What do you think?
Rate this book
Ο θησαυρός της Δαμασκού #1
Το παιχνίδι των θεών
Βρισκόμαστε στο έτος 674 μ.Χ. Τα πλοία του χαλίφη Μωαβία Α' έχουν περικυκλώσει την Κωνσταντινούπολη και απειλούν να την πολιορκήσουν. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ' χρειάζεται χρήματα για να εξασφαλίσει την επιτυχημένη άμυνα της πόλης, γι' αυτό και δίνει μια σημαντική αποστολή στον έμπιστό του, στρατιώτη Αστέριο. Εκείνος κι ο εκ γενετής μουγκός του ξάδερφος, ταξιδεύουν στην αραβοκρατούμενη, πλέον, Δαμασκό, για να επιστρέψουν στον αυτοκράτορά τους ένας θησαυρό. Σύμμαχός τους στη δύσκολη αυτή αποστολή γίνεται η κόρη του χαλίφη, Ααζίν, μια νεαρή κοπέλα με υψηλές γνώσεις και ικανότητες. Η αποστολή τους θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη μόλις μπουν στον δρόμο τους φαντάσματα του παρελθόντος. Οι ανίδεοι Ρωμαίοι θα μάθουν με αιματηρό τρόπο την πραγματική ιστορία της δυναστείας των Ομεϋαδών και θα κληθούν να προστατέψουν τη σουλτάνα Ααζίν από θανάσιμους εχθρούς.
Όλοι τους, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, θα χρειαστεί να διασχίσουν δύσβατα μονοπάτια για να επιβιώσουν από κάθε δοκιμασία που μπαίνει στο διάβα τους. Σύντροφοί τους αξίες κι ιδανικά, αλλά και μια θεϊκή βοήθεια. Στο τέλος θα καταφέρει ο καθένας τους να βρει τον δικό του θησαυρό.
"Ο πατέρας σου πιστεύει σε λάθος Θεό". "Το λες συνέχεια αυτό για τον Αλλάχ. Γιατί είναι λάθος;" "Γιατί δεν είναι ο Θεός". "Κι αν είναι; Κι αν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, αλλά τον αποκαλούμε με διαφορετικό όνομα;" (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Όλοι τους, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, θα χρειαστεί να διασχίσουν δύσβατα μονοπάτια για να επιβιώσουν από κάθε δοκιμασία που μπαίνει στο διάβα τους. Σύντροφοί τους αξίες κι ιδανικά, αλλά και μια θεϊκή βοήθεια. Στο τέλος θα καταφέρει ο καθένας τους να βρει τον δικό του θησαυρό.
"Ο πατέρας σου πιστεύει σε λάθος Θεό". "Το λες συνέχεια αυτό για τον Αλλάχ. Γιατί είναι λάθος;" "Γιατί δεν είναι ο Θεός". "Κι αν είναι; Κι αν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, αλλά τον αποκαλούμε με διαφορετικό όνομα;" (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
632 pages, Paperback
First published October 1, 2018
14 people are currently reading
493 people want to read
About the author
Δανάη Ιμπραχήμ
6 books573 followersΗ Δανάη Ιμπραχήμ γεννήθηκε το 1997 στην Αθήνα, όπου και κατοικεί. Είναι τέκνο ελληνικής και αραβικής καταγωγής και απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Καταπιάστηκε με τη συγγραφή σε νεαρή ηλικία, αποζητώντας μία απόδραση από την καθημερινότητα. Η ολοκληρωμένη της τριλογία φαντασίας "Ο θησαυρός της Δαμασκού" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Έχει συμμετέχει με διήγημα της στο συλλογικό τόμο And they lived happily ever after? Το καλοκαίρι του 2019 ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο διαδικτυακό περιοδικό φαντασίας willowisps.gr. Διαθέτει επίσης κανάλι στο YouTube, στο οποίο μοιράζεται τις συγγραφικές και αναγνωστικές της εμπειρίες.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 85 reviews
November 4, 2019
3,7*
Να πω βέβαια ότι ξεκίνησε με 4,5!
Το βιβλίο με τράβηξε από την αρχή. Ενώ είναι μεγάλο και αναλυτικό, δεν με ενοχλησε, επειδή η συγγραφέας παρουσιάζει έναν διαφορετικό πολιτισμό, μια άλλη θρησκεία, και ειχε πολυ ενδιαφέρον.
Μέχρι τη μέση δεν καταλαβα πώς κύλησαν οι σελίδες!
Επίσης ένα πολύ θετικό στοιχείο είναι ο τρόπος που αναπτύχθηκε η σχέση μεταξύ Αστεριου και Ααζιν. Μιλάμε για μια μουσουλμάνα και έναν χριστιανό που μισεί τους μουσουλμάνους εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας του παρελθόντος. Η σχέση τους ήθελε χρόνο ν περασει από το μίσος στη φιλία και σιγά σιγά τον έρωτα και χαίρομαι που η συγγραφέας τον έδωσε. Ενώ μου αρέσει να διαβάζω για έρωτα, θα απογοητευομουν αν εδώ γινόταν βεβιασμένα. Το ρομάντζο ήταν όπως πρέπει!!
Φτάνοντας μέχρι τη μέση λοιπόν ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη. Τότε ήθελα να αυξηθεί η ένταση και η ταχύτητα των γεγονότων. Ενώ συνέβαιναν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα από πολλές πλευρές, ήταν τόσο μεγάλες ορισμένες σκηνές και διάλογοι, τραβούσαν, που η ένταση ξεφτιζε. Από ένα σημείο και μετά ηθελα να παρακολουθήσω την εξέλιξη γρηγορότερα.
Αν βγάλω τις σελίδες που μου φάνηκαν περιττές και κρατήσω την ουσιαστική ανάπτυξη της πλοκής, μένω ικανοποιημένη. Αν πράγματι ήταν μαζεμένες ορισμένες σκηνές και διάλογοι από τη μεση και μετά θα είχε μείνει το 4,5
Θα αφαιρούσα μόνο 0,5 επειδή στο τέλος μου έλειψε η κορύφωση, αλλά κρατάω μια επιφύλαξη επειδή η ιστορία συνεχίζεται.
Το τέλος ήταν ενδιαφέρον και θέλω πολύ να δω τη συνέχεια, τόσο με τον θησαυρό, όσο και με το ζευγάρι μας ❤
Να πω βέβαια ότι ξεκίνησε με 4,5!
Το βιβλίο με τράβηξε από την αρχή. Ενώ είναι μεγάλο και αναλυτικό, δεν με ενοχλησε, επειδή η συγγραφέας παρουσιάζει έναν διαφορετικό πολιτισμό, μια άλλη θρησκεία, και ειχε πολυ ενδιαφέρον.
Μέχρι τη μέση δεν καταλαβα πώς κύλησαν οι σελίδες!
Επίσης ένα πολύ θετικό στοιχείο είναι ο τρόπος που αναπτύχθηκε η σχέση μεταξύ Αστεριου και Ααζιν. Μιλάμε για μια μουσουλμάνα και έναν χριστιανό που μισεί τους μουσουλμάνους εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας του παρελθόντος. Η σχέση τους ήθελε χρόνο ν περασει από το μίσος στη φιλία και σιγά σιγά τον έρωτα και χαίρομαι που η συγγραφέας τον έδωσε. Ενώ μου αρέσει να διαβάζω για έρωτα, θα απογοητευομουν αν εδώ γινόταν βεβιασμένα. Το ρομάντζο ήταν όπως πρέπει!!
Φτάνοντας μέχρι τη μέση λοιπόν ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη. Τότε ήθελα να αυξηθεί η ένταση και η ταχύτητα των γεγονότων. Ενώ συνέβαιναν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα από πολλές πλευρές, ήταν τόσο μεγάλες ορισμένες σκηνές και διάλογοι, τραβούσαν, που η ένταση ξεφτιζε. Από ένα σημείο και μετά ηθελα να παρακολουθήσω την εξέλιξη γρηγορότερα.
Αν βγάλω τις σελίδες που μου φάνηκαν περιττές και κρατήσω την ουσιαστική ανάπτυξη της πλοκής, μένω ικανοποιημένη. Αν πράγματι ήταν μαζεμένες ορισμένες σκηνές και διάλογοι από τη μεση και μετά θα είχε μείνει το 4,5
Θα αφαιρούσα μόνο 0,5 επειδή στο τέλος μου έλειψε η κορύφωση, αλλά κρατάω μια επιφύλαξη επειδή η ιστορία συνεχίζεται.
Το τέλος ήταν ενδιαφέρον και θέλω πολύ να δω τη συνέχεια, τόσο με τον θησαυρό, όσο και με το ζευγάρι μας ❤
December 30, 2021
Το παιχνίδι των θεών ήταν ένα βιβλίο που καθώς το διάβαζα μου θύμιζε παραμύθι. Ένα υπέροχο παραμύθι που τελικά δεν έμοιαζε με τον Αλαντίν και τον Σεβάχ τον θαλασσινό που νόμιζα στην αρχή.
Ξεκίνησε πολύ ωραία, μαθαίνοντας μας τους χαρακτήρες και τον πολιτισμό, ενώ από τις πρώτες κιόλας σελίδες υπήρχε ένα μυστήριο. Αυτό που με κράτησε ήταν ότι μόλις μαθαίναμε κάτι, ένας νέος "γρίφος" εμφανιζόταν. Κάτι που αποζητούσαμε να μάθουμε ή να δούμε.
Η αλήθεια είναι ότι ενώ ξεκίνησε πολύ καλά από ένα σημείο και έπειτα έπεφτε η ένταση, αφού ένιωθα οτι η ιστορία κάπως καθυστερούσε. Αυτός είναι και ο λόγος που χάνει το αστεράκι, καθώς και το ότι είχε μεγάλα κεφάλαια.
Ωστόσο, από το κεφάλαιο 14 και μετά η ιστορία απογειώθηκε! Είδαμε καταπληκτικές σκηνές ανάμεσα στους χαρακτήρες που μας ενδιέφεραν. Ξαφνικά άρχισαν πράγματα να γίνονται και η ιστορία επιτέλους να κυλάει, κάνοντας σε να μην θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Κλείνοντας να πω ότι μπορεί στην αρχή να σου φαίνεται κάπως περίεργο επειδή ίσως μας περιγράφει έναν νέο προς εμάς τους Ελληνίδες πολιτισμό, και τα ονόματα να σε κάνουν να πιστεύεις ότι δεν θα τα μάθεις ποτέ, όμως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει σε διαβεβαιώ.
Αυτό που θα ήθελα ήταν κάποια κομμάτια να μην υπήρχαν, καθώς και κάποια περιττά κατά εμέ λόγια, διότι το βιβλίο έχανε την ένταση του.
Παρόλα αυτά, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσεις γιατί εκτός του ότι σου προσφέρει γνώσεις, απο την μέση και μετά θα το λατρέψεις! ΌΛα αυτά που γίνονται σου δίνουν να καταλάβεις ότι είναι μόνο η αρχή. Μια αρχή που προμηνύει ότι η ιστορία αυτής της τριλογίας, έχει τόσα να δώσει.
Σαν ανάμνηση, μετά από τόσες μέρες, μου μένει πόσο υπέροχο βιβλίο ήταν. Ανυπομονώ λοιπόν για την δυνατή συνέχεια!
Buddy read με onegirl1pen το δεύτερο μέρος ενώ το πρώτο με vrisanaki.maria♥️
July 26, 2020
Είναι ευρέως γνωστό πως λατρεύω να γνωρίζω νέες ελληνικές πένες. Στα πλαίσια των βιβλιοφιλικών συναντήσεων (όταν ακόμη επιτρέπονταν) είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ με τη Δανάη Ιμπραχήμ και της είχα υποσχεθεί πως θα διαβάσω το ντεμπούτο της. Μου είχε τραβήξει και την προσοχή το υπέροχο εξώφυλλο που είναι αντιπροσωπευτικό του περιεχομένου. Επειδή κυλάει και αραβικό αίμα στις φλέβες της ήταν το κατάλληλο άτομο για να εντρυφήσουμε στην κουλτούρα. Είναι δύσκολο να μην σιγοτραγουδήσεις «Bραδιές μαγικές-Νύχτες Αραβικές» καθώς ξεφυλλίζεις τις σελίδες. Καταφέρνει να ενώσει δύο διαφορετικούς κόσμους με ωριμότητα, χωρίς να έχει διδακτικό ύφος. Η γραφή είναι ταξιδιάρικη και συγκροτημένη, θυμίζοντας μου αρκετά την πένα της Sabaa Tahir από τη σειρά ‘’Φωτιά και Στάχτες’’.
Όσον αφορά τους χαρακτήρες, είναι ολοκληρωμένοι με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Η τριάδα Ααζίν-Αστέριος-Σπανός δένουν απίστευτα και αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλο ώστε να επιβιώσουν από κάθε δοκιμασία που μπαίνει στο διάβα τους. Στα μάτια μου η Ααζίν είναι η νέα Γιασμίν γιατί η δυναμικότητά της είναι έκδηλη, παρόλο που κρύβεται πίσω από το πέπλο της σιωπής. Το μυθιστόρημα έχει τη μορφή του quest που ολοκληρώνεται κυριολεκτικά στο τελευταίο κεφάλαιο (και παίρνουμε το level). Η συγγραφέας μας αφήνει σε κρίσιμο σημείο ώστε να τροφοδοτήσει την εμμονή μας για το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας. Ο μόνος μου ενδοιασμός ήταν πως θα προτιμούσα μικρότερα κεφάλαια ώστε να ‘’τρέχω’’ γρηγορότερα τις εξελίξεις.
Δανάη, εύχομαι σύντομα να ανακαλύψω και τον επόμενο συγγραφικό θησαυρό σου.
Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτα στο One girl, one pen
Όσον αφορά τους χαρακτήρες, είναι ολοκληρωμένοι με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Η τριάδα Ααζίν-Αστέριος-Σπανός δένουν απίστευτα και αλληλοσυμπληρώνουν ο ένας τον άλλο ώστε να επιβιώσουν από κάθε δοκιμασία που μπαίνει στο διάβα τους. Στα μάτια μου η Ααζίν είναι η νέα Γιασμίν γιατί η δυναμικότητά της είναι έκδηλη, παρόλο που κρύβεται πίσω από το πέπλο της σιωπής. Το μυθιστόρημα έχει τη μορφή του quest που ολοκληρώνεται κυριολεκτικά στο τελευταίο κεφάλαιο (και παίρνουμε το level). Η συγγραφέας μας αφήνει σε κρίσιμο σημείο ώστε να τροφοδοτήσει την εμμονή μας για το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας. Ο μόνος μου ενδοιασμός ήταν πως θα προτιμούσα μικρότερα κεφάλαια ώστε να ‘’τρέχω’’ γρηγορότερα τις εξελίξεις.
Δανάη, εύχομαι σύντομα να ανακαλύψω και τον επόμενο συγγραφικό θησαυρό σου.
Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτα στο One girl, one pen
May 12, 2021
Θησαυρός της Δαμασκού είναι ένα ιστορικό βιβλίο (το πρώτο μιας τριλογίας) με έντονα στοιχεία φαντασίας. Ταξιδεύουμε στο 674 μ.Χ όπου ο Χαλίφης Μωαβία είναι πιο κοντά από ποτέ να πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη. Ενώ ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος χρειάζεται να βρει έναν μυστικό θησαυρό των προγόνων του για να δυναμώσει τα τοίχοι του. Εκεί εμφανίζονται οι δύο πρωταγωνιστές μας, ο Αστέριος ένας στρατηγός και δυναμικός πολεμιστής με τον καλόκαρδο και μουγκό Σπανό.
Θα ταξιδέψουν στην Δαμασκό μιας και αποστολή τους είναι να βρουν τον χαμένο θησαυρό, συντροφιά τους στο μακρύ ταξίδι στην Ανατολή θα έχουν την όμορφη Ααζίν μια κοπέλα που κρύβει προφητικές ικανότητες.
Ένα βιβλίο ιδιαίτερο. Μιας και προσωπικά δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο που να καταπιάνεται με την συγκεκριμένη ιστορικά περίοδο και ταυτόχρονα να συνδιάζει ένα παραμυθικό στοιχείο. Μου άρεσε που έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα και με έκανε το βιβλίο να μπω στην διαδικασία να ψαξτώ για έναν άλλο πολιτισμό. Οι περιγραφές της ζωής και της κουλτούρας αυτών των ανθρώπων είναι μοναδικός. Γενικά όλη η αύρα της Ανατολής που αποπνέει το βιβλίο σε ταξιδεύει σε έναν διαφορετικό χίλιες και μία νύχτες.
