Nhật ký của một con người thừa

by Ivan Turgenev, Nguyễn Thị Thu Thủy (Translator)

A vivid picture of nineteenth-century Russian society, but above all the poignant story of a man whose mortality becomes the only aspect of life that he shares with his fellow man. When Turgenev published Diary of a Superfluous Man in 1850, he created one of the first literary portraits of the alienated man. Turgenev once said that there was a great deal of himself in the unsuccessful lovers who appear in his fiction. This failure, along with painful self-consciousness, is a central fact for the ailing Chulkaturin in this melancholy tale. As he reflects on his life, he tells the story of Liza, whom he loved, and a prince, whom she loved instead, and the curious turns all their lives took.

Genres: Fiction, Russian Literature, Russia, Classics, Literature, Short Stories, 19th Century

222 pages, Paperback

First published January 1, 1850

About the author

Ivan Sergeyevich Turgenev (Cyrillic: Иван Сергеевич Тургенев) was a novelist, poet, and dramatist, and now ranks as one of the towering figures of Russian literature. His major works include the short-story collection A Sportsman’s Sketches (1852) and the novels Rudin (1856), Home of the Gentry (1859), On the Eve (1860), and Fathers and Sons (1862).

These works offer realistic, affectionate portrayals of the Russian peasantry and penetrating studies of the Russian intelligentsia who were attempting to move the country into a new age. His masterpiece, Fathers and Sons, is considered one of the greatest novels of the nineteenth century.

Turgenev was a contemporary with Fyodor Dostoevsky and Leo Tolstoy. While these wrote about church and religion, Turgenev was more concerned with the movement toward social reform in Russia.

Reviews

[Lisa of Troy · Rating 5 out of 5]

If you like to laugh, this is your book!

Superfluous – unnecessary, especially through being more than enough

Tchulkaturin makes a fool of himself while he is attempting to woo a potential love interest. His words have failed him, and he comes across as extremely weird, causing multiple laugh-out-loud moments.

In certain situations, the main character takes himself very seriously (like when someone mispronounces his name) and in others he couldn’t care less. He doesn’t read social cues, and he isn’t well versed in politics which made me root for him all the more. He interacts with people, and they just ignore him which is how I feel about my interactions with most people.

I listened to a very scratchy recording on Scribd but it only caused me to listen more intently.

Captivating

Connect With Me!
Blog Twitter BookTube Facebook Insta

[Guille · Rating 5 out of 5]

Comienzo con esta obra mi diciembre Turguénev, y cierro así, de forma tan brillante, mis doce relecturas mensuales de 2022.

“¡Vosotros que estáis vivos, vivid!”

«Diario de un hombre superfluo» es un relato absolutamente conmovedor, revestido de la angustia que causa conocer la cercanía de la muerte, de la melancolía que envuelve el recuerdo de un amor imposible en el que se jugó un humillante e indigno papel, y de la tristeza que se siente por una vida insulsa que acaba en la más absoluta soledad.

“… si al menos una voz querida, melancólica, afectuosa, entonara sobre mi lecho de muerte un canto de despedida, un canto sobre mi propia pena, tal vez me reconciliaría con ella.”

Un hombre, sabedor de su pronta muerte por enfermedad, empieza a escribir un diario por mero aburrimiento. Como motivo elige el momento más crucial de su vida, aquel en el que encontró el amor y fue rechazado. Pero no es la historia de amor, por bellamente que esté descrita, lo destacable de esta obra, aunque sí el amor, entendido como aquello capaz de conferir significado a la vida, sino el gris personaje que encarna el hombre superfluo, aquel cuya anodina vida se extingue sin nada destacable que contar de ella.

“Superfluo. Ni más ni menos. Esa fórmula no se aplica a los demás hombres… Los hombres son malos o buenos, inteligentes o estúpidos, agradables o desagradables, pero no superfluos… No quiero decir, entiéndame bien, que el mundo no pueda prescindir de ellos… Ya lo creo que sí; pero su inutilidad no es su característica principal, su rasgo distintivo. Cuando habláis con ellos, el término “superfluo” no es el primero que acude a vuestros labios. En cuanto a mí, lo único que puede decirse es que soy un hombre superfluo…”

Pero no crean que se van a encontrar con un relato lacrimógeno, aunque en algún momento pueda haber una lagrimita pugnando por salir. El protagonista intenta, y yo creo que consigue magníficamente, mantener a flote su dignidad en un relato escrito sin el pudor que se deriva de la existencia de futuros lectores. En él se presenta en toda su insignificancia, cómico en ocasiones, incluso patético, un ser aburrido que se sabe aburrido y que es capaz de ironizar con sus actos y situaciones. Tanto, que uno piensa si no hubiera corrido otra suerte de haber desplegado más generosamente esa ironía durante su vida.

“¡Ah, naturaleza, naturaleza! Con el cariño inmenso que te tengo y he salido de tus entrañas incapaz incluso de vivir.”

[Fernando · Rating 5 out of 5]

"Superfluo, superfluo... Excelente palabra he inventado. Cuanto más hondo penetro en mi persona, cuanto más atención pongo en el exámen de mi vida pasada, más me convenzo de la estricta verdad de la expresión. A otras personas esta palabra no se aplica. En cuanto a mí... de mí no se puede decir otra cosa. Superfluo y punto."

Siempre que leo una novela de Iván Turguéniev, uno de los escritores fundamentales de la Rusia zarista y de gran parte del siglo XIX choco con mi amor incondicional por Fiódor Dostoievski y por esa distancia que los separaba en cuanto a los ideales que ellos defendían.
Está claro que Dostoievski apoyaba al grupo de los "eslavófilos", que defendían a rajatabla la idiosincrasia del pueblo ruo y Turguéniev desarrollaba sus ideas de "occidentalista", inclinándose a todo lo que proviniera de Europa, más precisamente de Francia e Inglaterra.
Esta diferencia en sus modos de pensar llevó a enfrentarlos públicamente y de casi irse a las manos en la balnearia ciudad de Baben Baden, una especie de Las Vegas de su época que casi termina en pugilato.
Pero en este caso me encuentro que por ser la tercera novela que leo de Turguéniev luego de "Nido de nobles" y "Primer amor" confieso que este pequeño librito es lo mejor que he leído de él, más allá de que me quedan varias por abordar.
Es como si Turguéniev hubiera amalgamado los hechos de varias novelas, cuentos y personajes de la literatura rusa para forjar uno propio: el de Chulkáturin, este hombre que está próximo a la muerte y decide en su diario escribir todo lo que sucedió en su vida pero termina deteniéndose en un evento que lo marcó para siempre y que refiere al de el amor no correspondido por parte de Lizaveta Kiríllovna, la hija del señor Ozhoguin que roza en cierto modo al del narrador de "Noches blancas" de Dostoievski por sobre la esquiva Nástenka.
La diferencia aquí está en la irrupción de un detestable personaje, el príncipe N., quien logra enamorar a Lizaveta cuando Chulkáturin creía que ya se adueñaba de su corazón.
Esto trastoca el sentido de lo que veníamos leyendo, ya que Chulkáturin, inflamado por la pasión que Lizaveta genera en él decide enfrentar al príncipe N. durante un baile y este lo desafía a duelo. De este modo, la guerra de ambos personajes por lograr conquistar a la dama está declarada.
Este acercamiento a la muerte inevitable en el inicio de los escritos de su diario también arroja un lazo de conexión con Iván Illich, aquél personaje inolvidable creado por Lev Tolstói para "La muerte de Iván Illich" para desembocar en otras circunstancias que lo acercarán al romanticismo de Alexandr Pushkin en su devoción por "lo bello y lo sublime" como por la defensa del honor a través del duelo que Chulkáturin como lo hiciese Eugenio Onieguin en la novela homónima de Pushkin oy también de Pechorin, otro fogoso duelista de la novela "Un héroe de nuestro tiempo", escrita por Mijaíl Lérmontov.
Es como que Turguéniev realiza un sentido homenaje a todos estos autores, libros y personajes tan queridos para él trasladando esas acciones a su propia novela, logrando en muy pocas páginas un relato contundente, convincente y altamente atractivo que me hizo olvidar un poquito de Dostoievski y el de reconocer sus dotes como excelente novelista que fue sin recalar tanto en las cuestiones de occidentalismo que tanto marcaron su literatura.

