What do you think?
Rate this book
هنر رفتار با زنان
کتاب حاضر مجموعهای است جذاب و متنوع در باب زنان، که از میان تمام آثار مفصل آرتور شوپنهاور گرد آمده. هنر رفتار با زنان، مانند آثار دیگر شوپنهاور، صریح، بیپرده، دقیق، موشکافانه و البته تلخ و تاریک است. شاید بسیاری با برخی اندیشههای وی همصدایی نداشته باشند، شاید هم کسانی باشند که آنها را بپذیرند، ولی هر چه باشد دیدگاههای شوپنهاور و طرز نگاه وی به زنان، افزون بر آشنایی بیشتر با این فیلسوف پر شور، به کار کندوکاو در نگاه فیلسوفان مغرب زمینبه زنان نیز میآید. هنر رفتار با زنان کتابی خواندنی است، هم برای آنها که مخالف دیدگاههای این فیلسوف هستند، هم برای آنان که مانند او فکر میکنند. شوپنهاور، در اینجا، هم برای برخی فمنیستها خوراک حاضر آمادهای برای جدل و تند کردن آتش توپخانهشان در چنته دارد و هم برای محافظهکاران و مردسالاران.
72 pages, Paperback
First published January 1, 1851
70 people are currently reading
1090 people want to read
About the author
Arthur Schopenhauer
2,020 books5,973 followersArthur Schopenhauer was born in the city of Danzig (then part of the Polish–Lithuanian Commonwealth; present day Gdańsk, Poland) and was a German philosopher best known for his work The World as Will and Representation. Schopenhauer attempted to make his career as an academic by correcting and expanding Immanuel Kant's philosophy concerning the way in which we experience the world.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
He was the son of author Johanna Schopenhauer and the older brother of Adele Schopenhauer.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 293 reviews
Read
March 26, 2019جالبه که تو این کتاب یکی دو تا جمله پیدا شد ک قابل تامل به نظر میاد...
ص۴۸:
..." من ازدواج را نوعی سبکسری و خطا می دانم که فرد در جوانی مرتکب آن می شود و باید در پیری تاوانش را بپردازد
:))
آخرین جمله این کتاب هم طوری بود که آدم دلش می خواد دستی به سر فیلسوف سالخورده بکشه و چند ثانیه با لبخند معنادار بهش زل بزنه
"...هرچه بیشتر از منظر مردان به زنان نگاه می کنم به همان
میزان کمتر دلم می آید آنها را برنجانم اگر فقط بتوانم همین را در باب زنان بگویم، دیگر همه چیز خوب می شود."
دوست داشتم یک مرور مفصل و منصفانه بنویسم، هم فرصت دلخواه فراهم نشد و هم دیدم دوستان مخصوصا آقا پوریا یک ریویوی جانانه بر این کتاب نوشتند
بنابراین شرح این سوز جگر جناب آرتور کبیر را فعلا می گذارم برای وقتی دیگر
ستاره هم که بگذریم
...
ص۴۸:
..." من ازدواج را نوعی سبکسری و خطا می دانم که فرد در جوانی مرتکب آن می شود و باید در پیری تاوانش را بپردازد
:))
آخرین جمله این کتاب هم طوری بود که آدم دلش می خواد دستی به سر فیلسوف سالخورده بکشه و چند ثانیه با لبخند معنادار بهش زل بزنه
"...هرچه بیشتر از منظر مردان به زنان نگاه می کنم به همان
میزان کمتر دلم می آید آنها را برنجانم اگر فقط بتوانم همین را در باب زنان بگویم، دیگر همه چیز خوب می شود."
دوست داشتم یک مرور مفصل و منصفانه بنویسم، هم فرصت دلخواه فراهم نشد و هم دیدم دوستان مخصوصا آقا پوریا یک ریویوی جانانه بر این کتاب نوشتند
بنابراین شرح این سوز جگر جناب آرتور کبیر را فعلا می گذارم برای وقتی دیگر
ستاره هم که بگذریم
...
Read
July 24, 2025زن، شاهکار خلقت است.
تنها جملهایست که پس از خواندن این کتاب ۷۲ صفحهای به ذهنم میرسد. هفتاد و دو صفحه افکار متعصبانه، پوسیده و قرونوسطایی؛ هفتاد و دو صفحه ننگ، حکشده بر پیشانی تاریخِ مردسالار. و عجب نیست که هنوز باید دربارهٔ این ایدهها حرف زد. این خود نشانهایست از ماندگاری همین عقبماندگیها.
راستش هنوز هم نمیدانم چرا این کتاب نوشته شده، یا چرا با چنین عنوانی منتشر شده: هنر رفتار با زنان. نه تنها محتوای آن هیچ نسبتی با «هنر» ندارد، بلکه در تقلیلگرایانهترین و تحقیرآمیزترین زبان ممکن، زن را موجودی فرودست، ناقص، فریبنده و فاقد عقلِ فلسفی معرفی میکند. نام کتاب هم گمراهکننده است و هم مشکوک؛ آیا ناشر یا مترجم آگاهانه دست به انتخاب آن زدهاند؟ اگر اینطور باشد، انتخابی غیراخلاقی و سودجویانه است. و اگر ناآگاهانه بوده، نشانهایست از بیمسئولیتی فرهنگی.
واضح است که شوپنهاور، مانند بسیاری از فیلسوفانِ مرد در سنت فلسفهٔ غرب، نگرشی تبعیضآمیز به زنان داشته. اما این بدان معنا نیست که میتوان با عذرهایی همچون «دوران تاریخی»، «تجربههای شخصی»، یا «ناکامیهای عشقی» از آن گذشت. اتفاقاً همین توجیهها نیز بخشی از مسئلهاند: تلاشی برای نادیدهگرفتن خشونت کلامیای که قرنها بر زنان تحمیل شده، از دهان مردانی که قدرت سخنگفتن، اندیشیدن، و تأثیر گذاشتن داشتهاند.
کتاب، نه اثری فلسفیست و نه قابل دفاع. گزیدهایست از یادداشتها و جملات پراکندهٔ شوپنهاور در مورد زنان؛ بدون چارچوب نظری منسجم، و بدون نقد یا تفسیر همراه. گردآوری چنین متنی، آنهم بدون مقدمه یا زمینهسازی، بهنوعی تبدیلکردن نفرت و تبعیض به یک محصول فرهنگیست.
اما با اینهمه، نمیخواهم کسی را از خواندن این کتاب منع کنم. چون معتقدم آگاهی، حتی از طریق مواجهه با افکار خطرناک، ممکن میشود. شاید تنها فایدهی چنین کتابهایی همین باشد: اینکه مخاطب را وادار کند بتِ فیلسوفان را بشکند، از شوپنهاور و نیچه گرفته تا افلاطون و کانت. اینکه بفهمیم اندیشمند بودن، به معنای درستبودن نیست؛ و حتی نابغهترین ذهنها هم میتوانند حامل تبعیض و بیعدالتی باشند.
شوپنهاور برای من یکی از تأثیرگذارترین متفکران است؛ بسیاری از دیدگاههایش دربارهٔ رنج، آزادی، خواست، و زندگی را میستایم. اما همین که بتوانم از بخشی از فلسفهاش دفاع کنم، به من حق نمیدهد چشمم را بر زنستیزیاش ببندم. او هم – مثل هر انسان دیگری – مجموعهایست از تضادها، روشنیها و تاریکیها. و درست به همین دلیل باید خوانده شود، اما همزمان هم باید نقد شود.
شاید تلخ باشد، اما لازم است اعتراف کنیم: این نگاه تحقیرآمیز به زنان، صرفاً نظر یک فیلسوف منزوی نیست. ریشه در ساختارهای عمیق مردسالاری دارد که در طول تاریخ، در مذهب، قانون، فرهنگ و حتی زبان رسوخ کردهاند. چنین متونی را نمیشود «بیخطر» دانست، چون تکرار و عادیسازی خشونتاند؛ خشونتی که با واژهها آغاز میشود و در جهان واقعی، به حذف، تحقیر، تجاوز و قتل ختم میشود.
در پایان فقط میتوانم آرزو کنم روزی برسد که آنقدر به روشنبینی و بلوغ فکری برسیم که دست از مقایسه و رقابت بین زن و مرد برداریم. نه برای یکسانانگاری، بلکه برای پذیرش تفاوتها؛ نه برای اثبات برتری، بلکه برای دستیابی به برابری.
امیدوارم روزی برسد که دیگر لازم نباشد چنین کتابهایی منتشر شوند، یا اگر هم منتشر شدند، تنها بهعنوان سندی تاریخی از میزان ظلم و تبعیضی که بر نیمی از انسانها رفته است، نه چیزی بیش از آن.
تنها جملهایست که پس از خواندن این کتاب ۷۲ صفحهای به ذهنم میرسد. هفتاد و دو صفحه افکار متعصبانه، پوسیده و قرونوسطایی؛ هفتاد و دو صفحه ننگ، حکشده بر پیشانی تاریخِ مردسالار. و عجب نیست که هنوز باید دربارهٔ این ایدهها حرف زد. این خود نشانهایست از ماندگاری همین عقبماندگیها.
راستش هنوز هم نمیدانم چرا این کتاب نوشته شده، یا چرا با چنین عنوانی منتشر شده: هنر رفتار با زنان. نه تنها محتوای آن هیچ نسبتی با «هنر» ندارد، بلکه در تقلیلگرایانهترین و تحقیرآمیزترین زبان ممکن، زن را موجودی فرودست، ناقص، فریبنده و فاقد عقلِ فلسفی معرفی میکند. نام کتاب هم گمراهکننده است و هم مشکوک؛ آیا ناشر یا مترجم آگاهانه دست به انتخاب آن زدهاند؟ اگر اینطور باشد، انتخابی غیراخلاقی و سودجویانه است. و اگر ناآگاهانه بوده، نشانهایست از بیمسئولیتی فرهنگی.
واضح است که شوپنهاور، مانند بسیاری از فیلسوفانِ مرد در سنت فلسفهٔ غرب، نگرشی تبعیضآمیز به زنان داشته. اما این بدان معنا نیست که میتوان با عذرهایی همچون «دوران تاریخی»، «تجربههای شخصی»، یا «ناکامیهای عشقی» از آن گذشت. اتفاقاً همین توجیهها نیز بخشی از مسئلهاند: تلاشی برای نادیدهگرفتن خشونت کلامیای که قرنها بر زنان تحمیل شده، از دهان مردانی که قدرت سخنگفتن، اندیشیدن، و تأثیر گذاشتن داشتهاند.
کتاب، نه اثری فلسفیست و نه قابل دفاع. گزیدهایست از یادداشتها و جملات پراکندهٔ شوپنهاور در مورد زنان؛ بدون چارچوب نظری منسجم، و بدون نقد یا تفسیر همراه. گردآوری چنین متنی، آنهم بدون مقدمه یا زمینهسازی، بهنوعی تبدیلکردن نفرت و تبعیض به یک محصول فرهنگیست.
اما با اینهمه، نمیخواهم کسی را از خواندن این کتاب منع کنم. چون معتقدم آگاهی، حتی از طریق مواجهه با افکار خطرناک، ممکن میشود. شاید تنها فایدهی چنین کتابهایی همین باشد: اینکه مخاطب را وادار کند بتِ فیلسوفان را بشکند، از شوپنهاور و نیچه گرفته تا افلاطون و کانت. اینکه بفهمیم اندیشمند بودن، به معنای درستبودن نیست؛ و حتی نابغهترین ذهنها هم میتوانند حامل تبعیض و بیعدالتی باشند.
