What do you think?
Rate this book
Schoppenvrouw
- GenresRoman
87 pages, Kindle Edition
First published February 1, 2016
1 person is currently reading
55 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 24 of 24 reviews
July 29, 2025
Snel boekje voor tussendoor, maar daardoor had ik er denk ik ook geen band mee. De personages zijn vlak, het verhaal boeide niet echt. Deze was jammer.
September 6, 2025
Variatie op Het Diner maar dan beter
June 5, 2016
De kaarten geschud
Met haar enorme oeuvre is het eigenlijk vreemd dat Mensje van Keulen zo onopvallend door het literaire landschap wandelt. Goed, ze is niet van de monumentale, borstklopperige pageturners, maar Schoppenvrouw laat mooi zien hoe gekoesterd talent wordt omgezet in wonderschone woorden.
Al op de tweede pagina passeert het belangijkste feit van deze roman: op televisie herkent hoofdpersoon Paula haar dochter Emma als de gezochte verdachte van een fatale overval. Veel lezers zullen op dit moment terugdenken aan Herman Kochs Het diner waarin eveneens een confrontatie van ouders met hun criminele kind op het menu staat. Maar daar waar Koch de worsteling van zijn personages in een opstuwend verhaal tot ontknoping brengt, duikt Van Keulen in het hoofd van moeder Paula en gaat het grootste gedeelte van Schoppenvrouw over haar verleden en niet over de misdaad van haar puberdochter.
Reuzenlarf
Op diezelfde pagina denkt Paula terug aan de woorden van een mystieke kaartlegger die haar ooit de indringende boodschap verkondigde: ‘Neem geen kinderen, ze zullen je meer verdriet dan vreugde brengen’. In de ontgoocheling van het moment worden we meegenomen in het leven van Paula. Ze vertelt over haar wat formele relatie met haar man Oscar, een succesvolle en onberispelijke notaris met een niet geheel zuivere praktijk. Hoe ze door hem uit de betrekkelijke armoede van het leven met haar moeder is getrokken en in een luxeleventje in Amsterdam-Zuid terecht is gekomen. Ze vult haar dagen sindsdien met het moeizaam overeind houden van een kunstgalerie.
Op een ongekende wijze weet Van Keulen haar personages invoelbaar te maken. Met een paar pennenstreken schetst ze een heden en een verleden, waardoor de lezer direct deelgenoot van deze tragische geschiedenis wordt. De verhouding met haar echtgenoot wordt door Paula in een enkele zin verbeeld: ‘Zijn arm rust als een reuzenlarf op zijn zij, met aan het eind een kop waar geen plekje eelt aan zit’.
Liefdesperikelen
Een indringende episode uit Paula’s jonge jaren is de korte vriendschap met het meisje Charlie. Na schooltijd brengen ze samen uren door in het luxe grachtenpand waar Charlie met haar zieke moeder en excentrieke broer woont. De meisjes gaan volledig in elkaar op en Paula raakt – als meisje van eenvoudige komaf in een indrukwekkende omgeving – hevig bedwelmd door haar nieuwe vriendin. Van Keulen brengt de voorzichtige liefdesperikelen tussen de twee op een subtiele wijze aan de oppervlakte, in het midden latend of er sprake is van werkelijke passie of slechts de fantasie van Paula. In deze wat raadselachtige atmosfeer komt dokter Adami op de proppen, een obscure magnetiseur die is aangetrokken om de zieke moeder van Charlie te ‘behandelen’. Hij is de man die voor Paula de kaarten legt en haar dwingend adviseert geen kinderen te nemen: ‘het zou je slecht bekomen’.
