What do you think?
Rate this book
Revolta corpului. Forța vindecătoare a propriului adevăr
In Revolta corpului, Alice Miller analizeaza mai convingator decat oricand consecintele pe termen lung pe care abuzul din copilarie le are asupra trupului victimelor. Folosind experienta avuta cu pacientii sai si intorcandu-se la istoriile de viata ale unor mari scriitori, precum Marcel Proust, Franz Kafka si Virginia Woolf, Miller demonstreaza ca umilinta traita de copii, sentimentele lor reprimate de neputinta, furie si ura la adresa parintilor se manifesta la maturitate sub forma bolilor, fie ele cancer, accidente vasculare sau alte afectiuni grave, iar neputinta, lipsa permisiunii personale si sociale de a le constientiza la varsta adulta isi gaseste paralela in dependenta de substante care insoteste de multe ori starea de vid interior rezultata in urma refularii si a clivajului interior. Ca specialist ce nu s-a ferit niciodata de controverse, Alice Miller indeamna vehement societatea sa renunte la imperativul otravitor al poruncii biblice de a-ti cinsti si iubi neconditionat parintii si sa nu ofere iertare parintilor care, folosind metode tiranice de educare, au provocat suferinte de neconceput copiilor proprii.
208 pages, Paperback
First published January 1, 2004
701 people are currently reading
10746 people want to read
About the author
Alice Miller
17 books1,055 followersAlice Miller was a Polish-Swiss psychologist, psychoanalyst and philosopher of Jewish origin, who is noted for her books on parental child abuse, translated into several languages. She was also a noted public intellectual.
Her book The Drama of the Gifted Child caused a sensation and became an international bestseller upon the English publication in 1981. Her views on the consequences of child abuse became highly influential. In her books she departed from psychoanalysis, charging it with being similar to the poisonous pedagogies.
Her book The Drama of the Gifted Child caused a sensation and became an international bestseller upon the English publication in 1981. Her views on the consequences of child abuse became highly influential. In her books she departed from psychoanalysis, charging it with being similar to the poisonous pedagogies.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 515 reviews
April 3, 2021
Me recomendaron este libro por instagram, así que ¡muchas gracias! No conocía a la autora, y siempre me pone contenta descubrir escritoras nuevas. Alice Miller (1923 - 2010) nació en Polonia, en el seno de una familia judía. Vivió la persecución nazi y cuando pasó la guerra tomó una nueva identidad estudiando en Suiza. Obtuvo su doctorado en filosofía, psicología y sociología, y fue una reconocida psicóloga por su trabajo sobre el maltrato infantil y los efectos de este en la sociedad (así como en la vida de los individuos).
Me alegra ver que hay tantos libros de ella traducidos. En este en concreto, aborda la sacralización de los padres y el cuarto mandamiento: «Honrarás a tu padre y a tu madre». Este exige amar a los padres ocultando una peligrosa amenaza. ¿Qué ocurre con las personas que han sido maltratadas desde su infancia? ¿Qué pasa cuando se reprimen todas las emociones: el odio, la rabia, la tristeza, la indignación, etc. para amar a esos padres? Que el cuerpo se rebela. Por medio de historias y biografías de escritores como Proust o Virginia Woolf entre otros expone las consecuencias de negar el sufrimiento y da algunas ideas para salir del autoengaño (además de encontrar una persona profesional en salud mental competente y empática con la víctima, no de lado de los padres, sino de lado del niño).
Me alegra ver que hay tantos libros de ella traducidos. En este en concreto, aborda la sacralización de los padres y el cuarto mandamiento: «Honrarás a tu padre y a tu madre». Este exige amar a los padres ocultando una peligrosa amenaza. ¿Qué ocurre con las personas que han sido maltratadas desde su infancia? ¿Qué pasa cuando se reprimen todas las emociones: el odio, la rabia, la tristeza, la indignación, etc. para amar a esos padres? Que el cuerpo se rebela. Por medio de historias y biografías de escritores como Proust o Virginia Woolf entre otros expone las consecuencias de negar el sufrimiento y da algunas ideas para salir del autoengaño (además de encontrar una persona profesional en salud mental competente y empática con la víctima, no de lado de los padres, sino de lado del niño).
March 10, 2023
این کتاب در مورد آثار تنبیه بدنی و روانی در دوران کودکی از جانب خانواده و به خصوص پدر صحبت میکنه و جنبههای روانشناختی رو بررسی میکنه. در مورد نویسندگان معروف هم صحبت میشه در مورد روابطی که در دوران کودکی با پدر و مادر خود داشتند و در آینده چه تاثیری در زندگی آنها گذاشته.
September 5, 2023
«ولی اون باباته.»
«بههرحال اون مادرته.»
جملهی دوم دقیقاً چیزی بود که عمهام بهم گفت. خونهش بودم و موقعی که آشپزی میکرد با هم حرف زدیم. یه جاش بحث به این رسید که مامانم بههرحال بدم رو نمیخواد و باید حرفش رو گوش کنم، چون بههرحال مادرمه، میدونه، دوستم داره.
یادم نیست دقیقاً کدوم مقطع زندگیم بود، فکر کنم یا اونجا بود که توی گلولای نفرت از مامانم دستوپا میزدم یا اونجا که بالاخره باهاش قطع ارتباط کردم. عمهام نمیدونست. منم چیزی نگفتم. سخته به ذهنی که جهانبینیش اینطوریه، بفهمونی که چرا مادرت خیر و صلاحت رو نمیخواد و ازش متنفری، بدون اینکه اون به حالت تاسف بخوره و فکر کنه نیاز به درمان داری و باید مادرت رو ببخشی.
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-
آلیس میلر معتقده بیشتر ما در کودکی از والدینمون آزار میبینیم. این آزار ممکنه به صورت کتک، تحقیر، اجبار، کنترلگری، سوءاستفده جنسی، کمبود محبت، غفلت از نیازهای کودک، اخاذی عاطفی و... ظهور کنه. این آزار عادیسازی شده و نحوه تربیت صحیح پنداشته میشه. حتی اگه قبول کنید این تربیت صحیح نیست، باز هم به احتمال زیاد معتقد خواهید بود که باید والدین رو دوست داشت و بهشون احترام گذاشت. اما مشکل اینجاست - چطور میشه چنین والدی رو دوست داشت؟ عشق که زوری به وجود نمیاد. احساسات اصیل با تلاش آگاهانه به وجود نمیاد. آدم نمیتونه خودش رو مجبور کنه صادقانه کسی رو دوست داشته باشه. میلر معتقده چیزی که «عشق به پدر و مادر» مینامیم، در واقع شایسته عنوان «عشق» نیست و ترکیبی از قدردانی، دلسوزی، توقع، انکار، توهم، اطاعت و ترس از تنبیه شدنه.
توی کتاب این نکته بارها تکرار میشه که هرگز نمیتونی خودت رو وادار به دوست داشتن کسی بکنی، مخصوصاً وقتی اون کسیه که درونت هنوز ازش میترسی.
مامانم هنوز به درک این موضوع نرسیده. میدونه دوستش ندارم. قبلاً غر میزد که آخه چرا دلت برام تنگ نمیشه؟ منم نمیدونستم چی بگم. خب چطوری دلم برات تنگ بشه؟ به قلبم بگم توروخدا تنگ شو؟ مگه دست منه؟ احساس میکردم بچهی بدیام.
بعداً که تو روش گفتم ازش متنفرم، فکر میکنید بالاخره به این درک رسید که شاید ازش متنفرم چون اون آدم بدیه؟ چون اون بهم آسیب زده؟ نه؛ از بابام متنفر شد و گفت تو بچهمو ازم دزدیدی. انگار محبت آدمها دزدیدنیه. من همچنان توی چشمش یه ابزارم، نه یه انسان که دارای توانایی اندیشیدن و احساس داشتنه. من بهش گفتم تو مادر بدی هستی و برای همین دوستت ندارم، اونم رفت به بابام گفت تو محبت بچهمو ازم دزدیدی. گاهی دلم براش میسوزه که هنوز اینقدر مکانیسمهای دفاعی ابتدایی و احمقانهای داره. ناراحت میشم که یه نفر با سن خر هنوز انقد بچهست. توی کودکی خودش چی بهش گذشته؟ خبر ندارم. ولی فکر نمیکنم هیچیش بتونه توجیه گندی که با من بالا آورده، باشه.
چطور با خودمون به آرامش برسیم و روابط سالمتری بسازیم؟
ما در مرحله اول باید بپذیریم که والدین ما گاهی بهمون بدی کردن و آزارمون دادن. باید انکار رو کنار بذاریم و از توهم اینکه هیچ آسیبی ندیدیم دربیایم. در مرحلهی دوم باید دست از مجبور کردن خودمون به دوست داشتن والدین و تلاش برای راضی کردنشون برداریم و دست از تلاش برای اینکه آدمِ موردپسندشون باشیم، برداریم.
میلر معتقده «والدین شیطانی» وجود نداره. اونها صرفاً خودشون توی کودکی از والدین خودشون آزار مشابهی دیدن و این الگو رو روی ما پیاده میکنن. چون هنوز خودشون رو با حقیقت آزاد نکردن؛ هنوز فکر میکنن والدینشون خوب کردن که اونا رو کتک زدن و تحقیر و محدود کردن و همهش «به خیر و صلاح خودشون» بوده. وقتی کسی متوجه بشه و با احساساتش صادقانه روبهرو بشه، میتونه بدون خودفریبی رابطه بهتری با فرزند خودش داشته باشه و نسل بعدی بهتری تربیت کنه. چون اون متوجهه که برخی کمبودها و میل به کنترل و... از کودکی خودش ریشه گرفته و نباید همون آزارها رو به روان فرزندش تحمیل کنه. متوجهه که کودک هیچ عشقی به اون بدهکار نیست و رابطهای سالم با احساسات اصیل میون اون و فرزندش ساخته خواهد شد.
حتی رواندرمانگران و روانکاوان گاهی کمک کمی به افراد میکنن، چون یا به مراجع میگن باید به پدر و مادرش با وجود همهچی عشق بورزه یا اون رو تشویق به بخشش میکنن. در حالی که:
اینکه بخشش و گذشت ما را از نفرت خلاص میکند، درست نیست. بخشش صرفاً ظاهر نفرت را میپوشاند و در نتیجه آن را (در ذهن ناخودآگاه ما) بیشتر تقویت میکند. اینکه آستانهٔ تحمل افراد با مسنتر شدن آنها افزایش مییابد نیز، درست نیست. بلکه برعکس، کودکان حماقتهای والدینشان را تحمل میکنند، زیرا فکر میکنند امری عادی است و راهی برای دفاع از خود در برابر آنها ندارند.
حالا میرسیم به بخشی از نظر من قانعکننده نبود: تاثیر این عشق زوری و وابسته نگه داشتن خودمون، در بدنمون ظاهر میشه. بدن ما کاری به اخلاقیاتی مثل «باید به والدینت احترام بگذاری» نداره، بدن فقط هیجانات و اتفاقاتی که واقعاً رخ داده رو میفهمه، نه پند و اندرز اخلاقی. وقتی احساساتت رو سرکوب میکنی بدن طغیان میکنه. طبق داستانهای مثلاً واقعی که آلیس میلر آورده بود، مردم وقتی به وابستگی به والدینشون و سرکوب احساسات ادامه میدادن بیمار میشدن ولی وقتی این کار رو ول میکردن حالشون خوب میشد. و اون بیماریها چی بود؟ مثلاً سرطان! آسم! چندتا روایت شخصی هرگز نمیتونه مدرکی برای این ادعا باشه. رابطه علت و معلولی کلاً به چوخ رفته.
میلر زندگی تعدادی از نویسندگان و افراد مشهور رو بررسی کرده و علت و ریشهی بیماریهای جسمی و ناراحتیهای روانی (مثلاً علت روی آوردن یک مرد به قتل زنجیرهای یا علت روی آوردن دیکتاتورها به دیکتاتوری) رو در کودکی میبینه.
داستان زندگی هر فرد، متفاوت است و شکل بیرونی رابطهها میتواند بینهایت گوناگون باشد. اما سه عنصر مشترک در آنها وجود دارد: ۱. زخمهای قدیمی فقط زمانی التیام پیدا میکند که بازماندگان سوء رفتار، تصمیم به تغییر بگیرند و به خود احترام بگذارند و خودشان را از توقعات کودک درونشان، خلاص کنند. ۲. پدر و مادرها به صورت خودبهخود و در نتیجهٔ گذشت و درک فرزندانشان، عوض نمیشوند؛ آنها زمانی که واقعاً اراده کنند، میتوانند تغییر کنند. ۳. زمانی که دردهای حاصل از این زخمها انکار میشود، بالأخره یک نفر -خود قربانی یا فرزند او- بهای آن را با بیماریهای روحی و فیزیکی میپردازد. بچههایی که مورد بدرفتاری قرار میگیرند و بنابراین هیچگاه بزرگ نمیشوند، در تمام طول عمرشان تلاش میکنند قدر "خصوصیات خوب" شکنجهگرانشان را بدانند و همیشه به این تلاش، دل میبندند.
«بههرحال اون مادرته.»
جملهی دوم دقیقاً چیزی بود که عمهام بهم گفت. خونهش بودم و موقعی که آشپزی میکرد با هم حرف زدیم. یه جاش بحث به این رسید که مامانم بههرحال بدم رو نمیخواد و باید حرفش رو گوش کنم، چون بههرحال مادرمه، میدونه، دوستم داره.
یادم نیست دقیقاً کدوم مقطع زندگیم بود، فکر کنم یا اونجا بود که توی گلولای نفرت از مامانم دستوپا میزدم یا اونجا که بالاخره باهاش قطع ارتباط کردم. عمهام نمیدونست. منم چیزی نگفتم. سخته به ذهنی که جهانبینیش اینطوریه، بفهمونی که چرا مادرت خیر و صلاحت رو نمیخواد و ازش متنفری، بدون اینکه اون به حالت تاسف بخوره و فکر کنه نیاز به درمان داری و باید مادرت رو ببخشی.
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-
آلیس میلر معتقده بیشتر ما در کودکی از والدینمون آزار میبینیم. این آزار ممکنه به صورت کتک، تحقیر، اجبار، کنترلگری، سوءاستفده جنسی، کمبود محبت، غفلت از نیازهای کودک، اخاذی عاطفی و... ظهور کنه. این آزار عادیسازی شده و نحوه تربیت صحیح پنداشته میشه. حتی اگه قبول کنید این تربیت صحیح نیست، باز هم به احتمال زیاد معتقد خواهید بود که باید والدین رو دوست داشت و بهشون احترام گذاشت. اما مشکل اینجاست - چطور میشه چنین والدی رو دوست داشت؟ عشق که زوری به وجود نمیاد. احساسات اصیل با تلاش آگاهانه به وجود نمیاد. آدم نمیتونه خودش رو مجبور کنه صادقانه کسی رو دوست داشته باشه. میلر معتقده چیزی که «عشق به پدر و مادر» مینامیم، در واقع شایسته عنوان «عشق» نیست و ترکیبی از قدردانی، دلسوزی، توقع، انکار، توهم، اطاعت و ترس از تنبیه شدنه.
توی کتاب این نکته بارها تکرار میشه که هرگز نمیتونی خودت رو وادار به دوست داشتن کسی بکنی، مخصوصاً وقتی اون کسیه که درونت هنوز ازش میترسی.
مامانم هنوز به درک این موضوع نرسیده. میدونه دوستش ندارم. قبلاً غر میزد که آخه چرا دلت برام تنگ نمیشه؟ منم نمیدونستم چی بگم. خب چطوری دلم برات تنگ بشه؟ به قلبم بگم توروخدا تنگ شو؟ مگه دست منه؟ احساس میکردم بچهی بدیام.