شوپنهاور برای من یکی از تأثیرگذارترین متفکران است؛ بسیاری از دیدگاههایش دربارهٔ رنج، آزادی، خواست، و زندگی را میستایم. اما همین که بتوانم از بخشی از فلسفهاش دفاع کنم، به من حق نمیدهد چشمم را بر زنستیزیاش ببندم. او هم – مثل هر انسان دیگری – مجموعهایست از تضادها، روشنیها و تاریکیها. و درست به همین دلیل باید خوانده شود، اما همزمان هم باید نقد شود.
شاید تلخ باشد، اما لازم است اعتراف کنیم: این نگاه تحقیرآمیز به زنان، صرفاً نظر یک فیلسوف منزوی نیست. ریشه در ساختارهای عمیق مردسالاری دارد که در طول تاریخ، در مذهب، قانون، فرهنگ و حتی زبان رسوخ کردهاند. چنین متونی را نمیشود «بیخطر» دانست، چون تکرار و عادیسازی خشونتاند؛ خشونتی که با واژهها آغاز میشود و در جهان واقعی، به حذف، تحقیر، تجاوز و قتل ختم میشود.
در پایان فقط میتوانم آرزو کنم روزی برسد که آنقدر به روشنبینی و بلوغ فکری برسیم که دست از مقایسه و رقابت بین زن و مرد برداریم. نه برای یکسانانگاری، بلکه برای پذیرش تفاوتها؛ نه برای اثبات برتری، بلکه برای دستیابی به برابری.
امیدوارم روزی برسد که دیگر لازم نباشد چنین کتابهایی منتشر شوند، یا اگر هم منتشر شدند، تنها بهعنوان سندی تاریخی از میزان ظلم و تبعیضی که بر نیمی از انسانها رفته است، نه چیزی بیش از آن.
February 3, 2025
پیشنوشت: آقا من میدونستم که ایشون ضربههای زیادی از سوی زنان خوردن که کارشون به اینجا کشیده ولی دیگه هم مادر هم رد شدن از نامزد و ده ها معشوقه اون وسط خیلی زیادددده و نمیدونستم!😂😂
خوشحالم که یاوههای این کتاب دیگه تو عصر ما گریه دار نیست و خندهداره. آه چه عذابی بود کلمه به کلمهی این کتاب! و چه عذاب بدتری باید باشه "شوپنهاور بودن"!
واقعا دلم براش سوخت چطوری با این همه ستیز نسبت به زنها ۷۳ سال زندگی کرده بیچاره😂 کی اوفِت کرده عمو جون؟😔 تو زندگی واقعیمونم هنوز وقتی چندتا از این گونههای رو به انقراضِ "مردسالار" رو میبینم اولین سوالی که ازشون میپرسم اینه که ?who hurt you honey
نمیدونم چی بگم دیگه، چرت و پرت محضیه که دومی نداره.
آیا اصلا میشه به نخود مغزی مثل ایشون گفت فیلسوف؟ اصلا میشه اعتماد کرد به زمانه و انسانیت و عقلش، وقتی به زنها همچین نگاه تهوع آور و آدم فضایی گونهای داره؟
آیا تمام فلسفهشو زیر سوال نمیبره؟
آخه به کی بگم که تو این کتاب جوری کلش رو مینوشت "ما مردان" که انگار این کتاب رو فقط بدای یک گونهی انسانی مینویسه و اونم مردهان و هیچوقت قرار نیست زنی این کتابهارو بخونه!🤣
هعی آره واقعا کاش اونی بودیم که شما میگفتی آقای شوپنهاور.
یه دوشیزهی احمق ضعیف عقل که فقط باید تو خونه باشه و حتی حق صحبت کردن تو مکان های عمومی رو نداشته باشه.
راحت تر بودیم به مولا.
ولی متاسفانه علم امروز میگه زنان باهوشترن.
و این باعث میشه بیشتر زجر بکشن.
از تحمل وجود مردانی مثل شما در تاریخِ مردونهی دنیا.
برای اون یک ستاره هم حتی عذاب وجدان دارم.
وقتی میبینم امتیاز های ۱ ستارهایش تو گودریدز ۱۰۰٪ نیست میخوام سرمو بکوبونم تو دیوار.
فکرشو بکنید. خیلیا ممکنه موافق باشن با حرفاش!!
وای که چه دنیای ترسناکیه برای "ما".
فکر کنم وقتشه درمان شوپنهاور رو بخونم.
🖊در جواب کامنتتون:
بله اتفاقا خداروشکر قبل از خوندنش میدونستم که از طرف زنها خیلی مورد اوف بوده و جای خوشحالی داره که این تو تاریخ آشکار شده:)🤣(و به شدت مثال جالبی زدید درمورد گیاهخواری) کلا امکان نداره این حرفها از فشار نباشه، آدم حتی میتونه همه ی حرفهاشو برعکس کنه و بگه دقیقا اون درسته! مثلا یجا گفته بود حتی طبیعت هم مردهارو برتر میدونه چون تو رابطه ی جنسی مردها لذت مطلقن و زنها درد مطلق؛ حالا دنیای امروزی که میدونه ۸۰٪ لذت برای زنهاست... واقعا قیافهی شوپنهاور تو گور دیدنیه:)))
خوشحالم که یاوههای این کتاب دیگه تو عصر ما گریه دار نیست و خندهداره. آه چه عذابی بود کلمه به کلمهی این کتاب! و چه عذاب بدتری باید باشه "شوپنهاور بودن"!
واقعا دلم براش سوخت چطوری با این همه ستیز نسبت به زنها ۷۳ سال زندگی کرده بیچاره😂 کی اوفِت کرده عمو جون؟😔 تو زندگی واقعیمونم هنوز وقتی چندتا از این گونههای رو به انقراضِ "مردسالار" رو میبینم اولین سوالی که ازشون میپرسم اینه که ?who hurt you honey
نمیدونم چی بگم دیگه، چرت و پرت محضیه که دومی نداره.
آیا اصلا میشه به نخود مغزی مثل ایشون گفت فیلسوف؟ اصلا میشه اعتماد کرد به زمانه و انسانیت و عقلش، وقتی به زنها همچین نگاه تهوع آور و آدم فضایی گونهای داره؟
آیا تمام فلسفهشو زیر سوال نمیبره؟
آخه به کی بگم که تو این کتاب جوری کلش رو مینوشت "ما مردان" که انگار این کتاب رو فقط بدای یک گونهی انسانی مینویسه و اونم مردهان و هیچوقت قرار نیست زنی این کتابهارو بخونه!🤣
هعی آره واقعا کاش اونی بودیم که شما میگفتی آقای شوپنهاور.
یه دوشیزهی احمق ضعیف عقل که فقط باید تو خونه باشه و حتی حق صحبت کردن تو مکان های عمومی رو نداشته باشه.
راحت تر بودیم به مولا.
ولی متاسفانه علم امروز میگه زنان باهوشترن.
و این باعث میشه بیشتر زجر بکشن.
از تحمل وجود مردانی مثل شما در تاریخِ مردونهی دنیا.
برای اون یک ستاره هم حتی عذاب وجدان دارم.
وقتی میبینم امتیاز های ۱ ستارهایش تو گودریدز ۱۰۰٪ نیست میخوام سرمو بکوبونم تو دیوار.
فکرشو بکنید. خیلیا ممکنه موافق باشن با حرفاش!!
وای که چه دنیای ترسناکیه برای "ما".
فکر کنم وقتشه درمان شوپنهاور رو بخونم.
🖊در جواب کامنتتون:
بله اتفاقا خداروشکر قبل از خوندنش میدونستم که از طرف زنها خیلی مورد اوف بوده و جای خوشحالی داره که این تو تاریخ آشکار شده:)🤣(و به شدت مثال جالبی زدید درمورد گیاهخواری) کلا امکان نداره این حرفها از فشار نباشه، آدم حتی میتونه همه ی حرفهاشو برعکس کنه و بگه دقیقا اون درسته! مثلا یجا گفته بود حتی طبیعت هم مردهارو برتر میدونه چون تو رابطه ی جنسی مردها لذت مطلقن و زنها درد مطلق؛ حالا دنیای امروزی که میدونه ۸۰٪ لذت برای زنهاست... واقعا قیافهی شوپنهاور تو گور دیدنیه:)))
January 27, 2022
Masterful rhetoric, evolution supported, dense wisdom of the nature of Woman. All of the general points here are backed up by the evolutionary psychology of sex:
practical women vs. idealistic men, display-oriented women vs. object-oriented men, male want/need for sexual novelty, women as providers for species vs. males as risk-taking experimenters (in thought and life [e.g. Diogenes]), women's looks as an evolutionary bait for male marriage, male marriage as giving up half of rights and doubling duties, women as making statistically different political decisions (which Aristotle says led to the downfall of Sparta), women as having an instinctual love for kin vs. men having a more thoughtful love which includes discipline, men as more reason-oriented vs. women as more emotion-oriented.
I have read of all of these differences in evolutionary psychology books. Yes, Schopenhauer is rhetorical and he makes general statements, but that does not nullify his essay. I would highly recommend this essay, with enough evolutionary background, for seeing the perennial nature of Schopenhauer's knowledge of the relationship between the sexes. Bonus points if you read the following book along with Schopenhauer: https://www.goodreads.com/book/show/6....
P.S. Notice how the only argument people have against male writers on women like Schopenhauer is that they never got laid? What a reasonable argument! I wonder what type of human it came from.
practical women vs. idealistic men, display-oriented women vs. object-oriented men, male want/need for sexual novelty, women as providers for species vs. males as risk-taking experimenters (in thought and life [e.g. Diogenes]), women's looks as an evolutionary bait for male marriage, male marriage as giving up half of rights and doubling duties, women as making statistically different political decisions (which Aristotle says led to the downfall of Sparta), women as having an instinctual love for kin vs. men having a more thoughtful love which includes discipline, men as more reason-oriented vs. women as more emotion-oriented.
I have read of all of these differences in evolutionary psychology books. Yes, Schopenhauer is rhetorical and he makes general statements, but that does not nullify his essay. I would highly recommend this essay, with enough evolutionary background, for seeing the perennial nature of Schopenhauer's knowledge of the relationship between the sexes. Bonus points if you read the following book along with Schopenhauer: https://www.goodreads.com/book/show/6....
P.S. Notice how the only argument people have against male writers on women like Schopenhauer is that they never got laid? What a reasonable argument! I wonder what type of human it came from.
October 30, 2022
if i could punch this man in the face, i most definitely would
April 21, 2022
It is not at all surprising that the 'Readers also enjoyed' section here is a mixture of Hitler's Mein Kampf and various ecchi manga. Fits the profile of whoever is 'enjoying' this, I'd say.
One needs look no further than the first couple of paragraphs to see the absurdity of this 'essay' (so long as you as can call it an essay more than simply a seething tirade):
Again, he here claims that women 'are themselves childish, frivolous and short-sighted [...] a girl will fondle a child for days together, dance with it and sing to it; and then think what a man, with the best will in the world, could do if he were put in her place.' Mary Wollstonecraft already explained over half a century earlier the way in which the apparent 'childishness' of women is directly a result of a culture of active infantilization - and even so, Schopenhauer, being a philosopher, should not be so quick to be blinded with his dislike for women so as to completely disregard this aspect. But evidently his goal is not to engage with this in good faith.
