Extravagaria: A Bilingual Edition

by Pablo Neruda, Alastair Reid (Translator)

Reflective later poems of the fiery, Nobel-Prize winning Chilean poet, with English translations and the original Spanish side-by-side on facing pages.

While things are settling down,
here I've left my testament,
my shifting extravagaria,
so whoever goes on reading it
will never take in anything
except the constant moving
of a clear and bewildered man,
a man rainy and happy,
lively and autumn-minded.

--from "Autumn testament"

Extravagaria marks an important stage in Neruda's progress as a poet. The book was written just after he had returned to Chile after many wanderings and moved to his beloved Isla Negra on the Pacific coast. The collection celebrates this coming to rest, this rediscovery of the sea and the land, and the evolution of a a lyric poetry that is decidedly more personal than Neruda's earlier work. Written in what he called his "autumnal" period, the sixty-eight poems range from the wistful to the exultant, combining psalm and speculation, meditation and humorous aside.

Genres: Poetry, Latin American, Classics, Nobel Prize, Spanish Literature, Nonfiction, 20th Century

304 pages, Paperback

First published January 1, 1958

About the author

Pablo Neruda, born Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto in 1904 in Parral, Chile, was a poet, diplomat, and politician, widely considered one of the most influential literary figures of the 20th century. From an early age, he showed a deep passion for poetry, publishing his first works as a teenager. He adopted the pen name Pablo Neruda to avoid disapproval from his father, who discouraged his literary ambitions. His breakthrough came with Veinte poemas de amor y una canción desesperada (Twenty Love Poems and a Song of Despair, 1924), a collection of deeply emotional and sensual poetry that gained international recognition and remains one of his most celebrated works.
Neruda’s career took him beyond literature into diplomacy, a path that allowed him to travel extensively and engage with political movements around the world. Beginning in 1927, he served in various consular posts in Asia and later in Spain, where he witnessed the Spanish Civil War and became an outspoken advocate for the Republican cause. His experiences led him to embrace communism, a commitment that would shape much of his later poetry and political activism. His collection España en el corazón (Spain in Our Hearts, 1937) reflected his deep sorrow over the war and marked a shift toward politically engaged writing.
Returning to Chile, he was elected to the Senate in 1945 as a member of the Communist Party. However, his vocal opposition to the repressive policies of President Gabriel Gonzalez Videla led to his exile. During this period, he traveled through various countries, including Argentina, Mexico, and the Soviet Union, further cementing his status as a global literary and political figure. It was during these years that he wrote Canto General (1950), an epic work chronicling Latin American history and the struggles of its people.
Neruda’s return to Chile in 1952 marked a new phase in his life, balancing political activity with a prolific literary output. He remained a staunch supporter of socialist ideals and later developed a close relationship with Salvador Allende, who appointed him as Chile’s ambassador to France in 1970. The following year, he was awarded the Nobel Prize in Literature, recognized for the scope and impact of his poetry. His later years were marked by illness, and he died in 1973, just days after the military coup that overthrew Allende. His legacy endures, not only in his vast body of work but also in his influence on literature, political thought, and the cultural identity of Latin America.

Reviews

[Maria Bikaki · Rating 4 out of 5]

Διαβάζεται σ’ ένα κάθισμα. Πάντα λυτρωτικός, μελωδικός, ερωτικός Πάμπλο Νερούδα

ΤΡΑΠΟΥΛΑ
Μέσα στη Δευτέρα χωράνε όλες οι μέρες μαζί
Κάνουνε μια τράπουλα που λάμπει και σφυρίζει,
Κόβοντας τον καιρό με κούπες, μπαστούνια και σπαθιά.
Η Τρίτη, η ολέθρια, φιγούρα της κακότυχης αγάπης,
Φτάνει χορεύοντας με την κόψη ενός σπαθιού
Αμέτοχη, ντυμένη μακρινός βασιλιάς η Τετάρτη,
Βγαίνει από την βδομάδα με την κυρία Πέμπτη.
Κρύβονται, ανάβουν ανάμεσα στην άμμο και το νερό,
Παράνομοι συναντιώνται πάντα, πιασμένοι απ’ το μπράτσο, απάνω,
Πάντα μαζί, κάτω, πάντα πλαγιασμένοι μαζί
Η Παρασκευή με την κούπα της
Καλπάζει μέσα στη βδομάδα όπως μέσα σ’ ‘ένα στεφάνι,
Στενό, γαλάζιο, αιώνιο.
Το Σάββατο, μαύρη κυρία νυχτερινή, στεφανωμένη με κόκκινες καρδιές,
Χορεύει πεντάμορφη στο θρόνο των ζυθοπωλείων,
Μουσκεύει τα πόδια του τραπουλόχαρτου
Τραγουδώντας στις γωνιές σκεπάζει με ομπρέλα
Τα άλυκα κοσμήματα σου και τραγουδάει ως να πέσεις
Μέσα στην άσπρη Κυριακή σαν δώρο χρυσό,
Σαν αυγό μες στο πιάτο.
Φεύγουν, φεύγουν, φύγανε.
Ανακατεύτηκαν ως να μείνουνε χαρτονάκια,
Ίνες φωτός, σκίτσα.
Και η Δευτέρα ξεπροβάλλει.
Φεύγουν, φεύγουν, ξανάρθαν