بعداً که تو روش گفتم ازش متنفرم، فکر میکنید بالاخره به این درک رسید که شاید ازش متنفرم چون اون آدم بدیه؟ چون اون بهم آسیب زده؟ نه؛ از بابام متنفر شد و گفت تو بچهمو ازم دزدیدی. انگار محبت آدمها دزدیدنیه. من همچنان توی چشمش یه ابزارم، نه یه انسان که دارای توانایی اندیشیدن و احساس داشتنه. من بهش گفتم تو مادر بدی هستی و برای همین دوستت ندارم، اونم رفت به بابام گفت تو محبت بچهمو ازم دزدیدی. گاهی دلم براش میسوزه که هنوز اینقدر مکانیسمهای دفاعی ابتدایی و احمقانهای داره. ناراحت میشم که یه نفر با سن خر هنوز انقد بچهست. توی کودکی خودش چی بهش گذشته؟ خبر ندارم. ولی فکر نمیکنم هیچیش بتونه توجیه گندی که با من بالا آورده، باشه.
چطور با خودمون به آرامش برسیم و روابط سالمتری بسازیم؟
ما در مرحله اول باید بپذیریم که والدین ما گاهی بهمون بدی کردن و آزارمون دادن. باید انکار رو کنار بذاریم و از توهم اینکه هیچ آسیبی ندیدیم دربیایم. در مرحلهی دوم باید دست از مجبور کردن خودمون به دوست داشتن والدین و تلاش برای راضی کردنشون برداریم و دست از تلاش برای اینکه آدمِ موردپسندشون باشیم، برداریم.
میلر معتقده «والدین شیطانی» وجود نداره. اونها صرفاً خودشون توی کودکی از والدین خودشون آزار مشابهی دیدن و این الگو رو روی ما پیاده میکنن. چون هنوز خودشون رو با حقیقت آزاد نکردن؛ هنوز فکر میکنن والدینشون خوب کردن که اونا رو کتک زدن و تحقیر و محدود کردن و همهش «به خیر و صلاح خودشون» بوده. وقتی کسی متوجه بشه و با احساساتش صادقانه روبهرو بشه، میتونه بدون خودفریبی رابطه بهتری با فرزند خودش داشته باشه و نسل بعدی بهتری تربیت کنه. چون اون متوجهه که برخی کمبودها و میل به کنترل و... از کودکی خودش ریشه گرفته و نباید همون آزارها رو به روان فرزندش تحمیل کنه. متوجهه که کودک هیچ عشقی به اون بدهکار نیست و رابطهای سالم با احساسات اصیل میون اون و فرزندش ساخته خواهد شد.
حتی رواندرمانگران و روانکاوان گاهی کمک کمی به افراد میکنن، چون یا به مراجع میگن باید به پدر و مادرش با وجود همهچی عشق بورزه یا اون رو تشویق به بخشش میکنن. در حالی که:
اینکه بخشش و گذشت ما را از نفرت خلاص میکند، درست نیست. بخشش صرفاً ظاهر نفرت را میپوشاند و در نتیجه آن را (در ذهن ناخودآگاه ما) بیشتر تقویت میکند. اینکه آستانهٔ تحمل افراد با مسنتر شدن آنها افزایش مییابد نیز، درست نیست. بلکه برعکس، کودکان حماقتهای والدینشان را تحمل میکنند، زیرا فکر میکنند امری عادی است و راهی برای دفاع از خود در برابر آنها ندارند.
حالا میرسیم به بخشی از نظر من قانعکننده نبود: تاثیر این عشق زوری و وابسته نگه داشتن خودمون، در بدنمون ظاهر میشه. بدن ما کاری به اخلاقیاتی مثل «باید به والدینت احترام بگذاری» نداره، بدن فقط هیجانات و اتفاقاتی که واقعاً رخ داده رو میفهمه، نه پند و اندرز اخلاقی. وقتی احساساتت رو سرکوب میکنی بدن طغیان میکنه. طبق داستانهای مثلاً واقعی که آلیس میلر آورده بود، مردم وقتی به وابستگی به والدینشون و سرکوب احساسات ادامه میدادن بیمار میشدن ولی وقتی این کار رو ول میکردن حالشون خوب میشد. و اون بیماریها چی بود؟ مثلاً سرطان! آسم! چندتا روایت شخصی هرگز نمیتونه مدرکی برای این ادعا باشه. رابطه علت و معلولی کلاً به چوخ رفته.
میلر زندگی تعدادی از نویسندگان و افراد مشهور رو بررسی کرده و علت و ریشهی بیماریهای جسمی و ناراحتیهای روانی (مثلاً علت روی آوردن یک مرد به قتل زنجیرهای یا علت روی آوردن دیکتاتورها به دیکتاتوری) رو در کودکی میبینه.
داستان زندگی هر فرد، متفاوت است و شکل بیرونی رابطهها میتواند بینهایت گوناگون باشد. اما سه عنصر مشترک در آنها وجود دارد: ۱. زخمهای قدیمی فقط زمانی التیام پیدا میکند که بازماندگان سوء رفتار، تصمیم به تغییر بگیرند و به خود احترام بگذارند و خودشان را از توقعات کودک درونشان، خلاص کنند. ۲. پدر و مادرها به صورت خودبهخود و در نتیجهٔ گذشت و درک فرزندانشان، عوض نمیشوند؛ آنها زمانی که واقعاً اراده کنند، میتوانند تغییر کنند. ۳. زمانی که دردهای حاصل از این زخمها انکار میشود، بالأخره یک نفر -خود قربانی یا فرزند او- بهای آن را با بیماریهای روحی و فیزیکی میپردازد. بچههایی که مورد بدرفتاری قرار میگیرند و بنابراین هیچگاه بزرگ نمیشوند، در تمام طول عمرشان تلاش میکنند قدر "خصوصیات خوب" شکنجهگرانشان را بدانند و همیشه به این تلاش، دل میبندند.
July 24, 2007
The author spends a lot of time arguing that the commandment to "honor thy parents" causes a lot of harm, especially to children whose parents were abusive in one way or another.
I've known several abuse survivors, some of whom still question themselves as to whether it really happened, or if it could have been as bad as they remember, or have spent a lot of time finding excuses for their parents. In that sense, I think this book could be useful for affirming those experiences and allowing healing.
On the other hand, the author makes connections between psychological events and purely physical illness without really justifying it. I'm fully willing to believe that some illnesses can have psychosomatic components, but it seems a bit much to say that an interaction with her parents lead to a diagnosis of pancreatic cancer two weeks later.
In addition, the first section of the book is the author's analysis of the writings of several famous authors, attempting to show that their misery and illness were caused by abose or neglect from their parent figures. I find such historical reinterpretation somewhat suspect at any time, but especially when it seems directly contradicted by what the person actually wrote and thought themselves.
All in all, yes, a valuable book for people struggling with parental abuse issues. But not without its own flaws.
I've known several abuse survivors, some of whom still question themselves as to whether it really happened, or if it could have been as bad as they remember, or have spent a lot of time finding excuses for their parents. In that sense, I think this book could be useful for affirming those experiences and allowing healing.
On the other hand, the author makes connections between psychological events and purely physical illness without really justifying it. I'm fully willing to believe that some illnesses can have psychosomatic components, but it seems a bit much to say that an interaction with her parents lead to a diagnosis of pancreatic cancer two weeks later.
In addition, the first section of the book is the author's analysis of the writings of several famous authors, attempting to show that their misery and illness were caused by abose or neglect from their parent figures. I find such historical reinterpretation somewhat suspect at any time, but especially when it seems directly contradicted by what the person actually wrote and thought themselves.
All in all, yes, a valuable book for people struggling with parental abuse issues. But not without its own flaws.
April 28, 2023
Ideea principală a cărții pare a fi următoarea: dacă cineva suferă ar fi din pricina faptului că a fost maltratat de părinți și nu a avut curajul să riposteze și să-și exprime sentimentele de revoltă. Reprimarea conduce automat la grave tulburări psihice. Cîteva rezumate școlărești (despre Cehov, Dostoievski, Rimbaud, Proust, Joyce, Virginia Woolf etc.) ar trebui să ilustreze teza autoarei. N-o ilustrează aproape deloc. Nu-mi amintesc ca Proust sau Joyce să fi fost maltratați de părinți. Virginia Woolf a fost chinuită de frații vitregi...
Nimic nu este convingător în acest volum. Inexactitățile biografice abundă. Nietzsche avea 4 ani cînd i-a murit părintele. N-a fost persecutat de nimeni. Faptul că tatăl lui Dostoievski l-ar fi bătut sălbatic pe viitorul prozator (fiindcă a fost un moșier alcoolic) e numai o simplă bănuială. Nu rezultă de nicăieri. Dostoievski nu-l pomenește în corespondență. Nu pentru că și-ar fi refulat sentimentele, ci pentru că l-a ignorat pur și simplu. Marcel Proust nu a fost un copil nedorit, dimpotrivă. Nimeni n-a ținut să-l umilească. Yukyo Mishima nu poate fi numit „celebrul poet japonez” decît dacă nu știi aproape nimic despre literatura lui. A scris teatru NO și proză.
Pentru a fi crezută pe cuvînt, Alice Miller simplifică drastic lucrurile. Ba mai și pune de la ea. Pretinde că le-a scris prelaților de la Vatican (care tocmai asta așteptau din Elveția: o misivă terapeutică) și i-a sfătuit cu binișorul să-și divulge frustrările adunate în copilărie. Din păcate, n-a avut succes: „E imposibil să trezești mila în bărbați...” (p.60).
În timp ce îngroașă în chip grotesc teza lui Freud cu privire la importanța decisivă a „traumelor” din prima copilărie, pretinde că Sigmund Freud a susținut teorii aiuristice. Mai mult, numitul Freud a avut o influență malignă și asupra Virginiei Woolf (p.36).
Aș fi vrut să menționez un amănunt din biografia mamei lui Arthur Rimbaud, Marie Catherine Vitalie Rimbaud (1825 - 1907), dar nu mai am nici timp și nici nu vreu să lungesc o recenzie despre o carte lamentabilă.
Traducerea semnată de Despina Naghi e mai mult decît stîngace. Din păcate, în România, se traduce tot mai neglijent.
Nimic nu este convingător în acest volum. Inexactitățile biografice abundă. Nietzsche avea 4 ani cînd i-a murit părintele. N-a fost persecutat de nimeni. Faptul că tatăl lui Dostoievski l-ar fi bătut sălbatic pe viitorul prozator (fiindcă a fost un moșier alcoolic) e numai o simplă bănuială. Nu rezultă de nicăieri. Dostoievski nu-l pomenește în corespondență. Nu pentru că și-ar fi refulat sentimentele, ci pentru că l-a ignorat pur și simplu. Marcel Proust nu a fost un copil nedorit, dimpotrivă. Nimeni n-a ținut să-l umilească. Yukyo Mishima nu poate fi numit „celebrul poet japonez” decît dacă nu știi aproape nimic despre literatura lui. A scris teatru NO și proză.
Pentru a fi crezută pe cuvînt, Alice Miller simplifică drastic lucrurile. Ba mai și pune de la ea. Pretinde că le-a scris prelaților de la Vatican (care tocmai asta așteptau din Elveția: o misivă terapeutică) și i-a sfătuit cu binișorul să-și divulge frustrările adunate în copilărie. Din păcate, n-a avut succes: „E imposibil să trezești mila în bărbați...” (p.60).
În timp ce îngroașă în chip grotesc teza lui Freud cu privire la importanța decisivă a „traumelor” din prima copilărie, pretinde că Sigmund Freud a susținut teorii aiuristice. Mai mult, numitul Freud a avut o influență malignă și asupra Virginiei Woolf (p.36).
Aș fi vrut să menționez un amănunt din biografia mamei lui Arthur Rimbaud, Marie Catherine Vitalie Rimbaud (1825 - 1907), dar nu mai am nici timp și nici nu vreu să lungesc o recenzie despre o carte lamentabilă.
Traducerea semnată de Despina Naghi e mai mult decît stîngace. Din păcate, în România, se traduce tot mai neglijent.
August 5, 2019
It's books like this one that give the field of psychology a bad reputation. The Body Never Lies is completely unscientific and, I would say, even dangerous.
Let me save you 200 long-winded pages and summarise the book's idea in a single sentence: bad parenting can lead to mental or physiological problems in adulthood and the only way to get well is to admit your true feelings towards your parents and stop loving them unconditionally. However, the author doesn't specify what exactly bad parenting is, that's up to every reader's interpretation.
It's so easy to make people feel victims of some wrongdoing, be it by the government, the rich, another race, sex, one's significant other and now parents. I believe the author's popularity is a testament to that. It's a cheap trick, really, and it always reminds me of a great scene from American Beauty when . The Body Never Lies might convince you that the treatment you received from your parents in childhood is responsible for your health problems, poor relationship choices, low mood or violent behaviour. And that I think is dangerous.
But the main problem with the author's proposition is that it's completely unfounded. Alice Miller uses phrases like "leaves not a slightest doubt", "self-evident truth", which apparently makes her immune to the requirement to provide evidence that rheumatic disorders, tuberculosis or cancer can be caused by maltreatment of children. Her references are magazine articles and her own other books. She even says that if you find her thesis unconvincing, it might be because you are still repressing your childhood trauma and hence cannot admit your true feelings towards your parents. You can't lose an argument with the reasoning like that.
I'll give you one example from the book which perfectly summarises everything wrong with its logic. The example concerns a French serial killer and rapist Patrice Alègre, who, according to the author, in childhood was beaten by his father and his mother failed to protect him. Alice Miller then provides a far-fetched explanation of Patrice's killings and rapes: his victims were basically proxies for his mother – it was her the killer was hurting in his head for not protecting him from his father in childhood. The first problem I see is that this is a cherry-picked anecdotal piece of evidence. How often don't abused children become serial killers? How often serial killers are from decent parents? Alice Miller's account is based on some article and doesn't reference any actual scientific paper linking childhood abuse to violent behaviour later in life. Furthermore, if Patrice indeed killed women because he wanted to actually kill his mother, why did he rape them? Did he want to rape his mother, too? Why didn't he kill men instead? After all, young Patrice's father was the one beating him. It's ridiculous.
What's even funnier is Alice Miller's use of metaphors to explain childhood trauma as a cause of illness. For instance, she says that too much of attachment to one's mother in childhood manifests as asthma since it causes a person to inhale more air (a metaphor for love) than they can exhale (that's not even how asthma works). Similarly, anorexia, according to the author, is an inability to find satisfaction in food, because what the person suffering from it actually needs is a different kind of nourishment, i.e. motherly love they were denied in their childhood. I suppose the argument in these cases is that if it sounds similar, it must work in a similar way as well.
The Body Never Lies reads like an advertisement for Alice Miller's psychotherapy services. She calls herself an "enlightened witness" and constantly bashes other psychotherapists for adhering to the so-called "traditional morality" and "poisonous pedagogy". She considers herself contrarian, a heretic (because the fourth commandment requires one to "honour thy father and thy mother") and even compares herself to Galileo Galilei with regard to the controversy they both were advocates of. I find that especially amusing since Galileo Galilei is considered the father of the scientific method, while Alice Miller is more like the mother of unfounded reasoning.
I'll say one good thing about the author – her talent for paraphrasing the same three sentences without any repetitions to fill some 200-page book with them is truly remarkable. Though, it makes for a slog of a read.
All in all, it's the worst book I have ever read: it's dull, it's poorly argued and it's divisive. I would only recommend it to those self-righteous parents who think they know something about raising kids just because they read some "psychology" book. For everybody else I'd suggest The Demon-Haunted World, which isn't perfect, but, in my opinion, much better treatment of repressed memories and childhood trauma and such.
Let me save you 200 long-winded pages and summarise the book's idea in a single sentence: bad parenting can lead to mental or physiological problems in adulthood and the only way to get well is to admit your true feelings towards your parents and stop loving them unconditionally. However, the author doesn't specify what exactly bad parenting is, that's up to every reader's interpretation.