Schopenhauer merely attempts to hide behind this construct he builds to mask this attack of women and make it seem as though there must be some deeper meaning that he's getting at - but it is rooted still in broad, sweeping assertions on the nature of women that hold no content whatsoever once placed under the littlest scrutiny.
I have already entertained this for too long: this 'essay' is pretty clearly philosophically useless.
One needs look no further than the first couple of paragraphs to see the absurdity of this 'essay' (so long as you as can call it an essay more than simply a seething tirade):
You need only to look at the way in which she is formed to see that woman is not meant to undergo great labour, whether of the mind or of the body. [??] She pays the debt of life not by what she does but by what she suffers; by the pains of childbearing and care for the child, and by submission to her husband, to whom she should ['should'?] be a patient and cheering companion.Immediately, Schopenhauer makes these assumptions that are essentially not backed up by anything, and are basically contingent on the reader being beholden to the same ideological bend as he. He quite slyly weaves in certain presuppositions, in what is I suppose a vague hope that they won't be spotted out and will just be taken to be the case - such as in the above quote that says women 'should' submit to their husband - or later (as he does this throughout), where he claims that 'women exist in the main solely for the propagation of the species, and are not destined for anything else'. This he just says, I guess ignoring the male's part of the 'propagation of the species' - he basically posits something, and justifies it with itself, tautologically.
Again, he here claims that women 'are themselves childish, frivolous and short-sighted [...] a girl will fondle a child for days together, dance with it and sing to it; and then think what a man, with the best will in the world, could do if he were put in her place.' Mary Wollstonecraft already explained over half a century earlier the way in which the apparent 'childishness' of women is directly a result of a culture of active infantilization - and even so, Schopenhauer, being a philosopher, should not be so quick to be blinded with his dislike for women so as to completely disregard this aspect. But evidently his goal is not to engage with this in good faith.
Schopenhauer merely attempts to hide behind this construct he builds to mask this attack of women and make it seem as though there must be some deeper meaning that he's getting at - but it is rooted still in broad, sweeping assertions on the nature of women that hold no content whatsoever once placed under the littlest scrutiny.
I have already entertained this for too long: this 'essay' is pretty clearly philosophically useless.
June 6, 2022
Schopenhauer observed a world in which women were prevented from pursuing anything but what directly served men, and interpreted this reality as: women are incapable of pursuing anything but what directly serves men. Moreover, women (whose funny little minds apparently can't even remotely think objectively unlike men, of course) are incapable of even desiring such pursuits, because it is not in their Nature to do anything besides birthing future men (which we are thankful for because who else would run the world) and also to birth future women so that we have vessels for more future men! Phew!
Of course, Schopenhauer is privy to this enlightenmentbecause no woman would sleep with him because of his painful genius, which is (surprise-surprise) yet another thing women are incapable of having, according to Rousseau: "Women have, in general, no love of any art; they have no proper knowledge of any; and they have no genius."
Honestly, this was such an eye-opening essay (not that, as a woman, have the ability to "undergo great labor, whether it be of the mind or of the body"). Since a man wrote this, I am inclined to believe that everything in this essay is correct, which means, as a woman, I really need to step back. Thank you, Schopenhauer, you've inspired me to donate all my books to charity (we women in the "weakness of [our] reasoning" have more "sympathy for the unfortunate"). I will also be deleting my Goodreads account and rejecting any university acceptances. Oh well, there goes my writing career. Off to find a husband!!!
"That woman is by nature meant to obey may be seen by the fact that every woman who is placed in the unnatural position of complete independence, immediately attaches herself to some man, by whom she allows herself to be guided and ruled. It is because she needs a lord and a master. If she is young, it will be a lover; if she is old, a priest."
Consider me red-pilled!
Of course, Schopenhauer is privy to this enlightenment
Honestly, this was such an eye-opening essay (not that, as a woman, have the ability to "undergo great labor, whether it be of the mind or of the body"). Since a man wrote this, I am inclined to believe that everything in this essay is correct, which means, as a woman, I really need to step back. Thank you, Schopenhauer, you've inspired me to donate all my books to charity (we women in the "weakness of [our] reasoning" have more "sympathy for the unfortunate"). I will also be deleting my Goodreads account and rejecting any university acceptances. Oh well, there goes my writing career. Off to find a husband!!!
"That woman is by nature meant to obey may be seen by the fact that every woman who is placed in the unnatural position of complete independence, immediately attaches herself to some man, by whom she allows herself to be guided and ruled. It is because she needs a lord and a master. If she is young, it will be a lover; if she is old, a priest."
Consider me red-pilled!
January 28, 2021
Femministe di tutto il mondo unitevi, Shopenhauer ci ha evocate!
Lui e il suo modo di trattare le donne.. la dice lunga sulla condizione triste che ha vissuto. Rapporto conflittuale con la madre e instabilità nelle relazioni. Un uomo senza amore che dipinge le donne come sagome meschine e scellerate di un quadretto familiare aberrante.
Shopenahuer vive il rapporto con la donna in maniera quasi maniacale. Da un lato il voler possederla senza successo e dall'altro la repulsione verso questo essere inetto e calcolatore. Appare chiaro il messaggio: la Donna è il nemico e lui è l'eroe che, con questo trattato, salverà l'Uomo da queste sirene sanguisughe.
S. Sembra apparentemente tollerare solo 2 categorie di donne: le ricche e le puttane. Le prime (purché sottomesse) perché non mirano a usurpare il patrimonio del marito. Le seconde perché concedono piacere all'uomo senza scocciature.
Seppur lui stesso afferma di non poter far a meno delle donne, le maledice.
Ma è questo vero odio? O solo l'incapacità di tenere sotto scacco le donne, scopertesi libere dai doveri? Ai lettori l'ardua sentenza!
Perciò non fatevi ingannare dal titolo, il suo pensiero malevolo è frutto di ripetuti fallimenti amorosi e dall'incompatibilità col mondo femminile.
Questa raccolta di pensieri di Shopenhauer non è che la malvagità dell'uomo verso la donna, che screditandola, la disarma a parole davanti alla società e ai posteri. Non è oscuro che le menti più estremiste abbiano avuto problemi con le madri, Shopenhauer è uno di loro. E la madre essendo donna, è il male.
Le sue citazioni mi fanno sorridere per le assurdità che raccontano e per come cerca di "mettere in guardia" gli uomini sulla donna serpe tentatrice.
Il trattato è un eterna e spudorata critica alle donna che sa brillare ed essere meravigliosa anche senza l'uomo, ammaliandolo e piegandolo, a detta del filosofo, al suo volere. Shopenhauer senza dubbio mette in luce l'opinione che la società aveva sulle donne senza alcun filtro di moralità perché è essa stessa, la donna, un essere amorale, quando non può essere controllata e posseduta dall'uomo, suo padre padrone. Mi dispiace amici miei, se trovate giusta anche una sola parola fra queste pagine, avete sbagliato epoca!
Però è tutto normale, non vi scandalizzate, siamo ancora nel 1800, lui è giustificato.. I vostri mariti, amici e vicini invece????
Lo consiglierei? Certo, è un libro estremamente riflessivo nella sua brevità nonché assurdità. Esso fa capire cosa c'è alla base del pensiero patriarcale. Da allora è cambiato molto ma alcune delle frasi che ho letto in queste pagine le ho sentite anche ai giorni nostri..3 stelle perché mi ha fatto arrabbiare leggerle, anche se il contesto storico-sociale permetteva il sessismo.
Lui e il suo modo di trattare le donne.. la dice lunga sulla condizione triste che ha vissuto. Rapporto conflittuale con la madre e instabilità nelle relazioni. Un uomo senza amore che dipinge le donne come sagome meschine e scellerate di un quadretto familiare aberrante.
Shopenahuer vive il rapporto con la donna in maniera quasi maniacale. Da un lato il voler possederla senza successo e dall'altro la repulsione verso questo essere inetto e calcolatore. Appare chiaro il messaggio: la Donna è il nemico e lui è l'eroe che, con questo trattato, salverà l'Uomo da queste sirene sanguisughe.
S. Sembra apparentemente tollerare solo 2 categorie di donne: le ricche e le puttane. Le prime (purché sottomesse) perché non mirano a usurpare il patrimonio del marito. Le seconde perché concedono piacere all'uomo senza scocciature.
Seppur lui stesso afferma di non poter far a meno delle donne, le maledice.
Ma è questo vero odio? O solo l'incapacità di tenere sotto scacco le donne, scopertesi libere dai doveri? Ai lettori l'ardua sentenza!
Perciò non fatevi ingannare dal titolo, il suo pensiero malevolo è frutto di ripetuti fallimenti amorosi e dall'incompatibilità col mondo femminile.
Questa raccolta di pensieri di Shopenhauer non è che la malvagità dell'uomo verso la donna, che screditandola, la disarma a parole davanti alla società e ai posteri. Non è oscuro che le menti più estremiste abbiano avuto problemi con le madri, Shopenhauer è uno di loro. E la madre essendo donna, è il male.
Le sue citazioni mi fanno sorridere per le assurdità che raccontano e per come cerca di "mettere in guardia" gli uomini sulla donna serpe tentatrice.
Il trattato è un eterna e spudorata critica alle donna che sa brillare ed essere meravigliosa anche senza l'uomo, ammaliandolo e piegandolo, a detta del filosofo, al suo volere. Shopenhauer senza dubbio mette in luce l'opinione che la società aveva sulle donne senza alcun filtro di moralità perché è essa stessa, la donna, un essere amorale, quando non può essere controllata e posseduta dall'uomo, suo padre padrone. Mi dispiace amici miei, se trovate giusta anche una sola parola fra queste pagine, avete sbagliato epoca!
Però è tutto normale, non vi scandalizzate, siamo ancora nel 1800, lui è giustificato.. I vostri mariti, amici e vicini invece????
Lo consiglierei? Certo, è un libro estremamente riflessivo nella sua brevità nonché assurdità. Esso fa capire cosa c'è alla base del pensiero patriarcale. Da allora è cambiato molto ma alcune delle frasi che ho letto in queste pagine le ho sentite anche ai giorni nostri..3 stelle perché mi ha fatto arrabbiare leggerle, anche se il contesto storico-sociale permetteva il sessismo.
April 25, 2025
دوست ندارم از سر ناراحتی و عصبانیت ریویو بنویسم. از محتوای این کتاب هم خبر داشتم و یهجورایی برای تمرین صبر و مدارا خوندمش. فکر کنم تا حدی هم موفق شدم.
آقای رامین عضدی (اگه فامیلیشون رو درست نوشته باشم) توی ریویوشون به یه نکتهٔ خیلی خیلی خوب اشاره کردن: این کتاب، کلاژی از حرفهای شوپنهاوره.
یعنی شوپنهاور ننشسته رساله بنویسه علیه زنان. این چیزی از زنستیز بودنش کم نمیکنه ولی فرق هست بین این دو حالت.
راستش دلم براش میسوزه. جدا از دونستن پیشینهٔ شوپنهاور و زنها، توی خود نوشتهها هم نمود تجربههای بد رو میبینیم.
شوپنهاور توی بیشتر یادداشتها، سعی نمیکنه استدلال بیاره و قانعت کنه که چرا زنها بدن. فقط میگه زنها بدن و چهارتا حرف بارشون میکنه. دقیقاً مثل وقتی که دوستت تازه بههم زده، میشینه کنارت و میگه فلان جنس همه چنانن و تو هم باید دست بذاری رو شونهش و بگی: «آره بابا... ولشون کن».