[Edita · Rating 5 out of 5]

Sometime when we've stopped being,
stopped coming and going,
under seven blankets of dust
and the dry feet of death,
we'll be close again, love,
curious and puzzled.
Our different feathers,
our bumbling eyes,
our feet which didn't meet
and our printed kisses,
all will be back together,
but what good will it do us,
the closeness of a grave?
Let life not separate us;
and who cares about death?

[Stratos · Rating 5 out of 5]

Δεν χρειάζεται να έχεις εντρυφήσει στη ποίηση για να καταλάβεις ότι πρόκειται περί μιας αριστουργηματικής συλλογής ποιημάτων του μεγάλου ποιητή. Γράφει κάπου:
""Τι να σου κάνω, φτωχιά πατρίδα μου
Πηγαίνουν κι έρχονται οι πρόεδροι,
γεμίζει κάπνα η καρδιά,
πετρώνουνε οι κυβερνήσεις
κι η πολιτεία δεν συγκινείται,
και ψιθυρίζουν δεν μιλάνε,
αστραπές μίσους διασταυρώνουν"

Λες και δεν γράφτηκα το 1958 αλλά σήμερα! Και πιο κάτω στο ποίημα ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ:
"Ο καιρός είναι μακρύς
ο καιρός είναι σύντομος
και οι βδομάδες, σωστές
στο ρόλου τους, φθαρμένες,
στοιβάζονται σαν κόκκοι
παύουνε να χουν σφυγμό

Ώσπου μια μέρα ο άνεμος
μεμψίμοιρος, αμαθής
τις ανοίγει, τις ενώνει,
τις κοπανάει και τώρα
ανεβαίνουν σαν νικημένα
φλάμπουρα που γυρνάνε
στη χαμένη πατρίδα

Έτσι είναι οι αναμνήσεις"

Και το τελευταίο απόσπασμα για να σας κεντρίσει το ενδιαφέρον να το αποκτήσετε και να το διατηρήστε ως πολύτιμο αγαθό:

""Για ν΄ ανέβεις στον ουρανό χρειάζονται δυο φτερά, ένα βιολί και κάτι πράγματα που δεν μετριούνται, που δεν έχουν όνομα, πιστοποιητικό ματιού που πάει μακριά και αργά, επιγραφή στα νύχια της αμυγδαλιάς, τίτλοι της πρωινής χλόης"

[trestitia ⵊⵊⵊ deamorski · Rating 4 out of 5]

size bişi diiim mi?
bizim şairlerimiz bin değil binbir kat iyi siyasi veya bu kulvarda takılan türde şiir yazıyor. pek çok şairin kitaplarını elime açıp okumamış olabilirim ama hemen her şairimizin meşhur şiirlerini iyi bilirim; o yüzden bunu net şekilde dile getirebilirim. bu kez mütevazi olamayacağım ve burada milliyetçilik zerre kasmıyorum, milliyetçi değilim zaten.

kitabın yarıdan fazlasının teması ölüm (öldürülmek). Çünkü savaş diye bir olgu var, başka malzeme de yok. neruda'nın siyasi kimliğini doğrudan yansıttığını söyleyemem elbette ancak temel protest veya çiçek olalım lafları sıkça okudum. en çok etkili olan şeyse Neruda'nın gittiği, gezdiği, terk ettiği şehir ve mekanlar. benim de 'sıhhıye köprüsü'ne (ankaralılar bilir) şiir yazmışlığım var, ama zor efendim, böyle şiirin içine girmek zor ama sevebiliyorsun. ya da mesela Gırtlak şiiri, ben de egzamama ve skolyozuma yazdım her yerde de meziyet gibi diyorum bunu asdfasdf ama kimse giremedi o şiirin içine, giremez.

savaş dönemi yazarları ikiye ayrılabilir bu konuda; işin içinden ehli ile çıkanlar ve işin içinden eh ile çıkanlar. benim için Neruda eh ile çıkanlara yakın, aşk şiirlerinden tenzih ediyorum. bu konuyu elbette kendi duyumsadığım hazda bahsederek yazıyorum, çünkü savaşı herkes farklı özümlüyor, farklı yansıtıyor, siz de bu yansımaları farklı özümsüyorsunuz.