Pero esto no es todo. Además de esta novela, la edición de Colihue que compré incluye un apéndice con tres discursos que Turguéniev diera en 1860, 1864 y 1880.
Uno de ellos se refiere a una comparación magistral y maravillosa sobre la psicología de Hamlet y Don Quijote digna de estudio y que vale mucho la pena leer.
En el segundo nos hace una breve pero excelente análisis sobre la vida y la obra de William Shakespeare y en el tercero nos encontramos con su discurso sobre Alexandr Pushkin, por el aniversario de la muerte del poeta y padre de las letras rusas en un memorable evento que reunió, menos a Tolstói, a todos los escritores, críticos y referentes literarios de Rusia en ese momento, incluyendo obviamente a Fiódor Dostoievski.
Si bien el de Turguéniev es un sólido discurso fue el de Dostoievski el que se llevó todos los aplausos y vítores, a punto tal de que Turguéniev, olvidando todas las disputas y peleas, abrazó eufóricamente a su rival literario quien moriría pocos meses después.
Evidentemente es este un libro que en tan sólo cien páginas contiene la literatura de un volumen de quinientas y que es verdaderamente una soberbia muestra del poder literario que tenía este gran escritor.

[sAmAnE · Rating 5 out of 5]

چه اتفاقی می‌افتد وقتی که انسان اصرار دارد ارزش واقعی خود را از دید دیگران بسنجد و یا در عرصه‌ی عشق معیار خود را بداند؟ این ناشیانه‌ترین واحد اندازه‌گیری برای سنجش انسانیت نیست؟ آن‌ هم در دنیایی که توسط آدم‌هایی با عقده‌ها و زخم‌ها و افکار شیطانی بسیار پر شده است.
حیف نیست که انسان خود را موضع ضعف قرار دهد، در برابر افکار عذاب‌آور و تصمیم‌های بی‌اساس دیگران... تا اینکه برسد به کشاکش درونی و تصور تیره‌بخت شدن در زندگی...
در این داستان کوتاه که خاطره‌گویی از شخصیت اصلی داستان است‌، او خودش را فردی زیادی می‌داند...معتقد است در تمام این ماجرا که تعریف کرده، نقش آدم زیادی را ایفا کرده است.... او در انتها احساس دلتنگی می‌کند.

[Ivana Books Are Magic · Rating 5 out of 5]

I decided to read everything that Turgenev has ever written. I don't remember exactly when I came to this decision, but so far it has proved like a fantastic idea. I reckon that by the end of this year, I'll be able to see this little reading project of mine through. I'm really looking forward to it. The more I read of him, the more I see how Turgenev shaped European realism, how he influenced some of my favourite writers, such as Maupassant, Conrad, Leskovar, Kozarac and Gjalski. Every works of his that I read, fortifies my conviction and belief in Turgenev's genius. I love everything about Turgenev's works, from the themes to the writing style. Turgenev truly is a master of prose.

I've finished Diary of a Superfluous Man today. Like many of Turgenev's work, it centers around a tale of unfulfilled love. The protagonist of this story is a dying young man. With the death at his doorstep, our young protagonist recounts his life story. What is the most important thing in one's life? Probably love. What could be more important than love, right? The plot does focus heavily on the theme of love. As the protagonist retells his story, we learn more and more about him. He is an isolated individual, one that feels superfluous. It is easy to get frustrated with him, but it is even easier to understand him. For do we not all feel superfluous at times?

Our protagonist is in love with Liza who in turn is in love with a Prince. They are all unhappy in their own way. As the great master Tolstoy said, all happy families are alike, but every unhappy family is unhappy in its own way. This is the case with the characters in this book. Speaking of Tolstoy, this tragic tale reminded me both of him and of Dostoevsky. The more I think of it, the more it seems to me that Dostoevsky borrowed heavily from this book while writing Brothers Karamazov. Likewise, Tolstoy's The Death of Ivan Ilyich features a similar theme of a terminally ill man who retells his life. Should I mention Chekhov and his A Dreary Story (Скучная история) a story about a man who because of his terminal illness is unable to establish a meaningful relationship with his stepdaughter and daughter?

For all its gloom, this story has funny moments. The fact that the protagonists worries about dying at first of April (because it just wouldn't be proper) was wonderfully ironic. A representative of the noble class, but the kind that can laugh at himself, our protagonist is both serious and sarcastic when he paints the society of this time. Still, this doesn't make the book uneven, quite on the contrary, this double view presents the reader with a fuller picture. The writing was superbly balanced, not a word felt obsolete. By the end of this book, I found myself moved beyond tears. I felt like I was directed toward forgiveness, and indeed perhaps it is one of the messages of this book. Notwithstanding all the sadness and isolation depicted, this book made me feel better. It made me feel like there is hope. It made me see that nobody is truly superfluous, albeit we all feel like that at times. Moreover, the characterization and the portrayal of characters was truly superb. You won't find masterpieces like this one too often. A true classic.

[ع. ر. افّلا · Rating 4 out of 5]

دوران دانشگاه، دوستی داشتیم که هرازگاهی به شوخی ازم می‌پرسید: چرا منقرض نمی‌شی تو؟ سؤالی که جداازشوخی هم جالب است و بارها سعی کرده‌ام به روش‌های مختلفی به آن جواب بدهم. من چند باری تلاش ناموفق برای خودکشی داشته‌ام و خودکشی را بزرگترین عصیان (نه بر علیه خدایی که معلوم نیست هست یا نه، بلکه) علیه طبیعت می‌دانم. طبیعتی که ظاهرا هدفش تداوم ژن و تلاش برای بقا ست، و طبعا هر تلاشی در عکس این موضوع، ناقض اهدافش است. گفتم تداوم ��ن؟ یکبار خانهٔ پدرومادر دوستم بودم، همسرش، پسردایی و دختردایی هم بود. بحث بر سر اداپت کودک بود. بحث اصلی درواقع در سایهٔ نوری که روی میز من و دوستم (به لحاظ استعاری) افتاده بود شروع شده بود و موضوعش جنایاتی بود که فرزندان به‌سرپرستی-قبول‌شده مرتکب شده‌اند. دختردایی تکرار می‌کرد: وحشتناکه. وحشتناکه. از آن بحث‌هایی بود که مرا معذب می‌کند، پس علیرغم اینکه داشت به تک‌تک حضار سرایت می‌کرد، من خشمم را فرو می‌خوردم و چیزی نمی‌گفتم، تااینکه پسردایی گفت: می‌تونه آخرین گزینه باشه سرپرستی، و دوستم ازم پرسید: حاجی نظر تو چیه؟ گفتم من که ازدواج نمی‌کنم، اگر هم بکنم بچه‌دار نمی‌شوم، اما اگر هم بخواهم بچه‌دار شوم، اتفاقا سرپرستی اولین گزینهٔ من است. جمعیت خاموش، یکپارچه رو به من، منتظر توضیح، من گفتم: چون نمی‌خوام گناه به‌دنیاآوردنش گردن من باشه.
و اما در باب کتاب:

- زاویه‌دید اول‌شخص ناقهرمان
دو شکل عمدهٔ روایت داستان، راوی اول‌شخص است (من چای خوردم) و راوی سوم‌شخص (او مرتکب قتل شد)، اما بحث ما در اینجا، راوی دیگری ست که تقریبا در میان این دو قرار می‌گیرد: راوی اول شخصی که خودش قهرمان داستان نیست (درحالیکه من چای می‌خوردم، او مرتکب قتل شد). درواقع فکر می‌کنم مابه‌ازای تکنیکی «آدم زیادی» در عناصر داستان، می‌شود همین راوی. این راوی خود به اشکال مختلفی کمرنگ و پررنگ می‌شود و میزان تاثیرگذاری یا فقدان تاثیرش بسته به نویسنده، متفاوت است. این موضوع البته در دوران پست‌مدرنیسم عمدتا وارد ادبیات شد، جایی که عناصر داستانی تبدیل به موقعیت‌های داستانی می‌شوند (مثلا برای تداعی‌شدن مرگ مؤلف یکی از کاراکترها نویسنده را به قتل می‌رساند)، اما کار تورگینیف هم تاحدودی شبیه به همین است، کاراکترش انگار زنده است که روایت کند.

- سوبژکتیو ابژکتیو است
تورگینیف (مثل فلوبر) به نظرم از مهمترین پل‌هایی است که ادبیات کلاسیک را به ادبیات مدرن می‌رساند. یک تفاوت مهم این دو قسم ادبیات، این است که در ادبیات کلاسیک عموما رمان‌ها ماجرا-محور بودند، و اتفاقات در دنیای عینی رخ می‌دادند، اما در رمان مدرن این موضوع به ذهن کاراکترها منتقل می‌شود: ماجراها درون آدم‌ها رخ می‌دهند. قهرمان رمان تورگینیف کسی است که تقریبا هیچ کاری نکرده، هیچ اکت و عمل مهمی از او سر نزده است، اما درونش غوغاهای بسیاری بر پا ست، خشم، حسد، انکار، پذیرش. وقتی به این قسمت از انسان نور می‌تابانیم، انگار واقعی‌تر از دنیای بیرون است، انگار عینی‌تر است.