احتمالاً اگر شما هم بخونیدش، کم نمیخندید. بعضی جاها نمیتونستم بفهمم واقعاً این حرف رو زده یا صرفاً داشته یه نمک زنستیزانه میریخته. مثلاً اینکه میگفت سبیل باید منع قانونی بشه چون قبیح و مبتذله و اصلاً برای همین زنها دوستش دارن. (زنها چیزای زیادی از مردها رو دوست دارن. برنامه چیه، آرتور؟)
یا اینکه تنها عیب چندهمسری، چندتا مادرزن داشتنه. (فکر کنم اینو دیگه برای شوخی گفته. بیمزهست ولی خب.)
توی پیشگفتار کلی اصطلاحات عامیانه و ضربالمثل نوشته. نمیدونم این فقط کار مترجمه یا متن اصلی هم چنین لحنی داره؛ در کل هرچی که هست، اصلاً مناسب پیشگفتار کتاب یه فیلسوف (هرچند اون کتاب فلسفی نباشه) نیست.
در نهایت اینکه همیشه سعی میکنم کتابها رو در بستر زمانی خودشون ببینم. از لحاظ جغرافیایی نمیدونم ولی از همون حیث زمان، یه مقایسهٔ جالب یادم افتاد:
شوپنهاور همعصر جان استوارت میل، نویسندهٔ رسالهٔ انقیاد زنانه. رسالهای که در دفاع از حقوق زنان نوشته شده.
ممنون که خوندید.💙
۶ اردیبهشت ۱۴۰۴
اتاق
آقای رامین عضدی (اگه فامیلیشون رو درست نوشته باشم) توی ریویوشون به یه نکتهٔ خیلی خیلی خوب اشاره کردن: این کتاب، کلاژی از حرفهای شوپنهاوره.
یعنی شوپنهاور ننشسته رساله بنویسه علیه زنان. این چیزی از زنستیز بودنش کم نمیکنه ولی فرق هست بین این دو حالت.
راستش دلم براش میسوزه. جدا از دونستن پیشینهٔ شوپنهاور و زنها، توی خود نوشتهها هم نمود تجربههای بد رو میبینیم.
شوپنهاور توی بیشتر یادداشتها، سعی نمیکنه استدلال بیاره و قانعت کنه که چرا زنها بدن. فقط میگه زنها بدن و چهارتا حرف بارشون میکنه. دقیقاً مثل وقتی که دوستت تازه بههم زده، میشینه کنارت و میگه فلان جنس همه چنانن و تو هم باید دست بذاری رو شونهش و بگی: «آره بابا... ولشون کن».
احتمالاً اگر شما هم بخونیدش، کم نمیخندید. بعضی جاها نمیتونستم بفهمم واقعاً این حرف رو زده یا صرفاً داشته یه نمک زنستیزانه میریخته. مثلاً اینکه میگفت سبیل باید منع قانونی بشه چون قبیح و مبتذله و اصلاً برای همین زنها دوستش دارن. (زنها چیزای زیادی از مردها رو دوست دارن. برنامه چیه، آرتور؟)
یا اینکه تنها عیب چندهمسری، چندتا مادرزن داشتنه. (فکر کنم اینو دیگه برای شوخی گفته. بیمزهست ولی خب.)
توی پیشگفتار کلی اصطلاحات عامیانه و ضربالمثل نوشته. نمیدونم این فقط کار مترجمه یا متن اصلی هم چنین لحنی داره؛ در کل هرچی که هست، اصلاً مناسب پیشگفتار کتاب یه فیلسوف (هرچند اون کتاب فلسفی نباشه) نیست.
در نهایت اینکه همیشه سعی میکنم کتابها رو در بستر زمانی خودشون ببینم. از لحاظ جغرافیایی نمیدونم ولی از همون حیث زمان، یه مقایسهٔ جالب یادم افتاد:
شوپنهاور همعصر جان استوارت میل، نویسندهٔ رسالهٔ انقیاد زنانه. رسالهای که در دفاع از حقوق زنان نوشته شده.
ممنون که خوندید.💙
۶ اردیبهشت ۱۴۰۴
اتاق
June 3, 2021
فکر می کنم اولین کتابی بود که از شوپنهاور خوندم و تا کتاب رو به پایان نرسوندم و البته هنوز هم شک دارم این کتاب رو یک شخص که اسم فیلسوف روش گذاشتن نوشته باشه!
شوپنهاور تاثیر منفی زیادی از مادر آلمانیش گرفته، بخاطر همین زن هارو موجوداتی خودپسند، کم خرد و حیله گر میدونه!!
کتاب پر هست از جملات زننده نسبت به زنان، از اینکه همه خوبی ها مال مردهاست حتی زیبایی تا اینکه زنان را فریبکار، بی احساس، پرنیرنگ و... معرفی می کند
امیدوارم بقیه کتب این فیلسوف که اونو از فلاسفه بزرگ و پرنفوذ حوزه اخلاق و هنر و ادبیات می دونند اینقدر زشت و زننده نباشه! به اجبار گودریدز که صفرستاره نداره به اون یک ستاره میدم!
شوپنهاور تاثیر منفی زیادی از مادر آلمانیش گرفته، بخاطر همین زن هارو موجوداتی خودپسند، کم خرد و حیله گر میدونه!!
کتاب پر هست از جملات زننده نسبت به زنان، از اینکه همه خوبی ها مال مردهاست حتی زیبایی تا اینکه زنان را فریبکار، بی احساس، پرنیرنگ و... معرفی می کند
امیدوارم بقیه کتب این فیلسوف که اونو از فلاسفه بزرگ و پرنفوذ حوزه اخلاق و هنر و ادبیات می دونند اینقدر زشت و زننده نباشه! به اجبار گودریدز که صفرستاره نداره به اون یک ستاره میدم!
December 10, 2021
hes right you know
June 18, 2020
Is it just me or does Schopenhauer seem to be a predecessor of incels?
Anyways, On Women is a piece of shit.
Anyways, On Women is a piece of shit.
May 18, 2018
Σαν γυναίκα βρήκα σε αυτά που διάβασα κάποιες σωστές διατυπώσεις. Όμως πάνω από όλα απογοητεύτηκα για το πως μας βλέπουν οι άντρες. Αν όντως ισχύουν έστω και τα μισά από όσα ο Σοπενχάουερ μας λέει τότε δε θα επιθυμούσα συναναστροφή με το άλλο φύλο!
Ας μείνω στη ματαιοδοξία και άνευ μυαλό ύπαρξή μου, την χωρίς ευαισθησίες και αίσθηση για οποιαδήποτε μορφή τέχνης,με την όποια πανουργία με διακατέχει!!!
Ας μείνω στη ματαιοδοξία και άνευ μυαλό ύπαρξή μου, την χωρίς ευαισθησίες και αίσθηση για οποιαδήποτε μορφή τέχνης,με την όποια πανουργία με διακατέχει!!!
June 12, 2019
از دوران باستان تا همین امروز رابطه ی میان فیلسوفان و زنان از جهات مختلف آشفته و خراب بوده است. فیلسوفان پاسداران حکمتند اما در حقیقت ورشکستگان عالم عشق به شمار می روند.
شوپنهاور نیز از این قاعده مستثنا نبوده و دنباله رو سنت نگاه تند و تیز به زنان است. همچنین او از سنت برخی ادیان در نگاه به زن، در جاهایی که با او هم نواست ، بهره می برد:
"شما باید حسرت مشرق زمین را بخورید! آنجا مرد در صورت فراهم کردن سرپناه و خرجی برای زنانش لازم نیست غم دیگری داشته باشد. او می تواند بستیزد، با جنگ افزارها تمرین کند و به فرزانگان گوش بسپارد، او در برابر این ذلت و پستی که مردی دلیر، دربست به انقیاد یک غاز احمق دربیاید قد علم کرده است! از آنجا که زنان متعدد او را از عشق یگانه و منحصر به یکی محافظت می کنند، او عاقبت مردی آزاد می شود!
.
.
رابطه ی دشوار آرتور با مادرش به احتمال زیاد نخستین خواستگاه دشمنی تلخ و تاریک وی با زنان بود و مبنای ارائه ی تصویری کاریکاتوری از آنان.
فرانکو وولپی ، گرد اورنده ی ارای شوپنهاور می نویسد :این حقیقت دارد که شوپنهاور با وجود زن ستیزی آشکار و ستایش های فلسفی پر آب و تاب از زندگی گوشه گیر��نه، از خوشی های تن هم چشم نمی پوشید. کوتاه سخن اینکه فیلسوف ما اندرز آب می داد و دل در گرو شراب داشت...
این کتاب معدود جملات زیبا داشت:
*******
احساس که در برخی موقعیتها اهمیتی بی اندازه استعلایی پیدا می کند، همان چیزی است که فرد عاشق را به جایی بر فراز امر زمینی ، حتی به جایی فراتر از خودش ، برمی کشاند و به خواستها و آمال به غایت جسمانی او ، جامه ای نااُقلیدسی (هیپربولیک هذلولی) می بخشد، چنانکه عشق حتی در زندگی عادی ترین انسانها قطعه ای شاعرانه می شود.
******
انسان هر چه را در حیطه ی اقتدار ببرد، در حوزه ی کامیابی عشق می بازد...
******
اساسا زنان کمتر به زیبایی مرد ، مشخصا به زیبایی صورت وی نگاه می کنند، چنانکه گویی خود به تنهایی این وظیفه را به عهده دارند که زیبایی را به کودکشان بدهند.
شوپنهاور نیز از این قاعده مستثنا نبوده و دنباله رو سنت نگاه تند و تیز به زنان است. همچنین او از سنت برخی ادیان در نگاه به زن، در جاهایی که با او هم نواست ، بهره می برد:
"شما باید حسرت مشرق زمین را بخورید! آنجا مرد در صورت فراهم کردن سرپناه و خرجی برای زنانش لازم نیست غم دیگری داشته باشد. او می تواند بستیزد، با جنگ افزارها تمرین کند و به فرزانگان گوش بسپارد، او در برابر این ذلت و پستی که مردی دلیر، دربست به انقیاد یک غاز احمق دربیاید قد علم کرده است! از آنجا که زنان متعدد او را از عشق یگانه و منحصر به یکی محافظت می کنند، او عاقبت مردی آزاد می شود!
.
.
رابطه ی دشوار آرتور با مادرش به احتمال زیاد نخستین خواستگاه دشمنی تلخ و تاریک وی با زنان بود و مبنای ارائه ی تصویری کاریکاتوری از آنان.
فرانکو وولپی ، گرد اورنده ی ارای شوپنهاور می نویسد :این حقیقت دارد که شوپنهاور با وجود زن ستیزی آشکار و ستایش های فلسفی پر آب و تاب از زندگی گوشه گیر��نه، از خوشی های تن هم چشم نمی پوشید. کوتاه سخن اینکه فیلسوف ما اندرز آب می داد و دل در گرو شراب داشت...
این کتاب معدود جملات زیبا داشت:
*******
احساس که در برخی موقعیتها اهمیتی بی اندازه استعلایی پیدا می کند، همان چیزی است که فرد عاشق را به جایی بر فراز امر زمینی ، حتی به جایی فراتر از خودش ، برمی کشاند و به خواستها و آمال به غایت جسمانی او ، جامه ای نااُقلیدسی (هیپربولیک هذلولی) می بخشد، چنانکه عشق حتی در زندگی عادی ترین انسانها قطعه ای شاعرانه می شود.
