What do you think?
Rate this book
Story of the Eye
Only Georges Bataille could write, of an eyeball removed from a corpse, that "the caress of the eye over the skin is so utterly, so extraordinarily gentle, and the sensation is so bizarre that it has something of a rooster's horrible crowing." Bataille has been called a "metaphysician of evil," specializing in blasphemy, profanation, and horror.
Story of the Eye, written in 1928, is his best-known work; it is unashamedly surrealistic, both disgusting and fascinating, and packed with seemingly endless violations. It's something of an underground classic, rediscovered by each new generation. Most recently, the Icelandic pop singer Björk Guðdmundsdóttir cites Story of the Eye as a major inspiration: she made a music video that alludes to Bataille's erotic uses of eggs, and she plans to read an excerpt for an album.
Warning: Story of the Eye is graphically sexual, and is only suited for adults who are not easily offended.
Story of the Eye, written in 1928, is his best-known work; it is unashamedly surrealistic, both disgusting and fascinating, and packed with seemingly endless violations. It's something of an underground classic, rediscovered by each new generation. Most recently, the Icelandic pop singer Björk Guðdmundsdóttir cites Story of the Eye as a major inspiration: she made a music video that alludes to Bataille's erotic uses of eggs, and she plans to read an excerpt for an album.
Warning: Story of the Eye is graphically sexual, and is only suited for adults who are not easily offended.
103 pages, Paperback
First published January 1, 1928
801 people are currently reading
35869 people want to read
About the author
Georges Bataille
232 books2,515 followersFrench essayist, philosophical theorist, and novelist, often called the "metaphysician of evil." Bataille was interested in sex, death, degradation, and the power and potential of the obscene. He rejected traditional literature and considered that the ultimate aim of all intellectual, artistic, or religious activity should be the annihilation of the rational individual in a violent, transcendental act of communion. Roland Barthes, Julia Kristeva, and Philippe Sollers have all written enthusiastically about his work.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 3,106 reviews
July 1, 2015
ADULTS ONLY! KIDS YOU STAY AWAY!
take the sex act and strip away the burden of reality and what do you have?
take two characters and make them fuck. you are the author and they are your puppets. they will do anything you want. does fucking equal life? can fucking be a form of transgression? so be it, make it so. add another character. a menage! subtract that character, the poor thing. have your characters fuck right next to her cold hanging corpse. they are fucking death! add another character, a sophisticated gent of the old school (the school of Salo, of course). now add a bullfighter and a bullfight. some bull testes. a dead bullfighter. a dangling eye. ok, now add a sexy young catholic priest.
these are not spoilers. dear reader, you are dealing with abstractions. abstractions cannot be spoiled. you can look at them and your eye will see what it wants to see.
when is a novel not a novel? when is a narrative an anti-narrative?
when is an egg not an egg? an eye not an eye? when is urine a golden shower of life-affirming transgression?
your surface is like glass, Story of the Eye. eye see right through it. the glass is fractured; the images are compartmentalized. the images become symbols and metaphors. symbols of and metaphors for... what? eye see a metaphor. i make it my own. i take it in my hands and turn it into whatever i please. i turn it into an egg. the egg is life and i fuck it. i fuck life with my great staring eye. the eye is a looking-glass and i turn it towards myself. your surface becomes a mirror, Story of the Eye. it asks me: what is pornography? a series of living symbols and metaphors, profane and sacred acts, bodies devoid of purpose beyond the violence of movement, the slap and tickle of separating and colliding, sex as a sublime sort of personalized violence? violence is sex with no happy ending? eye see a symbol. it is a testicle, a lonely testicle cast out from its body. what does it mean? does it mean transgression? it is a sphere, like an eye, like an egg, a delicious egg. i eat the testicle.
Synesthesia, from the ancient Greek σύν (syn), "together," and αἴσθησις(aisthēsis), "sensation," is a neurological condition in which stimulation of one sensory or cognitive pathway leads to automatic, involuntary experiences in a second sensory or cognitive pathway.
"I realized there was a perfect coincidence of images tied to analogous upheavals... I was astonished at having unknowingly substituted a perfectly obscene image for a vision apparently devoid of any sexual implication."
ha! apparently. do you think you are talking to a child?
i went to a sex party on halloween. it was interesting watching people having sex in different costumes. who is who and what is what? is that even a real dick? in their minds were people imagining themselves as a vampire ballerina, and so trying to think like one? a hunky zombie? a werewolf biker chick? how do such things think, how do they fuck? were their costumes a projection of their inner selves and so now they were able to fuck like they fucked in their dreams? my costume: Nite Owl.
after that sex party, we went to another one. hey, it was halloween and that is certainly a time for no regrets. this party was different. less classy and far more extreme. a hair-raisingly brutal s&m scene took place. degradation a-go-go. the debased miss was degraded beyond belief and i saw things that eye will never be able to un-see. belts and fists and spit and constant slapping and constant demeaning and sex = violence and it doesn't end there. the crowd was mesmerized. i wondered, what is happening in that girl's mind? is this sex performing some kind of function beyond my understanding? was her degradation something that somehow lifted her to her own private, transgressive heaven? was this public transgression somehow empowering? i looked at my male companion and he looked back at me; our eyes met and we both understood in that moment that we were seeing something that neither of us were equipped to understand. we were both deeply uncomfortable. or so i thought. but is that what he was really thinking? did he look at me and see weakness, perhaps even fear - the fear of the unknown, the fear of true transgression? his costume: Doctor Manhattan. i looked at my female companion. she was rapt; she did not see me; she did not return my gaze. was she seeing herself down on that floor? was the debased miss a living symbol of all that she had put away when she entered her rigid bourgeois existence? when she finally looked back at the two of us, did she see living shells of hollow men - or the means for further transgression? her costume: The Silk Spectre.
a series of gruesome tableau! an accumulation of transgressions! le petit mort! vivre la vie! oh the banality of trangression! oh the profundity of banality! there is no there there! i see a church and eye burn it! i see my mother, my father, and they are symbols of all that i long to destroy! and other cliches! i take refuge in madness! these eyes have seen it all! they have seen nothing!
she places the egg inside of her. it is a good feeling. the feeling of life? she places an eyeball inside of her. it is a good feeling. what does that eye see? does it see life, or living death? her opening is an opening; it is literal and figurative; she takes the transgression inside of her and becomes it.
they thrust their sabers into the bull. they make an opening, more than one. the bull is enraged, engorged. colored pieces of cloth turn a blood sport into a swirling dance of death. and other cliches. the bullfighter's stiff steel finishes the dance; he makes a bloody cleft into living tissue. the crowd roars. what are they seeing? is this debasement, transgression, an atrocity, a holy thing? eye do not know. but i don't like it.
you read the book but it is not a book, not really. it is a thesis. what is its purpose? to lay bare the world, i suppose. each act, each object, each symbol and metaphor... open to your own interpretation. come one, come all! cum! cum! cum! yawn. i know the world already. eye am a camera.
overall the book was interesting. lots to contemplate. it took a while but eye was finally able to jerk off to it.
February 23, 2022
Story of the Eye is a history of sex drive…
Story of the Eye is a turbulent stream of pornographic consciousness…
Story of the Eye is a lunatic confession of a paranoid, a smart mockery of psychoanalysis full of cultural reminiscences from Justine by Marquis de Sade to Un chien andalou by Luis Buñuel.
Notwithstanding any moralizing libido keeps ruling.
I ought to say, nevertheless, that we waited a long time before copulating. We merely took any opportunity to indulge in unusual acts. We did not lack modesty – on the contrary – but something urgently drove us to defy modesty together as immodestly as possible. Thus, no sooner had she asked me never to toss off again by myself than we had met on top of a cliff, then she pulled down my pants and had me stretch out on the ground. She tucked her dress up, mounted my belly with her back towards my face, and let herself go, while I thrust my finger, lubricated with my young sperm, into her cunt…
Story of the Eye is a turbulent stream of pornographic consciousness…
To complete this survey of the high summits of my personal obscenity, I must add a final connection I made in regard to Marcelle. It was one of the most disconcerting, and I did not arrive at it until the very end. It is impossible for me to say positively that Marcelle is basically identical with my mother. Such a statement would actually be, if not false, then at least exaggerated.
Story of the Eye is a lunatic confession of a paranoid, a smart mockery of psychoanalysis full of cultural reminiscences from Justine by Marquis de Sade to Un chien andalou by Luis Buñuel.
Notwithstanding any moralizing libido keeps ruling.
December 15, 2022
I am from that laid back generation that liked to tell people to do their own thing and not judge anyone and all that, but if Story of the Eye is your thing then I would like to run quite a long way away from you and never have to speak to you again and I will judge you.
To say it’s rather pervy would be to say the pope is a bit of a Catholic, or that God is really quite potent.
Now, it’s true that pervy erotic porn sounds like some kind of fun, just ask your grandmother, but it turns out it really isn’t if it’s George Bataille’s kind of fun. Because his kind of fun is going to involve a lot of really unpleasant stuff. Oxymoronically, this is total turn-off porn. Each and every sex scene, meaning each and every paragraph, will involve eggs, eyeballs, dead people, blood and fountains, geysers, and bucketloads of urine. If you’re going to take a walk on this wild side, you will need an umbrella and a raincoat and I would think gloves too.
A FELLOW READER’S ANGUISH
Over at The Reader’s Room blog *, where they are ploughing through 1001 Books you must Read Before the Next Global Pandemic Overtakes Us, Bookworm wrote :
Yet again the 1001 editors have managed to select a book that no sane person could enjoy. They appear to be obsessed with perversion and the more disgusting the descriptions of sex, the better. There is no need for anyone to read this before they die. In fact, it should be on the “don’t read this even if you have only days to live” list.
You see blurb-writers lazily describing this book as
one of the erotic classics of the twentieth century.
I am on the side of Bookworm here. What we seem to have is two completely different concepts of the erotic or the pornographic. The intellectual version includes Story of an Eye, Story of O and all of De Sade. I suggest that none of that stuff is likely to excite or turn on most people, they all involve extreme cruelty and dismemberment and death along with all the major and minor bodily fluids so it seems to me that the intellectual version of porn could only be enjoyed by Ted Bundy. And Bundy wannabes. And Susan Sontag, whose 1967 essay included here appear to celebrate them all, or at least redesignate them as literature.
Simone was tall and lovely. She was usually very natural; there was nothing heartbreaking in her eyes or her voice. But on a sensual level, she so bluntly craved any upheaval that the faintest call from the senses gave her a look directly suggestive of all things linked to deep sexuality, such as blood, suffocation, sudden terror, crime; things indefinitely destroying human bliss and honesty.
Yes, in Georges’ world sexuality involves blood, suffocation, sudden terror, and crime. Also many many raw eggs (never poached or fried or boiled).
HE LOOKED LIKE A PRIEST OR A CHEMISTRY TEACHER
Georges said :
In general, people savour the 'pleasures of the flesh' only on condition that they be insipid.
By people I think he means me – my pleasures, even those of my wildest imagination, are all from Georges’ point of view, irredeemably insipid. They never involve eggs, eyeballs, dead people and buckets of urine.
My kind of debauchery soils not only my body and my thoughts, but also anything I may conceive in its course, that is to say, the vast starry universe, which merely serves as a backdrop.
I will spare you any quotations relating to the eggs, eyeballs, orifices and unlikely genital manipulations that festoon the pages but I need to give you an idea of what some intellectuals appear to think of as horny. But before I do, here’s a funny thing I found.
THE AGE OF THE CHARACTERS
It says before each story on the website Literotica
All characters are eighteen or older.
But Georges breaks every rule (as well as every egg). He doesn’t care. He says :
I was nearly sixteen when I met Simone, a girl of my own age
So it appears all of these very unhygienic goings-on are performed by 15 years olds. Why hasn’t this book been busted for underage sex ?
A BIKE RIDE
So anyway, our two teenagers go for a bike ride. Now, many of us probably did this in our carefree youth. This is how Georges describes it :
It struck me that …if Simone and I were killed, then the universe of our unbearable personal vision was certain to be replaced by the pure stars, fully unrelated to any external gazes and realizing in a cold state, without human delays or detours, something that strikes me as the goal of my sexual licentiousness: a geometric incandescence (among other things, the coinciding point of life and death, being and nothingness), perfectly fulgurating.
It doesn’t sound like any bike ride I ever went on in my youth. Also, it doesn’t sound like it makes any kind of sense to me.
BATAILLE IS AN ALIEN PLANET
Apparently he had a tragic childhood. Also apparently he gets thrown in with all of those other terrifying French thinkers like Baudrillard, Derrida, Barthes, Lacan and so on. But this novella was enough and too much for me. I have a naïve idea that eroticism and porn should in some way evoke pleasure in the reader. I know, I’m hopeless.
We had abandoned the real world, the one made up solely of dressed people, and the time elapsed since then was already so remote as to seem almost beyond reach. Our personal hallucination now developed as boundlessly as perhaps the total nightmare of human society, for instance, with earth, sky, and atmosphere.
*
https://thereadersroom.org/2015/04/17...
To say it’s rather pervy would be to say the pope is a bit of a Catholic, or that God is really quite potent.
Now, it’s true that pervy erotic porn sounds like some kind of fun, just ask your grandmother, but it turns out it really isn’t if it’s George Bataille’s kind of fun. Because his kind of fun is going to involve a lot of really unpleasant stuff. Oxymoronically, this is total turn-off porn. Each and every sex scene, meaning each and every paragraph, will involve eggs, eyeballs, dead people, blood and fountains, geysers, and bucketloads of urine. If you’re going to take a walk on this wild side, you will need an umbrella and a raincoat and I would think gloves too.
A FELLOW READER’S ANGUISH
Over at The Reader’s Room blog *, where they are ploughing through 1001 Books you must Read Before the Next Global Pandemic Overtakes Us, Bookworm wrote :
Yet again the 1001 editors have managed to select a book that no sane person could enjoy. They appear to be obsessed with perversion and the more disgusting the descriptions of sex, the better. There is no need for anyone to read this before they die. In fact, it should be on the “don’t read this even if you have only days to live” list.
You see blurb-writers lazily describing this book as
one of the erotic classics of the twentieth century.
I am on the side of Bookworm here. What we seem to have is two completely different concepts of the erotic or the pornographic. The intellectual version includes Story of an Eye, Story of O and all of De Sade. I suggest that none of that stuff is likely to excite or turn on most people, they all involve extreme cruelty and dismemberment and death along with all the major and minor bodily fluids so it seems to me that the intellectual version of porn could only be enjoyed by Ted Bundy. And Bundy wannabes. And Susan Sontag, whose 1967 essay included here appear to celebrate them all, or at least redesignate them as literature.
Simone was tall and lovely. She was usually very natural; there was nothing heartbreaking in her eyes or her voice. But on a sensual level, she so bluntly craved any upheaval that the faintest call from the senses gave her a look directly suggestive of all things linked to deep sexuality, such as blood, suffocation, sudden terror, crime; things indefinitely destroying human bliss and honesty.
Yes, in Georges’ world sexuality involves blood, suffocation, sudden terror, and crime. Also many many raw eggs (never poached or fried or boiled).
HE LOOKED LIKE A PRIEST OR A CHEMISTRY TEACHER
Georges said :
In general, people savour the 'pleasures of the flesh' only on condition that they be insipid.
By people I think he means me – my pleasures, even those of my wildest imagination, are all from Georges’ point of view, irredeemably insipid. They never involve eggs, eyeballs, dead people and buckets of urine.
My kind of debauchery soils not only my body and my thoughts, but also anything I may conceive in its course, that is to say, the vast starry universe, which merely serves as a backdrop.
I will spare you any quotations relating to the eggs, eyeballs, orifices and unlikely genital manipulations that festoon the pages but I need to give you an idea of what some intellectuals appear to think of as horny. But before I do, here’s a funny thing I found.
THE AGE OF THE CHARACTERS
It says before each story on the website Literotica
All characters are eighteen or older.
But Georges breaks every rule (as well as every egg). He doesn’t care. He says :
I was nearly sixteen when I met Simone, a girl of my own age
So it appears all of these very unhygienic goings-on are performed by 15 years olds. Why hasn’t this book been busted for underage sex ?
A BIKE RIDE
So anyway, our two teenagers go for a bike ride. Now, many of us probably did this in our carefree youth. This is how Georges describes it :
It struck me that …if Simone and I were killed, then the universe of our unbearable personal vision was certain to be replaced by the pure stars, fully unrelated to any external gazes and realizing in a cold state, without human delays or detours, something that strikes me as the goal of my sexual licentiousness: a geometric incandescence (among other things, the coinciding point of life and death, being and nothingness), perfectly fulgurating.
It doesn’t sound like any bike ride I ever went on in my youth. Also, it doesn’t sound like it makes any kind of sense to me.
BATAILLE IS AN ALIEN PLANET
Apparently he had a tragic childhood. Also apparently he gets thrown in with all of those other terrifying French thinkers like Baudrillard, Derrida, Barthes, Lacan and so on. But this novella was enough and too much for me. I have a naïve idea that eroticism and porn should in some way evoke pleasure in the reader. I know, I’m hopeless.
We had abandoned the real world, the one made up solely of dressed people, and the time elapsed since then was already so remote as to seem almost beyond reach. Our personal hallucination now developed as boundlessly as perhaps the total nightmare of human society, for instance, with earth, sky, and atmosphere.
*
https://thereadersroom.org/2015/04/17...
August 25, 2017
Ο Μαύρος Ερωτισμός του Μπατάιγ.
"Ο Μπατάιγ σπεύδει εξαρχής να διευκρινίσει ότι διαφοροποιεί ριζικά τον ερωτισμό από τη σεξουαλικότητα: ο πρώτος ανήκει τελεσίδικα στην εσωτερική ζωή του ανθρώπου και σηματοδοτεί ουσιαστικά το πέρασμα από το ζώο στον άνθρωπο. Η σεξουαλική δραστηριότητα των ανθρώπων δεν είναι απαραιτήτως ερωτική, διατείνεται ο Μπατάιγ, αλλά διεκδικεί αυτόν τον χαρακτηρισμό μόνο όταν δεν είναι υποτυπώδης, δηλαδή απλώς ζωική. Ο ερωτισμός αποστρέφεται τη μεθοδική και μετρημένη δράση, ενώ έλκεται φυσικά από την ελεύθερη ορμή των ενστίκτων, τη βίαιη αταξία,
εξ ου και μαζί με την εξέγερση είναι από τα ασφαλέστερα μέσα για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην απεριόριστη ευδαιμονία".
Ζωρζ Μπατάιγ μου αρέσεις πολύ...
Τολμώ να πω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος πως με τα "μάτια" σου με βύθισες στο έρεβος του παρανοϊκού και αφηνιασμένου ηδονικού ερωτισμού και θανάτου.
