Nieodgadniona

Damian Werner #2

by Remigiusz Mróz

Straciłem w życiu tak naprawę jedną bliską osobę, ale to w zupełności wystarczyło, bym zrozumiał, że prędzej czy później stracę wszystko.

Rok po ucieczce od męża Kasandra Reimann prowadzi spokojne, ustatkowane życie za granicą. Jest przekonana, że udało jej się zostawić wszystko za sobą – także konsekwencje tego, co zrobiła, by ratować siebie i dziecko. Do czasu. Pewnego dnia jej syn nie wraca do domu po wizycie u kolegi, a jedyny ślad prowadzi do Opola.

Zrozpaczona matka zrobi wszystko, by odnaleźć dziecko, nawet jeśli będzie oznaczało to ponowne spotkanie z człowiekiem, którego życie zniszczyła.

Damian Werner tymczasem wprowadza się do nowego mieszkania, wciąż starając się zapomnieć o wszystkim, co spotkało go rok temu. Przeglądając jednak rzeczy zostawione przez poprzedniego właściciela, trafia na starą kasetę VHS, która rzuca nowe światło na jego przeszłość…

Genres: Audiobook, Crime, Thriller, Mystery, Polish Literature, Poland, Favorites

400 pages, Paperback

First published January 30, 2019

Reviews

[Gosia · Rating 1 out of 5]

Tyle razy ile dziś zadano mi pytanie i ile ja razy zadałam sobie pytanie czemu nadal czytam Mroza, może być wyjaśnione tylko jednym : jestem masochistką.
Czytane w ebooku więc procenty: ciekawostka-facepalm na 2%, koło 30 procentu zaczęłam sobie zadawać pytanie: czemu, przy 54% miałam ochotę rzucić Kindlem, przy 57 tylko to że byłam w kawiarni uratowało czytnik. Wkurzyłam się niemiłosiernie na to coś, bo cholera, już serio pal licho ze to się szybko czyta. To było po prostu głupie.

[Martyna · Rating 1 out of 5]

Nie wiem czy to było gorsze od Czarnej Madonny, na pewno porównywalne.

[Ewa (humanizmowo) · Rating 1 out of 5]

Gdzie jest mój Mróz? Reszty pozwolę sobie nie skomentować...

[Klaudia_p · Rating 1 out of 5]