Dat bizarre advies komt aan de oppervlakte als Paula haar dochter herkent als hoofdverdachte in het politiebericht. Met dat gegeven bouwt Mensje van Keulen een fenomenaal verhaal waarin de terugblik belangrijker is dan de hedendaagse werkelijkheid. Ze brengt de lezer op fijnzinnige wijze in verwarring, maakt de contemplatieve moeder tot middelpunt en weet haar betrekkelijk aangename leven in één klap onderuit te halen. Alle vertrouwen en zekerheid zijn verdwenen, de onvoorspelbare kaarten lijken geschud. En met een veelzeggend slotakkoord besluit Van Keulen: ‘Ik kijk naar buiten en probeer iets te onderscheiden, maar de tuin is in het donker verdwenen’.
http://8weekly.nl/recensie/de-kaarten...
@8WEEKLY/André van Dijk
Met haar enorme oeuvre is het eigenlijk vreemd dat Mensje van Keulen zo onopvallend door het literaire landschap wandelt. Goed, ze is niet van de monumentale, borstklopperige pageturners, maar Schoppenvrouw laat mooi zien hoe gekoesterd talent wordt omgezet in wonderschone woorden.
Al op de tweede pagina passeert het belangijkste feit van deze roman: op televisie herkent hoofdpersoon Paula haar dochter Emma als de gezochte verdachte van een fatale overval. Veel lezers zullen op dit moment terugdenken aan Herman Kochs Het diner waarin eveneens een confrontatie van ouders met hun criminele kind op het menu staat. Maar daar waar Koch de worsteling van zijn personages in een opstuwend verhaal tot ontknoping brengt, duikt Van Keulen in het hoofd van moeder Paula en gaat het grootste gedeelte van Schoppenvrouw over haar verleden en niet over de misdaad van haar puberdochter.
Reuzenlarf
Op diezelfde pagina denkt Paula terug aan de woorden van een mystieke kaartlegger die haar ooit de indringende boodschap verkondigde: ‘Neem geen kinderen, ze zullen je meer verdriet dan vreugde brengen’. In de ontgoocheling van het moment worden we meegenomen in het leven van Paula. Ze vertelt over haar wat formele relatie met haar man Oscar, een succesvolle en onberispelijke notaris met een niet geheel zuivere praktijk. Hoe ze door hem uit de betrekkelijke armoede van het leven met haar moeder is getrokken en in een luxeleventje in Amsterdam-Zuid terecht is gekomen. Ze vult haar dagen sindsdien met het moeizaam overeind houden van een kunstgalerie.
Op een ongekende wijze weet Van Keulen haar personages invoelbaar te maken. Met een paar pennenstreken schetst ze een heden en een verleden, waardoor de lezer direct deelgenoot van deze tragische geschiedenis wordt. De verhouding met haar echtgenoot wordt door Paula in een enkele zin verbeeld: ‘Zijn arm rust als een reuzenlarf op zijn zij, met aan het eind een kop waar geen plekje eelt aan zit’.
Liefdesperikelen
Een indringende episode uit Paula’s jonge jaren is de korte vriendschap met het meisje Charlie. Na schooltijd brengen ze samen uren door in het luxe grachtenpand waar Charlie met haar zieke moeder en excentrieke broer woont. De meisjes gaan volledig in elkaar op en Paula raakt – als meisje van eenvoudige komaf in een indrukwekkende omgeving – hevig bedwelmd door haar nieuwe vriendin. Van Keulen brengt de voorzichtige liefdesperikelen tussen de twee op een subtiele wijze aan de oppervlakte, in het midden latend of er sprake is van werkelijke passie of slechts de fantasie van Paula. In deze wat raadselachtige atmosfeer komt dokter Adami op de proppen, een obscure magnetiseur die is aangetrokken om de zieke moeder van Charlie te ‘behandelen’. Hij is de man die voor Paula de kaarten legt en haar dwingend adviseert geen kinderen te nemen: ‘het zou je slecht bekomen’.