******
انسان هر چه را در حیطه ی اقتدار ببرد، در حوزه ی کامیابی عشق می بازد...
******
اساسا زنان کمتر به زیبایی مرد ، مشخصا به زیبایی صورت وی نگاه می کنند، چنانکه گویی خود به تنهایی این وظیفه را به عهده دارند که زیبایی را به کودکشان بدهند.
May 15, 2024
Feminists hate this scathing criticism of their gender because it was accurate in the 19th century, when it was first published, and is demonstrably even more accurate today with the abhorrent behavior of the modern woman, "liberated" from "the patriarchy" of that bygone era, on display for everyone to behold. You can label Schopenhauer a misogynist, but he was absolutely right.
ghost-readings
November 4, 2017Ξεκίνησα να το διαβάζω με αρκετό ενδιαφέρον και - φυσικά - περιέργεια αλλά δεν πρόκειται να το τελειώσω, παρότι είναι πολύ σύντομο. Δεν υπάρχει νόημα, είναι τόσο παρωχημένο που και αν ακόμα έχει κάποια σημεία που θα άξιζε να διαβαστούν, δεν μπορώ να χάσω το χρόνο μου με την παρουσίαση κοινωνικών δομών και στερεοτύπων θεμελιωμένων ακόμα και σήμερα ως φυσικών έξεων εγγενών προς το ένα ή το άλλο φύλο. Δεν ξέρω αν ο Σοπενάουερ ήταν μεγάλος φιλόσοφος, δεν σκοπεύω να τον κρίνω (αν θεωρούσα ότι έχω τη δυνατότητα να κρίνω φιλοσοφικές ιδέες) από το συγκεκριμένο δοκίμιο όμως, γιατί είναι ξεπερασμένο.
August 22, 2020
Women, eh?
October 4, 2025
Kitap, felsefi önemleri ölçüsünde provokatif ve tartışmalı iki Schopenhauer denemesini içeriyor.
Kadınlara Dair (Über die Weiber), kadını evrimsel güdüleri ve biyolojik benliği tarafından yönlendirilen; soyun devamı ile ilgili olan şeyler haricinde, hayatın ahlaki, entelektüel, politik, sanatsal yönlerine dair bir ihtiyacı ve kapasitesi olmayan bir varlık olarak resmediyor. Öncelikle, bu aykırı argümanın çıkış noktasını ve felsefi tarzını göz önünde bulundurmamız gerekiyor.
Schopenhauer tezini bir tür 'proto-evrimsel psikoloji' üzerine inşa ediyor ve neden-sonuç ilişkileri, sosyal dinamikler, tarihsel değişim gibi kriterleri göz ardı eden, gerçeği soyut ve mutlak düzlemde arayan metafizik yöntemi kullanıyor. Yani metin bir toplum ya da ahlak felsefesi değil, metafizik bir felsefe içeriyor. Aykırılığından bağımsız, cinsiyet rollerini topkeyün bu evrimsel çerçevede ele alsa -kendi içinde- tutarlı kabul edilebilecekken, eser çok net bir mantıksal tutarsızlık barındırıyor. Bu tutarsızlığı kadınla erkeğe dair kurulan evrimsel ölçünün çarpıklığında görüyoruz.
Schopenhauer, biyolojik kadının resmini sert ve soğuk bir realiteyle çizerken, aynı yöntemi erkeğin ilkel doğası üzerinde uygulamıyor. Metnin 'kadınlara dair' olması bu itirazı geçersiz kılıyor gibi görünse de, Schopenhauer'ın yaptığı çokça karşılaştırma üzerinden bu çarpıklığı görebiliyoruz. Sözgelimi, kadında ikiyüzlülük/riyakarlık şeklinde ortaya çıkan pragmatik-primitif doğanın, erkekte de zorbalık ve kontrol arzusu olarak baş göstereceğinden bahsetmiyor Schopenhauer. Yine, erkeğin soyut düşünme, idealize etme yetisine a priori bir üstünlük atfederken, kadının anın gerçekliğine bağlı kalma, mevcut olana yoğunlaşma yetisini -ki bu niteliği erkek doğasının tutkulara yenik düşen, hayalci eğilimine tercih ediyor- bir eksiklik ve düşüklük olarak yorumluyor. Aynı şekilde, mal-mülke düşkünlüğü kadının bir zayıflığı olarak nitelerken, erkeğin kadına/üremeye olan düşkünlüğünü bir zayıflık değil, doğal bir hak olarak kodluyor Schopenhauer. Yani sürekli olarak, erkeği -kadının otomatik itildiği- evrimsel bir zayıflıktan aklama çabasını görüyoruz. Dolayısıyla, hem bir mantıksal asimetri yapıyor (ve kadına atfettiği 'adalet noksanlığına' kendisi düşüyor), hem de apaçık şekilde evrimsel psikolojinin metafiziğini yaparken, etik alana giren hak, ahlak, ideal gibi kavramları -erkek nezdinde- yücelterek kategorik bir çelişkiye imza atıyor Schopenhauer.
Fakat makalenin temel çelişkisi, insan gibi sosyo-politik, ekonomik, kültürel ve daha bir çok değişkene sıkı sıkıya bağlı somut bir varlığı salt metafizik yöntemle açıklamaya çalışmasında yatıyor. İnsanı tarihsel bağlamından kopararak onu zamansız, soyut bir gerçekliğe hapsetmenin absürtlüğünü görüyoruz metinde. Zira, her ne kadar zamandan ve mekandan münezzeh bir kadın ideası yaratmaya çalışsa da, Schopenhauer kendi çağının tarihselliğinden kaçamıyor. Evrimci metafiziğine ispat olarak, cinsiyet rollerinin keskin olduğu, daha geleneksel toplumları işaret ederken, kadının sahip olduğu sosyal konum dolayısıyla dönemin Avrupa'sını yeriyor. (Bu kadın, romantik dönem klasiklerinden tanıdığımız, hayatın pozitif-üretken aşamalarında yer almayan, sırf arzu ve romantizm nesnesi olarak el üstünde tutulan figüre benziyor). Halbuki çağın Avrupa kadınına biçilen toplumsal rolün de, başta -erkeğin daha büyük bir parçası olduğu- geleneksel yapı olmak üzere, daha bir çok başka değişkenin sonucu olduğunu göz ardı ediyor Schopenhauer. Yani insana evrimci perspektiften bakarken, ironik şekilde onun 'evrimleşmeye devam eden' bir varlık olduğu gerçeğini es geçiyor. İnsanda var olmayan bir yönden bahsetmese de, onu (kadın üzerinden) en temel, en belirleyici kriter olarak ele aldığı ilkel yönüne hapsediyor. Bu da eseri Schopenhauer felsefesinde zayıf bir yere koyuyor.
Ne var ki, Schopenhauer'ın aykırı ve matrak üslubundan ziyade anlama yoğunlaşacak olursak, eser büsbütün göz ardı edilemeyecek bir nitelik de taşıyor. Çünkü Schopenhauer'ın biyolojik cinsiyet prototipi (kadın ve erkek) insanda inkar edilemez şekilde var olan bir tarafa da dokunuyor. Zira neredeyse iki asır sonra bile, özellikle arkaik toplumlar içinde hala bir çok insanın eserin çizdiği kalıplara tıpatıp uyduğunu görebiliyoruz. Dolayısıyla Kadınlara Dair, içine düşülmesi pekala muhtemel ve ancak 'aşılabilecek' bir fikir olarak karşımıza çıkıyor. Kişinin kendini cinsiyetinin, geleneklerinin keskin sınırlarına hapsettiği, ya da insana aynı indirgemeci evrimsel açıdan baktığı ölçüde Schoperhauer'ı haklı çıkaracağını unutmamak gerekiyor.
Cinsel Aşkın Metafiziği (Metaphysik der Geschlechtliebe) ise adı üzerinde, Schopenhauer'ın metafizik merceğinden aşk kavramının incelemesini içeriyor. Bir önceki metnin aksine burada metafiziğin aksamadan işlediği, kendi içinde oldukça tutarlı ve güçlü bir metin görüyoruz. Çünkü Schopenhauer, temele kendi felsefesinin özü olan geniş bir kavramı; bütün varlıklarda aynen tezahür eden Wille zum Leben (yaşama iradesi) kavramını koyuyor. Ve onu -insanın aksine- tarihi, sosyal ve kültürel dinamiklere direkt olarak bağlanamayacak olan aşk'a, yani zaman ve mekanı aşan evrensel bir fenomene uyguluyor.
Schopenhauer'a göre aşk hissiyatının temelinde insan kavrayışının ötesindeki işte bu 'türün yaşama iradesi' yer alıyor. İnsanın kendi mutluluğunu ilgilendiren bir mesele gibi beliren aşkın, aslında sadece türün kendini güvence altına almak istemesi olduğunu söylüyor Schopenhauer. Yani karşı cinse dair kişisel gibi görünen tercihler (boy, güzellik, koku vs.) ve her türlü cinsel çekim aslında dünyaya gelecek neslin/soyun bencil tercihlerini yansıtıyor. 'Aşk, kişisel mutluluk maskesi takarak bireyi aldatan türün kör iradesinden başka bir şey değildir' diyor Schopenhauer.
Cinsel aşkı irade metafiziği ile açıklayan sistematik bir metin olan Cinsel Aşkın Metafiziği, Schopenhauer'ın felsefi açıdan en verimli ve devrimsel ürünlerinden biri olarak kabul ediliyor. Felsefi, evrimsel ve psikolojik derinliğiyle eserin Nietzsche, Darwin ve Freud gibi isimleri derinden etkilediğini görüyoruz.
**
"Ne kadar yüksek ve ulvi görünürse görünsün, ne var ki her türlü aşk bütünüyle cinsiyet güdüsünden kaynaklanır. Aslında aşk dediğimiz şey sadece daha belirli, daha özelleşmiş ve belki de kelimenin dar anlamında, daha ferdileşmiş biçimiyle bu içgüdüdür."
"Doğrusunu söylemek gerekirse aşkın belirlediği şey gelecek neslin oluşturulmasından daha az bir şey değildir. Rolümüz bitip de dışarı çıktığımızda sahneye girecek olan dramatis personae'nın hem varlığı hem de doğası işte bu önemsiz aşk ilişkisi tarafından belirlenir."
"Aşk böylesine yüksek öneme sahip bir meseledir, çünkü onun, diğer her meselede rastladığımız gibi, mevcut bireyin rahatıyla yahut ıstırabıyla hiçbir alakası yoktur; o gelecekte insan soyunun varoluşunu ve özel doğasını güvence altına almalıdır."
"Diğer taraftan, belli bir bireye yönelmiş cinsiyet güdüsü olarak görünen şeyi kendi başına muayyen biçimde belirlenmiş bir birey olarak yaşama iradesidir. Her ne kadar kendi başına öznel bir gereklilikten ibaret olsa da, bu durumda cinsiyet güdüsü yüzüne gayet zekice nesnel hayranlık maskesi geçirir ve böylelikle bilincimizi yanıltır. Tabiat, amaçlarını gerçekleştirmek için bu tür hilelere ihtiyaç duyar. Aşık olan her insanın amacı, hayranlığı ne kadar nesnel, ne kadar yüce görünürse görünsün, belli bir tabiata sahip bir varlığı dünyaya getirmektir."