Με εξέπληξες προκαλώντας με να κατανοήσω βαθύτερα το ανοσιούργημα σου που βρίθει απο ανατρεπτική λαγνεία,απο τρόμο και αγαλλίαση,απο αγωνία και βαθιές ανομολόγητες ενοχές.
Είσαι πνευματικός και απόλυτος δημιουργός της υπέρβασης και της τραγωδίας του σκοτεινού και καταραμένου κόσμου της ερωτικής έκστασης.
Ένας Διόνυσος,ανίερος και γυμνός,ικέτης της ακολασίας, της ΠΡΟΣ-ΤΥΧΗΣ ικανοποίησης των ενστίκτων και των φυσικών ορμών που δεν οδηγούν απλώς στην ανακούφιση και τη μηχανική απαλλαγή φυσικών αναγκών.
Δεν έιναι η ανθρώπινη απελευθέρωση μέσα απο τον ερωτισμό. Δεν είναι η φιλοσοφία και ο λόγος της μέσα απο το σωματικό θάνατο της ατομικής αυταρέσκειας.
Όλα τα ερωτικά πεινασμένα στοιχεία εξαλείφονται. Όλα τα σκάνδαλα πορνείας και οι ερωτικές μονομανίες των διαταραγμένων ατόμων,μαζί με των αξιοθρήνητα ντροπαλών σεξομανών,δεν έιναι σίγουρα το έργο του Μπατάιγ.
Δεν είναι, ριζικά και ξεκάθαρα.
Ας μην αναζητήσουμε λοιπόν απολογίες και καταγραφές ιεραποστολικών ερωτικών αποκλίσεων. Δεν θα βρούμε. Δεν υπάρχει σχέση ηθικής,αξιών και κέρδους.
Δεν καταλήγουμε στην απελευθέρωση μα στην καταστροφή. Στο χάσιμο. Στο ξόδεμα. Στο ουρλιαχτό της μοναξιάς. Στην εσχάτη θυσία. Στην κατάρρευση,πλησιάζοντας το θάνατο με μοναδικό μέσο το σώμα και την κυριαρχία της ιεροσυλίας που πηγάζει απο το ιερό.
Είμαστε προσκεκλημένοι σε μια Διονυσιακή γιορτή με σκοπό να πλησιάσουμε το θάνατο μέσα απο τη γυμνή σωματική υπέρβαση.
Και στην απόλυτη ηδονή να μην φοβηθούμε,κι ας υποφέρουμε,κι ας κομματιαστούμε.
Η απογύμνωση, ο κατήφορος,ο πειρασμός και η ακατάσχετη ερωτική προσφορά βρίσκονται μέσα μας για να ξοδεύονται ακατάσχετα. Επαναληπτικά. Εξαντλητικά.
Έτσι μόνο θα προχωρήσουμε βαθύτερα μέσα στον εαυτό μας και θα τα δοκιμάσουμε όλα για όλα προχωρώντας με ΠΡΟΣ-ΤΥΧΗ κατεύθυνση προς την αποδόμηση ψάχνοντας την τύχη!
Όταν δεν έχουμε μόνιμη σύντροφο την έκσταση του σώματος και την παρουσία του θανάτου για να μας οδηγούν σε ακρότητες και ανήθικα τραντάγματα, τότε δεν υπάρχει νόημα.
Για τον Μπατάιγ το γυμνό κορμί και και η προδιαγεγραμμένη απο τη μοίρα συνάντηση με την πορνεία
είναι το πούλημα στο χρήμα και τα χρηστά ήθη του καθωσπρεπισμού.
Ίσως αν κάποιος ακολουθήσει την πρός-τυχη κατεύθυνση αντίθετα της πορνείας να συναντήσει και τον εαυτό του...
Η Ιστορία του ματιού είναι παράθεση γεγονότων απο τη φαντασία ή και όχι του συγγραφέα.
Δεν είναι θεωρητικό δοκίμιο. Δεν εξηγεί. Δεν απαντάει. Δεν καθοδηγεί.
Ικετεύει κατά κάποιο τρόπο τον αναγνώστη να μπει γυμνός μέσα στην ψυχική του απομόνωση και σιωπή. Να τον καταλάβει. Να σεβαστεί το πως έφτασε μέχρι το τέλος της ζωής του έχοντας ως προάγγελο την ανθρώπινη υπόσταση.
Και ως τελευταία φρούδα ελπίδα να ξεγελαστεί πως όλοι όσοι τον διαβάσουν θα πειστούν πως η Έκσταση του σώματος που ήταν εμμονική ακρότητα,κάποτε την έλεγαν Θεό.
Σήμερα λέγεται ξεγύμνωμα ψυχής και σώματος και ίσως κάποτε να το ξαναπούν Θεό.
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!
ΥΣ. * Φιλόσοφος του πρός-τυχου Έρωτα και της Τέχνης της αυτογνωσίας.
"Ο Μπατάιγ σπεύδει εξαρχής να διευκρινίσει ότι διαφοροποιεί ριζικά τον ερωτισμό από τη σεξουαλικότητα: ο πρώτος ανήκει τελεσίδικα στην εσωτερική ζωή του ανθρώπου και σηματοδοτεί ουσιαστικά το πέρασμα από το ζώο στον άνθρωπο. Η σεξουαλική δραστηριότητα των ανθρώπων δεν είναι απαραιτήτως ερωτική, διατείνεται ο Μπατάιγ, αλλά διεκδικεί αυτόν τον χαρακτηρισμό μόνο όταν δεν είναι υποτυπώδης, δηλαδή απλώς ζωική. Ο ερωτισμός αποστρέφεται τη μεθοδική και μετρημένη δράση, ενώ έλκεται φυσικά από την ελεύθερη ορμή των ενστίκτων, τη βίαιη αταξία,
εξ ου και μαζί με την εξέγερση είναι από τα ασφαλέστερα μέσα για να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην απεριόριστη ευδαιμονία".
Ζωρζ Μπατάιγ μου αρέσεις πολύ...
Τολμώ να πω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος πως με τα "μάτια" σου με βύθισες στο έρεβος του παρανοϊκού και αφηνιασμένου ηδονικού ερωτισμού και θανάτου.
Με εξέπληξες προκαλώντας με να κατανοήσω βαθύτερα το ανοσιούργημα σου που βρίθει απο ανατρεπτική λαγνεία,απο τρόμο και αγαλλίαση,απο αγωνία και βαθιές ανομολόγητες ενοχές.
Είσαι πνευματικός και απόλυτος δημιουργός της υπέρβασης και της τραγωδίας του σκοτεινού και καταραμένου κόσμου της ερωτικής έκστασης.
Ένας Διόνυσος,ανίερος και γυμνός,ικέτης της ακολασίας, της ΠΡΟΣ-ΤΥΧΗΣ ικανοποίησης των ενστίκτων και των φυσικών ορμών που δεν οδηγούν απλώς στην ανακούφιση και τη μηχανική απαλλαγή φυσικών αναγκών.
Δεν έιναι η ανθρώπινη απελευθέρωση μέσα απο τον ερωτισμό. Δεν είναι η φιλοσοφία και ο λόγος της μέσα απο το σωματικό θάνατο της ατομικής αυταρέσκειας.
Όλα τα ερωτικά πεινασμένα στοιχεία εξαλείφονται. Όλα τα σκάνδαλα πορνείας και οι ερωτικές μονομανίες των διαταραγμένων ατόμων,μαζί με των αξιοθρήνητα ντροπαλών σεξομανών,δεν έιναι σίγουρα το έργο του Μπατάιγ.
Δεν είναι, ριζικά και ξεκάθαρα.
Ας μην αναζητήσουμε λοιπόν απολογίες και καταγραφές ιεραποστολικών ερωτικών αποκλίσεων. Δεν θα βρούμε. Δεν υπάρχει σχέση ηθικής,αξιών και κέρδους.
Δεν καταλήγουμε στην απελευθέρωση μα στην καταστροφή. Στο χάσιμο. Στο ξόδεμα. Στο ουρλιαχτό της μοναξιάς. Στην εσχάτη θυσία. Στην κατάρρευση,πλησιάζοντας το θάνατο με μοναδικό μέσο το σώμα και την κυριαρχία της ιεροσυλίας που πηγάζει απο το ιερό.
Είμαστε προσκεκλημένοι σε μια Διονυσιακή γιορτή με σκοπό να πλησιάσουμε το θάνατο μέσα απο τη γυμνή σωματική υπέρβαση.
Και στην απόλυτη ηδονή να μην φοβηθούμε,κι ας υποφέρουμε,κι ας κομματιαστούμε.
Η απογύμνωση, ο κατήφορος,ο πειρασμός και η ακατάσχετη ερωτική προσφορά βρίσκονται μέσα μας για να ξοδεύονται ακατάσχετα. Επαναληπτικά. Εξαντλητικά.
Έτσι μόνο θα προχωρήσουμε βαθύτερα μέσα στον εαυτό μας και θα τα δοκιμάσουμε όλα για όλα προχωρώντας με ΠΡΟΣ-ΤΥΧΗ κατεύθυνση προς την αποδόμηση ψάχνοντας την τύχη!
Όταν δεν έχουμε μόνιμη σύντροφο την έκσταση του σώματος και την παρουσία του θανάτου για να μας οδηγούν σε ακρότητες και ανήθικα τραντάγματα, τότε δεν υπάρχει νόημα.
Για τον Μπατάιγ το γυμνό κορμί και και η προδιαγεγραμμένη απο τη μοίρα συνάντηση με την πορνεία
είναι το πούλημα στο χρήμα και τα χρηστά ήθη του καθωσπρεπισμού.
Ίσως αν κάποιος ακολουθήσει την πρός-τυχη κατεύθυνση αντίθετα της πορνείας να συναντήσει και τον εαυτό του...
Η Ιστορία του ματιού είναι παράθεση γεγονότων απο τη φαντασία ή και όχι του συγγραφέα.
Δεν είναι θεωρητικό δοκίμιο. Δεν εξηγεί. Δεν απαντάει. Δεν καθοδηγεί.
Ικετεύει κατά κάποιο τρόπο τον αναγνώστη να μπει γυμνός μέσα στην ψυχική του απομόνωση και σιωπή. Να τον καταλάβει. Να σεβαστεί το πως έφτασε μέχρι το τέλος της ζωής του έχοντας ως προάγγελο την ανθρώπινη υπόσταση.
Και ως τελευταία φρούδα ελπίδα να ξεγελαστεί πως όλοι όσοι τον διαβάσουν θα πειστούν πως η Έκσταση του σώματος που ήταν εμμονική ακρότητα,κάποτε την έλεγαν Θεό.
Σήμερα λέγεται ξεγύμνωμα ψυχής και σώματος και ίσως κάποτε να το ξαναπούν Θεό.
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!!
ΥΣ. * Φιλόσοφος του πρός-τυχου Έρωτα και της Τέχνης της αυτογνωσίας.
October 6, 2018
What the hell did I just read? -_-
I have enough trouble digesting genre erotica as it is, but this came out of the blue and hit me like a burning meteor shattering everything of the self-knowledge of my sense of desire. Don’t get me wrong, prude I am not; I love my erotic writing, sexual investigations, the Freudian truths, and sexual fantasies too, speaking of which, this is a twisted sexual fantasy overwhelmed by its own craziness and charged with an assemblage of layered symbolism, wherein a range of fetishes explode into a shocking act of sex-fueled brutality, culminating in our lead protagonist’s, one sixteen-year-old Simone, wanting to scoop out the eyes of living people to sate her desire.
Forgo convoluted pontifications about the concordat between sex, violence and death, around which the Story of the Eye is supposed to revolve, and for which it was praised by big names such as Roland Barthes and Susan Sontag, and read it if you can stomach crass, hallucinatory, vintage sex scenes of people urinating on one another, engaged in blood-spattered sexual orgies, and obsessing with a central metaphor of the eye consistent with other soft, jelly-like, warm and meat-hued objects, to possess and sexualise them. Also read if you want to learn how to break eggs between your buttocks while standing on your head!
I can’t think of a single piece of writing which uses “cunt” as profusely as this one. The author explains early on why.
This is an extremely un-sexy story to read and it fascinated and disturbed me in equal measure. *swallows*
August '16
I have enough trouble digesting genre erotica as it is, but this came out of the blue and hit me like a burning meteor shattering everything of the self-knowledge of my sense of desire. Don’t get me wrong, prude I am not; I love my erotic writing, sexual investigations, the Freudian truths, and sexual fantasies too, speaking of which, this is a twisted sexual fantasy overwhelmed by its own craziness and charged with an assemblage of layered symbolism, wherein a range of fetishes explode into a shocking act of sex-fueled brutality, culminating in our lead protagonist’s, one sixteen-year-old Simone, wanting to scoop out the eyes of living people to sate her desire.
I ventured to explain such extraordinary relations by assuming a profound region of my mind, where certain images coincide, the elementary ones, the completely obscene ones, i.e., the most scandalous, precisely those on which the conscious floats indefinitely, unable to endure them without an explosion or aberration.
Forgo convoluted pontifications about the concordat between sex, violence and death, around which the Story of the Eye is supposed to revolve, and for which it was praised by big names such as Roland Barthes and Susan Sontag, and read it if you can stomach crass, hallucinatory, vintage sex scenes of people urinating on one another, engaged in blood-spattered sexual orgies, and obsessing with a central metaphor of the eye consistent with other soft, jelly-like, warm and meat-hued objects, to possess and sexualise them. Also read if you want to learn how to break eggs between your buttocks while standing on your head!
I can’t think of a single piece of writing which uses “cunt” as profusely as this one. The author explains early on why.
Cunt…this name, which I always used with Simone, is, I think, by far the loveliest of the names for the vagina.
This is an extremely un-sexy story to read and it fascinated and disturbed me in equal measure. *swallows*
August '16
January 30, 2012
The last orgy I attended was in Dundee. I turned up two minutes late, improperly dressed (my gimp mask hadn’t been drycleaned in time), and offended the host by complimenting him on his lovely breasts, and even more cracking vagina. I was told to gently lube the testicles of a history teacher for the first romp—clearly the host was furious with me, as the history teacher was my own father—then invited over for a little frottage against the pelvis of a divorced Cher impersonator. She sang ‘Gypsies, Tramps & Thieves’ to the slow rocking of her climax. What an embarrassing night!
This novella is nothing like that embarrassing night, except the sex is almost as degenerate. No physical descriptions of the sexers are included in the text, so the reader is free to imagine two nubile French handsomes instead of acne-ridden shut-ins (a whole new level of perverse) doing their evil deeds. The writer’s postscript explains the use of eggs and eyes in erotic situations, as some psychoneurotic method of dealing with seeing his blind father struggling to wet himself as a child. If I saw that in my youth, no doubt this is exactly the book I would write. This edition contains an extremely boring essay by Susan Sontag (as long as the novella itself) and a typically inscrutable one from Roland Barthes. Skip those and make up your own theories of perversity (with a partner!)
This novella is nothing like that embarrassing night, except the sex is almost as degenerate. No physical descriptions of the sexers are included in the text, so the reader is free to imagine two nubile French handsomes instead of acne-ridden shut-ins (a whole new level of perverse) doing their evil deeds. The writer’s postscript explains the use of eggs and eyes in erotic situations, as some psychoneurotic method of dealing with seeing his blind father struggling to wet himself as a child. If I saw that in my youth, no doubt this is exactly the book I would write. This edition contains an extremely boring essay by Susan Sontag (as long as the novella itself) and a typically inscrutable one from Roland Barthes. Skip those and make up your own theories of perversity (with a partner!)
March 22, 2017
Read this for my dissertation.
As a narrative, it's somewhat messy. As erotica, it's somewhat depraved.
As a synthesization of Bataille's theories and worldview, it's a treasure trove.
As a narrative, it's somewhat messy. As erotica, it's somewhat depraved.
As a synthesization of Bataille's theories and worldview, it's a treasure trove.
August 28, 2014
On Pornography
"The question is not whether pornography, but the quality of the pornography."
Paul Goodman
Pornography is the explicit portrayal of sexual subject matter for the purpose of sexual arousal.
I wonder why it is such a big no-no with some people. What are they thinking? What do they want us to think?
* Pornography is evil/ immoral/ naughty, because sexual arousal is evil/ immoral/ naughty?
* Alternatively, sexual arousal is OK, but the explicit portrayal of sexual subject matter is evil/ immoral/ naughty?
* In contrast, violence is evil/immoral/naughty, but the explicit portrayal of violence is OK?
* Alternatively, the explicit portrayal of violence is evil/ immoral/ naughty, because violence is evil/ immoral/ naughty?
My head is starting to hurt, but not for the purposes of sexual arousal.
On Sexual Arousal
What if I read this book for the purpose of sexual arousal, but I didn’t get sexually aroused? Enough?
Could I get my $10 back? I don't like my chances.
I mean, there are no pictures in this book. Are words supposed to be enough to arouse me sexually?
I mean, is it supposed to turn me on, if I read that a fictitious character has had sex? Or someone else, someone real (you, for example)?
I suppose, if I could be bothered to think about it, I could infer that every parent has had sex, at least once. Is there anything wrong with thinking about it? Or reading about it? Or writing about it?
I don’t know. I don’t think so.
On Depravity and Corruption
The old definition of “obscene” was that sexually explicit material had a “tendency to deprave and corrupt” the reader.
What the government feared was that people would enjoy reading porn so much that they would stop going to work. Society would collapse, if nobody went to work.
Note that they weren’t worried that people would stop going to work, because they were staying at home, having sex all day. The concern was reading about it.
Of course, nowadays, it’s much more complicated, because people have worked out a way to go to work and read porn at the same time. It’s called a cell phone.
Anyway, I’m still confused. I don’t see what the big deal is. If it’s legal to do it, why is it illegal to read about it?
On Doing Blue
Let’s get a few things out of the way.
The main part of this book is 80 pages long. There are 13 four to six page chapters.
I picked it up briefly, wanting to check something that I had read about, and in no time at all found that I had read it from beginning to end. It was such a light read, I didn’t even need to use two hands.
In every chapter, at least once, the characters quiss, sucque or fucque each other. Female qunts are frequently penetrated by male cocqs, which are also frequently sucqued by female lips, which also frequently quiss male lips, which also frequently sucque female qunts.
This sort of thing is probably happening all around the world now, as I write this and you read it. Think about it. But not for the purposes of sexual arousal (unless you’re a consenting adult).
WARNING!
DO NOT READ THIS BOOK IF YOU DON’T WANT TO READ ABOUT THE CHARACTERS QUISSING, SUCQUING AND FUCQUING EACH OTHER AT LEAST 13 TIMES!!!
