Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος

by Μενέλαος Λουντέμης, Μενέλαος Λουντέμης

«Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από κει και πέρα ​​οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε ».

Δύο στενοί φίλοι, ο Ευγένης Βενετός και ο Άρης Βεργωλής, μοιράζονται τη φτώχεια και την απελπισία και φουντώνουν από αγανάκτηση για την αδικία που κυβερνάει αυτό τον κόσμο, προσπαθώντας να την εξηγήσουν ο καθένας απ 'τη μεριά του. Κάποτε θα συναντήσουν τυχαία -ή μήπως όχι; - τον γερο-Ραματά. Αυτός, στον παλιό καφενέ του, θα γίνει ο πατέρας τους, συντροφεύοντάς τους καθώς θα έρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους. Ώσπου μια μέρα θα πέσει στα χέρια τους το βιβλίο της Φούγιας, Για λίγο ουρανό, που χωρίς να το περιμένουν θ 'αλλάξει τελικά τη ζωή τους.

Πρόσωπα που θα τα φέρει κοντά η τύχη, ίσως και το πεπρωμένο, τα οποία ανακαλύπτουν πως τελικά «οι κερασιές θ 'ανθίσουν και φέτος»...

Genres: Fiction, Classics, Greece

416 pages, Paperback

First published January 1, 1956

About the author

Ο Μενέλαος Λουντέμης (αγγλικά: Menelaos Lountemis) ήταν Έλληνας λογοτέχνης που γεννήθηκε στο χωριό Αγία Κυριακή του Αιγιαλού της Μικράς Ασίας. Το πραγματικό του όνομα ήταν Τάκης Βαλασιάδης, ενώ το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο το εμπνεύστηκε από τον ποταμό Λουδία της μετέπειτα πατρίδας του.
Γύρω στο 1930 δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματα του στο περιοδικό «Νέα Εστία». Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο του ήταν το 1934 στο διήγημα «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια». Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας το 1938 για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν» και με τη Χρυσή Δάφνη Πανευρώπης στο Παρίσι το 1951. Επίσης τιμήθηκε και με το βραβείο "Μενέλαου Λουντέμη" που το καθιέρωσε προς τιμήν του η Ελληνική Εταιρία Λογοτεχνών (της οποίας ήταν μέλος) και απονέμεται κάθε χρόνο στο καλύτερο πεζογράφημα του προηγούμενου έτους. Προς τιμήν του, στο Βουκουρέστι δόθηκε το όνομα του σε δημόσιο κτίριο (Λουντέμειο Μέγαρο). Σύμφωνα με το Βασίλη Βασιλικό, «θεωρείται ο πιο πολυδιαβασμένος Έλληνας έπειτα από τον Νίκο Καζαντζάκη».

Στην κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση στο πλευρό του ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο - ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άι Στράτη, μαζί με τον Θεοδωράκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Θέμο Κορνάρο και πολλούς άλλους.

Το 1958 δικάζεται εκ νέου για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και απαγορεύεται η κυκλοφορία των βιβλίων του. Μετά τη δίκη εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και το 1967 χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Το 1956 εξελέγη μέλος του Παγκοσμίου Συμβουλίου της Ειρήνης. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, ως και λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Την περίοδο της αυτοεξορίας ο Λουντέμης πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια, φτάνοντας μέχρι την Κίνα και το Βιετνάμ. Το οδοιπορικό του αυτό το αποτύπωσε το 1966 στο βιβλίο του «Μπατ-Τάι». Το 1976 επανακτά την ελληνική του ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1977, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και η σορός του εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα.
Μεταφράσεις και μελοποιήσεις των έργων του
Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, κυρίως στις ανατολικές χώρες, όπως η Πολωνία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία κ.ά. Επίσης κάποια απ' αυτά μεταφράστηκαν στα κινεζικά και στα βιετναμέζικα. Στην Ευρώπη δημοσιεύθηκαν αρκετά αποσπάσματα από το έργο του, κυρίως σε καλλιτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Tο μυθιστόρημα του «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» έχει μεταφραστεί και στα γερμανικά.

