Claudia de Breij (net 40, dankuwel) vraagt zich af hoe dat moet: leven. De eerste jaren zeggen ouders, leraren en andere betweters wat je wel en niet moet doen. Je zit nog in de fase 'leven voor beginners'. Maar hoe moet het als je alles eenmaal zelf mag (en moet) uitvinden? Hoe ga je dan om met vragen over liefde, dood, vriendschap, seks, werk, kinderen? Niemand die zegt hoe het moet. En dat is fijn. Maar soms ook niet. Soms zou je willen dat iemand zei: 'Dit heb ik ook gehad. En toen heb ik het zus en zo opgelost.' Dat helpt.
Ze ging te rade bij wijze mannen en vrouwen die het allemaal al een keer hebben meegemaakt. Samen met haar geliefde Jessica van Geel sprak ze met Willeke Alberti, Hedy d'Ancona, Anne-Wil Blankers, Hanneke Groenteman, Nico ter Linden, Geert Mak, Erica Terpstra, Herman van Veen, Paul van Vliet en Hans Wiegel. Het leverde een boek op zoals alleen De Breij dat kan maken: hartstochtelijk, geestig, to the point en onontbeerlijk op het hobbelige pad dat 'leven voor gevorderden' heet.
Wat een heerlijk, grappig, persoonlijk boek vol levenslessen die niet allemaal van die simpele inkoppertjes zijn. Sommige wel, hoor. Maar de meesten vond ik echt leuk, leerzaam, zeker uit de woorden van 'oude, wijze mensen'. Claudia maakt alles heel persoonlijk en dat voegt echt wat toe. Heb genoten én geleerd. Een aanrader.
Mijn verwachtingen van dit boek waren hoog. Ik hoorde een enthousiaste reactie van een kennis, las talloze hysterische recensies op Goodreads en dacht ook nog even terug aan mijn reactie op 'Krijg nou tieten: en andere zwangerschapsverschijnselen en besloot dan ook dit boek een kans te geven.
In Neem een Geit neemt Claudia de Breij je mee naar oude bekende Nederlanders, om daar levenslessen te verkrijgen. Sommige bekende Nederlanders kende ik, maar andere zeiden me echt helemaal niks. Dat maakt op zich niet zoveel uit, want het ging om de levenslessen. Helaas vielen die ook behoorlijk tegen. Ik vond de eerste levensles erg leuk, dus ik begon al weer breed lachend aan het tweede hoofdstuk met in mijn achterhoofd 'dit wordt weer lachen!', maar nee. Met de overige levenslessen kon ik helemaal niks. Niet op mij toepasbaar en ik moest er al helemaal niet om lachen. Het voordeel is dat dit een dun boekje is en dat ik hem graag uit wilde lezen voor de readathon, maar anders had ik hem ben ik bang aan de kant gegooid. Zou het te maken hebben met mijn leeftijd? Zou ik nog te jong zijn om het nut van deze levenslessen in de zien? Geen idee, zou kunnen. Al weet ik al wel dat ik ook op latere leeftijd, dit boek geen 2e kans zal geven.
Vermakelijk boek met adviezen van bekende Nederlanders, a la Tribe of Mentors: Short Life Advice from the Best in the World van Tim Ferriss, alleen dan niet gesorteerd op persoon, maar op onderwerp. Sommige levensadviezen zul je wat aan hebben, sommige zullen totaal niet bij je passen. Ik vond sommige opmerkingen nogal opvallend, zoals Maar het leukste er aan vond ik dat je een inkijkje krijgt in hoe bekende mensen het leven zien, en dat je heus niet per se helemaal mentaal in evenwicht of volwassen hoeft te zijn om het ver te schoppen in het leven. Ook is de makkelijke en grappige schrijfstijl van Claudia lekker voor even een luchtig boek tussendoor.
4/4,5 Vol wijze levenslessen op een hele grappige manier verteld. Ik was het niet met alles eens maar ik werd wel heel blij van dit boek. Hardop gelachen en dat is volgens mij altijd een goed teken.
Hoewel het leeftijdsverschil van de prominente adviseurs mijlenver van mijn leeftijd verwijderd is, voel ik toch veel herkenbaarheid bij de adviezen van deze 70 plussers. Dit komt ook door de aanstekelijke en gezellige schrijfstijl van Claudia de Breij. Je krijg het gevoel dat ze bij je aan tafel zit op een verjaardag en haar levensinzichten openlijk deelt en vergezeld met boeiende anekdotes uit haar eigen leven.
Was dit het nou? Het boek heeft mij zeker stof tot nadenken gegeven, maar niet bijzonder. De interviews en het concept vond ik wel echt tof. Al met al een twijfelgeval tussen de drie en vier sterren.
Ik vond het een heerlijk boek om te lezen! Ik heb er zelfs af en toe om gegrinnikt. Het zijn korte hoofdstukken en je gaat er echt als een speer doorheen! Mooie levenslessen!
