Kendiyle Dost Olmak Hayatı Nasıl Kolaylaştırır?

by Wilhelm Schmid, Tanıl Bora (Translator)

Başkalarıyla ilişkimizde, zaman zaman mola alabilir, araya mesafe koyabilir, hatta gerekirse karşımızdakinden tamamen vazgeçebiliriz. Oysa kendimizle ilişkimizde bunların hiçbiri mümkün değildir. Benliğimizle günün 24 saati, yılın 365 günü beraber yaşamak zorundayızdır, son nefesimize kadar. İyi de olsa kötü de olsa, bize aittir. O halde bu zorunlu ilişkiyi dostluğa dönüştürmek, daha huzurlu, daha mutlu, daha doygun bir hayat sürmenin anahtarı olarak görülebilir.

Kendiyle dost olmak, kendini sevmek mi demektir? İkisi arasında bilinçli bir tercih yapılabilir mi? Kendiyle dost olan kişinin başkalarıyla ilişkileri bundan nasıl etkilenir? Kendine bedenen ve ruhen özen göstermek, kişinin kendisiyle ilişkisinde neden hayati bir rol oynar? Sınırlarını, gücünü ve imkânlarını bilmenin kişiye katkısı nedir? Hayat amacını keşfetmenin, kişisel değerlerini ve alışkanlıklarını tanımlamanın, yara ve travmalarıyla yüzleşmenin kendiyle dost olmakla nasıl bir bağı vardır? Kendi hikâyesini yazmak ne demektir? Hayatın bereketine açık olmak nasıl mümkündür?

Kitapları dünyanın farklı ülkelerinde geniş okur kitleleriyle buluşan felsefeci ve araştırmacı Wilhelm Schmid Kendiyle Dost Olmak’ta, “Kendini sev” sloganıyla gitgide daha fazla sarmalandığımız günümüzde, kendimizle sağlıklı ve dostane bir ilişki kurmanın önemine vurgu yapıyor. İnsanın, kendine dönük abartılı bir sevginin tehlikelerine kapılmadan, sükûnetlekendisiyle meşgul olmasının, hayat yolunu çizmede nasıl değerli bir kaynak olabileceğini gösteriyor.

Genres: Psychology, Nonfiction, Audiobook, Philosophy, Self Help

79 pages, Paperback

First published March 25, 2018

About the author

A german philosopher

German wikipedia:

Wilhelm Schmid ist ein deutscher Philosoph mit dem Schwerpunkt auf dem Gebiet der Lebenskunstphilosophie.

Nach einer Kindheit und Jugend in bäuerlicher Umgebung (seine Eltern waren Landwirte und hatten sechs Kinder), einer Lehre als Schriftsetzer und vier Jahren bei der Bundeswehr holte Wilhelm Schmid am Augsburger Bayernkolleg 1980 das Abitur nach. Von 1977 bis 1980 war er in Augsburg Vorsitzender der dortigen Jungdemokraten, der damaligen Jugendorganisation der FDP. 1980 begann er ein Studium von Philosophie und Geschichte an der Freien Universität Berlin, der Pariser Sorbonne und der Universität Tübingen, das er 1991 mit einer Doktorarbeit über Michel Foucault abschloss.

Er übernahm Lehraufträge an der Universität Leipzig (1990–1991), der Technischen Universität Berlin (1991–1992), der Pädagogischen Hochschule Erfurt (1993–1999) und der Universität Jena (1999–2000). In Erfurt habilitierte er sich im Jahr 1997 mit seiner Arbeit „Grundlegung zu einer Philosophie der Lebenskunst“. 2004 Ernennung zum außerplanmäßigen Professor an der Universität Erfurt, wo er bis zur Altersgrenze unterrichte. Gastdozent (DAAD-Kurzzeitdozenturen) an der Universität Riga/Lettland (1991–2000) und an der Staatlichen Universität Tiflis/Georgien (1997–2006). Von 1998 bis 2007 arbeitete er regelmäßig als „philosophischer Seelsorger“ am Spital Affoltern am Albis (bei Zürich). Seine Bücher erreichten bis 2018 eine Gesamtauflage von etwa 1,5 Millionen Exemplaren und wurden in zahlreiche Sprachen übersetzt.