Bi’ başka dikkatimi çeken şey, güzel bir şey, Neruda bu savaş ve politik hava içerisinde, kendi atmosferini pek çok kez sorgulamış. bazen bu yalnızca politik bir şiirin içinde olmuş bazense yalnız kendi şiir olmuş. ben, 'psikolojik metin' divanesi iko olarak bayıldım o satırlara.

demek istediğim; ben siyaset sevmem. hazlanmam. bunları da okumam. ama iş şiire gelince mesela bir yusuf hayaoğlu şiiri, sevmemek elde değil; şiirin de şairin de duygusunu hissedebiliyorsunuz. Ancak Neruda bence mizahi bi üsluba sahip. Duygu, veya işlediği tema geri planda kalıyor. benim gibi insan-mekan-zaman psikolojisinden başka şey okumak istemeyen için işkence. ve yapabilecek bir şeyiniz yok. Ha şu var, eren safi’yi severim ve o da mizahı sert duygudan uzak politik şiir yazar ve ben bayılırım. Burada, konuştuğun dilin etkisi var, bu konuda bir şey diyemem. yaşadığımız coğrafyanın ve dilinin insanı nasıl şekillendirdiğini artık herkes biliyor herhalde. [bilmeyen 'Arrival(2016) filmini izlesin.] üstelik çeviri okuyoruz, şiirin ahengini ne kadar tutturabilirsin ki, Alova’da olsan (çevirmen).

Bu demek değil ki sadece duygusal, romantik şiirlerini sevdim. Ancak bazı şairlerin bazı şiirleri benim için yalnızca ‘altı çizilmiş satırı kadar’ şiirdir o şiirde. Şiir gibi bi cümle oldu ama anlayın.

En: Nokta, Sorma, Çoğuz, Kötü Eğitime Dair, Güzde Unutulmuş, Devinimsizlik, Guillermina Nerde Acaba? Kışın Oldu, Kereste Ismarlayan Mektup, Hemen Getirin Onu, Güz Vasiyeti

nişte bunlar hep savaş yaraları
xoxo
iko

[Xenia Germeni · Rating 4 out of 5]

Δυσκολο να αρνηθεις τη μαγεια του Νερουδα. Κι ομως δεν το λες και απο τα πιο ευκολα βιβλια του...Δεν ειναι ερωτικο, δεν ειναι μονο φανταστικο, δεν ειναι ταξιδι ειναι πολλα μαζι μπλεγμενα....Ειναι μια "πυξιδα" σε μια σειρα συμπτωσεων στο κοσμο του Νερουδα. Χιλη, Παρισι και αλλου...και ενα φθινοπωρο που αφηνει μια διαθηκη!

[Νατάσσα · Rating 5 out of 5]

Όμορφη έκδοση, με πολύ προσεγμένη μετάφραση της Δανάης Στρατηγοπούλου. Αγαπημένος Neruda, έτσι κι αλλιώς.

«Δεν υπάρχει χώρος πιο πλατύς απ' τον πόνο.
Δεν υπάρχει άλλο σύμπαν απ' αυτό που αιμορραγεί.»

[alper · Rating 5 out of 5]

Kitabı yıllar önce ilk aldığımda şöyle bir karıştırmıştım. İlk tepkim “Bu muymuş ya Neruda?” olmuştu. Tekrar elime aldım ve başladım okumaya.

Mario:
''Berber dükkanının kokusu beni hıçkıra hıçkıra ağIatıyor.”' Bu da mecaz mı?
Neruda:
Hayır. Pek sayıImaz.
Mario:
Ayrıca şu sözünüzü de sevdim:
''Bir insan oImaktan yoruIdum.'' Çünkü bazen bana da oIuyor ama nasıI söyIeyeceğimi biImiyorum. Okuduğumda çok hoşuma gitti. Neden ''Berber dükkanının kokusu beni hıçkıra hıçkıra ağIatıyor'' dediniz?
Neruda:
Bak, Mario...
...kuIIandığım sözcükIerden daha farkIı oIarak nasıI açıkIayacağımı biImiyorum.
Şiiri açıkIadığında sıradanIaşıyor. Her açıkIamadan daha iyisi şiirin ortaya çıkardığı duyguIarın, onu kavramaya müsait bir ruh tarafından bizzat tecrübe ediImesi.

