What do you think?
Rate this book
İntihar Ormanları
Düşüncesine dahi katlanamayıp başına gelirse öleceğini sandığı her şeye alışıyor insan. Dayanamam dediğin ne varsa ayağına yarım numara küçük bir ayakkabıyla uzun mesafe yürümek kadar canını acıtıyor en fazla. Ölümün en onursuz şekli belki de acıya alışmak. Acıya direnmekten bahsetmiyorum. Direnmek, acının varlığını kabullenmeyi gerektirir. Oysa alıştığın şeyin varlığını da kanıksarsın. Mücadele yoktur direnmekteki gibi. Boyun eğersin. Hatta bir zaman gelir, varlığını umursamazsın bile…
Ben bu acıya alışmak yerine kıvranarak ölmeyi dilerdim...
Ben bu acıya alışmak yerine kıvranarak ölmeyi dilerdim...
- GenresRoman
160 pages, Paperback
Published December 13, 2018
2 people are currently reading
19 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
February 12, 2020
"Sonunu bile bile kendini kaptırmak mı? Buyursunlar, uzmanlık alanım." dedim dün gece.
Uzun bir süre sonra ilk defa bir kitaba kafadan on puan ile başladım, sandığım gibi ilerlemedi fakat pişman da değilim.
Bitirmemi bekleyen, yarım kalmış bir sürü kitabım olmasına rağmen İntihar Ormanları sürekli gözüme takılıyordu. Ezgi Durmuş'u Masa Dergisi'ndeki yazılarından ve instagramdan takip ediyorum. Daha önce kitabını okumadım, bu ilkti fakat yazıları ucundan kıyısından bile olsa mutlaka bir şeylere dokunuyor benim için. Bu sebeple emindim İntihar Ormanları'ndan. Bu anlamda yanılmadım çünkü çok fazla satırın altını çizdim.
İçimizde kanayan bir şeyler var; toplum veya birey olarak. Yazar öyle güzel parmak basıyor ki "Ben mi yazdım bu cümleleri, bu fikirler bana ait aslında." demekten kendinizi alamıyorsunuz.
Bu çıkarımları bırakırsak kurgu, sonunu bize söyleyerek başladı aslında. Uzun uzun konusundan bahsetmeyeceğim. İz ve Umut'un hikâyesine tanıklık ettim; Umut'un bakış açısından. Söylediklerinin, kelimenin aklımıza gelen ilk anlamı kadar basit olmadığını en başında anlamıştım. Ortalarına geldiğimde küçük bir yanılgıya düştüm aslında. Birkaç sayfa sonra ise son bölümünde ters köşe olup bizi şok etmesi gereken şeyi anlamıştım. Bu yüzden cümleleri içime işlese de şaşırmadım.
Şöyle güzelce ağlarım, rahatlarım diye de başladım kitaba aslında ama özellikle bu gece epey meyilli olmama rağmen iki kez gözlerim doldu sadece. Halbuki ben bayağı kalbim kırılacak, içime işleyecek ve uzun süre ağlayacağım diye düşünmüştüm. Not düşmem gerekirse beni ağlatmak çok basittir, özellikle okurken. Sonunu tahmin ettiğim için sandığım kadar etkilenmemiş olabilirim.
Herkes benim gibi başında anladı mı durumu bilmiyorum ama -sanırım mesleğim gereği- kitabı okurken varolan kurguyu evirip çeviriyorum kafamda. Olabilecek tüm ihtimallere göz atıyorum. Çoğu zaman da ters köşeleri bulmak zor olmuyor benim için.
Ezgi Durmuş'un kalemini sevdim. Söylediğim gibi zaten yazılarını takip ediyordum. Geçtiğimiz günlerde Hür ismini verdiği bir kitabı daha çıktı. Bu kez roman değil deneme türünde bir kitap. Henüz okumadım ama daha çok sevecekmişim gibi bir his var içimde.
İntihar Ormanları'nı okumadıysanız sırf altını çizdiğim satırlar için bile mutlaka göz gezdirmenizi tavsiye ederim
Uzun bir süre sonra ilk defa bir kitaba kafadan on puan ile başladım, sandığım gibi ilerlemedi fakat pişman da değilim.
