disfrutarlo y lo aborrecerá. A quienes nos encaje, sin embargo, nos regalará varias horas de disfrute tanto en forma como en contenido, y además nos dejará poso, porque es una obra radicalmente singular.
Profile Image for Peio.
139 reviews10 followers
October 22, 2019
Un combate de boxeo en mi mente entre mis prejuicios y las verdades desnudas con las que Cristina Morales me ataca constantemente.

Combate es una pelea.

Boxeo es un deporte donde personas se pegan (aunque no tienen por qué odiarse).

Prejuicios son lo que viene antes de un juicio.

Verdad no sé lo que es, pero está en boca de todo el mundo y todos creen tenerla.

Cristina Morales es la caña y sus ataques, aunque duelan, nos despiertan y ayudan a hacernos ver que eso de La Verdad (con mayúsculas), es una mentira del poder.
Profile Image for Justo Martiañez.
568 reviews241 followers
January 9, 2021
No he podido llegar ni a la página 100. Entiendo que es un planteamiento valiente, un planteamiento novedoso y original , un planteamiento antitodo....demasiado anti, no es lo que me apetece leer en este momento.
En otra ocasión quizá.
Profile Image for Repellent Boy.
634 reviews657 followers
February 8, 2020
Nati, Marga, Patricia y Ángels son cuatro mujeres que tienen "discapacidad intelectual" y han pasado de vivir en una residencia donde eran cuidadas (y privadas de su total capacidad para tomar cualquier decición), a hacerlo en un piso tutelado. Sus vidas siguen siendo controladas por el estado y estas cuidadoras se encargan de controlar que no se "descarríen".

La historia me ha gustado un montón. Muy acertada la crítica tan cruda que hace a este tipo de residencias donde no se tienen en consideración los deseos de sus pacientes, como si fueran personas sin derecho a nada y todo se soluciona drogándolos con medicación. Atontándolos, los frenan y los controlan mejor. También se habla, aunque mas por encima de los problemas con la vivienda, y de las situación de los okupas en Barcelona.

Me ha gustado también mucho que las cuatro protagonistas tuvieran voces muy marcada y diferentes, pudiendo distinguirlas perfectamente. Todas con vidas y deseos muy diferentes, pero todas saben lo que quieren y lo que no quieren. Es bastante duro ver como su opinión no cuenta. No interesa. El final me ha parecido muy duro y triste. Me ha emocionado bastante, y no en el buen sentido. Aunque, imagino, es bastante realista.

Interesante el movimiento de "lectura fácil", un tipo de escritura orientada a que todas las personas puedan entender y acceder a la cultura por igual. Me parece una iniciativa importantísima y la desconocía. Aunque el libro no la cumpla al 100%, si que hay partes así.

La pega que le pongo a esta novela es que se me ha hecho algo larga y repetitiva. Creo que con la mitad de páginas se podría haber llegado a lo mismo sin resultar, en ocasiones, cansina y cargante.
Aún así, muy muy recomendable.
Profile Image for Laura.
123 reviews363 followers
January 13, 2020
Me resulta muy complicado opinar sobre este libro porque, durante casi toda la lectura (nada fácil, por cierto) lo he amado, me he reído, he aplaudido con las orejas... pero ha habido momentos en los que se me ha hecho tedioso y/o me ha parecido que se pasaba de transgresor. Valoro muchísimo lo de dejar los tabúes a un lado, más claro que Cristina no se puede escribir y me ha dado la vuelta a la cabeza muchas veces, pero no he podido evitar pensar que quizás era demasiado y que, de esa manera, para mí perdía razón de ser.
No sé si me explico porque es un libro complicado de explicar.
MUY fan de Àngels, las cuatro mujeres son maravillosas a su manera pero lo de Àngels a mí me ha parecido demasiado. Me he dedicado a pintarrajear corazoncitos cada vez que salía uno de sus capítulos.
Entiendo que este libro o lo amas o lo odias, yo me acerco más a lo primero... sin duda. Lo que está claro, al menos para mí, es que cuando un libro logra conseguir efectos tan dispares en los lectores merece al menos que se le dé una oportunidad y se hable de él.
Profile Image for Paula Mota.
1,662 reviews561 followers
June 3, 2025
Versão portuguesa: "Leitura Fácil", Sibila Publicações, Fevereiro 2023

Tiram-lhe um espaço de liberdade e ela espera o momento certo para conquistar outro. É como nós.