The supposed Pornographer
Other Forms of Arousal
Now that we’ve got that out of the way: is this novella or collection of vignettes worth reading for any other reason? Not that there needs to be one, but…
In my not so humble opinion…YES!
Here’s why…
What Eye?
A lot of the significance of the novel is implied by its title, "Story of the Eye”.
Although the first person narrator is a male, sex being what it is, the protagonistic duties are shared pretty equally with Simone, a woman of the opposite gender. As a result, I don’t think it needs to be implied that the eye of the title refers to the eye of a coque or anything naughty. It is more of a seeing eye kind of eye.
Thus, over the course of the 13 chapters, we see an eye go on a surreal journey of dicqscovery. Each chapter is like a station of some impious cross.
The first chapter is "The Cat’s Eye“. In it, the 16 year old narrator and Simone first see each other and fall in lust:
"We reached orgasm at almost the same time without even touching one another”
The cat isn’t mentioned in the chapter. However, symbolically, at least for the Egyptians, cats’ eyes refer to birth, love, life and immortality. There is also a link with the moon, the womb, menstruation and pregnancy. Similarly, for the Romans, cats’ eyes are associated with Venus, love, femininity and fertility.
Bast (or Bastet)
Eyes feature in subsequent chapters. Eyes are opened as we readers progress. With each chapter, we are shown more and more institutional corruption, hypocrisy and violence: a family home, an insane asylum, a bull-fight, the Church. The narrator feels he is watched by the eyes of a dead woman. A bull-fighter loses an eye when gored by a bull. A dead priest has his eye removed with a scalpel.
What Bollocks!
Similarly, we learn that bulls’ testicles or balls are shaped like eyes or eggs.
These three objects (ball, eye, egg) are associated with each other. They’re the solids. But they're also associated with liquids – semen, urine, tears, yolks.
Bataille is interested in the solidity of objects and institutions, as well as their liquefication, their ephemerality. Whatever Simone objects to, she urinates on. It's a universal symbol of derision.
As we move from solid to liquid, symbolically, throughout the novel, we witness degradation, depravity, debauchery, damnation and catastrophe. It's not just personal, it's institutional.
What Sacrilege!
The Church contrasts the sacred and the sacrilegious, the profound and the profane.
However, I think that Bataille found a source of innocence, wonder, amazement and exaltation in something as simple as the sex between the narrator and Simone (no matter how depraved it became as these minors ventured further into the adult institutions of society).
The two lovers are transformed, deformed, unrecognizable, "at first glance, solely to my eyes, solely because during that deformation they acquired the lewdest of meanings.”
What Literature!
So, in the novel, Bataille achieves a transformation, an exchange, a substitution, pursuant to which deformity becomes lewd, and lewdness becomes deformed.
There might be no pictures in this novel, but Bataille is still interested in capturing and describing the relations between these related images:
"I ventured to explain such extraordinary relations by assuming a profound region of my mind, where certain images coincide, the elementary ones, the completely obscene ones, i.e., the most scandalous, precisely those on which the conscious floats indefinitely, unable to endure them without an explosion or aberration.”
"Story of the Eye" might be sexually explicit, it might be explosive, it might be aberrant, but it is not pornographic (i.e., designed for the purpose of sexual arousal) or obscene (i.e., likely to deprave and corrupt). It’s literature of the highest order. More importantly, it would remain so, even if it was pornographic or obscene.
"The question is not whether pornography, but the quality of the pornography."
Paul Goodman
Pornography is the explicit portrayal of sexual subject matter for the purpose of sexual arousal.
I wonder why it is such a big no-no with some people. What are they thinking? What do they want us to think?
* Pornography is evil/ immoral/ naughty, because sexual arousal is evil/ immoral/ naughty?
* Alternatively, sexual arousal is OK, but the explicit portrayal of sexual subject matter is evil/ immoral/ naughty?
* In contrast, violence is evil/immoral/naughty, but the explicit portrayal of violence is OK?
* Alternatively, the explicit portrayal of violence is evil/ immoral/ naughty, because violence is evil/ immoral/ naughty?
My head is starting to hurt, but not for the purposes of sexual arousal.
On Sexual Arousal
What if I read this book for the purpose of sexual arousal, but I didn’t get sexually aroused? Enough?
Could I get my $10 back? I don't like my chances.
I mean, there are no pictures in this book. Are words supposed to be enough to arouse me sexually?
I mean, is it supposed to turn me on, if I read that a fictitious character has had sex? Or someone else, someone real (you, for example)?
I suppose, if I could be bothered to think about it, I could infer that every parent has had sex, at least once. Is there anything wrong with thinking about it? Or reading about it? Or writing about it?
I don’t know. I don’t think so.
On Depravity and Corruption
The old definition of “obscene” was that sexually explicit material had a “tendency to deprave and corrupt” the reader.
What the government feared was that people would enjoy reading porn so much that they would stop going to work. Society would collapse, if nobody went to work.
Note that they weren’t worried that people would stop going to work, because they were staying at home, having sex all day. The concern was reading about it.
Of course, nowadays, it’s much more complicated, because people have worked out a way to go to work and read porn at the same time. It’s called a cell phone.
Anyway, I’m still confused. I don’t see what the big deal is. If it’s legal to do it, why is it illegal to read about it?
On Doing Blue
Let’s get a few things out of the way.
The main part of this book is 80 pages long. There are 13 four to six page chapters.
I picked it up briefly, wanting to check something that I had read about, and in no time at all found that I had read it from beginning to end. It was such a light read, I didn’t even need to use two hands.
In every chapter, at least once, the characters quiss, sucque or fucque each other. Female qunts are frequently penetrated by male cocqs, which are also frequently sucqued by female lips, which also frequently quiss male lips, which also frequently sucque female qunts.
This sort of thing is probably happening all around the world now, as I write this and you read it. Think about it. But not for the purposes of sexual arousal (unless you’re a consenting adult).
WARNING!
DO NOT READ THIS BOOK IF YOU DON’T WANT TO READ ABOUT THE CHARACTERS QUISSING, SUCQUING AND FUCQUING EACH OTHER AT LEAST 13 TIMES!!!
The supposed Pornographer
Other Forms of Arousal
Now that we’ve got that out of the way: is this novella or collection of vignettes worth reading for any other reason? Not that there needs to be one, but…
In my not so humble opinion…YES!
Here’s why…
What Eye?
A lot of the significance of the novel is implied by its title, "Story of the Eye”.
Although the first person narrator is a male, sex being what it is, the protagonistic duties are shared pretty equally with Simone, a woman of the opposite gender. As a result, I don’t think it needs to be implied that the eye of the title refers to the eye of a coque or anything naughty. It is more of a seeing eye kind of eye.
Thus, over the course of the 13 chapters, we see an eye go on a surreal journey of dicqscovery. Each chapter is like a station of some impious cross.
The first chapter is "The Cat’s Eye“. In it, the 16 year old narrator and Simone first see each other and fall in lust:
"We reached orgasm at almost the same time without even touching one another”
The cat isn’t mentioned in the chapter. However, symbolically, at least for the Egyptians, cats’ eyes refer to birth, love, life and immortality. There is also a link with the moon, the womb, menstruation and pregnancy. Similarly, for the Romans, cats’ eyes are associated with Venus, love, femininity and fertility.
Bast (or Bastet)
Eyes feature in subsequent chapters. Eyes are opened as we readers progress. With each chapter, we are shown more and more institutional corruption, hypocrisy and violence: a family home, an insane asylum, a bull-fight, the Church. The narrator feels he is watched by the eyes of a dead woman. A bull-fighter loses an eye when gored by a bull. A dead priest has his eye removed with a scalpel.
What Bollocks!
Similarly, we learn that bulls’ testicles or balls are shaped like eyes or eggs.
These three objects (ball, eye, egg) are associated with each other. They’re the solids. But they're also associated with liquids – semen, urine, tears, yolks.
Bataille is interested in the solidity of objects and institutions, as well as their liquefication, their ephemerality. Whatever Simone objects to, she urinates on. It's a universal symbol of derision.
As we move from solid to liquid, symbolically, throughout the novel, we witness degradation, depravity, debauchery, damnation and catastrophe. It's not just personal, it's institutional.
What Sacrilege!
The Church contrasts the sacred and the sacrilegious, the profound and the profane.
However, I think that Bataille found a source of innocence, wonder, amazement and exaltation in something as simple as the sex between the narrator and Simone (no matter how depraved it became as these minors ventured further into the adult institutions of society).
The two lovers are transformed, deformed, unrecognizable, "at first glance, solely to my eyes, solely because during that deformation they acquired the lewdest of meanings.”
What Literature!
So, in the novel, Bataille achieves a transformation, an exchange, a substitution, pursuant to which deformity becomes lewd, and lewdness becomes deformed.
There might be no pictures in this novel, but Bataille is still interested in capturing and describing the relations between these related images:
"I ventured to explain such extraordinary relations by assuming a profound region of my mind, where certain images coincide, the elementary ones, the completely obscene ones, i.e., the most scandalous, precisely those on which the conscious floats indefinitely, unable to endure them without an explosion or aberration.”
"Story of the Eye" might be sexually explicit, it might be explosive, it might be aberrant, but it is not pornographic (i.e., designed for the purpose of sexual arousal) or obscene (i.e., likely to deprave and corrupt). It’s literature of the highest order. More importantly, it would remain so, even if it was pornographic or obscene.
April 7, 2023
Your typical teenage romance, replete with spontaneous orgasms, golden showers, bull testicles, eggs inserted into orifices where eggs do not belong, suicide, rape, sacrilege, eroticizing eyeballs, bullfighting and murder. Your body is a temple of filth and sex is slimy, you perverted reader, you.
February 16, 2025
Let's face it, folks: Only the French would qualify Bataille, the pope of sexual perversion, as a philosopher, and I mean that as a compliment to nos amis français. A lapsed Catholic (well, of course), he grew up with a father who was severely impaired by neurosyphilis, and voilà, we have piety/blasphemy as well as disease/sex as the core dichotomies of his work. "Story of the Eye" is about two teenagers, the narrator and his cousin Simone, who enter all kinds of sexual escapades, including a BDSM orgy that sends their friend Marcelle into a psychiatric hospital. In Spain, they visit a bull fight and three Catholic basilica, which only sounds halfway normal because I'm leaving out the deadly and sick stunts involving eyes, testicles, a strangled priest etc. pp. For the faint of heart this is not.
Sure, this is about transgression, about pushing the envelope. It's rooted in surrealism, bizarre, and strangely humorous. But apart from the metaphors of the eye and several liquids (which was a central point of interpretation for Roland Barthes), the story is also about minors, so people usually at the mercy of others, breaking all the rules of proper society and indulging in their urges without adhering to moral standards. While in The 120 Days of Sodom, another important work of the French transgressive moment, children are the victims of libertines, Bataille shows the children as libertines refusing to conform to a socialization that is expected from them.
Bataille's father, ravaged by a sexually transmitted disease, features as a character in the novel, and Bataille shows sexuality as a violent force, powerful and connected to death and religion. This does not mean that he condemns eroticism, but that he lets it oscillate in ambivalence and indulges in graphic extreme scenes that aren't aimed at realistically showing sex, but at revealing an escalating spiral of carnal desire pushed to its limits. Everyone going into this text without prior knowledge will be VERY surprised by the plot development.
Not sure whom I would recommend this to, but it's strangely great. Also, the novel will inform you what Björk is up to with all these eggs in her video to "Venus as a Boy".
You can listen to the podcast crew discuss the German translation, "Die Geschichte des Auges" (in Das obszöne Werk), here: https://papierstaupodcast.de/podcast/...
Sure, this is about transgression, about pushing the envelope. It's rooted in surrealism, bizarre, and strangely humorous. But apart from the metaphors of the eye and several liquids (which was a central point of interpretation for Roland Barthes), the story is also about minors, so people usually at the mercy of others, breaking all the rules of proper society and indulging in their urges without adhering to moral standards. While in The 120 Days of Sodom, another important work of the French transgressive moment, children are the victims of libertines, Bataille shows the children as libertines refusing to conform to a socialization that is expected from them.
Bataille's father, ravaged by a sexually transmitted disease, features as a character in the novel, and Bataille shows sexuality as a violent force, powerful and connected to death and religion. This does not mean that he condemns eroticism, but that he lets it oscillate in ambivalence and indulges in graphic extreme scenes that aren't aimed at realistically showing sex, but at revealing an escalating spiral of carnal desire pushed to its limits. Everyone going into this text without prior knowledge will be VERY surprised by the plot development.
Not sure whom I would recommend this to, but it's strangely great. Also, the novel will inform you what Björk is up to with all these eggs in her video to "Venus as a Boy".
You can listen to the podcast crew discuss the German translation, "Die Geschichte des Auges" (in Das obszöne Werk), here: https://papierstaupodcast.de/podcast/...
March 28, 2025
King Oedipus experiences his punishment in the form of blindness. According to Freud, the male fear of losing the eye can be equated with castration anxiety. In “The Story of the Eye”, eyes are not only equated with bull's testicles, but also with eggs. We learn why in the last chapter in the form of an autobiographical revelation by the author, which exposes his childhood trauma. In this respect, the narrative can be read as a deep psychological coping with trauma.
At the same time, this archaeology of the subconscious resonates with the bizarre nature of surreal art. Think of the linking of objects in Dali's paintings that are actually distant, which gain a new identity through a certain similarity. Similarly, eyes and eggs merge in Bataille's work - an equation that (unfortunately) can no longer be ignored after reading it.
Probably the most disturbing element of the story, however, is its blatant obscenity. Anyone who found Bret Easton Ellis' “American Psycho”, Elfriede Jelinek's “The Piano Player” or Chuck Pahlaniuk's “Haunted” intolerable should not read this story. The focus here is clearly on pornography. But while pornography in itself is devoid of meaning, here it gains substance through the deep psychological dimension - which is what is actually disturbing. In this respect, there is a danger of being traumatized by Bataille's trauma management.
"The Story of the Eye" is only about the Dionysian - the Apollonian is completely ignored. It is about Eros and Thanatos, about transgressing boundaries, power and humiliation and about bullfights in Spain. What certain works by Pasolini, Takashi Miike or Sion Sono are to film, this work is to literature: an abyss that you would like to close your eyes to, but don't because something inside you keeps them open.
At the same time, this archaeology of the subconscious resonates with the bizarre nature of surreal art. Think of the linking of objects in Dali's paintings that are actually distant, which gain a new identity through a certain similarity. Similarly, eyes and eggs merge in Bataille's work - an equation that (unfortunately) can no longer be ignored after reading it.
Probably the most disturbing element of the story, however, is its blatant obscenity. Anyone who found Bret Easton Ellis' “American Psycho”, Elfriede Jelinek's “The Piano Player” or Chuck Pahlaniuk's “Haunted” intolerable should not read this story. The focus here is clearly on pornography. But while pornography in itself is devoid of meaning, here it gains substance through the deep psychological dimension - which is what is actually disturbing. In this respect, there is a danger of being traumatized by Bataille's trauma management.
"The Story of the Eye" is only about the Dionysian - the Apollonian is completely ignored. It is about Eros and Thanatos, about transgressing boundaries, power and humiliation and about bullfights in Spain. What certain works by Pasolini, Takashi Miike or Sion Sono are to film, this work is to literature: an abyss that you would like to close your eyes to, but don't because something inside you keeps them open.
August 10, 2020
The Goodreads warning for this book, "Warning: Story of the Eye is graphically sexual, and is only suited for adults who are not easily offended. ", and that's a fair warning. But I'll take that warning a step further. If you can finish reading this book and nothing has offended you then it's my opinion that you've missed the point of the book.
I've seen other readers compare this book with works by de Sade ... Bataille writes much better.
I've seen other readers compare this book with works by de Sade ... Bataille writes much better.
December 7, 2008
This book was unabashedly, humiliatingly retarded. It's the kind of book that's so famous and then you read it and wonder if someone is pulling a practical joke on you.
I've read better fanfic porn.
I've read better fanfic porn.
November 17, 2017
Από την αρχή, από τη φράση της Σιμόν «Τα πιάτα είναι για να καθόμαστε» φαίνεται ξεκάθαρα η διάθεση μιας ανατροπής. Μια ανατροπή που στο τέλος θα αποκαλυφθεί πως έχει ως στόχο απλώς να αποκαταστήσει τις χαμένες ισορροπίες. Η σχέση του αφηγητή με τη Σιμόν γεννά έναν δεσμό που προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να συνδυάσει τον έρωτα και τον θάνατο. Να βιώσει το ένα στο έπακρο και να εξορκίσει το άλλο. Κάτι που περιγράφεται στη σκηνή του αυτοκινητιστικού ατυχήματος. Δύο παιδιά που προσπαθούν να αυτοπροσδιοριστούν μέσα από την εικόνα ενός πτώματος:
«Θυμάμαι μια μέρα που τρέχαμε σαν παλαβοί με τ’ αυτοκίνητο, χτυπήσαμε μια ποδηλάτισσα που θα πρέπει να ήταν πολύ νέα και πολύ όμορφη. Οι ρόδες του αυτοκινήτου μας της είχαν κόψει το κεφάλι σε σημείο που της το είχαν σχεδόν χωρίσει από το σώμα. Μείναμε πολλή ώρα στ’ αυτοκίνητο κοιτάζοντας μερικά μέτρα πιο κάτω τη σκοτωμένη. Η φρίκη κι η απόγνωση που αισθάνεται κανείς μπροστά σε τόσες σάρκες βουτηγμένες στα αίματα, εν μέρει αηδιαστικές αλλά κι εν μέρει πανέμορφες, δε διαφέρουν και πολύ απ’ αυτό που συνήθως νιώθουμε εμείς οι δυο, όταν κοιταζόμαστε».