Zacznę od tego, że gdybym miała wypunktować wszystkie absurdy, jakie znalazłam w fabule, to nie zmieściłabym się w dozwolonym na goodreads limicie znaków. Wymienię więc tylko kilka tych najbardziej uwłaczających inteligencji czytelnika i świadczących o megalomanii Remigiusza Mroza, którego osobiście nazwałabym najbardziej płodnym wyrobnikiem wśród polskich pisarzy. Zarys fabuły jest w opisie, więc przejdę do konkretów. Żeby nie być gołosłowną każdy zarzut/absurd będzie poparty przykładem. Mała uwaga: pojawiają się wyimki z fabuły, ale trudno bez konkretnego umiejscowienia w fabule nazwać je spojlerami. Zaczynamy festiwal absurdu:
*"Strzelić w kolano, a potem sypać na ranę sól dopóty, dopóki nie wyjawi mi, gdzie trzyma Wojtka? Byłam zdolna do wielu rzeczy, ale nie do tego". Faktycznie, na samą myśl o tych wymyślnych i budzących grozę torturach podobnie jak bohaterka pomyślałabym, że jednak nie jest w stanie skrzywdzić Wernera. Ta sama bohaterka, która w poprzedniej części dopuściła się gorszych aktów przemocy, teraz grozi Wernerowi bronią.
*"Gdyby Ci ludzie wiedzieli, do kogo Kassandra kierowała ostatnie słowa, z pewnością skupiliby się teraz na mnie". Pomijam fakt, że chwilę wcześniej sama zainteresowana szukała go wzrokiem w tłumie wydzierając się "Wern". Zapewne nikt, kto by to usłyszał, nie wpadłby, że chodzi o zamieszanego we wcześniejsze poczynania Kassandry Damiana Wernera. Rozumiem, że Remigiusz Mróz nie widzi, że obraża inteligencję swoich czytelników, ale on obraża nawet swoich bohaterów. To pewnie niezmierzone, jak cała fabuła.
*"Kas żyła nie tyle w toksycznym, ile w radioaktywnym aktywnym związku". A na początku tej chemicznej sielanki pewnie była napromieniowana miłością...
* Współwięźniarka w celi przedstawia się jako "Migota". I oczywiście ma dziary, ale nie takie prawdziwe, tylko wiecie, zrobione w więzieniu, bo "nie były żadnymi dziełami sztuki". Migota może sobie załatwić w więzieniu wszystko, a przynajmniej na taką wygląda. NO BO MA DZIARY. Logiczne.
*"Miałabyś trzecie [widzenie] na dziecko - włączyła się Migota - Ale że jest warzywem, to zobaczysz je co najwyżej na stołówce". Niesmaczny żart, ale pewnie według Mroza, to tak zabawne, że karuzela śmiechu nie przestaje się kręcić.
* Zastanawia mnie skąd Damian Werner ma pieniądze na swoje wojaże? Jeździ sobie po Opolu, łazi po knajpach, za wszystkich płaci, nie przejmuje się nawet mandatem, choć nie pracuje. Mróz na każdym kroku podkreśla, jak biedny jest nasz bohater. Co ciekawe, nie ma żadnej wzmianki, żeby dostał jakiekolwiek pieniężne zadośćuczynienie od Kassandry czy od kogoś innego. Więc jak? Albo Mróz tu czegoś nie przemyślał (Nie byłby to pierwszy raz) albo uważa, że to nie ma znaczenia, bo czytelnik i tak nie zwróci uwagi.
*"Przypuszczałem, że zespół stresu pourazowego w takich przypadkach niewiele różni się od tego, który występuje u żołnierzy wracających z terenów ogarniętych konfliktami". Prawdziwy Sherlock! To takie dziwne, że PTSD dotyka także ofiary porwań, gwałtów, pielęgniarki, lekarzy, a nawet nauczycieli. Dlatego dobrze, że jest ktoś taki, jak Remigiusz Mróz, który nie boi się edukować społeczeństwa. Wszak to niewdzięczne zadanie. Proponuję zdrowaśkę w intencji dobrodzieja Remigiusza.
* Bohaterka otrzymuje dwa ciosy nożem w brzuch, krew się z niej wylewa, traci świadomość, by po kilku minutach znów być przytomną i kminić jak się wyratować. "Krew lała się z mojego brzucha niemal jak deszcz z nieba". Bo nie ma możliwości, żeby się w tym czasie wykrwawiła na śmierć. Po kilku kolejnych minutach pyta samą siebie: "Ile mogłam mieć jeszcze czasu? (...) Krew wypływała mi z brzucha nie strużką, a strumieniami". Już powinna nie żyć, ale zjawiają się wybawcy. Mało tego, jak się okazuje, wystarczy przyłożyć do rany gazę, a krwotok ustępuje. I jeszcze potem nasi dzielni pomagierzy układają ją na brudnym asfalcie (co z tego, że rannych nie powinno się ruszać ani przelokowywać), ale z zachowaniem środków ostrożności pilnując, by brudna woda nie dostała się do rany. Cuda na kiju. Nawet śmierć w fabularnym świecie Mroza jest pojęciem względnym. Ten świat rządzi się innymi prawami. Samą deszczową metaforę litościwie pominę milczeniem.
*"- Niuchałaś? - Wtykałam fetę". Żarty są tak samo powtarzalne, jak fabuły książek Mroza.
*Kilka ulubionych cytatów, które pieczołowicie wyszukałam: "Tworzysz zamknięty obieg swojego żalu", "Nawet mnisi, którzy składają śluby milczenia, gadają przez sen", "(...) miłość to nic innego jak rozpuszczalnik (...) usuwa problemy", "Polujemy na prawdę (...) I tak się składa, ze Ty możesz nam ją zaserwować". Dodam tylko, że rozmówczyni pracuje w McDonaldzie, stąd to pomysłowe "zaserwować". Nadal nie wiem, kiedy ma nastać moment, w którym powinnam się zaśmiać z zażenowania. Czy to już?
*"Umierałam. Mój organizm po prostu się wyłączał". Od wyłączania organizmu jest Beata Pawlikowska, proszę jej nie odbierać palmy pierwszeństwa.
*I na koniec: "(...) jej głos jest chyba migrenogenny". Nie, to Pańskie książki są migrenogenne i nie ma na to lekarstwa. Na głupotę, która się wylewa z kart tej powieści nie ma odtrutki