Dat bizarre advies komt aan de oppervlakte als Paula haar dochter herkent als hoofdverdachte in het politiebericht. Met dat gegeven bouwt Mensje van Keulen een fenomenaal verhaal waarin de terugblik belangrijker is dan de hedendaagse werkelijkheid. Ze brengt de lezer op fijnzinnige wijze in verwarring, maakt de contemplatieve moeder tot middelpunt en weet haar betrekkelijk aangename leven in één klap onderuit te halen. Alle vertrouwen en zekerheid zijn verdwenen, de onvoorspelbare kaarten lijken geschud. En met een veelzeggend slotakkoord besluit Van Keulen: ‘Ik kijk naar buiten en probeer iets te onderscheiden, maar de tuin is in het donker verdwenen’.
http://8weekly.nl/recensie/de-kaarten...
@8WEEKLY/André van Dijk
March 30, 2018
Ik kon hier niet veel mee, het is best aardig geschreven en het verhaal begint veelbelovend, maar het pakte me niet. Gelukkig is het een klein boekje :)
April 15, 2016
Het leest makkelijk en ik heb het zo uit, maar het boeit me gewoon niet. Met een flink ingekort middenstuk zou het wel een goed kort verhaal zijn.
https://lalageleest.wordpress.com/201...
https://lalageleest.wordpress.com/201...
March 8, 2023
Citaat : In de weerspiegeling van het raam zie ik ze naar me kijken. Mijn dierbaren. Sluw, leugenachtig, berekenend, liefdevol op hun manier. Wij zijn afhankelijk van elkaar, we zijn familie, we zijn een gezin dat ik zou kunnen opbreken.
Review : Mensje van Keulen (1946) was van 1970 tot 1972 redacteur van Propria Cures waarvoor ze schreef en literaire en politieke cartoons tekende. Hierna maakte ze te zamen met o.a. Gerrit Komrij, Theo Sontrop en Martin Ros acht jaar deel uit van de redactie van het literaire tijdschrift Maatstaf. Haar eerste verhaal (Een bruiloft) werd gepubliceerd in 1969 in Hollands Maandblad. Haar debuut Bleekers zomer verscheen in 1972. In het autobiografische Olifanten op een Web (1997), dat Mensje naar aanleiding van de dood van haar moeder schreef, is veel over haar jeugd, latere belevenissen en haar schrijverschap te vinden
.In 2003 ontving Van Keulen voor haar oeuvre de Annie Romeinprijs. In 2011 werd haar de Charlotte Kohler Prijs - een driejaarlijkse prijs voor schrijvers van literair werk - toegekend. Op 18 januari 2015 ontving zij de Contantijn Huygens-prijs 2014 voor haar hele oeuvre. In haar nieuwste werk Schoppenvrouw, ziet hoofdpersonage Paula een programma waarin een moord wordt gereconstrueerd. De details die worden vrijgegeven zijn voor haar zo herkenbaar dat ze onmiddellijk beseft dat de dader haar dochter Emmy moet de dader zijn. En dan komt voor haar de kwellende vraag hoe kan haar dochter met zo iets op haar geweten doen alsof er niets aan de hand is. Paula duikt op dit voor haar verscheurende ogenblik terug in het verleden.
Ze probeert momenten uit haar verleden als voortekens te ontrafelen. Zo luidde de vriendschap met een nieuwe klasgenote en haar decadente broer een boeiende maar ook schokkende periode in haar leven in. De confrontatie die hieruit voortvloeit met de mysterieuze heler en ziener dokter Adami, die haar sinistere voorspellingen deed lijken nu te worden bewaarheid. Paula's onvoorspelbare, kwetsbare bestaan met haar dochter en haar man Oscar, een geziene notaris, krijgt een onbehaaglijk karakter door de werkelijke feiten en het malen in haar hoofd. Schoppenvrouw is een mooie en ongemeen boeiende roman met een heel ingenieus plot en schitterende duistere personages. En het is vooral de onbehaaglijke psychologische spanning die het boek zo sterk maakt.