Reviews

[Mevsim Yenice · Rating 2 out of 5]

En başından beri söylediği "işin özü olan"şeyi döndürüp dolaştırıp onca sayfada, sündüre sündüre tekrarlayarak anlatmasıyla, okuyucunun ilgisini ve dikkatini azalttığını düşünüyorum.

Kişisel gelişim kitaplarından tad almayan bir okuyucu olarak, çok da farklı bir şey söylememesi ve söylerkenki üslubuyla fark yaratmaması sebebiyle maalesef bu kitabı da o kategorinin dışına çekmek için bir neden göremiyorum.

Öte yandan birilerinin bu kitabı çok sevebileceğini, kısacık okuyup kendileriyle biraz olsun dost olmaya çabalayabileceğini de göz ardı edemiyorum.

Bu kitapla ilgili en güzel dilek, doğru okuruna ulaşmasıyla ilgili olacak sanırım. Doğru okuyucusunu bulursa, pek ala hedefine ulaşıp gayet sevilebilecek bir kitap.

Keyifli okumalar.

[Konserve Ruhlar · Rating 4 out of 5]

Yazdıklarını severek okuduğum Emek Erez'in bu kitap hakkında güzel bir yazısına denk gelmiştim. Kendimi dert edindiğim bir dönemde kitabın karşıma çıkması kapılıp gittiğim bir kaos ortamında küçük korunaklı bir barınak gibi imdadıma yetişti. Çok fazla kurgu dışı kitap okumayı sevmiyorum. Bunun en büyük nedeni bu tarz kitaplarda kullanılan dilin okuyucu ile arasına hep bir mesafe koyarak yukarıdan konuşması. Bu kitapta da o tarz bir anlatım var. Ama bu anlatım ara sıra yazarın araya girip kendinden örnekler vermesiyle biraz gevşiyor, daha samimi bir hale dönüşüyor. Geneli böyle değil ama yanıltmak istemem.  Yer yer içine giremediğim, ne anlatmaya çalıştığını anlamak için iki kez okuduğum yerler de oldu. Malumunuz dünya garip bir dönemde. Yarınımızı bilmeden yaşamaya çalışıyoruz. Yaptığımız işlere,  okuduğumuz kitaplara odaklanmamız zor.

Kendini sevmek ve kendiyle dost olmak düşüncelerinin ayrımından yola çıkıyor kitap. Kendini sevmenin sınırlarından, aşırıya kaçma hallerinin yaratacağı olumsuzluklardan bahsederken kendiyle dost olmanın kişiye kazandıracaklarını anlatıyor. Dost olabilmemiz için önce kendimizi tanımamız, algılamamız gerekir. Kendimizi dert etmek, bunu yaparken geçmişteki benliğimiz ve şimdiki benliğimiz arasındaki farkı kabul etmeyi gerektirir. Çoğumuzun başına gelmiştir; geçmişte yaşadığımız olaylar karşısındaki duruşumuzu; ''Böyle düşünen, bunu söyleyen ben miymişim? diye şüphe ve şaşkınlıkla hatırlarız. Schmid bu noktada şunu söylüyor: ''Benlik, zamanlar boyunca Ben'in bütün anlarının toplandığı havuzdur. Her yeni safhada benlik ve onun hayata bakışı ciddi bir değişimden geçer. Başkalarını ve kendinizi dert edişiniz, hayatın safhalarıyla beraber değişir, çünkü bir benlik yolunda yürürken sürekli aynı kalmaz. '' Derhal Schmid'e hak veriyorum ve bunu ''genç beni '' affetmek için kullanıyorum :) Aynı zamanda da şu an o safhada olanlara karşı daha anlayışlı bir tutum içinde buluyorum kendimi. Sonra da şunun farkına varıyorum; okuyup öğrendiklerin üzerine azıcık kafa yorunca aslında bu bilgilerin hayatını ne kadar kolaylaştırdığını görüyorsun. Okumak sadece satırlarda ilerlemek değil biraz da okuduklarını hayata sızdırmak.

Beden, ruh, duygular ve  düşünceler benliğin ayrılmaz parçalarıdır. Onlara yapacağımız yatırımlar kendimizle dostluğumuzun temelini sağlamlaştırmamıza yarar. Bu parçaların önemi tek tek anlatılıyor kitapta. Ruhla ilgili kısımda yaptığı şu benzetme çok hoşuma gitti; ''... Kendiyle dost olanın derdi, duyguların yuvası olarak ruhu derece derece açıp kapayabilmektir; günlük ruh haline ve ihtiyaçlarına, karşısındakinin vaziyetine ve mevcut durumuna bağlı olarak yapar bunu. Ruhun istiridyelik vasfı, duyguları bir geri çekip bir serbest bırakabilme yeteneğini geliştirmeye yardım eder.'' 