Evet, buymuş ! :) Göremediğim bende eksik olan "onu kavramaya müsait bir ruh"muş. Defalarca defalarca okudum birçok şiiri, çok sevdim. İçimde ispanyolca öğrenme isteği uyandırdı şiirleri. Alova’nın çevirilerinin de bunda payı vardır. Onu da es geçmeyeyim. (şiir çeviri olunca şöyle oluyor, böyle oluyor genel geyiklerine girmeyelim şimdi )

“İl Postino” dan aldığım yukarıdaki bölümde “Çünkü bazen bana da oIuyor ama nasıl söyIeyeceğimi biImiyorum.” kısmı, benim içinde geçerli. Birçok dizesinde bu duyguyu yaşadım. Bir tanesine bakabiliriz:

O kadar az biliyoruz ki,
o kadar çok sanıyoruz

🤔🤔🤔🤔
Şiirlerle devam, kendisinden şiirlerini kesip biçtiğim için özür dileyerek en çok sevdiklerimden biraz tatmanızı isterim,

Sessizliği Arıyorum (21)
...
yaşayamam, yine de
fışkırıp durmazsa içimde ekinler,
filzler ilkin, toğrağı delip geçen,
varmak için ışığa,
ama karanlıktır toprak ana:
karanlıktır benim derinlerim:
sularda bir kuyu gibiyim ben
ardında yıldızlar bıraktığı gecenin
ve kırlarda yapayalnız sürüp gittiği.
...

Öyle Bir Yorgunluk (45)

Benimle yorulmanızı istiyorum
iyi yapılmamış her şeyden
her şeyden bizi yaşlandıran.
Yıpratmak için başkasını
hazır bekleyenlerden.

Yorulalım öldüren,
ölmek istemeyen her şeyden.

Alacakaranlıkta Kendi Kendine Konuşma (52)
...
Hoşça kal, konuşacağız daha önce,
ya da sonra; hatırlamıyorum,
belki de karşılaşmadık bile
ya da haberleşemiyoruz.
Böyle çılgın alışkanlıklarım var,
konuşuyorum, kimse yok, dinlediğim yok,
sorular soruyorum kendi kendime
ve asla yanıtlamıyorum.

("Çoğuz" şiirini bölerken ayrı bir içim cız etti, hangi kıtayı alacağımı şaşırdım bir de)

Çoğuz (65)
...
Ama ne zaman çağırsam atılgan yanımı
çıkıp geliyor gene eski tembelliğim,
bilmiyorum asla kimim ben,
kaç kişiyim, kaç kişi olacağım.
Bir çana dokunup da
çağırabilseydim gerçek kendimi,
gerekliysem çünkü kendime
yok olmamalıyım ben.
…

Çam Ağaçları Sonatı (92)
unutalım gurur yapmadan
bizi sevmeyenleri
..
köklerle konuşalım
büyüsü çözülmüş dalgalarla

unutalım telaşı
işbilirin dişlerini

unutalım karanlığı
unutalım hınzırların
türlü karanlık işini

yeryüzü olsun işimiz,
ruhumuz değsin toprağa

Şiirler kendi konuşunca benim bir şey dememe de gerek kalmadı. Neruda kendi ne demiş şiirleri hakkında ona bakabiliriz:

“... Benim şiirmin bir erdemi varsa, o da bir organizma olmasıdır: şiirim, organiktir ve benim bedenimden çıkar. Çocukken şiiirim de çocuksuydu, gençliğimde şiirim gençti, acı çektiğim dönemlerde umarsız, tomplumsal savaşa katılmak zorunda kaldığımda saldırgan oldu. Bugün yazdığım şiirde hala tüm bu eğilimlerin bir karışımı vardır. Bu konuda daha fazla söyleceğim bir şey yok. Her zaman içten gelen bir gereksinimle yazdım: sanırım bu tüm yazarlar, özellikle tüm şairler için geçerlidir.” (önsöz, s. 11 - 12)

Bir tanesini de sona sakladım, kıprmaya gönlüm el vermedi,

Kıyıdaki Yabancı

Geri döndüm, hâlâ gönderiyor
deniz bana tuhaf köpüklerini,
alışamıyor gözlerimle bakmaya,
kumlar tanımıyor beni.