Review : Mensje van Keulen (1946) was van 1970 tot 1972 redacteur van Propria Cures waarvoor ze schreef en literaire en politieke cartoons tekende. Hierna maakte ze te zamen met o.a. Gerrit Komrij, Theo Sontrop en Martin Ros acht jaar deel uit van de redactie van het literaire tijdschrift Maatstaf. Haar eerste verhaal (Een bruiloft) werd gepubliceerd in 1969 in Hollands Maandblad. Haar debuut Bleekers zomer verscheen in 1972. In het autobiografische Olifanten op een Web (1997), dat Mensje naar aanleiding van de dood van haar moeder schreef, is veel over haar jeugd, latere belevenissen en haar schrijverschap te vinden
.In 2003 ontving Van Keulen voor haar oeuvre de Annie Romeinprijs. In 2011 werd haar de Charlotte Kohler Prijs - een driejaarlijkse prijs voor schrijvers van literair werk - toegekend. Op 18 januari 2015 ontving zij de Contantijn Huygens-prijs 2014 voor haar hele oeuvre. In haar nieuwste werk Schoppenvrouw, ziet hoofdpersonage Paula een programma waarin een moord wordt gereconstrueerd. De details die worden vrijgegeven zijn voor haar zo herkenbaar dat ze onmiddellijk beseft dat de dader haar dochter Emmy moet de dader zijn. En dan komt voor haar de kwellende vraag hoe kan haar dochter met zo iets op haar geweten doen alsof er niets aan de hand is. Paula duikt op dit voor haar verscheurende ogenblik terug in het verleden.
Ze probeert momenten uit haar verleden als voortekens te ontrafelen. Zo luidde de vriendschap met een nieuwe klasgenote en haar decadente broer een boeiende maar ook schokkende periode in haar leven in. De confrontatie die hieruit voortvloeit met de mysterieuze heler en ziener dokter Adami, die haar sinistere voorspellingen deed lijken nu te worden bewaarheid. Paula's onvoorspelbare, kwetsbare bestaan met haar dochter en haar man Oscar, een geziene notaris, krijgt een onbehaaglijk karakter door de werkelijke feiten en het malen in haar hoofd. Schoppenvrouw is een mooie en ongemeen boeiende roman met een heel ingenieus plot en schitterende duistere personages. En het is vooral de onbehaaglijke psychologische spanning die het boek zo sterk maakt.
February 4, 2025
Mensje van Keulen publiceerde dit boek in 2016; het hoort dus tot haar latere werk. Het verhaal begint spannend. Paula, moeder van een puberdochter herkent de dochter Emmy in een opname van Opsporing verzocht, als betrokkene bij een inbraak in een woning, waarbij een oude man om het leven kwam. Zij en haar man Oscar proberen dit te ontlopen, te doen of er niks aan de hand is. Na dit begin grijpt het verhaal terug op de jeugd van Paula en haar ervaringen met een dubieuze therapeut die haar een slechte toekomst voorspelde, met behulp van speelkaarten, waar hij de schoppenvrouw uit haalde als symbool voor het onheil. Herinneringen aan vroeger gaan Paula parten spelen. Oscar probeert te doen of er niks aan de hand is, hoewel hij niet de biologische vader is. Tegen het einde van het boek blijken Oscar en Paula allebei Opsporing Verzocht gezien te hebben en ook Emmy is op de hoogte. Oscar probeert een alibi te construeren, een reis naar Rome die ze gedrieën zouden hebben gemaakt. Paula bezoekt de therapeut van vroeger, nu een oude krakkemikkige man, die ze oplichting verwijt en die een negatieve invloed op haar leven heeft gehad. Ze neemt wraak. Het gezinsleven is vaak leugenachtig, zo lezen we in de laatste alinea. Leugenachtig en op een bepaalde manier toch liefdevol. Het verhaal leest vlot en je neemt er van mee dat thema’s door kunnen werken naar volgende generaties, ook al is dat niet wat je wil. Op latere leeftijd is Mensje zeker niet slechter gaan schrijver, juist meer doordacht en met meer reflectie.