Üzerinde düşünülecek, konuşulacak çok güzel noktalar var kitapta. Bir başucu kitabı gibi  ara sıra dönüp bakılarak  zihinsel gıda ( bu da Schmid'in kullandığı bir tanımlama) işlevi görebilir. Bir diğer çok hoşuma giden noktalardan biri de bakış açımızla ilgili söyledikleri : ''Kendi bakış açımız bir bakıma vatanımızdır bizim, kendimizi orada vaziyeti biliyor ve korunup kollanıyor hissederiz; o bakış açısını terk etmek zor gelir bana, külfeti çok fazladır. Buna rağmen, ilk anda ne kadar alışılmadık ve yabancılayıcı gelebilseler de, farklı bakış açılarının dünyamızı zenginleştirdiğini tecrübe ederiz. Hatta şimdiye kadarki bakış açısıyla bir çıkmaza saplanacakken, bazen farklı bir bakış açısı hayat kurtarabilir. '' Burada bahsettiği noktayı uygulamak o kadar kolay değil elbet ama kendi kişisel tarihime baktığımda farklı bakış açılarının bana çok farklı pencereler açtığını ve bu pencerelerden her bakışımda hayatıma beni aydınlatan  bir ışık girdiğini fark ettim. Bu tecrübeyi size fikirlerine değer verdiğiniz bir dostunuz, bir aile büyüğünüz, okuduğunuz bir metin, dinlediğiniz bir söyleşi hatta belki bir resim yaşatabilir. Yeter ki denemeye açık olalım. 

Ara ara kitaba dönüp altını çizdiğim yerlere bakıyorum ve orada beni sakinleştiren, her şeyin kontrolünün bende olduğuna ikna eden bir dost görüyorum. Kitap hakkında kısa bir not yazma teşebbüsüm uzunca bir blog yazısına dönüşüyor ve daha anlatmadığım çok şey var diyerek hayıflanıyorum. 

Emek Erez'in yazısı : http://www.edebiyathaber.net/kendiyle...


https://konserveruhlar.wordpress.com/...

[Duygu · Rating 1 out of 5]

I think the book likes a long-essay which you do not want to write for about 70 pages but your professor sets homework so you have to. I am sorry, I know Schmid is a prestigious intellectual but this is exactly what I have felt throughout my reading.
Also, I do not find reasonable to write about -everything-. We are listening the writers all ideas about everything while he could summarize them in 4-5 pages. Lastly, if you wish to raise to the bait, there are good personality development books which do not launch themselves as philosophy essays on the contrary of Schmid's book.

[Argos · Rating 3 out of 5]

İletişim’in bu serisinden okuduğum dördüncü kitap “ben, benlik” üzerine yazılmış. Psikolojik ağırlığı olan kişisel gelişim kitabı ayarında. İnsanın kendisini sevmesinin sınırları, kendisini tanıyabilmesi, kendisine özen göstermesi gibi temel başlıklarda düşünceler ve öneriler sunuyor.

[Merve · Rating 3 out of 5]

Bildiğim şeylerin anlatısının bir derlemesi. Yoğun bir akademik süreçten geçtiğim ve duygusal gelgitlerim düşen özdeğer duygum için bir toparlayıcı olur diye okudum. Bana fazla hafif ve bilindik geldi. Ama en azından bu kitabı referans alarak düşünecek olursam bildiğim bir şeyi keskinleştirmiş oldu: Kendimle tüm zaaf ve güçlü yanlarımla iyi kötü duyarlı kibirli çirkin güzel her bir yanımı kabul edip güçlü bir benlik oluşturabilmişim. Hem içsel hem dışsal tüm olumsuz etkenlere rağmen. Bunu hatırlamak özdeğer duygumdaki azalmayı ortadan kaldırdı. Benim derdim kendimden çok hayatın yaşamak istediğim hayata kavuşabilmekle ilgili. En azından bir şeyin adını koymuşken doğru tanı koyduğuma bir kez daha kani oldum.