[Donaam · Rating 2 out of 5]

Mocne 2,5 ⭐️ Szkoda, bo Nieodnaleziona była dobra.

[Mantis (¯ ³¯)♡ · Rating 3 out of 5]

3/5 ⭐️

Ogólnie, przez dużą ilość postaci powstał mały kocioł, pojawiło sie trochę absurdu ale mogło być gorzej, zakończenie tej historii rozwiązało kilka wątków, ale dało też okazje na domyślenie się co się może stać później.

Całokształt historii oceniam na 3.4/5 ⭐️, skrajne emocje mi czasem towarzyszyły czytając ją 😅

[Drzejms · Rating 1 out of 5]

DNO.

[Anna · Rating 1 out of 5]

1,5

Pełna absurdów fabuła.
Przez większość książki czułam się jak uwięziona w brazylijskiej telenoweli. Poziom niedowierzania i przewracania oczami osiągnął wyżyny możliwości.
Zastanawiałam się czy na koniec nie okaże się ze ojcem Damiana jest ksiądz Andrzej? A matka Wojtka - Ewa?
0,5 za to że Mróz jak to Mróz , czyta się szybko.

[Monika · Rating 1 out of 5]

Przekombinowane. Złe nawet jak na guilty pleasure.

[Bella · Rating 3 out of 5]

Co tu się działo xD
Ja nie wiem, czy to ja mam problemy z czytaniem ze zrozumieniem, czy to jest naprawdę tak zawile napisane. No i jak zawsze - Mroza czyta się szybko. Ta część miała niby wyjaśnić wszystko i pokazać co się stało naprawdę, ale ja chyba mam więcej pytań niż odpowiedzi po lekturze.
Zdecydowany plus za poruszenie ciężkich tematów.

[Thinheniel · Rating 3 out of 5]

Na plus - bo wciaga tak jak pierwsza czesc.
Na minus - kompletnie sie pogubilam i w koncu nie wiem kto tam kogo, po co i dlaczego :)

[Agnieszka · Rating 2 out of 5]

Well, I liked that Mróz mentioned such very important topics as sexual abuse of children in the Catholic church or that he mentioned a same-sex relationship in a positive way. Killing one of them off wasn't neccessary, though, because Poland needs positive representation of same-sex relationships. We aren't tragic figures who have to suffer because we aren't straight, y'know?

Other than that, I couldn't care less about Kassandra in that book and I didn't like how over the top the prison scene with her cellmates were, that we didn't get an explanatiom about what exactly happened to Wojtek and I also don't like how the whole thing with Ewa turned out... Sorry...

[_bookish_book_ · Rating 5 out of 5]

Nie rozumiem dlczego ludzie tak bardzo nie lubią tej książki. Szczerze tego nie rozumiem!!! Wykonanie nie jest złe, fabuła nie jest zła, wiec dlaczego? Może to kwestia tego, ze to moja pierwsza seria tego autora i jeszcze jestem w amoku, ale wątpię. Na polskim rynku jest znacznie więcej książek polskich autorów, gorszysz od tej a ludzie się nimi zachwycają jakby niewiadomo jakim arcydziełem były. Jest to nagonka na książkę czy na autora, który cieszy się sukcesem? Nie wiem, nie wnikam. Wydaje mi się jednak, że seria nie zasługuje na tyle złych opinii.

Przyznaje „Nieodgadniona” w pewnym monecie wydawała się przekombinowana ale ostatecznie mi się to podobało. Jedyne czego mogłeś być pewny w tej książce to to, że niczego nie możesz być pewny.