4 sterren voor een 'stukjes-boekje'. Volgens mij heb ik dat nog nooit eerder gedaan. Want stukjes zijn leuk en vermakelijk, maar slechts zelden meer. En toch.. Claudia's vertelstem is leuk en humorvol en vlot, en alle mensen die ze interviewt zijn leuk. Nou ja, niet per se leuk, maar in ieder geval bekend. Wij zijn van dezelfde leeftijd, Claudia en ik, misschien een van de redenen dat ik me zonder moeite verplaatsen kon in alle frames van dit boek. Van Groenteman's Plantage tot Wiegel in de politiek. Weergaloos. En ontzettend feel good! Ga lezen dit boek!!
Gewoon een fijn tussendoor-boek van een leuk mens. Zij is op zoek gegaan naar de levenservaring van een generatie verder (zeg maar de zeventigers/ tachtigers van nu) Over allerlei onderwerpen heeft zij gesproken met Hanneke Groenteman, Paul van Vliet, Willeke Alberti, Herman van Veen, Geert Mak, Hans Wiegel, Hedy d'Ancona en Erica Terpstra. Hoe hebben zij dingen ervaren én opgelost. Ik vond het een prettig boek. De toonzetting was net goed tussen serieus en niet alleen maar serieus. En je steekt er nog wat van op ook.
Leuk, luchtig boek. Mooie verzameling getuigenissen en boutades. Het boek lezen is ontspannend en inspirerend. Als Vlaamse lezer leest het vast aangenamer als je ook een beetje op de hoogte bent van de Nederlandse televisiewereld en het politieke leven.
Een 'gewoon ok'-boekje om de hoop te vergroten. Wel gezellige levenslessen en beschouwingen, maar wat mij betreft niet 'voor gevorderden'. Het beste stukje was het titelverhaal, al ga ik dat niet uit de doeken doen, want dan heeft het helemaal geen zin meer het boek te lezen. Wat mij betreft werden de interviews ook veel te specifiek gericht op bepaalde bekende namen, die je - als je ze niet kent - wegbrengen van de kern van de boodschap. Allemaal kunstenaars (schrijvers, cabaretiers, toneelspelers,...) bij onze noorderburen die zonder toelichting genoemd werden (alsof hun 'eigenschappen' algemene kennis zijn), zodat de essentie ervan voor mij ontsnapte. Bovendien bezondigde ze zich aan één van haar eigen tips: omring je met mensen van alle leeftijden. In de interviews beperkte ze zich tot 70- en zelfs 80-plussers. Alsof zij 'omdat' ze aan het einde staan meer weten... Wat met de levenslessen van 15jarigen? Het hoeven toch niet enkel 'in leeftijd gevorderden' te zijn, die toevallig op dat pad ook iets geleerd hebben om 'gevorderd in het leven' te zijn? Tenslotte heb ik mij gestoord aan alle Anglicismen. Kan je het niet gewoon in je eigen mooie taaltje zeggen? Het boek bulkte nochtans van mooie (voor mij) onbekende Nederlandse uitdrukkingen. 'Leuk' dus, maar geen absolute aanrader.
Fantastisch boek met levenslessen die Claudia de Breij heeft opgetekend nadat zij en haar partner Jessica van Geel gesprekken hebben gevoerd met wijze zeventigplussers als Hanneke Groenteman, Paul van Vliet, Geert Mak, Herman van Veen, Hedy d'Ancona, Willeke Alberti, Anne Wil Blankers, Nico ter Linden, Hans Wiegel en Erica Terpstra. Waar andere boeken met positieve boodschappen mij nogal eens jeuk geven, is dit boek zeer plezierig geschreven en zijn deze verhalen humoristisch, nergens pretentieus of veroordelend en zeer herkenbaar, waardoor er veel troost vanuit gaat en een gevoel van: je bent niet de enige, iedereen worstelt met dezelfde dingen en uiteindelijk is het zo erg niet allemaal. Fijn, geruststellend boek om te lezen voor het slapen gaan.
Grote en kleine levenslessen van een hoop bijzondere mensen. Er valt wat te lachen en wat na te denken, wat te verwonderen en genoeg om soms even stil te vallen.
Claudia de Breij neemt je in dit boek mee op haar zoektocht naar zinvolle levenslessen via gesprekken met oudere BN’ers zoals Willeke Alberti, Hedy d’Ancona en Erica Terpstra. Het boek is luchtig en geestig geschreven, kort en toegankelijk. Als je het wil lezen pak dan af en toe een hoofdstuk er tussendoor bij. Zelf vond ik het boek niet zo verrassend, dus daarom niet echt een aanrader.