Ο Μενέλαος Λουντέμης άφησε πίσω του πνευματική κληρονομιά περίπου σαράντα πέντε βιβλίων, που τον καθιστούν έναν από τους πολυγραφότερους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λουντέμης ανήκει στους Έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Το έργο του καθίσταται ιδιότυπο λόγω του "ερασιτεχνικού" τρόπου γραφής του συγγραφέα, τον οποίον υπηρέτησε με πλήρη συνείδηση, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δεν τον ενδιαφέρει η Τέχνη. Αντίθετα, σκοπός του είναι η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Μαξίμ Γκόρκι, Κνουτ Χάμσουν). Χαρακτηρίζεται από τη ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε και το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία. Ο Λουντέμης έχει την τάση να στρέφεται γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και μας δίνει την προσωπική οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.

Reviews

[Magda S · Rating 4 out of 5]

" Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από κει και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε."

"Δεν είναι η ζωή που φταίει. Η ζωή, και να μην τα καταφέρουμε εμείς, θα τα καταφέρει μόνη της. Σε πείσμα μερικών γκρινιάρηδων, τις έχει κάτι τέτοιες ιδιοτροπίες. Η ζωή -μικρη ή μεγάλη- έχει την ίδια ποιότητα. Κείνο που έχει σημασία είναι η μικρή ή μεγάλη αξία που της δίνουμε εμείς. Η μικρή ή μεγάλη δόση που αφήνουμε να μας κλέψουν."

Ενδιαφέρον βιβλίο, με βαθειά ανθρώπινους και ρεαλιστικούς χαρακτήρες, που έχουν πάθη, προβλήματα, στεναχώριες, παραξενιές - ό,τι και ο καθένας μας.

Τα αγαπημένα μου κομμάτια του έργου ήταν οι δύο μακροσκελείς εγκιβωτισμένες αφηγήσεις του Βεργωλή και της Φούγιας: η πρώτη σε στυλ ημερολογίου/απομνημονευμάτων και η δεύτερη, πάλι αυτοβιογραφική, αλλά ως ένα κανονικό μυθιστόρημα το οποίο περιλαμβάνεται μέσα στο μυθιστόρημα του Λουντέμη.

[Γιώργος Ζωγράφος · Rating 4 out of 5]

Πολύ ανθρώπινο βιβλίο και ήρωες πονεμένους μα κοντά στον άνθρωπο που το διαβάζει. Παρατηρώ επίσης πως ο συγγραφέας αναρωτιέται πως πρέπει να είναι η συγγραφή μέσω της Φούγιας...


Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα… κι ίσα ίσα τότε που θέλεις να πεις τα πιο πολλά. Τότε ο άνθρωπος τραγουδάει ή παραμιλά… Μα ούτε κι αυτό είναι αρκετό. Στο τέλος λύνεται στο κλάμα… Και τότε μπορεί να μην τα λέει όλα… λέει όμως αρκετά…

[Lena · Rating 5 out of 5]

....Λοιπον,τίποτα.Δεν ειναι η ζωη που φταει.Η ζωή, και να μην τα καταφέρουμε εμείς, θα τα καταφέρει μόνη της.Στο πείσμα μερικών γκρινιάρηδων, τις έχει κάτι τέτοιες ιδιοτροπίες.Η ζωή -μικρή ή μεγάλη- έχει την ίδια ποιότητα.Κείνο που έχει σημασία είναι η μικρή ή μεγάλη αξία που της δίνουμε εμείς.Η μικρή ή μεγάλη δόση που αφήνουμε να μας κλέψουν......

[Apostolos Valamontis · Rating 4 out of 5]

Πίσω στα βασικά, στις ρίζες...
Διαβάζοντας ξανά Λουντέμη μετά την εφηβεία σου συνειδητοποιείς πόσο σκληρή και απάνθρωπη έχει γίνει η εποχή μας.
Νιώθεις να σε κυριεύει μια άπλετη αρχέγονη αγάπη, θέλεις να παλέψεις ξανά για μια κοινωνία αλληλέγγυα...
Να μπορείς να λέγεσαι Άνθρωπος...
Να ονειρεύεσαι ότι είμαστε πολλοί, ικανοί να αλλάξουμε τον κόσμο.

[Mike Walker92 · Rating 5 out of 5]

Υπέροχο βιβλίο.