[Eyl · Rating 2 out of 5]

İçim şişti

[Asude · Rating 4 out of 5]

ders kitabiymis gibi yavas yavas tane tane okudum. kisisel gelisim degil, felsefe kitabi bu kitap. sorguluyor ve sorgulatiyor. kokten bi degisim saglayacagini sanmam ama bazen edindigimiz tecrubeleri hayatin yogun akisinda unutuveriyoruz, onlara rastlar daha baska bakarsiniz belki kendinize tekrar.
benim icin guzel bi durak oldu bu kitap, degindigi noktalar ve verdigi tavsiyeler de uzerine kesinlikle dusunulesi.

[mercikos · Rating 4 out of 5]

Yıllardır yalnızlığımla aramın iyi olması çevremdekileri şasirtirdi. Halbuki kitap, kahve, tutun ve muzik esliginde guzel ve dingin saatler yasamak ve dusuncelere dalmak bana hayli iyi hissettiriyor. Kendine ayiracagin, yenilenecegin ve hasbihal edecegin bir zaman araligi, bir mola. Bu kitapla dusuncelerimde yanilmadigimi gordum. Tam tersi artik insanlar yalniz kalamiyorlar ve yasantilarini onaylatmak icin surekli paylasim yapiyorlar. Ben de zaman zaman kullaniyorum sosyal medyayi ama haftalarca birsey paylasmadigim da olur. Cunku dostlariniz, sevdikleriniz her hareketinizi bildiginde onlarla paylasacak cok 'yeni' bir sey kalmiyor ve bir sure sonra yanyanayken herkes yeni heyecanlar icin telefonuna sariliyor. Özlemek, merak etmek, dertlesmek giderek azaliyor. Bu nedenle biraz sosyal medya, biraz da insan perhizi benim icin bu dertlerin recetesi. 😊

[Reyhan Aygün · Rating 5 out of 5]

İnsan hikayesiyle fark edilir ve başkalarıyla karıştırılmayacak bir benlik kazanır. Bu benim işte! Bu benim hikayem.

Kendimle dost olmak istiyorsam bedenimle dost olmayı ihmal edemem. O hayatin temelidir, onsuz var olamam. Belki düşlerimdeki beden değildir ama ondan başkasına da sahip değilim. Elbette arzularıma göre kestirip biçtirebilirim de bedenimi lakin doğranıp kalabilir o arada. Hiçbir bedende sadece olumlu tecrübeler olamayacağını bilirsek o bize teselli olur. Harikulade görünen bir modelin bile daima zayıf noktaları vardır.

Herşey de beni alakadar etmez, Herşeye cevap yetiştirmem, herşeyle meşgul olmam gerekmez. Herşeyimi elektronik medyalara emanet etmem gerekmez. Aksi taktirde hiçbirini geri alamam onların. Yoksa başkalarının onlara neler yapabilecekleri umrumda değil mi? Havadisleri geri çevirmek, bilgilerimi vermeyi reddetmek muhakkak lazimdir zaman zaman. Bazen sırf kendimi kaybetmemek için gereklidir bu.

Güzel miyim?
Güzellik mükemmelden eksik kalmakta değil midir zaten. Güzellikte tezatlara ihtiyaç duyar. Daha az güzel olan yanlar güzel olanı iyice öne çıkartır. Etrafımızdaki güzellikler de kendimizi güzel bulmamızı sağlayabilir. Mesela karşılaşmamıza sevinen ötekinin gözlerindeki ışıltıda kendi yansimamizi görebildigimizde.
Güzel miyim? Bunun cevabını başkalarından değil kendimden beklemeliyim. İçimdeki ve görünümümdeki herşeyin olumlanmaya değer olması gerekmez. Olumlayabileceğim bazı şeyler olsun yeterki onlarla diğer yanları telafi ederim.

Mutlu muyum?
Bu soru insani mutsuzluğa sürükleyebilir. Zehrin zehir özelliği doza bağlıdır. Yüksek dozda mutluluk sorgulaması hayati mahveder zira aşırı büyük umutlar ancak acı verici hayal kırıklıkları doğurur. Kendisiyle dost olan kişi şunu söyleyebilecektir şu an mutlu değilsem mutlu degilim demektir bu beni strese sokmasın.

Ve son olarak herşeyin bir ömrü vardır. Bir noktada dolar vakti ben için de geçerlidir bu.

Wilhelm Schmid'in tüm kitaplarını okumadan bana rahat yok belli ki. Bence çok iyiler ama görüyorum ki çoğu kişi vasat buluyor. Belki de benim hayat görüşümle çok uyuştuğu için sevmiş olabilirim. Bence kitapları okullarda okutulmalı.