Hiç anlamı yok, haber vermeden
dönmenin okyanusa;
bilmez senin döndüğünü
uzaklarda olduğunu bile bilmez,
ve o kadar aşmıştır ki başından
bütün o mavi işleri suyun
haberi olmaz gelenlerden:
sürdürür dalgalar türkülerini,
onca eli olsa da denizin,
onca ağzı, onca öpüşleri,
hiçbir el uzanmaz sana,
hiçbir ağız öpmez,
derken, anlarsın
nasıl zayıf olduğunu:
şimdi anlıyoruz ki arkadaşız
dönüyoruz kollarımızı açmış
ve işte deniz, dans ediyor
bize dokunmadan.

Bekleyeceğim sisi,
uçuşan tuzu, paramparça güneşi,
solusun, solusun diye deniz beni,
çünkü su değildir yalnız su
işgalidir buharın
yuvarlanır havada dalgalar
görünmez atlar gibi.

Öğrenmem gerek bu yüzden
rüyalarımda yüzmeyi,
olur da gelir diye
bir gün uykumda deniz!
Elversin, gelsin yeter
ve uyandığında sabah,
ıslak taşlar, kumlar
ve gümbür gümbür devinen deniz
bilecek kim olduğumu, neden döndüğümü
beni okullarına kabul edecekler.

Yeniden mutlu olabilirim o zaman
yalnızlığında kumların
gelişerek rüzgârla
saygısıyla denizin.

🤗🤗🤗🤗🤗

[Esther · Rating 4 out of 5]

Woooooo one whole year later! I have the bilingual edition which made practicing my Spanish much easier. Learned lots of great nature-y vocab. Idk poetry is still really tough for me, but I’m glad I really took my time with this one and I think I appreciated it more for it

[Szplug · Rating 5 out of 5]

Pablo Neruda has been blessed with English translators who possess the ability to harness a powerful measure of the latinate genius that guided Neruda's bountiful pen, such that their own interpretations prove aureate in and of themselves. Alastair Reid is one of these gifted bestowers of Anglo access to Spanish verse; what's more, ever since I read Walter Benjamin's sentiments on translation I have endeavored to view all such efforts through the prism that he suggested. This has altered my appreciation of the various interpretive offspring of native tongues - my Spanish remains barely acceptable enough that at times I will craft my own cringeworthy translation of Neruda's verse and compare what I wrought with that of the published expert; now, post-Benjamin, I find myself under a new regime both as regards my own arch-amateur output and as to how I assess that of the professional scribe. Thanks Walt, you sidereal stylist!

Oh, right...and as to Extravagaria? Neruda's a monster. This collection rocks. Every poem strokes, kneading the soul like my grandmother used to work over the cookie dough. Get it, already.

REGRESO A UNA CIUDAD

A qué he venido? les pregunto.

Quién soy en esta ciudad muerta?

No encuentro la calle ni el techo
de la loca que me quería.

Los cuervos, no hay duda, en las rama;
el monzón verde y furibundo,
el escupitajo escarlata
en las calles desmoronadas,
el aire espeso, pero dónde,
pero dónde estuve, quién fui?
No entiendo sino las cenizas.

El vendedor de betel mira
sin reconocer mis zapatos,
mi rostro recién resurrecto.
Tal vez su abuelo me diría:
Salam pero sucede
que se cayó mientras volaba,
se cayó al pozo de la muerte.

En tal edificio dormí
catorce meses y sus años,
escribí desdichas,
mordí
la inocencia de la amargura,
y ahora paso y no está la puerta;
la lluvia ha trabajado mucho.

Ahora me doy cuenta que he sido
no sólo un hombre sino varios
y que cuantas veces he muerto,
sin saber cómo he revivido,
como si cambiara de traje
me puse a vivir otra vida
y aquí me tienen sin que sepa
por qué no reconozco a nadie,
por qué nadie me reconoce,
si todos fallecieron aquí
y yo soy entre tanto olvido
un pájaro sobreviviente
o al revés la ciudad me mira
y sabe que yo soy un muerto.

Ando por bazares de seda
y por mercados miserables,
me cuesta creer que las calles
son las mismas, los ojos negros
duros como puntos de clavo
golpean contra mis miradas,
y la pálida Pagoda de Oro
con su inmóvil idolatría
ya no tiene ojos, ya no tiene
manos, ya no tiene fuego.
Adiós, calles sucias del tiempo,
adiós, adiós, amor perdido,
regreso al vino de mi casa,
regreso al amor de mi amada,
a lo que fui y a lo que soy,
agua y sol, tierras con manzanas, meses
con labios y con nombres, regreso para
no volver,
o nunca más quiero equivocarme,
es peligroso caminar
hacia atrás porque de repente
es una cárcel el pasado.