Cristina Morales é uma digníssima herdeira de Virginie Despentes e Aurora Venturini, conferindo uma dimensão mais radical à autonomia corporal e ao capacitismo numa roupagem transgressora e anarcofeminista.

De que é que ela se queixa se é bonita? (…) Como é que, sendo ela bonita, pode estar sempre a dizer cobras e lagartos disto e daquilo, com o feio que isso fica a uma mulher que não é feia? Como é que se atreve a dizer mal do meu piropo ou assobio, se o que estou a fazer é a elogiá-la, a puta?

“Leitura Fácil” só podia decorrer em Barcelona, esse lugar mítico de okupas e ateneus libertários, cuja fama já a precedia anos antes de eu a visitar, e é aí que vivem quatro primas com diferentes graus de incapacidade cognitiva. Angels, que é gaga e tem um menor grau de deficiência, é a líder, aquela que tirou as primas das instituições onde estavam internadas e lhes arranjou um apartamento tutelado pela autarquia, e está a escrever um livro de leitura fácil no WhatsApp.

Diz-lhe que a “leitura fácil” é uma forma de escrever para as pessoas que têm dificuldades de leitura transitórias ou permanentes, como os imigrantes, ou as pessoas que tiveram uma escolarização deficiente ou uma iniciação tardia à leitura, ou como as pessoas que têm transtornos de aprendizagem, ou diversidade funcional, ou estão senis.

Patrícia padece de logorreia, enquanto Marga sofre de depressão e tem fama de ninfomaníaca. Nati, apesar de ser a mais politizada e a que tem mais habilitações literárias, teve de interromper o doutoramento e a carreira na dança depois de sofrer um acidente de trabalho que lhe causou a chamada síndrome das Comportas, que basicamente se traduz na total ausência de filtros.

E pareceram-me pacatos e pacatas guardiães e guardiãs da prostituição, mesmo que nunca tenham ido às putas (ou seja eles, mas tendo, isso sim, fodido várias vezes as namoradas e mulheres quando elas claramente não tinham nenhuma vontade), nem nunca tenham cobrado explicitamente por foder (ou seja elas, mesmo tendo fodido, isso sim, os maridos várias vezes sem vontade, impelidas pelo contrato de sexo-amor que os une). Eles prostituintes. Elas, servidoras do jantar do prostituinte quando ele volta para casa.

Esta obra é o contrário do que diz o título, pois exige mente aberta e apetência para a mudança constante de registo. Tanto assistimos a uma reunião de autogestores, como estamos nas aulas de dança integrada, passando depois para as actas de uma oficina de ocupação de casas ou para os depoimentos do processo de esterilização compulsiva de uma das protagonistas, incluindo até uma fanzine intitulada “Eu também quero ser um macho”. À superfície, “Leitura Fácil” pode ser interpretada como uma reflexão sobre o estigma e a marginalização dos portadores de deficiência, desconstruindo preconceitos e apelando à dignificação dessas pessoas, ao mesmo tempo que critica a retórica do sistema e, por arrasto, do antissistema, mas a mim parece-me que Cristina Morales visa aqui uma exposição iconoclasta do patriarcado. Apesar de serem tratadas como se precisassem de ser guiadas, controladas e reprimidas para se integrarem tão suavemente quanto possível na sociedade, em tempo algum estas protagonistas me pareceram incapazes ou intelectualmente limitadas. São, sim, vistas como pessoas de segunda categoria, tratadas com paternalismo, refreadas na sua sexualidade e na forma como se expressam, subestimadas nas suas capacidades cognitivas, silenciadas nos seus protestos. Ou seja, são simplesmente mulheres.