[Özgür Balmumcu · Rating 4 out of 5]

On bölüm, birer önsöz ve sonuçtan oluşan 72 sayfalık kısa metin kendini sevmenin tuzaklarından sakınmak için insanın kendisiyle dost olması gerektiğini, bunun da insanın kendisini bütün yönleriyle kabullenmesinden geçtiğini tartışıyor. Bu nedenle "Kendini Sevmek mi Kendiyle Dost Olmak mı" isimli bölümle açılıyor. "Kendini Algılamak ve Kendini Tanıyabilmek" ile devam ediyor ve kendini sevmenin bambaşka bir şey olduğunu iddia ediyor. Yer yer eleştiriyor da. "Kendini Tanımlamanın Yedi Başlığı" bölümünün oldukça faydalı olduğu kanaatindeyim. Diğer bölümlerde de kitabın geneline yayılan bir maddeleme yapıyor ki bu da temasını netleştiriyor. Kitapta özellikle Benlik tartışması çok doyurucu oldu benim açımdan.

[Betül Bozkurt · Rating 3 out of 5]

Benim için söyleyeceği yeni şeyleri olmayan bir kitap daha…

[dicle · Rating 3 out of 5]

tamammmdııırr tamamdırrr

[Sumeyye Cengel · Rating 3 out of 5]

Kişisel gelişim kitaplarının aksine mutluluk ve pürüzsüz anlarla dolu bir yaşamın varlığını ve bunu elde edebileceğimizi iddia etmiyor. Düşünmeyi biraz seven herkesin zihin dünyasını bir kez olsun yoklayan cümlelerin yer aldığı bir kitap.
Okurken çevirmeni takdir ettiğimi es geçmeyeyim. İki dile de hakim olamayanların kullandığı anlamsız kelimelerle dolu değildi

[Barış · Rating 3 out of 5]

Wilhelm Schmid'in söyledikleri bana çok hitap ediyor. Fakat bütün kitapları birbirinden bir parça taşıyor gibi. Hepsi büyük bir kitabın bölümleri sanki. Öyle olsaydi sanırım daha çok yildizlardim.

[Ozden Yuksek · Rating 4 out of 5]

Kendime alıntılardan notlar:
Aynaki hiçbir imge gerçek zaafları ortadan kaldıramadığından hep kendisiyle ilgili hayal kırıklığına uğratılma tehlikesine maruzdur.
Mükemmelliği aramak ümit kırıklığına vesileler bulmak demektir. Kendiyle dost insan mükemmel olmamaktan incinmez. Tıpkı başkasıyla dostluk ilişkisinde ötekini onun hususiyetleriyle benimsediği gibi, kendi kendisiyle ilişkisinde de aynısını yapmaya hazırdır.
Başka türlü yapsaydı çok daha iyi olacak bazı şeylerle ilgili kendini affeder.
Ara ara kendine mesafe koymak ona zor gelmez.

Kendini seven başkasının parıltısında güneşlenir.
Genç ben hiçbir zaman yaşlı olana ait olarak tasavvur edemez kendini. Daha yaşlı ben ise yılların akışı içinde genç benin bakış açısına yabancılaşır. Oysa o da onun kendi bakış açısıydı.
Kendi bakış açımız bir bakıma vatanımızdır bizim. Hakikat uğruna anlamlı olan başka perspektiflerle de ilgilenmektir.
İyi bir insan olmanın ve güzel bir hayat sürmenin yollarını arıyorsak şayet, herhalde bunun cevabı sevmek olmalıdır.

Kendime sorular:
Benliğimin sabit bileşenleri, onlar olmasaydı olduğum kişi olamayacağım unsurlar nelerdir?
Hangi alışkanlıkların özenle bakımını yapmalıyım ki güzelce yuva yapayım onları?
Benim gözümde güzel nedir, onu nerelerde buluyorum, onu bulmak için ne yapabilirim?
Gerçekten doygun bir hayat sürüyor muyum?

[Büşra · Rating 3 out of 5]

Kitabın çevirisi maalesef okumayı zorlaştırdı, ara ara kayboldum.

[Ömer Ayhan Micaz · Rating 3 out of 5]

Beklediğimin aksine, çok daha temel bilgiler içeriyordu. Bu konu hakkındaki ilk okumam olmasına rağmen bana biraz basit geldi.