It's so easy to make people feel victims of some wrongdoing, be it by the government, the rich, another race, sex, one's significant other and now parents. I believe the author's popularity is a testament to that. It's a cheap trick, really, and it always reminds me of a great scene from American Beauty when . The Body Never Lies might convince you that the treatment you received from your parents in childhood is responsible for your health problems, poor relationship choices, low mood or violent behaviour. And that I think is dangerous.
But the main problem with the author's proposition is that it's completely unfounded. Alice Miller uses phrases like "leaves not a slightest doubt", "self-evident truth", which apparently makes her immune to the requirement to provide evidence that rheumatic disorders, tuberculosis or cancer can be caused by maltreatment of children. Her references are magazine articles and her own other books. She even says that if you find her thesis unconvincing, it might be because you are still repressing your childhood trauma and hence cannot admit your true feelings towards your parents. You can't lose an argument with the reasoning like that.
I'll give you one example from the book which perfectly summarises everything wrong with its logic. The example concerns a French serial killer and rapist Patrice Alègre, who, according to the author, in childhood was beaten by his father and his mother failed to protect him. Alice Miller then provides a far-fetched explanation of Patrice's killings and rapes: his victims were basically proxies for his mother – it was her the killer was hurting in his head for not protecting him from his father in childhood. The first problem I see is that this is a cherry-picked anecdotal piece of evidence. How often don't abused children become serial killers? How often serial killers are from decent parents? Alice Miller's account is based on some article and doesn't reference any actual scientific paper linking childhood abuse to violent behaviour later in life. Furthermore, if Patrice indeed killed women because he wanted to actually kill his mother, why did he rape them? Did he want to rape his mother, too? Why didn't he kill men instead? After all, young Patrice's father was the one beating him. It's ridiculous.
What's even funnier is Alice Miller's use of metaphors to explain childhood trauma as a cause of illness. For instance, she says that too much of attachment to one's mother in childhood manifests as asthma since it causes a person to inhale more air (a metaphor for love) than they can exhale (that's not even how asthma works). Similarly, anorexia, according to the author, is an inability to find satisfaction in food, because what the person suffering from it actually needs is a different kind of nourishment, i.e. motherly love they were denied in their childhood. I suppose the argument in these cases is that if it sounds similar, it must work in a similar way as well.
The Body Never Lies reads like an advertisement for Alice Miller's psychotherapy services. She calls herself an "enlightened witness" and constantly bashes other psychotherapists for adhering to the so-called "traditional morality" and "poisonous pedagogy". She considers herself contrarian, a heretic (because the fourth commandment requires one to "honour thy father and thy mother") and even compares herself to Galileo Galilei with regard to the controversy they both were advocates of. I find that especially amusing since Galileo Galilei is considered the father of the scientific method, while Alice Miller is more like the mother of unfounded reasoning.
I'll say one good thing about the author – her talent for paraphrasing the same three sentences without any repetitions to fill some 200-page book with them is truly remarkable. Though, it makes for a slog of a read.
All in all, it's the worst book I have ever read: it's dull, it's poorly argued and it's divisive. I would only recommend it to those self-righteous parents who think they know something about raising kids just because they read some "psychology" book. For everybody else I'd suggest The Demon-Haunted World, which isn't perfect, but, in my opinion, much better treatment of repressed memories and childhood trauma and such.
March 15, 2021
This is a bad book.
Don't get me wrong - the idea itself, that your body will get ill if you don't respect your needs and emotions, that the morality of respecting your parents often hinders your journey to health and truth - with this I agree.
But it is so poorly written. The author derives stories about artists from single sentences with not much evidence whatsoever. Considering the author is a scientist - and as a psychologist she very much is one - the lack of scientific methodology is outrageous. She interprets everything in favour of her theories and repeats herself throughout the book so many times it gets unbelievably annoying. Moreover, the fictional diary at the end sounds so artficial, so pompous... no, please don't do that ever again.
It was an important idea presented in a horrible, unscientific, biased way.
Don't get me wrong - the idea itself, that your body will get ill if you don't respect your needs and emotions, that the morality of respecting your parents often hinders your journey to health and truth - with this I agree.
But it is so poorly written. The author derives stories about artists from single sentences with not much evidence whatsoever. Considering the author is a scientist - and as a psychologist she very much is one - the lack of scientific methodology is outrageous. She interprets everything in favour of her theories and repeats herself throughout the book so many times it gets unbelievably annoying. Moreover, the fictional diary at the end sounds so artficial, so pompous... no, please don't do that ever again.
It was an important idea presented in a horrible, unscientific, biased way.
December 29, 2023
Visų pirma, labai užkabino viršelio pastaba, kad garsi šveicarų psichiatrė savo tyrinėjimuose kapsto meno žvaigždžių vaikystės patirtis.
O kai jau prarijau šią nedidelę knygelę, turiu daugiau apie ką sau pagalvot ir pasižymėt.
Miller teigia, kad skriausto vaiko meilė savo tėvams nėra meilė. Tai lūkesčių, iliuzijų ir neigimo prisotintas ryšys, už kurį visi dalyvaujantys turi brangiai susimokėti.
Anot Miller, mūsų kūnas mena viską - neigimas, meilės ir pagarbos pasąmoningas įmitavimas visuomet pavirsta į sunkias ligas. Ir ne tik psichikos.
Atleidimas - prastas gydytojas. Suaugęs vaikas neprivalo mylėti jį skriaudusių tėvų. Ir atleisti neprivalo dar labiau.
Be atvangos Miller kritikuoja ir 4 Dievo įsakymą - gerbk tėvus ir gyvensi ilgai. Ji drąsiai teigia, kad šis sakinys paremtas baime ir skriaustiesiems atveria tik dar gilesnes žaizdas. Ir tokiems teiginiams ji turi argumentų.
TRADICIJA AUKOTI VAIKUS GILIAI ĮSIŠAKNIJUSI DAUGELYJE KULTŪRŲ IR RELIGIJŲ, TAD IR MŪSŲ VAKARIETIŠKOJE KULTŪROJE JAI VISIŠKAI PRITARIAMA. NORS NEBEAUKOJAME SŪNŲ IR DUKRŲ ANT DIEVO AUKURO, BET NUO PAT GIMIMO VISU SAVO AUKLĖJIMU JIEMS DIEGIAME, KAD REIKIA MUS MYLĖTI, GERBTI, DĖL MŪSŲ SIEKTI REZULTATŲ, TENKINTI MŪSŲ GARBĖTROŠKĄ, TRUMPAI TARIANT, DUOTI MUMS VISA TAI, KO NEGAVOME IŠ TĖVŲ. MES TAI VADINAME PADORUMU IR MORALE. VAIKAS RETAI GALI RINKTIS.
Bėgimą nuo vaikystėje patirtų kančių galima pastebėti ir religiniame klusnume, ir cinizme, ironijoje bei kitose susvetimėjimo su savimi formose, prisidegiančiomis filosofija arba literatūra.
Vis dėl to kūnas galiausiai ima maištauti.
Knygoje labai daug nejaukių pavyzdžių, atskiras skyrius - anoreksijos priežastims apžvelgti.
Aš visuomet be jokio argumento tvirtai tikėjau, kad patirtys vaikystėje lemia žmonių elgesį suaugus. Gal taip save guosdavau nuo žmonių, kurie neadekvačiai elgiasi kitų atžvilgiu - taip taip, ir apie FB komentatorius čia.
Pagaliau apie tai paskaičiau.
Dabar jau norisi ko nors lengvesnio 🙂
O kai jau prarijau šią nedidelę knygelę, turiu daugiau apie ką sau pagalvot ir pasižymėt.
Miller teigia, kad skriausto vaiko meilė savo tėvams nėra meilė. Tai lūkesčių, iliuzijų ir neigimo prisotintas ryšys, už kurį visi dalyvaujantys turi brangiai susimokėti.
Anot Miller, mūsų kūnas mena viską - neigimas, meilės ir pagarbos pasąmoningas įmitavimas visuomet pavirsta į sunkias ligas. Ir ne tik psichikos.
Atleidimas - prastas gydytojas. Suaugęs vaikas neprivalo mylėti jį skriaudusių tėvų. Ir atleisti neprivalo dar labiau.
Be atvangos Miller kritikuoja ir 4 Dievo įsakymą - gerbk tėvus ir gyvensi ilgai. Ji drąsiai teigia, kad šis sakinys paremtas baime ir skriaustiesiems atveria tik dar gilesnes žaizdas. Ir tokiems teiginiams ji turi argumentų.
TRADICIJA AUKOTI VAIKUS GILIAI ĮSIŠAKNIJUSI DAUGELYJE KULTŪRŲ IR RELIGIJŲ, TAD IR MŪSŲ VAKARIETIŠKOJE KULTŪROJE JAI VISIŠKAI PRITARIAMA. NORS NEBEAUKOJAME SŪNŲ IR DUKRŲ ANT DIEVO AUKURO, BET NUO PAT GIMIMO VISU SAVO AUKLĖJIMU JIEMS DIEGIAME, KAD REIKIA MUS MYLĖTI, GERBTI, DĖL MŪSŲ SIEKTI REZULTATŲ, TENKINTI MŪSŲ GARBĖTROŠKĄ, TRUMPAI TARIANT, DUOTI MUMS VISA TAI, KO NEGAVOME IŠ TĖVŲ. MES TAI VADINAME PADORUMU IR MORALE. VAIKAS RETAI GALI RINKTIS.
Bėgimą nuo vaikystėje patirtų kančių galima pastebėti ir religiniame klusnume, ir cinizme, ironijoje bei kitose susvetimėjimo su savimi formose, prisidegiančiomis filosofija arba literatūra.
Vis dėl to kūnas galiausiai ima maištauti.
Knygoje labai daug nejaukių pavyzdžių, atskiras skyrius - anoreksijos priežastims apžvelgti.
Aš visuomet be jokio argumento tvirtai tikėjau, kad patirtys vaikystėje lemia žmonių elgesį suaugus. Gal taip save guosdavau nuo žmonių, kurie neadekvačiai elgiasi kitų atžvilgiu - taip taip, ir apie FB komentatorius čia.
Pagaliau apie tai paskaičiau.
Dabar jau norisi ko nors lengvesnio 🙂
May 29, 2023
آلیس میلر میگه نباید وابستگی بیمارگونه ای که حاصل ترس و اطاعت از والدین هست رو با عشق و دوست داشتن اشتباه گرفت. فکر میکنم وابستگی (به هر شخص و هر چیزی) یکی از وحشتناک ترین احساساتی هست که هر کسی میتونه بهش مبتلا بشه.
چند وقتیه ترک forever together از بند the tiger lillies جزو پلی لیست هر روزم شده، بنظرم هیچ موزیکی به این خوبی نمیتونه جهنم وابستگی رو توصیف کنه. لینکش رو هم میذارم خواستین گوش بدین.
https://uupload.ir/view/the_tiger_lil...
چند وقتیه ترک forever together از بند the tiger lillies جزو پلی لیست هر روزم شده، بنظرم هیچ موزیکی به این خوبی نمیتونه جهنم وابستگی رو توصیف کنه. لینکش رو هم میذارم خواستین گوش بدین.
https://uupload.ir/view/the_tiger_lil...
January 29, 2009
Eh! Maybe my hopes were too high after being so enamored of The Drama of the Gifted Child. The thesis is one that I whole heartedly subscribe to; the mind-body connection is clearly illustrated in both my personal and professional life.
However, I found the initial part of the book weak and dull; that she beats the reader to the punch by pronouncing the impotence of the presented material (connecting physical ailments of historical figures to their emotional loose ends from childhood) does nothing to empower her argument. What is frustrating is that I intuitively know and believe in what she puts forth, but she fails to offer the quantitative, or even quality qualitative, muscle I was looking for to support my intuitions/beliefs.
However, I found the initial part of the book weak and dull; that she beats the reader to the punch by pronouncing the impotence of the presented material (connecting physical ailments of historical figures to their emotional loose ends from childhood) does nothing to empower her argument. What is frustrating is that I intuitively know and believe in what she puts forth, but she fails to offer the quantitative, or even quality qualitative, muscle I was looking for to support my intuitions/beliefs.
January 1, 2022
ارتباط مستقیمی میان مرگ پروست {خفه شدن} و عشق بیمانند میان او و مادرش وجود دارد...
جملهی بالا شاید کمی عجیب بهنظر برسد اما بعد از خوانش کتاب آلیس میلر نگاهمان به بدن، خانواده و دستورات مذهبی پیرامون خانواده تغییر میکند. میلر در هفتاد و چند سالگی سعی کردهاست با رویکردی متفاوت{مانند تمام آثارش} به مرگ و آثار نویسندگان بزرگ، قاتلهای زنجیرهای و بیمارانش از دیدگاه مشکلات تربیت خشن بپردازد.
آنچه این کتاب را برای همه جذاب میکند بخش نخست کتاب است که برعکس اکثر آثار حوزه کودک و تربیت بهجای دست گذاشتن بر بیماران روانی سراغ بزرگان هنر و تفکر میرود و از طریق آنها و آثارشان بحثش بر ضد دستورات مذهبی پیرامون والدین را به کرسی مینشاند. افرادی مانند داستایفسکی،نیچه،وولف و جویس...که هیچکدام آگاه نبودند بیماریها و مشکلاتشان چه ارتباط عمیقی با تربیتشان دارد.
اگر مادر یا پدر هستید یا قرار است بشوید لطفا این کتاب و دیگر آثار میلر را بخوانید...
جملهی بالا شاید کمی عجیب بهنظر برسد اما بعد از خوانش کتاب آلیس میلر نگاهمان به بدن، خانواده و دستورات مذهبی پیرامون خانواده تغییر میکند. میلر در هفتاد و چند سالگی سعی کردهاست با رویکردی متفاوت{مانند تمام آثارش} به مرگ و آثار نویسندگان بزرگ، قاتلهای زنجیرهای و بیمارانش از دیدگاه مشکلات تربیت خشن بپردازد.
آنچه این کتاب را برای همه جذاب میکند بخش نخست کتاب است که برعکس اکثر آثار حوزه کودک و تربیت بهجای دست گذاشتن بر بیماران روانی سراغ بزرگان هنر و تفکر میرود و از طریق آنها و آثارشان بحثش بر ضد دستورات مذهبی پیرامون والدین را به کرسی مینشاند. افرادی مانند داستایفسکی،نیچه،وولف و جویس...که هیچکدام آگاه نبودند بیماریها و مشکلاتشان چه ارتباط عمیقی با تربیتشان دارد.
اگر مادر یا پدر هستید یا قرار است بشوید لطفا این کتاب و دیگر آثار میلر را بخوانید...
September 7, 2023
بریدههایی از کتاب
___________________________________________________
"از مقدمه:
افرادی که باور دارند تنها باید چیزهای مجاز را درک کنند و مدام تنها تلاش خود را به کار میگیرند تا چیزهای ممنوع را درک نکنند، در نهایت بیمار میشوند – وگرنه، هیجاناتی را که خود از پذیرشش سر باز زدهاند، به فرزندانشان منتقل میکنند و در نتیجه، فرزندانشان مجبور به پرداخت بهای آن میشوند."
"Individuals who believe that they feel what they ought to feel and constantly do their best not to feel what they forbid themselves to feel will ultimately fall ill—unless, that is, they leave it to their children to pick up the check by projecting onto them the emotions they cannot admit to themselves."
(Translated into English by Andrew Jenkins)
"...در آخر فهمیدم اگر حس عشق در من نباشد، به زور نمیتوانم آن را بروز دهم. از طرف دیگر، دریافتم همین که دست از مجبور کردن خودم به عشق ورزیدن بردارم و پیروی ��ز اوامر اخلاقی را کنار بگذارم، حس عشق خود به خود شکوفا میشود (مثلاً عشق به فرزندانم یا دوستانم). اما چنین احساسی فقط زمانی بروز میکند که احساس آزادی داشته باشم و تمام احساساتم، از جمله احساسات منفی را بپذیرم."