Por mais que sejamos deficientes intelectuais, por mais que nos tenham matado à força de terapias comportamentais e de histórias infantis, por mais que tenhamos morrido às mãos de Conselhos de Saúde e Educação e tenhamos ressuscitado e não sejamos agora deficientes intelectuais mas zombies, deficientes intelectuais especialistas em deficiência intelectual, apesar de tudo isso, o respeito e os bons modos, devemos aplicá-los até para com o nosso pior inimigo.
Profile Image for Lady-R.
350 reviews139 followers
February 3, 2020
No puedo, no puedo, no puedo. He echo un esfuerzo durante 110 páginas. Pero ya está. No puedo más. Está claro que no es para mí. No es sólo que no me estuviera gustando, es que me estaba aburriendo por encima de lo que me puedo permitir.
Mira que hasta está situado en Barcelona, mi ciudad. Mira que las protas son mujeres. Mira que la premisa me resultaba interesante. Mira que todo eso son buenos ingredientes de base para que me interese la historia. Pues ni con esas. Intenta ser radical, subversiva, feminista (no niego que en cierto modo lo sea)... pero a mí, en lugar de todo eso, sencillamente, me resulta aburrida de cojones.

Sabéis cuando le dieron el Óscar a la mejor peli a Moonlight porque ese año tocaba dárselo a un negro para ver si dejaban de llamar racista a la Academia? Pues me imagino algo parecido este año con los premios narrativos... "ya toca dárselo a una novela que hable en contra del patriarcado..."
Sólo que Moonlight es (me parece) un peliculón técnica y narrativamente, y Lectura Fácil es (me parece) un coñazo técnica y narrativamente.
Profile Image for Antonio Luis .
280 reviews100 followers
August 26, 2025
Había empezado "Últimas tardes con Teresa de Jesús" y aluciné en ese prólogo tan original, eufórico, soez y brillante, sentí rechazo en algunas ideas pero me maravilló esa autenticidad por defender sus ideas y su amor por Juan Marsé, disparando su inteligencia a todo lo que se pueda oponer a su libertad, con conocimiento, y tan buena sensación me dio que me fui primero a por Lectura fácil, y ahí sí que aluciné.

Una voz radical, puede que subversiva, del todo irreverente y comprometida, y además repleta de humor, te lleva en volandas por una narración complicada y poliédrica, a partir de cuatro mujeres emparentadas con distintos grados de diversidad funcional y que conviven juntas en un piso tutelado en Barcelona.

Lo que vendría a ser una sinopsis es solo una puesta en escena, porque la autora de una forma muy teatral, muy oral, pasa a la acción montando la novela como un campo de batalla contra las ideas convencionales, que expone, cuestiona, desmonta, evidencia sus piezas, y vuelve a montar con una perspectiva deliciosamente libre y honesta.

La estructura es muy original, coherente con el tono crítico para cuestionar el sistema, combina géneros y consigue un ritmo muy ágil.
Me he reído a carcajadas en muchas ocasiones, y no sé si debería porque al mismo tiempo tristemente es muy realista.
Algún pasaje como el de ellas en el banco te rompe el corazón. Y otros muchos han conseguido captar muchas circunstancias sociales de un mundo que desconocía.
Esta autora me ha maravillado. Todo en ella parece transgresión y exceso y sin embargo va derivando en lo que siempre ha sido, una situación injusta que más estigmatiza a quienes más debe respetar.
Profile Image for Sara.
150 reviews57 followers
July 25, 2019
Brutal.
No me extraña que haya opiniones tan dispares sobre este libro, no me parece para todo el mundo, pero para quien es, ES.
Profile Image for Maria Olga Lectoraapasionada.
388 reviews138 followers
April 1, 2021
Escrito mal, no peor, de los peores libros que leí, que no se ni cómo lo acabe, pésima lectura.

El libro está escrito sin orden, sin argumento, y utilizando un vocabulario demasiado vulgar, me resultó un lectura muy pesada por lo mal narrado que está, palabras escritas sin seguir un orden, no se cómo se me ocurrió leerle, ni de dónde saqué el libro, pero como casi siempre acabo lo que empiezo.. Me resultó un horror de lectura.
Profile Image for Santiago González.
331 reviews275 followers
October 17, 2020
Inteligente pero bien

Esta es una novela de ideas; el feminismo, el capitalismo, la discapacidad y su institucionalización, la anarquía; todos los temas que toca están desarroolados en parlamentos y extensos tratados. Las ideas a veces conspiran contra el relato de una buena historia. Esta novela podría haber sido un manifiesto pero no cae en la trampa. Es inteligente pero bien.