[Cansu Varol · Rating 2 out of 5]

İlk kez bir Wilhelm Schmid kitabında aradığımı bulamadım. Kendiyle dost olmak kavramına felsefi bir bakış için okunmasını öneririm ama beklediğim bu değildi.

[zeyneb · Rating 2 out of 5]

bu kitabı okumak parkta yan bankınızda oturan adamın hayat hikayesini size anlatması gibi bir şey. inanılmaz keyifli vakit geçirebilirsiniz ama bilin ki anlattığı şeyleri sizi düşündüğü için değil sadece anlatmak istediği için ve belki ona bi sigara vermeniz için anlatıyor.

gerçi, sanırım kişisel gelişim kitabı okumak genel olarak böyle hissettiriyor.

ayrıca bende bir sıkıntı mı var yoksa herkes hayatını aforizmalar ve genelgeçer sebep sonuç ilişkileriyle mi yaşıyor ben kendimden HİÇ bu kadar emin olmadım ve wilhelm schmid BENİM de hayatımı söylediği gibi yaşamam gerektiğinden ÇOK EMİN.

işte bu, okuma deneyimini biraz küçümseyici yapıyor, anlatabiliyor muyum?

hele hele söylediği şeyler bu kadar kullanılmış olunca. KENDİNİZİ SEVİN DOST OLUN KENDİNİZLE SEVİN KENDİNİZİ hayret bir şey şaka yapıyorsun wilhelm kulaklarıma inanamıyorum peki bunu nasıl yapacağım? YAPACAKSIN wilhelm KENDİNE SABIRLI OLAN İNSAN BAŞARILIDIR wilhelm, bu sabah kapıma çarptım İNSAN KENDİSİNİ TANIMALI ve bu kendi kapıma ilk çarpışım değil İNSAN ANCA BÖYLE HUZURA ERİŞİR hiç huzurlu değildi KENDİNI ÇOK SEVEN İNSAN EGOİSTTİR

okuduğum her 10 kitaptan bir tanesinin wilhelm schmid olmasından da anlaşılacağı üzere bu beyefendiyi seviyorum ama bu kitabı kendi kapıma çarpmak gibiydi, iyi pazarlar.

[GÜRSEL SOYBIR · Rating 5 out of 5]

Kendiyle dost olmak; insanın kendi kendisiyle ilişkisinin serbest bir biçimidir, başkalarıyla ilişkilere sonuna kadar açıktır.

Özsevgide ise; başkalarına olan ilgi, sıkı sıkıya insanın kendisine dönük ilgisine bağlıdır. Özsevgi; benliği daraltabilir, tıpkı başkasının ona dönük aşırı tutkulu aşkında olduğu gibi. Adeta, kucaklarken kendi kendisini eziyordur, bundan hoşnutluk hissettiği de yoktur.

Kendi benlik imgesinden feragat etmemek için; daima genç, kusursuz, başarılı kalmak; yaşlanmaktan, deformasyon ve depresyondan azade olmak uğruna; hayal kırıklıklarının sebebini başkalarının, toplumun ve hayatın sırtına yıkar. En uç durumda ise, artık yaşamak istemez, benliğinin şahaneliğini idrak edememiş olan ötekileri cezalandırmak ister.

Kendini abartmak insana acı verebilir. Günümüzde modern günah, mükemmellikten uzak kalmaktır. (Bu eksiklik de nihayet giderilecektir!) Ancak, mükemmellik, gerçeklikte sadece yaklaşık olarak mümkün olabilecek bir şeydir.

Mükemmellik arayışında olan; başkalarına muhtaç olmamak, onlarla uğraşmamak için, bir çok şeyi kendi kendine halletmeye kalkar.

Kendini aşırı sevmek arkadaşlıkla bağdaşmayacağı için insan yalnız kalır. Hiçbir şeyi kabullenmez, her şeyin onun tasavvur ettiği gibi olmasını ister. Bir şey ona uymuyorsa, bundan sorumlu tuttuğu ötekiler onun saldırganlığının nesnesi olur.

Kendiyle dost olmanın püf noktası kendi için dertlenmek ve kendine özen göstermektir. Korkulu dertlenmeden, akıllı dertlenme doğar (basiretli, dikkatli, temkinli, öngörülü, anlamında akıllı). Korkulu dertlenmenin aşırısı, hayatı zorlaştırırken akıllı dertlenme kolaylaştırır.