Bitirmemi bekleyen, yarım kalmış bir sürü kitabım olmasına rağmen İntihar Ormanları sürekli gözüme takılıyordu. Ezgi Durmuş'u Masa Dergisi'ndeki yazılarından ve instagramdan takip ediyorum. Daha önce kitabını okumadım, bu ilkti fakat yazıları ucundan kıyısından bile olsa mutlaka bir şeylere dokunuyor benim için. Bu sebeple emindim İntihar Ormanları'ndan. Bu anlamda yanılmadım çünkü çok fazla satırın altını çizdim.
İçimizde kanayan bir şeyler var; toplum veya birey olarak. Yazar öyle güzel parmak basıyor ki "Ben mi yazdım bu cümleleri, bu fikirler bana ait aslında." demekten kendinizi alamıyorsunuz.
Bu çıkarımları bırakırsak kurgu, sonunu bize söyleyerek başladı aslında. Uzun uzun konusundan bahsetmeyeceğim. İz ve Umut'un hikâyesine tanıklık ettim; Umut'un bakış açısından. Söylediklerinin, kelimenin aklımıza gelen ilk anlamı kadar basit olmadığını en başında anlamıştım. Ortalarına geldiğimde küçük bir yanılgıya düştüm aslında. Birkaç sayfa sonra ise son bölümünde ters köşe olup bizi şok etmesi gereken şeyi anlamıştım. Bu yüzden cümleleri içime işlese de şaşırmadım.
Şöyle güzelce ağlarım, rahatlarım diye de başladım kitaba aslında ama özellikle bu gece epey meyilli olmama rağmen iki kez gözlerim doldu sadece. Halbuki ben bayağı kalbim kırılacak, içime işleyecek ve uzun süre ağlayacağım diye düşünmüştüm. Not düşmem gerekirse beni ağlatmak çok basittir, özellikle okurken. Sonunu tahmin ettiğim için sandığım kadar etkilenmemiş olabilirim.
Herkes benim gibi başında anladı mı durumu bilmiyorum ama -sanırım mesleğim gereği- kitabı okurken varolan kurguyu evirip çeviriyorum kafamda. Olabilecek tüm ihtimallere göz atıyorum. Çoğu zaman da ters köşeleri bulmak zor olmuyor benim için.
Ezgi Durmuş'un kalemini sevdim. Söylediğim gibi zaten yazılarını takip ediyordum. Geçtiğimiz günlerde Hür ismini verdiği bir kitabı daha çıktı. Bu kez roman değil deneme türünde bir kitap. Henüz okumadım ama daha çok sevecekmişim gibi bir his var içimde.
İntihar Ormanları'nı okumadıysanız sırf altını çizdiğim satırlar için bile mutlaka göz gezdirmenizi tavsiye ederim
June 20, 2023
Selam millet 👩🏻🦰
Kısa ama öz olan bir kitap ile geldim 🥰
Kitap azıcık kalbimi kırmış olabilir🥺
Siz mutlu sonlu mu mutsuz sonlu kitapları mı seviyorsunuz?🤔
🌸Kitabın Konusuna Gelecek Olursak🌸
•İz ve Umut çocukluktan itibaren arkadaşlardır.
•İz babaannesini Alzheimer hastalığı yüzünden kaybetmiştir ve bu hastalık en büyük korkusu hâline gelmiştir
•Umut ona her anlamda umut olmuştur ve arkadaşlıkları evliliğe evrilmiştir.
•Ama onları en korktukları hastalık yakalamıştır.
•İz, Alzheimer hastası olmuştur ve Umut’tan kendisini öldürmesini ister.
•İkisinin yaşadıkları ve yaşayacakları tam da bu noktada başlar 🥺
🌸Kitabın Yorumuna Gelecek Olursak🌸
•Puanım 8.5
•Kitap bir oturuşta bitirebileceğiniz bir kitap 185 sayfa
•Umut’un bakış açısından okuyoruz
•İz ile ilk tanıştığı yıllardan, arkadaşlıklarından ve en çokta İz’i nasıl sevdiğini anlatıyor.
•İz’in gençliğinden aile baskısı yüzünden avukatlık yapmak zorunda olduğundan evlendikten sonra hayalindeki işe sanata yönelmesine ve daha çok karakter gelişimini okuyoruz. Ki kitaplarda en sevdiğim karakter gelişimini okumaktır 😍
•Hastalık içeren kitaplar her zaman beni üzüyor. Çünkü sevdiğimiz insanlar gözümüzün önünde bir bir yiterken elimizden hiçbir şey gelmiyor.