"Dolayısıyla tabiat, amaçlarına ulaşmak için bireyin içerisine belli bir yanılsama, bir vehim yerleştirir, öyle ki gerçekte sadece türün yararına olduğu halde ona bunu (bu vehim sayesinde) sanki kendisi için faydalı imiş gibi gösterir. Böylelikle birey kendi emellerine hizmet ettiğini zannederken, aslında bu sonuncusuna kulluk eder."
Kadınlara Dair (Über die Weiber), kadını evrimsel güdüleri ve biyolojik benliği tarafından yönlendirilen; soyun devamı ile ilgili olan şeyler haricinde, hayatın ahlaki, entelektüel, politik, sanatsal yönlerine dair bir ihtiyacı ve kapasitesi olmayan bir varlık olarak resmediyor. Öncelikle, bu aykırı argümanın çıkış noktasını ve felsefi tarzını göz önünde bulundurmamız gerekiyor.
Schopenhauer tezini bir tür 'proto-evrimsel psikoloji' üzerine inşa ediyor ve neden-sonuç ilişkileri, sosyal dinamikler, tarihsel değişim gibi kriterleri göz ardı eden, gerçeği soyut ve mutlak düzlemde arayan metafizik yöntemi kullanıyor. Yani metin bir toplum ya da ahlak felsefesi değil, metafizik bir felsefe içeriyor. Aykırılığından bağımsız, cinsiyet rollerini topkeyün bu evrimsel çerçevede ele alsa -kendi içinde- tutarlı kabul edilebilecekken, eser çok net bir mantıksal tutarsızlık barındırıyor. Bu tutarsızlığı kadınla erkeğe dair kurulan evrimsel ölçünün çarpıklığında görüyoruz.
Schopenhauer, biyolojik kadının resmini sert ve soğuk bir realiteyle çizerken, aynı yöntemi erkeğin ilkel doğası üzerinde uygulamıyor. Metnin 'kadınlara dair' olması bu itirazı geçersiz kılıyor gibi görünse de, Schopenhauer'ın yaptığı çokça karşılaştırma üzerinden bu çarpıklığı görebiliyoruz. Sözgelimi, kadında ikiyüzlülük/riyakarlık şeklinde ortaya çıkan pragmatik-primitif doğanın, erkekte de zorbalık ve kontrol arzusu olarak baş göstereceğinden bahsetmiyor Schopenhauer. Yine, erkeğin soyut düşünme, idealize etme yetisine a priori bir üstünlük atfederken, kadının anın gerçekliğine bağlı kalma, mevcut olana yoğunlaşma yetisini -ki bu niteliği erkek doğasının tutkulara yenik düşen, hayalci eğilimine tercih ediyor- bir eksiklik ve düşüklük olarak yorumluyor. Aynı şekilde, mal-mülke düşkünlüğü kadının bir zayıflığı olarak nitelerken, erkeğin kadına/üremeye olan düşkünlüğünü bir zayıflık değil, doğal bir hak olarak kodluyor Schopenhauer. Yani sürekli olarak, erkeği -kadının otomatik itildiği- evrimsel bir zayıflıktan aklama çabasını görüyoruz. Dolayısıyla, hem bir mantıksal asimetri yapıyor (ve kadına atfettiği 'adalet noksanlığına' kendisi düşüyor), hem de apaçık şekilde evrimsel psikolojinin metafiziğini yaparken, etik alana giren hak, ahlak, ideal gibi kavramları -erkek nezdinde- yücelterek kategorik bir çelişkiye imza atıyor Schopenhauer.
Fakat makalenin temel çelişkisi, insan gibi sosyo-politik, ekonomik, kültürel ve daha bir çok değişkene sıkı sıkıya bağlı somut bir varlığı salt metafizik yöntemle açıklamaya çalışmasında yatıyor. İnsanı tarihsel bağlamından kopararak onu zamansız, soyut bir gerçekliğe hapsetmenin absürtlüğünü görüyoruz metinde. Zira, her ne kadar zamandan ve mekandan münezzeh bir kadın ideası yaratmaya çalışsa da, Schopenhauer kendi çağının tarihselliğinden kaçamıyor. Evrimci metafiziğine ispat olarak, cinsiyet rollerinin keskin olduğu, daha geleneksel toplumları işaret ederken, kadının sahip olduğu sosyal konum dolayısıyla dönemin Avrupa'sını yeriyor. (Bu kadın, romantik dönem klasiklerinden tanıdığımız, hayatın pozitif-üretken aşamalarında yer almayan, sırf arzu ve romantizm nesnesi olarak el üstünde tutulan figüre benziyor). Halbuki çağın Avrupa kadınına biçilen toplumsal rolün de, başta -erkeğin daha büyük bir parçası olduğu- geleneksel yapı olmak üzere, daha bir çok başka değişkenin sonucu olduğunu göz ardı ediyor Schopenhauer. Yani insana evrimci perspektiften bakarken, ironik şekilde onun 'evrimleşmeye devam eden' bir varlık olduğu gerçeğini es geçiyor. İnsanda var olmayan bir yönden bahsetmese de, onu (kadın üzerinden) en temel, en belirleyici kriter olarak ele aldığı ilkel yönüne hapsediyor. Bu da eseri Schopenhauer felsefesinde zayıf bir yere koyuyor.
Ne var ki, Schopenhauer'ın aykırı ve matrak üslubundan ziyade anlama yoğunlaşacak olursak, eser büsbütün göz ardı edilemeyecek bir nitelik de taşıyor. Çünkü Schopenhauer'ın biyolojik cinsiyet prototipi (kadın ve erkek) insanda inkar edilemez şekilde var olan bir tarafa da dokunuyor. Zira neredeyse iki asır sonra bile, özellikle arkaik toplumlar içinde hala bir çok insanın eserin çizdiği kalıplara tıpatıp uyduğunu görebiliyoruz. Dolayısıyla Kadınlara Dair, içine düşülmesi pekala muhtemel ve ancak 'aşılabilecek' bir fikir olarak karşımıza çıkıyor. Kişinin kendini cinsiyetinin, geleneklerinin keskin sınırlarına hapsettiği, ya da insana aynı indirgemeci evrimsel açıdan baktığı ölçüde Schoperhauer'ı haklı çıkaracağını unutmamak gerekiyor.
Cinsel Aşkın Metafiziği (Metaphysik der Geschlechtliebe) ise adı üzerinde, Schopenhauer'ın metafizik merceğinden aşk kavramının incelemesini içeriyor. Bir önceki metnin aksine burada metafiziğin aksamadan işlediği, kendi içinde oldukça tutarlı ve güçlü bir metin görüyoruz. Çünkü Schopenhauer, temele kendi felsefesinin özü olan geniş bir kavramı; bütün varlıklarda aynen tezahür eden Wille zum Leben (yaşama iradesi) kavramını koyuyor. Ve onu -insanın aksine- tarihi, sosyal ve kültürel dinamiklere direkt olarak bağlanamayacak olan aşk'a, yani zaman ve mekanı aşan evrensel bir fenomene uyguluyor.
Schopenhauer'a göre aşk hissiyatının temelinde insan kavrayışının ötesindeki işte bu 'türün yaşama iradesi' yer alıyor. İnsanın kendi mutluluğunu ilgilendiren bir mesele gibi beliren aşkın, aslında sadece türün kendini güvence altına almak istemesi olduğunu söylüyor Schopenhauer. Yani karşı cinse dair kişisel gibi görünen tercihler (boy, güzellik, koku vs.) ve her türlü cinsel çekim aslında dünyaya gelecek neslin/soyun bencil tercihlerini yansıtıyor. 'Aşk, kişisel mutluluk maskesi takarak bireyi aldatan türün kör iradesinden başka bir şey değildir' diyor Schopenhauer.
Cinsel aşkı irade metafiziği ile açıklayan sistematik bir metin olan Cinsel Aşkın Metafiziği, Schopenhauer'ın felsefi açıdan en verimli ve devrimsel ürünlerinden biri olarak kabul ediliyor. Felsefi, evrimsel ve psikolojik derinliğiyle eserin Nietzsche, Darwin ve Freud gibi isimleri derinden etkilediğini görüyoruz.
**
"Ne kadar yüksek ve ulvi görünürse görünsün, ne var ki her türlü aşk bütünüyle cinsiyet güdüsünden kaynaklanır. Aslında aşk dediğimiz şey sadece daha belirli, daha özelleşmiş ve belki de kelimenin dar anlamında, daha ferdileşmiş biçimiyle bu içgüdüdür."
"Doğrusunu söylemek gerekirse aşkın belirlediği şey gelecek neslin oluşturulmasından daha az bir şey değildir. Rolümüz bitip de dışarı çıktığımızda sahneye girecek olan dramatis personae'nın hem varlığı hem de doğası işte bu önemsiz aşk ilişkisi tarafından belirlenir."
"Aşk böylesine yüksek öneme sahip bir meseledir, çünkü onun, diğer her meselede rastladığımız gibi, mevcut bireyin rahatıyla yahut ıstırabıyla hiçbir alakası yoktur; o gelecekte insan soyunun varoluşunu ve özel doğasını güvence altına almalıdır."
"Diğer taraftan, belli bir bireye yönelmiş cinsiyet güdüsü olarak görünen şeyi kendi başına muayyen biçimde belirlenmiş bir birey olarak yaşama iradesidir. Her ne kadar kendi başına öznel bir gereklilikten ibaret olsa da, bu durumda cinsiyet güdüsü yüzüne gayet zekice nesnel hayranlık maskesi geçirir ve böylelikle bilincimizi yanıltır. Tabiat, amaçlarını gerçekleştirmek için bu tür hilelere ihtiyaç duyar. Aşık olan her insanın amacı, hayranlığı ne kadar nesnel, ne kadar yüce görünürse görünsün, belli bir tabiata sahip bir varlığı dünyaya getirmektir."
"Dolayısıyla tabiat, amaçlarına ulaşmak için bireyin içerisine belli bir yanılsama, bir vehim yerleştirir, öyle ki gerçekte sadece türün yararına olduğu halde ona bunu (bu vehim sayesinde) sanki kendisi için faydalı imiş gibi gösterir. Böylelikle birey kendi emellerine hizmet ettiğini zannederken, aslında bu sonuncusuna kulluk eder."
August 9, 2021
بعضی تفکرات در جامعه ای حاکم است. همه آن را رعایت میکنند و حتی در گفتگوها به آن اذعان و آن را تایید میکنند.
اما کافیست پرده از ناخودآگاه ها برداری تا ببینی ته دل اکثر مردم ،خلاف این تفکر است.
شوپنهاور نه از مادر شانس آورد نه از همسر و طبیعی است که دیدگاه های تند و اهانت آمیزی نسبت به جنس زن دارد.
تفکر غالب در جامعه آن روز اروپا، ستایش زن و احترام شدید به آنها بود. برخلاف امروز اروپا و تقریبا مشابه وضع طبقه متوسط جدید جامعه فعلی ما.
نارضایتی شوپنهاور از زنان و ابراز آن در این کتاب ناشی از فلسفه نیست جز در موارد محدودی که به بقای نوع می اندیشد بلکه ناشی از ناخودآگاه جمعی است که بعدها سربرآور و چون اژدهایی زنان پرتوقع را بلعید تا بقیه زنان حساب کار دستشان بیاید و این شد جامعه مترقی امروز غرب که زنان در کنار مردان کار میکنند و در تولید و پیشرفت علمی و اقتصادی سهیمند. لوس و پرتوقع نیستند و در پی اثبات استقلال و توانمندیشانند.