"...، بچهها هر قدر بیرحمانهتر از عشق محروم شوند و یا به نام《تربیت》طرد شوند و مورد سوء رفتار قرار گیرند، در بزرگسالی از پدر و مادر خود (یا افراد دیگری که جایگزین آنها میشوند) بیشتر انتظار خواهند داشت چیزهایی را برایشان فراهم کنند که در زمان کودکی احتیاج داشتند. این یک پاسخ عادی از طرف بدن است. بدن دقیقاً میداند چه چیزی نیاز دارد و هرگز محرومیتها را فراموش نمیکند. محرومیت یا خلأ، چشم انتظار پر شدن، در بدن باقی میماند."
"In the end I had to realize that I cannot force love to come if it is not there in the first place. On the other hand, I learned that a feeling of love will establish itself automatically (for example, love for my children or love for my friends) once I stop demanding that I feel such love and stop obeying the moral injunctions imposed on me. But such a sensation can happen only when I feel free and remain open and receptive to all my feelings, including the negative ones."
"...the more implacably children have been deprived of love and negated or maltreated in the name of “upbringing,” the more those children, on reaching adulthood, will look to their parents (or other people substituting for them) to supply all the things that those same parents failed to provide when they were needed most. This is a normal response on the part of the body. It knows precisely what it needs, it cannot forget the deprivations. The deprivation or hole is there, waiting to be filled."
(Translated into English by Andrew Jenkins)
"...مسلم است که ما دیگر مانند داستان ابراهیم و اسماعیل، دختران و پسران خود را در پیشگاه خداوند قربانی نمیکنیم؛ در عوض پس از تولد و در طول تربیتشان در وجود آنها این ضرورت را تزریق میکنیم که ما را دوست داشته باشند، به ما عزت و احترام بگذارند، با تمام توان، خواستههای ما را برآورند و خلاصه، هر آنچه پدر و مادرمان از ما دریغ کردهاند به ما بدهند. ما این را نجابت و اخلاق مینامیم. کودکان به ندرت در این مورد حق انتخاب دارند. آنها در تمام زندگی به خود فشار میآورند تا چیزی را به والدینشان ارائه کنند که نه در اختیار دارند و نه از آن اطلاعی دارند، زیرا آن را دریافت نکردهاند؛ آنها عشق اصیل و بدون قید و شرط را تجربه نکردهاند؛ عشقی که هدفش فقط تأمین رضایت دریافتکننده (یعنی پدر و مادر) نیست [بلکه بتواند نیازهای طبیعی خود کودک را نیز برآورده کند]."
"این تصور عجیب که ما باید خدا را دوست داشته باشیم تا ما را به خاطر سرکشی و ناامیدی مجازات نکند و در عوض، با عشق و بخشندگی عالمگیرش به ما پاداش دهد، مبنا و توجیهی برای وابستگی و احساس ناامنی کودکانهی ما میشود. و این درست مثل این است که گفته شود خدا نیز مانند پدر و مادرمان به شدت محتاج محبت ماست. اما آیا این تصوری پوچ و مضحک نیست؟ اینکه موجودی متعالی، نیازمند احساساتی ساختگی باشد که اصول اخلاقی دیکته میکند قویاً یادآور احساس ناامنی والدین مستأصل و سردرگم است. این موجود را فقط کسانی خدا مینامند که هرگز والدین خود را زیر سؤال نبردهاند یا به وابستگی خود به آنها نیندیشیدهاند. "
"...Naturally, we no longer sacrifice our sons and daughters on the altar of God, as in the biblical story of Abraham and Isaac. But at birth and throughout their later upbringing, we instill in them the necessity to love, honor, and respect us, to do their best for us, to satisfy our ambitions—in short, to give us everything our parents denied us. We call this decency and morality. Children rarely have any choice in the matter. All their lives, they will force themselves to offer their parents something that they neither possess nor have any knowledge of, quite simply because they have never been given it: genuine, unconditional love that does not merely serve to gratify the needs of the recipient."
"The strange idea of having to love God so that He does not punish me for my rebelliousness and disappointment, but instead rewards me with the love that forgives all, becomes just as much the expression of our childish dependency and insecurity as the assumption that, like our parents, God is in desperate need of our love. But is this not a completely grotesque idea? A higher being dependent on inauthentic feelings dictated by morality is strongly reminiscent of the insecurity displayed by our frustrated and disoriented parents. Such a being can be called God only by people who have never questioned their own parents or thought about their dependency on them."
(Translated into English by Andrew Jenkins)
پ.ن: جالب اینه که مترجم اختلاف اسلام و مسیحیت رو با تبدیل اسحاق به اسماعیل حل کرده.
"وقتی خاطرات کودکی را به یاد نمیآوری، مثل این است که محکومی جعبهای بزرگ را با خود حمل کنی، بیاینکه بدانی درون آن چیست. و هر قدر بزرگتر میشوی، جعبه سنگینتر میشود و تو هر لحظه بیقرارتر میشوی تا سرانجام بازش کنی.
یوریک بِکِر"
"Without memories of childhood,
it is as if you were doomed to drag a big box around with you, though you don’t know what’s in it. And the older you get, the heavier it becomes, and the more impatient you are to finally open the thing.
—Jurek Becker*"
"این یک قانون است که کودکان کتک-خورده و آزاردیده و تحقیرشدهای که شاهدان رنجهایشان هیچ حمایتی از آنها نمیکنند، در بزرگسالی درجهی بالایی از تحملپذیری در قبال بیرحمیهای شخصیتهای والدگونه نشان میدهند. در برابر رنجهای کودکانی هم که در معرض رفتارهای غیرانسانی قرار میگیرند، بسیار بیتفاوت میشوند. آنها هرگز نمیخواهند بشنوند که خودشان هم روزی در معرض چنین رفتارهایی قرار داشتهاند. بیتفاوتی چیزی است که به آنها کمک میکند چشمهایشان را به واقعیت باز نکنند."
"As a rule, beaten, tormented, and humiliated children who have never received support from a helping witness later develop a high degree of tolerance for the cruelties perpetrated by parent figures and a remarkable indifference to the sufferings borne by children exposed to inhumane treatment. The last thing they wish to be told is that they themselves once belonged to the same group. Indifference is a way of preserving them from opening their eyes to reality."
"ما تا زمانی که احساس ناتوانی مطلق میکنیم، به نفرت ورزیدن ادامه میدهیم."
"We only hate as long as we feel totally powerless."
"ما باید این توقع را که پدر و مادرمان روزی چیزهای دریغشده در کودکیمان را به ما خواهند داد، رها کنیم."
"اگر ما در کودکی مجبور باشیم با بزرگسالانی کنار بیاییم که هرگز تلاش نکردهاند احساسات خود را بشناسند و آشکار کنند، در نهایت با یک شرایط هرج و مرج احساسی مواجه خواهیم شد، که بینهایت پریشانکننده خواهد بود. ما برای فرار از این احساس سردرگمی و پریشانی، مکانیسم سرکوب و گسستگی را فعال میکنیم. احساس ترس را هم در خود میکُشیم، پدر و مادرمان را دوست میداریم، به آنها اعتماد میکنیم و میخواهیم انتظاراتشان را برآوریم تا از ما راضی باشند. اما این ترس، بعدها در بزرگسالی و در بیشتر مواقع در ارتباط با شریک عاطفیمان، خود را نشان میدهد. در حالی که این ترس برای ما مفهوم نخواهد بود. بدینترتیب، در بزرگسالی نیز همانند دوران کودکی، حتی خواستههای تناقضآمیز دیگران را بیچونوچرا میپذیریم، زیرا فقط میخواهیم دوست داشته شویم."
"If, as small children, we have to deal with adults who have never tried to clarify their own feelings, this can expose us to a species of chaos that is unsettling in the extreme. To escape from these feelings of confusion and uncertainty, we activate the mechanism of repression and disassociation. We feel no fear, we love our parents, we trust them, and we try to live up to their expectations, so that they can be pleased with us. Only later, in adulthood, does this fear reassert itself, frequently in connection with the partners we have chosen. We find it impossible to understand. Here, as in childhood, we want nothing more than to accept the other’s contradictions without a word, because we want to be loved."
"اکنون میدانم که پدر و مادرم من را نمیخواستند؛ آنها به اصرار پدر و مادرشان با هم ازدواج کرده بودند. من محصول ناخواستهی دو فرزند حرفشنو بودم که میخواستند دِین خودشان را به پدر و مادرشان ادا کنند و با اطاعت از آنها، بچهای ناخواسته به دنیا آوردند. امیدوار بودند صاحب پسر شوند، زیرا مادربزرگ و پدربزرگ، چنین آرزویی داشتند. اما صاحب دختربچهای شدند که سالهای سال، تمام تلاشش را به خرج داد تا شادی ازدسترفتهی آنها را جبران کند. این مسئولیت، البته محکوم به شکست بود."
"I know now that my parents did not want me. Their parents forced the marriage on them. I was the unloved product of two well-behaved children who owed their parents a debt of obedience and brought a child into the world whom they did not want. They were hoping for a little boy, because that was what the two grandfathers wanted. But they got a little girl instead, and for decades that girl did all she could to compensate them for the happiness they had missed out on. This undertaking was doomed to failure."
"پاسخ این است که تا زمانی که قصد داریم شخص دیگری را راضی نگه داریم، هرگز نمیتوانیم کار درست را انجام دهیم. ما فقط میتوانیم افرادی باشیم که هستیم و نمیتوانیم پدر و مادرمان را مجبور کنیم ما را دوست داشته باشند. پدر و مادرهایی هستند که فقط نقابهایی را دوست دارند که فرزندانشان به صورت میزنند، وقتی فرزندشان نقابش را کنار میزند، آنها- همانطور که در مورد آندریاس دیدیم- مرتباً میگویند:《تنها چیزی که از تو میخواهم این است که مانند قبل باشی.》"
"The answer is that we can never do the right thing as long as we are out to please someone else. We can only be the people we are, and we cannot force our parents to love us. There are parents who can love only the mask their child wears. When the child removes that mask, they frequently say, as we saw earlier with Andreas, “All I want is for you to be the way you were before.”"
"هر وقت یاد گرفتیم با احساساتمان زندگی کنیم و با آنها نجنگیم، در بدنمان نه نشانههای خطرناک، بلکه نشانههای سودمندی دربارهی گذشتهی شخصی خودمان مشاهده خواهیم کرد."
"Once we have learned to live with our feelings and not to fight against them, we see in the manifestations of our bodies not a danger but helpful indications about our own personal history."
"هدف یک درمان موفق، رهایی از یک وابستگی دردناک است، نه آشتی، که تقاضایی اخلاقی است و به هیچ وجه روانشناسانه نیست. بدن ما صرفاً از قلب تشکیل نشده و مغز ما هم، یک ظرف توخالی نیست که این تناقضات و نظرات پوچ طی کلاسهای آموزشی مذهبی، داخل آن ریخته شود. بدن، ارگانیسمی است که خاطرهی هر چیزی را که برایش اتفاق میافتد، کاملاً در خود نگه میدارد. کسی که عمیقاً این موضوع برایش روشن شده باشد، خواهد گفت:《خدا نمیتواند از من انتظار داشته باشد به چیزی اعتقاد داشته باشم که به نظر خودم متناقض است و آسیب جدی به من وارد میکند.》"
"The goal of a successful therapy is liberation from a painful dependency—not reconciliation, which is only a moralistic and not a physiological demand. The body does not consist solely of the heart, and our brain is not just some receptacle into which these absurdities and contradictions have been poured during religious instruction classes. It is an organism that retains the complete memory of everything that has happened to it. Anyone genuinely alive to this insight would say, “God cannot expect me to believe something that in my eyes is contradictory and does vital harm to me.”"
"احساسات کسی را نمیکُشد. پذیرش و ابراز خودآگاهانهی سرخوردگیِ پاتریس از مادرش، یا حتی ابراز حس میل به خفه کردنِ او، باعث کشته شدن هیچ کس نمیشد. چیزی که او را به ارتکاب جنایات وحشتناک واداشت، سرکوبِ چنین میلی، و گسستگی از تمام احساسات منفی بود که ناخودآگاه نسبت به مادرش داشت."
"Feelings do not kill. The conscious experience of the disappointment caused by Patrice’s mother, or even of the desire to strangle her, would not have killed anyone. It was the suppression of such a need, the disassociation of all the negative feelings unconsciously directed at his mother, that drove him to his terrible crimes."
"هیجان منفی اصیل، پیغامی بسیار مهم است که بدن از خود بروز میدهد. اگر این پیغام نادیده گرفته شود، بدن مجبور میشود پیغامهای جدید بروز دهد تا صدایش شنیده شود."
"اگر من بکوشم خود را مجبور کنم احساساتی داشته باشم که واقعاً ندارم، و اگر دیگر ندانم واقعاً چه احساسی دارم و چه میخواهم و چه نیاز دارم و چرا باید همهی کارهایی را که دیگران میگویند انجام دهم، دیگر از من – از خود واقعی من – چه باقی خواهد ماند؟"
"منبع این آگاهی، که من واقعاً چه کسی هستم، در احساسات واقعی من ریشه دارد. احساسات واقعی من، با تجارب من انطباق دارد. و نگهبان این تجارب، بدن من است؛ حافظهی بدنم."
"...ارتباط عاطفی اصیل، بدون دروغ، بدون《دغدغههای》غیرواقعی، بدون احساس گناه، بدون سرزنش، بدون ترس، بدون فرافکنی. این شکلی از ارتباط است که در حالت ایدهآل، باید در مراحل اولیهی زندگی بین مادر و فرزند وجود داشته باشد؛ زیرا هدف مادر از بچهدار شدن داشتم چنین ارتباطی بوده است. اگر این ارتباط هرگز شکل نگیرد، و اگر به کودک فقط دروغ خورانده شود، و اگر از کلمات و کنایه و اشاره فقط برای پنهان کردن طردشدگی و نخواستن کودک و پوشاندن تنفر و دلزدگی و انزجار استفاده شود، کودک با این نوع《تغذیه》به رشد و شکوفایی نخواهد رسید. پسش خواهد زد و بعدها بیآنکه بداند واقعاً چه تغذیهای نیاز دارد، دچار بیاشتهایی مزمن خواهد شد. در واقع، او چون هیچ تجربهای از تغذیهی مورد نیازش ندارد، از وجود آن نیز بیخبر است."
"...genuine emotional communication, without lies, without false “concerns,” without guilt feelings, without reproaches, without intimidation, without projections. This is a form of communication that in the ideal case exists in the first stages of life between the mother and the child she has borne because the mother really wanted it. If this has never taken place, if the child has been fed with lies, if words and gestures have served only to disguise the rejection of the child, to mask hatred, repulsion, disgust, then the child will refuse to thrive on this “nourishment.” She will reject it and later become anorexic without knowing what nourishment she really needs. As she has no experience of it, she does not know that it exists."
"هنرمند گرسنگی کافکا نتوانست اسمی روی این نیاز بگذارد، زیرا خود کافکا نتوانست نامی روی آن بگذارد. او در کودکی از نعمت ارتباط اصیل محروم بود. خود کافکا بهشدت از این محرومیت رنج میبرد و تمام آثارش از قصر گرفته تا محاکمه و مسخ نشاندهندهی کمبود این ارتباط است. در همهی این رمانها و داستانها، سؤالات هرگز شنیده نمیشود؛ بلکه با تحریفهای عجیب و غریبی پاسخ داده میشوند. شخصیتهای کلیدی کاملاً منزوی و ناتوان از پیدا کردن کسی هستند که به آنها گوش داد."
"Kafka’s hunger artist could not put a name to it because Kafka himself could not put a name to it. As a child he was deprived of genuine communication. He suffered unspeakably from this deficiency, and all his works describe nothing other than miscommunication, be it The Castle, The Trial, or The Metamorphosis. In all these novels and stories the questions are never heard—they are answered with strange distortions, and the central figures are totally isolated, totally incapable of getting someone to listen."