A los que tenemos hijas discapacitadas nos pega especialmente, su capacidad de independencia, la vida que les puede tocar cuando los padres ya no estemos es una incertidumbre a la potencia. De esto trata un poco este libro.

Está contado con una amplitud de registro muy variado y muy interesante, de una lectura que sin embargo no es difícil aunque no es la fácil que propone y explica la novela. Tiene capítulos con declaraciones testimoniales ante la justicia, con relatos en primera persona, con una novela escrita en mensajes de whatsapps y hasta un fanzine que ocupa como 30 páginas. Te trae noticias de un mundo que te puede resultar totalmente desconcido (el de los Okupas, o las instituciones de incapaces) y tiene además muy buenas escenas como la del baño de discapacitados del anteúltimo capítulo.

Por todo esto no me extraña que le hayan dado el premio Herralde. Mi lado racional me dice que es imposible premiar al arte pero mi lado emocional me lleva siempre a leer estas novelas que vienen premiadas, es que al fin de cuentas, mi lado racional me convence de que en los premios, si bien siempre gana la obra del consenso, nunca una rompedora, también es una especie de garantía de buen gusto medio, pocas veces te clavás con una ganadora de un Oscar, un Emmy, un Grammy o un Herralde, como es este caso.
Profile Image for Ingrid Joselyne.
59 reviews6 followers
November 4, 2020
Entre el 4.5 y el 5, me he convertido de un momento a otro en fan absoluta y devota de Cristina Morales, de su propuesta narrativa tan propia y genuina que nadie más podría repetir con la soltura, fuerza y radicalidad con la que ella lo hace. Lo más revolucionario, satírico y salvaje que vaya a leer en todo el año, como poco.
Profile Image for Susana⚡️.
3 reviews1 follower
October 24, 2019
Este libro es una novela muy enrevesada.
Enrevesada significa que es un poco difícil de entender y que te pierdes mucho.
Este libro es inquietante.
Inquietante significa que a veces te sientes mal y no sabes qué hacer para sentirte mejor.
Este libro te hace un poco reflexionar.
Reflexionar es pensar sobre cosas importantes.
Este libro es muy crítico y habla mucho de política.
Este libro es tan crítico que nada tiene solución y todo está mal.
Este libro habla de opresores y oprimidos.
Este libro es un poco interesante.
Este libro es muy pesado de leer.
No me ha gustado mucho este libro.
Pero me ha hecho pensar un poco.

Reflexión realizada en Lectura Fácil.
Profile Image for Kitty-Wu.
641 reviews301 followers
August 31, 2019
Abandono al 62% porque ya no me interesa, y me saca de quicio especialmente el personaje de Nati. Lo dejo porque, pese a reconocerle su originalidad y valentía al tratar muchos temas, mi impresión es que se repite y se repite y se repite, no avanza la acción (si es que hay intención de que la hubiera) y me aburre, básicamente. Sin más, sin rencor, hay tanto por leer... Au déu
Profile Image for Tala🦈 (mrs.skywalker.reads).
501 reviews139 followers
February 26, 2024
„Lektura uproszczona” to lektura uproszczona, jeśli nie w formie, to w przekazie, bo Morales jest bardzo bezpośrednia w rzucaniu osobie czytającej na twarz, jak bardzo chujowi jesteśmy, jeśli chodzi o traktowanie i postrzeganie osób niepełnosprawnych, od codziennych relacji międzyludzkich zaczynając na prawie i systemie kończąc

bardzo punkowa, naturalistyczna, bez tabu, bez wstydu, pełna śmiałych tez i przekonań (nawet jeśli czasami mi dalekich), minus za trochę imo niepotrzebny jeden wątek seksualny (you know)
Profile Image for Manuel Gil.
337 reviews50 followers
January 23, 2021
Aquí o que fun pensando mentres lía o libro:

* A corrente de conciencia, o xeito de pensar: é unha novela-pensamento?
* Cal é o papel da ficción na obra?
* Algunha reflexión moi meh pero que lle da profundidade as protagonistas
* A danza?!!
* Como avanza a trama
* As escenas de sexo 👀
* A reflexión metaliteraria no final. Que fort
* A violencia nos detalles.
* Joder as últimas 100 páxinas!
* Joder o último parágrafo!
* 🥺
Profile Image for Adrián Ciutat.
196 reviews31 followers
October 17, 2020
Pese a que en el segundo tercio a mi juicio peca de estaticismo, reiteración excesiva y falta de ritmo, ha sido una de las experiencias lectoras más originales y fascinantes de mi vida.
Uno de esos libros que, siempre que vea al mirar mi biblioteca, despertarán en mi una leve sonrisa, un cosquilleo en la tripa y unas ganas acuciantes de volver a leerlo.
Ya las siento 💜
Profile Image for Mientras Leo.
1,730 reviews203 followers
December 18, 2018
Esperaba más. Me interesa lo que cuenta, pero no demasiado el cómo lo cuenta
Profile Image for Jeść treść.
364 reviews712 followers
April 22, 2024
Okej, mamy zdecydowaną zwyciężczynię konkursu na najbardziej wymagającą (i najbardziej wolnościową) powieść pierwszej połowy tego roku. Nie obchodzi mnie, co przeczytam później, bo szanse na to, że cokolwiek zrzuci „Lekturę uproszczoną” Christiny Morales z podium są doprawdy znikome. I tak – mierzyłam się z tą powieścią kilka dobrych tygodni. Trochę dlatego, że czas jest mi wybitnie niesprzyjający, ale przede wszystkim dlatego, że to powieść, w moim odczuciu, eksperymentalna i celowo nieprzysiadalna. Z Morales trzeba się zmierzyć i zaakceptować te zmagania, dotrwać do końca, abo odpaść w trakcie w poczuciu niekompetencji i rozczarowania. Ja dotrwałam i okazało się, że w „Lekturze…” jest dla mnie tyle samo pociągającego, co zniechęcającego (no dobra, jednak z przewagą ciepłych odczuć).

Morales przedstawia nam cztery kobiety. Każda wyjątkowa, z własnym językiem i sposobem patrzenia na świat. Wszystkie z większą lub mniejszą niepełnosprawnością intelektualną. To główny temat tej powieści – reakcja systemu oraz społeczeństwa na nienormatywność i kompletne odczłowieczenie i uprzedmiotowienie ludzi z niepełnosprawnościami pod przykrywką dbania o ich dobrostan. W tle Barcelona, ale zupełnie inną niż ta turystyczna, rozrywkowa, kapitalistyczna, którą widzieliśmy już setki razy. Z Morales odwiedzamy ośrodki pomocy społecznej, przysłuchujemy się rozmowom w skłotach, przeglądamy feministyczne fanziny. „Lektura uproszczona” wysadza nas ze znajomego i bezpiecznego konia, bo jeśli ktoś oczekiwał, że bohaterki tej powieści będą przechadzać się po La Rambli i zamawiać paellę na lunch, to będzie nieziemsko zaskoczony. I jest w tym świeżość i olbrzymia odwaga. Na coś takiego czekałam.

Wprost uwielbiam bowiem flirtować z myślą o wysadzeniu systemu od środka. Lubię zderzać się z wywrotowymi teoriami; lubię, gdy ktoś przypuszcza frontalny atak na moje przekonania i odbiera mi chęci do bezmyślnego mówienia „wiem”, zastępując je znacznie prawdziwszym „nie mam pojęcia”. I naprawdę całym sercem kocham powieści o ludziach i sprawach, o których „się nie pisze”, które godzą w decorum i egzystują zupełnie przez sztukę niezauważone (nucę w głowie Ej, Wy, ludzie psy, mokra wasza sierść...” Marii Peszek i pasuje mi idealnie). I jeśli też tak lubicie, to u Morales odnajdziecie swoją nową małą ojczyznę – wywrotową, buńczuczną, pełną niezgody i dławiącego wkurwu.