Το μεγάλο όμως ατού είναι οι ήρωες μας! Ο Αστέριος είναι ένας πιστός στρατιώτης και Χριστιανός που έχει δώσει χιλιάδες μάχες εναντίων των Αράβων. Από την αρχή έρχεται με μια προκατάληψη στην Δαμασκό, είναι ένας ψυχρός, ειρωνικός χαρακτήρας που ξεδιπλώνεται σταδιακά. Αντίθετα η Ααζίν είναι πιο γλυκιά και ευαίσθητη, ξεχειλιζει ενσυναίσθηση και στοργή. Δεν παύει όμως να έχει τον δικό της δυναμισμο.
Μου άρεσε που η σχέση μεταξύ τους χτίζεται σταδιακά. Ένα slow burn ρομάντζο που παίρνει χρόνο να φτάσει στην κορύφωση του. Και περνάει από διάφορα στάδια, το μίσος, την περιέργεια, το πάθος. Ανυπομονώ για την εξέλιξη τους στο επόμενο βιβλίο. Η μαγεία επίσης δεν είναι έντονη, βλέπουμε κομμάτια της σταδιακά. Και κυρίως γύρω από ένα πρόσωπο. Θα ήθελα στην συνέχεια να έχουμε ακόμη περισσότερο από αυτό.
Ένα βιβλίο 632 σελίδων όπου μέχρι την μέση με είχε συνεπάρει εντελώς και ήμουν έτοιμη να του δώσω μια πολύ υψηλή βαθμολογία. Εκεί κάπου όμως ξεκίνησε η ιστορία να κάνει κοιλιά και δυστυχώς μέχρι το τέλος δεν επανήλθε ποτέ μιας και δεν υπήρξε ούτε εκεί η αναμενόμενη κορύφωση.
Αν εξαιρέσεις αυτό το κομμάτι θεωρώ πως η Δανάη Ιμπραχήμ έχει χειριστεί συγγραφικά πολύ καλά μια έξυπνη ιδέα. Φαίνεται η ιδιότητα της, ως ιστορικός ενώ ταυτόχρονα προσδίδει στην ιστορία το απλό και παραμυθένιο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει και να σε ταξιδεύει! Αναμένω με ανυπομονησία να πιάσω την συνέχεια!
3.75/⭐
Θα ταξιδέψουν στην Δαμασκό μιας και αποστολή τους είναι να βρουν τον χαμένο θησαυρό, συντροφιά τους στο μακρύ ταξίδι στην Ανατολή θα έχουν την όμορφη Ααζίν μια κοπέλα που κρύβει προφητικές ικανότητες.
Ένα βιβλίο ιδιαίτερο. Μιας και προσωπικά δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο που να καταπιάνεται με την συγκεκριμένη ιστορικά περίοδο και ταυτόχρονα να συνδιάζει ένα παραμυθικό στοιχείο. Μου άρεσε που έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα και με έκανε το βιβλίο να μπω στην διαδικασία να ψαξτώ για έναν άλλο πολιτισμό. Οι περιγραφές της ζωής και της κουλτούρας αυτών των ανθρώπων είναι μοναδικός. Γενικά όλη η αύρα της Ανατολής που αποπνέει το βιβλίο σε ταξιδεύει σε έναν διαφορετικό χίλιες και μία νύχτες.
Το μεγάλο όμως ατού είναι οι ήρωες μας! Ο Αστέριος είναι ένας πιστός στρατιώτης και Χριστιανός που έχει δώσει χιλιάδες μάχες εναντίων των Αράβων. Από την αρχή έρχεται με μια προκατάληψη στην Δαμασκό, είναι ένας ψυχρός, ειρωνικός χαρακτήρας που ξεδιπλώνεται σταδιακά. Αντίθετα η Ααζίν είναι πιο γλυκιά και ευαίσθητη, ξεχειλιζει ενσυναίσθηση και στοργή. Δεν παύει όμως να έχει τον δικό της δυναμισμο.
Μου άρεσε που η σχέση μεταξύ τους χτίζεται σταδιακά. Ένα slow burn ρομάντζο που παίρνει χρόνο να φτάσει στην κορύφωση του. Και περνάει από διάφορα στάδια, το μίσος, την περιέργεια, το πάθος. Ανυπομονώ για την εξέλιξη τους στο επόμενο βιβλίο. Η μαγεία επίσης δεν είναι έντονη, βλέπουμε κομμάτια της σταδιακά. Και κυρίως γύρω από ένα πρόσωπο. Θα ήθελα στην συνέχεια να έχουμε ακόμη περισσότερο από αυτό.
Ένα βιβλίο 632 σελίδων όπου μέχρι την μέση με είχε συνεπάρει εντελώς και ήμουν έτοιμη να του δώσω μια πολύ υψηλή βαθμολογία. Εκεί κάπου όμως ξεκίνησε η ιστορία να κάνει κοιλιά και δυστυχώς μέχρι το τέλος δεν επανήλθε ποτέ μιας και δεν υπήρξε ούτε εκεί η αναμενόμενη κορύφωση.
Αν εξαιρέσεις αυτό το κομμάτι θεωρώ πως η Δανάη Ιμπραχήμ έχει χειριστεί συγγραφικά πολύ καλά μια έξυπνη ιδέα. Φαίνεται η ιδιότητα της, ως ιστορικός ενώ ταυτόχρονα προσδίδει στην ιστορία το απλό και παραμυθένιο στοιχείο που το κάνει να ξεχωρίζει και να σε ταξιδεύει! Αναμένω με ανυπομονησία να πιάσω την συνέχεια!
3.75/⭐
October 29, 2021
Πολύ ωραίο στήσιμο της ιστορίας, με πολύ έρευνα στο ιστορικό πλαίσιο...
Άρωμα Ανατολής....αγαπημένο βιβλίο πλέον...
Μπράβο Δανάη!!!
Ειλικρινά, μπράβο!!!
Άρωμα Ανατολής....αγαπημένο βιβλίο πλέον...
Μπράβο Δανάη!!!
Ειλικρινά, μπράβο!!!
April 14, 2022
4,5 stars
Μυρωδιά Ανατολής, πολύπλευροι και διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες, φιλίες, έρωτες, δολοπλοκίες, μυστικά και αναπάντητα ερωτήματα είναι κάποια από τα στοιχεία που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν αυτή την ιστορία.
Δεν θα ήταν αρκετά, όμως!
Κατατάσσω την ανάγνωση του πρώτου βιβλίου της σειράς Ο Θησαυρός της Δαμασκού ως μια εμπειρία. Μεταφέρθηκα, κυριολεκτικά, στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα στη πόλη της Δαμασκού το 674 μ.χ.: Πρώτα στο παλάτι των Ομεϋαδών και του χαλίφη Μωαβία Α΄ και, έπειτα, σε μια περιπέτεια έξω από τα τείχη του. Στόχος μου; Να βρω μαζί με τους δύο Ρωμαίους απεσταλμένους του αυτοκράτορα, Αστέριο και Σπανό, και με τη βοήθεια της κόρης του χαλίφη, Ααζίν, έναν θησαυρό που ενδέχεται να σώσει την Κωνσταντινούπολη από τα χέρια των Αράβων.
Τι να πρωτοπώ για αυτό το τρίο; Ένιωσα την χημεία τους πριν ακόμα ξεκινήσει το ταξίδι τους. Ο Αστέριος ως Ρωμαίος στρατιώτης είναι μέσα στην καχυποψία και αντιπαθεί οτιδήποτε μη ρωμαϊκό και αλλόθρησκο. Ο Σπανός, ο μουγγός ξαδερφός του, είναι πιο ανοιχτός σε νέες εμπειρίες και απολαμβάνει τον νέο κόσμο που γνωρίζει ενώ φροντίζει να ψέγει τον συγγενή του οπότε χρειάζεται. Η Ααζίν κάνει υπομονή με τον άξεστο και απότομο τρόπο του Αστέριου ενώ φαίνεται να επικοινωνεί πολύ καλά με τον Σπανό.
Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες του έργου εξελίσσονται καθολη τη διάρκειά του και ίσως για αυτό τους αγαπώ τόσο.
Η μαγεία με έναν διακριτικό τρόπο βρίσκεται πάντοτε εκεί να σου θυμίζει πως δεν πρόκειται για ένα αμιγώς ιστορικό μυθιστόρημα. Γιατί οι εξαιρετικές ιστορικές λεπτομέρειες οι οποίες πλέκονται τόσο όμορφα στο κείμενο μπορούν να σε πείσουν για το αντίθετο. Έμαθα τόσα πολλά όχι μόνο για αυτό το κομμάτι της ιστορίας που σπάνια εξερευνάται αλλά και για τον μουσουλμανισμό. Δηλώνω, επίσημα λοιπόν, συνεπαρμένη από την μεσανατολική κουλτούρα αλλά και από το ίδιο το βιβλίο.
Απλά διαβάστε το!
Μυρωδιά Ανατολής, πολύπλευροι και διαφορετικοί μεταξύ τους χαρακτήρες, φιλίες, έρωτες, δολοπλοκίες, μυστικά και αναπάντητα ερωτήματα είναι κάποια από τα στοιχεία που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν αυτή την ιστορία.
Δεν θα ήταν αρκετά, όμως!
Κατατάσσω την ανάγνωση του πρώτου βιβλίου της σειράς Ο Θησαυρός της Δαμασκού ως μια εμπειρία. Μεταφέρθηκα, κυριολεκτικά, στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα στη πόλη της Δαμασκού το 674 μ.χ.: Πρώτα στο παλάτι των Ομεϋαδών και του χαλίφη Μωαβία Α΄ και, έπειτα, σε μια περιπέτεια έξω από τα τείχη του. Στόχος μου; Να βρω μαζί με τους δύο Ρωμαίους απεσταλμένους του αυτοκράτορα, Αστέριο και Σπανό, και με τη βοήθεια της κόρης του χαλίφη, Ααζίν, έναν θησαυρό που ενδέχεται να σώσει την Κωνσταντινούπολη από τα χέρια των Αράβων.
Τι να πρωτοπώ για αυτό το τρίο; Ένιωσα την χημεία τους πριν ακόμα ξεκινήσει το ταξίδι τους. Ο Αστέριος ως Ρωμαίος στρατιώτης είναι μέσα στην καχυποψία και αντιπαθεί οτιδήποτε μη ρωμαϊκό και αλλόθρησκο. Ο Σπανός, ο μουγγός ξαδερφός του, είναι πιο ανοιχτός σε νέες εμπειρίες και απολαμβάνει τον νέο κόσμο που γνωρίζει ενώ φροντίζει να ψέγει τον συγγενή του οπότε χρειάζεται. Η Ααζίν κάνει υπομονή με τον άξεστο και απότομο τρόπο του Αστέριου ενώ φαίνεται να επικοινωνεί πολύ καλά με τον Σπανό.
Όλοι οι βασικοί χαρακτήρες του έργου εξελίσσονται καθολη τη διάρκειά του και ίσως για αυτό τους αγαπώ τόσο.
Η μαγεία με έναν διακριτικό τρόπο βρίσκεται πάντοτε εκεί να σου θυμίζει πως δεν πρόκειται για ένα αμιγώς ιστορικό μυθιστόρημα. Γιατί οι εξαιρετικές ιστορικές λεπτομέρειες οι οποίες πλέκονται τόσο όμορφα στο κείμενο μπορούν να σε πείσουν για το αντίθετο. Έμαθα τόσα πολλά όχι μόνο για αυτό το κομμάτι της ιστορίας που σπάνια εξερευνάται αλλά και για τον μουσουλμανισμό. Δηλώνω, επίσημα λοιπόν, συνεπαρμένη από την μεσανατολική κουλτούρα αλλά και από το ίδιο το βιβλίο.
Απλά διαβάστε το!
November 1, 2021
Ένα ταξίδι στη Δαμασκό του 674 που απόλαυσα πολύ!
Η Ααζίν, ο Αστέριος και ο Σπανός ξεκινούν μαζί ώστε να βρουν έναν θησαυρό και στον δρόμο τους θα βρουν πολλούς εχθρούς και εμπόδια. Παράλληλα, πίσω στο παλάτι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα.
Παρά τις 630 σελίδες του διαβάζεται πολύ γρήγορα και μόλις μπεις στην ιστορία δεν θα θες να το αφήσεις.
Τουλάχιστον σε μένα, αυτό συνέβη. Λάτρεψα τον δυναμισμό της Ααζίν και την αλληλεπίδραση που είχαν και οι τρεις τους μαζί.
Η γραφή ώριμη και μεστή χωρίς περιττές λεπτομέρειες και η έρευνα που έχει γίνει για τη συγγραφή του βιβλίου είναι ξεκάθαρη.
Ένα ταξίδι στη Δαμασκό που προσωπικά μου άρεσε ΠΟΛΎ και καθώς όλοι αναφέρουν πως το δεύτερο βιβλίο της σειράς είναι ακόμα πιο υπέροχο (πώς;), ήδη ανυπομονώ.
Η Ααζίν, ο Αστέριος και ο Σπανός ξεκινούν μαζί ώστε να βρουν έναν θησαυρό και στον δρόμο τους θα βρουν πολλούς εχθρούς και εμπόδια. Παράλληλα, πίσω στο παλάτι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα.
Παρά τις 630 σελίδες του διαβάζεται πολύ γρήγορα και μόλις μπεις στην ιστορία δεν θα θες να το αφήσεις.
Τουλάχιστον σε μένα, αυτό συνέβη. Λάτρεψα τον δυναμισμό της Ααζίν και την αλληλεπίδραση που είχαν και οι τρεις τους μαζί.
Η γραφή ώριμη και μεστή χωρίς περιττές λεπτομέρειες και η έρευνα που έχει γίνει για τη συγγραφή του βιβλίου είναι ξεκάθαρη.
Ένα ταξίδι στη Δαμασκό που προσωπικά μου άρεσε ΠΟΛΎ και καθώς όλοι αναφέρουν πως το δεύτερο βιβλίο της σειράς είναι ακόμα πιο υπέροχο (πώς;), ήδη ανυπομονώ.
March 15, 2022
Ένα ταξίδι σε "βραδιές μαγικές, νύχτες αραβικές" που σε μεταφέρει σε μακρινές εποχές με πλοηγούς τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες που αναζητούν έναν θησαυρό που μόλις τον βρουν θα αλλάξει τις ζωές τους. Μέσα από τις περιπέτειες τους αγάπησα τους ήρωες Αστέριο, Ααζίν και Σπανό και ανυπομονώ για την συνέχεια! Επίσης, είναι φανερό πως η Δανάη έχει κάνει τρομερή μελέτη στο στήσιμο της ιστορίας και την περιγραφή των πολιτισμών. Ακόμα με τις συνεχείς ανατροπές του κερδίζει και τους αναγνώστες που δεν προτιμούν τα βιβλία με πολλές σελίδες (yeap, that's me). Υ.Γ: στο επόμενο ανυπομονώ να δω ενα συγκεκριμένο ειδύλλιο, να δούμε αν θα πέσω μέσα!
April 21, 2020
Επιτέλους τελείωσα τον Θησαυρό της Δαμασκού. Είναι ένα βιβλίο που μου πήρε κάμποσο καιρό να ολοκληρώσω και διάβαζα σπαστά όποτε είχα τον χρόνο και την όρεξη. Αυτό επειδή εγώ είμαι αναγνώστης που διαβάζει αργά, αποσπασματικά και δεν ξεχνάει τίποτε ποτέ. Εσείς δεν χρειάζεται και δεν έχετε λόγο να είστε σαν εμένα. Θα έλεγα ότι είναι αρκετά πιθανό να τελειώσετε και σε μια μέρα (άντε δυο) αν έχετε τον χρόνο γιατί πραγματικά είναι ικανό να κρατήσει την προσοχή σου.
Γενικά, προσπαθώ να μην δίνω σπόιλερς οπότε θα μιλήσω έχοντας στο μυαλό μου ότι γνωρίζετε τουλάχιστον το οπισθόφυλλο:
Το σέτινγκ είναι αρκετά ιδιαίτερο και όχι τόσο συνηθισμένο για τα δεδομένα του δικού μας χώρου τολμώ να πω. Οι άξονες πέρα απ’ το μαγικό (και επειδή έχει μαγεία και επειδή είναι μαγευτικό) ταξίδι είναι αυτοί της θρησκείας, της διαφορετικότητας και των ορίων που βάζουν ή όχι στους ανθρώπους.