"...همیشه سعی کردهاند به من ادب یاد دهند و از بیان هر چیز شخصی دوری کردهاند. الان از همهی این چیزها تا حد مرگ بیزارم. پس چرا جای دیگری نمیروم؟ چرا به خانه برمیگردم و با رفتار آنها اذیت میشوم؟ برای آنها متأسفم؟ درست است. باید اعتراف کنم که هنوز به آنها نیاز دارم، هنوز دلم برایشان تنگ میشود، گرچه میدانم آنها هیچوقت چیزی را که میخواهم به من نمیدهند. ذهنم این را میداند، اما کودک درونم نمیتواند آن را درک کند و راهی برای دانستن آن ندارد؛ نمیخواهد که بداند. تنها چیزی که میخواهد، دوست داشته شدن است و نمیتواند بفهمد چرا از همان ابتدا هیچ عشق و محبتی نصیبش نشده است. آیا خواهم توانست روزی این را بپذیرم؟"
"...اگر کسی صادقانه بخواهد ما را درک کند، به آسانی میتوانیم صداقت او را تشخیص دهیم، چون هیچ تظاهری در آن نیست. اگر آن شخص روراست باشد و نقاب به چهره نداشته باشد، حتی یک نوجوان شکاک هم، آن را میپذیرد، به شرطی که هیچ رد پایی از فریب در این پیشنهاد کمک او، وجود نداشته باشد.
بدن، دیر یا زود، از این باخبر میشود؛ آنوقت دیگر حرفهای قشنگ هم نمیتواند آن را برای مدت طولانی، گول بزند."
___________________________________________________
"از مقدمه:
افرادی که باور دارند تنها باید چیزهای مجاز را درک کنند و مدام تنها تلاش خود را به کار میگیرند تا چیزهای ممنوع را درک نکنند، در نهایت بیمار میشوند – وگرنه، هیجاناتی را که خود از پذیرشش سر باز زدهاند، به فرزندانشان منتقل میکنند و در نتیجه، فرزندانشان مجبور به پرداخت بهای آن میشوند."
"Individuals who believe that they feel what they ought to feel and constantly do their best not to feel what they forbid themselves to feel will ultimately fall ill—unless, that is, they leave it to their children to pick up the check by projecting onto them the emotions they cannot admit to themselves."
(Translated into English by Andrew Jenkins)
"...در آخر فهمیدم اگر حس عشق در من نباشد، به زور نمیتوانم آن را بروز دهم. از طرف دیگر، دریافتم همین که دست از مجبور کردن خودم به عشق ورزیدن بردارم و پیروی ��ز اوامر اخلاقی را کنار بگذارم، حس عشق خود به خود شکوفا میشود (مثلاً عشق به فرزندانم یا دوستانم). اما چنین احساسی فقط زمانی بروز میکند که احساس آزادی داشته باشم و تمام احساساتم، از جمله احساسات منفی را بپذیرم."
"...، بچهها هر قدر بیرحمانهتر از عشق محروم شوند و یا به نام《تربیت》طرد شوند و مورد سوء رفتار قرار گیرند، در بزرگسالی از پدر و مادر خود (یا افراد دیگری که جایگزین آنها میشوند) بیشتر انتظار خواهند داشت چیزهایی را برایشان فراهم کنند که در زمان کودکی احتیاج داشتند. این یک پاسخ عادی از طرف بدن است. بدن دقیقاً میداند چه چیزی نیاز دارد و هرگز محرومیتها را فراموش نمیکند. محرومیت یا خلأ، چشم انتظار پر شدن، در بدن باقی میماند."
"In the end I had to realize that I cannot force love to come if it is not there in the first place. On the other hand, I learned that a feeling of love will establish itself automatically (for example, love for my children or love for my friends) once I stop demanding that I feel such love and stop obeying the moral injunctions imposed on me. But such a sensation can happen only when I feel free and remain open and receptive to all my feelings, including the negative ones."
"...the more implacably children have been deprived of love and negated or maltreated in the name of “upbringing,” the more those children, on reaching adulthood, will look to their parents (or other people substituting for them) to supply all the things that those same parents failed to provide when they were needed most. This is a normal response on the part of the body. It knows precisely what it needs, it cannot forget the deprivations. The deprivation or hole is there, waiting to be filled."
(Translated into English by Andrew Jenkins)
"...مسلم است که ما دیگر مانند داستان ابراهیم و اسماعیل، دختران و پسران خود را در پیشگاه خداوند قربانی نمیکنیم؛ در عوض پس از تولد و در طول تربیتشان در وجود آنها این ضرورت را تزریق میکنیم که ما را دوست داشته باشند، به ما عزت و احترام بگذارند، با تمام توان، خواستههای ما را برآورند و خلاصه، هر آنچه پدر و مادرمان از ما دریغ کردهاند به ما بدهند. ما این را نجابت و اخلاق مینامیم. کودکان به ندرت در این مورد حق انتخاب دارند. آنها در تمام زندگی به خود فشار میآورند تا چیزی را به والدینشان ارائه کنند که نه در اختیار دارند و نه از آن اطلاعی دارند، زیرا آن را دریافت نکردهاند؛ آنها عشق اصیل و بدون قید و شرط را تجربه نکردهاند؛ عشقی که هدفش فقط تأمین رضایت دریافتکننده (یعنی پدر و مادر) نیست [بلکه بتواند نیازهای طبیعی خود کودک را نیز برآورده کند]."
"این تصور عجیب که ما باید خدا را دوست داشته باشیم تا ما را به خاطر سرکشی و ناامیدی مجازات نکند و در عوض، با عشق و بخشندگی عالمگیرش به ما پاداش دهد، مبنا و توجیهی برای وابستگی و احساس ناامنی کودکانهی ما میشود. و این درست مثل این است که گفته شود خدا نیز مانند پدر و مادرمان به شدت محتاج محبت ماست. اما آیا این تصوری پوچ و مضحک نیست؟ اینکه موجودی متعالی، نیازمند احساساتی ساختگی باشد که اصول اخلاقی دیکته میکند قویاً یادآور احساس ناامنی والدین مستأصل و سردرگم است. این موجود را فقط کسانی خدا مینامند که هرگز والدین خود را زیر سؤال نبردهاند یا به وابستگی خود به آنها نیندیشیدهاند. "
"...Naturally, we no longer sacrifice our sons and daughters on the altar of God, as in the biblical story of Abraham and Isaac. But at birth and throughout their later upbringing, we instill in them the necessity to love, honor, and respect us, to do their best for us, to satisfy our ambitions—in short, to give us everything our parents denied us. We call this decency and morality. Children rarely have any choice in the matter. All their lives, they will force themselves to offer their parents something that they neither possess nor have any knowledge of, quite simply because they have never been given it: genuine, unconditional love that does not merely serve to gratify the needs of the recipient."
"The strange idea of having to love God so that He does not punish me for my rebelliousness and disappointment, but instead rewards me with the love that forgives all, becomes just as much the expression of our childish dependency and insecurity as the assumption that, like our parents, God is in desperate need of our love. But is this not a completely grotesque idea? A higher being dependent on inauthentic feelings dictated by morality is strongly reminiscent of the insecurity displayed by our frustrated and disoriented parents. Such a being can be called God only by people who have never questioned their own parents or thought about their dependency on them."
(Translated into English by Andrew Jenkins)
پ.ن: جالب اینه که مترجم اختلاف اسلام و مسیحیت رو با تبدیل اسحاق به اسماعیل حل کرده.
"وقتی خاطرات کودکی را به یاد نمیآوری، مثل این است که محکومی جعبهای بزرگ را با خود حمل کنی، بیاینکه بدانی درون آن چیست. و هر قدر بزرگتر میشوی، جعبه سنگینتر میشود و تو هر لحظه بیقرارتر میشوی تا سرانجام بازش کنی.
یوریک بِکِر"
"Without memories of childhood,
it is as if you were doomed to drag a big box around with you, though you don’t know what’s in it. And the older you get, the heavier it becomes, and the more impatient you are to finally open the thing.
—Jurek Becker*"
"این یک قانون است که کودکان کتک-خورده و آزاردیده و تحقیرشدهای که شاهدان رنجهایشان هیچ حمایتی از آنها نمیکنند، در بزرگسالی درجهی بالایی از تحملپذیری در قبال بیرحمیهای شخصیتهای والدگونه نشان میدهند. در برابر رنجهای کودکانی هم که در معرض رفتارهای غیرانسانی قرار میگیرند، بسیار بیتفاوت میشوند. آنها هرگز نمیخواهند بشنوند که خودشان هم روزی در معرض چنین رفتارهایی قرار داشتهاند. بیتفاوتی چیزی است که به آنها کمک میکند چشمهایشان را به واقعیت باز نکنند."
"As a rule, beaten, tormented, and humiliated children who have never received support from a helping witness later develop a high degree of tolerance for the cruelties perpetrated by parent figures and a remarkable indifference to the sufferings borne by children exposed to inhumane treatment. The last thing they wish to be told is that they themselves once belonged to the same group. Indifference is a way of preserving them from opening their eyes to reality."
"ما تا زمانی که احساس ناتوانی مطلق میکنیم، به نفرت ورزیدن ادامه میدهیم."
"We only hate as long as we feel totally powerless."
"ما باید این توقع را که پدر و مادرمان روزی چیزهای دریغشده در کودکیمان را به ما خواهند داد، رها کنیم."
"اگر ما در کودکی مجبور باشیم با بزرگسالانی کنار بیاییم که هرگز تلاش نکردهاند احساسات خود را بشناسند و آشکار کنند، در نهایت با یک شرایط هرج و مرج احساسی مواجه خواهیم شد، که بینهایت پریشانکننده خواهد بود. ما برای فرار از این احساس سردرگمی و پریشانی، مکانیسم سرکوب و گسستگی را فعال میکنیم. احساس ترس را هم در خود میکُشیم، پدر و مادرمان را دوست میداریم، به آنها اعتماد میکنیم و میخواهیم انتظاراتشان را برآوریم تا از ما راضی باشند. اما این ترس، بعدها در بزرگسالی و در بیشتر مواقع در ارتباط با شریک عاطفیمان، خود را نشان میدهد. در حالی که این ترس برای ما مفهوم نخواهد بود. بدینترتیب، در بزرگسالی نیز همانند دوران کودکی، حتی خواستههای تناقضآمیز دیگران را بیچونوچرا میپذیریم، زیرا فقط میخواهیم دوست داشته شویم."
"If, as small children, we have to deal with adults who have never tried to clarify their own feelings, this can expose us to a species of chaos that is unsettling in the extreme. To escape from these feelings of confusion and uncertainty, we activate the mechanism of repression and disassociation. We feel no fear, we love our parents, we trust them, and we try to live up to their expectations, so that they can be pleased with us. Only later, in adulthood, does this fear reassert itself, frequently in connection with the partners we have chosen. We find it impossible to understand. Here, as in childhood, we want nothing more than to accept the other’s contradictions without a word, because we want to be loved."
"اکنون میدانم که پدر و مادرم من را نمیخواستند؛ آنها به اصرار پدر و مادرشان با هم ازدواج کرده بودند. من محصول ناخواستهی دو فرزند حرفشنو بودم که میخواستند دِین خودشان را به پدر و مادرشان ادا کنند و با اطاعت از آنها، بچهای ناخواسته به دنیا آوردند. امیدوار بودند صاحب پسر شوند، زیرا مادربزرگ و پدربزرگ، چنین آرزویی داشتند. اما صاحب دختربچهای شدند که سالهای سال، تمام تلاشش را به خرج داد تا شادی ازدسترفتهی آنها را جبران کند. این مسئولیت، البته محکوم به شکست بود."
"I know now that my parents did not want me. Their parents forced the marriage on them. I was the unloved product of two well-behaved children who owed their parents a debt of obedience and brought a child into the world whom they did not want. They were hoping for a little boy, because that was what the two grandfathers wanted. But they got a little girl instead, and for decades that girl did all she could to compensate them for the happiness they had missed out on. This undertaking was doomed to failure."
"پاسخ این است که تا زمانی که قصد داریم شخص دیگری را راضی نگه داریم، هرگز نمیتوانیم کار درست را انجام دهیم. ما فقط میتوانیم افرادی باشیم که هستیم و نمیتوانیم پدر و مادرمان را مجبور کنیم ما را دوست داشته باشند. پدر و مادرهایی هستند که فقط نقابهایی را دوست دارند که فرزندانشان به صورت میزنند، وقتی فرزندشان نقابش را کنار میزند، آنها- همانطور که در مورد آندریاس دیدیم- مرتباً میگویند:《تنها چیزی که از تو میخواهم این است که مانند قبل باشی.》"
"The answer is that we can never do the right thing as long as we are out to please someone else. We can only be the people we are, and we cannot force our parents to love us. There are parents who can love only the mask their child wears. When the child removes that mask, they frequently say, as we saw earlier with Andreas, “All I want is for you to be the way you were before.”"
"هر وقت یاد گرفتیم با احساساتمان زندگی کنیم و با آنها نجنگیم، در بدنمان نه نشانههای خطرناک، بلکه نشانههای سودمندی دربارهی گذشتهی شخصی خودمان مشاهده خواهیم کرد."
"Once we have learned to live with our feelings and not to fight against them, we see in the manifestations of our bodies not a danger but helpful indications about our own personal history."
"هدف یک درمان موفق، رهایی از یک وابستگی دردناک است، نه آشتی، که تقاضایی اخلاقی است و به هیچ وجه روانشناسانه نیست. بدن ما صرفاً از قلب تشکیل نشده و مغز ما هم، یک ظرف توخالی نیست که این تناقضات و نظرات پوچ طی کلاسهای آموزشی مذهبی، داخل آن ریخته شود. بدن، ارگانیسمی است که خاطرهی هر چیزی را که برایش اتفاق میافتد، کاملاً در خود نگه میدارد. کسی که عمیقاً این موضوع برایش روشن شده باشد، خواهد گفت:《خدا نمیتواند از من انتظار داشته باشد به چیزی اعتقاد داشته باشم که به نظر خودم متناقض است و آسیب جدی به من وارد میکند.》"
"The goal of a successful therapy is liberation from a painful dependency—not reconciliation, which is only a moralistic and not a physiological demand. The body does not consist solely of the heart, and our brain is not just some receptacle into which these absurdities and contradictions have been poured during religious instruction classes. It is an organism that retains the complete memory of everything that has happened to it. Anyone genuinely alive to this insight would say, “God cannot expect me to believe something that in my eyes is contradictory and does vital harm to me.”"
"احساسات کسی را نمیکُشد. پذیرش و ابراز خودآگاهانهی سرخوردگیِ پاتریس از مادرش، یا حتی ابراز حس میل به خفه کردنِ او، باعث کشته شدن هیچ کس نمیشد. چیزی که او را به ارتکاب جنایات وحشتناک واداشت، سرکوبِ چنین میلی، و گسستگی از تمام احساسات منفی بود که ناخودآگاه نسبت به مادرش داشت."
"Feelings do not kill. The conscious experience of the disappointment caused by Patrice’s mother, or even of the desire to strangle her, would not have killed anyone. It was the suppression of such a need, the disassociation of all the negative feelings unconsciously directed at his mother, that drove him to his terrible crimes."
"هیجان منفی اصیل، پیغامی بسیار مهم است که بدن از خود بروز میدهد. اگر این پیغام نادیده گرفته شود، بدن مجبور میشود پیغامهای جدید بروز دهد تا صدایش شنیده شود."
"اگر من بکوشم خود را مجبور کنم احساساتی داشته باشم که واقعاً ندارم، و اگر دیگر ندانم واقعاً چه احساسی دارم و چه میخواهم و چه نیاز دارم و چرا باید همهی کارهایی را که دیگران میگویند انجام دهم، دیگر از من – از خود واقعی من – چه باقی خواهد ماند؟"
"منبع این آگاهی، که من واقعاً چه کسی هستم، در احساسات واقعی من ریشه دارد. احساسات واقعی من، با تجارب من انطباق دارد. و نگهبان این تجارب، بدن من است؛ حافظهی بدنم."