باید گفت سوهان تیز شوپنهاورها زن غربی را آنچه هست،کرده.
اما کافیست پرده از ناخودآگاه ها برداری تا ببینی ته دل اکثر مردم ،خلاف این تفکر است.
شوپنهاور نه از مادر شانس آورد نه از همسر و طبیعی است که دیدگاه های تند و اهانت آمیزی نسبت به جنس زن دارد.
تفکر غالب در جامعه آن روز اروپا، ستایش زن و احترام شدید به آنها بود. برخلاف امروز اروپا و تقریبا مشابه وضع طبقه متوسط جدید جامعه فعلی ما.
نارضایتی شوپنهاور از زنان و ابراز آن در این کتاب ناشی از فلسفه نیست جز در موارد محدودی که به بقای نوع می اندیشد بلکه ناشی از ناخودآگاه جمعی است که بعدها سربرآور و چون اژدهایی زنان پرتوقع را بلعید تا بقیه زنان حساب کار دستشان بیاید و این شد جامعه مترقی امروز غرب که زنان در کنار مردان کار میکنند و در تولید و پیشرفت علمی و اقتصادی سهیمند. لوس و پرتوقع نیستند و در پی اثبات استقلال و توانمندیشانند.
باید گفت سوهان تیز شوپنهاورها زن غربی را آنچه هست،کرده.
June 12, 2022
Truly not surprised Schopenhauer was unmarried and childless with this sort of idea. But what could I possibly know? For apparently I am not suited for mental labor and I am short-sighted.
Read
December 25, 2021Definitivamente este es un libro (y autor) de otra época, con una brújula moral bastante desajustada de lo que hoy se consideraría moralmente aceptable y muy atado a los anacrónicos prejuicios sobre el genero enraizados que aún hoy día, más de cien años después, estamos en un proceso de "auto-educarnos" para corregir. Su contenido puede resumirse básicamente en un recetario de "ayuda" a los hombres para detectar y seleccionar a una mujer, básicamente esta es una guía Schumpeteriana del siglo XIX para detectar "red flags". En su intento por convencernos del "privilegio" y la "opresión" del que goza la mitad de la población sobre la otra mitad ("inocente" y "redimible" por defecto), Schopenhauer sin notarlo cae inevitablemente en la misandria contra el sexo que el presumía querer ayudar . Esto sucede pues en su conspiranoia opresiva de los sexos, el sexo masculino queda reducido al de una víctima perpetua siempre a la deriva de sus circunstancias al que resulta fácil de engañar en el 90% por medio de instituciones con buena reputación social como el matrimonio y al cual el erotismo y su mercantilización le victimiza de una u otra forma (cualquier parecido en estructura con la retórica moderna de amplios sectores feministas y masculinistas, no es mera coincidencia).
Lo más interesante de mi experiencia con el libro, sin embargo, viene dado por su interesante prologo. Una invitación estupendamente redactada a entender la relación de la mujer con la filosofía y, más interesante a mi parecer, entender las circunstancias particulares que empujaron al autor a escribir tal obra en primer lugar. Me parece interesante porque hasta cierto punto podemos aducir que las motivaciones detrás de la existencia de esta obra son un estupendo ejemplo de algunas de nuestras mayores falencias humanas, tratadas estupendamente por autores como Paul Kurtz o Ernest Becker: La tentación trascendental . Aquel concepto se compone básicamente de un miedo innato y humano a la finitud de la propia existencia y legado, dando como resultado un anhelo de trascendencia.
Al tener siempre un contexto que genera "ruido" en nuestro juicio moldeando los modelos y heurísticos con los cuales interpretamos nuestra realidad y hallamos causalidades (incluso si no existen) junto con una enorme facilidad de auto-engañarnos con narrativas confortantes , no sería poco probable que, al mezclarse con el susodicho anhelo de trascendencia, dieran como resultado innumerables momentos en donde no pudiéramos diferenciar un mero prejuicio bien enraizado, una apatía personal o un deseo no admitido de encajar en el clima de opinión dominante, de una explicación robusta de la realidad. ¿Hasta que punto somos proclives a darle a nuestros miedos y odios personales una trascendencia universal que no merecen ? ¿ Qué tan fácil es sentir que entendemos la " metafísica opresiva" del sexo femenino (o masculino) cuando en realidad solo estamos divulgando retóricas sexistas y emociones personales? La respuesta a esta pregunta quizás la hallé en otros libros que aún tengo pendientes, puede que incluso dedique mi vida laboral a ella si tengo suerte, pero estoy seguro que el camino será enteramente disfrutable.
Lo más interesante de mi experiencia con el libro, sin embargo, viene dado por su interesante prologo. Una invitación estupendamente redactada a entender la relación de la mujer con la filosofía y, más interesante a mi parecer, entender las circunstancias particulares que empujaron al autor a escribir tal obra en primer lugar. Me parece interesante porque hasta cierto punto podemos aducir que las motivaciones detrás de la existencia de esta obra son un estupendo ejemplo de algunas de nuestras mayores falencias humanas, tratadas estupendamente por autores como Paul Kurtz o Ernest Becker: La tentación trascendental . Aquel concepto se compone básicamente de un miedo innato y humano a la finitud de la propia existencia y legado, dando como resultado un anhelo de trascendencia.
Al tener siempre un contexto que genera "ruido" en nuestro juicio moldeando los modelos y heurísticos con los cuales interpretamos nuestra realidad y hallamos causalidades (incluso si no existen) junto con una enorme facilidad de auto-engañarnos con narrativas confortantes , no sería poco probable que, al mezclarse con el susodicho anhelo de trascendencia, dieran como resultado innumerables momentos en donde no pudiéramos diferenciar un mero prejuicio bien enraizado, una apatía personal o un deseo no admitido de encajar en el clima de opinión dominante, de una explicación robusta de la realidad. ¿Hasta que punto somos proclives a darle a nuestros miedos y odios personales una trascendencia universal que no merecen ? ¿ Qué tan fácil es sentir que entendemos la " metafísica opresiva" del sexo femenino (o masculino) cuando en realidad solo estamos divulgando retóricas sexistas y emociones personales? La respuesta a esta pregunta quizás la hallé en otros libros que aún tengo pendientes, puede que incluso dedique mi vida laboral a ella si tengo suerte, pero estoy seguro que el camino será enteramente disfrutable.
December 19, 2022
I am a feminist, but this essay is so funny that it’s hard to take at heart its misogynistic nature. I deeply enjoyed the sarcasm.
December 16, 2018
درست مثل خواندن این کتاب که طولی نمیکشد، فهمیدن این قضیه که این کتابِ بدیست هم کار زمان بری نیست. اما مسئله فقط برچسب زدنِ خوب یا بد نیست. چرایی بد بودن کتاب و همچنین شناخت این چرایی، این که ریشه در چه باورها و اندیشههایی از منِ نگارندهٔ این سطور دارد؛ خود مسئلهٔ مهمیست. اگر از ایرادات نگارشی و ویراستاری با علم به این که چاپ دوم کتاب است، چشم پوشی کنم، مسئلهای تکنیکی در نشر این کتاب هست که سخت آزارم میدهد. این کتاب گردآوریای از سخنان و دست نوشتههای پراکندهٔ آرتور شوپنهاور است به همتِ فرانکو ووپلی. به بیان دیگر، کتاب کُلاژیست از سخنان شوپنهاور به دست ووپلی حال آنکه اسم و رسم این آدم خیلی کوچک و ریز در شناسنامهٔ کتاب آورده شده و تا صفحهٔ ۱۷ هیچ سخنی از این ماجرا به میان نمیآید. باری اینها را بگذارید به حساب ملا لغتی بودن من، اما از این موضوع به این مسئله ورود میکنم که اساسن چه ارزشی در خواندن کتابی هست که بریدهای از جملات قصار و بِهگزین گویههای آدمیست که این حرفها را خودش شخصن با چنین شکل و شمایلی، در قالب یک کتاب، تدوین نکرده است. حال آن که همین حرفها هم خیلی آش دهانسوزی نیست. اگر بخواهم محتوای کتاب را با مثالی برایتان روشن کنم، میگویم شبیه خلاصهای از کلکلهای گاهن رکیک و اغلب بیمایهٔ بین طرفداران دو تیم فوتبال است. پوچ، میان تهی، بچگانه و از روی تنبلی فطری آدمیزاد به جهت سادهسازی بیدر و پیکر همه چیز است. عباراتی از این دست که «زنان همهٔشان فلان اند»، «همهٔ مردان تنها دنبال بهمان اند»، «دختران چنان اند» و «پسران چنین اند» هیچ دردی را که دوا نمیکند، برعکس درد زاست. چه مردان و چه زنان باید از خودشان بپرسند این هجمهٔ عجیب و غریب کنونی برای تفرقهاندازی میان دو جنس از چه روست؟ چه کسانی از شکرآب شدن بین دو جنس نفع میبرند و در گام بعدی اساسن نفع آنها در چیست؟ به نظر من دست کم در حدی که عقلم قد میدهد، این تفرقهها و بازیهای جنسیتی خوب میفروشد. خود این کتاب ظرف مدت کمتر از یک ماه به چاپ دوم رسیدهست. ماجرای این کتاب، مشتیست نمونهٔ خروار خروار کلکلهای جنسیتی و نگاههای خصمانه به یکدیگر. امتیاز من به این کتاب نیم از پنج است.
July 14, 2015
L'introduzione di Franco Volpi, tanto presuntuosa quanto parziale, mi ha portata subito a mettere in dubbio i criteri di selezione delle citazioni di Schopenhauer (che pure è un filosofo di tutto rispetto). Tanta tracotanza sfocia poi nell'irragionevolezza di voler dipingere Schopenhauer come una specie di mostro che non accetta il comportamento libertino della madre (e vorrei conoscere un uomo disposto a subire lo spettacolo della genitrice che si dona al miglior offerente come se nulla fosse) e la di lei indifferenza davanti agli ultimi giorni di vita del padre. Questo tentativo di scindere il pensiero dell'uomo dalla vita dell'uomo mi sembra un enorme atto di superbia del curatore, che forse "curatore" non dovrebbe più chiamarsi.
La lettura integrale del volumetto non ha fatto altro che confermare i miei dubbi: Si può forse cogliere bene il pensiero di un uomo sulla base di citazioni tolte dal contesto e raccolte seguendo criteri che confermino l'opinione di chi le ha raccolte (o di chi gliele ha fatte raccogliere )? Non credo proprio. Ho trovato particolarmente odiosi i titoletti che accompagnano le suddette, spesso brevi, citazioni, che sembrano proprio star lì a voler indirizzare il lettore.
Mi sembra infine, per quanto già detto, di non poter giudicare l'opera di Schopenhauer sulla base di questo libro. Spero dunque nella futura lettura di altri volumi e in curatori meno invadenti.
La lettura integrale del volumetto non ha fatto altro che confermare i miei dubbi: Si può forse cogliere bene il pensiero di un uomo sulla base di citazioni tolte dal contesto e raccolte seguendo criteri che confermino l'opinione di chi le ha raccolte (o di chi gliele ha fatte raccogliere )? Non credo proprio. Ho trovato particolarmente odiosi i titoletti che accompagnano le suddette, spesso brevi, citazioni, che sembrano proprio star lì a voler indirizzare il lettore.