Ο Μπατάιγ αγαπά να παίζει με τα αντιθετικά σχήματα. Από τη μια η Σιμόν η μελαχρινή και υπερσεξουαλική, που θέλει να πειραματιστεί χωρίς όρια, να παραβιάσει κάθε θεσμό και κανόνα, χωρίς ενοχές, μια θεότητα του βίτσιου. Από την άλλη η ξανθή Μαρσέλ η ενοχική και υποτακτική, που πιστεύει στον γάμο, φοβάται τον θεό και αισθάνεται την ανάγκη να κρύβεται για να εκτονώσει τη σεξουαλικότητά της. Οι δύο αυτές νέες για να υπάρξουν, χρειάζονται η μία την άλλη. Κι ανάμεσά τους, η μητέρα της Σιμόν μια άχρωμη και αδιάφορη παρουσία που εθελοτυφλεί και ο κόσμος, οι Άλλοι, με τη μορφή της κοινής γνώμης, από τους οποίους θέλουν να δραπετεύουν αδιάκοπα, οι δύο ήρωες. Μάλιστα μέσα από την καταληκτική σκηνή ενός οργίου, οι γονείς που εισβάλλουν στην κάμαρα και ανακαλύπτουν τα παιδιά τους σε αυτήν την κατάσταση, χαρακτηρίζονται από τον αφηγητή ως «μουρλοί» καθώς είναι ξένοι από το δικό του διεστραμμένο σύμπαν, τους περιφρονεί, οι πράξεις τους είναι τόσο κωμικές και ακατανόητες για τον ίδιο, όσο κι αυτός φαίνεται ως τέρας στα δικά τους μάτια:
«Δε χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να φανταστεί κανείς τα επιφωνήματα φρίκης, τις κραυγές απελπισίας και τις υπερφίαλες απειλές των γονέων όταν μπήκαν στο δωμάτιο! Ακούστηκαν οι λέξεις κακουργοδικείο, μπουντρούμι, κρεμάλα, μαζί με πύρινες στριγγλιές και σπασμωδικές κατάρες. Άρχισαν κι οι δικοί μας οι φίλοι να ουρλιάζουν κλαίγοντας μ’ αναφιλητά, ώσπου το πράγμα έφτασε στο αποκορύφωμά του μ’ έναν παροξυσμό από τσιρίδες και θρήνους. Θα νόμιζε κανείς πως τους είχαν πιάσει τους είχαν πετάξει όλους μαζί ζωντανούς σαν τα δαδιά στη φωτιά. Η Σιμόν κι εγώ δεν κρατιόμασταν απ’ τη χαρά μας.
Ήταν όμως φρικιαστικό αυτό που γινόταν. Είχαμε την εντύπωση πως τίποτα δε θα μπορούσε να δώσει ένα τέλος στο ιλαροτραγικό παραλήρημα αυτών των μουρλών».
Μετά από αυτό η μόνη επαναστατική πράξη που απομένει στον αφηγητή είναι η φυγή. Η αναφορά στο μπάνιο που κάνει στο δωμάτιο του πατέρα, δίνει την αίσθηση ενός συμβολικού αναβαπτισμού, ένα οριστικό τέλος της παιδικής ηλικίας και μια εκρίζωση από το οικείο περιβάλλον. μια αλληγορική έξοδος από τον οίκο του πατέρα. Μια αποστασία η οποία μοιραία βυθίζει τον εκπτωτο σε σκέψεις θανάτου καθώς το πιστόλι αποτελεί το τελευταίο – ακούσιο φυσικά – δώρο του πατέρα προς τον γιο. Αυτή είναι η κληρονομιά που θα τον συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή του. Το τελευταίο πράγμα που πήρε από το σπίτι και την οικογένειά του. Κι αυτή ακριβώς η σκέψη του θανάτου είναι ικανή να εξουδετερώσει τη σεξουαλική ορμή, όπως και να την υποδαυλίσει σε άλλες περιπτώσεις, καταλήγοντας σε μια μανιακή και ακόρεστη υπερσεξουαλικότητα. Ο φόβος του θανάτου είναι άλλος ένας από τους κρίκους που συνδέουν τον αφηγητή με τη Σιμόν και αναζητούν την παρηγοριά μέσα από την σωματική επαφή:
«Το πόδι της χτύπησε ακριβώς πάνω στο πιστόλι που είχα στην τσέπη μου και μια τρομαχτική εκπυρσοκρότηση μας έκανε να βγάλουμε συχρόνως μια κραυγή. Δεν είχα χτυπηθεί πουθενά, ξαφνικά όμως βρέθηκα όρθιος λες κι είχα περάσει σ’ έναν άλλο κόσμο. Ακόμα κι η Σιμόν είχε χλωμιάσει τόσο πολύ, που τρόμαξα.
Εκείνο το βράδυ ούτε που διανοηθήκαμε να τραβήξουμε ο ένας στον άλλο μαλακία, μείναμε όμως ατέλειωτες ώρες στόμα με στόμα, πράγμα που ποτέ ως τότε δεν το είχαμε ξανακάνει».
Κι εδώ επιστρέφει πάλι η ξανθή Μαρσέλ, την οποία οι γονείς της έχουν κλείσει σε φρενοκομείο. Χωρίς αυτήν, το ζευγάρι αποτυγχάνει να ολοκληρωθεί σεξουαλικά. Πάντα κάτι θα λείπει. Είναι ίσως η Μαρσέλ, ένας δεσμός με το ενοχικό παρελθόν, η αόρατη σκέψη της αμαρτίας που συνοδεύει την ερωτική πράξη. Το όν που δεν μπορεί να ξεπεράσει τις κοινωνικές νόρμες, να σπάσει τους κανόνες, και το οποίο μπορεί να βιώσει το βάρος της αμαρτίας.
«[...] χωρίς να κάνει αυτομάτως την εμφάνισή του το φάντασμα της Μαρσέλ λυσσασμένης, φρενιασμένης ή με το πρόσωπό της κατακόκκινο απ’ την ντροπή, και να δίνει στις ορέξεις μας μια διάσταση καταθλιπτική, λες κι έπρεπε η ιεροσυλία να μετατρέπει γενικά το κάθε τι σε πράγμα φριχτό κι ανόσιο».
Στην σκηνή της πρώτης επίσκεψης στο φρενοκομείο συναντούμε πάλι το αντιθετικό σχήμα πλεγμένο από τα κορμιά των δύο κοριτσιών, της Μαρσέλ και της Σιμόν. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στις λευκές ζαρτιέρες και τις μαύρες, τα δύο κορίτσια ως αντιθετικοί πόλοι, παραπέμπουν στις δύο κόρες του ντε Σαντ τη Ζυστίν και τη Ζυλιέτ η μία φυλακισμένη να βασανίζεται εξαιτίας της αρετής της και η άλλη σκοτεινή και ελεύθερη αλλά ελλιπής χωρίς την πρώτη.
Αλλά είναι και κάτι άλλο που υπάρχει στο φρενοκομείο, αυτόν τον σκοτεινό και ανεμοδαρμένο «Πύργο των Φαντασμάτων»:
Η σκηνή της πρώτης εισόδου στο φρενοκομείο με τη σκηνή του φασματικού σεντονιού και τους δυνατούς ανέμους που συνταράσσουν το ερημικό τοπίο δεν αποτελούν σύμπωση, καθώς ο απόκοσμος και γοτθικός χαρακτήρας που δίνει στη διήγησή του ο συγγραφέας – στο συγκεκριμένο σημείο - αποπνέουν μια αίσθηση παρόμοια με τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Μπροντέ, τα οποία και αναφέρει στη μεταγενέστερη μελέτη του με τίτλο «Η λογοτεχνία και το Κακό» (η οποία αποτελεί ως ένα βαθμό και ερμηνευτικό κλειδί για ετούτο το έργο). Εκεί ο Μπατάιγ αναφέρει πως:
«Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, θέτουν το ερώτημα του Κακού σε σχέση με το πάθος, σαν το Κακό να ήταν ο πλέον δυνατός τρόπος για να αποκαλυφθεί το πάθος. Με εξαίρεση τη σαδιστική μορφή της φαυλότητας, μπορούμε να πούμε πως το Κακό, όπως αυτό εμφανίζεται στο βιβλίο της Έμιλι Μπροντέ, φτάνει στην πλέον τέλεια μορφή του».
Κι όσο για τα πολυθρύλητα ούρα και τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί ο Μπατάιγ αδιάκοπα μέσα στο μυθιστόρημά του, σαν επαναλαμβανόμενο μοτίβο που συνοδεύει συχνά τον οργασμό και την εκσπερμάτωση, ο ίδιος ο αφηγητής μας δίνει τον συμβολισμό τους μέσα σε μια πρόταση:
«Για μένα, τα ούρα έχουν πολύ στενή συγγένεια με το μπαρούτι και τ’ αστροπελέκι, δεν ξέρω γιατί, μ’ ένα αρχαίο πήλινο ουροδοχείο αφημένο μια βροχερή φθινοπωριάτικη μέρα πάνω στην τσίγκινη στέγη ενός χωριάτικου πλυσταριού».
Στη συνέχεια, το ταξίδι της επιστροφής των δύο παιδιών, γυμνών επάνω στα ποδήλατα, εκφράζει την εικόνα της απέκδυσης και και της διαφοροποίησής τους από τον κόσμο και την πραγματικότητα. Η ενέργειά τους αυτή, ακατανόητη ακόμα και για τους ίδιους είναι στην ουσία ακόμα μία παράβαση των κανόνων, συνεπώς μια πράξη επαναστατική. Με τον ίδιο τρόπο που έδρασε το κίνημα του γυμνισμού, ως πράξη πολιτικής και κοινωνικής απελευθέρωσης – ας μην ξεχνάμε ποια εποχή γράφτηκε το συγκεκριμένο έργο – εδώ ο Μπατάιγ προχωράει ακόμα περισσότερο προβάλλοντας την έννοια της γυμνιστικής αναρχίας, κόντρα στο «ενδεδυμένο» κατεστημένο:
«Η στιγμή που είχαμε εγκαταλείψει τον αληθινά πραγματικό κόσμο, εκείνον που αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από ντυμένους ανθρώπους, ήταν κιόλας τόσο μακρινή, που έμοιαζε σχεδόν απρόσιτη. Αυτή η προσωπική του καθενός μας παραίσθηση ξεδιπλωνόταν τη φορά αυτή μ’ ένα τρόπο πιο απεριόριστο όπως ακριβώς δεν έχει όρια ο πλήρης εφιάλτης, λόγου χάρη, της ανθρώπινης κοινωνίας με τη γήινη σφαίρα της, την ατμόσφαιρά της και τον ουρανό της».
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο αναδεικνύονται τα δύο αρχέγονα σύμβολα του αυγού και του οφθαλμού. Το κοσμικό αυγό της δημιουργίας, ��αι ο πανεπόπτης θείος οφθαλμός. Δε νομίζω πως είναι τυχαία η σκηνή στην ταινία που κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά το βιβλίο του Μπατάιγ, αναφέρομαι στον σουρεαλιστικό «Ανδαλουσιανό σκύλο (1929) του Λουίς Μπουνιουέλ και την σκηνή της τομής του οφθαλμού που απελευθερώνει την ζωτική ουσία της ανθρώπινης εμπειρίας. Μια σκηνή συγκλονιστική σε μια ταινία από τις κορυφαίες του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κινηματογράφου.
Στην ανθρώπινη ιστορία ο ο οφθαλμός παίζει ρόλο βασικό. Από τα ινδουιστικά σύμβολα της γονιμότητας lingam και yoni ως το αιγυπτιακό μάτι, ως τον πανεπόπτη Δία και τον θεό του χριστιανισμού που εικονίζεται επίσης ως οφθαλμός στην χριστιανική εικονογραφία. Το μάτι ακόμα και έξω από το θρησκευτικό του περιτύλιγμα συνέχισε να εμπνέει τους φιλοσόφους καθώς αποτελεί γνωστικό μέσο αποτύπωσης και απόκτησης της ανθρώπινης εμπειρίας. Για παράδειγμα ο Μπέρκλεϋ στο έργο του «δοκίμιο για μια νέα θεωρία της όρασης» αναφέρει:
«Γενικά νομίζω ότι μπορούμε ορθώς να συμπεράνουμε πως τα κύρια αντικείμενα της όρασης συνιστούν μια καθολική γλώσσα του Δημιουργού της Φύσης μέσω της οποίας οδηγούμαστε να ρυθμίζουμε τις πράξεις μας, ώστε να επιτύχουμε αυτά τα πράγματα που είναι απαραίτητα για τη διαφύλαξη και την ευημερία των σωμάτων μας, όπως επίσης να αποφεύγουμε οτιδήποτε από αυτά μπορεί να προκαλεί πόνο και καταστροφή».
Από εκεί το να περάσει κάποιος στην εικόνα της σχισμής του αιδοίου και του πρωκτού ως οφαλμοειδούς σχισμής δεν χρειάζεται μεγάλη συνειρμική προσπάθεια, νομίζω. Όλα αυτά συνιστούν πλέον μια νέα κοσμική θρησκεία, μια προβολή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας όπως αυτή εκφράστηκε χιουμοριστικά μέσα από τον αιδοιόσχημο ουρητήρα του Μαρσέλ Ντυσάν (1917). Πού να ήξεραν οι σουρεαλιστές πως κάμποσα χρόνια αργότερα στην προϊστορική ανασκαφή του Κομπέκλι Τέπε, στην Τουρκία, οι αρχαιολόγοι θα ανακάλυπταν την ανάγλυφη φιγούρα μιας γυναίκας με υπερμεγέθες αιδοίο που, αν το παρατηρήσει κανείς, από μια άποψη, φαίνεται να ουρεί με τα πόδια ορθάνοιχτα!
Μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο λοιπόν, νομίζω πως πρέπει να τοποθετηθεί, για παράδειγμα και το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Μπατάιγ:
«Το σχήμα του ματιού κατά τη γνώμη της ήταν ίδιο με του αυγού. Μου ζήτησε να της υποσχεθώ πως, όταν θάμασταν σε θέση να βγούμε, θα έσπαζα αυγά στον αέρα πυροβολώντας τα, μες στον ήλιο, με το πιστόλι, κι επειδή εγώ της απάντησα πως αυτό δε γινόταν, άνοιξε ολόκληρη συζήτηση προσπαθώντας με διάφορα επιχειρήματα να με πείσει. Έπαιζε όλο χαρά με τις λέξεις λέγοντας: θα φάμε τηγανητά μάτια κι έπειτα: κάναμε μαύρα αυγά να σε δούμε, ξεφούρνισε μάλιστα και κάτι σκέψεις που δεν στέκονταν καθόλου λογικά.
Στην κουβέντα πάνω, είπε ακόμα πως γι’ αυτήν η μυρωδιά του κώλου ήταν μυρωδιά του μπαρουτιού και πως μια κατουρησιά ήταν «μια πιστολιά εν είδει φωτός». Το κάθε κωλομέρι της ήταν κι ένα βραστό αυγό ξεφλουδισμένο».
Παρακάτω στο ίδιο πνεύμα, μόνο όταν το συμβατικό alter ego της πεθαίνει, η Σιμόν μπορεί να προχωρήσει σε ολοκληρωμένη σεξουαλική πράξη. Ο Σερ Έντμοντ αποκαθιστά κατά κάποιο τρόπο την σπασμένη τριάδα. Αποτελεί την απαραίτητη σύμβαση ώστε να έχει το ζευγάρι την απαιτούμενη κοινωνική κάλυψη για να συνεχίσουν να υπάρχουν και να ζουν με τον τρόπο που επιθυμούν.Ο έρωτας και ο θάνατος βρίσκουν το αποκορύφωμά τους στις ταυρομαχίες, που σκιαγραφούνται ως μια θανάσιμη ερωτική πράξη:
«Άλλωστε η απόλυτη εγγύτητα του θανάτου γίνεται στην ταυρομαχία αισθητή με τον ίδιο τρόπο που γίνεται και στη συνουσία. Είναι όμως σπάνιες αυτές οι καταπληκτικές αλλεπάλληλες εφορμήσεις του ταύρου, γι’ αυτό και κάθε φορά που εκτελούνται, προκαλούν πραγματική φρενίτιδα ενθουσιασμού στα πλήθη, όπως είν’ επίσης πασίγνωστο πως, τις στιγμές αυτές της ταυρομαχίας που το πάθος κορυφώνεται, οι γυναίκες αυνανίζονται τρίβοντας μόνο το ένα με τ’ άλλο τα μπούτια τους».
Κι όλα οδηγούν στην καταληκτική ερμηνεία της ταυρομαχίας όπου η ισορροπία εξασφαλίζεται μέσα από τα αντιθετικά σχήματα της εισόδου του όρχεως και της ταυτόχρονης εξόδου του οφθαλμού.
Το σκηνικό του Δον Χουαν (ή Δον Ζουάν) που παρουσιάζεται αγιοποιημένος μέσα από το ναό του υψώνεται εδώ ως σύμβολο της αμετανοησίας και του αμοραλισμού. Και μέσα σε αυτόν τον χώρο τελείται η ανόσια λειτουργία, μια παρωδία του χριστιανισμού, ιδιαίτερα αγαπητή και συνηθισμένη ανάμεσα στους σουρεαλιστές οι οποίοι πάντα αισθάνονταν την ανάγκη να γελοιοποιήσουν τα σύμβολα του χριστιανισμού.
Στις «Συμπτώσεις» το κεφάλαιο που ακολουθεί μετά το τέλος της αφήγησης τίθεται στην ουσία η αιτία της γέννησης αυτού του βιβλίου, αφού αποκαλύπτεται πως η ιστορία του συγγραφέα είναι ένα αμάλγαμα με σεξουαλικό περίβλημα από όσα βίωσε στην παιδική του ηλικία από τον συφιλιδικό πατέρα του και την μανιοκαταθλιπτική μητέρα του και πως αυτός ήταν ο δικός του τρόπος να θεραπευτεί από το ψυχικό τραύμα, περιγράφοντάς το, μέσα από συνειρμικές εικόνες, όπως αυτές αναδύονταν από το υποσυνείδητό του. Το κατά πόσο είναι πραγματικά αυτά τα γεγονότα από τη ζωή του Μπατάιγ (που μάλλον δεν είναι) μικρή σημασία έχει.
«Ποτέ δεν προσηλώνομαι σ’ αναμνήσεις αυτού του είδους επειδή για μένα έχουν χάσει προπολλού κάθε συγκινησιακό χαρακτήρα. Ο μόνος τρόπος για να τις ξαναζωντανέψω ήταν να τις μεταποιήσω σε τέτοιο σημείο ώστε, στην πρώτη ματιά, να είναι αγνώριστες ακόμα και για μένα τον ίδιο. Κι ο μόνος λόγος που έκανα κάτι τέτοιο ήταν ότι, στη διάρκεια αυτής της μεταμόρφωσής τους, είχαν πάρει ένα νόημα που είναι το πιο πρόστυχο που υπάρχει».
Και κάπως έτσι υπερβαίνουμε το προφανές πορνογραφικό περίβλημα για να μπούμε στην σφαίρα ενός κρυπτογραφημένου ψυχογραφήματος.
«Θυμάμαι μια μέρα που τρέχαμε σαν παλαβοί με τ’ αυτοκίνητο, χτυπήσαμε μια ποδηλάτισσα που θα πρέπει να ήταν πολύ νέα και πολύ όμορφη. Οι ρόδες του αυτοκινήτου μας της είχαν κόψει το κεφάλι σε σημείο που της το είχαν σχεδόν χωρίσει από το σώμα. Μείναμε πολλή ώρα στ’ αυτοκίνητο κοιτάζοντας μερικά μέτρα πιο κάτω τη σκοτωμένη. Η φρίκη κι η απόγνωση που αισθάνεται κανείς μπροστά σε τόσες σάρκες βουτηγμένες στα αίματα, εν μέρει αηδιαστικές αλλά κι εν μέρει πανέμορφες, δε διαφέρουν και πολύ απ’ αυτό που συνήθως νιώθουμε εμείς οι δυο, όταν κοιταζόμαστε».