- کیارستمی
یکی از نکات جالب رمان، این است که نه‌تنها قهرمانش یک آدم زیادی است، بلکه سایر عناصرش هم زیادی به نظر می‌رسند: خدمتکار راوی که مدام مزاحم نوشتنش می‌شود، مرگی که به او اجازهٔ تفصیل نمی‌دهد، تغییرات آب‌وهوا که حواسش را پرت می‌کند، فلسفه‌بافی که او را از سیر داستان خارج می‌کند، و البته پایان‌بندی آن، که برای پرهیز از اسپویل طعم گیلاس و این رمان، از تشریحش خودداری می‌کنم، اما دراین‌حد که آن فیلمساز و این نویسنده هر دو با پناه‌بردن به پشت‌صحنهٔ حرفه‌اشان، متفاوت‌ترین پایان‌ها را رقم زده‌اند.

- طبیعت
شخصیت اصلی در آثار تورگینیف، طبیعت است. توصیفات او از مناظر طبیعی، مثل نقاشی‌کردن با کلمات است، استعاره‌هایش خون آدم را به جوش می‌آورد، و شهود طبیعی‌اش طوری است که حتی وودی آن که می‌گفت از طبیعت به خاطر حشرات متنفر است را عاشق طبیعت می‌کند. انگار کاراکترها برای تورگینیف دستآویزی هستند که بتواند از ورای آنها طبیعت زیبای روسیه را به تصویر بکشد.

- گفتگویی با خواننده
رمان از طریق مونولوگ بیان می‌شود، اما این فقط ظاهر قضیه است. انگار راوی در حال بیان یک موضوع به خواننده از طریق خطابه نیست، بلکه در حال دیالوگ با مخاطب است، اما (طبعا) قادر به نوشتن دیالوگ‌های مخاطب نیست. در طول خوانش بارها پیش می‌آید که شما هم می‌خواهید در باب موضوع مدنظر راوی اظهارنظر کنید، باهاش همدلی کنید، یا حتی حرفش را تائید کنید. کلمات همانطور که از روی صفحات کتاب در ذهنتان می‌نشیند، سرطان‌وار کلمات بیشتری می‌سازد.

- ترجمان و قطع
ترجمهٔ کتاب از بهترین‌هایی بود که در زندگی‌ام خواندم (چند سال قبل همین تجربه را با اثر دیگر تورگینیف، یعنی رودین، و با ترجمهٔ شفیعیها داشته‌ام). نثر واقعا خوب و متناسب با تورگینیف و راوی است، اعراب‌گذاری اسامی کاملا گویا ست و پاورقی‌ها کاملا اندازه‌اند، نه بیش و نه کم.
قطع کتاب هم بهترین قطع دنیا ست: پالتویی. ^_^

[Mahsa · Rating 4 out of 5]

نامرئی بودن.
اون لحظه که تو جمع و لابلای حرف‌ها دهنتو باز می‌کنی و "آره‌ منم..." اما صدات میون صدای خنده‌ها و حرف‌ها گم می‌شه. وقتی که مدتی نیستی و هیچکس متوجه نمیشه. وقتی هستی و انگار نیستی و اگه هم هستی انقدر کمرنگی که بود و نبودت چه فرقی داره.

کتاب درباره‌ی یه آدم زیادیه که داستان زیادی بودنش رو دم مرگ می‌نویسه. چولکاتورین عاشقه. منفعله. بی‌خاصیته. اما بیشتر از همه "به هیچ‌کس و هیچ‌جا تعلق نداره" و آخر در تنهایی می‌میره، جوری که انگار هیچ‌وقت به این دنیا نیومده.

راوی تمام افکارش رو موبه‌مو روی کاغذ میاره. انگار که از مغزش موقع فکر کردن تصویری بگیره و بشه نوار افکارش رو خوند. این داستان "انسانیه". معلومه که باهاش هم‌ذات‌پنداری می‌کنی و درکش می‌کنی. معلومه که یاد تک‌تک لحظه‌های اضافی‌بودنت توی زندگی میفتی.

این کتاب منو یاد بیگانه‌ی کامو انداخت. شاید چون هردو آدم‌های صادق و روراستی بودن. صادق با خود و افکارشون. هر دو نمونه‌هایی از جامعه بودن که توسط اون جامعه پذیرفته نمی‌شدن و اضافی و خاکستری بودن. نه اونقدر سیاه که شب، نه اونقدر سفید که روز. یه گرگ و میشی که نمی‌دونی مرزش کجاست.

پاییز ۰۴.

[Armin Ahmadianzadeh · Rating 3 out of 5]

اولین مواجهه من با آقای تورگنیف جالب بود.

یادداشت‌های آدم زیادی، دست‌نوشته‌ها و خاطرات فردی بود که مدت کمی از زندگی‌اش باقی بود. کسی که از زیادی بودن در تمام مراحل زندگی‌اش نوشته بود. مونولوگ‌های و تک‌گویی‌های جالبی تو کتاب بود، کتابی بود که می‌شد زیادی و اضافی بودن یه‌نفر رو تو لایه‌لایه کتاب دید.

خیلی از جاها با راوی کتاب که کاراکتر اصلی هم بود هم‌ذات‌پنداری می‌کردم، افکارش رو درک می‌کردم و بهش حق می‌دادم.

کتاب در اوج سادگی، زیبایی اصیل روسی داشت. و همین اصالت روسی کافی هستش تا من عاشق کتاب بشم.

ترجمه آقای شهاب هم ترجمه دقیق و روانی بود.

امتیاز من به‌این کتاب:۳.۵ از ۵

[Axl Oswaldo · Rating 4 out of 5]

4.5 stars rounded down

Wow! This reading experience was a big, good surprise, but now I just don't know how to start my review. To begin with, I am really amazed at how this story went from beginning to end, which is curious since I was not expecting Diary of a Superfluous Man to end up being a small but great masterpiece, much better than what I thought it would be based on my previous experiences reading this author.

An epistolary novella that portrays our main character—whose hard-to-pronounce name I can't remember, sorry—as a ‘superfluous’ man, at that point of a person’s life when someone is unsure about what might happen to them in the near future. Our protagonist, who decides to start a diary, is seriously ill, and that's why he starts writing about his illness, but suddenly he remembers one specific moment from his past, where a typical Turgenev love story took place.
It is not just the story that was genuinely beautiful, but also the style of writing, which is quite powerful and poetic so that you can feel you are also living the same story. Turgenev is following the same pattern of my previous reading experiences (First Love and On the Eve) in which he was mainly focused on developing the love story as well as the protagonist's thoughts and feelings – if this is so far my favorite Turgenev book is because of its plot, and at the same time, because you can really empathize with the main character, being palpable and real too.

This short piece of literature is definitely worth giving it a try, not only because of the story itself, but also because it has many incredible passages as well as remarkable moments that might make you think about your own life (your dreams, your goals, your fears, etc.), where you are so far and where you would like to be. Also, if you want to know what being a superfluous man means, you have here another reason to read this novella.
In short, I'd wholeheartedly recommend this book, I hope you can enjoy it as much as I did.

While a man is living he is not conscious of his own life; it becomes audible to him, like a sound, after the lapse of time.

[Mohaaaamin · Rating 4 out of 5]

خیلی مختصر بخوام بگم، "یادداشت‌های آدم زیادی" نوشته‌های روزانه‌ی مردیه که توی بسترش مشتاقانه منتظر مرگه. مردی که توی جامعه‌اش نادیده گرفته شده و خودش رو اسبِ پنجم در یه کالسکه‌ی چهار‌اسبه می‌بینه. این نوشته‌ها‌ از روز ۲۰ مارس شروع میشن و در ۱ آوریل به پایان می‌رسن.

اما مبسوط‌تر بخوام به این کتاب بپردازم:
"آدم زیادیِ" تورگنیف همان جنس نهیلیسمی است که داستایفسکی با آن سرِ جنگ دارد. آدمی که توان و قدرتِ مقابله با جهان را ندارد، ناگزیر سپر می‌اندازد و در تمنای مرگ‌اش می‌نشیند. احضارِ مرگ برای خلاصی از بی‌فایدگی و شکستِ بودن.
به زعمِ من "یادداشت‌های زیرزمینیِ" داستایفسکی مقابلِ "یادداشت‌های آدم زیادیِ" تورگنیف نوشته شده است.
"مردِ زیرزمینی" همانند "مرد زیادیِ" تورگنیف بیمار، ترسو و مطرود است اما برخلافِ او بر وجودِ شرآلود خود تکیه زده و علیه همه شورش کرده.