Het hoofdstuk dat me wel bij zal blijven en dat ik daarom graag met je wil delen is het verhaal waar ook de titel “Neem een geit” vandaan komt:
"Een arme man woont in een heel klein hutje met 5 kinderen en een zwangere vrouw. Ze kunnen hun kont niet keren, het is veel te vol. De man is ten einde raad, gaat naar de rabbijn en zegt: rabbi, ik heb een huisje, vijf kinderen, mijn vrouw is zwanger. Ik word helemaal gek in dat kleine hutje, wat moet ik doen? De rabbijn zegt: neem een geit in huis. De man denkt: een geit? Maar hij doet alles wat de rabbijn zegt en koopt dus een geit. In dat volle hutje, met die zwangere vrouw en die vijf kinderen komt een poepende piesende geit. Hij wordt helemaal gek natuurlijk en gaat een week later naar de rabbijn terug. Hij zegt: rabbijn, die zwangere vrouw, die vijf kinderen, die geit, wat moet ik doen? Zegt de rabbijn: doe die geit weg." Als je bijvoorbeeld een afspraak had en die ander belt af en je bent opgelucht dan was het een geit. Als je te druk bent, gestrest, slecht slaapt, niet aan jezelf toekomt, niet leuk bent. Zoek de geit. En doe hem dan weg.
Prachtig mooie wijsheden op een warme manier geschreven, vol met mededogen en humor. Het luisterboek is leuk voorgelezen door Claudia de Breij zelf. Dit lezen/luisteren was voor mij echt genieten! Ook leuk om aan iemand cadeau te doen.
Met boeken zoals deze (gevuld met zogenaamde wijze lessen en grappige anecdotes) heb ik altijd het probleem dat ze best goed en vermakelijk beginnen, maar na zo'n 25% altijd op een punt komen waar de inspiratie op lijkt te zijn en de rest dient als opvulling. Dat betekent voor mij dat het na dat punt een lichte worsteling en bijna een verplichting is om het boek uit te lezen i.p.v. dat ik dat met plezier doe. Zo ook bij dit boek. Het begon ontzettend grappig (en goed!) met het verhaal over de geit en daarna volgde nog enkele wijze lessen voor het leven, maar deze werden al snel schaarser en schaarser. Er worden continue namen genoemd door het boek van zogenaamde bekende Nederlanders, waar ik waarschijnlijk te jong voor ben om van onder de indruk te zijn. Daarnaast was er ruimte voor veel persoonlijke reflectie en anekdotes uit het leven van de auteur zelf. Ik heb er allemaal niets mee. Al met al een vermakelijk boekje met soms wel leuke en bruikbare "wijze lessen", maar uiteindelijk niet erg indrukwekkend. Het beste deel van het boek? Het allereerste hoofdstuk over, jawel, de geit.
Claudia de Breij schrijft ontzettend leuk en haar humor komt goed naar voren. Desondanks vond ik dit boek nogal saai. Misschien val ik buiten de doelgroep, ben ik als dertiger toch te jong. Ik kon weinig aansluiting vinden bij de levenslessen en thema’s, zoals scheidingen en stiefvader zijn. Gedurende het boek bleven alle lessen ook vrij luchtig. Daarnaast waren sommige opmerkingen totaal overdreven en eerder een wijze waarop je nadrukkelijk niet je leven wilt leiden; zoals ‘ga nooit naar buiten in een joggingsbroek (tenzij je gaat sporten) of zonder make-up’. Really? Zo kortzichtig wil ik juist niet zijn. Natuurlijk moet je ervoor waken om jezelf niet te verslonzen, maar kom op. Voeg hier nog aan toe dat ik eigenlijk geen affiniteit had met de geïnterviewde personen, als ik überhaupt al wist wie het waren.. tsja. Niet mijn boek. Misschien is het als vijftigplusser leuker om te lezen.
Mijn natuurlijke neiging is om gehypete boeken neer te sabelen in een poging mezelf als dwarse en autonome lezer te herbevestigen. Maar toen ik halverwege t boek was, zag ik de oudjaarsconference en sindsdien ben ik wat milder over De Breij. Weliswaar ademt t boek een schier Toon Hermans-achtige katholieke blijmoedigheid en zijn de (indirecte) complimenten aan de geïnterviewde BN'ers misselijkmakend ("Misschien maakt dat wel t verschil tussen een goede en een meesterlijke actrice"), De Breij heeft toch maar mooi een nuttig boek geschreven dat mooi balanceert tussen zwaar/diep en licht / anekdotisch. Dapper ook dat de BN'ers openhartig hun verhaal doen. Het boek geeft niet alle antwoorden, maar wel een paar en das al heel wat
Goedbedoeld en ook wel sympathiek, maar tevens een beetje braaf. Zeventigers vertellen hoe zij zijn omgegaan met problemen waarmee De Breij heeft geworsteld of nog steeds worstelt. Enige zelfgenoegzaamheid is geïnterviewden niet vreemd. De Breij is dan ook het type niet om Wiegel, Groenteman, D'Ancona, Herman van Veen en anderen het vuur aan de schenen te leggen. Las het 's avonds voor, tot volle tevredenheid van Anneke en mij.
Heel makkelijk weg te lezen met verhalen die mij aan het denken zetten. Vooral de betekenis achter de titel 'neem een geit' vond ik erg herkenbaar! Wees niet bang om te leven wordt er gezegd. Ik ga het proberen:)