"...ارتباط عاطفی اصیل، بدون دروغ، بدون《دغدغههای》غیرواقعی، بدون احساس گناه، بدون سرزنش، بدون ترس، بدون فرافکنی. این شکلی از ارتباط است که در حالت ایدهآل، باید در مراحل اولیهی زندگی بین مادر و فرزند وجود داشته باشد؛ زیرا هدف مادر از بچهدار شدن داشتم چنین ارتباطی بوده است. اگر این ارتباط هرگز شکل نگیرد، و اگر به کودک فقط دروغ خورانده شود، و اگر از کلمات و کنایه و اشاره فقط برای پنهان کردن طردشدگی و نخواستن کودک و پوشاندن تنفر و دلزدگی و انزجار استفاده شود، کودک با این نوع《تغذیه》به رشد و شکوفایی نخواهد رسید. پسش خواهد زد و بعدها بیآنکه بداند واقعاً چه تغذیهای نیاز دارد، دچار بیاشتهایی مزمن خواهد شد. در واقع، او چون هیچ تجربهای از تغذیهی مورد نیازش ندارد، از وجود آن نیز بیخبر است."
"...genuine emotional communication, without lies, without false “concerns,” without guilt feelings, without reproaches, without intimidation, without projections. This is a form of communication that in the ideal case exists in the first stages of life between the mother and the child she has borne because the mother really wanted it. If this has never taken place, if the child has been fed with lies, if words and gestures have served only to disguise the rejection of the child, to mask hatred, repulsion, disgust, then the child will refuse to thrive on this “nourishment.” She will reject it and later become anorexic without knowing what nourishment she really needs. As she has no experience of it, she does not know that it exists."
"هنرمند گرسنگی کافکا نتوانست اسمی روی این نیاز بگذارد، زیرا خود کافکا نتوانست نامی روی آن بگذارد. او در کودکی از نعمت ارتباط اصیل محروم بود. خود کافکا بهشدت از این محرومیت رنج میبرد و تمام آثارش از قصر گرفته تا محاکمه و مسخ نشاندهندهی کمبود این ارتباط است. در همهی این رمانها و داستانها، سؤالات هرگز شنیده نمیشود؛ بلکه با تحریفهای عجیب و غریبی پاسخ داده میشوند. شخصیتهای کلیدی کاملاً منزوی و ناتوان از پیدا کردن کسی هستند که به آنها گوش داد."
"Kafka’s hunger artist could not put a name to it because Kafka himself could not put a name to it. As a child he was deprived of genuine communication. He suffered unspeakably from this deficiency, and all his works describe nothing other than miscommunication, be it The Castle, The Trial, or The Metamorphosis. In all these novels and stories the questions are never heard—they are answered with strange distortions, and the central figures are totally isolated, totally incapable of getting someone to listen."
"...همیشه سعی کردهاند به من ادب یاد دهند و از بیان هر چیز شخصی دوری کردهاند. الان از همهی این چیزها تا حد مرگ بیزارم. پس چرا جای دیگری نمیروم؟ چرا به خانه برمیگردم و با رفتار آنها اذیت میشوم؟ برای آنها متأسفم؟ درست است. باید اعتراف کنم که هنوز به آنها نیاز دارم، هنوز دلم برایشان تنگ میشود، گرچه میدانم آنها هیچوقت چیزی را که میخواهم به من نمیدهند. ذهنم این را میداند، اما کودک درونم نمیتواند آن را درک کند و راهی برای دانستن آن ندارد؛ نمیخواهد که بداند. تنها چیزی که میخواهد، دوست داشته شدن است و نمیتواند بفهمد چرا از همان ابتدا هیچ عشق و محبتی نصیبش نشده است. آیا خواهم توانست روزی این را بپذیرم؟"
"...اگر کسی صادقانه بخواهد ما را درک کند، به آسانی میتوانیم صداقت او را تشخیص دهیم، چون هیچ تظاهری در آن نیست. اگر آن شخص روراست باشد و نقاب به چهره نداشته باشد، حتی یک نوجوان شکاک هم، آن را میپذیرد، به شرطی که هیچ رد پایی از فریب در این پیشنهاد کمک او، وجود نداشته باشد.
بدن، دیر یا زود، از این باخبر میشود؛ آنوقت دیگر حرفهای قشنگ هم نمیتواند آن را برای مدت طولانی، گول بزند."
May 10, 2020
Θα ξεκινήσω με αυτά που με προβλημάτισαν στο βιβλίο το οποίο εν συνόλω βρήκα εξαιρετικό,δεδομένου ότι γράφτηκε πριν από από 10 χρόνια. Η εκπαιδευτικός και συγγραφέας πολλών εκλαικευμένων βιβλίων ψυχανάλυσης (με διασημότερο το " Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας") Alice Miller πέθανε το 2010, έχοντας δώσει αγώνες σε όλη της τη ζωή για να διαφωτίσει γονείς, ασθενείς, εκπαιδευτικούς και την Εκκλησία για τις συνέπειες της παιδικής κακοποίησης, υπό όποια μορφή και ένταση αυτή συμβαίνει. Όλα της τα βιβλία διαπραγματεύονται αυτό το θέμα και διέπονται από μια εμμονική σχεδόν προσπάθεια παράθεσης παραδειγμάτων, βιογραφιών και περιπτώσεων για να "αποδείξουν" την ισχύ του βασικού της επιχειρήματος ότι δηλαδή παιδική κακοποίηση ίσον δυσεπίλυτα προβλήματα στην ενήλικη ζωή με το τίμημα να το πληρώνουν και οι μεταγενέστερες γενεές, τα παιδιά των παιδιών ή ακόμη και ολόκληρες χώρες/κοινωνίες (δικτάτορες, δήμιοι, εγκληματίες)
Στο παρόν βιβλίο αναλύει τις επιπτώσεις που δημιουργούν τα σωματικά ή/και ψυχικά τραύματα που υπέστη ένα παιδί από τους γονείς του στο ενήλικο σώμα του. Η σύγχρονη ιατρική φυσικά και δέχεται πλέον τέτοιες προσεγγίσεις όμως είναι τελείως απλουστευμένο αυτό που υποστηρίζει η συγγραφέας ότι λ.χ εμφανίζεται ένας όγκος λόγω ψυχικών τραυμάτων και εξαφανίζεται όταν με τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή αναλύσει κανείς τη γονεϊκή σχέση και "αποδράσει " από τις επιπτώσεις της στην πλέον ενήλική του ζωή.
Αν δεν δώσεις μεγάλη έμφαση στην υπεραπλούστευση αυτή που διατρέχει όλο το έργο (προσωπικά μου ήταν δύσκολο, γνωρίζοντας την παθοφυσιολογία των νοσημάτων) αντιθέτως μετατοπίσεις το ενδιαφέρον και τη ματιά σου στο κύριο ζήτημα που απασχολεί την συγγραφέα, αποκαλύπτεται μπροστά σου ένα κείμενο που ποτέ δε θα μετανιώσεις που διάβασες.
Φυσικά μπορεί να συνδεθείς σε διαφορετικό βαθμό με όσα προτάσσονται, ανάλογα με το αν και πόσο αναγνωρίσεις και ανασύρεις παιδικές αναμνήσεις και φόβους, ωστόσο, σίγουρα υπάρχουν στοιχεία που θα βρεις να σε αφορούν και που συνειδητοποιείς καμμιά φορά με έκπληξη. Νομίζω ότι το βιβλίο τελικά λειτουργεί όχι μόνο διαφωτιστικά αλλά και αυτο-βοηθητικά. Επίσης το βρίσκω ενδιαφέρον για τους εκπαιδευτικούς αλλά και για τους επαγγελματίες υγείας (και ψυχικής υγείας) που ίσως να μπορέσουν να έχουν στο μυαλό τους περισσότερο αυτή διάσταση στις διαγνωστικές και θεραπευτικές τους προσεγγίσεις, σε ατομικό ή κοινωνικό/πληθυσμιακό επίπεδο.
Η μετάφραση είναι εξαιρετική και η έκδοση από τις αγαπημένες μου: μαλακό εξώφυλλο και υπέροχη γραμματοσειρά.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:
Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο αν κάποιος τους έλεγε "Δε χρειάζεται να αγαπάς και να τιμάς τους γονείς σου. Σου έχουν κάνει κακό. Δεν χρειάζεται να αναγκάζεις τον εαυτό σου να νιώθει πράγματα που δε θέλεις πραγματικά. Με το ζόρι τίποτα καλό δε γίνεται. Στη δική σου περίπτωση μπορεί να λειτουργήσει καταστροφικά, γιατί στο τέλος θα την πληρώσει το σώμα σου"
Στο παρόν βιβλίο αναλύει τις επιπτώσεις που δημιουργούν τα σωματικά ή/και ψυχικά τραύματα που υπέστη ένα παιδί από τους γονείς του στο ενήλικο σώμα του. Η σύγχρονη ιατρική φυσικά και δέχεται πλέον τέτοιες προσεγγίσεις όμως είναι τελείως απλουστευμένο αυτό που υποστηρίζει η συγγραφέας ότι λ.χ εμφανίζεται ένας όγκος λόγω ψυχικών τραυμάτων και εξαφανίζεται όταν με τη βοήθεια ενός ψυχοθεραπευτή αναλύσει κανείς τη γονεϊκή σχέση και "αποδράσει " από τις επιπτώσεις της στην πλέον ενήλική του ζωή.
Αν δεν δώσεις μεγάλη έμφαση στην υπεραπλούστευση αυτή που διατρέχει όλο το έργο (προσωπικά μου ήταν δύσκολο, γνωρίζοντας την παθοφυσιολογία των νοσημάτων) αντιθέτως μετατοπίσεις το ενδιαφέρον και τη ματιά σου στο κύριο ζήτημα που απασχολεί την συγγραφέα, αποκαλύπτεται μπροστά σου ένα κείμενο που ποτέ δε θα μετανιώσεις που διάβασες.
Φυσικά μπορεί να συνδεθείς σε διαφορετικό βαθμό με όσα προτάσσονται, ανάλογα με το αν και πόσο αναγνωρίσεις και ανασύρεις παιδικές αναμνήσεις και φόβους, ωστόσο, σίγουρα υπάρχουν στοιχεία που θα βρεις να σε αφορούν και που συνειδητοποιείς καμμιά φορά με έκπληξη. Νομίζω ότι το βιβλίο τελικά λειτουργεί όχι μόνο διαφωτιστικά αλλά και αυτο-βοηθητικά. Επίσης το βρίσκω ενδιαφέρον για τους εκπαιδευτικούς αλλά και για τους επαγγελματίες υγείας (και ψυχικής υγείας) που ίσως να μπορέσουν να έχουν στο μυαλό τους περισσότερο αυτή διάσταση στις διαγνωστικές και θεραπευτικές τους προσεγγίσεις, σε ατομικό ή κοινωνικό/πληθυσμιακό επίπεδο.
Η μετάφραση είναι εξαιρετική και η έκδοση από τις αγαπημένες μου: μαλακό εξώφυλλο και υπέροχη γραμματοσειρά.
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:
Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο αν κάποιος τους έλεγε "Δε χρειάζεται να αγαπάς και να τιμάς τους γονείς σου. Σου έχουν κάνει κακό. Δεν χρειάζεται να αναγκάζεις τον εαυτό σου να νιώθει πράγματα που δε θέλεις πραγματικά. Με το ζόρι τίποτα καλό δε γίνεται. Στη δική σου περίπτωση μπορεί να λειτουργήσει καταστροφικά, γιατί στο τέλος θα την πληρώσει το σώμα σου"
April 9, 2020
Súper SÚPER esclarecedor y bueno. Subrayé algunas partes, pero son tan dolorosas que al final preferí no ponerlas. Es súper interesante la sicología. Con esto no digo que según yo la autora tenga razón en toodas sus teorías y visiones, pero sin duda que tiene mucho sentido en muchas de sus partes. Además, se avanza muy fácil y se agregan un montón de citas interesantes.
Me encantó leerlo. No es para cobardes, eso sí, porque des-idealiza la relación entre padres e hijos, y nadie nunca quiere pensar mal de sus padres, o pensar que algún día lo harán los hijos. Pero lo que uno saca de esta lectura, vale mucho la pena de todos modos.
Gracias, Alice Miller, por atreverte a escribir un libro tan valiente.
Me encantó leerlo. No es para cobardes, eso sí, porque des-idealiza la relación entre padres e hijos, y nadie nunca quiere pensar mal de sus padres, o pensar que algún día lo harán los hijos. Pero lo que uno saca de esta lectura, vale mucho la pena de todos modos.
Gracias, Alice Miller, por atreverte a escribir un libro tan valiente.
August 15, 2025
«Γιατί ποιον αγαπάνε τελικά; Το άτομο που δεν είμαι; Το άτομο που είμαι, αλλά που θέλουν να το αλλάξουν για να το αντέχουν; Δεν θέλω καν να προσπαθήσω να κερδίσω μια τέτοια «αγάπη», την έχω βαρεθεί».
Η Alice Miller, στο βιβλίο «Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ», συνεχίζει την πορεία της ως ψυχαναλύτρια και συγγραφέας που τολμά να αμφισβητήσει κοινωνικές και οικογενειακές νόρμες. Στο συγκεκριμένο έργο, εστιάζει στο πώς το σώμα «θυμάται» τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, ιδιαίτερα τις τραυματικές, ακόμα κι όταν το συνειδητό μυαλό επιλέγει να τις καταπιέσει ή να τις ωραιοποιήσει.
Η Miller καταρρίπτει την ιδέα ότι η «συγχώρεση» προς τους γονείς που κακομεταχειρίστηκαν ή παραμέλησαν ένα παιδί είναι πάντα θεραπευτική. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι η καταπίεση της οργής και της θλίψης οδηγεί, αργά ή γρήγορα, σε σωματικά συμπτώματα ή ακόμη και σοβαρές ασθένειες. Η θέση της είναι σαφής: το σώμα δεν ξεχνά και, αν δεν ακουστεί η αλήθεια της παιδικής εμπειρίας, η ψυχική σύγκρουση εκφράζεται μέσα από πόνο, ασθένεια ή ψυχοσωματικές διαταραχές.
Ωστόσο, η θέση της μπορεί να θεωρηθεί, ίσως, απόλυτη και χωρίς επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση για κάθε της ισχυρισμό.
Αξίζει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο αν σας συναρπάζει ο κόσμος της ψυχολογίας και θέλετε να διερευνήσετε τη σύνδεση της παιδικής ηλι��ίας με τη σωματική και ψυχική υγεία στην ενήλικη ζωή.
Η Alice Miller, στο βιβλίο «Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ», συνεχίζει την πορεία της ως ψυχαναλύτρια και συγγραφέας που τολμά να αμφισβητήσει κοινωνικές και οικογενειακές νόρμες. Στο συγκεκριμένο έργο, εστιάζει στο πώς το σώμα «θυμάται» τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, ιδιαίτερα τις τραυματικές, ακόμα κι όταν το συνειδητό μυαλό επιλέγει να τις καταπιέσει ή να τις ωραιοποιήσει.
Η Miller καταρρίπτει την ιδέα ότι η «συγχώρεση» προς τους γονείς που κακομεταχειρίστηκαν ή παραμέλησαν ένα παιδί είναι πάντα θεραπευτική. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι η καταπίεση της οργής και της θλίψης οδηγεί, αργά ή γρήγορα, σε σωματικά συμπτώματα ή ακόμη και σοβαρές ασθένειες. Η θέση της είναι σαφής: το σώμα δεν ξεχνά και, αν δεν ακουστεί η αλήθεια της παιδικής εμπειρίας, η ψυχική σύγκρουση εκφράζεται μέσα από πόνο, ασθένεια ή ψυχοσωματικές διαταραχές.