تورگنیف در کتابِ "یادداشت‌های آدم‌ زیادی" به خوبی دست به گونه‌سازی می‌زند؛ گونه‌ی آدم‌های زیادی.
اما این "آدمِ زیادی" به چه معناست؟
آیا هر فردی که احساس می‌کند مورد بی‌توجهی قرار گرفته و جامعه منزوی‌اش کرده آدمِ زیادی است؟

در ادبیات روسیه، اصطلاحی ادبی به نام "آدم زیادی" وجود دارد. این گونه از قهرمانان در سال‌های ۱۸۴۰ - ۱۸۵۰ بسیار مطرح بودند، این اصطلاح برای اولین بار توسط بلینسکی در نقد آثار پوشکین استفاده شده است. در ادبیات روسیه، آدم زیادی به کسانی اطلاق می‌شد که به خاطر افکار و اعمال متمایزشان در جامعه، احساس طفیلی بودن و زاید بودن را پیدا می‌کنند. به‌خاطر افکار آرمان‌گرای خود توسط اطرافیان و حکومت پس زده می‌شوند و اغلب به افرادی منزوی و سردرگم تبدیل می‌شوند. این قهرمانان از استعداد و توانایی بالایی برخوردارند ولی در دوره‌ی حکومت نیکلای، این توانایی‌ها نمی‌توانستند به اجرا در‌آیند و افراد سرکوب می‌شدند. در ادبیات روسیه این اصطلاح ادبی، یعنی آدم زیادی با ادبیات اشرافی روسیه در قرن نوزدهم تداعی می شود.(بررسی ابعاد شخصیتی قهرمانان یوگنی آنگین به عنوان آدم زیادی در نسل طلایی روسیه، بهرام زینالی و همکار)

ویژگی های آدم زیادی:
آنچه که بر پایه نظرات تورگنیف می‌توان به عنوان ویژگی یک آدم زیادی در نظر گرفت موارد ذیل است :
- پایگاه خانوادگی این قهرمان ادبی برخاسته از خانواده های اشراف بود.
- وضعیت اقتصادی آنان بسیار مساعد بود.
- آنها به علوم مختلف تسلط داشتند و از استعدادهای بالایی برخوردار بودند.
- به دلیل روح کاوشگر و آرمان‌گرای خود نمی‌توانستند جایگاه خود را در جامعه پیدا کنند.
- زندگی اشرافی و تجملات حاکم بر زندگی این قشر در جامعه آنها را جذب نمی کرد.
- آنها در زمان و مکان مناسبی به دنیا نیامده بودند.
- توسط جامعه و به واسطه شرایط حاکم به دلیل افکار خود طرد می‌شدند.
-تلاش برای بهبود شرایط زندگی مردمان عادی.(بررسی ابعاد شخصیتی قهرمانان یوگنی آنگین به عنوان آدم زیادی در نسل طلایی روسیه، بهرام زینالی و همکار)

هر چند تورگنیف در اثر "یادداشت‌های آدم زیادی" در سال ۱۸۵۰، این شخصیت را به تصویر کشیده است، اما ورود این قهرمان به ادبیات روسیه از طریق آثار پوشکین و با اثر مشهور یوگنی آنگین صورت میگیرد.(بررسی ابعاد شخصیتی قهرمانان یوگنی آنگین به عنوان آدم زیادی در نسل طلایی روسیه، بهرام زینالی و همکار)

اصطلاح نسل طلایی هم در این دوران بود که سر برآورد. پیکسانوف در مقاله پوشکین و فقر پترزبورگ از این اصطلاح ادبی استفاده می کند. او جوانان قرن نوزدهم را در گروه نسل طلایی قرار می‌دهد.(پیکسانوف، ۱۹۶۰ ، ١٧٦ ) آنها گروهی از جوانان بودند که زندگی مردم و مشکلات جامعه همواره آنها را به خود وا می‌داشت. نجات و بهبود شرایط زندگی مردم از سرمشق‌های زندگی آنها بود. مبارزه برای رسیدن به ایده آل زندگی، شعار این گونه جوانان بود.

پرسشِ دیگری که مطرح است اینست که چه شد که "آدم زیادی" خلق شد و پا به ادبیات روسیه گذاشت؟

تلخکامی شدید از سرنوشت، از محیط اطراف و از نفس خود سراسر وجود نخبگان ملت روس را فرا گرفته بود. این هیجان‌ها، نه به صورت هوس و احوال سودایی، بلکه به صورت بدگمانی و میل به تخریب و ویران‌سازی جلوه می‌نمود. بیش از هر چیز رابطه روحی نسبت به وطن بود که دستخوش تردید و دوگانگی میشد. پوشکین به چادایف نوشت : "به شرفم قسم میخورم که حاضر نیستم وطنم را با هیچ چیز در این دنیا معاوضه کنم و یا تاریخ دیگری غیر از تاریخ نیاکانمان که خداوند به ما عطا کرده داشته باشم." اما همین پوشکین، ندا سر می‌داد: "کار شیطان بود که من با این روح و این ذوق در روسیه به دنیا بیایم." بدین ترتیب بود که با استعدادترین اشخاص قادر نبودند، موجودیت خود را به نحوی معقول در درون جامعه مطرح کنند و به نظر خود به صورت آدم زیادی و انسانی که در زمان مناسب متولد نشده در می‌آمدند. برای آنها این توفیق پیش نیامد که از طریق توانمندی فردی بتوانند به آگاهی از ارزش اجتماعی خود دست یابند.(بررسی ابعاد شخصیتی قهرمانان یوگنی آنگین به عنوان آدم زیادی در نسل طلایی روسیه، بهرام زینالی و همکار)

نگرانی عمیق در مورد سرنوشت روسیه به عنوان یک معضل حاد در مرکز توجه و تفکر بخش بزرگی از اشرافیت تحصیلکرده روسیه در سه ده اول قرن نوزدهم قرار گرفت و آنها را مجبور به نوعی باز اندیشی تاریخی نمود. برخی از آنها از وطن نافرهیخته، بدون تاریخ و از نظر تاریخ فرهنگی عقیم خود، احساس شرم میکردند و در مورد آینده‌ی آن دچار یأس بودند و بعضی امیدوار بودند که ملت روسیه در مسیری که به وسیلۀ اروپای غربی مشخص شده بود، گام نهاده و عقب ماندگی خود را جبران کند و به ملل فرهنگی ملحق گردد و کسانی هم در تلاش آن بودند که خود را از جمیع احساسات خود‌کم‌بینی خلاص کنند.(نکاتی درباره ادبیات روس، ترجمه‌ی فاروق خارابی)

  در دورانِ پس از قیام دکابریست‌ها، روشنفکران روس دو جبهه‌ی اصلی داشتند: یک گروه طرفداران اصالت نژاد اسلاو بودند با روحیه‌ی ناسیونالیستی و بازگشت به خویش و به نوعی مدافع کلیسای ارتدوکس. که داستایفسکی در این جبهه قرار می‌گرفت؛ شخصیتی مرتجع و مدافع کلیسای ارتدوکس(تورگنیف به همین خاطر او را "میهن‌پرستِ متعصب" لقب می‌دهد). گروه دیگر طرفداران تجدد بودند و الگوهای لیبرالیسم غربی را وام گرفته بودند. در این جبهه دو جناح شکل گرفت یکی کسانی که خواستار تحولات و تغییرات گام به گام و تدریجی بودند و دیگری آن‌ها که به دنبال تحولات رادیکالی و ناگهانی بودند. تورگنیف جزو دسته ی اول بود.
تورگنیف وقتی به روسیه بازگشت روشنفکری متجدد و خواستار نوسازی بود. داستایفسکی او را نویسنده‌ی غرب‌زده‌ی متوهم می‌دانست و بار‌ها به او تاخت.
گفتنی است که تورگنیف در ابتدا با لئو تولستوی و فئودور داستایفسکی رابطه‌ی دوستانه‌ای داشت اما بعدها این رابطه به کدورت انجامید، در حدی که در سال ۱۸۷۳ تولستوی به او پیشنهاد دوئل داد!

داستایفسکی راه‌حل‌اش برای این نهیلیسم و این انزوایی که یقه‌ی بسیاری از متفکرانِ روسیه را گرفته بود، بازیابی رابطه‌ی فرد با خاک و سرزمین بود. او متفکران را از غربزدگی نهی می‌کرد.

