Marcel van Roosmalen op pad met Theo Janssen: deze gouden Arnhemse combinatie levert een hilarisch en eerlijk inkijkje in de wereld van De Dikke Prins. Over het leven na het voetbal, maar ook over Ajax, Twente, Racing Genk en natuurlijk Vitesse. Soms gepassioneerd, soms laconiek, maar altijd Theo zoals Theo is.
Echt bijna álles over de carrière(-planning) van Theo Janssen én Marcel van Roosmalen inclusief een logische mini-ode aan de leukste en beste boekwinkel van Arnhem. De auteur overtreft zich dankzij de getranscribeerde uitwisselingen (interviews?) over de titel van het boek, de onderlinge afspraken, de titel, de promotiecampagne, het omslag en de titel in De dikke prins wat betreft efficiëntie - inhoudelijk en literair. Grapgehalte: plus. Winderigheid: min min. Ballen: nul/vijf. Alleen het overzicht van Janssens belangrijkste doelpunten is weggevallen. Dit is genoeg voor een recensie, toch?
Ondanks dat ik fan ben van MvR zou ik iedereen adviseren om het geld voor de aanschaf van dit boek beter te besteden, koop dit boek niet. Saai, saai, saai. Het wordt nergens boeiend. Waar het in het begin nog wel vermakelijk is om te lezen dat de hoofdpersoon eigenlijk niet wil mee werken, na een paar hoofdstukken gaat het gebrek aan inhoud, opbouw en enige vorm van diepgang zich echt wreken. Echt jammer, gemiste kans.
Ergens tegen het einde van het boek bekroop mij toch het gevoel dat ik in het DWDD interview was getrapt. Twee mannen vertellen met enige tegenzin dat zij met elkaar moesten samenwerken en dat het toch vooral een boek over 'niets' geworden was. En vervolgens lees ik in het boek ook dat zij dat interviewtje al ver van tevoren hadden gepland.
Maar toch, het boek pretendeert niet veel meer te zijn. Het leest als een trein, bevat veel humor en laat toch een beetje zien hoe Theo Janssen in elkaar zit. En dat is boeiend.
Dat boeiende zit hem vooral in de boodschap die ik er zelf maar aan het boekje heb toegekend: presteren is in het leven niet zo erg belangrijk, het is vooral belangrijk dat je leuke dingen doet.
'Op pad met de dikke prins' gaat wat mij betreft dan ook vooral over een zondagskind die door sommige mensen vooral wordt gezien als vrijbuiter, maar toch vooral iemand is die het liefste een hapje en een drankje doet met leuke mensen en daarna vooral met rust gelaten wil worden.
Bizar boek over een voetballer die een boek wil maar niets wil vertellen. Dit zijn de wooren van Marcel van Roosmalen en als je het boek leest weet je dat het klopt. Toch resulteert dit in een voetbalboek dat zijn weerga niet kent. Er zit veel humor in, je leert veel over het vreemde schrijfproces en begint te begrijpen waarom Theo, Theo is.
En boek dat nergens over gaat, met een hoofdpersoon die niet wil en een schrijver die er ook al niet te veel moeite voor doet. En dan toch nog vermakelijk zijn.
I really like the writing style of Marcel van Roosmalen. Easy, fluently and from the point of view of an observer with lots of dry humor. He is trying the capture who the person of Theo Janssen - the famous old Vitesse player - exactly is. But that is not easy if the main character is actually not interested or - perhaps more accurate - doesn't want to show who he is and what he thinks. But ultimately the writer paints a picture of a headstrong ex-soccer player with a big mouth but a small heart.
Ja nouja - wat heb ik nou eigenlijk zitten lezen. Dit boek voelt aan alsof je de gehele dag met Theo Janssen op het terras zit, het voelt als 1 lang interview en er worden loshangende anekdotes om je oren gegooid dus iemand die van chronologische boeken houdt zit hier verkeerd. Als je iets met voetbal hebt, en ietwat cynisch/relativerend in het leven staat moet je deze op je plank hebben. En zo niet, probeer het op je vakantie, dan lees je hem net als ik in 1 dag uit. Aanrader!
Dit was oprecht de grootste tijdverspilling van mijn leven. Ik kijk nog liever 10x de laatste minuut van de verlenging van de WK finale 2010 terug dan dat ik nog 1 bladzijde uit dit boek moet lezen.