Vakit kıt olduğunda, bir çok şeyin birbirine paralel yürütülmesi stres yaratır. Şimdinin zamanıdır söz konusu olan. Hayatın mühim işlerine ya şimdi hamle edilecektir, ya da hiç bir zaman.
Nietzsche; “Bir, bir şeydir” der. Bu; lazım olan, öznel açıdan varoluşsal önem arz eden, tek şeyle veya az şeyle meşgul olmaktır, sadece o ödevle, o fikirle, o erekle, o ilişkiyle.

Yaşlılar için derdin kaynağı; hep yenilenmeye olan modern düşkünlüktür aslında. Her şey fazla süratlidir, acilen sürat düşürmeye ihtiyacımız vardır.

Kendinle dost olmak istiyorsan, bedeninle dost olmayı ihmal etmemelisin. Sokrates’e göre; kendine bakmak, herşeyden evvel ruhu için dertlenmek, ona özen göstermektir. Ruh benliğin enerji santralıdır. Enerjinin hayat verebilmesi için akması gerekir. Akıcılığı en iyi sağlayan da zıt kutuplardır. Körü körüne güven veya endişe, heyecan veya tükenmişlik, özlem ve hayal kırıklığı, aşk veya nefret, kendinden emin olmak veya çaresizlik, evinde hissetmek veya yabancılık, tutku veya kayıtsızlık, arsızlık veya mahcubiyet gibi. Her iki kutupa da saplanmak soluksuz kalmaya benzer.

İnsanları biraraya getiren keyiflilik hali de, araya mesafe koyan keyifsizlik hali de önemlidir. Mesafe, insanın tekrar kendisiyle meşgul olmasını sağlar.

Modern kültürde, duyguları göstermek zorunluluk haline gelmişti. Çünkü, modernliğin soğuk rasyonelizminin ve pragmatizminin karşısına, iç ısıtan bir şeyler koymak istemişler ve düşlere alan açma çağrısında bulunmuşlardı.
Düşünceler de, tıpkı duygular gibi hayatı taşıyan enerjinin ifade biçimidir.

Anlamı sorgulayan sorulara verilen cevaplar nihai hakikatler değil, hayat içinde ortaya çıkan bağlantılara bir kafiye uydurma denemeleridir.

Düşüncelerin bolluğu kendi başına bir alemdir, evrimin küçük ölçekli bir modeli gibidir. Her düşünce bir mutasyondur. Ancak gerçeklikle karşılaştığında bir seçilim olur. Ya mevcut gerçekliği iyi yansıtır ve yönetilebilir hale getirir, ya da yeni bir gerçeklik tasarısı geliştirir.

Yargılamak kapar insanı, empati ise açar. Hayatın bereketine açık olmak, bu sayede onun kendisine nüfus etmesine imkan vermek gerekir.

[Simge · Rating 3 out of 5]

Schmid, bu kitabında insanı kendisine doğru bir yolculuğa çıkarıyor. Psikolojiye biraz ilgi duyan biri, eseri okuduğunda bunları zaten daha önceden de bildiğini söyleyebilir fakat yazarın anlatış tarzı -özellikle bazı cümlelerde- okuyucuyu yavaşlamaya hatta durmaya zorluyor ve ardından sorgulamaya itiyor. Kitabın en azından bana verdiği en anlamlı şey bu oldu çünkü bazen durup düşünmeye fırsat bulamayacak kadar bazı şeylerle meşgul olabiliyoruz, buna mecbur bırakılabiliyoruz. Oysa bazen yavaşlamaktan da öte durmak -kısa süreliğine de olsa- ve düşünsel bir yolculuğa çıkmak gerekiyor kendi içimizde. Zaten bildiğimiz şeyler bu şekilde tekrar hatırımıza gelebiliyor veya o şey her ne ise, gerçekten düşündüğümüz gibi olduğu böyle bir eser neticesinde tescillenebiliyor. Daha çok inanabiliyoruz bu tarz yardımcı eserlerle o şeyin; durumun, olayın, kavramın gerçekten öyle olduğuna ve kendimizde belki yeniden başlamak değil de devam edecek gücü o şekilde bulabiliyoruz. Her şeyi arkamızda bırakarak, yaşadıklarımızdan ders alarak, unutmayarak ama kabullenerek...Belki bu da bir anlamda "yeniden başlamak"tır zaten, kim bilir...