همانطور که جلال آل احمد نیز در کتاب "غربزدگیِ" خود به شیوه‌های تفکر روشنفکران ایرانی در دوره ای از تاریخ پرداخته است و غربزدگی را بیماری غالب روشنفکران ما معرفی کرده و آن را به مانند وبازدگی یا سن زدگی که به جان خوشه های گندم افتاده و آن را از درون می‌پوساند، قلمداد می‌کند. وی ضمن طرح اندیشه های خود درباره مبحث غرب و تجدد، ریشه های غربزدگی را در خودباختگی میداند و این که انسانها به احساس درماندگی مبتلا شده اند و در مقابل غرب احساس بندگی می‌کنند و به شرقیان هشدار می‌دهد که در مقابل غرب احساس خطر کنند.(بررسی موضوع "آدم اضافی" در ادبیات دهه ۲۰ و ۳۰ قرن نوزدهم روسیه و ادبیات معاصر ایران، مرضیه یحیی پور و همکار)

قهرمانِ کتابِ "یادداشت‌های آدم زیادی" خودش را اینگونه توصیف می‌کند:"زیادی، زیادی ... خوب کلمه‌ای اختراع کردم. هرچه عمیق‌تر در خود کنکاش میکنم و هرچه در گذشته‌ام باریک‌تر میشوم، از درستی این واژه اطمینان بیشتری پیدا میکنم. کاملاً درست است: زیادی. این کلمه برای دیگران کاربرد ندارد... آدم‌ها بد، خوب عاقل ، ابله دلچسب یا زننده هستند، اما زیادی نیستند."
همانطور که "آدم زیرزمینیِ" داستایفسکی هم اینچنین می‌گوید:"به هیچ جایی نرسیدم، حتا نتوانستم آدم شرور و کینه توزی بشوم و یا آدم خوش قیافه ای، نه بدجنس، نه پست فطرت، نه یک قهرمان و نه حتا یک حشره."

آدم زیادی که در سی سالگی به سر می‌برد، منتظرِ مرگ نشسته و مردن را واجب و دستمایه‌ای برای آرمیدنِ خود می‌داند. چنانکه آدم زیرزمینی هم معتقد بود: "در حال حاضر چهل سال از عمرم میگذرد. باری، چهل سال یک عمر است، پیری واقعی است. بیش از این زنده ماندن کار درستی نیست، غیراخلاقی است، زشت است.چه کسی پس از چهل سال سن زنده میماند؟ روراست و شرافتمندانه جوابم را بدهید. خودم پاسخ این سوال را میدهم: احمق‌ها و اراذل پس از چهل سالگی باز هم به زندگی ادامه میدهند."

"حتی گاه افکاری نسبتاً جالب و نه چندان معمول به ذهنم خطور می کند اما از آنجا که زیادی هستم و درونم کلون کوچکی دارم از بیان افکارم میهراسم به ویژه که پیشاپیش میدانم ایده هایم را به ناشکیل ترین طرز ممکن بازگو خواهم کرد من گاه حیرت میکنم که آدمها این قدر ساده و راحت حرف می زنند ... فکرش را که میکنی میبینی نکته بسیار جالبی است."
- از متنِ کتاب

[Carmo · Rating 4 out of 5]

Sabendo que vai morrer dentro em pouco, um homem, jovem, decide contar a sua vida em forma de diário. Acaba por focar-se num infeliz caso de amor que viveu.
O jovem Tchulkatúrin, é um solitário ansioso por criar relações, mas que se auto-sabota constantemente.
A narrativa tem o dramatismo de Dostoiévski e a poética de Tolstoy. Foi o meu primeiro Turguéniev, e fiquei pelo beicinho!💙

[Helga · Rating 4 out of 5]

While a man is living he is not conscious of his own life; it becomes audible to him, like a sound, after the lapse of time.

He is a young man on the verge of death and since he is very soon to die he decides to write the story of his life, not for others but for himself.
What manner of a man is he really?

Throughout my whole life I was constantly finding my place taken, perhaps because I did not look for my place where I should have done.

Written in the form of a diary, the story is about the 30 year old Chulkaturin’s reflections about his own life, his futile love for a girl who is in love with someone else and his impending death.

How good to be at rest! Yes, it is good, good to be rid, at last, of the wearing sense of life, of the persistent, restless consciousness of existence!

[Nilo0 · Rating 5 out of 5]

اولین کتابی بود که از تورگنیف خوندم و از زیبایی و سادگیش شگفت‌زده شدم. فکر نمی‌کردم در ادبیات روسیه کسی به اندازه چخوف ساده و روون بنویسه که این کتاب نظرم رو عوض کرد
دو داستان: یادداشت‌های یک مرد زیادی و نامه‌ها.
نامه‌ها رو بیشتر دوست داشتم چون سبک نامه‌نگاری دوست دارم.
خیلی دوست داشتم و دلم می‌خواد کتاب‌های بیشتری از تورگنیف بخونم.

[Sepehr · Rating 3 out of 5]

در برخورد با تورگنیف، همذات‌پنداری‌ام زیاد و عمق ارتباطم کم است. در آثارش عمدتا حس موج می‌زند تا ایده.

[Micah Cummins · Rating 5 out of 5]

11th book of 2022

*Warning... a few minor spoilers, however I tried to be careful.*

"What sort of person am I?... People may tell me that no one even asks that - and I agree. But after all, I'm dying. God alone knows, I'm dying, and in the face of death I really think I can be forgiven for wanting to know what sort of specimen I was said to be.
After thinking this important question through and, incidentally, having no need to express myself too bitterly on my own account, like people do who believe strongly in their own worth, I must admit one thing: I was a completely superfluous man in this world - or, if you like, a completely superfluous specimen...." Ivan Turgenev Diary of a Superfluous Man

Turgenev's Diary of a Superfluous Man, first published in 1850, is created with the pinning of the literary concept of the "superfluous man" (a character archetype in which the individual can often times be presented as capable and intelligent, yet doesn't hold much respect for the structures of society or to the base social norms). Often being from wealthy of elite families, the "superfluous man" is most often one who dances through life in a very self serving way, often using his power and control to manipulate those around him, and achieve whatever personal goal he may be after, whether it be love, extended fortune, fame, etc. He is often a cynical individual, and prone to existential boredom. Unsympathetic to the laymen's cause, he may often have little to no regard for charitable work, or helping those beneath himself.

I know that I have presented a rather dark and droll tone for this novel, however, I merely wanted to take a moment and explore that literary concepts for character that were born from this work, as it holds a great deal of influence over the Russian literary world, and has also found its way into many other genres and mediums.

Now, for The Superfluous Man.

The story revolves around Chulkaturin, a thirty year old gentlemen who has been stricken with an unknown disease that is killing him. Leading up to his final days, he decides to start a diary in which to write out the events of his life, so that he can die at least knowing there will be a surviving record of his rather dull time on earth. His intentions are to write a balanced account of his life, however, after telling the story of his family's downfall, and his close relationship with his gambler father, and his rather more rocky relationship with his religious and morally high strung mother, the story shifts, landing on his first love and loss. Liza, the daughter of a public official becomes Chulkaturin's romantic obsession, however, Liza has eyes for another, a prince called N. The story follows the several failed attempts of Chulkaturin to win over Liza's heart, and ends with a duel between Chulkaturin and the prince over the heart of their shared love. Chulkaturin shoots the prince, grazing his head, but ending the duel. Afterwords news of the duel is spread and Chulkaturin is seen as even more of an outcast for his aggravating of the prince and the ensuing duel. The prince leaves, returning to the city as his official business in the town is completed, Liza is broken hearted at the fact that the prince who professed love for her did not propose, and is comforted by Bizmyonkov, Chulkaturin's second from the duel, a man who is also in love with Liza. Chulkaturin over hears the two of them talking one day, to discover that Bizmyonkov has proposed and that Liza has accepted, on account of her family pushing her to get married, rather than out of love for him. Chulkaturin is devastated, never to recover from his heartbreak.

I won't give away the ending; I fear I may have divulged too much already.

I thoroughly enjoyed this novella: beautiful prose, witty moments, and a story that I think we all can relate to. I highly recommend. Five stars.

[Homo Sentimentalis · Rating 5 out of 5]

Da, prijatno je, prijatno najzad se osloboditi od mučne svesnosti da čovek živi, od nametljivog i nemirnog osećanja da čovek postoji!