Μου αρέσει το πώς το βιβλίο χειρίζεται τις θεματικές του και επίσης μου αρέσει η κάστα των χαρακτήρων και οι μεταξύ τους διαδράσεις. Ειδικά χαίρομαι για την ύπαρξη του Σπανού, γιατί δεν βλέπεις συχνά να παρουσιάζεται σωστά ένας χαρακτήρας των δικών του χαρακτηριστικών σε βιβλίο. Ο Αστέριος είναι καλός τύπος, τον συμπαθώ. Η Ααζίν θα μπορούσε να γίνει και καλή μου φίλη, την πάω πολύ. Ειδικά το lore που κρύβεται πίσω της. Είναι εύκολο να νοιαστείς για όλους τους χαρακτήρες και όλοι τους έχουν arcs να ολοκληρώσουν στα επόμενα βιβλία.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που οργανικά πλαισιώνουν το έργο, όπως αυτό της ιστορίας της εποχής και της κουλτούρας, στοιχεία που εξερευνούνται λογικά και ταιριαστά στο πλαίσιο της πλοκής, όπως αυτό των διαφορετικών θρησκειών και αντιλήψεων, και στοιχεία που είναι πολύ σημαντικά μα και down to earth, όπως τα ζητήματα της μαγείας. Μου αρέσουν πολύ κόσμοι που η μαγεία είναι έτσι πιο «ρεαλιστική» με μια έννοια.
Υπάρχει και ένα ρομαντικό στοιχείο που… Χμ. Μετά από πόσα κεφάλαια ή βιβλία λέμε ότι οι χαρακτήρες έχουν σοβαρή σχέση; Ας το αποφασίσουμε αυτό και θα πω μόλις τελειώσει η τριλογία πώς μου φάνηκε το ρομάντζο εδώ. Γενικά, αναπτύσσεται σταδιακά επειδή υπάρχει λόγος. Και αυτό είναι μια χαρά (Αλλά έλα τώρα όλοι το ξέραμε απ’ την αρχή, είναι λίγο η φάση just kiss already).
Το πιο δυνατό χαρτί της συγγραφέως θεωρώ ότι είναι το σέτινγκ, η ιστορική περίοδος και όσα έρχονται πακέτο. Ωστόσο, δεν θα ήθελα να φανεί ότι απλά καβαλάει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία (που πολλοί δεν γνωρίζουν κιόλας καλά, άρα δεν μπορούν να φέρουν αντίρρηση) και δεν κάνει ουσιαστική δουλειά. Όχι, η Δανάη έχει όντως και φαντασία και γνώσεις και το πώς συνδυάζονται δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί εκτός κι αν διαβάσεις το βιβλίο. Πάντως, γίνεται με επιτυχία. Θα τολμούσα να πω ότι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με φανταστικά στοιχεία ή ένα μυθιστόρημα φαντασίας βασισμένο στην ιστορία; Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση που δεν έχω ξεδιαλύνει. Θα έλεγα ότι είναι ένα αρκετά καλό βιβλίο όμως και να το διαβάσετε.
Αν είχα να κάνω τρεις ευχές σε ένα τζίνι θα ήταν οι εξής: (ΙΣΩΣ ΜΙΚΡΑ ΣΠΟΙΛΕΡ)
Κάποιες σκηνές, να είχαν παρουσιαστεί με λιγότερη λεπτολογία, ειδικά πηγαίνοντας προς την κορύφωση. Ορισμένα διαλογικά κομμάτια θα μπορούσαν να είναι με λιγότερες επαναλήψεις επίσης. Δεν θα έλεγα πως υπάρχουν σημεία που αγγίζουν τα όρια του filler και θα μπορούσαν να λείπουν, μα σε πολύ εξειδικευμένο επίπεδο λίγο tweaking ήθελε.
Η κορύφωση, να ήταν λίγο πιο δυνατή. Ήταν ένα cliffghanger που με άφησε να πω καγχάζοντας «ω έλα τώρα». Θα ήθελα ή να με είχε εκνευρίσει περισσότερο ή λιγότερο. Πάντως βρήκα το τέλος λιγάκι χλιαρό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ανυπομονώ για τη συνέχεια.
Να έρθει γρήγορα η συνέχεια και να φέρει περισσότερους, εξίσου ενδιαφέροντες και διαφορετικούς χαρακτήρες. Ίσως ένα αντίπαλο δέος που δεν περιμένουμε. Αυτό δεν είναι παραπονάκι όπως τα άλλα δύο, αλλά ανυπομονώ μπορώ να πω.
Γενικά, δεν βρίσκω κάτι το κακό στον τρόπο γραφής της Δανάης και αυτά που ανέφερα είναι προσωπικές μου προτιμήσεις. Θα περίμενα το επόμενο να είναι στο ίδιο μέγεθος και με τον ίδιο βηματισμό κιόλας, γιατί νομίζω η φόρμουλα δουλεύει καλά για την ιστορία της.
Επίσης ας εξομολογηθώ κάτι ακόμη. Όταν διαβάζω ένα καλό βιβλίο, μετά θέλω να ασχολούμαι με αυτό και να το μοιράζομαι με άλλους. Είναι λίγες φορές που θα διαβάσω ένα καλό βιβλίο που θα με κάνει να πω ότι εμπνεύστηκα για να κάνω κάτι στα δικά μου βιβλία. Αλλά να, ζηλεύω λίγο τα ανατολίτικα τώρα και αν δεν αποκτήσω κάπου ένα τζίνι σε ιστορία μου κάποτε, θα κατηγορώ τη Δανάη που με τράβηξε σε αυτή την κουλτούρα.
Γενικά, προσπαθώ να μην δίνω σπόιλερς οπότε θα μιλήσω έχοντας στο μυαλό μου ότι γνωρίζετε τουλάχιστον το οπισθόφυλλο:
Το σέτινγκ είναι αρκετά ιδιαίτερο και όχι τόσο συνηθισμένο για τα δεδομένα του δικού μας χώρου τολμώ να πω. Οι άξονες πέρα απ’ το μαγικό (και επειδή έχει μαγεία και επειδή είναι μαγευτικό) ταξίδι είναι αυτοί της θρησκείας, της διαφορετικότητας και των ορίων που βάζουν ή όχι στους ανθρώπους.
Μου αρέσει το πώς το βιβλίο χειρίζεται τις θεματικές του και επίσης μου αρέσει η κάστα των χαρακτήρων και οι μεταξύ τους διαδράσεις. Ειδικά χαίρομαι για την ύπαρξη του Σπανού, γιατί δεν βλέπεις συχνά να παρουσιάζεται σωστά ένας χαρακτήρας των δικών του χαρακτηριστικών σε βιβλίο. Ο Αστέριος είναι καλός τύπος, τον συμπαθώ. Η Ααζίν θα μπορούσε να γίνει και καλή μου φίλη, την πάω πολύ. Ειδικά το lore που κρύβεται πίσω της. Είναι εύκολο να νοιαστείς για όλους τους χαρακτήρες και όλοι τους έχουν arcs να ολοκληρώσουν στα επόμενα βιβλία.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που οργανικά πλαισιώνουν το έργο, όπως αυτό της ιστορίας της εποχής και της κουλτούρας, στοιχεία που εξερευνούνται λογικά και ταιριαστά στο πλαίσιο της πλοκής, όπως αυτό των διαφορετικών θρησκειών και αντιλήψεων, και στοιχεία που είναι πολύ σημαντικά μα και down to earth, όπως τα ζητήματα της μαγείας. Μου αρέσουν πολύ κόσμοι που η μαγεία είναι έτσι πιο «ρεαλιστική» με μια έννοια.
Υπάρχει και ένα ρομαντικό στοιχείο που… Χμ. Μετά από πόσα κεφάλαια ή βιβλία λέμε ότι οι χαρακτήρες έχουν σοβαρή σχέση; Ας το αποφασίσουμε αυτό και θα πω μόλις τελειώσει η τριλογία πώς μου φάνηκε το ρομάντζο εδώ. Γενικά, αναπτύσσεται σταδιακά επειδή υπάρχει λόγος. Και αυτό είναι μια χαρά (Αλλά έλα τώρα όλοι το ξέραμε απ’ την αρχή, είναι λίγο η φάση just kiss already).
Το πιο δυνατό χαρτί της συγγραφέως θεωρώ ότι είναι το σέτινγκ, η ιστορική περίοδος και όσα έρχονται πακέτο. Ωστόσο, δεν θα ήθελα να φανεί ότι απλά καβαλάει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία (που πολλοί δεν γνωρίζουν κιόλας καλά, άρα δεν μπορούν να φέρουν αντίρρηση) και δεν κάνει ουσιαστική δουλειά. Όχι, η Δανάη έχει όντως και φαντασία και γνώσεις και το πώς συνδυάζονται δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί εκτός κι αν διαβάσεις το βιβλίο. Πάντως, γίνεται με επιτυχία. Θα τολμούσα να πω ότι είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με φανταστικά στοιχεία ή ένα μυθιστόρημα φαντασίας βασισμένο στην ιστορία; Αυτό είναι μια δύσκολη ερώτηση που δεν έχω ξεδιαλύνει. Θα έλεγα ότι είναι ένα αρκετά καλό βιβλίο όμως και να το διαβάσετε.
Αν είχα να κάνω τρεις ευχές σε ένα τζίνι θα ήταν οι εξής: (ΙΣΩΣ ΜΙΚΡΑ ΣΠΟΙΛΕΡ)
Κάποιες σκηνές, να είχαν παρουσιαστεί με λιγότερη λεπτολογία, ειδικά πηγαίνοντας προς την κορύφωση. Ορισμένα διαλογικά κομμάτια θα μπορούσαν να είναι με λιγότερες επαναλήψεις επίσης. Δεν θα έλεγα πως υπάρχουν σημεία που αγγίζουν τα όρια του filler και θα μπορούσαν να λείπουν, μα σε πολύ εξειδικευμένο επίπεδο λίγο tweaking ήθελε.
Η κορύφωση, να ήταν λίγο πιο δυνατή. Ήταν ένα cliffghanger που με άφησε να πω καγχάζοντας «ω έλα τώρα». Θα ήθελα ή να με είχε εκνευρίσει περισσότερο ή λιγότερο. Πάντως βρήκα το τέλος λιγάκι χλιαρό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν ανυπομονώ για τη συνέχεια.
Να έρθει γρήγορα η συνέχεια και να φέρει περισσότερους, εξίσου ενδιαφέροντες και διαφορετικούς χαρακτήρες. Ίσως ένα αντίπαλο δέος που δεν περιμένουμε. Αυτό δεν είναι παραπονάκι όπως τα άλλα δύο, αλλά ανυπομονώ μπορώ να πω.
Γενικά, δεν βρίσκω κάτι το κακό στον τρόπο γραφής της Δανάης και αυτά που ανέφερα είναι προσωπικές μου προτιμήσεις. Θα περίμενα το επόμενο να είναι στο ίδιο μέγεθος και με τον ίδιο βηματισμό κιόλας, γιατί νομίζω η φόρμουλα δουλεύει καλά για την ιστορία της.
Επίσης ας εξομολογηθώ κάτι ακόμη. Όταν διαβάζω ένα καλό βιβλίο, μετά θέλω να ασχολούμαι με αυτό και να το μοιράζομαι με άλλους. Είναι λίγες φορές που θα διαβάσω ένα καλό βιβλίο που θα με κάνει να πω ότι εμπνεύστηκα για να κάνω κάτι στα δικά μου βιβλία. Αλλά να, ζηλεύω λίγο τα ανατολίτικα τώρα και αν δεν αποκτήσω κάπου ένα τζίνι σε ιστορία μου κάποτε, θα κατηγορώ τη Δανάη που με τράβηξε σε αυτή την κουλτούρα.
January 12, 2020
Δείτε επίσης και στο Chill and read
Είχα την τύχη να διαβάσω ένα βιβλίο που αγάπησα τόσο, που δεν ήθελα με τίποτα να το αφήσω από τα χέρια μου. Ότι κι αν έκανα, γύριζα πάλι πίσω όλο χαρά και προσμονή να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Γι’ αυτό άλλωστε δεν άργησα να το τελειώσω, παρά το μέγεθός του. Πρόκειται για ένα πανέμορφο ταξίδι που ξεκινάει με το «Θησαυρό της Δαμασκού».
Η ιστορία μας πάει πίσω στο 674 μ.Χ, όταν τα πλοία του χ��λίφη Μωαβία Α’ έχουν περικυκλώσει την Κωνσταντινούπολη και απειλούν με πολιορκία. Ο Κωνσταντίνος Δ’ χρειάζεται χρήματα για να μπορέσει να αμυνθεί με επιτυχία, οπότε και στέλνει έναν έμπιστο στρατιώτη στη Δαμασκό. Αποστολή του είναι να βρει έναν καλά κρυμμένο θησαυρό και να τον φέρει πίσω στην Πόλη. Ο Αστέριος, μαζί με τον μουγκό ξάδερφό του Σπανό, θα ταξιδέψουν στην Αραβοκρατούμενη Δαμασκό και θα προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Για καλή τους τύχη, θα έχουν σύμμαχο την κόρη του χαλίφη, Ααζίν, η οποία εκτός του ότι γνωρίζει την περιοχή, διαθέτει και κάποιες δυνάμεις που της έχουν δοθεί άνωθεν, μια κληρονομιά των Ομεϋαδών από τον προφήτη τους, που όμως θα τους φανεί πολύ χρήσιμη στην αναζήτηση του θησαυρού.
Το ταξίδι τους θα φέρει εκπλήξεις, όχι μόνο στους ίδιους αλλά και στο παλάτι του χαλίφη. Οι δοκιμασίες που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, θα τους βοηθήσουν να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι δυο θρησκείες θα τους χωρίσουν και θα τους ενώσουν με τρόπο που δεν περίμεναν μέχρι η αναζήτησή τους να φτάσει στο τέλος της.
Η Δανάη Ιμπραχήμ, εμπνευσμένη από τη διττή κληρονομιά της, γράφει μια ιστορία που ενώνει δύο πολιτισμούς και δυο θρησκείες. Το Βυζάντιο του Χριστιανισμού συναντά τον Αραβικό κόσμο σε ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη στα βάθη της Ανατολής αλλά και της Ιστορίας. Βασισμένη στον ναυτικό αποκλεισμό της Κωνσταντινούπολης από το Αραβικό χαλιφάτο, την πρώτη πολιορκία που δέχτηκε η πόλη από τους Άραβες, σκαρφίζεται μια ιστορία με πρόφαση την ανάγκη του Κωνσταντίνου Δ’ να διασφαλίσει την άμυνα της πόλης. Ένας θησαυρός καλά κρυμμένος στη Δαμασκό, από τον καιρό που οι Χριστιανοί ζούσαν σε αυτούς τους τόπους είναι ο κατάλληλος λόγος για να ταξιδέψουν δυο Χριστιανοί στα μέρη αυτά. Και μάλιστα, για να μην τον έχουν ήδη ανακαλύψει οι Άραβες, τότε σημαίνει πως φυλάσσεται πολύ καλά.
Το ταξίδι στη Δαμασκό ήταν φανταστικό. Έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία που είτε γράφτηκαν από Μουσουλμάνους συγγραφείς, είτε μιλούσαν για τον Αραβικό κόσμο και τους Μουσουλμάνους, έχω έρθει πολύ κοντά στον πολιτισμό και της θρησκεία τους και οι διαφορές ή οι ιδιαιτερότητες που έχουν, όπως θα τις έβλεπε ένας Δυτικός ή ένας Χριστιανός, δε μου είναι άγνωστες. Γι’ αυτό ούτε με ξένισε, αλλά ούτε και με παραξένεψε κάτι από όσα διάβασα. Αντίθετα, το ευχαριστήθηκα πολύ, καθώς πιστεύω πως απέκτησα περισσότερες γνώσεις στον τομέα αυτό μέσα από το βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολλές οι εικόνες που δημιούργησα στο μυαλό μου με βάση τα όσα διάβαζα και έτσι ήταν πολύ εύκολο για μένα να χαθώ στον κόσμο του.