•Kitabın başında Umut, İz’i öldüreceğini söylediğinde bir şoka girdim kitabın başı sonunda belli dedim ama sonuna geldiğimde bir nutkum tutuldu
•Konuyu biraz daha derinlemesine okumak isterdim.
•Ama sırf sonu için bile okunur dediğim bir kitap 🥺
Sizlere alıntı bırakarak kaçıyorum👩🏻🦰
#alıntı
🌸 Başlangıcımı hatırlamıyorum. Doğduğum anı, ciğerlerimin havayla ilk temasında canımın yanıp yanmadığını, ağlayıp ağladığımı, annemin beni görünce ne yaptığını... Bunların hiçbirini hatırlamıyorum. İnsan, başlangıcını kendi tasarlamak üzere gelmiş dünyaya. Benim de başlangıcım, doğumumdan sekiz sene sonrasına dayanıyor; onu ilk gördügüm güne...
🌸 Ben Umut. Admın hakkını verememiş, otuz dört yaşında bir adamım. Portakalı, kırmızı lahanayı ve İz’i çok severim. Âşığım ve övünebileceğim başka bir meziyetim yok. Evet, meziyet; zira aşkın yetenek işi olduğuna inanıyorum. Yeteneğin ise sonradan edinilemeyeceğine, doğuştan bahşedildiğine... Aşkı yaşama yetisi bana bahsedilmiş. Ben de bu lütfun kymetini bilecek ve aşık olduğum kadını, bu hayattaki en değerli varlığımı öldüreceğim. İz’i...
🌸 Günün birinde benim de kanatlarım çıkacak olursa, uçacağıma sevinmem, kanatlarım çıkaracak kadar çaresiz kaldığıma üzülürüm.
Kısa ama öz olan bir kitap ile geldim 🥰
Kitap azıcık kalbimi kırmış olabilir🥺
Siz mutlu sonlu mu mutsuz sonlu kitapları mı seviyorsunuz?🤔
🌸Kitabın Konusuna Gelecek Olursak🌸
•İz ve Umut çocukluktan itibaren arkadaşlardır.
•İz babaannesini Alzheimer hastalığı yüzünden kaybetmiştir ve bu hastalık en büyük korkusu hâline gelmiştir
•Umut ona her anlamda umut olmuştur ve arkadaşlıkları evliliğe evrilmiştir.
•Ama onları en korktukları hastalık yakalamıştır.
•İz, Alzheimer hastası olmuştur ve Umut’tan kendisini öldürmesini ister.
•İkisinin yaşadıkları ve yaşayacakları tam da bu noktada başlar 🥺
🌸Kitabın Yorumuna Gelecek Olursak🌸
•Puanım 8.5
•Kitap bir oturuşta bitirebileceğiniz bir kitap 185 sayfa
•Umut’un bakış açısından okuyoruz
•İz ile ilk tanıştığı yıllardan, arkadaşlıklarından ve en çokta İz’i nasıl sevdiğini anlatıyor.
•İz’in gençliğinden aile baskısı yüzünden avukatlık yapmak zorunda olduğundan evlendikten sonra hayalindeki işe sanata yönelmesine ve daha çok karakter gelişimini okuyoruz. Ki kitaplarda en sevdiğim karakter gelişimini okumaktır 😍
•Hastalık içeren kitaplar her zaman beni üzüyor. Çünkü sevdiğimiz insanlar gözümüzün önünde bir bir yiterken elimizden hiçbir şey gelmiyor.
•Kitabın başında Umut, İz’i öldüreceğini söylediğinde bir şoka girdim kitabın başı sonunda belli dedim ama sonuna geldiğimde bir nutkum tutuldu
•Konuyu biraz daha derinlemesine okumak isterdim.
•Ama sırf sonu için bile okunur dediğim bir kitap 🥺
Sizlere alıntı bırakarak kaçıyorum👩🏻🦰
#alıntı
🌸 Başlangıcımı hatırlamıyorum. Doğduğum anı, ciğerlerimin havayla ilk temasında canımın yanıp yanmadığını, ağlayıp ağladığımı, annemin beni görünce ne yaptığını... Bunların hiçbirini hatırlamıyorum. İnsan, başlangıcını kendi tasarlamak üzere gelmiş dünyaya. Benim de başlangıcım, doğumumdan sekiz sene sonrasına dayanıyor; onu ilk gördügüm güne...