Na rewersie tego zachwytu jest zmęczenie i poczucie kompletnego zagubienia. Autorka tej powieści jest zdeklarowaną anarchistką i to w oczywisty sposób mocno odbija się na całej powieści. Zarówno na jej strukturze (obserwowałam z wielkim zachwytem, jak Morales żongluje formą, gatunkiem i środkami wyrazu, pozwalając sobie na wszystko i dokazując bez oporów), ale również, a właściwie przede wszystkim, na treści, która, przyznaję z żalem, często wypada zbyt broszurowo i sztucznie. Monologi wygłaszane przez Nati, jedną z bohaterek, bywają nużące, przypominając nieznośnie odczyty z partyjnych spotkań urządzanych na dnie piekieł. Te fragmenty czytało mi się zdecydowanie najgorzej, bo choć postulaty bywały dla mnie zrozumiałe (ale nie zawsze, przyznaję, bo język akademickiego dyskursu niczego nie ułatwiał), to przeokropnie wybijały mnie z rytmu i wrzucały w zupełnie inny porządek, a ja traciłam cierpliwość i sfrustrowana odkładałam książkę, marząc o czymś przyjaźniejszym i mniej przegadanym.
Jest też u Morales dość nierówno, bo tych teoretycznych, mocno politycznych fragmentów w pierwszej połowie powieści jest znacznie więcej niż w drugiej, co sama przyjęłam z wielką ulgą, wprost połykając ostatnie sto stron i nie mogąc oderwać się od lektury, która w końcu skupiała się na losach dziewczyn i wielkiej systemowej niesprawiedliwości, jaka je spotkała. Jaka szkoda, że cała powieść nie mogła być utrzymana w tym tonie! Myślę, że wtedy, wartość edukacyjna i uwrażliwiająca byłaby znacznie wyższa.

Rozumiem jednak doskonale, że antysystemowość i stawanie rzeczywistości w poprzek to nie kaszka z mleczkiem i że moje liczne kryzysy i zwątpienia są wpisane w core tej powieści. Trudno, godzę się na to w imię oryginalnej, świeżej i wywrotowej literatury, z którą wprawdzie niewygodnie, ale za to jakże odkrywczo.
Profile Image for Daniel Valdivia.
29 reviews8 followers
February 1, 2020
Creo que nunca he leído una novela dos veces y estoy segurísimo de que esta va a ser la primera a la que vuelva en no mucho tiempo. Qué bestia, Morales.
Profile Image for Javier Gil Jaime.
422 reviews48 followers
March 4, 2023
- ¡OBRA MAESTRA!
- ¡OBRA MAESTRA!
- ¿Ahora chilla usted también?
- ¡SÍ, DE GOZO Y DE PLACER!
- VIVA LA LITERATURA.
- VIVA LA LITERATURA.
Profile Image for angel.
53 reviews31 followers
July 30, 2022
Grandioso. Gracias Cristina, ahora solo quiero follar y derrocar el fascismo heteropatriarcal 😍

Novela dotada de la lucidez de lo bizarro, lo “sub-normal”, el hastío que provoca el discurso de la deconstrucción de nuestros valores y patrones arraigados a una cultura impuesta. Además de enfática, subversiva, es verdaderamente un gozo, es gracioso leer nuestras propias contradicciones cuando queremos emanciparnos a través de los mismos mecanismos que nos oprimen. Los diálogos entre anarquistas, notables. Actas ante los juzgados en donde una de las protagonistas interpela a una jueza por no tener conocimiento de la «lectura fácil». La falacia de la ley que protege al incapaz velando por su debida protección al amparo de los derechos humanos. El desvelo de la cultura española, la cultura del turismo, del consumo, del celular, de la “civilización”. La cultura de la ideología fascista, machista, de la democracia falaz del capitalismo neoliberal, la cultura de la opresión mediante la consigna del estado de derecho, de la igualdad, la libertad, la dignidad todos conceptos hijos del poder.

No olvidaremos a Nati, Marga, Patri y Angels, que quieren coger, andar en bragas, fumar, escribir, danzar, sin depilarse, sin censura, sin autorización.
Displaying 1 - 30 of 931 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.