Mi sembra infine, per quanto già detto, di non poter giudicare l'opera di Schopenhauer sulla base di questo libro. Spero dunque nella futura lettura di altri volumi e in curatori meno invadenti.
August 30, 2017
Kendisini Okumak yazmak ve yaşamak üzerine kitabı ile tanımış, çok sevmiştim. Bu kitabı ise, kusmak istememe neden oldu. Cidden bir 10 sayfa daha okusaydım kitabın üstüne kusabilirdim... bugüne kadar yüzlerce kitap okudum ama 1 puan verdiğim, 2-3 kitaptan biri... belki onu bile vermemeliydim...
August 18, 2021
Bits of wisdom combined with some very nasty and ugly sexism. Think I will pass.
October 29, 2017
Yüzme bilmeyen çıksın, gözyaşları boyu geçiyor.
Öğretilmiş burjuva değerleriyle yaşayan postmodern kar tanelerinin kitabı sevmemesi yahut Schopenhauer'e nefret kusması normal, beklenen bir şey yani. Takribi 10-15 yıldır kullanılan ve günümüzde popülerliği artan "seksist" sözcüğü bu kitap için biçilmiş kaftan, kolay bir tanımlama, göz açıp kapayıncaya kadar yazılıyor, epey de havalı duruyor. Yanına bi' de patriarki falan sıkıştır, oh, mis.
Kesinlikle ve kesinlikle "Bu kitabı sevmeyen akılsızdır!" gibi moronca bir yorumda bulunmuyorum, lâkin okuduğu kitapları süreçleriyle birlikte Goodreads'te paylaşan bookstagram kanserleri günümüz felsefesini oluşturan isimleri yeni öğrendiği sözcüklerle yargılayınca biraz trajikomik bir durum ortaya çıkıyor ki Schopenhauer'in ne denli haklı olduğunu bir kez daha görüyoruz.
Bir kadın olarak bu kitabı okumak zor olabilir, buna bir itirazım yok, amma ve lâkin eleştirinin de bir yolu yordamı var. Sayfadan seksist, cinsiyetçi, erkek egemen toplum vs. gibi sözcükleri çıkartınca cümle yapıları yerle yeksan oluyor. Sizin için tumblr var, zırvalıklarınız ve giflerinizle birlikte pekâlâ orada mutlu mesut saçmalayabilirsiniz.
Evet, bu lüzûmsuz güruhla ilgili lüzûmsuz ötesi görüşümü belirttikten sonra kitapla ilgili yazabilirim. Aşka ve Kadınlara Dair iki bölümden oluşan ve Schopenhauer'in kadınlar ve cinsel aşk ile ilgili görüşlerini okuyucuya aktardığı kitap. İlk bölümün tartışmalı olmasının temel sebebi, günümüz değer yargılarıyla kadınlara "aşağı" olarak nitelendirilebilecek bir perspektiften bakılması. Schopenhauer'in kadınlar ile ilgili değerlendirmeleri sert olarak yorumlanabilir, fakat yazar riyakârlık ve yalancılık gibi "ağır" ithamları tabiattan ve hayattan muhtelif örneklerle temellendiriyor. İkinci bölümse cinsellik ve aşkı ele alıyor. Pekâlâ ilk bölümdeki gibi son derece ilginç ve temeli sağlam görüşler mevcut.
Ahmet Aydoğan'ın hoş çevirisiyle okudum bu eseri, gerçekten akıcı bir üslûp mevcut. 80 sayfalık bir eser olmasından ötürü "quick read" olarak gözükebilir lâkin birçok cümleyi tekrar tekrar okumanız gerekebilir.
"Onlar, bu konumları gereği kuvvete değil fakat kurnazlığa bağımlıdırlar. Bu yüzdendir ki içgüdüsel olarak desise ve kurnazlığa yatkındırlar ve yalan söylemeye karşı iflah olmaz bir temayüle sahiptirler. Zira, nasıl ki aslanlar pençeler ve dişleri, filler ve domuzlar azı dişleri, boğalar boynuzları, mürekkep balığı suyu karartan mürekkebimsi sıvı ile donatılmışsa tabiat, kadınları da kendilerini korumaları ve savunmaları için ikiyüzlülük yahut riyakârlık melekesiyle teçhiz etmiştir. Tabiat, erkeklere fiziki güç ve akli meleke biçiminde bahşettiği kabiliyetin tamamını kadınlara bu şekilde bağışlamıştır.
Dolayısıyla, ikiyüzlülük yahut riyakârlık kadınlarda doğuştandır ve neredeyse kurnaz kadının olduğu kadar ahmakların da ayırt edici özelliğidir. Bundan ötürü, saldırıya uğradıklarında savunma silahlarına müracaat eden hayvanlar için bu durum ne kadar doğal ise, kadınların da her fırsatta ve vesileyle bundan yararlanmaları o kadar tabiidir ve bundan yararlanırken belli bir ölçüde haklarını kullanmaktan başka bir şey yapmadıkları düşüncesi içerisindedirler."
Öğretilmiş burjuva değerleriyle yaşayan postmodern kar tanelerinin kitabı sevmemesi yahut Schopenhauer'e nefret kusması normal, beklenen bir şey yani. Takribi 10-15 yıldır kullanılan ve günümüzde popülerliği artan "seksist" sözcüğü bu kitap için biçilmiş kaftan, kolay bir tanımlama, göz açıp kapayıncaya kadar yazılıyor, epey de havalı duruyor. Yanına bi' de patriarki falan sıkıştır, oh, mis.
Kesinlikle ve kesinlikle "Bu kitabı sevmeyen akılsızdır!" gibi moronca bir yorumda bulunmuyorum, lâkin okuduğu kitapları süreçleriyle birlikte Goodreads'te paylaşan bookstagram kanserleri günümüz felsefesini oluşturan isimleri yeni öğrendiği sözcüklerle yargılayınca biraz trajikomik bir durum ortaya çıkıyor ki Schopenhauer'in ne denli haklı olduğunu bir kez daha görüyoruz.
Bir kadın olarak bu kitabı okumak zor olabilir, buna bir itirazım yok, amma ve lâkin eleştirinin de bir yolu yordamı var. Sayfadan seksist, cinsiyetçi, erkek egemen toplum vs. gibi sözcükleri çıkartınca cümle yapıları yerle yeksan oluyor. Sizin için tumblr var, zırvalıklarınız ve giflerinizle birlikte pekâlâ orada mutlu mesut saçmalayabilirsiniz.
Evet, bu lüzûmsuz güruhla ilgili lüzûmsuz ötesi görüşümü belirttikten sonra kitapla ilgili yazabilirim. Aşka ve Kadınlara Dair iki bölümden oluşan ve Schopenhauer'in kadınlar ve cinsel aşk ile ilgili görüşlerini okuyucuya aktardığı kitap. İlk bölümün tartışmalı olmasının temel sebebi, günümüz değer yargılarıyla kadınlara "aşağı" olarak nitelendirilebilecek bir perspektiften bakılması. Schopenhauer'in kadınlar ile ilgili değerlendirmeleri sert olarak yorumlanabilir, fakat yazar riyakârlık ve yalancılık gibi "ağır" ithamları tabiattan ve hayattan muhtelif örneklerle temellendiriyor. İkinci bölümse cinsellik ve aşkı ele alıyor. Pekâlâ ilk bölümdeki gibi son derece ilginç ve temeli sağlam görüşler mevcut.
Ahmet Aydoğan'ın hoş çevirisiyle okudum bu eseri, gerçekten akıcı bir üslûp mevcut. 80 sayfalık bir eser olmasından ötürü "quick read" olarak gözükebilir lâkin birçok cümleyi tekrar tekrar okumanız gerekebilir.
"Onlar, bu konumları gereği kuvvete değil fakat kurnazlığa bağımlıdırlar. Bu yüzdendir ki içgüdüsel olarak desise ve kurnazlığa yatkındırlar ve yalan söylemeye karşı iflah olmaz bir temayüle sahiptirler. Zira, nasıl ki aslanlar pençeler ve dişleri, filler ve domuzlar azı dişleri, boğalar boynuzları, mürekkep balığı suyu karartan mürekkebimsi sıvı ile donatılmışsa tabiat, kadınları da kendilerini korumaları ve savunmaları için ikiyüzlülük yahut riyakârlık melekesiyle teçhiz etmiştir. Tabiat, erkeklere fiziki güç ve akli meleke biçiminde bahşettiği kabiliyetin tamamını kadınlara bu şekilde bağışlamıştır.
Dolayısıyla, ikiyüzlülük yahut riyakârlık kadınlarda doğuştandır ve neredeyse kurnaz kadının olduğu kadar ahmakların da ayırt edici özelliğidir. Bundan ötürü, saldırıya uğradıklarında savunma silahlarına müracaat eden hayvanlar için bu durum ne kadar doğal ise, kadınların da her fırsatta ve vesileyle bundan yararlanmaları o kadar tabiidir ve bundan yararlanırken belli bir ölçüde haklarını kullanmaktan başka bir şey yapmadıkları düşüncesi içerisindedirler."
Read
November 4, 2010Un ami n'arrêtait pas de m'en envoyer des extraits particulièrement misogynes pour me faire enrager, donc j'ai voulu lire par moi-même. Finalement, je suis assez partagée. D'un côté, l'auteur n'a pas tout à fait tort: dans la société où il vivait, la situation était sans doute telle qu'il la décrit et il est "louable" de sa part de réfléchir à ce problème en en cherchant les causes, mais c'est précisément sur ces causes que mon avis diffère. Pour lui, le problème vient intégralement de la femme, faible et inférieure à l'homme par nature. Pour moi, au contraire, le problème vient de l'éducation que recevait la femme: elle ne comprend rien aux arts, mais a-t-on seulement pris la peine de l'y former autrement que superficiellement, comme à un homme? Elle ne vit que dans le présent et dépense l'argent gagné par l'homme, mais qui lui a donné cet exemple si ce n'est son père, seul à ramener de l'argent à la maison puisque les femmes ne pouvaient travailler? C'est une éternelle enfant, mais n'est-ce pas encore son éducation qui l'a maintenue dans cette mentalité au lieu de la faire grandir comme les hommes? L'intention me semble donc bonne, même si je n'en arrive pas aux mêmes réponses, mais d'un autre côté, j'ai été révoltée par la seconde partie où il propose comme "solution" la polygamie. Si les hommes ont besoin de plusieurs femmes, pourquoi les femmes n'auraient-elles pas elles aussi besoin de plusieurs hommes? La polygamie serait pour l'auteur la solution pour qu'il n'y ait plus de prostituées ; à cela, je réponds qu'il n'y aurait pas tant de prostituées et de vieilles filles si les hommes les épousaient au lieu de séduire les femmes mariées. De plus, s'il est avéré qu'il y a actuellement en Chine plus de petits garçons que de petites filles, je doute qu'il soit avéré et même possible qu'il y ait davantage de femmes que d'hommes en Occident à l'époque de l'auteur au point que ceux-ci soient en forte minorité et que cela nécessite absolument la polygamie pour satisfaire toutes ces femmes en les épousant. Enfin, mon avis diffèreà nouveau totalement de celui de l'auteur en ce qui concerne la "dame" médiévale occidentale: il voit cela comme une dégénérescence tandis que je le vois comme une amélioration du statut de la femme, au moins au niveau théorique.
July 21, 2011
Le livre le plus mysogine que j'ai jamais lu.
Displaying 1 - 30 of 293 reviews