Στο πρώτο αυτό βιβλίο με τις ιστορίες του «Θησαυρού της Δαμασκού» γνωρίζουμε πολύ καλά τους χαρακτήρες, που φαίνεται ότι θα παίξουν πρωταρχικό ρόλο και στην συνέχεια. Αφενός έχουμε τους τρεις κύριους χαρακτήρες που αναζητούν το θησαυρό. Τον Αστέριο, το Σπανό και την Ααζίν.
Ο Αστέριος είναι ένας Χριστιανός στρατιώτης του θεματικού στρατού, πιστός στον αυτοκράτορα και στη θρησκεία του, θεωρεί εχθρούς τους Άραβες και Μουσουλμάνους και τους μισεί με βάση όσα έχει ακούσει και φαντάζεται αλλά και όσα έχει δει στον πόλεμο. Μέσα από αυτό το ταξίδι όμως, θα ανακαλύψει πολλά περισσότερα από την πραγματική φύση των Μουσουλμάνων. Θα μάθει πως δεν πρέπει να πιστεύει τυφλά κάποιον, να κρίνει από τις εμπειρίες του και να είναι πιο διαλλακτικός. Ο Σπανός είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Όσα του στέρησε η φύση θα έρθει να του τα δώσει τώρα αυτό το ταξίδι. Νόμιζε πως απλά θα πήγαινε για να κάνει παρέα στον ξάδερφό του, όμως τελικά έκανε νέους φίλους και βρήκε κι αυτός ένα θησαυρό. Η Ααζίν από την άλλη έχει μάθει από μικρή να αγαπάει και να βοηθάει τους ανθρώπους. Μεγαλωμένη μέσα στο παλάτι, έχει αναμειχθεί θέλει δε θέλει σε διαμάχες, όμως βλέπει τι είναι καλό για όλους και για αυτό προσπαθεί. Είναι ο φύλακας άγγελος της παρέας κατά κάποιο τρόπο, είναι όμως και αυτή που τους ενώνει όλους.
Αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες και συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα που είχε στο νου της η συγγραφέας. Αγάπησα την Ιστάρ, το Γιαζίντ και τη Ζαχρά και περιμένω να δω και τους υπόλοιπους χαρακτήρες στο επόμενο βιβλίο ακόμα περισσότερο. Μου έλειψε λιγάκι ο Ιμπραχήμ, αλλά φαντάζομαι πως είχε κι αυτό τη σκοπιμότητά του. Ίσως στο επόμενο βιβλίο τον δούμε περισσότερο, μιας και σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, θα πρέπει να πάρει τη σκυτάλη από την αδερφή του.
Διαβάστε το!
Είχα την τύχη να διαβάσω ένα βιβλίο που αγάπησα τόσο, που δεν ήθελα με τίποτα να το αφήσω από τα χέρια μου. Ότι κι αν έκανα, γύριζα πάλι πίσω όλο χαρά και προσμονή να το ξαναπιάσω στα χέρια μου. Γι’ αυτό άλλωστε δεν άργησα να το τελειώσω, παρά το μέγεθός του. Πρόκειται για ένα πανέμορφο ταξίδι που ξεκινάει με το «Θησαυρό της Δαμασκού».
Η ιστορία μας πάει πίσω στο 674 μ.Χ, όταν τα πλοία του χ��λίφη Μωαβία Α’ έχουν περικυκλώσει την Κωνσταντινούπολη και απειλούν με πολιορκία. Ο Κωνσταντίνος Δ’ χρειάζεται χρήματα για να μπορέσει να αμυνθεί με επιτυχία, οπότε και στέλνει έναν έμπιστο στρατιώτη στη Δαμασκό. Αποστολή του είναι να βρει έναν καλά κρυμμένο θησαυρό και να τον φέρει πίσω στην Πόλη. Ο Αστέριος, μαζί με τον μουγκό ξάδερφό του Σπανό, θα ταξιδέψουν στην Αραβοκρατούμενη Δαμασκό και θα προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν την αποστολή τους. Για καλή τους τύχη, θα έχουν σύμμαχο την κόρη του χαλίφη, Ααζίν, η οποία εκτός του ότι γνωρίζει την περιοχή, διαθέτει και κάποιες δυνάμεις που της έχουν δοθεί άνωθεν, μια κληρονομιά των Ομεϋαδών από τον προφήτη τους, που όμως θα τους φανεί πολύ χρήσιμη στην αναζήτηση του θησαυρού.
Το ταξίδι τους θα φέρει εκπλήξεις, όχι μόνο στους ίδιους αλλά και στο παλάτι του χαλίφη. Οι δοκιμασίες που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, θα τους βοηθήσουν να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Οι δυο θρησκείες θα τους χωρίσουν και θα τους ενώσουν με τρόπο που δεν περίμεναν μέχρι η αναζήτησή τους να φτάσει στο τέλος της.
Η Δανάη Ιμπραχήμ, εμπνευσμένη από τη διττή κληρονομιά της, γράφει μια ιστορία που ενώνει δύο πολιτισμούς και δυο θρησκείες. Το Βυζάντιο του Χριστιανισμού συναντά τον Αραβικό κόσμο σε ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τον αναγνώστη στα βάθη της Ανατολής αλλά και της Ιστορίας. Βασισμένη στον ναυτικό αποκλεισμό της Κωνσταντινούπολης από το Αραβικό χαλιφάτο, την πρώτη πολιορκία που δέχτηκε η πόλη από τους Άραβες, σκαρφίζεται μια ιστορία με πρόφαση την ανάγκη του Κωνσταντίνου Δ’ να διασφαλίσει την άμυνα της πόλης. Ένας θησαυρός καλά κρυμμένος στη Δαμασκό, από τον καιρό που οι Χριστιανοί ζούσαν σε αυτούς τους τόπους είναι ο κατάλληλος λόγος για να ταξιδέψουν δυο Χριστιανοί στα μέρη αυτά. Και μάλιστα, για να μην τον έχουν ήδη ανακαλύψει οι Άραβες, τότε σημαίνει πως φυλάσσεται πολύ καλά.
Το ταξίδι στη Δαμασκό ήταν φανταστικό. Έχοντας διαβάσει πολλά βιβλία που είτε γράφτηκαν από Μουσουλμάνους συγγραφείς, είτε μιλούσαν για τον Αραβικό κόσμο και τους Μουσουλμάνους, έχω έρθει πολύ κοντά στον πολιτισμό και της θρησκεία τους και οι διαφορές ή οι ιδιαιτερότητες που έχουν, όπως θα τις έβλεπε ένας Δυτικός ή ένας Χριστιανός, δε μου είναι άγνωστες. Γι’ αυτό ούτε με ξένισε, αλλά ούτε και με παραξένεψε κάτι από όσα διάβασα. Αντίθετα, το ευχαριστήθηκα πολύ, καθώς πιστεύω πως απέκτησα περισσότερες γνώσεις στον τομέα αυτό μέσα από το βιβλίο. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολλές οι εικόνες που δημιούργησα στο μυαλό μου με βάση τα όσα διάβαζα και έτσι ήταν πολύ εύκολο για μένα να χαθώ στον κόσμο του.
Στο πρώτο αυτό βιβλίο με τις ιστορίες του «Θησαυρού της Δαμασκού» γνωρίζουμε πολύ καλά τους χαρακτήρες, που φαίνεται ότι θα παίξουν πρωταρχικό ρόλο και στην συνέχεια. Αφενός έχουμε τους τρεις κύριους χαρακτήρες που αναζητούν το θησαυρό. Τον Αστέριο, το Σπανό και την Ααζίν.
Ο Αστέριος είναι ένας Χριστιανός στρατιώτης του θεματικού στρατού, πιστός στον αυτοκράτορα και στη θρησκεία του, θεωρεί εχθρούς τους Άραβες και Μουσουλμάνους και τους μισεί με βάση όσα έχει ακούσει και φαντάζεται αλλά και όσα έχει δει στον πόλεμο. Μέσα από αυτό το ταξίδι όμως, θα ανακαλύψει πολλά περισσότερα από την πραγματική φύση των Μουσουλμάνων. Θα μάθει πως δεν πρέπει να πιστεύει τυφλά κάποιον, να κρίνει από τις εμπειρίες του και να είναι πιο διαλλακτικός. Ο Σπανός είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Όσα του στέρησε η φύση θα έρθει να του τα δώσει τώρα αυτό το ταξίδι. Νόμιζε πως απλά θα πήγαινε για να κάνει παρέα στον ξάδερφό του, όμως τελικά έκανε νέους φίλους και βρήκε κι αυτός ένα θησαυρό. Η Ααζίν από την άλλη έχει μάθει από μικρή να αγαπάει και να βοηθάει τους ανθρώπους. Μεγαλωμένη μέσα στο παλάτι, έχει αναμειχθεί θέλει δε θέλει σε διαμάχες, όμως βλέπει τι είναι καλό για όλους και για αυτό προσπαθεί. Είναι ο φύλακας άγγελος της παρέας κατά κάποιο τρόπο, είναι όμως και αυτή που τους ενώνει όλους.
Αλλά και οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι πολύ ενδιαφέροντες και συμβάλλουν στο να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα που είχε στο νου της η συγγραφέας. Αγάπησα την Ιστάρ, το Γιαζίντ και τη Ζαχρά και περιμένω να δω και τους υπόλοιπους χαρακτήρες στο επόμενο βιβλίο ακόμα περισσότερο. Μου έλειψε λιγάκι ο Ιμπραχήμ, αλλά φαντάζομαι πως είχε κι αυτό τη σκοπιμότητά του. Ίσως στο επόμενο βιβλίο τον δούμε περισσότερο, μιας και σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, θα πρέπει να πάρει τη σκυτάλη από την αδερφή του.
Διαβάστε το!
March 13, 2023
Το πιο άρτια γραμμένο βιβλίο που έχει πέσει στα χέρια μου εδώ και χρόνια. Ανυπομονώ για το επόμενο.
November 27, 2019
Αρχικά να πω ένα μεγάλο μπράβο και ένα ευχαριστώ στην Δανάη Ιμπραχήμ που μου έδωσε την ευκαιρία να περπατήσω για πρώτη φορά στη Δαμασκό με μια τόσο πολύχρωμη παρέα! Αγάπησα πραγματικά αυτή την ιστορία και όσο γράφω έχω ακόμα στην αγκαλιά μου το βιβλίο γιατί δεν θέλω να το αφήσω.
Δεν είχα καμία επαφή με τα ιστορικά γεγονότα που λάμβαναν χώρα κατά την εξέλιξη της ιστορίας αλλά έπιανα τον εαυτό μου να googlάρει ονομασίες ανθρώπων ή τοποθεσιών, να ψάχνω περισσότερες πληροφορίες και εικόνες ώστε να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στον κόσμο του Θησαυρού της Δαμασκού.
Μου άρεσαν πάρα πολύ οι περιγραφές των τόπων που χάρη στη Δανάη γνώρισα, του τρόπου ζωής εκείνων των νέων για μένα ανθρώπων, των συνηθειών τους και της κουλτούρας τους. Πραγματικά ένιωθα λες και έβλεπα τις σκηνές μπροστά μου και ζωγραφιζόταν σιγά-σιγά ένας πίνακας αυτού του εξωτικού τόπου.
Δεν ήξερα τι να περιμένω από το βιβλίο ή από την ιστορία και μου έκανε μεγάλη έκπληξη το πόσο γρήγορα με συνεπήρε. Παρά τον όγκο του δεν ένιωσα να κουράζομαι στιγμή (εκτός από μερικές μόνο σελίδες όπου ο διάλογος ήταν λίγο περισσότερος από ότι εγώ προτιμώ) και όσο λιγόστευαν οι σελίδες τόσο αγχωνόμουν για το τέλος. Έχω την καλή τύχη να γνωρίζω τη Δανάη οπότε θα της τα ψάλω από κοντά για το cliffhanger που μου σπάραξε την καρδιά. (Πότε βγαίνει η συνέχεια είπαμε; Θέλω να μάθω τι θα γίνει με τους χαρακτήρες που με έκανες να αγαπήσω!)
Το στοιχείο του fantasy στο βιβλίο είναι η μαγεία και παρουσιάζεται αργά αλλά ταιριαστά. Όσο γνωρίζεις τους χαρακτήρες και εξελίσσεται η πλοκή, τόσο καταλαβαίνεις το είδος της μαγείας που ισχύει στον κόσμο του Θησαυρού της Δαμασκού και ασκείται από διαφορετικούς χαρακτήρες και με διαφορετικό τρόπο. Αναρωτιέμαι τι μας επιφυλάσσει το μέλλον…
Κάτι ακόμα που μου άρεσε το slow burn στο ρομαντικό στοιχείο. Δεν ήταν κυρίαρχο, δυνατό και ξαφνικό, μα είχε ακριβώς τον ρυθμό που αποζητούσα και ταίριαζε στην ιστορία και την πλοκή. Δεν ήταν μια ιστορία αγάπης μα μια τρομερή περιπέτεια και ένας αγώνας των χαρακτήρων μα να μάθουν τους εαυτούς τους και τους γύρω τους, να ανταλλάξουν απόψεις και να προφέρουν δυνατά σκέψεις που δεν ήταν εύκολα να φύγουν από τα χείλη τους.
Ο αρνητισμός και η κάθετη σκέψη ενός χαρακτήρα έκανε τους γύρω του να σιωπούν ή να αντιμιλούν, να ντρέπονται και να μπαίνουν σε σκέψεις και ήταν ο λόγος που τον συμπάθησα εξ αρχής. Ήταν ειλικρινής και δεν ήθελε να κρυφτεί πίσω από ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις μα θα δείτε πως η δική του εξέλιξη είναι από τις ομορφότερες.
Ο Θησαυρός της Δαμασκού ήταν ένα από τα ωραιότερα βιβλία του 2019. Ανυπομονώ να μπω ξανά μέσα σε αυτόν τον εντυπωσιακό, εξωτικό και μαγικό κόσμο, μαζί με τον Αστέριο και τον Σπανό, την Ααζίν και την οικογένειά της (θέλω Ιμπραχήμ, Δανάη, ακούς; Δώσε λίγο παραπάνω δίδυμο στον λαό!) αλλά και τους ανθρώπους που τους περιτριγύριζαν με τους δικούς τους σκοπούς και πόθους, θέτοντας εμπόδια στην περιπέτειά τους αλλά και βοηθώντας τους να προχωρήσουν με τον δικό τους τρόπο.
Υ.Σ. Για να καταλάβετε πόσο επηρεάστηκα από αυτή την ιστορία, την γάτα μου την Βιν την φωνάζω Ααβίν αυτές τις μέρες.
Υ.Σ. 2: Πόσο τέλειο εξώφυλλο;
Δεν είχα καμία επαφή με τα ιστορικά γεγονότα που λάμβαναν χώρα κατά την εξέλιξη της ιστορίας αλλά έπιανα τον εαυτό μου να googlάρει ονομασίες ανθρώπων ή τοποθεσιών, να ψάχνω περισσότερες πληροφορίες και εικόνες ώστε να βυθιστώ ακόμα περισσότερο στον κόσμο του Θησαυρού της Δαμασκού.
Μου άρεσαν πάρα πολύ οι περιγραφές των τόπων που χάρη στη Δανάη γνώρισα, του τρόπου ζωής εκείνων των νέων για μένα ανθρώπων, των συνηθειών τους και της κουλτούρας τους. Πραγματικά ένιωθα λες και έβλεπα τις σκηνές μπροστά μου και ζωγραφιζόταν σιγά-σιγά ένας πίνακας αυτού του εξωτικού τόπου.
Δεν ήξερα τι να περιμένω από το βιβλίο ή από την ιστορία και μου έκανε μεγάλη έκπληξη το πόσο γρήγορα με συνεπήρε. Παρά τον όγκο του δεν ένιωσα να κουράζομαι στιγμή (εκτός από μερικές μόνο σελίδες όπου ο διάλογος ήταν λίγο περισσότερος από ότι εγώ προτιμώ) και όσο λιγόστευαν οι σελίδες τόσο αγχωνόμουν για το τέλος. Έχω την καλή τύχη να γνωρίζω τη Δανάη οπότε θα της τα ψάλω από κοντά για το cliffhanger που μου σπάραξε την καρδιά. (Πότε βγαίνει η συνέχεια είπαμε; Θέλω να μάθω τι θα γίνει με τους χαρακτήρες που με έκανες να αγαπήσω!)