Ο Μπατάιγ αγαπά να παίζει με τα αντιθετικά σχήματα. Από τη μια η Σιμόν η μελαχρινή και υπερσεξουαλική, που θέλει να πειραματιστεί χωρίς όρια, να παραβιάσει κάθε θεσμό και κανόνα, χωρίς ενοχές, μια θεότητα του βίτσιου. Από την άλλη η ξανθή Μαρσέλ η ενοχική και υποτακτική, που πιστεύει στον γάμο, φοβάται τον θεό και αισθάνεται την ανάγκη να κρύβεται για να εκτονώσει τη σεξουαλικότητά της. Οι δύο αυτές νέες για να υπάρξουν, χρειάζονται η μία την άλλη. Κι ανάμεσά τους, η μητέρα της Σιμόν μια άχρωμη και αδιάφορη παρουσία που εθελοτυφλεί και ο κόσμος, οι Άλλοι, με τη μορφή της κοινής γνώμης, από τους οποίους θέλουν να δραπετεύουν αδιάκοπα, οι δύο ήρωες. Μάλιστα μέσα από την καταληκτική σκηνή ενός οργίου, οι γονείς που εισβάλλουν στην κάμαρα και ανακαλύπτουν τα παιδιά τους σε αυτήν την κατάσταση, χαρακτηρίζονται από τον αφηγητή ως «μουρλοί» καθώς είναι ξένοι από το δικό του διεστραμμένο σύμπαν, τους περιφρονεί, οι πράξεις τους είναι τόσο κωμικές και ακατανόητες για τον ίδιο, όσο κι αυτός φαίνεται ως τέρας στα δικά τους μάτια:
«Δε χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να φανταστεί κανείς τα επιφωνήματα φρίκης, τις κραυγές απελπισίας και τις υπερφίαλες απειλές των γονέων όταν μπήκαν στο δωμάτιο! Ακούστηκαν οι λέξεις κακουργοδικείο, μπουντρούμι, κρεμάλα, μαζί με πύρινες στριγγλιές και σπασμωδικές κατάρες. Άρχισαν κι οι δικοί μας οι φίλοι να ουρλιάζουν κλαίγοντας μ’ αναφιλητά, ώσπου το πράγμα έφτασε στο αποκορύφωμά του μ’ έναν παροξυσμό από τσιρίδες και θρήνους. Θα νόμιζε κανείς πως τους είχαν πιάσει τους είχαν πετάξει όλους μαζί ζωντανούς σαν τα δαδιά στη φωτιά. Η Σιμόν κι εγώ δεν κρατιόμασταν απ’ τη χαρά μας.
Ήταν όμως φρικιαστικό αυτό που γινόταν. Είχαμε την εντύπωση πως τίποτα δε θα μπορούσε να δώσει ένα τέλος στο ιλαροτραγικό παραλήρημα αυτών των μουρλών».
Μετά από αυτό η μόνη επαναστατική πράξη που απομένει στον αφηγητή είναι η φυγή. Η αναφορά στο μπάνιο που κάνει στο δωμάτιο του πατέρα, δίνει την αίσθηση ενός συμβολικού αναβαπτισμού, ένα οριστικό τέλος της παιδικής ηλικίας και μια εκρίζωση από το οικείο περιβάλλον. μια αλληγορική έξοδος από τον οίκο του πατέρα. Μια αποστασία η οποία μοιραία βυθίζει τον εκπτωτο σε σκέψεις θανάτου καθώς το πιστόλι αποτελεί το τελευταίο – ακούσιο φυσικά – δώρο του πατέρα προς τον γιο. Αυτή είναι η κληρονομιά που θα τον συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή του. Το τελευταίο πράγμα που πήρε από το σπίτι και την οικογένειά του. Κι αυτή ακριβώς η σκέψη του θανάτου είναι ικανή να εξουδετερώσει τη σεξουαλική ορμή, όπως και να την υποδαυλίσει σε άλλες περιπτώσεις, καταλήγοντας σε μια μανιακή και ακόρεστη υπερσεξουαλικότητα. Ο φόβος του θανάτου είναι άλλος ένας από τους κρίκους που συνδέουν τον αφηγητή με τη Σιμόν και αναζητούν την παρηγοριά μέσα από την σωματική επαφή:
«Το πόδι της χτύπησε ακριβώς πάνω στο πιστόλι που είχα στην τσέπη μου και μια τρομαχτική εκπυρσοκρότηση μας έκανε να βγάλουμε συχρόνως μια κραυγή. Δεν είχα χτυπηθεί πουθενά, ξαφνικά όμως βρέθηκα όρθιος λες κι είχα περάσει σ’ έναν άλλο κόσμο. Ακόμα κι η Σιμόν είχε χλωμιάσει τόσο πολύ, που τρόμαξα.
Εκείνο το βράδυ ούτε που διανοηθήκαμε να τραβήξουμε ο ένας στον άλλο μαλακία, μείναμε όμως ατέλειωτες ώρες στόμα με στόμα, πράγμα που ποτέ ως τότε δεν το είχαμε ξανακάνει».
Κι εδώ επιστρέφει πάλι η ξανθή Μαρσέλ, την οποία οι γονείς της έχουν κλείσει σε φρενοκομείο. Χωρίς αυτήν, το ζευγάρι αποτυγχάνει να ολοκληρωθεί σεξουαλικά. Πάντα κάτι θα λείπει. Είναι ίσως η Μαρσέλ, ένας δεσμός με το ενοχικό παρελθόν, η αόρατη σκέψη της αμαρτίας που συνοδεύει την ερωτική πράξη. Το όν που δεν μπορεί να ξεπεράσει τις κοινωνικές νόρμες, να σπάσει τους κανόνες, και το οποίο μπορεί να βιώσει το βάρος της αμαρτίας.
«[...] χωρίς να κάνει αυτομάτως την εμφάνισή του το φάντασμα της Μαρσέλ λυσσασμένης, φρενιασμένης ή με το πρόσωπό της κατακόκκινο απ’ την ντροπή, και να δίνει στις ορέξεις μας μια διάσταση καταθλιπτική, λες κι έπρεπε η ιεροσυλία να μετατρέπει γενικά το κάθε τι σε πράγμα φριχτό κι ανόσιο».
Στην σκηνή της πρώτης επίσκεψης στο φρενοκομείο συναντούμε πάλι το αντιθετικό σχήμα πλεγμένο από τα κορμιά των δύο κοριτσιών, της Μαρσέλ και της Σιμόν. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στις λευκές ζαρτιέρες και τις μαύρες, τα δύο κορίτσια ως αντιθετικοί πόλοι, παραπέμπουν στις δύο κόρες του ντε Σαντ τη Ζυστίν και τη Ζυλιέτ η μία φυλακισμένη να βασανίζεται εξαιτίας της αρετής της και η άλλη σκοτεινή και ελεύθερη αλλά ελλιπής χωρίς την πρώτη.
Αλλά είναι και κάτι άλλο που υπάρχει στο φρενοκομείο, αυτόν τον σκοτεινό και ανεμοδαρμένο «Πύργο των Φαντασμάτων»:
Η σκηνή της πρώτης εισόδου στο φρενοκομείο με τη σκηνή του φασματικού σεντονιού και τους δυνατούς ανέμους που συνταράσσουν το ερημικό τοπίο δεν αποτελούν σύμπωση, καθώς ο απόκοσμος και γοτθικός χαρακτήρας που δίνει στη διήγησή του ο συγγραφέας – στο συγκεκριμένο σημείο - αποπνέουν μια αίσθηση παρόμοια με τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη» της Μπροντέ, τα οποία και αναφέρει στη μεταγενέστερη μελέτη του με τίτλο «Η λογοτεχνία και το Κακό» (η οποία αποτελεί ως ένα βαθμό και ερμηνευτικό κλειδί για ετούτο το έργο). Εκεί ο Μπατάιγ αναφέρει πως:
«Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, θέτουν το ερώτημα του Κακού σε σχέση με το πάθος, σαν το Κακό να ήταν ο πλέον δυνατός τρόπος για να αποκαλυφθεί το πάθος. Με εξαίρεση τη σαδιστική μορφή της φαυλότητας, μπορούμε να πούμε πως το Κακό, όπως αυτό εμφανίζεται στο βιβλίο της Έμιλι Μπροντέ, φτάνει στην πλέον τέλεια μορφή του».
Κι όσο για τα πολυθρύλητα ούρα και τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί ο Μπατάιγ αδιάκοπα μέσα στο μυθιστόρημά του, σαν επαναλαμβανόμενο μοτίβο που συνοδεύει συχνά τον οργασμό και την εκσπερμάτωση, ο ίδιος ο αφηγητής μας δίνει τον συμβολισμό τους μέσα σε μια πρόταση:
«Για μένα, τα ούρα έχουν πολύ στενή συγγένεια με το μπαρούτι και τ’ αστροπελέκι, δεν ξέρω γιατί, μ’ ένα αρχαίο πήλινο ουροδοχείο αφημένο μια βροχερή φθινοπωριάτικη μέρα πάνω στην τσίγκινη στέγη ενός χωριάτικου πλυσταριού».
Στη συνέχεια, το ταξίδι της επιστροφής των δύο παιδιών, γυμνών επάνω στα ποδήλατα, εκφράζει την εικόνα της απέκδυσης και και της διαφοροποίησής τους από τον κόσμο και την πραγματικότητα. Η ενέργειά τους αυτή, ακατανόητη ακόμα και για τους ίδιους είναι στην ουσία ακόμα μία παράβαση των κανόνων, συνεπώς μια πράξη επαναστατική. Με τον ίδιο τρόπο που έδρασε το κίνημα του γυμνισμού, ως πράξη πολιτικής και κοινωνικής απελευθέρωσης – ας μην ξεχνάμε ποια εποχή γράφτηκε το συγκεκριμένο έργο – εδώ ο Μπατάιγ προχωράει ακόμα περισσότερο προβάλλοντας την έννοια της γυμνιστικής αναρχίας, κόντρα στο «ενδεδυμένο» κατεστημένο:
«Η στιγμή που είχαμε εγκαταλείψει τον αληθινά πραγματικό κόσμο, εκείνον που αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από ντυμένους ανθρώπους, ήταν κιόλας τόσο μακρινή, που έμοιαζε σχεδόν απρόσιτη. Αυτή η προσωπική του καθενός μας παραίσθηση ξεδιπλωνόταν τη φορά αυτή μ’ ένα τρόπο πιο απεριόριστο όπως ακριβώς δεν έχει όρια ο πλήρης εφιάλτης, λόγου χάρη, της ανθρώπινης κοινωνίας με τη γήινη σφαίρα της, την ατμόσφαιρά της και τον ουρανό της».
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο αναδεικνύονται τα δύο αρχέγονα σύμβολα του αυγού και του οφθαλμού. Το κοσμικό αυγό της δημιουργίας, ��αι ο πανεπόπτης θείος οφθαλμός. Δε νομίζω πως είναι τυχαία η σκηνή στην ταινία που κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά το βιβλίο του Μπατάιγ, αναφέρομαι στον σουρεαλιστικό «Ανδαλουσιανό σκύλο (1929) του Λουίς Μπουνιουέλ και την σκηνή της τομής του οφθαλμού που απελευθερώνει την ζωτική ουσία της ανθρώπινης εμπειρίας. Μια σκηνή συγκλονιστική σε μια ταινία από τις κορυφαίες του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου κινηματογράφου.
Στην ανθρώπινη ιστορία ο ο οφθαλμός παίζει ρόλο βασικό. Από τα ινδουιστικά σύμβολα της γονιμότητας lingam και yoni ως το αιγυπτιακό μάτι, ως τον πανεπόπτη Δία και τον θεό του χριστιανισμού που εικονίζεται επίσης ως οφθαλμός στην χριστιανική εικονογραφία. Το μάτι ακόμα και έξω από το θρησκευτικό του περιτύλιγμα συνέχισε να εμπνέει τους φιλοσόφους καθώς αποτελεί γνωστικό μέσο αποτύπωσης και απόκτησης της ανθρώπινης εμπειρίας. Για παράδειγμα ο Μπέρκλεϋ στο έργο του «δοκίμιο για μια νέα θεωρία της όρασης» αναφέρει:
«Γενικά νομίζω ότι μπορούμε ορθώς να συμπεράνουμε πως τα κύρια αντικείμενα της όρασης συνιστούν μια καθολική γλώσσα του Δημιουργού της Φύσης μέσω της οποίας οδηγούμαστε να ρυθμίζουμε τις πράξεις μας, ώστε να επιτύχουμε αυτά τα πράγματα που είναι απαραίτητα για τη διαφύλαξη και την ευημερία των σωμάτων μας, όπως επίσης να αποφεύγουμε οτιδήποτε από αυτά μπορεί να προκαλεί πόνο και καταστροφή».
Από εκεί το να περάσει κάποιος στην εικόνα της σχισμής του αιδοίου και του πρωκτού ως οφαλμοειδούς σχισμής δεν χρειάζεται μεγάλη συνειρμική προσπάθεια, νομίζω. Όλα αυτά συνιστούν πλέον μια νέα κοσμική θρησκεία, μια προβολή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας όπως αυτή εκφράστηκε χιουμοριστικά μέσα από τον αιδοιόσχημο ουρητήρα του Μαρσέλ Ντυσάν (1917). Πού να ήξεραν οι σουρεαλιστές πως κάμποσα χρόνια αργότερα στην προϊστορική ανασκαφή του Κομπέκλι Τέπε, στην Τουρκία, οι αρχαιολόγοι θα ανακάλυπταν την ανάγλυφη φιγούρα μιας γυναίκας με υπερμεγέθες αιδοίο που, αν το παρατηρήσει κανείς, από μια άποψη, φαίνεται να ουρεί με τα πόδια ορθάνοιχτα!
Μέσα σε αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο λοιπόν, νομίζω πως πρέπει να τοποθετηθεί, για παράδειγμα και το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Μπατάιγ:
«Το σχήμα του ματιού κατά τη γνώμη της ήταν ίδιο με του αυγού. Μου ζήτησε να της υποσχεθώ πως, όταν θάμασταν σε θέση να βγούμε, θα έσπαζα αυγά στον αέρα πυροβολώντας τα, μες στον ήλιο, με το πιστόλι, κι επειδή εγώ της απάντησα πως αυτό δε γινόταν, άνοιξε ολόκληρη συζήτηση προσπαθώντας με διάφορα επιχειρήματα να με πείσει. Έπαιζε όλο χαρά με τις λέξεις λέγοντας: θα φάμε τηγανητά μάτια κι έπειτα: κάναμε μαύρα αυγά να σε δούμε, ξεφούρνισε μάλιστα και κάτι σκέψεις που δεν στέκονταν καθόλου λογικά.
Στην κουβέντα πάνω, είπε ακόμα πως γι’ αυτήν η μυρωδιά του κώλου ήταν μυρωδιά του μπαρουτιού και πως μια κατουρησιά ήταν «μια πιστολιά εν είδει φωτός». Το κάθε κωλομέρι της ήταν κι ένα βραστό αυγό ξεφλουδισμένο».
Παρακάτω στο ίδιο πνεύμα, μόνο όταν το συμβατικό alter ego της πεθαίνει, η Σιμόν μπορεί να προχωρήσει σε ολοκληρωμένη σεξουαλική πράξη. Ο Σερ Έντμοντ αποκαθιστά κατά κάποιο τρόπο την σπασμένη τριάδα. Αποτελεί την απαραίτητη σύμβαση ώστε να έχει το ζευγάρι την απαιτούμενη κοινωνική κάλυψη για να συνεχίσουν να υπάρχουν και να ζουν με τον τρόπο που επιθυμούν.Ο έρωτας και ο θάνατος βρίσκουν το αποκορύφωμά τους στις ταυρομαχίες, που σκιαγραφούνται ως μια θανάσιμη ερωτική πράξη:
«Άλλωστε η απόλυτη εγγύτητα του θανάτου γίνεται στην ταυρομαχία αισθητή με τον ίδιο τρόπο που γίνεται και στη συνουσία. Είναι όμως σπάνιες αυτές οι καταπληκτικές αλλεπάλληλες εφορμήσεις του ταύρου, γι’ αυτό και κάθε φορά που εκτελούνται, προκαλούν πραγματική φρενίτιδα ενθουσιασμού στα πλήθη, όπως είν’ επίσης πασίγνωστο πως, τις στιγμές αυτές της ταυρομαχίας που το πάθος κορυφώνεται, οι γυναίκες αυνανίζονται τρίβοντας μόνο το ένα με τ’ άλλο τα μπούτια τους».
Κι όλα οδηγούν στην καταληκτική ερμηνεία της ταυρομαχίας όπου η ισορροπία εξασφαλίζεται μέσα από τα αντιθετικά σχήματα της εισόδου του όρχεως και της ταυτόχρονης εξόδου του οφθαλμού.
Το σκηνικό του Δον Χουαν (ή Δον Ζουάν) που παρουσιάζεται αγιοποιημένος μέσα από το ναό του υψώνεται εδώ ως σύμβολο της αμετανοησίας και του αμοραλισμού. Και μέσα σε αυτόν τον χώρο τελείται η ανόσια λειτουργία, μια παρωδία του χριστιανισμού, ιδιαίτερα αγαπητή και συνηθισμένη ανάμεσα στους σουρεαλιστές οι οποίοι πάντα αισθάνονταν την ανάγκη να γελοιοποιήσουν τα σύμβολα του χριστιανισμού.
Στις «Συμπτώσεις» το κεφάλαιο που ακολουθεί μετά το τέλος της αφήγησης τίθεται στην ουσία η αιτία της γέννησης αυτού του βιβλίου, αφού αποκαλύπτεται πως η ιστορία του συγγραφέα είναι ένα αμάλγαμα με σεξουαλικό περίβλημα από όσα βίωσε στην παιδική του ηλικία από τον συφιλιδικό πατέρα του και την μανιοκαταθλιπτική μητέρα του και πως αυτός ήταν ο δικός του τρόπος να θεραπευτεί από το ψυχικό τραύμα, περιγράφοντάς το, μέσα από συνειρμικές εικόνες, όπως αυτές αναδύονταν από το υποσυνείδητό του. Το κατά πόσο είναι πραγματικά αυτά τα γεγονότα από τη ζωή του Μπατάιγ (που μάλλον δεν είναι) μικρή σημασία έχει.