[Wal.li · Rating 3 out of 5]

Die zweite Wahrheit

Kasandras Sohn wurde entführt, sie muss alles tun, damit sie ihn befreien kann. Der erste Verdacht ist, es könnte Damian Werner gewesen sein, der sich nach der Sache von vor einem Jahr an ihr rächen will. Werner ist aber offensichtlich so ahnungslos, dass Kasandra ihn bittet, ihr zu helfen. Damians große Liebe Ewa ist seit Jahren verschwunden. Er glaubt, dass sie noch lebt und immer noch will er sie finden. So wie Kasandra auf seine Hilfe angewiesen sein könnte, kann sie ihm vielleicht helfen. Wenn sie die Wahrheit über Ewas Verschwinden herausfinden, haben sie möglicherweise einen Ansatz den Jungen zu befreien.

Zum Verständnis dieses zweiten Bandes um die Suche nach Ewa ist es empfehlenswert, den ersten zu kennen, denn die Geschichten hängen eng zusammen. Nach der langen Suche ist es ungewiss, ob Damian tatsächlich wieder mit Ewa zusammenkommen will oder ob er eigentlich nur die Wahrheit wissen will. Kassandra dagegen muss die Folgen tragen, die ihr Handeln hatte. In ihrer Lage hat man schon vorher nicht sein wollen, doch jetzt hat sie es auch nicht leicht. Das hindert sie aber nicht, ihre Fäden zu spinnen, um ihre eigenen Ziele zu erreichen. Damian und Kassandra ergänzen sich gut.

Obwohl in Teilen recht brutal und von der Handlung her manchmal schwer zu glauben, bietet sich hier eine spannende Jagd nach der Wahrheit, von der man schließlich nie ganz sicher sein kann, ob man sie wirklich kennt. Ob man tatsächlich Klarheit erhalten soll, bleibt dem Autor ein wenig vorbehalten und richtig sympathisch ist am Ende keiner der Protagonisten. Dennoch versteht es der Autor zu fesseln. Und dabei packt er noch ein Thema, das es sicher verdient, eine größere Öffentlichkeit zu bekommen. Insgesamt ein Buch, das zwar nicht völlig überzeugt, dass aber doch eine flotte und packende Lektüre bietet.

3,5 Sterne

[Chochlikowebooki · Rating 4 out of 5]

Chociaż pierwszy tom czytałam przynajmniej z rok lub dwa lata temu już nawet nie pamiętam, ale fabuły nie zapomniałam i tutaj chociaż troszkę zagmatwana i poprowadzona tak, że do końca tak naprawdę nie można było dowiedzieć się kto po jakiej stronie barykady się znajduje, to naprawdę szybko i dobrze czytało się tę część.

Miałam pewne momenty, że nie mogłam oderwać się od czytania, bo akcja bardzo się zagęszczała i byłam ciekawa co z tego wyniknie. Wiem, że co niektórzy o Mrozie mówią różne rzeczy, ja po przeczytaniu dopiero jego drugiej części, myślę, że jeszcze z nim przygody nie skończę, bo jestem ciekawa innych historii.

Podoba mi się jego styl z powodu tego co zauważyłam w pierwszej części, ma przynajmniej tutaj podobny styl trochę do Cobena. A że to mój jeden z ulubionych autorów to dlatego te książki też mi się podobają.

Nadal wysoki poziom i nadal mi się podoba. Bardzo szybko się czyta tę książkę, jak się zacznie to naprawdę są momenty, że ciężko się oderwać. Kto nie miał jeszcze styczności z Mrozem to polecam. Kto miał, to jestem ciekawa co myślicie o jego książkach.

[Aellirenn Czyta · Rating 5 out of 5]

Jak ja się ucieszyłam, kiedy dowiedziałam się, że będzie drugi tom Nieodnalezionej! Jak ja się nie mogłam doczekać, jak się nastawiałam na kawał dobrego thrillera, jak ja chciałam znów nie być w stanie odłożyć książki choć na chwilę! I co? I slusznie przewidywałam, że będzie dobrze. :)

Nie napiszę nic więcej, sami przeczytajcie. Polecam jednak złapać za powieść w weekend lub inny wolny dzień, bo po co się irytować, kiedy trzeba będzie przerwać czytanie?