Το στοιχείο του fantasy στο βιβλίο είναι η μαγεία και παρουσιάζεται αργά αλλά ταιριαστά. Όσο γνωρίζεις τους χαρακτήρες και εξελίσσεται η πλοκή, τόσο καταλαβαίνεις το είδος της μαγείας που ισχύει στον κόσμο του Θησαυρού της Δαμασκού και ασκείται από διαφορετικούς χαρακτήρες και με διαφορετικό τρόπο. Αναρωτιέμαι τι μας επιφυλάσσει το μέλλον…
Κάτι ακόμα που μου άρεσε το slow burn στο ρομαντικό στοιχείο. Δεν ήταν κυρίαρχο, δυνατό και ξαφνικό, μα είχε ακριβώς τον ρυθμό που αποζητούσα και ταίριαζε στην ιστορία και την πλοκή. Δεν ήταν μια ιστορία αγάπης μα μια τρομερή περιπέτεια και ένας αγώνας των χαρακτήρων μα να μάθουν τους εαυτούς τους και τους γύρω τους, να ανταλλάξουν απόψεις και να προφέρουν δυνατά σκέψεις που δεν ήταν εύκολα να φύγουν από τα χείλη τους.
Ο αρνητισμός και η κάθετη σκέψη ενός χαρακτήρα έκανε τους γύρω του να σιωπούν ή να αντιμιλούν, να ντρέπονται και να μπαίνουν σε σκέψεις και ήταν ο λόγος που τον συμπάθησα εξ αρχής. Ήταν ειλικρινής και δεν ήθελε να κρυφτεί πίσω από ψεύτικα λόγια και υποσχέσεις μα θα δείτε πως η δική του εξέλιξη είναι από τις ομορφότερες.
Ο Θησαυρός της Δαμασκού ήταν ένα από τα ωραιότερα βιβλία του 2019. Ανυπομονώ να μπω ξανά μέσα σε αυτόν τον εντυπωσιακό, εξωτικό και μαγικό κόσμο, μαζί με τον Αστέριο και τον Σπανό, την Ααζίν και την οικογένειά της (θέλω Ιμπραχήμ, Δανάη, ακούς; Δώσε λίγο παραπάνω δίδυμο στον λαό!) αλλά και τους ανθρώπους που τους περιτριγύριζαν με τους δικούς τους σκοπούς και πόθους, θέτοντας εμπόδια στην περιπέτειά τους αλλά και βοηθώντας τους να προχωρήσουν με τον δικό τους τρόπο.
Υ.Σ. Για να καταλάβετε πόσο επηρεάστηκα από αυτή την ιστορία, την γάτα μου την Βιν την φωνάζω Ααβίν αυτές τις μέρες.
Υ.Σ. 2: Πόσο τέλειο εξώφυλλο;
November 10, 2021
"Τι είναι αυτό που θέλεις τόσο πολύ να κερδίσεις από αυτή την ιστορία;"
"Έναν θησαυρό"
"'Όταν αγαπάς, αγαπάς με πολλή θέρμη και όποιος καταφέρνει και μπαίνει στην καρδιά σου προστατεύεται από κάθε καταιγίδα της ζωής"
"Αν στο τέλος της ημέρας οι καταγωγές κι οι θρησκείες δεν είχαν σημασία, τότε όλα θα ήταν εύκολα. Όσο όμως μέσα στις καρδιές παραφυλούσε το μίσος για το διαφορετικό, ίσως όλα να κατέληγαν σε μια καταστροφή"
"Κανένας θεός δεν είναι λάθος, γιατί είναι το στήριγμα του καθενός μας"
"Έναν θησαυρό"
"'Όταν αγαπάς, αγαπάς με πολλή θέρμη και όποιος καταφέρνει και μπαίνει στην καρδιά σου προστατεύεται από κάθε καταιγίδα της ζωής"
"Αν στο τέλος της ημέρας οι καταγωγές κι οι θρησκείες δεν είχαν σημασία, τότε όλα θα ήταν εύκολα. Όσο όμως μέσα στις καρδιές παραφυλούσε το μίσος για το διαφορετικό, ίσως όλα να κατέληγαν σε μια καταστροφή"
"Κανένας θεός δεν είναι λάθος, γιατί είναι το στήριγμα του καθενός μας"
October 26, 2021
4,5
Με εξέπληξε ευχάριστα εγώ το περίμενα αλλιώς και ήταν διαφορετικό! Από την αρχή μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μπορώ να σας πω ότι λάτρεψα τους χαρακτήρες! Ποσο μάλλον την ηρωίδα που μου έκλεψε την καρδιά με τον δυναμισμό της !! Μια από της αγαπημένες μου! Ωραία πλοκή , γρήγορο και τέλεια γραφη ! Η Δαναη έκανε καταπληκτική δουλειά και φαίνεται! Σε βάζει στην θέση της Ααζιν και νιώθεις ένα με το στορυ!
Με εξέπληξε ευχάριστα εγώ το περίμενα αλλιώς και ήταν διαφορετικό! Από την αρχή μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μπορώ να σας πω ότι λάτρεψα τους χαρακτήρες! Ποσο μάλλον την ηρωίδα που μου έκλεψε την καρδιά με τον δυναμισμό της !! Μια από της αγαπημένες μου! Ωραία πλοκή , γρήγορο και τέλεια γραφη ! Η Δαναη έκανε καταπληκτική δουλειά και φαίνεται! Σε βάζει στην θέση της Ααζιν και νιώθεις ένα με το στορυ!
November 16, 2021
Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω αυτή την κριτική.
Νομίζω πρώτη φορά στην ζωή μου διαβάζω ένα τέτοιου είδους βιβλίο. Δεν ήταν ακριβώς ιστορικό μυθιστόρημα αλλά ούτε μυθιστόρημα φαντασίας. Ήταν μια ιστορία που συνδιάζει την ιστορία με το φανταστικό με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική αποστολή: την εύρεση του χαμένου θησαυρού της Δαμασκού. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος στέλνει τον στρατιώτη Αστέριο παρέα με τον μουγκό ξάδελφό του, τον Σπανό, στην Δαμασκό με σκοπό να τον πάρουν δίχως να έρθουν σε συμπλοκή με τον εχθρικό για εκείνους λαό.
Όταν φτάσουν στο παλάτι του χαλίφη Μωαβία, θα καταλάβουν οτι η κόρη του, η Ααζίν, είναι μια ξεχωριστή κοπέλα που θέλει να τους βοηθήσει στον σκοπό τους. Μπορεί να μην την εμπιστεύονται ακόμα αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο θέλει να προσφέρει την βοήθεια της.
Η Ααζίν από την άλλη πλευρά έχει ιδιαίτερες γνώσεις και ικανότητες τις οποίες οι Ρωμαίοι δεν περίμεναν σε καμία περίπτωση να δουν. Το σχέδιό της είναι να φύγει κρυφά από τους γονείς και τον μεγαλύτερο αδερφό της. Σε συνεργασία με τον δίδυμο αδελφό της, θα οδηγήσει τους δύο Ρωμαίους στον προορισμό τους ώστε να βρουν τον θησαυρό και να τον πάνε στον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Μέσα σε αυτό το ταξίδι θα έρθει πολλές φορές σε σύγκρουση με τον Αστέριο για το θέμα της θρησκείας, ενώ στον Σπανό θα βρει έναν έμπιστο φίλο. Παράλληλα, θα κληθεί να αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο σκληρά φαντάσματα του παρελθόντος της.
Έχοντας διαβάσει την ιστορία, έχω να πω τα παρακάτω:
1) Μου άρεσε τρομερά η σκιαγράφηση που έκανε η συγγραφέας. Οι χαρακτήρες της είναι τόσο ανθρώπινοι που φαίνεται ξεκάθαρα η δουλειά που έχει κάνει. Φυσικά, η ιστορία δεν τελείωσε στο τέλος του βιβλίου. Υπάρχει συνέχεια και έχω απορία να δω πως θα εξελιχθούν εκεί. Εννοείται πως η Ααζίν ήταν η αγαπημένη μου. Ήταν δυναμική μα πάνω από όλα υπομονετική και καλός άνθρωπος. We stan✨
2) Η πλοκή, αν και αργά κατά την δική μου άποψη, κύλησε ομαλά. Ίσως να έκανε μια κοιλιά στην μέση αλλά μετά επέστρεψε δυναμικά.
3) Υπήρχαν δύο στελέχη στην ιστορία. Το ένα ήταν με την Ααζίν και τους δύο Ρωμαίους που προσπαθούσαν να φτάσουν στον θησαυρό ενώ το άλλο ήταν με την οικογένεια της Ααζίν που είχε μείνει πίσω στο παλάτι. Προσωπικά, το δεύτερο το βρήκα περιττό. Ήταν σίγουρα καλά γραμμένο και σου έδινε να καταλάβεις τι συμβαίνει εκεί. Ωστόσο, δεν νομίζω να χρειαζόταν να δουμε τόσες λεπτομέρειες από το τι συνέβαινε στο παλάτι. Επίσης, δεν είδαμε τίποτα από τον Ιμπραχήμ (τον δίδυμο αδελφό της Ααζίν) αφότου τον άφησαν λίγο πιο έξω από το παλάτι.
4) Μου έλειψε το στοιχείο της μαγείας. Τα δράματα σίγουρα έχουν φάση αλλά περίμενα να δω λίγη περισσότερη μαγεία.
5) Κάτι ακόμα που μου έλειψε ήταν οι περιγραφές. Γνώριζα από την αρχή οτι στο συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχουν πολύ περισσότεροι διάλογοι απ'οτι θα έπρεπε οπότε ήξερα σε τι θάλασσα έμπαινα. Είδα την δυνατή σκιαγράφηση αλλά οι περιγραφές ίσα που υπήρχαν. Βέβαια, τα vibes που έβγαλα όμως από το βιβλίο ήταν αρκετά καλά. 🧕🏾
6) Θίχτηκαν ΠΟΛΛΑ κοινωνικά ζητήματα στο «Παιχνίδι των Θεών» και απλά wow. Λάτρεψα τις φιλοσοφικές συζητήσεις περί θρησκείας. Απλά υποκλίνομαι. 🤩
7) Ήθελα να δω ένα πιο επικό τέλος. Θα μου πείτε είναι το πρώτο βιβλίο. Έχουμε ακόμα μέχρι να λάβει τέλος η ιστορία των πρωταγωνιστών μας αλλά και πάλι. Ήθελα κάποια κορύφωση που δεν ήρθε ποτέ.
8) Φυσικά, υπήρχε romance σε αυτό το βιβλίο αλλά όχι έτσι όπως το περίμενα. Δεν είδα το κλισέ που έχω δει στα περισσότερα βιβλία φαντασίας κι αυτό μου άρεσε. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, θα δούμε περισσότερα για το love story μεταξύ Αστέριου και Ααζίν. 💖
9) Οι γνώσεις της συγγραφέως φάνηκαν και με το παραπάνω μέσα στην ιστορία. Αν φοβάστε να το ξεκινήσετε λόγω του ιστορικού, σας παρακαλώ μην φοβάστε. Δεν κούρασε καθόλου. Δεν είδα πουθενά περιττολογία όσον αφορά τα ιστορικά στοιχεία. Ομολογώ πως δεν γνώριζα όλα τα ιστορικά πρόσωπα και τα γεγονότα αλλά η γραφή ήταν τόσο ξεκούραστη που ένιωθα σαν να διάβαζα ένα fantasy που απλά συμβαίνει σε παλιότερη εποχή (βασικά αυτό είναι περίπου). Με λίγα λόγια, τα ιστορικά στοιχεία υπάρχουν αλλά δεν θα έλεγα πως το βιβλίο θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή για εργασία ας πούμε. 😅
Αυτά πάνω κάτω. Θα διαβάσω σίγουρα κάποια στιγμή την συνέχεια γιατί με τέτοιο τέλος, δύσκολα αφήνεις το σύμπαν του «Θησαυρού της Δαμασκού» στην άκρη.
Νομίζω πρώτη φορά στην ζωή μου διαβάζω ένα τέτοιου είδους βιβλίο. Δεν ήταν ακριβώς ιστορικό μυθιστόρημα αλλά ούτε μυθιστόρημα φαντασίας. Ήταν μια ιστορία που συνδιάζει την ιστορία με το φανταστικό με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
Έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική αποστολή: την εύρεση του χαμένου θησαυρού της Δαμασκού. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος στέλνει τον στρατιώτη Αστέριο παρέα με τον μουγκό ξάδελφό του, τον Σπανό, στην Δαμασκό με σκοπό να τον πάρουν δίχως να έρθουν σε συμπλοκή με τον εχθρικό για εκείνους λαό.
Όταν φτάσουν στο παλάτι του χαλίφη Μωαβία, θα καταλάβουν οτι η κόρη του, η Ααζίν, είναι μια ξεχωριστή κοπέλα που θέλει να τους βοηθήσει στον σκοπό τους. Μπορεί να μην την εμπιστεύονται ακόμα αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο θέλει να προσφέρει την βοήθεια της.
Η Ααζίν από την άλλη πλευρά έχει ιδιαίτερες γνώσεις και ικανότητες τις οποίες οι Ρωμαίοι δεν περίμεναν σε καμία περίπτωση να δουν. Το σχέδιό της είναι να φύγει κρυφά από τους γονείς και τον μεγαλύτερο αδερφό της. Σε συνεργασία με τον δίδυμο αδελφό της, θα οδηγήσει τους δύο Ρωμαίους στον προορισμό τους ώστε να βρουν τον θησαυρό και να τον πάνε στον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης. Μέσα σε αυτό το ταξίδι θα έρθει πολλές φορές σε σύγκρουση με τον Αστέριο για το θέμα της θρησκείας, ενώ στον Σπανό θα βρει έναν έμπιστο φίλο. Παράλληλα, θα κληθεί να αντιμετωπίσει μερικά από τα πιο σκληρά φαντάσματα του παρελθόντος της.
Έχοντας διαβάσει την ιστορία, έχω να πω τα παρακάτω:
1) Μου άρεσε τρομερά η σκιαγράφηση που έκανε η συγγραφέας. Οι χαρακτήρες της είναι τόσο ανθρώπινοι που φαίνεται ξεκάθαρα η δουλειά που έχει κάνει. Φυσικά, η ιστορία δεν τελείωσε στο τέλος του βιβλίου. Υπάρχει συνέχεια και έχω απορία να δω πως θα εξελιχθούν εκεί. Εννοείται πως η Ααζίν ήταν η αγαπημένη μου. Ήταν δυναμική μα πάνω από όλα υπομονετική και καλός άνθρωπος. We stan✨
2) Η πλοκή, αν και αργά κατά την δική μου άποψη, κύλησε ομαλά. Ίσως να έκανε μια κοιλιά στην μέση αλλά μετά επέστρεψε δυναμικά.
3) Υπήρχαν δύο στελέχη στην ιστορία. Το ένα ήταν με την Ααζίν και τους δύο Ρωμαίους που προσπαθούσαν να φτάσουν στον θησαυρό ενώ το άλλο ήταν με την οικογένεια της Ααζίν που είχε μείνει πίσω στο παλάτι. Προσωπικά, το δεύτερο το βρήκα περιττό. Ήταν σίγουρα καλά γραμμένο και σου έδινε να καταλάβεις τι συμβαίνει εκεί. Ωστόσο, δεν νομίζω να χρειαζόταν να δουμε τόσες λεπτομέρειες από το τι συνέβαινε στο παλάτι. Επίσης, δεν είδαμε τίποτα από τον Ιμπραχήμ (τον δίδυμο αδελφό της Ααζίν) αφότου τον άφησαν λίγο πιο έξω από το παλάτι.
4) Μου έλειψε το στοιχείο της μαγείας. Τα δράματα σίγουρα έχουν φάση αλλά περίμενα να δω λίγη περισσότερη μαγεία.
5) Κάτι ακόμα που μου έλειψε ήταν οι περιγραφές. Γνώριζα από την αρχή οτι στο συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχουν πολύ περισσότεροι διάλογοι απ'οτι θα έπρεπε οπότε ήξερα σε τι θάλασσα έμπαινα. Είδα την δυνατή σκιαγράφηση αλλά οι περιγραφές ίσα που υπήρχαν. Βέβαια, τα vibes που έβγαλα όμως από το βιβλίο ήταν αρκετά καλά. 🧕🏾
6) Θίχτηκαν ΠΟΛΛΑ κοινωνικά ζητήματα στο «Παιχνίδι των Θεών» και απλά wow. Λάτρεψα τις φιλοσοφικές συζητήσεις περί θρησκείας. Απλά υποκλίνομαι. 🤩
7) Ήθελα να δω ένα πιο επικό τέλος. Θα μου πείτε είναι το πρώτο βιβλίο. Έχουμε ακόμα μέχρι να λάβει τέλος η ιστορία των πρωταγωνιστών μας αλλά και πάλι. Ήθελα κάποια κορύφωση που δεν ήρθε ποτέ.