«Ποτέ δεν προσηλώνομαι σ’ αναμνήσεις αυτού του είδους επειδή για μένα έχουν χάσει προπολλού κάθε συγκινησιακό χαρακτήρα. Ο μόνος τρόπος για να τις ξαναζωντανέψω ήταν να τις μεταποιήσω σε τέτοιο σημείο ώστε, στην πρώτη ματιά, να είναι αγνώριστες ακόμα και για μένα τον ίδιο. Κι ο μόνος λόγος που έκανα κάτι τέτοιο ήταν ότι, στη διάρκεια αυτής της μεταμόρφωσής τους, είχαν πάρει ένα νόημα που είναι το πιο πρόστυχο που υπάρχει».
Και κάπως έτσι υπερβαίνουμε το προφανές πορνογραφικό περίβλημα για να μπούμε στην σφαίρα ενός κρυπτογραφημένου ψυχογραφήματος.
March 2, 2023
Angela Carter, in an essay about Story of the Eye, once said that the French seem to delight so much in shocking the English that they barely take time to notice that the English aren't really all that shocked. Being an American, I can't really know how right she was, but I definitely think that, in a few deft strokes, she captured the guiding spirit of this book.
The problem with "pornography" as literature or art, or even as comedy, is that any criticism one raises to it will be seen by its advocates as prudery, whether that is the case or not.
Therein lies the major problem with Story of the Eye. I could assure you that I am actually a pretty wanton lass and a great consumer of porn, but it won't matter to people who dug this book. If I didn't dig it (which I didn't), I must be either:
a) a fussy, sexless, humorless cold fish
or
b) too literal-minded and therefore unable to grasp Bataille's deeper philosophical meaning
Hey, if Story of the Eye turns you on, then you do your thing. Let your getting-freaky flag fly.
As for me, I was not titillated or shocked by it so much as bored and annoyed, and (even as a self-avowed submissive) I've just never found novelistic depictions of violence all that sexy. SOTE was like the literary equivalent of internet trolls who post ridiculous comments using every homophobic, sexist, racist slur they can think of and then, when you object,they accuse you of not being able to take a joke. (Oh, really? I hadn't realized that just using the n-word made a person's post super-hilarious. Where have I been?)
Maybe when it was written, the "shock and awe" technique of philoso-literary bludgeonery was still exciting and new, and saying naughty things just to say naughty things still held some freshness as an idea. But in our wonderful postmodern age, if I want to experience something "offensive", I can just turn on Drawn Together or WonderShowzen and let the Hitler jokes come whizzing into my mental space. Awesome! How transgressive of me!
The problem with reading SOTE as a novel, besides Bataille's seemingly great love of poo-poo and pee-pee (ha, ha, ha! I say naughty!) is that Bataille is not a novelist. He is a philosopher writing a novel. Compare this for a moment with Nabokov's Lolita, one of the other most famous "pornographic" novels of our time. Nabokov is not a philosopher, but his novel makes us sweat and break because it forces us into the mindset of his pedophiliac protagonist, makes us feel his love and longing for the unwilling object of his illicit desire. It's awful and it's beautiful, it's subjective, and it feels, at the end, like something true has been said.
Some people have written in their reviews that SOTE "really isn't about sex" (no sh*t) and have gone on to propose what it IS really about, but I think that the book is a cipher...it means nothing, and is about nothing. It's a collection of words meant to elicit an uncomfortable response without actually defining what it hopes that response will be. It's interesting as a concept, but it makes for a really boring novel.
I've never been a big fan of existentialism anyhow, but this book strikes me as existentialism in the most boring of molds: This happened. Then this other thing happened. Then this other thing happened.
Yawn.
The problem with "pornography" as literature or art, or even as comedy, is that any criticism one raises to it will be seen by its advocates as prudery, whether that is the case or not.
Therein lies the major problem with Story of the Eye. I could assure you that I am actually a pretty wanton lass and a great consumer of porn, but it won't matter to people who dug this book. If I didn't dig it (which I didn't), I must be either:
a) a fussy, sexless, humorless cold fish
or
b) too literal-minded and therefore unable to grasp Bataille's deeper philosophical meaning
Hey, if Story of the Eye turns you on, then you do your thing. Let your getting-freaky flag fly.
As for me, I was not titillated or shocked by it so much as bored and annoyed, and (even as a self-avowed submissive) I've just never found novelistic depictions of violence all that sexy. SOTE was like the literary equivalent of internet trolls who post ridiculous comments using every homophobic, sexist, racist slur they can think of and then, when you object,they accuse you of not being able to take a joke. (Oh, really? I hadn't realized that just using the n-word made a person's post super-hilarious. Where have I been?)
Maybe when it was written, the "shock and awe" technique of philoso-literary bludgeonery was still exciting and new, and saying naughty things just to say naughty things still held some freshness as an idea. But in our wonderful postmodern age, if I want to experience something "offensive", I can just turn on Drawn Together or WonderShowzen and let the Hitler jokes come whizzing into my mental space. Awesome! How transgressive of me!
The problem with reading SOTE as a novel, besides Bataille's seemingly great love of poo-poo and pee-pee (ha, ha, ha! I say naughty!) is that Bataille is not a novelist. He is a philosopher writing a novel. Compare this for a moment with Nabokov's Lolita, one of the other most famous "pornographic" novels of our time. Nabokov is not a philosopher, but his novel makes us sweat and break because it forces us into the mindset of his pedophiliac protagonist, makes us feel his love and longing for the unwilling object of his illicit desire. It's awful and it's beautiful, it's subjective, and it feels, at the end, like something true has been said.
Some people have written in their reviews that SOTE "really isn't about sex" (no sh*t) and have gone on to propose what it IS really about, but I think that the book is a cipher...it means nothing, and is about nothing. It's a collection of words meant to elicit an uncomfortable response without actually defining what it hopes that response will be. It's interesting as a concept, but it makes for a really boring novel.
I've never been a big fan of existentialism anyhow, but this book strikes me as existentialism in the most boring of molds: This happened. Then this other thing happened. Then this other thing happened.
Yawn.
June 21, 2017
وقتی گاو با آن حرکات سریع و وحشیانه بارها به طرف شنل گاوباز هجوم میبرد و فقط میتواند شاخهایش را به بدن گاوباز بساید و بس، این منظره برای هر تماشاگری یادآور آن یورش مکرر در بازی همخوابگی است. به همین ترتیب نزدیکی خود به مرگ را هم میتوان حس کرد. اما این حرکات حیرتانگیز و چشمگیر نادرند. از همین رو هر بار که اتفاق میافتند هیجان و جنونی تمام عیار میدان را فرا میگیرد و همه میدانند که بعد از این لحظات پرهیجان زنها رانهایشان را به هم میمالند
داستان یک چشم، یک داستان دشوار و اروتیکی بسیار غیر متعارف است و اگر خواننده ای بدون آگاهی از تفکر فلسفی "ژرژ باتای" سراغ این کتاب برود، آن را فقط داستانی پر از صحنه های کثافتکاری و هرزه درایی و خشونت خواهد پنداشت، بدون آنکه در آن معنایی بیابد. اما در تک تک صحنه های کتاب رمز و رازهایی مخصوص به خود وجود دارند. صحنه هایی خشن از نابودی و مرگ و سکس و لذت و... که بی ارتباط باهم نیستند و حکایت از تمایل انسان ها به بی نظمی دارند
در "داستان چشم" باتای به سراغ نوجوانان می رود که هنوز شخصیت شان تثبیت نشده و اجتماع تاثیر چندانی هم بر آنها نگذاشته است. آنها این توانایی را دارند که بر ترس هایشان فائق آیند و در نتیجه می توانند مرزهای زیادی را بشکنند و قوانین انسانی را زیر پا بگذارند
من بیشتر در تنهایی بزرگ شدم، و از وقتی که یادم میآید از هر چیز جنسی میترسیدم...تقریباً شانزده سالم بود که با سیمونه، دختری همسن و سال خودم، در شهر ساحلی ایکس آشنا شدم...سیمونه قدبلند بود و زیبا. معمولاً خیلی ساده و بیپیرایه بود، و در چشمان یا صدایش چیزی نبود که حاکی از نگرانی یا ناراحتی باشد. اما از لحاظ حسی و جنسی چنان پذیرای هر آشوب و طغیانی بود که از کوچکترین تلنگری به حواسش ظاهری پیدا میکرد حاکی از تمامی چیزهایی که با جنسیت و سکس پیوندی عمیق دارند، چیزهایی مانند خون، هول و هراس ناگهانی و جنایت؛ چیزهایی که سعادت و شرافت بشر را نابود میکنند
:برگزیده هایی از نظرات باتای در سایت های اینترنتی برای درک بهتر این داستان
:در مورد کتاب
این کتاب پر از "صحنه های دیگری" است. تلاش انسان برای فراموش کردن خود و دور شدن از نظم چیزها و رسیدن به نظم نزدیکی. نظم نزدیکی همان چیزی است که مغایر با ارزش های جامعه است. اوشو هم در کتاب از سکس تا فراآگاهی جملاتی همسو با باتای به جامعه می تازد. و توضیح می دهد چرا جامعه با واقعیت های وجودی انسان سر ناساگازی دارد و آن را طرد می کند. آنچه از باتای و اوشو فهمیده می شود این است که جوامع که در اصل براساس منفعت طلبی شکل گرفته اند در پی بوجود آوردن انسان تعالی نیستند بلکه فقط انسان را به عنوان یک ابزار می خواهند؛ یک ابژه
اما همانطور که باتای می گوید: هیچ چیزی، هیچ واقعیتی، بیشتر از این زندگی حیوانی ای که ما در آن فرو افتاده ایم، نزدیک تر به ما نیست
و این است که انسان در برابر قوانین طغیان می کند. سیمونه شخصیت بارز این داستان، همان تمایل درونی انسانی اش او را وا می دارد تا از خود فراتر برود. بنابراین باید پیش از هر چیز خود را ویران کند و بیش از هر چیزی سراغ سکس می رود. اما این میل به اروتیک از کجا نشات می گیرد؟
از نظر باتای تمایل عاشق به برقراری صمیمت و نزدیکی با معشوقه همان تمایلی است که فرد به گم کردنِ خویشتن دارد تا در نزدیکی و صمیمیت حل شود
اوشو هم سکس را اولین قدم برای رسیدن به فرآگاهی می داند. جالب است بدانیم که اوشو هم فردی مذهبی است و هم باتای. اما در مذهب باتای خدایی وجود ندارد و او مذهب را یکی از چیزهایی می داند که بشر نخستین برای دور از شدن از خود و رسیدن به آن بی هویتی نخستین بوجود آورد
:قسمتی از کتاب
ما دنياي واقعي را پشت سر گذاشته بوديم، دنيايي كه فقط از آدمهای پوشيده تشكيل ميشد، و به نظر ميرسيد كه آن قدر از آن دور شدهايم كه بازگشت به آن ديگر ميسر نيست. رفته رفته توهم و خيالي كه ما در آن بوديم فراخي و بيكرانگي كابوس جامعهي بشري را يافت
روی علفها دراز کشیدم، سرم بر سنگی بزرگ و صاف و چشمانم مستقیم خیره به راه شیری، به آن خط غریب از منی ستارهای و شاش آسمانی بر پهنهی جمجمهشکلی که از حلقهی کهکشانها ساخته شده بود: آن چاک باز در ته آسمان که انگار از بخار آمونیاکی ساخته شده بود که در آن عظمت (در فضای خالیای که در آن بخارات به بیهودگی آواز خروسی در سکوت مطلق بیرون میجهند) میدرخشید
از نظر دیگران، کائنات مطبوع و خوشایند به نظر میرسد، چون آدمهای آراسته چشمانی اخته دارند. به همین دلیل است که از زشتی و هرزگی میترسند. این آدمها هیچ وقت از صدای خروس یا قدم زدن زیر آسمانی پرستاره واهمه ندارند. در واقع آدمها کلا به شرطی از «لذات جسمانی» لذت میبرند که لذاتی کسلکننده و معمولی باشند.
اما من در آن لحظه هیچ شکی نداشتم: برایم آن چه «لذات جسمانی» میخوانند هیچ اهمیتی نداشت، چون واقعا کسلکنندهاند؛ تنها چیزی که برایم اهمیت داشت چیزهای «کثیف» بود. از طرف دیگر هرزگی معمولی اصلا راضیام نمیکرد، چرا که هرزگی تنها چیزی را که به کثافت میکشد خود هرزگی و فسق و فجور است و هر چیز متعالی و ناب و پاک از آن در امان میماند. اما هرزگی خاص من فقط بدن و افکارم را به کثافت نمیکشد، هر چیزی را هم که در حال هرزگی در من شکل بگیرد به گند میکشد، مثل این آسمان عظیم پرستاره که فقط نقش پسزمینه را دارد
...در ذهنم ماه با خون کُس رابطه مییابد، با زنان قاعده با آن بوی گندشان
February 10, 2017
Recently I have been thinking, why would people always think about leather, whip, D&S and women being tied up when they think about sexual deviancy?
That is so not the whole picture, and the stereotype from above is just so...boring.
When you open Story of the Eye, you are in for a rare, exciting and disturbing treat. The story is one hell of an 'over the top' adventure of sexual deviancy and anarchy. In this story, sexual pleasure and desire comes into play in some of the most unusual ways; but through reading the two young main characters' (one boy and one girl) adventure, you might also sense freedom---a fearsome, wicked, unimaginable kind of freedom.
The events which take place in the book are frightening as well as brilliant and humorous. I love this imaginative, bold little book. I truly love it.
That is so not the whole picture, and the stereotype from above is just so...boring.
When you open Story of the Eye, you are in for a rare, exciting and disturbing treat. The story is one hell of an 'over the top' adventure of sexual deviancy and anarchy. In this story, sexual pleasure and desire comes into play in some of the most unusual ways; but through reading the two young main characters' (one boy and one girl) adventure, you might also sense freedom---a fearsome, wicked, unimaginable kind of freedom.
The events which take place in the book are frightening as well as brilliant and humorous. I love this imaginative, bold little book. I truly love it.
April 19, 2025
Piss on each other. Shove eggs up your bumhole. Rape a priest.
All the things I want in a partner.
All the things I want in a partner.
July 19, 2023
Histoire de l’œil fut publiée clandestinement en 1928 sous le pseudonyme de Lord Auch (entendez : aux chiottes), et plusieurs fois saisie et condamnée après sa parution. Elle ne fut reconnue comme œuvre de Georges Bataille qu’après la mort de l’auteur. Le récit explore les expériences érotiques de deux adolescents en quête d’expériences de plus en plus intenses et de plus en plus tordues.
Au cœur de Histoire de l’œil se trouvent plusieurs motifs poétiques récurrents, associés aux pratiques perverses des protagonistes: d’une part, la sphère convexe, le globe, la couille, la verge, la vessie, l’œuf, l’œil, monade mâle aveugle, paternelle, pénétrante et impénétrable, tour à tour contemplée et arrachée; d’autre part, la coupe concave, le calice, le trou, l’orifice, l’orbite, la bouche, l’anus, la vulve, la plaie, la fente féminine et christique, ouverte, béante, qui aspire, avale, engloutit, contient, vomit et déverse; enfin, le fluide, le lait, l’urine, le sperme, le sang, le crachat, le fiel, qui transpirent et s’écoulent de l’un à l’autre continûment ou par spasmes et convulsions. Bref une sainte trinité des corps et des sens.
La prose de Bataille, à la fois poétique et chirurgicale, combine ces différentes images à travers une série de scènes baroques et blasphématoires, créant un mélange troublant d’excès, de dérèglements et d’obsessions fétichistes. Exemple:
L’histoire elle-même semble se dérouler dans une réalité onirique, déformée, où les personnages se livrent à des actes de rage et d'extase d’une intensité grotesque, en tension constante entre le sexe et la violence, le plaisir et la souffrance, le sacré et le profane, l’attirance et le dégoût, la fascination et le rejet, l’horreur et l’humour. Bref, Bataille, comme Sade avant lui, transgresse tous les tabous et « pousse le bouchon » le plus loin possible, au-delà des limites de la morale chrétienne et bourgeoise.
Histoire de l'œil est une œuvre radicale et déroutante. Sa place est aux côtés des expérimentations surréalistes de son époque – elle est contemporaine et, en somme, assez proche du Chien andalou de Buñuel. Son influence, quant à la place de l'érotisme et de la perversion en littérature, est évidente si l’on songe à des auteurs français contemporains comme Pascal Bruckner ou Michel Houellebecq.
Au cœur de Histoire de l’œil se trouvent plusieurs motifs poétiques récurrents, associés aux pratiques perverses des protagonistes: d’une part, la sphère convexe, le globe, la couille, la verge, la vessie, l’œuf, l’œil, monade mâle aveugle, paternelle, pénétrante et impénétrable, tour à tour contemplée et arrachée; d’autre part, la coupe concave, le calice, le trou, l’orifice, l’orbite, la bouche, l’anus, la vulve, la plaie, la fente féminine et christique, ouverte, béante, qui aspire, avale, engloutit, contient, vomit et déverse; enfin, le fluide, le lait, l’urine, le sperme, le sang, le crachat, le fiel, qui transpirent et s’écoulent de l’un à l’autre continûment ou par spasmes et convulsions. Bref une sainte trinité des corps et des sens.
La prose de Bataille, à la fois poétique et chirurgicale, combine ces différentes images à travers une série de scènes baroques et blasphématoires, créant un mélange troublant d’excès, de dérèglements et d’obsessions fétichistes. Exemple:
Mes yeux, me semblait-il, étaient érectiles à force d’horreur ; je vis, dans la vulve velue de Simone, l’œil bleu pâle de Marcelle me regarder en pleurant des larmes d’urine. Des traînées de foutre dans le poil fumant achevaient de donner à cette vision un caractère de tristesse douloureuse. Je maintenais les cuisses de Simone ouvertes : l’urine brûlante ruisselait sous l’œil sur la cuisse la plus basse...
L’histoire elle-même semble se dérouler dans une réalité onirique, déformée, où les personnages se livrent à des actes de rage et d'extase d’une intensité grotesque, en tension constante entre le sexe et la violence, le plaisir et la souffrance, le sacré et le profane, l’attirance et le dégoût, la fascination et le rejet, l’horreur et l’humour. Bref, Bataille, comme Sade avant lui, transgresse tous les tabous et « pousse le bouchon » le plus loin possible, au-delà des limites de la morale chrétienne et bourgeoise.