Ruski pisci devetnaestog vijeka su u skoro savršenom sistemu prirode detektovali eror i dali mu ime „suvišan čovjek“. Gotovo da nema značajnog autora koji je živio u toj, po mnogo čemu jedinstvenoj epohi, a da se nije uhvatio ukoštac sa ovom pošašću. Tako je fenomen, koga će neki nazvati i „mukom od života“, a drugi „oblomovštinom“, bio posebno aktuelan tokom pedesetih i šezdesetih godina, kada nastaje čitav niz vrhunskih ostvarenja koja se bave ovom tematikom. Meni je uvijek neopisivo zanimljivo čitati takva djela, bilo da se radi o romanima, kratkim formama u vidu ispovijesti ili esejima, posebno ako imamo u vidu to da je, uprkos evidentnim međusobnim uticajima, svaki pisac imao jedinstven način sagledavanja jednog od najdominantnijih pojmova tadašnjeg Zeitgeist-a.

Objavljen 1850. godine, Dnevnik suvišnog čovjeka nosi status korifejskog djela u odnosu na sva potonja ostvarenja sličnih pretenzija. Iako se tip suvišnog čovjeka može prepoznati već u Puškinovim i Ljermontovljevim likovima, Turgenjev će mu ovom pričom ne samo nadjenuti opšteprihvaćeni naziv, već će mu pridodati i sasvim nove karakteristike: biti suvišan više nije obilježje isključivo artistički nadarenih osobenjaka kakvi su bili Evgenije Onjegin ili Pečorin, već, u malo drugačijem obliku, a u skladu sa okrenutošću realističkih pisaca prema običnim ljudima, i sasvim prosječnih pojedinaca. Iako nam naslov sugeriše da se radi o dnevničkim zapisima – što u čisto formalnom smislu i nije pogrešno – u pitanju je duboko intimna priča/novela koju je izvjesni Čulkaturin napisao nekoliko dana prije svoje smrti. U tih posljednjih desetak dana svog, gotovo bezdoživljajno-bezdogađajnog, a opet, toliko nesvakidašnjeg života, on pokušava da taj isti život raščetvori, te da se kroz taj čin, na neki, njemu svojstven način, i ispovijedi; ali, budući da se za sve te godine nije desilo mnogo toga što bi jednom prosječnom čitaocu moglo biti naročito zanimljivo, on se odlučuje na to da čitavu svoju prošlost sublimira u jednom događaju – tragikomično-apsurdnom ljubavnom brodolomu, gdje se njegovo odigravanje naizmjenično prepliće sa Čulkaturinovim introspektivnim uvidima i tihim lamentom nad svojim gorkim usudom.

Dnevnik suvišnog čovjeka je još jedan izdanak ruske književnosti koji se bez ikakve dileme može svrstati u kategoriju vanserijskih psiholoških studija, i u tom smislu je ovo tipično djelo ruskog duha. Moram priznati da sam uživao u načinu na koji je Turgenjev iscrtavao unutrašnji svijet glavnog junaka, od prikaza njegovog ranog djetinjstva, kao jedinog, radošću ispunjenog razdoblja njegovog života, preko grčevitog i uzaludnog nastojanja da sa nekim podijeli svoja najdublja osjećanja, pa do bolnog otrežnjenja na samom kraju priče. Čulkaturin spada u onu grupu ljudi koji nikada nisu bili mladi, a koji, možda baš zbog toga, vječno ostaju djeca; onih ljudi koji nisu postali suvišni usljed društvenih okolnosti u kojima su se zatekli, nego onih koji bi taj teret nosili u svim vremenima. Njegov životni poraz može da se posmatra kroz tri različite vizure: kroz odnos prema prirodi – Čulkaturinova racionalna strana ličnosti, njegova analitičko-logička percepcija stvarnosti, ometa ga u nastojanju da uroni u svoju najiskonskiju bit i da, oslobođen od samovažnosti i samosažaljenja, uživa u čarima vremenitosti i sadašnjeg trenutka, ma kakav on bio; odnos prema drugima – suvišnost, kao njegova dominantna osobina, u tolikoj mjeri isijava iz njega, da ga mnogi, pa čak i oni ljudi koji su ga tek upoznali, instinktivno izbjegavaju, osjećajući je kao nekakvu nepoznatu, možda čak i potencijalno opasnu silu; odnos prema samom sebi – koliko iz dva prethodno spomenuta činioca, toliko i iz njegove hipersenzibilne prirode, proizilaze i Čulkaturinove teškoće u sagledavanju sopstvene ličnosti, a one se ogledaju u permanentnom stanju nemira, razdražljivosti i ambigviteta između njegovih misli i osjećanja, ali i između izražavanja istih. Moram apostrofirati i sjajna Turgenjevljeva rješenja kada je izbor ostalih likova u pitanju. Ti likovi su tipični, i na neki način, baš tom svojom osobinom doprinose boljem razumijevanju Čukalturinove nesreće. Tako imamo kneza, kao klasičnog predstavnika visoke građanske klase, te Lizu i Bizmjonkova – školske primjere provincijalske malograđanštine. Dnevnik suvišnog čovjeka ima još jednu odliku koja razotkriva njegovo rusko porijeklo, a to je vrlo često pojavljivanje jina u jangu, i to kroz specifičan humor, koji ovoj tragediji daje nešto vedriji ton, a vrhuni time što glavni junak umire prvog aprila. Ipak, za razliku od Dostojevskog, kod čijih se likova negdje u daljini uvijek nazire svjetlo na kraju tunela, Turgenjev će se pomalo skeptično zaustaviti na prikazivanju jedne životne sudbine, a sve ostalo prepustiti čitaocima.

U pretposljednjem broju Politikinog Zabavnika, među citatima o prevari, stoji i citat Ežena Joneska: Začaran krug može da ima svoje vrline ako na vrijeme izađeš iz njega. A na samom kraju ove priče, dan prije već izvjesne smrti, Čulkaturin, uviđajući da se čitav život vrtio u jednom takvom krugu kao veverica u kovitlac, uzvikuje: Kasno sam se opametio! Dakle, naknadno saznanje je stiglo, ali on sada može samo da razmišlja o tome kako bi postupao da se ponovo rodi, što mu i nije neka utjeha – mada bi mu se i u tom slučaju vjerovatno dešavalo isto što i Bilu Mareju u filmu Beskrajni dan: svaki put bi postupao drugačije, ali bi krajnji ishod uvijek bio identičan. Postavlja se pitanje da li ovakva vrsta suvišnog čovjeka uopšte ima izbora – pri tom ne mislim na slobodu volje u filozofskom smislu – ako ostavimo po strani onu vrstu izbora koja podrazumijeva način razumijevanja i prihvatanja onoga što se čovjeku dešava. Zato kod ovakvog tipa čovjeka – za razliku od drugih ljudi koji tuguju zato što u nekim životnim situacijama nisu postupili drugačije – umjesto kajanja ili žala za propuštenim, više caruje tiho stoičko mirenje sa sudbinom, proizašlo iz njihovog duboko ličnog uvjerenja da je svijet naprosto takav i da tu ništa ne može da se promijeni, osim već pomenutog ličnog stava. Čini mi se da svim Čulkaturinima širom svijeta na raspolaganju stoje samo dvije opcije – Bog ili stoicizam; trećeg – a da je afirmativno – nema.

Evidentan je uticaj koji je ovo djelo imalo na potonja ostvarenja sa sličnom tematikom. Ima ovdje i Dostojevskog, Gončarova, Tolstoja, ali se ono isto tako može čitati i kao anticipacija egzistencijalističkih nemira iz prve polovine dvadesetog vijeka. Čudi me da ova monstruozna priča nije poznatija/cjenjenija – da jeste, onda Čulkaturin ne bi bio suvišan, tako da me ipak ne čudi. Pretpostavio jesam da će mi se dopasti, ali ne i da će ovoliko da me raznese. Slava Turgenjevu!

Suvišan, suvišan... Našao sam odličnu reč. Što dublje ponirem u sebe samog, što pažljivije razmatram sav svoj život, tim više se uveravam u strogu istinitost toga izraza. Suvišan – tačno. Na druge ljude ta reč se ne primenjuje... Ima ljudi rđavih, dobrih, pametnih, glupih, prijatnih i neprijatnih; ali suvišnih... ne. To jest, valja da me razumete: vasiona bi mogla da postoji i bez tih drugih ljudi... naravno; ali suvišnost nije njihova glavna osobina, nije znak po kojemu ih raspoznajemo, i, kad o njima govorite, neće vam najpre doći na jezik reč „suvišan“. A ja... o meni se nešto drugo i ne može reći: suvišan – i to je sve. Prekobrojan čovek – pa to ti je. Priroda, očigledno, nije računala da ću se ja pojaviti, pa je i postupila prema meni kao prema neočekivanom i nezvanom gostu.

https://www.youtube.com/watch?v=HuS5N...