Boek wat zo ontzettend over niets gaat, dat het bijna komisch wordt. De droogkomische schrijfstijl van Marcel van Roosmalen redt het boek nog een beetje, maar eigenlijk slaat het boek helemaal nergens op en Theo Jansen en van Roosmalen komen daar zelf nog eerlijk voor uit ook.
Op zaterdag ga ik altijd met mijn dochter naar zwemles. Dan heb ik tussen het kijken door tijd om af en toe wat te lezen. Steevast is dat een sportboek, meestal van Michel van Egmond. Dit genre kenmerkt zich namelijk door de korte hoofdstukken en het is niet erg als je even niet goed oplet. De afgelopen zwemlessen heb ik dus besteed aan Theo Janssen, samen met Robben, Ziyech, Van Persie en Berghuis één van mijn favoriete voetballers van het afgelopen decennium. Allemaal lefties, allemaal karakters.
Tijdens het lezen herinnerde ik me dat ik Janssen en Van Roosmalen tijdens hun roadshow op TV had gezien, o.a. bij DWDD. Van Roosmalen die vertelde over hoe vreselijk het was geweest om op te trekken met Janssen, omdat die eigenlijk niets wilde (behalve dan een boek). Dit gegeven is ook de rode draad in het boek. Daarnaast speelt een aantal kleurrijke karakters uit Theo's omgeving een rol, waaronder voormalig persvoorlichter van Vitesse Ester Bal en restauranthouder en beste vriend Jorgos. De omgang tussen deze personen (en de droogkomische toon van de schrijver) maakt het lezen de moeite waard. Janssen is een fantastische voetballer en een mooie gek. Maar dat is het dan ook wel. Wat dat betreft is de aflevering van Hard Gras over Vitesse, ook van de hand van Van Roosmalen, onthullender en interessanter.
Wat zal ik eens zeggen...Een heel apart boek dat eigenlijk nergens over gaat, maar toch ontzettend leuk is om te lezen. Bijzonder hoe je in het contact tussen schrijver en hoofdpersoon wordt meegenomen. Het boek leest lekker weg. Meer kan ik er niet over zeggen... Je moet het gewoon lekker gaan lezen.
Geen een Van Roosmalen blijft ongelezen door mij. Dit boek reken ik tot een van de hoogtepunten in zijn oeuvre vol met hoogtepunten. Komt het omdat de schrijver zelf een overeenkomst ziet met The Big Lebowski? De leukste films ooit, die over "niks" gaat. Zoals de beste comedy show ooit, Seinfeld, ook "about nothing" ging?
Hoe dan ook, de hellegang die Van Roosmalen moest doorstaan met het volgen van Theo Janssen levert constante lachsalvo's op. Hij zoekt maar naar iets van een insteek, een verhaal, maar de ex-Vitesse voetballer wil liever niet teveel vertellen. Een boek over "niks" dus.
Natuurlijk, Van Roosmalen is een kunstenaar in het creeeren van een context waarin de kleinste opmerkingen de grootste impact hebben. Het is echter hoofdpersoon Theo Janssen die dondersgoed weet waar de humor ligt. Dit zelfbewustbewust zijn schaadt de spontane, terloopse opmerkingen niet. De keerzijde is wel dat hij de donkere, negatieve momenten uit zijn leven niet wil bespreken.
Op elke pagina staan er wel uitspraken die je kan bijven herlezen. Daarmee is de Dikke Prins, een cultklassieker in wording. Zoals Van Roosmalen's eerste boek over Vitesse (Je Hebt Het Niet Van Mij), dat al is.
De avonturen (die eigenlijk weinig avontuurlijk zijn) die Marcel van Roosmalen beleeft met Theo Janssen van het soort dat voor verdeelde meningen zorgt.
De één vindt er werkelijk geen reet aan en stoort zich mateloos aan het gemopper, geklaag en gehannes van Janssen, die in alles laat blijken vooral niet van ‘gezeik’ te houden.
De ander smult van de anekdotes, de wonderlijke wijsheden van Janssen en de kneuterige taferelen in het Griekse restaurant waar het gezelschap elkaar vaak treft.