July 27, 2020
In één adem uitgelezen.
Trefzekere roman met zeer verfijnd taalgebruik, enkele prachtige zinnen.
Ik hield vooral van de stukken over het verleden van Paula, en haar band met Charlie.
De rest bleef voor mij wat onuitgewerkt en zuinig.
Trefzekere roman met zeer verfijnd taalgebruik, enkele prachtige zinnen.
Ik hield vooral van de stukken over het verleden van Paula, en haar band met Charlie.
De rest bleef voor mij wat onuitgewerkt en zuinig.
December 23, 2021
Er gebeurt veel in deze korte roman die daardoor veel grootser aanvoelt dan je zou verwachten op basis van het aantal pagina's. Door de klare stijl van de auteur - er staat geen woord teveel - leest het snel en makkelijk.
July 18, 2019
Lastig lijn te volgen.
June 25, 2021
Heel mooi geschreven
May 17, 2022
leest makkelijk weg, niet het meest boeiende of spannende verhaal
March 15, 2023
3,5 ster. Best wel aardig; einde was vrij anti-climactisch en de twee verhalen die door het boek heen liepen, mengden niet zo goed met elkaar. Wel erg mooi geschreven.
March 17, 2016
Het boek begint met een doordeweekse avond in het leven van Paula. Niets lijkt abnormaal tot ze in een opsporingsbericht op de televisie haar dochter herkent. Omwille van dit uitgangspunt legde ik onmiddellijk de link naar Het diner van Herman Koch. Daar stopt meteen ook de vergelijking. In Schoppenvrouw is het eerder een aanleiding om een ander, meer verborgen verhaal te vertellen. Wanneer Paula haar dochter verdenkt van een vreselijke misdaad gaat de grond onder haar voeten wankelen. Met de onzekerheid komt ook de leugenachtigheid van haar eigen verleden en haar huwelijk naar boven. Paula trouwde boven haar stand en alle extravagante cadeaus ten spijt is het geen passioneel huwelijk: “Ik was de dertig gepasseerd, liet het gaan zoals het ging en zei ja. Hij weerstond zijn moeder en dit leven begon.” Omdat er geen ruzie gemaakt mag worden, loopt Paula netjes in het gareel, maar hoe lang kan ze dat nog volhouden?
De typische stijl van Mensje van Keulen is ook weer in dit boek aanwezig. Ik hou er wel van, zorgvuldig gekozen omschrijvingen en kleine details. Zo is de precieze stijl die gebruikt wordt voor Paula tegenovergesteld aan die voor haar moeder, waar het geraas blijft doorgaan. De zinnen vloeien eindeloos in elkaar over, zonder interpunctie. Die ratelende stijl komt naar het einde toe ook bij Paula’s dochter terug. Ondanks de irritatie en schaamte die Paula voelt voor haar moeder, is haar pantser niet sterk genoeg om alle gevoelens tegen te houden: “Mijn handen vergeten niet hoe ze in die dagen aanvoelde. De schedel met hier en daar een plukje haar, het verhitte voorhoofd, de even hete, droge handen, het gladde panternachthemd dat niet met haar mee was gekrompen en van haar schouder gleed.”
De wisselwerking tussen heden en verleden vond ik erg knap. De lezer wankelt met Paula mee van ontdekking tot ontdekking, tot verdorvenheid regeert en er geen uitweg meer is. Ondanks het beperkte aantal pagina’s krijg je een bijzonder rijk en gelaagd verhaal voorgeschoteld. Mensje van Keulen houdt de touwtjes strak in handen en zorgt ervoor dat het verhaal niet ontspoort. Het maakt van Schoppenvrouw een hoogwaardige goocheltruc met valse wanden, waarbij je als lezer alert moet blijven, maar de juiste oplossing desondanks niet vindt.