[Vicky · Rating 5 out of 5]

Τι να πρωτοπείς για τη γραφή του Λουντέμη... Τόσο ιδιαίτερη, τόσο ξεχωριστή, τόσο όμορφη! Σε κάνει να ταξιδεύεις μακριά, να γίνεσαι ήρωας στις περιγραφές του, να δραπετεύεις! Με διάθεση να συμπεριλάβει όλες τις δυσκολίες τούτης της γης, με οδό τα δικά του μονοπάτια θέασης του κόσμου σε κατακλύζει σε κάθε σελίδα του. "Οι κερασιές θ' ανθίσουν και φέτος" κατατάσσεται σε ακόμη ένα αριστούργημα του!

[Xourmouzios Xartofylakas · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό βιβλίο. Βρίθει ανθρωπιστικών αξιών. Αδελφικότητα, συμπορευση, άρρηκτος δεσμός των αυταδέλφων Ευγένη Βενετού και Άρη Βεργωλή, και του "πατέρα" τους Αργύρη Ραματά. Ερωτικότατο, ρομαντικότατο, απαράμιλλη διαχρονικότητα.

[Akis N. · Rating 4 out of 5]

Ένα βιβλίο που μιλάει για τον απόλυτο έρωτα. Για τη μία (;) και μοναδική αγάπη που έρχεται στη ζωή του ανθρώπου. Γιατί όλες και όλοι μας έχουμε ερωτευτεί πολλές φορές και πιστεύουμε ότι έχουμε αγαπήσει. Αλλά μήπως τελικά πραγματικά αγαπάμε μόνο μια φορά;

Σε μια Αθήνα που βασανίζεται από τη φτώχεια, ανθρωποι αγνοί, βασανισμένοι, ταλαίπωροι της κοινωνίας, προσπαθούν να επιζήσουν και να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Ζωές και μοίρες που μπλέκονται μεταξύ τους και καταλαβαίνεις ότι τελικά, όντως, όπως λέει κ ο Λουντέμης, η φτώχεια είναι κάτω, στα χαμηλά. Στα ψηλά πατώματα υπάρχει η ευτυχία....

Απίστευτα λυρική η γραφή του. Αν και σαν θέμα δεν είναι κάτι πρωτότυπο, είναι τόσο υπέροχος ο τρόπος που γράφει που δεν έχεις άλλη επιλογή από το να το διαβάσεις αχορταγα και να το αγαπήσεις....

[Dionisis Karachalios · Rating 3 out of 5]

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο ανθρωπιά,τρυφερότητα,καλοσύνη,αγωνία,ήθος και αξία.Στην αρχή η εξέλιξη του βιβλίου είναι λίγο αργή,μέχρι να φθάσει στην "ουσία" της υπόθεσης από τη μέση και μετά,ωστόσο αυτό δεν αρκεί για να χαλάσει τη συνολική εικόνα του έργου.

Δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα απ’το σκότωμα του καιρού.Ο χρόνος είναι δώρο τόσο πολύτιμο που πρέπει να’ναι κανείς πολύ απάνθρωπος για να το περιφρονεί.

Η ζωή ζητάει δώρα από εκείνους που δεν έχουν και μόνο από εκείνους.Εκείνοι που έχουν μόνο να παίρνουν θέλουν.

[Theo · Rating 4 out of 5]

Ο Μενέλαος Λουντέμης, με ευαισθησία και βαθιά ανθρωπιστική ματιά, συνθέτει στο έργο "Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος" ένα μυθιστόρημα–ύμνο στη ζωή, στην αγάπη και στη δύναμη της ψυχής. Στην καρδιά μιας μεταπολεμικής, φτωχής Αθήνας, δύο νέοι –ο Ευγένης Βενετός και ο Άρης Βεργωλής– παλεύουν με τη μοίρα, τη φτώχεια και την αδικία, αναζητώντας το νόημα της ύπαρξης και της ελπίδας. Δίπλα τους, ο γέρο-Ραματάς, μια μορφή γεμάτη σοφία και καλοσύνη, τους διδάσκει πως ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν χαμένα, ο άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί το φως του.

“Σ’ αυτόν τον παραζαλισμένο κόσμο, που οι άνθρωποι ξεφυτρώνουν απ΄τη γη σαν τους ασπάλακες για να βλάψουν και να ξαναμπούνε στη γη, η συμφορά είναι παλιά όσο και το χώμα. Ο κόσμος όλος είναι ξεχειλισμένος από ασκήμιες που τις έκαναν οι άνθρωποι σε στιγμές που ξεχάσανε το θάνατο. Μα πάνω απ΄αυτή τη στοιβαγμένη αθλιότητα λάμπουν και μερικές ομορφιές, οι λιγοστές ομορφιές που έκαναν κάποιοι άνθρωποι, οι μόνοι άνθρωποι που το ήξεραν πως θα πεθάνουν.”