[Fereshteh · Rating 3 out of 5]

به نظرم یه داستان تیپیکال روسی اومد
دختر دم بخت خوشگل و عشاق فراوان از نوع واقعی و دروغین و شکست عشقی و مهمونی و والدین دختر در جست و جوی داماد و پسر بیچاره ی شکست عشقی خورده و ... خیلی اسپویلر شد!شرمنده

و داستان روس برای من حتی در بدترین شرایطش ارزش خوندن داره :دی

نه خیلی حوصله سر بر و نه خیلی درگیرکننده بود البته طی خوندنش یه نمه کشش داشت ولی بعد اتمامش، دیگه تموم میشه
با وجود همه ی بدبختی ها و غصه سرایی هاش میشد همذات پنداری بیشتری بین شخصیت اول و خواننده باشه ولی حداقل برای من اینطور نشد. کلن دیگه کی حوصله داره تو کتاب هم با آدمی رو به موت رو برو باشه که یه سره و نان استاپ دم از من بدبخت بودم من شکست خورده هستم من زیادی خواهم بود میزنه؟؟

و نکته ی کنکوری کتاب شاید این بود که
برای عاشقی آدم ها دنبال دلیل و فرمول و قاعده و قانون نباشیم
که در هیچ قالبی نخواهد گنجید

سوای قیمت دوست داشتنی کتاب یعنی هزار و صد تومان!!!!،قطع کتاب هم بسیار عشق بود.یه مربع چهارده در چهارده. کتابای مربعی شکل رو دوست دارم.همین طوری الکی
^-^

[Agir(آگِر) · Rating 4 out of 5]

آیا عشق یک احساس طبیعی است؟
آیا دوس داشتن جزء طبیعت انسان است؟
عشق یک بیماری است و بیماری ها هیچ نظم و ترتیبی ندارند
بنابراین به نظر من بجا بود که گاه قلبم به طرز ناگواری فشرده شود

کتاب در مورد آخرین روزهای مردی در حال نزاع است که بزرگترین ماجرای زندگی اش را درآخرین روزهای عمرش می نویسد
من خواهم مرد.آری به زودی خواهم مرد،رودها آب می شوند و من احتمالا با آخرین تکه های یخ آن خواهم رفت...کجا خواهم رفت؟خدا می داند!همچنان به دریا!
ماجرای عشقش را بازگو میکند که در طول زندگی فقط در آن چند هفته بود که خود را خوشبخت حس میکرد
او آدمی است که خود را زیادی و حقیر می داند و در طول زندگی هرچه تلاش برای خوشبختی و موفقیت کرده ناکام مانده
در گذشته اش هیچ چیز خوشایندی وجود ندارد
از اسمش چولکاتورین گرفته که با حذف یک کلمه معنای گچ می دهد تا زندگی کودکی او
پدرش قمارباز است و مادرش نمونه افرادی است که هرچیزی را بنا به وظیفه انجام می دهند از پرهیزکاری گرفته تا مهربان بودن
بخاطر همین است که نمی تواند در دل فرزندش محبتی بوجود آورد

چولکاتورین نمیتواند با واقعیت های زندگی آنچنان که هستند روبه رو شود بلکه آن را در درون خود دوباره سازی می کنید و با نگاه و دید خود به آنها می نگرد، این را خود هم می گوید
بدبختی آدم های کناره جو و کمرو-کمرویی از عزت نفس-این است که با اینکه چشم دارند و با وجودی که آنها را باز هم می کنند همه چیز را انگار از پشت عینکی رنگی بنگرند،وارونه می بینند
چولکاتورین نمی تواند قهرمان باشد ولی میتواند خوب بنویسد و احساسات را بیان کند
این را دم آخر عمری می فهمد
و یادش می افتد در جوانی، سروانی او را بدون هیچ علت محکمه پسندی،ادیب خطاب کرده بود
اشخاص کناره گیر از نوع ما هرگز چیزی را که در وجودشان رخ می دهد تا زیر چشمانشان صورت نگیرد،درک نمی کنند
....
این کتابو سالها قبل خونده بودم و تنها قسمتی که ناقهرمان داستان در
افکارش تصمیم می گیرد جامه اسپانیولی در بر می کرد و رقیب اشراف زاده و جنتلمنش را در کمینگاهی نیست کند، در یادم مانده بود
فک می کردم حداقل آخر داستان یادم مانده باشد ولی انگار اصلا کتاب را نخوانده ام و اگر همین جامه اسپانیولی به ذهن شخصیت اول داستان خطور نمی کرد،هیچ دلیلی برای ادعای خواندن کتاب حتی برای خودم نداشتم
.....
این جمله از کتاب را خیلی دوس داشتم

آدم هنگامی که زنده است هرگز وجود خود را احساس نمی کند.وجود برای او،چون صوت،فقط در فاصله معین و پس از گذشت زمان معینی ادراک پذیر است

[Rudin · Rating 4 out of 5]

چقدر منو یاد شب های روشن داستایفسکی انداخت ...

[Ava Kiarasi · Rating 3 out of 5]

روایت کوتاه و جالب�� بود اززآدمی زیادی. آدمی که شاید به نظر خودش دیر رسیده یا چیزی که میخواسته مال کس دیگری شده . هر کسی غیر از او

[Romina Safdari · Rating 4 out of 5]

من می‌میرم…..آی زنده ها،زندگی کنید!

[Enrique · Rating 3 out of 5]

Historia íntima y mínima la que nos cuenta Turguenev en esta novela corta. Se trata de un hombre agotado y resignado en el lecho de muerte, en esta circunstancia hace balance de su vida “superflua”, en concreto de una cuestión puntual que el considera que condicionó y malogró su vida.
 
Usa un estilo propio para pintarnos ese tipo de hombre ruso, bien posicionado económicamente (terratenientes, rentistas o altos funcionarios), poco trabajadores, un tanto indolentes y abatidos, ese personaje tan definido y de los  que tantos se produjeron en la literatura rusa a mediados y finales de S.XIX, por el mismo Turguenev, Goncharov o Dostoievski.
 
La edición con ilustraciones de Juan Berrio le da un plus y la hace aún más atractiva.
 
Sin embargo, siempre se ha considerado por la opinión mayoritaria a este personaje Chulkaturin como nihilista o existencialista, y claro, cuando oyes ese mismo existencialismo aplicado a las grandes obras de Dostoievski, esos Karamazov o Raskolnikov, o el mismo Oblomov (con otro estilo más divertido), ya parece que este personaje de Turguenev parece un personaje un poco más impostado, más de cartón piedra. Los otros sí que me parecen tipos de carne y hueso, son de verdad tipos atormentados, vacíos, casi tan reales como la vida misma, te identificas con ellos al momento de forma automática. Aquí, reconociendo la buena obra, no me ocurrió lo mismo.
 

[blondie · Rating 4 out of 5]

Μια νουβέλα για τους ανθρώπους που αποδείχθηκαν αδύναμοι και άβουλοι όταν έπρεπε να υπερασπιστούν τις επιθυμίες τους στο πέρασμα της ζωής τους.

[César Carranza · Rating 4 out of 5]

Se dice de Turgueniev que era de las voces más europeas en la literatura rusa, aunque tambien que era capaz de ver esa alma rusa muy claramente. Este diario va sobre un hombre que en el lecho de muerte decide escribir para si mismo sobre su vida, comienza con su infancia, y repasa algunos episodios, todo con un todo de reproche a si mismo, no ha sido un protagonista, sino la quinta rueda. Justo en ese punto me parece encuentra y retrata muy bien a un tipo de hombre, uno que todos hemos visto o sido, sensible, inteligente, pero incapaz de tener acciones, tal vez consiente de sus limitaciones, las refuerza. Me gustó el tono, se lee muy rápido y es entretenido :)

[Nataša Bjelogrlić · Rating 5 out of 5]

Pročitano sa uživanjem.