RETURN TO A CITY

What have I come to? I ask them.

Who am I in this dead city?

I can’t find either the street or the roof
of the crazy girl who once loved me.

There’s no doubting the crows in the branches,
the monsoon green and boiling,
the scarlet spittle
in the eroded streets,
the air heavy–but where,
where was I, who was I?
I understand only the ashes.

The betel-seller looks at me,
recognizing neither my shoes
nor my recently resurrected face.
Perhaps his grandfather would grant me
a salaam, but it so happens
that he succumbed while I was travelling,
dropped deep into the well of death.

I slept in such a building
fourteen months and the corresponding years;
I wrote out my misery.
I bit
innocently into bitterness.
I pass now and the door is not there.
The rain has been working overtime.

Now it dawns on me that I have been
not just one man but several,
and that I have died so many times
with no notion of how I was reborn,
as if the act of changing clothes
were to force me to live another life,
and here I am without the least idea
of why I cannot recognize a soul,
of why no one recognizes me,
as if everyone here were dead
and I alive in the midst of such forgetting,
a bird that still survives–
or, the reverse, the city watching me,
and realizing I am the one who is dead.

I walk through the silk bazaars,
and the markets of misery.
It is hard to believe the streets
are the selfsame streets; the black eyes,
hard as nailpoints,
glare back against my glances,
and the pale Gold Pagoda
with all its frozen idolatry
has no eyes now, no hands,
no longer any fire.
Goodbye, streets soiled by time,
goodbye, goodbye, lost love.
I return to the wine of my house,
I return to the love of my loved one,
to what I was and to what I am,
water and sun, earth ripe with apples,
months with lips and with names.
I come back not to return;
no more do I wish to mislead myself.
It is dangerous to wander
backward, for all of a sudden
the past turns into a prison.

[Tuğçe · Rating 5 out of 5]

Ricardo Eliecer Neftali Reyes Basoalto
Pablo Neruda❣
Lorca’yı, Allende’yi, bir de Nâzım’ı çok sevdi. Düşünceleri ve dile getirdikleri uğruna sürgün hayatı yaşadı, vatanından uzak kaldı.

Acılardan daha büyük bir yer yoktur
bir tek evren var, o da kanayan bir evren

Ve aşktan olacak ölümüm-seçme şiirlerinden sonra diğer basımlara yöneldim ve şiirlerini gerçekten çok sevdim. Tekrar tekrar okunası ve etkileyici.. Her biri uzun soluklu bir hayatın alıntısı, hatta kendisi.
…Ne yapabilirim, zavallı yurdum?
Gelip gidiyor başkanlar
Dumanla doluyor yürek:
Taş kesilirken hükümetler
Hiç kıpırdamıyor şehir
Fısıldaşıyor konuşmadan,
Kesişiyor utancın şimşekleri…

Il Postino (Postacı) filmini öneririm.. “Şiir onu yazanın değil, ona ihtiyaç duyanındır” sözüyle akıllara kazınır. ‘şiirin bir savaşçı olduğunu gördüm’ sözü beni ayrıca etkisinde bıraktı. Neruda’nın vatanından uzakta yaşamak zorunda kaldığı günleri anlatan bu filmde aynı zamanda şiirin hayatımızda kapladığı alan ve kelimelerin gücünü görebiliriz.
İyi okumalar! Ve seyirler. 🌎 🌅

[Fernanda Otero · Rating 5 out of 5]

“De tantas veces que he nacido
tengo una experiencia salobre
como criaturas del mar
con celestiales atavismos
y con destinación terrestre.
Y así me muevo sin saber
a qué mundo voy a volver
o si voy a seguir viviendo.
Mientras se resuelven las cosas
aquí dejé mi testimonio,
mi navegante estravagario
para que leyéndolo mucho
nadie pudiera aprender nada,
sino el movimiento perpetuo
de un hombre claro y confundido,
de un hombre lluvioso y alegre,
enérgico y otoñabundo.”
🤍🤍🤍🤍

“eres un piano que ríe
con todas las notas del alma”

[aschenputtelka · Rating 4 out of 5]

Totalno drugačiji stil je u pitanju..svejedno..neki stihovi će ostati zauvek sa mnom.