Histoire de l'œil est une œuvre radicale et déroutante. Sa place est aux côtés des expérimentations surréalistes de son époque – elle est contemporaine et, en somme, assez proche du Chien andalou de Buñuel. Son influence, quant à la place de l'érotisme et de la perversion en littérature, est évidente si l’on songe à des auteurs français contemporains comme Pascal Bruckner ou Michel Houellebecq.
June 30, 2017
“And it struck me that death was the sole outcome of my erection, and if Simone and I were killed, then the universe of our unbearable personal vision was certain to be replaced by the pure stars, fully unrelated to any external gaze and realizing in a cold state, without human delays or detours, something that strikes me as the goal of my sexual licentiousness: a geometric incandescence (among other things, the coinciding point of life and death, being and nothingness), perfectly fulgurating.”
There’s something to be said for perusing Monsieur Bataille’s notorious erotic fantasy surrounded by half-naked bodies gleefully committed to a ballet of water play underneath a scorching sun on the Côte d’Azur coast while munching on a hard-boiled egg. Do try it if you can, it is extraordinarily singular as far as experiences go.
Anyway. As can be inferred from the title, and in the knowledge one is dealing with a work of pornography, it is to be expected that a perverse obsession with a peculiarly specific piece of the human anatomy is given voice to. Perhaps a random choice at first, but making a lot more sense once you know some background, which I'll comment on later.
Illustration for rare French edition, Hans Bellmer
Following a cast of intrepid teenaged explorers of the realm of the transgressive, the reader of Histoire de l’Oeil (1928) is being taken on a delirious journey of childlike abandonment dotted with a healthy amount of bizarre, seemingly haphazard imagery and libertine degeneracy, to watch it all culminate in one act of abject, supreme wickedness from which there is no coming back. Specifics on what those acts constitute exactly, you can find in other reviews if so desired. I see no need to detail them here, for they in themselves really aren’t the point, but mere vehicles for conveying larger concepts.
Indeed, staring oneself blind on them would form a quite superficial reading of the text, and does it quite the disservice to my mind. I know this, because initially I was guilty of it myself. Mea culpa. The subtext, the philosophical underpinning someway, somehow escaped my notice, hidden as it was beneath the various, lurid descriptions of the pleasures of the flesh. In the spirit of full transparency I here offer the brief thoughts that I, in a state of slight disappointment scribbled down just moments after finishing the novella:
“While mildly amusing at times for its sheer outrageousness, this comes across as a rather pointless exercise, painfully juvenile even. Not much there in terms of substance. It feels more of a prelude to a larger work, ending doesn’t satisfy at all. Of all literary genres, surely you’d not be unreasonable in expecting a piece of pornography to at the very least furnish a big finish.”
Quite embarassing, yes. I suspect flying through it at such blinding speed caused me to not "get it" at first. At least, not until after devouring the extensive supplementary material ( the author’s afterword, two excellent essays by Susan Sontag and Roland Barthes), and reserving some time to digest it all while laying alone on my back in a placid pool at 7 am, staring in quiet rumination at a bloody red sun. Only then did it dawn on me what Bataille was going for. Or did it?
There lies merit in the attempt, or so they say, so here goes. To me his novella (its authorship of which only became known 5 years after Bataille's death) portrays the quest for the furthering, indeed, the deepening, of human experience. Any experience, with as its final goal to arrive at a whole different conception of what is human. Radical freedom is what it represents, freedom from - and to do - anything. No constrictions, no boundaries, no heed given to those "pesky morals of decent society”.
Yet Bataille is being clever about how to present this implicitly frightening concept. By taking teenagers as his main protagonists, who can’t fully break out of their constraining mold in an intellectual fashion just yet, but can do carnally on a purely instinctive basis, he illustrates this concept in visually striking ways, instead of bogging the narrative down with tedious philosophizing. It just so happened that this genre was the appropriate one for his aim to succeed. Intentionally crafting a piece of pornography to merely titillate an audience I don’t believe ever was a consideration of his, or at least not the main one.
More interesting though, is that he doesn’t even particularly condone this enterprise of wild, erotic experimentation. On the contrary, it’s clear he considers it to be fraught with dangers for its participants, and naturally it is also ruinous to others if pushed too far. Some who do enter this perilous arena just can’t handle it, go mad from it, often ending up as a suicide, a lot that tragically befalls one of the characters in the book.
Conventions exist for a reason, and only a precious few have the strength of will to remain in control, he seems to say. Far from a puritan (for obvious reasons), but an advocate of boundless anarchy he isn’t at all either. More of a jester perhaps, just tempting you, inviting you to join the game, but to then suddenly pull the rug out from under your feet, revealing a gaping abyss below.
The iconography and use of metaphor is worth commenting on here. It’s not just eyes that are the focus of sexually perverse obsession here, but really any globular object, such as an egg or a bull’s testes, which are to be fondled, inserted in various orifices, digested. The latter are of course primarily associated with reproduction, with birth, and thus sex. The frequent, compulsive urinating as a way of sexual gratification is to be linked to Bataille’s blind syphilitic father (the story of which he relates in his afterword), who because of his excruciating condition often had to urinate in public. When doing so, his milky eyes would often stare vacantly in the air above. The inclusion of these acts of urination clearly was a way of metamorphosing this painful personal memory into an almost playful erotic fantasy, turning it from something embarrassing into something jubilant. Birth, sex, death, the intimate relationship between them, these three core themes absolutely infuse the work.
Perhaps paradoxically, to Bataille eroticism, when given full dominion, can only end in death, while the threat of death simultaneously reinforces, makes ever more alluring, that very same erotic impulse. Sex in this book isn’t sexy, but a dirty, lethal contagion. Can it then still be called a work of pornography and judged on those terms?
As is probably abundantly clear by now, The Story of the Eye remains a puzzling mystery, probably forever unsolved. Is its message, if any, one of joyous liberation or one of profound pessimism? I’m honestly not certain. It can very well be both. I do know one thing though, which is that me and Bataille are not done yet. It'll be a most glorious madness for sure.
So thank you, Georges. Now I’ll never look at eggs the same way again. Bravo. The contagion has been passed along with inordinate succes.
March 29, 2021
رواية سيئة ومقزّزة
Read
April 12, 2024Oh…
Read
August 2, 2019Χθες είδα ότι το αρχίδι του κουταβιού μου πρήστηκε και σήμερα τον πήραμε στον κτηνίατρο. Παρασκευή θα τον πάμε για αφαίρεση (κρυψορχία).
Γιατί αναφέρω τέτοια λεπτομέρεια απ' την ζωή μου που αφορά τ' αρχίδια του σκύλου μου;
Well, η Σιμόν η πρωταγωνίστρια προς το τέλος της ιστορίας ήθελε να της σερβίρουν ωμά αρχίδια ταύρου ενώ παρακολουθούσε ταυρομαχίες, τις θύμιζαν αυγά. Και μένα τα τέτοια του σκύλου μου, αυγά ορτυκιού μου θύμισαν.
Λοιπόν τι είναι αυτό το βιβλίο που ενώ πολλοί το μισούν μέχρι θανάτου, άλλοι τ' αγαπούν μέχρι να πάθουν καλπάζων διαβήτη;
Νομίζω εξαρτάται πώς θα το διαβάσεις, σε τι φάση θα το διαβάσεις, με το τι θα έχεις στο μυαλό σου ενώ το διαβάζεις, μπορεί όλα τα πιο πάνω, ή ίσως και κανένα.
Αν το διαβάσεις ως ένα ρεαλιστικό αφήγημα θα νιώσεις ότι διαβάζεις ένα πορνογράφημα με σεξ, υγρά, αίσχη και σεξ.
Αλλά πώς γίνεται οι 16χρονοι πρωταγωνιστές να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα και να μοιάζει ρεαλιστικό; Ίσως είμαι αφελής σε θέματα εφηβικού σεξ αλλά ήθελα πολλές φορές σχεδιάγραμμα για να δω σε τι στάση ήταν κάθε φορά.
«Έπειτα γύρισε και ξάπλωσε προς τα μπρος, με το κεφάλι κάτω απ' το πέος μου ανάμεσα στα μπούτια μου, και σηκώνοντας ψηλά τον κώλο, μετακίνησε το κορμί της προς εμένα που σήκωνα με τέτοιο τρόπο το κεφάλι, ώστε να το φέρω στο ίδιο ύψος με τον κώλο της, έτσι που τα γόνατά της ήρθαν και στηρίχτηκαν στου ώμους μου»
Αν το διαβάσεις ως ένα σουρεαλιστικό αφήγημα (όπως εγώ) θα νιώσεις ότι βλέπεις ένα πίνακα του Νταλί με τηγανητά αυγά να κρέμονται απ' ένα σχοινί που χάνεται στον ουρανό, τηγανιτά αυγά σε πιάτο χωρίς πιάτο, χέρι που σφίγγει με βία ένα βυζί,
την ταινία του Νταλί και του Μπουνιέλ που το φεγγάρι γίνεται μάτι το οποίο κόβεται από ξυράφι, και πάει λέγοντας.
Τώρα οι φιλοσοφικοί συμβολισμοί περί ματιών, αυγών, αρχιδιών, πέρασαν ξυστά πάνω απ' το κεφάλι μου ββζζζννν.
Ειδικά ο πρόλογος/εισαγωγή του μεταφραστή μου φάνηκε κάπως έτσι:
Επίσης ψυχαναλυτικά (υπάρχει μια σχέση του κινήματος του σουρεαλισμού με την ψυχανάλυση) πάλι θα μπορούσα να το κατανοήσω, τις εμπειρίες του Μπατάιγ ως νεαρός να ανακατεύονται στο υποσυνείδητο του και να βγαίνουν σαν εμετός στο χαρτί, μια ιστορία η οποία προκαλεί, μια ιστορία που σε καλεί να αναζητήσεις το τι συμβαίνει στα βάθη του μυαλού.
Μια ιστορία που ήθελε να δείξει ως πού μπορούν να φτάσουν τα σεξουαλικά (ζωώδη) ένστικτα τα οποία δεν έχουν και πολλή σχέση με το σεξ ως μέσο αναπαραγωγής.
Ένα βιβλίο που διάβασα μετά την ασέξουαλ Τούλα και ήταν γεμάτο υπερσέξουαλ έφηβους που πηδιούνται λειτούργησε ως κατευναστικό, μετά από 200 σελίδες καθολικού πουριτανισμού.
Και πριν τελειώσω (Eye sea what you did there) θα πω ότι σαν ιστορία ήταν τρελή αλλά την απόλαυσα ξέροντας ότι αυτά που διάβασα δεν είναι ρεαλισμός.
Τώρα αν πρέπει να τη ξανά-διαβάσω για να κατανοήσω τους συμβολισμούς που δεν πήρα πρέφα ένας θεός (Ήλιος) ξέρει.
7/10 έτσι για αρχή.
Γιατί αναφέρω τέτοια λεπτομέρεια απ' την ζωή μου που αφορά τ' αρχίδια του σκύλου μου;
Well, η Σιμόν η πρωταγωνίστρια προς το τέλος της ιστορίας ήθελε να της σερβίρουν ωμά αρχίδια ταύρου ενώ παρακολουθούσε ταυρομαχίες, τις θύμιζαν αυγά. Και μένα τα τέτοια του σκύλου μου, αυγά ορτυκιού μου θύμισαν.
Λοιπόν τι είναι αυτό το βιβλίο που ενώ πολλοί το μισούν μέχρι θανάτου, άλλοι τ' αγαπούν μέχρι να πάθουν καλπάζων διαβήτη;
Νομίζω εξαρτάται πώς θα το διαβάσεις, σε τι φάση θα το διαβάσεις, με το τι θα έχεις στο μυαλό σου ενώ το διαβάζεις, μπορεί όλα τα πιο πάνω, ή ίσως και κανένα.
Αν το διαβάσεις ως ένα ρεαλιστικό αφήγημα θα νιώσεις ότι διαβάζεις ένα πορνογράφημα με σεξ, υγρά, αίσχη και σεξ.
Αλλά πώς γίνεται οι 16χρονοι πρωταγωνιστές να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα και να μοιάζει ρεαλιστικό; Ίσως είμαι αφελής σε θέματα εφηβικού σεξ αλλά ήθελα πολλές φορές σχεδιάγραμμα για να δω σε τι στάση ήταν κάθε φορά.
«Έπειτα γύρισε και ξάπλωσε προς τα μπρος, με το κεφάλι κάτω απ' το πέος μου ανάμεσα στα μπούτια μου, και σηκώνοντας ψηλά τον κώλο, μετακίνησε το κορμί της προς εμένα που σήκωνα με τέτοιο τρόπο το κεφάλι, ώστε να το φέρω στο ίδιο ύψος με τον κώλο της, έτσι που τα γόνατά της ήρθαν και στηρίχτηκαν στου ώμους μου»
Αν το διαβάσεις ως ένα σουρεαλιστικό αφήγημα (όπως εγώ) θα νιώσεις ότι βλέπεις ένα πίνακα του Νταλί με τηγανητά αυγά να κρέμονται απ' ένα σχοινί που χάνεται στον ουρανό, τηγανιτά αυγά σε πιάτο χωρίς πιάτο, χέρι που σφίγγει με βία ένα βυζί,
την ταινία του Νταλί και του Μπουνιέλ που το φεγγάρι γίνεται μάτι το οποίο κόβεται από ξυράφι, και πάει λέγοντας.
Τώρα οι φιλοσοφικοί συμβολισμοί περί ματιών, αυγών, αρχιδιών, πέρασαν ξυστά πάνω απ' το κεφάλι μου ββζζζννν.
Ειδικά ο πρόλογος/εισαγωγή του μεταφραστή μου φάνηκε κάπως έτσι:
Επίσης ψυχαναλυτικά (υπάρχει μια σχέση του κινήματος του σουρεαλισμού με την ψυχανάλυση) πάλι θα μπορούσα να το κατανοήσω, τις εμπειρίες του Μπατάιγ ως νεαρός να ανακατεύονται στο υποσυνείδητο του και να βγαίνουν σαν εμετός στο χαρτί, μια ιστορία η οποία προκαλεί, μια ιστορία που σε καλεί να αναζητήσεις το τι συμβαίνει στα βάθη του μυαλού.
Μια ιστορία που ήθελε να δείξει ως πού μπορούν να φτάσουν τα σεξουαλικά (ζωώδη) ένστικτα τα οποία δεν έχουν και πολλή σχέση με το σεξ ως μέσο αναπαραγωγής.
Ένα βιβλίο που διάβασα μετά την ασέξουαλ Τούλα και ήταν γεμάτο υπερσέξουαλ έφηβους που πηδιούνται λειτούργησε ως κατευναστικό, μετά από 200 σελίδες καθολικού πουριτανισμού.
Και πριν τελειώσω (Eye sea what you did there) θα πω ότι σαν ιστορία ήταν τρελή αλλά την απόλαυσα ξέροντας ότι αυτά που διάβασα δεν είναι ρεαλισμός.
Τώρα αν πρέπει να τη ξανά-διαβάσω για να κατανοήσω τους συμβολισμούς που δεν πήρα πρέφα ένας θεός (Ήλιος) ξέρει.
7/10 έτσι για αρχή.
![Profile Image for [P].](/_next/image?url=https%3A%2F%2Fi.gr-assets.com%2Fimages%2FS%2Fcompressed.photo.goodreads.com%2Fusers%2F1486240560i%2F40516522._UY200_CR13%2C0%2C200%2C200_.jpg&w=128&q=75)
September 25, 2016
Until recently I didn’t think that I was boring in bed. Or that I lacked imagination and a willingness to experiment. I have my preferences, yes, but I liked to believe that I was fairly open minded. However, when I started speaking to more and more people about sex, women mostly, I was shocked to discover that many acts that were not on my sexual radar [although I was aware of them, of course] were common fantasies and, it seems, were regularly being performed. Slapping and choking, for example. Oh, and fuck machines. ‘I want you to strap me into a dildo machine and watch as it fucks me.’ Seriously? I have to buy a machine now? Where does one get such a thing? And where on earth do we go after that? If this is the opening bid, so to speak, what exactly are we working up to here? Clearly, I had misjudged myself for many years. I am an amateur. A dabbler. Slipping between the sheets with me is like being asked to eat a raw potato.
On this basis, one might imagine that Georges Bataille’s Story of the Eye – which, amongst other things, features gallons of piss, a fair amount of necrophilia, and the insertion of a human eyeball into a teenage girl’s anus – would not particularly appeal to me. Yet I have read it twice now; and, while almost all of the erotic content is at odds with my own desires, I could not have enjoyed it more. Indeed, I found it so engrossing the second time around that, against my better judgement, I took the book to work with me, so that I could continue reading it during my breaks. Thankfully, none of my colleagues felt compelled to ask me what exactly it was about the thin volume in my hands that inspired such a gleeful expression on my face. Had they done so I was prepared to lie, of course. 'It’s about an eye, ok? Now fuck off, and leave me in peace.' Which, now I come to think about it, wouldn’t have been lie at all. It is about an eye.
Putting that eye business aside for a while, the book charts the relationship between the unnamed narrator and Simone, with each chapter focussing on one of their outré sexual escapades. It is, I believe, necessary to highlight the age of the couple. They are teenagers, young teenagers, being fifteen approaching sixteen when the novel begins. They are not adults, nor even close to being adults, and there is a definite sense of immaturity and playfulness, even innocence, about much of what they engage in. For example, the scene in which Simone cools her genitals in a saucer of milk, while punning upon the word ‘pussy’, is almost charming in its juvenile silliness. Moreover, this sort of thing isn’t confined to sex. The pair embark on a number of childish adventures, including trying to free one of their friends – Marcelle – from a sanatorium using a nail file.
So, on one level one could understand the book as being about adolescence, the discovery of one’s own body and the bodies of others, teenage sexual awakening, and so on. Indeed, there is a definite distinction drawn between the attitudes and behaviours of the youngsters and that of adults. When, for example, the narrator and Simone, and a group of their friends, stage an orgy it is broken up by their parents, who, as one would expect, react with dismay, with ‘desperate shrieks’ and ‘exaggerated threats.’ It is telling, moreover, that the children – with the exception of the central couple – break down, begin ‘howling and sobbing in a delirium of tearful screams.’ The adults in the book are at times the enemy – in one scene an unidentified figure literally pulls Marcelle away from a window while she masturbates – intent on spoiling their enjoyment or are figures of fun. On this latter point, consider how Simone’s timid mother is accidentally pissed on by her daughter, and how a priest is mocked, then murdered.
Yet I think there is more to Story of the Eye than an exploration of the generational gap. The narrator and Simone do certainly reject the adult world, but what is most significant about this is what that world represents, which is ‘normality’ and the conventional. Throughout the novel, the couple are intent on pushing the boundaries, on taking ‘any opportunity to indulge in unusual acts.’ Indeed, one of the most revealing moments is when the narrator attempts to take Simone in her bed and she refuses, because she does not want to be fucked ‘like a housewife or mother.’ Moreover, until close to the end of the novel Simone remains a vaginal virgin; prior to this point, and after it in truth, much of the couple’s sexual activity involves eggs, piss, come facials, and public – mutual and solo – masturbation.