Ps. Mróz wciąż mi się nie przejadł. ;)

[Julia · Rating 5 out of 5]

Jeszcze tak pokrętnej w rozwiązaniu książki nigdy nie czytałam. W niektórych momentach ciężko było zrozumieć czy znane już informacje rzeczywiście są faktami. Sama egzystencja Ewy i jej motywy są tak skomplikowane, że finalnie nie umiem jednoznacznie stwierdzić czy jej zachowanie było tak ogromną miłością do Tygrysa czy raczej egoizmem i strachem o własny byt. Bardzo ekscytująca i wciągająca. 😌

[AngelikaLika · Rating 3 out of 5]

3.3💥

[nadia · Rating 4 out of 5]

super się bawiłam, ale przekombinowane strasznie
pewnie jakbym czytała a nie słuchała to wywróciłabym oczami 6372 razy

[Beata · Rating 4 out of 5]

Ech, Panie Remigiuszu! Wodzisz nas Pan za nos! 😂 4,5/5 ❤

[Adam Włodarczyk · Rating 3 out of 5]

,,Nieodgadniona" Remigiusza Mroza to pozycja nieco słabsza od poprzedniej części. Miałem nieodparte wrażenie, że autor chciał wyjaśnić wszystkie zawirowania fabularne, ale sam do końca nie mógł z tego wybrnąć. Plusem jest to, że treść poprzedniej części sprawnie wpleciona jest do tomu drugiego. Nawet jeżeli ,,Nieodnalezioną" czytaliśmy dawno, cała układanka fabularna łączy się w całość, przypominając nam wszystkie wydarzenia. Zastanawiam się natomiast skąd u Mroza taka dziwna maniera męczenia jednego produktu. W ,,Czarnej Madonnie" earl grey i earl grey. W ,,Nieodnalezionej" wszechobecne prosecco, a tu z kolei serwowane nam jest na każdym kroku sushi. Nieco to nachalne. Rozumiem, że autor chciał nadać cechy charakteru postaciom. W życiu prywatnym też tak mamy. Tu jednak strasznie raziło mnie to w oczy. Zdecydowanie było tego za dużo, tak jak wszędobylskiego ,,bynajmnniej". Czy polecam? Sam nie wiem. Z jednej strony cieszyłem się, że wróciłem do świata głównego bohatera. Chociaż jego nieporadność i naiwność poraża. Z drugiej jednak strony, gdybym skończył na pierwszej części nie musiałbym tak łopatologicznie wszystkiego dostać na tacy. Czasami lepiej jeżeli pewne kwestie zostaną niedopowiedziane.

[franek_reads · Rating 4 out of 5]

Nie jest chyba już dla Was żadną tajemnicą, że Remigiusz Mróz jest zdecydowanie moim ulubionym współczesnym polskim pisarzem, dlatego jeszcze przed premierą udało mi się sięgnąć po kontynuację "Nieodnalezionej" czyli po "Nieodgadnioną".

Jest to dalsza historia Damiana Wernera, który za wszelką cenę pragnie odzyskać zaginioną przed wieloma laty narzeczoną. Po lekturze pierwszego tomu miałem pewne zastrzeżenia, ponieważ autor pozostawił nas z kilkoma niedomòwieniami oraz niespójnościami. Dlatego tym bardziej chciałem się dowiedzieć, czym tym razem zaskoczy mnie Mròz.

I po pierwszych 50 stronach "Nieodgadnionej" byłem delikatnie mówiąc zły oraz zawiedziony, ponieważ cała fabuła wydawała mi się dość absurdalna i nie mająca żadnego odzwierciedlenia w rzeczywistości. Na całe szczęście akcja w drugiej połowie książki przyspiesza, autor niejednokrotnie podpuszcza nas i wprowadza w ślepe uliczki, abyśmy do samego końca nie poznali całej prawdy o trójce głównych bohaterów: Ewie-Wernerze-Kasandrze.