8) Φυσικά, υπήρχε romance σε αυτό το βιβλίο αλλά όχι έτσι όπως το περίμενα. Δεν είδα το κλισέ που έχω δει στα περισσότερα βιβλία φαντασίας κι αυτό μου άρεσε. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, θα δούμε περισσότερα για το love story μεταξύ Αστέριου και Ααζίν. 💖
9) Οι γνώσεις της συγγραφέως φάνηκαν και με το παραπάνω μέσα στην ιστορία. Αν φοβάστε να το ξεκινήσετε λόγω του ιστορικού, σας παρακαλώ μην φοβάστε. Δεν κούρασε καθόλου. Δεν είδα πουθενά περιττολογία όσον αφορά τα ιστορικά στοιχεία. Ομολογώ πως δεν γνώριζα όλα τα ιστορικά πρόσωπα και τα γεγονότα αλλά η γραφή ήταν τόσο ξεκούραστη που ένιωθα σαν να διάβαζα ένα fantasy που απλά συμβαίνει σε παλιότερη εποχή (βασικά αυτό είναι περίπου). Με λίγα λόγια, τα ιστορικά στοιχεία υπάρχουν αλλά δεν θα έλεγα πως το βιβλίο θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή για εργασία ας πούμε. 😅
Αυτά πάνω κάτω. Θα διαβάσω σίγουρα κάποια στιγμή την συνέχεια γιατί με τέτοιο τέλος, δύσκολα αφήνεις το σύμπαν του «Θησαυρού της Δαμασκού» στην άκρη.
August 22, 2023
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο γιατρικό από την αγάπη...
το πρωτο μέρος μιας απίστευτα μαγευτικής ιστορίας με γνώμονα το ταξίδι της αυτογνωσίας, της ιστορίας και του έρωτα.
το παιχνίδι των θεών ήταν ένα μοναδικό ανάγνωσμα. μεγάλο μεν, αλλά καθόλου κουραστικό. οι πρωταγωνιστές, πολυδιάστατοι και ο καθένας είχε να διανύσει ένα διαφορετικό ταξίδι για να βρει τον δικό του Θησαυρό.
λάτρεψα τη φιλία που δημιουργήθηκε μεταξύ τους και εννοείται, ένα κάποιο ειδύλλιο δεν έλειψε για να μας κάνει να αναψοκοκκινήσουμε κι εμείς.
η γραφή της Δανάης είναι εξαιρετική. έχει πλούσιο λεξιλόγιο και οι διάλογοι όσο και οι λεπτομερείς περιγραφές προφέρουν μια παραπάνω παραστατικότητα στην ιστορία.
αν αυτό ήταν το πρώτο της έργο, δεν μπορώ να φανταστώ τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια.
το πρωτο μέρος μιας απίστευτα μαγευτικής ιστορίας με γνώμονα το ταξίδι της αυτογνωσίας, της ιστορίας και του έρωτα.
το παιχνίδι των θεών ήταν ένα μοναδικό ανάγνωσμα. μεγάλο μεν, αλλά καθόλου κουραστικό. οι πρωταγωνιστές, πολυδιάστατοι και ο καθένας είχε να διανύσει ένα διαφορετικό ταξίδι για να βρει τον δικό του Θησαυρό.
λάτρεψα τη φιλία που δημιουργήθηκε μεταξύ τους και εννοείται, ένα κάποιο ειδύλλιο δεν έλειψε για να μας κάνει να αναψοκοκκινήσουμε κι εμείς.
η γραφή της Δανάης είναι εξαιρετική. έχει πλούσιο λεξιλόγιο και οι διάλογοι όσο και οι λεπτομερείς περιγραφές προφέρουν μια παραπάνω παραστατικότητα στην ιστορία.
αν αυτό ήταν το πρώτο της έργο, δεν μπορώ να φανταστώ τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια.
Read
January 27, 2023Το πρώτο μέρος του ταξιδιού έφτασε στο τέλος του. Έχω αρκετά να πω. Για αρχή, ήταν πολύπλευρο βιβλίο και άγγιξε πολλά είδη από όσα μου αρέσουν.
Το βασικό είναι πως πρόκειται για μια ιστορία αγάπης, η οποία μπλέκεται μέσα σε πολλές άλλες ιστορίες αγάπης. Δεν είναι τίποτα εύκολο ούτε έρχεται αμέσως (εξάλλου έχουμε δύο βιβλία ακόμα μπροστά μας). Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ασχολείται με αυτό το στοιχείο.
Όσο για το ιστορικό κομμάτι, έχει πολλά στοιχεία που βασίζονται σε έρευνα, αλλά και πολλά καθαρά δαναϊκά. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, ειδικά στις 200 πρώτες σελίδες, και με έμπασε στο ανατολίτικο κλίμα. Χαλίφης, βεζίρης, σεΐχης, δερβίσης, όλα τα ανατολίτικα στοιχεία έκαναν παρέλαση μπροστά μου και ναι, αυτό μου είχε υποσχεθεί το έργο.
Υπήρχε επίσης πολύ καλή διαχείριση του μυστηρίου. Αυτό ήταν που με κράτησε πάνω από όλα και αφήνει υποσχέσεις για τα επόμενα μέρη της σειράς. Γουέλ πλέιντ.
Σε άλλα νέα, το παραμυθικό στοιχείο είναι έκδηλο. Πλάσματα της λαογραφίας, μαγεία, φύση, θρησκεία, η ίδια η μοίρα, όλα έχουν τον ρόλο τους σε αυτό το γαϊτανάκι αναζήτησης ενός θησαυρού που μας καίει όλους.
Μέχρι εδώ καλά. Το βιβλίο φυσικά είχε και αρκετές αδυναμίες -αλίμονο, ποιο πρώτο βιβλίο συγγραφέα δεν έχει;- αλλά έχω την πεποίθηση πως όσο προχωράω στα υπόλοιπα μέρη της σειράς, θα βλέπω συνεχώς βελτιωμένη γραφή και στήσιμο.
Θα έλεγα πως το ταξίδι μου αυτό είναι σαν ένα ταξίδι από μία όαση σε μια άλλη, με το ενδιάμεσο να έχει τη δύναμη και την ένταση μιας αμμοθύελλας στην έρημο.
Εις το επανιδείν, λοιπόν, 1/3 done!
Το βασικό είναι πως πρόκειται για μια ιστορία αγάπης, η οποία μπλέκεται μέσα σε πολλές άλλες ιστορίες αγάπης. Δεν είναι τίποτα εύκολο ούτε έρχεται αμέσως (εξάλλου έχουμε δύο βιβλία ακόμα μπροστά μας). Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου ασχολείται με αυτό το στοιχείο.
Όσο για το ιστορικό κομμάτι, έχει πολλά στοιχεία που βασίζονται σε έρευνα, αλλά και πολλά καθαρά δαναϊκά. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, ειδικά στις 200 πρώτες σελίδες, και με έμπασε στο ανατολίτικο κλίμα. Χαλίφης, βεζίρης, σεΐχης, δερβίσης, όλα τα ανατολίτικα στοιχεία έκαναν παρέλαση μπροστά μου και ναι, αυτό μου είχε υποσχεθεί το έργο.
Υπήρχε επίσης πολύ καλή διαχείριση του μυστηρίου. Αυτό ήταν που με κράτησε πάνω από όλα και αφήνει υποσχέσεις για τα επόμενα μέρη της σειράς. Γουέλ πλέιντ.
Σε άλλα νέα, το παραμυθικό στοιχείο είναι έκδηλο. Πλάσματα της λαογραφίας, μαγεία, φύση, θρησκεία, η ίδια η μοίρα, όλα έχουν τον ρόλο τους σε αυτό το γαϊτανάκι αναζήτησης ενός θησαυρού που μας καίει όλους.
Μέχρι εδώ καλά. Το βιβλίο φυσικά είχε και αρκετές αδυναμίες -αλίμονο, ποιο πρώτο βιβλίο συγγραφέα δεν έχει;- αλλά έχω την πεποίθηση πως όσο προχωράω στα υπόλοιπα μέρη της σειράς, θα βλέπω συνεχώς βελτιωμένη γραφή και στήσιμο.
Θα έλεγα πως το ταξίδι μου αυτό είναι σαν ένα ταξίδι από μία όαση σε μια άλλη, με το ενδιάμεσο να έχει τη δύναμη και την ένταση μιας αμμοθύελλας στην έρημο.
Εις το επανιδείν, λοιπόν, 1/3 done!
July 18, 2020
Ένα πολύ συμπαθητικό ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο από σπουδαγμένη ιστορικό, για μια περίοδο που δεν έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε και για ένα τόπο που έχει υποστεί πολλά δεινά. Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι στην Μέση Ανατολή, σαν παραμύθι. Ωστόσο κάπως χλιαρό. Θεωρώ πως η γλώσσα ήταν πιο απλή από αυτή που θα έπρεπε σε ιστορικό μυθιστόρημα (εκτός και αν η συγγραφέας όντως στόχευε στο να μοιάσει το βιβλίο με παραμύθι), και μου φάνηκε πως πολλά από όσα αναφέρονται θα μπορούσαν να λείπουν, επειδή δεν προσφέρουν στην πλοκή και περίπου στη μέση η ιστορία κάνει κοιλιά και δεν επανέρχεται. Η κατακλείδα ήταν επίσης αδύναμη (η πραγματική κορύφωση δεν ήρθε ποτέ), και έμεινα με την εντύπωση ότι θα ταίριαζε κάτι περισσότερο δυνατό.
Εντούτοις συμπάθησα τους χαρακτήρες (κυρίως τον Αστέριο και τον Σπανό, τον αγαπημένο μου, στους οποίους η συγγραφέας έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, βρήκα ωστόσο την Ααζίν όχι και τόσο πειστική), και σίγουρα θα διαβάσω το δεύτερο μέρος επειδή θέλω να δω τι έπεται στην ιστορία τους. Εξελίχθηκαν όλοι τους μέσα από την πρώτη τους περιπέτεια όμως κάπως λιγότερο από όσο περίμενα, το αποδίδω ωστόσο στο γεγονός ότι ο Θησαυρός της Δαμασκού είναι τριλογία και άρα θα τους παρακολουθήσουμε να μεγαλώνουν περισσότερο στα επόμενα βιβλία.
Το παιχνίδι των θεών είναι γενικά μια πολύ ευχάριστη περιπέτεια, ελαφριά και εύκολο να την παρακολουθήσεις. Η ιστορία ρέει ωραία και ομοιομορφα παρά την λεπτολογία που δεν ήταν απαραίτητη και έχει να δώσει όμορφα μηνύματα (πολύ διαχρονικά και πολύ χρειαζούμενα στις σημερινές κοινωνίες). Το συστήνω σε όλους τους λάτρεις της Ανατολής και του παραμυθιού της! Καλές αναγνώσεις!
Εντούτοις συμπάθησα τους χαρακτήρες (κυρίως τον Αστέριο και τον Σπανό, τον αγαπημένο μου, στους οποίους η συγγραφέας έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, βρήκα ωστόσο την Ααζίν όχι και τόσο πειστική), και σίγουρα θα διαβάσω το δεύτερο μέρος επειδή θέλω να δω τι έπεται στην ιστορία τους. Εξελίχθηκαν όλοι τους μέσα από την πρώτη τους περιπέτεια όμως κάπως λιγότερο από όσο περίμενα, το αποδίδω ωστόσο στο γεγονός ότι ο Θησαυρός της Δαμασκού είναι τριλογία και άρα θα τους παρακολουθήσουμε να μεγαλώνουν περισσότερο στα επόμενα βιβλία.
Το παιχνίδι των θεών είναι γενικά μια πολύ ευχάριστη περιπέτεια, ελαφριά και εύκολο να την παρακολουθήσεις. Η ιστορία ρέει ωραία και ομοιομορφα παρά την λεπτολογία που δεν ήταν απαραίτητη και έχει να δώσει όμορφα μηνύματα (πολύ διαχρονικά και πολύ χρειαζούμενα στις σημερινές κοινωνίες). Το συστήνω σε όλους τους λάτρεις της Ανατολής και του παραμυθιού της! Καλές αναγνώσεις!
April 4, 2021
"Κι αν πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, αλλά με διαφορετικό όνομα;"
Το βιβλίο αυτό ήθελα πολύ καιρό να το ανεβάσω καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική εκπροσώπηση του αγαπημένου μου είδους: ιστορική μυθοπλασία.
Βρισκομαστε στο 674 μ.Χ. και άρα στην} κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στην εξάπλωση του Αραβικού Πολιτισμού. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ' στέλνει έναν πιστό του στρατιώτη, Αστέριο, να βρει έναν χαμένο θησαυρό ώστε να σώσει την αυτοκρατορία. Για να το πετύχει αυτό ο Αστέριος θα πρέπει εκτός από τον σύντροφο του Σπανό, να δεχθεί τη βοήθεια της κόρης του χαλίφη Ααζιν, μιας κοπέλας με μυστήριες ικανότητες. Το ταξίδι αυτό θα αποδεχθεί μαγικό και οδηγεί στα βάθη του παρελθόντος της ιστορίας των Ομεϋδανών και της χριστιανικής και μουσουλμανικής θρησκείας.
Η συγγραφέας με φόντο τη Βυζαντινή Εποχή δημιουργεί μια ιστορία με ιστορικό, θρησκευτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Η έρευνα που έχει κάνει διαχέεται από κάθε σελίδα ενώ οι χαρακτήρες της εξελίσσονται και μαθαίνουν συνεχώς. Μου άρεσε ότι το βιβλίο ασχολείται έμμεσα με την αιώνια σύγκρουση χριστιανισμού και μουσουλμανισμού χωρίς να εναρμονισμένα όμως με την μυθοπλασία του βιβλίου και τα φανταστικά του στοιχεία. Προσωπικά ένιωσα ότι εβλεπα ταινία φαντασίας με έντονα κοινωνικά μυνήματα και ειλικρινά ευχαριστώ για αυτό!
Το μόνο του αρνητικό τα μεγάλα του κεφάλαια, τα οποία δεν τα βλεπεις καθώς η υπόθεση σε παρασέρνει στο κόσμο του Χαλιφατου. Χίλια μπράβο λοιπόν και ευτυχως έχω ήδη το επόμενο 😂.
Το βιβλίο αυτό ήθελα πολύ καιρό να το ανεβάσω καθώς πρόκειται για μια εξαιρετική εκπροσώπηση του αγαπημένου μου είδους: ιστορική μυθοπλασία.
Βρισκομαστε στο 674 μ.Χ. και άρα στην} κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και στην εξάπλωση του Αραβικού Πολιτισμού. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ' στέλνει έναν πιστό του στρατιώτη, Αστέριο, να βρει έναν χαμένο θησαυρό ώστε να σώσει την αυτοκρατορία. Για να το πετύχει αυτό ο Αστέριος θα πρέπει εκτός από τον σύντροφο του Σπανό, να δεχθεί τη βοήθεια της κόρης του χαλίφη Ααζιν, μιας κοπέλας με μυστήριες ικανότητες. Το ταξίδι αυτό θα αποδεχθεί μαγικό και οδηγεί στα βάθη του παρελθόντος της ιστορίας των Ομεϋδανών και της χριστιανικής και μουσουλμανικής θρησκείας.
Η συγγραφέας με φόντο τη Βυζαντινή Εποχή δημιουργεί μια ιστορία με ιστορικό, θρησκευτικό και κοινωνικό περιεχόμενο. Η έρευνα που έχει κάνει διαχέεται από κάθε σελίδα ενώ οι χαρακτήρες της εξελίσσονται και μαθαίνουν συνεχώς. Μου άρεσε ότι το βιβλίο ασχολείται έμμεσα με την αιώνια σύγκρουση χριστιανισμού και μουσουλμανισμού χωρίς να εναρμονισμένα όμως με την μυθοπλασία του βιβλίου και τα φανταστικά του στοιχεία. Προσωπικά ένιωσα ότι εβλεπα ταινία φαντασίας με έντονα κοινωνικά μυνήματα και ειλικρινά ευχαριστώ για αυτό!