There is, therefore, a deliberate avoidance of what might be considered 'normal' or conventional sex. One gets the sense that pleasure is not the true aim, or that it is but that the pleasure is derived not directly from the flesh but from the extent to which these acts would be considered unnatural or inappropriate. It is interesting, in this regard, that there is only one moment, that I can recall, where the narrator is made to feel uncomfortable, when he refuses to allow or participate in an act, suggesting of course that he believes it would be ‘going too far.’ This is when Simone wants to sit on a the testicles of a freshly killed bull while in public. One has to wonder why this particular act was deemed unacceptable by him, but helping a girl to fuck a dead priest, and to fuck her himself while she has the priest’s eye up her ass, is fair game.
With this in mind, perhaps the most important character is Marcelle; certainly she is most important to the narrator and Simone, dominating their thoughts and playing a central role in their relationship. She has, we’re told, a ‘childlike simplicity’; she is shy and reluctant to get involved in her friend’s debauched behaviour. Indeed, her introduction into the novel involves them overpowering and raping her. She is, therefore, obviously representative of purity or innocence. This is made especially clear by virtue of her blonde hair, her white underwear [in contrast to Simone’s black], and the way that she is locked up in a sanatorium like a kind of fairytale princess in her tower.
However, she also represents repression and ‘naive’ piety. When, for example, she finds herself becoming turned on during the aforementioned orgy, she hides in a wardrobe in order to masturbate in private. Upon her ‘release’ [in both senses of the word] she imagines that the narrator is a Cardinal. Guilt, shame, and the way that the Catholic religion indoctrinates its followers into feeling these emotions, are all targets of disdain for the couple. Therefore, the death of the priest at the end of the novel is explained, I believe, in relation to Marcelle. He is, one might argue, killed for her. This interpretation is given greater authority when, after desecrating the church – both by copulating in there and by disposing of Don Aminado – the narrator sees Marcelle inside Simone’s vagina ‘gazing at me through tears of urine.’
I hinted towards the beginning of this review that I would return to the eye. It is necessary, of course. The novel is called Story of the Eye after all. Yet I am not sure how to fully account for its prominence, both for Bataille and in the most shocking act the couple perform, although there are certain ideas that suggest themselves to me. The eye is said to be a window to the soul, for example, and this is a book that concerns itself, as noted, with morality and religion. The eye could also be said to be the instrument by which we judge others, and it is perhaps significant, therefore, that Simone has one shoved up her ass. What is clear, in any case, is that, as with much that we encounter, it has a sexual-symbolic function. It is round and white, like a testicle, like an egg. All of these objects are connected in the mind of the author and in those of the teenage couple. You see the same thing with piss, milk, sperm, rain. The narrator himself describes the Milky Way as ‘astral sperm’; and a bullfight as like coitus. The purpose of this is, I’d argue, to emphasise that bodily fluids, smells, tastes, etc are natural, as natural as a thunderstorm, for example; and that, for such an obscene book, is a positive, liberating message.
On this basis, one might imagine that Georges Bataille’s Story of the Eye – which, amongst other things, features gallons of piss, a fair amount of necrophilia, and the insertion of a human eyeball into a teenage girl’s anus – would not particularly appeal to me. Yet I have read it twice now; and, while almost all of the erotic content is at odds with my own desires, I could not have enjoyed it more. Indeed, I found it so engrossing the second time around that, against my better judgement, I took the book to work with me, so that I could continue reading it during my breaks. Thankfully, none of my colleagues felt compelled to ask me what exactly it was about the thin volume in my hands that inspired such a gleeful expression on my face. Had they done so I was prepared to lie, of course. 'It’s about an eye, ok? Now fuck off, and leave me in peace.' Which, now I come to think about it, wouldn’t have been lie at all. It is about an eye.
Putting that eye business aside for a while, the book charts the relationship between the unnamed narrator and Simone, with each chapter focussing on one of their outré sexual escapades. It is, I believe, necessary to highlight the age of the couple. They are teenagers, young teenagers, being fifteen approaching sixteen when the novel begins. They are not adults, nor even close to being adults, and there is a definite sense of immaturity and playfulness, even innocence, about much of what they engage in. For example, the scene in which Simone cools her genitals in a saucer of milk, while punning upon the word ‘pussy’, is almost charming in its juvenile silliness. Moreover, this sort of thing isn’t confined to sex. The pair embark on a number of childish adventures, including trying to free one of their friends – Marcelle – from a sanatorium using a nail file.
So, on one level one could understand the book as being about adolescence, the discovery of one’s own body and the bodies of others, teenage sexual awakening, and so on. Indeed, there is a definite distinction drawn between the attitudes and behaviours of the youngsters and that of adults. When, for example, the narrator and Simone, and a group of their friends, stage an orgy it is broken up by their parents, who, as one would expect, react with dismay, with ‘desperate shrieks’ and ‘exaggerated threats.’ It is telling, moreover, that the children – with the exception of the central couple – break down, begin ‘howling and sobbing in a delirium of tearful screams.’ The adults in the book are at times the enemy – in one scene an unidentified figure literally pulls Marcelle away from a window while she masturbates – intent on spoiling their enjoyment or are figures of fun. On this latter point, consider how Simone’s timid mother is accidentally pissed on by her daughter, and how a priest is mocked, then murdered.
Yet I think there is more to Story of the Eye than an exploration of the generational gap. The narrator and Simone do certainly reject the adult world, but what is most significant about this is what that world represents, which is ‘normality’ and the conventional. Throughout the novel, the couple are intent on pushing the boundaries, on taking ‘any opportunity to indulge in unusual acts.’ Indeed, one of the most revealing moments is when the narrator attempts to take Simone in her bed and she refuses, because she does not want to be fucked ‘like a housewife or mother.’ Moreover, until close to the end of the novel Simone remains a vaginal virgin; prior to this point, and after it in truth, much of the couple’s sexual activity involves eggs, piss, come facials, and public – mutual and solo – masturbation.
There is, therefore, a deliberate avoidance of what might be considered 'normal' or conventional sex. One gets the sense that pleasure is not the true aim, or that it is but that the pleasure is derived not directly from the flesh but from the extent to which these acts would be considered unnatural or inappropriate. It is interesting, in this regard, that there is only one moment, that I can recall, where the narrator is made to feel uncomfortable, when he refuses to allow or participate in an act, suggesting of course that he believes it would be ‘going too far.’ This is when Simone wants to sit on a the testicles of a freshly killed bull while in public. One has to wonder why this particular act was deemed unacceptable by him, but helping a girl to fuck a dead priest, and to fuck her himself while she has the priest’s eye up her ass, is fair game.
With this in mind, perhaps the most important character is Marcelle; certainly she is most important to the narrator and Simone, dominating their thoughts and playing a central role in their relationship. She has, we’re told, a ‘childlike simplicity’; she is shy and reluctant to get involved in her friend’s debauched behaviour. Indeed, her introduction into the novel involves them overpowering and raping her. She is, therefore, obviously representative of purity or innocence. This is made especially clear by virtue of her blonde hair, her white underwear [in contrast to Simone’s black], and the way that she is locked up in a sanatorium like a kind of fairytale princess in her tower.
However, she also represents repression and ‘naive’ piety. When, for example, she finds herself becoming turned on during the aforementioned orgy, she hides in a wardrobe in order to masturbate in private. Upon her ‘release’ [in both senses of the word] she imagines that the narrator is a Cardinal. Guilt, shame, and the way that the Catholic religion indoctrinates its followers into feeling these emotions, are all targets of disdain for the couple. Therefore, the death of the priest at the end of the novel is explained, I believe, in relation to Marcelle. He is, one might argue, killed for her. This interpretation is given greater authority when, after desecrating the church – both by copulating in there and by disposing of Don Aminado – the narrator sees Marcelle inside Simone’s vagina ‘gazing at me through tears of urine.’
I hinted towards the beginning of this review that I would return to the eye. It is necessary, of course. The novel is called Story of the Eye after all. Yet I am not sure how to fully account for its prominence, both for Bataille and in the most shocking act the couple perform, although there are certain ideas that suggest themselves to me. The eye is said to be a window to the soul, for example, and this is a book that concerns itself, as noted, with morality and religion. The eye could also be said to be the instrument by which we judge others, and it is perhaps significant, therefore, that Simone has one shoved up her ass. What is clear, in any case, is that, as with much that we encounter, it has a sexual-symbolic function. It is round and white, like a testicle, like an egg. All of these objects are connected in the mind of the author and in those of the teenage couple. You see the same thing with piss, milk, sperm, rain. The narrator himself describes the Milky Way as ‘astral sperm’; and a bullfight as like coitus. The purpose of this is, I’d argue, to emphasise that bodily fluids, smells, tastes, etc are natural, as natural as a thunderstorm, for example; and that, for such an obscene book, is a positive, liberating message.
May 22, 2020
I don’t mind bizarre lewdness or surreal disgusting situations. Nonchalant mentions of a rape or a crime, in the same manner one would mention their coffee was a bit too cold in the morning don’t shock me as much as they probably should. Crack however many eggs you want between your buttocks and urinate on various surfaces in any number of positions. I’ll remain impassible. Piss down your leg, on your mother, in a priest’s nostrils, on your clothes, on mannequins, on any surface imaginable. If you make it into a contest I’ll probably renounce my stone-faced posture and even cheer for you. But please, don’t be boring and repetitive. If you have a human eyeball in your c*nt and all I feel is an incipient yawn, not because it’s not disturbing or because I’m a deranged psychopath incapable of emotion, but because your superpowers of inducing mild nausea ran dry after the first few pages due to redundancy, then we have a problem.
The whole book is a combination of sexual scenarios and weird wannabe-profound metaphors that, according to Wikipedia, have “the same considerable philosophical and emotional depth that is characteristic of other writers who have been categorized within literature of transgression”. Hilarious.
The postscript, which I assume is non-fiction, describes the author’s strange feelings for his mother and father and how they were transposed into fiction. It's real, therefore interesting and terrifying at the same time.
And now, please have a taste of Story of the Eye. You might like it, but don’t forget: it’s awfully repetitive.
1. Simone and the narrator rape Marcelle
2. A sample of philosophical writing
3. Our galaxy, like you’ve never thought of it before
4. Corpses are... titillating?
5. Horny? Rape a handsome blond priest.
6. I saved the best for last. Don’t throw up, I dare you!
(It's funny how on GR two stars means "it was OK"; there's nothing "OK" about this book. 2 stars are mainly for (I assume) unintended hilarity, some good bits of writing and for the postscript. This doesn't mean I can't shelve it under "crap".)
The whole book is a combination of sexual scenarios and weird wannabe-profound metaphors that, according to Wikipedia, have “the same considerable philosophical and emotional depth that is characteristic of other writers who have been categorized within literature of transgression”. Hilarious.
The postscript, which I assume is non-fiction, describes the author’s strange feelings for his mother and father and how they were transposed into fiction. It's real, therefore interesting and terrifying at the same time.
And now, please have a taste of Story of the Eye. You might like it, but don’t forget: it’s awfully repetitive.
1. Simone and the narrator rape Marcelle
Simone had found a mud puddle, and was smearing herself wildly: she was jerking off with the earth and coming violently, whipped by the downpour, my head locked in her soil-covered legs, her face wallowing in the puddle, where she was brutally churning Marcelle’s cunt, one arm around Marcelle’s hips, the hand yanking the thigh, forcing it open.
2. A sample of philosophical writing
And it struck me that death was the sole outcome of my erection, and if Simone and I were killed, then the universe of our unbearable personal vision was certain to be replaced by the pure stars, fully unrelated to any external gazes and realizing in a cold state, without human delays or detours, something that strikes me as the goal of my sexual licentiousness: a geometric incandescence (among other things, the coinciding point of life and death, being and nothingness), perfectly fulgurating.
3. Our galaxy, like you’ve never thought of it before
Milky Way, that strange breath of astral sperm and heavenly urine across the cranial vault formed by the ring of constellations: that open crack at the summit of the sky.
4. Corpses are... titillating?
I cut the rope, but she was quite dead. We laid her out on the carpet. Simone saw I was getting a hard-on and she started tossing me off. I too stretched out on the carpet. It was impossible to do otherwise; Simone was still a virgin, and I fucked her for the first time, next to the corpse.
5. Horny? Rape a handsome blond priest.
We stripped off all his clothes, and Simone crouched down and pissed on them like a bitch. Then she wanked and sucked the pig while I urinated in his nostrils. Finally, to top off this cold exaltation, I fucked Simone in the ass while she violently sucked his cock.
6. I saved the best for last. Don’t throw up, I dare you!
In Simone's hairy vagina, I saw the wan blue eye of Marcelle, gazing at me through tears of urine. Streaks of come in the steaming hair helped give that dreamy vision a disastrous sadness. I held the thighs open while Simone was convulsed by the urinary spasm, and the burning urine streamed out from under the eye down to the thighs below…
(It's funny how on GR two stars means "it was OK"; there's nothing "OK" about this book. 2 stars are mainly for (I assume) unintended hilarity, some good bits of writing and for the postscript. This doesn't mean I can't shelve it under "crap".)
January 11, 2023
Transgressive art is tricky, it just ages too rapidly.
Look, this book of porn was first published in 1920s under pseudonym of Lord "to the shithouse" and here I am reading it in Penguin modern classics editions, from the same shelf as Virginia Woolf. Can the work even be called transgressive at that point, I wonder?
It failed to shock or titillate, and I don't know enough to understand its importance in world's literature. And I did skimmed the essays on pornography by Sontag and Barthes in the end of this book that didn't make it any clearer.
On the bright side, this book is tiny unlike another masterpiece from Penguin classics lineup - Sade's The 120 Days of Sodom - that bored countless reader with its repetitiveness.
Look, this book of porn was first published in 1920s under pseudonym of Lord "to the shithouse" and here I am reading it in Penguin modern classics editions, from the same shelf as Virginia Woolf. Can the work even be called transgressive at that point, I wonder?
It failed to shock or titillate, and I don't know enough to understand its importance in world's literature. And I did skimmed the essays on pornography by Sontag and Barthes in the end of this book that didn't make it any clearer.
On the bright side, this book is tiny unlike another masterpiece from Penguin classics lineup - Sade's The 120 Days of Sodom - that bored countless reader with its repetitiveness.
July 8, 2019
The Marquis de Sade resurrected in the 20th century - what's the point of that?
I am not always lucky with my random secondhand bookstore picks, but in this case I am honestly at a loss for words. What is the purpose of showing random acts of base sexuality (nothing erotic, just mechanical sadomasochistic behaviour) combined with atrocious violence? There is nothing else to the story, so it gets very repetitive despite its brevity (which is the only thing that positively distinguishes it from Sade or Bret Easton Ellis).
Not for me, and I am quite glad I only paid some pennies for it.
I am not always lucky with my random secondhand bookstore picks, but in this case I am honestly at a loss for words. What is the purpose of showing random acts of base sexuality (nothing erotic, just mechanical sadomasochistic behaviour) combined with atrocious violence? There is nothing else to the story, so it gets very repetitive despite its brevity (which is the only thing that positively distinguishes it from Sade or Bret Easton Ellis).
Not for me, and I am quite glad I only paid some pennies for it.
January 9, 2023
This is monstrosity at its most human.
I first read Story of the Eye when I was 15. I then proceeded to pass it around my high school friends as the ultimate dare. I was THAT shitty little teen who was into shock and gory movies, and always pushing the boundaries of the extreme and looking to gross out and scare those around me. However, my friends, though certainly taken aback by the nature of the book, were also, quite simply, mesmerized by it like I was. Thus, I realized: This incredibly violent, disgusting, and seemingly pointless book nonetheless was bursting with some kind of energy that spoke to something… Sick? Depraved? Morbid? In all of us, sure, but also something obviously universal in our curiosities, our apprehensions, our artistic thirsts.
Nietzsche wrote about this nascent “Dionysian” urge in all of us, where all the chaos and unbridled neuroses and evils within us reside, contrasting with this outward “Apollonian” stance on propriety and morals that we also find equally necessary. Through his writing, he proposed that life is locked in this constant spiral, this constant, self-referring dialectic between the good and evil in all of us, and that the trajectory and dance of that spiral is what we call art: The space where these two realms have their necessary conversations.
This, I believe, is the driving force behind works of transgressive art like Story of the Eye: To mediate within the closed economy of moral propriety and the detritus and existential excrement that burdens the nature of our existence, but doing so in the safety and sublime beauty of art. Story of the Eye is about the sickest, most depraved urges enacted—but it’s committed to art, shown to exist only on the page, existing as something equal times aesthetically compelling and also as an ominous reminder of the real-life ruin it grazes against.
I first read Story of the Eye when I was 15. I then proceeded to pass it around my high school friends as the ultimate dare. I was THAT shitty little teen who was into shock and gory movies, and always pushing the boundaries of the extreme and looking to gross out and scare those around me. However, my friends, though certainly taken aback by the nature of the book, were also, quite simply, mesmerized by it like I was. Thus, I realized: This incredibly violent, disgusting, and seemingly pointless book nonetheless was bursting with some kind of energy that spoke to something… Sick? Depraved? Morbid? In all of us, sure, but also something obviously universal in our curiosities, our apprehensions, our artistic thirsts.
Nietzsche wrote about this nascent “Dionysian” urge in all of us, where all the chaos and unbridled neuroses and evils within us reside, contrasting with this outward “Apollonian” stance on propriety and morals that we also find equally necessary. Through his writing, he proposed that life is locked in this constant spiral, this constant, self-referring dialectic between the good and evil in all of us, and that the trajectory and dance of that spiral is what we call art: The space where these two realms have their necessary conversations.
This, I believe, is the driving force behind works of transgressive art like Story of the Eye: To mediate within the closed economy of moral propriety and the detritus and existential excrement that burdens the nature of our existence, but doing so in the safety and sublime beauty of art. Story of the Eye is about the sickest, most depraved urges enacted—but it’s committed to art, shown to exist only on the page, existing as something equal times aesthetically compelling and also as an ominous reminder of the real-life ruin it grazes against.
June 22, 2009
Sick, disgusting and kinky but never boring. It certainly makes an impression. But if it were to be any longer I would start chucking off the stars. Lucky for Mr. Bataille that he kept the story short and writing up to standards. I'm sure if you try hard you could find some social commentary in there and a few metaphors, but it takes an effort to look beyond all the fetish and gore. Besides lewdness itself makes a point here.
Displaying 1 - 30 of 3,106 reviews