Fabuła wielokrotnie potrafi zaskoczyć, motywy bohaterów zmieniają się praktycznie w każdym rozdziale, abyśmy jednak ostatecznie mogli dojść do wniosku, że ta z pozoru dość absurdalna historia ma swoje logiczne wytłumaczenie i naprawdę mogła się wydarzyć.

Książkę czyta się w błyskawicznym tempie, a Mróz znów udowodnił, iż nikt w Polsce nie pisze tak dobrych i nieprzewidywalnych thrillerów!

[vic .ೃ࿐ · Rating 2 out of 5]

wielkie rozczarowanie. niestety dosięgła tutaj mroza przypadłość drugiego tomu:/

co prawda patrząc z perspektywy czasu na pierwszą część, sądzę, że nie należała ona też do najlepszych. pojawiło się tam dużo nierealnych scen, wszystkie wątki były jakieś takie pokręcone, a bohaterowie byli bez większej głębi. natomiast to co odróżniało tamtą część od tej był fakt, że przy pierwszym tomie bawiłam się całkiem dobrze i nie mogłam się od niej oderwać w pewnych momentach. tutaj tego nie było, a wręcz przeciwnie - znudziłam się w połowie.

co prawda dotrwałam do końca, ale jakim kosztem. zostałam jedynie z jeszcze większym mętlikiem i z jeszcze większą ilością pytań, na które odpowiedzi niestety nie znalazłam.

[Dominika · Rating 1 out of 5]

Hmm. Nic w tej książce nie ma sensu. Dziury w fabule są tak ogromne że aż boli, a cała historia po wyjaśnieniu nadal niewiele wyjaśnia. Nie spodobał mi się fakt, że po 20 godzinach spędzonych na słuchaniu 1 i 2 części audiobooka autor na koniec dodaje że on wie jakie jest wyjaśnienie, ale nie powie. Dodatkowo mam nieodparte wrażenie, że gdyby postawić obok siebie Forsta, Zaorskiego i Wernera to okazałoby się, że Mróz pisze w kółko o tej samej postaci, tylko delikatnie zmodyfikowanej na potrzebę wrzucenia jej w inne życie.

[Sebastian Kruk · Rating 3 out of 5]

Trochę lepsza niż część pierwsza. Może dlatego, że daje ułudę (szczęśliwego) zakończenia? Nadal jednak pozostaje zbyt wiele pytań: co z Glazurem? jaka była w tym wszystkim rola Joli? I najważniejsze: dlaczego Ewa chciała zabić Kas, czyli co ma wspólnego Riemann z Kajmanem.

Mam nieodparte wrażenie, że Mróz przyjmuje styl od Bondy, niestety.

[enittas · Rating 2 out of 5]

No takie może 2.5? Idę dalej szukać starego, dobrego Mroza.

[Kaktusik · Rating 4 out of 5]

Czy zdarza się Wam zmienić zdanie co do książki, bądź serii wraz z upływem czasu? I to w tę dobrą stronę?

Pewnie niektórzy z Was kojarzą, że dwa lata temu udało mi się przeczytać Nieodnalezioną od Remigiusza Mroza. Pamietam jaka to była dla mnie mordęga, udręka i nie wiem co jeszcze. Dosłownie miałam jej dosyć, ale jako, że musiałam przeprowadzić o niej prezentacje na studiach, to jednak wypadało się zapoznać z treścią.

Teraz praktycznie nie pamiętam co mi nie odpowiadało w pierwszej części, poza ciągłym podkreślaniem jakie to Opole nie jest (a tak się składa, że pochodzę z jego okolic i też tam studiuje, więc nie było to zbytnio komfortowe w czytaniu) oraz irytującej Kasandry, plus wątku przemocy domowej, który z tego co pamiętam, nie był aż tak dobrze ugryziony. Można powiedzieć, że są to dosyć ważne aspekty, aczkolwiek po upływie czasu mam wrażenie, że niechęć do tej historii w znacznym stopniu przygasła i już nie odpycha mnie od siebie.

Stąd też podjęłam decyzję o zapoznaniu się z drugim tomem, który spodobał mi się o wiele bardziej - nie wiem czy jest to kwestia zmiany przyswajania treści (pierwsza część czytana na papierze, druga część wysłuchana w audiobooku), czy może faktycznie wypada ona lepiej na tle poprzedniej.