“Γύρω απ’ το σπίτι θρασομανούσε η λάσπη, μια θάλασσα από λάσπη. Kι αυτό, σαν το αφορεσμένο νησί, ησύχαζε με τα κατάκλειστα παράθυρά του, όπως ένα νυσταλέο ζώο του βάλτου που αγρυπνά ύπουλα με κλειστά τα βλέφαρα. Tη νύχτα φωσφόριζαν λίγο τα μάτια του, μα κατόπιν ξανάσβηναν – και κείνο παραδινότανε, χωνευότανε μες στους νυχτερινούς ίσκιους και στην ίδια τη νύχτα.”

“Η νύχτα όξω αποκοιμήθηκε πάνω στις στέγες κι είχε βουβάνει με το πένθος της τον κόσμο. Ήταν μια απ’ αυτές τις νύχτες τις ασάλευτες, τις χωρίς άκρη, που ο μαύρος λογισμός του ανθρώπου τις μακραίνει, τις τεντώνει, τις φτάνει ως τον Άδη. Το πρωί σε βίσκει σκοτωμένον.”

“Στην μικρή αίθουσα του καφενέ βασίλευε μια μουντή, καταπιεστική σιωπή. Οι τοίχοι ήταν θαμποί απ’ την πολυκαιρία, οι κορνίζες βαριεστισμένες στα καρφιά τους που δεν είχαν τη δύναμη ούτε να πέσουν. Το ταβάνι δεν είχε κανένα χρώμα. Όλα μύριζαν παλιοσύνη, ως και τα φλυτζάνια και το νερό. Ο καφετζής – σκουριασμένος κι αυτός μέσα στο γενικό σκούριασμα – ακούμπησε πάνω στο τεζάχι και κοιτούσε με βιβλική μειλιχιότητα το Βενετό. Κοιτούσε από κει σαν αποστεωμένος άγιος που μόνο η κορνίζα του έλειπε.”

“Ο άνθρωπος που του σπάσανε την εμπιστοσύνη του αντικρίζει τον κόσμο σαν παράλυτος. Κυλά σα ναυαγός πασκίζοντας κάπου να γαντζωθεί. Κι έξω τν περιμένουν οι βράχοι κι οι αμμουδιές. Κι έξω τον περιμένει μια αγάπη ή μια πίστη έτοιμες να τον κλείσουν στην αγκαλιά τους, να τον δυναμώσουν και να τον ξαναστείλουν δυναμωμένο στη ζωή. Μα ως τώρα το ιδανικό δε φάνηκε, κι η αγάπη που ήρθε πέρασε από πάνω του σα φωτιά.”

Μέσα από λυρικές περιγραφές, ρεαλιστικούς χαρακτήρες και στοχαστικά αποσπάσματα, ο Λουντέμης γράφει για τη φιλία, τον έρωτα, την αξιοπρέπεια και την πίστη στη ζωή. Οι κερασιές του, σύμβολο αναγέννησης, ανθίζουν κάθε χρόνο, θυμίζοντας πως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Ένα βιβλίο που, πέρα από τη μυθοπλασία του, λειτουργεί ως καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής — και ως κάλεσμα να ξαναγίνουμε άνθρωποι.

[Georgia · Rating 3 out of 5]

Το μεγαλύτερο δώρο στον άνθρωπο είναι που δεν έχει δυο ζωές. Γιατί τότε θα περνούσε την πρώτη χωρίς να κάνει τίποτα και τη δεύτερη κλαψουρίζοντας που δεν έκανε τίποτα.

3.5 αστεράκια

Δεύτερο βιβλίο του Λουντέμη που διαβάζω, δεν με ενθουσίασε όσο η Οδός Αβύσσου. Μάλλον γιατί δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα η πλοκή. Γι'αυτό το λόγο κιόλας σε μερικά σημεία η υπερβολή της γλώσσας του μου κακοφάνηκε. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για μια συγκινητική κι ανθρώπινη ιστορία, με συμπαθητικούς χαρακτήρες, που περιγράφει με αρκετά ρεαλιστικό τρόπο τη ζωή.