[Golnaz · Rating 4 out of 5]

داستان، از زبان چولکاتورین روایت می‌شه که داره روزهای آخر عمرش رو در بستر بیماری می‌گذرونه. چولکاتورین از احساس سرخوردگی، ضعف و زیادی بودن در تمام زندگیش آزار دیده و تصمیم می‌گیره روزهای آخر عمرش ماجرای عشق شکست‌خورده‌ای رو بازگو کنه که ظاهراً پایان تمام امیدها و آرزوهای این مرد زیادی بوده. داستان در نهایت مهارت و زیبایی روایت شده و برام باورنکردنیه که نویسندگان روس حدود دو سده پیش تا این حد عمیق و دقیق به درون روح یک انسان نگاه کردن که همچنان احساسات و افکار شخصیت‌هاشون برای انسان پست‌مدرن کاملاً قابل لمس و قابل درکه.
اضافه کنم که سال‌ها بود چنین ترجمه و تولید باکیفیتی نخونده بودم. بابک شهاب و نشر وال دارن جون و رونق دیگه‌ای به ادبیات روسیه می‌دن. در کل خیلی خیلی لذت بردم از خوندن این کتاب.

[Piero Marmanillo · Rating 5 out of 5]

Turgueniev tuvo la perspicacia, como todo gran escritor, de retratar a la sociedad de su época a través de su arte, la literatura.

La aparición de 'Diario de un hombre superfluo' supuso la aparición de una denominación a un tipo de personaje que ya habían sido dibujados por otros escritores, Pushkin o Dostoievski, pero en esta obra el personaje es consciente plenamente de su condición superflua.

La obra corresponde a diario que el protagonista, Chulkaturin, empieza a escribir dos semanas antes de su muerte.

Este personaje no tiene idea de qué contar y tampoco está seguro si lo que contase valdría la pena debido a que se considera un cero, alguien cuya existencia es tan insignificante que no ha tenido impacto en nadie. Así, él mismo se denomina un hombre superfluo y decide contar un episodio de años atrás para demostrar al lector de su condición. El episodio le ocurrió años atrás cuando visitó por seis meses la ciudad de provincia O. y en la que tuvo una decepción amorosa. Apenas eso puede dejar como 'el recuerdo de su vida'.

El libro pese su corta extensión deja suficiente constancia del espíritu de un hombre en una época determinada, nos interpela como lectores a reflexionar y quizá sea esta época más que nunca donde abunden hombres superfluos, una época en la que cada vez más somos considerados como objetos de producción y ya no como personas con dignidad, en esta época de explosión tecnológica, pérdida de la fe cristiana y apariciones de ideologías demoníacas como el transhumanismo.

[Sankara Jayanth S · Rating 4 out of 5]

Are you feeling too happy and want to be depressed for a change? Read this book. Or rather, listen to the audiobook narrated by Martin Geeson on Librivox, you'd be dragged into the gloomy and sad life of Tchulkaturin(I'm never going to pronounce a russian name properly :/ ).

The author does a fantastic job of creating a very depressing character with a very depressing story. The character is nowhere near perfect but I couldn't help feeling pitiful towards him and his circumstances, maybe because I could relate to a few incidents personally.

This story is of one Tchulkaturin who is dying of some illness and decides to reminisce about his life, a life that has known no happiness for the most part. And the few times he was brave enough to pursue happiness against his nature, he was beaten to dust most cruelly by fate. The nature of this man, lonely, reserved and introverted, is his ultimate undoing and I can't help but question the fairness of the world and people who cannot accommodate such 'queer' personalities into their lives or believe that such 'queer' people have hearts as warm as any other socially-skilled extrovert.

The character obviously complains about stuff even though he is in the wrong sometimes. Although this might turn some people off from rooting for such characters, being an extreme introvert and socially 'inadept' in real life, I myself have much sympathy and pity for the character. Some people do lead lives without ever knowing happiness and the cruel truth of it is that it is an indirect failure of people and the society around them to not notice their struggle or help them in that struggle, as much as it is the failure of the person in question itself.

[Arezoo Gholizadeh · Rating 3 out of 5]

یادداشت‌های آدم زیادی/The Diary of a Superfluous Man
ایوان تورگنیف ۱۸۸۳-۱۸۱۸
سال انتشار ۱۸۵۰
ترجمه‌ی بابک شهاب
انتشارات وال ۱۴۰۳

این کتاب بسیار کوتاه است و قصه‌ی سرراستی دارد؛ اگر به هر دلیلی آن را شروع کردید و خواستید یک‌بند بخوانیدش، احتمالاً لایه‌ی خاکستری چرکی روی روزتان بنشیند، اما بعید می‌دانم از خواندنش پشیمان شوید.

قصه از جایی شروع می‌شود که راوی که در همان سال‌های اول سی‌سالگی‌ست، اعلام می‌کند به زودی مرگش فرا می‌رسد و برای همین تصمیم گرفته قصه‌ی زندگی‌اش را بنویسد. اما او نه‌تنها انسانی عادی نبوده و زندگی منحصربه‌فردی نداشته، بلکه به قول خودش آدمی «زیادی» بوده. بااین‌حال آیا روا نیست موجودی که همواره خودش را زیادی می‌دانسته، در روزهای آخر زندگی چند صفحه‌ای سیاه کند، بلکه چیزی از خودش به‌جا بگذارد؟
«چولکاترین» اما خیلی زود دست از توصیف کودکی تلخش برمی‌دارد و به گفتن همین کفایت می‌کند که مادری نیکوکار و متعصب و پدری قمارباز اما مهربان داشته و قمار کردن پدرش باعث شده جایگاه اقتصادی و اجتماعی‌شان در همان آغاز نوجوانی او تنزل محسوسی پیدا کند و درنهایت او به کارمندی دون‌پایه تبدیل می‌شود و به شهری می‌رود که هیچ چیز در آن خوشایند نیست، جز دختری به نام «لیزا» که دل او را می‌برد.
آیا دختر دل به دل راوی می‌دهد؟ یا عشق راوی خیابانی یک‌طرفه است؟ به هرحال او آدمی زیادی است و احتمالاً قرار نیست پایان خوشی از قصه انتظار داشت.

پ.ن. از ویژگی‌های مثبت روایت این بود که راوی لحن شاعرانه داشت و جملاتش زیبا و دل‌نشین بود، مخصوصاً زمانی که از طبیعت و حیوانات حرف می‌زد. اصلاً گمانم من شخصیت‌هایی را که حیوانات را جور دیگری دوست دارند، جور دیگری دوست دارم.

پ.ن.۲ همچنان در قرن نوزده‌ام و احتمالاً حتی اگر تا آخر عمرم اینجا بمانم باز کتاب‌های خوب تمام نشوند.

تیر سال سه.

[Hosein Kashanain · Rating 5 out of 5]

آدمِ زیادی اولین رمانِ یادداشت‌محوری بود که خوندم؛ همین کافی بود که از همون ابتدا به دلم بشینه. اما چیزی که بیشتر از همه به متن بُعد داده، داستان عاشقانه‌ای‌ست که قلب رمان رو تشکیل می‌ده: عشقی ناکام، زخمی، و در عین حال شاعرانه.

کتاب کوتاهه، اما پر از جمله‌هایی که باید روشون مکث کنی؛ جملاتی که گاهی مثل خنجر به زندگی شخصی آدم وصل میشن. «می‌گویند در برابرِ ابدیت همه چیز عدم است، اما در این صورت ابدیت هم جز عدم چیزی نیست.»
این‌جور جمله‌ها برای من حکم دارو دارن، داروی تمرکز. یکی از همون دلایلی که همیشه به خودم میگم چرا ادبیات می‌خونم: ادبیات برای من تمرین توجه و تمرکزه.

اما این تمرکز همیشه خوشایند نیست. یادداشت‌های وسط کتاب بارها من رو انداخت وسط ناراحتی‌های قدیمی: شکست‌ها، کم‌حافظگی‌ها، کندذهنی‌هام، و حتی زیادی بودن‌هام در شغل‌هایی که تجربه کردم. درست مثل راوی که خودش رو یک آدم بیهوده و زیادی می‌دونه.

با این حال، راوی دست از زندگی نمی‌کشه و نمی‌خواد بمیره. انگار زندگی با همه‌ی تلخی‌هاش هنوز براش چیزی داره. «من بدبختیِ خود را با خوشبختیِ آن‌ها عوض نمی‌کنم.» و اضافه می‌کنه: «زیادی بودنم با ورود به عدم پایان می‌یاب��.» 

و در پایان، تورگنیف شعری از پوشکین گذاشته:
«زندگیِ نیرومند و جوان می‌تواند
در مدخلِ گورم بازی کند
و طبیعتِ بی‌قید
با زیباییِ جاودانی بدرخشد.»

کتاب کوتاهه، اما همین اندازه‌اش کافی بود. یک اثرِ ارزشمندِ جمع‌وجور؛ عاشقانه‌ای که به فلسفه و یادداشت‌های درونی گره خورده و برای من تبدیل شد به یادداشتی شخصی بر زیادی بودن و عشق.