[Mustafa Şahin · Rating 3 out of 5]

Neruda'nın hüzünlü şiirleri. İlk başlarda okumakta biraz zorluk çekmedim değil. Çeviriden mi kaynaklı acaba diye çamur atacakken şiir çevirilerinin ne kadar zor olduğunu düşündüm ve kabahati kendimde aradım. Sayfalar ilerledikçe ve kitapla daha çok vakit geçirdikçe sanki yeni bir tür şiir okuma şekli edindim. O zaman keyif almaya başladım şiirlerden. Kitabın sonuna doğru olan şiirleri daha çok beğenmiş olma sebebim bu olabilir.

İlerleyen yıllarda tekrar okumam gerekecek sanırım.

[Mustafa Özgür · Rating 5 out of 5]

Kitapta toplanan şiirlerin her biri birbirinden güzel; yalnız okurken, Sessizliği Arıyorum, Sessiz Olmak, Alacakaranlıkta Kendi Kendine Konuşma, Ayağın Masalı, Firar, Güzde Unutulmuş, Gırtlak, Dönüyor Arkadaş, Kışın Oldu ve Hayvanlar Kitabı adlı bölümlerde yer alan mısralar çok etkileyici idi.
Herkese iyi okumalar.

[Huda m · Rating 5 out of 5]

Incomparably my favorite among the other collections I've read for him! Definitely different and worth the read, glad I read other sides of his poetry than what he's most famous for.

[Carlos Puig · Rating 5 out of 5]

Este poemario se publicó el año 1958 por primera vez.

Tal vez no es tan conocida como otras obras del autor, pero es un libro que demuestra la madurez de su arte. Poetiza diversos aspectos de la vida, la naturaleza, la existencia. Tiene un tono reflexivo, estoico, austero. No deja de lado su mirada crítica sobre la sociedad y los poderosos. Tampoco prescinde de la temática amorosa. Son poemas sencillos, directos e ingeniosos. Evidencian la maestría verbal y la potencia creadora del Nobel chileno. Repasa a sus enemigos, con bastante sentido del humor, canta a la naturaleza, recuerda sus viajes, precisa convicciones, pensamientos, expresa propósitos, deseos, preferencias, aficiones. El hablante se configura como un poeta de a pie, viajero, amigo de sus amigos, un ser de carne y hueso, comprometido con su tiempo, con los pies bien puestos en la tierra y seguro de sí mismo.

Un hermoso volumen de poemas que ratifica la relevancia literaria de este gran poeta universal.

[Ivanko · Rating 4 out of 5]

"Tražim spokoj", "Koliko živi?" i "Otišao je grad" spadaju pod najkvalitetnije Nerudine pjesme.



"Vratih se svome domu stariji,
pošto sam obišao svijet.

Nikoga ništa ne pitam.

Ali svakoga dana znam sve manje."




8.1/10

I.J.

[Claudia · Rating 4 out of 5]

Me encantó este poemario. Es muy político (sin hacer apología precisamente al comunismo); muy humano en cuanto a resaltar el sentir en momentos de guerra, conflictos, exilios, entre otros; y un tanto irónico y burlón, cosa que no se ve en sus poemarios más románticos.

[Meral Uyar · Rating 4 out of 5]

3,5 'tan 4 verdim 😊

[Elif · Rating 4 out of 5]

Pablo Neruda müthiş bir şair ve bu kitabı çok içten şiirlerini içeriyor sanki yazarın mahrem bütün düşüncelerini okuyormuşsunuz gibi hissediyorsunuz.

[Tuba Kılıç · Rating 4 out of 5]

Daha geniş bir uzay yok bu acıdan,
hiçbir evren yok bunun gibi kanayan.

[Mika · Rating 5 out of 5]

I'm going to say it again, PABLO NERUDA IS A GENIUS!

[booksofAhu · Rating 1 out of 5]

aradığımı bulamadığım bir şiir kitabı.. şiirleri ben, bende uyandırdığı duygulara göre değerlendiriyorum. altını çizmediğim bende heyecan uyandırmayan bir kitap.

[Mert Tuzer · Rating 4 out of 5]

Şiiri kalıplaştırmadan, olduğu gibi bütün canlılığıyla önümüze seriyor. Kendisinin de dediği gibi mısralar organik, bedeninden çıkmış gibi.
Nedense Orhan Veli'ye de benzettim biraz: aynı dönemin insanları hem, neden olmasın - belki çok uzaklar, birbirlerinden habersiz ama aynı karmaşa.

[George · Rating 4 out of 5]

Once more Neruda is acknowledged as the poet of love and freedom. Translation was good, but I wish this edition was bilingual.