Ale przechodząc do rzeczy, może akurat kogoś z Was zaintryguję opisem do Nieodgadnionej (uwaga, możliwe spoilery jeżeli nie czytałaś/eś pierwszego tomu).

Kasandra Reimann powraca do życia Wernera niczym bumerang. Zaledwie rok po niezbyt szczęśliwych wydarzeniach, Damianowi udaje się zacząć podążać w kierunku nowego, a jednocześnie starego życia. Symbolem dążenia do czegoś co popchnie go ku dalszym zmianom, ma być przeprowadzka. Szybko się jednak okazuje, że w świeżo zamieszkałej kawalerce, poprzedni lokator zostawił kasetę, która magicznie przyciąga do siebie mężczyznę. Relikwie przeszłości wręcz odmienia jego życie, ponieważ na nagraniu znajduje się jego narzeczona, uznawana przez 11 lat za zaginioną. Pech chciał, że zaledwie kilka godzin po odkryciu znaleziska, do życia Damiana powraca Kasandra, z którą ten wolałby już nie mieć nic wspólnego. Niestety okazuje się, że jej dziecko zostało porwane i chłopcu grozi niebezpieczeństwo. Czy drogi tych dwojga będą się znowu pokrywać? Czy jedno z drugim na coś wspólnego? Tego musicie dowiedzieć się sami, ale uprzedzam! Powinniście uzbroić się w stalowe nerwy, bo i tym razem nie zabraknie niespodziewanych zwrotów akcji, które całkowicie zmienią Wasz punkt postrzegania.

[Daria · Rating 1 out of 5]

Cała ta książka to festiwal absurdu. Combo fikcji i komedii.
Fabuła kojarzy mi się ze słowami Trudi Cavanan: „Jeden raz to pomyłka, dwa razy: pech lub zbieg okoliczności, trzy: umyślne działanie lub złe przyzwyczajenie.” Umyślne działanie autora, który robi ze swoich postaci idiotów. Tak jak Kas traktowała Werna jak idiotę, tak Mróz stworzył fabułę, w której robi idiotów z Werna, Joli i czytelników np. druga kaseta - dowiedzieli się, że jest nowa, a jednak wierzyli w zawartość i fakt, że Ewa ją nagrała jako pożegnanie. Wybrane niedociągnięcia tłumaczone są później przez Kas kolejną wersją zdarzeń np. zostawienie przez nią kasety z nickiem Joli, wątek sąsiada Damiana. A inne pomijane przez tempo akcji i lekceważenie czytelnika, nawet śmierć nie może być realistyczna.

Największe WTF to scena wyciągania Kas z samochodu i jej przeżycie niczym jakaś Iron Woman. Dwa ciosy nożem w brzuch, krwotok, uszkodzona tętnica, 2 l krwi na dywaniku jak „deszcz z nieba”, utrata przytomności, zatamowanie tego wszystkiego… gazą z apteczki samochodowej, no ale najważniejsze było, żeby się brudna woda nie dostała się do ran. 😐 Nic nie miało znaczenia, jeszcze w drodze do karetki zdążyła powiedzieć 2 „kluczowe” słowa do Damiana.

Nie obyło się bez niewyjaśnionych wątków i 1 pytania do czytelnika na deser, który dostał w sumie odpowiedzi tylko na pytania z poprzedniego tomu/porwanie Wojtka i kolejne pytania bez odpowiedzi o los bohaterów.

[karolowaty · Rating 4 out of 5]

Druga część znakomitej powieści pana Remigiusza Mroza pod tytułem "Nieodgadniona". Recenzja totalnie taka sama jak przy pierwszej części, z tym że tutaj daje 4/5. Dlaczego? Dwójka jest bardzo zagmatwana, w tym negatywnym sensie, że musisz się cofać do tyłu żeby przypomnieć sobie sytuacje/bohatera. Nie jest też tak pociągająca, fabuła jest trochę mniej ciekawa. Niemniej jako całość to nadal majstersztyk godny polecenia!

[pola · Rating 3 out of 5]

2,75