De typische stijl van Mensje van Keulen is ook weer in dit boek aanwezig. Ik hou er wel van, zorgvuldig gekozen omschrijvingen en kleine details. Zo is de precieze stijl die gebruikt wordt voor Paula tegenovergesteld aan die voor haar moeder, waar het geraas blijft doorgaan. De zinnen vloeien eindeloos in elkaar over, zonder interpunctie. Die ratelende stijl komt naar het einde toe ook bij Paula’s dochter terug. Ondanks de irritatie en schaamte die Paula voelt voor haar moeder, is haar pantser niet sterk genoeg om alle gevoelens tegen te houden: “Mijn handen vergeten niet hoe ze in die dagen aanvoelde. De schedel met hier en daar een plukje haar, het verhitte voorhoofd, de even hete, droge handen, het gladde panternachthemd dat niet met haar mee was gekrompen en van haar schouder gleed.”
De wisselwerking tussen heden en verleden vond ik erg knap. De lezer wankelt met Paula mee van ontdekking tot ontdekking, tot verdorvenheid regeert en er geen uitweg meer is. Ondanks het beperkte aantal pagina’s krijg je een bijzonder rijk en gelaagd verhaal voorgeschoteld. Mensje van Keulen houdt de touwtjes strak in handen en zorgt ervoor dat het verhaal niet ontspoort. Het maakt van Schoppenvrouw een hoogwaardige goocheltruc met valse wanden, waarbij je als lezer alert moet blijven, maar de juiste oplossing desondanks niet vindt.
April 28, 2016
De personages en het verhaal worden scherp en trefzeker neergezet, geen woord te veel en toch zie je alles duidelijk voor je. Morele dilemma's worden er niet ingewreven, niet overdacht en juist daardoor komen ze bij de lezer binnen. Toch is het geen loodzwaar boek, het heeft vaart, spanning en humor. Humor die schuurt, dat wel. Bijvoorbeeld de schets van Paula's moeder die toiletjuffrouw is in café Americain, dol op panterprints en waarvoor Paula zich natuurlijk enorm schaamt. Toch wordt ze ook geen karikatuur, ze geeft om haar dochter, maakt zich zorgen en snapt meer dan Paula denkt. Mooi!
April 15, 2016
Mijn volledige recensie lees je op:
http://www.linda-linea-recta.nl/schop...
Wat een zwart boek, Schoppenvrouw door Mensje van Keulen..
Een verhaal van honderdvierenveertig bladzijden, die wat mij betreft ook vierhonderdvierenveertig bladzijden had mogen zijn. Spanning alom.
http://www.linda-linea-recta.nl/schop...
Wat een zwart boek, Schoppenvrouw door Mensje van Keulen..
Een verhaal van honderdvierenveertig bladzijden, die wat mij betreft ook vierhonderdvierenveertig bladzijden had mogen zijn. Spanning alom.
May 21, 2016
Er gebeurt eigenlijk niet zo veel in dit boek (nou ja, wel iets, maar dat is op de eerste pagina). Toch vond ik het meeslepend en een genot om te lezen, door de details waarmee zowel de personages als de ruimtes waar ze zich in bevinden worden neergezet.
June 26, 2016
In een adem uitgelezen.
May 27, 2016
Wel aardig maar dat is het dan ook wel. Heb het idee dat er meer in zat.
March 31, 2016
4.5 eigenlijk, maar we kunnen geen cadeautjes weggeven.
Read
April 8, 2016Verrassend! Blogpost komt 15 april online op www.theonlymrsjo.nl
June 10, 2016
Ik heb gemengde gevoelens over het boek. De passages over het leven van Paula zelf waren niet erg spannend, die over haar verleden wel. Ik had dat eigenlijk wel wat verder uitgewerkt willen zien.
April 10, 2017
Intrigerend boek. Het is een open boek: hoe toevalligheden je leven bepalen. Open einde. Ik ga meer lezen van en oeuvre van Mensje van Keulen.
Displaying 1 - 24 of 24 reviews