[Nikos · Rating 4 out of 5]

3.5!Είναι και κάποια βιβλία που άμα σε ρωτήσουν " για ποιό λόγο σ' αρέσει να διαβάζεις βιβλία;" θα τους τα δείξεις κατευθείαν.Ε αυτό για μένα ήταν και θα είναι ένα απο αυτά.Όχι γιατί είχε την τέλεια δομή ή γιατί είχε κενά η ιστορία,αλλά για το ταξίδι στα παλιά χρόνια και γιατί δεν υπάρχει περίπτωση σε κάποιο μέρος του βιβλίου ο αναγνώστης να μην βρεί κάτι απο τον εαυτό του ή κάτι που καρτερά...

[Natalie · Rating 4 out of 5]

"δεν είναι η ζωή που φταίει. Η ζωή, και να μην τα καταφέρουμε εμείς, θα τα καταφέρει μόνη της. Σε πείσμα μερικών γκρινιάρηδων, τις έχει κάτι τέτοιες ιδιοτροπίες. Η ζωή -μικρη ή μεγαλη- έχει την ίδια ποιότητα. Κείνο που έχει σημασία είναι η μικρή ή μεγάλη αξία που της δίνουμε εμείς. Η μικρή ή μεγάλη δόση που αφήνουμε να μας κλέψουν"

[Γιάννης Πιταροκοίλης · Rating 5 out of 5]

Ένα ακόμα από τα μεγάλα κλασικά αριστουργήματα της Ελληνικής λογοτεχνίας. Η πένα του Μενέλαου Λουντέμη, βαθύτατα λυρική, βαθύτατα κοινωνική, δίνει ένα ακόμα μυθιστόρημα που συγκλονίζει. Η ανάγλυφη παρουσίαση των χαρακτήρων εκείνης της εποχής έρχεται στο φως με απίστευτη συναισθηματική ένταση.

[Malta · Rating 3 out of 5]

Πολύ ωραίο βιβλίο με διαχρονικά μηνύματα και συγκινητικά όμορφο τέλος.Με δυσκόλεψαν οι πρώτες 130 σελίδες, απο εκεί και περα όμως μου άρεσε πολύ.Η ματιά του Λουντέμη αγκαλιαζει με πολλή αγά πη τις γυναικείες φιγουρες σ ε αυτό το βιβλιο.

[Georgia Karagianni · Rating 5 out of 5]

Ένα απο τα τεράστια κλασικά αριστουργήματα της Ελληνικής λογοτεχνίας. Η γραφή του Λουντέμη, δυνατή λυρική, ξεχωριστη! Οι δυο ηρωες αναζητουν το νόημα της ζωης. Ενα μυθιστορημα γεματο ανθρωπιά, ήθος, αγώνα και συναισθήματα!

[Apostolis Tourtouris · Rating 2 out of 5]

Εεεεεεεεεχχ...

[Dimitra · Rating 5 out of 5]

"Ήταν όλη μια ενθεη στιγμή της δημιουργίας."
Τόσο απλό και συνάμα τόσο διδακτικό. Άνθρωποι απλοί, πονεμενοι, της διπλανής πόρτας. Η φιλία, ο έρωτας όλα μέσα σε αυτό το βιβλίο....

[Marina Chatzigeorgiou · Rating 4 out of 5]

Πολύ όμορφο και ανθρώπινο. Μου φάνηκε αργή η αρχη του αλλά τα υπόλοιπα 2/3 του πολύ ανταποδοτικά στην δίψα που σου γεννά για την τυχη των ηρώων.

[Βιβή Παπαδάκη · Rating 4 out of 5]

Από τα πρώτα μου αναγνώσματα. Το έπιασα ξανά πρόσφατα και με μάγεψε εξίσου

[Giannis · Rating 4 out of 5]

4.5
23/01 -- 30/01/20

[Anastasia]

Το τελείωσα πριν λίγες μέρες... ένα εξαιρετικό και διαχρονικό βιβλίο! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα.

[Kathrin · Rating 5 out of 5]

οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος....

[Melina · Rating 5 out of 5]

Ce beau livre parle d'amour, d'amitié, de malheur et d'espoir avec beaucoup de poésie.