Hoewel ik het eerste kamp goed kan begrijpen, hoor ik bij het laatste. Marcel en Theo samen zijn een beetje als die twee oude mennekes van de Muppets. Ze vinden alles stom, iedereen is achterlijk en we moeten vooral gewoon normáál doen.
Zelf sta ik niet per se zo in het leven en vind ik het ook niet direct een productieve levensinstelling, maar als toeschouwer kan ik er erg van genieten.
Van Roosmalen schrijft het aan het begin, aan het einde en zo'n twintig keer halverwege het boek: het is onduidelijk waarom dit boek er eigenlijk moet zijn. Om cynisch van te worden.
Vaak is dat bij Van Roosmalen een goed teken. In zijn verhalen over Vitesse fileerde hij een ieder met valse ambities genadeloos. Theo Janssen en Ester Bal speelden daarbij mooie, relativerende bijrollen.
Als hoofdrolspelers zijn ze ontzettend leeg. Van Roosmalen doet nog een halve poging die leegte dan maar te benadrukken, maar lijkt zelf uiteindelijk toch ook nooit echt de hoop te hebben gehad dat het iets zou worden met dit boek. Het was veel knapper geweest als hij het boek dan ook maar gewoon niet had uitgebracht.
Hilarisch verslag van het maken van een boek met een voetballer die niks wil vertellen. Van Roosmalen zijn chagrijn en wanhoop knallen van de pagina’s af. Jansen zijn beste aandeel is het maken van de grap over ‘plofscheten’ na het eten van iets te veel kipnuggets bij de Mcdonalds, hiermee is de wanhoop van van Roosmalen naar mijn idee prima te verklaren
Briljant luisterboek. Marcel van Roosmalen spreekt het zelf in en daardoor is het boek echt een genot om naar te luisteren. Theo Janssen zegt inderdaad heel weinig wat echt interessant is, maar omdat het zo’n karikatuur is zorgt zijn persoon wel voor een onderhoudend boek. Je hebt het idee naar een comedy te luisteren. Ik ga gelijk alle andere boeken van Marcel van Roosmalen kopen.
Gekocht voor 3,50 bij de Trekpleister. Wat dat betreft heeft het boek de verwachting waargemaakt. Wilde wat luchtigs tussen de wat zwaardere non-fictie en dan is Van Roosmalen wel erg prettig. Boek is grappig geschreven. Helaas was het tegelijk zo oninteressant dat ik niet verder gekomen ben dan halverwege.
Een boek over niks. Theo met z'n entourage Ernemmers die werkelijk niets te melden hebben. Het cynisme van MvR maakt dit tot een lekker leesbaar boek. Aan mijn beeld van Theo (lamstraal die van frikandellen houdt) heeft dit niets veranderd..
Het boek leest makkelijk weg, maar is vaak wat oppervlakkig. Het geeft een goed inzicht in de persoonlijkheid van Theo Janssen, maar grote verrassingen bleven uit. De cynische toon van Van Roosmalen maakt het boek gelukkig weer draaglijk.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Een boek dat ik nooit zou lezen, maar luisteren was prima. Het Arnhemse van Van Roosmalen versterkte het geheel. Ik snap nu ook de recensies van toen beter. Het gaat eigenlijk nergens over. Is ook niet te doen met deze combi van mensen. En daardoor grappig.
Ergens wel grappig, maar als je letterlijk de helft van het boek besteedt aan het definitief maken van de titel van datzelfde boek, wordt het wat taai. Drie sterren omdat ik af en toe wat gelachen heb en 2,5 ster niet mogelijk is.
This is a book that shouldn't have been written. There is virtually nothing to tell and the author acknowledges as much (it actually is a main theme of the book). Then again, it made me laugh out loud quite often, so that's worth a couple of stars I guess.
Verslag van een moeizame exercitie, het maken van dit boek. Leest wel lekker weg en af en toe ook wel grappig. Geweldige voetballer natuurlijk maar ook een eigenheimer.
Wat een raar en slecht boek. Het is geen (auto)biografie, geen verhaal, wat is het wel? Ik zou bijna zeggen leest u het zelf, maar dat raad ik u eerlijkgezegd niet aan.
Dit was best een leuke column geweest, een heel boek is wat veel van het goede. Met een hoofdrolspeler die zo ongeïnteresseerd is kan dat ook niet anders.