Ωστόσο, η θέση της μπορεί να θεωρηθεί, ίσως, απόλυτη και χωρίς επαρκή επιστημονική τεκμηρίωση για κάθε της ισχυρισμό.
Αξίζει να διαβάσετε αυτό το βιβλίο αν σας συναρπάζει ο κόσμος της ψυχολογίας και θέλετε να διερευνήσετε τη σύνδεση της παιδικής ηλι��ίας με τη σωματική και ψυχική υγεία στην ενήλικη ζωή.
May 12, 2022
اگر کودکی سختی داشتید و به نظرتون والدینتون تربیت درست و خوبی نداشتن حتما این کتاب رو بخونید
اولین بار بود که حس کردم حق دارم نسبت به کودکیم حس های خوبی نداشته باشم و حق دارم خشمگین و غمگین باشم
در آخرین صفحات کتابم و تغییر رو در بند بند وجودم و روحم حس می کنم. دارم به یه پذیرشی می رسم که حس رهایی و آزادی داره
البته توصیه میشه حتما در کنار خوندن این کتاب، روان درمانی هم بشید توسط یه روانشناس ترجیحا با رویکرد هیجان محور
اولین بار بود که حس کردم حق دارم نسبت به کودکیم حس های خوبی نداشته باشم و حق دارم خشمگین و غمگین باشم
در آخرین صفحات کتابم و تغییر رو در بند بند وجودم و روحم حس می کنم. دارم به یه پذیرشی می رسم که حس رهایی و آزادی داره
البته توصیه میشه حتما در کنار خوندن این کتاب، روان درمانی هم بشید توسط یه روانشناس ترجیحا با رویکرد هیجان محور
May 16, 2023
A nice Mother’s Day listen. At first, it’s mostly a lot of unacademic speculation about the childhood lives of writers like Kafka, Dostoyevsky, and Rimbaud; with vague case studies added in; armchair pontifications about the effects of child abuse from someone who recently read a few biographies and just wants to chat. Then it moves onto the main idea being a counterpoint to the Freudian therapy notion that one must “forgive their parents”, realize they were doing their best, or blindly perpetuating a cycle, were people who didn’t have the tools to think critically about their own actions. It takes umbrage with the fourth commandment about honoring your parents too. Basically saying those two notions are a long-standing fallacy designed to disempower the victim and put the blame and burden of resolution on the child. I found it a very easy listen overall but it isn’t very scientific. I think the thing people don’t like about this book is the idea that the Bible reinforces abusive forms of social control that intentionally creates feelings of inferiority in children, and perpetuates a cycle where children are discouraged from criticizing adults. Is forgiveness overrated? Maybe.
September 20, 2025
این کتاب یکی از بهترین آثار روانشناسیای است که تاکنون خواندهام. آلیس میلر با نگاهی عمیق به تأثیرات تربیت خشن بر روان انسان، نشان میدهد که چگونه بدن ما حافظهای از رنجهای گذشته است. مطالعه این کتاب نه تنها برای علاقهمندان به روانشناسی، بلکه برای هر کسی که به درک بهتر خود و دیگران میاندیشد، ضروری است.
August 1, 2013
The belief that our repressed emotions can cause physical ailments is nothing new. What Miller offers that feels groundbreaking is this: children of abusers need not forgive their parent(s) in order to be free of the pain and damage. As a therapist Miller feels her profession too often preaches the typical morality of "honor thy parents" and finds that most counselors believe forgiveness is key to the patient being able to move on. Miller instead believes a therapist should become an "enlightened witness" who gives the adult permission to cut abusive parents out of their lives or set strict boundaries for any ongoing relationship: "we can - indeed we must - break off our infant attachment to parents who abused us if we want to become adults and live a life of our own peace." Why? Because child abusers are frequently too toxic for any type of authentic relationship; because even as adults, abuse victims will rationalize their parents' behavior in trying to see the good qualities of their abusers; because "the 'love' of formerly abused children for their parents is not love, it is an attachment fraught with expectations, illusions, and denials, and it exacts a high price from those involved in it." Powerful stuff, and very liberating to hear a professional affirm that some parents are horrible people, and their adult children are justified in refusing to accept that poison into their lives. I gave this 3 stars because Miller sometimes belabors the point, but in her defense, some of her ideas may be be hard for some to swallow. So I'll give her the benefit of the doubt with the endless case studies and examples, including many literary luminaries from throughout history.
August 2, 2019
Όσα θες και υποψιαζεσαι για σένα και για την οικογένεια σου είναι εδώ γραμμένα με τον πιο γλαφυρό τρόπο σε σημεία αυτοκτονίας. Καταπληκτική, και της βγάζω οσα καπέλα διαθέτω.
December 29, 2018
I like that she gives examples of authors in this book. I didn't know about Virginia Woolf's childhood or the reasons for her suicide. The author repeatedly comes back to the point that survivors of abusive parents need to let go of their need for love from those parents. I wish she had given some examples of children who did let go of that, who were either thrown out of the house or ran away, who had to become independent adults without that support. Because living without family is traumatic, not having parents and trying to navigate the world and become a healthy independent adult is damn near impossible without the support of parents, and without ever having known unconditional love. People don't want to cut ties with their parents or family, even if they are toxic or were abusive, because in some cases these would leave them homeless, or be pushed into other abusive situations. There aren't safe alternatives to parents, even if they're the worst. At least not until people become self-sufficient adults. At which point, it's still difficult to let go of family ties. Even as adults... parents are supposed to love us. It's hard to let go of that hope that maybe they'll change. Or maybe if -you- change, become perfect, then you'll earn that love.
I wish she had acknowledged the difficulty of living without parents, especially of growing up without parents. It's pretty close to impossible to make anything of yourself without that support. I know that I'm the exception, not the rule. Most people who grew up without that support would not be able to graduate high school, let alone get higher education and be able to financially support themselves.
I also don't care for the religious stuff, not all of us were ingrained with Christian mythology. And I didn't care for her belief that the trauma of childhood can cause physical ailments and letting go of that trauma or healing from it can heal those physical ailments. Child abuse doesn't cause cancer. And you can't cure cancer with happy thoughts. Her constant anecdotal examples of people curing themselves of allergies and asthma, and other physical, medical conditions, made me question the validity of her work as a whole.
I wish she had acknowledged the difficulty of living without parents, especially of growing up without parents. It's pretty close to impossible to make anything of yourself without that support. I know that I'm the exception, not the rule. Most people who grew up without that support would not be able to graduate high school, let alone get higher education and be able to financially support themselves.
I also don't care for the religious stuff, not all of us were ingrained with Christian mythology. And I didn't care for her belief that the trauma of childhood can cause physical ailments and letting go of that trauma or healing from it can heal those physical ailments. Child abuse doesn't cause cancer. And you can't cure cancer with happy thoughts. Her constant anecdotal examples of people curing themselves of allergies and asthma, and other physical, medical conditions, made me question the validity of her work as a whole.
February 7, 2022
Belki de biz (ve onlar) duygulardan, acıdan, korkudan ve öfkeden o kadar korkmuyoruz da, anne ve babanızın bize ne yaptığını öğrenmekten, bilmekten korkuyoruz.
Çoğunluğu erken yaşta vefat eden ve hayatları boyunca çeşitli kronik rahatsızlıklarla ve zorluklarla boğuşan yazarlardan yola çıkan Alice Miller çocuklukta yaşanan ve toplum baskısı, dini inanç gibi sebeplerle yüzleşilmeyen acıların bedenlerimiz üzerindeki etkilerini tartışıyor bu kitapta.
Proust, Joyce, Mişima gibi yazarların sahip olduğu hastalıkların ve ölüm sebebinin hesaplaşılmayan çocukluk travmalarına bağlanması inandırıcı şekilde anlatılmamış. Sebep-sonuç ilişkisinin açık kurulamadığını düşünüyorum. Yazar benzer muameleye maruz kalıp uzun ömürlü olan kişilerden bahsetse de teorisine ters düşen vakalar için inandırıcı açıklama getiremiyor.
Duygusal boşluk, travma ya da kitaptaki ismiyle duygusal körlüğün beyinde, zihinde, bedende görünen sonuçları olduğu konusunda çoğu kişi hemfikir. Yazarın varmaya calıştığı sonucu anlıyorum fakat bu sonuca ulaşmak isterken kullandığı yöntemini ve anlatımını baştan savma, bilimsellikten uzak ve oldukça taraflı buldum. Kişisel önyargılarını ve öfkesini metne çok fazla yansıtmış. Sonsöz kısmında bu eleştirilere cevap da veriyor ama tatmin edici değil.
Kitabın olumlu taraflarından biri; benim şüpheyle yaklaştığım bir takım terapi anlayışı ve yöntemine ciddi eleştiriler getirilmiş olması. Bir de tabii yaşanılan her türlü travmaya rağmen anne babaya koşulsuz sevgi duyulması düşüncesi ve affetme mevzuları var. Bu hususlarda yazarla hemen hemen aynı fikirdeyim. Bazı ahlak ve din kuralları çoğu kişinin iyileşmesinde büyük bir engel teşkil ediyor.
Eleştirel bir gözle okunduğunda ufuk açan bir kitap ama metodik değil. Yazarın tamamen kendi çocukluğu ve yaşamı ile yüzleştiği bir eseri okumayı çok isterdim.
Çoğunluğu erken yaşta vefat eden ve hayatları boyunca çeşitli kronik rahatsızlıklarla ve zorluklarla boğuşan yazarlardan yola çıkan Alice Miller çocuklukta yaşanan ve toplum baskısı, dini inanç gibi sebeplerle yüzleşilmeyen acıların bedenlerimiz üzerindeki etkilerini tartışıyor bu kitapta.
Proust, Joyce, Mişima gibi yazarların sahip olduğu hastalıkların ve ölüm sebebinin hesaplaşılmayan çocukluk travmalarına bağlanması inandırıcı şekilde anlatılmamış. Sebep-sonuç ilişkisinin açık kurulamadığını düşünüyorum. Yazar benzer muameleye maruz kalıp uzun ömürlü olan kişilerden bahsetse de teorisine ters düşen vakalar için inandırıcı açıklama getiremiyor.
Duygusal boşluk, travma ya da kitaptaki ismiyle duygusal körlüğün beyinde, zihinde, bedende görünen sonuçları olduğu konusunda çoğu kişi hemfikir. Yazarın varmaya calıştığı sonucu anlıyorum fakat bu sonuca ulaşmak isterken kullandığı yöntemini ve anlatımını baştan savma, bilimsellikten uzak ve oldukça taraflı buldum. Kişisel önyargılarını ve öfkesini metne çok fazla yansıtmış. Sonsöz kısmında bu eleştirilere cevap da veriyor ama tatmin edici değil.
Kitabın olumlu taraflarından biri; benim şüpheyle yaklaştığım bir takım terapi anlayışı ve yöntemine ciddi eleştiriler getirilmiş olması. Bir de tabii yaşanılan her türlü travmaya rağmen anne babaya koşulsuz sevgi duyulması düşüncesi ve affetme mevzuları var. Bu hususlarda yazarla hemen hemen aynı fikirdeyim. Bazı ahlak ve din kuralları çoğu kişinin iyileşmesinde büyük bir engel teşkil ediyor.
Eleştirel bir gözle okunduğunda ufuk açan bir kitap ama metodik değil. Yazarın tamamen kendi çocukluğu ve yaşamı ile yüzleştiği bir eseri okumayı çok isterdim.
August 20, 2021
فرمان چهارم موسی میگه "پدر و مادرت را احترام بگذار". آلیس میلر اما میگه این فرمان بدترین فرمان موسیست؛ فرمانی که نه تنها بر خود اون اثر منفی گذاشته، بلکه انسانیت رو درگیر بیماریهای روحیای کرده که احساسات رو طوری سرکوب میکنن تا به صورت "درد جسمی" نمود پیدا کنن. میلر به عنوان یکی از پیشروان عرصهی روانشناسی کودک، نمیخواد بگه "بیاید از والدینمون متنفر باشیم"، برعکس میگه اگه توی بچگی تجربه آزار جنسی یا تنبیه جسمی از طرف والدین رو نداشتید، میتونید اسم حسی که به اونها دارید رو "عشق" بذارید❤
تربیت مسموم(تنبیه بدنی) باعث میشه نفرت، عصبانیت و حس بد توی حافظهی بدنمون باقی بمونه. هرچند با اصول اخلاقی سعی کنیم والدینمون رو ببخشیم یا کارهاشون رو فراموش کنیم، بدن چیزی به اسم اخلاق نمیشناسه. بدن واقعیتها رو ثبت میکنه و به شکل درد جسمی بروز میده. توی قسمت اول کتاب، میلر از افراد معروفی میگه که توی کودکی تربیت مسموم داشتن و زود مردن؛ دقیقا برعکس چیزی که ادیان میگن "به پدر و مادر خود نیکی کنید تا عمر طولانی داشته باشید."
آیا میلر توی کتابش دین رو محکوم میکنه؟ به نظر من چیزی که میلر توی کتاب محکوم میکنه، اطاعت بیچون و چرا از دین و از طرف دیگه تزریق اون به بچههاست.
همین تزریقات اخلاقی (و نه واقعی) باعث میشن که افرادی مثل هیتلر، جهانی رو به نابودی بکشن یا افرادی مثل کافکا جوونمرگ شن!
یادمه توی یکی از صفحات موسیقی اینستاگرام مردم میگفتن که درسته پدر و مادر خوانندهها آزارشون دادن ولی اگه نمیدادن، اون درد و رنجی که هنر رو آفرید درشون به وجود نمیومد:) درسته. بشریت همینقدر کثیف و خودخواهه...
کسی به عمر کم افرادی مثل کرت کوبین، اعضای کلاب ۲۷ و زجری که کشیدن به عنوان یه "کودک" اهمیتی نمیده. شاید چون ترجیح میده یه کودک زجر بکشه تا اینا شاهکار موسیقی گوش کنن یا شاید هم دلیلش رو میلر بهتر میدونست: "جامعه، فرهنگ و سنت، طرف بزرگسالانِ آزارگره، نه کودکان آزاردیده."
یکی از بهترین کتابهایی بود که هدیه گرفته بودم.
تربیت مسموم(تنبیه بدنی) باعث میشه نفرت، عصبانیت و حس بد توی حافظهی بدنمون باقی بمونه. هرچند با اصول اخلاقی سعی کنیم والدینمون رو ببخشیم یا کارهاشون رو فراموش کنیم، بدن چیزی به اسم اخلاق نمیشناسه. بدن واقعیتها رو ثبت میکنه و به شکل درد جسمی بروز میده. توی قسمت اول کتاب، میلر از افراد معروفی میگه که توی کودکی تربیت مسموم داشتن و زود مردن؛ دقیقا برعکس چیزی که ادیان میگن "به پدر و مادر خود نیکی کنید تا عمر طولانی داشته باشید."
آیا میلر توی کتابش دین رو محکوم میکنه؟ به نظر من چیزی که میلر توی کتاب محکوم میکنه، اطاعت بیچون و چرا از دین و از طرف دیگه تزریق اون به بچههاست.
همین تزریقات اخلاقی (و نه واقعی) باعث میشن که افرادی مثل هیتلر، جهانی رو به نابودی بکشن یا افرادی مثل کافکا جوونمرگ شن!
یادمه توی یکی از صفحات موسیقی اینستاگرام مردم میگفتن که درسته پدر و مادر خوانندهها آزارشون دادن ولی اگه نمیدادن، اون درد و رنجی که هنر رو آفرید درشون به وجود نمیومد:) درسته. بشریت همینقدر کثیف و خودخواهه...
کسی به عمر کم افرادی مثل کرت کوبین، اعضای کلاب ۲۷ و زجری که کشیدن به عنوان یه "کودک" اهمیتی نمیده. شاید چون ترجیح میده یه کودک زجر بکشه تا اینا شاهکار موسیقی گوش کنن یا شاید هم دلیلش رو میلر بهتر میدونست: "جامعه، فرهنگ و سنت، طرف بزرگسالانِ آزارگره، نه کودکان آزاردیده."