[Robert · Rating 4 out of 5]

my first experience with neruda was his surreal and devastating RESIDENCE ON EARTH. i haven't reread it for awhile but my general sense of its poems are beautiful spirals into nothingness, reflections on dark glass...

with EXTRAVAGARIA (written in his later period), i was at first a little suspicious of the book's gentle, resilient tone; but, by the end, the seduction was complete. of course Neruda still deals with his great themes--death ("you must bathe in your own grave"), time ("the moment, fired"), love ("flowering like the stars"), identity ("so many faltering names"), and loneliness ("a sad week, murdered away")--but he seems less overpowered by the unknowable than at peace, even delighted, by life's miserable uncertainties.

this was one of my favorite moments, from "Parthenogenesis":

"I will try to understand
what I mustn't do, then do it,
and so be able to justify
the ways which might escape me,
for if I don't make mistakes,
who will believe in my errors?"

he even imparts some grandfatherly advice in the book's final poem, a quasi-epitaph, "Autumn Testament":

"In a word, live;
although there will always be some shitheads
who will not accept our lives."

[Francisco Barrios · Rating 5 out of 5]

Este libro, publicado por primera vez por Losada en 1958, supuso un cambio de dirección (y de tono) para la poesía de Neruda: en él encontramos muchos de los temas y de las formas que se consolidarán en el poeta maduro y aun en los textos en que estaba trabajando el poeta cuando lo sorprendió la muerte en 1973.

"Por su irreverencia es mi libro más íntimo. Por su alcance logra trascendencia dentro de mi poesía. A mi modo de gustar, es un libro morrocotudo, con ese sabor de sal que tiene la verdad".

En él encontraremos algunos de los poemas y de los versos más entrañables de Neruda, con la reserva clásica de que toda antología es personal: "Y cuánto vive?", "Fábula de la sirena y los borrachos", "El gran mantel", "El miedo" (con sus ecos de J. L. Borges), "Cierto cansancio", "Caballos", "Al pie desde su niño", "La desdichada", "Pastoral", "Pobres muchachos", "Laringe", "Sueño de trenes", "Sucedió en invierno" (acaso EL poema invernal definitivo) y "Testamento de Otoño".

Gracias a Angélica Inés por semejante regalo.

[Eryn · Rating 3 out of 5]

my friend Tara gave me this after i devoured my other Neruda book, 'The Captain's Verses.' i first read Neruda's work in junior year of high school, and haven't looked back.
look, even if you don't usually love poetry, READ HIS POEMS. they are so raw and visceral and breath-takingly beautiful, i cannot actively describe the way they make me feel. (so much so that i got two of his lines permanently etched into my skin? yes? maybe?)

i'm only giving *THIS SPECIFIC BOOK* 3 stars because i don't always love the way the translator has shifted the words around in his English translations. i mean, okay, ~artistic license~ and whatever, and the basic soul of the poems remain intact....


but MEH. i read Neruda for HIS words, dude. not yours.

[Ioannis Savvas · Rating 3 out of 5]

Το Εστραβαγάριο είναι συλλογή ποιημάτων "δύσπεπτων για ανθρώπους λιγότερο θρεμμένους με αισθητικές και πνευματικότητες πολύ διυλισμένες", όπως γράφει η μεταφράστρια. Ίσως κι εγώ να είμαι από αυτούς τους ανθρώπους, τους απαίδευτους. Όμως, η ποίηση είναι μόνο για τους παιδεμένους; Μόνο για τους θρεμμένους με την πνευματικότητα του "ειδικού"; Η ποίηση -και μάλιστα η μεγάλη ποίηση- είναι λοιπόν για λίγους; Για τους μυημένους;

Το Εστραβαγάριο είναι ποιήματα που αντλούν έμπνευση από την καθημερινότητα και προβάλλονται στην αιωνιότητα. Το επίθετο που μου έρχεται πρώτο στο μυαλό ως χαρακτηρισμός για αυτή την ποίηση είναι γήινη.

[Michael Holland · Rating 5 out of 5]

Probably my favorite poet, this book was written in his fifties, so it shed light on to his past and future with great wisdom, dealing with life and death issues, political agendas, the significance, if there is any, of our existence, how we waste time in our self-importance, how in the end, we are just human, flawed, and a dot on the sphere's map. All of this is written with great emotion, great use of poetic elements (metaphor and repetition especially). I love everything about this man, and I pull this book all the time and read randoms poems. They always make me think, and also consider the craft of poetry!