Το μόνο του αρνητικό τα μεγάλα του κεφάλαια, τα οποία δεν τα βλεπεις καθώς η υπόθεση σε παρασέρνει στο κόσμο του Χαλιφατου. Χίλια μπράβο λοιπόν και ευτυχως έχω ήδη το επόμενο 😂.
Read
October 12, 2021Αναλυτικά η άποψή μου στο Αλλόκοσμες Ιστορίες 4
May 8, 2022
Απλά το λάτρεψα!!!
October 1, 2021
*SPOILERS COMING UP. PROCEED WITH CAUTION.*
Αν μου έλεγε κανείς ότι θα περνούσαν δυο και κάτι αιωνιότητες για να τελειώσω αυτό το μαγικό βιβλίο, θα του έλεγα "Μα καλά... σοβαρολογείς;".
Κάτι το slump, κάτι το καλοκαιράκι, κάτι η δουλειά, η πρόοδός μου με το πρώτο βιβλίο της Δανάης Ιμπραχήμ, γνωστής και ως Mrs. Kaz Brekker, ήταν αργή και βασανιστική. Βασανιστική κυρίως για εμένα, που ήθελα να διαβάσω κι άλλο, κι όμως οι υποχρεώσεις δεν με άφηναν.
Όμως να που τελικά κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο, και να αποτελειωθώ κι εγώ.
Λαμβάνοντας χώρα σε μια περίοδο πολύ μακρινή για να μου φαντάζει οικεία, το Παιχνίδι των Θεών είναι η ιστορία που θα σας κάνει να θελήσετε να μάθετε ιστορία, να ψαχτείτε περισσότερο με θρησκείες, πολιτικές πεποιθήσεις και κοινωνικές νόρμες, και θα σας κάνει, θέλοντας και μη, να τραγουδάτε non-stop το υπέροχο "Βραδιές μαγικέεεεεες... Νύχτες αραβικέεεεες...".
Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμένα και χαίρομαι που η πρώτη μου αναγνωστική εμπειρία με βιβλίο της Δανάης ήταν απλά μαγευτική.
Προσωπικά λάτρεψα από την πρώτη στιγμή την Ααζίν και το Σπανό, και ήξερα πως, όσο κυλούσε η ιστορία, θα μάθαινα να αγαπώ ακόμη και τον Αστέριο, έναν άνθρωπο κάπως στενόμυαλο που τα κουτάκια στο κεφάλι του κάνουν την καθημερινότητά του πιο εύκολη.
Όλοι οι χαρακτήρες ήταν καλογραμμένοι, και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που αγάπησα το βιβλίο. Τα άτομα έμοιαζαν πραγματικά (μεταξύ μας, κάποια υπήρξαν όντως) και έτσι ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτά, καθώς ξεδιπλωνόταν το κουβάρι της ιστορίας.
Παρότι τα κεφάλαια ήταν αρκετά μεγάλα, και αυτό κάποιες φορές έκανε την ροή ελαφρώς πιο αργή, δεν βαρέθηκα καθόλου, ειδικά αφότου η τριάδα άφησε το παλάτι του Χαλίφη για να βρει το Θησαυρό.
Μου άρεσε η μίξη των ιστορικών γεγονότων που διαδραματίζονταν κατά την περίοδο εκείνη και τα μαγικά όντα της Ανατολής.
Αυτό που δεν είδα με τίποτα να έρχεται ήταν η εμφάνιση της Λίλιθ! Και απλά εκεί τρελάθηκα!
Εντάξει, το τζίνι το είχα δει να έρχεται, γιατί Αραβία χωρίς τζίνι είναι μέρα δίχως καφέ (για μένα). Όμως τη μανούλα των δαιμόνων δεν την περίμενα και ήταν μια ευχάριστα μισητή έκπληξη.
Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει στη συνέχεια, ειδικά εφόσον μόνο ο Αστέριο μπορεί πραγματικά να τη δει. Δώσε μου εμένα mind manipulation και απλά αποτρελαίνομαι!
4/5 αστεράκια για αυτό το μαγικό παραμύθι!
Αν μου έλεγε κανείς ότι θα περνούσαν δυο και κάτι αιωνιότητες για να τελειώσω αυτό το μαγικό βιβλίο, θα του έλεγα "Μα καλά... σοβαρολογείς;".
Κάτι το slump, κάτι το καλοκαιράκι, κάτι η δουλειά, η πρόοδός μου με το πρώτο βιβλίο της Δανάης Ιμπραχήμ, γνωστής και ως Mrs. Kaz Brekker, ήταν αργή και βασανιστική. Βασανιστική κυρίως για εμένα, που ήθελα να διαβάσω κι άλλο, κι όμως οι υποχρεώσεις δεν με άφηναν.
Όμως να που τελικά κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο, και να αποτελειωθώ κι εγώ.
Λαμβάνοντας χώρα σε μια περίοδο πολύ μακρινή για να μου φαντάζει οικεία, το Παιχνίδι των Θεών είναι η ιστορία που θα σας κάνει να θελήσετε να μάθετε ιστορία, να ψαχτείτε περισσότερο με θρησκείες, πολιτικές πεποιθήσεις και κοινωνικές νόρμες, και θα σας κάνει, θέλοντας και μη, να τραγουδάτε non-stop το υπέροχο "Βραδιές μαγικέεεεεες... Νύχτες αραβικέεεεες...".
Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμένα και χαίρομαι που η πρώτη μου αναγνωστική εμπειρία με βιβλίο της Δανάης ήταν απλά μαγευτική.
Προσωπικά λάτρεψα από την πρώτη στιγμή την Ααζίν και το Σπανό, και ήξερα πως, όσο κυλούσε η ιστορία, θα μάθαινα να αγαπώ ακόμη και τον Αστέριο, έναν άνθρωπο κάπως στενόμυαλο που τα κουτάκια στο κεφάλι του κάνουν την καθημερινότητά του πιο εύκολη.
Όλοι οι χαρακτήρες ήταν καλογραμμένοι, και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που αγάπησα το βιβλίο. Τα άτομα έμοιαζαν πραγματικά (μεταξύ μας, κάποια υπήρξαν όντως) και έτσι ήθελα να μάθω περισσότερα για αυτά, καθώς ξεδιπλωνόταν το κουβάρι της ιστορίας.
Παρότι τα κεφάλαια ήταν αρκετά μεγάλα, και αυτό κάποιες φορές έκανε την ροή ελαφρώς πιο αργή, δεν βαρέθηκα καθόλου, ειδικά αφότου η τριάδα άφησε το παλάτι του Χαλίφη για να βρει το Θησαυρό.
Μου άρεσε η μίξη των ιστορικών γεγονότων που διαδραματίζονταν κατά την περίοδο εκείνη και τα μαγικά όντα της Ανατολής.
Αυτό που δεν είδα με τίποτα να έρχεται ήταν η εμφάνιση της Λίλιθ! Και απλά εκεί τρελάθηκα!
Εντάξει, το τζίνι το είχα δει να έρχεται, γιατί Αραβία χωρίς τζίνι είναι μέρα δίχως καφέ (για μένα). Όμως τη μανούλα των δαιμόνων δεν την περίμενα και ήταν μια ευχάριστα μισητή έκπληξη.
Ανυπομονώ να δω τι θα γίνει στη συνέχεια, ειδικά εφόσον μόνο ο Αστέριο μπορεί πραγματικά να τη δει. Δώσε μου εμένα mind manipulation και απλά αποτρελαίνομαι!
4/5 αστεράκια για αυτό το μαγικό παραμύθι!
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 25, 2019
Διαβάζοντας τον Θησαυρό της Δαμασκού, το πόνημα της συγγραφέως Δανάη Ιμπραχήμ, ένιωθα πως κρατούσα στα χέρια μου ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο. Είχα την τύχη να γνωρίσω τη συγγραφέα στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια μιας εκδήλωσης που συμμετείχαμε από κοινού. Δεν το κρύβω πως εντυπωσιάστηκα από τις προθέσεις της αλλά και τον κομψό, προσγειωμένο, ειλικρινή τρόπο με τον οποίο μας μίλησε για τη σειρά βιβλίων που ετοιμάζει. Ούτως ή άλλως ο Θησαυρός μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον εξαιτίας του ιδιαίτερου σκηνικού στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία αλλά και του πολύ όμορφου εξωφύλλου του, όμως εκείνη τη μέρα η κ. Ιμπραχήμ με έπεισε πως αυτό ήταν ένα βιβλίο που καλά θα έκανα να επιχειρούσα να διαβάσω. Ανέκαθεν ένιωθα μια σαγήνη για τους μύθους της Ανατολής και έτσι όταν πρωτοαντίκρισα το βιβλίο στο φεστιβάλ fantasmagoria ένιωσα πως αυτό το βιβλίο ήταν ό,τι έπρεπε για μένα.
Και πράγματι, ικανοποίησε τις προσδοκίες μου.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς διαβάζοντας την ιστορία είναι η συγκροτημένη γραφή της συγγραφέως. Στιβαρή και συνεπής, πράγμα που εκπλήσσει, αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία της. Δυνητικά άψογη αν συνεχίσει να δουλεύει με το ίδιο πάθος και μεράκι, όπως έκανε σ’ αυτό το βιβλίο. Υπάρχει – οφείλω να σημειώσω – ετεροβαρής σχέση ανάμεσα στην αφήγηση και τον διάλογο, (δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στους διαλόγους και τους χαρακτήρες – οδηγούν την ιστορία κυριολεκτικά) όμως έχω την αίσθηση πως αυτή ήταν μια επιλογή που έγινε συνειδητά, επομένως δεν θα σταθώ περεταίρω σε αυτό το στοιχείο, και θα πω μόνο πως είναι σεβαστή ως πρόθεση ανάπτυξης της πλοκής. Έκρινα την σκιαγράφηση των περισσοτέρων χαρακτήρων ενδελεχή και αρκούντως ικανοποιητική. Τους συμπαθείς όλους και κατανοείς τα κίνητρά τους: Ααζίν, Σπανός, Αστέριος, Γιασίντ, Ζαχρά, Μωαβίας, Χασάν, Ιμπραχήμ κα. Όλοι έχουν τον ρόλο τους, όλοι σε κερδίζουν με την αληθοφάνειά τους και τη θέρμη της ‘’φωνής’’ τους. Ειδικά η Ααζίν έκλεψε την καρδιά μου από την πρώτη στιγμή. Επίσης, θέλω να τονίσω ξανά, βρήκα εξαιρετικά ελκυστικό το σκηνικό της αραβοκρατούμενης Δαμασκού. Ενδιαφέρουσα ήταν γενικώς η ιστορία που η κ. Ιμπραχήμ διάλεξε να μας πει. Φαντάζομαι εμπνευσμένη από αληθινά ιστορικά γεγονότα, διαποτισμένη με μύθους και δικές της εμπνεύσεις.
Εκτίμησα ιδιαιτέρως την επιθυμία της να ενώσει τους δυο κόσμους και τις θρησκείες. Δηλώνει άνθρωπο ανοιχτόμυαλο και ευαίσθητο, που επιθυμεί να περάσει ένα μήνυμα ανθρωπιάς. Μάλιστα η συγγραφέας επέλεξε να δώσει φωνή στον αρνητισμό, μέσω του Αστέριου, πράγμα που θεώρησα ιδιαίτερα έξυπνο ως τέχνασμα, καθώς με υνί την ταύτιση του αναγνώστη, το ευαίσθητο έργο του κοινωνικού σχολιασμού γίνεται ευκολότερο και πιο εύστοχο.
Τώρα, όσον αφορά στοιχεία που θα ήθελα να δω λίγο διαφορετικά, πάντα σύμφωνα με τα δικά μου γούστα και τη δική μου οπτική γωνία: Θα ήθελα περισσότερες εικόνες από τη Συρία, περισσότερες περιγραφές, μια πρόσθετη τόλμη στα σχήματα λόγου. Γενικώς, ήλπιζα σε ένα μυστηριακό ταξίδι στην Ανατολή. Η έμφαση που έχει δοθεί σ’ αυτό το πρώτο μέρος είναι στην πλοκή και τους χαρακτήρες, πράγμα που έκανε το βιβλίο πολύ ελκυστικό και ενδιαφέρον, όμως δεν θα με χαλούσε να είχε περισσότερο σασπένς και ίντριγκα γύρω από το περίφημο Ανατολίτικο μυθικό στοιχείο. Επίσης το βιβλίο, στο μεγαλύτερο μέρος του, έτσι όπως είναι γραμμένο, άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ιστορικό μυθιστόρημα. Ως εκ τούτου το υπερφυσικό έρχεται λίγο απότομα αρχικά· όμως στη συνέχεια, αφού η συγγραφέας έχει εγκαθιδρύσει τους κανόνες που διέπουν το έργο της, τα πάντα ρέουν αβίαστα.
Σε γενικές γραμμές ��ταν ένα ιδιαίτερο & ενδιαφέρον μυθιστόρημα που με κράτησε όμορφη συντροφιά τις εβδομάδες που το διάβαζα. Η ποιότητα της γραφής υποδηλώνει πως πίσω από τις σελίδες του κρύβεται ένα άτομο με υψηλές δυνατότητες στη συγγραφή, μια δημιουργός με προοπτική. Με λίγα λόγια: περιμένω πολύ όμορφα πράγματα από τη Δανάη Ιμπραχήμ στο μέλλον.
Και πράγματι, ικανοποίησε τις προσδοκίες μου.
Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς διαβάζοντας την ιστορία είναι η συγκροτημένη γραφή της συγγραφέως. Στιβαρή και συνεπής, πράγμα που εκπλήσσει, αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία της. Δυνητικά άψογη αν συνεχίσει να δουλεύει με το ίδιο πάθος και μεράκι, όπως έκανε σ’ αυτό το βιβλίο. Υπάρχει – οφείλω να σημειώσω – ετεροβαρής σχέση ανάμεσα στην αφήγηση και τον διάλογο, (δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στους διαλόγους και τους χαρακτήρες – οδηγούν την ιστορία κυριολεκτικά) όμως έχω την αίσθηση πως αυτή ήταν μια επιλογή που έγινε συνειδητά, επομένως δεν θα σταθώ περεταίρω σε αυτό το στοιχείο, και θα πω μόνο πως είναι σεβαστή ως πρόθεση ανάπτυξης της πλοκής. Έκρινα την σκιαγράφηση των περισσοτέρων χαρακτήρων ενδελεχή και αρκούντως ικανοποιητική. Τους συμπαθείς όλους και κατανοείς τα κίνητρά τους: Ααζίν, Σπανός, Αστέριος, Γιασίντ, Ζαχρά, Μωαβίας, Χασάν, Ιμπραχήμ κα. Όλοι έχουν τον ρόλο τους, όλοι σε κερδίζουν με την αληθοφάνειά τους και τη θέρμη της ‘’φωνής’’ τους. Ειδικά η Ααζίν έκλεψε την καρδιά μου από την πρώτη στιγμή. Επίσης, θέλω να τονίσω ξανά, βρήκα εξαιρετικά ελκυστικό το σκηνικό της αραβοκρατούμενης Δαμασκού. Ενδιαφέρουσα ήταν γενικώς η ιστορία που η κ. Ιμπραχήμ διάλεξε να μας πει. Φαντάζομαι εμπνευσμένη από αληθινά ιστορικά γεγονότα, διαποτισμένη με μύθους και δικές της εμπνεύσεις.
Εκτίμησα ιδιαιτέρως την επιθυμία της να ενώσει τους δυο κόσμους και τις θρησκείες. Δηλώνει άνθρωπο ανοιχτόμυαλο και ευαίσθητο, που επιθυμεί να περάσει ένα μήνυμα ανθρωπιάς. Μάλιστα η συγγραφέας επέλεξε να δώσει φωνή στον αρνητισμό, μέσω του Αστέριου, πράγμα που θεώρησα ιδιαίτερα έξυπνο ως τέχνασμα, καθώς με υνί την ταύτιση του αναγνώστη, το ευαίσθητο έργο του κοινωνικού σχολιασμού γίνεται ευκολότερο και πιο εύστοχο.