یکی از بهترین کتابهایی بود که هدیه گرفته بودم.
May 27, 2024
یک کتاب به تمام معنا دلنشین و آموزنده.
نقد اصلی کتاب به فرمان چهارم موسی است( به پدر و مادر خود نیکی کن). کتاب، به دنبال این است که اثبات کند عشقی که عموم انسانها به والدشان دارند، فقط یک وابستگی مخرب است، چگونه میتوان به کسانی که بیشتری آسیب را در کودکی به ما وارد کردهاند عشق ورزید؟
ترس، اصلیترین احساس سرکوب شده در کودکی است، اما از بین نمیرود و در بدن ذخیره میشود.
احساسات اصیل در بدن باقی میمانند و بزرگسالان، نیازهای برطرف نشدهی خود در کودکی را، در بزرگسالی با قربانی کردن دیگران طلب میکنند.
انسانی که در کودکی رنج دیده و قربانی است، در بزرگسالی نیز رنج میدهد و قربانی میکند.
نقد اصلی کتاب به فرمان چهارم موسی است( به پدر و مادر خود نیکی کن). کتاب، به دنبال این است که اثبات کند عشقی که عموم انسانها به والدشان دارند، فقط یک وابستگی مخرب است، چگونه میتوان به کسانی که بیشتری آسیب را در کودکی به ما وارد کردهاند عشق ورزید؟
ترس، اصلیترین احساس سرکوب شده در کودکی است، اما از بین نمیرود و در بدن ذخیره میشود.
احساسات اصیل در بدن باقی میمانند و بزرگسالان، نیازهای برطرف نشدهی خود در کودکی را، در بزرگسالی با قربانی کردن دیگران طلب میکنند.
انسانی که در کودکی رنج دیده و قربانی است، در بزرگسالی نیز رنج میدهد و قربانی میکند.
October 16, 2020
من در سال 2002 نتیجه پژوهشهایم را درباره آثار تنبیه بدنی به واتیکان ارائه کردم و با درخواست حمایت از کاردینالها، از مقامات واتیکان خواستم برای آگاهسازی والدین جوان در این زمینه کاری انجام دهند. هیچ کدام از کاردینالها کوچکترین علاقهای به این موضوع مهم اما مغفولمانده کودکانی که مورد آزار فیزیکی قرار گرفتهاند، نشان ندادند. حتی هرگز کوچکترین نشانهای از محبت و گذشت و بخ��ش مسیحی در رابطه با این موضوع مشاهده نکردم. اما موقع محاکمه صدام دقیقا همان نمایندگان کلیسا میخواستند نشان دهند که دارای حس محبت و گذشت هستند. مخصوصا که این محبت را نه به بچههای آزاردیده یا قربانیان صدام، بلکه به خود صدام، یعنی شخصیت پدرگونه بیرحمی ارزانی میدارند که این دیکتاتور ترسناک نمایندگی میکرد.
March 14, 2024
کتاب جالبی بود، اون تقدسی که برای والدین همیشه در نظر گرفته میشه رو میذاشت کنار و میگفت باید بپذیریم گاهی والدین دچار اختلالند و فرزندانشون رو آزار میدن. خیلی برام جالبه که چاپ شده ترجمهی این کتاب :))))
July 28, 2015
This book is amazing in its power to enable people, to shift the stuck. I found the descriptions of people who stop eating and get diagnosed with anorexia or bulimia, make more sense than anything I've read on this topic. The idea of desperately trying to find nutrition metaphorically... yes. This is the second book of Alice Miller's I have read. Now, I have to read her entire shelf.
The body never lies - ‘Ultimately the body will rebel, even if it has temporarily been pacified with the help of drugs, nicotine, or medicine, it usually has the last word, because it is quicker to see through self-deception than the mind, particularly if the mind has been trained to function as an alienated self. We may ignore or deride the messages of the body, but its rebellion demands to be needed because its language is the authentic expression of our true selves and of the strength of our vitality.’
The idea of anorexia as 'the longing for genuine communication' is a chapter that should be much cited.
Feeding a person while wearing a façade face can only arouse suspicion. If people who have difficulties eating are fed food by indifferent/ abusive people, the food might feel like poison and instinct says you’re better off starving until you find a genuine person to eat beside.
And for young carers of parent's emotional states, coming to terms with the endowed position within the family, 'My mother needed me for the abreaction of her own injuries so that she could avoid having to actually feel them.'
Bitterness from lack of genuine communication, coldness, stupidity, fear… ‘Slam yourself down inwardly until there’s nothing left that might upset your mother or make her scared.’
And, ‘I have the feeling that I have to modify and regulate my life so that my mother doesn’t flip her lid, so that she’s just fine, even if there’s nothing left of me.’
‘The body never lies’ is the perfect book to gain the realisation that you are not here to take care of and try to love people who don’t care to love you.
The body never lies - ‘Ultimately the body will rebel, even if it has temporarily been pacified with the help of drugs, nicotine, or medicine, it usually has the last word, because it is quicker to see through self-deception than the mind, particularly if the mind has been trained to function as an alienated self. We may ignore or deride the messages of the body, but its rebellion demands to be needed because its language is the authentic expression of our true selves and of the strength of our vitality.’
The idea of anorexia as 'the longing for genuine communication' is a chapter that should be much cited.
Feeding a person while wearing a façade face can only arouse suspicion. If people who have difficulties eating are fed food by indifferent/ abusive people, the food might feel like poison and instinct says you’re better off starving until you find a genuine person to eat beside.
And for young carers of parent's emotional states, coming to terms with the endowed position within the family, 'My mother needed me for the abreaction of her own injuries so that she could avoid having to actually feel them.'
Bitterness from lack of genuine communication, coldness, stupidity, fear… ‘Slam yourself down inwardly until there’s nothing left that might upset your mother or make her scared.’
And, ‘I have the feeling that I have to modify and regulate my life so that my mother doesn’t flip her lid, so that she’s just fine, even if there’s nothing left of me.’
‘The body never lies’ is the perfect book to gain the realisation that you are not here to take care of and try to love people who don’t care to love you.
May 25, 2020
موضوع كلي اكثر آثار ميلر" انكار رنج هاي كودكي در درون ماست".
هر يك از اين كتابها به جنبه اي از اين آثار مي پردازد و در اين كتاب، اثرات پايدار تربيت خشن بر جسم و روح انسان در دوران بزرگسالي بررسي شده است.
بخش اول كتاب به مثالهايي از زندگي چندين تن از نويسندگان نامي اشاره شده است كه بنا بر روايت هاي تاريخي دوران كودكي سختي سپري كرده اند و نمود اين اتفاقات در نوشته ها و زندگي آنها تحليل شده است.
بخش دوم كتاب به بررسي سرگذشت تعدادي از مراجعين و آثار تربيت سنتي در شخصيت فرد پرداخته شده است.
در بيشتر مواقع والدين اولين كساني هستند كه كودك مي شناسد و نياز به تاييد از طرف آنها در كودك بسيار قوي است و اين امر حتي منجر به سودمند فرض كردن آزار والدين و انكار آن از طرف كودك ميشود.
نمونه هاي فراواني از انكار اسيب والدين و توهم فرض كردن آنها در بزرگسالي وجود دارد كه سركوب اين خاطرات منجر به ناهنجاري هاي روحي و جسمي در بزرگسال شده است.
سركوب واكنش هاي طبيعي بدن به خشم و عصبانيت براي جلوگيري از تنبيه بيشتر و ترد شدن از طرف والدين بوده است.
در تمامي فرهنگ ها احترام و تكريم والدين از غير قابل پرسش ترين آموزه هاست و حتي بخشش والدين آسيب زا از طرف بسياري از درمانگران توصيه شده ولي بنا به مطالعات اين نويسنده پذيرش واقعيت اتفاقات و عدم انكار آنها منجر به نتايج بهتري مي شود.
عمده مثالهايي از خشونت والدين كه در اين كتاب آماده است آزار جنسي و تنبيهات بدني بي دليل از طرف والدين الكلي بوده است و يا والديني كه خود قرباني نسل قبلي بوده و تنبيهات بدني را جز انكار ناپذير تربيت ميدانند، بيشتر افرادي كه به درمانگر مراجعه ميكننند وقتي متوجه اين اثار و دليل اشفتگي هاي خود مي شوند كه ديگر به والدين دسترسي ندارند و حل اين تعارض ها و پذيرش واقعيت ها شروع رهايي انها از آسيبهايي است كه بي كمترين تقصيري تجربه كرده اند.
هر يك از اين كتابها به جنبه اي از اين آثار مي پردازد و در اين كتاب، اثرات پايدار تربيت خشن بر جسم و روح انسان در دوران بزرگسالي بررسي شده است.
بخش اول كتاب به مثالهايي از زندگي چندين تن از نويسندگان نامي اشاره شده است كه بنا بر روايت هاي تاريخي دوران كودكي سختي سپري كرده اند و نمود اين اتفاقات در نوشته ها و زندگي آنها تحليل شده است.
بخش دوم كتاب به بررسي سرگذشت تعدادي از مراجعين و آثار تربيت سنتي در شخصيت فرد پرداخته شده است.
در بيشتر مواقع والدين اولين كساني هستند كه كودك مي شناسد و نياز به تاييد از طرف آنها در كودك بسيار قوي است و اين امر حتي منجر به سودمند فرض كردن آزار والدين و انكار آن از طرف كودك ميشود.
نمونه هاي فراواني از انكار اسيب والدين و توهم فرض كردن آنها در بزرگسالي وجود دارد كه سركوب اين خاطرات منجر به ناهنجاري هاي روحي و جسمي در بزرگسال شده است.
سركوب واكنش هاي طبيعي بدن به خشم و عصبانيت براي جلوگيري از تنبيه بيشتر و ترد شدن از طرف والدين بوده است.
در تمامي فرهنگ ها احترام و تكريم والدين از غير قابل پرسش ترين آموزه هاست و حتي بخشش والدين آسيب زا از طرف بسياري از درمانگران توصيه شده ولي بنا به مطالعات اين نويسنده پذيرش واقعيت اتفاقات و عدم انكار آنها منجر به نتايج بهتري مي شود.
عمده مثالهايي از خشونت والدين كه در اين كتاب آماده است آزار جنسي و تنبيهات بدني بي دليل از طرف والدين الكلي بوده است و يا والديني كه خود قرباني نسل قبلي بوده و تنبيهات بدني را جز انكار ناپذير تربيت ميدانند، بيشتر افرادي كه به درمانگر مراجعه ميكننند وقتي متوجه اين اثار و دليل اشفتگي هاي خود مي شوند كه ديگر به والدين دسترسي ندارند و حل اين تعارض ها و پذيرش واقعيت ها شروع رهايي انها از آسيبهايي است كه بي كمترين تقصيري تجربه كرده اند.
June 20, 2021
Το σώμα μας αναζητά την "τροφή" που δε δέχθηκε στην παιδική ηλικία και αυτή είναι η πηγή των δυστυχιών και του πόνου του στην ενηλικίωση σύμφωνα με την Alice Miller .
Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο στο βιβλιοπωλείο μου ήταν αδύνατον να μην αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο .Είναι διαχρονικό και το θέμα του "πρωταγωνιστεί " σε άπειρες συζητήσεις με φίλους κατά καιρούς .
Περιέχει αρκετά ενδιαφέρουσες αλλά κυρίως θλιβερές ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μία δυσάρεστη και σε πολλές περιπτώσεις σκληρή παιδική ηλικία .Η συγγραφέας αυτό που θέλει να δείξει είναι πως οι προσδοκίες από την Τέταρτη Εντολή που ορίζει να τιμάμε τη μητέρα και τον πατέρα μπορεί να κρατούν δεσμευμένο τον ασθενή από το να αποτινάξει πληγές του παρελθόντος που προκλήθηκαν από τους γονείς του .Οι αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτή του Σίλερ ,της Γουλφ αλλά αυτή που με στιγμάτισε και ταυτίστηκα περισσότερο είναι του Προυστ.
Τέλος ,θα κρατήσω το ότι η αποδοχή όλων των δεινών που περνάει κανείς καθώς επίσης και των συναισθημάτων του είναι υψίστης σημασίας για τη θεραπεία του ,το πέρασμά του σε έναν πιο υγιή τρόπο ζωής ,χωρίς απωθημένα , ανοιχτές πληγές και πισωγυρίσματα σε παλιά τραύματα και τη μακροημέρευση.
Το προτείνω σε όλους όσοι υπέστησαν ψυχοσωματικά προβλήματα είτε τώρα στην περίοδο της καραντίνας είτε και παλαιότερα και στους λάτρεις της ψυχολογίας .
4 αστέρια και όχι περισσότερα γιατί η Miller εστιάζει υπερβολικά στην Τέταρτη Εντολή μονοπωλώντας την ανάλυση .Προσωπικά ,θα ήθελα κάτι ακόμα διαφορετικό.
Διαβάζοντας το οπισθόφυλλο στο βιβλιοπωλείο μου ήταν αδύνατον να μην αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο .Είναι διαχρονικό και το θέμα του "πρωταγωνιστεί " σε άπειρες συζητήσεις με φίλους κατά καιρούς .
Περιέχει αρκετά ενδιαφέρουσες αλλά κυρίως θλιβερές ιστορίες ανθρώπων που βίωσαν μία δυσάρεστη και σε πολλές περιπτώσεις σκληρή παιδική ηλικία .Η συγγραφέας αυτό που θέλει να δείξει είναι πως οι προσδοκίες από την Τέταρτη Εντολή που ορίζει να τιμάμε τη μητέρα και τον πατέρα μπορεί να κρατούν δεσμευμένο τον ασθενή από το να αποτινάξει πληγές του παρελθόντος που προκλήθηκαν από τους γονείς του .Οι αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτή του Σίλερ ,της Γουλφ αλλά αυτή που με στιγμάτισε και ταυτίστηκα περισσότερο είναι του Προυστ.
Τέλος ,θα κρατήσω το ότι η αποδοχή όλων των δεινών που περνάει κανείς καθώς επίσης και των συναισθημάτων του είναι υψίστης σημασίας για τη θεραπεία του ,το πέρασμά του σε έναν πιο υγιή τρόπο ζωής ,χωρίς απωθημένα , ανοιχτές πληγές και πισωγυρίσματα σε παλιά τραύματα και τη μακροημέρευση.
Το προτείνω σε όλους όσοι υπέστησαν ψυχοσωματικά προβλήματα είτε τώρα στην περίοδο της καραντίνας είτε και παλαιότερα και στους λάτρεις της ψυχολογίας .
4 αστέρια και όχι περισσότερα γιατί η Miller εστιάζει υπερβολικά στην Τέταρτη Εντολή μονοπωλώντας την ανάλυση .Προσωπικά ,θα ήθελα κάτι ακόμα διαφορετικό.
March 7, 2018
Çok enteresan bir kitaptı. Sansasyonel ve biraz da saldırgandı diyebilirim. Küçük çocukları dövmek, istismar etmek, reddetmek, korkutmak, sevgiden yoksun bırakmak, gereksiz ve fazla cezalandırmak, duymamak, dinlememek vs hepsi şiddettir ve bu şiddetin izleri bedende kalır diyor Alice Miller. Anne ve babayı affetmeye, onlarla barışmaya çalışmak bedenimizin çeşitli hastalıklar ile tepki vermesine sebep olur. Yapılması gereken anne ve babaya duyulan öfke ve diğer duyguları kabul etmek ve yüzleşmektir. Aslında çok beğendim kitabı sadece bu duygularla yüzleşme ve bunlarla yaşayarak başa çıkma kısmını biraz eksik buldum, hep orası biraz daha açılacak diye okudum, okudum ve hop kitap bitti gibi geldi bana. Psikolojiye meraklılara öneririm.
Displaying 1 - 30 of 515 reviews