🌸 Ben Umut. Admın hakkını verememiş, otuz dört yaşında bir adamım. Portakalı, kırmızı lahanayı ve İz’i çok severim. Âşığım ve övünebileceğim başka bir meziyetim yok. Evet, meziyet; zira aşkın yetenek işi olduğuna inanıyorum. Yeteneğin ise sonradan edinilemeyeceğine, doğuştan bahşedildiğine... Aşkı yaşama yetisi bana bahsedilmiş. Ben de bu lütfun kymetini bilecek ve aşık olduğum kadını, bu hayattaki en değerli varlığımı öldüreceğim. İz’i...
🌸 Günün birinde benim de kanatlarım çıkacak olursa, uçacağıma sevinmem, kanatlarım çıkaracak kadar çaresiz kaldığıma üzülürüm.
January 7, 2019
Bu kitabın ne anlattığından ziyade nasıl anlattığı etkiledi beni. İçinde okura sunulan birçok tespit, fikir, öneri olmasına rağmen mühim olan yazarın "hissettirme" becerisiydi bence. Acının kelimelere dökülme tercihi kitabı kapattığında bile kitabın bitmediğini gösteriyor sanki okura.
Son olarak biraz spoiler olacak ancak söylediğimi anlamak için kitabı okumanız gerekecek. Ki kuracağım cümle kati bir cümle olacak kadar spoiler değil, bir okurun çıkarımı olarak düşünülmeli.
*** Bu kitap anlatıcısı Umut'un değil, İz'in kitabı... ***
Son olarak biraz spoiler olacak ancak söylediğimi anlamak için kitabı okumanız gerekecek. Ki kuracağım cümle kati bir cümle olacak kadar spoiler değil, bir okurun çıkarımı olarak düşünülmeli.
*** Bu kitap anlatıcısı Umut'un değil, İz'in kitabı... ***
February 3, 2020
Ne yazsam bilemiyorum yorum olarak...Sevdiğim kitaplar bittiğinde kendimi boş çuval gibi hissediyorum ve tek kelime edemiyorum. Yazarın okuduğum üçüncü kitabı ve tek kelime ile harikaydı...
November 11, 2021
bir yazan olarak hatalar ve yapmacık, edebiyata uymayan şeyler gözümden kaçmadı değil... diyaloglar dışı bu sıkıntı beni çok rahatsız etmedi, yazarı zaten çok severim. ayrıca kitabın sonunu biliyormuş gibi okuyup sonda tokatı yemek de ayrı bir güzeldi.
August 15, 2019
Okuması çok keyifli
November 8, 2023
Çok çok çok sevdim. Çok ağladım. Yani baya ağladım.
March 14, 2019
Kitapta 8 yaşından beri birbirlerinden başkasını gözü görmemiş Umut ve İz’in aşkına tanık oluyoruz. Ve sorgulayıp duruyoruz, unutmak mı daha zor yoksa unutulmak mı? İnsan ne vakit ölür? Ruhu bedeninden ayrılınca mı, sevdiğini dahi hatırlamayınca mı? .
.
🎗 Sevgi zamanla bitiyor, ki bitti dendiği anda bile insanın içinde tortusu kalıyor. Oysa sadece bir an yetiyor zamanla inşa edilen bir güvenin yıkılmasına ve ne tortusu kalıyor ne de bir başkasına güvenecek inanç bırakıyor insanda. Biri yıkıp gidiyor ve ardından gelen herkes onun yıktığı güvenin acısını çekiyor...
.
.
🎗 Susmak da bir çeşit intiharmış meğer...
.
.
🎗 Sevgi zamanla bitiyor, ki bitti dendiği anda bile insanın içinde tortusu kalıyor. Oysa sadece bir an yetiyor zamanla inşa edilen bir güvenin yıkılmasına ve ne tortusu kalıyor ne de bir başkasına güvenecek inanç bırakıyor insanda. Biri yıkıp gidiyor ve ardından gelen herkes onun yıktığı güvenin acısını çekiyor...
.
.
🎗 Susmak da bir çeşit intiharmış meğer...
.
Displaying 1 - 8 of 8 reviews