Τώρα, όσον αφορά στοιχεία που θα ήθελα να δω λίγο διαφορετικά, πάντα σύμφωνα με τα δικά μου γούστα και τη δική μου οπτική γωνία: Θα ήθελα περισσότερες εικόνες από τη Συρία, περισσότερες περιγραφές, μια πρόσθετη τόλμη στα σχήματα λόγου. Γενικώς, ήλπιζα σε ένα μυστηριακό ταξίδι στην Ανατολή. Η έμφαση που έχει δοθεί σ’ αυτό το πρώτο μέρος είναι στην πλοκή και τους χαρακτήρες, πράγμα που έκανε το βιβλίο πολύ ελκυστικό και ενδιαφέρον, όμως δεν θα με χαλούσε να είχε περισσότερο σασπένς και ίντριγκα γύρω από το περίφημο Ανατολίτικο μυθικό στοιχείο. Επίσης το βιβλίο, στο μεγαλύτερο μέρος του, έτσι όπως είναι γραμμένο, άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ιστορικό μυθιστόρημα. Ως εκ τούτου το υπερφυσικό έρχεται λίγο απότομα αρχικά· όμως στη συνέχεια, αφού η συγγραφέας έχει εγκαθιδρύσει τους κανόνες που διέπουν το έργο της, τα πάντα ρέουν αβίαστα.
Σε γενικές γραμμές ��ταν ένα ιδιαίτερο & ενδιαφέρον μυθιστόρημα που με κράτησε όμορφη συντροφιά τις εβδομάδες που το διάβαζα. Η ποιότητα της γραφής υποδηλώνει πως πίσω από τις σελίδες του κρύβεται ένα άτομο με υψηλές δυνατότητες στη συγγραφή, μια δημιουργός με προοπτική. Με λίγα λόγια: περιμένω πολύ όμορφα πράγματα από τη Δανάη Ιμπραχήμ στο μέλλον.
November 29, 2021
Δεν περίμενα με τίποτα να μου αρέσει τόσο πολύ, θεωρούσα ότι είναι πολύ "ιστορικό" για τα γούστα μου, εφόσον διαδραματίζεται στη Δαμασκό γύρω στο 640μΧ.
Κι όμως το ιστορικό στοιχείο ήταν ακριβώς τόσο όσο χρειαζόμουν, το φανταστικό κομμάτι ήταν επίσης τόσο όσο χρειαζόμουν και το love story επίσης τόσο όσο χρειαζόμουν.
Πραγματικά μπράβο στη Δανάη, το βιβλίο είναι πάρα πάρα πολύ καλογραμμένο, είναι ψαγμενο ιστορικά και όσον αφορά τον τρόπο ζωής της εποχής, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι πολύ καλή και οι χαρακτήρες επίσης αναλύονται όσο πρέπει. Η Ααζίν είναι καταπληκτικός χαρακτήρας, αλλά ακόμα και οι πιο δευτερεύοντες όπως η οικογένεια της, είναι επίσης ανεπτυγμένοι πολύ καλά.
Το πιο ωραίο στοιχείο είναι τα μικρά μυστήρια που πετάγονται από δω κι από κει, ένα στοιχείο εδώ, ένα στοιχείο εκεί και προσπαθείς να μαντέψεις τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν φανερώθηκαν όλα, είναι τριλογία άλλωστε! Και είμαι σίγουρη ότι και τα άλλα δύο θα είναι εξίσου καλά με το πρώτο.
Κι όμως το ιστορικό στοιχείο ήταν ακριβώς τόσο όσο χρειαζόμουν, το φανταστικό κομμάτι ήταν επίσης τόσο όσο χρειαζόμουν και το love story επίσης τόσο όσο χρειαζόμουν.
Πραγματικά μπράβο στη Δανάη, το βιβλίο είναι πάρα πάρα πολύ καλογραμμένο, είναι ψαγμενο ιστορικά και όσον αφορά τον τρόπο ζωής της εποχής, η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι πολύ καλή και οι χαρακτήρες επίσης αναλύονται όσο πρέπει. Η Ααζίν είναι καταπληκτικός χαρακτήρας, αλλά ακόμα και οι πιο δευτερεύοντες όπως η οικογένεια της, είναι επίσης ανεπτυγμένοι πολύ καλά.
Το πιο ωραίο στοιχείο είναι τα μικρά μυστήρια που πετάγονται από δω κι από κει, ένα στοιχείο εδώ, ένα στοιχείο εκεί και προσπαθείς να μαντέψεις τι ακριβώς συμβαίνει. Δεν φανερώθηκαν όλα, είναι τριλογία άλλωστε! Και είμαι σίγουρη ότι και τα άλλα δύο θα είναι εξίσου καλά με το πρώτο.
December 6, 2021
Μου άρεσε πάρα πολύ! Δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο και χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία. Είναι ένα βιβλίο φαντασίας, το οποίο συνδυάζει δύο θρησκείες, δύο κουλτούρες, δύο κόσμους και τα δένει όλα με τέτοιο τρόπο που σε μαγεύει. Οι χαρακτήρες είναι υπέροχοι και έγιναν κάτι ανατροπές, αλλά και κάτι αποκαλύψεις, που με άφησαν σύξυλη. Η συνύπαρξη ενός χριστιανού με απέχθεια στους μουσουλμάνους και μίας μουσουλμάνας και μάλιστα σουλτάνας, έχει μεγάλο ενδιαφέρον και σε προκαλεί να δεις τι θα γίνει, πώς μπορεί να εξελιχθεί η μεταξύ τους συναναστροφή! Η υπόθεση με κράτησε σε αγωνία και το βιβλίο τελείωσε αμέσως!!!
Έχω κάποιες απορίες και θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω το επόμενο βιβλίο για να τις λύσω!!! Ένα μεγάλο μπράβο στην Δανάη που γράφει τόσο καλά και μας έδωσε κάτι τόσο μοναδικό να διαβάσουμε 💙
Έχω κάποιες απορίες και θέλω οπωσδήποτε να διαβάσω το επόμενο βιβλίο για να τις λύσω!!! Ένα μεγάλο μπράβο στην Δανάη που γράφει τόσο καλά και μας έδωσε κάτι τόσο μοναδικό να διαβάσουμε 💙
November 29, 2021
3.8 /5
Ένα αρκετά καλό βιβλίο όπου προσωπικά μου έμαθε αρκετά πραγματα για την αραβική κουλτούρα! Μου άρεσαν οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες καθώς και η ωρίμανση τους στη διάρκεια του βιβλίου. Δεν με κούρασε ο όγκος του βιβλίου και η ιστορία κύλησε αρκετά γρήγορα! Στα αρνητικά θα πω τα μεγάλα κεφάλαια (όπου προσωπικά με κούρασαν) και ότι το στοιχείο του φανταστικού είναι λίγο !
Ένα αρκετά καλό βιβλίο όπου προσωπικά μου έμαθε αρκετά πραγματα για την αραβική κουλτούρα! Μου άρεσαν οι ρεαλιστικοί χαρακτήρες καθώς και η ωρίμανση τους στη διάρκεια του βιβλίου. Δεν με κούρασε ο όγκος του βιβλίου και η ιστορία κύλησε αρκετά γρήγορα! Στα αρνητικά θα πω τα μεγάλα κεφάλαια (όπου προσωπικά με κούρασαν) και ότι το στοιχείο του φανταστικού είναι λίγο !
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 18, 2022
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
———•———•———•———•———•———•———
Η συγγραφέας μας ταξιδεύει μέχρι την Δαμασκό, μας βάζει στο παλάτι του χαλίφη Μωαβια, μας συστήνει την (όχι και τόσο μικρή) οικογένειά του και εμείς δεν έχουμε παρά να αφεθούμε στην Ανατολίτικη αισθητική και κουλτούρα που χαρακτηρίζουν απόλυτα το συγκεκριμένο βιβλίο!
Προσωπικά μου αρέσει πολύ αυτό το είδος οπότε ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη να το διαβάσω και δεν απογοητεύτηκα καθόλου! Η Ααζίν είναι ίσως η καλύτερη γυναικεία πρωταγωνίστρια μικρής ηλικίας που έχω συναντήσει. Ρεαλιστικά δυναμική, ώριμη, και χωρίς να φοβηθεί να φανεί αδύναμη.
Η συγγραφέας μας έδινε όμορφα πληροφορίες για την εποχή (674 μ. Χ) τα στερεότυπα, τις συνήθειες αλλά και την πολιτική που ίσχυε τότε. Στην βασική πλοκή έχουμε τον Αστέριο και τον Σπανό δυο στρατιώτες του Κωνσταντίνου, στους οποίους αναθέτεται η αποστολή για την ανεύρεση του θησαυρού του αυτοκράτορα κάπου στη Δαμασκό. Στην πορεία βέβαια
συναντούν κινδύνους αρκετά απρόσμενους, οι οποίοι αποκαλύπτουν μυστικά αλλά και εχθρούς από το παρελθόν. Οι χαρακτήρες είχαν όλοι ενδιαφέρον αλλά και εξέλιξη, και σε κάνει να ενδιαφερθείς για εκείνους σαν να είναι πρωταγωνιστές. Ξεχώρισα πέρα την ,Ααζίν τον Σπανό, τον Αστεριο, και το μισό σόι της Ααζίν!🤷🏻♀️😅
Η γραφή της Δανάης μου άρεσε πολύ, είχε λυρισμό εκεί που έπρεπε και σου μετέφερε όλα τα συναισθήματα και το περιβάλλον όπου βρισκόσουν.
Η πλοκή εξελίσσεται αργά, με μικρές δόσεις δράσης. Προσωπικά μου άρεσε γιατί κάθε σκηνή σου έδινε καποια πληροφορία και δεν με κούρασε λεπτό! Τα στοιχεία μαγείας όσο και το ερωτικο (slow burn μάλιστα!) στοιχείο δεν κάλυπταν καθόλου την πλοκή. Υπήρχε ισορροπία, αυτό δηλαδή που μου αρέσει να διαβάζω!
Ένα πολύ όμορφο βιβλίο, μέσα και έξω, και το δυνατό μήνυμα, πως η αγάπη ενώνει τους ανθρώπους ανεξάρτητα τις διάφορες τους!
Πολλα συγχαρητήρια στη Δαναη, τώρα πάω να πάρω και το δεύτερο!💙
———•———•———•———•———•———•———
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
———•———•———•———•———•———•———
Η συγγραφέας μας ταξιδεύει μέχρι την Δαμασκό, μας βάζει στο παλάτι του χαλίφη Μωαβια, μας συστήνει την (όχι και τόσο μικρή) οικογένειά του και εμείς δεν έχουμε παρά να αφεθούμε στην Ανατολίτικη αισθητική και κουλτούρα που χαρακτηρίζουν απόλυτα το συγκεκριμένο βιβλίο!
Προσωπικά μου αρέσει πολύ αυτό το είδος οπότε ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη να το διαβάσω και δεν απογοητεύτηκα καθόλου! Η Ααζίν είναι ίσως η καλύτερη γυναικεία πρωταγωνίστρια μικρής ηλικίας που έχω συναντήσει. Ρεαλιστικά δυναμική, ώριμη, και χωρίς να φοβηθεί να φανεί αδύναμη.
Η συγγραφέας μας έδινε όμορφα πληροφορίες για την εποχή (674 μ. Χ) τα στερεότυπα, τις συνήθειες αλλά και την πολιτική που ίσχυε τότε. Στην βασική πλοκή έχουμε τον Αστέριο και τον Σπανό δυο στρατιώτες του Κωνσταντίνου, στους οποίους αναθέτεται η αποστολή για την ανεύρεση του θησαυρού του αυτοκράτορα κάπου στη Δαμασκό. Στην πορεία βέβαια
συναντούν κινδύνους αρκετά απρόσμενους, οι οποίοι αποκαλύπτουν μυστικά αλλά και εχθρούς από το παρελθόν. Οι χαρακτήρες είχαν όλοι ενδιαφέρον αλλά και εξέλιξη, και σε κάνει να ενδιαφερθείς για εκείνους σαν να είναι πρωταγωνιστές. Ξεχώρισα πέρα την ,Ααζίν τον Σπανό, τον Αστεριο, και το μισό σόι της Ααζίν!🤷🏻♀️😅
Η γραφή της Δανάης μου άρεσε πολύ, είχε λυρισμό εκεί που έπρεπε και σου μετέφερε όλα τα συναισθήματα και το περιβάλλον όπου βρισκόσουν.
Η πλοκή εξελίσσεται αργά, με μικρές δόσεις δράσης. Προσωπικά μου άρεσε γιατί κάθε σκηνή σου έδινε καποια πληροφορία και δεν με κούρασε λεπτό! Τα στοιχεία μαγείας όσο και το ερωτικο (slow burn μάλιστα!) στοιχείο δεν κάλυπταν καθόλου την πλοκή. Υπήρχε ισορροπία, αυτό δηλαδή που μου αρέσει να διαβάζω!
Ένα πολύ όμορφο βιβλίο, μέσα και έξω, και το δυνατό μήνυμα, πως η αγάπη ενώνει τους ανθρώπους ανεξάρτητα τις διάφορες τους!
Πολλα συγχαρητήρια στη Δαναη, τώρα πάω να πάρω και το δεύτερο!💙
———•———•———•———•———•———•———
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
May 17, 2020
Η κόρη μου μου δάνεισε αυτό το βιβλίο και την ευχαριστώ πολύ για την τρομερή επιλογή της. 632 σελίδες γεμάτες αρώματα, εικόνες και περιγραφές που δεν με κούρασαν καθόλου. Οι χαρακτήρες ήταν μοναδικοί κι ένιωθα λες και τους έβλεπα μπροστά μου. Ταξίδεψα μαζί τους από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Η αλήθεια είναι ότι καθηστέρησα να διαβάσω τις τελευταίες σελίδες γιατί δεν ήθελα να τελειώσει. Μου άρεσε τόσο που παράτησα το Netflix για να το διαβάσω και ειλικρινά έπαθα ένα μικρό σοκ όταν έμαθα ότι δεν υπάρχει ακόμα η συνέχεια! Πού είναι το δεύτερο βιβλίο; Πού είναι ο Ιμπραχήμ; Πολλές ερωτήσεις ακόμη μαζί με το cliffhanger στο τέλος.
Μου άρεσε ο τρόπος που έρχονται σε "αρμονία" οι δύο θρησκίες. Οι συζητήσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες ήταν ακριβείς, με προβλημάτισαν και με έβαλαν και την ίδια σε σκέψεις. Ανοίγει τους ορίζοντες πάνω σε ένα θέμα που έχει μεγάλο βάρος στις ζωές των ανθρώπων. Ο χαρακτήρας που με κέρδισε περισσότερο (με δυσκολία όμως γιατί όλοι μου άρεσαν) ήταν ο Σπανός γιατί μου έβγαζε ένα συναίσθημα ήρεμης δύναμης καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Ο Θησαυρός της Δαμασκού με εξέπληξε ευχάριστα και μου έδωσε το ένευσμα να συνεχίσω να διαβάζω ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού. Παρόλο που έκλεισα το βιβλίο πριν λίγες μέρες, ακόμα νιώθω ότι μου λείπει και ότι είμαι ακόμη εκεί. Να μην αργήσεις να γράψεις το δεύτερο βιβλίο σε παρακαλώ και σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας αυτό το ταξίδι! Μπράβο σου!
Μου άρεσε ο τρόπος που έρχονται σε "αρμονία" οι δύο θρησκίες. Οι συζητήσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες ήταν ακριβείς, με προβλημάτισαν και με έβαλαν και την ίδια σε σκέψεις. Ανοίγει τους ορίζοντες πάνω σε ένα θέμα που έχει μεγάλο βάρος στις ζωές των ανθρώπων. Ο χαρακτήρας που με κέρδισε περισσότερο (με δυσκολία όμως γιατί όλοι μου άρεσαν) ήταν ο Σπανός γιατί μου έβγαζε ένα συναίσθημα ήρεμης δύναμης καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Ο Θησαυρός της Δαμασκού με εξέπληξε ευχάριστα και μου έδωσε το ένευσμα να συνεχίσω να διαβάζω ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού. Παρόλο που έκλεισα το βιβλίο πριν λίγες μέρες, ακόμα νιώθω ότι μου λείπει και ότι είμαι ακόμη εκεί. Να μην αργήσεις να γράψεις το δεύτερο βιβλίο σε παρακαλώ και σε ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας αυτό το ταξίδι! Μπράβο σου!
Displaying 1 - 30 of 85 reviews