[Arzu · Rating 3 out of 5]

3 ile 4 arasında çok kaldım ama sonu yüzünden üç puan. Sonu bence daha anlamlı bir kapanış olsaydı dört puan verirdim.

Kitap iyi mi kötü mü kararını zor verdim çünkü bu tarz kitaplar bir oturuşta okuyup da kalkayım tarzı kitaplar değil. Altını çizmeli, kendini sorgulamanız gereken bir kitap. Alt metinlerinin iyi gösterildiğini ama bir tık daha anlatımın renklendirilmiş olmasını istediğimi dile getirmek istiyorum. Ve bu kitabı okumak isteyenler için şunu söyleyebilirim bu kitap ikinci bir okumayı hakeden bir kitap bir kez okunmayla tam içe sinmeyecek konular var. Ve tavsiyemdir ki 80 sayfa diye bir oturuşta bitirmeyin sindire sindire günlere yayarak okursanız her gün on sayfa minvalinde kitap daha çok şey katabilir insana.

[Berat Sadıç · Rating 4 out of 5]

Kısa ve net bir "kişisel felsefe kitabı" oldu benim için. Antik Yunan Felsefesinden ve özellikle de Marcus Aurelius'tan alıntılarla "modern zamanlar"ın hızlı sorunları irdelenmiş, kişinin kendinden beklediği mükemmeliyetçilik gibi dürtüler karşısında takınılması gereken tavırlar hakkında bazı tavsiyeler verilmiş. Kitap zaman zaman Sokratesvari bir soru bombardımanına uğratıyor ve kişiye düşünmediklerini düşünmesi konusunda hararetli bir baskı yapıyor. Beğenmediğim unsurlardan birisi, yazarın zaman zaman başvurduğu kimi bölümde 7 tane birden diğer bölümlerde 1-2 adet kullandığı numaralandırma sistemi oldu. Bu numaraların bölümler içerisinde bir anlam ifade ettiğini söylemek güç.
Benim altını çizdiğim, notlar çıkardığım ve tam da yazarın yapmak istediği şekilde "sorularını" cevaplandırmaya çalıştığım güzel bir iç dünya yolculuğu kitabıydı "Kendiyle Dost Olmak Hayatı Nasıl Kolaylaştırır?".

[Z. Yasemin · Rating 5 out of 5]

“Ben”’ e dair bir yolculuk. ‘Ben’ i narcist olmadan nasil önemli kilariz ve ön planda tutarız: kendimiİ sevmek. Ozellikle 7. bölüm : Kendini tanımlamanın yedi yolu inanılmaz güzeldi.
önceliklerimiz, hazlarımız, duyularımız, duygularımız, yaşamımızı neden daha yaşanabilir hale getirmeliz gibi soruları/konuaları alanlısa bir kişisel gelişim kitabı.
Öneririm!

[Ayse · Rating 5 out of 5]

Kendiyle dost olmak; aslında az çok kendimizin de düşünebildiği şeyleri (iyi hissetmek adına) bir araya toplayan ve bunları düşünceden çok daha güzel ifade eden kurallar bütünü diyebilirim. Çok daha koordineli bir şekilde yazılmış. Açıkcası bana iyi hissettirdi. Ama iyi hissederken kişisel gelişim zırvası okuyor gibi de hissetmedim. Öyle işte. Okunur.

[Müslim · Rating 3 out of 5]

Yazarın diğer kitabını(Mutsuz Olmak) okuduktan sonra bu kitaptan da yüksek bi beklentim vardı ama hevesim kursağımda kaldı . Yine de çok kötü değil , okunur yani.

[Fatma · Rating 5 out of 5]

Beginner seviyesindeki bir psikoloji okuru olarak beğendim.

[Cansu · Rating 2 out of 5]

Bir daha bu tarz bir kitap okumayacak kadar kendimle dost olduğuma karar verdim. Bu kitaptan faydalanabilecek insanların da olduğuna eminim, ben onlardan değilmişim sadece.

[mevedumjusunp · Rating 1 out of 5]

kendimle dost olmamı sağlayamadığı için 1 puan

[Sena · Rating 3 out of 5]

“ İnsan, hikayesi ile fark edilir ve başkasıyla karıştırılmayacak bir benlik kazanır: “Bu benim işte, bu benim hikayem.” “